[RPG - 200] Courage and Conviction — Cold War • Speeltopic - Speeltopics

5 jan 2022 - 16:20 darkurge is offline

Courage and Conviction
“I can deal with Stalin. He is honest, but smart as hell.”
— President Harry Truman, diary entry, July 17, 1945.
Propaganda I II III
Rollentopic Praattopic Speeltopic

Berlin. End of WW2.
Met de onvoorwaardelijke capitulatie van het nationaalsocialistisch Duitsland op 8 mei 1945 werd de Tweede Wereldoorlog in Europa beëindigd. De belangrijkste overwinnaars, de Sovjet-Unie, de Verenigde Staten en Groot-Brittannië namen op 5 juni 1945 de regeringsmacht in Duitsland officieel over en stelden de bezettingszones in Duitsland in. Later werd ook een zone aan Frankrijk toegewezen. De gebieden ten oosten van de Oder-Neissegrens werden toegewezen aan Polen en de Sovjet-Unie en maakten geen deel meer uit van Duitsland. Het is nooit de bedoeling geweest dat het resterende deel van Duitsland verdeeld zou worden. De vier bezetters zouden met elkaar samenwerken, maar de samenwerking met de Sovjet-Unie bleef niet lang standhouden.

Midden in de Sovjet-bezettingszone van Duitsland lag Berlijn, dat na de overwinning van de geallieerden op nazi-Duitsland was opgedeeld in een Amerikaanse, een Britse, een Franse en een Sovjet-sector. Toen op 20 juni 1948 in de westelijke bezettingszones de nieuwe munt de D-mark werd ingevoerd, verklaarde Stalin dat dat in strijd was met de gezamenlijke afspraken. Als reactie hierop sloot hij de toegangswegen af en startte daarmee de blokkade van Berlijn.

Op 24 juni 1948 blokkeerden de Sovjetautoriteiten de westelijke sectoren in de hoop de hele stad te annexeren. Het was voor mensen uit de drie westelijke sectoren verboden door de sector van de Sovjet-Unie te reizen. Omdat de sectoren van het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en de Verenigde Staten als een eiland in de Sovjetsector lagen, was het niet mogelijk deze gebieden over land van goederen te voorzien. De westelijke geallieerden reageerden daarop door een luchtbrug in te stellen: alle goederen die de stad nodig had werden met vliegtuigen aangevoerd. Op 12 mei 1949 werd de blokkade opgeheven.

Huidige Skip

Welcome to Berlin
“Too many people here and in England hold the view that the German people as a whole are not responsible for what has taken place – that only a few Nazis are responsible.
That, unfortunately, is not based on fact. The German people must have it driven home to them that the whole nation has been engaged in a lawless conspiracy against the decencies of modern civilization.”
— Franklin Roosevelt, August 1944.

die betrunkene Katze, East Berlin.
Wednesday. 30 juni 1948. 21:23
De zon gaat onder. Berlijn is al maanden chaotisch. Na de val van het Derde Rijk is Berlijn een ruïne vergeleken met de levendige hoofdstad van Hitler's Arische droom. Maar sinds 2 september 1945 maken de nationaal socialisten de dienst niet meer uit. De Amerikanen, Britten, Fransen en Soviets hebben hun plek ingenomen en de spanningen tussen deze naties loopt steeds hoger op. Te midden van deze chaos komt een groep vrienden samen in een café genaamd die betrukene Katze, welke gerund wordt door de Duits-Amerikaanse Gail Evans. Een pokerclub werd opgericht door schoonzussen Josie Rosler en Freya Rosler-Scholtz en de wekelijkse bijeenkomsten bieden een ontsnapping aan het dagelijkse leven in de gevallen stad. Familie en vrienden werden uitgenodigd voor de wekelijkse pokeravondjes. Het is een bond gezelschap geworden; een weerspiegeling van de stad buiten het café. Bankmedewerker en zusje van een van de oprichters Charléne Rosler, Duitse verzetsstrijders Alexander Dahlinger en Lorelei Meminger, Duitse verpleegster Odette Hartmann, de gewonde Duitse soldaat Ludovic Müller, kampbewaker Heinrich Hoffmann en Nazi sniper Michael Blumenthal, Soviet Night Witch Darya Ivashkova, hospik Liliya Romanova en grensbewaker Ilya Sokolov in Oost-Berlijn, de Amerikaanse grensbewaker James Morgan uit West-Berlijn, de Joodse Isaac Goldmann en Jesse Sherman, de Italiaanse Giovanni Pellegrino, Aloisia Lehmann die haar weeshuis staande probeert te houden, psychologiestudente Lina Steiner en zelfs de verloren IRA-strijder Paddy Mac Lochlain maakt onderdeel uit van de groep. Vanavond voegt zich daar exotisch danseres Rouge de Sauvage bij op verzoek van laatstgenoemde Ier.

