RPG • 300 • Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

Welcome to The University of Metanoia a place where all our students can work on their happy endings. The University of Metanoia is een grote campus waar de afstammelingen van de welbekende sprookjesfiguren gaan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren. Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen en houd hun studenten dicht bij elkaar. Iedereen kent haast iedereen en er is dan ook een strikte regeling wat betreft verboden middelen. Metanoia staat dan ook niet zomaar bekend als de beste school, iedereen is er welkom. Zo ook de studenten van Ira University. Waar de meeste sprookjes figuren hun happily ever after uitleefden, was er ook een andere zijde die het hier moeilijker mee heeft gehad. Ira University was een afgelegen kasteel waar de kinderen van de meer duistere figuren heen konden om toch een toekomst te krijgen. Deze school stond niet bepaald goed bekend. Vele studeren gaven er dan ook de brui aan. Echter na een incident werd de universiteit gesloten en stonden veel studenten op straat. Gelukkig opende Metanoia ook voor hen de deuren waardoor er heel wat conflicten op de school ontstonden. Sommige studenten keerden zich tegen de nieuwelingen terwijl bij anderen juist de interesse in het zorgeloze leventje van de anderen gewekt werd. Hou jij je stevig vast aan jouw destiny wil je dan toch je eigen verhaal gaan schrijven, hier in the University of Metanoia?

---

METANOIA Het is vrijdag en de laatste lesbel van de week is net gegaan. De studenten van Ira hebben hun eerste schoolweek overleefd en kunnen nu wel wat chaos gebruiken. Enkele studenten van Ira hebben een geheime gang gevonden die leid naar een ondergrondse kamer, welke ze 'The dungeon' gedoopt hebben. Bijna alle Ira studenten weten dat er vanavond een feetje te vinden is zoals ze op hun vorige school waren. Ruig en gevaarlijk! Er is pixiedust te vinden om te snuiven en alle liquors die je kan wensen. Sommige studenten van Metonia hebben er misschien al wel van gehoord en mogen gaan als ze durven. Just remember, snitches get stitches. Schoolrules [/face] ⬧ No alcohol allowed (rum, vodka, wine etc.) ⬧No drugs allowed (Pixiedust, eat me pills, goldhay, drink me potions) ⬧ No smoking ⬧ No fighting ⬧ No bullies allowed ⬧ No putting spells on other students ⬧ No big animals on campus (animals are allowed but you need to take care of bigger animals in the stables) ⬧ No contraband ⬧ No stealing ⬧ After three warnings you'll be expelled for a certain time the headmaster will determine RULES ✧ In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet. ✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ✧ Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden. ✧ Maximaal 3 personages per persoon. ✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ✧ Alleen Dom of Hargreeves maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post. ✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ✧ Naamsverandering graag doorgeven. ✧ Dit idee is uitgewerkt door DiavaI, Hargreeves en Dom.

[ bericht aangepast op 25 nov 2019 - 14:10 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Toen Zira had geantwoord wat ze (niet) zou doen dit weekend, had Beau zich toch wat meer op Mei gericht. Zira wist vrijwel niets van haar kamergenoten en had ook niet heel erg de behoefte om meer over ze te weten te komen. Toch hield ze zich in direct weg te lopen en luisterde over haar muziek naar het gesprek dat ze voerden. Robotica. Of zoiets. Niets voor Zira. Ze was niet zo'n studiebol en was al helemaal nooit in de labs te vinden. Ze wilde liever binnen of buiten sporten en trainen.       'Hm, niet echt eigenlijk. Maar ik heb wel iets gehoord over een feestje vanavond?' zei Beau en Zira's aandacht werd spontaan getrokken.       Een feest? Daar had ze best zin in. Al was het alleen maar om alcohol naar binnen te werken en even alles proberen te vergeten. 'Waar?' vroeg ze en ze haalde zelfs een van haar oortjes uit haar oor zodat ze het antwoord van Beau of Mei beter kon horen. Hoewel ze niet per se een heel groot feestbeest was, kon ze wel genieten van luide muziek en veel drank. Niet te vaak, maar het zorgde er wel voor dat ze zich beter voelde en even alles kon vergeten.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

---

🙈 Son of Man       🙉 with a minor in Make A Man Out Of You. 🙊 Baking Club & Muziek

"Hé!" pruilde Adil toen uit de andere hoek van de kamer een haarborstel dreigend zijn richting uit gevlogen kwam. Hij had Charlie zonet een schitterend verhaal bezorgd en dit was zijn beloning? Pijnlijk wreef hij over zijn bovenarm, waar hij geraakt was door het vliegende object. Nog steeds een beetje aangedaan door de fysieke aanval keek hij Charlie aan toen deze naast hem kwam zitten. "Zeg, Adil, ik heb nooit geweten dat jij van adel was. Ik wist ook niet dat je in een draak kon veranderen, maar dat hoort er blijkbaar allemaal bij." "Was het maar waar," antwoordde de jongen. Wat zou hij het heerlijk vinden om zijn eigen prinses te mogen beschermen. Hij nam er echter genoegen bij dat Ilyas in hem een vertrouwenspersoon gevonden had. Hij had dan wel geen vuur waarmee hij de kroonprins van zijn vaderland kon beschermen; er bestonden genoeg andere middelen die hij van plan was te meesteren. "Zal ik je vanaf nu maar aanspreken met uwe hoogheid dan? Of als "prinses Adila Al-Jurjani van Agrabah." Een uitdrukking van pure horror verscheen op het gezicht van de jonge tovenaar. Hij schudde hevig zijn hoofd maar kreeg de kans niet een weerwoord te bieden, gezien zijn roodharige vriend vrolijk verder ratelde. "Nou, wat houd je tegen? Laten we een draak gaan zoeken Je kunt ons vast wel naar een kerker met een draak zappen. Al ben ik wel graag voor het feestje terug, dat je het weet." Inmiddels had Adil de vliegenier bij de arm gegrepen, waarmee hij ondertussen hevig aan het schudden was in de hoop dat de jongeman even zou zwijgen, zodat hij zelf ook zijn zegje kon doen. "Ik ben geen hoogheid!" flapte hij er dan ook zo snel mogelijk uit toen er enkele seconden een stilte viel. "Ilyas is de enige prins en troonopvolger van Abgrabah. Het is zijn geboorterecht om Sultan te worden. Ik ben al lang blij dat hij me als zijn broer aanschouwt, ik heb geen ambitie om hem voorbij te steken," verduidelijkte hij. Het was de waarheid dat hij Ilyas zou bij staan waar hij kon, en zelfs zijn major er op toegespitst had. Hij zou echter nooit, maar dan ook nooit, de macht én last van het regeren van een koninkrijk op zijn schouders willen. Al helemaal niet als dat betekende dat hij iemand anders daarvoor een mes in de rug moest steken. Toen dit naar zijn gevoel voldoende uitgeklaard was drongen Charlie's laatste woorden pas echt tot hem door. Met opgetrokken wenkbrauw keek hij de jongeman aan. "Maar Charlie... Een draak past toch niet in de kerkers?" Hij zag oprecht niet in hoe zo'n majestueuze reus in een ondergrondse ruimte zou passen, of waarom je deze daar überhaupt in zou willen opsluiten. Hij bedacht zich waar de gevleugelde vuurspuwers dan wel hoorden, en voelde wederom de ondeugd door zijn aderen stromen. "Kom mee," sprak hij, alvorens opnieuw lichaamscontact te maken met de Verloren Jongen, zodat hij nogmaals mee geteleporteerd werd. Dit keer belandden ze op het dak, met de blauwe hemel als een omgekeerde oceaan boven hen hoofd. "Zie jij er al eentje?" vroeg Adil, terwijl hij voorzichtig zitten ging, zijn ogen geconcentreerd naar boven gericht.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

