• Vestigo University
    ❝ 𝒯𝒽𝑒 𝒿𝑜𝓊𝓇𝓃𝑒𝓎 𝑜𝒻 𝒸𝒽𝒶𝓃𝑔𝒾𝓃𝑔 𝑜𝓃𝑒'𝓈 𝐦𝐢𝐧𝐝, 𝐡𝐞𝐚𝐫𝐭, 𝐬𝐞𝐥𝐟 𝑜𝓇 𝐰𝐚𝐲 𝐨𝐟 𝐥𝐢𝐟𝐞. ❞


    𝓦𝓱𝓪𝓽 𝓲𝓯 𝓘'𝓶 𝓷𝓸𝓽 𝕥𝕙𝕖 𝕙𝕖𝕣𝕠?
    𝓦𝓱𝓪𝓽 𝓲𝓯 𝓘'𝓶
    𝕥𝕙𝕖 𝕓𝕒𝕕 𝕘𝕦𝕪?
          𝐑𝐎𝐎𝐌 𝐌𝐀𝐓𝐄𝐒:
          Amor-Beau ● Raven
          Methuselah ● Larsen
          Percival ● Nathaniel
          Elio ● Antonio
          Ilyas ● Dominic
          Qadir ● Lucien
          Jack ● Ash

          Lihn ● Elodie
          (. . .) ● Ava
          Olivia ● Memphis
          Poppy ● Calista
          Ivy ● Gia
          Jia ● Agoueh


          Vestigo University

    ➵      Dominic/March Liddell ✧ Alice ✧ Maneskin
    ➵      Nathaniel Charming ✧ Cinderella ✧ Marshtomp
    ➵      Ilyas of Agrabah ✧ Aladdin and Jasmine ✧ Raccoon
    ➵      Amor-Beau Desrosiers ✧ Belle and Adam ✧ Raccoon
    ➵      Memphis Panagos ✧ Megara and Hercules ✧ Toothpick
    ➵      Neorah Fitzherbert ✧ Rapunzel and Eugene ✧ Zemo
    ➵      Olivia Pan ✧ Wendy and Peter Pan ✧ glowfaery
    ➵      Ava of DunBroch ✧ Merida ✧ Valmiera
    ➵      Antonio Rivera ✧ Miguel Rivera ✧ Sombre
    ➵      Poppy DeVil ✧ Cruella DeVil ✧ Marshtomp


          Ira University

    ➼      Larsen Oldenburg ⬧ Elsa ⬧ Maneskin
    ➼      Raven ⬧ Maleficent and Diaval ⬧ Maneskin
    ➼      Elio Beneviento ⬧ Captain Hook ⬧ Maneskin
    ➼      Percival Hook ⬧ Captain Hook ⬧ Raccoon
    ➼      Methuselah "Seth" ⬧ the Grim Reaper ⬧ Marshtomp
    ➼      Victoria Chimaira ⬧ Ursula ⬧ Dimitrescu
    ➼      Élodie Facilier ⬧ Dr. Facilier ⬧ glowfaery
    ➼      Zaheer Ujinga ⬧ Scar and Zira ⬧ Paracosmal
    ➼      Qadir Al-Jurjani ⬧ Jafar ⬧ Dalma
    ➼      Jack Thessian ⬧ The Headless Horseman ⬧ Dalma
    ➼      Calista Aidoneus ⬧ Hades and Persephone ⬧ Sombre
    ➼      Ivy DeVil ⬧ Cruella ⬧ Toothpick
    ➼      Ash DeVil ⬧ Cruella ⬧ Maneskin




    RULES

    In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet.
    Je schrijft een post van minimaal 300 woorden.
    Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden.
    Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt.
    Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden.
    Maximaal 3 personages per persoon.
    Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's.
    Alleen Maneskin of Raccoon maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.
    16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post.
    Sluit niemand buiten, geen ruzies.
    Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom.
    Naamsverandering graag doorgeven.
    Dit idee is uitgewerkt door Maneskin, Raccoon en Marshtomp

    [ bericht aangepast op 27 juli 2021 - 22:39 ]


    [ heaven knows ]

    M E M P H I S


    P A N A G O S





    ARE YOU
    KIDDING ME,
    CHARMING?
    Nathan — Her Room — Outfit


          Zijn door zichzelf de ‘full charming experience’ genoemde ophemeling is zeker hoe ze in het vervolg verwacht aangesproken te worden. Ze zou geen moeite hebben eraan te wennen, zoals hij dat wel heeft met de provocatie waarmee ze hem niet voor het eerst confronteert. Zijn van de stuk gebrachte preveling komt niet als een verrassing, al ontgaat het haar niet dat zijn geest de kenmerken van zijn lichamelijke reactie tegenspreekt.
          'As I said earlier, you could get any man on their knees if you wish. You are a thunderstorm many would marvel at. Still—’ En ditmaal is de verheerlijking niet genoeg om het rollen van haar ogen tegen te gaan, zij het enigszins vermaakt. Haar hand wordt door de zijne omvat en onderbreekt haar verkenningstocht.
          ‘I believe real men treat women with the dignity and respect they deserve, and it would not be mannerly if I should take advantage of this situation with the agreement we’ve made.’ O fucking hell.
          'Sounds like your version of a real man is very different from mine, and I must say yours is boring,' schampert ze weinig onder de indruk van de afwijzing die al zo'n beetje in steen stond gegrift, het ophalen van haar schouders verveeld te noemen. Ze weet dat hun standpunten vrij ver uit elkaar liggen.
          'And need I remind you that I can crush every bone in your body with that hand?’ Haar ogen doelen op het contact wat hij vooralsnog hooghoud. ‘It's not taking advantage of me, it's an invitation that you decline. The first person making an attempt to take advantage of me will find themselves immobilized for the remainder of their lives. '
          Werkelijk, al deze prinsen en hun nobele normen en waarden. Dronken Nathaniel had tenminste weinig boodschap gehad aan wel of niet misbruik maken van. Het verschil met de persoon die nu haar hand los laat en van haar weg stapt, verontschuldiging sijpelend uit iedere porie, is er een van dag en nacht.
          'I hope I did not offend you in any way, Memphis. You are truly dear to me, which is why I can’t act on it.'
          Het nu meer gemeende rollen van haar ogen zou genoeg antwoord kunnen zijn, maar; 'Oh don't get your knickers in a twist, Charming. Lighten up. If you were able to offend me, you would not belong to this school of good Samaritans.' Dear to me. Pfffft. Oké, misschien liggen hun standpunten lijnrecht tegenover elkaar, niet slechts uit elkaar. Er ontspruit iets wat op ongemak lijkt tussen hen terwijl hij zich dan maar zelf begint te ontfermen over zijn kostuum en waar ze dat met ieder ander geen enkel probleem vindt, lijkt het haar nu niet koud te laten.
          ‘If this armor lasts any longer, I shall be late. And punctuality is the politeness of princes.’ En pas dan daagt het haar wat hij met moeite aan het aantrekken is, de belachelijkheid ervan iets wat haar zeer zeldzame en weinig gehoorde oprechte lach kickstart. Het klinkt of ze niet kan kiezen of ze moet niezen of lachen.
          ‘Okay, I don’t know if I should compliment you on the brilliance of this or if I should squeeze that iron stuck around your balls. You do know I dressed up for you, right? Kept to the dress-code like a good girl. And you want to prance me around like this?’ Hoewel haar toon vecht om verontwaardigd te klinken, is haar vermaak duidelijk vervlochten en spreekt het feit dat ze hem begint te helpen met het bovenstuk haar woorden tegen.
          ‘Seems to me like you are taking advantage of me, but in a not-so-fun way, you moron.’

