RPG • 300 • Jailbirds • Speeltopic 01 - Speeltopics

Jongeren hebben er altijd wel een handje van gehad zich te misdragen en rebelleren echter is er een dunne lijn die het goede van het kwade scheid. De praktijken lijken steeds meer uit de hand te lopen. De een geniet ervan zijn oudelijk huis in vlammen op te gaan, de ander denkt dat het een goed idee is voor eens en voor altijd van haar agressieve stiefvader af te komen en weer een ander verdrinkt zijn verdriet in verdovende middelen en laat de wereld hiervan mee genieten. De jeugd voelt zich niet gehoord en waar hulp te kort schiet wordt zelf het heft in handen genomen. Hoe de omstandigheden ook zijn het gezegde; "wie zich brand moet op de blaren zitten" blijft gelden en wie een misdrijf begaat moet worden gestraft. Maar wat gebeurd er als de jeugddetentie centra vol zitten en er bij elke een wachtlijst geld? Je kunt de extreme gevallen toch slecht rond laten lopen en hopen dat ze het geen tweede keer doen. Hier heeft het plaatsje Woodland, Oregon, schoon genoeg van. Ze hebben wel wat beters te doen dan de hele dag achter zich misdragende jeugd aan te vangen. Dus zijn ze zelf met een initiatief gekomen. Woodland heeft haar eigen juvie geopend. Het gebouw heeft natuurlijk minder ruimte als reguliere centra maar heeft meer dan genoeg plek om de criminaliteit in Woodland en omliggende plaatsjes zo goed als de das om te doen. Althans, dat is wat gedacht wordt. Sommige bewoners hebben zo hun manieren om ook vanachter de tralies hun plannetjes voort te zetten...

---

WOODLAND JUVENILE DETENTION CENTRE Rules ⬧ De cellen en sanitaire voorzieningen zijn gescheiden op geslacht en het wordt niet getolereerd indien er iemand van het andere geslacht zich in het andere cel blok bevind ⬧ Geen smokkelwaar ⬧ Er dient zich aan het tijdsschema gehouden te worden ⬧ Wanneer het alarm af gaat is iedereen verplicht om op hun buik met hun handen plat naast hun hoofd te gaan liggen tot hen verteld wordt dat ze weer mogen staan ⬧ Er wordt niet gevochten zowel fysiek als mondeling ⬧ Iedereen wordt bij binnenkomst gecontroleerd of ze onder invloed zijn en of ze smokkelwaar bij zich dragen ⬧ Er vindt meerdere malen op de dag een telling plaats ⬧ Er kunnen doorzoekingen plaatsvinden in de cellen ⬧ De cipieren hebben recht op ondervraging en of fouilleren indien vertoon van verdacht gedrag ⬧ De gevangen worden altijd bij hun achternamen genoemd Voorzieningen ⬧ Eén cel wordt gedeeld door 4 bewoners ⬧ Ieder cel blok heeft vier sanitaire voorzieningen ⬧ Er zijn genoeg opties tot recreatie: TV ruimte, spelletjes kamer, sportvelden, sportruimte, werkplaats, knutselruimte, bibliotheek etc. ⬧ Er is een optie om school of cursus te volgen: kleding maken, monteur, houtbewerking, kok, kapper ⬧ Er kan in de weekenden visite ontvangen worden, mits dit aangegeven wordt en het papierwerk juist ingevuld wordt ⬧ Er is mogelijkheid om te bellen, met toezicht ⬧ Met feestdagen wijkt het tijdsschema af en wordt de feestdag kleinschalig gevierd. Ook mag er familie langskomen ⬧ Er is mogelijkheid tot verlof, enkel in de meest extreme gevallen ⬧ Er is voor de bewoners mogelijkheid om te werken voor een kleine vergoeding: de werkplaats, de keuken, het washok, conciërge en de bibliotheek ⬧ Er is een dokter aanwezig ⬧ Er zijn vertrouwenspersonen beschikbaar ⬧ Er is een praatgroep aanwezig Tijdsshema ⬧ Om 6:00 staat de wekker zodat iederen zich op kan frissen en aankleden. Tevens vindt er een telling plaats ⬧ Om 6:45 vind er een ochtend work out plaats. (verplicht voor iedereen tenzij je een medische verklaring hebt waarom je niet mee kunt doen) ⬧ Om 7:15 is er gezamenlijk ontbijt ⬧ Om 8:00 vertrekt iedereen naar zijn of haar taak of naar de gemeenschappelijke ruimte ⬧ Om 12:00 is er gezamenlijk lunch ⬧ Om 13:00 keert iedereen terug naar zijn of haar taak of naar de gemeenschappelijke ruimte ⬧ Om 17:00 is er gezamenlijk diner.[/b] ⬧ Om 18:00 is er tijd voor recreatie en vindt er een telling plaats ⬧ Vanaf 21:00 kunnen de bewoners zich opfrissen en zich klaar maken om naar bed te gaan ⬧ Om 22:00 moet iedereen in zijn of haar cel aanwezig zijn en vindt er een telling plaats RULES ⬧ In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet. ⬧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ⬧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ⬧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ⬧ Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden. ⬧ Maximaal 4 personages per persoon. ⬧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ⬧ Alleen Dagenhart of Witcher maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ⬧ 16+ is toegestaan. ⬧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ⬧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ⬧ Naamsverandering graag doorgeven. ⬧ Dit idee is uitgewerkt door Dagenhart en Witcher.

