[RPG • 0] Experium || 13 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo Meisjes: • Maaya

Buffalo's Jongens: • Meisjes: • Kijo

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Merrin

"Thanks sis." Merrin lachte weer even, al zag hij het allemaal nog niet voor zich. "Yrla gaat me helpen, heeft hij toegezegd. We gaan morgen direct beginnen!" Vienna verslikte zich in haar drinken en kreeg spontaan een hoestbui ervan. "Yrla gaat je helpen?" vroeg ze verbaasd. "Weet je het zeker?" Merrin knikte. "Hij zei dat hij wat goed te maken had, dat mag hij dan morgen bewijzen." Hij ving de blik van zijn zus wel op, maar negeerde het. Natuurlijk wist hij dat hij voorzichtig moest zijn met deze Yrla, maar de jongen had supersnelheid als gave. Hij deed alles met zijn benen, dan wist hij vast wel een manier om ze te trainen. Na zijn bord leeggegeten te hebben, rommelde hij verder in zijn tas, samen met Vienna.
      Uiteindelijk vond hij zijn kladblok waarbij hij rustig tussen de blaadjes door bladerde. Eentje leek eruit te springen, door de hoeveelheid van het gebruik was het blad gekreukeld. Jesters stappenplan stond erboven. Merrin las de stappen door en begreep nog niet helemaal waar het over ging. "Hee, Vien. Weet jij wat dit is?" Vienna keek over het blad heen en Merrin zag dat ze aarzelde. "Kom op, Vien," drong hij aan. Het meisje zuchtte. "Dit is het stappenplan van Jester over hoe je met je gave overweg kan. Ik denk dat het nu opgesloten is in het doosje, zoals Jester dat beschrijft. Als je hem wil gebruiken, dan moet het daaruit." Vienna probeerde het schrift uit zijn handen te trekken, maar Merrin wilde het nog niet loslaten. "Ik denk niet dat het handig is als je nu je gave gebruikt, Merr. Wie weet wat ervan komt." Merrin legde het blocnote op zijn schoot neer. "Kun je me eens laten zien wat jij kan?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire trok zich niet zo veel al van haar humeurigheid, al had hij geen engelengeduld. Als haar humeur over een kwartier niet was opgeklaard, hield hij het wel weer voor gezien en probeerde hij het op een ander moment opnieuw. Hij ging haar voor naar het deel van het terrein dat als vuilnisbelt werd gebruikt en waar hij vooral in zijn jonge jaren een hoop zooi had getrapt. Onderweg vormde hij alvast een vuurbol en wierp die met een boogje omhoog. 'Je kan hem vangen zonder je te branden. Pas als je hem ergens tegenaan komt ontploft ie.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx wist niet helemaal zeker wat zijn vriend bedoelde. Gewoon – in het algemeen wat voorbeelden noemen? Daar had hij al een aardig beeld van, nu hij met Maaya’s hallucinaties had geoefend. Waarschijnlijk doelde hij op het voorbeeld dat hij net zelf had aangehaald en daar wilde hij absoluut niet over praten. Hij wilde niet dat het weer met zijn hoofd ging fucken – niet meer dan het nu al deed. Nog steeds wist hij niet wat waarheid was en wat niet, maar als het wél waar was, geloofde hij deze keer dat hij écht kans liep zijn vriend kwijt te raken. Hij had zich berust in het feit dat het niet zo was, dat hij geschift was maar niet zó ver gegaan was. Het was niet nodig die ouwe koe uit de sloot te halen.
      ‘Als ik erover ga praten dan komt er te veel naar boven,’ zei hij. ‘Dat kunnen we misschien best een keer doen, maar niet als mijn hoofd al overstroomt door honderd andere zorgen. Dat is al helemaal garantie dat ik de eerst volgende die straks iets onaardigs zegt door het raam flikker.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

Ze vertrouwde het nog niet helemaal, maar toch liet ze Merrin los. Ze liep naar de kruk verderop en liet hem zweven. "Mijn gave is levitatie, oftewel ik kan alles laten vliegen wat je maar ziet. Nou ja, behalve levende dingen dan." Ze keek met een glimlachje naar de jongen in het bed, die haar met grote ogen aankeek. "Cool!" zei hij onder de indruk. Hij keek weer in het schrift. "Nu wil ik ook weten wat ik kan." Merrin sloot zijn ogen. "Merr. Niet doen, je weet niet wat je gave doet." De jongen in het bed luisterde echter niet. "Merr..." zei Vienna waarschuwend. Maar ze was te laat. Merrins gave kwam met een brul tot leven. Zijn ogen schenen wit licht uit en Vienna besefte zich twee seconden later dat ze Merrin hoorde schreeuwen. "Merrrin!" Ze probeerde bij haar broertje te komen, maar zijn haren groeiden explosief en een van de strengen was zo dik gegroeid dat het haar aan de kant sloeg. Vienna knalde met haar rug tegen de muur op en voelde hoe de adem uit haar longen geperst werd. Angstig keek ze toe hoe zijn zwarte haardos als een soort woekeraar over de grond kroop en zich vastzette aan de bedden, de tafel en de reling. Ze zag vanuit haar positie dat zijn handen groeiden en weer krompen. Dat zijn huidskleur allerlei kleuren afliep. "Merr! Merrin, hoor je me?" Vienna probeerde weer dichterbij te komen, maar Merrins gave stond niet toe dat ze in de buurt kwam. Direct viel zijn haar Vienna aan. De eerste wist ze nog te ontwijken, maar uiteindelijk stond ze vastgeklemd tegen het bed naast die van Merrin. "MERRIN!" Maar hoe ze ook gilde, haar broertje leek haar niet te horen. Merrins eigen schreeuwen klonk ook nog. Precies op dat moment ging de deur van de ziekenzaal open en kwam 8175 naar binnen gelopen. "Pas op! Kom niet in de buurt!" schreeuwde ze nog naar hem.

[ bericht aangepast op 16 april 2020 - 16:28 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Oké. Een andere keer." Hij had de neiging om Onyx geruststellend even aan te raken, maar deed het niet. Zijn vriend zat al zo vol met andere dingen. Handjes thuis. "Mensen uit het raam flikkeren lijkt me inderdaad geen handige zet. Geeft zo'n rommeltje," glimlachte Jester. Hij hoopte dat het kleine grapje goed zou vallen. Hij werd weer even wat serieuzer en begon figuurtjes te tekenen op het hout met zijn nagel. "Waar maak je je nog meer zorgen om?" Hij keek op en glimlachte. "Als ik me zorgen maak, helpt het altijd om met jou te praten. Dan is mijn hoofd een enorme chaos, waar alles door elkaar slingert en jij bent altijd kalm. Een soort anker, waar de belangrijke dingen aan blijven hangen." Jester haalde zijn schouders op. "Zo zwaar ben ik niet, maar ik kan best eens jouw anker zijn."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx gaf niet graag toe dat hij bezorgd was. Meestal stopte hij zulke gevoelens in een laatje dat hij daarna dichtschoof en vergrendelde, maar blijkbaar zat het nu zo vol dat de la gewoon openbarstte. Hij wist echter ook niet zo goed wat hem tegenhield. Jester deelde altijd zijn gedachten, zijn zorgen.
      'Het is gewoon alles,' zei hij toen. 'Zebediah die met een of andere doemplan bezig is, leerlingen die in het geheim bezig zijn Naamlozen eruit te werken, een schoolbestuur dat ons er misschien uit wil hebben, Merrin die met een gewist geheugen en verlamd op de ziekenboeg ligt, Adam met een trauma die zijn gave blokkeert - waarbij ik voor beiden deels verantwoordelijk ben, jij die morgen de confrontatie met Maaya moet aangaan, mijn eigen vervloekte bloedband met dat kutwijf, de angst dat ik binnenkort net zo doorsla als Dezi, het bondgenootschap met de Lions terwijl ik een bezem in een van hun reten geramd heb...' Hij slaakte een diepe zucht. 'Nou, dat dus allemaal. Veel van die dingen zullen ook bij jou door je hoofd spoken maar bij mij is het geen rustig spoken maar meer met een gebundelde mentale aanval. Ofzo.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adams ogen werden groot van schrik toen hij geschreeuw hoorde. Grote zwarte tentakels krulden zich door het hele vertrek en er gingen een paar tellen voorbij voordat Adam zich realiseren dat het haar was. Merrins haar. Hij ving een glimp op van grote blauwe handen. Een paar tellen staarde hij naar het rare schouwspel, daarna schudde hij de verbijstering van zich af. Zijn gave was op hol geslagen. Adam kon hem hierbij helpen, ze hadden heel vaak geoefend met het aan- en uitzetten van zijn gave.
      Hij klom op een van de bedden en ging op zijn knieën zitten. ‘Geen paniek, Michiel!’ zei hij op een kalme, maar goed verstaanbare toon. ‘Ik ben hier om je te helpen, goed? We hebben dit al heel vaak gedaan, zelfs al herinner je je het niet meer. Maar diep vanbinnen weet je wat je moet doen. Focus eerst alleen op je hand.’ Heel voorzichtig kwam hij iets dichterbij, zodat hij zijn volume ook kon laten dalen waardoor hij rustiger klonk. ‘Zoek naar je gave tot je hem voelt tintelen. Breng er rust in, er is niets aan de hand. Samen lossen we dit op. Dan verschuiven we je iets, naar je onderarm. Daar mag het ook allemaal rustig worden, je hebt je gave namelijk niet nodig op dit moment.’ Stapje voor stapje schoof hij de gave op, hopend dat het effect had. Merrin was echter gestopt met schreeuwen, dus hij geloofde dat ze de goede kant op gingen. Inmiddels kon hij bij zijn eigen bed en hij klom erop en bleef op zijn knieën zetten. Hij legde even geruststellend een hand op Vienna’s schouder en gaf een kneepje terwijl hij zijn ogen op zijn vriend hield gericht en tegen hem bleef praten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone

Hij gooide zo opeens de vuurbal naar Fersephone toe dat ze hem in een reflex ving. Het voelde warm aan, maar ze brandde er niet aan. Gooien dus, dat kon ze. Ze gooide de bal zo ver ze kon van zich vandaan. Zodra de bal de grond raakte, volgde er een enorme knal. "Wow, vet! Nog een!" Ze stond als een klein kind op haar tenen te dansen. Haar vreselijke humeur verdween als sneeuw voor de zon. Slopen was niet alleen haar gave, het was ook iets wat ze ontzettend leuk vond en wat haar opluchtte. De blik van Fire sprak echter boekdelen. "Mag ik er nog een?" zei ze op een veel lievere toon.

---

It's never gonna happen, Guys.

Jester schonk zijn vriend een kleine glimlach. "Dan moeten we eens zien of we die aanval kunnen onderscheppen."
      "Morgenochtend gaat Maaya erachter komen dat ze ons gruwelijk onderschat heeft. Wij hebben geoefend en dat ging goed. She won't even know what hit her." Hij keek Onyx vastberaden aan. "En zelfs als ze voor mij te krachtig blijkt, dan valt Fire haar in de rug aan. Hij weet de rots te vinden en ik vertrouw hem dat hij zich aan de deal houdt. Uiteindelijk komt het neer op Fire en mij, wat er ook gebeurt. Hij gaat een vuur gebruiken dat al na een paar minuten geen verwondingen meer achterlaat, dus zelfs als ik het niet meer van hem kan winnen ben ik in een mum van tijd mijn oude knappe zelf weer."
      Jester maakte zich eigenlijk niet meer druk om het toernooi, precies om de redenen die hij net had uitgelegd. In het ergste geval werd hij twee keer geroosterd en hij had het al drie keer in een droom doorstaan. Twee extra keren zouden hem echt niet laten doordraaien. Voor het eerst sinds de opdracht duidelijk was geworden, had Jester een soort van rust, vanbinnen. Iemand in het bestuur had gegarandeerd een hekel aan hem, maar hij zou dat toernooi prima nog eens kunnen winnen. Zeker als Fire al veel kruit moest verschieten om Ednoces op afstand te houden.
      Happy Hunger Games. The odds would be in his favour.
      Jester vouwde zijn handen ineen en bracht zijn aandacht terug naar het volgende waar Onyx het over had gehad. "Fire maakte nog een goed punt: een teamplayer ben je niet alleen. Morgen, na het toernooi, gaan we met zijn allen bij die jongens langs, met de hele afdeling. Of ze nu een naam hebben of niet en of ze ons nog kunnen herinneren of niet, Adam en Merrin horen bij de Panthers en samen kunnen we een hele hoop bereiken. Er hadden drie doden kunnen vallen door Dezi. Door ons zijn het er nul. Adam gaat herstellen, Merrin gaat hulp krijgen van Fayr en is vast ook binnen de kortste keren weer op vrije voeten. Ze komen hier wel overheen," zei hij. Een grijns krulde om zijn lippen. "Geef ze een beetje credit."
      Jester liet even een korte stilte vallen voor hij verder ging naar het volgende bommetje om te ontmantelen. "Dat bondgenootschap..." Zelfs in het geval dát Fire Dezi-style door het lint ging, wat kon de jongen hen maken? Als hij hen frontaal aanviel werd hij zelf van school verwijderd en tegen die tijd had Jester de nodige ervaring met Fire's gave en hoe hij zijn vuur gebruikte. Ze zouden alleen hun bondgenoot kwijt zijn en er een vijand bij hebben, maar daar kwamen ze ook wel weer overheen.
      "Laat daar mij me maar druk om maken, oké?" Hij keek Onyx even goed aan. "Ik ben de leider, toch? Da's mijn taak. Het komt wel goed. Je antwoord tijdens de onderhandelingen was geweldig, trouwens. Dat had ik nog niet gezegd. Het was awesome." Jester knipoogde. "Die bloedband met Maaya gaan we verbreken, al moet ik zelf een bloedband met je aangaan om dat voor elkaar te krijgen. Mocht het plan met Fayr niet lukken... dan ga ik ervoor zorgen dat jij je kan herinneren hoe je die bloedband hebt afgesloten. Failsafe of niet, dat ding gaan we verbreken." Jester stootte Onyx' knie even aan en grijnsde. "Geen bloedband die koppiger is dan ik." Hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen.
      Dit werd een monoloog van hier tot Tokio. Deed Onyx dat ook altijd zo? Jester wist het even niet, maar hij hoopte dat het hielp. "Alles omtrent Zebediah... we weten nog te weinig om iets te verzinnen. Als Yrla echt weer overloopt naar onze kant, kunnen we via hem nog wel informatie winnen. Dubbelagent. In ieder geval zijn dat zorgen voor een andere dag. Zorgen voor als we meer weten en we er überhaupt zeker van zijn dat het klopt."

[ bericht aangepast op 16 april 2020 - 17:40 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Merrin

Het beukte zich met geweld naar buiten. Merrin schreeuwde van de pijn, door de gave die door zijn huid heen bombardeerde. Hij hoorde Vienna wel om zijn naam schreeuwen, maar er was geen mogelijkheid te antwoorden. Wat was dit? Wat gebeurde er?! Zijn gave, het woedde door zijn lichaam, wist niet wat het moest doen en leek net zo in paniek te zijn als hijzelf. Pas toen hij Adams rustige stem hoorde, wist hij zijn hoofd te focussen. Een beeld vloog voorbij aan zijn ogen, waarbij hij en Adam in een kleine slaapkamer zaten. Ze lachten samen, terwijl hijzelf bezig was zichzelf in Adam te veranderen. Hij hoorde Adam zijn stem, volgde verschillende stappen om zijn gave onder controle te krijgen. Hij had de controle, niet zijn gave, maar hijzelf. Rustig! beval hij het gevoel. Direct kwam de kronkelende massa tot stilstand. Het zat niet waar het zou moeten zitten, maar hij kon gaan puzzelen.
Adams stem leidde hem zijn lichaam door. Bij elk lichaamsdeel waar hij op focuste, voelde hij zijn gave verplaatsen naar de plekken waar het hoorde. Hij voelde zijn hand terugkeren naar normaal, net als zijn voeten, zijn haren. Het liet langzaam allemaal los, tot zijn gave als een deken boven zijn huid zweefde. In een ruk stopte Merrin zijn gave terug in het doosje waar hij het uit had gelaten en zuchtte opgelucht en vermoeid.
      Toen hij zijn ogen opende zag hij Adam naast Vienna staan. "Adam, je bent terug!" zei hij met een glimlach. Hij besefte bij het zien van zijn gezicht dat niet alleen herinnering Adam hem door zijn stappen had geleid, maar ook de Adam die nu op het bed stond. "Ik herinner het me!" zei hij zachtjes. "We hebben dit eerder gedaan, toch?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

"En ik dacht dat mijn gave eng was als hij op hol sloeg," zei ze zachtjes. Ze voelde Adam zijn hand op haar schouder en kneep er even in als bedankje, voor hij van het bed sprong en naar Merrin huppelde. Merrin keek haar schuld bewust aan. "Sorry Vien, ik dacht dat kan ik ook wel. Maar ik denk dat zelfs mijn gave even verstoord was door wat er gebeurd is." Vienna zag hem beschaamd zijn ogen afwenden. Maar ze was niet in de mood het erin te wrijven. "Het voelt nu wel stukken beter," zei hij opgewekt."De druk van mijn borst is eraf." Vienna glimlachte alleen, nog steeds niet helemaal zeker van zichzelf. Ze voelde de angst nog door haar lichaam sidderen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire trok een mondhoek op en gaf haar een nieuwe bal. 'Wacht,' zei hij met grijns. Hij liep het grasveld over naar een groepje bomen. 'Meestal zitten even verderop een paar Buffalo-meisjes in de zon te chillen. Laten we die eens laten schrikken,' fluisterde hij. Het was misschien een beetje kinderachtig, maar hij had al zo veel serieus gedoe aan zijn hoofd — soms moest je ook een beetje lol trappen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx glimlachte waterig, maar dat kwam meer doordat hij Jesters optimisme waardeerde dan dat hij echt iets aan zijn woorden had. Hij had al die problemen al op dezelfde manier willen ontkrachten, het zorgde er alleen niet voordat ze ook echt uit zijn gedachten weggingen. 8102 was de enige die in de toekomst kon kijken. Zij niet — en daardoor konden ze er ook niet veel zinnigs over zeggen. De schuldgevoelens die hij had — niet omdat hij spijt had van de acties zelf, maar van de gevolgen waar het toe geleid had — die bleven ook hardnekkig hangen en zodoende nam de druk in zijn hoofd niet af door Jesters uiteenzetting, zelfs al was het nog zo goed bedoeld. Bij hem werkte het blijkbaar niet op die manier. Hoe wel... Dat wist hij niet. Meestal door zich op iets anders te focussen. Dan loste niets op, het drong zijn andere problemen gewoon naar de achtergrond.
      'Ik ben bang dat bij mij alles aan het anker blijft hangen, Kleintje. Sorry. Ik weet dat er overal goede uitkomsten voor zijn en je hebt alle recht om er zo positief mogelijk naar te kijken, maar ik... kan dat niet.' Hij tuurde weer door het gat naar buiten. 'Zelfs als ik dat wil.' Hij dacht even na, keerde zich toen weer naar Jester en staarde hem peinzend aan. 'Misschien als je je gave op me gebruikt.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam was zo blij dat Michiel weer zijn gave onder controle had én een herinnering had dat hij weer bij hem op het bed kom en een arm om zijn middel sloeg.
      'We hebben heel veel avonden geoefend,' zei hij. 'Maar dit heb ik nog nooit eerder gezien.' Hij keek hem peinzend aan. 'Maar je bent de controle over een groot deel van je lichaam kwijt, misschien dat je gave daardoor ook rebelleert? Omdat je je benen nog niet kunt aansturen, kun je dat deel van je gave ook niet bereiken?' Hij trok een gezicht — hij wist het niet, maar dat was wat het eerste in hem opkwam. 'Misschien maar even niet je gave gebruiken totdat je weer kunt lopen.' Zijn hand rustte vlak boven Michiels heup en hij wreef geruststellend zijn duim op en neer. 'Ik hoop dat Fayr je kan helpen, maar zo niet dan ga ik heel hard aan mijn gave werken zodat ik terug in de tijd kan reizen om te voorkomen dat dit gebeurt.'
      Eigenlijk wilde hij sowieso heel graag de tijd terugdraaien, maar de enige goede uitkomst van dit alles was wel dat Dezi nu geen gevaar meer voor hen vormde. Wie weet zou hij het alleen maar erger maken als hij deze gebeurtenis veranderde. Als zijn vriend echter verlamd bleef, zou hij het erop gokken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Mijn- mijn gave?" Jester fronste zijn wenkbrauwen. "Om je te forceren positief te zijn?" zei hij aarzelend. "Ik weet niet of dat wel zo'n goed idee is..."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.