[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 11 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • • •

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 11 nov 2021 - 9:41 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Justin Trelawney

Hij zou maar niet zeggen dat hij ook weinig gedatet had - dat zou vast niet in goede aarde vallen na het gesprek van net. 'Hmm, tijdens een date leer je elkaar natuurlijk beter kennen,' begon hij quasi-serieus. 'Dus bij een goede date praat je, lach je samen... Raak je elkaar per ongeluk aan... En als de date goed eindigt, geef je elkaar bij afscheid een kus, natuurlijk.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Ze grinnikte om zijn woorden. "Werkelijk?" vroeg ze met een halve grijns. Voor een moment schoot het beeld door haar hoofd dat ze Justin zou zoenen. Ze hadden het ooit eens gedaan, jaren terug. En opeens was ze nieuwsgierig hoe het zou zijn hem weer opnieuw te zoenen. Of het echt nog steeds zo leuk was als in haar droom. De kus was zo lang geleden dat die herinnering niet meer dan dat soms leek te zijn. "Nou, wat zeg je dan van een laatste dans? Voor we aftaaien? Dit keer eentje zonder onderbrekingen." Ze stak haar hand uit naar Justin. Hoewel ze niet kon zien hoe laat het was, voelde ze in haar lichaam dat ze moe was en dat het onderhand wel een keer tijd werd voor haar bed. Ook het geluid in de zaal leek enigszins af te nemen, waardoor Rosalie het idee kreeg dat ze tegen het einde van het feest zaten aan te hikken.

---

It's never gonna happen, Guys.

Justin Trelawney

'Dat lijkt me een goed einde van een mooie avond,' zei hij met een grijns, terwijl hij haar hand vastpakte en haar weer naar de dansvloer begeleidde. Het nummer dat draaide, zat een beetje tussen een feestnummer en een schuifelnummer in - al met al was het een slecht nummer voor een feestje, maar dat maakte Justin niet uit. Hij vond het een mooi nummer om toch zijn armen om haar middel heen te slaan. 'Wat mij betreft kun je van elk nummer een schuifelnummer maken,' zei hij plechtig. 'Als je maar genoeg je best doet.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Die jongen is echt niet zo dom om in de buurt van de kerkers te komen als hij naakt is. Ik ga anders wel buiten kijken, daar zou ik zelf heen gaan.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Goed punt. Tot straks, laat even weten als je hem vindt.” Isabella draaide zich weg van de jongen en ging in de menigte op zoek naar Rosalie. Zo gauw zag ze Rosalie echter niet, misschien was die wel niet meer in de zaal. Isabella wilde haar tijd niet verdoen door de ene persoon te zoeken, voor ze de ander vond. En dus verliet ze maar de zaal zonder het meisje te waarschuwen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Nomad Morphew

