[RPG • 0] Experium || 09 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Meisjes: • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo Meisjes: • Maaya

Buffalo's Jongens: • Meisjes: •

Rooster

---

Speeltopic 1: Klik ^^
Speeltopic 2: Klik ^^
Speeltopic 3: Klik ^^
Speeltopic 4: Klik ^^
Speeltopic 5: Klik ^^
Speeltopic 6: Klik ^^
Speeltopic 7: Klik ^^

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx

Natuurlijk wist Onyx wel dat Jester gelijk had. Dat er belangrijkere dingen waren dan wraak. Maar hij voelde zó veel woede dat hij zichzelf niet meer vertrouwde. Hij was vandaag al eens door het lint gegaan, had Jester al bijna wat aangedaan. Om de een of andere reden kon hij het niet verdragen om nog langer naar de jongen te kijken en hij gaf een knikje naar Jester en ging naar de keuken toe om kruiken te zoeken en met heet water te vullen. Terwijl hij wachtte tot het water warm werd, vouwde hij zijn handen om het aanrecht en kneep er hard in, zich inbeeldend dat het Dezi’s schedel was die hij samenkneep. Hij dacht terug aan wat ze met de twee Lions hadden gedaan vorige week, niet-wetend dat hun eigen afdelingsgenoot tot hetzelfde in staat was.
      Had hij het moeten zien aankomen? Hij was niet achterlijk – hij had 8175 af en toe wel gezien met Dezi. Het was overduidelijk geweest dat hij zich niet op zijn gemak voelde, maar écht kwaad had hij er niet in gezien. De gedachte dat ze die jongen zo mishandeld, gewurgd had terwijl hij een kamer verderop tegen Jester aan geleund naar een tekenfilm zat te kijken, deed de gal in zijn slokdarm naar boven kruipen.
      Dit ging veel verder dan Naamloosje pesten. Dit was willens en wetens iemand een trauma bezorgen, iemand die haar nooit wat had aangedaan. Het kon hem niet schelen of ze morgenochtend kreupel was, dít gedrag van een afdelingsgenoot toestaan vond hij erger dan een afdelingsgenoot voor het leven lang verminken.

[ bericht aangepast op 30 maart 2020 - 10:00 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

Hij had al niet echt lekker geslapen, maar alsnog was hij ruw uit zijn sluimering getrokken. Hij keek met een schok naar zijn vriend die binnen was gebracht. Hij zag ontzettend bleek en op zijn borst waren diepe krassen te zien. Hoe erg Merrin ook wilde, hij kon zijn blik niet losrukken van de borst van Adam en zich ontzettend schuldig voelen. Het was dat Jester een handdoek in zijn handen drukte, dat hij ontwaakte uit zijn schrikstand dat hij direct aan de slag ging. Hij sprong zowat op het bed van Adam en wreef zachtjes de handdoek over zijn hoofd heen. Hij had wel eens gehoord dat je niet te hard moest wrijven, want dan zou je de huid kapot maken. Uit zijn ooghoeken keek hij naar Jester, die in de haast zijn kast ingedoken was, in plaats die van Adam. Ach, wat boeide het. "Gooi me nog een aantal handdoeken, bovenste plank," riep hij naar de roodharige jongen. Jester deed meteen wat hij vroeg. Hij ving behendig eentje op, terwijl de rest langs hem heen viel. De jongen begon zachtjes Adams schouders te wrijven en praatte zachtjes tegen hem. "Rustig maar, Adam. Je bent nu veilig. We gaan goed voor je zorgen oké?" Jester kwam terug zetten met een set kleding en met zijn tweeën wisten de jongens Adam aan te kleden met een t-shirt, een vest en een joggingbroek aan te trekken. Merrin trok de dekens van het bed omhoog en samen met Jester legde ze de jongen in bed. Merrin ging naast hem zitten op de grond. "Adam, hoor je me?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Dekens. Het was nog haast hoogzomer, dus die dingen lagen natuurlijk weer ergens netjes opgeborgen. Het hielp dat alle kamers in de basis hetzelfde waren. Jester trok een lade onder het bed open en vond daar inderdaad een dekbed. Hoe kreeg je een onderkoeld iemand in hemelsnaam zo snel mogelijk op temperatuur? Hij vouwde de deken uit en legde die over het bed van Adam heen.
      En de jongen bloedde ook nog steeds, natuurlijk. Hij had de meeste wonden wel schoongemaakt en de schrammen die diep gingen een soort van verbonden, maar die verwondingen hielpen ook niet mee. Ze gingen geen afdelingsgenoot verliezen, verdorie.
      Waar bleef Onyx met die kruiken?
      "Goedzo, blijf tegen hem praten," zei hij tegen Merrin, terwijl hij door de verbanddoos naar een thermometer zocht. Als 8175- Adam, whatever, niet heel snel een reactie zou geven, dan ging hij Fayr uit haar bed schudden. Met de thermometer in zijn hand ging hij op de rand van het bed zitten, stak het uiteinde in Adams mond en pakte voorzichtig zijn pols vast. Wat was een normale hartslag? Wist hij veel.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Koud. Adam had het vreselijk koud.
      Zijn kaken deden pijn van het klappertanden, en even was dat het enige geluid wat hij kon horen.
      Een fijn geluid, want het was beter dan haar zuchten, dan haar gekreun. Dan haar giftige fluisteringen, de dreigementen.
      En de kou – de kou was ook beter. De kou had hij gewild. Zodat hij haar handen en haar tong niet meer voelde, en ook niet de nagels die bloederige strepen over zijn lijf trokken.
      Vaag begonnen er ook andere dingen tot hem door te dringen. Dat hij niet meer zat, maar lag.
      Dat er iets over hem heen lag, iets zwaars.
      En er was een stem – of misschien waren er meerdere.
      Hij probeerde wat te zien, maar er was alleen een waas. Hij knipperde een paar keer moeizaam, rolde zijn hoofd opzij.
      Daar zat Michiel, op de grond.
      Hij wenste dat hij dichterbij was, dat hij hem vasthield.
      Oh – wat wilde hij graag dat zijn beste vriend hem vasthield.
      Misschien was Michiel niet de angstaanjagendste figuur op deze school, maar hij wist dat hij zich veilig zou voelen in die armen.
Die realisatie was als een schop in zijn maag. Zijn gevoelens waren niet weg.
      Het was allemaal voor niets geweest.
      Sterker nog, Dezi had hem nooit willen helpen. Ze had gewoon zijn lichaam gewild. Ook toen hij dat niet wilde, ook toen hij haar van zich af had geprobeerd te vechten. Maar ze was sterk geweest, zo sterk.
      Hij probeerde te slikken, maar zijn keel deed vreselijk pijn. Moest hij iets zeggen? Hij keek in Michiels blauwe ogen, maar ze waren ongerust en brachten hem niet de rust die hij hoopte te vinden.
      Hij werd zich bewust van iemand anders. Iemand die zijn pols vasthield. Hij draaide zijn hoofd iets, staarde de roodharige jongen aan. Wat deed hij hier? Hoe kwam hij hier eigenlijk?
      Nog iemand verscheen, duwde iets donkerblauws in handen van Jester.
      Zijn gezicht was niet bezorgd. De lijnen waren strak, en zijn ogen… Zijn ogen smeulden en er sprak zo veel haat uit dat Adam in elkaar kromp en zacht jammerde. Hij wist het… Hij wist zijn geheim.
      ‘Ik kan er niets aan doen,’ fluisterde hij in een zwak verweer. ‘Ik kan er echt niets aan doen.’
      Hij keek Onyx smekend aan, bang dat zijn handen ook in klauwen zouden veranderen.
      ‘Doe me alsjeblieft niets aan,’ fluisterde hij. ‘Ik – ik probeer beter te worden. Echt.’

[ bericht aangepast op 30 maart 2020 - 10:40 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Adam kon nog praten. Thank the gods, dat was een goed teken. Niet volledig hypothermisch. Of nou, kritiek. Wát hij zei, aan de andere kant, was zo mogelijk nog zorgwekkender. Jester keek achterom naar Onyx en schudde toen zijn hoofd. "8-Adam, we doen je niets aan. Je bent veilig. Je ligt in je eigen bed." Jester pakte de kruik aan van Onyx en keek de jongen weer aan. Ïk ga een warme kruik tegen je aanleggen, oké?" zei hij zachtjes. Rustig tilde hij de deken een stukje op en legde het warme ding tegen Adams buik aan. Als het goed was zou de laag stof van de trui die ze hem hadden aangetrokken de ergste hitte afzwakken, zodat de warmte zich kon verspreiden.
      Hij drukte de deken toen weer goed aan en stond op om naast Onyx te gaan staan. "We moeten Fayr eigenlijk halen," mompelde hij. "Die kan hem het beste weer terug op temperatuur brengen en voor zijn verwondingen zorgen."

