[RPG • 0] Experium || 47 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • Energieschilden •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 8 okt 2021 - 22:30 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij had de tranen in Nish ogen wel gezien en werd nogal overvallen door Nish knuffel. Ergens voelde hij een vonkje opspringen in zijn maag. Dit betekende net zoveel voor Nish als voor hem. Een beetje onbeholpen sloeg Yrla zijn armen om Nish heen om zijn knuffel te beantwoorden. Normaal knuffelde hij alleen met Vienna, bij hele, hele hoge uitzondering met Phone (als ze het toestond). Maar nog nooit eerder met een andere jongen. Daarnaast was hij gewend zijn armen over andersmans schouders heen te gooien, in plaats van om iemands middel. Het voelde lichtelijk vreemd aan, maar gek genoeg niet verkeerd.
      Bij Nish laatste woorden bevroor Yrla echter lichtelijk. "Hoe bedoel je?" Vroeg hij Nish om verduidelijking. Hij kon Nish gezicht niet zien, maar kreeg nu pas in de gaten dat er waarschijnlijk meer speelde dan alleen het feit dat hij een herinnering had gehad aan vier jaar geleden.

---

It's never gonna happen, Guys.

Nish liet zijn armen zakken. Hij keek Yrla heel kort aan, maar wendde toen zijn blik af. Met zijn schoen schoof hij over een spikkeltje dovend as. Zebediah wilde hij er eigenlijk nog steeds buiten laten. ‘Iemand heeft met mij… ook dingen gedaan die ik niet wilde,’ zei hij uiteindelijk. ‘En sindsdien voel ik me nog honderd keer schuldiger over wat ik bij jou heb gedaan. Nu ik weet hoe je je al die tijd gevoeld hebt.’

[ bericht aangepast op 20 okt 2021 - 14:01 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

David had de hele nacht wakker gelegen. Zijn vrouw was pas laat teruggekomen uit het onderzoekscentrum. Zelfs in het schemerdonker had hij gezien dat ze doodop was, dus hij had het niet over zijn hart verkregen om haar meteen in te lichten over de zorgelijke toestand van hun zoon. Er was op dit moment toch niets wat ze voor Noah konden doen.
      Toen ze de volgende ochtend zaten te ontbijten, kreeg hij echter geen hap door zijn keel. Esther had slechts één blik nodig om in te zien dat er iets mis was.
      ‘Wat is er aan de hand? Je ziet eruit alsof je vannacht geen oog hebt dichtgedaan.’
      Hij wreef over zijn gezicht, alsof hij de sporen daarvan daarmee kon uitwissen. ‘Noah kwam gisteren niet opdagen tijdens zijn gaveles, dus ik ben naar zijn campus gegaan.’ Zijn ademhaling haperde bij de herinnering aan zijn afgestorven vingers. Het voelde alsof hij zijn zoon aan zijn lot had overgelaten, alsof hij hem tóch naar de ziekenzaal had moeten brengen.
      Esther moest zijn gemoed aanvoelen, want ze reikte over de tafel naar zijn hand en gaf een kneepje.
      ‘Hij was er ontzettend slecht aan toe, zijn handen en voeten waren afgestorven en de heler van zijn afdeling was net zo uitgeput als hij. Ik wilde hem meenemen naar de ziekenzaal, maar daar wilde hij niets van weten. 4685 heeft hem langzaam bevroren en toen hij zichzelf probeerde te beschermen brak ze haar nek. Hij is zelfs een tijdje echt dood geweest.’ Hij haalde diep adem en deed zijn best daar niet te lang bij stil te staan. ‘Hij is bang dat ze haar verdwijning met zijn verwondingen zullen associëren.’
      Hij slikte en wierp een blik in Esthers ogen. Ze waren net zo bruin als die van hun zoon, al glansden ze nu van de tranen.
      ‘En nu?’ vroeg ze zachtjes.
            ‘Hij vertrouwde op de gave van het meisje, maar ik moet vandaag wel uitzoeken hoe het gaat.’ Een brok vormde zich in zijn keel. Hij moest er niet aan denken de jongen kwijt te raken, dit keer voorgoed. Hij vouwde zijn vrije hand om de warme theemok. ‘En dat is niet het enige verontrustende. Hij heeft zijn geheugen weer terug.’
      De vingers van zijn vrouw verstijfden in die van hem. Hij kon het niet opbrengen haar aan te kijken.
      ‘Heeft hij je dat verteld?’
      ‘Hij zei papa. Manipulerend, om me over te halen er niemand bij te halen. Maar hij was wanhopig genoeg om het te zeggen.’
      Zijn blik kruiste die van Esther. Haar gezicht was bleek.
      ‘Het is een slimme knul. Hij weet dat hij het verborgen moet houden. Doet dat wellicht ook al een lange tijd.’
      Ze wreef over haar voorhoofd. ‘Wat moet hij zich verlaten hebben gevoeld.’
      Ja. Hij had behoorlijk verbitterd geklonken.
      ‘Hij zei dat Clive nog leefde. Dat die hem probeerde te doden.’
      Die gedachte was zo absurd dat hij er nog niet eens goed over na had gedacht. Hoe was het mogelijk dat die jongen nog leefde? Hij had gedacht dat hij was omgekomen na het incident met 861.
      De blik in Esthers ogen werd nog bezorgder. ‘Hoe is dat mogelijk?’
      David zuchtte. ‘Ik weet het niet.’
      Wist Dubois dat zijn zoon nog leefde? Was hij minder meedogenloos dan David altijd gedacht had? En betekende dat dat er ook nog een andere uitweg was voor Noah? Hij schudde die gedachte van zich af. Dubois zou niet willen dat zijn hersenspoelende zoon vrij over het terrein liep. Maar hoe was hij dan buiten gekomen? Hij moest een manier vinden om vrijuit met Noah te kunnen spreken.
      ‘Hebben jullie verder nog ergens over gesproken?’
      Hij hoorde het verlangen in haar stem, evenals de pijn. Ze zou er een lichaamsdeel voor opgeven om haar zoon vast te kunnen houden. Het was een verlangen dat hij zich niet kon permitteren, dat was veel te gevaarlijk.
      ‘Nauwelijks. Ik heb het zo bondig mogelijk gehouden.’
      Esther sloeg haar blik neer, maar knikte begripvol.
      ‘Hij heeft een vriend,’ zei hij aarzelend, hopend zijn vrouw zo een beetje meer inzicht in Noahs leven te kunnen geven. Met enig ongemak dacht hij terug aan hoe dat gesprek gegaan was. ‘1694.’
      ‘De dromenspinner?’
      David knikte langzaam. Hoe 1694 destijds aan zijn gave was gekomen, was lange tijd een mysterie geweest. Esther had in het onderzoeksteam gezeten dat dat mysterie moest ontrafelen.
      Haar lippen bogen om in een glimlach. ‘Hij wordt nog steeds aangetrokken door types waar anderen liever vandaan blijven. Fijn dat hij iemand heeft gevonden.’
      ‘Ja…’ Hij wenste dat hij dat op de een of andere manier tegen zijn zoon had kunnen zeggen, in plaats van zich als een koele hufter te gedragen. Maar het was beter zo, ze mochten de scheidslijn van mentor en leerling onder geen beding overschrijden.
      Al wilde hij wel echt weten hoe het nu met zijn jongen ging.
      Hij pakte zijn iNet en stuurde hem een berichtje om te vragen hoe het ging, maar op zo’n manier dat Experium dacht dat Noah aan buikgriep leed en hij er gewoon zeker van wilde zijn dat hij maandag wel gewoon zijn taken uitvoerde.
      Een tel later kreeg hij al een bericht terug. Een golf van opluchting sloeg over hem heen toen hij een foto van zijn zoon zag, die vrolijk keek en zijn duim opstak.
      Zijn vingers waren weer gaaf. Hij was inderdaad genezen.
      Hij liet het schermpje aan zijn vrouw zien -- en daarna kwam de emotie los en liepen zijn ogen vol tranen. Esther stond op, liep om hem heen en liet haar armen om hem heen glijden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Iemand had... Wat verschrikkelijk! Yrla zocht even wanhopig naar woorden, maar hij had geen idee hoe hij moest reageren op Nish. Wat had hij graag willen horen toen Nish net zijn actie had gedaan. In ieder geval niet het gezeik dat het wel goed zou komen. "Wat erg voor je, Nish." Yrla legde even een hand op Nish zijn schouder en probeerde zijn blik te vangen. "Zoiets zou nooit mogen gebeuren. Ook niet bij jou." Aarzelend trok hij Nish terug in de knuffel van net, maar nu sloeg hij zijn armen om de schouders van Nish heen.
      "En ja, het was voor mij ook verschrikkelijk kut. Maar je moet het gewoon wat tijd geven, dan zwakt het gevoel wel af." Yrla zocht aarzelend naar een manier om Nish te helpen, door te graven hoe hij het had opgelost.
      "Mij hielp het vooral door veel te blijven sporten." En seks op gegeven moment, maar dat durfde hij niet te zeggen. Hij voelde daar tegenover Nish een lichte schaamte over. "Daarmee kon ik mijn gedachten verzetten en uiteindelijk zwakte het nare gevoel erdoor af. Misschien kun je iets vinden wat bij jou past om ermee om te leren gaan." Hij glimlachte even naar Nish. "En maak je maar geen zorgen om mij hoor. Voor mij is het vier jaar geleden, het grootste gedeelte heb ik allang achter me gelaten."

[ bericht aangepast op 22 okt 2021 - 18:24 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Gamen helpt wel,’ antwoordde Nish. Hoewel het hem aan Kris herinnerde, had hij juist ook daar zichzelf in kunnen verliezen toen het schuldgevoel hem bedolf. ‘En mensen om me heen hebben.’
      Of me druk maken over andere dingen, zoals mijn excuses aan Kris of mijn veranderende gevoelens voor jou.
      Aarzelend vond zijn blik die van Yrla. ‘Maar fijn om te weten dat het vervaagt. En het… niet altijd zo blijft.’
      Bij Yrla was de angst blijkbaar weggegaan – al een behoorlijke tijd geleden. Hopelijk gold dat ook voor hem, al kon hij zich daar nu nog niet zo veel bij v      oorstellen. Tenslotte wat Nish dronken geweest. Zebediah niet. Die had heel bewust geweten wat hij deed – en hij had er zijn voldoening er zeker uit gehaald.
Daardoor zwenkten zijn gedachten ook weer naar Kris. Het kon bijna niet anders dan dat Zebediah dit ook bij hem had gedaan. Een excuus zou nooit en te nimmer voldoende zijn, maar dat én hem terughalen, was alles wat hij had kunnen doen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester liet zijn hoofd tegen Onyx' schouder aan rusten. 'Hmm,' zei hij, warm met een glimlach. 'Je raadt het nooit, maar ik ook wel een beetje heel erg van jou, Scary Vibes.' Het water strekte zich voor hen uit, rimpelend in de wind en schitterend in de zon. Even zaten ze daar gewoon. Als een normaal stel dat van de frisse lucht genoot met geen andere zorg dan dat ze ooit weer terug zouden moeten omdat ze anders te laat zouden zijn voor het eten. Als Jester zijn ogen een beetje dichtkneep, kon hij het zich bijna voorstellen. Onyx op het conservatorium, hijzelf bij de academie voor de politie. Of bezig met een opleiding tot advocaat, of social worker. Hun campussen lagen nou toevallig dicht bij elkaar, waardoor ze tussen de colleges door hier en daar nog een kus konden stelen in een donker of niet-zo-donker hoekje. Dit weekend waren ze terug naar zijn ouders en na al dat binnenzitten klonk een wandeling naar het meer hun allebei wel goed in de oren. En hier zaten ze, samen te genieten van het milde weer zo laat in het seizoen.
      Het beeld was zo helder dat het pijn deed om los te moeten laten. Jester kroop iets dichter tegen zijn vriend aan. 'Wat zou jij nog allemaal willen doen, als je nog maar een dag te leven had?' de vraag was eruit voor hij het wist. 'Geen uitnodiging,' voegde hij er scherp aan toe, tegen zowel Onyx als het altijd luisterende universum, 'maar gewoon nieuwsgierigheid.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Oké, dacht Fayr, en ze trok haar hand weer in. Dan niet. In de gang had ze ergens al het voorgevoel dat er zoiets ging komen en haar ontstemming moest haast wel op haar gezicht te lezen zijn. Fersephone zei het dan wel heel makkelijk, maar het was toch echt niet alsof Fayr expres ergens zwaargewonde mensen vandaan toverde om maar met man en macht in leven te houden. Alsof het een fluitje van een cent was om Jester terug te halen uit de dood, of afgestorven weefsel weer leven in te blazen. Ze had zoiets nog nóóit in haar leven gedaan en haar zus liet het klinken alsof zij de enige was die het zwaar had.
      'En wat als de ziekenzaal te ver weg is?' vroeg ze, minder dan gelukkig. 'Wil je dat ik dan maar gewoon ga staan kijken ofzo?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx antwoordde niet meteen. Een paar weken geleden was die vraag heel reëel voor hem geweest. Toen kwam hij niet zo veel verder dan muziek luisteren en zichzelf bezatten en zichzelf haten.
      ‘Zolang ik maar niet weer alleen ben,’ mompelde hij. Hij probeerde de bittere smaak in zijn mond weg te slikken en verstevigde zijn grip om zijn vriend heen. ‘Als ik van dit terrein af kon? Dan wilde ik echt met je naar een parelwit strand met palmbomen en cliché uit kokosnoten drinken en boven een koraalrif zwemmen en… make love on the beach. Inclusief mooie zonsondergang en heldere sterrenhemel. En als het hier zou zijn… Nou dan al dat maar in een droom.'

[ bericht aangepast op 22 okt 2021 - 21:02 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Dan bel je Yrla op, die is er binnen twee seconden. Hij brengt diegene wel naar de ziekenzaal." Fersephone keek even naar het koppige gezicht van haar zusje en vreesde het ergste. Alsjeblieft Fayr, nu voor deze ene keer. Voor de rest vraag ik niets van je. "Er zijn meer mensen die kunnen helpen, Fayr. Je hoeft ze maar te bellen." Fersephone ging wat rechter op staan. Waar was haar bed?. "Alsjeblieft Fayr, ik zou dit niet van je vragen als het niet echt belangrijk was. Geef me even de tijd om te herstellen. Neem zelf even de rust van de afgelopen dagen. Als je dat niet doet, maak je dingen straks alleen nog maar erger in plaats van dat je helpt. Ik heb gewoon even tijd nodig om weer een beetje grip op mijn gave te krijgen. Ik wil.. "De controle gewoon niet verliezen. Maar die angst durfde ze niet hard op uit te spreken, al wist Fayr ook heus wel hoe hun gaven werkten.

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij drukte een kus tegen de onderkant van Onyx' kaak. 'In een zwarte zwembroek of die groene? We kunnen ook daar een nieuwe voor je kopen met knaloranje en roze bloemen.' Grijnzend keek Jester schuin omhoog voor hij zijn gezicht weer lekker tegen Onyx aanlegde. Een lach klonk over zijn lippen. 'Het ijskonijn van ons twee denkt aan een tropisch strand en de kouwkleum vindt de poolcirkel wel een goed idee. We zijn een gare combinatie.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx grinnikte om die laatste woorden. ‘Clichés zijn nooit zo ons ding geweest, toch?’ Hij cirkelde met zijn wijsvinger langs Jes’ knokkels. ‘Ik beeldde het me eigenlijk in zonder zwembroeken. Maar ik wil best een roze zonnebril dragen als je daar gelukkig van wordt?’ Een stukje van Jesters oorschelp piepte tussen zijn rode krullen door en hij gaf een vederlicht kusje. ‘En wat zou jij willen, behalve het noorderlicht zien?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het was niet dat Fayr niet wílde luisteren, maar het voelde ook alsof Fersephone gewoon de werkelijkheid van de situatie niet wilde inzien. Het was niet alsof Fayr een keuze had gehad, de afgelopen dagen. Niet dat Fersephone ernaar gevraagd had. Niemand anders had Jester kunnen helpen. Zebediah had haar gedwongen. Kris kon haar hulp eigenlijk ook nog steeds gebruiken en haar eigen actie tegen Zebediah had ze ook geen spijt van. En nu Jester voor een tweede keer; er waren geen andere mensen. Als die er wel geweest waren, hadden die al veel eerder in het rijtje met oplossingen gezeten.
      Ergens onder de botheid hoorde ze toch ook wel dat andere. Fersephone zag er inderdaad niet heel goed uit en zonet was ze terug gevallen op dat oude, grappige riedeltje dat ze van haar mentor aangeleerd had gekregen. Dat zou haar zus nooit doen, en zeker niet hardop, met mensen als Sarah, Onyx en Jester in dezelfde ruimte als ze het had kunnen helpen. Fayr bedacht zich met wat tegenzin dat als zij doodop raakte van haar gave, dingen overal om Phone heen begonnen te ontploffen. Ze wist zelf hoe eng dat kon zijn. Phone's vraag kwam ook niet helemaal vanuit het niets.
      'Als ik het kan helpen zal ik hem niet gebruiken. Oké?' Fayr keek haar zus schoorvoetend aan, ergens ook een beetje geïrriteerd dat haar zus niet gewoon kon zeggen dat ze bang was voor haar eigen gave. Dat had ze heus wel begrepen, en dat was ook een heel andere vraag dan "stop met het redden van levens want ik ben moe". Fayr wilde toch ook het beste voor haar eigen zus? Het zag er niet naar uit alsof Phone dat geloofde, en daardoor klonken Fayr's eigen woorden ook een heel stuk onaardiger dan ze misschien bedoelde. 'Ik beloof het.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Oooh, sexy!' Jester knikte. 'Roze zonnebril, bedoel ik dan natuurlijk.' Bij Onyx' vraag haalde hij even zijn schouders op, en antwoordde uiteindelijk, 'ik weet het niet.' Zijn blik bleef in de verte hangen bij een paar zwarte vogels die hoog boven hen rondvlogen. 'Gezien het feit dat ik de laatste uren van mijn leven al heb meegemaakt is het toch eigenlijk ook geen fantaseren meer. Het was goed. Met jou. Dat huis, het licht, de sneeuw... Ik voel de ironie hoor, maar ik zweer je dat het waar is. Ik zou er niet blij van geworden zijn om toen dood te gaan, maar ergens had ik er ook vrede mee ofzo. Daarvoor niet, absoluut niet. Ik kon jou toch niet achterlaten door zomaar dood te gaan, de afdeling, onze vrienden, m'n ouders, ik had nog veel te veel unfinished business met de wereld. Misschien zou ik wel teruggekomen zijn als praatgrage geest, net als in Harry Potter. Wat triest geweest zou zijn, zo dichtbij en zo ver weg. Oké, depressief. Ik weet het niet precies, maar die droom met jou gaf zoveel rust. Ik vond het zelfs niet eens erg om daarna alleen te zijn. Als het goed is ligt er een brief voor je, half af. Je had de raarste dingen wel en niet in de kastjes staan, maar ik ben een creatief persoon en lekker vastberaden, en jij houdt er blijkbaar van om rode viltstiften in laatjes van de koffietafel te hebben. Cute as fuck.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Die laatste woorden gaven haar zoveel opluchting dat Fersephone zich al een stuk beter voelde. Fayr had het beloofd en een belofte zou ze niet breken. "Dankjewel, Fayr," zei ze oprecht, met tranen in de randen van haar ogen. "Dank je."
      Dan kon ze nu echt even focussen op de grip terug krijgen, op langzaam weer even haar gave te controleren. "We spreken elkaar straks oké?" zei ze met een brok in haar keel. "Dan kunnen we even vertellen aan elkaar wat er allemaal gebeurd is." Hoewel Fersephone geen zin had om te praten, besefte ze ook wel dat er wel wat moest gebeuren. Zoals ze nu tegen elkaar zaten te fitte, beviel haar ook niet.
      "Dank je, Fayr," zei ze nog een derde keer, voor ze voor haar zusje langs de trap af liep.

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx voelde een traan langs zijn wang kriebelen. Het was fijn dat hij Jester een soort van rust had kunnen geven, maar hem daar achterlaten was het moeilijkste wat hij ooit had gedaan en eraan terugdenken brak opnieuw zijn hart.
      Het gekmakende verdriet en die rauwe angst was nog veel te recent, had hem vannacht nog schreeuwend wakker laten worden.
      ‘Die afscheidsbrieven aan elkaar moeten maar geen gewoonte worden,’ mompelde Onyx.

---

Every villain is a hero in his own mind.