Alternatieve tijdlijn - September 2020
Adam
———
Adam dwaalde een beetje verloren door de school. Wat was het groot! De eetzaal had hij al gevonden, daar was het zo druk geweest dat hij niet echt naar binnen durfde te gaan. Bovendien was hij toch te zenuwachtig om iets te eten. In plaats daarvan probeerde hij het elektronische ding dat hij had gekregen te begrijpen om uit te vogelen waar hij vanavond moest slapen of naar welk lokaal hij nu toe moest. Hij had al op verschillende knoppen gedrukt en schermen geopend maar er stond heel veel op.
Doordat hij zo druk bezig was en de zenuwen steeds meer toenamen, kreeg hij het harstikke warm. De uitgang was niet zo ver en hij liep daarnaartoe en ging op de rand van een plantenbak zitten en zuchtte zachtjes. Het was fijn geweest als iemand hem aan zijn afdeling geïntroduceerd had. Hij wist alleen dat hij een Panther was. In hun huis stond vast ook zijn schooltas, want hij had verder niets meegekregen.
‘Hé. Jij bent nieuw, nietwaar?’
Adam keek op, blij dat iemand hem opmerkte. Er stond een jongen met bruine krulletjes voor hem.
‘Ja…’ Meer kreeg hij er niet uit. Beteuterd keek hij naar het ding in zijn hand.
‘Dat dacht ik al. Als ik zo’n knappe jongen als jij eerder had gezien, had ik dat heus wel onthouden. Schuif eens op?’
Voor Adam kon reageren, hees de jongen zich al naast hem op de plantenbak.
Adams wangen werden warm.
Knappe jongen? Hij werd zich opeens heel bewust van hoe dicht de jongen bij hem zat.
‘Ik weet niet waar ik heen moet,’ mompelde hij. Opeens had hij een ontzettende dorst.
‘Fox hier geeft je wel een rondleiding!’ De jongen – Fox blijkbaar – sprong weer van de stenen rand af en keek hem met een enthousiaste glimlach aan. ‘In welke afdeling zit je?’
‘De Panthers.’
‘Ai. Nou – de helft van je klas is leuk! Ik ben een Lion. Onze afdelingen zijn niet al te dikke vrienden maar wat geeft dat. Ik hou wel van wat spanning.’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. ‘Ik laat je wel eerst je campus zien!’
Adam stak het apparaatje weg en liet zich op de grond glijden, opgelucht dat de jongen hem wilde helpen. Met Fox mee liep hij naar een behoorlijk groot huis toe. Onderweg veranderde hij vijf keer in een ander dier om zijn gave te demonstreren en Adam ontspande een beetje toen hij als een eekhoorn langs zijn been omhoog klom om op zijn schouder te gaan zitten.
‘Wat een leuke gave,’ zei hij.
Fox sprong weer van zijn schouder, landde op de grond en keek hem trots aan. ‘Ja hè? En wat is jouw gave?’
‘Ik kan tijdreizen.’
Fox’ ogen werden groot. ‘Echt? Wauw – dat is cool, en super handig! Als je dan een één haalt voor een toets flits je gewoon terug en doe je het opnieuw.’ De jongen sloeg grijnzend een arm om zijn schouders. ‘Ik hoor het al, jij en ik worden supergoeie vrienden.’
Adam glimlachte opgetogen. Zou hij echt al zo snel een vriend hebben gemaakt? ‘Ik kan alleen terugreizen voor mijn geboorte,’ antwoordde hij. ‘Dus helaas, geen gegarandeerde hoge cijfers.’
Fox grinnikte. ‘Da’s nou jammer. Maar evengoed super chill. Je mag mij wel een keer meenemen naar het Romeinse Rijk. Of naar de prehistorie! Dan kan ik me ook in een T-Rex veranderen. Ik ken wel een paar pestkoppen waar ik graag een hapje van neem.’
Adam lachte zachtjes en gluurde opzij.
Wat een leuke jongen was dat. En hij was nog knap ook, met zijn vrolijke krullen en de twinkeling in zijn bruine ogen.
Hij richtte zijn blik weer op de campus.
‘De deur is eigenlijk nooit op slot,’ antwoordde Fox. ‘Wil je al naar binnen of zullen we eerst naar de lessen gaan? Te laat komen is ook weer niet chill. Sommige leraren donderen je er meteen uit, of je nou nieuw bent of een meesterlijk excuus hebt of niet. Niet dat ik dat erg vind – dan breid ik de rondleiding gewoon wat uit. Genoeg te zien hier!’
‘Laat ik maar niet meteen mensen boos maken,’ zei hij zacht. ‘Maar ik zou het leuk vinden als je vanmiddag alsnog de tour wilt afmaken.’
Fox maakte een enthousiast sprongetje. ‘Absoluut! Geef je iNet eens?’
Adam gaf hem het apparaatje.
‘Ah, je begint met geschiedenis. Meteen al zo’n strenge leraar, inderdaad. Ik zal je er braaf afleveren.’ Fox kletste vrolijk verder terwijl ze terugliepen naar het schoolgebouw. ‘Wat is trouwens je nummer?’
‘8175,’ antwoordde hij zacht. ‘Maar uhm – ik noem mezelf Adam. Anders voel ik me zo’n… robot.’
Fox grijnsde. ‘Ah, een klein rebelletje, hmm? Groot gelijk heb je. Adam dus. Normaal gesproken geven anderen je pas een naam nadat je je eerste gave-examen hebt afgelegd. Dus ik zou je zelfgekozen naam voor hele speciale mensen bewaren.’
De Lion hield zijn blik vast op een manier waar hij een beetje verlegen van werd en hij keerde zijn gezicht af terwijl hij zijn wangen voelde gloeien.
‘Zal ik je alvast wat vertellen over je klas?’ ging Fox verder. ‘Je hebt namelijk nogal wat nare mensen waar je je maar beter uit de buurt kan houden. Als eerste heb je Onyx en Jester – de een is altijd pikzwart gekleed en de ander heeft rood haar. Ze zijn een stel en ronduit verschrikkelijk. Gewoon geen aanvaring mee zoeken. Onyx stuurt nachtmerries en Jester kan je dingen laten doen. Nare mensjes. Dan heb je Merrin en Yrla – dat zijn wel gewoon leuke jongens. Ik zou daarmee vrienden proberen te worden. Zij zijn ook een stel trouwens. Blijkbaar komen alle knappe gay-jongens bij de Panthers terecht. Ik snap niet dat ze mij hebben overgeslagen.’ Hij pruilde. ‘En jij? Val jij op jongens of op meisjes?’
‘Eh…’ De vraag overrompelde Adam nogal. ‘Dat weet ik niet. Ik – ik heb behalve jou nog niemand gesproken.’
‘Nou leuker dan mij ga je dan ook niet vinden, dus ik ben best een goede graadmeter.’ Fox gaf hem een knipoog.
‘M-misschien,’ hakkelde hij. Er kroop een blos naar zijn wangen.
Fox grijnsde breed.
‘En wat de meiden betreft… Heb je er drie die verschrikkelijk zijn. Fayr is wel lief, waarschijnlijk zie je al in één oogopslag wie het is, een blond meisje die deel is van een tweeling. En er is nog een Naamloze, die is een paar maanden. Klein en Aziatisch. Daar kun je ook wel vrienden mee worden. Dus zie je – best nog wat opties! En je hebt mij natuurlijk! Als je nog geen vrienden hebt gemaakt met de eerste pauze dan gaan wij gewoon samen eten.’
Adam voelde de zenuwen ietsje wegebben bij de gedachte dat hij er niet helemaal alleen voor zou staan. Fox was echt heel erg aardig, hij was blij dat hij hem ontmoet had.
De jongen zette hem netjes voor het klaslokaal af. Ze waren aan de late kant, zag hij, want iedereen was al binnen. Fox gaf een kneepje in zijn schouder. ‘Het komt wel goed. Gewoon uit de buurt blijven van degenen voor wie ik je net waarschuwde en geen confrontatie zoeken.’
‘Dank je,’ zei Adam zacht. Hij schonk Fox nog een glimlach, daarna deed hij de deur open en stapte naar binnen. Zijn ogen schoten de ruimte door, waar negen leerlingen zagen. Het terror-stel zag hij al meteen zitten. Alleen daarachter was nog een plaatsje vrij – naast een meisje met paars haar en heel veel make-up op.
Dat was vast een van de meisjes waarvoor Fox hem gewaarschuwd had.
Nerveus schraapte Adam zijn keel. ‘H-hoi. Ik ben nieuw.’
‘Ga maar zitten,’ bromde de leraar.
Het zweet stond in zijn handen. Vlug veegde hij ze aan zijn broek af en liep naar de lege stoel toe.
‘Denk je dat je zomaar naast mij kunt zitten?’ vroeg het paarsharige meisje hem met opgetrokken wenkbrauwen.
Het leek Adam wijs om niet te reageren en hij nam op de stoel plaats. In plaats van naar zijn buurvrouw, keek hij de zaal rond. Hij zag het Aziatische en het blonde meisje, en vlak daarvoor zat een blondharige en een zwartharige jongen. Dat was blijkbaar de leuke helft van de klas.
‘Denk je dat je mij zomaar kunt negeren?’ klonk het naast hem. ‘Je hebt nog lang geen stoel naast mij verdiend.’
‘Er zijn geen andere stoelen vrij,’ antwoordde hij. ‘Voor het geval er iets aan je ogen mankeert.’
Hij beet op de binnenkant van zijn wang. Die opmerking was eruit voordat hij er erg in had.
‘Er is niets mis met mijn ogen,’ zei het meisje op een dreigend lage toon. ‘Wel met jouw oren, zo te horen. Deze stoel is niet voor jou. Ga maar op de grond zitten.’
Adam negeerde haar en keek naar de leraar. Die deed net alsof er niemand door zijn uitleg heen praatte.
Plotseling klonk er een luid gekraak en braken zijn stoelpoten. Met een knal kwam hij op de grond terecht. Rondom hem klonk gegrinnik en Adam voelde zijn wangen rood worden.
‘Op de grond zitten, snotaap,’ reageerde het paarsharige meisje.
Adam slikte. Hij voelde zich enorm voor schut gezet en wenste dat Fox nog bij hem was geweest. De tranen stonden aan de rand van zijn ogen. Moest hij nu echt op de grond blijven zitten?
Hij was geneigd om de klas uit te stormen, maar wat dan? Waar moest hij heen? Hij moest hier toch doorheen, dit deden ze vast bij alle nieuwen.
Voor hem schoof een jongen zijn stoel wat naar achteren. Hij draaide zich naar Adam toe en leunde met zijn elleboog op de tafel waar hij niet aan mocht zitten. Kille blauwe ogen staarden hem aan. Een spottende grijns krulde om bleke lippen.
‘Je mag ook bij mij op schoot?’
Zijn gezicht werd nog roder. Het liefst kroop hij weg onder de tafel.
[ bericht aangepast op 5 dec 2020 - 15:52 ]
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