[ bericht aangepast op 30 maart 2020 - 10:57 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Merrin

Het brak zijn hart om de jongen zo te horen spreken. Maar hij sprak, dat gaf hem iets opluchting. "Alles komt goed, Adam," viel hij Jester bij. "Er kan je nu niets meer gebeuren, wij zijn bij je." Hij legde voorzichtig zijn hand op Adam zijn wang en streek met zijn duim eroverheen. "Je moet die kruik zo wisselen. Om de twee minuten van buik naar rug." Merrin knikte in de richting van de roodharige jongen en was dankbaar dat Jester er was. Hij wist duidelijk wat hij aan het doen was en het was fijn om iemand te hebben die zo duidelijk de leiding nam. Jester en Onyx verdwenen in de kamer, waardoor Merrin zich iets vrijer voelde. Hun zorgen hadden zwaar op de kamer gedrukt, al begreep hij ze natuurlijk. Hij keek even in de bruine ogen van Adam. "Alles komt goed, oke. Ik ga voor je zorgen." De jongen drukte een zachte kus op zijn voorhoofd. Daarna keek hij Adam met een verdrietige blik in zijn ogen aan. Was dit hetgeen waarvan hij hem had willen beschermen? Waarom was hij dit alleen aangegaan?

[ bericht aangepast op 30 maart 2020 - 11:16 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Een traan drupte langs zijn wang toen hij in de bezorgde ogen van zijn vriend keek en zijn lieve woorden hoorde. Hij kreeg het er weer ietsje warmer door, zeker toen de jongen zijn wang streelde.
      'Ik heb het zo koud,' fluisterde hij, al dacht hij daarbij aan de kou die hij in zijn hart voelde, de rijp die zich om de randen had gevormd van het deel van hem dat Dezi had weggerukt. 'V-vind je het erg om naast me t-te komen liggen?' Hij wist niet wat hem liet stotteren, de kou of het ongemak. 'Het - hoeft niet als je niet wilt,' zei hij met neergeslagen ogen. Waarschijnlijk was het beter van niet. Maar hij wilde zijn vriend zo graag vasthouden, zichzelf ervan overtuigen dat Michiel veilig was, dat Dezi niet haar belofte zou navolgen dat ze hetzelfde bij Michiel zou doen als Adam er niet in slaagde klaar te komen.
      Hij wist niet eens of hem dat gelukt was, hij wist niet of ze zich nu ook met geweld aan zijn vriend zou opdringen, en hij durfde niet in zijn herinneringen te graven.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx

Het vergrootte zijn schuldgevoel, maar Onyx was opgelucht toen ze de slaapkamers van de jongens uit waren en hij niet langer naar Adams bange gezicht hoefde te kijken. De gedachte dat hij hem blijkbaar aan Dezi deed denken, verkilde hem van top tot teen.
      'Ga je mee naar Dezi of niet?' vroeg hij met een ongeduldige grom. 'Het zou fijn zijn als jij Azumi in bedwang kan houden.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Dezi is morgen nog steeds een bitch. Prioriteiten eerst." Jester keek even naar de dichte deur. "Kunnen we niet beter Fayr gaan halen? Die jongen is gewond en onderkoeld. Wat wij ook proberen om hem op te warmen, dat kan Fayr sneller en beter. En zij kan die krassen genezen."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

'Denk je nou echt dat het die krassen zijn waar we ons zorgen over moeten maken?' Hij greep Jester bij zijn bovenarm en keek hem indringend aan, zich afvragend of hij wel besefte wat er écht gebeurd was. Misschien ook wel niet. Hij had hem niet zien zitten, ingedoken onder de koude kraan, had zich die lege blik in de ogen niet echt beseft - en wellicht was Jester niet geschift genoeg om de puzzelstukken in elkaar te schuiven. 'Wat denk je dat er gebeurd is, Jes?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

Merrin was zich plots heel bewust van zichzelf. Hij zat nog in onderbroek naast zijn vriend op de grond en voelde zich opeens ontzettend naakt. Hij dacht aan de woorden van Vienna die avond. Hij was verliefd op Adam. Zou dit niet ineens heel raar zijn? Hij voelde voor het eerst een blos naar zijn wangen stijgen en keek even naar de deur. De jongens zouden straks terugkomen en wat zouden ze dan denken? Merrin schudde die gedachte van zich af. Nee, hij mocht niet aan zichzelf denken op het moment. "Kun je iets opschuiven?" Hij pakte de kruik voor Adams borst vandaan en legde deze achter zijn rug. Daarna kroop Merrin onder de dekens bij Adam en keek zijn vriend met een kleine glimlach aan. Merrin durfde niet te vragen wat er precies gebeurd was en waarschijnlijk wilde Adam dat ook echt niet vertellen op het moment. Het beste kon hij er nu gewoon voor hem zijn.

---

It's never gonna happen, Guys.

Iets waar hij niet over na wilde denken.
      Verdomme nog aan toe. Hij had die krassen wel zien zitten. En de blauwe plekken rond zijn nek.
      "Ik- Hij-" Jester trok zich los. "Dat is straks een probleem! We kunnen Dezi wel in elkaar slaan, maar als een verdieping hoger ondertussen 8175 in shock raakt omdat zijn toestand kritiek is en hij geen medische hulp krijgt, wat helpt dat hem?" siste hij, zodat Adam hem niet zou horen. "Dezi krijgt wat ze verdient. No way in hell dat ze een vrijkaartje krijgt omdat ze nu toevallig ook een panther is. Dat weet ik verdomme ook wel. Maar kunnen we eerst zijn leven even redden en dan pas de kanonnen afstoffen?"
      Hij haatte dit. Hij wílde hier niet over nadenken, maar het moest want het was gebeurd. Recht onder hun neus. Hij werd er misselijk van. Als zij beter opgelet hadden, zouden ze dit misschien voorkomen kunnen hebben. Jesters handen balden zich tot vuisten. Eerst de schade beperken. Dan pas terugvuren.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

'Hij is niet kritiek,' antwoordde Onyx koppig. 'Hij is niet in shock door de kou, hij is in shock door wat Dezi met hem heeft gedaan. Hij klappertandde, hij praatte alweer. Hij gaat heus niet dood door onderkoeling.' Hij haalde even diep adem. 'Ik weet niet of die jongen ons ooit nog kan aankijken omdat wij weten wat er is gebeurd en ik wil niemand aan de lijst toevoegen zonder zijn toestemming. Elke keer dat hij haar zal zien, zal hij zich afvragen of ze haar eigen conclusies getrokken heeft. Het wordt alleen maar een extra stressfactor terwijl de wonden heus wel weer uit zichzelf helen.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam

Hij had een dikke trui aan, zei hij tegen zichzelf. Hij zou Michiel nauwelijks écht aanraken, dus dan kon dit toch wel? Hij had gewoon even een knuffel nodig. Niet van zijn crush, van zijn beste vriend. Want zelfs al mochten ze dat niet meer zijn, ze waren het wel. Hij draaide zich op zijn zij en legde zijn wang op Michiels borst, luisterde naar zijn hartslag, legde aarzelend een arm om hem heen. Michiels huid gloeide tegen zijn wang.
      Hij was veilig. Hij was in orde.
      Adam zou Dezi nog eerder doden dan dat hij zou toestaan dat ze ooit zoiets met Michiel deed, zelfs als hij dan van school gestuurd werd. Zijn koude vingers trok hij samen en ontspande hij weer, ze voelden stijf en deden zeer.
      Hij sloot zijn ogen, maar kon het niet helpen dat er een paar tranen tussen zijn wimpers door rolden en over zijn wang drupten.
      Hij wilde in slaap vallen en het morgen allemaal vergeten zijn, maar hij was bang dat de jongens antwoorden zouden eisen en hij wilde hier nooit met ook maar iemand over praten. En hij wilde Dezi nooit meer zien - hij wilde nooit meer uit deze kamer komen.
      En hij wist dat het allemaal niet kon, en dat het nog heel lang zou duren voordat die kou in zijn hart ook weer opgewarmd was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

Adams wang was koud tegen zijn borst aan, maar het kon Michiel voor het moment niet schelen. Zijn arm lag onder Adam zijn nek door en daarmee had hij net de vrijheid om door zijn haar te strelen. Voor heel even schoot er een kriebel door zijn maag heen, toen hij voelde hoe Adam zijn arm om hem heen sloeg. Woest legde hij zijn gevoel het zwijgen op. Dit was niet het moment voor zijn gevoelens om de hoek te komen kijken. Op het moment dat hij een van Adams warme tranen op zijn schouder voelde druppen, overspoelde een golf van zorgen hem. Hij wilde zoveel tegen zijn vriend zeggen, hij wilde zoveel doen.
"Probeer maar te slapen. Ik zal de rest van de nacht over je waken. Morgen is er weer een nieuwe dag."

---

It's never gonna happen, Guys.