[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 15 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew

Nomad's gedachten gingen als een razende terwijl hij naar de plant staarde. Hij probeerde niet stiekem opzij te kijken, naar Lee. Hij wist dat hij het niet moest doen, maar het kostte hem al zijn zelfbeheersing.
Hij keek dan ook enigszins verward op toen Aleksi hem uit gedachten haalde. 'Zouden ze geen pinda-allergie hebben?' vroeg hij zich hardop af - en hij moest even grinniken. 'Laten we het testen.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Aleksi ritste zijn tas open en haalde er een zakje pinda’s uit. Afgelopen weekend was hij er met Mikhail op uitgetrokken en had hij dit als snack meegenomen, maar uiteindelijk was hij het vergeten. Hij scheurde de verpakking open en keek over zijn schouder waar de docent was, maar die bevond zich aan de andere kant van het lokaal.
      Aleksi voerde de plant een pinda – die heel even verdween en daarna vol werd teruggevuurd – recht tegen Nomads voorhoofd. Aleksi schoot in de lach.
      ‘En zo ontdekten we een nieuwe toepassing: de kogelplant.’
      Nomad grijnsde, viste ook een pinda uit het zakje en schoof iets naar achteren, waarna hij de pinda van een afstandje in de bek van de bloem probeerde te mikken. Al snel werd het een wedstrijdje wie de meeste pinda’s raak kon gooien (met een punt aftrek wanneer je de pinda terug in je gezicht kreeg) en moesten ze hun pokerfaces uitproberen, ieder keer dat de professor hun kant opkeek.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Lee was enthousiast geweest door weer een keer met Roos te kunnen samenwerken, maar haar uitstraling was anders dan het eerder op de dag was geweest. Kwam het door wat Mosh gezegd had – dat hij dingen met Casper had gedaan waarover hij haar niet verteld had? Of kwam het doordat Casper achter hen stond en hij voor het eerst wat tegen haar gezegd had? Of kwam het misschien doordat ze op een andere manier dan anderen te werk moest gaan, doordat ze niet kon zien?
      Normaal was Lee best goed in mensen opvrolijken, maar dat was lastiger als hij bang was dat hij zelf de oorzaak was. Daarbij kwam natuurlijk dat wat er net met niet alleen Enzo, maar ook met Nomad was gebeurd hem ook echt niet in de koude kleren ging zitten. Hij kon Nomads lichaam nog steeds voelen schokken, kon zijn geschreeuw nog steeds horen.
      Niet dat Nomad daar nog veel last van had. Hij had een grijns op zijn gezicht terwijl pinda’s naar de plant gooide. Er was duidelijk een klik tussen de jongens, op een manier die hij ooit eerder bij Nomad ervaren had en het zorgde voor een hol gevoel vanbinnen. Het voelde echt alsof Aleksi zijn plaats innam – of eigenlijk alsof Lee vorig jaar zíjn plaats had ingenomen en hij nu niet meer nodig was. Was dat wat Nomad straks tegen hem zou gaan zeggen?
      Zijn gedachten dwaalden af naar vorig jaar, toen ze samen hadden zitten klooien met de plant die verf spoot. Die zeldzame lach – hij was daar toen al een beetje voor gevallen.
      Hij richtte zich weer tot Rosalie, die met een pincet een slakje naar de bloem bracht. Ze kon haar hand veel beter stilhouden dan hij en leek de pincet als een soort verlengde van haar vingers te gebruiken om te ontdekken waar ze moest zijn. Hij vond het knap.
      Zijn blik schoot weer terug naar Nomad en Aleksi. Het was maar goed dat Nomad niet op jongens viel, anders was hij op een hele andere manier jaloers geworden. Hoewel hij Aleksi nou niet echt aardig vond, was hij wel knap en stoer.
      Zich realiserend dat hij opvallend stil was en ervan uitgaande dat Mosh alles met argusogen gadesloeg en waarschijnlijk alles wat hij zag aan Daphne doorbriefde, boog hij zich naar de jongens toe.
      ‘Als jullie écht een uitdaging willen, moeten jullie het voeren eens blind doen, net als Roos moet doen.’
      Hij krulde zijn lippen in een grijns, benieuwd of de jongens de uitdaging uit zouden gaan. Of dat Nomad hem weer afpoeierde.

[ bericht aangepast op 6 jan 2022 - 9:38 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Hmm. Qua uitstraling op zich wel, maar verder vind ik haar niet echt knap ofzo. Als ik haar niet kende en haar in een bar zou zien zitten, zou ik denk ik niet wat proberen.’ Ze grijnsde. ‘Zijn we nu al bij voorbaat gedoemd?’

