[RPG] [0] The Path to War - [Speeltopic] - Speeltopics

Margo lachte dankbaar toen Ashley zei dat hij gehoopt had dat zij captain zou worden. ‘Wel,’ grapte ze, ‘mocht ik het oprecht verpesten, schuw in elk geval niet het te zeggen.’ Ze had er bepaald geen twijfels over dat het team input zou geven indien ze een beslissing absurd achtten. Aan kritische geesten had Gryffindor geen tekort, en dat was precies waarom ze van haar afdeling hield. Een bende vurige karakters in één afdeling gooien - de personen die daarmee ingestemd hadden, moesten ofwel high, ofwel visionairs geweest zijn. Het had doorheen de geschiedenis van Hogwarts genoeg problemen opgeleverd, maar met de huidige sfeer kon de school wel wat moed gebruiken.
      De blauwe drank veranderde abrupt van kleur toen Pandora er een scheut uit haar flacon aan toevoegde. ‘Paars, huh. Interessant. Ik ga tijdens de eerste les Toverdranken eens aan die nieuwe professor vragen wat dat blauw spul precies is, dan kunnen we uitpluizen wat daar nog bij zou passen. Dit ziet er in elk geval heerlijk uit.’ Ashley had daar blijkbaar zijn bedenkingen bij, te oordelen naar zijn wantrouwige blik. ‘Gelukkig loopt Moody hier dan niet meer rond,’ antwoordde ze lachend op zijn opmerking. ‘Wel, niet dat hij hier ooit rondgelopen heeft, natuurlijk. Mocht dit tafereel zich twee jaar geleden afgespeeld hebben, dan zou deze mengeling heus niet het gevaarlijkste drankje in de Grote Zaal geweest zijn.*’ Ze nam een slok. ‘Pandora, dit is echt een heerlijke combinatie, dankjewel. Als Moody hier punten voor afgetrokken had, het was het waard geweest.’
      ‘Zo mag ik het horen, nou dan wordt het een fantastisch jaar,’ antwoordde Ashley . 'En maak je over mijn chaser kunsten maar geen zorgen. Met alle ontwikkelingen deze zomer heb ik extra motivatie gekregen om de Slytherins af te maken.' Margo lachte opnieuw. Ze had het gevoel dat ze de hele tijd niet anders deed dan lachen, maar dat was een leuke afwisseling met de sfeer die na Dumbledore’s speech in de grote zaal gehangen had. Dit gevoel van zorgeloosheid, pijs en vree mocht nog even mocht aanhouden. Zorgen kwamen later wel.
      ‘Het is wel de bedoeling dat we ze niet in stukjes bij elkaar moeten vegen na de match, natuurlijk. Fysieke mutilatie is iets wat we kunnen houden voor later.’ Ze stond lichtjes versteld van haar eigen woorden en had geen idee waarom die zin over haar lippen gekomen was. Ze hield zich al de hele dag zo zorgvuldig bezig om niet over de hele oorlogssituatie te spreken, kwam dat er nu uit. Misschien was het omdat Ashley net een geïrriteerde opmerking had gegeven over Zaheer Selwyn, zowat de grootste eikel die op Hogwarts rondliep. Misschien was het omdat er diep vanbinnen toch wat speelde, en die optie vond ze minder fijn om over na te denken. Ze wist best dat ze het topic niet zou kunnen blijven vermijden, maar Jezus, waarom had ze dát gezegd? Het was een stereotiepering van Slytherin waar ze niet eens achter stond. ‘Grapje, natuurlijk. Hun ego en hoogheidswaan aan brokken slaan is uiteraard perfect aanvaardbaar.’ Ze kende Ashley goed genoeg om te weten dat hij waarschijnlijk geen aanstoot ging nemen aan die opmerking, maar het voelde niet goed. Haar hoofd werd waziger, bedampt, alsof er net een hele grote wolk haar brein binnengedrongen was. ‘Ja, Dmitri wordt inderdaad knap lastig. Ik neem aan dat Slytherins primair doel ook gewoon is om ons te verslaan, dus daar gaan we een goeie strategie voor moeten uitdokteren,’ zei ze wat afwezig. Neen, dacht ze. Nee, Margo, je gaat niet nú een paniekaanval krijgen. Niet nu. Doe kalm. Adem in. Adem uit. Maak je later zorgen. Ze kneep haar ogen even dicht om de prikkels even buiten te sluiten. Kalm. Doe kalm. Zó’n ramp is die opmerking nu ook weer niet. Je bent naar alle waarschijnlijkheid de enige Gryffindor ooit die zo’n opmerking ongepast vindt. Ze deed haar ogen weer open. ‘Sorry daarvoor, is een kwestie van vermoeidheid waarschijnlijk,’ loog ze, lachend. Ze hoopte dat die lach haar excuus wat waarschijnlijker ging doen lijken, en plaatste voor de show haar hand voor haar mond terwijl ze er een geeuw uit liet. ‘Is altijd een beetje het probleem met de eerste schooldag, nietwaar? Er gebeurt zo veel en alles is zo aangenaam dat we niet willen dat het afloopt, maar het zijn altijd zulke lange dagen. Ik vraag me af hoe verwaaid we eruit gaan zien in de eerste les morgen.’

      Ashley maakte een goed punt over DADA, en ze proestte het uit toen Pandora het beeld opwekte van Snape in het roze. Erger dan Umbridge was wellicht zowat onmogelijk. ‘Snape in het roze ... dat zou zowaar nog prachtiger zijn dan die keer bij Lupin dat iemands Boggart veranderde in Snape met een bondjas.’ Mooie tijden waren dat. Snape was er niet opgezet mee geweest, maar iedereen had toch eens goed gelachen. ‘Schoolwerk daargelaten, hoe gáát het eigenlijk met jullie? Hebben jullie je wat door de zomer kunnen slaan, ondanks alles?’

Zijn eerste avondmaal van het jaar had hij gedeeld met zijn long term vriendin Jemima, met wie hij interessant genoeg ook een neppe relatie mee had. Het voelde heel onnatuurlijk voor Illias, gezien hij geen romantisch bot in zijn lijf had en daarnaast ook niet veel geëindigde relaties als voorbeeld kon nemen. Illias had er welgeteld één, en die relatie was zo slecht afgelopen, dat hij haar niet eens normaal kon aankijken. Het hielp ook niet dat Jemima evenmin wist wat ze precies moest doen.
      Illias speelde met de zilveren envelop in zijn handen. Een uitnodiging voor de Slug Club. Hij had niet anders verwacht, met zijn intelligentie en hoge cijfers. Hij stopte de uitnodiging weg in een van de vele zakken die zijn uniform had en stond op van zijn plek. Jemima was inmiddels al lang vertrokken naar wie dan ook en Illias had weinig zin om de rest van de avond eenzaam door te brengen, dus ging hij op zoek naar een club mensen die hij kon infiltreren.
      Hoewel de Great Hall aan het leegstromen was, zag Illias nog een groep mensen die geen inclinatie gaven te willen vertrekken. Tot zijn geluk waren het mensen die in zijn jaar zitten, waarvan Pandora zelfs tot dezelfde afdeling behoorde. Het enige minpunt betrof Ashley, een jongen waarmee het een nogal gespannen liep. Hij mocht de jongen wel, maar de twee hadden hun momenten. Toch zette Illias zich er overheen en liep hij op het drietal af. Zodra hij dichterbij kwam, kon hij vlagen van hun gesprek opvangen, maar niet genoeg om spontaan tussenbeide te komen.
      “Goedenavond iedereen, nemen jullie genoegen met de verrijking op jullie leven dat mijn gezelschap zal hebben?” kondigde Illias zijn aanwezigheid aan, terwijl hij breed glimlachte en zonder te wachten op antwoord erbij kwam zitten. Hij zag dat ze wat te drinken hadden, maar hij was respectvol genoeg om dat niet zomaar te pakken. “Dus, zeg eens, waar hadden jullie het over voordat ik jullie zo onbeschoft onderbrak?” vroeg Illias aan het drietal, een grijns nog steeds op zijn gezicht.