RPG • 300 • Jailbirds • Speeltopic 01 - Speeltopics

Jongeren hebben er altijd wel een handje van gehad zich te misdragen en rebelleren echter is er een dunne lijn die het goede van het kwade scheid. De praktijken lijken steeds meer uit de hand te lopen. De een geniet ervan zijn oudelijk huis in vlammen op te gaan, de ander denkt dat het een goed idee is voor eens en voor altijd van haar agressieve stiefvader af te komen en weer een ander verdrinkt zijn verdriet in verdovende middelen en laat de wereld hiervan mee genieten. De jeugd voelt zich niet gehoord en waar hulp te kort schiet wordt zelf het heft in handen genomen. Hoe de omstandigheden ook zijn het gezegde; "wie zich brand moet op de blaren zitten" blijft gelden en wie een misdrijf begaat moet worden gestraft. Maar wat gebeurd er als de jeugddetentie centra vol zitten en er bij elke een wachtlijst geld? Je kunt de extreme gevallen toch slecht rond laten lopen en hopen dat ze het geen tweede keer doen. Hier heeft het plaatsje Woodland, Oregon, schoon genoeg van. Ze hebben wel wat beters te doen dan de hele dag achter zich misdragende jeugd aan te vangen. Dus zijn ze zelf met een initiatief gekomen. Woodland heeft haar eigen juvie geopend. Het gebouw heeft natuurlijk minder ruimte als reguliere centra maar heeft meer dan genoeg plek om de criminaliteit in Woodland en omliggende plaatsjes zo goed als de das om te doen. Althans, dat is wat gedacht wordt. Sommige bewoners hebben zo hun manieren om ook vanachter de tralies hun plannetjes voort te zetten...

---

WOODLAND JUVENILE DETENTION CENTRE Rules ⬧ De cellen en sanitaire voorzieningen zijn gescheiden op geslacht en het wordt niet getolereerd indien er iemand van het andere geslacht zich in het andere cel blok bevind ⬧ Geen smokkelwaar ⬧ Er dient zich aan het tijdsschema gehouden te worden ⬧ Wanneer het alarm af gaat is iedereen verplicht om op hun buik met hun handen plat naast hun hoofd te gaan liggen tot hen verteld wordt dat ze weer mogen staan ⬧ Er wordt niet gevochten zowel fysiek als mondeling ⬧ Iedereen wordt bij binnenkomst gecontroleerd of ze onder invloed zijn en of ze smokkelwaar bij zich dragen ⬧ Er vindt meerdere malen op de dag een telling plaats ⬧ Er kunnen doorzoekingen plaatsvinden in de cellen ⬧ De cipieren hebben recht op ondervraging en of fouilleren indien vertoon van verdacht gedrag ⬧ De gevangen worden altijd bij hun achternamen genoemd Voorzieningen ⬧ Eén cel wordt gedeeld door 4 bewoners ⬧ Ieder cel blok heeft vier sanitaire voorzieningen ⬧ Er zijn genoeg opties tot recreatie: TV ruimte, spelletjes kamer, sportvelden, sportruimte, werkplaats, knutselruimte, bibliotheek etc. ⬧ Er is een optie om school of cursus te volgen: kleding maken, monteur, houtbewerking, kok, kapper ⬧ Er kan in de weekenden visite ontvangen worden, mits dit aangegeven wordt en het papierwerk juist ingevuld wordt ⬧ Er is mogelijkheid om te bellen, met toezicht ⬧ Met feestdagen wijkt het tijdsschema af en wordt de feestdag kleinschalig gevierd. Ook mag er familie langskomen ⬧ Er is mogelijkheid tot verlof, enkel in de meest extreme gevallen ⬧ Er is voor de bewoners mogelijkheid om te werken voor een kleine vergoeding: de werkplaats, de keuken, het washok, conciërge en de bibliotheek ⬧ Er is een dokter aanwezig ⬧ Er zijn vertrouwenspersonen beschikbaar ⬧ Er is een praatgroep aanwezig Tijdsshema ⬧ Om 6:00 staat de wekker zodat iederen zich op kan frissen en aankleden. Tevens vindt er een telling plaats ⬧ Om 6:45 vind er een ochtend work out plaats. (verplicht voor iedereen tenzij je een medische verklaring hebt waarom je niet mee kunt doen) ⬧ Om 7:15 is er gezamenlijk ontbijt ⬧ Om 8:00 vertrekt iedereen naar zijn of haar taak of naar de gemeenschappelijke ruimte ⬧ Om 12:00 is er gezamenlijk lunch ⬧ Om 13:00 keert iedereen terug naar zijn of haar taak of naar de gemeenschappelijke ruimte ⬧ Om 17:00 is er gezamenlijk diner.[/b] ⬧ Om 18:00 is er tijd voor recreatie en vindt er een telling plaats ⬧ Vanaf 21:00 kunnen de bewoners zich opfrissen en zich klaar maken om naar bed te gaan ⬧ Om 22:00 moet iedereen in zijn of haar cel aanwezig zijn en vindt er een telling plaats RULES ⬧ In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet. ⬧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ⬧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ⬧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ⬧ Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden. ⬧ Maximaal 4 personages per persoon. ⬧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ⬧ Alleen Dagenhart of Witcher maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ⬧ 16+ is toegestaan. ⬧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ⬧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ⬧ Naamsverandering graag doorgeven. ⬧ Dit idee is uitgewerkt door Dagenhart en Witcher.

---

How far is far

20      ⬧      Modern day Bonnie and Clyde      ⬧      With Manuel

Mijn hereniging met Manuel had ik me altijd heel anders voorgesteld. Aller eerst natuurlijk onder andere omstandigheden maar ik had ook verwacht dat ik hem in zijn armen zou willen vliegen in plaats van hem aan te vliegen. Natuurlijk deed het pijn, het liet een constante steek achter in mijn hart. Ik was blij zijn gezicht te zien maar een moment later besefte ik weer dat precies die lippen mijn naam hebben uitgesproken tijdens het verhoor. Ik snapte niet wat ertoe geleid heeft hem mij te laten verraden, hij was immers de geen die me toen liet ontsnappen. Wilde hij dan toch wraak omdat ik vrijuit ging en hij hier voorlopig nog wel even zou zitten? Nou dan was hij nu vast heel blij met zichzelf ik moest hier waarschijnlijk nu net zolang als hem zitten als het niet langer was. Ik had nog geen vast aantal jaren gekregen omdat de rechtszaak heropend zou worden omdat ze nu nog een dader te pakken hadden, ik. Nu mochten we lekker samen onze tijd uitzitten. Het feit dat hij zich van de domme hield en zijn verdomde charmes uit de kast haalde hielp niet. Het maakte me enkel met de seconde woester. De plek waar zijn huid die van mij aangeraakt had brandde van verlangen maar ik moest sterk zijn. Hij mocht best weten dat ik zijn bloed wel kon drinken op dit moment. Hij dacht altijd dat hij met zijn gladde praatjes onder de consequenties van zijn daden uit kon komen maar dit keer mocht hij best eens op de blaren zitten. Ik duwde hem van me weg en het voelde of ik daarmee ook een deel van mij wegduwde. Hij was nou eenmaal een lange tijd mijn tweede helft geweest. Ik wist niet hoe hij het zag maar voor mij betekende hij voor een lange tijd alles. Het was makkelijk boos te zijn op een naam maar nu ik zo tegenover hem stond... Het voelde plots allemaal heel anders. Veel echter en veel moeilijker. 'Luister... Darling...'' ik kon het niet uitstaan dat hij hier zo rustig onder bleef terwijl ik stond te beven van woede. ''Ik weet niet wat je hebt uitgespookt toen ik hier vast zat, waardoor je hier nu ook bent, maar het is hier echt niet zo erg als je denkt.'' mijn ogen vernauwde zich en ik fronste. Wacht, was hij serieus? Wat ik heb uitgespookt? Hij was de geen die er hoogst persoonlijk voor gezorgd heeft dat ik nu voor hem sta. Of, nou ja, misschien had hij gehoopt er makkelijk onderuit te komen als ik naar een andere gevangenis gebracht zou worden. Dan zou hij me nooit meer onder ogen te hoeven komen en had hij mooi zijn wraak gehad. ''No need to be upset, you're going to be alright.'' ik sloeg mijn armen over elkaar en rolde met mijn ogen. Hij had makkelijk praten. Hij zat hier al, wat, drie jaar? Ik had nog nooit vast gezeten, ik heb zelfs nog nooit hoeven nablijven. Mijn vader was er altijd om mijn hachje te redden maar dit lag toch echt buiten zijn macht. ''Hmh, ik snap al waarom ze je hebben gepakt. Het moet wel illegaal zijn om er zo goed uit te zien.'' oké, dit was het toppunt. Dacht hij nou serieus dat hij er met een beetje geflirt vanaf ging komen? Ik wilde niets liever dan dat het weer meteen als vroeger was maar dat ging gewoon niet. Ik keek om me heen of er geen bewaker in de buurt was en zodra ik zeker wist dat de kust veilig was nam ik een stap dichterbij en duwde ik hem hardhandig tegen de muur aan. 'Wat ik heb uitgespookt? Nou, ik zal het je vertellen Manuel, precies hetzelfde als jij, weet je nog? Of ben je dat ook plots vergeten, net zoals je vergeten bent dat je mijn fucking naam genoemd hebt tijdens dat verdomde verhoor.' zei ik met op elkaar geklemde kaken. Het kostte me duidelijk moeite om niet te gaan staan schreeuwen. 'Misschien verdiende ik het maar dit is wel erg laag, zelfs voor jou.' zei ik en boorde mijn ogen weer in de zijne. 'Ik dacht...' zei ik zacht en stopte voor een moment terwijl ik zijn gezicht goed in me opnam. Fuck wat had ik hem gemist. Ik schudde kort mijn hoofd en verharde mijn blik weer. 'Ik dacht dat wat wij hadden iets voor je betekende,' beet ik hem toe. 'Blijkbaar had ik het mis.'

---

How far is far

Manuel Rayan Castellano 21 • Bank robbery • With Joel

Na mijn laatste woorden kijkt hij om zich heen en zet dan een stap dichterbij. Even grijns ik, heilig ervan overtuigd dat ik al mijn zin krijg. Ik haal uitdagend mijn wenkbrauw op als hij me hardhandig tegen de muur duwt. Oh, we getting rough now? Interesting.. 'Wat ik heb uitgespookt? Nou, ik zal het je vertellen Manuel, precies hetzelfde als jij, weet je nog? Of ben je dat ook plots vergeten, net zoals je vergeten bent dat je mijn fucking naam genoemd hebt tijdens dat verdomde verhoor.' zei hij en de grijns op mijn gezicht valt bijna meteen weg. Niet eens door de toon waarop hij het zegt, want dat was ik ondertussen gewend, maar om wat hij zegt. Luister, ik ga niet zeggen dat ik een heilige ben. Zeker niet, where's the fun in that? Hell, noem me alle verwensingen die er zijn en ik zal het waarschijnlijk met je eens zijn in 99% van de gevallen. Ik ben geen goed persoon, ik heb nooit geprobeerd om een goed persoon te zijn ook. Maar niemand noemt Manuel Rayan Castellano een verrader, want als er iets bij mij is ingestampt... 'Misschien verdiende ik het maar dit is wel erg laag, zelfs voor jou.' Ik kijk hem strak aan en vernauw mijn ogen wat als hij mij recht in mijn ogen aankijkt. 'Ik dacht...' begon hij toen zachter. 'Ik dacht dat wat wij hadden iets voor je betekende,' beet hij mij dan toe. 'Blijkbaar had ik het mis.' Ik schud mijn hoofd en een korte lach rolt over mijn lippen. Al is er deze keer geen enkel spoor van amusement in te bevinden. Het was algemeen bekend dat ik meestal niet het type was om te gaan schreeuwen of agressief te worden als ik boos was, maar de kalmte was voor veel mensen misschien nog wel erger. Hmh, het was nu wel gelijk duidelijk waarom hij zou woedend was. Het is ook meteen duidelijk dat hij niet meer logisch kan nadenken. ''Hmh, you done?'' zeg ik en schud mijn hoofd. ''Als jij nou even de tijd neemt, om te ademen en eens goed na te denken,'' begin ik en ik leun naar hem toe. ''Dan zou je moeten weten dat ik nooit iemand zal verraden, zeker jou niet.'' Ik hef mijn kin wat. ''Dit valt me tegen van iemand die me zo goed zou moeten kennen.'' zeg ik dan koeltjes en ik duw hem van me weg. Zeker niet hardhandig, maar genoeg om hem uit de weg te krijgen. Ik hoopte hem tenminste een beetje te raken met deze woorden, hij weet namelijk heel goed voor welke dingen ik sta. Ik neem plaats op een van de stoelen en kijk naar hem op. ''Maar goed, geloof wat je wilt geloven. Net zoals je blijkbaar gelooft dat je nooit wat hebt betekent, hmh?'' zeg ik dan luchtig al is er nog altijd geen spoor van emotie op mijn gezicht te bekennen. ''Het was leuk om je te zien na drie jaar, vind ik dan.'' sluit ik af en keer wat van hem weg om mij zo weer te richten op de tv voor me.

[ bericht aangepast op 9 feb 2020 - 18:02 ]

---

El Diablo.

20      ⬧      Drugsmaffia      ⬧      With Freya

Een diepe zucht verliet mijn mond. Ik draaide me om naar de stukken verdriet die zogenaamd bij me in dienst waren. Het was ze weliswaar gelukt om wel één zakje te verkopen in een tijdsbestek van twee dagen. 'Wauw, gefeliciteerd, dit is een record!' zei ik gespeeld opgewekt en keek de jongens één voor één kort aan. Ik zag een last van schouders vallen. Schattig. 'Geen goed record. Zo slecht heb ik het nog nooit iemand zien doen.' snauwde ik en keek ze nu met vernauwde ogen aan. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. Wat moest ik hier nou mee... 'Waar wachten jullie nou op, uit mijn ogen.' siste ik en masseerde mijn slapen. Ik stond geïrriteerd op van het bankje in de kantine en keek even om me heen of ik toevallig Cole kon spotten. Ik gromde zacht toen ook hij nergens te bekennen was. Nu zat ik dus alleen met deze shit. Ik kon wel op een speurtocht gaan naar mijn broertje maar die jongen vloog van de hak op de tak. Ik zou er een dagtaak aan hebben. Ik zuchtte voor de zoveelste keer vandaag en rekte me even goed uit. Misschien zou een beetje trainen mijn hoofd een beetje leeg maken en me wat kalmeren. Ik betwijfelde het ten zeerste maar het viel te proberen. Ik grijnsde even breed naar een voorbij lopende bewaker en zond de volgende die ik tegenkwam een knipoog. Ik voelde hun afkeer jegens mij gewoon en ik genoot ervan. Ze wisten dat ik me bezig hield met ongepaste praktijken maar tot noch toe hebben ze zowel Cole als mij nog niet kunnen pakken en dat ging ook zeer zeker niet gebeuren. Tenminste, niet als het aan ons lag... Eenmaal aangekomen bij de sportruimte stond ik even stil in de deuropening. Het viel me meteen op hoe leeg het er eigenlijk was. Heerlijk, die rust, dat was vaak anders. Vervolgens vielen mijn ogen op een bekend gestel. Er vormde zich automatisch een grijns rond mijn lippen. Ik zag haar mijn richting op komen en juist op dat moment liep ik de ruimte binnen waardoor ik tegen Freya aan liep. Ik deed nu wel of het per ongeluk gegaan was maar eigenlijk was het gewoon een manier om haar aandacht te trekken. Door onze botsing was haar handdoek op de grond gevallen. Normaal was ik niet zo'n gentleman maar voor Freya wilde ik nog wel eens wat extra's uit de kast halen. Ik raapte het ding van de grond en hing hem rond haar nek. 'Sportief bezig zie ik,' grijnsde ik. Ik beet even kort op mijn onderlip terwijl ik mijn blik over haar heen liet glijden. 'Je zou zeggen dat jij meer publiek zou trekken.' zei ik, doelend op de zo goed als lege ruimte. 'Al komt mij dit alleen maar goed uit natuurlijk,' zei ik met een uitdagende grijns.

[ bericht aangepast op 10 feb 2020 - 16:06 ]

---

How far is far

---

• Twenty-one • I did it, so what? • Sportruimte • Ash •

Ze had kunnen verwachten dat hij niet op zou komen dagen. Wanneer had hij dat tenslotte wel gedaan? Twee jaar zat ze nu al bijna vast en in die lange maanden was haar vader pas twee keer op bezoek geweest. Het was teleurstellend te noemen na alles wat ze hadden doorstaan. Donny daarentegen had iets meer zijn best gedaan door vaker langs te komen, maar vanwege de gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht had Freya hem verzocht het niet vaker te doen. Ze had zijn medelijden niet nodig voor hetgeen waar ze nu voor vastzat en de jammerende woorden dat hij haar buiten deze wereld had moeten houden deden al helemaal weinig. Wat had hij willen doen? Zelf was hij tenslotte geen haar beter, hij deed het alleen op zijn eigen manier en dat was uiteindelijk maar weinig verschil met het hare.
Zachtjes slaakte Freya een zucht, bond haar blonde lokken hoog vast nadat haar knot iets was uitgezakt en raapte de vale handdoek van een van de bankjes af in de vrijwel lege sportruimte waarin ze zich bevond. Ze had een heel plan in haar hoofd opgesteld, om zo de komende uren even door te komen zonder het gezever en gezeur van een ander. Bezoektijden maakte haar ondanks alles nog altijd niet vrolijker.
      Net wanneer de blondine besluit om een van de versleten bokszakken te mishandelen botst ze in haar onoplettend uit vol tegen iemand op. Een stroom aan lelijke verwensingen vormde zich op haar lippen, klaar om afgevuurd te worden op degene voor haar. Echter, zodra haar blik die van Ash ontmoet sterven ze subtiel weg en verschijnt er in plaats daarvan een flauwe doch spelend glimlach rondom haar lippen. Misschien dat haar humeur nu iets beter werd.
      "Sportief bezig zie ik," grijnsde de jongen voor haar. Freya moest haar hoofd iets omhoog kantelen wilde ze hem aankijken, daar Ash precies kop, nek én een stukje schouder groter leek. "Je zou zeggen dat jij meer publiek zou trekken," vervolgde hij, doelend op de lege ruimte achter haar. Normaliter was het ook een stuk drukker, misschien was het haar gebrek aan een goed humeur geweest wat de paar fanatiekelingen had weggejaagd — of de moordende uitdrukking toen een van de heren besloot haar kont iets te grondig te bestuderen. Freya had er over het algemeen geen problemen mee, maar vandaag kwam het haar gewoonweg iets slechter uit.
      "Al komt mij dit alleen maar goed uit natuurlijk."
De uitdaging in Ash zijn woorden ontging Freya allesbehalve. Geamuseerd tilde ze daarom dan ook een van haar wenkbrauwen op terwijl ze haar hoofd iets schuin kantelde, haar kin een tikkeltje uitdagend naar voren. "Is dat zo?" prevelde ze zoetjes en greep met haar beide handen de uiteindes van de handdoek om haar nek beet. "Nu wek je mijn nieuwsgierigheid," vervolgde de blondine, waarbij ze het niet kon laten heel even haar ogen de kost te geven door haar blik over hem heen te laten glijden.
      "Was je ook van plan om te gaan sporten?" Subtiel liet ze een vorm van dubbelzinnigheid door haar woorden heen klinken, waarbij ze onmiskenbaar zijn uitdaging niet uit de weg ging.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

20      ⬧      Modern day Bonnie and Clyde      ⬧      With Manuel

Hoewel ik ervan overtuigd was geweest dat ik me niet erger kon gaan voelen was het tegendeel zojuist bewezen. Eenmaal ik Manuel zag was ik wel kwaad geweest maar ook al verzette ik me er tegen, het voelde ook ergens enorm goed. Ik wilde het niet toegeven maar ik had hem gemist. Zelfs die stomme grijns. Dezelfde stomme grijns die nu als sneeuw voor de zon verdwenen leek te zijn. Zou het eindelijk tot hem door gedrongen zijn? Ook hij vernauwde zijn ogen en ik voelde hoe er zich een brok in mijn keel vormde. fuck wat was hij hot. Adrenaline had ik genoeg en mijn hart klapte bijna uit mijn borstkas. Ik wachtte op het moment waarop hij zijn lippen op die van mij zou drukken maar ik wist dondersgoed dat het daar nu te laat voor was. Ik had mijn kans kunnen pakken voor ik hem met zijn neus op zijn fouten zou drukken. Shit, ik werd helemaal gek van mezelf. Ik wilde hem laten boeten voor wat hij had gedaan maar tegelijk verlangde ik naar zijn lippen op de mijne. Na mijn preek slaakte hij enkel een schamper lachje en ik keek hem niet begrijpend aan. Er was hier niks grappigs aan. ''Hmh, you done?'' ik klemde mijn kaken goed op elkaar en rolde met mijn ogen. Hij behandelde me als een kleuter die net een tantrum had gehad. Misschien was er als ik het zo bekeek ook deels wel wat van waar. Ik had het ook op een volwassen manier kunnen brengen maar ik met deze waas voor mijn ogen was het moeilijk helder na te denken. Het feit dat Manuel nu recht voor mijn neus stond hielp absoluut niet. ''Als jij nou even de tijd neemt, om te ademen en eens goed na te denken,'' ik keek hem aan met opgetrokken wenkbrauwen. ''Dan zou je moeten weten dat ik nooit iemand zal verraden, zeker jou niet.'' ik snoof uit protest. Oh nee? Waarom stond ik hier dan recht voor hem. ''Dit valt me tegen van iemand die me zo goed zou moeten kennen.'' hij kon veel tegen me zeggen maar deze laatste zin stak. Er zat wat in, Manuel was geen snitch. Dat was dan ook de voornaamste reden waarom ik het spoor beister was. Als ik Manuel niet meer kon vertrouwen, wie dan wel? Hij duwde me aan de kant en ik keek hem open mond na. ''Maar goed, geloof wat je wilt geloven. Net zoals je blijkbaar gelooft dat je nooit wat hebt betekent, hmh?'' ik zuchtte en sloeg mijn armen wat nukkig over elkaar. 'Jezus Manuel, wat wil je dat ik geloof? Huh? Wie moet het anders gedaan hebben?' vroeg ik, al wat gekalmeerd. ''Het was leuk om je te zien na drie jaar, vind ik dan." waren zijn laatste woorden. Ik zuchtte, vloekte binnensmonds, schudde mijn hoofd en liep vervolgens naar de tafel toe waar Manuel weer aan was gaan zitten. 'Oh nee,' zei ik en pakte de afstandsbediening om de TV vervolgens uit te drukken. 'Ik ben met je aan het praten. Je gaat niet weer voor je problemen weglopen.' zei ik, mijn hart in mijn keel. Mijn ogen vonden die van hem weer. 'Fuck!' schreeuwde ik en zat even letterlijk met mijn handen in het haar. Ik ademde even diep in en uit en richtte mijn blik daarna weer op Manuel. 'Ik weet het ook niet meer, oké?' zuchtte ik. Ik trapte de stoel tegenover Manuel naar achter om er vervolgens op te gaan zitten. 'Leg het me uit?' zei ik wat opgejaagd en bewoog zenuwachtig met mijn voeten heen en weer. Nog even en ik zou denken dat ik rijp was voor een psychiatrische inrichting, zo voelde ik me in ieder geval wel.

---

How far is far

Manuel Rayan Castellano 21 • Bank robbery • With Joel

'Jezus Manuel, wat wil je dat ik geloof? Huh? Wie moet het anders gedaan hebben?' vroeg hij toen al wat gekalmeerd. Iets waardoor er bijna een last van mijn schouders zou vallen, om het zo maar te zeggen. 'Oh nee,' hoor ik dan en de toon voorspelt al genoeg. Ik herkende het uit duizenden. Even moet ik ook glimlachen als het tv scherm zwart wordt voor me en ik schud mijn hoofd. Ik hoor enkele andere mensen al snel klagen en steek even mijn hand naar ze op. 'Ik ben met je aan het praten. Je gaat niet weer voor je problemen weglopen.' vervolgde Joel al snel. ''Ik zou niet weten hoe ik hier weg moet lopen, jammer genoeg.'' zeg ik nonchalant en geef de afstandsbediening door aan een jongen die ook bij de tv zit en het programma duidelijk interessanter vond dan ik. 'Fuck!' schreeuwde hij toen en geamuseerd kijk ik op naar hem. Ik haal mijn wenkbrauw wat op als hij weer mijn kant op kijkt. Well, voor sommige mensen is dit hele ding wel heel... Overwhelming... Kan ook mijn effect zijn, natuurlijk. 'Ik weet het ook niet meer, oké?' zuchtte hij toen en hij nam plaats op de stoel voor me. Ik klop even op zijn schouder. ''There there...'' mompel ik met een kleine lach op mijn gezicht. 'Leg het me uit?' vroeg hij me toen wat opgejaagd. Ik haal enkel mijn schouders wat op. ''You got fucked over.'' zeg ik dan simpel en grijns lichtjes naar hem. ''Maar niet door mij, laat dat duidelijk zijn.'' zeg ik dan wat serieuzer. Ik zucht en kijk even om me heen, terwijl ik wat naar achter leun in mijn stoel. ''Denk er over na. Wat zou ik er in godsnaam aan hebben om jou na drie jaar te verraden?'' vraag ik hem dan en hou mijn hoofd wat schuin. ''En voor je denkt dat het wraak is, je weet dat mijn wraakacties beter zijn.'' Ik schud mijn hoofd wat. ''Plus, dan zou ik het niet drie jaar later hebben gedaan.'' Ik zucht even en leg dan mijn benen op de tafel die bij me staat. ''Waarschijnlijk moest een van die greenies van die overval je hebben, of misschien iemand van de bende. Ik zou het niet weten, het is een rare situatie.'' Ik schud mijn hoofd en kijk even naar buiten. ''Ik zou er maar voor zorgen dat je je plek hier een beetje vind, de klok zal niet opeens sneller gaan tikken en als je net zo lang moet zitten als ik...'' Ik lach zacht en kijk weer zijn kant op. ''Dan kan je het beter een beetje interessant maken.''

---

El Diablo.

'Cio Bella'

COLE JACKSON FAUST

---

Zoals gewoonlijk was ik weer van her en der geschoten en in mijn drukte Ash kwijtgeraakt. Boo, hem zoeken kon altijd een hell zijn. Soms lag hij te flirten met de dames en kwam ik vreselijk ongelegen, andere keren was hij gewoon spoorloos en vond ik hem op de plek waar ik hem was kwijtgeraakt en dus niet was gaan zoeken. Huh... Ik plenste wat water in mijn gezicht na mijn toilet bezoek. Ik had -alweer- mijn pillen niet geslikt. Het was eigenlijk vrij makkelijk om het innemen ervan te faken, ze vielen er altijd voor. En maar goed ook, de adhd pillen maakte me altijd suf en alles leek dan zo traag vooruit te gaan. Ik had het liever zo. Alosf mijn leven zich op fastforward afspeelde. En ook mijn painkillers nam ik niet meer, ik was een taaie, kon zeker tegen een stootje. Daarbij, we gebruikten mijn meds voor onze bussiness hier in Juvie. Voor de mensen die nood hadden aan wat spul, dan hadden wij er, natuurlijk voor een prijsje ofcourse. Of een wederdienst. Ik droogde mijn handen af aan mijn overal en ging de toiletten weer uit, na er nog een laatste blik op te hebben geworpen. Ash en ik keken altijd naar mogelijke defaults in het systeem. In de toilletten waren er zo bijvoorbeeld geen camera's, perfecte plek om zaken te doen en zo ook het plafond. Het was gemaakt van die vreemde schuimtegels. Niet sterk genoeg om door te kunnen ontsnappen, maar wel goed genoeg om stash in kwijt te kunnen. Ver rechtste schimmeltegen bijvoorbeeld, stond los en daar hadden we toch wat dingen verdoken.
Ik zond een plagende grijns naar een van de cipiers die met hun ogen rolde, waarna ik fluitend verder liep. Nu volgende dagtaak, Intel vragen aan mijn werknemers, of in dit geval mijn 'vriendin' Poppy. Ik mocht haar wel, coole chick, wat naïef, en daarom zeer bruikbaar. Ik wist ook altijd waar ik der kon vinden. De Blondine was nooit echt superver te vinden van de Bibliotheek. Eens ik daar aangekomen was, trof ik de blondine niet alleen aan. Hmm pech, zou je denken, maar ik hield wel van meer vrouwelijk schoon. "Hello Ladies." grijnsde ik hen begroetend toe.

JESSIE FLETCHER BENNET

---

"Oh komaan Pops, Mam weet toch dat ik zoiets nooit zou doen?!" kwam er lichtelijk gefrustreerd over mijn lippen , mijn handen waren omvat door een stel handboeien terwijl ik deze geïrriteerd en onbegrijpend iets in de lucht gooide om mijn woorden aan mijn vader duidelijk te maken. Een cipier seinde naar me dat ik het rustiger aan moest doen en ook mijn zusje legde sussend haar hand op die van mij. Ik zat hier al verdomd bijna twee weken, met mijn oranje overal voor een crime die ik niet eens heb begaan. Mijn eigen moeder nota bene wist niet meer of ze het moest geloven dat ik onschuldig was. " Ze zijn volop bezig met het onderzoek, mams politie korps-" ik liet mijn zus niet eens uitspreken, of een diepe zucht verliet mijn lippen. "Alsof die parasieten er geen hand in hebben." mompelde ik, waarbij mijn vader een strenge hé sprak en ik hard op mijn lip beet om mjin woorden binnen te houden. " Ze doen hun best, en je moeder zal het zich gauw genoeg ook beseffen dat je enkel wilde helpen. Geef haar gewoon tijd." een koppige 'tssk' verliet mijn lippen waarna ik mijn vaders blik vermeed. Mijn vingers tikten ongeduldig op de tafel en pas als een cipier kwam om te melden dat de tijd op was, keek ik iets geschrokken op. "Nu al, maar.." geen gemaar. Fuck, "Ik mis jullie." prevelde ik nog naar mijn vader en zus , voordat de cipier me meenam en hiermee mijn 10 minuten bezoek tijd voorbij was. "Fucking hell." momeplde ik in mezelf. Ik was woedens, gefrustreerd en daarbovenop nog eens enorm bang. De verdomde bloedzuigers van de Faust hadden het politiekorps zo vergiftigd, dat als één van hun leden mijn moeder wat aan had gedaan, ze me zo in konden luizen. Fucking shit... Ik kon wel op de muren slaan nu. " Zoek wat frisse lucht Bennet, zou je goed doen." srpak de cipier, waarbij ik even met mijn ogen rolde en er een mokkende 'best' mijn lippen verliet. Eens terug tussen de 4 muren, werd ik van mijn handboeien ontdaan en wreef ik even over mijn polsen. Ik moest mijn frustratie kwijt,... Sporten, sporten deed altijd goed.
Terwijl ik door de gangen liep zocht ik ondertussen naar mijn sportmaatje, welke ik buiten leek te vinden, samen met Luca. " Voetbal?" stelde ik de heren voor zonder en veel woorden aan vuil te maken. Eender welke sport was me prima, zolang ik mijn gedachten kon verzetten.

TAYLOR 'PEACHES' NOAH EVANS

---

Het eten was zoals gewoonlijk weer niet echt te eten geweest, waardoor ik de maaltijd zo goed als overgeslagen had en maar een yoghurtje had binnengespeeld. In mijn broekhad ik dan nog een extratje verstopt voor later. Ik was een enorme zoetekauw en hoewel ik het liefst mijn snacks meteen verorberde spaarde ik deze op. In Juvie hadden we niet meteen geld om diensten van andere mee te gaan kopen. Dus moest je je ruilwaren maar ergens anders vinden. Na de lunch ging ik zoals gewoonlijk terug naar mijn cel, zodat ik in alle stilte mijn boek kon gaan lezen. Nu zou niet anders geweest zijn als mijn blik niet viel op twee interessante personen onderweg. Ik hielt langzaamaan halt en stak de chocolade reep in mijn handen, zorgvuldig in het borstzakje van mijn blauwe overal, waarna ik met rustige passen naar de twee meisjes toeliep. Beide waren vrij interessant naar mijn weten in. De blondine, Olivia leek me te mijden, van zodra ze me in haar zicht had. Waarom wist ik niet, dus ik zag dit als een soort experimentje aan. Zou de dame die me nog niets opgemerkt had, nu ook een vluchtroute zoeken of zou ze me eindelijk eens in de ogen durven kijken. En dan hadden we nog Venus. Nu met Venus sprak ik regelmatiger dan met haar gesprekspartner. De dame was heerlijk interessant gezeldschap. Een mooi voorbeeld van hoe liefde niet bestond, ze was hier nota bena door de liefde van haar leven. Rustig kwam ik naast de dames zitten. "En waar zijn jullie over bezig?' vroeg ik lichtelijk geamuseerd met een charmante grijns om mijn lippen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

20      ⬧      Drugsmaffia      ⬧      With Freya

Het was vanmorgen al vrij snel duidelijk dat iedereen vandaag maar beter afstand kon houden. Het had er deze week niet zonnig uit gezien voor ons handeltje en hoewel ik me normaliter nergens zorgen over maakte kreeg ik het nu toch wel aardig benauwd. Het irriteerde me dan ook enorm dat Cole de hele dag al nergens te bekennen was. We hadden namelijk het een en ander met elkaar door te nemen. Echter naar de jongen zoeken was als naar een naald in een hooiberg zoeken, dus had ik me er maar bij neergelegd dat -dat gesprek misschien vanavond pas plaats ging vinden. We zaten hier nu inmiddels al een maand en nog steeds was het ons niet gelukt ons handeltje donderd procent op de been te krijgen. Nu was het wel zo dat we er in het vorige gebouw drie maanden over hadden gedaan eer het goed liep maar toch, het was gewoon fucked up dat we weer from scratch moesten beginnen op deze nieuwe, zogenaamd betere, plek. Als je het mij vroeg was het allemaal hetzelfde, nieuwe snufjes of niet. Ik schatte de kans klein in maar ik begaf me toch maar naar de sportruimte in de hoop mijn humeur wat onder controle te krijgen voor het uit de hand zou lopen. Het was niet zo dat ze konden dreigen met een hogere gevangenisstraf, ik had immers al levenslang. Maar mijn levenslang spenderen in de shoo sprak me ook niet direct aan. Tenslotte zou ik dan het uitzich moeten missen wat ik nu had. Ik was Freya, letterlijk, tegen het lijf gelopen. Laten we het er op houden dat mijn dag vele malen slechter had kunnen lopen. De dame wist zelfs een bescheiden grijns op mijn gezicht te toveren. Ik bleef haar uitdagend aankijken terwijl ze iets naar voren leunde. "Is dat zo?" vroeg ze en ik knikte, haar nog altijd strak aan kijkend. 'Hmh,' mompelde ik terwijl ik wat op mijn onderlip aan het kauwen was. "Nu wek je mijn nieuwsgierigheid," vervolgde de dame wat mijn grijns enkel liet verbreden. Het feit dat ze er in meeging streelde mijn ego. 'Het geluk is eindelijk eens aan mijn kant, nu hoef ik je niet met andere hongerige oogjes te delen.' zei ik met een geamuseerde grijns rond mijn lippen. Freya was mijn eigendom niet maar ik vond het alles behalve leuk wanneer er ander schorum van hier hun blik op haar lieten vallen. Het was namelijk niet te ontkennen dat het een prachtige dame was. What can I say, ik heb nooit van delen gehouden. "Was je ook van plan om te gaan sporten?" vroeg ze, de dubbelzinnigheid van haar woorden duidelijk verstaanbaar. Een klein lachje verliet mijn lippen en keek haar opnieuw aan. Ik had mezelf er op betrapt dat mijn blik even afgegleden was van haar ogen naar andere delen van haar lichaam. 'Dat was het plan, suggesties voor een work out?' vroeg ik, nog altijd een uitdagende toon te bespeuren in mijn woorden.

---

How far is far

20      ⬧      Modern day Bonnie and Clyde      ⬧      With Manuel

Hoe ik precies gekalmeerd was wist ik niet precies. Ik was namelijk best wel kwaad geweest. Goed kwaad. Bloed kokend kwaad. Misschien kwam het door het besef dat Manuel het misschien wel helemaal niet gedaan had. Het was in zekere zin geruststellend om te weten dat de jongen waar je van hield niet verraden heeft. Misschien kwam het ook wel door het feit dat Manuel in mijn buurt was. Zijn stem had me altijd een rustgevend effect op me gehad. Hij wist daarnaast altijd de juiste dingen te zeggen. Daarnaast was Manuel altijd al de enige geweest die me in toom kon houden. Het feit dat hij niet mee ging in mijn driftbuien en nooit met me mee ging staan schreeuwen hielp echt. Het irriteerde me op dat moment altijd mateloos maar het was misschien wel de beste aanpak. Toch had het niet lang geduurd voor ik me opnieuw kwaad maakte om iets. Manuel vond me blijkbaar niet interessant genoeg gezien meneer gewoon verder ging met het kijken van zijn programma. Ik was notabene met hem aan het praten. Een verrader was hij dan misschien niet maar aan zijn manieren mocht best eens gewerkt worden. Ik negeerde de reacties die vrijkwamen toen ik de TV uitdrukte. Het kon me geen reet schelen wat ze hier allemaal van me dachten dit was even belangrijker dan die verdomde TV. Ik herkende dit gedrag uit duizenden. Zijn schouders die nonchalant op en neer bewogen, de poging om er maar een geintje van te maken... ''Ik zou niet weten hoe ik hier weg moet lopen, jammer genoeg.'' ik zuchtte en sloeg mijn ogen ten hemel. Hij was geen snars veranderd. Ik zat hier met een serieus probleem een beetje medeleven had ik op prijs gesteld. Het werd me allemaal even te veel. Ik wist niet meer wat ik nou precies moest voelen. Moest ik me verraden voelen? In de zeik genomen? Moest ik blij zijn Manuel weer te zien? Of moest ik dit allemaal niet zo serieus nemen en het maar gewoon kijken waar het schip zou stranden? Ik liet me voor heel even gaan en parkeerde me daarna op de stoel tegenover Manuel. ''There there...'' zei Manuel gepaard met een paar klopjes op mijn schouder. Waarschijnlijk in de hoop me wat kalmer te laten worden. De kalmerende toon in zijn stem bracht me enigzins tot rust maar zijn aanrakingen bereikte juist het averechtse. Het was zo vreemd om weer bij hem te zijn. Zijn stem horen was één ding maar zijn aanrakingen waren nog steeds zo surreëel Het was drie jaar geleden. Drie jaar... Weet je hoeveel er kan veranderen in drie jaar. In die drie jaar heb ik mijn leven enigzins weer op de rit weten te krijgen, kunnen gaan bouwen aan mijn toekomst maar er ging geen moment voorbij wanneer ik niet heb gedacht aan Manuel. Want als ik de kans had gehad mijn leven verder te kunnen leiden als crimineel samen met Manuel had ik dat honderd procent zeker gedaan. Het waren de meest riskante jaren van mijn leven maar daarmee wel meteen de beste. Ik was het spoor even helemaal beister en vroeg Manuel om toelichting. Hij wist immers beter hoe dit alles werkte dan dat ik dat deed. ''You got fucked over.'' een sarcastisch lachje ontsnapte uit mijn mond. Ja, no shit Sherlock. ''Maar niet door mij, laat dat duidelijk zijn.'' bij deze woorden keek ik hem in zijn donkere poelen aan. Ik wilde me er tegen verzetten, waarschijnlijk een stukje koppigheid, maar ik besefte al snel dat Manuel het niet geweest was. Zijn volgende argumenten bevestigde dat alleen maar. Het sloeg inderdaad nergens op dat hij het pas na drie jaar gedaan zou hebben. Daarnaast, zijn wraakacties waren inderdaad beter dan dit. Ik zuchtte en knikte daarna met enkele tegenzin. 'Oké, oké...' mompelde ik. ''Waarschijnlijk moest een van die greenies van die overval je hebben, of misschien iemand van de bende. Ik zou het niet weten, het is een rare situatie.'' mijn ogen vergrootte zich bij deze woorden. 'Fuck, fuck, fuck! Die vieze vuile...' siste ik en sloeg op de tafel. Waarom had ik daar niet eerder aan gedacht? Het had me zoveel woede en verdriet kunnen besparen. Mijn ogen schoten naar Manuel toen hij weer begon met praten. ''Ik zou er maar voor zorgen dat je je plek hier een beetje vind, de klok zal niet opeens sneller gaan tikken en als je net zo lang moet zitten als ik...'' ik slaakte een diepe zucht en zakte wat onderuit in mijn stoel. Het was net of mijn woede me ervan weer hield te beseffen dat ik hier waarschijnlijk nog wel even zou zitten. De rest van mijn leven was hiermee waarschijnlijk gefucked. ''Dan kan je het beter een beetje interessant maken.'' ik haalde een hand over mijn gezicht en keek hem daarna weer aan. 'Jij hebt makkelijk praten, jou durven ze hier waarschijnlijk niet eens aan te kijken.' zuchtte ik. Manuel was altijd al goed geweest in zich aanpassen aan zijn omgeving. Daarnaast was Manuel nogal intimiderend. Het enige wat intimiderend was aan mij was lengte. 'Ik ben niet gemaakt voor de gevangenis, Manuel, dat weet jij ook.' zuchtte ik. Misschien vertoonde ik nu wat prinses op de ewrt gedrag maar ik kon er niets aan doen. Ik was nog steeds aardig over de zeik. Wat wil je ook als je plots uit je leven geplukt wordt om vervolgens even, wat, twintig jaar van je leven in een cel te spenderen. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. 'Ik, sorry...' mompelde ik en keek de jongen weer aan. 'Het is allemaal een beetje veel...'

[ bericht aangepast op 10 feb 2020 - 23:23 ]

---

How far is far

---

• Twenty-one • I did it, so what? • Sportruimte • Ash •

"Het geluk is eindelijk eens aan mijn kant, nu hoef ik je niet met andere hongerige oogjes te delen."
Freya grinnikte zacht, haar slechte humeur opslag naar de achtergrond gedreven, en weerstond de drang om haar hand naar hem uit te steken voor een subtiele aanraking; in plaats daarvan beet ze kort een keer zacht in haar onderlip. Haar ego was gestreeld door zijn opmerking en het gaf haar zelfvertrouwen zeker een extra boost. De blondine mocht dan aan aandacht misschien niet heel veel te kort komen, het betekende niet dat ze bij iedere hongerige blik ook hapte en meegaf.
      "Hebbert," wierp ze hem zoetjes toe, waarna ze vroeg naar zijn sportplannen. Ash mocht dan wellicht geen gebeeldhouwden spierbundel zijn zoals de meeste fanatiekelingen waren, wiens armen tweemaal haar bovenbenen bezaten en welke een nek hadden zo dik als een eiken boomstam, maar het was duidelijk dat hij in vorm was — althans in zoverre ze vooralsnog had kunnen beoordelen. De cipiers hadden er haast een sport van gemaakt de geslachten zo goed mogelijk gescheiden te houden wanneer het iets te intiem leek te worden.
      "Dat was het plan, suggesties voor een work out?" reageerde Ash ondertussen, de toon der uitdagingen nog altijd tactvol verweven in zijn woorden. "Oh, ik heb wel wat ideeën," bracht Freya uit, waarop ze inwendig bijna tevreden spon. Met een schuine blik keek ze naar Ash op, de glimlach nog altijd in een speelse vorm rondom haar lippen en liet de handdoek die nog altijd rondom haar nek lag weer los. "Maar ik moet je wel waarschuwen," vervolgde Freya, waarop ze iets in haar achteruit ging en de afstand tussen hen in weer vergrootte. Ze kon niet ontkennen dat de aantrekking naar de jongen voor haar groot was, een waarvan ze tenminste wel wist wat ze van hem wilde en niet de twijfel bij had of ze hem eerst iets wilde aan doen alvorens hem te bespringen. De flirterige spelletjes waren een kick voor haar en de blondine stak deze dan ook niet gauw onder stoelen of banken — hetgeen wat ze nooit snel gedaan zou hebben, ook niet buiten de muren om van de gevangenis waarin ze zich bevonden.
      "Mijn work-outs zijn niet soft," ging ze verder, de afstand tussen hen in nog altijd met een stap verder vergroten. Voordat ze haar rug volledig naar Ash toedraaide, zodat ze de handdoek om haar nek weer weg kon leggen op een van de andere banken, blikte ze over haar schouder naar hem op. "Ik hou meer van een... wat hardere aanpak." Na deze woorden liep ze met een tevreden glimlach naar een van de oude, versleten matten vlakbij de uitgezakte bokszakken. De behoefte om één van hen tot moes te slaan was in een stuk minder groot.

[ bericht aangepast op 11 feb 2020 - 14:16 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Zoals gewoonlijk het geval was, was het gevangenisvoedsel weer eens niet te eten, dacht ik – terwijl ik in mijn eentje de eetzaal verliet. Ondanks dat ik al anderhalf jaar vast zat, was het eten hier iets waar ik waarschijnlijk nooit aan zou wennen. Een zucht rolde over mijn lippen en op de gang bleef ik staan. Wat zou ik eens gaan doen? Eigenlijk moest ik één van de jongens opzoeken om hen te laten weten dat er weer een aantal nieuwe klanten binnen waren en dan kon ik meteen de bestellingen doorgeven. Oké, bestelling – enkelvoud. Het wilde nog niet erg vlotten hoewel ik het idee had dat het wel wat meer begon te lopen.       Een cipier wierp een vragende blik mijn kant op, waarschijnlijk omdat ik stond te niks. “Waar ga je heen?,” vroeg hij argwanend. “De bieb,” antwoordde ik, wat niet eens een heel slecht idee was. De cipier knikte waarna ik wel gedwongen was die kant op te lopen.       Eenmaal aangekomen in de bieb zag ik Aurelia zitten en ik aarzelde. We hadden elkaar al eerder gesproken en ze leek me best aardig, maar toch vond ik het Tsja, een soort van eng om op haar af te stappen. “Hi.” Toch stapte ik op haar af en glimlachte onzeker. “Hoe is het?,” vroeg ik toen. Ik kwam ook aan tafel zitten en was een poosje stil. "Ben je al een beetje gewend hier?," vroeg ik en keek haar aan.       We zaten al even te kletsen toen we nog meer gezelschap gekregen, dit maal in de vorm van Cole. “Hello Ladies,” grijnsde de jongen en ik glimlachte wat terug. “Hi Cole,” zei ik. Ik had inmiddels geleerd dat de bieb niet de meest ideale locatie was om ‘de zaken’ te bespreken en vooral niet te overhandigen. En bovendien wist ik niet in hoeverre Aurelia van alles op de hoogte was. “Hoe is het?,” vroeg ik dus maar. Als Cole iets wilde weten kon hij er altijd naar vragen en anders deed er zich later nog wel een geschikt moment voor. Toch? Maar eigenlijk wilde ik Cole toch wel heel graag op de hoogte brengen. Bovendien geloofde ik niet dat Aurelia ons zou verraden. "Ik heb één bestelling doorgekregen," zei ik toen, niet geheel zonder trots. Ik haalde een briefje uit de zak van mijn broek en schoof dit over tafel heen richting Cole. "En twee meiden die graag willen weten wat er allemaal is."

---

We hadden net gelunched, en de meeste van de mensen hier hadden nu iets te doen. Visite, werk, hobbies... Man, ik zou haast letterlijk een moord plegen om zoiets te mogen doen. Daarentegen wist ik zeker dat mijn familie me nooit zou komen opzoeken, en ik mocht hier letterlijk niets doen. Ik mocht nog net in een kamer met lampen zitten, maar voor de rest waren ze hier zo bang en paranoia, dat ik het grootste deel van mijn dag zat te duimen draaien. Een kus op mijn wang vertelde me dat mijn favoriete tijd van de dag was aangebroken. Altijd kwam Sionainn een tijdje bij me zitten om puzzels te maken. Zij was een van degenen die me hielp niet door te draaien. Ik wist niet wat ik zonder haar zou moeten. Ik was zo dankbaar voor haar, en nog wel dubbel omdat ik geen idee had waarom ze in eerste instantie met me omging. Ik schoof het boekje wat ze voor me legde nog wat meer naar me toe en sloeg het open. Zelfs zonder potlood begon ik meteen de eerste puzzel al op te lossen. Hij was niet heel lastig, maar het hielp. Ze sleurde mijn aandacht al snel weer weg van de puzzel met een klein tikje van haar elleboog. Ik keek met grote ogen naar haar boezem. Ik kon nog altijd niet geloven dat ik een bed had gedeeld met deze dame. Ik wendde mijn ogen snel weer af en pakte een van de potloden van haar aan. Het was nog warm. "Hoeveel krijg je nog van me?" Dit was de standaard zin waarmee ik elk gesprek met haar begon sinds die nacht. Zij wilde nog altijd geen antwoord geven, maar ik wilde het gewoon weten. Het kon gewoon niet dat een dame zoals zij ooit uit zichzelf een bed zou delen met mij. Ik zou haar waarschijnlijk nooit terug kunnen betalen, maar toch wilde ik weten hoe mijn schuld ervoor stond. Ik voelde hoe ze dichterbij kwam zitten. De warmte van haar lichaam voelde ik door onze uniformen heen tegen mijn huid. Het was aan de ene kant heel fijn, maar het maakte me ook wel een beetje nerveus. Ik haalde mijn schouders op bij haar vraag. "Samen eentje doen?" Ik had vannacht vrij slecht geslapen omdat Cole weer bezig was geweest. Ik zou nooit toegeven hoe erg die jongen me eigenlijk dwars zat. Alleen al zijn aanwezigheid gaf me stress. Ik bladerde door het boekje naar een wat lastigere puzzel. Ik hoopte maar dat ik alles even uit mijn hoofd kon zetten. Ik wilde, zoals altijd, gewoon even kunnen genieten van onze tijd samen, maar sinds de overplaatsing hierheen was dat soms toch erg lastig met alles wat hier gaande was. Ik keek naar de beschrijving van het eerste woord van de crypto die ik had uitgezocht. "Hmmmm" was het enige wat als zacht geluidje uit mijn keel kwam tijdens het nadenken. Ik was zo blij dat dit niet wat verandert na die nacht, en dat het steeds minder ongemakkelijk tussen ons werd. Ik wilde haar voor geen goud kwijt, en niet alleen omdat ze me puzzelboekjes gaf.

---

Bowties were never Cooler

Manuel Rayan Castellano 21 • Bank robbery • With Joel

'Fuck, fuck, fuck! Die vieze vuile...' siste hij na mijn woorden en hij sloeg op de tafel. Een zachte, geamuseerde lach rolt over mijn lippen. Welkom terug in de echte wereld, waar 99% van de mensen een mes in je rug wilt steken. Met dat percentage ben ik nog positief. 'Jij hebt makkelijk praten, jou durven ze hier waarschijnlijk niet eens aan te kijken.' zuchtte hij en ik haal mijn wenkbrauwen wat op. ''Oh het tegendeel darling, mensen zijn er dol op om naar mij te kijken,'' grijns ik, ''dat moet jij toch wel begrijpen?'' plaag ik hem vervolgens. 'Ik ben niet gemaakt voor de gevangenis, Manuel, dat weet jij ook.' zuchtte hij toen en ik knik instemmend. Oh, misschien had hij daar een punt. Deels. Als hij alleen zou zijn zie ik hem inderdaad niet al te ver komen, of er moet iets drastisch veranderd zijn in de afgelopen drie jaar. Aan deze woorden te horen, waarschijnlijk niet. Gelukkig voor hem heeft hij nog altijd zijn geweldige reddende engel. Me. 'Ik, sorry...' mompelde hij. 'Het is allemaal een beetje veel...' Weer knik ik stilletjes en kijk hem aan. ''Begrijpelijk, het is niet niks. Zeker niet als het je eerste keer is..'' zeg ik met een klein glimlachje. Ik was het ondertussen wel gewend. Die ratten die zichzelf de politie noemen moeten mij al langer dan vandaag hebben. Ik sta langzaam op en loop tot ik achter hem sta. Ik plaats mijn handen op zijn schouders en masseer ze zachtjes. Ik zucht. ''Je denkt teveel na over de situatie, er valt momenteel niks aan te veranderen..'' mompel ik. ''Zoals ik al zei, vind je plek.'' vervolg ik en grijns even. ''Ik kan je helpen? Het voelt hier ondertussen toch als een tweede huis.'' zeg ik, het laatste wat speels. Maar er zat een kern van waarheid in, als iemand hem kon helpen hier was ik het wel. Ik ken iedereen en iedereen kent mij, positief of niet. Ik heb wat invloed hier, zoals Joel van me gewend is. Plus, mijn handeltje dat volop in bloei staat. Ik zou mezelf bijna de baas hier kunnen noemen, enkel zonder de officiële titel. Besides, wie gaat hij anders in vertrouwen nemen hier. De rest van de mensen die hier zit zijn nog grotere ratten dan ik ben. Ik leun naar zijn oor toe waardoor ik ondertussen even wat steun vind op zijn schouders. Ik stop wanneer mijn lippen slechts enkele centimeters verwijderd is van zijn oor. ''Just tell me, first class.'' fluister ik en kan het dan niet laten om vanuit het niets zijn haar zachtjes wat door de war te halen. Rustig loop ik weer naar mijn plek en grijns lichtjes naar hem, wachtend op zijn antwoord. Al wist ik natuurlijk al wat het moest en zou zijn.

---

El Diablo.

20      ⬧      Drugsmaffia      ⬧      With Freya

Mijn moordende blik was spontaan ingeruild voor een geamuseerde grijns. Het waren deze momenten die me weer op aarde deden landen tussen mijn continue moordneigingen door. Het liet me een beetje mens voelen en het zorgde ervoor dat ik bij mijn volle verstand bleef. Ik weet niet hoe mijn dag er uit zou hebben gezien als ik Freya niet tegen was gekomen. Waarschijnlijk een stuk minder aangenaam. "Hebbert," sprak ze zoetjes en ik haalde nonchalant mijn schouders op. Ik ging het niet ontkennen. 'What can I say? I don't like sharing.' grijnsde ik en zond haar een speelse knipoog. 'Zeker niet als het mijn lievelingskostje betreft.' zei ik terwijl ik zacht mijn tanden nog eens in mijn onderlip zette. Het was geen geheim dat deze dame moeilijk te weerstaan was, dat waren mijn lotgenoten vast met me eens. Het liefst zou ik mijn territorium afbakenen rondom Freya maar voor een beetje competitie draaide ik mijn hand niet om. Ik vocht graag voor wat ik wilde, het was een soort sport voor me geworden. "Oh, ik heb wel wat ideeën," mijn wenkbrauwen schoten nieuwschierig omhoog. 'Do tell...' grijnsde ik en keek haar afwachtend aan. Ik was zeer benieuwd naar wat ze in gedachten had. Echter was er geen twijfel mogelijk of het me zou bevallen of niet, alles met Freya erbij betrokken trok automatisch mijn aandacht. Mijn aandacht had ze zeker gewonnen. "Maar ik moet je wel waarschuwen," één van mijn wenkbrauwen schoot geamuseerd omhoog. Ik hield wel van wat spanning. Mijn leven was altijd erg interessant geweest, ik had me in ieder geval nooit een moment verveeld. Hierbinnen was het wel anders. Het enige wat me nog een beetje spanning bood was of ik 's ochtends op de vuist moest gaan om te kunnen douchen of dat ik rechtstreeks door kon lopen. En of er tijdens het avondeten een toetje op het menu stond. Echter bood Freya me nu een heel ander soort spanning en ik hing aan haar lippen. Tegen mijn zin in vergrootte ze langzaam de afstand tussen ons. De neiging om net zo hard met haar mee te bewegen was er zeker maar het was duidelijk dat dit allemaal deel uit maakte van haar plan dus besloot ik me maar in te houden en af te wachten wat haar plannetje inhield. "Mijn work-outs zijn niet soft," een klein lachje ontsnapte mijn lippen gepaard met nog altijd dezelfde grijns. 'Oh, maar ik heb ze ook nooit als soft beschouwd.' zei ik en sloeg mijn armen over elkaar terwijl ik toe keek. 'Show me what you got.' daagde ik haar uit. Ze vergrootte de afstand tussen ons nog iets en draaide me uiteindelijk de rug toe. Ik wilde protesteren tot mijn blik viel op haar al net zo aantrekkelijke achteraanzicht. "Ik hou meer van een... wat hardere aanpak." een tevreden grijns sierde mijn lippen en ik besloot haar uitnodiging te accepteren. Ik liep op een laag tempo naar haar toe, haar handdoek die ze van haar afgeworpen had onderweg oppakkend. Voor een moment stond ik stil en keek haar met een speelse blik aan. Ik hing de handdoek weer rond haar nek maar trok dit keer aan de uiteinden zodat onze gezichten nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd waren. Ik boorde mijn ogen in die van haar. 'Laat ik daar nou ook net een voorkeur voor hebben...' zei ik zacht waarna ik de uiteinden uit mijn grip liet ontsnappen en nu zelf een stap achteruit zette. 'Kom op, laat me zweten, coach' zei ik en begon alvast met me uit te rekken. We konden vrijwel niet fysiek in gaan op ons geflirt maar dat maakte het spelletje nog niet minder leuk om te spelen.

---

How far is far

20      ⬧      Modern day Bonnie and Clyde      ⬧      With Manuel

Was dit hoe het voelde om belazerd te zijn? Meestal was ik de geen die mensen belazerde. Ik voelde me dom, naïef. Hoe had ik zo dom kunnen wezen te denken dat mijn verleden niet terug zou keren om me te grazen te nemen. Zo werkte het niet in die wereld. Zodra ze je naam en je adres wisten was je al zo goed als er geweest. Het was lang goed gegaan maar uiteindelijk zou ik ook niet ontkomen aan mijn straf, dat bleek maar weer. Al was ik er met de seconde minder zeker over of ik dit wel als straf moest zien. Misschien juist dit het geen wat ik nodig had. Het geen wat ik nodig had om te beseffen dat ik geen flauw idee had waar ik mee bezig was. Ik had dan wel een baan gekregen en een dak boven mijn hoofd maar of ik echt gelukkig was... Ik wilde niet zeggen dat mijn leven spenderen tussen tralies mee wel gelukkig zou maken maar ik was hier tenminste wel met iemand waar ik om gaf. Al zou ik daar ook weinig mee kunnen beginnen als het niet wederzijds was. Ik had hem er immers reden genoeg toe gegeven om er anders over te denken. Buiten dat was mijn toekomst hier wel zeker. Ik was niet langer meer afhankelijk van mijn vader, hoefte niet aan verwachtingen te voldoen... Hoewel het eigenlijk het tegenovergestelde moest bereiken voelde ik me in zekere zin meer vrij dan ik me eigenlijk ooit had gevoeld. Plus ik kreeg even goed de tijd om eens goed na te denken wat ik nou eigenlijk écht wilde. Toch beangstigde het feit dat ik niet gemaakt was voor deze omgeving me. Het was waar, Manuel kon het ook niet ontkennen. Ik kon prima van me af bijten maar ik wist niet of ik opgewassen was tegen deze situatie. ''Oh het tegendeel darling, mensen zijn er dol op om naar mij te kijken,'' antwoordde Manuel op mijn veronderstelling en mijn blik schoot weer naar hem. Een nieuw gevoel voegde zich toe aan de cocktail van gevoelens. Het stak en het duurde even voor ik het herkende. Het was jaloezie. Pure, verse jaloezie. ''dat moet jij toch wel begrijpen?'' ik trok mijn wenkbrauwen op. Zei hij dit nou om me uit te lokken? Want ik moest zeggen dat het aardig hielp. Vervolgens besefte ik dat ik misschien iets te hard van stapel was gelopen. Ik was compleet over de rooie gegaan en merkte dat ik nog niet volkomen de oude was. Waarschijnlijk zou dat nog wel eventjes duren... Het was allemaal nogal een beetje overweldigend. ''Begrijpelijk, het is niet niks. Zeker niet als het je eerste keer is..'' ik knikte instemmend. Mijn hele leven werd me al precies verteld wat ik moest doen, dus in die zin was dit niet zoveel anders maar het was de omgeving die me ongemakkelijk maakte. Mijn ogen volgde hem toen hij opstond. Even dacht ik dat hij me achter ging laten en de paniek sloeg al lichtelijk toe. Echter duurde het niet lang voor ik zijn handen op mijn schouders voelde en de rust wedergekeerd was. Jezus, calm the fuck down Joel. Naarmate hij mijn schouders masseerde voelde ik de rust weer langzaam wederkeren en ik sloot voor even mijn ogen. ''Je denkt teveel na over de situatie, er valt momenteel niks aan te veranderen..'' zei hij. Hij had een punt en ik wist dat hij gelijk had, maar op dit moment was het lastig om er zo over te denken. ''Zoals ik al zei, vind je plek.'' met deze woorden opende ik mijn ogen weer en keek even rond. Mijn plek vinden... Naar mijn idee was er hier niet per se een groep te vinden waar ik me echt thuis bij zou voelen... Nou was het ook zo dat ik mijn naam niet echt mee had. Ik durfde er niet eens over na te denken hoevele mensen me in mijn slaap zouden willen vermoorden zodra ze door hadden wie mijn vader was. ''Ik kan je helpen? Het voelt hier ondertussen toch als een tweede huis.'' plots kreeg ik een deja vu gevoel. Ik had dit aanbod al eens eerder gekregen en toen had ik hem met beide handen aangepakt. De keus was makkelijk gemaakt al was het niet of ik nu daadwerkelijk een keus had. Zou ik zijn hulp niet accepteren zou ik waarschijnlijk volgende week niet eens halen. Hij stopte met het masseren van mijn schouders en bracht zijn lippen gevaarlijk dichtbij. Ik slikte met enige moeite. Zo dichtbij was hij in jaren niet geweest en ik merkte dat ik nog altijd naar hem verlangde. ''Just tell me, first class.'' fluisterde hij in mijn oor. Er was spontaan kippenvel op mijn huid ontstaan en de neiging om de afstand tussen ons voor eens en voor altijd te verbreken was groot. Echter was mijn kans daartoe al snel vergrepen toen hij zijn hand door mijn haar haalde. Hij wist dat ik daar een hekel aan had. Toch deed het me nu vrij weinig. Mijn haar zag er op het moment toch al niet uit en ik schatte mijn kans op wax hier klein. Ik keek toe hoe hij weer op zijn plek ging zitten. Ik had hem liever nog even dichtbij gehad. Op een of andere manier voelde het veilig hem achter me te hebben staan. Ik beet even op mijn onderlip en keek hem aan. Ik wilde niet wanhopig overkomen maar laten we wel wezen, ik wás wanhopig. Ik knikte kort. 'Oké, ja,' mompelde ik en richtte mijn blik even op de grond. 'Ik kan wel wat hulp gebruiken.' zei ik en bestudeerde een vreemde vlek op de vloer waarvan ik niet zeker wist of het nou opgedroogde verf, jam of bloed was. Ik wilde er niet aan toegeven maar mijn stem ging uit naar dat laatste. 'Oké, ik accepteer je hulp. Vertel me maar hoe het hier in zijn werking gaat.' zei ik, en schoof mijn stoel dichter naar hem toe. Ik merkte dat ik mijn ogen niet in bedwang kon houden en ze al snel weer over Manuel heen gleden. Ik beet zacht op mijn onderlip en voor ik het wist had ik er alweer wat uitgeflapt. 'Ik heb je gemist.' ik schrok van mijn eigen woorden en keek hem lichtelijk geschrokken aan. Echter toen ik de vertrouwde blik in zijn ogen zag wist ik dat het wel goed zat. Het was immers waar, ik had hem gemist, ik had ons gemist.

---

How far is far