[RPG • 0] Experium High || 26 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •8034 • Gevarensonar •[Onbekend] • Onbekend •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 13 aug 2020 - 20:37 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Wat een vijandigheid toch weer. Ach ja, ik kan niet van elke Panther verwachten dat ze me een slaapplaats aanbieden.’ Haar mondhoek krulde omhoog. ‘Ik zei zelfs nog tegen Yrla dat je het hem niet in dank ging afnemen als ik bij hem in bed sliep, maar hij zei dat je het toch niet zou geloven en dat hij anders wel je gezicht wilde zien bij dat nieuws. Ik moest het zelfs maar een beetje aandikken met een paar smerige details zodat je oren er letterlijk af zouden vallen. Maar wees gerust. Ik had weinig behoefte aan lichamelijk contact.’ Ze keek naar Onyx. ‘Anyway, aangezien ik liever wat langer dan een dag blijf leven, moet ik met hem praten. Dus daarom ben ik hier. Vandaag eens niet voor jou.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire schrok zo erg van het feit dat Fersephone opeens haar hand in die van hem liet glijden dat hij over zijn voeten struikelde en noodgedwongen zijn hand lostrok. Hij zette een paar grote stappen vooruit en wist overeind te blijven, maar zijn wangen brandden van schaamte en hij was ervan overtuigd dat er echt een rode gloed van zijn gezicht kwam.
      ‘Uh, minder goed dan ik dacht dus,’ mompelde hij, hopend dat dit afdoende was. De enige reden dat hij had gezegd dat zijn zicht niet al te best was, was om te verklaren waarom hij nogal zoekend om zich heen zou kijken als hij het níét meldde. Hij had niet verwacht dat ze zijn arm vast zou pakken en al helemaal niet zijn hand. Waarom deed ze dat? Had Fox dan gelijk – vond ze hem leuk? Het idee alleen al liet hem in paniek raken. Hij wist best dat hij haar ook wel leuk vond, maar hij had veel te veel aan zijn hoofd om zich ook nog druk te maken om een vriendinnetje. Hij had er geen tijd voor, zo simpel was het. Een vriendschap was prima zo.
      ‘Mijn zicht herstelt zich redelijk snel, ik zie nu nog een meter of zes voor me,’ zei hij vlug, hopend dat ze de hint begreep. Straks vlogen zijn wangen echt in brand als ze weer zijn hand pakte.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya was een ongeleid projectiel. Onvoorspelbaar, wispulturig en geniepig als de pest. En misschien kwam het omdat Jester de volgende snedige opmerking al had voelen aankomen, of gewoon omdat het veel te vroeg was en hij bij elkaar maar zo'n uur geslapen had, of omdat Yrla en hij elkaar vannacht nog gesproken hadden, maar Maaya's woorden kwamen niet op dezelfde manier aan als dat ze ongetwijfeld bedoeld waren.
      Jester wist dat Yrla voor Maaya gezorgd had. De details had hij gisteren niet gekregen en hij was uitgegaan van een drop-off bij de ziekenboeg of haar eigen campus, maar misschien had Yrla haar zonder er echt over na te denken gewoon bij hem op de kamer gelegd. After all, hij was ook ruim een maand met Dezi opgetrokken, dus hij kon zich niet voorstellen dat hij bang van haar was. De oplossing was praktisch, simpel en wel iets wat hij Yrla zag doen. Verklaarde hoe Maaya hier voor hem stond, helemaal droog terwijl het buiten regende. Ze had trouwens ook een shirt van hem aan, zag hij nu.
      Hij wist ook dat Yrla ook hard zijn best deed om hun vriendschap weer op te pakken. Hij probeerde er voor hem te zijn, hem op te vrolijken tot hij erbij neerviel (letterlijk, bij het freerunnen) en ondanks dat het niet van een leien dakje ging, waren ze allebei aan het zoeken naar de nieuwe dynamiek tussen hen. In de hoop dat het weer wat worden zou. Yrla wist wat er met Jesters ouders aan de hand was, wist dat Jester er door die failsafe met geen mogelijkheid over na kon denken en was zich kapotgeschrokken toen hij er per ongeluk iets over gezegd had. En dan kwam Maaya aanzetten met een verhaal hoe ze bij hem in bed had geslapen en dat Yrla haar had aangemoedigd het verhaal met smerige details op te leuken? Gewoon om hem te fucken? Vast. En Zebediah's grote plan was om iedereen een bloemetjeskroon geven. Geloof je het zelf?
      En als laatste wist Jester als geen ander dat er meerdere manieren waren om een doortrapte leugen te vertellen en dat de waarheid zo'n leugen soms niet eens tegen hoefde te spreken. Alles zo verdraaien dat de werkelijkheid naar jouw hand stond en de waarheid net geen waarheid meer was, maar nog genoeg om de ander te overtuigen? Gegarandeerd succes.
      Helaas voor Maaya telden al deze dingen netjes bij elkaar op en was Jester niet op zijn minst onder de indruk van het hele verhaal. Daarnaast had ze gisteren zelf ook op sterven gelegen, dus heftige seks was een tikje onrealistisch. Goden, ze moest hem vaker zo vroeg wakker maken. Dan kon hij haar beter hebben, blijkbaar. Of misschien was ze nog niet op volle kracht na de incidenten van vannacht, maar in ieder geval kon hij het wel eens waarderen om voor de verandering eens niet in haar vallen te hoeven trappen.
      Dus Jester deed wat iedereen zou doen in die situatie, en glimlachte. "Zonde. De meeste meiden vinden seks met hem best aangenaam. Gemiste kans." Hij keek weer even achterom en klikte met zijn tong. "Ach, wat jammer nou. Onyx slaapt nog. Kom later nog maar eens terug, dan wijs ik je graag nog een keer de deur. Ciao." Hij hief een hand op om haar spottend uit te zwaaien en haalde zijn gave met kracht naar boven.
      "Je kan deze kamer niet instappen, want mijn gave houdt je tegen. Je wil weer terug naar je eigen campus, voordat onze lieve Fersephone erachter komt dat je hier bent en voor de lol je vingers breekt. Ze weet toch niet van de bloedband. Met Onyx praten moet maar een paar uur wachten, je weet dat je nu de kamer niet verder in kan komen en hem niet wakker kan maken, want ik houd je tegen. Mijn gave is hetzelfde als die van Zebediah en je doet daarom wat ik zeg."
      Jester deed een stap naar voren en keek haar met rechte schouders aan. Niet eens een uitdaging in zijn blik. Enkel de stalen zelfverzekerdheid dat ze niets anders kon dan doen wat hij haar opdroeg. Ze kende Zebediah. Iedereen luisterde naar hem en Jester kon hetzelfde. Ze zou Onyx met fucking rust laten. Psycho bitch. Haar twintig seconden waren op.

[ bericht aangepast op 1 aug 2020 - 20:14 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Maaya zette geen stap verder, want dat kon niet door Jesters gave. Maar bang zijn voor Fersephone omdat die haar vingers zou gaan breken – nou dat kon haar barweinig schelen. Zeker omdat ze wist dat Jester dat niet zou willen, aangezien die van zijn liefje dan ook braken. Maar ze kon best buiten wachten tot Onyx zelf wakker werd. Net toen ze een stapje achteruit deed, klonk er een schorre stem rechts van haar.
      ‘Ik ben nu toch al wakker.’
      Ze draaide haar hoofd opzij. Ze had het niet verwacht, maar er ging een golf van opluchting door haar heen toen Onyx overeind ging zitten, al leunde hij met één schouder tegen de muur.
      Haar benen leken haar echter naar de deur te willen trekken. Of het door Jesters gave kwam of doordat ze er toch als een berg tegenop zag op clean te komen, wist ze niet goed.
      ‘M-misschien toch maar een andere keer.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Wel, fuck. Zeven uur in de ochtend en Onyx was alweer wakker nadat hij om één uur 's nachts zo ongeveer het loodje had gelegd. Hoe meer slaap die jongen mee kon pakken, hoe beter. Niet alleen voor zijn fysieke gesteldheid, maar ook mentaal had je gewoon je rust nodig om degelijk te kunnen functioneren. Maaya had al zoveel verkloot, kon ze Onyx niet even de tijd gunnen om fatsoenlijk bij te komen van haar laatste klap?
      Maar dat was precies het punt natuurlijk. Om hem op een onbewaakt moment te vinden en gebruik maken van zijn zwakte. Bloedband of niet, Maaya was prima in staat om Onyx heel veel ellende aan te doen. Iets waar Jester maar al te graag een stokje voor stak, zodat er tenmiste nog íets van Onyx overbleef. Ook al waren ze geen vrienden meer of- whatever. Hell-fucking-no.
      Met tegenzin draaide hij zich van Maaya af (ze had al een stap achteruit gedaan en hij had haar echt héél graag nu weg zien lopen) en wierp een voorzichtig vragende blik naar Onyx toe. Hij zat maar half overeind, nog met een schouder tegen de muur aan. Tenzij hij zich kiplekker voelde en maar deed alsof, niet de beste situatie om Maaya in te trotseren. Voor ze straks weer met allemaal shit aankwam.
      "Weet je het zeker?" vroeg hij, zo eerlijk als hij maar kon. Ze waren immers geen vrienden. Hij kon Onyx de wet ook niet voorschrijven. Misschien nog ergens tegen adviseren omdat hij nu eenmaal de leider van de Panthers was, maar Onyx was duidelijk geweest gisteren. Jester moest opzoek naar iemand anders en beslissingen maakten ze nu ieder weer alleen. Dus het was zijn keuze of hij Maaya binnen wilde laten. Hij had het volste recht om dat niet te doen. Jester hoopte dat hij het niet zou doen. Maar het was zijn keuze.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx had er niet echt zin in, om met Maaya te praten. Ergens was er echter toch een spikkeltje schuld omdat hij niet alleen zichzelf bijna had gedood, maar ook haar. Hij zag aan haar gezicht dat ze hier niet was om hem te kleineren, de blik in haar ogen was eerder onzeker.
      ‘Zeg maar wat je te zeggen hebt. Dat kan ook vanaf de drempel.’
      Misschien vond ze dat ze toch te ver was gegaan en was dit een soort excuus.
      Haar ogen schoten naar Jester. ‘Iets meer privacy zou fijn zijn. Ik wil iets zeggen wat ik zes jaar geleden had moeten doen. Het zal veel voor je verklaren.’
      Een beetje achterdochtig kneep hij zijn ogen samen. Hij had geen zin in spelletjes.
      Maar hoe eerder dit klaar was, hoe beter. Hij gaf een knikje en keek Jester aan, hopend dat die de sporen van zijn gave bij Maaya kon weghalen. Er zat een wrang gevoel in zijn maag door het feit dat ze hier in Yrla’s kleren stond. Ze waren dan wel niet heel erg close en zeker na vrijdag had hij waarschijnlijk een hekel aan hem, maar toch voelde het als een dolksteek in zijn rug dat hij haar op zijn kamer liet slapen en wist-hij-veel-wat wat met haar uitspookte.

---

Every villain is a hero in his own mind.

En zo het geschiedde dat Maaya alsnog haar zin kreeg. Privacy and all. Alsof ze helemaal niet twintig dominosteentjes in beweging had gebracht om alles tussen hen twee te verbreken, wat uiteindelijk leidde tot het verhaal van vannacht. Ergens was het een soort genoegdoening dat ze er in ieder geval ook zelf bijna aan onderdoor was gegaan. Misschien dat dat haar leerde om te kappen met alle fuckery shit.
      Jester hield nog heel even Onyx' blik vast en sloeg daarna zijn ogen neer. Keuze gemaakt, nu doorvoeren. Hij draaide losjes weer terug naar Maaya in de deuropening en probeerde dezelfde ontspannenheid van de vorige keer weer te vinden terwijl hij opzij stapte en de kamer in gebaarde. "Je hebt mijn toestemming om binnen te komen. Mijn gave houdt je nu even niet meer tegen."
      ...en de volgende keer weer wel. Hij verwoordde zijn opdrachten en argumenten immers niet om ze twee seconden later weer op te heffen. Beter maakte hij er nog even gebruik van zolang het bleef hangen. Jester wachtte tot ze inderdaad hem voorbij liep en zocht de blik van Onyx weer. "Ik ben op de gang als je..." hij gebaarde half. "Jeweetwel." Hij probeerde een glimlach en stapte nu zelf over de drempel heen en trok de deur achter zich dicht.
      Waarom, vraag je je misschien af. Jullie zijn toch geen vrienden meer? Straks niet eens kamergenoten. Als Onyx met het kreng wilde praten, dan deed hij dat. Jester was niet verantwoordelijk en hij hoefde helemaal niet te wachten tot Maaya weer opflikkerde. Beter gebruikte hij deze tijd om even te douchen ofzo, of nu al ontbijt te fixen. Als Onyx vond dat hij dit aankon, dan moest Jester het loslaten en gewoon gaan.
      De waarheid was dat hij dat linksom of rechtsom niet over zijn hart kon verkrijgen en dat het weleens moeilijker kon gaan worden om Onyx los te laten dan die jongen hoopte. Los te laten als in, ook deze kleine momentjes. Voor gesprekken konden ze nog wel naar elkaar toe, maar dit waren ze kwijt. Ofzo. Het was ingewikkeld.

[ bericht aangepast op 1 aug 2020 - 23:27 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx draaide zich wat meer zodat hij met zijn rug tegen de muur zat. Hij droeg zijn kleren van gisteren nog, die onder het bloed zaten. Hoe ironisch was het dat een Panther daar bij haar wel verandering in had gebracht, maar niet bij hem.
      Omdat je een klootzak bent, Onyx. Omdat je niemands aandacht waard bent. Omdat het voor iedereen beter was geweest als je dood was. Maar stiekem was je te laf hè? Je had dat mes ook langs je keel kunnen halen. Stiekem hoopte je dat iemand je zou vinden. En nu was het een fucking draak die dat deed. Een ongelukje, meer niet.
      Hij kneep zijn linkerhand samen rondom de stof van zijn dekbed. Hij wenste dat Jester naast hem had gezeten. Gewoon, omdat ze alles met elkaar deelden. Omdat hij anders toch heel Maaya’s verhaal herhaald had. Maar Jester was er niet – hij stond buiten op de gang. Diep vanbinnen vast opgelucht dat hij niet met twee gestoorden in één kamer hoefde te zijn.
      Hij wierp een blik op Maaya. Die pakte de bureaustoel en schoof die dichter naar het bed toe. Ze gebruikt twee handen! Zijn ogen sperden zich ietsje open. Hij probeerde de vingers van zijn rechterhand te bewegen, maar dat lukte niet. Hoe kon dat? Of – was de bloedband weg? Was hij even klinisch dood geweest, of had hij de band letterlijk doorgesneden? Had ze het zelf ook door? Als het zo was, wilde hij niet dat zij het wist. Hij legde subtiel zijn goeie hand over de verlamde.
      Maaya ging zitten. Ze staarde naar haar knieën.
      ‘Ik kan nog steeds niet geloven dat je het hebt gedaan. Je sloeg je door alle shit heen die ik je aandeed, maar je vermorzelt Jesters hart en je wil dood?’
      Onyx haalde zijn schouders op. Het was niet alleen uit spijt. Het kwam niet alleen door de pijn. Het kwam doordat hij bang was voor zichzelf, bang dat hij zichzelf zou verliezen, bang dat hij nog meer mensen zou pijn doen. Maar dat was niet iets wat Maaya kon begrijpen. In haar wereld was ze de enige die telde.
      ‘Jij verdiende alle shit. Jester niet.’
      Ze snoof. ‘Kom op zeg. Hij liet je vallen.’
      Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Zeg nog één woord over Jester en ik rijt jóú open. Doe niet alsof je ook maar íéts snapt van wat hij voelt of denkt, of wat ík voor hem voel. Zeg wat zo belangrijk was dat je mijn kamer om zeven uur ’s ochtends moet binnen walsen of donder op.’
      ‘Oké oké,’ zuchtte ze. Ze haalde een hand door haar rode haar. ‘Ik wilde je uitleggen waarom ik je al die jaren geleden van me af heb geduwd.’
      Onyx wist niet eens of hij het wilde horen. ‘Wat heb ik daar nou aan, zes jaar later?’ bromde hij. Het was al te laat. Hij had al jaren vertrouwensissues.
      ‘Je vroeg me er laatst nog naar, dus doe niet alsof het je niet meer bezighoudt.’
      Onyx’ kaak verstrakte. Hij staarde naar het dekbed. Jesters dekbed. Waar hij stiekem nooit meer onder vandaan wilde, omdat dit voelde als het laatste beetje van Jester dat hij kon vastgrijpen. ‘Waarom heb je je bedacht?’
      Het was even stil. ‘Omdat ik me vannacht gerealiseerd heb dat het een vreselijke vergissing was.’
      Een schamper lachje schoot tussen zijn lippen door. Right.
      ‘Ken je Tara nog?’
      Tara. Een of andere mislukte toekomstvoorspelster die al na een jaar van school werd geknikkerd. Maaya trok weleens met haar op, al had Onyx nooit begrepen waarom. Het was een zweverig type terwijl Maaya zo down to earth was. Hij keek op, vertelde haar met één blik dat ze verder moest vertellen.
      Maaya frunnikte aan haar nagels. Wauw. Ze was echt zenuwachtig.
      ‘ik vroeg haar om jouw toekomst te voorspellen. Ze zei dat je op een dag je wederhelft zou doden met een mes – en dat jullie allebei zouden sterven. Ik schrok me rot – ik wist dat dat over mij ging. Ik wilde niet dood – ik wilde niet dat jij doodging. En dus maakte ik een einde aan onze vriendschap zodat de profetie nooit kon uitkomen.’
      ‘Fucking hel. Wat een kútreden,’ snauwde hij. ‘Als Nenya zoiets aan Jester had voorspeld, hadden we samen alles op alles gezet om gewoon te zorgen dat het níét gebeurde. Dat had ik ook met jou gedaan!’
      ‘Dat weet ik!’ snauwde ze terug. ‘Dat was het hele punt, snap dat dan! Ik was bang dat je het uit mijn hoofd zou praten! Maar wat als het wel was gebeurd, Onyx?’
      ‘Dan waren we dood.’ Hij snoof. ‘Nu zijn we vanbinnen al jaren dood.’
      ‘Het was verkeerd, dat zie ik nu ook wel in. Júíst doordat ik je heb weggeduwd, is die profetie gisteren bijna uitgekomen. Niet eens bijna, in een andere realiteit zíjn we allebei dood.’ Er blonken tranen in haar ogen, wat Onyx nog nooit eerder had gezien. Het deed hem niks. ‘Het spijt me, Onyx. Het was een gruwelijke fout en ik heb er zo veel spijt van.’
      ‘Wat mij betreft stik je in je spijt.’
      Ze haalde diep adem. ‘Ik wilde gewoon dat je het wist. Waarom ik het heb gedaan. Zodat je niet langer aan jezelf hoeft te twijfelen. En als je weer samen met Jester wil zijn… Dan snap ik dat. Ik zal niet meer stoken.’
      Alsof dat nog kón, na wat hij had aangericht. Dit had ze fucking moeten bedenken vóór ze zich met hen ging bemoeien.
      ‘Goh, dat zijn makkelijke woorden nu hè, nu hij al niets meer van me moet hebben.’
      ‘Misschien zal hij je vergeven.’
      Hij snoof. ‘Denk je dat ik jou ooit vergeef?’
      ‘Nee,’ zei ze zacht.
      ‘Waarom denk je dan dat ik in vredesnaam ooit mezelf ga vergeven voor wat ik hem heb aangedaan.’
      Ze sloeg haar ogen neer. ‘Toch hoop ik het voor jullie.’
      ‘Je hoopt het voor jezelf. Zodat het schuldgevoel makkelijker te dragen is.’
      Het was alsof alle muren rondom haar naar beneden waren gevallen en er nu kwetsbaar meisje zat. Maar kwetsbaar of niet – zijn haat werd er niet minder om. Hij hoefde het alleen niet meer op te stoken, dat schuldgevoel zou uit zichzelf blijven branden en branden, nu ze zich niet meer in haat voor hem kon vastbijten en alleen haar zelfhaat overbleef.
      ‘Sorry,’ zei ze terwijl ze opstond.
      ‘Blijf bij de Panthers vandaan. Allemaal. Als je werkelijk wat goed wil maken.’
      Ze keek hem nog een keer aan, knikte, haalde toen diep adem en ging de deur uit.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze moest grinniken om zijn onhandigheid. Ergens baalde ze ervan dat haar poging tot hand in hand lopen mislukt was, want nu kon ze niet goed peilen wat Fire van haar dacht. Maar alsnog was het wel een grappig gezicht. Toen ze zijn laatste woorden hoorde, staarde ze hem voor ongeloof aan. Ze liep snel naar voren en ging vlak voor hem staan. "Zes meter?" zei ze verontwaardigd. "Je liet me geloven dat je geen hand voor ogen zag. Je zei dat je zonder me in het meer zou lopen. Ik dacht dat je daarmee bedoelde dat je nog niet eens je eigen hand kon zien als je die uitstak." De verbazing klonk door haar stem heen, maar ze hield het niet lang vol om zogenaamd beledigd te zijn. Ze moest lachen om Fire die er een beetje onhandig uit zag op het moment. Er lag een rode blos op zijn gezicht, waarschijnlijk van schaamte. En ze kon er niet over uit dat de jongen zo onhandig kon zijn, terwijl hij zo statig leek soms. "Stiekem vind je het gewoon gezellig dat ik met je meeloop. Ik wist het wel," zei ze met een knipoog, waarvan ze zeker wist dat hij die blijkbaar wel kon zien. Ze draaide haar rug naar Fire toe en voelde zich om een of andere reden ontzettend vrolijk. Ieder ander zou dit een moment genoemd hebben om te gaan huppelen, maar Fersephone deed niet aan huppelen. Nooit.
      Het Lions house was nu toch al dichtbij. Ze zou gewoon met hem meelopen en dan liep ze wel zelf terug. Dat maakte nu ook allemaal niet meer uit.

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij was in de gang op de grond gaan zitten, met zijn rug tegen de muur. Hij was niet per se aan het afluisteren —daarvoor zou je een supergehoor nodig hebben— maar wel geconcentreerd aan het afwachten of er niet een schreeuw of iets zou klinken. Wist hij veel. Hij vond Maaya tot veel in staat en vond het helemaal niets dat hij er nu niet bij was, in de kamer. De vorige keren dat Maaya met Onyx gepraat had, had hij daarna Jesters hart gebroken.
      Daar was momenteel in ieder geval vrij weinig van over, dus dat moest schelen.
      De deur ging open en Maaya kwam naar buiten. Erg gelukkig zag ze er niet uit (triomfantelijk ook niet) en Jester hoopte dat dat goed nieuws was. Hij duwde zichzelf overeind, terwijl het meisje wegbeende richting de trap zonder hem een blik waardig te gunnen.
      "Trouwens, Maaya," riep Jester haar nog na, die in de afgelopen minuten zich bedacht had dat hij gisteren zijn vest over haar heen had gegooid en het ding nu niet meer gezien had. "Je hebt mijn vest nog. Die krijg ik graag nog van je terug." Hij bleef bij de deur van zijn kamer staan.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fire zocht naar een luchtige opmerking, maar de woorden blijven in zijn keel steken. Jeetje – wat was er toch opeens met hem aan de hand? Er zat een wee gevoel in zijn maag wat hij maar aan Fox’ verdwijning weet, maar hij was bang dat het iets heel anders was en wat te maken had met het blonde meisje voor hem. Hij was dan ook opgelucht toen ze bij zijn campus waren aangekomen. ‘Vanaf hier vind ik het wel,’ zei hij – nog steeds vrij onhandig. ‘Ik hoop dat je nog een beetje kan slapen zo.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya hoorde Jesters stem wel, maar ze kon geen reden bedenken waarom ze hem moest antwoorden en dus beende ze de trap af. Ze wist niet wat ze voelde. Niets, leek het wel. Ze had dit zolang voor zich gehouden, de voorspelling was altijd een soort schild voor haar geweest en nu was het weg. Ze moest het hoofdstuk Onyx afsluiten maar ze wist niet hoe – al die jaren was hij het middelpunt van haar gedachten geweest, of ze nu vrienden waren, elkaar haatten of helemaal geen contact met elkaar hadden. Er waren meer dingen die ze hem niet had verteld, meer dingen die ze hem had aangedaan zonder dat hij het wist – uit woede, uit wanhoop of uit jaloezie. De geheimen hadden haar vormgegeven en ze wilde die niet loslaten. Want als alle leugens wegvielen – wat zou er nog overblijven? Ze wist het niet en ze wilde het niet weten ook. Zo met de zuivering voor haar neus, moest ze haar hoofd erbij houden. Er was geen ruimte voor zelfmedelijden, voor verandering. De dingen waren zoals ze waren. Consequenties van keuzes die ze zelf gemaakt had. En daar moest ze mee leven.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Dat komt vast wel goed," zei ze vrolijk. Hoe ze die vrolijkheid weer terug had gevonden begreep ze niet zo goed. Ze had een vaag vermoeden dat het te maken had met Fire. En het feit dat hij de hele nacht op haar gewacht had. Het maakte een warm gevoel van binnen los. "Welterusten Fire," zei ze met een kleine glimlach. Om een of andere reden had ze de behoefte hem nog heel kort aan te raken. Haar handen tintelden bij het idee, leken te jeuken. Het idee van een kus op zijn wang schoot heel even kort door haar hoofd, die ze gefrustreerd van zich af gooide. Nee, zoiets hoefde ze echt niet te doen. Ze was niet zo'n dom verliefd meisje. Dat kon ze niet zijn. Met een kleine glimlach draaide ze zich lichtelijk akward van Fire vandaan. En zette het op een rennen in de richting van het Panters house. De hele weg nog bleven de vlinders haar overvallen en kon ze Fire niet uit haar hoofd weren.

---

It's never gonna happen, Guys.

Geen antwoord van Maaya— maar ook geen sneer. Jester keek haar na terwijl ze wegliep en klikte toen met zijn tong. Hij moest het Yrla maar vragen, misschien dat die een idee had. En anders was dat het einde van zijn vest. Best jammer, want het was een fijn ding. Hij stapte de kamer weer binnen en trok de deur achter zich dicht. Onyx zat nog steeds op het bed, maar de uitdrukking op zijn gezicht was een keer niet te lezen.
      Jester bleef bij de kast staan en leunde er met zijn schouder tegenaan, zijn armen maar over elkaar geslagen omdat hij niet wist waar hij ze anders moest laten. Hij wilde niets liever dan weten wat er gebeurd was, maar twijfelde ook of het zijn plek nog wel was om ernaar te vragen. Vast wel, toch? Maaya was immers de leider van de Rhino's en had voor heel veel shit gezorgd. Al dan niet als vriend maar als leider van de Panthers kon Jester best voorzichtig polsen wat er gebeurd was, right?
      "Wat moest ze van je?" Jesters blik gleed even naar Onyx' gezicht en daarna weer naar de grond. "Als- je dat wil vertellen."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx keek Jester even aan. De gebruikelijke twinkeling hadden zijn ogen niet meer, maar evengoed sputterde er iets in zijn borst. Hij probeerde het weg te duwen. Het was klaar tussen Jester en hem. Nú zich opeens bewust worden van allerlei gekke gevoelens was compleet zinloos en nodeloos ingewikkeld.
      ‘Ze vond dit het uitgelezen moment om tot inkeer te komen en zich te realiseren dat het een grote fout was om onze vriendschap te beëindigen. Blijkbaar heeft iemand ooit voorspeld dat ik zowel mijn wederhelft als mezelf zou doden met een mes en dacht ze dat te kunnen voorkomen door de vriendschap te beëindigen. De bloedband was ze even vergeten. En nu ziet ze in dat ze door me af te stoten juist die profetie in de hand heeft gewerkt.’ Onyx was een paar tellen stil, liet de waarheid nog even goed tot zich doordringen. ‘Dus dat was het man. Eén fucking voorspelling van een halvegare heeft m’n hele leven op z’n kop gegooid..’

---

Every villain is a hero in his own mind.