---

How far is far

---

• Twenty-one • I did it, so what? • Sportruimte • Ash •

Ash had haar tot nu toe nog op geen enkel moment teleurgesteld, zo ook vandaag niet. Het feit dat de jongen haar uitdagingen niet uit de weg ging wond haar plezierigheid op, waardoor ze eveneens die van hem niet onaangeraakt liet. Ze dronk zijn subtiele opmerkingen gretig en genoot oprecht van het gevoel dat het haar gaf. Het was altijd al een kick geweest om de grenzen af te tasten die er in het leven waren, om ervan te proeven ongeacht de consequenties die daarop konden volgen. Dat was in haar straatleven al zo geweest, maar ook wanneer het de mannen betrof die zij interessant vond.
      Wanneer Ash de afstand die Freya gecreëerd had terug overbrugde, krullen haar lippen zich verder op. De handdoek die ze ergens onderweg neer had gelegd belandde weer om haar nek, maar dit keer maakte Ash er gebruik van om haar dichter naar zich toe te trekken. Ondeugd glinsterde in haar blikken en nu de afstand nog maar zo kort was voelde ze hoe bijna elke vezel in haar lichaam op hem reageerde.
      “Laat ik daar nou ook net een voorkeur voor hebben…” klonk het zacht, alvorens hij haar weer losliet. Vluchtig beet Freya op haar lip, weerstond de drang om dat te doen waar ze nu heel even de kans voor leek te krijgen en was zelfs nog meer dankbaar voor het feit dat de cipiers eerder al een check in de sportruimte hadden gedaan — waar ze geconstateerd hadden dat de blondine alleen was geweest en geen toezicht nodig had; zoals op drukker momenten wel het geval hoorde te zijn. Haar hartslag joeg zich in een rap tempo omhoog, waarop de blondine zich al heel snel begon te realiseren dat ze de touwtjes in Ash’ geval nooit lang in handen ging houden. “Kom op, laat me zweten, coach.” Een stille, goedkeurende huivering trok als een stroomstoot over haar ruggengraat heen terwijl een geamuseerde trek op in haar uitdrukking verscheen. Heel even had ze het jammer gevonden dat Ash haar weer los had gelaten.
      ”Oh liefje,” mompelde Freya zacht. “Zweten zal je wanneer ik klaar met je ben.”
Opnieuw bond ze haar haren vast, dit keer verruilde ze de knot in voor een vlugge vlecht zodat deze zeker niet los zou raken en knoopte ze de mouwen van haar blauwe tenue los nadat ze deze bij het uittrekken eerder om haar middel had gebonden; tezamen met haar handdoek liet ze deze ergens op een bank terecht komen. Sport was de enige recreatie waarbij het toegestaan werd hun tenue's voor een deel uit te doen, waardoor de hemd die ze eronder droegen zichtbaar werd. "Ik stel 50 sit-ups voor, voor jou. Ik tel wel," geamuseerd glimlachte ze Ash toe terwijl ze op haar knieën op de mat ging zitten en voor haar op de grond klopte."Als dat te makkelijk voor je is voeg ik daar uiteraard veel met liefde nog wat extra's aan toe."

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Manuel Rayan Castellano 21 • Bank robbery • With Joel

Mijn blik bleef op zijn gezicht gebrand staan om zo geen enkele vorm van een reactie te missen. Hij beet op zijn lip en ik kan het niet laten wat geamuseerd te zijn. 'Oké, ja,' mompelde hij toen. 'Ik kan wel wat hulp gebruiken.' vervolgde hij al snel. Ik lach zachtjes en een tevreden glimlach vormt op mijn gezicht. Ik hou ervan om dat soort dingen te horen. ''Hmh, en wie kan je beter helpen dan ik dat kan?'' mompel ik zachtjes. 'Oké, ik accepteer je hulp. Vertel me maar hoe het hier in zijn werking gaat.' zei hij toen terwijl hij zijn stoel dichterbij schoof. Ik wou net beginnen als ik zijn stem weer hoor. 'Ik heb je gemist.' Ik kan het niet laten om licht te grijnzen en kijk kort om me heen. Niemand lijkt al te veel aandacht aan ons te besteden dus ik leun wat naar hem toe. Niet dat ik me schaam voor iets ofzo, maar misschien is het beter om hem niet meteen zo in de schijnwerper te zetten. Ik til mijn hand op en streel zachtjes langs zijn wang. ''Missed you too, darling..'' ik zucht en laat mijn hand langzaam zakken. Ik glimlach lichtjes en leun weer terug in mijn stoel. ''Laat ik met het belangrijkste beginnen, je bent nieuw dus probeer niet meteen op te vallen.'' zeg ik en lach zachtjes. ''Dat wordt nog moeilijk met jou.'' ik knipoog snel en rek wat. ''Maar jij hebt tenminste back up, we got you.'' zeg ik, duidelijk doelend op mezelf en mijn.... Werknemers. ''Dat opvallen telt ook voor de cipiers. Het klinkt raar omdat het van mij komt, maar zorg ervoor dat je niet opvalt bij de cipiers. Geloof me, het maakt alles een stuk makkelijker als ze denken dat ze niet al te veel op jou hoeven te letten.'' vervolg ik. ''Bij sommigen kan je wel een beetje leuk doen, natuurlijk. Ik zal ze wel aanwijzen voor je. En je hoeft je natuurlijk niet constant te gedragen als een engel, dat is ook verdacht.'' ik wuif het weg met mijn hand en lach zachtjes. ''En dan hebben we natuurlijk nog business... Zeer belangrijk hier als je enige vorm van reputatie wilt hebben.'' Ik grijns even en hou mijn hoofd wat schuin, het zou maar wat duidelijk moeten zijn dat dat mijn terrein is. ''Geef de mensen wat ze nodig hebben, en ze geven je alles wat ze hebben.'' zeg ik luchtig en duidelijk tevreden. Ik had het hier goed voor elkaar, al zeg ik het zelf. Mijn systeem werkt, ik heb de meest loyale ratten eruit geplukt en nu kan ik alleen maar profiteren. Zolang ik het een beetje in de gaten houd natuurlijk. ''You in?''

---

El Diablo.

