[RPG • 0] Experium || 37 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •[Onbekend] • [Onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 jan 2021 - 22:34 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij moest zachtjes grinniken toen Adam rood werd, maar hield er vrij gauw mee op aangezien hij aanvoelde dat Adam onzeker was. Ergens was het ook wel fijn om te weten dat ook Adam dit spannend vond. Merrin werkte zich iets omhoog, zodat hij op zijn elleboog kon leunen. "Wel, dit is al aardig spannend toch?" zei hij met een knipoog. Voor een moment liet hij zijn ogen over Adam zijn borst dwalen. Alleen het uitzicht van Adam zijn borst kon hem al laten verlangen om hem weer aan te raken, maar hij wilde er nog niet aan toegeven. Hij liet een glimlach op zijn gezicht zakken en keek naar Adam op in zijn heerlijke ogen. Nu Adam zo duidelijk ook liet zien dat hij dit spannend vond, voelde Merrin juist iets meer moed in zich omhoog komen. "We hoeven toch niets?" zei hij met een glimlach. "Ik vind het alleen al fijn om met je..." Een blos steeg naar zijn wangen. "te kussen en te knuffelen," maakte hij zijn zin af.
      Voor een momentje voelde Merrin zich ongemakkelijk en hij zocht naar een weg om onder dat gevoel vandaan te komen. Ook Merrin ging rechtop zitten en keek Adam met een klein onzeker lachje aan. "Je mag mijn shirt doen?" bood hij aarzelend aan. "Ik moest mijn handen op mijn rug houden dat is een beetje lastig uittrekken," zei hij met een flauwe glimlach om aan te geven dat hij het grapje helemaal niet zo stom vond.

[ bericht aangepast op 10 jan 2021 - 18:07 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      Jester trok in stilte wat grassprietjes uit de grond en keek uit over het meer. Er scheen een waterig zonnetje wat gelukkig hielp tegen de kou die al uit de grond omhoog kwam. Dat werd de komende tijd waarschijnlijk alleen nog maar erger, maar voor nu was het nog draagbaar. Toen Onyx zijn iNet liet zakken, keek hij opzij.
'Wil je erover praten?' Jester bestudeerde even het gezicht van zijn vriend. Er zat een nauwelijks waarneembare rimpel in zijn voorhoofd en er trok af en toe een spiertje bij zijn kaak. 'Je bent niet op je gemak,' verklaarde hij. 'Logisch, daar niet van, maar leuk is 't vast niet.' Hij trok een mondhoek op in een bemoedigende glimlach en keek rustig weer naar voren. 'Als je liever gewoon stil wil zitten is dat ook goed, natuurlijk. Wat je wil.'
      De wind zorgde voor kleine glofjes op het water en liet het glinsteren in de zon, en woei zacht door hun haren. Het was niet precies dezelfde plek waar hun relatie ooit begonnen was, realiseerde Jester zich, maar wel in de buurt. Het voelde haast als een jaar geleden, in plaats van twee maanden. Zelf voelde hij zich vreemd rustig. Zelfs met de enorme uitdaging van de vergeet-knop die nog voor hem lag, de ruzie met Merrin, de dreiging van Romeo die terug zou komen en de ingewikkelde zetten die ze probeerden uit te voeren om Zebediah eens een keer voor te zijn. Maar hier bij het meer ging het eigenlijk wel. Of, beter, hier naast Onyx ging het wel. Ze zouden het best uitvogelen. Daar had hij een rotsvast vertrouwen in.


      'Zijn we er al?' Het was al de tiende keer dat hij het vroeg, en alweer voelde hij aankomen dat het antwoord niet heel veel anders zou zijn dan alle keren ervoor. Dit stuk van het bos kende hij alleen niet zo goed, dus hij had zelf echt geen idee waar ze nou in hemelsnaam naar onderweg waren. De bladeren aan de bomen waren allemaal geel, rood en oranje en soms zag hij paddenstoelen met felrode hoeden en witte stippen langs het pad staan. De wind ruiste door de bomen en soms ook over de grond en nam alle gevallen blaadjes even met zich mee.
      Naast hem stak zijn moeder plagend haar tong naar hem uit. 'Ik zeg niks. M'n tong zit helemaal op slot.'