Nomad voelde zich minder misselijk, maar nog steeds ellendig. Zijn handen trilden toen hij zijn stok uit zijn zak pakte en met meer moeite dan nodig was toverde hij het braaksel weg. Hij veegde zijn gezicht schoon en wenste dat hij een flesje water bij zich had.
Binnen was water - dat wist hij wel. Maar hij wilde nu niet naar binnen.
Met trillende benen liep hij richting het meer, naar het plekje waar hij de afgelopen meer tijd had doorgebracht dan ooit. Hij streek bij het water neer, veranderde een blad in een kommetje en vulde die met water. Na een kleine spreuk verontreinigde hij het water - het was niet heel goed gelukt, maar goed genoeg om er niet ziek van te worden. Hij zette de kom aan zijn lippen, nam twee slokken, en voelde toen weer een golf van misselijkheid opkomen.
Hij zakte door zijn knieën en bleef zo een tijdje zitten, tot hij zich uiteindelijk op zijn kont liet vallen en zijn armen om zijn knieën heensloeg. Hij begroef zijn gezicht in zijn armen en deed zijn uiterste best om zijn gedachten uit te zetten.
Maar dat was moeilijk. Het voelde alsof hij geen leven meer had. Zijn vader hield hem elke dag de hele dag in de gaten, daar had hij werkelijk anderen voor ingezet. Een spion.
Hij keek weer naar het water. Het idee om daar gewoon in te lopen - kopje onder te gaan en nooit meer boven te komen - het trok hem steeds meer. Wat als hij dat zou doen? Zijn vader zou waarschijnlijk alleen maar blij zijn - nadat hij het nieuws op de één of andere manier had verbloemd zodat hij zich niet meer hoefde te schamen over het feit dat zijn zoon zichzelf had gedood. Ook zijn moeder zou hem niet missen.
Hij kroop wat dichter naar het water toe. Kleine golfjes kabbelden om hem heen - zijn broek en de onderkant van zijn shirt werden nat, maar dat kon hem weinig schelen. Hij kroop nog wat verder naar voren, nog wat meer het meer in. Het was koud, maar dat vond hij niet erg. De kou leidde hem af van zijn gedachten. Inmiddels zat hij volledig met zijn onderlichaam in het water.
Hij wist ook wel dat hij het niet zou doen. Hij durfde het niet. Hij was een angsthaas - één van zijn vaders vriendelijke koosnaampjes. De meest voorkomende waren ‘diepe teleurstelling’ en ‘schande van de familie’. Hij gebruikte ook graag het woord ‘bastaard’.
Ik haat hem. Ik haat hem zo erg.
Nomad liet zich achterover zakken, waardoor hij nu helemaal in het water lag. Kleine golfjes trokken af en toe over zijn gezicht, maar hij kon nog ademen. Hij probeerde Roman’s teleurgestelde gezicht, Lee’s droevige blik, zijn vaders haatdragende ogen uit zijn hoofd te bannen. Het lukte niet.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Mosh had het allemaal best grappig gevonden, van dat kleine opdondertje dat het tegen hem probeerde te nemen tot Isabella’s uitval. Hij hield wel van een beetje pit. Wat hij minder grappig vond, was dat ze er nu vandoor was met zijn toverstok. Ervan uitgaand dat ze die kneus wel zou gaan zoeken, liep hij de gang op. Het duurde niet lang voordat hij haar zag.
      ‘Isabellaaa, niet zo sne-hel..’ Hij grijnsde. ‘Ik wil mijn stok nog wel terug.’
      Hij zette een paar stappen naar haar toe.
      Vlak voordat hij nog iets kon zeggen, wond een dik touw zich om hem heen. Verbluft staarde hij haar aan, ze had geen spreuk uitgesproken. Plots viel hij op de grond. Hij voelde een ruk aan zijn voeten en een moment later vloog hij door de lucht en bleef hij op de kop aan een kroonluchter hangen.
      Hij ving een glimp op van Caspers zwarte haar. Zonder hem verder een blik waardig te keuren, liep zijn klasgenoot naar buiten toe.
      ‘Hé kom op!’ riep hij naar Isabella. ‘Haal me naar beneden!’
      Hij wist dat het geen zin had, maar hoe hard hij zich ook los probeerde te worstelen, het lukte niet.