---

Hoewel Kit haar bij elke ontmoeting sinds die bewuste nacht dezelfde vraag gesteld had, was ze er deze keer niet op voorbereid. Het feit dat dit zijn antwoord was op haar grapje zorgde ervoor dat de woorden er nog eens extra diep in hakten. Het voelde even alsof ze een stoot in de borstkas gekregen had, waardoor de wind haar uit de longen geslagen werd. Ze wilde haar tranen de vrije loop laten en tegen hem schreeuwen dat ze niet begreep hoe zo'n pienter iemand op zulk idioot idee gekomen was. Maar dat deed ze niet. Nog nooit was ze zo dankbaar geweest dat hij haar niet aankeek, en zijn aandacht op het boekje voor zich gericht had in plaats van op haar. Al prees ze zichzelf er om dat mocht hij toch opkijken hij wellicht alleen op zou kunnen merken dat haar ogen wat waterachtiger en haar glimlach wat minder breed dan gewoonlijk waren. Ze kreeg het niet over haar recent verscheurde hart hem te vertellen waarom ze geen geld van hem wilde aanvaarden; ervan overtuigd dat de reden dat hij het vroeg was dat het voor hem niet meer betekende dan dat ene avontuurtje. Dat zij in hem niet meer losmaakte dan eender welke willekeurige courtisane. "Samen eentje doen?" verloste hij haar uiteindelijk van de druk om zijn vraag te beantwoorden. "Mhm," beaamde ze, wetende dat ze zichzelf alsnog zou verraden mocht ze nu spreken. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder aan om beter te kunnen meekijken in het puzzelboekje voor Kit. Toen haar ogen op een woord vielen dat ze onmiddellijk wist ontsnapte haar een spaarzaam lachje bij de ironie ervan. Anteros luidde de desbetreffende beschrijving. Ze haakte haar arm in die van Kit zodat ze met haar potlood bij het papier kon en vulde in duidelijke drukletters WEDERLIEFDE in. Onvrijwillig gleed haar blik even naar omhoog, in de ijdele hoop iets van zijn gezicht af te kunnen lezen. Voor hij echter de kans kreeg haar hierop te betrappen had ze haar ogen alweer op het boekje gericht, op zoek naar een ander woord dat haar wellicht iets minder zou doen duizelen. Ze spotte er een paar die vrij makkelijk op te lossen waren, maar wilde eerst Kit de kans gunnen iets in te vullen.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Het was alweer een paar dagen geleden sinds Aurelia voor het eerst voet had gezet in deze gevangenis. Of eigenlijk, in welke gevangenis dan ook. Ze voelde zich er dan ook totaal niet thuis, niet dat ze zich ooit ergens thuis had gevoeld, maar dit zou wel de laatste plek zijn waar ze zich thuis zou voelen.       Een zucht onderdrukkend liep Aurelia de bibliotheek in, één van de plekken waar ze zich de afgelopen dagen wel vaker had verstopt. Ze vond het fijn om zich achter een boek te verbergen en te doen alsof ze niet bestond, en dat terwijl ze niet eens echt van lezen hield. Maar nog minder hield ze van aandacht trekken, ze vond het wel prima als ze in rust haar tijd kon uitzitten.       Ze zocht het boek op waar ze de vorige dag in begonnen was en trok zich terug bij een tafel ergens in een hoek. Ze had net het boek opengeslagen toen een stem de stilte verbrak.       ”Hi”. Aurelia keek op van haar boek en legde het voor haar neer op de tafel. Ze glimlachte wat onzeker terug naar het meisje die ze had leren kennen als Poppy. Ze hadden elkaar al eens gesproken, maar toch was het onwennig voor Aurelia om contact te leggen met vreemden.       “Hee” begroette ze haar vriendelijk terug. ”Hoe is het?” De vraag deed Aurelia even nadenken. Ze had eigenlijk geen idee hoe het met haar ging, ze voelde zich leeg en bovenal moe. De afgelopen nachten hadden flashbacks van de ruzie met haar vader haar achtervolgt, of eigenlijk vooral hoe de ruzie eindigde.       ”Wel oke, wat moe..” antwoordde ze haar schouderophalend. “En met jou?” Aurelia volgde haar bewegingen met haar ogen toen Poppy ook aan de tafel ging zitten. Een korte stilte volgde. Hoewel Aurelia normaalgesproken niet zo van stiltes hield, vond ze deze stilte niet onprettig. Het gaf haar de tijd om haar eens goed in zich op te nemen.       ”Ben je al een beetje gewend hier?” Aurelia beet kort op haar lip en schudde haar hoofd “Nee totaal niet.” Mompelde ze zacht “Jij wel dan?” vroeg ze haar, zich bewust van het kleurverschil in uniform wat betekende dat Poppy hier al langer vast zat dan zij.       ”Hello Ladies” onderbrak een nieuwe stem plots het gesprek. Aurelia keek op om vervolgens een van de mannelijke gevangenen te zien staan. Ze had hem al eerder voorbij zien lopen, maar nog nooit echt gesproken.       ”Hee” begroette ze ook hem vriendelijk. Omdat ze hem nog niet eerder had gesproken besloot ze, beleefd als ze was, wat aarzelend haar hand uit te steken “Ik zal me even voorstellen, ik ben Aurelia.” Vertelde ze hem beleeft maar toch enigszins onzeker.       Al gauw ging het gesprek verder tussen Poppy en Cole en hoewel Aurelia niet precies wist waar het over ging, had ze wel zo haar vermoedens. Ze besloot haar ogen weer op haar boek te richten om de twee zo toch enige vorm van privacy te geven over hun, naar haar idee, toch wel persoonlijke gesprek.

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

20      ⬧      Drugsmaffia      ⬧      With Freya

Hoewel ik een ster was in het onderdrukken van mijn gevoelens, voelde ik nu toch duidelijk mijn hart in mijn keel kloppen. Het was het stukje gevaar waar ik buiten genoeg van had maar wat ik hier miste. Dit simpele doch zo vermakelijke spelletje was nu het ding wat mij het dichtst bij een adrenalinekick bracht en ik maakte er maar al te graag gebruik van. Naarmate onze lichamen zich dichter bij elkaar begaven voelde ik hoe iedere vezel steeds meer naar haar verlangde. Ze was zo dichtbij maar tegelijkertijd ook zo ver weg. Tot noch toe had ik nog geen cipier gespot in de omgeving van de sportruimte maar ik was op mijn hoede. Ik kon het me nu niet permiteren in de isoleer gegooid te worden. Daarnaast wilde ik dat Freya ook niet aan doen. Onze tijd kwam nog wel, misschien zelfs sneller dan gedacht. Afwachtend op haar reactie bleef mijn blik strak op die van haar gericht. Ik was uiterst benieuwd naar wat ze voor me in petto had. ”Oh liefje,” mijn wenkbrauwen schoten geamuseerd omhoog. Freya was helemaal geen persoon voor zoete praat maar wanneer ze het deed kon ik er geen genoeg van krijgen. “Zweten zal je wanneer ik klaar met je ben.” een speelse lach verliet mijn mond. Grappig dat ze dit zei, ze hoefde er namelijk niet veel voor te doen om me te laten zweten. Zodra ik haar mooie verschijning zie breekt het zweet me spontaan uit. Ik keek toe hoe ze zich klaar voor de strijd maakte en floot even plagerig, op de manier zoals bouwvakkers dat ook altijd deden naar vrouwelijke voorbijgangers. Het was ernstig beneden mijn standaard maar het had er tijdens dit gesprek toch al dik bovenop gelegen. Mijn ogen waren nog altijd gefixeerd op Freya en ik betrapte mezelf er op dat mijn blik wel erg lang bleef hangen bij haar nu schaars gekleedde bovenlijf. Dit gebeurde niet vaak, eigenlijk enkel tijdens het sporten. Dit was dan misschien ook wel de reden dat ik me vaker begaf in de sportruimte dan er daadwerkelijk op de planning stond. "Ik stel 50 sit-ups voor, voor jou. Ik tel wel," was haar voorstel. Mijn wenkbrauwen schoten wederom omhoog, dit maal niet omdat het mijn ego streelde maar omdat het mijn ego had gekrenkt. "Als dat te makkelijk voor je is voeg ik daar uiteraard veel met liefde nog wat extra's aan toe." Ik keek haar duidelijk beledigd aan en greep overdreven naar mijn hart. '50 sit-ups... waar zie je me voor aan...' mompelde ik mopperend. 'Ik weet dat ik geen enorm six-pack heb maar nu onderschat je me wel heel erg.' mopperde ik verder, echter kon ik het dit maal niet laten een speelse grijns door te laten schemeren. 50 sit-ups kon ik makkelijk aan al was ik nu wel erg hoogmoedig aan het praten. Alles boven de 50 werd namelijk steeds lastiger. Ik was nou eenmaal geen sportman. Ik nam plaats op de vloer waar Freya mijn plaats al had aangetoond en wierp haar nog een laatste uitdagende blik toe. 'Mijn moment om indruk op je te maken.' grijnsde ik waarna ik haar een speelse knipoog zond. Vervolgens leek het me verstandig om eerst even goed mijn nek te kraken en mijn spieren wat te rekken, anders was ik waarschijnlijk na de eerste twintig al genekt.

