Jasper Allen
38 The Wildcard The Bank Leave this to the professionals. Also, f*cking Manu Team Alpha
Het ging allemaal zo vlotjes. Te vlotjes, en dat hadden we geweten. Het raam wat open had moeten staan, zit dus mooi op slot. Hoe kon dit in hemelsnaam gebeuren? Manu had ons verzekerd dat het raam open was. Nu die op slot zat, viel alles in het water. Dit alles terwijl ik nog op de rand van het ventilatiesysteem zat om de laatste zakken eruit te tillen.
Kort flitsten Hazel en Casey door mijn gedachten. Ik schudde even met mijn hoofd. Daar was nu geen tijd voor. Ik moest focussen om heelhuids en hopelijk met een goede buit weer thuis te komen.
In de tussentijd hoorde ik dat er iets uit de walkie talkie kwam, maar ik zat net te ver weg om te weten waarom. Ik hees mezelf omhoog en pakte de laatste zakken op, om vervolgens naar Sal te lopen. Die was in de tussentijd alweer vanalles aan het zeggen. Zelf liep ik door naar het raam. Een plan was goed, maar daar was nu echt geen tijd voor om over te keuvelen.
Ik liet de zakken naast mijn enkels vallen en viste mijn zakmes uit mijn achterzak. "Eens kijken of dit lukt..." zei ik meer tegen mezelf dan de anderen.
Ik begon door alle honderd-en-een opties in het zakmes te gaan op zoek naar hetgeen wat ik zocht. Ofwel een dun mes, ofwel de slothaakjes. Als dat niet lukte, konden we altijd nog het raam intikken en rennen, maar dit zou hopelijk het alarm niet doen afgaan... hopelijk. Ik werkte hier dan wel, ik was enkel een balie medewerker. Ik wist niets over de beveiliging of de alarmen, alleen waar de noodknoppen zaten bij de balies.
"Wees klaar om te rennen." waarschuwde ik de anderen, net voor ik begon te prutsen aan het slot. Het viel me mee hoe makkelijk ik eigenlijk in het slot kwam. Dat betekende niet altijd iets, maar het verbaasde me toch van mijn werkgever. Je zou denken dat die het beter op orde zouden hebben. Het puntje van mijn tong stak een klein beetje uit, terwijl ik met niet de meest ideale hulpmiddelen het slot probeerde te forceren.
Plots hoorde ik een klik en keek met een triomfantelijke glimlach om. "Ding ding ding." zei ik met een grijns. "Let's go." Ik pakte de zakken weer op, met een onnodig sprongetje en duwde met mijn schouder het raam open. Tijd om te gaan.
[ bericht aangepast op 28 jan 2023 - 20:17 ]
Bowties were never Cooler