De sfeer is broeierig. Het is warm in Berlijn en door de blokkade van de Soviets is er steeds minder eten in het Westerlijk deel; drank is er daarentegen in overvloed in die betrunkene Katze. Om elkaar te helpen heeft de pokerclub eten verzameld voor de leden die woonachtig zijn in West-Berlijn; het minste wat ze voor elkaar kunnen doen in deze moeilijke tijden. Sommige leden zullen al aanwezig zijn in Gail haar café, anderen komen net aan of zijn nog onderweg. Maar wees gewaarschuwd; te lang om dit tijdstip op straat blijven rondhangen is niet verstandig. Niet alle grensbewakers willen een oogje dichtknijpen zoals Jimmy en Ilya bereid zijn om te doen voor een pokerclubje. Het bier staat koud, Gail gaat over de bar, Josie en Freya gaan over de potjes poker en vergeet je niet aan de huisregels te houden!

Haast je naar binnen, de tap is open. Pokeren maar.

die betrunkene Katze

Huisregels - Gail

Extra informatie over de setting.

Character wehereabouts

[ bericht aangepast op 10 jan 2022 - 12:35 ]

18 mei 2022 - 21:02 Kobyla is offline

Kobyla 19250

Lina Steiner

Psychology student ~ German~ 26 ~ West-Berlin ~ at die betrunkene Katze ~ with Aloisia

Enthousiast bood Lina aan dat ze wel kon komen helpen in het weeshuis, ze voelde dat ze iets moest doen en in haar geval zou praktische hulp het beste werken. Hopelijk kon ze zo wat voor Aloisia en de kinderen betekenen. Toekijken met lede ogen was iets wat zij niet kon, niet als ze ervoor opgeleid werd om mensen te kunnen helpen met hun psychische problemen. Wie weet kon ze iets doen voor de waarschijnlijk getraumatiseerde kinderen wiens jeugd niet makkelijk moest zijn geweest.
'Dan is het oké,' merkt Aloisia glimlachend op en Lina hoopte dat ze haar inderdaad gerust had kunnen stellen. Ze zou het heus wel redden, daarnaast zou ze vast wel iets minder kunnen komen zodra ze het drukker kreeg. Vermoedelijk zou Aloisia daar zelfs op staan. 'Misschien dat we straks eens kunnen kijken wanneer je wilt komen? Of op welke dag?' stelt de jonge vrouw nog voor, waarop Lina enthousiast knikt. Het was waarschijnlijk handig als ze het direct probeerden te regelen, dan wist zij zelf ook waar ze aan toe was, hoefde ze Aloisia niet later vanavond nog even gauw op een eventueel onhandig moment aan te schieten. 'Hoewel er in het huis misschien niets van een planning te vinden is voor ons volwassene, maak ik in mijn hoofd wel graag een kleine routine van alles. Iemand moet tenslotte het hoofd erbij houden, nietwaar?' Lina grinnikt met haar mee na deze woorden. Ze snapt maar al te goed wat een chaos een weeshuis zou kunnen zijn, al helemaal onder de leiding van zo'n lieve vrouw als Aloisia.
'Dat moeten we inderdaad niet vergeten, het zou zonde als ik dan nog een week zou moeten wachten.' Ze grinnikte weer lichtelijk, maar Lina meende het wel. Het liefst wilde ze zo snel mogelijk aan de slag nu ze deze beslissing had gemaakt. 'En wie weet kan ik helpen een beetje routine aan te brengen? Ik snap dat je het liefst zo veel mogelijk overzicht wilt, ook al moet je het doen met kleine beetjes orde.' Ze haalde even haar schouders op, maar direct in haar hoofd kreeg ze al ideeën in hoe er wat algemene orde in het weeshuis geschept zou kunnen worden. Ze had zat ervaring met plannen vanwege haar studie, wie weet zou Aloisia er iets mee kunnen. Zij moest het sowieso eens zijn met de eventuele planningen die Lina voor het weeshuis zou kunnen maken.
Het drinken dat Aloisia voor hen haalde, was toch een welkome afleiding. Daarnaast zou het de jonge vrouw vast goed doen om even niet over het weeshuis te hoeven praten. Dat moest ook vast vermoeiend zijn, al helemaal als ze hier kwam voor wat plezier. Om even niet aan haar last te hoeven denken. Om een beetje een luchtiger sfeer te creëren, grapt ze dan ook of Aloisia net zo goed is als Gail in het maken van drankjes.
'Ik denk dat ik met het simpele inschenken van twee drankjes nog wel in de buurt van Gail kan komen, maar als we het gaan hebben over het echte werk achter de bar dan vrees ik er helaas voor. Een biertje zal direct doodslaan als ik het moet tappen, en een simpele cocktail zal een aanslag voor je lever zijn.' De woorden lieten Lina hardop en oprecht lachen. Naar haar gevoel was het alweer een tijdje geleden dat ze op een dergelijke manier gelachen had, zo even onbezorgd.
'Oké, oké, duidelijk dat ik de rest dus aan Gail moet overlaten,' grinnikte ze. Vervolgens nam ze een slok van haar wijn en ze knikte goedkeurend. De wijn liet een aangename smaak in haar mond achter. 'Je bent in ieder geval geslaagd voor wijn inschenken,' grapte ze. 'En een goede keuze van wijn! Je weet ze goed uit te zoeken.' Het was fijn om even lol te kunnen maken, ook al was het om drank. Ze glimlachte dan ook gelukzalig na haar volgende slok. Eindelijk was het leven even goed.
Toch verloor ze al gauw een beetje van die vrolijkheid op het moment dat Aloisia naar haar studie vroeg. Het was vast goed bedoeld, maar het herinnerde haar terug aan de oorlog, aan de onzekerheid die ze nu voelde. Ze was klaar over een jaar, maar wat dan? Daarnaast, voor een student was ze al wat aan de oude kant en iedereen om haar heen begon te verwachten dat ze toch echt op zoek ging naar een man. Maar in veel gevallen betekende een man ook haar droom opgeven, gezien niet iedereen een vrouw wilde die werkte, hoe hard haar werk ook nodig was.
'Dat denk ik ook wel,' gaat Aloisia in op haar opmerking dat er waarschijnlijk een hoop mensen zijn die haar hulp kunnen gebruiken. Niet iedereen realiseerde zich dit, maar een psycholoog was waardevol, kon iemand helpen om trauma te verwerken. Deze stad zat vol met getraumatiseerde mensen, dat was helaas wat oorlog deed. 'Heb je al een idee voor ogen qua wat je wil voor praktijk?' vraagt de weesmoeder vervolgens. 'Hier in de buurt? En alleen voor volwassene, of misschien ook kinderen? Of ben je daar nu op dit moment nog niet mee bezig?' Lina neemt even de tijd om na te denken, al is dit vooral om haar gedachten in zinnen om te kunnen zetten. Het antwoord weet ze direct al.
'Ik wil sowieso in Berlijn blijven, er is zo veel leed hier. Ik weet dat meer steden vol zitten met getraumatiseerde mensen, maar dit is ook mijn thuis. Dit is de stad waar ik in ben opgegroeid en ik wil er niet weg.' Ze moest er niet aan denken om te verhuizen, om de mensen van wie ze hield te verlaten. Nee, ze zou in Berlijn blijven en toch ook het liefst in een deel van de stad dat ze kende. Vermoedelijk was er ook wel overal werk te vinden. 'Ik denk dat ik een praktijk voor iedereen zou willen openen, maar voornamelijk gericht op de armen. Ik heb geleerd over psychologie bij zowel volwassenen als kinderen, al wordt er naar mijn mening te weinig aandacht aan kinderen besteed, het was maar één miezerig vakje. Helaas zal ik wel iets moeten vragen wil ik ervan kunnen leven, maar ik wil niet meer vragen dan mensen kunnen geven. Iedereen die hulp nodig heeft, zou het moeten kunnen krijgen.' Des te meer redenen om dan toch maar een man te gaan zoeken, ze zou alleen zeer kieskeurig moeten zijn. Ze wilde een man die haar kon helpen een praktijk open te houden, niet iemand die haar achter het aanrecht zou dwingen.

18 mei 2022 - 21:53 LordJohn is offline

LordJohn 10839

Giovanni Pellegrino

28 — Italian — bartender — lives in East Berlin — bar — Heidi — outfit

is he from heaven or from hell?
and does he know

that granting me my life today?
this man has killed me, even so

Verward keek Heidi Giovanni aan. Enkele korte seconden had ze rustig tegen hem aan geleund, met haar hand in de zijne en haar ogen half gesloten. Heel even leek ze tevreden en glimlachte ze zelfs half. Maar toen hij zijn mond weer had opengetrokken, zag Giovanni haar blik veranderen. Hij kon het niet thuisbrengen. Eerlijk gezegd kon hij ook niet al te helder nadenken op het moment. Met een lome glimlach rond zijn mond, keek de Italiaan de Duitse schone aan. Hij was alweer vergeten waar ze net over hadden gepraat, in dat krappe wc-hokje toen Heidi de pil op zijn tong had gelegd. Iets over een ring. Of een andere man? Nee, hij had echt geen flauw idee meer. En eerlijk gezegd vond hij dat ook totaal niet erg. Dingen vergeten was de reden waarom hij zoveel dronk, ook al wilde hij dat niet hardop toegeven aan de rest van de wereld. Niet aan zijn ouders, zusje, of de handvol vrienden of kennissen die hij in Berlijn had gemaakt.
'Nee,' haalde Heidi's woorden hem uit zijn eindeloze stroom onsamenhangende gedachten. Ze keek langs hem heen en hij zag toen Madeleine staan. Giovanni wist niet wat hij van haar vond. Hij kon niet met haar, of zo, maar misschien ook wel niet zonder haar. Maar nu kon hij het ook niet helemaal bedenken. Hij en Heidi stonden nu praktisch stil op de dansvloer, dus Gio besloot maar weer wat te bewegen, door zijn gewicht van zijn linker- op zijn rechtervoet te verplaatsen. 'Wat? Nee, nog nooit,' antwoordde de blondine toen op zijn andere vragen. 'Ik weet het niet zo goed, wat het zijn. Ik heb het van een vriend.'
Giovanni knikte alleen maar even, zonder echt iets te zeggen. Hij had zelf ook geen idee wat het zijn, maar het effect ervan wilde hij wel permanent voelen. Geen rare gedachten, geen pijn, helemaal niets. Alles was gedimd, al kwamen alle prikkels wel drie keer zo heftig binnen. Maar daar bestond alcohol voor. Toch? Wederom werd hij afgeleid door Heidi's bewegingen. Ze kwam wat dichter bij hem staan en legde haar hoofd in haar nek.
'Ik heb ze niet nodig. Het is slechts een onschuldige, uitzonderlijke avond,' vertelde ze toen, en Gio knikte weer.
'Hetzelfde,' mompelde hij zacht. Hij zou willen dat hij dit elke dag, continu, zou kunnen voelen. Misschien moest hij maar even navragen bij Heidi wie die vriend van haar was.
'Heb jij niet gevochten? Ben jij geen man die voor het vaderland strijdt?'
En met die woorden werd Giovanni ruw van zijn zweverige wolk getrokken. Hij stopte abrupt met dansen (als het al dansen te noemen was) en voelde zijn grip rond Heidi's middel verstrammen. Toen hij dat merkte, ontspande hij zijn spieren en schraapte hij kort zijn keel. 'Wil je nog een wijntje?' ontweek hij haar vraag op niet al te subtiele wijze. Haar glas stond namelijk nog halfvol op de bar. Zijn hoofd voelde loom. Er zat geen logica in zijn gedachten en hij kreeg het niet op een rijtje. Maar zodra de oorlog gespreksonderwerp werd, was hij wakker. Hij pakte haar hand weer vast, duwde haar iets van zich af en nam haar mee terug naar de bar, waar hij nog een whisky bestelde. Heidi's glas wijn stond op de bar, en Giovanni keek er even naar. Pas toen hij een slok drank had genomen, vond hij zijn stem terug. 'Ik heb wel gevochten.' Zijn stem klonk wat zacht en hees. In zijn hoofd gaf hij de rokerige omgeving maar de schuld, ook al wist hij dat hij er nooit last van gehad had. Toen hij binnen was gekomen, had hij Jimmy en Isaac zien staan. Die twee zouden hem de rug toekeren zodra ze wisten wat Giovanni op zijn kerfstok had. En zij zouden vast niet de enigen zijn. Hij testte die theorie liever niet. Hij nam nog een slok, maar verslikte zich haast in de drank. Kalm aan, Gio. Zijn ogen gleden terug over Heidi heen en zijn blik bleef nu hangen op haar hand. Haar ringvinger. Hadden ze hier niet een gesprek over gehad? Hij kon het zich echt niet meer herinneren.
'Ja, ik heb gevochten,' bromde hij uiteindelijk, om het gesprek maar een beetje gaande te houden. Hij kon zo snel geen andere onderwerpen bedenken. Die pillen waren goed. Erg goed.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