PERCIVAL ASHLEY HOOK

---

De jongen zuchtte even, waardoor ik met een licht opgetrokken wenkbrauw opkeek naar Finnley die zich opnieuw voorover boog om het verloren blad terug op te rapen en tussen zijn boeken te proppen. Waar een slimmerik dan ook zich vaak uit te voeten maakte, bleef Finnley gewoon staan om me te vragen hoe de school me beviel. Ik was dan ook eerlijk, om te zeggen dat ik de school maar slapjes vond en liever mijn privacy had gehad, in plaats van mijn kamer te gaan moeten delen, met niet 1 iemand. Ik had dan nog geluk dat ik bij Qadir zat, al zorgde het soms wel eens dat ik dubbel zag... huh... Finnley haalde dan ook even zijn schouders op voor hij antwoord haf, een antwoord dat ik niet meteen van e krullenbol zou gaan verwachten. 'We hadden eerst eigen kamers, maar met alle nieuwe leerlingen is het een beetje overbevolkt hier geraakt.' sprak hij ,voorzichtig en schudde vlug zijn hoofd, al was het wel gezegd geweest. Ira had de school overbevolkt, we waren dus ongewenst. 'Niet overbevolkt bedoel ik, jullie zijn geen last ofzo, maar er zijn gewoon niet genoeg kamers.' verbeterde de jonge prins zichzelf , waardoor ik mijn hoofd nu schudde. "Don't sweat it Lad." prak ik, terwijl ik nu nonchalant mijn schouders ophaalde. "Ik vind de meeste Metanoia studenten ook overbodig, maar vroeg of laat vallen de zwakke toch af, niet? We make 'em walk the plank." grijnsde ik uitdagend, en lachte even, ik was de jongen wat aan het stangen. De Ira studenten zouden zich nog wat gedeisd houden, voorlopig. We zullen wel zien hoelang het duurt voor de chaos startte. Misschien wel op het feestje, waar ik net over begon bij de krullenbol.
'Feestje?' hij leek even wakker te schieten, en keek me vervolgens aan. 'Ik heb helemaal niets van een feestje gehoord.' sprak de jongen,mijn hand gleed van zijn schouder af en ik plaatste mijn duim en wijsvinger even peinzend op mijn kin terwijl ik de jongen onderzoekend aankeek. 'Maar als je me kunt uitleggen waar ik heen moet wil ik misschien wel langs komen.' zijn woorden deden me grijnzen waarna ik mijn hand weer van mijn kin afhaalde. "Heb je water in je oren gehad de laatste dagen? Het feestje is het onderwerp van de dag, maar goed ze hangen het inderdaad niet aan iedereen zijn neus. We willen geen klikspanen, nietwaar?" sprak ik subtiel. "Die kielhalen we." ik grijnsde, waarschuwend, waarna ik vervolgens mijn flask weer bovdnhaalde en nog een slok nam. " Ira houd de beste feestjes, de beste beats, echt goeie drank om je lam te zuipen, hier en daar een pilletje om te slikken en gewoon lekker losgaan." ik grinnikte even, bij het gedachte alleen al. "Enkele van de beste avondtuurverhalen zijn ontstaan op de feestjes van Ira, ik heb er zelf ook enkele om na te vertellen." sprak ik vol lof en stootte de jongen aan zijn arm. "Wie weet groei je eindelijk die zeemeerminstaart dat je mankeerd, je weet nooit met het magisch spul." plaagde ik de jongen. "Wat zeg je ervan, zin om één keer die goodietwoshoes aan de kant te zetten? De chicks en Chico's van Ira houden wel van een losser iemand." vervolgde ik met een knipoog.
Ik voelde mijn been even trillen en ik was er vrij zeker van dat het niet één van mijn speeltjes was, die uit het niets activeerde. Met wat moeite en ongeïntereseerd, viste ik dan ook de oude nokia uit mijn broekzak. Ik zweer het je, dit kon ik als wapen gebruiken, het was onverwoestbaar. Ik hield het ding wat dichterbij om te kunnen lezen, en vond het al iets interessanter bij het zien van de zender, Zira.

Met moeite tikte ik dan ook een bericht terug, al dan niet met de nodige fouten. Ik was vaak te lui om de dingen opnieuw te typen, het kostte zoveel energie.

To Zira:

Zeg je wat, ze wetem niet eens wat eeesten s. Zo wat shots doem?

Ah, het was leesbaar, ze zou wel begrijpen dat ik het over alcohol had. Ik stak het ding weer in mijn broekzak en wachtte af op Finnleys antwoord.

ILYAS CASSIM OF AGRABAH

---

Met een simpele beweging, sloeg de man zijn kant uit, waarna hij deze soepel op wist te vouwen, het ging zo vlotjes dat het al voor verwondering bij me zorgde. Nu kon ik de jongeman ook beter bekijken. hij torende nogal wat boven me uit en had tatoeages tot aan zijn slapen. Ook had hij enkele piercings en zijn haren waren inktzwart en wat geschoren aan de zijkanten. Een look dat vele misschien wel intimiderend vonden, maar ik vond wel dat het wel bij hem stond. Daarbij was ik altijd gefascineerd door mensen met piercings. Het was iets dat niet ongewoon was in mijn cultuur, maar niet bepaald hoort bij de toekomstige sultan. Niet dat me dat tegenhield om één te nemen, al was die van mij niet zo zichtbaar.
Zijn grijze kijkers leken even door me heen te kijken, waardoor ik toch wat onzeker op mijn lip beet na mijn geratel, misschien had ik teveel gezegd. De jongen tot last geweest.
“Ilyas? Agrabah. . .” gleed er over zijn lippen, waardoor ik ietswat onwennig mijn hand weer liet zakken, gezien het er niet naar uit leek dat hij deze wilde schudden. “Ah,” kwam er vervolgens zacht over zijn lippen, waarna hij iets dichterbij kwam. Ons lengteverschil was nu duidelijk te merken, de jongen torende zowat boven me uit. Zijn glimlach stond breed en ik voelde mijn anxiety meer en meer opborrelen. Ohjee. “of moet ik zeggen ‘mijn Prins op het witte paard’?” mijn mond viel een beetje open, terwijl mijn ogen zich wat verwijdden. Dat was... nogal een compliment. Niet wetend wat te zeggen of doen knipperde ik enkel , waarbij een zachte "ehh" mijn lippen verliet. Ik was nogal een kneus as het ging om complimentjes te ontvangen, althans ik was toch vrij zeker dat het op die manier bedoeld was. " We hebben niet echt witte eh paarden." floepte er uit nerveusheid over mijn lippen. We hadden hooguit kamelen en enkele olifanten in Agrabah.
De grijze kijkers van de man, die een seconde geleden nog door me heen leken te piercen gleden nu naar Hassim, waardoor ik me moest inhouden om niet te zuchten. Ik hield wel van een praatje met mensen, maar dit was toch even een rollercoaster vol anxiety. Ik voelde mijn maag er nogsteeds van kriebelen.
Hassim zat er rustig bij, al moest de tijger toch ook even opkijken, toen de jongen plots uit het niets zijn krant had omgeruild voor een bak eten. En niet zomaar een bak, ik herkende de sierlijke kom uit de duizenden, het was gewoon de voederbak van mijn tijger. Met grote ogen, ditmaal weer vol verwondering keek ik naar de nog naamloze jongeman, waarbij ik mezelf betrapte weer onder de indruk met mijn mond open te hebben gestaan.
Hassim leek meer dan tevreden te zijn, en begon stil te ronken toen hij mocht smullen van zijn -voor grote kittens- kattebrokken. “Verloren voorwerpen worden altijd weer gevonden,” sprak de jongen, waardoor ik mijn blik van Hassim, weer op de getatoeëerde jongeman richtte en een zachte. "Woah, magie" over mijn lippen rolde. Ik wist niet echt wat hij bedoelde, waarschijnlijk doelde hij op mijn woorden van net tegen mijn tijger. “en Hassim zal de komende jaren nog dichtbij genoeg blijven.” zijn laatste woorden, bleven echter bij me plakken, waardoor ik de jongen bijna hoopvol aankeek. Ik hoopte dat maar. Hassim was zeer belangrijk voor me, mocht er ooit wat gebeuren met het beestje, dan zou ik er helemaal kapot van zijn. " Echt waar?" kwam er dan ook hoopvol over mijn lippen, terwijl ik de jongen aankeek, alsof hij zou kunnen raden of het beestje voor eeuwig zou kunnen leven. Ik herpakte mezelf echter en glimlachte vervolgens naar de jongen. "Ik weet wel dat ik hem niet snel echt kwijt kan geraken, hij is best groot, maar toch. Ik wilde net vragen of de jongen ook een tovenaar was, zoals Adil en Qadir, toen er plots uit het niets een hevige klap hoorbaar was, dat niet alleen mij maar ook Hassim even in de lucht lieten springen van de schrik. " madha kan dhlk?*" shoot er in Arabisch geschrokken over mijn lippen. Ik was zo in de ban geweest van de jongen dat ik niet echt door had dat we in de cafetaria waren.
Ik draaide me rustig om en zag één van de eettafels op de grond liggen. En de enige persoon die aan de tafel zat, had haar krant voor haar gehouden. Het was een wat vreemd zicht. Uit automatisme liep ik rustig naar de tafel toe. "Ik help je wel." kwam er vriendelijk over mijn lippen, en hief deze terug recht zodat het meisje weer op haar gemak de krant terug op de tafel kon leggen als ze dat wilde. Toch moest ik wel even twee keer kijken. Van boven de krant uit, merkte ik twee grote zwarte hoorns die uitstaken, waardoor mijn nieuwsgierigheid ook wel getriggerd werd. Nu merkte ik ook wel dat het meisje, met haar stoel richting de jongen zat, waardoor ik begon te denken dat ik de twee misschien gestoord had. "Oh jee, ik heb jullie waarschijnlijk opgehouden, dat was niet mijn bedoeling." kwam er met een schuldgevoel over mijn lippen. Dat verklaarde ook waarop het meisje alleen zat, ze had zitten wachten op haar vriend, die opgehouden was geweest door Hassim. "Het spijt me ik wilde niet jullie moment verstoren, Hassim liep gewoon wat te enthousiast achter een vlinder aan gehobbeld, en ik wilde niet onbeleefd zijn, maar dat ben ik nu vast wel, en nu ben ik aan het ratelen ah ik zwijg wel." ratelde ik en sloeg mezelf zachtjes tegen het voorhoofd, zodat ik eindelijk ging zwijgen. De jongen en het meisje zouden me vast vervelend vinden.....

