[RPG • 0] Experium || 36 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 18 dec 2020 - 17:09 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Opgelucht haalde hij diep adem (je ging zoiets echt stukken meer waarderen als die mogelijkheid je even ontnomen was) en offerde een hand op aan de koude vloer om zich overeind te duwen zodat hij rechtop zat. Merrin staarde hem nog steeds aan alsof hij ieder moment een klap kon gaan uitdelen en Jester had zo het vage voorgevoel dat er maar een héle kleine kans was dat de jongen compleet rustig hier weer weg zou lopen.
      'Ik heb bijna niks gelezen uit je dossier,' zei hij en hij keek Merrin eerlijk aan. 'Dat was ik wel van plan, want we maakten ons zorgen om je nadat je in de les van Cackle met een schreeuw compleet out ging van de hoofdpijn. Ze hebben al eens eerder gedreigd je van school te sturen, en toen moest je ook nog eens naar Maxwell, in plaats van naar je eigen mentor. Beetje pech, en dat was de laatste keer dat we je zagen.' Jester hield Merrin's gezicht zorgvuldig in de gaten terwijl hij verder ging. Merrin was duidelijk kwaad dat ze in zijn dossier hadden gekeken (want er was iets waarvan hij niet wilde dat Jester het wist, misschien?) en "voorspelbaar" was een begrip dat nu niet echt van toepassing was.
      'Daarom wilde ik je dossier bekijken, vanwege die hoofdpijn. Maar zover ben ik niet gekomen: ik heb gelezen dat je echte naam Michiel is en dat je een zus hebt op school; Vienna, hoewel ik dat allebei al wist.'

[ bericht aangepast op 2 jan 2021 - 14:08 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Jester zijn woorden lieten het vuur alleen maar weer oplaaien. "En het kwam niet in je botte hoofd op om het eerst aan mij te komen vragen?!" Hij spuwde de woorden uit en ergens voelde het heerlijk om zich even af te kunnen reageren. "Je weet toch zo goed dat ik mijn herinneringen heb. Dan liggen de antwoorden toch ook gewoon hier." Hij tikte tegen zijn eigen hoofd aan en hij kon niet laten om een lachje te laten ontsnappen aan zijn lippen.
      "Wat een bullshit," zei hij snuivend. "Kon je echt geen beter verhaal verzinnen? Ik had wel meer van je verwacht." Jester maakt zich zogenaamd zorgen om hem? Werkelijk? En waarom was hij dat niet gewoon komen vertellen? Waarom was hij dan achter zijn rug om in zijn privé zaken aan het neuzen? Als er werkelijk zorgen waren geweest dat hij van school werd gestuurd, waarom had niemand hem daar dan voor gewaarschuwd?! En zelfs al was het waar, dan alsnog had Jester niet het recht om in zijn zaken te neuzen. Prive is privé. Hij zou dat zelfs vervelend vinden als Adam dat achter zijn rug om had gedaan, ook al maakte Adam zich zorgen om hem. Al was dat van Jester nu natuurlijk nog een tikkeltje erger. Belachelijk! Zijn pestkop van een jaar maakte nu zogenaamd zorgen om hem. Ja, en hij had vorig jaar met de kerstman gesproken, omdat hij zich zorgen maakte dat hij geen cadeautjes meer zou krijgen dat jaar.
      Merrin keek neer op de roodharige jongen. Hij had de informatie van het gesprek met Maxwell, hij had de toegang tot hem van school te sturen. Daar moest hij iets mee, als hij niet opnieuw de speelbal van Jester wilde worden. Misschien was het nog niet zo slecht om naar Maxwell te gaan en te vragen of hij het weg wilde halen. Jester en Onyx hadden hem verraden toch? Het was voor zijn eigen veiligheid. Ze waren zijn vrienden helemaal niet. Afgelopen maanden was gewoon een leugen geweest, in een poging zijn vertrouwen te winnen. Helaas voor hen was Merrin tussendoor achter hun plan gekomen.