      'Dat is toch geen antwoord, mama!'
      Ze lachte en gaf een kneepje in zijn hand. 'Jawel hoor. Je kon hem horen, toch? Dan was het een antwoord.' Ze hees de rugzak die ze omhad nog ietsje hoger op haar schouder. Hij leek best zwaar. Maar wat er nou in hemelsnaam ín zat, dat was het grote geheim. De zon maakte grote schaduwen voor hen op het pad en Noah keek naar de superlange van zijn moeder. Hij had gedacht dat hij vandaag weer binnen met Ikki zou zijn, maar toen hij terug kwam van school had zijn moeder met thee aan de keukentafel gezeten.
      Buit: Twee-en-een-halve stroopwafel. Eentje omdat ze gewoon na schooltijd gingen theedrinken, eentje omdat hij een negen (!!!) had gehaald op zijn rekentoets en de halve omdat er nog maar eentje over was gebleven in de zak en hij in geuren en kleuren had verteld over het knikkeren van die middag en daarna subtiel had voorgesteld dat ze de laatste misschien maar moesten delen want anders dan werd ie verdrietig omdat ie zo alleen was. Werkte uitstékend.
      Het pad was niet zo breed, maar wel heel duidelijk een pad, dus Noah maakte daar maar al te graag gebruik van en rende er grijnzend op los. Waar ze ook heen gingen, het pad was recht, dus verdwalen dat werd hem vast niet. Bovendien was z'n moeder er. Na nog uuuren lopen (hoelang het echt was wist hij niet, maar als je het echt graag wilde weten was het zo'n zeven keer het pad afrennen zover als hij mocht, en weer terug om te vertellen over de eekhoorn die hij gezien had!) hield het bos op. Enthousiast rende hij omhoog naar het einde van het pad en keek nog even over zijn schouder achterom, en zijn moeder stak grijnzend twee duimen omhoog.
      Noah stoof er vandoor. Omhoog het laatste stukje, de rand over en...
      Een strand!! Of, nouja, vooral water en daarna zand want hij kon de overkant van het water heel makkelijk zien, dus het was geen zee. Maar wel een meer, had hij geleerd! Met een vrolijke kreet rende hij weer over de berg naar beneden richting het water, en zag toen even verderop ook een ander figuurtje lopen. Noah kwam tot stilstand en keep zijn ogen even samen. Was dat.... Maar dat kon toch niet? Maar het was hem echt!
      'Papa!' riep hij uitgelaten, en het figuurtje zwaaide met zijn armen. Noah rende op hem af (het was maar goed dat hij veel geoefend had om sneller te kunnen rennen dan Jonas én Rebekka, anders was hij vast allang helemaal buiten adem geweest) en vloog zijn vader om de hals. 'Maar wat doe je hier? Moet je niet werken? Mama was er ook al in plaats van Ikki! Ik heb een negen voor mijn rekentoets, wist je dat? En ik heb een bonk gewonnen bij het knikkeren, maar niet van Jonas want die wilde niet meedoen. Hoelang ben je al hier? Mama wilde niks zeggen, wat gaan we doen?' De vragen bleven haast maar komen.
      Zijn vader begon te lachen en tilde hem met een flinke zwiepert op en zette hem op zijn nek. 'Jonas is een watje,' zei hij hartgrondig. 'De volgende keer moet je maar aan Rebekka vragen of zij wel meedoet, dan krijg je hem wel, let maar op.' Hij begon richting de bosrand te lopen. 'En een negen? Mán wat stoer!'

[ bericht aangepast op 10 jan 2021 - 19:01 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx wist niet wat hij wilde. Of praten zou helpen. Ze hadden vandaag al zo veel gepraat. Als hij heel eerlijk naar zichzelf luisterde, wilde hij zijn armen om Jester heen slaan en hem heel stevig vasthouden. Niet dat dat een oplossing was voor welk probleem dan ook – en juist omdat hij die impuls niet rationeel kon onderbouwen vond hij het moeilijk om de jongen ineens in een omhelzing te trekken. Want schoot hij daar echt wat mee op?