* 'Wat was dat? ' in Arabisch

DIANA / BUNNY HELEN KINGSLEIGH

---

'Daar zijn jullie dus...' Hoorde ik Dom mompelen tegen de blauwe vlindertjes. Ik keek iets scheel naar boven, om toe te kijken hoe één van de vlindertjes naar beneden dwarrelde en zo op zijn vinger lande. Ik sprak even over hoe alles hier zo anders was, en mijn broer leek mijn mening te delen. 'Ik snap er helemaal niets van...' Hij schudde zijn hoofd, waardoor zijn blonde lokken vrolijk mee sprongen en een hoog lachje zijn lippen, verliet, wat me ook even schel deed giechelen.
'Ik denk dat ik vandaag aanwezig had moeten zijn maar ik kan er maar niet achter hoe dit ding werkt...' sprak Dom en ik rolde, me zo dat ik mijn broertje beter aan kon kijken toen hij zijn magische doosje tevoorschijn toverde. 'Dus ben ik maar hier gebleven.' Vervolgde mijn broertje schouderophalend wat me deed grijnzen. "Inderdaad deze magie dat ze 'technologie' noemen, is echte wirwar!" kirde ik. "Maar wel fascinerend, wist je dat foto's kunnen bewegen! Adil toonde het me, ze noemen het video." sprak ik enthousiast. Ik wist echter nog niet echt hoe hij het deed, dus kon ik het Dom ook nog niet tonen.
'Er stond me vaag iets bij dat ik tekenles had dus heb ik er hier maar wat aan gewerkt.' sprak Dom weer en ik zag hem grijnzen, waarna ik zijn blik volgde naar da kamermuur waar mijn mond openviel. Een prachtige blauwe vlinder was met verf op de muur geschilderd, waardoor ik meteen weer overeind sprong, zodat ik dichterbij kon kruipen om de kunst beter te kunnen bekijken. "Wauw Dom, het is prachtig!" kwam er als een fluistering over mijn lippen. Vervolgens begon ik ook subtiel over het feestje, waar Dom ook wel enthousiast bleek te zijn. "Ik ook, ik hoop dat ze hier een beetje weten hoe ze feestjes moeten houden.' sprak Dom en ik knikte instemmend. 'Ik hoop dat ze hier lekkere thee hebben,' grinnikte Dom en weer knikte ik instemmend, nog steeds naar zijn schilderij kijkend. Dromerig, omdat Dom et over thee had, dacht ik ook terug aan hoe onze oom kon Flutterwacken en hoe geweldig ik dat altijd had gevonden. 'Ik hoop het, dat heb ik ook altijd al willen leren...' sprak Dom al leek zijn enthousiasme minder in zijn stem te horen te zijn, waardoor ik me vragend omdraaide.
Dom zag er niet goed uit, zijn armen beschermend over zijn hoofd, en hij leek bijna te rillen. Ik was laat, te laat, Dom had last van een aanval. Ik sprong meteen recht en liep naar mijn broer toe , die me voorzichtig aankeek, met de vraag of ik de pilletjes bij me had. Ik wilde mijn tasje gaan halen, al greep Dom mijn hand beet.
'Ik moet weg hier, ik trek het niet meer.' sprak mijn broer zacht en mijn hart brak. "Shh." fluisterde ik zacht, en aaide hem zachtjes door zijn haren. "Sluit even je ogen" zei ik zacht tegen Dom om hem te kalmeren. Ik wist dat de kans groot was, dat Marsh weer boven ging komen en dat ik Dom dan voor dagen kwijt kon zijn. Maar eens Dom vast zat in het 'wonderland' dan kon hij er ook niet uit... "We zitten in de tuin van de Red Queen, en we moeten haar rozen schilderen. Weet je nog? Na een koude dag trokken ze helemaal wit." sprak ik rustig en met een zwak glimlachje. Gezien Dom mijn hand vast had, kon ik net niet aan mijn tasje, gewoon één stapje dichter. Ik nam met mijn vrije hand, Doms hand vast. "We stonden toen op wiebelige ladders, meters hoog en nog konden we er net niet aan." vervolgde ik in de hoop dat Dom het zich nog herinnerde. "We moesten onze armen dan zo ver uitstrekken, weet je nog?" een kleine traan verliet mijn lippen weer, ik had enorme heimwee naar wonderland, maar we konden niet terug... Ik zette een klein stapje naar achteren, Doms arm voorzichtig voor zicht uittrekken, zodat ik met mijn voet mijn tasje dichterbij kon schuiven en tot mijn geluk leek het te werken. Ik hurkte me neer en liet mijn vrije hand naar mijn tasje grijpen zodat ik kon grabbelen naar de pilletjes welke ik na even zoeken vond. "Hebbes!" ik zuchtte opgelucht. "We hebben de roos eindelijk rood gekregen." zei ik zachtjes tegen Dom en opende zijn hand zachtjes waar ik het pilletje inlegde. "Samen?" vroeg ik Dom, wetende dat Bunny bij mij naar boven kon komen als ik de eat me pill binnen had.

[ bericht aangepast op 23 nov 2019 - 11:10 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ondanks het feit dat Seth over vrij weinig mensenkennis bezat, was het behoorlijk opvallend dat de jongen in kwestie zich oncomfortabel voelde in zijn bijzijn. De acties die eraan vooraf gingen, waren onmiskenbare indicaties geweest daarvoor; per slot van rekening had menig mens eenzelfde handelwijze laten zien. Echter, zodra hij op zijn onderlip beet, werden er gemixte signalen gestuurd waar hij niet 100 % zeker van was. Immers waren er tevens flirttechnieken die hij opgemerkt had bij enkele studenten, die op hun lip beten wanneer hun crush iets leuks zei. Was dat het? Had Seth met zijn aantrekkelijke uiterlijk hem doen blozen? Bij nader inzien, scheen dat niet het geval, waardoor de frons op zijn voorhoofd iets dieper werd. Was hij wellicht ziek? Er bestond wel een medische conditie waardoor mensen regelmatig op hun lip beten. . . Dat wist hij want hij had het opgezocht.       Uiteindelijk besloot hij er maar niets op te zeggen en zijn woorden te vervolgen, waarbij hij de afstand tussen de twee verkleind had. Echter, dit scheen eveneens niet uit te pakken zoals hij gehoopt had. Seth trachtte hem te stangen met het ‘prins—gedeelte’, maar het veranderde in een compliment. Hij hield zich nog net tegen zijn hoofd te schudden; mensen waren en bleven een vreemd volk. Dit zorgde echter wel voor een nieuwe gedachte in zijn hoofd, want het aandoenlijke beeld die hij nu van Ilyas te zien kreeg, liet hem lichtelijk grijnzen. Vooral toen hij had geantwoord dat ze daar niet echt witte paarden hadden, liet Seth een rauw gegrinnik over zijn lippen rollen. Die jongeman had wel kostelijke comebacks. Echter, net zoals de vorige keer, besloot hij hier eveneens niets op te vermelden en richtte zijn aandacht op Hassim, de tijger waardoor ze nu in een gesprek verwikkeld waren. De etensbak van de tijger werd met een zacht geluid op de grond gezet, waar het dier niet voor schroomde gelijk toe te slaan. Terugkijkend naar Ilyas, die hem met grote ogen en open mond aankeek, zorgde ervoor dat hij één van zijn wenkbrauwen iets omhoog deed, en aangezien Seth niet begreep of het naar hem of iemand anders was, keek hij voor de zekerheid rondom zich.       Het duurde echter niet lang voor een geraffineerde glimlach zijn gezicht versierde. “Zo te merken heb je last van open mond—syndroom, daar weet ik wel iets op. Droomt niet iedereen van een kus van een Prins immers?” Om zijn woorden bij te staan, stapte hij weer naar voren, enkel om afgeleid te worden door Hassim die zijn bak alweer aan de kant schoof. Hoe snel at dat beest wel niet? Wonderbaarlijk. Dit bedacht hem dat hij nog wat over Ilyas’ zijn eerdere woorden kwijt wilde, waardoor de man opnieuw een stap naar achteren zette.       “Echt waar?” Ilyas scheen hem op een bepaalde manier dankbaar te zijn door een hoopvolle toon in zijn stem te laten doorklinken, welke al snel oversloeg in een glimlach. Seth had werkelijk geen idee waarom hij hem hielp, maar om de jongen zijn reactie te zien, vulde hem met een bepaald soort trots dat hij toch het juiste deed. “Ik weet wel dat ik hem niet snel echt kwijt kan geraken, hij is best groot, maar toch.”       “Maar zorg ervoor dat hij in zijn—”

Een luide knal brak zijn advies ruw af. Een teken die hij ditmaal als advies nam, en besloot geen enkel woord er meer over te spreken. Uiteindelijk had de Grim Reaper al teveel gezegd, en hij als een onpartijdige entiteit hoorde geen kant te kiezen. Aan al het goede en slechte kwam tenminste een einde, zo ook Hassim. Het was niet aan Seth om te vertellen dat er in zijn 10e levensjaar iets voor zou vallen wat impact zou hebben op hem. Met een veelbetekende expressie keek hij toe hoe Ilyas de tafel overeind zette, als een behulpzaam mens betaamde —wat hem realiseerde dat God hem wel graag zou willen hebben. Bij het zien van de grote, zwarte horens die boven de krant uitstaken, wist hij al precies hoe laat het was, en het liet de serieuze sfeer rondom hem verdwijnen. Binnen no—time had hij zich bij de twee gevoegd, wetende dat Nesrin hoogstwaarschijnlijk op haar beurt ongemak zou voelen.       “Oh jee, ik heb jullie waarschijnlijk opgehouden, dat was niet mijn bedoeling. “Het spijt me, ik wilde niet jullie moment verstoren. Hassim liep gewoon wat te enthousiast achter een vlinder aan gehobbeld, en ik wilde niet onbeleefd zijn, maar dat ben ik nu vast wel, en nu ben ik aan het ratelen. Ah, ik zwijg wel.”       “Mensen. . .” zuchtte hij, gezien de man niet begreep waar die onzekerheid vandaan kwam, “Geen flauw idee waar je het over hebt, maar er is geen sprake van een ‘moment’ tussen ons twee. Als je onbeleefd was, dan had je de reactie daarop wel gemerkt.” Seth liet het hierbij, het was niet aan hem om Ilyas verder te vertellen hoe hij zijn leven moest leven. Vervolgens richtte hij zich op Nesrin, die nog altijd de krant voor haar hield, om deze met een plagende grijns wat naar beneden te duwen.       “Als dat mijn kleine duiveltje niet is, heb je je voelhorens uitgestoken? Misschien luistervinkje aan het spelen?” Seth had nooit echt de behoefte gehad zichzelf in te houden bij haar, hoewel hij wel van haar kracht afwist, de mannelijke entiteit voelde zich zodanig comfortabel dat hij zijn duistere kanten eveneens aan haar durfde te laten zien. “Gaan jullie naar het feest vanavond? Al een date misschien?” Dezelfde uitdagende grijns gleed weer op zijn lippen zodra hij deze vragen aan de twee stelde. “Ik sta nog open voor wie wil,” gooide hij er plagend achteraan, tegelijkertijd met een knipoog.

[ bericht aangepast op 23 nov 2019 - 12:41 ]

---

[ heaven knows ]

---

---

Hoewel Lucien een enorme flirt was, was hij niet de beste in hard to get spelen, hij wist wat hij wou en was zelf dan ook de persoon die er maar al te graag voor wou gaan. Dat betrof ook in bed of wanneer hij iemand probeerde te versieren. Qadir daarentegen was daar vaak toch iets beter in en liet Lucien wel vaker werken voor zijn pleziertjes. "Dat hangt er van af welke service daar tegenover staat," fluisterde Qadir in Lucien zijn lippen terwijl hij wel heel dichtbij kwam staan, niet dat Lucien dit erg vond. Net op het moment dat Lucien zijn arm om Qadir zijn middel wou slaan liep de jongen om hem heen. Een zucht rolde over Lucien zijn lippen terwijl hij zich omdraaide zodat hij de jongen kon volgen die zijn weg richting Lucien zijn bed had gemaakt.
Hoewel Lucien zijn ogen nog altijd op Qadir gevestigd waren nam Qadir duidelijk nog niet de moeite om zich om te keren, in plaats daarvan nam hij ruim de tijd om zijn blouse open te knopen en deze vervolgens op de grond te laten vallen. Allemaal zonder zich ook maar één seconde naar Lucien te kijken, nu zag zelfs Qadir zijn achterkant er niet bepaald onaantrekkelijk uit, maar toch keek Lucien liever naar de voorkant. Hij zette dan ook net een stap in Qadir zijn richting toen de jongen zich half omdraaide.
"Wel?" bracht Qadir uit, wat Lucien als een uitnodiging zag dat hij nu ook welkom was. Lucien zelf was een stuk vlugger dan dat Qadir was en trok in één, verrassend soepele, beweging zijn shirt over zijn hoofd. "Lucien, you slut, you magnificent Beast," sprak Qadir, Lucien haatte de bijnaam, maar liet het voor deze keer lopen. "Zorg dat ik je niet hoef te komen halen..." In een paar grote stappen stond Lucien voor Qadir. 'Je hoeft me geen twee keer te vragen,' zei Lucien terwijl hij nu eindelijk zijn arm om Qadir zijn middel kon slaan. Langzaam duwde hij de jongen weer terug op het bed terwijl hij zelf plaatsnam op Qadir zijn schoot. 'Dus wat voor verhaaltje wou je me voorlezen?' zei Lucien terwijl hij Qadir uitdagend aankeek.

---

---

---

"Don't sweat it Lad." zei Percy tegen Finnley die een beetje moeilijk over zijn eigen woorden aan het struikelen was. "Ik vind de meeste Metanoia studenten ook overbodig, maar vroeg of laat vallen de zwakke toch af, niet? We make 'em walk the plank." Met de seconde had Finnley er meer spijt van dat hij bij Percy was blijven hangen, hij had eigenlijk gewoon in meteen door moeten lopen, maar het kwam niet elke dag voor dat Finnley met zo'n knappe jongen aan het praten was, no offence naar de Metonia jongens natuurlijk. De meeste van hen kende hij gewoon al zolang dat het heel lastig was ze in een ander licht te zien dan gewoon een goede vriend. Met Percy zijn opmerking wist Finnley niet echt of de jongen nou ook op hem doelde of dat hij iets anders bedoelde dus wist Finnley enkel een ongemakkelijk lachje uit te brengen. 'Ja,' mompelde hij er nog een beetje nietszeggend achterna.
"Heb je water in je oren gehad de laatste dagen? Het feestje is het onderwerp van de dag, maar goed ze hangen het inderdaad niet aan iedereen zijn neus. We willen geen klikspanen, nietwaar? Die kielhalen we" zei Percy vervolgens, waarmee hij verder ging over het feestje waar hij net bij Finnley over begonnen was. Finnley haalde kort zijn schouders op, hij had er nooit van gehoord, maar dacht dat zijn vrienden hem er wel over zouden hebben verteld als ze er iets van wisten. 'Tsja, wat zal ik zeggen, de steen waar ik onder heb geslapen lag wel erg comfortabel.' wist Finnley te grappen, waarna hij nog altijd een lichtelijk ongemakkelijke glimlach aan Percy toonde.
" Ira houd de beste feestjes, de beste beats, echt goeie drank om je lam te zuipen, hier en daar een pilletje om te slikken en gewoon lekker losgaan." vertelde Percy duidelijk enorm enthousiast over het feest van de de avond. Finnley knikte langzaam, hoewel het zoals Percy het omschreef toch wel iets minder aantrekkelijk begon te klinken. Het eerste deel klonk wel leuk, goeie beats, Finnley vond het enorm leuk om te dansen, maar zich klem zuipen hoefde van hem niet en een pilletje daarbij ging hem zeker wel te ver. "Enkele van de beste avondtuurverhalen zijn ontstaan op de feestjes van Ira, ik heb er zelf ook enkele om na te vertellen." ging Percy vervolgens opscheperig door, nu trok Finnley even zijn wenkbrauw op. 'Oh,' mompelde hij. 'zoals?' vroeg Finnley doelend op de avontuurverhalen waar Percy zo vol lof over sprak.
"Wie weet groei je eindelijk die zeemeerminstaart dat je mankeerd, je weet nooit met het magisch spul." zei Percy. Finnley schudde kort zijn hoofd. 'Ik denk niet dat is hoe het werkt, beide mijn ouders hebben ook geen staart hoor.' vertelde Finnley, hij wist wel dat zijn moeder deze vroeger wel had gehad, maar ze had het leven op zee opgegeven voor Finnley zijn vader, wat hij toch stiekem best romantisch vond.
"Wat zeg je ervan, zin om één keer die goodietwoshoes aan de kant te zetten? De chicks en Chico's van Ira houden wel van een losser iemand." Een kleine zucht rolde over Finnley zijn lippen bij het horen van deze opmerking van de piraat. 'Nou, dat valt ook nog wel mee.' zei hij doelend op hoe Percy hem goodietwoshoes had genoemd, hoewel Finnley betwijfelde of Percy zijn opmerking wel hoorde. De jongen was tijdelijk duidelijk meer geïnvesteerde in zijn telefoon dat in het gesprek wat hij met Finnley had. 'Maar zoals ik al zei, zou ik best een kijkje willen nemen, als je me kan vertellen waar?'

---

---

---

Terwijl Mei over haar weekend plannen vertelde keek ze even naar Zira die duidelijk al niet helemaal meer aan het luisteren was. Gelukkig zat het met Bea wel anders die wel wou luisteren naar wat Mei hem te zeggen had, hij gaf zelf aan dat hij haar best gezelschap wou houden in het lab. 'Jij bent altijd welkom,' maakte ze de jongen duidelijk, waarna ze hem vroeg naar zijn eigen weekendplannen.
'Hm, niet echt eigenlijk. Maar ik heb wel iets gehoord over een feestje vanavond?' zei Beau, Mei zag dat Zira haar blik nu toch wel weer hun kant op schoot, ze hadden duidelijk een onderwerp aangesneden wat de Ira student wel wist te interesseren. Mei sloeg haar armen over elkaar heen terwijl ze haar blik tussen de twee anderen liet glijden. 'Waar?' vroeg Zira, wat het voor Mei wel duidelijk maakte dat Zira sowieso geen persoon was van vele woorden,want zelf aan dit onderwerp wat haar duidelijk wel leek te interesseren maakte ze maar weinig woorden vuil.
'Ik heb er ook vaag iets van gehoord, maar ik hoorde dat het in de kelder was.' zei Mei, terwijl ze nu weer naar Beau keek. 'Ik wist niet eens dat we een kelder hadden hier,' voegde ze aan haar woorden toe, misschien wist ze het niet omdat de kelder nooit voor haar van belang was geweest, maar ze snapte niet waarom men nu ineens had besloten daar dan een feestje te gaan vieren. 'Het klonk mij allemaal nogal nep in de oren,' mompelde Mei, hoewel ze daarbij niet helemaal zeker van haar zaak was. Ze wou het feest niet direct afschrijven, maar wat ze er wel van had gehoord wist ze niet of ze er echt op moest vertrouwen dat er vanavond een feestje was. Als deze er wel was wist Mei trouwens niet of ze er heen zou gaan, ze was niet bepaald een feestbeest, ze had wel betere dingen te doen. Bovendien was drank nou niet bepaald gezond en een te grote hoeveelheid drank zorgde ervoor dat de hersencellen af werden gebroken en dat hoefde van Mei nou niet perse.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

PERCIVAL ASHLEY HOOK

---

Als antwoord waar de jongen de afgelopen dag gezeten heeft, toonde de jongen een klein glimlachje, waarna hij 'Tsja, wat zal ik zeggen, de steen waar ik onder heb geslapen lag wel erg comfortabel.' grapte, waardoor ik mijn ogen even tot spleetjes kneep en de jongen goed bestudeerde, alvorens zelf te lachen en de jongen een klapje op zijn rug te geven. "Goeie" grijnsde ik waarna ik de jongen vertelde wat er zo allemaal te doen was op de feestjes van Ira. De jongen leek me niet zozeer te geloven en keek me even met een opgetrokken wenkbrauw aan toen ik het had over mijn avonduren. 'Oh, zoals?' klonk de jongen plots, me eigenlijk verrassen dat iemand me vrijwillig naar mijn avonturen vroeg. Hierdoor draaide ik me om naar de jongen en keek hem nu met een opgetrokken wenkbrauw aan waarna ik grijnsde en even lachte. "Oh lad, ik ben nog niet dronken genoeg om je die dingen te vertellen." grijsde ik, eigenlijk om te verdoezelen dat ik ook niet meteen een voorbeeld kon ophalen van wat ik allemaal uitgespookt had op die feesten. Vaak eindigde ik gewoon Ko in een leeg vat rum of in het bed van een knappe onbekendeling.
Snel veranderde ik dan ook het onderwerp, het hebbend over zijn water ademende kant, al schudde de jongen zijn hoofd. 'Ik denk niet dat is hoe het werkt, beide mijn ouders hebben ook geen staart hoor.' vertelde hij me en ik trok mijn neus even op. Dat is nou toch echt zonde, waarom zou je je hele leven op land willen rondlopen? Ik werd sneller landziek dan zeeziek...
'Maar zoals ik al zei, zou ik best een kijkje willen nemen, als je me kan vertellen waar?' Finnley's woorden deed me weer opkijken naar de jongen en een speelse grijns sierde mijn lippen. "Zeker doen Lad en het is- eh." ik fronsde even. Ik had werkelijk geen idee waar het feest was. Ik gebaarde dan ook aan Finnley dat hij moest wachten, het zou me zo wel teboven schieten. " Eh- Waar was het nou, denk Percy denk." ik klopte even op mijn hoofd, en tot mijn verwondering hiep het nog ook, het schoot me weer te binnen. "Er is een geheime doorgang in de kelders, verscholen achter een soort stambeeld ofso, maar als je je door de spleet wurmt heb je een gigantische ruimte om te feesten en de dansen." grijnsde ik. "Of andere leuke dingen te doen." knipoogde ik vervolgens naar de jonge prins.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nesrin       Feyre Kantine – Talking to Seth and Ilyas– outfit – 20 "Oh no honey, the horns are only up there to hold the halo."

Al snel hoorde Nesrin de voetstappen naderen, haar wangen werden rood en langzaam maar zeker kleurde haar hele hoofd mee. Ze hoorde hoe de jongeman haar tafel overeind zette en al snel werden haar ogen groot. De jongeman ratelde aan een stuk door en Nesrin had moeite met zich te focussen tot wat hij nu daadwerkelijk zei. Een beetje dwaas keek ze tegen de krant aan toen Seth al gauw met zijn woordje kwam. Nesrin schrok dan ook toen haar krant opeens naar beneden werd geduwd. Ze had niet anders van Seth verwacht, desondanks kon ze paar seconden van schrik op haar gezicht niet verstoppen. “Als dat mijn kleine duiveltje niet is, heb je je voelhorens uitgestoken? Misschien luistervinkje aan het spelen?” Haar ogen groeide en ze nam even om zorgvuldig de juiste woorden uit te kiezen. "Nee." Een kleine stilte viel. "Oke heel misschien was dat wel het geval, maar ter verdediging er gebeurde dan ook helemaal niks." Haar verlegenheid verdween als sneeuw voor de zon zodra Seth had deelgenomen aan het gesprek. "Ik verveel me gewoon een beetje, ik heb deze hele week in alle gaten en kieren iedereen in de gaten gehouden en niets. Iedereen lijkt zich stil te houden, wachtende op het moment om te kunnen ontploffen. Of.. de sfeer van deze school heeft onze", hierbij keek ze nadrukkelijk Seth aan "studenten nu al dusdanig verandert dat het allemaal saaie mutsen zijn geworden."       Haar blik gleed nu naar Ilyas toe, ze kon hem nu nog wat beter bekijken en naam haar kans daar dan ook voor. Zijn uiterlijk was niet verkeerd, ze zou hem zelfs als aantrekkelijk beschrijven, het was voornamelijk zijn uitstraling die hem er zwakker deed uitzien. De manier waarop hij zich meteen had geëxcuseerd en de nervositeit die hij zich eigen leek te hebben gemaakt. Je kon aan hem zien dat zijn hart op de juiste plek zat, ook zijn manier van doen gaf dezelfde boodschap af, hoe hij zonder twijfel de tafel had opgetild en zich vervolgens had geëxcuseerd ondank zij degene had moeten zijn die haar excuses had aangeboden. Haar blik gleed rustig door naar Hassim die er een stuk trotser uit zag, het was een prachtig dier en Nesrin kon het niet laten om het beest een aai over zijn bol te geven*. “Gaan jullie naar het feest vanavond? Al een date misschien?” Een uitdagende grijns verscheen op het gezicht van Seth, eentje die Nesrin altijd deed mee lachen. Dat vond ze altijd zo leuk aan Seth hij liet haar nooit in de steek, hij zorgde ervoor dat wanneer ze met hem was het nooit vervelend werd. Hij liet haar altijd op het puntje van haar stoel zitten wachtende op het volgende avontuur. “Ik sta nog open voor wie wil,” gooide hij er plagend achteraan, tegelijkertijd met een knipoog. Ook bij haar op het gezicht ontstond een speelse glimlach eentje die zijn vraag bevestigde. "Als jij me belooft er te zijn en een leuk avontuurtje met je meebrengt ben ik meer dan gewillig om met je mee te gaan." Ook zij gooide een snelle knipoog achter haar woorden aan. Rustig keek ze Ilyas weer aan en de glimlach op haar gezicht zwakte wat af. "Nesrin" zei ze enkel tegen Ilyas waarna ze de krant die ze nog steeds in haar hand had op de tafel neer legde. "Bedankt nog", ze knikte kort naar de tafel om duidelijk te maken waar ze het over had. *Is Hassim meegelopen anders haal ik dat stukje even weg.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

❅      ❄      ❅ Lillian leek een beetje verward te zijn door mijn reactie en focuste zich daardoor meteen op Lisea. Ze leek de naam Larsen te herkennen, aangezien haar gezicht lichtelijk veranderde bij het horen van zijn naam.       'Ah Larsen ken ik zeker wel, nukkige jongen soms, maar dat lijkt me bij jou niet het geval.' Zei ze terwijl ze me even kort bekeek en vervolgens haar aandacht verdeelde naar Lisea.       'Lisea, dochter van Belle, aangenaam.' Hoorde ik haar zeggen, waardoor ik even afwachtend keek naar het gesprek van de twee. Ik werd hier een beetje ongemakkelijk van, geen idee waarom, maar mijn handen begonnen te branden, ze werden erg koud. Ze waren natuurlijk altijd al koud, maar als ik me niet goed voelde werden ze nog kouder. Snel stopte ik mijn handen tussen mijn benen om ze warm te houden.       'Leuk dat je bij ons op de kamer bent ingedeeld. Oh, en wat heb je een leuke top. ' De woorden van Lisea klonken een beetje als onzeker geratel, niet erg handig aangezien de dame die voor ons staat daar waarschijnlijk flink gebruik van zou maken, mocht ze dit doorhebben. Ik keek even naar de top, het was inderdaad een leuk ding. Geloof dat ik die ooit heb gezien in een magazine van Vogue.       'Jazeker, ik denk dat we wel wat lol gaan beleven, wij drietjes.' Het lachje dat op Lillian's gezicht stond beviel me niet, veel te perfect. Lillian voelde even aan haar shirtje en keek vervolgens naar Lisea.       'En oh, dit, stelt niet veel voor hoor. Als je hem echt mooi vindt mag je hem zelfs hebben.' Mijn wenkbrauwen gingen omhoog, dat was wel heel genereus.       'Zou je zomaar een Vogue stuk weggeven? Weet je dat wel zeker?' vroeg ik haar dan ook verbaast met grote ogen. 'Heb je de school al volledig gezien? Anders willen we je wel even rondleiden.' Stelde Lisea voor, waardoor ik mijn adem even inhield. Daar had ik niet heel erg veel zin in.       'Dat is echt zo vriendelijk van jullie, ik kan nu al zeggen dat we goed zullen overeenkomen, maar Avarice wacht op me, het zal voor een andere keer zijn.' Zei ze terwijl ze verontschuldigend naar haar telefoon wees. Avarice... die naam kwam me bekend voor. Larsen had het wel eens over haar gehad.       'Avarice De Vil? Dat is geloof ik ook een vriendin van Larsen, doe ze maar de groetjes van me als je hen zo ziet.' Glimlachte ik naar haar.       'Nou, dan zie ik jullie vanavond neem ik aan.' Zei Lillian nog voor ze vertrok, ik knikte glimlachend haar kant op. Zodra ze de deur uit was keek ik even opgelucht naar Lisea.       'Dus... Wilde je haar echt gaan rondleiden?'

Olivia Anna Oldenburg You will find the warmth of love in the coldest of ice. Olivia - onderwijs - outfit - slaapvertrekken met Lisea&Lillian

---

- thank you for existing -

Avarice Onyx De Vil You can't do epic shit with basic people. ☆ ★ ☆ Avarice - Architechture - outfit - sneaking out for a cigarette with Larsen&Lillian

Het was oprecht heel fijn dat ik niet de enige psychoot was die deze avond wilde saboteren. Larsen stond aan mijn zijde en hij leek er net zo veel te van genieten als ik. Zodra Lillian hier lucht van krijgt zal ook zij hier uiterst zin in hebben, ongetwijfeld.       'We zullen eens kijken hoe "braaf" deze prinsen en prinsesjes daarna nog zijn.' Kwam er over Larsen zijn duivelse grijnzende lippen. Deze blik maakte hem toch wel heftig aantrekkelijk. Ik schudde licht mijn hoofd om deze gedachte weg te drukken.       'We moeten wel op onze hoede zijn. Ik heb er wat van mee gekregen dat hier een stel van deze pilletjes aan het uitdelen is.' Vertelde Larsen, waardoor ik hem verbaast aankeek. Wat denken ze wel niet, pilletjes uitdelen? Dan zijn we flink de lul als iemand al heeft gebruikt en wij er mee worden gepakt.       'Dan moeten we inderdaad voorzichtig zijn, de kans is groot dat wij de schuld krijgen namelijk, mocht er wat gevonden worden.' Ik rolde even kort met mijn ogen. 'En als er iemand hier een overdosis krijgt, zijn we ook de lul.' Mompelde ik er nog achteraan. Larsen vroeg waar Lil bleef en ik vertelde hem dat ze waarschijnlijk nog met haar neus in de contourpoeder zat.       'Dat geloof ik meteen.' Lachte Larsen. Net op dat moment zag ik haar in de verte al aan komen lopen. 'Trouwens, je had het over drank? Ik zie het niet hoor.' Hoor ik Larsen beschuldigend zeggen, waarop ik hem even beledigd aankeek.       'Lieverd, je onderschat me.' Ik boog voorover en tilde de losse broekspijp op, waardoor er een heupfles verscheen bij mijn bovenbeen. Ik haalde hem uit de houder die om mijn bovenbeen zat en gooide het richting Larsen.       'Het is likeur, dat lust je wel toch.' Grinnikte ik. Lillian was ondertussen gearriveerd, waardoor ik even naar haar toe liep om haar een kus op haar wang te geven.       'Hallo schoonheid, heb je je vermaakt vandaag?' mijn ogen gingen even goedkeurend over Lillian, ze zag er zoals altijd weer piekfijn uit.       'Larsen en ik hebben een leuk plannetje voor vanavond, jij wilt ons vast wel vergezellen.'

[ bericht aangepast op 28 nov 2019 - 15:47 ]

---

- thank you for existing -

Lisea Melisita You were like a wonderful bloom in a garden full of weeds. Lisea - kunst & magie - outfit - slaapvertrekken met Olivia

De reactie die Lillian mij gaf over haar top liet me walgen. Verwend nest. Ik negeerde het. Sowieso had ik hem niet aangenomen, maar door de manier waarop ze reageerde al helemaal niet meer. Olivia daarentegen reageerde wel. Ze was veel te lief voor Lillian. En hoewel ikzelf ook altijd heel vriendelijk was naar mensen, naar mijn mening dan, wist ik nu al dat ik dat straks niet meer tegen Lillian zou zijn. De blik op mijn gezicht veranderde dan ook direct zodra Lillian de kamer uit was. 'Dus... Wilde je haar echt gaan rondleiden?', vroeg haar vriendin. 'Wat denk je zelf?' Ik liet mezelf achterover op mijn bed vallen. 'Oke, ik moet toegeven, ik was het in eerste instantie van plan. Ik wilde haar een kans geven. Maar ik moet eerlijk zeggen, ik ben er nu al klaar mee. Dit wordt nog een ontzettend lang jaar zo.' Even frunnikte ik wat aan de palletjes op mijn playsuit. Hoe kon het toch dat mensen zichzelf zo gedragen? 'In ieder geval, tijd om het weer over leuke dingen te hebben. Het feest.' Met een ruk stond ik op en opende de kist die aan het bedeinde stond. Hier had ik mijn feestkleding altijd liggen. Bovenop lag een rode jurk. Deze had mijn moeder ooit aan me gegeven voor een bal. Nog nooit had ik hem uit de kist gehaald. Ik wilde hem tijdens het bal van vorig schooljaar niet aantrekken, nog niet in ieder geval. Hij was me te speciaal. Hoewel de eerste week pas net was begonnen, miste ik mijn ouders nu al. Tuurlijk kon ik ze tussendoor zien, maar ze waren weg. Een jaar op reis. Ze zouden hooguit met kerst in het kasteel, thuis, te vinden zijn. Het zou dus nog even duren voordat ik ze eindelijk weer in mijn armen kon sluiten. Zonder de jurk al te ver uit de kist te halen - ik had liever niet dat Olivia het zag - keek ik er even naar. Een zachte zucht verliet mijn lichaam, waarna ik de jurk teruglegde en een aantal outfits eruit pakte. Deze legde ik vervolgens netjes op mijn bed. 'Oke, wat zal ik aandoen? Deze, deze, of misschien deze?' Natuurlijk had ik zo mijn voorkeuren, maar Olivia's smaak in kleding beviel mij wel, dus ik vertrouwde het haar zeker toe om een outfit voor mij te kiezen. Vaak waren mijn outfits degelijk, maar zo nu en dan hield ik ervan om iets gewaagders aan te trekken, zeker tijdens een feestje. 'Jij mag kiezen.' Vol verwachting keek ik mijn vriendin aan, ik was veel te enthousiast! 'Oke nee wacht, misschien moeten we eerst wat eten. Hoe laat begint het feest?'

De studenten glippen langs het standbeeld van de unknown night en vinden zo hum weg naar de geheime ondergrondse gangen van Metanoia universiteit. Waar sommige studenten zich afvragen wat de geschiedenis zou kunnen zijn van deze hallen, zijn de andere studenten al druk bezig met dansen. Enkele Ira studenten hadden al voor de muziek en drank gezorgd en andere hebben wat fijn magisch spul die je het gevoel geven dat je vliegt - en dan hebben we het niet over het onschuldig gebruik van fairy dust-. Ga jij dansen of wacht je op de chaos die komen zal op een Ira x Metanoia party?

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

❅      ❄      ❅ Lisea leek niet oprecht over de rondleiding, dat was maar goed ook, want daar had ik echt geen zin in. Ze liet zich op bed vallen en ik keek naar hoe haar haren over het witte dekbed verspreid lagen.       'Oke, ik moet toegeven, ik was het in eerste instantie van plan. Ik wilde haar een kans geven. Maar ik moet eerlijk zeggen, ik ben er nu al klaar mee. Dit wordt nog een ontzettend lang jaar zo.' Met een kort lachje schudde ik mijn hoofd. Ze moest zich er niet zoveel van aantrekken, Lillian leek heel wat, maar ze zal wel net als haar moeder gewoon ontzettend onzeker zijn.       'Maak je niet te veel zorgen Lis, het komt wel goed. Ze lijkt heel wat, maar ik denk dat het alleen maar woorden zijn.' Geruststellend klopte ik op haar bovenbeen. 'In ieder geval, tijd om het weer over leuke dingen te hebben. Het feest.' Zei Lis terwijl ze opsprong en haar kist opende. Ik zag heel wat glitters en mooie kleuren verschijnen zodra de kist open ging, donkerrood voornamelijk.       'Oke, wat zal ik aandoen? Deze, deze, of misschien deze?' Zei ze terwijl ze wat kledingstukken in de lucht hield. Ik bekeek alle drie de outfits eventjes goed.       'Ik zou voor de laatste gaan, dat zou prachtig staan bij je donkere haren! Echt!' Ik keek enthousiast en stond zelf ook op om een outfit uit te zoeken. Enthousiast haalde ik een jurk van Versace uit de kast, deze had ik nog niet eerder aan gehad. Deze had mama een fortuin gekost, het was voor mijn verjaardag. Ik hield hem kort in de lucht zodat Lisea hem kon bekijken.       'Is dit too much?' Vroeg ik twijfelend. Het was een prachtige jurk, maar aan de ene kant wilde ik hem ook niet verspillen aan een avond waar er misschien drank over heen werd gemorst.       'Nee ik denk dat ik voor deze ga...' Zeg ik terwijl ik een donkerblauwe jurk uit de kast pak. Deze was tenminste geen fortuin waard en was misschien ook wel iets sexyer. Ik hing de Versace jurk terug en deed vervolgens snel de blauwe jurk aan. Het donkerblauwe stak prachtig af tegen mijn huid. Zodra Lisea zich ook had omgekleed gingen we snel iets eten en vervolgens richting de gangen die zouden moeten lijden naar het feest. Mijn hakken klonken ontzettend luid in de holle gangen, maar het werd al snel overgenomen door het geluid van muziek dat verderop klonk.       'Ik denk dat we het hebben gevonden...' Zei ik lichtelijk nerveus terwijl ik kort in Lisea's hand kneep.

Olivia Anna Oldenburg You will find the warmth of love in the coldest of ice. Olivia - onderwijs - outfit - The party & Lisea

---

- thank you for existing -

20      ❅      Magic studies      ❅      With Lucien

Mijn gemoedstoestand was volledig omgeslagen na onze ontmoeting met Lillian, wie zoals altijd flink op zich had laten wachten. Met Avarice kon ik het prima vinden. Ze wist precies wanneer ze haar mond moest houden en ging altijd heerlijk mee in mijn ideën. De enige reden waarom ik Lillian nog enigszins tolereerde was omdat ze hetzelfde dacht over de Metanoia studenten als Avarice en ik. Blijkbaar was de reden van haar laat zijn niet omdat ze zichzelf nog eens aan het checken was in de spiegel maar omdat ze haar kamergenoten tegen het lijf was gelopen. Natuurlijk wist ik allang dat mijn zusje daar één van was, tot mijn grote ergernis. Lillian was Lillian niet als ze me niet had geprobeerd uit te dagen. Nu had ze mijn zusje als onderwerp om me op de kast te jagen en het werkte nog ook. Ik had haar goed duidelijk gemaakt dat ze bij haar uit de buurt moest blijven als haar leven haar lief is. Ik haatte het als ik mijn liefde voor mijn familie moest uiten tegenover anderen. Ik vond het fijn om een torenhoge muur om me heen te hebben en deze werd hierdoor steeds een stukje afgebroken. Lillian was zich hier natuurlijk maar al te goed bewust van en het secreet dat ze was maakte ze hier gretig gebruik van. Ik had spontaan geen zin meer gehad in de alcohol die Avarice tevoorschijn had getoverd. Ik zou er zelf wel aan kunnen komen zonder Lillian in mijn personal space. Al moest ik toegeven dat haar plan niet vreselijk klonk, had ik het koppel al snel verlaten. Ik kon de geur van liters parfum die zich opdrongen aan mijn neus niet meer aan en was maar weer vertrokken naar mijn kamer. Gelukkig was Ilyas nog steeds nergens te bekennen en had ik rustig de tijd en ruimte om een van mijn uitbarstingen te hebben. Eenmaal ik een beetje afgekoeld was en me wat opgefrist had besloot ik maar richting het feestje te gaan. Ik was zowaar een beetje enthousiast, iets wat tegenwoordig niet vaak meer gebeurde. Ondanks de "waarschuwing" hoopte ik toch dat negen van de tien Metanoia studenten naar het feestje kwamen. Ik had zin in een goede portie drama, iets wat ik al veel te lang moest missen. Blijkbaar was ik dit keer de geen die fashionably late was gezien ik al veel bekende gezichten zag. Een plan van aanpak miste nog altijd dus besloot ik maar op zoek te gaan naar Ava, in de hoop dat Lillian haar inmiddels verlaten had. Echter liep ik iemand anders tegen het lijf. Lucien. Doordat Lucien plotseling stil stond moest de persoon achter hem volledig in de rem iets waardoor de inhoud van zijn beker nu door de lucht suisde. Net voor het Lucien wist te bereiken wist ik het te bevriezen en op de grond te laten kletteren. De eigenaar van het desbetreffende drankje leek niet al te blij te zijn met het feit dat zijn geliefde alcohol zich nu op de grond bevond en schonk me een blik. Gelukkig won ik nog altijd met de blikken die ik terug wierp. 'Nu heb ik je toch even bespaard voor een nat pak,' zei ik met een lichte grijns en keek de jongen aan. 'Al kan je misschien wel wat afkoeling gebruiken, of niet?' zei ik vermaakt. Waarschijnlijk had Lucien al wel ver in het glaasje gekeken, hem kennende. 'Eigenlijk vind ik nu wel dat ik ook zo'n drankje heb verdiend.'

