Adam
———
De scherpe pijn verflauwde tot een gestaag bonzende pijn. Het had iets rustgevends, alsof al het verdriet dat hij voelde via het bloed uit zijn lichaam vandaan stroomde. Het horen van voetstappen bracht hem echter uit zijn trance. Een plotse hoop laaide op. Was dat Merrin? Merrin die naar hem toe kwam om hem vast te houden, die tegen hem zei dat zijn verhaal zijn ogen geopend had en dat hij zich nu opeens realiseerde dat hij al die tijd al gevoelens voor hem had gehad, maar dat hij ze niet begrepen had?
Die mooie hoop – die hoop die alles weer goedmaakte – werd diep de grond in geboord toen hij zag dat het Nish was die op hem af kwam.
Nish.
Niemand had een woord over hem gesproken, al had hij uit het gesprek met Jester en Onyx opgemaakt dat hij niet zo close met de twee was. Fox en Merrin hadden hem ook niet voor de jongen gewaarschuwd, dus waarschijnlijk was hij wel oké.
‘Hé.’ De jongen ging naast hem zitten. ‘Ik hoop niet dat dit een idee van die rooie kabouter was?’ Hij knikte naar Adams armen.
‘Nee,’ mompelde Adam.
Ergens wilde Adam zeggen dat hij moest weggaan, tegelijkertijd wilde hij juist helemaal niet alleen zijn. Nish en hij hadden nooit een één op één gesprek gevoerd en hij had hem nooit echt gemogen, maar hij kon niet ontkennen dat hij een goeie vriend voor Onyx was geweest.
‘Kennen we elkaar?’ vroeg Adam zich af.
Nish trok een knie op. Hij haalde een pakje sigaretten uit zijn broekzak en stak er eentje op terwijl hij Adams gezicht bestudeerde en onderwijl uitnodigend het pakje uitstak.
Adam schudde zijn hoofd.
‘Het is minder schadelijk dan je armen verminken hoor.’
De onomwonden manier waarop hij dat zei, deed hem aan Onyx denken. Het had iets vertrouwds.
‘Helpt het?’ vroeg hij zacht.
‘Waartegen?’
Adam trok zijn benen op en sloeg zijn armen eromheen. De steen had hij onbewust al naast zich neergelegd. Hij haalde zijn schouders op en staarde uit over het stille meer. ‘Je minder kut voelen.’
‘Hmm. Wel iets, voor een halfuurtje ofzo? Het werkt ongetwijfeld beter dan je armen ophalen, anders was dat wel een hype geworden.’ Nish rammelde met het pakje. ‘Aanbod staat nog steeds.’
Adam draaide zijn hoofd opzij en gaf toen toe.
Het was nou niet alsof hij zich er veel erger door kon gaan voelen.
Hij pakte een sigaret en schoof die tussen zijn lippen, waarna Nish hem aanstak. Zijn schouder raakte die van Adam toen hij zijn arm weer liet zakken. Adam vond het wel prettig.
Lekker was het niet toen hij een trekje nam, het even in zijn mond hield en de rook daarna liet ontsnappen, al vond hij het ook niet ontzettend smerig.
Ze zeiden niets tegen elkaar terwijl Adam de eerste helft van de sigaret oprookte. Het maakte hem kalm en de beelden die hem zo geteisterd hadden, voelden verder weg.
‘Ik herinner me niks van voor vandaag,’ zei Adam na een tijdje. ‘Dus ik weet niet of we ooit gepraat hebben of dat we vrienden zijn of iets.’
‘We hebben nog nooit gepraat. Maar ik zag je zitten en dacht dat het aan mijn geweten zou gaan knagen als je morgen dood werd gevonden.’
Dood…
Die gedachte was niet eens in hem opgekomen. Had hij het zo ver laten komen? Merrin en Fox geloofden toch al dat ze hem waren kwijtgeraakt. Misschien maakte het voor hen niet eens verschil. Er was hier toch niemand die op hem zat te wachten.
‘Ik wilde niet dood,’ mompelde hij. ‘Denk ik,’ vervolgde hij zachtjes.
‘Wat is dan de bedoeling van dat kunstwerk op je armen?’
Controle krijgen, noemde Jester het. ‘Het helpt me om bepaalde gedachten te stoppen.’
Nish blies een wolk rook uit en leunde daarna naar achteren in het gras. ‘Hoezo herinner je je niks van voor vandaag?’
Adam aarzelde. Moest hij het vertellen?
In tegenstelling tot Yrla, Merrin en Fox zou het hem weinig kunnen schelen als Nish hem niet geloofde. Veel te verliezen had hij niet. Zelfs de mogelijkheid dat Nish het bij het bestuur zou melden, deed hem weinig. Misschien verdiende hij het wel om hiervoor geschorst te worden. Kijk wat voor bende hij ervan had gemaakt.
En dus begon hij te vertellen over zijn tijdsprong, over de wereld waar hij vandaan kwam en hoe nu alles anders was. Hoe zijn vriendje van een ander hield en hoe de enige vriend die hij nu had met hem naar bed was geweest en herinneringen daaraan had waar Adam zelf van gruwelde. Hij ging zo op in zijn eigen verhaal dat hij nauwelijks merkte dat Nish zijn vest en shirt uitdeed, de laatste in tweeën scheurde en Adams armen er provisorisch mee verbond. Het lieve gebaar was onverwacht en verwarde hem een beetje – en hij voelde zich schuldig omdat hij de jongen nooit gemogen had terwijl hij blijkbaar zo’n verzorgende kant had.
‘Dus Toph is de wortel van al het kwaad?’ concludeerde Nish met een scheve grijns. ‘Ze zal trots zijn dat te horen.’
‘Blijkbaar,’ mompelde Adam. ‘Al begrijp ik niet zo goed hoe de rest daar zo door veranderd is.’
‘Nou ja, ze is dikke maatjes met Vienna, dus die invloed is niet zo vreemd.’
‘Maar Onyx en Jester?’ Adam zuchtte.
‘Tja. Die kunnen blijkbaar twee kanten op ontwikkelen.’
Adam keek de jongen van opzij aan. ‘Ben je in deze tijdlijn ook op hem verliefd?’
‘Op Onyx?’ Nish grinnikte zacht. ‘Ik vind het een lekker jong en ik zeg echt geen nee als hij naakt voor mijn deur staat. Maar verder?’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Verder is ie me een tikkeltje te duister.’ Hij tikte wat as van zijn sigaret. ‘Ik ben ook echt geen engeltje. Toph, Rhyn en Vienna zijn mijn beste vriendinnen en dat levert al best wat interne struggles op. Stel dat ik er nog een sadistische vriend bij krijg…’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Dan is Dark Nish zo weer terug en daar zit ik niet echt op te wachten. Ik heb al genoeg dingen gedaan die ik klote vind en waar ik mee moet zien te leven.’
‘Zoals Kris verraden?’ vroeg Adam zacht, die dat afgelopen weekend wel had meegekregen. ‘En Yrla… aanranden?’
Het was een gok, maar hij wilde toch weten of dat ook in deze tijdlijn was gebeurd.
Nish keek hem kort aan en wendde toen zijn blik af. ‘Ja.’ Hij was even stil. ‘Je kent me blijkbaar goed.’
Adam haalde zijn schouders op. ‘Kris kwam vrijdag bij ons terug, daardoor wist ik dat.’ Hij beet op zijn lip. ‘In mijn tijdlijn heeft Yrla echt rotdingen tegen me gezegd vanwege mijn geaardheid. Dingen waaruit wel bleek dat hij oprecht een hekel had aan homo’s. Een paar weken terug heeft hij zich daarvoor verontschuldigd en uitgelegd waar dat gedrag vandaan kwam. Dat er jaren geleden iets tussen jullie was gebeurd, dat Dezi hem opgevangen heeft en hem vervolgens zoveel leugens heeft verteld dat hij homo’s is gaan haten.’
En hier had Dezi hem geen leugens ingefluisterd, begreep Adam nu, aangezien Dezi in een andere afdeling zat. Misschien wel de enige reden dat Yrla en Merrin elkaar niet hadden gevonden in zijn eigen tijdlijn. Die gedachte maakte hem intens verdrietig. Wie weet had Yrla stiekem altijd wel gevoelens voor Merrin gehad en was dat de echte reden dat hij zo hard zijn best had gedaan om ze uit elkaar te krijgen. Als Yrla zelf geen slachtoffer van Dezi’s gemanipuleer was geworden, hadden Merrin en Adam nooit een relatie gekregen.
Het voelde alsof de tijd nu was zoals hij hoorde te zijn, zoals het bedoeld was geweest. En tegelijkertijd voelde het alsof Yrla en Dezi tóch hun zin hadden gekregen, zelfs nog na Dezi’s dood, en dat ze inderdaad tussen Merrin en hem in waren gekomen.
‘Haatte hij me daar nog steeds?’ Nish’ zachte stem haalde hem uit zijn gedachten.
Adam schudde zijn hoofd. ‘Nee, jullie hadden het zo’n twee weken geleden uitgepraat. Sindsdien zijn jullie eigenlijk ontzettend close. Gisteren viel Kris je zelfs aan en sprong hij ertussen... Hij stierf bijna,' zei Adam zacht.
Nish haalde een hand langs zijn gezicht. 'Wauw, echt waar?'
Adam knikte langzaam. 'Hier hebben jullie het dus nog niet bijgelegd?'
Nish schudde zijn hoofd. ‘Jaren geleden stuurde ik hem een excuusbrief, maar ik heb nooit iets van hem gehoord.’
‘Hij vertelde mij dat hij in het begin niet met je durfde te praten. In mijn tijdlijn. Maar misschien heeft hij er nu geen behoefte meer aan, nu hij een vriendje heeft lijkt hij dingen een stuk beter verwerkt te hebben.’ Hij zag dat het de jongen dwarszat. ‘Ik zou het gewoon nog een keer proberen, als je dat graag wilt. In mijn tijdlijn was het zeker de moeite waard om hem op te zoeken.’
Even tuurde Nish in gedachten verzonken voor zich uit, daarna krulden zijn mondhoeken weer op in een grijns. ‘Dus in jouw tijdlijn ben ik ook al de eeuwige vrijgezel? Cupido moet wel een hekel aan me hebben.’
Adam grinnikte zacht. ‘Nou ja, je hebt wel even wat met Onyx gehad toen die ruzie had met Jester. Onyx geeft wel heel veel om je – je bent zijn beste vriend.’ Hij aarzelde. ‘Je hebt heel veel voor hem gedaan toen hij er helemaal doorheen zat. Je had echt een goede invloed op hem. Ik ben benieuwd of je die hier ook zou hebben.’
Nish snoof. ‘Denk je dat echt?’
‘Ik weet het niet,’ gaf Adam toe. ‘Maar er zijn zo veel paralellen tussen beide tijdlijnen… Als iemand het menselijke nog in hem naar boven kan halen, ben jij of ik het.’
[ bericht aangepast op 26 mei 2021 - 14:08 ]
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