      Hij keek opzij. Jester staarde in gedachten verzonken naar het water en had al genoegen genomen met zijn zwijgen. Hoe deed een normaal mens zoiets? Zei die gewoon behoefte te hebben aan knuffel? Moest je daarom vragen? Moest hij subtiel eerst een arm om hem heen slaan? Hij beet gefrustreerd op de binnenkant van zijn wang.
      In één beweging griste hij zijn iNet van het gras en stond abrupt op.
      ‘Ik ben liever alleen,’ mompelde hij terwijl hij vlug opstond.
      Wat een leugen.
      Maar het was duizend keer makkelijker dan toegeven dat hij Jester in zijn armen wilde houden en niet wist hoe hij dat voor elkaar moest krijgen zonder zich een enorme idioot te voelen. Toch had hij er alweer spijt van toen hij overeind stond. Kwetste hij Jester? Als hij merkte dat Jes ergens mee zat, zou het dan pijn doen als Jes van hem wegliep? Verknalde hij het nu weer? Hij balde zijn vuisten totdat de korsten op zijn knokkels dreigden open te scheuren en zocht verwoed naar een betere uitleg dan de waarheid.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het was een picknick geweest. Speciaal voor hem, omdat ze de laatste weken zoveel weg waren geweest. Ze waren de hele middag gebleven en hadden spelletjes gespeeld, en tikkertje, en nóg meer stroopwafels gegeten en mandarijnen en appels en mini-sandwiches, en ook limonade gedronken. Uiteindelijk waren ze met zijn drieën weer teruggelopen, met hem in het midden. En als hij dan even bleef staan en daarna zich afzette en sprong, dan trokken zijn ouders hem aan zijn handen omhoog en vlóóg hij even.
      Jester schudde de herinnering uit zijn hoofd en keek verrast opzij. 'Oh, zeker weten?' Hij kwam ook overeind en zocht Onyx' blik. Hij kon de jongen momenteel even niet zo goed peilen. Vrolijk was hij niet, dat sprak voor zich, maar waarom precies... Hij zag er gewoon... ongelukkig uit. Jester trok zijn lippen in een halve glimlach en stapte dichterbij om Onyx' hand te kunnen pakken en er even een kneepje in te geven (ook zodat ie misschien het ook nog eens in zijn hoofd haalde dat ie moest kappen met z'n vuisten zovaak te ballen, want anders bleef er weinig van zijn handen meer over) net als zijn moeder gedaan had. Of zoals mensen over het algemeen gewoon deden, whatever. 'Blijf jij anders hier? Dan ga ik wel alvast terug. Heb je de ruimte om je gedachten op een rijtje te zetten.' Ruimte was belangrijk en als Onyx het had uitgevogeld wat hem dwarszat, dan konden ze erover praten als hij dat wilde. 'Kunnen jij en Nish ook nog even praten zonder mij, dat is misschien wel fijn. Of niet, dan komen jullie gewoon terug naar de campus. Kijk maar wat je wil.' Jester glimlachte en trok Onyx even in een stevige knuffel. 'Ik hou van je,' mompelde hij tegen zijn schouder. 'Don't let anyone tell you otherwise.' Hij liet weer los en grijnsde. 'Geen comments over hoe cheesy dat is. Ik heb zeven weken met Fox op een kamer doorgebracht, sommige dingen zijn besmettelijk. 100% zeker dat je liever alleen bent?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam voelde het ongemak weer een beetje wegglijden en er kwam zelfs weer een beetje bravoure terug. Hij klom half over zijn vriend zijn schoot zodat ze met hun gezichten naar elkaar toe zaten. ‘Nou dat vind ik helemaal niet erg… om met je te zoenen en knuffelen,’ zei hij terwijl hij hem een klein kusje gaf. Misschien dat hij stiekem wel een beetje meer wilde, maar dat durfde hij niet te zeggen. Een shirt uittrekken was blijkbaar al een grote opgave geweest, dus grote kans dat hij zou terugkrabbelen. Hij trok Merrins shirt over zijn hoofd – wat tot daar best makkelijk ging. Het ging wat minder soepel toen het shirt achter Merrins schouders bleef haken en hij grinnikte toen hij ontdekte dat zijn vriend nu niet veel met zijn handen kon. Adam legde zijn handen op Merrins schouders en liet ze naar beneden glijden over zijn borst. Met zijn blik volgde hij zijn strelingen, nog steeds onder de indruk van hoe goed gebouwd zijn vriendje was. Hij boog zijn hoofd iets en kuste Merrins sleutelbeen, en vandaar verder omhoog tot het gebied tussen zijn schouder en nek.