[RPG • 0] Experium || 15 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 23 april 2020 - 8:23 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Er ligt paracetamol in het keukenkastje," zei Jester tegen Vienna, terwijl Yrla met een worstelende Fersephone wegliep. De manier waarop ze zo zat te rillen betekende vast niets goeds. Misschien dat de pijnstiller ook mogelijke koorts wat kon laten zakken. Dit betekende wel ondertussen drie afdelingsgenoten aan de bedrust. Misschien moest hij Fire maar om nog een training vragen ofzo van hoe hij een goede leider moest zijn, want dit ging niet zo lekker.
      Hij wachtte tot ook Vienna de keuken in verdween. "Dat is Vienna's dekbed, trouwens," merkte hij op. Het puntje ervan verdween net om de hoek en zijn lippen krulden om in een glimlach. "En als je haar hierheen gedragen hebt dan heeft ze dat ook vast niet zelf gepakt. Gelukkig dat iemand anders dat wel gedaan heeft, ze rilde als een rietje. Misschien zijn de Panthers dan toch meer een team dan ik had gedacht."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ik wilde je trots maken,’ zei Onyx met een grijns. Tenslotte had hij nog wel wat goed te maken, aangezien hij de tribunes nogal halsoverkop had verlaten. Hij kwam overeind van de bank, pakte zijn mondharmonica en stak die weg. ‘En nu is het tijd voor een feestmaal. De stemming maakt wel duidelijk dat we geen laatste zijn geworden.’
      Terwijl ze koers zetten naar de eetzaal, lichtte Jester hem in. Hij sprak niet heel uitgebreid over zijn eigen toernooi en Onyx zou later wel naar de details vragen. Hij vond het nu te druk om zich heen. Hij begreep in ieder geval dat Jester het uiteindelijk tegen Fire had afgelegd, dat Yrla in de tweede ronde had gestaan – en gewonnen had! – en dat zelfs 8102 naar de arena gedwongen was en het goed had gedaan.
      Er was toch een soort trots waar hij zich over verwonderde. Wie weet – misschien zat er zelfs diep in hem een teamplayer verborgen.
      Ze haalden hun lunch op en gingen bij de drie jonkies aan tafel zitten. Onyx kon zich het moment niet meer precies voor de geest halen toen hij de arena had verlaten, maar hij betwijfelde of hij erg aangenaam gezelschap was geweest op dat moment. Had hij niet zijn rolstoel omver gekegeld? Ach ja – alles leek er nog op en aan te zitten en Merrin keek verrekte vrolijk.
      ‘Je hebt onze irritante bromvlieg weggejaagd?’ vroeg hij met een halve grijns aan Merrin. Een verontschuldiging kon hij niet over zijn lippen krijgen; hij schaamde zich nogal voor zijn uitbarsting en bracht dat niet graag ter sprake en het voelde tactischer om een opmerking te maken over het weinige wat ze met elkaar overeen hadden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

Heel even keek Merrin Onyx verongelijkt aan. Hij wilde wel reageren, maar hoopte dat Onyx het niet uit zou leggen waar ze het over hadden. Of dat Adam doorhad dat het over Fox ging. "Wel, hij vloog weg, toen hij zag dat ik de betere speler was," zei hij met een grijns. Geen idee of dat zo was, maar Fox was in ieder geval verdwenen. Dat was erg prettig. "Ben jij oke?" vroeg hij toen toch voorzichtig en zo zacht dat hopelijk niemand anders dan Onyx het hoorde.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