      En toch was daar die lichte onzekerheid, de lichte onzekerheid dat het niet goed kon zijn om dat te doen. Maar misschien moest hij soms ook gewoon dingen doen die niet goed waren, gewoon puur om zichzelf of Adam te beschermen. "Luister goed, als je het ook maar waagt of over na denkt deze informatie met een andere docent te delen om me van school te kunnen sturen, ik neem jou en Onyx mee in mijn ondergang. Ik weet genoeg over jullie om jullie ook van school te laten verwijderen." Dat was niet helemaal waar, maar hij kon zich nog altijd wapenen. Hij kon vast wel met genoeg redenen op de proppen komen. En als dit verkeerd uitpakte, kon Adam altijd nog terug in de tijd springen, toch? "En als je het nog een keer waagt in mijn dossier of wat voor privé-zaken te neuzen, dan stap ik over mijn principe heen van geen geweld gebruiken en hang ik jou op aan je enkels in de hoogste boom."
      Merrin draaide zich woest van Jester weg. Het had geen zin om langer te blijven. Hij gaf Jester daarmee alleen maar meer de tijd zijn gave te gebruiken en hem op andere gedachten te brengen. En dat mocht niet. Hij mocht Jester niet meer vertrouwen. Jester was gewoon niet te vertrouwen. Jester was niet te vertrouwen. Misschien als hij dat zinnetje lang genoeg herhaalde dat Jester er niets meer tegen kon beginnen. In de deuropening bleef hij even twijfelend staan. Was dit verkeerd geweest? Nee! Nee... Het was een keer tijd dat Jester wist dat Merrin niet meer met zich liet sollen.

[ bericht aangepast op 2 jan 2021 - 18:18 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Uh... Ja... Hij moest echt een keer zijn grote mond leren houden. Hij wist niet zeker of hij wel wilde weten wat dat inhield. "Goed, klaar voor het ontbijt?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx werd wakker van harde stemmen, ergens in huis. Hadden Yrla en Jester weer bonje? Hij meende zich te herinneren dat Yrla de vorige avond ook al chagrijnig was geweest, maar heel zeker was hij daar niet van. Zijn hoofd voelde aan alsof ie vol zat met watten. Hij ging rechtop zitten en staarde een tijdje voor zich uit. Gisteren was het Halloweenfeest. Zou hij niet een marathon gaan kijken met –
      Nish.
      Hij werd zich bewust van een hol gevoel in zijn borst.
      Nish werkte voor Zebediah. Was alleen maar vrienden met hem geworden om hem en Jester in het oog te kunnen houden. Er ging een golf van misselijkheid door hem heen.
      Iets wat je allang door had moeten hebben, idioot die je bent. Was de leugen dat hij al drie jaar op je verliefd was niet doorzichtig genoeg? Wie wordt er nou verliefd op zo’n verknipte ijspegel als jij?
      Bij Nish had hij het zich op de een of andere manier kunnen voorstellen. Misschien omdat hij wat harder was dan de andere jongens.
      Ja, zo hard dat ie vriendjes is met fucking Zebediah.
      Zijn oog viel op een blaadje dat op zijn nachtkastje lag. De knalrode letters sprongen ervan af en deden hem terugdenken aan de laatste keer dat Jester zo’n briefje voor hem had geschreven, toen hij was ingestort. Dat was het begin van hun vriendschap geweest.
      Hij pakte het briefje en liet zijn ogen erlangs glijden. Er stond niet veel, behalve dat Jester irritant was en dat hij daar maar mee moest dealen. Wat hij al vijf jaar deed. Zijn blik bleef hangen op de woorden erna. Ik hou van je.
      Was dat op de ‘want wij zijn vrienden’-manier of iets anders? Er zaten herinneringen in zijn hoofd waarin Jester gisteravond had opgebiecht dat hij nog steeds verliefd was. Maar truth to be told – dat waren ook dromen die hij al zes weken had. Voorlopig schoof hij het maar onder die categorie.