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij probeerde nog heel even om uit zijn shirt te worstelen, maar werd al snel afgeleid door Adam zijn handen waardoor hij zijn poging staakte. Adam zijn vingers lieten tintelingen op zijn huid achter en de kusjes in zijn nek lieten zijn ademhaling iets verzwaren. Merrin probeerde zijn hoofd zo te draaien dat hij Adam zijn lippen kon vangen, maar hij kwam er niet bij. Het feit dat hij dat niet kon, begon hem nu wel te irriteren en met wat worstelen had hij zijn shirt over zijn armen heen gekregen. Merrin greep Adam zijn wang vast en trok de jongen mee naar beneden, terwijl hij zijn lippen met die van Adam versmolt. Hij liet zijn handen over Adam zijn borst glijden en over de sterke spieren die hij daar voelde. Hij voelde de opwinding groeien en na een lange kus liet hij Adam even buiten adem los. "Sorry, ik kon het niet laten," zei hij zachtjes. Merrin liet zijn handen weer over Adam zijn strakke borst glijden en volgde zijn handen met zijn ogen. "Je bent te lekker."
      Hij schrok een beetje van zijn eigen woorden, waardoor er een blos op zijn wangen ontstond. Hij durfde Adam er niet zo goed door aan te kijken, waardoor hij zijn eigen bewegingen bleef volgen. Voor een moment viel zijn oog op de broek van Adam en de hitte steeg naar zijn wangen toen hij zag dat Adam net als hem opgewonden was. Snel richtte hij zijn ogen op tot Adam zijn gezicht en haakte zijn blik even in die van Adam. Was het gek dat hij dat gezien had? Moest hij daar nu iets mee doen of moest hij daar maar ver uit de buurt blijven? Hij wist het niet zo goed. Ergens wilde hij het proberen, maar aan de andere kant wilde hij Adam niet tegen de borst stoten door iets wat hij niet wilde.
      Voorzichtig drukte hij een kus op Adam zijn lippen, maar hetgeen wat hij gezien had, bleef in zijn hoofd knagen. Met zijn vingers bleef hij rondjes onderaan de buik van Adam draaien, terwijl de spanning in zijn buik opbouwde. Hij mocht daar aanzitten als vriendje zijnde toch? Hoe zou het voelen als hij dat bij Adam deed en Adam dat bij hem? Het was niet gek dat hij zich dat afvroeg toch?
      Merrin was nogal afgeleid van de kus met Adam door de strijd in zijn hoofd en uiteindelijk liet hij zijn hand langs het bovenbeen van Adam strijken. Opnieuw was hij gevangen in het rondjes draaien. Hij liet Adam zijn lippen los en keek op in zijn ogen, om te zien hoe Adam zou reageren. Merrin slikte de brok in zijn keel weg en hield gespannen zijn adem in, terwijl hij heel voorzichtig langs Adams opwinding terug naar zijn broekrand gleed.

---

It's never gonna happen, Guys.

Nee. Zodra Jester had gedaan wat Onyx zoveel verdomd veel moeite kostte, wilde hij alleen maar dat de jongen hem niet losliet – en hij wilde al helemaal niet dat hij wegging.
      ‘Nee,’ zei hij nu ook hardop. Zijn stem klonk schor.
      Nu Jester voor hem stond was de drempel iets minder groot om zijn armen weer om hen heen te slaan en hem tegen zich aan te trekken, dus dat was wat hij deed. Hij boog zijn hoofd tot de weerbarstige krullen zijn gezicht kietelden en sloot zijn ogen.
