[RPG • 0] Experium || 13 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo Meisjes: • Maaya

Buffalo's Jongens: • Meisjes: • Kijo

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Er was één plaats op het terrein waar hij bijna meer uur had doorgebracht dan op zijn slaapkamer en dat was in een vervallen uitkijktoren aan de rand van het terrein. Het was al in onbruik geraakt toen Onyx hier voor het eerst naartoe ging en hij vermoedde dat het bouwsel uit een tijd stamde dat hier nog geen school gesticht was maar men wel experimenten deed.
      Sommige van de houten treden waren doorgerot, maar als je zoveel mogelijk rechts aanhield kwam je wel boven. Het was al een tijd geleden dat hij hier was geweest. Tegenwoordig bracht hij liever tijd door met Jester dan alleen, maar hij voelde nu de behoefte om zich af te zonderen. Hij moest zichzelf weer onder controle krijgen. Fire had gelijk – als hij zo doorging dan ging hij zo Dezi achterna.
      Hij wist niet goed waarom hij opgefokt was. Of eigenlijk wist hij dat wel – het was gewoon een opstapeling van heel veel dingen. De zuivering, Adams trauma, zijn bloedband met Maaya, het schoolbestuur dat zogenaamd de nieuwen als marionetten wilde gebruiken, zijn mislukte wraakactie op Dezi, een vaag plan van Zebediah op de achtergrond, Jester die morgen een duel met Maaya moest aangaan, Merrins verlamming en geheugenverlies, de herinneringen die het geintje van Yrla bij hemzelf naar boven haalde, zijn rare band met Adam, de twee Lions die hij vernederd had en met wie hij nu een bondgenootschap moest aangaan... Hij kon een hoop hebben maar de laatste tijd was het steeds moeilijk om zijn gevoelens in een hoek te schoppen en ze daar te laten verstoffen. Het was nu juist alsof er allerlei oude frustraties opleefden en ze hem allemaal tegelijk aanvielen. Zijn hoofd bonkte en hij wreef met zijn ongeschonden hand over zijn schouder. Dat ook nog ja — hij had ook nog twee fucking ijspegels in zijn lijf gehad, Jester had zijn gave veel te veel gebruikt vandaag, hij kon blijkbaar herinneringen terughalen, er zaten flinke brandwonden in zijn hand… Hij zuchtte diep en leunde tegen het met mos begroeide hout aan terwijl hij in de verte staarde.
      Hoe veel makkelijker zou het zijn om alles los te laten? Om zich weer alleen om hemzelf te bekommeren? Dan waren er geen anderen waar hij zich druk om maakte, het enige wat hem dan nog plaagde waren herinneringen aan vroeg. Maar nee, hij wist dat hij veranderd was. Hij kon niet zomaar afstand doen van zijn afdelingsgenoten. Jester had zich in zijn hart gewurmd, hij was met de drie jonkies begaan en hij wist dat het lot van de anderen hem ook niet meer koud liet. Anderen mochten hem dan maar een ijsblok vinden, maar dat was hij niet. Zelfs als hij dat wel weer wilde zijn. Hij kon niet zomaar meer terug en hij voelde zich veel te kwetsbaar door alle zwakheden die hij nu had.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fayr

Fayr was nog net niet zo stom om aan te bieden te helpen. Nét. Ze kende zijn gave niet — helemaal niet, eigenlijk — en ze wist ook niet echt of ze ook gaven kon helpen herstellen. Daarnaast was ze nog zo vermoeid van het zware werk van vanochtend, dat nog meer haar gave gebruiken dommer was dan dom. Wel draaide ze een tikje nieuwsgierig haar hoofd opzij. Ze was wel benieuwd naar zijn gave, eigenlijk. Iedereen hier kon ontzettend gave dingen en hoewel sommigen hun gave negatief gebruikten, konden ze ook voor zoveel mooie dingen worden ingezet. Zelfs zo'n gave als Fersephone had. Zonder haar zus had Fayr veel minder kunnen doen vandaag.
      Ze glimlachte. Zijn hand lag naast de hare en in een opwelling plaatste ze haar vingers licht over de zijne. "Ik kan heel wat hebben," zei ze vastbesloten. "Kom maar op. Misschien kan ik je zelfs helpen."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fire keek hem een tijdje peinzend aan. Hoe vastberaden Jester ook probeerde overkomen — hij las de vrees in zijn ogen.
      'Het is niet makkelijk als iemand die zolang alleen was gedwongen wordt om een teamplayer te worden,' zei hij. 'Ik snap dat wel.' Hij beet even peinzend op zijn wang. 'En een teamplayer word je niet in je eentje. Anderen moeten daar ook in investeren. Niet alleen jij. Iedereen. En het klinkt misschien hard en onmogelijk, maar jij moet ze nader tot elkaar brengen. Dat is onze rol als team captain.' Hij trok een mondhoek op toen hij de jongen aankeek. 'Niet dat mij alles van een leien dakje gaat hoor. Ik heb er ook eentje met een geblokkeerde gave die zich van iedereen afsluit, zomaar, van de ene op de andere dag. Krijg er geen woord uit — zelfs Fox niet.'

[ bericht aangepast op 15 april 2020 - 22:20 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Tony.
      Jester keek in de richting van waar Fox verdwenen was en aarzelde. Hij wilde eerlijk zijn tegenover Fire. Echt. De jongen had meerdere malen bewezen zelf ook heus wel wat eergevoel te bezitten, hij was slim, strategisch, loyaal en tot nu toe de kalmte zelve. Fucking hell, Jester wilde dit bondgenootschap écht laten slagen. Ze waren al bezig een manier om die stomme Rhino's heen te vinden, maar het verleden kon hij niet veranderen.
      "Na deze opdracht," zei Jester uiteindelijk, "zou ik het voor je kunnen proberen." Hij dwong zichzelf Fire aan te kijken. "Niet eens per se met mijn gave. Aan het begin van deze Zuivering stonden wij op drie Naamlozen. Met een beetje geluk binnenkort op één. Als de gave van je afdelingsgenoot echt op slot zit... misschien dat ik dat kan oplossen."
      Dat voelde als een soort van middenweg. Hij had die jongens uiteindelijk alleen maar willen laten schrikken. Achteraf gezien hadden ze Fire zelf erbij moeten halen. Zorgen dat die wat deed, niet zij. Als ze gewoon met gezond verstand hadden nagedacht- Als Jester had ingegrepen toen Onyx te ver ging- Hij voelde een bundel prikkeldraad zich oprollen in zijn buik. Vroeg of laat moest Fire erachter komen wat er gebeurd was.
      En het was beter als hij het hoorde vóórdat de jongen van school werd verwijderd.
      "Wat de rest betreft... je hebt gelijk. Ik ben niet te beroerd dat toe te geven en je bent gewoon verrekte slim." Hij keek Fire even aan. "Het werd tijd dat ik dat eens in je gezicht zei," mompelde hij er met een halve grijns achteraan. "Maar je weet niet wat er speelt. Merrin is alles kwijt van Experium. Hij weet níks meer en we hebben geen idee hoelang dat gaat duren. 8175 is voor de tweede keer deze week zwaar getraumatiseerd en zover ik weet, zit zijn gave ook ontzettend dichtbij een lockdown." Van Onyx een teamplayer maken? Dat was makkelijk gezegd als er geen team wás.
      Tenzij hij er een team van maakte.
      Merrin en Adam lagen op de ziekenzaal natuurlijk, maar misschien was het wel een goed idee om die jongens morgen na het toernooi eens op te zoeken. Niet alleen Jester, of alleen samen met Onyx. Iedereen. Met Yrla erbij, Fersephone, iedereen. Om aan de jongens te laten zien dat ze niet alleen goed voor elkaar zorgden tijdens een crisis, maar ook daarbuiten.
      De Panthers waren geen nu team en dat werden ze ook niet als Jester ze opdroeg dat wel te zijn.
      Ze kónden wel degelijk een team zijn. Beide jongens leefden nog en Onyx huppelde zelfs vrolijk in zijn eentje rond. Misschien dat hij de anderen daar maar eens aan moest gaan herinneren, ze samenbrengen. Echt samen, niet alleen aan de ontbijttafel waar je de ene kant van de tafel niet eens kon zien als je aan de andere kant zat en waar de andere afdelingen overal doorheen kakelden. Samen op de ziekenzaal. Zitten, een spelletje doen, huiswerk, praten over de Zuivering. Gewoon, samen. Met zijn allen die band opbouwen die heel even was ontstaan toen iedereen in actie sprong.
      Zoals hoe het Fersephone was die Yrla in beweging had gekregen.
      Hoe Vienna met die ijspegels was omgegaan.
      Wat Fayr allemaal klaargespeeld had.
      "Teamplayer, huh," zei Jester langzaam. Daar kon hij misschien toch meer mee dan hij dacht.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fire grijnsde tevreden toen hij zag dat de radertjes in Jesters hoofd aan het werk gingen. Zelf dacht hij ook over Jesters woorden na. Misschien viel het inderdaad te proberen. Misschien kon Jester Tony (of Astreal, hij had het gevoel dat die wél wist wat er speelde) ervan overtuigen om te vertellen wat er gebeurd was. Hij gaf Jester een schouderduwtje. 'Kom, laten we nou dat terrein eens verkennen voordat het donker wordt.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Heel veel langer waren ze niet in de Arena blijven rondhangen. Ondanks het feit dat er geen sirenes waren afgegaan toen ze er aangekomen waren en dat ze nergens camera's hadden gezien, wilde nog niet zeggen dat ze hun geluk tot het uiterste moesten beproeven. Met Fox en Fire was het eigenlijk een stuk makkelijker praten dan hij had gedacht. Het was duidelijk dat de twee Lions al een tijdje met elkaar omgingen en goed op elkaar ingespeeld waren. Jester raakte steeds meer van het feit overtuigd dat het sluiten van dit bondgenootschap één van de beste dingen was die hij de afgelopen tijd voor elkaar gekregen had.
      Natuurlijk werd die lijst ondertussen aardig lang, maar je snapte het idee.
      Jester had afscheid van de andere twee genomen en was teruggelopen naar de campus van de Panthers met halve ideeën en plannen in zijn hoofd. Morgen zou hij de hele afdeling bij elkaar brengen om Merrin en Adam te bezoeken — als hij daar zelf niet belandde — en de komende tijd zou hij nog meer van zulke dingen bedenken. Lekker allemaal veranderen in softijsjes, die voor elkaar door het vuur zouden gaan. Dat was het doel. Zijn doel.
      Hij had al driekwart zin klaarliggen op zijn tong toen hij de deur van zijn slaapkamer opendeed, maar de kamer was leeg. Onyx was nergens te bekennen. Jester bleef op de drempel staan en liet zich zacht tegen de deurpost aanvallen, starend naar het tweede bed.
      Omgaan met Onyx bleef ontiegelijk moeilijk. Een zelfbeheersing van likmevestje, een lontje korter dan de dikte van een haar en zo'n andere kijk op de wereld dat het een wonder was dat Jester het af en toe wél goed had als hij probeerde te raden hoe Onyx ergens over dacht. In de hal had hij het gehad over heldere communicatie. Niet weglopen als het moeilijk werd, maar blijven staan waar hij stond en erover te praten. Jester toe te staan over zijn schouder mee te kijken in zijn wereld.
      En inderdaad — voor iemand die al zo lang alleen was en was verraden door zijn vorige vriend, was dat vast niet makkelijk.
      Een teamplayer was je niet in je eentje, Jester.
      Hij haalde zijn iNet tevoorschijn. Zijn vingers bleven vlak boven het touchscreen zweven en hij aarzelde.
      Een teamplayer was je niet in je eentje, Scary Vibes.
      Jester wilde Onyx prima vertellen wat er allemaal gebeurd was, hij wilde echt wel horen wat er zich tussen hem en Fire had voorgedaan en hij wilde al helemaal luisteren naar Onyx' redenen om Yrla nooit te vergeven. Maar misschien moest alles dan een keer niet meteen van Jester komen. Onyx had zich afgezonderd van de rest van de wereld en zich weer net zo teruggetrokken als toen hij alleen was. Om dat te veranderen, moest hij zelf eens een stap zetten en die teamplayer zijn.
      Jester was bereid een team te zijn. Nu Onyx nog.
      Daarom bleef het bericht uiteindelijk bij maar vier woorden.

Hé. Waar zit je?

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx had het berichtje van Jester gezien, maar niet geantwoord. Toen het echter na tien minuten nog steeds knaagde, slaakte hij een zucht. Hij wist dat hij zijn vriend een excuses verschuldigd was — wel meer dan een — en dat hij waarschijnlijk juist Jester nodig had om zich door de chaos in zijn hoofd te worstelen.
      Ik heb hem niet nodig.
      Het was een leugen, dat wist hij diep vanbinnen heus wel. Hij wilde niet hardop toegeven dat hij anderen nodig had, maar als hij niet weer in de persoon wilde veranderen die veilig voelde, maar die zo erg voor zichzelf leefde dat zijn bestaan nauwelijks betekenis had, had hij wél Jester nodig.
      Zijn goede hand was verbrand, dus het leek een eeuwigheid te duren voordat hij een berichtje met links had terug getypt. In de wachttoren aan rand van het terrein. Rechterkant van trap gebruiken. Als je wilt. Hij aarzelde even, liet de woorden liever achterwege, maar hij kon zich ook wel voorstellen dat Jester geen zin had om helemaal hierheen te lopen met een groot risico alleen een sneer te krijgen. Het spijt me.

[ bericht aangepast op 16 april 2020 - 7:55 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire en Fox liepen langs het meer terug naar hun campus. Ze klommen net de heuvel op toen Fire daar iemand zag zitten. Persephone, de vriendin van Dezi. Ze zat alleen, staarde verslagen voor zich uit. Haar vriendin was doorgedraaid, was van school gestuurd. Nu er een bondgenootschap tussen hun afdelingen was — die er hopelijk langer dan één opdracht zou blijven — was het misschien ook maar tijd dat hij net als Fox wat vrienden maakte daar. Zijn beste vriend was vorig jaar van school gegaan, hij wist hoe zoiets voelde. En bij Persephone was het ook nog eens helemaal onverwacht geweest.
      'Ik ga ook eens in de Panthers investeren,' zei Fire zacht en hij knikte naar het meisje.
      Fox knikte, zwaaide en stoof ervandoor alsof hij zelf ook al plannen had gehad.
      'Hé,' zei hij tegen het meisje. Hij zakte naast haar neer, maar op gepaste afstand. Ze hadden elkaar immers nooit gesproken. 'We hebben een bondgenootschap met jullie gesloten,' vertelde hij toen. 'Jester vertelde wat Dezi heeft gedaan.' Hij liet zijn blik over haar gezicht glijden, ze staarde nog steeds vooruit. Het was geen verdriet dat de overhand had, eerder een stille woede die elk moment tot uitbarsting kon komen. 'Rot voor je.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox liep de ziekenzaal binnen, tevreden met het bondgenootschap dat nu was gesloten. Hij gaf een klopje op de deur waar hij wist dat de verpleegsters waren en vroeg of hij 8175 mocht meenemen naar de eetzaal voordat het daar druk werd en even een vlug ommetje naar buiten mocht maken voor een frisse neus. De vrouw knikte.
      'Er staat ook een rolstoel voor 7223 klaar. Wel maximaal een uurtje wegblijven.'
      Fox knikte opgetogen, draaide zich om en stapte weer de zaal in. Zijn ogen speurden de bedden af, maar hij bevroor in zijn pas toen hij zag dat Adam en Merrin samen in een bed zaten zoals hij even geleden zelf met Adam had gezeten. Merrin staarde nog naar het tv-scherm — al leek hij ieder moment in slaap te kunnen vallen of was net wakker geworden — maar Adam sliep nog, met zijn hoofd op Merrins schouder. Zijn borst verstrakte. Had Merrin zijn herinneringen weer terug? Dat moest haast wel. Hij probeerde het onbestendige gevoel van zich af te schudden en toverde een glimlach om zijn lippen.
      'Hé, hoe gaat het hier?' Hij schudde even aan Adams schouder, die slaperig opkeek, toen naar zijn vriend keek en een blos op zijn wangen kreeg. Fox beet zijn kiezen op elkaar. Zo makkelijk zou hij niet opgeven. Fox liet hem ook blozen, dat zei niets. 'Ik mag je meenemen naar de eetzaal voordat het daar te druk wordt, Adam,' zei hij. 'Over een uurtje breng ik je weer terug.' Hij keek even naar Merrin. Nu hij ze zo samen had gezien wilde hij niets liever dan ze bij elkaar vandaan houden. 'Jij mag helaas nog niet mee. Maar we nemen wel een bord eten mee terug.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Romeo

Hij schoot in de lach, al was het als een boer met kiespijn. Hij keek even peilend naar het meisje naast hem. Ze wilde hem helpen? Hij voelde haar vingers licht met zijn huid in aanraking komen, wat haar gevoelens lichtjes doorstuurde. Ze leek zo vastberaden, dat hij zuchtte. "Misschien is het ook maar beter als je het al weet." Hij keek haar niet meer aan, mensen die wat lastigs vertelden keken elkaar nooit aan. Hij nam haar hand in zijn rechter, draaide hem open en trok met zijn wijsvinger van de andere hand over de lijnen op haar hand. "Ik..." Hij moest het maar gewoon direct zeggen, het zou het begin of het einde van zijn plan betekenen. "Ik kan emoties beheersen," zei het met een zucht. Hij hoefde niet naar Fayr te kijken, om haar reactie te zien - die voelde hij. Maar haar gevoelens bleven aardig rustig eronder. "Als ik zo je hand vastheb, kan ik precies voelen wat jij voelt. De stress, spanning en lichtelijk ergens angst voor. Al kan ik ook voelen dat je je nu wel aardig op je gemak voelt en ik hoop dat dat zo blijft." Hij liet Fayr haar hand los - dat koste hem heel veel moeite, want nu was hij blind - en legde hem terug op de stenen. "Ik kan emoties versterken en verlichten of ze geven of zelfs wegnemen. Dat ik met emoties overweg kan, betekent alleen wel dat ik er heel gevoelig voor ben. De hele dag zweven er al hele sterke emoties door de school heen. Paniek, angst, verdriet, woede. Niet echt de meest fijne emoties om telkens te moeten ervaren. Vanochtend stortte Maaya ineens gewond neer in de gymzaal, en om haar te helpen heb ik haar hand vastgepakt om de pijn te verlichten. Dat betekent alleen wel dat ik een deel van die pijn overneem. Mijn handen voelen nog beurs aan." Hij schudde er even mee. Dat was inderdaad waar, zijn handen voelden nog beurs aan. Het feit dat hij er zo lang last van kon hebben, was de reden dat hij het niet zo vaak deed. En vaak vond hij het grappiger om mensen te zien pijn lijden dan dat hij het zelf graag deed.
      "Dus zoals je hoort, rommelt het al de hele dag," zei hij met een glimlachje en keek vluchtig naar Fayr om haar reactie te zien. Hij werd er niet wijzer van dit keer. Zijn eigen spanning zat in de weg om ook maar iets op te pikken. Misschien moest hij er nog een schepje bovenop doen. "Normaal gesproken zou ik aanbieden om de spanning bij je weg te nemen - als je dat fijn vindt - maar mijn dag is al zo rommelig dat ik even geen ruimte ervoor heb. Het werkt zeg maar zo, als ik iets wegneem, dan moet ik het ook ergens laten - vaak ben ik dat zelf. Andersom geldt het ook. Als ik iets geef, moet dat ergens vandaan komen. Dus stel je zou niet blij zijn en ik zou je blij willen maken, dan moet ik mijn eigen vrolijke gevoelens aan je afstaan. En dan voel ik zelf die emotie niet meer voor een bepaalde tijd."

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

Ze had nog best een tijd geslapen en hoewel haar schouders zeer deden, voelde Phone zich lichamelijk al een stuk beter. Haar hoofd was echter nog een enorme warboel en ze kon de woede niet uit haar systeem krijgen. Na haar dutje was ze bij Fayr gaan kijken, maar ze kwam alleen Vienna tegen die zei dat haar zus op date was. - Daar moest ze trouwens het fijne nog van weten! Fayr had haar niets verteld over een jongen. - Ze had samen met haar zus willen eten, maar uiteindelijk was ze hier belandt, op de heuvel, waar ze gisteren nog ruzie had staan maken met Dezi.
      Fersephone wist het nu niet zo goed. Of ze nu boos was op zichzelf of op Dezi. Ze voelde in ieder geval de woede, hij sidderde onder haar huid. Ze wilde zo graag schreeuwen tegen haar vriendin, boos worden, vragen wat er ooit in dat hoofd van haar om was gegaan?! Maar niets van dat alles was nu meer mogelijk. Ergens had ze zin in ruzie maken, en dat had altijd prima gekund met Dezi. Ruzie maken, goed maken - zo was het altijd. En nu was er niemand om tegen te schreeuwen.
      Phone keek schichtig op bij het horen van de 'hi'. Oh help, Dezi's neukertje. Dat was wel het laatste waar ze zin in had. Ze negeerde zijn opmerking over het bondgenootschap, maar zodra hij over Dezi begon, had hij haar interesse gewekt. "Oh werkelijk?! Wat dacht je. Ah, dat arme meisje toch. Laat ik haar met mijn totaal overbodige aanwezigheid vereren en kijken of ik haar zielige bui kan verhelpen," beet ze hem toe. Oh het voelde heerlijk om even op iemand af te reageren. En nu de eerste gal eruit was, volgde de zin erop bijna automatisch. "Of nee, nog beter: Dezi is er niet meer dus dan probeer ik het maar bij haar vriendin? Nieuwtje voor je: ik ben niet zoals Dezi. Ga je pik maar lekker ergens anders in steken."

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire grinnikte om haar uitbarsting. Goh, die Panthers hadden wel een temperament zeg. Goeie goden.
      ‘Ik voel me vereerd dat de gedachte in je opkomt dat ik met je naar bed zou willen, maar ik moet dan toch bekennen dat ik daarvoor iemand een stuk beter wil leren kennen.’
      Hij leunde naar achteren in het gras en keek even naar het meer beneden hen.
      ’Je klinkt boos. Of hoort dat bij je gave? Je bent een soort sloopkogel, toch?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

Hij had de helft van de film gemist, doordat hij in slaap gesukkeld was. Hij had echter heerlijk met zijn hoofd op die van Adam geleden en nu hij wakker was, merkte hij dat hij niet de enige was die in slaap was gevallen. Merrin kreeg bijna automatisch een glimlach op zijn gezicht bij het zien van Adam zijn slapende gezicht. De jongen was schattig als hij sliep, hij leek zorgeloos, iets wat overdag niet op zijn gezicht leek te staan. Merrin voelde voor de jongen, om een of andere reden had hij het idee dat Adam veel meegemaakt had. Ondanks dat hij niet meer wist wat er gebeurd was, nam Merrin zich voor er voor de jongen te zijn. Als het zo doorging, zouden ze samen kunnen zijn. Misschien moest Merrin iets romantisch bedenken voor Adam om samen te doen. Als hij zijn zus om raad zou vragen, die zou vast wel kunnen helpen.
      De jongen met de krulletjes verstoorde zijn droom. Hoewel er een glimlach op zijn lippen stond, gunde de jongen Merrin nog geen blik waardig en liep direct op Adam af. Hij schudde de jongen naast hem wakker en brabbelde iets over de eetzaal. Zodra de jongen erover begon dat Merrin niet mee mocht naar de zaal, stak er iets in zijn buik. Wantrouwend keek hij naar de jongen die vanuit het niets was verschenen, blijkbaar om Adam bij hem weg te halen. Wat moest hij van Adam? Onbewust versterkte Merrin zijn greep op Adam, zijn arm had om zijn schouders gelegen. Er ontvlamde iets in zijn buik, wat hij herkende als jaloezie. Michiel probeerde het van zich af te schudden, maar om een of andere reden had hij het gevoel dat hij Adam kwijt was als hij nu los zou laten. "Als je mijn eten kan halen vanuit de eetzaal, kun je toch ook Adam zijn eten daarvandaan halen?" zei hij, terwijl hij de jongen wantrouwend aankeek. Nee, dat klonk aardig Merrin. Hij probeerde het jaloerse gevoel van zich af te schudden. Toch speelde hij zijn troefkaart. "Neem me niet verkeerd, maar als jullie weggaan samen, ben ik helemaal alleen."

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ik kan Vienna wel een berichtje sturen of ze bij je komt met wat te eten?’ stelde Fox voor. ‘Het is goed voor Adam als hij een stukje loopt, zijn spieren zijn nog stijf van de gave van jullie klasgenoot. Degene die jullie heeft aangevallen is van school gehaald, er overkomt je niks.’
      Adam draaide zich naar zijn vriend toe. Hij voelde zich inderdaad wel stijf, maar het vooruitzicht om alleen met Fox te zijn maakte hem nerveus. Toch was de jongen tot nu toe alleen maar lief voor hem geweest en had hij had nog wel iets goed te maken.
      ‘Dat is Fox,’ legde hij zachtjes aan Michiel uit. ‘Hij had de spekjes gekocht, hij is een vriend. Maar als je wil dat ik bij je blijf dan doe ik dat.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester had zijn iNet op zijn nachtkastje neergelegd en was met zijn armen onder zijn hoofd op zijn bed gaan liggen. Starend naar het plafond waarachter hij zijn dossier verstopt had. Waar antwoorden lagen op de vragen die hij zichzelf niet eens meer kon stellen. De secondewijzer van zijn horloge tikte zachtjes in zijn oor, terwijl Jester wachtte totdat zijn vriend zijn berichtje zou beantwoorden.
      Na ongeveer een kwartier trilde het apparaatje twee keer. Jester draaide zijn hoofd opzij en kwam vloeiend overeind. De wachttoren aan de rand van het terrein, las het berichtje. Hij had een vaag idee wat Onyx kon bedoelen. Er stond inderdaad een vervallen toren aan de achterkant van het terrein, helemaal aan de rand. Waar het ooit voor gediend had wist hij niet, maar het was duidelijk dat het ding er al een tijdje had gestaan.
      Jester keek nog eens naar het scherm en stond op van het bed. De hemel kleurde ondertussen af en toe al vleugjes roze tegen het blauw. Het duurde even voordat hij de wachttoren gevonden had. Hij had geweten waar het stond, maar er eigenlijk nooit aandacht aan besteed waardoor het was gaan horen tot het decor van Experium. Even bleef hij stilstaan op het pad en keek er alleen naar. Er buitelden nog vier verschillende scripts door zijn hoofd heen en hij had nog altijd geen idee wat hij ging zeggen. In wat voor staat hij Onyx aan zou treffen, ook.
      De waarschuwing van Fire speelde door zijn hoofd, gevolgd door de laatste drie woorden van Onyx' bericht. Het spijt me. Misschien dat het paard deze keer zelf ook probeerde de Styx uit te klimmen. Jester stapte van het pad af en liep de toren binnen. Het hout was oud en verweerd en op sommige plaatsen zelfs verrot. Altijd leuk. Zo werd een trap oplopen weer een heel nieuw avontuur, toch?
      Jester stapte netjes alleen aan de rechterkant van de treden, zoals Onyx hem gezegd had. Sommigen zagen er zelfs daar nog uit alsof ze tot stof zouden vergruizen als hij er zijn gewicht op zou laten rusten, maar de trap hield het en uiteindelijk stapte hij het platform op waar de trap op uitkwam. Onyx zat aan de linkerkant op de grond.
      "Hé," zei Jester. Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek de toren rond. Je kon best ver kijken eigenlijk, vanaf hierboven. Dat was natuurlijk het punt van een wachttoren, maar betekende niet dat hij het uitzicht niet kon waarderen. Hij keek weer terug naar Onyx en wist nog steeds niet wat hij moest zeggen of hoe hij moest beginnen. Zwijgend liep hij naar zijn vriend toe en liet zich naast hem op de grond zakken. En voor de verandering bleef hij een keertje stil.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.