      Aangezien er een één stond, nam hij aan dat er ook een twee was. Een vlugge blik door de kamer maakte hem algauw attent op nog twee briefjes.
      Nish werkte niet vrijwillig voor Zebediah en had hem werkelijk aardig gevonden? Na de hele handlanger-van-Zeb-theorie klonk dat verre van aannemelijk, zelfs al had Jester het met zijn gave én het waarheidsserum gecheckt. Maar hé, wie zei dat Zebediah er niet allang voor had gezorgd dat zijn mannetje niet door de mand viel? Misschien kón hij de waarheid wel helemaal niet opbiechten. Hij hechtte er maar niet te veel waarde aan en las het laatste briefje. Dat Jester al een shitload aan plannen had bedacht en Onyx hem maar moest wakker maken.
      Hoogstwaarschijnlijk was iemand hem bij het laatste al voor geweest.
      Met nog steeds een duffe kop wendde hij zich tot de wastafel en plensde ijskoud water in zijn gezicht. Dat hielp een beetje. De mist in zijn gedachten klaarde iets op. Hij trok zijn kleren aan en besloot toen maar te kijken wat er allemaal aan de hand was, want hij hoorde nog steeds boze stemmen.
      Tot zijn verbazing trof hij Fox op de gang aan, die tegen de muur leunde en opzij keek zodra de deur openging.
      ‘Als jij me hebt wakker gemaakt door een of ander schreeuwend monoloog hier op de gang af te steken ruk ik je kop eraf.’
      ‘Nee – dat is Merrin,’ reageerde Fox. ‘Die is erachter gekomen dat Jester en jij zijn dossier hebben bekeken.’
      ‘Ah. En meneer is waarschijnlijk weer te dom om daar de noodzaak van in te zien en denkt dat we voor de lol in lerarenkantoren inbreken als er ook gratis drank te halen valt?’
      Fox haalde zijn schouders op. ‘Sommigen geven om hun privacy.’
      ‘Sommigen geven ook om hun afdelingsgenoten. Zelfs als ze het IQ van een wurm hebben.’
      Fox keek hem even peinzend aan. ‘Sorry voor gisteren,’ begon hij toen schoorvoetend. Hij wendde zijn blik af. ‘Jester vertelde me dat ik ernaast zat wat Nish betreft en dat hij niet voor Zebediah werkt. Niet vrijwillig, althans. Je hebt er vast kut door geslapen.’
      ‘Gelukkig kan ik mezelf in slaap toveren.’
      Hij had geen zin om tegen Fox op te biechten dat het hele gebeuren inderdaad fucking pijn deed. Dat ging hem geen moer aan. Hij wierp een blik op de deur, maar hij had niet zo veel trek in Merrin-drama zo vroeg op de ochtend en wachtte maar even af tot die na Jesters logische argumenten zou afdruipen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      'Waarom zou ik je van school willen?' riep Jester de jongen na vanaf de grond, gelijke delen verward (hij kon best bezorgd zijn, wat nou "bullshit"?), beledigd (bullshit??), bezorgd (ruzie met een afdelingsgenoot stond niet op z'n bucketlist) en geïrriteerd (halverwege iets weglopen werkte hem op de zenuwen). 'Je hoort bij ons, Merr, we zitten in dezelfde afdeling!'
      Aan de ene kant wilde hij er het liefst achteraan gaan en ervoor zorgen dat ze dit stomme gesprek tenmiste degelijk konden voeren en het misverstand konden oplossen, aan de andere kant zag hij daar een reële toekomst waarin hij zijn neus brak en was het misschien verstandiger om Merrin eerst even af te laten koelen voor hij opnieuw probeerde uit te leggen wat er gebeurd was. Hoe ténenkrommend frustrerend het ook was om shit niet meteen op te lossen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij keek heel even achter over zijn schouder. Hij hoorde bij de afdeling? Hij lachte even in zichzelf. Ja, die onzin was juist de reden waarom hij voor Jester gevallen was. Het feit dat ze in dezelfde afdeling zaten, dat ze zogenaamd samen moesten werken voor de zuivering. Zonder die hele zuivering had Jester waarschijnlijk nooit zijn excuses überhaupt aangeboden. Pijn flitste voor een moment door zijn ogen en voor een moment was daar de twijfel dat Jester misschien een goede reden had gehad. Voor een milliseconde dan. Geen enkele reden kon ooit goed genoeg zijn om in andermans verleden te neuzen. Merrin had niet voor niets aan niemand het hele verhaal verteld, zelfs Adam wist nog niet alles. Al wist Adam veel, heel veel.
      Voor een moment was daar de twijfel of hij het ook wel allemaal aan Adam had moeten vertellen, als die blijkbaar niet eens een avond zijn mond kon houden. Maar dat schudde hij direct van zich af. Adam had nooit daar wat over gezegd. Hij mocht nu niet ook nog aan Adam gaan twijfelen. Zonder iets tegen Jester te zeggen, trok hij de deur open en werd verrast door Fox en Onyx op de gang. Hij negeerde de zwartharige jongen compleet, hij had geen zin in nog meer gedoe. Merrin knikte even naar Fox, voor hij de gang in liep.
      Merrin twijfelde of hij terug zou gaan naar zijn eigen kamer, maar ook in Adam had hij op het moment geen zin. En dus stierde hij de trap af naar beneden. De woede was er nog steeds, (net als zijn roodgroene haar) maar het vlammetje begon nu een beetje te doven. Nu hij wist dat Jester nauwelijks in zijn dossier had gekeken en hij Jester (hopelijk) duidelijk had gemaakt dat Merrins einde ook zijn einde zou betekenen, begon zijn angst iets te bedaren. Blijkbaar moesten sommige dingen gewoon op de harde manier. Iets waar hij op gehoopt had dat dat nooit zou hoeven.
      Merrin schopte onderweg naar de ontbijtzaal tegen een steentje aan. Nu hij aan het lopen was voelde hij zijn emoties tot bedaren komen. De woede zakte langzaam, net als de angst. Er bleef maar een zeurend gevoel achter: pijn. Merrin zuchtte huiverend, terwijl de tranen langs zijn ogen drongen. Waarom was hij ook zo stom geweest in Jester te geloven? Had hij zo graag gewild dat alles goed zou zijn? Had hij zo graag in de verandering willen geloven?
      Merrin dook even kort de ontbijtzaal in, waar hij zijn ontbijt haalde voor die ochtend, voor hij weer de zaal uitliep. Hij had nu geen zin in mensen, geen zin in de starende blikken van de anderen. Hij had zelfs geen zin in zijn lessen. Merrin dwaalde door de gangen heen en al gauw kwam hij uit op de bovenste verdieping van de school. Hij liep rustig naar een van de laatste lokalen van de gang en duwde de deur met zijn schouder open. Het was een oud geschiedenislokaal, misschien eentje die nog gebruikt werd toen de school een stuk groter was. Stof lag als een dikke laag over het bureau en de tafels heen, en en hing een muffe geur in het lokaal. Merrin zette zijn dienblad op het bureau neer en ging in de oude stoffen bureaustoel zitten, die zeurde onder zijn gewicht. Merrin moest niezen van het stof dat hij liet opvliegen. Het was lang geleden dat hij hier geweest was. Dit lokaal was eerder ooit zijn verstopplek geweest voor Yrla en Jester. Op de bovenste verdieping van de school kwamen ze weinig, in een oud geschiedenislokaal al helemaal niet. Sinds Adam er was, had hij geen nut gezien in het gebruiken van dit lokaal. Het was niet meer nodig geweest zich alleen te verstoppen. Maar voor nu voldeed het even aan wat Merrin zocht; rust en even niemand om zich heen.

[ bericht aangepast op 2 jan 2021 - 19:47 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx keek de voorbij stormende Merrin met opgetrokken wenkbrauwen na, zijn haar was een kleurenpalet. Dat was lang geleden. Toen hij zijn hoofd weer terugdraaide, zag hij Yrla en Maaya uit Yrla’s kamer komen. Maaya wierp hem een onderzoekende blik toe en mompelde gedag. Onyx grijnsde scheef. Ze leek zich wel te schamen. Yrla stak in het voorbijgaan zijn duim op, waaruit hij opmaakte dat hun plan geslaagd was. Dat was in elk geval één zorg minder.
      ‘Nou dat was een interessante kant van Merrin,’ mompelde Fox. ‘Ik ga me maar eens aankleden enzo.’
      Hij liep naar zijn slaapkamer, waardoor Onyx besloot nog maar heel even te wachten voordat hij naar Jes toe ging. In plaats daarvan liep hij naar de slaapkamer van Adam en wierp een blik door de nog openstaande deur. Adam zat op de rand van het bed en staarde in gedachten verzonken voor zich uit.
      Onyx schraapte zijn keel. ‘Alles oké?’
      Adam zuchtte. ‘Nou… Dit was nieuw.’
      Onyx stapte wat verder de kamer in. ‘Je hebt hem verteld dat we zijn dossier zochten?’
      ‘Ja, ik vond dat hij dat wel hoorde te weten. Ik had wel verwacht dat hij het geen leuk nieuws vond, maar niet dat hij zou… doorslaan, zo ongeveer. Ik hoorde voetstappen op de trap. Is hij weggegaan?’
      ‘Jep.’ Onyx ging op de rand van Merrins bed zitten.
      ‘Waarom waren jullie daar? Behalve voor het dossier van Merrin – maar wat is er met Maxwell waardoor Jester en jij gisteren meteen in een soort noodmodus vlogen?’
      Onyx liet zijn blik even op Adam rusten en overpeinsde of hij de waarheid moest vertellen of niet. Misschien bracht het hem in gevaar. Misschien bracht het hem níét vertellen hem ook wel in gevaar.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester wreef met een hand over zijn gezicht en zuchtte. Aan de ene kant wilde hij overeind komen, aan de ander had hij er gewoonweg de kracht niet voor. Achter hem begon zijn wekker te rinkelen en het kostte even wat wilskracht om de moed te verzamelen het ding weer uit te zetten. Hij had alleen maar willen helpen en nou had hij Merrin volledig over de zeik. Terwijl hij was zelf niet eens óók boos was geworden, maar hartstikke redelijk was geweest en prima de zaken had willen uitleggen. Teamplayer enzo. En Merrin had het zulke onzin (--Bullshit, suggereerde het stemmetje in zijn hoofd behulpzaam) gevonden dat hij hem en Onyx bedréigd had? Niet- niet dat de bedreiging nou heel veel hout sneed, want ondertussen wist de hele fucking wereld wel hoe alles in elkaar zat, blijkbaar. Een waar mirakel dat Experium er nog niet achter was dat iedereen hierzo van veel meer shit op de hoogte was dan de bedoeling.
      Verraad ons maar, kneus, zou hij willen roepen. Help de hele godganse afdeling naar de tyfus while you're at it.
      Jester keek op toen Fox weer binnenkwam. 'Sorry,' zei hij, en hij meende het echt. 'Ik hou je wel lekker van je nachtrust zo.' Jester duwde zich overeind en plofte op de rand van zijn bed neer. Voor de boze gedachte van net schaamde hij zich al, voor de kleinerende naam die ze een jaar lang hadden gebruikt nog wel het meeste. Natuurlijk deed Merrin zo vijandig. Kom op, wat verwachtte je nou?

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Geeft niets,’ glimlachte Fox terwijl hij een shirt uit de kast trok en die over zijn hoofd sjorde. ‘Als leider krijg je natuurlijk ook wel iedereens shit over je heen.’ Hij zakte op de rand van zijn bed neer terwijl hij zijn sokken aan zijn voeten trokken. ‘Mer draait vast wel bij. Zelfs op mij bleef hij niet zo lang boos.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij wist dat de eerste bel allang gegaan was, maar voor het eerst in zijn tijd op Experium kon het hem allemaal even niet schelen. Het kon hem niets schelen dat hij nu zijn lessen miste. Waarschijnlijk was er toch geen ruimte voor de leerstof. Zijn hoofd zat te vol met alle informatie van gisteravond en van vanmorgen. Alsof Maxwell en Zebediah niet genoeg was geweest, liepen nu ook nog Onyx en Jester te kloten. Alle drie de dingen leken als een warboel door zijn hoofd te lopen. Hij wist nu niet waar hij eerst mee moest beginnen, waar hij aan moest denken, wat hij zich af moest vragen en wat zijn volgende stap zou zijn.
      Zijn ontbijt had hij nauwelijks zin in gehad. Er lag nog een half broodje onaangeroerd op zijn bord en de sinaasappelsap had hem niet gesmaakt. Het was zoveel opeens allemaal. En alleen al erover nadenken joeg hem angst aan. Zuchtend begroef Merrin zijn hoofd in zijn handen. Was hij te ver gegaan met Jester net? Hij was nog nooit zo boos geweest, had zich lange tijd niet zo angstig gevoeld. Hij wilde niet naar een andere school, hij wilde Adam niet kwijtraken. En hij wilde al helemaal niet dood. Het voelde alsof alles om hem heen op het punt stond in elkaar te storten en Merrin had er geen grip op. Hij moest iets doen, maar wat?!
      Zijn hoofd was zo'n grote warboel echter dat hij niet wist wat hij nu moest doen. Hij moest iets, vanmorgen had het allemaal zo helder geleken. Maar nu was zijn hoofd een grote pudding. Onrustig draaide de jongen rond in de stoel achter het bureau, zich lichtelijk veilig wanend in het eenzame lokaal. Hij moest iets doen, hij moest iets doen. Maar er was zoveel!. Het duurde even voor Merrin zijn oog op het oude krijtbord achter het bureau viel. Misschien... De jongen kwam overeind en zocht in de rand naar overblijfselen van krijtjes. Uit het bureau wist hij een oude doek te vissen, waar hij bij de oude toiletten die even nat maakte om het oude krijtbord in ieder geval stofvrij te krijgen. Daarna begon de jongen met krijten en schreef alles op wat zijn hoofd hem vertelde.

---

It's never gonna happen, Guys.

Al met al begon het best veel shit te worden, zo. Jester knikte, al was het niet van harte. Hij wierp een blik naar de deuropening, maar die was leeg. Misschien had Onyx er gewoon doorheen geslapen. Beter wel, dan kon hij gewoon rustig wakker worden. Ze moesten nog veel doen vandaag, plannen bedenken voor Zebediah, de deadline, het waarheidsserum en natuurlijk het hele verhaal van Nish doorspreken en de tweede opdracht en waarschijnlijk was een gesprek met Fire over Fox ook nog wel verstandig en dat deed hij liever niet alleen en nu moesten ze een moment vinden om rustig met Merrin te kunnen praten over- alles, en proberen of het misverstand zo opgelost kon worden.
      Whoohoo...
      Hij wist zelfs niet eens zeker of dat alles wel was. Vergat hij nu niet iets?
      Jester beet op zijn wang en probeerde zichzelf een beetje moed in te praten. Ze hadden nieuwe informatie over Kris. En Nish bleek een bondgenoot. En ze hadden het waarheidsserum in de eerste plaats en Maxwell niet meer. Hij had een half plan om Zebediah te fixen. Misschien was Fersephone de hele tijd bij Fire geweest en had dat iets geholpen. En Merrin- nouja daarover had hij geen idee. Met Adam praten misschien, context inwinnen.
      Gisteren had hij nog gedacht echt beter met 'm overweg te kunnen. In het begin was het alweer stroef gegaan, maar Merrin was inderdaad bijgedraaid. Hij had de rest thuisgekregen. En nu dit. Het was zijn eigen schuld en dat wist Jester ook best. Er was een heel jaar aan rottigheid dat bewees hoe kut hij kon zijn, natuurlijk nam Merrin een switch in persoonlijkheid met een korreltje zout. Zelfs Yrla leek het af en toe nog niet te geloven.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam bestudeerde Onyx’ gezicht en las de tweestrijd in zijn ogen. Hij begreep ook wel dat de jongens hem zo veel mogelijk in het duister wilden laten, maar inmiddels was er zo veel aan de hand wat ook betrekking op hen had dat ze misschien wel geen andere keuze hadden dan dingen te delen.
      ‘Gisteren vroeg je me om vanavond terug in de tijd te flitsen als Jester of jou iets overkomen was. Het is wel handig om te weten wat er dan gebeurd zou kunnen zijn, als ik moet voorkomen dat het weer gebeurt.’
      Onyx wreef zuchtend over zijn gezicht. ‘De meeste schade wordt ingeperkt als we gisterochtend hadden geweten dat Dezi ons zou verraden. Dus dat zou je ons dan moeten zeggen – dat we ervoor zorgen dat die niet in de les zit.’
      Adam knikte langzaam. Het idee dat het wéér Dezi was geweest die Merrin in gevaar had gebracht, maakte hem boos en hij kneep zijn handen tot vuisten.
      ‘Oké. Ik zal je zeggen wat er speelt. Zebediah werkt samen met een leraar en die leraar is Maxwell. Hij kwam met die onzin aan dat de jongste leerlingen hun verstand verloren en al die andere bullshit waardoor Dezi en Yrla een paar weken terug van die idioten waren. Inmiddels weet ik –‘ Onyx’ gezicht betrok even ‘ – áls Nish de waarheid heeft verteld, de reden waarom Zebediah jullie uit de weg wil ruimen: omdat de nieuwste generaties bestand zijn tegen zijn gave. Hij kan jullie geest dus niet beheersen en dat past niet in zijn legertje marionetten.’
      Verwonderd keek Adam op. Dus Zebediah kon hem en Merrin en Nenya helemaal niets maken? Hij was voor hen gewoon iemand zonder gave? Het was alsof er een last van zijn schouders viel.
      ‘Ik ben bang dat Maxwell Merrin onder druk gaat zetten,’ zei hij zacht. ‘Door te dreigen zijn geheim te verklappen.’ Hij wrong zijn vingers in elkaar en keek hoopvol naar Onyx op, hopend dat die die angst gelijk wegnam.
      ‘Ik heb geen flauw idee wat die kerel van plan is. Waarom hij überhaupt met Zebediah samenspant. Het leek me altijd een redelijke vent – wat natuurlijk naïef is. Geen enkele van die onderzoekers is redelijk.’ Er kwam een strakke trek om Onyx’ mond. ‘Maar Merrin is je vriend en hij was laaiend toen jij iets voor hem verborgen hield en je liet chanteren. Hij is vast niet zo hypocriet dat hij dat zelf ook laat gebeuren. Als Maxwell Merrin onder druk zet, verzinnen we er wel wat op. Oké?’
      Adam knikte met een klein glimlachje. Hij voelde zich een beetje beschaamd omdat hij daar zelf niet meteen op had vertrouwd. Zijn fouten waren die van Merrin niet.
      Onyx stond op. ‘Ik ga effe bij Jes kijken. Nu Dezi ons verlinkt heeft zal Maxwell ons wel aan de tand willen voelen om te zien wat we over hem en Zebediahs plannen weten, dus Jes en ik gaan vandaag wat op het waarheidsserum verzinnen. We moeten nog maar even zien of we nog tijd hebben voor de lessen, maar geen zorgen dus als we niet komen opdagen.’
      Adam knikte begrijpend. ‘Hopelijk lukt het jullie.’
      ‘En zo niet dan hebben we jou,’ zei Onyx met een knipoog. ‘Komt goed. We zullen die klootzakken te slim af zijn.’
      Na die woorden verdween Onyx uit de kamer terwijl Adam alles nog eens liet bezinken. Maxwell die voor Zebediah werkte… Er liep een rilling langs zijn rug. Hopelijk was Merrin binnenkort genoeg afgekoeld om echt te praten over wat er was gebeurd en wat er allemaal aan de hand was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox pakte zijn spullen bij elkaar die hij voor de lesdag nodig had. ‘Ik zou je meegevraagd hebben om te gaan ontbijten als ik niet wist dat er iemand op de gang staat die niet kan wachten om je te zien en daar blijkbaar privacy bij nodig heeft, aangezien hij niet achter me aan is gelopen.’ Hij bewoog veelbetekenend zijn wenkbrauwen op en neer en slingerde toen zijn tas over zijn schouder. ‘Tot vanmiddag!’
      Hij was net de deur door toen hij Onyx uit de kamer van Adam en Merrin zag komen. Zonder wat te zeggen liep de Panther langs hem heen, al was Fox daar inmiddels wel aan gewend. Hij stak zijn hoofd om de deur van de kamer waar hij uitkwam en zag Adam zitten.
      ‘Hé! Ga je mee ontbijten?’
      Adam schudde lichtjes zijn hoofd alsof hij zich uit zijn overpeinzingen probeerde los te trekken en kwam toen overeind. ‘Ja.’ Hij glimlachte vluchtig, al zag het er wat geforceerd uit. ‘Merrin is er al, denk ik.’
      ‘Die moet vast even uitwaaien.’ Fox haakte zijn arm langs die van Adam. Daarna begon hij te vertellen over wat hij gisteren had gehoord; over dat Nish geloofde dat Kris nog leefde en dat Nenya zou helpen zoeken en dat hij toch weer hoop had gekregen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx vroeg zich af of hij ooit nog de dag ging meemaken dat alles écht weer normaal tussen Jester en hem zou zijn en hij niet het gevoel had dat er een irritant beest in zijn maag zat die zijn ingewanden opvrat. Hij vloekte inwendig toen zelfs zijn handen klam voelden toen hij de deur van zijn oude slaapkamer naderde en er beelden door zijn hoofd schoten waarvan hij nog steeds niet wist of ze echt waren of fantasieën.
      Fantasieën, Onyx. Hou het daar nou maar op.
      Goed plan. De afgelopen dagen waren er al veel te veel awkward momenten tussen hen geweest waar hij níét goed mee om had kunnen gaan. Subtiel wreef hij zijn handen langs de stof van zijn spijkerbroek voordat hij door de deur stapte.
      Jester zat op zijn bed en keek op toen hij binnenkwam.
      Onyx wist opeens totaal niet meer wat hij moest zeggen of doen en hij wreef opgelaten in zijn nek.
      ‘Hé,’ kreeg hij er moeizaam uit. ‘Niet je favoriete ochtend geloof ik hè?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      'Onyx.' Ondanks alles krulde er een glimlach om zijn lippen. Een waterige, maar nog steeds een glimlach. 'Hé. Heb je een beetje kunnen slapen? Wat vond je van m'n briefjes?' Zie, hij hun heus z'n shit wel bij elkaar houden. Dit ging prima. Hij klonk een beetje schor maar het was ochtend dus dan mocht het. Het ging best. Hij moest zich gewoon niet zo aanstellen over één driftbui van Merrin, maar in plaats daarvan werken aan een manier om het probleem op te lossen. Dat ging hij doen. Alles was verder compleet en absoluut oké. Schouders eronder en gaan.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.