      ‘Ik ben zo moe,’ zei hij in Jesters haren. ‘Niet lichamelijk. Maar… mentaal.’ Hij kneep zijn lippen even op elkaar. ‘Soms is het zo verleidelijk. Om alle shit van me af te schudden, terug achter mijn stalen muren te kruipen en te doen alsof niets me wat kan schelen. Al die jaren was ik alleen – maar was de voorspelbaarheid toch op de een of andere manier bevredigend. Niets deed me wat, ik hoefde me alleen druk om mezelf te maken. Maar de laatste weken… Al die shit met Zebediah en Dezi, en Maaya, en dat het tussen ons zo ruk ging en… het voelt gewoon alsof ik nooit een break kan nemen en alsof ik constant op barsten sta en niet weet waar ik heen moet met wat ik voel. Zes weken lang hoopte ik dat jij me terug wilde en deed ik daar alles aan – en nu wil je dat en mijn hoofd is nog steeds een chaos en ik heb het gevoel dat ik mezelf nog steeds kwijt ben.’
      Hij voelde de tranen langs de randen van zijn ogen staan en alleen dat was al bewijs dat het niet goed ging en hij haatte die kwetsbaarheid. Jester terugkrijgen had synoniem gestaan voor zich weer gelukkig voelen, écht gelukkig, en hoewel hij nog niet het gevoel had dat hij zijn ex weer écht terug had op de manier die hij wilde, merkte hij nu wel dat dat niet een of andere toverformule was waarop alles ineens weer beter werd.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Alle aanrakingen voelden heerlijk, ook toen Merrins hand wat verder naar beneden dwaalde dan hij voor vandaag had gedaan. Zijn lichaam reageerde meteen en hij voelde dat het daar bijna irritant begon te bonzen. Ademloos keek Adam zijn vriendje aan toen die weer oogcontact met hem maakte, zijn wangen waren rossig en Adam twijfelde er niet aan dat dat voor hem ook gold. Het voelde goed dat Merrin net een stapje verderging vlak nadat hij dat verlangen ook bij zichzelf had opgemerkt, alsof ze in een gelijk tempo ergens naartoe groeiden. Zijn mondhoeken trilden van de zenuwen toen hij naar Merrin glimlachte. Hij rolde zich op zijn zij en begon Merrin weer te zoenen, terwijl zijn hand over zijn bovenlichaam dwaalde en hij de jongen iets dichter tegen zich aantrok zodat ze met hun middel tegen elkaar aan lagen en hij de bobbel in Merrins broek tegen zich aan kon voelen. Hij kreeg het nog warmer en een verrukte zucht verraste hem, waardoor de blos op zijn wangen dieper werd en hij Merrin weer aankeek. ‘Ik vind het fijn om zo met je te liggen,’ zei hij zachtjes.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      In eerste instantie deed Jester niks anders dan gewoon luisteren en zijn vriend heel stevig vasthouden. Toen die stilviel, knikte hij zacht. 'Ik snap het,' zei hij, en het was waar. Voorzichtig maakte hij zich een stukje los uit de omhelzing om zijn vriend aan te kunnen kijken. Onyx' ogen waren rood en glommen van de tranen in het zonlicht. 'Onyx...' Jester veegde teder een lok haar uit zijn gezicht. 'Dat is jouw verdedigingsmechanisme tegen je trauma. Onafhankelijkheid en zelfstandig zijn tot op het punt dat je extreem oncomfortabel bent om hulp te accepteren van andere mensen, want die kunnen je alleen maar in de steek laten. Zoals je ouders. Zoals Kris. Zoals Maaya, zoals ik twee keer, en zoals Nish. Lieve, lieve Roan, je bent een zwaar getraumatiseerd mens.'
      Jester drukte een vederlichte kus op Onyx' kaak (hoger kon hij niet komen) en zocht zijn hand en vervlocht hun vingers--voorzichtig om de korsten niet open te laten breken. Hij trok de jongen zacht weer mee naar de grond en ging in kleermakerszit tegenover hem zitten, zo dichtbij dat hun knieën elkaar raakten, terwijl hij zocht naar de juiste woorden om te zeggen wat hij wilde zeggen. Wat dat precies was wist hij zelf ook nog niet.
      'De afgelopen zes weken,' begon hij langzaam, terwijl hij Onyx met een zachte blik aan bleef kijken, 'heb je gevochten tegen je trauma met alles wat je nog in je had. "Moe" begint denk ik niet eens met te omschrijven hoe je je voelt. Die drang om terug te willen naar die zelfstandige, onhafhankelijke manier van leven, is er omdat je jezelf probeert te beschermen tegen nog meer pijn. Om diezelfde reden durf je niet helemaal te geloven dat ik je echt terug wil. Want als je niet helemaal loslaat, dan kan je jezelf altijd nog redden als het uiteindelijk fout gaat.' Zo rustig en kalm mogelijk, begon hij met uitleggen wat hij bedoelde met het trauma.