    [ bericht aangepast op 5 aug 2021 - 0:14 ]


    Marrow deep, soul deep, essence deep

    Linh Kiyoko Hamada

    ¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥ ¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥

    20 | With Antionio @ his room | Outfit

    Geconcentreerd keek Linh naar zichzelf in de spiegel terwijl ze haar bruin groene lokken op de krultang draaide. In haar ooghoek zag ze Antonio door de kamer lopen, ze keek even op om te kijken hoever hij was en of ze zich al moest haasten. Niet dat ze veel sneller kon als dit, Linh was geen ster in haar haren krullen dus als ze het sneller ging dan dit dan zou ze haar eigen haar er wel eens af kunnen branden. Terwijl ze haar vers gekrulde lok over haar schouder liet vallen streek ze de jurk die ze aan had glad. Het was een hele tijd geleden dat ze zich zo netjes had aangekleed, normaal gesproken liet Linh de feestjes die er werden gegeven vaak links liggen. Ze vond zulke gelegenheden altijd maar ongemakkelijk, geforceerd socializen was niet echt haar ding. Vanavond vond ze het wel zo gepast om in ieder geval even om de hoek te kijken, met de nieuwe studenten op hun school. De meeste van hen wisten Linh nu al te intimideren, ze was dan ook blij dat ze straks Antonio aan haar zijde had zodat ze in ieder geval niet alleen in een hoekje zou komen te staan.
    Linh draaide een nieuwe krul om de krultang heen. 'Er zou toch een makkelijkere manier moeten komen om je haar te krullen, zonder brand gevaar.' mompelde Linh tegen Antonio terwijl ze in haar hoofd al na begon te denken over hoe ze dit zelf zou kunnen verwezenlijken. Misschien kon ze zelf wel zoiets ontwerpen. Terwijl Linh nadacht over de technieken die nodig zouden zijn gebeurde er waar ze al bang voor was, ze was afgeleid en ineens voelde ze een brandende pijn tegen haar vingers aan. 'Shit.' bracht ze uit terwijl de krultang uit haar vingers glipte en met een zachte plof op het tapijt viel. Het duurde een paar seconden voordat Linh weer in beweging kwam, maar toen kwam de rook al van het tapijt af. Linh pakte de krultang van de vloer, maar een donkere brandplek was al zichtbaar op Antonio zijn tapijt. Linh draaide zich langzaam om naar Antonio. 'Shit sorry,' zei ze verontschuldigend terwijl ze direct het snoer van de krultang uit het stopcontact trok, het haar op haar hoofd nog altijd niet volledig gekruld. 'Sorry, sorry,' herhaalde ze haar excuses nogmaals. 'Ehm, als je wilt dat ik er voor betaal ofzo, oh god dit is zo dom.' Linh wond zenuwachtig een lok haar om haar vingers terwijl ze naar Antonio keek wachtend op zijn reactie.

    [ bericht aangepast op 8 aug 2021 - 17:17 ]


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    Lucien

    Étienne

    Richard



    .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.

    Lucien wierp een snelle blik op zijn horloge, hij wist inmiddels wel zeker dat hij te laat zou zijn voor het feest, maar dat zou ook niet veel nieuws zijn. Sinds wanneer maakte hij zich druk over vroeg op komen dagen, fasionably late was toch wat men het noemde. Het liefst als iedereen al binnen was zodat alle ogen op hem gericht konden worden wanneer hij binnen liep. Als zijn knappe gezicht de hoofden van de andere genodigden niet om deed draaien vond hij wel een andere manier om zijn verdiende aandacht te krijgen. Zoals het pakt wat hij in een zwarte beschermende zak over zijn arm had hangen. Gister, toen zijn hoofd bezig was met andere dingen, had hij het pak op de grond gegooid, toen hij het pak vanochtend terug had gevonden zaten er allemaal kreukels in. Lucien had nog nooit zijn eigen was gedaan, dus had hij het pak vanochtend door iemand anders laten strijken. Hij had pas net de tijd gehad of genomen om het pak op te halen en was nu dus weer op weg naar zijn eigen kamer om zich om te kleden.
    In gedachten liep Lucien de hoek om richting de slaap vertrekken, maar door zijn onoplettendheid liep hij volledig tegen iemand aan. 'Jezus,' glipte er over Lucien zijn lippen, maar toen hij opkeek naar het figuur veranderde zijn geïrriteerde blik in een geamuseerde glimlach. 'Dom,' zei Lucien op de zelfde geamuseerde toon. 'Dat is lang geleden.' Lucien was Dom al eerder tegen gekomen, maar had hem niet hier verwacht. Het was een Ira feestje waar de twee elkaar hadden ontmoet, nu hij Dom hier zo zag herinnerde hij zich wel weer dat de andere jongen iets had gezegd over Vestigo, maar hij had de link nog niet gelegd toen hij voet op deze grond had gezet. 'Ik weet die avond nog heel goed.' zei Lucien, wat voor een deel een leugen was. Hij was de halve avond vergeten, lieten we de drank de schuld geven, maar hij kon zich nog wel herinneren wat er was gebeurd toen Dom zijn kamer binnen was komen wandelen. 'Ik vond het erg jammer om Ira achter me te laten, maar nu ik jou hier zo zie realiseer ik me dat het niet allemaal slecht is.'


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    Illyas & Olivia ● mood: mixed ● at the hallway ● outfit

    Calista had een tevreden glimlach op haar gezicht staan en begon te glunderen na Olivia's compliment over haar nieuwe look. Ze ging dan ook sierlijk met haar vingers en nagels door haar haren om het wat in model te drukken.
          'Dankjewel, ik vond het tijd voor iets nieuws.' Glimlachte ze naar de dame. Calista merkte op dat ze onderweg was naar het feest, samen met de jongen naast haar. Ze liet haar ogen dan ook een keer analyserend over de jongen heen gaan. Hij stond kwetsbaar tegenover haar. Zijn schouders niet recht naar achteren, zijn borst niet vooruit en geen vuile grijns op zijn gezicht. Misschien een heer die geen walgelijk karakter had, so far so good.
          'Ja! Ik kwam Ilyas al tegen gelukkig,' zei Olivia vervolgens, waardoor zijn naam kenbaar werd. Ilyas, interessant. Calista keek de jongeman aan in zijn ogen, die hij bijna niet wilde laten zien. Calista maakte haar rug recht, waardoor ze nog langer leek dan ze al was, vooral met haar hakken aan.
          'H-hallo.' Bracht de jongen dan ook uit. 'Niet zo verlegen, Ilyas.' Bracht ze kalmpjes uit. 'Ik bijt niet, - nog niet.' Zei ze dan ook met een klein vals lachje.
          'Loop je met ons mee?' vroeg Olivia vervolgens, waarop Calista knikte. Ze stapte vooruit, ging met haar hand door de haren van Ilyas, waardoor het lichtelijk in de war raakte, maar niet te erg. Het viel haar op hoe zacht zijn haren waren, er zat niet te veel troep doorheen. Zijn outfit was ook interessant, het leek traditioneel.
          'Ik denk dat dat een goed idee is,' glimlachte ze, waarna ze haar arm door die van Olivia haakte. Samen met Olivia en Ilyas liepen ze de hal uit, richting het feest. Calista had nu al zin om Ivy eens even goed in te wrijven dat zie niet zomaar van haar af was. Hoe durfde ze haar zo ineens alleen te laten en gewoon te verdwijnen. Het gore lef. Calista voelde haar lichaam heet worden en haalde even diep adem, het was nog geen tijd om in vlammen op te gaan, voor nu moest ze even kalm blijven.
    𝐶𝛥𝐿𝐼𝑆𝑇𝛥
    Once Upon A Time ● Cheerleader ● Daughter of Hades