Ze keek nors naar Yrla, die naast haar bed was gaan zitten. Ze viel in een nieuwe hoestbui, maar had zich opnieuw onder een dekentje geworsteld. Al was het dit keer in haar eigen bed. Vienna had wat paracetamol voor haar neergelegd en had haar toen alleen gelaten, met die irritante Yrla. Ze keek hem nog steeds boos naar hem, over het kussen dat ze tegen haar buik geklemd had. Yrla had er een stoel bij gepakt en kwam rustig naast haar zitten.
      "Hier," zei hij, terwijl hij de paracetamol aanbood en een glas water. Fersephone draaide zich koppig van hem weg. Snapte hij dan niet dat zij hem absoluut niet op dit moment wilde zien. Ze voelde zich ellendig en zwak. Ze wilde niet dat hij haar zo zag, dat iemand haar zo zag. "Fersephone, neem nou gewoon de paracetamol, dan voel je je beter." Nog altijd koppig draaide het meisje zich van hem af, ondanks het feit dat ze snakte naar het medicijn. Haar hoofd spleet open. Yrla zette met een zucht het glas neer en legde de paracetamol op het kastje. "Goed dan, wees maar eigenwijs. Je lijdt hier alleen maar zelf onder."
      Fersephone voelde een verlichting, toen de jongen opstond en weer wegging. Het was prettiger om alleen te zijn, beter om dit alleen te doen. Niemand gaf ooit wat om haar. Ze schrok echter van een paar voeten die opeens op haar bedrand werden gezet. Yrla had een boek uit haar kast getrokken en het zich gemakkelijk gemaakt op haar kamer. Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauw op en Yrla gaf daar antwoord op. "Ik ga niet weg voor ik goed en wel weet dat je ligt en dat je die paracetamol hebt genomen." Fersephone keek in zijn lichtblauwe ogen en zag dat hij het meende. Hij ging echt niet weg...
      Dat zorgde ervoor dat haar ogen begonnen te tranen en haastig pakte ze het glas van het nachtkastje en slikte de twee paracetamol weg. Yrla zei niets, geen 'zie je wel' of wat dan voor plagerige opmerking. Hij knikte haar alleen toe en stond op om weg te gaan. In een opwelling greep ze hem bij zijn shirt. En Yrla keek verbaasd achterom. "Wil je... Wil je blijven?" vroeg ze zachtjes. Natuurlijk zag ze de verbazing op zijn gezicht. "N- natuurlijk," zei hij uit zijn doen. "Ik moet straks wel naar Merrin, helpen met zijn revalidatie, maar ik kan wel blijven." Even keek hij naar de deur, liep er naar toe en sloot hem uiteindelijk. Fersephone schoof op in bed en nodigde de jongen uit om naast haar te gaan zitten. Natuurlijk zag ze zijn verbazing, maar zonder woorden deed Yrla wat ze van hem vroeg.
      Het matras deukte in onder Yrla zijn gewicht. Voor twee tellen aarzelde, maar uiteindelijk kroop ze tegen de jongen aan. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en ging langs hem heen liggen. Zijn arm gooide hij om haar heen en hoewel de eerste aanraking haar deed rillen, deed Fersephone niets. Dit had ze nog nooit gedaan, zelfs bij Fayr of Dezi niet. Maar voor het eerst in jaren voelde het meisje hoe zwaar ze de genegenheid nodig had en dus kroop ze dicht tegen de jongen aan.

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx liet spontaan zijn krentenbol uit zijn hand vallen toen hij Merrins vraag hoorde. Of hij oké was? Behalve Jester had nog nooit iemand dat aan hem gevraagd en hij wist ook even niet wat hij ervan moest denken. Hij moest nog wennen aan het feit dat er iemand was die in zijn welzijn geïnteresseerd was, het idee dat dat aantal zich nu al gingen vermenigvuldigen stond hem niet echt aan. Hij was er helemaal niet blij mee dat hij blijkbaar aan de hele school had laten merken dat het níét goed ging – en tegelijkertijd maakte het een vreemd gevoel in hem los dat een jongen die in een rolstoel zat – en die hij even geleden nog omver had geduwd – hem zo’n vraag stelde. Nog even en hij werd emotioneel.
      ‘Best hoor,’ reageerde hij onverschillig. ‘Ben blij dat jij ook weer in je rolstoel terecht bent gekomen. Het is maar weer eens bewezen dat ik maar niet in de zorg moet gaan werken.’
      Al had hij Perspehone niet voor dood achtergelaten. Dat was al iets, toch? Men moest nu ook weer niet te veel van hem gaan verwachten…