22 mei 2022 - 14:58 LordJohn is offline

LordJohn 10839

Freya Rosler-Scholtz

26 — German — founder of the poker club — die Betrunkene Katze — Ilya — outfit

'Waarom niet? Ik hoor juist veel goede verhalen over je,' zei Ilya en die woorden zorgden ervoor dat Freya's aandacht meteen getrokken was. Wát had hij gehoord? Freya speelde niet vals. Ze liet zich niet omkopen door Russen als de man voor zich. Ze liet zich door niemand omkopen. Ergens wilde ze doorvragen, maar Ilya leek er ook al geen aandacht meer aan te schenken. Hij zat gewoon te stoken, dacht ze. Toch wilde ze zijn opmerkingen niet vergeten en plaatste ze een mentale kanttekening bij dit gesprek. Ze zou dit eigenlijk aan Josie moeten laten weten, en dat zou ze doen zodra ze Ilya van zich af kon schudden. Ze konden een valsspeler en omkoper niet bij de club hebben, wat hij ook te bieden had. Stel dat Paddy, Jimmy of Heinrich ook met dit soort vragen zouden komen? En dan hadden ze het nog niet eens over de vrouwen, die over het algemeen iets subtieler waren met dit soort onderwerpen.
'Ik weet waar je uitstekende wodka kan krijgen. Echte wodka, niet dat namaakspul dat jullie Duitsers drinken,' stelde de Rus toen voor. Zijn blik was nonchalant, alsof hij persoonlijk de hele Russische wodkavoorraad naar Berlijn kon halen en met een flinke korting kon verkopen. De tsaar zou dat niet toestaan, en Ilya had lang niet zoveel invloed als hij misschien dacht of hoopte. De Sovjet-Unie vocht weliswaar samen met de geallieerden in de oorlog, maar na de dood van Hitler waren ze toch weer uit elkaar gegaan. Ilya kon doen alsof hij helemaal high and mighty was, maar iedereen die het nieuws ook maar een beetje volgde, wist dat ook niet alles goed ging in het oosten van Europa.
Freya moest toch weer een beetje lachen na die opmerking en ze slokte haar laatste slokje wodka achterover, voor ze de man weer aankeek en hem eens goed in zich opnam. 'Ik ben bang dat ik weinig verstand heb van wodka,' antwoordde ze. 'Daarvoor moet je bij Gail zijn, en niet bij mij.' Met drank was ze sowieso niet over te halen. Ze vond een drankje op de club bij Gail fijn, maar daarbuiten dronk ze eigenlijk bijna nooit. Het voelde gewoonweg niet goed om alleen in haar appartement te zitten, zonder Marcus of andere familieleden, en dan een fles wijn naar binnen te gieten. 'En wodka is toch niet mijn favoriete drank.' Ze vond het prima te drinken, maar ze kon Ilya wel een beetje stangen nu. Hij daagde haar uit, dan deed ze dat gewoon bij hem terug.
'Maar iets zegt me dat je wat eenzaam bent?' ging de man door. Freya verstijfde.
'Pardon?' reageerde ze, misschien iets te hard en te snel. Om zichzelf even tot rust te manen, haalde ze drie keer diep adem, maar bleef ze Ilya strak aankijken. Zonder dat ze het doorhad, greep ze de ketting om haar nek weer even vast. Marcus. Net als zijn naam even uit haar hoofd was, kwam hij weer bij haar op. Of dat nou ging doordat iemand over de oorlog begon en haar gedachten meteen naar haar man toegingen, of omdat ze hun trouwfoto op haar dressoir zag staan, maakte niet uit. Op de een of andere manier kwam hij vaker dan in de afgelopen maanden in haar op. Het frustreerde haar als geen ander. Diep, heel diep, vanbinnen wist ze dat ze hem nooit meer zou zien. Maar voor ze bewijs had dat hij was omgekomen, zou ze het niet opgeven. Binnenkort zou ze weer eens naar de ambassade gaan om navraag te doen. Zoveel jaar naar de oorlog werden er nog steeds (massa)graven ontdekt. Ze moest er niet aan denken dat Marcus daar ergens tussen zou liggen. Een misselijk gevoel ontstond in haar maag en ze slikte een keer. Haar gezicht was verstrakt. O ja, Ilya.
'Ik ben niet alleen,' zei ze toen en ze schoof haar lege glas richting de barman. Toen hij haar met een vragende blik aankeek, schudde ze haar hoofd. Ze hoefde even geen drank meer, zeker niet van Ilya als ze over dit onderwerp spraken. 'Hoe kom je daarbij?' Ze liet de ketting rustig los en plaatste haar hand op het blad van de bar. Haar handen speelden met het oude bierviltje, waar waarschijnlijk enkele dagen aan bier of andere sterke drank in zat. 'Wat ik net zei,' ging ze door en ze wees met haar linkerhand even rond in de club, 'ik heb alles wat ik maar wensen kan.'

sometimes it feels as if all the men I ever danced with are dead

real love means giving someone the power to hurt you

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Index RPG Actieve Topics Zoek