    - thank you for existing -


    🇦​🇳​🇹​🇴​🇳​🇮​🇴​ 🇯​🇺​🇱​🇮​🇴​ 🇷​🇮​🇻​🇪​🇷​🇦      ♫​
    Once Upon A Time | Music | Powers: connected to the dead | Bedroom | Linh
    Er klonk een lekker muziekje door Antonio's kamer, waardoor hij automatisch wat stukjes meezong en hier en daar wat neuriede. Hij keek geamuseerd naar hoe Linh met haar haren aan het kloten was, het zag er niet uit alsof ze er veel ervaring mee had. De plukken haar werden wel gekruld, dus ze deed wel iets goed. Antonio liep even naar de badkamer om zijn tanden te poetsen.
          'Er zou toch een makkelijkere manier moeten komen om je haar te krullen, zonder brand gevaar.' Hoorde hij Linh zeggen vanuit de kamer. Na enkele minuten kwam hij zijn kamer weer binnen, net op het moment dat Linh haar vingers leek te verbranden.
          'Shit,' ze trok een pijnlijk gezicht en de krultang viel op de grond. Antonio keek even met zijn wenkbrauwen omhoog naar de dame, die na enkele seconden snel de krultang van de grond haalde. Er was al wat rook gevormd en er was een klein zwart brand plekje in het tapijt ontstaan. Linh draaide zich voorzichtig om naar Antonio en keek hem schuldig aan.
          'Shit sorry,' ze trok snel de stekker uit het stopcontact. 'Sorry, sorry,' ging ze verder. 'Ehm, als je wilt dat ik er voor betaal ofzo, oh god dit is zo dom.' Antonio keek haar even scheef aan en begon te lachen.
          'It's okay, nu heb ik een leuk aandenken aan je in mijn kamer,' grinnikte hij terwijl hij haar kant op liep. 'Hoe is het met je vingers? Moet je die niet even koelen?' Vroeg hij terwijl hij haar hand vastpakte en even naar haar vingertoppen keek. Ze waren wat rood uitgeslagen, maar er stonden gelukkig geen blaren op.
          'Ik weet bijna zeker dat ze hier speciale handschoentjes voor hebben, dat heb ik ooit op een reclame gezien.'


    - thank you for existing -

    Jia Li "Lee" Shang

    21 ~ Son Of Man en Hakuna Matatta ~ Outfit ~ Inside, with Élodie

    Lee zag hoe Élodie, met een grijns op haar lippen, kort haar blik over haar liet gaan.
    “Ik weet precies welke kant ik op ga hoor,” hoorde ze haar zeggen, waarbij Lee grijnzend haar wenkbrauw op trok. Ze wilde net vragen of dat echt zo was, toen ze de door Élodie aangestuurde schaduwen zag bewegen. Lee moest haar best doen niet met open mond naar de schaduwen te staren, want dit vond ze echt heel bijzonder.
    "Ik zie het" antwoordde ze, terwijl ze toe keek hoe de schaduwen een pijl richting de aula vormden.
    “Ik hoopte gewoon dat ik jou eerst tegen zou komen." Die woorden zorgden voor een kleine grijns op Lee's gezicht. Zo te horen had Élodie het net zo leuk met haar als dat ze Élodie's aanwezigheid zelf vond.
    Ze zag hoe Élodie haar kleding en schoenen bekeek en besloot even hetzelfde bij haar te doen. Al waren de hakken en zwarte jurk niet iets wat Lee aan zou trekken, ze vond het zeker bij Élodie passen.
    "Je ziet er goed uit," complimenteerde ze haar dan ook.
    ”Moeten we al die kant op of is niet iedereen achterlijk vroeg hier?” Lee haalde haar schouder op.
    "Ik verwacht dat er al wel wat mensen zijn ja," antwoordde ze, "en hoewel ik zeker niet altijd doe wat zou moeten, denk ik dat we wellicht wel eens richting de aula zouden kunnen lopen... of naar buiten? Ik ben wel benieuwd wat ze ervan gemaakt hebben."

    Ava Caillen of DunBroch

    22 ~ Circle of life en Bare Necessities ~ Outfit ~ Her bedroom, with Percy & Gia

    Het was al snel aan Percy te zien dat hij vandaag niet zo van het lichamelijke contact was. Waar het precies door kwam, wist Ava niet, maar ze vond het prima. Ze had vandaag al meer dan genoeg mannelijke aandacht gehad en verwachtte er vanavond vast nog meer van te krijgen.
    "Arr lemme think," hoorde ze hem zeggen en voor ze het goed en wel door had, had hij één van de vele parelsliertjes van haar jurk getrokken.
    "Als ik je daar mee kan betalen he..." antwoordde ze plagend, "hoeveel drank krijg ik dan van je als ik de hele jurk van de week, gewassen en al, aan je geef?" Als een klein sliertje al drie flessen drank waard was, zou de hele jurk toch nog veel meer waard moeten zijn?

    Zoals Ava al verwacht had, duurde het niet lang voor Gia zich bij hen voegde. Ava stelde voor te proosten op drank, vriendschap, leuke feestjes en geweldige nachten en gelukkig proostten haar beide vrienden met haar mee.

    ”Gaan d’r nog damsels komen?” Ava schudde grijnzend haar hoofd. Natuurlijk was dat waar Percy met zijn gedachten zat. Even wilde ze hem vertellen dat alleen zijn broer nog kwam, maar uiteindelijk hield ze wijselijk haar mond. Ze had geen idee of de twee mannen elkaar wel kenden en was zeer nieuwsgierig naar de reactie van Percy als Elio ineens, vanuit het niets, voor hem zou staan.

    ”Waar heb je hem nou weer gevonden." Ava haalde grijnzend haar schouders op.
    "Gewoon..." antwoordde ze, "in een van de gangen. Ik weet ook niet hoe het komt, maar sinds Ira hier naartoe is gekomen lijk ik dit soort types aan te trekken," verklaarde ze. Iets wat ze zelf zeker geen enkel probleem vond.
    Zodra er op de deur werd geklopt, wilde Ava op staan om de deur te openen. Maar voor ze daar ook maar de kans voor kreeg had Percy de deur al geopend én weer dicht gegooid. Zodra hij zich naar haar om draaide, glimlachte Ava met haar meest onschuldige glimlach terug, terwijl ze haar best moest doen niet in lachen uit te barsten. Ze was er zeker van dat Elio aan de andere kant van de deur stond en het was maar al te duidelijk dat Percy hem nog nooit eerder ontmoet had.
    Ava keek toe hoe Percy zich weer naar de deur richtte en deze opnieuw opende.
    "What in the bloddy Kraken. This some weird magic shit, isn't it?" Ava moest haar best doen haar gezicht in de plooi te houden terwijl Percy gebaarde dat ze even op hem moesten wachten.
    ”Gaat het goed met hem?”
    "Ik hoop het," antwoordde Ava lachend terwijl ze op stond en de fles op haar bureau zette, "maar ik denk dat die twee wel wat tijd alleen nodig hebben. Zullen wij alvast naar het feest gaan?"
    Ava stak haar arm uit naar het beste vriendin en liep niet veel later arm in arm met Gia haar kamer uit.
    "We zien jullie straks wel weer, pirates, ik verwacht dat jullie wel het een en ander te bespreken hebben," zei ze glimlachend tegen Percy en Elio, waarna ze met Gia naar buiten liep.