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Verdiende loon wat mij betreft,” zei ze met een grijns voor ze van Mosh wegliep, zonder nog een keer naar hem om te kijken. Ze zwaaide nog wel even naar hem, daarna voerde ze haar tempo op. Gehaast liep Isabella de gangen door en verdween tussen de lokalen in. Het eerste wat ze checkte was het toilet waar ze Vinnie eerder ook al huilend betrapt had, maar meer dan een op stang gejaagde vierdejaars vond ze niet. Daarna begon ze tussen de lokalen te dwalen, terwijl ze Vinnie zijn naam riep. Wat moest ze straks doen als ze Vinnie vond? Hij was nog net zo naakt als net in de zaal en op die manier wilde hij waarschijnlijk helemaal niet met haar praten.
      Isabella keek naar de twee stokken in haar hand. Eentje was overduidelijk van Mosh, dat kon ze voelen door de energie die ze stok uitstraalde. Alsof de stok haar net zo erg haatte als zijn eigenaar. Ze begreep nog steeds niet zo goed wat Mosh nu precies van haar wilde. Hoe kon hij zo achterlijk idioot zijn? Niet alleen had hij Vinnie compleet vernederd op een manier die ze absoluut afschuwelijk vond, daarnaast had hij -ja, wat eigenlijk? Gehoopt dat ze met een dansje compleet voor hem zou vallen? Dat ze het leuk zou vinden als hij aan haar billen zat? Hoe dom en eenvoudig kon een persoon zijn door even een keer aardig tegen hem te doen?!
      Ergens had ze de neiging om de stok van Mosh in tweeën te breken, om hem de helften terug te gooien, eigen schuld dikke bult. Ze borg zijn stok op in haar jurk, geklemd tegen haar zij aan tussen haar bh band. Dat was het dichtste wat iets van Mosh OOIT in haar buurt zou komen.
      De tweede stok was vriendelijker, veel zachtaardiger. En hopelijk in staat haar te helpen, gezien ze zijn eigenaar wilde helpen. Bijna krampachtig dacht Isabella aan de mantel van haar uniform die over haar stoel heen lag. “Accio mantel!” Probeerde ze de stok uit. Niet veel later hoorde ze het flapperen van haar mantel die ze opgelucht uit de lucht viste. Nu had ze iets om aan Vinnie te geven als ze hem tegen kwam. “Vinnie!” Riep ze opnieuw, maar er kwam geen antwoord. Zoekend liep ze tussen de lokalen door, toen haar oren plotseling zacht gesnik oppikte.
      Toen ze het geluid volgde, vond ze Vinnie ergens in het hoekje van een lokaal, opgekruld in een hoekje. Heel even gleed haar blik over zijn naakte lichaam, maar direct sloeg ze haar ogen af. Dit vond ze toen zelf ook verschrikkelijk, het feit dat mensen je bekeken. “Vinnie?” Vroeg ze vriendelijk. “Ik zal niet kijken,” zei ze meteen, terwijl ze een hand voor haar ogen sloeg. Ze stak haar mantel vooruit. “Ik heb hier mijn mantel voor je, kan je je even iets bedekken. Ik dacht dat je dat wel fijn zou vinden.”

---

It's never gonna happen, Guys.

Zijn keel was opgezet van het huilen. Hij probeerde te begrijpen wat hij ooit misdaan had om zo vernederd te worden, maar hij kon niets bedenken. Mosh was gewoon echt een rotzak, net zoals Daphne.
      Hij dook nog verder in elkaar toen er iemand binnenkwam, wensend dat hij door de muur heen kon. Hij durfde niet te kijken wie het was. Was het Daphne? Wist ze dat hij naakt was? Natuurlijk, dat had Mosh haar vast verteld!
      De paniek laaide alweer op, maar toen hoorde hij opeens Isabella’s stem. Alweer Isabella. Hij schaamde zich dood, wetend dat ze hem compleet naakt had gezien. Wel had ze een mantel mee, hij zou zich in elk geval kunnen bedekken.
      ‘K-kun je hem gooi-gooien?’
      Ze deed wat hij haar vroeg; de mantel kwam een stukje bij hem vandaan neer. Hij griste het kledingstuk van de grond en trok hem vlug aan. De capuchon trok hij ver over zijn gezicht, alsof dat een blokkade tegen zijn schaamte zou kunnen vormen.
      ‘Dank je,’ fluisterde hij bijna onhoorbaar.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze grinnikte om zijn opmerking. Ergens vond ze het helemaal niet zo erg om zo dichtbij op Justin te staan. Ze dansten nog een paar nummers, tot ze echt niet meer aan het einde van de avond konden ontsnappen. "Ik moet helaas nu toch echt terug," zei ze verontschuldigend. "Ik ben die ene pechvogel die morgen wel het eerste uur les heeft." Zoals verwacht bood Justin aan mee te lopen naar de common room en gezamenlijk verlieten ze de Grote zaal. Eenmaal buiten op de gangen gebaarde ze Justin dat hij even moest wachten.
      Vanuit haar laars haalde ze haar toverstok tevoorschijn en sprak de zintuigenspreuk uit. Het was een hele verademing om zelf nu een beetje te kunnen oriënteren, in plaats van alleen maar op anderen te hoeven leunen. Ze draaide haar hoofd om met een grijns naar Justin, die nu een soort van 'zichtbaar' voor haar was, aangezien ze zijn aanwezigheid kon voelen. Er klopte alleen iets niet... Een beetje verward draaide Roos haar hoofd naar boven. Daar was ook iemand, een aanwezigheid net als Justin. Maar ze hadden geen trap daar toch? Roos kantelde haar hoofd naar boven. “Hallo?” Vroeg ze voorzichtig.

[ bericht aangepast op 4 nov 2021 - 15:11 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze glimlachte klein bij het horen van zijn bedankje. Even piek te ze tussen haar vingers door, maar zag dat Vinnie bedekt was. Oké, en nu… Dit was de tweede keer deze avond dat ze Vinnie huilend aantrof, al wist ze nu wel de reden waarom hij huilde. “Nee, jij bedankt. Het was heel lief en dapper van je dat je me wilde komen helpen met Mosh.”
      Ze zei expres het woord dapper, aangezien ze Vinnie dit niet snel zag doen en ze niet wilde dat Mosh actie zijn zelfvertrouwen helemaal de grond in boorde. Het was nu eenmaal zo dat dankzij zijn actie Mosh toch echt gestopt was.

[ bericht aangepast op 4 nov 2021 - 15:12 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Justin Trelawney

Justin volgde Rosalie's blik en zag tot zijn verbazing iemand ondersteboven aan de kroonluchter hangen. 'Wat...' reageerde hij verbaasd. De jongen was in touwen gewikkeld, blijkbaar had iemand hem de lucht in gestuurd. 'Mosh?' wist Justin hem te herkennen. Hij probeerde zijn lachen in te houden. 'Wat doe jij daar?' Er ontstond toch wel een kleine grijns op zijn gezicht. Waarschijnlijk hadden Mavis en Lee hem weer eens te pakken gehad, al waren ze meestal iets subtieler dan dit. 'Moet ik je helpen?'
Hij keek even naar Rosalie om te kijken of ze ook moest lachen, maar besefte zich toen dat ze natuurlijk niks zag. 'Mosh - hangt ondersteboven aan een kroonluchter.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Vinnie hield de mantel stevig om zich heen geslagen. Isabella’s woorden lieten hem blozen. Het zorgde ervoor dat hij zich weer ietsje beter voelde; het was in ieder geval niet voor niks geweest. ‘Doet uhm… doet hij dat vaker?’ vroeg Vinnie voorzichtig. Hij wist dat Isabella een hekel had aan veel jongens, al had Vinnie daar zelf nooit heel veel van gemerkt. Daar was ongetwijfeld een reden voor, net zoals hij zich dankzij Daphne bij bepaalde type meisjes onveilig voelde.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Al een tijdje vroeg hij zich af hoelang hij hier nog zou blijven hangen. Het zou toch best mooi zijn als hij nog ergens een kruimeltje van die koek vond, zodat hij weer voor een paar tellen in een vogel zou veranderen.
      Maar helaas.
      Inmiddels hing hij al tien minuten aan die vervloekte kroonluchter en hij had zo min mogelijk aandacht willen trekken. Hoe minder mensen hem zo zagen hangen, hoe beter. Zodra hij Rosalie had zien lopen, had hij echter heel stilletjes gesmeekt of ze alsjeblíéft kon doorlopen. Ze was blínd, ze kón hem niet eens zien…
      En toen begon Justin opeens tegen hem te praten. De lul.
      ‘Nee hoor, loop maar lekker door,’ antwoordde hij. ‘Dit hoort bij mijn faunatentraining.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze grinnikte zachtjes. Ze kon zich amper voorstellen dat dit serieus een training was. "Het spijt me dat we je gestoord hebben dan. Kom Jus, we laten Mosh lekker zijn gang gaan. Ik weet zeker dat hij een prachtige vleermuis zal zijn op een dag als hij zo hard oefent als hij zelfs na een feestje in de kroonluchter gaat hangen." Ze haakte haar hand om zijn arm heen, niet helemaal van plan echt te vertrekken. Maar ze had de plagende opmerking niet kunnen laten.

[ bericht aangepast op 4 nov 2021 - 15:57 ]

---

It's never gonna happen, Guys.