"Ik hou van Jazz. Het is beter dan Dance op de vroege avond."
Een frons nestelt zich perfect tussen haar wenkbrauwen in als het antwoord van Indigo de stille gedachten doorbreekt, welke spoken door Adeline' hoofd heen jaagt. Het klonk als een verzwakte reactie, niet gebaseerd op de waarheid en uit de lucht getrokken omdat het moest. Toch reageert de vrouwelijke vampier niet, de hand op haar bovenbeen een simpel gebaar van ondersteuning, waar haar eigen vingers kort over heen stroken. Jazz was niet enkel beter te noemen dan Dance, iets waar een ware liefhebber net zo overdacht.
Wanneer Ryan overeind komt langs haar, volgt Adeline hem nauwlettend. Een onbehagelijk gevoel bekruipt haar als de man zonder een woord te zeggen de dansvloer op wandelt, alsof deze volledig aan hem toegeëigend is en hij hem domineert. Ze kon aan alles wat hij uitstraalde voelen dat hij iets in gedachten had.
"Wat ben je van plan, Ríoghán?"
Op een uiterste scherpe toon kaatst ze de vraag zijn kant op, terwijl haar donkere kijkers waarnemen hoe de vampier een man stopt in zijn dansen en aanspreekt. Een zachte grom roffelt in haar keel als het plan dat Ryan voor zich heeft aan haar geopenbaard word. Licht schudden Adeline met haar hoofd, toonde alle tekenen van verzet in haar uitdrukkingen zodra beide heren hun kant op komen. Dit ging hij haar níét aandoen.
"Mijn naam Mark."
Het is de knipoog die Ryan haar geeft, welke ze in ontvangst neemt met het knarsen van haar tanden. "Je kunt het. Ik ben dichtbij, goed? Vergeet je gif niet."
"Ik zweer het je, Ríoghán. Waag het niet."
Maar hij deed het wel. Zijn hand gaat uitnodigend in de richting van de Franse brunette naast haar, duld geen tegenstribbelen als hij haar mee naar de dansvloer troont en laat Adeline daarmee achter met het mens in haar bijzijn. Ongeloof vult haar poelen, alvorens ze opzij naar de man blikt haar kijkers hem volledig tot zich nemen als Mark besluit naast haar te gaan zitten. Dit was een heuse grap, of dat meende Adeline zich voor te nemen tot ze Ryan ziet dansen met Indigo.
"In mijn schoot geworpen als een zoethoudertje, voor wat lijkt op een kind dat vermaakt moet worden," prevelde de brunette laag, doch verweven met een niet te misstaande afkeer in haar stem. Ieder ander moment had beter geweest, maar nu schoten de handelingen al zogenoemd geheel in een verkeerd keelgat. Adeline boog zich echter naar Mark toe, inhaleerde zijn geur diep en troostte zichzelf op minuscule wijze met dat Ryan in ieder geval iemand gekozen had die nog niet vervuild was door een ander van hun soort. Hij kende haar voorkeuren, ondanks dat hij de keren dat ze zich gevoed had in zijn bijzijn op wellicht één hand wist te tellen. Toch deed hij het weer, wierp haar iets toe waar ze niet om gevraagd had en poogt er mee weg te komen alsof het niet meer dan normaal is.
"Aan de kant geschoven voor een bloedzak van nog geen dag oud. Hoe treurig, nu al.."
Adeline snoof, blikte meer dan gepikeerd in de richting van het tweetal en klakte afkeurend met haar tong. Ze wilde zich er vanaf zetten, standvastig in weigering gaan en de man negeren alsof hij er niet zat. Adeline besloot het echter op andere manier aan te pakken. Als dit is hoe het gespeeld moest worden. . .
"Ik weet niet zo goed wat je bedoelt," sprak Mark op een enigszins verwarde toon. Zijn heldere kijkers namen de vampier voor zich volledig op, volgen haar nauwlettend wanneer ze roofzuchtig dichterbij komt. Adeline kon zien dat hij haar niet vertrouwde rook het aan de vlaag van angst die door hem heen trok. Het op één na ergste was nog wel dat ze er helemaal geen plezier aan beleefde, met daar bovenop dat ze er onbewust veel meer aan toe gaf. Het was niet haar intentie om er in mee te gaan, niet op dit vlak, maar de verleiding was net als voor ieder ander veel te groot.
"Geeft niks, hij weet het wel," fluistert de brunette, eens haar lippen vlakbij zijn oor zijn en haar ogen kortstondig die van Ryan weten te vinden. Haar slanke vinger glijden over de andere zijde van Mark nek heen, groeven zich vast in zijn haren haar knokkels witter dan wit vanwege de kracht waarmee ze hem op één plek vasthoudt. "Mijn werkwijze is voor niemand onbekend."
Met een laag gehis slaat Adeline toe, haar donkere blik fonkelend op de mannelijke vampier gericht als ze haar vlijmscherpe hoektanden ontbloot en ruw de dunne huid van Mark's nek doorboren, alvorens ze verschuiven naar de Franse brunette aan zijn zijde. De pijnkreet die de man slaakt gaat volledig aan de vrouwelijke vampier voorbij, het van haar afzetten wat hij poogt te doen nog zo minder. Het stimuleert de primitieve drang alleen maar meer.
Ze had het op alle manieren van hem willen leren, maar niet als het gepaard moest gaan met het gevoel dat nu door haar heen trok een mengeling van onbegrip en afschuw, maar eveneens de stille honger in haar.
Gedreven door een groot deel van haar instincten zoekt Adeline nu meer dan expres de uiterste grens op, waarbij ze toont hoe gevaarlijk een mensenleven in haar handen kan zijn. Hoe dom het is om zijn lot aan haar over te laten en weg te lopen alsof het niets is. Woede raast door Adeline heen, terwijl warm bloed in haar mond stroomt over de smaak viel niet te twisten, Ryan kende het type dat ze graag had eveneens. Maar hij kon er niks aan doen, de man als een slachtoffer naar haar toegeworpen met niks slechts op zijn kerfstok voor het simpele vermaak dat een ander wil hebben. Het was niet haar stijl, niet de manier waarop ze het graag deed en het risico een vertrouwen te schaden dusdanig groot dat het als een moker op haar inslaat.
Het is dan pas dat de vrouwelijke vampier voor het eerst haar gif loslaat een ongecontroleerde dosis door de aderen van haar prooi heen stuwt, zoals ze nooit eerder heeft gedaan. Een onbekend terrein waar nog niet op geoefend is, een troostend gebaar voor het leed dat ze hem aandeed. Of het teveel is dat ze door zijn aderen heen pompt weet Adeline niet, maar dat het werkt een gegeven waar ze snel resultaat van zal zien. Het ritme van zijn hartslag indiceert dat ze zo langer niet door moet gaan, de waarschuwing die haar ten oren komt niet misverstaan.
Haar kaken verstrakken zich wanneer de man anders dan voorheen begint te bewegen, van tegenstribbelen nog maar weinig sprake eens het gif in werking treedt en het verlies van bloed voor het moment overstemd zijn handen haast verlangend over haar heen glijden, begerig met een intense behoefte welke de vrouwelijke vampier niet evenaarde. In tegendeel zelfs, al zij het voor luttele seconden dat ze zich over tracht te geven aan het sluimerende gevoel van genot. Ongemak vormt zich echter gauw in haar binnenste als Mark zijn lichaam tegen dat van haar aan vlijt, druist tegen haar eigen ervaringen in, waarop de vampier zich van haar eigen prooi afzet. Op geen enkel wijze zachtzinnig te noemen laat Adeline de man los trekt haar lange hoektanden genadeloos uit de aderen terug zonder zich te bekommeren om het schoonmaken van de kleine wondjes. Haar ademhaling gejaagd vanwege de ingehouden spanning om niet door te slaan, om niet datgene te nemen wat ze normaliter wel deed.
"Blijf daar," siste Adeline met opeengeklemde kaken naar de jongeman, duwt Mark met vlakke hand terug op de bank als hij met een wazige blik naar haar toe probeert te kruipen en richt de lange nagel van haar wijsvinger waarschuwend in zijn richting met dat hij niet moet bewegen. Zelfs in haar nijdige staat weet de brunette gracieus overeind te komen, veegt haar mondhoeken schoon met een servetje van het dienblad vol drank waarna ze één van de gevulde glazen tegen haar lippen plaatst, het alcoholische goedje vervolgens rijkelijk achterover kapt en daarmee de smaak van het bloed weet te verdunnen. Haar handen trillen op een onnatuurlijke wijze voor haar soort, een teken van disbalans nu er van jacht geen enkele sprake is geweest.
"Als je het beu bent, Ríoghán," fluistert Adeline zacht, doch hard genoeg voor de man om het tussen de jazz-klanken op te vangen. "Dan mag je het me ook zeggen." Met haar donkere kijkers strak op de desbetreffende persoon gericht, vervult met het gif van onredelijkheid, maar lichter geworden door het stillen van tenminste één honger plaatst de brunette statig het glas leeg terug op het dienblad. "Dit had zo fout af kunnen lopen."
Na deze woorden verlaat Adeline de plek waar ze met Mark is achtergelaten; de man nog overduidelijk in zijn high en versuft vanwege het ruime bloedverlies, terwijl de desbetreffende vampier niet meer naar hem omkeek. Gaandeweg dringt pas ergens het besef tot Adeline door dat het gelukt was te stoppen. Een onschuldige zoveel anders dan de schuldige die zij normaliter ving. De trots die ze ieder ander moment ervaren zou hebben bleef echter voor even nog volledig uit.
|
|
