[RPG • 0] Experium || 02 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 9:45 ]

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adams hoofd voelde vol. Toen hij zijn ogen sloot, was het alsof zijn gedachten overal vandaan kwamen en in elkaar overvloeiden. Hij zag fragmenten van zijn onderzoeken, gebeurtenissen die vandaag hadden plaatsgevonden, glimpen van de dingen die hij in het verleden had gezien. Hij sliep onrustig, met korte dromen die wegglipten zodra hij weer wakker werd. Er bleven alleen flitsen over. Een vrouw met donkere krullen. Een harde klap. Een ijselijke gil.
Zijn hart zwoegde in zijn borstkas, het voelde zwaar, deed pijn. Hij had dat vaker gedroomd, maar hij wist niet waar het vandaan kwam. Soms dacht hij dat het iets uit het verleden was, er waren wel vaker indrukken die hem achtervolgden. Omdat het vaak terugkwam, had hij zich ook weleens afgevraagd of het de restanten van zijn eigen herinneringen waren. Maar hij wist het niet, en hij had het nooit tegen de onderzoekers durven zeggen. Als het inderdaad herinneringen waren, dan was het misschien wel het laatste wat hem aan zijn ouders verbond. Dan wilde hij niet dat dat ook van hem werd weggenomen.
Met een zucht draaide hij zich op zijn zij en keek naar het slapende gezicht van Michiel. Dat bracht hem echter ook niet de rust waarop hij gehoopt had, het herinnerde hem aan de hitte die zijn lijf had gevoeld toen hij zijn kamergenoot halfnaakt had gezien. Was dat normaal? Was dat iets wat iedereen ervoer? Hij merkte dat hij het eigenlijk wel weer wilde zien en toen hij zijn ogen dichtdeed kon hij het zich nog helder voor de geest halen. Al snel ging zijn verbeelding met hem op de loop. Hij lag niet langer in zijn bed, maar ze stonden tegenover elkaar en ze raakten elkaar voorzichtig aan. Zijn hand gleed langs Michiels borst, hij kon zijn hart onder zijn vingertoppen voelen bonzen. Schichtig keek hij naar zijn vriend op, die verlegen glimlachte, zijn hand hief en met zijn duim langs Adams onderlip streek. Zijn lippen weken van elkaar, en Michiels gezicht kwam dichterbij…
Adams ogen vlogen open. Hij merkte dat hij opgewonden was geraakt en geschrokken draaide hij zich naar de muur toe, zijn lichaam kokendheet. Wat betekende dit? Hoorden jongens niet zo over meisjes te fantaseren? Hij schaamde zich en hij was als de dood dat Michiel erachter zou komen. Wat als een van de anderen erachter kwam? Hij wist helemaal niet wat voor gave die hadden, wat als er echt een gedachtelezer tussen zat? Hij besloot het morgenochtend gelijk aan Michiel te vragen. Als hij die nog durfde aan te kijken na de gedachten van net…

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx zag dat Jester bijna omviel, maar hij gokte het erop dat hij de tafel wel zou halen. 'En?' vroeg hij belangstellend.

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

'Ga je dood dan?'

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Onyx pakte de blocnote aan en las de aantekeningen door. Dat was best interessante informatie. Nu moest hij er alleen nog achter zien te komen wie wie was, dan kon hij ze met wat nachtmerries lastigvallen die hen zou helpen om aan hun kwaliteiten te twijfelen. Hij floot. 'Top. Lekker gedaan.'

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Studieobject 7223

"Goedmorgen!" zei 7223 met een grijns. Hij hing vlak boven Adam zijn hoofd, terwijl hij zijn kamergenoot wakker maakte. Waarom kon hij niet precies vertellen, maar hij had zin in vandaag. Hij kon zich ook niet herinneren dat hij zo lekker geslapen had als vannacht en om een of andere reden voelde hij zich ontzettend energiek. Vrolijk liep hij in de richting van de kast, trok er een schone onderbroek uit en sloeg een handdoek over zijn schouder. Heel even keek hij in de kast of hij nog meer nodig had, maar hij bedacht zich dat hij waarschijnlijk toch de eerste was die wakker was, waardoor hij de deur van hun kamer opentrok. Even keek 7223 de gang op voor hij de overstak maakte naar de badkamer. Zoals hij al had verwacht was er niemand te zien op de gang, waardoor hij rustig kon oversteken. Eenmaal in de badkamer draaide de jongen de warme kraan open en begon het liedje te zingen dat in zijn hoofd zat.

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam was er even van overtuigd geweest dat hij nog steeds droomde toen hij zijn ogen opendeed en Michiel met zijn gezicht boven het zijne hing. Heel even flitste de hoop door hem heen dat hij hem zou kussen, maar dat deed hij natuurlijk niet. Hij draaide zich om en liep naar de kast toe.
'Goeiemorgen,' zei Adam, nog steeds met een wild bonkend hart. Hij was blij dat de jongen vlak daarna de kamer uitliep, dan had hij even tijd om zichzelf weer te herpakken. Hij wenste dat Jester hem kon leren hoe hij zijn gevoelens moest uitzetten, want dit ging nog eens helemaal fout. Hij begon zich vlug aan te kleden zodat hij in elk geval niet drie keer bij het aantrekken van zijn broek zou struikelen omdat Michiel in de buurt was.

[ bericht aangepast op 28 feb 2020 - 14:14 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Eindelijk! Eindelijk was hij terug op de campus en mocht hij terug naar zijn eigen kamer en klas. Yrla was afgelopen twee maanden afwezig geweest, omdat hij zichzelf in volle vaart tegen de campusmuur had geparkeerd. Hij had zowat alle botten gebroken die hij maar kon breken en was met spoed van de campus gereden, terug naar het onderzoekscentrum. Het was een wonder dat hij de crash overleefd had, maar dat had waarschijnlijk te maken met het snelle herstelsysteem van zijn lichaam. Yrla zijn lichaam had zich al grotendeels hersteld, voordat het ziekenhuis überhaupt bereikt was. Dat was dan ook meteen het grootste probleem geweest. Omdat zijn lichaam alles op snelheid deed, Yrla kon super snel rennen bijvoorbeeld, waren botten op de verkeerde manier genezen. Om het dus weer goed te maken, moesten een aantal breuken opnieuw gebroken worden, om zo wel op de juiste manier te genezen. Het was in ieder geval de pijnlijkste periode die hij had meegemaakt en hij wilde graag alles uit het ziekenhuis achter zich laten.
      Terwijl hij door de zwaarbewaakte poorten binnen kwam rijden, keek de jongen op zijn iNet. Zijn klas zou vandaag met sociale vaardigheden beginnen, niet de leukste les, maar Navkar was gelukkig de ergste niet. Yrla voelde een grijns op zijn gezicht ontstaan, tijd voor wat sensatie.

[ bericht aangepast op 28 feb 2020 - 14:47 ]

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

Oh! De pijn... Ze had het gisteren al geweten, maar ze had niet verwacht dat de spierpijn zo erg zou zijn. Vienna maakte een notitie voor haarzelf, nooit meer zoveel je gave gebruiken op een dag. Met moeite kwam het meisje overeind en kon niet voorkomen dat een kreun haar lippen verliet. Even keek ze geschrokken naar Fayr, die nog lag te slapen, maar haar vriendin werd niet wakker van haar geluid. Met moeite drukte het meisje zichzelf overeind om een handdoek tevoorschijn te halen uit de kast. Daarnaast trok ze een roze bloes met korte mouwen uit de kast en een korte, hoge zwarte broek. Met haar voeten stapte ze in haar teenslippers, waarna ze naar de badkamer verdween. Het warme water verlichtte haar spierpijn en Vienna stond genietend met haar ogen dicht onder de douche. Kon ze hier maar de hele dag blijven staan...
      Ze zou zich daar toch nooit aanhouden, aan die afspraak om haar gave niet teveel te gebruiken. Met een lachje stond ze onder de douche en vroeg met haar vingers de shampoofles (die te ver stond) om dichterbij te komen. Vienna vond het veel te leuk haar gave te gebruiken en ze was wat dat betreft lui. Het was veel makkelijker iets vanuit zichzelf naar haar te laten zweven dan erheen te lopen. Terwijl het meisje haar haren waste, dacht ze na over de dag die zou komen. Het zou hopelijk een betere dag worden dan gisteren, al hadden ze vandaag wel betere lessen dan gisteren.

It's never gonna happen, Guys.

Studieobject 7223

Hij raasde de handdoek over zijn hoofd heen, waardoor zijn zwarte haren alle kanten op kwamen te staan. Zo keerde hij terug naar de slaapkamer, waar Adam al aangekleed op hem zat te wachten. "Zo, dat doe je snel," zei de jongen met een glimlach. Hij gooide zijn spullen van zich af en keek in de kast. Korte broek, sokken en een donkerblauw T-shirt, daar moest hij het vandaag wel mee redden. Hij gooide zijn kleding op bed en haalde vanuit zijn nachtkastje een witte tube vandaan. Met enige zorgvuldigheid begon hij zijn hele lichaam in te smeren met het spul. Hoewel het niet volledig hielp, verlichtte de allergie-crème vaak wel de jeuk Hij hoopte dat het vandaag allemaal zou meevallen, maar hij wist dat hij zichzelf daarmee voor de gek hield. Net op het moment dat hij bijna alles had ingesmeerd, keek hij even vertwijfeld Adam aan. Hij was nu zijn kamergenoot. Zou Adam het vreemd vinden als hij hem zou vragen zijn rug in te smeren? Zelf kon 7223 er nooit bij en hij werd altijd immens gek van de jeuk op zijn rug, maar misschien kon het vandaag wel anders. Snel haalde hij die gedachte toch uit zijn hoofd. Als hij een vriendinnetje had gehad, had hij het wel durven vragen aan haar. Maar tegenover Adam kon dit niet anders dan weird zijn. Ze waren vrienden, maar toch... Dit was te vreemd om te vragen van een andere jongen. Gehaast draaide 7223 dus de dop op de tube en kleedde zich zo snel mogelijk aan.
"Klaar voor het ontbijt?" vroeg hij grijnzend.

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam knikte, hopend dat hij met al die kriebels in zijn buik nog een beetje eetlust over zou hebben. Even had hij overwogen om te vragen of hij Michiels rug in moest smeren, het leek hem vervelend voor hem als hij daar nu alsnog de hele dag jeuk had, maar hij had het niet gedurfd. Waarschijnlijk maar beter ook, hij zag zichzelf er wel aan om flauw te vallen van de zenuwen wanneer hij zijn handen over de rug van de jongen liet gaan.
‘Wat voor gaven hebben de anderen eigenlijk?’ vroeg Adam toen ze hun slaapkamer verlieten. Hij was blij dat hij erin slaagde om de vraag zonder trillende stem te stellen. Dat was goed. Hij kon in elk geval nog met hem praten. Anders was de vriendschap waarschijnlijk snel over.

[ bericht aangepast op 28 feb 2020 - 15:17 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Je bedoelt uit ons house?" 7223 liep voor Adam de trap af. "Wel je hebt Jester. Zijn gave is overtuigen. Onyx kan iets met muziek en dromen en dan wij. En dan heb je de tweeling; Fayr kan repareren, terwijl haar zus FersePhone een gave heeft om te slopen. Dezi heeft dan Azumi, ze kunnen samen een grote draak worden geloof ik. 8102 kan in de toekomst kijken, maar daar heeft ze nog nauwelijks controle over. En dan heb je Vienna, Telekinese." Een klein glimlachje speelde om zijn lippen, terwijl hij de buitendeur voor Adam openhield. "Nou ja, en mijn gave weet je al."

It's never gonna happen, Guys.