---

How far is far

20      ⬧      Modern day Bonnie and Clyde      ⬧      With Manuel

Manuel leek in zijn nopjes te zijn na mijn besluit. Hij gaf precies de reactie die ik verwacht had. Manuel had er altijd al van gehouden zijn zin te krijgen en "ja" als antwoord te krijgen. Ik was er al over uit dat ik met zelfmedelijden niets zou bereiken en dus moest ik maar gaan roeien met de riemen die ik had. De drang om mezelf tegenover Manuel te bewijzen was groter dan ik in eerste instantie had gedacht maar ik besloot mijn koppigheid en trots even aan de kant te schuiven, hoe moeilijk dat ook was. Want als ik er goed over nadacht besefte ik ook wel dat ik in mijn eentje de eerste week waarschijnlijk al niet zou na kunnen vertellen. Ook al zou ik het onder geen beding toegeven, ik was naïef. Ik zou zo in mensen hun bullshit trappen en mezelf daarmee per ongeluk vermoorden, zolang ze maar een goed verhaaltje op zouden hangen. Of ik het nou wilde of niet, ik had Manuel zijn bescherming nodig. In ieder geval de komende tijd. Manuel leek tevreden te zijn met mijn keus om zijn hulp te aanvaarden maar iets zei me dat hij daar misschien al vrij snel van terug zou komen mezelf kennende. ''Hmh, en wie kan je beter helpen dan ik dat kan?'' zei hij en ik sloeg speels mijn ogen ten hemel. Ja Manuel, je bent geweldig. Vervolgens schoof ik mijn stoel dichter naar hem toe zodat ik zijn woorden beter in me op kon nemen, zodat ik hem beter in me op kon nemen. Net voordat hij met zijn verhaal kon beginnen vond ik het plots een goed idee om hem te vertellen dat ik hem gemist had. Ik schrok van mijn eigen woorden. Het was wel waar maar ik bevond me nu niet echt in een positie waar sentimentaliteit echt op prijs gesteld zou worden. Met mijn blik gefixeerd op Manuel merkte ik dat ik toch wel wat gespannen was voor zijn reactie. Hij keek om zich heen. Wat betekende dat? Dat hij zich schaamde? Had hij misschien een ander? Of was het gewoon om te checken of er niet ergens een verdwaalde cipier rond liep? Ik had geen idee maar het hielp niet bij de onzekerheid die ik op dit moment voelde. Toen hij uiteindelijk toch naar me toe leunde voelde ik hoe mijn mondhoeken spontaan wat omhoog krulde. Hij streelde met zijn hand langs mijn wang en sprak de beste woorden die ik de afgelopen week, misschien zelfs het afgelopen jaar, had gehoord. ''Missed you too, darling..'' Ik koesterde zijn aanraking en zijn woorden, niet wetend of het iets blijvends ging zijn. Toen hij weer naar achter leunde in zijn stoel kwam ik juist wat dichterbij, aan zijn lippen hangend. Ik wilde al zijn tips goed in me opnemen, ik kon ze namelijk goed gebruiken. ''Laat ik met het belangrijkste beginnen, je bent nieuw dus probeer niet meteen op te vallen.'' een sarcastisch lachje ontsnapte mijn lippen en ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Oké, sorry, maar hoe moet ik dat voor elkaar krijgen als ik ruim een kop boven vrijwel iedereen uitsteek en een fel oranje ding aan heb. Ik lijk wel een fucking zeeboei Manuel.'[/i] zei ik opgelaten. ''Maar jij hebt tenminste back up, we got you.'' ik hoefde niet eens na te denken over wie de "we" waren in deze zin. Manuel had buiten de gevangenis een bende en het had me verbaasd als dat hier niet het geval was geweest. Ik snoof even en keek wat naar buiten. 'Zolang het niet hetzelfde afloopt als de vorige keer.' mompelde ik wat verbitterd. De eerste keer toen Manuel me onder zijn vleugels nam vond zijn bende het iets minder leuk. ''Dat opvallen telt ook voor de cipiers. Het klinkt raar omdat het van mij komt, maar zorg ervoor dat je niet opvalt bij de cipiers. Geloof me, het maakt alles een stuk makkelijker als ze denken dat ze niet al te veel op jou hoeven te letten.'' ik keek hem weer aan en beet onzeker op mijn lip. Daar gaan we al... 'Dat is misschien ook al te laat...' mompelde ik, doelend op het feit dat ik nu al praktisch mijn eigen cipier toegewezen had gekregen omdat ik dacht dat het slim was om tijdens mijn eerste dag hier een hongerstaking te voeren. ''Bij sommigen kan je wel een beetje leuk doen, natuurlijk. Ik zal ze wel aanwijzen voor je. En je hoeft je natuurlijk niet constant te gedragen als een engel, dat is ook verdacht.'' ik keek hem nog altijd aan en bij zijn laatste woorden vormde er zich een ondeugende grijns rond mijn lippen. De woorden brandde op mijn tong maar ergens was ik bang ze te zeggen. Toch duurde het niet lang voor de desbetreffende woorden gelicht werden. 'Maar Manuel, ik ben een engel.' grijnsde ik speels. Ik wist niet hoe Manuel deze woorden op ging vatten. Hij was natuurlijk nog wel dezelfde Manuel maar toch ook weer niet. Ik kon me voorstellen dat drie jaar gevangenis onbewust toch wel iets van sporen op iemand na liet. Hij was vroeger al erg into zijn business en nam het toen ook al erg serieus, iets wat ik altijd wel apprecieerde. Toch leek er nu een andere lading aan te zitten. Zijn reputatie was duidelijk erg belangrijk voor hem, misschien omdat hij naast zijn reputatie hier vrij weinig had. ''En dan hebben we natuurlijk nog business... Zeer belangrijk hier als je enige vorm van reputatie wilt hebben.'' ah, Manuel en zijn reputatie. Toch had hij wel degelijk een punt. Naarmate zijn verhaal vorderde begon ik het steeds meer te begrijpen en vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Net zoals daar buiten was het hier binnen ook één groot machtsspelletje. ''You in?'' vroeg hij en ik keek hem met een brede grijns aan. 'How could I possibly say no?' zei ik en beet kort op mijn lip. Ik stak mijn hand naar hem uit en keek hem aan met een ondeugende blik in mijn ogen. 'Partner,'

---

How far is far

---

Mijn familie kon deze week niet langs komen, omdat ze het te druk hadden. Ze hadden niet geschreven waarmee, wat logisch was, maar de stempel op de envelop gaf me wel een idee. Dit was een systeem wat we al even gebruikten, en het werkte nog altijd heel goed. Meer dan een grof idee gaf het me niet, maar ik hoefde in mijn positie in de gang, en in het leven op dit moment, ook niet meer te weten. Ik had wel andere zaken aan mijn hoofd. Zoals de grijnzen van de gezichtjes van die twee Italianen slaan en hun superioriteitscomplex een kopje kleiner maken. Ik wilde alleen ook geen levenslange gevangenisstraf door die twee misbaksels. Ik had na de lunch dus maar besloten om naar buiten te gaan. Het was altijd fijn om een balletje te kunnen trappen , net als niet lang geleden op straat. Ik miste mijn familie, de hele familie, heel erg, maar de straten ook. Ik hield in de gevangenis tot nu toe prima staande, zelfs al moest een van mijn zussen me elk gesprek, en elke brief, op het hart drukken geen problemen te beginnen. Het was soms best lastig, maar ik vertrouwde op haar verstand. Dat deed ik al mijn hele leven, en het had me nooit in de steek gelaten. Dat ik hier zat was dikke vette pech met een vleugje traagheid. Ik begon een beetje de bal rond te trappen en wat trucjes te doen, die ik van wat straatratten had geleerd, terwijl ik zacht in het Iers Gaelic telde. Ik sprak maar heel matig Gaelic, maar het was de taal waarin wij de meeste van onze interne zaken regelden, dus het beetje wat ik had, moest ik wel bijhouden. Het hield me alleen niet heel lang bezig, en al snel zat ik met de bal in mijn armen op een van de bankjes. Luca kwam al snel bij me zitten, wat altijd wel gezellig was, maar nog voor ik iets tegen hem kon zeggen voegde ook Jessie zich bij ons. The more the merrier. Jessie leek alleen niet in het beste humeur. Ik trok een wenkbrauw op, maar ik was niet iemand om me met andermans zaken te bemoeien. "Prima." zei ik tegen hem, voor ik de bal naar zijn voeten rolde. Ik sprong op en keek naar Luca. "Doe je ook mee?" vroeg ik aan de jongen, voor ik weer naar Jessie keek. "Hoe wil je het doen? 3 is lastig te verdelen in teams." Ik hoopte maar dat dit hem niet een duwtje in de verkeerde richting gaf. Ik wilde echt niet vechten met een van de weinige mensen hier die geen slaafje was voor de Faust ratten. Ik haalde een hand door mijn zwarte haren en rolde mijn mouwen op zo ver als lukte. In deze pakjes was echt niet te sporten. Ze waren te wijd op de plekken waar ze strak moesten zitten en te strak op de plekken waar ze wijdt moesten zitten. Toch moesten we het er maar mee doen en ik had te veel nood aan een uitlaatklep en wat lol om me tegen te laten houden door dit stomme pakje.

---

Bowties were never Cooler

---

Ze stemde in met mijn keuze om er een samen te doen, waar ik erg blij mee was. Ik wilde niet dat ze boos werd omdat ze dacht dat ik haar liet winnen in een wedstrijdje, terwijl ik gewoon echt mijn dag niet had. Ik had die fout een keer gemaakt, en dat ging ik niet nogmaals doen. Ik was van simpele komaf, maar ik was niet dom. Haar hoofd tegen mijn schouder deed me kort verstijven, al was het maar uit reflex omdat ik haar van die kant niet zag aankomen. Daarbij hielp een nacht als die ik net had gehad niet met mijn wantrouwen en angstige gedrag. Ik ontspande wel bijna meteen weer, iets wat ik eigenlijk bij niemand anders deed, behalve misschien Olivia, puur omdat ik haar al mijn hele leven kende. Toch was het met Sionainn anders. Ik wist niet hoe anders, maar het was anders en dat beangstigde me. Ik was ook echt niet van plan om dat helemaal uit te gaan pluizen. Het had toch geen enkele zin en zou alleen maar voor problemen zorgen. Ik voelde hoe haar arm rond die van mij kwam te liggen. Nog altijd was ik niet gewend dat iemand zo dichtbij me kwam, dat iemand aan me kwam. Ik had dat altijd enkel gehad met Nic en pestkoppen. Ik wist ook hier niet goed wat ik ermee moest, maar ook dat zette ik weg. Ik was al zo blij met alles wat ze voor me deed, alleen al gedag zeggen was ik haar heel dankbaar voor, maar zij deed nog zo veel meer. Ik verdiende er niets van. Ik was de grootste loser hier, en nog afzichtelijk ook, en zij was... Een schoonheid, een briljante schoonheid, die vast iedere man en vrouw die ze wilde kon krijgen, dus waarom ze haar tijd bij mij verspilde was me elke minuut dat ze bij me was weer een raadsel. Ik keek hoe zij een woord invulde, terwijl mijn hoofd bezig was met een aantal anderen. Lezen ging nog prima met zijn ene oog, maar het eerste hokje meteen goed aantikken, en vooral ook niet te hard, was soms lastig, omdat mijn dieptezicht nog maar heel matig was. Toch wilde ik echt niet zwak of hulpeloos lijken. Welke sukkel had nu hulp nodig met diepte? Ik dacht er een paar te weten, gelukkig onder elkaar, dus als ik er een miste, kon ik alsnog iets invullen. Ik zette mijn potlood neer, maar zoals wel vaker te hard, waardoor ik natuurlijk de punt liet breken. "Fuck" rolde zacht over mijn lippen. Gelukkig was het een vulpotlood en kon ik snel weer wat lood te voorschijn toveren, om toch het antwoord op te schrijven. "Hoe was het met je familie?" Het was niet bedoelt alsof ik mijn neus in haar zaken wilde steken, maar ik was oprecht benieuwd. Zo vaak kwam er voor mensen hier bezoek, maar voor mij niet. Ik had dus geen idee hoe het eraan toe ging met visite. Daarbij wist ik ook dat zij graag ergens over sprak tijdens het puzzelen, en zo hoefde ik geen persoonlijke details te geven, die allemaal erg ongemakkelijk en beschamend waren.

---

Bowties were never Cooler

---

• Twenty-one • Abuse and Shoplifting • I did it, so what? • Ash •

Ze kon het niet laten, maar in plaats van haar gebruikelijke middelvinger op te steken wanneer iemand het lef had en naar haar floot, stak Freya haar tong uit in de richting van Ash. Om de een of andere reden was ze zichzelf nu meer bewust van haar kleding dan ze de afgelopen maanden in gevangenschap was geweest, alsof de aanwezigheid van de jongen voor haar daar extra voor zorgde. Normaliter droeg ze het gewenste tenue volledig en voor een groot deel zoals het hoorde, maar in deze ruimte werd iets meer toegestaan dan in de hele gevangenis zelf en de blondine nam daar gretig gebruik van. Freya zou dan ook zichzelf niet zijn als ze ook in deze regels graag de grenzen opzocht; de cipiers uitdagen daarin was nog net geen sport en ze hoorde de waarschuwing van haar broer heel even opnieuw door haar hoofd heen gaan.
      "50 sit-ups... waar zie je me voor aan..."
Freya grinnikte zacht bij het zien van de duidelijk beledigde uitdrukking op Ash' gezicht en het horen van de mopperende ondertoon liet haar kort lachen. De 50 sit-ups waren nog maar een begin, als ze hem er nu al meteen 100 voor schotelde had ze de rest van de middag niks meer aan hem. "Ik weet dat ik geen enorm six-pack heb maar nu onderschat je me wel heel erg." Hoofdschuddend klopte ze opnieuw op de mat voor haar. "Geloof me, ik onderschat je heus niet," reageerde de blondine vervolgens. "Ik hou er alleen graag van als mijn spelletjes wat langer duren dan een half uur." Plagend wierp ze hem een zoete grijns toe terwijl haar blik hem volgde zodra Ash voor haar op de grond kwam te zitten. Zelf moest Freya eveneens voorkomen dat ze een te grote mond kreeg, daar haar eigen sit-ups met een beetje geluk net de 35 raakte en ze dan echt de tijd nodig had om even bij te komen vooraleer ze weer verder kon — haar buikspieren klaagde al bij de gedachten alleen.
      "Mijn moment om indruk op je te maken," grijnsde hij naar haar, gevolgd door een knipoog die een vlugge tinteling door haar heen liet gaan. "Ik zou zeggen, doe je best," reageerde Freya, haar lippen tot een nieuwe glimlach gekruld terwijl ze iets meer naar hem toeschoof zodat ze voor zijn opgetrokken knieën kwam te zitten. Ze liet bewust achterwege dat hij allang zijn eerste indruk op haar had gemaakt en dat hij daar dit moment zeker niet meer voor nodig had."Om te voorkomen dat je vals gaat spelen," verduidelijkte Freya toen de blondine met haar armen op zijn knieën leunde, eens hij klaar was zijn spieren te rekken. Het was het perfecte excuus wat ze had kunnen gebruiken en tevens een vorm van lichamelijke contact waarvan ze wist dat een eventuele binnenkomende cipier niet gauw iets ging zeggen.
Met een glimlach speels op haar lippen boog ze iets over zijn benen heen en richtte haar blik uitdagend zijn kant op.
      "Tijd om omhoog te komen. Één.."

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

---

”Chill baby, just let them hate."

Liv was op weg naar de bibliotheek geweest toen haar ogen op de brunette vielen. Liv was nu welgeteld 14 dagen overgeplaatst en had al een aantal keer een glimp van de dame opgevangen. Toch was de blondine nog niet eerder op haar afgestapt. Venus leek altijd bezig of misschien kwam het omdat de blondine geïntrigeerd was en ze niet goed wist wat ze daarmee moest. Ze had zich daar dit keer over heen gezet en was op haar afgestapt. Wat was het ergste dat er kon gebeuren? Alhoewel dat een retorische vraag geweest was, leek Liv daar snel genoeg antwoord op te krijgen. Ze had nog geen 2 minuten met de dame staan praten of ze had de jongen in haar ooghoeken zien aankomen. Het was Taylor. Ze had het gesprek met Venus abrupt willen afkappen en had het liefst een snelle omkeer naar haar cel gemaakt maar ze wilde geen slechte eerste indruk wekken.. Met elke stap die Taylor dichterbij kwam werd Liv toch wat nerveuzer. "Venus, ik denk dat ik g.." "En waar zijn jullie over bezig?" Gefrustreerd bleef de dame staan. Ze was te laat. Het was niet zo zeer Taylor met wie ze een probleem had maar zijn 'tweede ego' Peaches viel niet helemaal bij haar in de smaak. Alles aan Peaches deed haar aan vroeger denken. De verleidelijke kleding van haar moeder, de rare lessen op haar 8e om de sensualiteit van je lichaam te omarmen maar vooral de schaamte die bij het werk van haar moeder kwam kijken. Ze begreep simpelweg niet waarom iemand zijn lichaam wilde verkopen.

De zogenaamd charmante grijns rondom Taylor zijn lippen irriteerde haar. Hij moest wel weten dat ze hem niet kon uitstaan en toch had hij het niet kunnen laten. Liv zuchtte even. "Niets wat jou aangaat." antwoordde de blondine ongeïnteresseerd in de jongen zijn aanwezigheid. Waarom was hij naar hen toegekomen? Ze had nog nooit met die gast gepraat? Ze kon gewoon weglopen. Wat hield haar hier? Haar blik gleed even af richting Venus. Ze wist hoe raar dit wel niet moest overkomen. Het zou echter nog gekker zijn als Liv zichzelf liet weg duwen. Hoe onaantrekkelijk zou dat wel niet zijn. Ze had haarzelf een koude uitdagende houding weten te geven. Niemand hoefde te weten hoe oncomfortabel ze op dit moment eigenlijk was. Ze bewapende zich daarom met licht sarcastische uitdagende opmerkingen. "We zijn geen klanten van je. Hoe bijzonder dat je alsnog de tijd neemt om ons te vergezellen, Taylor." Olivia kneep haar ogen wat samen. Ze vroeg zich af of hij het vervelend vond om Taylor genoemd te worden. Ze had de meeste personen hier hem alleen nog maar Peaches horen noemen. Dit weigerde de blondine echter. Ze wilde dat ego niet nog meer strelen dan letterlijk al gedaan werd. "We hoeven hier hopelijk niet voor te betalen toch?" grapte de dame waarbij er een licht ongeamuseerde ondertoon te bespeuren viel.

”Cold as ice, but in the right hands she melts."

[ bericht aangepast op 13 feb 2020 - 16:59 ]

---

---

Normaal gesproken wist Luca zijn moeder bijna elk weekend wel een gaatje te vinden om hem op te komen zoeken, soms ging er één van zijn Luca zijn broertjes of zusjes mee, maar meestal liet ze die veilig thuis. Hoewel Luca zijn familie graag zag vond hij het eigenlijk maar beter ook, hij wou eigenlijk niet dat ze hem hier zagen, vooral zijn jongste zusje zou hij niet het beeld van hem in zijn oranje pakje willen geven. Hij had haar dan ook niet meer gezien sinds hij vastzat, terwijl hij Luciana misschien nog wel het meeste miste. Dit weekend was helaas anders, zijn moeder was op het laatste moment gevraagd om ergens in te vallen voor werk en nu Luca bijna geen geld meer voor haar kon verdienen moest ze eigenlijk wel al het werk aanpakken wat ze kon krijgen. Vandaar dat hij deze middag waarschijnlijk op het sportveld zou spenderen, veel andere kanten kon hij hier ook niet op.
Toen Luca het veld op liep zag hij al snel Hugo zitten op het bankje aan de rand van het gras met een voetbal in zijn handen. Luca liep in de richting van de jongen. 'Hi,' zei hij, waarna hij naast Hugo neer streek. Net toen hij Hugo wou vragen of hij ook nog van plan was om die bal te gebruiken werden de twee jongens al vergezeld door een derde persoon. 'Voetbal?' zei Jessie zonder de twee jongens echt te begroten, Luca keek even naar Hugo en trok zijn wenkbrauw op, maar besloot dat het waarschijnlijk verstandiger was om niets te zeggen over Jessie zijn humeur. 'Prima' zei Hugo direct. 'Doe je ook mee?' vroeg de jongen vervolgens aan Luca.
'Altijd' zei Luca terwijl hij omhoog kwam van de bank, al van plan om de bal van Jessie af te pakken, maar misschien was het goed om de jongen niet meteen in te maken. Voetbal was altijd al één van Luca zijn favoriete sporten geweest, op de middelbare school had hij ook altijd in het voetbalteam van zijn school gezeten. Met Luca in de spits wisten er meestal een heel aantal doelpunten geschoord te worden door zijn team.
'Hoe wil je het doen? 3 is lastig te verdelen in teams?' vroeg Hugo vervolgens, de vraag was waarschijnlijk meer op Jessie gericht had voorgesteld te gaan voetballen, maar het was Luca die de vraag beantwoorde. 'We kunnen wie scoort is keep doen.' stelde hij voor, waarna hij toch naar Jessie liep en de bal, zonder echte moeite van de jongen af wist te pakken. Hierna dribbelde hij al snel een stukje van de andere twee jongens weg.

[ bericht aangepast op 14 feb 2020 - 20:02 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

Tot nu toe waren zondagen niet bepaald Venus haar favoriet geweest, het was de dag dat familie op bezoek mocht komen een dag waarop veel van haar mede gevangenen dus wel naar uitkeken. Het was niet eens perse dat Venus wou dat haar ouders langskwamen, ze moesten toch weten dat ze hier zat, maar toch voelde het soms een klein beetje eenzaam. Ze hoorde vaak genoeg verhalen van anderen die net hun ouders even hadden gezien, en soms klonk het nog best een beetje fijn. Hoewel Venus ergens ook wel wist dat ze nooit echt hetzelfde enthousiasme zou vertonen, zo zat de band met haar ouders gewoon niet in elkaar.
Venus was net op weg naar de bibliotheek toen ze werd gestopt door Olivia, een knappe blondine die Venus al een aantal keer had zien lopen. Ze hadden echter nog niet eerder met elkaar gesproken, niet dat ze nu erg lang één op één met elkaar stonden te praatten. Voordat Venus het wist stond ineens Taylor naast de twee dames.
"En waar zijn jullie over bezig?" onderbrak Taylor Olivia midden in haar zin. Venus haalde kort haar schouders op. 'Niet veel,' mompelde Venus terwijl ze een hand door haar bruine lokken heen haalde.
Olivia daar en tegen reageerde wat gepikeerd. "Niets wat jou aangaat." Venus keek even van de blondine naar Taylor en trok haar wenkbrauw op, was er iets tussen deze twee? "We zijn geen klanten van je. Hoe bijzonder dat je alsnog de tijd neemt om ons te vergezellen, Taylor." ging Olivia op dezelfde toon verder. "We hoeven hier hopelijk niet voor te betalen toch?"
'Olivia,' begon Venus waarna ze naar de blondine keek. 'Calm down, jezus, wat heeft Taylor je aangedaan dat je hem meteen aanvalt.' Venus keek weer naar Taylor en haalde kort haar schouders op. 'Maar wat moet je?'

[ bericht aangepast op 14 feb 2020 - 20:45 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Manuel Rayan Castellano 21 • Bank robbery • With Joel

Ik zag een ondeugende grijns op zijn gezicht vormen en ik haal lichtjes mijn wenkbrauw op, mezelf afvragend waar dat opeens vandaan komt. 'Maar Manuel, ik ben een engel.' grijnsde hij toen speels. Iets waardoor een echte lach over mijn lippen rolt en ik schud mijn hoofd. ''Hmh..'' mompel ik en leun weer wat naar hem toe. ''Ik hoopte dat dat een geheim tussen ons was.'' fluister ik en knipoog snel naar hem met een brede grijns op mijn lippen. Het waren wel de feiten. Relaties komen en gaan, maar Joel was wel altijd goed geweest. Een engel, maar puur voor mij mag ik hopen. I'm only slightly possessive, I swear.. ''Hou die attitude voor mij, en alles komt goed.'' plaag ik hem nog snel. 'How could I possibly say no?' zei hij na mijn laatste woorden. Hij stak zijn hand naar mij uit. 'Partner,' Een weltevreden blik vult mijn ogen en de grijns op mijn gezicht matcht hier perfect mee. ''That's the best thing I heard in years..'' zeg ik en neem zijn hand aan. Ik kijk hem recht in zijn ogen aan. ''Partner.'' herhaal ik hem dan met een glimlach en ik geef een kneepje in zijn hand. Even voelde het weer als de good old times. Nou ja, het zat er ook niet ver vanaf. De omgeving werkte nu alleen niet echt mee, maar het idee is hetzelfde. Ik sta langzaam op maar liet zijn hand nog niet los. ''Come on, ik heb wat frisse lucht nodig.'' zeg ik en trek hem langzaam omhoog. Ik had geen werk of opleiding binnen deze muren, niet officieel dan. Ik was daarom overal en nergens te vinden meestal. Maar ik hield er nog altijd van om buiten te zijn, zeker wanneer de zon scheen. Het was het beste wat ik kon krijgen, nu ik niet zomaar naar een warm land kan vluchten. De kleine ruimte die er buiten was voelde bijna als vrijheid en dat moet je maar gebruiken hier, vind ik dan. Ik begin te lopen en kijk ondertussen wat om me heen. Ik zucht even zacht. Ik probeerde het beste ervan te maken, sure. De gedachte dat ik nog 22 jaar moet zitten hier is echter ietwat ontmoedigend. Ook al heb ik het puur aan mezelf te danken. Langzaamaan stop ik met lopen en kijk naar Joel, waarna ik mijn armen voor een moment om hem heen sla. ''Niet dat ik wil dat je hier zit, maar thank god. Uiteindelijk zijn deze ratten hier zeer vermoeiend.'' mompel ik.

---

El Diablo.

---

Geduldig liet ze hem begaan, terwijl hij -zoals wel vaker het geval was- moeite leek te hebben met het inschatten van de afstand tussen het potlood en het boekje. Het stoorde haar niet dat het allemaal wat langer duurde, tenslotte had ze nog acht jaar tijd die ze achter slot en tralies moest slijten en als dit toevallig ook een reden was waardoor ze meer tijd met hem kon spenderen dan zou ze daar helemaal niet over klagen. "Hoe was het met je familie?" Een brede glimlach gleed op haar lippen. Het boeide niet zozeer waarover ze spraken; het feit dat hij de moeite nam met haar een conversatie aan te knopen was voor Sionainn reden genoeg om tevreden te zijn. "Hetzelfde als anders; kort en bondig," antwoordde ze, doelend op het gesprek zelf. "Ik zou zweren dat Cónán alweer een groeispurt gehad heeft. Volgens mij steekt hij binnenkort Cian voorbij." Haar middelste broer was een ware reus geweest, die het mede door zijn lengte zo lang zo goed gesteld had in het underground boxing-circuit. Sionainn had hem wel eens lachend vergeleken met The Mountain, al had hij een heel ander karakter. De reden dat hij altijd haar grootste maatje geweest was zat er zich vooral in dat hij zo gevoelig was voor wat er zich in een ander roerde. Het koste hem vaak maar één blik om te weten wanneer zijn zusje een slechte dag had gehad, en hij leek ook altijd precies in te kunnen schatten waarmee hij haar op kon beuren. Zijn dood was zo plots en onverwacht gekomen dat de vrouwelijke O'Reilly telg het nog steeds niet volledig had kunnen verwerken. Soms voelde het onwerkelijk, alsof het niet echt gebeurd was en hij elke zondag mee op bezoek zou komen. Ze voelde een traan over haar wang rollen en een veegde deze snel weg, te koppig om te huilen in het bijzijn van anderen. Hoewel ze het bij Kit doorgaans wel oké had gevonden, was dit veranderd na de eerste keer dat hij de prijs voor hun nacht samen vroeg. Het idee dat ze zich kwetsbaar kon opstellen bij hem was voor het grootste deel geslonken en bovendien waren ze allesbehalve alleen nu. Het laatste dat ze kon hebben nu is dat men zou gaan twijfelen aan haar. "Het spijt me, ik moet jou hier niet mee lastig vallen," excuseerde ze zich bij Kit. Ze ging wat rechter zitten en deed haar best zich weer op het boekje te focussen, al leken haar gedachten overal en nergens tegelijk heen te springen. Ze speelde afwezig wat met het papier, waarbij ze zichzelf in de vinger sneed. "Ye feckin..." vloekte ze, sissend tussen haar tanden. Ze voelde snel of ze iets bij zich had om het te stelpen, maar kwam tot de conclusie dat dat niet zo was. Ondertussen begon een donkere parel bloed zich op haar vinger te vormen. "Heb jij een zakdoek?" vroeg ze Kit, hopend dat ze niet naar de infirmerie zou moeten hollen om een pleister, als een hulpeloze kleuter. Mocht ze voor elke schram die ze zich opdeed daarheen moeten trekken dan bracht ze er vast de helft van haar opsluiting door.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

COLE JACKSON FAUST

---

Ik nam een van de stoelen welke ik omdraaide, voordat ik me bij de tafel voegde. Mijn armen leunde ik op de rugleuning en ik keek de twee dames met een lichte grijns aan. “Hi Cole,” begroette Poppy me en ook het andere meisje wat ik niet kende begroette me met een vriendelijke "Hee". Vervolgens stak ze wat twijfelend haar hand naar me uit. Ik haalde kort mijn wenkbrauw op al verscheen er wel een brede grijns om mijn lippen “Ik zal me even voorstellen, ik ben Aurelia.” sprak de brunette dan, ik nam haar zachte hand aan en schudde deze kort, waarna ik me dan ook voorstelde. "Cole Faust, aangenaam." sprak ik , ik was het vrij gewoon dat mensen mijn naam al kenden, dus het was wel weer eens iets nieuw om mezelf te moeten voorstellen. Ik liet Aurelia's hand weer los. "Kom je hier vaker?" grpate ik vervolgens, waarna ik afgeleid werd door Poppy. “Hoe is het?,” vroeg de blondine me en ik haalde even mijn schouders op. "Ik leef nog, hoe'st met jullie?" vroeg ik hen vervolgens. Ik wilde niet over zaken beginnen, Aurelia kende ik afgezien van haar naam niet, en de waren in de bieb. Echter leek Poppy hier niet zo over te denken
"Ik heb één bestelling doorgekregen," klonk ze plots, waardoor ik haar scherp aankeek. De dame leek nogal euforisch over haar ene bestelling, wat zo goed als niets was. ik vernauwde mijn blik en beet even op mijn tong, waarna ik het briefje snel van de tafel af nam voordat een ongewenst iemand dit kon zien. Nu ja, ik had al één ongewenste gastte, en die zat namelijk tegenover me. "En twee meiden die graag willen weten wat er allemaal is." vervolgde Poppy onbezonnen. Mijn vrolijke mood van net was overgeslaan naar een nerveuze, wat gepikeerde mood en ik haalde snel een hand door mijn zwarte haren om me tot rust te bedaren. Ik wilde niet uitvliegen op Poppy, ze was namelijk een belangrijke pion in ons spel. Iets wat we ons niet konden veroorloven om te verliezen en Aurelia... Mijn ijzige blik richtte ik even op de dame, waarna ik mijn tanden even bloot grijnsde naar de brunette en het briefje wat me net toegestopt was geweest in mijn borstzakje verstopte. De brunette leek haar boek te lezen, een soort sein dat ze zich niet wilde bemoeien met onze zaken, waardoor ik dit moment nam om Poppy te spreken over haar gedrag van net. Ik boog me naar de blondine toe, mijn lippen aan haar oor en mijn hand even op haar schouder rustend. " Je mag de dames gerust stellen dat ons spul zeker de moeite waard is. Spul om je pijn te verzachten, beter te slapen, you know potato potàto." flusiterde ik haar toe, waarna ik mijn hand nu echter wel in haar nek zette en mijn stem ook ietsje minder vriendelijk klonk. "Ik het vervolg, bespreken we dit soort dingen niet in bijzijn van anderen, capice?" sneerde ik waarna ik ze los liet en mijn keel even schraapte. " Voor de rest komt alles wel in orde." sprak ik met een klein glimlachje naar Poppy, waarna ik mijn hand even onbeleefd op het boek van de brunette voor me plaatste. " Ik zou het waarderen als ons gesprekje zo goed als vergeet. Laat ons op goede voet starten, right?" sprak ik een sik haar aandacht weer had. Nobody likes a snitch. " Eerste week hier? Oranje staat je best goed. Vind je niet Poppy," sprak ik tegen de nieuwe meid en keek even naar Poppy. " Kennen jullie elkaar al lang?"

[ bericht aangepast op 15 feb 2020 - 19:31 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH