[RPG • 0] Experium || 35 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx merkte dat hij iets zwaarder ademde en dat er tranen in zijn ogen prikten. Hij kon nog niet helemaal geloven dat dit echt was. Hij voelde zich zo… warm vanbinnen, zo… gelukkig. Even kreeg hij dan ook geen woord uit zijn strot, hij tuurde in Jesters ogen en het was alsof hij letterlijk kon voelen hoe de barsten in zijn hart weer aaneen smolten. Na al die weken was het alsof de muur tussen hen eindelijk afgebroken was en Jester hem echt kon zien. Hij voelde zich er kwetsbaar door en tegelijk wist hij dat Jester degene was bij wie hij ook kwetsbaar mocht zijn.
      ‘Ik ook van jou, Noah-Jes.’ Zijn mondhoeken trilden toen hij glimlachte. ‘En als we zo nog veel langer blijven staan sta ik hier straks verdomme nog te janken omdat ik me voor het eerst in mijn leven echt gelukkig voel.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Er ontsnapte een grinnik uit zijn keel en hij voegde daaraan toe, 'als je dan maar wel dichtbij me blijft staan als je staat te janken want anders vries ik halverwege dood en dat drama zou wel heel erg over de top zijn.' Om zijn eigen woorden haast te onderstrepen liep er een rilling langs zijn rug en hij kroop vlug nog ietsje dichter tegen de jongen aan. 'Wil je weer terug, ondertussen?' vroeg hij, zelf eigenlijk onzeker of hij deze bubbel van geluk wel durfde te doorbreken. Maar ze waren al zo lang weggeweest en het voelde onverantwoordelijk om nog eens uren bij de rest vandaan te blijven. Misschien ging alles wel van een leien dakje, misschien zat Maxwell of Zebediah ondertussen de boel stevig te verkloten. Het was verstandiger om terug te gaan. Warmer, ook. Maar hij bleef liever hier. Onyx liet zijn hoofd nog steeds tegen dat van hem rusten en Jester even op zijn tenen staan om een zachte kus tegen zijn lippen te drukken, gewoon omdat het eindelijk, éindelijk weer kon.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fire sloeg zijn ogen om Fersephone heen en liet zijn kin op haar kruin rusten. Hij voelde zich ontzettend tevreden toen ze tegen hem aan leunde. Morgen moest hij Fox maar eens goed bedanken. Hij hoopte dat zijn vriend zich vanavond ook vermaakte, het nieuws over Kris had er waarschijnlijk wel ingehakt. Maar op een positieve manier.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Nee,’ mompelde hij.
      Hij wilde niet terug naar het feest, hij wilde alleen zijn met Jes, hem in zijn armen houden terwijl ze in bed lagen en nadachten over wat hen morgen te doen stond of samen naar een film kijken.
      Zelfs Disney was goed.
      Maar hij wist ook het niet eerlijk was tegenover Nish. Eerst had hij hem met Jes eropuit gestuurd en nu was hij zelf weggegaan. Zijn vriend verdiende een leuke avond en dat kon ook zonder elkaars hand vast te houden. Bovendien was hij vast ook voor hem beter gezelschap nu hij zich niet zo klote voelde als de afgelopen tijd.
      ‘Maar ik ben Nish nog wat verschuldigd. In elk geval een horrormarathon en een spookhuisdroom.’ Hij grijnsde scheef en keek Jester toen weer aan, zijn gezicht werd weer serieus. ‘Ik wil hem nu niet laten vallen na alles wat hij voor me gedaan heeft.’ Hij liet zijn handen langs Jesters rug op en neer glijden toen er een huivering door hem heen ging. ‘Maar morgenavond zal ik een poging doen om de stiekeme romanticus in mij wakker te schudden.’ Hij grinnikte zacht en gaf Jester een plagerige kus – eentje die hem vervulde met een verlangen naar mee. Voor hij zich weer liet meeslepen, trok hij zijn gezicht ietsje terug. ‘Daar heb ik de afgelopen weken per ongeluk een glimp van opgevangen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      'Een glimp van opgevangen?' herhaalde Jester met opgetrokken wenkbrauwen. 'Kan je tegenwoordig ook door muren heen kijken ofzo?' Hij gaf Onyx een plagerige duw met zijn heup en begon samen met hem weer terug naar de feestlocatie te lopen. 'Denk dat Nish die horrormarathon wel kan gebruiken,' knikte hij, zijn hoofd tegen Onyx' schouder. 'Goed idee. Als ik je morgenavond dan maar mag hebben,' voegde hij daar grijnzend aan toe.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx sloeg een arm om zijn middel. ‘Je mag me morgenavond helemaal hebben.’
      Hij had het met een grijns gezegd, totdat de dubbele betekenis tot hem doordrong en hij in een flits weer aan de droom van twee nachten geleden dacht. Zijn wangen werden gloeiendheet.
      ‘Ik bedoel – niet… helemaal. Of wel – als je wilt. Maar…’ Hij kwam niet meer uit zijn woorden en liet Jester vlug los… alsof dáármee dat gehakkel zou ophouden of die klote rode wangen zouden verdwijnen. Maar nee, hij bleef het snikheet hebben en hij wist ook niet meer wat hij moest zeggen. Gefrustreerd beet hij zijn kiezen op elkaar. Hij had zo vaak schunnige opmerkingen gemaakt, waar kwam die vervloekte onzekerheid nou opeens vandaan?
      ‘Die fucking Adam heeft me al net zo preuts gemaakt als hijzelf,’ mopperde hij brommend, meer in zichzelf dan dat Jester het zou kunnen verstaan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij was mondiger dan de meeste Naamlozen. Dat kwam mooi uit, zo’n verlegen kuikentje zou alles alleen maar moeilijker maken. Zebediah mocht haar dan wel op deze knul hebben afgestuurd, maar zelf had ze niet veel minder interesse in zijn gave. Al jaren zocht ze naar een manier om Toph te wreken, maar ze had er nooit bij stilgestaan dat er ook manieren waren om haar vriendin terug te krijgen.
      Zoals een tijd-reizende jongen overhalen om een leven te redden.
      Misschien dat het Zebediahs plan in de war gooide, maar dat kon haar niet zo heel veel schelen. Zebediah wilde waarschijnlijk dat er zo min mogelijk aan de tijdlijn veranderd werd. Ze kon best een verdwenen persoon bedenken die Zebediah in het holst van de nacht tot gruis liet vergaan als hij hoorde wat hij in de toekomst met zijn liefje van plan was.
      Best verleidelijk. Gewoon omdat Zebediah zien falen ook zo zijn charmes had.
      Maar dan wilde ze wel Toph terug hebben. En alsnog een manier hebben om hiervandaan te komen. Tot dusver was Zebediah daar nou eenmaal de gemakkelijkste weg toe.
      Ze richtte zich weer tot de jongen naast haar. ‘Denk je dat je al bijna je naamexamen mag doen?’ vroeg ze nieuwsgierig.
      ‘Ik hoop deze week!’ Hij schonk haar een optimistische glimlach.
      Mooi. Heel mooi.
      Dan moest ze deze week maar een beetje haar best doen.
      ‘Je kunt tijdreizen, toch? Dat lijkt me echt een van de vetste gaven die er zijn.’ Ze hees zich op een barkruk. ‘Waar ben je al geweest?’
      De jongen klom naast haar en was even later al enthousiast aan het vertellen. Nemesis vroeg door waar ze kon – enthousiast zijn over iemands gave was altijd een makkelijke ingang. Zeker voor iemand die zijn gave nog helemaal niet lang had.
      Voor ze het beiden doorhadden, zaten ze al een uur te praten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Voor zover Darian wist, was hij de enige die al thuis was. Daar was hij blij mee, waarschijnlijk had niemand hem opgemerkt. Hij deed zijn masker weer af, borg hem tussen zijn kleding op en liet zich met een tevreden glimlach op zijn bed zakken. Dat was een leuke avond geweest – leuker dan hij had durven hopen. Er warm gevoel trok door hem heen toen hij aan Vienna dacht. Ja, hij had echt heel veel zin in morgen. Misschien zou het er toch nog van komen, na al die jaren.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vanuit zijn ooghoeken keek Zebediah opzij. De honkbalknuppel die bij Fox’ outfit hoorde, tikte de jongen zachtjes tegen zijn voet.
      Zebediah was geen prater. Nooit geweest.
      De enige met wie hij tot zijn vijftiende optrok, was Noah. Die was zes jaar jonger dan hij, dus hij was altijd erg selectief geweest in wat hij zei en niet. Tijdens zijn periode op school, had hij natuurlijk zat met mensen gepraat. Maar niet over wat hem echt bezighield. Niet over dingen die er echt toe deden. Af en toe waren er wel mensen geweest met wie hij over de toekomst filosofeerde, zo was uiteindelijk dit hele plan ontstaan. Maar met Fox was het anders.
      Hij wist niet meer wanneer of waarom, maar op een dag was alles eruit gekomen. Hoe zijn jeugd was geweest, hoe erg hij zijn vader haatte, hoe achterlijk hij dit hele experiment vond, hoe moeilijk het was dat hij de enige was met herinneringen – terwijl hij juist wenste dat hij net als de anderen blanco kon beginnen.
      Hoe hij al heel snel muren om zich heen had opgetrokken en anderen kleineren uiteindelijk het meest bevredigend was geweest, omdat hij zich nooit meer zo klein wilde voelde als tijdens zijn kindertijd.
      Nadien had hij zich vreselijk geschaamd voor alles wat hij de jongen toevertrouwd had. Met moeite had hij ingezien dat hij veel meer voor Fox voelde dan verstandig was, dat hij een zwakte was geworden.
      Fox uit de weg ruimen of uit Fox’ leven stappen waren de enige opties geweest. Het eerste kon hij niet. Het tweede was eigenlijk heel makkelijk gegaan. Spijt had hij in de beerput van al zijn andere gevoelens gesmeten, al achtervolgde Fox’ behuilde gezicht hem soms ’s nachts, op het moment dat de jongen na de aanval naar hem toe kwam.
      Hij wist heus wel dat hij de jongen niet verdiende. Maar dat zijn verlangens niet tegen.
      ‘Vraag maar wat je wil,’ moedigde Zebediah hem aan.
      Dat was makkelijker. Tenslotte waren er een hele hoop dingen die hij niet kon zeggen. Om de waarheid heen draaien was makkelijker als Fox een beetje richting gaf.
      ‘Je wilde dus van school gestuurd worden en je wilde mij daar al die tijd al voor gebruiken?’ Fox’ stem klonk kleintjes.
      Zebediah tuurde in de verte. Het was volle maan. ‘Ja,’ gaf hij toe. ‘Je was kwetsbaar, je hunkerde naar liefde nadat je Kris was kwijtgeraakt. Ik moest het plannen, zorgen dat ik buiten het terrein terechtkwam en niet in doodskist. Weten dat jij me vertrouwde en dat ik je op ieder willekeurig moment kon inzetten, was handig.’
      Hij gluurde opzij. Fox staarde naar zijn knieën. Zijn vingers waren bleek, zo hard kneep hij in de knuppel.
      ‘Het had allemaal niet zo lang moeten duren. Niet bijna een jaar.’ Hij zweeg even. ‘Maar jij keek anders naar me dan anderen. Het werd steeds moeilijker om het plan door te zetten en Romeo werd ongeduldig. Hij speelde met mijn gevoelens, zorgde ervoor dat ik het plan alsnog ten uitvoer bracht.’
      ‘Dus Romeo heeft met je gevoelens gespeeld,’ herhaalde Fox. Het klonk cynisch. Zebediah had gehoopt er zijn sympathie mee te winnen, maar zag nu in dat de leugen toch niet zo handig was.
      ‘Ja,’ zei hij toch. ‘En ik was er woest om. Wat ik hem niet wilde laten merken, daarmee gaf ik mezelf alleen maar meer bloot. Ik betreurde wat er was gebeurd, maar er zat niets anders op dan het voortzetten van mijn plan. Zorgen dat Experium valt en wij allemaal onze vrijheid terug kunnen krijgen. Zodat je je familie weer kunt opzoeken, Fox. Je vader en moeder waar je weg geroofd bent.’
      Fox keek op. Er veranderde iets in zijn blik. Een beetje begrip?
      ‘Hoe wil je dat dan gaan doen?’
      ‘Er zijn anderen zoals wij. Op andere scholen, of soms juist op de vlucht voor instanties. Oud-leerlingen die afgeschreven zijn, maar nog wel in leven zijn. Ik verzamel ze, train ze zodat we straks deze school kunnen binnenvallen en iedereen kunnen weghalen.’
      Fox beet op zijn wang en keek hem peinzend aan. ‘Ik heb gehoord dat je de Naamlozen uit de weg wil ruimen.’
      Irritatie kwam omhoog. Daar had hij niet op gerekend.
      ‘Dat wil ik niet, Fox. Natuurlijk worden er roddels over me verspreid. De school heeft dit ook wel opgevangen. Denk je nou echt dat die haar leerlingen aanmoedigt om in opstand te komen? Ik weet wat Dezi heeft gedaan. Daar heb ik haar nooit opdracht toe gegeven. Er is een leraar – Maxwell – die me probeert dwars te zitten en zulke onzin rondbazuint.’
      Fox zuchtte. Hij trok zijn knieën op, legde de knuppel naast zich neer en streek door zijn geverfde krullen. ‘Drie mensen zijn dood door wat je hebt gedaan. Vrienden van me. Je kan toch niet verwachten dat ik je ooit nog vertrouw?’
      ‘Je reageerde heftiger dan ik dacht,’ mompelde hij. ‘Het was nooit de bedoeling dat er mensen stierven. Alleen dat ze gewond raakten. Een heler zou ze wel weer opknappen, dacht ik.’
      ‘Dus het is míjn schuld?’ Fox’ stem sloeg over.
      ‘Nee – natuurlijk niet. Natuurlijk is het niet jouw schuld, Fox. Het was een inschattingsfout van mij.’ Hij wilde een hand op Fox’ schouder leggen, maar die boog weg. Hij liet zijn arm weer zakken.
      Er viel een lange stilte. Zebediah wist niet of en hoe hij die moest verbreken.
      ‘Waarom ben je hier echt?’ vroeg Fox uiteindelijk. Hij keek opzij.
      Zebediah keek hem aan. ‘Ik kan je hier weghalen.’ Hij dacht aan het strandhuis waar hij vannacht en morgen naartoe had willen gaan en de twee mensen die hij daarvoor uit de weg had geruimd. ‘Je wat van de wereld laten zien.’
      Fox staarde hem een tijdje aan en wendde toen zijn blik weer af. ‘Maar ik heb vrienden hier. Die kan ik toch niet in de steek laten? Waarom teleporteer je niet iedereen hier vandaan?’
      Goeie vraag.
      ‘Zo makkelijk gaat dat niet.’
      Er viel weer een stilte.
      ‘Ik vertrouw je echt niet genoeg om met je mee te gaan,’ klonk het toen vastberaden. ‘Maar misschien… kun je iets doen om mijn vertrouwen te winnen.’
      Zebediah keek hem vragend aan. ‘Wat dan?’
      ‘Als je zo’n groot netwerk hebt… Dan kun je Kris vast ook opsporen, toch?’ Enthousiasme vulde Fox’ bruine ogen. ‘Ik kan een filmpje voor hem opnemen en die kun je hem dan laten zien. Als hij ook een filmpje opneemt, dan is het al een stuk makkelijker om je te vertrouwen.’
      Zebediah klemde zijn kiezen op elkaar. Dat was wel het laatste wat hij wilde…
      Maar als dat inderdaad dé manier was om Fox aan zijn kant te krijgen… Het was makkelijk te regelen. Waarschijnlijk weigerde Kris, maar dat was alleen maar beter. Dan filmde hij de jongen en liet hij aan Fox weten dat Kris geen interesse meer in hem had. Was hij daar ook meteen van af.
      ‘Je weet dat Kris een hekel aan me heeft hè?’ zei hij. ‘Als ik hem überhaupt kan vinden, wil hij vast niets met me te maken hebben.’
      ‘Maar vast wel als je een filmpje van mij laat zien!’ Opeens pakte Fox zijn hand vast. Stroomschokjes trokken door zijn arm. ‘Alsjeblieft? Een vriendin van me heeft pasgeleden ontdekt dat hij nog leeft. En…’ Fox’ lippen begonnen te trillen en zijn ogen liepen vol tranen. Hij haalde diep adem en veegde langs zijn ogen. ‘Sorry. Ik mis hem zo. Ik zou hem zo graag nog een keertje zien.’
      Iets donkers kroop door Zebediahs aderen. Hij wilde zeggen dat Kris hem vergeten was. Dat hij geen moer om hem gaf. Hij wilde dat Fox zoveel om hém gaf.
      Tegelijkertijd besefte hij wel dat Kris hét middel was om Fox’ vertrouwen te winnen. Als hij dat eerst maar eens had, dan zag hij daarna wel verder.
      Voorzichtig draaide hij zijn hand om en gaf een kneepje. ‘Oké. Ik zal naar hem zoeken. Neem maar een filmpje op.’ Hij gaf de jongen zijn telefoon. ‘Hoe is je vriendin daar eigenlijk achter gekomen?’
      Fox pakte het toestel aan. ‘Ze kan in de toekomst kijken. Veel zag ze niet – maar wel dat hij nog leefde!’
      Dat moest het Panther-meisje zijn geweest. Binnenkort moest hij maar eens uitvogelen hoe haar gave precies werkte. Nu wilde hij geen argwaan wekken, maar als hij Fox aan zijn zijde kreeg, werd het een stuk makkelijker om meer te weten te komen over de jongste drie Panthers.
      Daar moest hij dan maar een beetje contact tussen Kris en Fox voor over hebben.
      Bovendien wist hij wel dat dit Kris alleen maar op de zenuwen zou werken. Kon hij er toch nog een beetje lol aan beleven.
      ‘Ik zal beneden op je wachten.’
      Fox glimlachte en gaf een kneepje in zijn hand. ‘Dank je wel, Zebediah. Dat betekent heel veel voor me.’
      Ietwat ongemakkelijk glimlachte Zebediah terug. Zijn andere hand legde hij tegen Fox’ kaak. Hij kon zich niet langer inhouden; hij boog zich naar de jongen toe en drukte zachtjes zijn lippen tegen die van hem. Tederder dan hij waarschijnlijk ooit gedaan had.
      Fox staarde hem geschokt aan, maar Zebediah was allang blij dat hij niet weer begon te grommen.
      ‘Voor jou doe ik alles, Fox.’
      Zijn mondhoek krulde omhoog toen er een blos op Fox’ wangen kwam en hij vlug zijn ogen neersloeg.
      Het was nog niet helemaal verloren. Kris stond duidelijk in de weg, maar daar verzon hij uiteindelijk wel wat op.
      Hij kwam overeind en liep naar de trap toe om Fox wat privacy te geven. Niet omdat hij nou zo’n beleefd was, maar omdat zijn liefdesverklaring aan Kris wel het laatste was wat hij wilde horen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Terwijl hij halverwege de ladder zat, probeerde Merrin te bedenken wat hij wist over de jongen boven hem. Hij wist dat de jongen Zebediah heette en gevaarlijk was. Hij herinnerde zich het verhaal waarin Fox had verteld dat de jongen hem opgedragen had om in een beer te veranderen en het Lions house in te rennen. Zijn gave was dus iets van 'bevelen' en dat je het dan ook deed? Dat maakte dat Merrin zich ernstig zorgen maakte over Fox die boven op het dak zat. Een aantal keer was hij stiekem naar boven gekropen om te kijken hoe het met hen ging, maar Fox en Zebediah zaten gewoon naast elkaar te praten. Merrin probeerde de jongen met de krulletjes te vertrouwen, dat hij dit wel alleen af kon. Maar heel af en toe had hij toch de neiging om in te breken in het gesprek en te zeggen dat de loser mocht opdonderen en dat hij zijn vriend in de steek moest laten. Merrin had echter het idee dat Fox dit nodig had of misschien wel een plan had, en dat wilde hij absoluut niet doorbreken. En die gedachte liet de jongen op de trap zitten, al hield hij met argusogen alles in de gaten en was de ladder wiebeliger dan hem lief was. Wat ze zeiden, verstond hij gelukkig niet. Hij zou het verschrikkelijk vinden als hij een privé-gesprek afluisterde, dat kon hij echt niet vertellen. Maar de afstand was groot genoeg om wel de jongens in de gaten te houden, hij kon hun schaduwen zien op het dak, maar niet ze te horen.
      Toen Zebediah opstond, besefte Merrin dat de jongen eraan kwam. In paniek rende hij een paar treden naar beneden. Hij wilde absoluut niet in confrontatie komen met die andere jongen, zeker niet om ook Fox te beschermen. Het zou vervelend zijn als Fox of de ander dacht dat ze waren afgeluisterd. Hij was hier voor Fox, om hem te steunen. En hij wilde ook geen opdracht krijgen dat hij van de rand van het dak mocht springen, om wat hij niet gedaan had. De laatste treden van de ladder sprong de jongen op het platte dak eronder en hij rende naar de overkant waar de brandtrap naar de vrijheid was.
      Beneden aan de brandtrap stond er echter iemand te wachten en hij keek in paniek weer omhoog. Moest hij in iemand anders veranderen? Of moest hij gewoon naar beneden gaan? Naar boven wilde hij sowieso niet. Merrin aarzelde twee seconden en deed het eerste wat er in hem opkwam. Fox had ooit gezegd dat deze jongen, deze Zebediah bevriend was geweest met het ex-vriendje van Fayr. De enige die waarschijnlijk niet in de problemen kwam als hij Zebediah deze trap af zag lopen. Merrin probeerde de angst van zijn gezicht te vegen en keek met een stalen gezicht omhoog, terwijl hij aarzelend weer een paar treden klom en op het dak wachtte op de jongen die van de ladder klom.
      Het moment dat zijn ogen die van Zebediah ontmoette, stond zijn hart voor een seconde stil.

[ bericht aangepast op 29 nov 2020 - 22:22 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Zebediah

Zebediah verstarde toen hij halverwege de trap opeens oog in oog met Romeo stond. Even knipperde hij met zijn ogen. Ja, het was hem echt.
'Waar kom jij vandaan?' vroeg hij verbouwereerd. Hadden Yrla en Nish hem zo snel gevonden?

---

Every villain is a hero in his own mind.

Kut. Hij had zich in een persoon veranderd die al zes weken foetsie was. Hij bedankte zijn zus op het moment die had vertel dat Jester Romeo had laten verdwijnen, nadat hij iets ergs tegen Fayr had gedaan. Het was lullig tegenover Jester, maar ooit kwam het vast toch uit. “Panthers-house,” zei hij zonder aarzelen. Koortsachtig probeerde hij een verhaal te bedenken hoe het ineens kon dat hij hier was. Jester had hem laten verdwijnen. Hoe? Hem overtuigd dat hij op een kamer moest blijven zitten? Hoe kon hij dan hier zijn? Die overtuiging was niet ineens voorbij.
      Onyx. Onyx en jester deden alles samen. En die kon zich vast wel verweren tegen deze lul, net als Jester. Hij kon vast het verhaal aandikken, het ging erom vijf minuten te overleven, niet om de waarheid te vertellen. En er was maar 1 manier waarop hij na zes weken er nog zo perfect uit kon zien. “Blijkbaar...” zei hij verrassend geïrriteerd. “heb ik zes weken liggen snurken. Gevangen in een nachtmerrie.”

[ bericht aangepast op 29 nov 2020 - 21:30 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

'Gevangen in een nachtmerrie, hmm?' Hij liet zijn blik over Romeo heen glijden. Als dat echt zo was geweest, had hij in zijn woede wel wat anders gedaan dan hier staan. Hoe dan ook gedroeg hij vriend zich raar. En hoe hadden ze dan voorkomen dat hij niet was verhongerd of doodgegaan door de dorst? 'Dat is mooi kut. En je bent hier gekomen omdat je denkt dat Onyx een beetje aanmoediging nodig heeft om opnieuw zijn polsen door te snijden?'
      Hij was benieuwd naar het antwoord. Romeo's reactie kon hij wel raden. Hij was onder invloed... of hij was het helemaal niet.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Waarom zou ik dat willen doen?" vroeg hij verbaasd. Verdomme. Waarom flapte hij dat eruit? Dat zou Romeo nooit zeggen!. Hij mocht die jongen dan niet of nauwelijks kennen (notitie voor hemzelf dat dat misschien wel handig was voor de volgende keer), maar dit kon hij zich niet voorstellen bij iemand die Fayr wat aangedaan had. "Ik kwam een boodschap brengen," maakte hij er maar van. Denk, Merrin, denk. "Dat als je niet heel snel met je.." Hij dacht koortsachtig na. Jester-taal. Hij moest gewoon iets opzeggen waar hij zelf geen ene snars van begreep. Iets Shakespeare-achtigs. Jester was namelijk degene die achter de verdwijning zat van Romeo.
      "Ach wat," zei hij brommend, toen hij zich echt niets kon bedenken. Waarom moest Jester het toch ook altijd zo moeilijk maken?! Als Zebediah nu nog niet door had dat hij niet Romeo was, dan was hij nog dommer dan een Panda - wat overigens het domste dier op aarde was, dat het nog leefde was al een wonder. Hij was hier zo niet op voorbereid geweest en hij had beter iemand kunnen kiezen die hij beter kende. Merrin glipte langs de jongen heen naar de muur en ging voor de ladder naar boven staan. "Misschien kan ik het beter zeggen in mijn eigen taal. Volgende keer dat we elkaar ontmoeten, ben ik beter voorbereid." Merrin veranderde terug in zichzelf, en hoewel hij een lichte glimlach op zijn gezicht had staan, was hij nerveuzer dan ooit. Uit zijn linkerbroekzak viste hij een zonnebril tevoorschijn, die hij trouw bij zich droeg sinds Yrla hem gewaarschuwd had en zette hem op zijn neus. "Je moet gewoon o- o-opflikkeren, waar je ook vandaan komt," zei hij, terwijl hij probeerde een beetje duidelijkheid in zijn stem te laten horen. Hij wist niet hoe gevaarlijk deze jongen was, maar het neigde naar HEEEL ERG gevaarlijk. "Ik wil dat je Fox met rust laat," zei hij dapperder dan hij zich ooit gevoeld had en spreidde nerveus zijn armen om te laten zien dat hij de jongen er niet nog een keer langs heen zou laten.

[ bericht aangepast op 29 nov 2020 - 22:23 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Zebediah grinnikte toen hij de jonge Panther zag tegen wie hij net nog was opgebotst. ‘Wel wel. Ben jij even een schattig kereltje – en ditmaal zonder te struikelen.’ Hij liet zijn blik langs hem heen glijden. ‘Al stotter je nog wel. Vanwaar al die vijandigheid, als ik vragen mag? Ik heb me vanavond best behoorlijk gedragen, dacht ik zo.’

---

Every villain is a hero in his own mind.