    [ bericht aangepast op 9 aug 2021 - 16:19 ]




    SΣTH

    w. Qadir @ this 'little shindig' / outfit

          —W A A R      Qadir in eerste instantie hem vrij verbouwereerd aan stond te gapen, sloeg dit desalniettemin sneller dan eenieder om. Vanaf het begin af aan had hij zijn opmerkelijke eigenschappen laten blijken, dingen die de magiër verbazingwekkend genoeg niet hadden afgeschrokken. Seth had op het sterke karakter van de man vertrouwt hem te laten weten mocht hij over een onzichtbare lijn zijn gegaan —zoals zijn kameraad dat elke keer weer had gedaan. Eens de exotische man net zo speels terug had gereageerd, rolde er een laag gegrinnik over de Reaper zijn lippen. Normaliter gesproken, waren zijn handelingen een stuk ruwer geweest, waar deze momenteel vrij tam bleven. Het was niet alsof hij niet al eerder die kant van een vriendschap had geëxperimenteerd met zijn vertrouwde bondgenoot, alleen realiseerde hij zich dat de band tevens te waardevol was om hem op eenzelfde wijze te behandelen. Vanuit die redenering besloot de Soul Collector al pas te zetten richting het feest.
          “The peaches of Agrabah taste rotten, compared to me. Although sweet I am anything but... little Soulchaser.”
          Snuivend trok hij zijn wenkbrauwen op. “Is that right, my friend? I must have eaten terribly peculiar peaches then. Still, they were given to me as a parting gift from a trader of Agrabah. Worked himself to death for his children. Tragic, is it not? Life sure is fleeting. Even the most gorgeous flowers wilt one day, and even the juiciest fruit may rot.”
    Zijdelings staarde hij naar de jongeman die hij op een bepaalde manier al langer kende dan Qadir hem. Het was een vreemde doch interessante gedachte hoe een eeuwenoud begrip als de Dood desalniettemin als de personificatie ervan op een Universiteit ronddwaalde. En hoe een afstammeling van een welbekende, krachtige magiër tevens in een bepaalde band was gewikkeld met hem. Het was werkelijk een mirakel die Seth zwijgzaam bleef waarderen.
          “I suppose this is something from your culture, then. I dig it. It appears to be very liberating.” Zijn ogen gleden weeral over het getinte gestalte in een onderzoekende manier, zoals iemand een schilderij of kunststuk onderzocht, toen de man hem met een simpel gebaar stopte. Een tinteling streek door zijn lichaam heen als een zachte, kabbelende stroom. Het werkte echter effectief.
          “Remember our conversation about public affection?”
          Seth tuitte bedachtzaam zijn mond iets, lichtelijk geamuseerd, terwijl hij haast onmerkbaar zijn schouders ophaalde. “Mhm. I mostly remember what happened afterwards. You're pretty nimble, Peaches.” Hij gniffelde, zelfs al had Qadir zijn volledige aandacht weten te trekken. Voornamelijk door de combinatie van woorden en acties, waar zijn hand een koude plek achterliet eens deze van zijn borstkas was gehaald.

    ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

    『 𝖂𝖊𝖑𝖈𝖔𝖒𝖊 𝖙𝖔 𝒫𝓊𝓇𝑔𝒶𝓉𝑜𝓇𝓎 • 』
    ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

          “I have a better idea,” antwoordde hij, een trek rond zijn lippen die een ander kon aanzien alsof hij snode plannen aan het bedenken was. Een sensuele dreiging die openbaar werd in zijn inktzwarte poelen. “Why don't we ditch this so-called ‘little shindig’ and you show me the main course —right now?” Zelfs al rolde het er als een vraag uit, het was onmiskenbaar dat het allesbehalve was. “You ought to know I thrive on curiosity, my priceless friend.”
          De Collector of Souls wreef traag met zijn beenderige vingers over zijn dunne lippen heen, de tijd langzaam voorttrekkend. “You may be sweet as a peach, you hardly bruise as one. You are quite the conundrum, Qadir. Not like the lot of them —except for one perhaps. I can’t seem to figure him out either.” Een diepe frons begon zijn voorhoofd te tekenen, zijn blik in een ver land verdwaald.
    Zijn gedachtegang werd onderbroken door de Magiër wiens blik op de zeis was gevallen, een werktuig die in feite amper aangewend werd in de wereld van de Doden. De Harvesters hadden zich geëvolueerd, zoals de stervelingen deden —het was haast een vereiste eens in de zoveel jaar. Met een onpeilbare gezichtsuitdrukking staarde zijn poelen in de zijne, of er miljoenen onschatbare geheimen over de sikkel te ontdekken waren. Terwijl zijn hand de zeis al naar hem uitstak, trachtte zijn peinzingen een klik te maken tussen al de informatie die hij door alle jaren had ontrafeld. Velen vermeden de Dood, anderen beschuldigde het, maar er waren degenen die het als een viering van het leven behandelden en die het accepteerden. Qadir’s expressie deed hem denken aan de jonge kinderen die zonder ego en vol levenslust kennis poogde op te zuigen. Het was een verrassende wending en een compleet vers aspect van de man die zich als een zelfverzekerde heksenmeester uitgaf. Nochtans geloofde Seth hoe dan ook niet dat iemand maar één ‘aanzicht’ had.
          “Is that yours?”
          “In a way”, vertelde hij, cryptisch genoeg. Er waren enkele geheimen die daar hoorde te blijven, al was het maar omdat hij nochtans neutraal hoorde te blijven. Eén verkeerd woord en zijn wereld stond op het spel. Het wezen had al geantwoord eer Qadir verder was gegaan, maar bij zijn volgende woorden rolde er toch een kostelijk lachje uit zijn keel.
          “Because you asked nicely”, grijnsde hij geamuseerd. Al had hij het enkel tevoorschijn gehaald om een punt te bewijzen, hij zou tevens de belangstelling van de Arabier geen koude douche willen geven. “Let’s continue walking, though, there’s something I need to verify.”
    Zodra ze de feestzaal in kwamen lopen, dwaalden zijn vernauwde ogen onderzoekend over de aanwezigen heen. Vervolgens sprak hij, met zijn blik alsnog zoekend: “Now, which of these fuckers is Cosmo?”

    [ bericht aangepast op 9 aug 2021 - 22:04 ]


    [ heaven knows ]


    POPPY

          —V A N      het ene op het andere moment waren de twee in een verscheurdheid van genegenheid verloren, allebei zoekend naar hun authentieke ik. Echter, hij had geglimlacht dus dat was een positief teken.
          “Are you reciting Brontë to me now?”
          “There is a reason why I cite someone out of a dusty book. However old-fashioned it may be, that individual had a point.” Ze was blij Once Upon A Time als haar major te hebben gekozen, ze viel al in slaap bij de gedachte alleen al —Geschiedenis was absoluut niet aan haar besteed. Ook niet aan Amor overigens, hij had zoveel meer te bieden dan in die stoffige lessen te zitten waar de tijd stil scheen te staan. “Do not inform anyone I’m being this delightful creature, or my whole rep would be shot to pieces.” Nu, met haar handen in de zijne, zuchtte ze diep. “One should not love you for your petals, they should love you for your thorns. For if someone loves your flaws, you would be loved whole.”
    Amor had een kusje op haar handen gedrukt, en de liefdevolle woorden lieten haar oprecht glimlachen. Vervolgens maakte ze zich vrij uit de knuffel en er sijpelde een speelse blik in haar blauwe kijkers, onbevangen bijna.
          “Et garde ça à l'esprit, ma rose*”, knipoogde ze, “Now go get ready for the party, darling!” zei ze in haar oude, vertrouwde toon, iets hoger dan normaliter gesproken, terwijl ze hem op z’n kont sloeg.
    Een uur of wat later hadden ze gebond over verboden middelen en trashtalk, net zoals de vroegere dagen. Amor tilde de roodharige op een gegeven moment op, die op haar beurt een gilletje slaakte. Ze twijfelde of ze hem tegen z’n hoofd moest slaan of in een luidkeels gelach moest barsten. Toen ze eenmaal werd neergezet, sloeg ze haar armen mokkend over elkaar.
          “This was so degrading, and vile. Honey, we promised each other to only behave that way behind closed doors!” Ze zuchtte weeral dramatisch, waarbij ze net niet haar hand tegen haar voorhoofd aan legde. “I mean, if I want to be treated like a barnyard animal I'd call that trashy redhead. Only, ugh, never”. Poppy rolde haar ogen en plaatste nu één hand in haar zij, haar haarlokken over haar schouder draperend. “I mean, she’s used to being carried like one.” Ze haalde haar schouders op, nam Amor’s hand aan en werd meegenomen in een dans, waar ze allebei de mogelijkheid namen om zo ruim en vrij mogelijk gebruik te nemen van de buitenruimte.


    And keep that in mind, my rose *

    ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

    ❝ 𝓨𝓸𝓾 𝓶𝓪𝔂 𝓷𝓸𝔀 𝓬𝓪𝓵𝓵 𝓶𝓮 𝓠𝓾𝓮𝓮𝓷. ❞
    ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁
    w. Amor & Casper @ bonafide shit party / 2nd outfit


    Al te snel voor haar smaak werd de dans beëindigd, daar ze hardhandig meegetrokken werd plotseling. Alleen al de manier waarop deze bacterie werd aangesproken door Amor liet haar d’r kaken verstrakken. Zodra zijn hand uit de hare vocht om vervolgens die loser een knuffel te geven, gepaard met een kus, konden haar ogen wel vuur schieten.
          “Look at you, still being handsome.”
          “Sure, if unusual, spooky albino’s are your thing”, smaalde ze, onder haar adem, haar blik afhalende van de aanstichter. Met een glimlach die op en top ‘Poppy’ schreeuwde, bekeek ze hem minachtend van top tot teen. Hij kon zo met Ghostbusters meedoen als spook. Het begon met een zacht gegniffel, die uiteindelijk uitmondde tot een doordringend gelach —duivels doch charmant. De sfeer tussen de drie leek echter tot min 3 te zakken en dat kwam niet doordat ze in het bijzijn waren van de IJsprins.
          “This jester has humor too, don’t you think so, darling dearest?” Ze glimlachte vals zonder zelfs met haar ogen te knipperen. “It surely suits his face. Now, mon amour, didn’t we talk the other day about how you’re done experimenting?” Tegelijkertijd haalde ze met een sierlijk gebaar van haar pols een desinfecterend doekje uit haar glittertasje, die ze gebruikte om tussen de twee in te staan en Amor te purificeren. “Give us a second, Casper”, vervolgde ze snel daarna, haar wijsvinger voor Larsen’s gezicht, “us lovebirds want a moment for ourselves.”
    Zonder op zijn antwoord te wachten, trok ze Amor al hardhandig, maar desalniettemin met eenzelfde zoetsappige glimlach, mee. Dit veranderde echter als bliksemslag op heldere hemel zodra ze een afstandje van hem verwijderd waren.
          “Tell me, with all those musty books you read, ever come across the phrase: ‘Hell hath no fury like a woman scorned’?” Haar armen waren strak over elkaar heen geslagen, en haar poelen leken begonnen langzaamaan te lijken op een stormachtige onweerbui waar je niet in wilde verkeren. “Because I’m about to go biblical on your ass, Desrosiers! Need I remind you that you’re here with me? So, word of advice: keep your nuts in your pocket before I rid you of that concern for treating me like a ragdoll!”
          Op het einde gilde ze het bijna, haar ogen rood flikkerend voor ze alles weer in toom kon duwen door zijn kleding goed te strijken. Enkele malen haalde ze diep adem, zuchtte ze, en glimlachte weer zoetjes. “Remember there’s no free ticket for my fury, sweetheart, not even as my gay soulmate.” De verduiveld suikerachtige toon klonk alsof er een hevig prijskaartje hing aan het lekkerste snoepgoed. “Now, kiss me like you mean it.” Haar handen lagen op zijn sleutelbenen, daar ze al op haar tenen ging staan en haar lippen op de zijne drukte —hopelijk in het gezichtsveld van Albino.

    [ bericht aangepast op 26 aug 2021 - 11:19 ]


    [ heaven knows ]

    Linh Kiyoko Hamada

    ¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥ ¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥

    20 | With Antionio @ his room | Outfit

    Linh haar blik ging een aantal keer van Antonio terug naar de brandplek die ze achter had gelaten op zijn tapijt met de krultang die nog altijd gloeide tussen haar vingers, hoewel ze het apparaat nu iets verder van zich af hield. Ze zou niet twee keer dezelfde fout maken en ook zeker geen brandplek maken in de jurk die ze voor vanavond had aangetrokken. Ze had nog nooit zo'n duur kledingstuk aan haar lichaam gehangen, ze zat er nog altijd over na te denken de jurk gewoon te retourneren na deze avond, met een brandplek er in zou ze deze list zeker niet kunnen uitvoeren.
    'It's okay, nu heb ik een leuk aandenken aan je in mijn kamer,' zei Antonio luchtig tot Linh haar opluchting, een kleine glimlach verscheen nu ook op haar eerst zo bezorgde gezicht. 'Als je een aandenken wou had je het ook mogen zeggen, dan had ik je iets subtielers gegeven.' zei Linh grinnikend terwijl ze Antonio zijn blik volgde. De jongen was inmiddels naar haar toe gestapt en had haar hand in de zijne genomen. 'Hoe is het met je vingers? Moet je die niet even koelen?' vroeg Antonio, pas nu de eerst schok door Linh heen was voelde ze de klagende brandende pijn aan haar vingers, haar vingers hadden een rode tint aangenomen, maar dat was dan ook het ergste. 'Ja, het doet een beetje pijn, is misschien wel beter.' zei ze terwijl ze de krultang tactisch op een kastje balanceerde.
    'Ik weet bijna zeker dat ze hier speciale handschoentjes voor hebben, dat heb ik ooit op een reclame gezien.' zei Antoinio terwijl Linh richting de badkamer liep , ze dacht even na over de handschoentjes terwijl ze de koude kraan aan deed. Handschoentjes, dat klonk ook als een goed idee. 'Hmm, ik dacht zelf aan een manier om je haar te krullen zonder hitte, misschien hete lucht ofzo, maar die handschoentjes zouden ook kunnen werken. Die schaf ik de volgende keer aan.' zei Linh terwijl ze haar haar bekeek in de spiegel boven de wasbak. 'Antonio,' begon ze poeslief. 'Hoe goed ben jij met een krultang? Ik ben namelijk nog niet helemaal klaar.' Nog niet helemaal betekende dat ze nog ongeveer de helft van haar bruin groene haren moest krullen.


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    IVY
    DE VIL





    WITH TRAMPBOY
                      HALLWAY
    OUTFIT

          Haar oogopslag is eigenlijk het enige wat ze hem wil gunnen, het misnoegen op haar gezicht iets wat boekdelen spreekt over het feit dat hij niet uitkijkt. Dat ze zelf haar aandacht elders had is uiteraard niet van belang en ze is oorspronkelijk van plan er verder geen woorden aan vuil te maken, tot haar aandacht wordt gegrepen door de rode zweem die haar gadeslaat en ze hierop bijna als automatisch tot stilstand komt.
          ‘Sister dearest, that's no way to greet your brother, now is it?’ Neemt deze volslagen vreemdeling het woord, alsof haar halthouden een uitnodiging is tegen haar te praten. Ze is zo afgeleid door de verkleurde ogen die haar maar al te bekend voorkomen dat de woorden voor een moment geen betekenis kennen. Wanneer deze inzinkt is de vreemdeling echter alweer aan het woord. ‘As you can probably tell, I already met your darling sister. She's a blast, isn't she?’
          Sister dearest? Brother? Darling sister?
          Even verliest haar hart zijn ritme, de gedachte aan die middag opnieuw iets wat zijn greep veel te makkelijk op haar neemt. Dan beseft ze zich echter dat ze precies haar vinger op het punt legt; vanmiddag staat haar nog te helder bij. De aanwezigheid van Poppy heeft te veel impact en Ivy stelt zich aan.
          Bezopen. Laveloos. Deze jongen is nu al lazarus. Het feestje is krap aan begonnen en de eersten taaien al af. Dat er klaarblijkelijk alcohol wordt geschonken is echter een aangename verrassing en maakt de flacon vodka in haar clutch onverwacht overbodig. Misschien weet het Vestigo gespuis dan toch wat het betekent om je te vermaken.
          ‘I’m sorry, tramp,’ en de pure afkeuring in de blik die ze over zijn vorm laat glijden om iedere millimeter van de excentriekeling op te nemen is niets dan een afwijzing, ‘but I think your bleach turned your brain to mush. Now run along and go find someone else to harass with your nonsense. I’m not in the mood.’
          Waarvan geen woord is gelogen, want haar gemoedstoestand is al wankel sinds ze halsoverkop Calista haar kamer heeft verlaten. Met een laatste minachtende snif poogt ze dan ook langs hem heen te stappen.


    Marrow deep, soul deep, essence deep

    Jack Thessian


                🜂           



    23 • A Spoonful Of Sugar • Dormitories • Raven
    Net zo snel als hij Raven tegen het lijf gelopen was, was de jongen weer verdwenen. Na een ogenblik van verstomming had Jack besloten verder niet veel aandacht aan het voorval te besteden, en had hij zijn weg richting de bibliotheek vervolgd.
    Na een grondige zoektocht - zij het misschien met ietwat minder van zijn gebruikelijke concentratie- was hij dan toch maar weer richting zijn kamer gekeerd om zich op zijn huiswerk en studies zelf te richten. Zoals wel vaker was hij hiermee gigantisch de tijd uit het oog verloren en werd hij er zich pas van bewust dat hij nog niet gegeten had toen hij zijn maag in luid protest hoorde rammelen. Een blik op zijn horloge vertelde hem echter dat hij nog maar eens etenstijd gemist had.
    Een tikkeltje ontzet door deze ontdekking klapte hij hardhandig zijn boeken dicht. Hij zou hetzelfde gedaan hebben met zijn potlood, dat hij eerder achter zijn oor gestopt had, indien hij het verrekte ding terug kon vinden.
    Hij besliste dan maar een frisse neus te gaan halen, in de hoop daarmee voldoende opgepept te raken om nog er nog enkele uren onderzoekswerk bij te kunnen wringen voor de vermoeidheid hem parten zou gaan spelen.
    Het blondje was echter nog geen twee meter de gang op toen alweer iemand tegen hem aan liep. Handen sloten zich om zijn blazer en hielden hem in evenwicht. Toen Jack echter opkeek om de andere persoon te bedanken voelde hij zijn wenkbrauwen in een frons zakken.
    "Jij weer?" bracht hij verontwaardigd uit. Hij kreeg bijna het idee te gaan vermoeden dat Raven dit met opzet deed, al had hij geen flauw idee waarom de Prince of the Moors dat zou doen.
    "Je weet wat ze zeggen, de derde keer is trakteren. You'd better watch out." De Duitser opende gauw zijn mond om de donkerharige student er op te wijzen dat hij dit keer niet de schuldige partij was, maar de woorden leken als vlinders uit zijn hoofd te fladderen toen hij zich ervan bewust werd hoe Raven's handen wederom hun weg naar zijn borstkas hadden gevonden. Hij schraapte zijn keel en trachtte zo subtiel mogelijk los te komen.
    "You sure look the part."
    "Heh?" bracht het blondje, nog verwarder dan voorheen, uit. Hierdoor was het hem echter wel op gaan vallen dat de Faerie zelf niet zijn gebruikelijke donkere kloffie aan had. Het rode lederen pak dat hij aan had zat als een tweede huid om zijn lichaam.
    "Gezien ik in een aanzienlijk betere bui ben dan vanmiddag zal ik je op een drankje trakteren," bazelde de jongeman inmiddels ongestoord verder, waarmee Jack nogmaals een kans om op het gesprek in te pikken aan zich voorbij zag gaan. "Kom."
    "Drankje?" rolde er dan ook nogal onnozel tussen zijn lippen vandaan, terwijl hij zichzelf gedwee achter de Raven aan liet trekken. Hij schudde kort zijn hoofd, trachtend op die manier de verwarring weg te krijgen. Hoezo, een drankje? Hij liet zijn blik even om zich heen glijden in een poging te kunnen ontdekken waar de gevleugelde leerling hen heen bracht.
    "Dit is niet de weg naar de bibliotheek," opperde hij, alsof de jongen zich daar zelf niet van bewust was. De Duitser twijfelde dan ook even of hij rechtsomkeer moest proberen maken. Toen hij echter de knoop had doorgehakt en zijn arm uit Raven's hand liet glijden, had deze hem net de hal in getroond. Verstomd stond Jack naar de prachtige, bijna feeërieke decoratie te kijken terwijl het kwartje begon te vallen.
    "Oooooh," bracht hij, onder de indruk, uit. "Was dat vandaag al?" vervolgde hij, alsof hij ook maar enig idee had welke dag van de week het werkelijk was. De omgeving in zich opnemend haalde hij een hand door zijn blonde lokken. "Feestje, pffff," mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen zijn gezelschap - waar hij zich dan prompt ook weer bewust van werd. Hij tastte in zijn zakken en haalde er een snuifdoosje uit.
    "Opkikkertje?" stelde hij voor zijn Warday Warp met zijn medestudent te delen. Als hij enigszins wakker wilde blijven dan waren de drugs, die hij vorig jaar per ongeluk ontwikkeld had, zijn enige hoop.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    D Ɵ M I N I Ɔ      "Ð o M"      TЯ R A N      i D b Ǝ L l

    24            Colors Of The Wind            Dominic/March            With Lucien



    Mijn hoofd bestaat uit één grote chaos, waar geen orde te scheppen is. Wanneer ik mijn zinnen op iets heb gezet ben ik alweer vergeten wat ik dat moment daarvoor aan het doen was. Toch had de ontmoeting met Seth me de rest van de namiddag bezig gehouden.
    En waar meerdere mensen moeite hadden met de duisterling uit hun hoofd te krijgen was dat om een geheel andere reden.
    Ik had me eerder vandaag gevaarlijk dichtbij getracht, iets wat me niet helemaal in danken afgenomen werd. Het was of ik door een onzichtbare magneet naar hem toegetrokken werd en me met geen mogelijkheid meer van hem los kon maken.
    De rest van de middag was het akelig stil geweest in de gangen en ik had dus niemand kunnen vinden om mijn eigen theekransje mee te houden. Ik had meerdere rondjes gelopen in de hoop de tijd wat te doden maar het leek of deze stil stond.
    Uiteindelijk was ik maar op een bankje gaan liggen om een middagdutje te doen. Misschien zouden mijn gedachten dan weer wat helderder zijn tegen de avond.
    Het had niet erg lang geduurd voor ik weer wakker schrok en gezien ik nog altijd geen ander vermaak had weten te bedenken had ik mijn benen tegen de rugleuning geplaatst en keek ik nu ondersteboven naar mijn medestudenten hun smaak in schoeisel. De een wat meer gewaagd als de ander. Maar lang niet allemaal zo verschrikkelijk als verwacht.
    Ook dit wist me niet erg lang te vermaken. Misschien kon ik gaan helpen met het voorbereiden van het feest.
    Ik sprong op en huppelde vrolijk richting de plek waar het feest vanavond plaats zou gaan vinden. Het meeste stond tot mijn ongenoegen al klaar dus moest ik weer iets anders gaan bedenken.
    Tot mijn oog op een bos ballonnen viel. In mijn optiek moest niets dat uit zichzelf vrij wilde zijn gevangen worden gezet.
    Ik maakte het dan ook mijn persoonlijke missie om de verschillende groepjes ballonnen te bevrijden van hun lot.
    Al moest ik ze wel nageven dat ze flink hun best gedaan hadden met het thema en het doortrekken hiervan. Het was tot aan de bibliotheek en de slaapvertrekken te vinden.
    Met mijn tong tussen mijn tanden was ik druk bezig de zoveelste knoop te ontdoen waarna ik vrolijk de hoek om wilde op zoek naar de volgende. Echter liep dit minder gesmeerd dan verwacht gezien er frontaal iemand tegen me opliep.
    'Jezus,' glipte er tussen de lippen van de wegpiraat door. Toen ik eenmaal door had tegen wie ik zojuist opgeknald was verscheen er een brede grijns rond mijn lippen. "Noem me maar gewoon Dom," grinnikte ik
    'Dat is lang geleden.' ik bekeek de jongen even van top tot teen en knikte. Dat was het inderdaad, ik had hem bijna niet herkend. Bijna. "Ik had nog gehoopt dat je me op zou komen zoeken..." grijnsde ik waarna ik hem speels een stoot tegen zijn schouder gaf. Ik wist nog maar al te goed wie de jongen voor me was. Het was Lucien, een ras echte Ira student. Ik kwam hem geregeld op feestjes tegen.
    'Ik weet die avond nog heel goed.' sprak de jongen en ik zond hem een ondeugende blik. Veel herinneringen waren zodanig warrig dat ik er amper nog wat uit op kon maken, maar ik had Lucien zeker wel onthouden. En van die desbetreffende avond wist ik ook nog wel het een en ander te vertellen.
    'Ik vond het erg jammer om Ira achter me te laten, maar nu ik jou hier zo zie realiseer ik me dat het niet allemaal slecht is.' ging hij verder. Ik sloeg theatraal mijn ogen ten hemel en slaakte een zucht. "What is it with the flirting today...?" sprak ik zacht, meer tegen mezelf dan tegen Lucien. "I said it before and I'll say it again; if you like what you see just a buy me a drink." sprak ik met toch een kleine ondeugende grijns. "I'm that easy," knipoogde ik naar hem.


    How far is far


    AMOR-BEAU DESROSIERS

    Little Beast - The Party - With Poppy & Larsen - Outfit




    Poppy bleef een mysterieuze vrouw, er dat zoveel onder die ruwe bolster van haar en ondanks dat ik me niet meer prikte aan haar doorns, wist ik maar een klein deel van haar karakter te kennen. Zo had ze ook haar soft side welke ze nu aan mij en mij alleen toonde door Bronte te gaan citeren. “There is a reason why I cite someone out of a dusty book. However old-fashioned it may be, that individual had a point.” Had ze begonnen “Do not inform anyone I’m being this delightful creature, or my whole rep would be shot to pieces.” Ik had gelachen om haar woorden, toch wist ik dar er enige vorm van waarheid in schuilde. Poppy had zo haar harde schulp, één die haar zachte kern koste wat het kost beschermde.
    “One should not love you for your petals, they should love you for your thorns. For if someone loves your flaws, you would be loved whole.” Haar hand had in de mijne gegleden, waardoor ik deze naar mijn lippen bracht en er een kusje op drukte. “Et garde ça à l'esprit, ma rose*”, Ik had opgekreken met een brede grijns naar Pops, waarna ik ze naar het feest heen getild had. Het ding was, Zonder Poppy was ik maar een triest bloempje. Ik had geen doorns voor ik haar kende, nee die hadden mijn ouders kortgewiekt. Ik was een eenzaam plantje onder een stolp geweest die langzaam had zitten afwachten tot mijn laatste blad verwelkte.
    Poppy had mij gevonden, liet me toe in de doornstuik die ze al die jaren groeide. Beschermde niet alleen mij, maar liet me bloeien. Haar doorns maakte mij een roos, één die trots stond. Sterk, gevaarlijk en toch gegeerd. Wie mij wilde raken riskeerde te bloedden, en het kleur zou mijn bladeren enkel donkerder rood kleuren. En ook wie mij voorzichtig benaderde riskeerde verwond te geraken door de medogenloos scherpe kant van mij en mijn soulmate. Dreigde je mijn doorns af te knippen, dan zou ik bloeden, dan zou ik niets meer zijn dan een verwelkend cadeau dat je een ander haf. Niet meer iets om bewondert te worden, Amor zonder zijn Poppy dat kon ik niet voor me zien.

    Toch maakte de vrienschap met mijn prachtige doornstruik het soms erg moeitlijk om niet vertikt te geraken onder haar liefde en bescherming. En dat kwam nu weer op met Larsen tegenover me. In mijn enthousiasme had ik Poppy losgelaten om de ouwe bekende voor me te begroetten. De blonde jongen voor me was een waar snoepje om te bezichtigen, een ware Bonbon. Hij had me wat verbrouwereerd aangekeken al kon ik die brede grijns om zijn lippen wel zien krullen, de snerende “Sure, if unusual, spooky albino’s are your thing” van Poppy besloot ik te negeren. Ik had Larsen in geen jaren gezien en natuurlijk was in geïntereseerd in de laatste nieuwtjes van de jonge prinseling, met name als hijn u nog steeds single was of niet. Dat Poppy deze jongekerel nu al als haar vijand zag maakte mijn datinglife het weer niet simpelder op. Geen enkele van de knapen die ik aan de haak sloeg leek te te waarderen, en tja natuurlijk had ik graag Poppy’s blessing zodat de ‘het is hem of mij’ drama niet kwam bovendrijven. Ik hield van mijn beste maatje echt waar, maar soms wilde ik gewoon eens met mijn geslachtdeel denken… Ahum.
    Ik voelde hoe Larsens ijzige kijkers ook over mij heen gingen, het bezorgde me een heerlijke koude rilling. "You don't look too bad yourself," grijnsde hij al snel terug, zijn koude vingers vonden mijn wang welke haast brandwonden veroorzaakten. “ I know i”m a gorgous thing to look at now.” Zei ik geamuseerd mijn onderlip lippend, terwijl ik toeliet hoe zijn vingers me bij de kaak beetgrepen en mijn gezichtlijnen bestudeerd werden onder zijn intimiderende doch verleidelijke blik.
    Mijn bruine kijkers zagen dat hij afgeleid werd, waardoor ik ook om keek naar Poppy, haar blik schoot immers vuur wat Larsens koude aanrakingen meteen deden wegsmelten in mijn gedachten. Well shit, "You haven't started playing for the other team now, did you?" Mijn bruine kijkers gleden weer naar Larsen waardoor een lachje nu over mijn lippen rolde terwijl zijn grip van me af gleed. "How've you been, mon chéri?" vervolgde hij al snel, zijn lippen op mijn wang me meteen in tweestrijd brengend, terwijl ik in de achtergrond Poppy hoorde lachen. En de toon ervan kende ik maar donders goed.
    Ik draaide me iets, zodat ik links van me Larsen had, mijn hand licht rustend op zijn bovenarm en recht van me had ik Poppy, die zich nu naar ons toe begaf “This jester has humor too, don’t you think so, darling dearest?” Haar brede Poppy glimlach stond vals, en ik moest mijn best doen om een oogrol niet te onderdrukken. “It surely suits his face. Now, mon amour, didn’t we talk the other day about how you’re done experimenting?” klonk ze algauwn met sierlijk gebaar haalde Poppy een disinfectie doekje boven en begon me te reinigen van Larsens aanrakingen. Ik blikte kort, verontschuldigend naar Larsen, dit was wat vernederend, daar gingen mijn kansen om de leuke avonden met Larsen eens te herhalen.
    “Give us a second, Casper us lovebirds want a moment for ourselves.” Voor ik haar naam nog maar kon uitspreken had Pops me al mee gesleurd iets verderop waardoor ik mijn hoofd schuin hield in een manier van ‘Really?’ al had miss best friend meteen haar zegje klaar
    “Tell me, with all those musty books you read, ever come across the phrase: ‘Hell hath no fury like a woman scorned’?” Haar woorden dreigend, haar armen over elkaar heen gekruist terwijl haar blauwe kijkers haast vuur spuwden. “Because I’m about to go biblical on your ass, Desrosiers! Need I remind you that you’re here with me? So, word of advice: keep your nuts in your pocket before I rid you of that concern for treating me like a ragdoll!” Gilde ze me toe, de spieren in mijn kaak verstrakten, de adrenaline in mijn lijf gemengd met Pixie dust liet me emoties heviger ervaren dan ik zou willen en om nu verweten te worden dat ik haar behandelde als een ‘lappenpop’ kwam slecht binnen schieten. Mijn donkere kijkers strak op haar gericht keek ik toe hoe ze na haar gegil mijn blazer recht streek het eventuele pluis ervan plukkend. Mijn kiezen had ik echter op elkaar geknarst terwijl ik mijn bonzende harslag in toom probeerde te houden.
    “Remember there’s no free ticket for my fury, sweetheart, not even as my gay soulmate.” Vervolgde ze een stuk kalmer en mierzoet “Now, kiss me like you mean it.” Poppy ging op haar tippen staan , haar handen op mijn scleutelbenen en mijn armen liet ik los om haar middel glijden. Ik had geen woord gerept na de opdonder dat ze me gegeven had, Poppy drukte haar roodgestite lippen op de mijne, haar lippen smaakten naar pure jaloezie.
    Zoals ze van me gevraagd was kuste ik mijn beste vriendin terug, ruig en wat passievol, toch liefdeloos. Mijn handen plaatste ik naar haar gezicht waar ik Poppu de zoen schonk waar de om vroeg, zacht had ik op haar onderlip gebeten of misschien toch niet zo zacht, want eens ik mijn lippen van de hare afhaalde waren mijn lippen net zo rood als haar lippenstift. Echter was er een smeer van naar ijzer smakend bloed met zich mee gezien ik in mijn ruwe zoen met haar mijn eigen lip had weten open te halen. “ Was that convincing enough for you Pops?” vroeg ik de dame, een spat van neigigheid in mijn stem. “You are telling me to quit dragging you like a ragdoll, yet you use me as one of your own.” Ik schudde mijn hoofd , mijn ademhaling ging nog steeds tekeer ,en ik hield mijn pols tegen mijn neus gezien ik een bloedneus kon voelen opkomen.
    “Now if you excuse me, I haven’t seen Larsen in a whole long while And I would love to hear a bit more about him after that I’m yours for the night to play with hmm?” Ik wist da tik met mijn woorden Poppy aan mijn verkeerde kant had gezet, maar haar stevige grip om me heen werkte nu verstikkend, en al was het voor een kleine tien minuten wilde ik kunnen ademhalen . Ik liet Poppy los “Just let me loose and I’ll be back soon.” Met die woorden nam ik een teug adem en zette enkele stappen naar achteren, mijn rug nog net niet naar mijn beste vriendin toegekeerd. Wetende dat ze haar klauwen in mijn rug zou zetten als ik dat zou doen. “Just remember i’m also here with you so please, take my thoughts for a second in consideration as well.” En met deze woorden draaide ik me nu wel om en beende naar Larsen toe. “ It’s that I missed your cute face that i’m risking of having my privates ripped off.” Fluisterde ik Larsen toe terwijl ik zijn arm beet greep en hem iets verderop trok om hem in veiligheid te brengen van Poppy. “So please inlighten me with something funn before I reget this decision. “

    [ bericht aangepast op 23 aug 2021 - 20:21 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    𝔈 𝔩 𝔦 𝔬      𝔄 𝔯 𝔪 𝔞 𝔫 𝔬      𝔅 𝔢 𝔫 𝔢 𝔳 𝔦 𝔢 𝔫 𝔱 𝔬

    25       ⬧      Under The Sea & Once Upon A Time       ⬧     
    Outfit       ⬧      With Percy



    Met een brede grijns leunde ik tegen de deurpost aan, wachtend tot mijn roodharige uitstapje van vanmiddag open zou doen. Ook al had ik haar slechts een paar uur geleden nog gezien en was ze enkele uren daarvoor nog een vreemdeling voor me geweest, had ik haar lippen wel gemist.
    Ik vond het daarom ook helemaal geen straf onze ontmoeting vanavond verder te zetten. Echter was deze grijns snel van mijn gezicht verdwenen toen er een jongeman open deed. Ik was niet alleen flink teleurgesteld maar ook flink in de war van het aanblik.
    Ik trok mijn wenkbrauw op en liet mijn blik tergend langzaam van zijn gezicht, over zijn ontblootte bovenlichaam naar zijn tenen gaan. Hij had verdomd veel weg van mij. Met hier en daar een verschilletje, maar the resemblance was uncanny.
    Ava had hem toch niet voor mij aangezien? Dan zouden we een hartig woordje met elkaar moeten praten. He may looks like be but I wore it better.
    Blijkbaar was dit de jongen niet ontgaan gezien hij zijn vinger iets wiebelend richting mij richtte. Het was vrij duidelijk dat hij al een paar slokjes teveel ophad, en dat was niet enkel af te leiden van de fles alcohol welke hij nog in zijn hand hield. "Ah." wist hij uit te brengen en ik trok één van mijn wenkbrauwen naar hem op. Goede conversatie.
    Waar ik net mijn mond open wilde trekken werd de deur hardhandig nog net in mijn gezicht gesmeten. Deze jongen had blijkbaar geen kaas gegeten van gastvrijheid.
    Echter voor ik zelf actie had kunnen ondernemen zwaaide de deur alweer open. "What in the bloddy Kraken." sprak de jongen met dubbele tong. "This some weird magic shit, isn't it?" ging hij verder waarna hij mij zonder enige gene in mijn borst prikte.
    Wat dacht deze landrot wel niet? Al kwam ik snel terug op deze gedachten toen ik zijn tatoeages van dichtbij bekeek. Er zaten er een paar tussen welke... nogal piraat eigen waren.
    Al snel kwam de vreemdeling naar buiten en sloot hij de deur achter zich. "Oi lad, why the fuck do you look like meh?" was zijn uiteindelijke vraag.
    Ik schudde kort mijn hoofd en lachte even alvorens ik hem weer serieus aan keek. "I haven't got the slightest idea, mate. Why don't you tell me?" sprak ik waarna ik mijn armen over elkaar heen sloeg. "Although, maybe I do have an idea..." mompelde ik toen ik hem nog eens goed bekeek en vervolgens de fles drank uit zijn hand pakte en het etiket bekeek. "Rum?" vroeg ik met een geamuseerde grijns om vervolgens nu op mijn beurt naar hem te wijzen."Shirtless?" sprak ik toen ik hem weer aan keek. "Pirate?"

    [ bericht aangepast op 23 aug 2021 - 23:34 ]


    How far is far