      Hoe dat al buiten Experium begonnen moest zijn, zonder ouders waar Onyx op had kunnen rekenen waardoor hij zelf heel snel had moeten opgroeien. Hoe dat ervoor gezorgd had dat hij had geleerd dat hij alleen op zichzelf kon rekenen voor hulp en dat hij de anderen overal doorheen gesleurd had. Hoe daarna op Experium de herinneringen vergeten waren--maar het trauma niet. Het zat er nog altijd en Kris was de eerste die het wakker maakte. Maaya was de tweede die het bewees, waarna de enige betrouwbare oplossing was geweest om behalve zichzelf níemand te vertrouwen, en zich diep in te graven.
      Sommige dingen hadden ze al besproken en daar bleef Jester niet te lang op hangen, behalve om de belangrijke dingen nog even kort te herhalen voor het punt. Hoe langzaam aan, Onyx hem wel was gaan vertrouwen. Omdat hij gewoon te irritant was om te stoppen met proberen, maar ook omdat hij had bewezen dat Onyx op hem kon rekenen. Hij had zijn leven gered. Hij werd de leider van de afdeling en deed daar exact hetzelfde dat Onyx al die jaren geleden voor Damon en Maaya gedaan had.
      En toen legde hij uit hoe dat allemaal in elkaar was gestort en hoe dat het trauma alleen maar nog dieper bevestigd had. Hoe Onyx, na zes weken lang hard zijn best doen om hem terug te krijgen, had moeten toezien hoe Jester voor Fox koos en hem ijskoud in de steek liet. Het maakte niet uit hoelang die situatie duurde, het bewijs dat je niemand kon vertrouwen was geleverd. En toen kwam Nish, die het voor de zoveelste keer, allemaal naar de hel blies.
      'Je haat het om naar Fayr te gaan voor hulp, want je moet alles zelf doen. Je durft niet te geloven dat ik echt onvoorwaardelijk van je hou, want dat doet niemand. Je hebt wéken achter elkaar gevochten voor geluk en je krijgt er niet voor terug wat je dacht. Dus zit je fout. Dus is terug naar dat veilige gat plotseling weer een verdomd goede optie, want het kost zoveel moeite en het doet zoveel pijn om iets anders te proberen te zijn dan alleen.' Even viel hij stil. 'Maar je weet ook dat zonder pijn er geen vreugde is. Sommige vormen van liefde kunnen zelfs alleen maar gevonden worden in verdriet. Zoals dat ik hier samen met je zit om je te helpen jezelf te begrijpen.
      'Het voelt alsof je jezelf kwijt bent, omdat je die grip kwijt bent op je zelfstandigheid. Je kán niet mij hebben en net zo veilig zijn als binnen je muren, maar je durft allebei niet meer helemaal. Dus hang je ergens in het midden in een poging boven water te blijven, nadat je al tweeënveertig marathons achter de rug hebt en ook nog eens als bijbaantje probeert de wereld te redden. Roan... het is een wonder hoe je überhaupt nog overeind staat.' Jester gaf een zacht kneepje in Onyx' vingers. 'Ik snap dat je zo moe bent. In je eentje proberen te blijven drijven is fucking vermoeiend. Maar in ieder geval durfde je dit al tegen mij te zeggen. Dat is om hulp vragen, en ik wed dat het hartstikke kut voelde om zo kwetsbaar te zijn. Maar je kunt het wel. En je hoeft niet je diepste twijfels met Fersephone uit te spreken, maar het kan als je dat wil. Ik twijfel er niet aan dat ze zal proberen je advies te geven. Een paar trapjes makkelijker though is bijvoorbeeld Fayr om hulp vragen voor je handen. Als je durft.' Hij glimlachte. 'Lieve Onyx, je bent het waard om voor te vechten.'

[ bericht aangepast op 11 jan 2021 - 0:16 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

De grootste spanning viel van Merrin af, toen hij merkte dat Adam geen problemen ermee had dat hij daaraan had gezeten. Hij voelde de blos op zijn wangen nog steeds, maar Merrin kreeg weinig tijd om erover na te denken. Het zoenen tussen hen leek steeds intenser te worden en het feit dat Adam hem met zijn middel tegen hem aantrok, liet Merrin in vuur en vlam staan. Lichtelijk buiten adem lieten ze elkaar los en Merrin moest zachtjes grinniken om de tevreden blik op Adam zijn gezicht. "Ik ook met jou," zei hij net zo zacht terug en als een soort bevestiging liet hij zijn handen afdwalen naar Adam zijn kont, waar hij de jongen zo mogelijk nog dichter tegen zich aantrok. Merrin liet even een verdwaald kusje achter in Adam zijn nek, waarna hij Adam in een diepe knuffel trok.
      Merrin wilde nog niet stoppen met wat ze aan het doen waren, maar de jongen liet Adam los uit de knuffel om hem in zijn ogen te kijken. "Ik hou van je, adam," zei hij met een tevreden zucht.

---

It's never gonna happen, Guys.

Zwaar getraumatiseerd mens.
      Het was een woord dat bleef hangen, dat zich vastklitte in zijn brein. Natuurlijk wist hij dat hij een hoop meegemaakt had, maar hij haatte het gemak waarmee Jester dat stickertje op hem plakte. Het stickertje van een slachtoffer. Iemand als Adam die door zijn klasgenoot verkracht was of Fox die onder dwang drie huisgenoten verscheurd had. Dat waren gegronde redenen om de weg kwijt te raken – en tóch functioneerden ze beter dan hij. Hij was gewoon teleurgesteld door mensen, het vertrouwen kwijtgeraakt. Er was niet één heftige gebeurtenis geweest die hem vanbinnen verwoest had. Mensen hadden hem gewoon in de steek gelaten en het kon niet anders dan dat die oorzaak ook bij hem lag. Mensen deden dat niet zomaar. Welke redenen ze uiteindelijk ook opgaven – uiteindelijk vonden ze hem niet waard om voor te vechten.
      Starend naar Jesters hand in de zijne luisterde hij naar zijn analyse, zijn verklaring waarom Onyx zich mentaal zo uitgeput voelde. Ondanks alles wat ze samen hadden doorgemaakt was het een vreemde gewaarwording dat Jester hem zo goed kende, dat hij kon verwoorden en samenvatten wat wel ergens in zijn hoofd zat maar hij zelf niet onder woorden kon brengen. Het was waar. Vertrouwen bleef moeilijk, zelfs al had hij dat de afgelopen periode echt wel gedaan. Met Jester. Met Adam. Met Nish. En uiteindelijk had dat hem echt geholpen, had hij zich er beter door gevoeld – en toch riep juist Fox’ beschuldiging over Nish weer een oeroude angst op die hij niet zomaar van zich af kon zetten. Zelfs nu hij wist dat Nish van hem hield en hem had willen beschermen, kwam het niet écht binnen en was het niet sterk genoeg om de achterdocht te verjagen.
      Jesters laatste woorden lieten hem zijn ogen neerslaan.
      Je bent het waard om voor te vechten.
      Jester had dat niet gevonden. Niet de afgelopen zes weken.
      Als Nish hem niet een duwtje in de rug had gegeven, hadden ze hier nu niet gezeten. En als Jester toen niet voor hem had willen vechten – wat maakte het een volgende keer dan anders? Het was niet dat hij het Jester kwalijk nam, want hij wist maar al te goed dat hij zelf iets in Jester gebroken had waardoor hij niet meer had willen vechten.
      Maar wat als hij weer iets deed? Wat als hij weer een keer zijn zelfbeheersing verloor? Jester zei dan wel dat hij onvoorwaardelijk van hem hield, maar dat had hij eerder beweerd en het was niet waar gebleken. Waarom zou dat nu wel zo zijn? Omdat Onyx veranderd was, omdat hij zelf ook had ontdekt hoeveel hij van Jester hield? Maar hoelang hield zo’n verandering stand? Wás hij wel echt veranderd of deed hij maar alsof, probeerde hij nog altijd iemand te zijn die hij niet was?
      Hij wist niet wat hij op Jesters peptalk moest antwoorden en ook daar voelde hij zich schuldig over. Jester deed echt zijn best om hem te helpen en het hielp ook zeker. Maar de onzekerheid ging niet weg.
      Hij zuchtte diep en keek voorzichtig naar Jester op. Hij zag er zo kalm en sterk uit, ondanks wat Onyx hem had aangedaan.
      ‘Ben je niet bang dat ik het weer zal doen?’ vroeg hij toen zacht. ‘Dat ik weer eens doorsla en je zoveel pijn doe?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam streek met zijn neus lichtjes langs die van Merrin en glimlachte. De woorden maakten hem net zo warm vanbinnen als de aanrakingen hadden gedaan. ‘Ik ook van jou, Michiel. Sinds ik hier ben is er zo veel gebeurd, maar zonder jou had ik me nooit zo gelukkig kunnen voelen op zo’n nare plek.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nadat ze even hadden gebasketbald, liep Emil terug naar zijn campus om voor het avondeten nog te kunnen douchen. Hij was langs het winkeltje gegaan in de hoop dat ze daar ook iets van bloemen verkochten, maar dat deden ze natuurlijk niet. Blijkbaar waren er verder nooit mensen die hun date wilden verrassen met zoiets. Wel vond hij een doosje bonbons dat hij kocht als kleinigheidje. Onderweg naar zijn kamer dacht hij na over een bericht om naar Nenya te sturen. Moest het iets liefs zijn? Iets verontschuldigends? Uiteindelijk ging hij maar voor iets simpel en directs, aangezien hij geen idee had of ze gekwetst was door wat hij gisteren had gezegd of dat ze het allang van zich had laten afglijden. Ze had hem geen berichtje gestuurd om te vragen hoe het ging, dus hij had het gevoel dat het – terecht – toch wel zeer had gedaan.
      Hee, schreef hij naar haar. Mag ik het vanavond met je goedmaken en je wat dingen uitleggen over mijn hoofdpijnaanvallen? X Emil.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Dat Adam zijn eigen naam gebruikte, maakte dat zijn hart zowat in zijn borst ontplofte. En voor het eerst sinds zijn herinneringen terug waren, wenste hij dat ook iedereen ander hem gewoon bij zijn eigen naam kon noemen. "Dat is lief," zei hij "Heel lief." Hij dacht terug aan de afgelopen maanden en besefte dat het andersom net zo was. Eigenlijk was Adam een van de eerste, op zijn zus na waarbij hij zich echt op zijn gemak had gevoeld. Het voelde vreemd om deze school als een nare plek te bestempelen, terwijl afgelopen jaar dit de meest veilige plek was geweest die hij gekend had. Een schijnveiligheid blijkbaar. Merrin zuchtte en voelde een somberheid over zich heen vallen. Was er dan nergens een plek waar hij gewoon rustig zijn ding kon doen zonder continue gevaar om hem heen?
      Hij keek even Adam in zijn ogen en drukte een kus op zijn lippen. "Jij bent de eerste bij wie ik me zo gelukkig heb gevoeld. Op mijn zus en vader na, natuurlijk." Dat moest hij wel toegeven. Maar Adam was gewoon familie geworden, hij was zijn familie. En voor familie deed je alles.

---

It's never gonna happen, Guys.

      'Bang?' Jester hield zijn hoofd even schuin en dacht over de vraag na. 'Misschien voor het moment zelf,' gaf hij toe. 'Ruzie maken is nooit leuk en zeker niet op de manier dat wij het kunnen. Maar bang? Dat is het woord niet, gast. Wat we hebben doorgemaakt was moeilijk en zwaar, maar we hebben er ook ontzettend veel van geleerd. We maken echt nog wel eens ruzie. Flinke ruzie, vast. En wat er ook gebeurt, daar komen we samen uiteindelijk doorheen, net zoals nu. Hopelijk ietsje sneller dan zes hele weken, maargoed. Als je valt, zal ik je vangen. En als je vliegt, zal ik er voor je zijn om je te helpen hoger te komen dan ooit. Soms zal ik de fouten maken, soms jij en soms wij allebei. Instorten of doorslaan, whatever. Het maakt niet uit. Mijn liefde voor jou is niet fragiel. If you want me to, I'll always come back.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.