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Verbaasd had hij gevraagd wat Fersephone van hem vroeg. Nog verbaasder was hij toen het meisje tegen hem aankroop. In eerste instantie wist hij niet zo goed of hij haar wel mocht vasthouden, maar met dat Phone dichter tegen hem aankroop, sloeg hij een arm om haar heen. Hij voelde de warmte van het meisje afstralen, maar zei niets. Zou hij het kunnen wagen om een vraag te stellen?
      "Waarom heb je alweer je gave tot het limiet getrokken, Fersephone? Je weet dat het niet kan... Drie keer in een week is echt niet goed voor je."
Het bleef een tijdje stil. Sure, waarom zou ze ook zijn vraag beantwoorden. Hij was toch... "Dezi," kwam er ineens heel zachtjes uit. Het feit dat ze antwoordde, liet hem schokken. Wat? Had hij dat nu serieus goed gehoord.
      "Ik haat haar. Hoe kan je zoiets nu doen?" zei ze zachtjes. Yrla durfde bijna geen antwoord te geven, hij was niet niet gewend van Fersephone. Ze had zich eerlijk waar nog nooit eerder voor hem geopend. "Ik weet het echt niet, Fer," zei hij zachtjes. "Ze moet wel een gruwelijk hekel aan die jongen hebben gehad om dit te doen." Hij had bijna willen zeggen, misschien heeft hij haar iets aangedaan, maar hij geloofde niet dat 8175 daartoe in staat was. "Maar ik mis haar ook," zei ze zachtjes. Yrla keek naar beneden, maar Fersephone leek hem bewust niet aan te kijken. Opeens begreep hij wat er door Fersephone heen ging. Natuurlijk, het was verschrikkelijk wat er gebeurd was, maar voor Phone was ze altijd een goede vriendin geweest. "Natuurlijk mis je haar! Ze was je enige vriendin. Niemand neemt het je kwalijk, om het feit dat je je vriendin mist." Dat was het eerste moment dat Fersephone naar hem opkeek, met een kleine glimlach op haar gezicht.
      Opeens flitste hun eerdere kus door zijn hoofd. Zijn ogen flitsten even naar haar lippen en voor even had hij de neiging opnieuw zijn lippen op die van haar te drukken. Hij wenste opeens dat hij die lippen kon proeven, dat hij Phone nog dichter tegen hem aan kon trekken. Een eerste kriebel schoot door zijn maag heen. Oh shit.... Nee dat ging niet gebeuren! Dat ging absoluut niet gebeuren. Nee, nee, nee en nog eens nee. Hij ging niet verliefd worden op Fersephone, hij kon dan nog beter een dood paard verkering vragen. Of alvast zijn grafkist gaan bouwen.

[ bericht aangepast op 23 april 2020 - 18:20 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

Zijn blik keek ineens geschokt en Fersephone was opeens heel nieuwsgierig wat er in hem omging. "Gaat het wel?" vroeg ze verward.
      "Ja, prima," piepte hij . Hij schudde zijn hoofd om zichzelf bij elkaar te rapen. "Je kunt beter even op jezelf letten nu, Phone," zei hij zachtjes. Ze legde haar hoofd terug op zijn schouder, niet begrijpend wat er zojuist gebeurd was. "Probeer nog maar een keer te slapen. En anders blijven we gewoon zo even zitten, maar daarna moet ik echt Merrin gaan helpen." Fersephone onder hem schoot zachtjes in de lach. Ietwat beledigd keek hij haar aan. "Wat?" vroeg hij.
      "Die zin klinkt raar uit jouw mond," zei het meisje. Ze nestelde zich beter tegen Yrla aan. Ze kon ergens wel begrijpen wat Dezi nu ineens bedoelde met 'hij ligt gewoon lekker', als dit het al was wat ze bedoelde. Het voelde prettig om even iemand om haar heen te hebben, om tegen iemand aan te kruipen. Al was het raar dat ze juist nu aan haar vriendin dacht en gauw verjoeg ze Dezi uit haar hoofd. Ze voelde hoe Yrla opeens door haar haren begon te strijken, en hoewel het een prima gevoel was, schrok ze ervan. Even keek ze schichtig omhoog. Ze had niet het idee dat Yrla in de gaten had wat hij deed, want hij leek ver weg met zijn gedachten.
      "Ja, ik weet het. Ik kan er zelf ook nog niet helemaal aan wennen.."

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam had net zijn eten op toen er iemand naast hem neer plofte.
      ‘Hoi! We gingen zo een spelletje doen toch?’ Fox keek hen enthousiast aan. ‘Doen jullie ook mee met een potje risk?’ vroeg hij met een blik op Onyx en Jester. ‘Bij mijn House spelen ze nooit spelletjes – zo saai! Ik ben blij dat ik met jullie mag meedoen.’ Hij glimlachte van oor tot oor.
      Adam voelde zich een beetje ongemakkelijk. Hij had het gevoel gehad dat Onyx net Fox met “vervelende bromvlieg” bedoeld had, aangezien de jongen vandaag met hen opgetrokken had en Onyx al bij het ontbijt niet echt aardig tegen Fox was geweest. Dat betekende dat hij dan met Michiel over hem gepraat had, die blijkbaar ook niet te lovend over hem had gesproken. Gelukkig leek dat nu over te zijn, Adam nam aan dat het gewoon zijn onzekerheid was geweest en dat Merrin zich nu wel weer comfortabel rondom Fox zou voelen. Onyx keek daarentegen alsof hij hem het liefst in een kist zou stoppen en de sleutel in het water wilde gooien. Hij dacht weer wat Michiel vorige week gezegd had; dat Fox best wel eenzaam was in zijn eigen afdeling. Juist daarom vond hij het wel fijn als Fox zich bij hen wel thuis voelde. Ze konden prima een vriendengroepje van vier zijn, toch? Michiel had gewoon ietsje de tijd nodig om aan zijn drukte te wennen — dat moest hij ook nog steeds — maar uiteindelijk herinnerde hij zich vast weer waarom ze pasgeleden vriendschap hadden gesloten.

[ bericht aangepast op 23 april 2020 - 19:02 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester hield van Risk. Een combinatie tussen strategie, geluk, bondjes sluiten en weer verbreken... hoe kon iemand daar nou níet van houden? Bovendien was het ook nog eens goed voor het team om iets met zijn allen te doen (gelukkig hadden ze geen monopolie voorgesteld, want dat veroorzaakte vaak van het soort ruzies waardoor sommige mensen moordneigingen kregen) en iets om hem af te leiden van de constante stroom beelden uit de Arena zou vast ook wel goed voor hem zijn.
      Aan de andere kant wilde hij eigenlijk alleen maar met Onyx praten en verder gewoon rustig op de bank of zijn bed kunnen zitten en eens nadenken over alle problemen die hij uitgesteld had tot na deze afschuwelijke opdracht.
      "Je vraagt mij voor risk?" zei Jester met een grijns. "Dat wordt je ondergang." Hij keek opzij naar Onyx. "Help je mee?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx snoof. ‘Dacht het niet.’
      Hij wist niet eens hoe het moest. Het moest zo’n zeven jaar geleden zijn dat hij überhaupt een spelletje had aangeraakt.
      ‘Ah kom op!’ Fox knipperde met zijn ogen.
      Hij vroeg zich af of die heikneuter wel besefte dat de enige reactie die dat losmaakte een verlangen was om zijn ogen eruit te rukken. Hij had helemaal geen zin om nog meer tijd met die imbeciel door te brengen.
      ‘Als je meedoet kunnen we koppel-risken! Maar als jij liever blijft chagrijnen dan vragen we Vienna wel – en dan pik ik je partner.’
      ‘Ja – dat is wel een hobby van je hè?’ kaatste Onyx terug. ‘Andermans vrienden jatten.’
      Hij grijnsde tevreden toen de jongen iets in elkaar kromp.
      ‘Alleen als anderen hen in de steek laten,’ antwoordde Fox toen uitdagend. ‘Dus als jij moedig naast je vriendje strijdt, heb je niks van mij te vrezen.’ Hij keek Jester aan en wiebelde met zijn wenkbrauwen. ‘Tenzij die natuurlijk overloopt.’
      Onyx wist werkelijk waar niet hoe hij een spelletje moest overleven zonder dat kind op z’n bek te slaan. Maar goed – misschien was het wel weer een mooie proeve voor zijn zelfbeheersing. Hij keek Jester aan en slaakte een zucht. Voor de team-spirit dan maar.
      Fox trommelde met zijn vingers op de tafel. ‘Mooi zo.’ Hij richtte zijn blik opzij. ‘Mag ik dan met jouw in een team, Merrin?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox en Onyx lagen mekaar niet zo, had hij het idee. Gelukkig bleek Fox wat dat betreft net zo veerkrachtig als hij en aan de zware zucht van Onyx te horen, gaf hij zich gewonnen. Niet iets wat veel mensen konden zeggen om voor elkaar gekregen te hebben en Fox steeg alweer eens aanzienlijk in Jesters aanmerking.
      Hij grijnsde en stootte Onyx tegen zijn schouder. "We maken ze af."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Merrin

Hij had er bijna uitgeflapt dat hij niemand in de steek liet, maar hij besefte op net op tijd dat het niet over hem ging. Althans hij hoopte dat het niet over hem ging. Hij voelde zich aangevallen door die opmerking. Dat Fox daarna vroeg of hij bij hem in het team mocht, verwarde hem dan ook compleet. Wacht, de jongen wilde met hem? Ergens had Merrin verwacht dat Fox alles eraan zou doen om met Adam in een team te willen, dan had hij met Agami gemogen. Wat hij overigens wel gezellig vond. Maar dit verraste hem. "Uh.. Sure." Moest hij vertellen dat hij niet de allerbeste in spelletjes was? Nee, boeide hem wat dat hij ging verliezen en hij was wel nieuwsgierig naar Fox zijn reactie. Hij keek even verbaasd naar Adam naast hem, haalde zijn schouders op en keek hem toen met een grijns aan. Stiekem was hij wel blij dat Fox voor hem koos, dan hoefde hij niet elke keer de versierpogingen van Fox aan te zien. Want hoewel hij het wist dat Adam voor hem zou kiezen en zijn aanwezigheid minder vervelend daardoor was, wist hij niet zeker of hij ook dat aan kon zien voor zijn neus. "Kom maar op dan!" zei hij fanatiek tegen Jester.

---

It's never gonna happen, Guys.

Even had Adam gedacht dat Fox’ opmerking over je vrienden in de steek laten op hem sloeg. Tenslotte had hij zijn vriendschap met Michiel verbroken en had Fox hem daarna opgevangen. Toch had er geen bijtende toon in Fox’ woorden gelegen en paste het ook niet bij hoe de jongen zich tot nu toe tegen hem gedragen had, dus hij liet het maar van zich afglijden. Hij vond het wel leuk dat Jester en Onyx mee zouden doen, zo leerde hij die jongens ook eens van een andere kant kennen.
      ‘Ik ben de enige met girlpower in mijn team,’ grijnsde hij. ‘Dus reken maar dat wij gaan winnen.’ Hij grijnsde naar Agami en kwam overeind. Zodra hij stond besefte hij dat misschien nog niet iedereen klaar was met eten, maar hij zag dat de meeste borden wel leeg waren.
      Fox had de rolstoel van Merrin vastgepakt en ze liepen met zijn zessen naar de campus van de Panthers. Hij keek opzij toen er een lange gestalte naast hem kwam lopen – wat er eigenlijk maar één kon zijn.
      ‘Ik wil je nog ergens over spreken.’ Onyx keek hem indringend aan.
      ‘Oh…’ Adam kreeg spontaan klamme handen. Als Onyx hem ergens over wilde spreken, dan was dat vast ernstig. ‘Nu, bedoel je?’
      ‘Nee. Gewoon… straks. Na dat kutspel ofzo.’
      Adam knikte langzaam. Voor hij verder nog wat kon zeggen, hield Onyx zijn pas in en ging weer naast Jester lopen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester trok vragend zijn wenkbrauwen op toen Onyx weer naast hem kwam lopen. "Wat zei je tegen 'm?" vroeg hij, met een rukje van zijn hoofd richting Adam.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Heel stiekem wilde Fox ook weleens een ritje maken in de rolstoel. Het kon vast best leuk zijn om van een heuvel af te rijden ofzo. Hij durfde het echter niet te vragen. Wel als Merrin zich de tijd die ze hadden doorgebracht nog kon herinneren, maar dat was helaas niet het geval en nu vond hij het moeilijk om hem in te schatten. Tenslotte was zoiets vast niet leuk als je zelf in een rolstoel zat.
      Eigenlijk had hij Merrin in een opwelling in zijn team gevraagd. Net had hij met een paar Lions aan tafel gezeten waar hij niet echt lekker mee kon kletsen en toen had hij teruggedacht aan zondag, toen Merrin bij hem had gezeten. Toen hij een nieuwe vriend had gemaakt. Natuurlijk was het voor Fox lang niet zo zwaar als voor Adam, maar hij zag wel dat die binnen no-time weer naar elkaar toegegroeid waren en hoewel Merrin en hij elkaar ook weer niet super vaak hadden gesproken, had hij al wel vrij snel het gevoel gehad dat hij misschien eindelijk weer echt een nieuwe vriend kon maken.
      Een vriend die hem alleen al weer na een dag weer vergeten was.
      Hij had het echt leuk gevonden, die zaterdagmiddag dat hij Merrin een spoedcursus flirten had gegeven. Hij vroeg zich af of daar toch wat van in zijn onderbewustzijn was blijven hangen en of het nu Fox’ eigen schuld was dat Merrin binnen twee dagen zijn beste vriend had versierd. Dan bleek hij toch een meesterversierder, aangezien hij binnen vier dagen de twee mensen om zijn vinger had gewonden waar Fox ook interesse in had.
      ‘We hebben eergisteren gevoetbald,’ vertelde Fox terwijl hij Merrin vooruitduwde, de school uit. ‘Jij en ik. Misschien dat ik een rolstoel kan jatten zodat we in de gymzaal rolstoelbasketbal kunnen proberen? Morgenmiddag ofzo?’
      Een beetje nerveus beet op hij op zijn lip. Hij wist niet echt hoe Merrin erop zou reageren en om de een of andere manier was hij bang om iets fout te zeggen. Hij had niet echt ervaring met gehandicapte vrienden, maar hij vond het wel een mooie uitdaging om toch naar dingen te zoeken die ze konden doen.

[ bericht aangepast op 24 april 2020 - 7:22 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.