---

How far is far

24      ⬧      Colors Of The Wind      ♠      Dominic/March      ♥      With Percy

Het was March eindelijk gelukt om weer de boventoon te voeren, en dat met hulp van Dee. Al was de hulp eigenlijk overbodig geweest. Het werd steeds makkelijker om voor hem om me zijn ideën op te leggen. Ik was kwetsbaar geweest en daar maakte March maar al te graag gebruik van. Het zorgde er echter wel voor dat me ineens een stuk zekerder voelde en meteen zin kreeg om stennis te schoppen. Zo te zien had Bunny Dee ook weer overgenomen. Nu waren we zeker niet meer te stoppen. 'Wat zeg je ervan? Laten we dit zielige feestje maar snel wat op gaan vrolijken.' grijnsde ik breed en hielp mijn zuster omhoog. Ik trok haar zonder haar antwoord echt af te wachten mee de gang op en liep richting de plek waar het feestje plaats zou vinden. Ik kon de heerlijke onwetendheid en onschuldigheid van onze medestudenten al ruiken en wat had ik er zin in om hun hier vanaf te helpen. Ooit waren ze me er vast dankbaar voor. De roze bubbel vol glitters waar ze zich nu in waande moest doorbroken worden zodat ze zouden kunnen ervaren hoe de wereld daadwerkelijk te werk gaat. Zo nu en dan werd mijn beeld verstoord door een grijze waas en zo hier en daar wat sporen bloed bezaaid over de tegels. Gelukkig losten deze vanzelf op als ik een paar keer met mijn hoofd schudde. Dat kon ik nu niet gebruiken, ik had al genoeg aan mijn hoofd. Ik had geen tijd voor eventuele bijwerkingen. Bij het aanzicht van de vele slachtoffers die zich in de ruimte bevonden schoten mijn mondhoeken spontaan omhoog. Ik had nog altijd Bunny haar hand vast en ik keek haar grijnzend aan. 'Laten we opsplitsen, des te meer fun, right?' bij die laatste zin hield ik mijn hoofd iets schuin. Vervolgens liet ik haar hand los en begaf ik me tussen de menigte. Ik keek even goed rond, op zoek naar mijn eerste slachtoffer. De keus was makkelijk gemaakt eenmaal ik een bepaald iemand in mijn vizier kreeg. Percy. Mijn grijns werd drie keer zo breed. Het was altijd zo vermakelijk om hem lastig te vallen. Ik genoot van de angst die hij voor me had. Zoals verwacht had de jonge piraat hem al aardig zitten. Ach, des te makkelijker was het voor mij. Hij zat eenzaam in één van de hoekjes van de ruimte waarschijnlijk zijn verdriet te verdrinken. Ik zou bijna medelijden krijgen met de stakker. 'Joho, joho a pirate's life for me!' begon ik opgewekt te zingen en liet me neer vallen bij de piraat op schoot. Lekker knus. 'Je hebt toch wel iets voor mij over gelaten?' vroeg ik met een gemene grijns en licht pruillipje. Mijn arm liet ik rond zijn nek glijden terwijl ik met mijn andere hand zijn hand waar de beker zich in bevond iets mijn kan op kantelde om te zien of er überhaupt nog wel iets in de beker zat. Ik had de kans somber ingezien en ik had gelijk, er was nog geen drupje over. 'Ik rolde met mijn ogen en schudde mijn hoofd. 'Ik had het kunnen weten.' mompelde ik geïrriteerd en verwijderde mijn arm rond zijn nek. Opstaan deed ik echter niet, voor zo'n nietsnut van een piraat zat zijn schoot best comfortabel. Misschien moest ik hem maar inhuren als mijn persoonlijke zetel, maakte hij zichzelf nog eens nuttig. Dat zijn beker leeg was betekende ook dat mijn kans om iets in zijn drankje te stoppen bekeken was. Het was al leven wel leuk om hem te treiteren maar ik wilde volop gebruik maken van deze avond. Ik bekeek de jongen zijn gezicht even met getuitte lippen en liet mijn vingers over zijn kaaklijn glijden. Het hangertje wat zich in zijn oor bevond was mijn volgende slachtoffer. 'Hmm, deze moet je me een keer lenen. Mij zal hij stukken beter staan, als staat hij jou ook geweldig, love.' grijnsde ik en klopte lief kozend op zijn wang. Ik beet even op mijn lip en fronsde. 'Zeg, Hook...' zei ik en vormde met mijn vinger iets wat een haak moest voorstellen en vervolgde hiermee mijn pad rond zijn gezicht. 'Jij gaat vast wel even wat nieuwe drankjes halen voor ons, toch?' glimlachte ik overdreven naar hem.

---

How far is far

ILYAS CASSIM OF AGRABAH

---

Het werd me al snel duidelijk gemaakt, dat ik hen niet tot last was, en als ik dat wel zou geweest zijn, het me ook snel duidelijk gemaakt zou geworden zijn. Ook werd ik erop gewezen dat ze niet samen zaten, maar de jongeman, waarvan ik nogsteeds de naam niet wist leek de jongedame wel te kennen. Hij duwde wat bruusk haar krant omlaag en liet een grijns zien. Zijn vibe was toch een wel anders dan enkele seconden geleden, waardoor ik toch even slikte en wat ongemakkelijk heen en weer wiebelde. Mijn blik viel vervolgens op Hassim die op zijn dooie gemak ook zich bij ons voegde en niet meteen schuchter was van de dame, die ons blijkbaar had zitten afluisteren. Het schoolleven moest er vast helemaal anders aan toe gaan in Ira, en eigenlijk was ik er ook best nieuwsgierig naar. En alsof De jongen mijn gedachten kon lezen, leek er meteen ook een kans te zijn om een glimps op te kunnen vangen van Ira, of op z'n minst een geheim feest georganiseerd door Ira studenten.
“Gaan jullie naar het feest vanavond? Al een date misschien?” Hij klonk wat uitdagend en zijn grijns was niet naast te kijken, ook de jongedame leek zich te amuseren bij het idee van een feestje. “Ik sta nog open voor wie wil,” vervolgde hij knipogend, "Als jij me belooft er te zijn en een leuk avontuurtje met je meebrengt ben ik meer dan gewillig om met je mee te gaan." sprak de dame, met eenzelfde gedurfde knipoog waardoor ik iets moediger dan verwacht antwoorde. "Ik kan wel eens een kijkje nemen." sprak ik, eigenlijk oprecht nieuwsgierig naar het evenement. " Zonder date dan, eh, ik heb geen vriendin of zoiets." mompelde ik vervolgens, zodat ik niet per ongelijk toe zou zeggen op een date met de jongen of de meid. Deze laatste bleek dan ook Nesrin te noemen en bedankte me voor de hulp met de tafel waardoor ik haar dan ook gerust stelde dat het maar ene kleine moeite was.

Ik voelde me toch niet echt passen in het stoere gezelschap, maar ik had hun wel gezegd dat ik naar het feestje zou gaan, waardoor ik ook te weten kwam waar en wanneer ik er moest zijn. Na hen gedag te hebben gezegd had ik nog even halt gehouden buiten, zodat ik alles nog even op een rijtje kon zetten wat er net gebeurd was, en had ik ook de tijd genomen om Adil te sturen, in de hoop dat hij ook naar het feest zou komen. Hoe lang ik precies buiten had gezeten wist ik niet, maar de tijd leek heus te vliegen vandaag en voor ik het wist was het al bijna tijd om me klaar te maken. "Geen zorgen Hassim ik blij niet lang weg." verzekerde ik mijn tijger, die naast me liep richting mijn kamer. "Ik zoek gewoon Adil en hoe me gedeist." ik glimlachte zwakjes, wetende dat Hassim het er niet mee eens was dat ik hem niet mee nam. Feestjes in Agrabah konden er ook luid aan toe gaan, en ik wilde HAssim geen onnodige angst en stress wensen. Ja, het was best wel eng dat ik er alleen heen ging en er veel mensen waren dat ik niet kende, maar ik kan dit. Ik nam een flinke teug aden en hield mijn borst trots vooruit. Als prins, nee toekomstige sultan zou ik ook me moeten kunnen vermaken met vreemden, toch? Ik zuchtte diep, mijn trotse houding, meteen naar de vaantjes. Hassim hield zijn oren plat, duidelijk bezorgd, maar ik aaide hem over zijn bol. "Geen zorgen, er is soweiso muziek, en ik kan aardig goed dansen, ik maak het gewoon enger in mijn hoofd dan het is. " Overtuigde ik Hassim -en vooral mezelf- toen ik aankwam bij mijn kamer. Ik opende de deur en werd begroet door een ijskoude vlaag . "Wat hebben we nou...." jammerde ik mijn armen meteen over mezelf heen slaand in een poging mezelf op te warmen. Had Larsen weer aan de termostat gezeten? Het vroor hier bijna. Maar goed, ik bracht Hassim naar zijn slaapplekje, aka mijn bed en plotfte me nog even neer op het satijn, zodat ik Hassim nog lekker kon knuffelen, voor ik hem nog een kus op zijn bol haf. "En niet aan de katnip zitten hé." grinnikte ik nog waarna ik opstond en mezelf dwong om toch te gaan naar het feestje. Ik sloot de deur achter me en vertrok richting het feestje.
Ik was er me van bewust dat ik enkele regels zou gaan overdtreden en eens beneden twijfelde ik enorm om me gewoon om te draaien en weg te gaan, tot ik Lisea en Olivia spotte. Ze stonden vlakbij het beeld waar de geheime gang hoorde te zijn. "Lisea ! Olivia!" klonk er dan ook vrolijk over mijn lippen, ergens ook blij dat ik hier niet de enige was, en met een klein looppasje voegde ik me bij de dames. "Jullie hier ook voor het feest?" vanaf hier kon je de muziek een stuk luider horen dan waar ik net stond. "Ik ben best wel nerveus." haf ik vervolgens met een klein lachje toe aan de twee meiden.

[ bericht aangepast op 2 dec 2019 - 23:27 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH