[RPG • 0] Experium || 20 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

Lijst wacht buiten:
Emil - Adam
Vera - Onyx --- Speech van Merrin
Onna - Nenya
Vrijwilligers vanwege de Disneyquiz.
Serena - Vienna
Fox - Fersephone
Heidi - Fayr.
Astreal - Merrin
Naamloze - Jester
Fire - Yrla (Aanval Damon)

[ bericht aangepast op 1 juni 2020 - 10:30 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het voelde vreemd dat het nu al de tweede op rij was die vragen over Kris stelde. Toch leek het makkelijker te worden om over hem te praten. Door andere mensen over hem te vertellen, was het alsof hij hem nog in leven hield. Op de een of andere manier.
      Hij keek omhoog naar de sterren.
      ‘We zaten vaak zo, op het dak,’ vertelde hij. ‘Dan droomden we over alles wat er buiten Experium was. Alle dingen die we nog eens samen wilden doen. Hij was… heel veelzijdig. Stoer. Lief. Avontuurlijk. Hij trok zich niets van anderen aan, niets van het schoolbestuur…’ Hij glimlachte waterig. De arm om Vienna heen voelde plotseling teveel en hij sloeg zijn armen om zijn opgetrokken knieën. Het was alsof er plotseling een koud briesje opstak. ‘Het is waarschijnlijk moeilijk te geloven, maar ik was echt een stotterende zestienjarige in zijn buurt. Zette mezelf altijd voor schut, kon nooit mijn gave onder controle houden.’ Hij lachte zachtjes en merkte dat een traan langs zijn wang rolde. Hij veegde hem weg.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Uh sure," zei ze onhandig. Ergens allang blij dat Fire met haar meeging. "Die is boven," zei ze met een glimlachje. Ze liep voor Fire uit de trap op en wees hem aan het einde van de trap naar de kamer van Onyx en Jester. "Ik wacht beneden wel op je in woonkamer." Ze knikte even naar Fire en verdween toen haar eigen kamer in. Haar hart hamerde om een of andere reden in haar borst en ze was nerveus. Ze liet zich tegen de dichte deur vallen en keek even wezenloos haar kamer in.
      WAT was er met haar aan de hand?! Waarom deed ze dit in Fire zijn buurt? Als ze dit vertelde aan Vienna of Fayr zouden ze haar vast uitlachen. Nee, ze wist al wat Vienna zou zeggen. Je bent verliefd op Fire, bleh.. En alle onzin daaromheen. Maar ze was niet verliefd, ze deed niet aan verliefd zijn. Phone deed al nauwelijks aan bevriend zijn, dus aan verliefd zijn deed ze al helemaal niet. Ze was gewoon nerveus, omdat ze de kans zag voor een nieuwe vriendschap. Omdat ze dit niet weer wilde verpesten. Ja, dat was het vast. Fersephone knikte even met haar hoofd en dook haar kast in naar haar sportkleding. Ze trok een zwarte sportlegging aan, met daarboven een lang, uitgerekt, oranje hemd. Haar sportbh was er net door te zien. Na het omkleden begon ze haar haren te kammen en startte aan een lange vlecht. Dat was het enige lastige aan het sporten, haar lange haren.

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze lachte zachtjes om zijn woorden. "Jij en stotteren? Dat had ik graag mee willen maken," zei ze met een lachje. Zodra ze de traan over zijn wangen zag, legde ze haar hand op zijn bovenarm en wreef er even geruststellend over. Ze had gelijk gehad, het zat hem nog altijd hoog. "Wat is er met hem gebeurd?" vroeg ze aarzelend.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ik weet het niet,’ mompelde hij. ‘Op een dag was hij gewoon verdwenen. Net als al zijn spullen. Gewoon – alsof hij nooit had bestaan.’ Hij herinnerde zich hoe hij paniekerig het hele Buffalo-house ondersteboven had gekeerd, hoe hij daarna iedere centimeter van het terrein had uitgekamd. Hij zuchtte zachtjes. ‘Adam zei gisteren dat hij vast ergens op me wacht, dat zijn experiment gewoon afgerond was. Maar… maar ik weet gewoon dat hij het me wel had laten weten als hij nog in leven was. Dan had hij wel een manier gevonden.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Jester wist een halve grijns om zijn lippen te houden bij Yrla's eerste opmerking. Even wat lol trappen en tegelijkertijd de wereld redden. Het klonk mooi. Of het zou werken was het tweede en hij wierp een korte blik omhoog naar de lucht. Die kleurde hier en daar al zachtroze. Ze hadden het nog niet eens over Zebediah gehad, dit ging lekker met de tijd.
      Tief op, Jester.
      Hij kwam ook van de boomstam af, zij het iets minder enthousiast dan Yrla, en wierp een keurende blik naar de plek waar de zon onder aan het gaan was (het westen dus, voor de sukkels die meeluisterden in z'n hoofd) en de kant waar ze vandaan waren gekomen. Yrla was sneller, maar Jester wist de weg. Bovendien was hij beter.
      "Ik weet nog wel een plek waar je die goed kan oefenen," zei hij en wist er weliswaar een hele grijns uit te krijgen. Ergens hier stond een muur van drie meter. Hartstikke verticaal, maar drie meter was helemaal niet zoveel, voor het trucje dat Yrla wilde perfectioneren. En zo dik was 'ie nou ook weer niet, dus dat werd een noodstop als hij bovenaan aankwam. Tien tegen één dat hij het naar boven haalde, maar vervolgens zijn evenwicht weer verloor en naar beneden zeilde. "Kom dan, slome."
      Madcap begon te rennen.

[ bericht aangepast op 24 mei 2020 - 22:18 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

"Dat spijt me voor je, Fox," zei ze zachtjes. "Ik kan me niet voorstellen hoe je je moet voelen, hoe het gevoeld moest hebben." Stel je voor dat Fayr op een dag ineens als rook op zou gaan. Ze zou kapot zijn, verwoest. Waarschijnlijk zou ze dagen niet uit haar kamer komen of woedend verhaal halen bij de onderzoekers, hen vragen wat hij met haar vriendin hadden gedaan. Ze wilde opperen dat Kris misschien niet een manier kon vinden om hem te bereiken, dat er een probleem was. Maar ze wilde Fox niet nog meer zorgen laten maken. Het niet nog erger maken voor hem. Ze viel even stil, niet wetende wat ze moest zeggen. Uiteindelijk kneep ze zachtjes in zijn arm en sloeg aarzelend haar arm om te jongen zijn schouders heen. Gewoon om hem te troosten, zoals elke vriend gedaan zou hebben.
      "Sorry, dat ik het vroeg," zei ze zachtjes, al durfde ze hem niet aan te kijken. "Ik denk..." Ze viel even stil. "Ik denk dat ik gewoon wilde weten hoe het was om zoiets te hebben, als in - wel, je-weet-wel. Gewoon houden van elkaar is." Er stonden tranen aan de rand van haar ogen, maar er lag een lach op haar gezicht. Ze was Fox dankbaar dat hij het vertelde. Het kon ergens, misschien ook ooit op een dag voor haar. Maar verliefd zijn kon zonder dat de ander daar misbruik van maakte.

[ bericht aangepast op 24 mei 2020 - 22:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij wist niet hoe lang ze gerend hadden. Maar het was heerlijk geweest om zich weer even uit te leven met Jester samen, om even lol te maken tussen al zijn zorgen door. En hij besefte zich nu pas hoe erg hij dit gemist had. Uiteindelijk waren ze gestopt, omdat het te donker werd, te gevaarlijk. Ze liepen nu naast elkaar, terug naar het Panthers house.
      "Wil je een lift?" vroeg hij grijnzend. "Kunnen we daarna aan onze plannen voor Voldemort beginnen. Leuke bijnaam trouwens." Hij knipoogde naar Jester. Yrla had totaal geen zin om aan zijn plannen voor Zebediah te beginnen, maar hij moest met iets aan komen zetten voor hij de zwartharige jongen weer onder ogen kwam. Hij kon er nu niet meer onderuit, was er aan begonnen, dus moest het ook afmaken ook.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire roffelde met zijn knokkels tegen de deur nadat Persephone hem had verteld welke kamer van de donkerharige jongen was. Er kwam geen respons. Hij hield er niet van om zo maar iemands kamer binnen te vallen, maar genegeerd worden was nu ook niet echt zijn hobby.
      ‘Onyx?’
      Hij zuchtte. Deed toen toch de deur op een kiertje. Een woedende Onyx overleefde hij wel. Er liep een rilling langs zijn rug toen hij de deur iets opendeed. Er hing een vreselijke donkere vibe in de kamer, alsof Onyx net iemand in stukken had gehakt en onder zijn bed had verstopt.
      En zo keek hij ook al.
      Fire wist dat zijn ogen gloeiden als kooltjes, ook als hij verre van boos was, maar Onyx kon er blijkbaar ook wat van. Hij vroeg maar niet waarom er zo’n donderwolk in de kamer hing, in plaats daarvan ging hij op de rand van het andere bed zitten. Niet heel netjes, maar de situatie leek erom te vragen.
      ‘Donder op,’ bromde Onyx. ‘Plannetjes smeden doe je maar met Jester. Anders gaat ie weer janken.’
      Oké… Dus de jongens hadden ruzie met elkaar.
      Dat zat hem helemaal niet lekker. Vooral omdat hij Jester inschatte als iemand die héél veel slikte. Onyx had hij maandag nog behoorlijk kwaad gezien, maar deze keer was het anders. Zijn aura voelde nu bijna kwaadaardig. Fire voelde zich niet vaak slecht op zijn gemak, maar deze keer lag er haast een krankzinnige blik in Onyx’ ogen. Hij was totaal onberekenbaar en leek bij het geringste te kunnen ontploffen.
      ‘Hebben jullie nog een teamoverleg gehad? Over hoe het met de Rhino’s moet?’
      ‘Maaya houdt haar poten thuis.’ Onyx staarde weer naar het plafond. ‘Jullie mogen je met de rest bezighouden.’
      ‘Haar poten thuis van wie?’
      Onyx trok zijn schouders op. ‘Weet je Fire? Het kan me geen moer schelen. Wat dacht je daarvan? We gaan toch allemaal naar de klote. Of de Rhino’s het nu doen, of het schoolbestuur, of fucking Zebediah – of hell, misschien steek ík jullie allemaal wel neer in jullie slaap.’ Er klonk een vreugdeloos lachje.
      Zwijgend nam Fire de jongen op, die nog steeds languit op bed lag, zijn zwarte kisten nog om zijn voeten. ‘Ben je dronken?’
      Hij wist niet hoe hij de omslag anders moest verklaren – en ook niet waar hij Zebediah nu opeens vandaan haalde.
      ‘Zou een mooi excuus zijn hè? Maar nee – ik ben hartstikke nuchter. Jammer genoeg. Tief nou maar op, je gaat van mij toch niet de antwoorden krijgen die je wilt. Jester komt vanzelf wel naar je toe. Die doet toch weer een sollicitatieronde voor een nieuwe vriend. Als je een beetje kan zoenen kom je er wel doorheen.’
      Fire zuchtte diep. Hier veel geen gesprek mee te voeren. Het was duidelijk dat de jongens hun vriendschap hadden beëindigd en Onyx vond dat blijkbaar de perfecte reden om Sauron te cosplayen.
      ‘Oké,’ zei hij. ‘Je bent boos en gekwetst en ik zal je met rust laten. Maar je woorden kunnen zo hard zijn als je maar kunt bedenken – het verandert niets aan je hart. Als je daar eenmaal iemand in hebt ingesloten, gaat ie er niet meer weg. Hoeveel muren je er ook omheen bouwt’
      Onyx snoof. ‘Dat zullen we nog weleens zien. En anders ruk ik mijn hart er gewoon uit. Mag Jester hem inlijsten. Mooie jachttrofee.’
      Fire gaf het op. Hij kwam overeind en liep naar de deur. Voor hij die doorging, keek hij even over zijn schouder. Alleen een alles ontwrichtende pijn kon iemand in één dag zo bitter maken. Verontrust vroeg hij zich af wat ervoor kon zorgen dat het weer teruggedraaid werd.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Het geeft niet,’ zei Fox zacht. Hij zuchtte. ‘Het was iets heel moois tussen ons. Maar hij is al drie jaar weg… En het doet nog steeds zo vreselijk veel pijn. Er is zo’n gat in mijn binnenste en ik doe altijd wel vrolijk en probeer het te verbergen maar… soms… soms wens ik dat het nooit verder was gegaan dan een prille vriendschap. En dan voel ik me zo rot en schuldig… want hij is er niet meer en voor hem zijn het misschien wel de mooiste herinneringen die hij had.’ Zijn onderlip begon weer te trillen, tranen brandden in zijn ogen. Vlug veegde hij ze weg met zijn duimen. ‘Sorry,’ mompelde hij. ‘Gisteren heb ik voor het eerst in een lange tijd weer over hem gepraat en gedroomd… en vanochtend kon ik eindelijk weer naar zijn foto’s kijken… Normaal staat het niet zó erg op de voorgrond.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Jij sterft morgen van de spierpijn," zei Jester hoofdschuddend. Even overwoog hij nog om het toch te doen (als Yrla morgen spierpijn had, was dat zijn eigen schuld en niet die van hem) maar iets in hem hield hem tegen. Heel even stelde hij zich voor dat ze samen zouden aankomen bij de campus en dat Onyx het zou zien. Hoe Jester hem meteen al ingeruild had voor Yrla- Hij kromp een stukje in elkaar.
      Nee. Ondanks alles, alle pijn, al het verraad, zou hij dat Onyx niet aandoen. Hij zou wel zeggen dat het hem niets kon schelen, als hij die moordlustige blikken van tijdens het eten goed geïnterpreteerd had, maar het gevoel zou er wel zijn. Zo zou hij zich ook voelen als het andersom zou zijn. Zo had Yrla zich gevoeld, had de blonde jongen net nog gezegd. Verbroken vriendschap of niet, Jester kon het niet over zijn hart verkrijgen om nog meer pijn toe te voegen aan deze fucking shakespeareaanse tragedie.
      Onyx slaat je keihard in je gezicht en je besluit hem Bijbels de andere wang toe te keren?
      Vuur met vuur bestrijden werkt blijkbaar wel altijd in jouw voordeel? Zeg dat maar tegen bosbranden.
      Oog om oog, tand om tand. Onyx verdíent het om te voelen wat jij voelt.
      Dit is hoe fucking vetes beginnen. Bek dicht.
      "Overschat een gezonde avondwandeling niet en bovendien wil ik met leedvermaak kunnen toekijken hoe jij weer door dat gat moet en daar de volgende vijf minuten nog pestende opmerkingen over kunnen maken," zei Jester met een halve glimlach en hij duwde zijn handen in zijn zakken. Bijna had hij al gereageerd dat hij gewoon ontzettend goed was met bijnamen, maar dat zou hij tegen Onyx kunnen zeggen. Voor Yrla had Jester uiteindelijk geen bijnaam verzonnen en voor Onyx wel. "Ik hoop wel ten zeerste dat we niet op jacht hoeven naar geruzeliementen, want dan zijn we nog wel ruim één boek en twee films zoet voor we die gevonden hebben."
      Ze liepen samen terug naar de campus van de Panthers. Jesters gedachten gingen alweer uit naar Zebediah met zijn plan. Nog altijd vond hij het maar tricky om Yrla als dubbelspion naar iemand toe te sturen die minstens zo paranoïde was als Jester zelf, en waarschijnlijk nog vier keer zo erg. Die hem gewoon kon opdragen van de top van de school keihard naar beneden te rennen zodat er van Yrla niets anders overbleef dan smurrie. Jester twijfelde er niet aan of Zebediah's reactie als hij erachter kwam dat Yrla helemaal niet aan zijn kant stond, zou afschuwelijk zijn.
      Jester liep met een zwaar gevoel in zijn maag achter Yrla aan de campus binnen en de trap op. Straks zou hij Onyx weer zien. Wat hij in hemelsnaam tegen de jongen zou moeten zeggen, welke houding hij zich zou moeten geven... Jester wist het niet. Maar voordat hij zich daar nog meer zorgen over kon maken, zag hij het lange figuur van Fire in de gang staan.
      Shit. Dat was waar ook. Die had hem nog willen spreken vanavond. Jesters blik schoot langs de jongen heen naar de deur van zijn kamer. Onyx had gezegd op zijn kamer te zijn, had Fire nu met hem gesproken? Hoe was dat gegaan? Zou hij weer een beetje-
      "Fire," zei Jester en bande alle gedachten aan Onyx even per direct zijn hoofd uit. "Fuck- sorry, ik had mijn iNet niet bij me." Die had hij zijn kamer in geslingerd met al zijn schoolspullen toen hij eindelijk naar Onyx toe- Hij was compleet vergeten dat de leider van de Lions hem nog had willen spreken, waarschijnlijk een plan van aanpak wilde. Nou, dat was er al half. Beter dat die daar ook even van op de hoogte was, voor de geschiedenis zich bij de Lions zou herhalen. En überhaupt hadden ze een beter plan nodig dan dat dealtje van papier.
      Jester haalde een hand door zijn haren en keek even verontschuldigend naar Yrla. "Ga anders eerst naar Onyx," zei hij, zo kalm mogelijk. "Die- had ook nog een plan, zei 'ie. Ik kom er dadelijk aan, oké?"

[ bericht aangepast op 24 mei 2020 - 23:38 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ik zou die deur voorlopig maar vergrendelen als ik jullie was,’ zei Fire niet heel erg subtiel. Misschien dat het zijn zaken niet waren, maar hij dacht niet dat íémand daar nu ongewapend naar binnen moest gaan. ‘Volgens mij is Kijo’s Oni ontsnapt en heeft die een nieuwe baasje gevonden want zelfs dit eeuwig brandende lijf kreeg de rillingen van die gast.’ De woorden hadden nog enigszins luchtig zijn lippen verlaten, maar gezien wat er maandag al volslagen onverwacht met een Panther was gebeurd, had hij nog steeds het gevoel dat er een of ander duister wezen naar zijn bondgenoten zat te loeren en ze straks een voor een gek werden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zelfs Fíre kreeg de rillingen van Onyx? Jester knipperde even met zijn ogen en keek weer naar de deur. Toch ergens ironisch dat hij misschien als enige niet bang was voor Onyx' boze buien, terwijl deze keer hij er zelf de oorzaak ervan was. Als Onyx iemand graag een kopje kleiner zou willen maken, dan was hij het wel. En nog zag Jester meer op tegen de moeizame stiltes en de pijnlijke herinneringen, dan dat hij dacht dat Onyx hem echt wat aan zou doen. Natuurlijk was de jongen er in theorie toe in staat. Met al zijn boosheid ook heus in de praktijk wel. Maar bang was hij niet.
      Hoogmoed kwam voor de val?
      Jester slaakte een zucht. "Probeer geen... plagende opmerkingen te maken?" probeerde hij Yrla nog als advies mee te geven. "Weetikhet. Als je vindt dat hij je aankijkt alsof hij je met een blik vermoorden zal zoals Medusa, verschans je lekker in je eigen kamer en dan probeer ik wel of hij zin heeft dat stomme plan van hem met deze 'pure leider' te delen." Het zou best kunnen dat Onyx dit alles kon horen trouwens. Jester besloot dat het hem eigenlijk niet echt iets kon schelen. Hij had er toch al weinig vertrouwen in dat het plan van Onyx hem zou aanstaan na wat de jongen in de eetzaal gezegd had, en als die het nu niet meer wilde delen, scheelde dat weer. Dan hoefde Jester in ieder geval niet meer te zeggen dat ze het niet zouden gebruiken omdat het honderd keer kut was.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het was in hem opgekomen. Zijn hart eruit snijden. Of iets minder dramatisch – zijn polsen doorsnijden. Hij voelde zich toch nutteloos, met een gave waar hij geen flikker mee kon en zijn vertrouwen in andere mensen in vijfduizend stukken op de vloer.
      Zo moeilijk zou het niet zijn. Zijn dolk lag achter zijn matras, hij hoefde zijn arm maar uit te strekken en hij kon erbij. Het was heus niet iets wat hij nog nooit eerder had overwogen, maar in de jaren nadat Maaya hem in de steek had gelaten, had hij zich afgestompt gevoeld. Hij was zo onverschillig geweest dat het hem niet uitmaakte of hij leefde of doodging en dus had hij daar nooit een stap in ondernomen.
      Maar nu was hij niet afgestompt, zelfs al wilde hij het nog zo graag. Emoties woedden door hem heen. Woede, verdriet, teleurstelling, pijn – heel veel pijn. Het was allemaal zo intens dat hij zich niet kon voorstellen dat het ook weer wegging. Hij wist niet wat hij ermee moest doen. Hij had zijn vuisten al aan flarden geslagen, had zo veel nachtmerries gesponnen dat zijn gezwollen vingers niet meer meewerkten. Wat was het volgende?
      Zou hij iemand iets aandoen? Zou hij Jester iets aandoen?
      Daar zou hij mensen verdriet mee doen. Mensen die hier helemaal buiten stonden. Zichzelf wat aandoen was dan een beter idee. Niemand zou hem missen, niet écht, en dan waren de anderen gelijk van Maaya af.
      Een betere oplossing was er niet – en toch was het een vrij drastisch besluit en wilde hij daar toch ietsje langer over nadenken dan hij nu deed. Misschien had hij dit gewoon nodig, deze overvloed aan emoties, zodat hij ze straks allemaal in een diepe put kon smijten en weer helemaal niets voelde.
      Het leek hem heerlijk.
      Hij sloot zijn ogen. Dacht aan Jester, die nu plannetjes aan het smeden was met Yrla. Plannetjes die prachtig klonken en in de praktijk veel te ingewikkeld waren. Nee – de oplossing was veel simpeler.
      Zebediah moest gewoon dood en Yrla moest dat doen.
      Maar ja. Jester gaf Zebediah nog liever een cursus knuffelen dan dat hij bloed aan zijn handen had kleven. Zelfs al kon hij daar iedereen mee redden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze glimlachte naar hem, ergens blij dat hij niet verder vroeg naar wat ze bedoelde. Ze wilde het ook eigenlijk helemaal niet over Thor hebben. "Fox, je rouwt nog steeds om hem. En dat mag. Maar weet dat hem wegstoppen je niet gaat helpen om je verdriet minder te maken. Uiteindelijk komt het er een keer uit, je verdriet. Je mag om hem huilen, omdat je hem mist. En natuurlijk zal je hem altijd missen. Maar het verdriet wordt wel minder, met de tijd. En hoewel het gek klinkt, juist als je er meer over praat, leer je het een plekje te geven. Kris heeft nu eenmaal deel uitgemaakt van je leven. En hij is er nog altijd, in je herinneringen en op die foto's. Dus stop met je schuldig voelen, omdat je er een keertje niet aan wil denken. En stop met sorry zeggen voor je verdriet, je mag verdrietig om hem zijn. Maar als je je verdriet echt een plekje wil geven, dan moe je erover leren praten." Hoe ze dit wist, geen idee. Maar het kwam er zo soepel uit dat ze ervan overtuigd was dat ze ooit iemand verloren was, iemand heel dierbaar voor haar. En dat gaf haar een steek in haar maag. Zij kon deze persoon niet herinneren, maakte haar dat erger? Vienna maakte zich los van hem. "Wil je een knuffel?" vroeg ze zachtjes.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox gaf met een trieste glimlach een knikje en liet zich daarna door Vienna omhelzen. Hij sloot zijn ogen even. ‘Ik heb er in het eerste jaar veel over gepraat,’ zei hij toen hij na een tijdje weer losliet. Hij wendde zijn gezicht af en staarde in de verte. ‘Maar Zebediah wilde niet dat ik over hem praatte. Of dat ik aan hem dacht. Toen het… uitging…’ Hij slikte. Dat was niet echt het juiste woord, maar hij wist niet wat hij er anders van moest maken. ‘Toen is dat een beetje gebleven. Erover zwijgen. Vooral omdat er toen wel meer dingen waren waar ik niet over wilde praten.’

---

Every villain is a hero in his own mind.