[ bericht aangepast op 6 jan 2022 - 9:44 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vinnie schrok op door Feliks’ stem. Hij had Faye net zien lachen en was opeens omringd door roze wolkjes en fluitende vogeltjes. Met warme wangen keek hij de jongen naast zich aan. Die moest wel denken dat hij gek was! Vlug stond hij op – waarbij zijn voet achter de kruk bleef haken en hij Feliks bij zijn schouders moest pakken om niet op de grond te belanden. Zijn wangen werden nog vijf tinten donkerder. ‘Sor-sorry,’ hakkelde hij, ‘ik w-was – ik was n-niet aan het op-opletten.’
      Hij moest zichzelf gauw bij elkaar rapen, anders wilde Feliks straks nooit meer met hem samenwerken. En hij vond het juist zo’n aardige jongen!
      ‘K-kom maar.’ Hij liet Feliks los, zette een paar stappen bij hem vandaan en liet hem toen zien waar de bakken met insecten stonden. ‘Ik uhm – ik z-zal dan een gitaar halen? Eh, gieter?’ verbeterde hij zich vlug, terwijl hij wel door de grond kon zakken van schaamte.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Klinkt alsof je twee grote idolen hebt,’ grinnikte Rhae. ‘Is dat wat je later zelf ook wil? Een soort fopwinkel?’ Ze zag het hem wel doen.

[ bericht aangepast op 6 jan 2022 - 10:00 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Roman was een beetje verbaasd toen hij zijn vriend zag blozen – hij kon zich niet herinneren dat eerder te hebben gezien. Misschien waren zijn gevoelens voor het meisje dan toch nog niet over. Hij besloot dan ook niet door te vragen – dat ging hem verder niet zoveel aan.
      ‘Leuk dat ze er dan weer is,’ zei hij voordat hij opstond. ‘Wie weet kunnen jullie de draad weer oppakken. Ik zal de insecten halen.’
      Hij liep naar de zijkant van het lokaal toe, waar kratten met doosjes stonden. Blijkbaar had professor Sprout tijd over gehad, door het allemaal voor hen te sorteren. Er waren al best wat bakjes uit en toen hij erin graaide, raakte hij net de hand van iemand die hetzelfde deed.
      ’S-Sorry,’ prevelde een meisjesstem, waarna de hand met de roze gelakte nagels zich vlug terugtrok.
      ‘Geeft toch niets.’ Roman draaide zijn hoofd opzij en glimlachte naar een knap meisje die iets heel liefs over zich had.
      Blosjes kleurden haar wangen en ze keek hem vanonder haar wimpers verlegen aan.
      ‘Hier.’ Roman gaf haar het doosje.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ivana gaapte de jongen aan. Hij leek een stuk ouder dan de andere jongens – en ze vond hem echt ontzettend knap. Haar vingertoppen raakten per ongeluk die van hem toen ze het doosje aanpakte en er danste een tinteling over haar huid. Ze hield haar adem in. Voelde – voelde hij dat ook?
      ‘Spasiba,’ prevelde ze.
      Hij pakte ook een doos uit de kist en bewoog zijn hoofd iets zodat een donkere pluk weer voor zijn ogen weg viel. Hij had indringende, donkere ogen die haar de adem benamen.
      ‘Kom je uit Rusland?’ vroeg hij vriendelijk.
      ‘D-da.’
      Meer kreeg ze niet uit haar keel.
      ‘Ik ben Roman.’ Hij stak zijn hand uit.
      Ivana’s hart bonkte in haar keel. Zou ze weer een vonkje voelen? Betekende dat misschien iets? Noemden ze dit aantrekkingskracht? ‘Ivana,’ fluisterde ze zachtjes.
      Zou hij dat een mooie naam vinden? Hoopvol keek ze hem aan.
      ‘Aangenaam,’ zei hij alleen – wat toch wel een lichte teleurstelling opleverde.
      Ze knikte een beetje dommig, niet-wetend wat ze tegen hem moest zeggen.
      ‘Goed eh, ik ga weer terug naar mijn partner.’ Hij glimlachte vluchtig.
      Ivana knikte weer.
      En toen was hij weg.
      Ze haalde diep adem, haar hart ging nog steeds snel tekeer. Ze baalde dat ze niet meer had kunnen zeggen, iets wat misschien een beetje indruk maakte. Toch zat er een aangename kriebel in haar buik toen ze terugkeerde naar haar eigen tafel. Misschien dat Elena haar kon helpen om deze leuke jongen te leren kennen, die was vast goed met jongens. Of anders Faye… Ze was benieuwd of zij weleens een vriendje had gehad.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew

Nomad was even van zijn stuk gebracht toen Lee tegen hen begon te praten. De hallucinaties van een uur geleden hadden iets in hem losgemaakt wat hij nog niet kon plaatsen, maar wat nogal veel impact had. Toch probeerde hij dat gevoel te onderdrukken. 'We hebben wel al geprobeerd met onze rug ernaartoe te gooien, telt dat?' vroeg hij. Hij vond ergens de uitdaging wel interessant en keek naar Rosalie, die puur op tast en geluid een slak naar de plant bracht.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

---

---

Feliks grinnikte om Vinnie zijn verspreking. "Is goed," zei hij met een knikje. Hij keek Vinnie even na, toen die naar de kast liep. Hij had meteen al gemerkt dat Vinnie anders was dan alle andere jongens die hij eerder ontmoet had, zelfs anders dan Lee. Vinnie was... schattig en Feliks mocht hem dan nog nauwelijks gesproken hebben, maar hij had het idee dat Vinnie ook heel lief kon zijn. Hij was gewoon het tegenovergestelde van alle opgepimpte bimbo's die rondliepen op durmstrang en dat maakte dat Feliks nieuwsgierig was naar wat de jongen nog meer in huis had. Het was een goed idee van Casper geweest om samen met deze jongen te werken.
      Toen Vinnie al terug kwam lopen met de gieter, draaide Feliks zich vlug om om de insecten uit de kast te pakken. "Klaar voor?" vroeg hij met een grijns en in de hoop dat Vinnie niet in de gaten had gehad dat hij naar hem gestaard had. Ze liepen terug naar de tafel en Feliks keek naar de kleine planten die op tafel stonden. Hij had ze wel eens eerder gezien op Durmstrang, maar daar waren ze al een stukje groter geweest toen ze hen vorig jaar in zijn les hadden gehad. Feliks peuterde het dekseltje van zijn bakje insecten af. "Hee Vinnie, wij zitten bij elkaar in de afdeling toch?" Feliks draaide even zijn hoofd om de jongen naast hem aan te kunnen kijken. "Ik heb om heel eerlijk te zijn mijn slaapkamer nog niet gezien. Kunnen we straks daar even langs?" vroeg hij met een glimlach. Opeens voelde hij een scherpe pijn in zijn hand, waardoor Feliks het bakje met krekels losliet. De beestjes ontsnapten direct uit het doosje en krioelden als een malle over de tafel heen. Feliks trok zijn hand terug en zag tot zijn stomme verbazing dat een plant hem gebeten had, omdat hij niet op had zitten letten. "Oeps," zei Feliks beschaamd. De planten gingen direct op alles af wat ze zagen bewegen en haastig trok Feliks zijn hand weg, voor hij nog meer beten kreeg.

[ bericht aangepast op 6 jan 2022 - 11:38 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Rosalie was opgelucht dat ze Casper niet meer had horen reageren op Lee, maar nu ze wist dat hij daar zat, leek ze nog bewuster te zijn van haar omgeving. Lee zijn eerdere woorden lieten haar maar niet los. Ik heb niet... we hebben niet dát gedaan. Maar wat hadden ze dan wel gedaan? Mosh zei dat vast niet zonder reden. Ze had geen idee waarom de jongen haar zo wilde raken, maar het was een gemene opmerking geweest. we hebben niet dát gedaan. Wat dan wel? Gezoend?
      Er flitste een beeld door haar hoofd heen, waarbij ze Lee op zijn tenen zag staan met zijn handen op Caspers borst. Zijn ogen waren gesloten en Casper drukte gretig zijn lippen op die van Lee. Rosalie voelde haar maag een buiteling maken. Het boeit me niet, het boeit me niet. Casper mag doen wat hij wil. Net als Lee. Rosalie schudde haar hoofd, proberend het idee eruit te krijgen. Met haar pincet pakte ze gauw een slak en voerde hem aan de plant voor haar. Ze was in de les. Het boeide haar niets. Maar het beeld bleef, al flikkerde het beeld van Lee. Hij wisselde van plek met de jongen die Rosalie al twee jaar niet had gezien, die ze al tijden met man en macht probeerde te vergeten. De herinnering zat scherp aan de rand van haar gedachten en Rosalie deed haar uiterste best om er niet aan te denken. Roos kappen! Doe normaal! Dat is twee jaar geleden! Maar om een of andere reden leek het allemaal geen twee jaar geleden. Niets leek twee jaar geleden. Het voelde alsof alle pijn van toen zich een weg naar boven probeerde te trekken en Rosalie werd een beetje wanhopig. Ze moest iets doen!
      Toen ze Lee naast zich - waarschijnlijk Evan - uit hoorde dagen, dwong Rosalie zichzelf om een glimlach op haar gezicht te zetten. Met alle macht dwong ze de negatieve gevoelens een kant op en probeerde niet te denken aan wat er net gebeurd was of wat Mosh gezegd had. Of aan die herinnering. Afleiding, ze had afleiding nodig en dat was precies wat Lee nu aanbood. Toen er een jongensstem op reageerde, besefte Rosalie dat het niet Evan was wie Lee uitgedaagd had. En ze was nieuwsgierig tegen wie ze dan wel praatte. "Absoluut niet," zei ze met opgetrokken wenkbrauw. "Wat is daar nu een uitdaging aan? Je komt niet eens dicht genoeg bij de plant. Of zijn jullie bang voor een beet?" vroeg ze met een halve glimlach. Rosalie had uitdagend willen klinken, maar het kwam er toch niet helemaal uit zoals ze het zelf gewild had. Dat nare holle gevoel bleef in haar maag knagen.

[ bericht aangepast op 6 jan 2022 - 11:42 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Vivienne Lyon Herbology met Elsie Vivienne knikte na Elsie's woorden. Ja ze had veel vaker met dit kruid gewerkt op Beauxbatons. Het was vrij onschuldig, zolang hij inderdaad klein bleef.       'Hij is inderdaad gek op kleine kruipers,' ze ging met haar vingers voorzichtig langs de steel van de plant. 'Ik heb thuis ooit geprobeerd om er één vegetarisch te voeden, maar dat was geen succes, dat vindt hij maar niks.' Ging ze verder terwijl ze een wormpje uit een bakje had geplukt en hem tussen haar vingers zag bewegen. Ze liet het strompelende wormpje vallen, precies in de bek van de vleesetende plant. De plant reageerde meteen en sloot zijn bek.       'Eetsmakelijk,' zei Vivienne tegen de plant. 'Als je hem ook wilt voeden kan dat, je kan zo een wormpje of een slak pakken.' Ze keek even om haar heen en zag dat iedereen een pincet gebruikte. 'Met een pincet, uiteraard...' Ze had het zelf altijd met haar vingers gedaan bij haar eigen plant thuis, omdat ze hem vertrouwde, maar misschien was dat met deze planten niet zo'n goed idee. Gelukkig ging het net goed.

---

- thank you for existing -

Nomad Morphew

'Niet van zo'n plantje,' zei Nomad, maar zijn hand gleed toch automatisch kort over zijn schouder. Hij wist gelukkig dat een beet van zo'n plant lang niet zo'n uitwerking op hem zou hebben. Hij sloot zijn ogen, maar opende ze direct weer. 'Hoe weet je überhaupt waar die plant is?' vroeg hij, want hij was zijn oriëntatie diréct kwijtgeraakt.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Evan keek vol verwondering naar Rosalie, die zonder moeite op basis van haar zintuigen de plant kon voeden.
      'Episch...' fluisterde hij. Hij nam zijn pincet in zijn handen en pakte een beestje uit een bakje, waarna hij hem aan de plant gaf. Hij lette goed op hoe het plantje reageerde op het beestje en welke beweging hij maakte. Misschien kon hij het ook wel met z'n ogen dicht. Hij keek weer naar Rosalie en probeerde op te letten hoe ze haar zintuigen gebruikte, al kon hij het niet helemaal plaatsen. Hij pakte nog een beestje met zijn pincet en deed zijn ogen dicht, hij deed de pincet naar voren, maar in plaats van dat hij iets voelde bij de pincet, voelde hij een harde kneep in zijn vingers.
      'AUW - fuck.' Bromde hij terwijl hij de pincet liet vallen. Hij keek naar zijn vinger, er zat geen bloed, maar wel een flinke beetafdruk. Gelukkig was de plant nog klein.
      'Nou Rosalie, ik weet niet hoe je het doet, maar ik denk dat ik het maar beter niet meer na kan doen.' Hij schudde zijn vinger heen en weer en streek er met zijn andere vingers langsheen.
      'Ik vind het heel knap,' vervolgde hij nog. Hij had zichzelf uiteraard volledig voor lul gezet, maar dat maakte hem vrij weinig uit.

---

- thank you for existing -

Elsie Bee

Elsie keek geïntrigeerd naar Vivienne, die heel natuurlijk de plant eten gaf. De plant leek ook prima tevreden over haar manier van doen. 'Ben jij zelf vegetarisch?' vroeg ze.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain