RPG • 300 • Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

Welcome to The University of Metanoia a place where all our students can work on their happy endings. The University of Metanoia is een grote campus waar de afstammelingen van de welbekende sprookjesfiguren gaan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren. Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen en houd hun studenten dicht bij elkaar. Iedereen kent haast iedereen en er is dan ook een strikte regeling wat betreft verboden middelen. Metanoia staat dan ook niet zomaar bekend als de beste school, iedereen is er welkom. Zo ook de studenten van Ira University. Waar de meeste sprookjes figuren hun happily ever after uitleefden, was er ook een andere zijde die het hier moeilijker mee heeft gehad. Ira University was een afgelegen kasteel waar de kinderen van de meer duistere figuren heen konden om toch een toekomst te krijgen. Deze school stond niet bepaald goed bekend. Vele studeren gaven er dan ook de brui aan. Echter na een incident werd de universiteit gesloten en stonden veel studenten op straat. Gelukkig opende Metanoia ook voor hen de deuren waardoor er heel wat conflicten op de school ontstonden. Sommige studenten keerden zich tegen de nieuwelingen terwijl bij anderen juist de interesse in het zorgeloze leventje van de anderen gewekt werd. Hou jij je stevig vast aan jouw destiny wil je dan toch je eigen verhaal gaan schrijven, hier in the University of Metanoia?

---

METANOIA Het is vrijdag en de laatste lesbel van de week is net gegaan. De studenten van Ira hebben hun eerste schoolweek overleefd en kunnen nu wel wat chaos gebruiken. Enkele studenten van Ira hebben een geheime gang gevonden die leid naar een ondergrondse kamer, welke ze 'The dungeon' gedoopt hebben. Bijna alle Ira studenten weten dat er vanavond een feetje te vinden is zoals ze op hun vorige school waren. Ruig en gevaarlijk! Er is pixiedust te vinden om te snuiven en alle liquors die je kan wensen. Sommige studenten van Metonia hebben er misschien al wel van gehoord en mogen gaan als ze durven. Just remember, snitches get stitches. Schoolrules [/face] ⬧ No alcohol allowed (rum, vodka, wine etc.) ⬧No drugs allowed (Pixiedust, eat me pills, goldhay, drink me potions) ⬧ No smoking ⬧ No fighting ⬧ No bullies allowed ⬧ No putting spells on other students ⬧ No big animals on campus (animals are allowed but you need to take care of bigger animals in the stables) ⬧ No contraband ⬧ No stealing ⬧ After three warnings you'll be expelled for a certain time the headmaster will determine RULES ✧ In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet. ✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ✧ Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden. ✧ Maximaal 3 personages per persoon. ✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ✧ Alleen Dom of Hargreeves maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post. ✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ✧ Naamsverandering graag doorgeven. ✧ Dit idee is uitgewerkt door DiavaI, Hargreeves en Dom.

[ bericht aangepast op 25 nov 2019 - 14:10 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

De laatste bel van de dag had net door de hallen van de universiteit geklonken, waardoor de hallen redelijk druk waren met leerlingen die alle kanten op liepen. Finnley had de hallen voorheen altijd al druk gevonden, maar misschien was hij niets gewend door de lege hallen van het paleis, maar sinds de studenten van Ira zich bij hen op de universiteit hadden gevoegd leek je geen kant meer op te kunnen. Finnley voelde zich dan ook net een sardientje in één van die ijzeren bakjes, alsof hij geen kant op kon. Finnley klemde zijn boeken dan ook tegen zijn borst aan terwijl hij rustig wachtte tot de grootste drukte weg was gestroomd, waarschijnlijk naar buiten of terug naar hun kamers. Finnley liet een lichtelijk opgeluchte zucht over zin lippen rollen toen het wat rustiger was geworden, het was niet eens dat Finnley echt niet over de drukte kon, maar hij had geen haast twee minuten later op zijn kamer maakte weinig verschil voor hem. Vooral omdat hij de rest van de dag niet bepaald veel te doen zou hebben, misschien wat voorbereidend werk voor de lessen die hij morgen had, maar verder zou hij waarschijnlijk maar weinig uitvoeren.
Langzaam kwam Finnley in beweging, hoewel hij waarschijnlijk beter nog wat langer had kunnen blijven staan, want de menigte was duidelijk nog niet helemaal weg. Meteen voelde hij een lichaam tegen de zijne op botsen, de boeken die Finnley in zijn handen had vielen met een zachte plof op de vloer neer. 'Oh' mompelde Finnley een beetje verbaasd waarna hij opkeek naar de persoon die tegen hem op was gelopen. Voor hem stond Percy Hook van Ira university. 'Sorry mijn fout,' voegde Finnley aan zijn vorige woorden toe, hoewel hij moest zeggen dat het niet helemaal waar was. Hij had zo het idee dat Percy meer tegen hem op was geknald dan hij tegen Percy, maar Finnley vond Percy net iets te intimiderend om de jongen hier op te wijzen. Snel raapte Finnley de twee boeken van de grond die hij in zijn armen had gehad. Finnley wiebelde een beetje onhandig van zijn ene voet naar zijn andere niet precies wetend wat hij moest zeggen tegen Percy of dat hij uberhaubt iets tegen Percy zou moeten zeggen. 'Dus...' begon hij daarom ook lichtelijk ongemakkelijk. 'Hoe bevalt je Metonia University tot nu toe?'

[ bericht aangepast op 14 nov 2019 - 23:49 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Oepss foutje

[ bericht aangepast op 14 nov 2019 - 23:48 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

20      ❅      Magic studies      ❅      With Ava

Verveeld leunde ik wat op mijn arm terwijl ik doelloos aan het toekijken was hoe het flesje water voor me bevroor om vervolgens weer te ontdooien. Eigenlijk had ik genoeg boeken van Qadir gekregen waar ik me in hoorde te verdiepen maar van motivatie was er geen sprake. Hij wist wel wat hij me gaf... Ik had het geprobeerd, meerdere keren al maar ik leek er niet uit te kunnen komen. Mijn krachten heb ik relatief goed in de hand maar dit leek wel ongmogelijk te zijn. Ik irriteerde me mateloos, zowel aan het boek als aan mezelf. Ik had dagen lang zitten blokken om steeds bij hetzelfde resultaat uit te komen. Normaal ging alles me zo makkelijk af maar dit... Een zachte lichtelijk geïrriteerde zucht verliet mijn mond en ik blies een plukje haar voor mijn ogen vandaan. Misschien was het tijd om mezelf eens een pauze te gunnen. Met die gedachte leek het wel of er ineens een luchtalarm afging in mijn kamer, iets waardoor ik mijn hand van schrik samen had geknepen waardoor het water in het flesje zo snel bevroor dat het flesje open barstte en er nu dus overal water lag. Normaal stond mijn telefoon op stil, juist omdat dat kreng zo'n geluid produceerde. Thanks, Liv, voor het instellen van het meest irritante geluid dat je kon vinden. Ik hoopte maar dat Ilyas van in een nat bed slapen hield, al betwijfelde ik dat ten zeerste. Ach, een beetje afkoeling kon voor deze warmbloedige prins vast geen kwaad. From: Ava Waar zijn jullie, ik verveel me kapot en ik wil zo wat drinken voor dat feestje vanavond. Ik schudde kort mijn hoofd en wilde mijn telefoon alweer aan de kant leggen maar toen schoot er een gedachte door mijn hoofd. "Larsen doe eens niet zo serieus, heb ook eens een keer lol in je leven daar ga je echt niet dood aan." De wijze woorden van mijn tweelingzuster. Ik rolde met mijn ogen, wetende dat ze gelijk had. Ik haatte het als iemand me op mijn fouten wees. Ik zuchtte nogmaals en beet even kort op mijn onderlip alvorens ik toch maar besloot toe te geven aan mijn ongelijk. Ze had gelijk, ik had te weinig lol. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom ik nu zo gefrusteerd was waardoor het geen wat ik probeerde juist niet lukte. Ik haalde even een hand over mijn gezicht waarna ik uiteindelijk toch een berichtje terug typte naar Avarice. Avarice kennende had ze hetzelfde berichtje aan Lillian gestuurd, hopend dat op zijn minst één van ons haar zou verlossen van haar verveling. Ik begreep niet waarom ze überhaupt nog de moeite deed om mij een berichtje te sturen, ik antwoordde toch nooit. Vaak had ik niet eens door dat ik een berichtje kreeg maar ik moet toegeven dat ik het vaak ook gewoon negeerde. Ik had meestal gewoon wat beters te doen dan naar feestjes te gaan. Daarnaast had ik soms ook gewoon écht even geen behoefte aan dat zielige verwijten smijten tussen Lillian en mij. To: Ava Fine, on my way Ik had natuurlijk kunnen vragen waar ze zich bevond maar dat wist ik natuurlijk allang. Het was naïef geweest om te denken dat Avarice nog geen rook plekje had gezocht en gevonden, daar was ze een ster in. Toevallig had ik haar al enkele keren onder die uit de kluiten gewassen boom net buiten de poorten zien staan, dus ik wist wat mijn koers was. Ik had snel mijn lederen jasje van de stoel afgegrist en aangetrokken. Niet omdat ik hem per se nodig had maar gewoon voor mijn image. Ik had geen idee wanneer ik zo'n poser was geworden, oh well. Het was niet of ik de jas daadwerkelijk nodig had. Hoe koud het buiten ook was ik had er nooit last van. Echter wanneer het warm was buiten sloot ik mezelf hele dagen op. Dat liever dan in die rot hitte lopen. Het was niet of ik verbrandde of überhaupt verkleurde maar het voelde wel aan of ik letterlijk in de fik stond. Eenmaal aangekomen bij Avarice haar zogenaamde "geheime plekjes", welke eigenlijk niet zo geheim was als ze waarschijnlijk dacht, vermaakte ik me opper best door een vlaag kou richting haar te sturen, langs haar brandende sigaret op waardoor deze uit ging. "Oh, sorry, last van hooikoorts" grijnsde ik en ging om mijn woorden kracht bij te zetten even met de rug van mijn hand langs mijn neus. Ik genoot enorm van mijn eigen idioot flauwe humor. Op die manier lachter er tenminste nog iemand om, iets zei me namelijk dat Avarice dit niet zo zou waarderen.

[ bericht aangepast op 15 nov 2019 - 0:24 ]

---

How far is far

---

---

Double Major Bibbidi Bobbidi Boo & Once Upon A Time Zwaardvechten, paardrijden & art club Secret Evil Club

Qadir had net zijn rugzak aan zijn bureaustoel gehangen, en zijn blazer netjes aan de kapstok toen hij een bekend geluid uit zijn broekzak hoorde. Hij zuchtte terwijl hij zijn mobiel boven haalde, had gehoopt op een rustige avond. Toen hij de afzender zag vond hij het al iets minder erg gestoord te worden, en zodra hij het bericht gelezen had was zijn sikkeneurige humeur gesmolten als sneeuw voor de zon. Het had hem immens veel moeite gekost om dit stukje technologie onder de knie te krijgen. In Agrabah had hij nog nooit zoiets te zien gekregen, laat staan dat van hem verwacht werd het constant bij zich te hebben. Inmiddels wist hij echter vlotjes te bellen, foto's te nemen én te antwoorden op smsjes die hij kreeg. Zo had hij ook binnen enkele seconden terug gestuurd naar Lucien; TO: Beastie Naar bed toe? Maar Beastie, ik ben helemaal niet moe ...Of moet ik komen voorlezen? Hij vond het heerlijk om het Lucien niet makkelijk te maken. Want eerlijk; where's the fun in that? Bovendien vond hij zijn eigen gedrag sinds hij zijn medestudenten aan Ira beter leerde kennen al behoorlijk promiscue, er mocht wel een beetje moeite voor hem gedaan worden, niet? Hij besloot dan ook eerst te gaan douchen; alle domme opmerkingen van zijn collega-scholieren en hun idiotie van zich af spoelen. Hij ontdeed zich verder van zijn pak, deponeerde zijn hemd in de wasmand, en trok zijn badjas aan. Vervolgens koos hij een proper setje, ietwat minder zakelijke, kledij en begaf zich naar de badkamer. Daar zette hij de warme kraan volledig open, en poetste zijn tanden terwijl het water opwarmde. Zijn douches konden niet heet genoeg zijn; hij hield er liefst nét geen brandwonden aan over. Het was een kleine troost maar het deed hem denken aan thuis; waar de leidingen zo danig verwarmd werden door de zon dat je niet langer dan vijf minuten onder het water kon blijven staan. Hij waste zijn haren, en zeepte zich in met zijn favoriete douche-olie; wederom een gebruik dat hij vanuit zijn thuisland had meegenomen. Qadir voelde niet veel voor de chemisch samengestelde gels die de meesten gebruikten. Misschien was hij hierom ouderwets, maar de laatste keer dat hem kon deren wat anderen van zijn gewoontes vonden kon hij zich niet meer herinneren. Toen hij zich naar zijn eigen mening schoon en fris genoeg voelde zette hij de douche uit en droogde zich af, waarna hij zijn nette kleren aan trok. Hij bekeek zichzelf nog even in de spiegel, kamde zijn haren en besloot dat hij klaar was. Nog geen twee minuten later was hij de deur al uit, en liep de gang op, richting Seth en Lucien's kamer. Hij klopte tweemaal en kondigde zichzelf als volgt aan; "De instopservice is er."

[ bericht aangepast op 15 nov 2019 - 14:44 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Avarice Onyx De Vil You can't do epic shit with basic people. Avarice - Architechture - outfit - sneaking out for a cigarette with Larsen

De eerste sigaret was al weer opgebrand, maar toch bleef ik nog even lekker zitten. Het was hier buiten een stuk prettiger dan binnen in dat kasteel, tenminste niet overal giechelende prinsessen. Mijn mobieltje trilde en nieuwsgierig bekeek ik het berichtje dat ik kreeg, het was van Larsen. Message from: Larsen Fine, on my way. Een glimlach sierde mijn gezicht door zijn norse antwoord, wat had die jongen toch ook een karakter. Tevreden door zijn berichtje stak ik de volgende sigaret op en nam ik hier een hijsje van. Ik kon me toch echt niet voorstellen hoe mijn moeder die sigaretten zonder mint rookte, dat smaakte toch nergens naar. Dit was tenminste nog een beetje fris, een stuk lekkerder. Net zodra ik weer een hijs wilde nemen kwam er een koude vlaag langs me heen waardoor er overal kippenvel ontstond, ook mijn sigaret was er niet blij mee en was per direct uit. Ik rolde met mijn ogen en keek over mijn schouder.       'Oh, sorry, last van hooikoorts' hoorde ik vervolgens een eigenwijze stem zeggen. Met een frons keek ik zijn kant op, wat waren we weer grappig.       'Larsen, het is me weer een waargenoegen.' Zei ik dan ook met een onderdrukte glimlach. Ik leunde naar voren en gaf hem een vriendschappelijke kus op zijn wang, zoals ik dat bij meerdere vrienden deed die ik daadwerkelijk mocht.       'Hebben we zin in vanavond, ijzig monstertje van me?' een wellicht oprechte glimlach stond op mijn gezicht na de woorden, ik kon wel weer een feestje gebruiken.

[ bericht aangepast op 15 nov 2019 - 13:40 ]

---

- thank you for existing -

❅      ❄      ❅ Lisea leek in eerste instantie niet helemaal blij met mijn aankomst in de kamer, maar dat veranderde al snel toen ik haar het nieuws bracht over het feestje in de ondergrondse ruimte.       'Serieus? Waarom heb ik daar niks van meegekregen?' kwam er dan ook verbaast over haar lippen. Ik haalde mijn schouders op en vertelde enthousiast verder. 'Ik heb nog nooit echt zo'n feest gehad, alleen de klassieke feesten die mama organiseerde, je weet wel, een bal enzo.' Lisea stemde meteen in, natuurlijk wist zij precies waar ik het over had, haar ouders waren precies zo.       'Oke, we gaan. Maar... Ik wil wel dat je bij me blijft en dat je stopt met drinken als ik dat zeg.' De woorden kwamen best streng over Lisea's lippen en ik snapte niet helemaal waarom ze zich zo'n zorgen maakte, ik wist heus mijn eigen grenzen wel.       'Ik wil niet dat je iets overkomt. En ik weet dat je prima voor jezelf kan zorgen, maar er komen daar meer mensen dan alleen onze vrienden. Nare mensen. En daarvoor moet je oppassen, zeker als je het een en ander op hebt.' Het klonk allemaal heel ernstig, maar ik voor mijn gevoel maakte ze zich veel te veel zorgen.       'Oh, en je moet echt zorgen dat je hier niks over zegt. Het liefst ook niet tegen vriendinnen. Als ze je pakken, dan ben je echt de sjaak.' Ik knikte, dat wist ik zelf natuurlijk ook. Ze waren hier ontzettend streng. Verbaast keek ik op toen er ineens een dame uit de badkamer kwam lopen, een bloedmooie dame. Ik was al weer helemaal vergeten dat we een derde kamergenoot hadden gekregen. Ze was prachtig.       'Hallo dames, ik heb me nog niet aan jullie kunnen voorstellen lijkt me.' Kwam er dan ook triomfantelijk over haar lippen. 'Mijn naam is Lillian, dochter van koninging Grimhilde.' Die naam had ik eerder gehoord, The evil queen. Ze leek me echter totaal niet kwaadaardig. Meteen zette ik mijn beste glimlach op.       'Ik ben Olivia Anna Oldenburg, je kent mijn broer vast wel, Larsen?' vertelde ik de dame meteen.

Olivia Anna Oldenburg You will find the warmth of love in the coldest of ice. Olivia - onderwijs - outfit - slaapvertrekken met Lisea&Lillian

---

- thank you for existing -

Lisea Melisita You were like a wonderful bloom in a garden full of weeds. Lisea - kunst & magie - outfit - slaapvertrekken met Olivia & Lillian

Veel reactie kreeg ik niet uit Olivia. Haar vriendin keek haar alleen maar aan. Ze leek niet al te geamuseerd. Was ik dan echt te streng? Ik wilde enkel en alleen dat ze veilig zo zijn. Nog voordat ik weer wat wilde zeggen om de spanning er vanaf te halen, kwam er een dame binnen. 'Hallo dames, ik heb me nog niet aan jullie kunnen voorstellen lijkt me.' Gelijk viel ik stil. Het was niet de bedoeling dat iedereen hun zou horen. Wie was dat? Logisch natuurlijk, als ze zich nog voor moest stellen dan kende ik haar nog niet. Met mijn blik volgde ik hoe de dame iets te zelfverzekerd binnen kwam. Een ding was wel zeker, ze was bloedmooi. Ik zag hoe de dame zich eerst tot mijn vriendin richtte, die erg rustig reageerde op het feit dat het de dochter van the evil queen was. Hoewel ik daar zelf ook geen moeite mee had, had ik bij Olivia een iets andere reactie verwacht. Olivia kende vrijwel geen angst, net zoals ik, maar haar reactie was anders dan verwacht. 'Ik ben Olivia Anna Oldenburg, je kent mijn broer vast wel, Larsen?' hoorde ze haar vriendin zeggen. Oh ja, haar tweelingbroer. Daar ging ik eigenlijk vrijwel niet mee om, dus af en toe vergat ik hem een beetje. Hij was wat...afstandelijk. De hoop wilde ik echter nog niet opgeven, hij leek me wel een leuk iemand. Hij was tenslotte de broer van haar vriendin, dat moest toch wat zeggen? Iets aan Lillian beviel me niet. Wat, kon ik niet zo goed zeggen. Het leek alsof ze veel te hard haar best deed, wat je alleen al zag aan haar outfit. Allebei hele leuke kledingstukken, maar ikzelf had ze nooit gecombineerd. Echter was ik ook niet zoveel bezig met mijn outfits. Over het algemeen was mijn uiterlijk me niet zo van belang, zolang ik er maar verzorgd uitzag. Al snel merkte ik mijn negatieve gedachten over Lillian op en corrigeerde ze. Ik kende haar nog niet eens. Dan wist ik ook niet of ze op haar moeder leek, of dat ze eigenlijk wel heel gezellig kon zijn. 'Lisea, dochter van Belle, aangenaam.' Ik hoorde hoe haar telefoon in haar zak trilde. Ze leek me wel een typetje dat direct moest zien wat iemand haar had gestuurd. 'Leuk dat je bij ons op de kamer bent ingedeeld. Oh, en wat heb je een leuke top aan' Ik klonk daadwerkelijk enthousiast. Gelukkig maar, want zo wilde ik het ook laten klinken. De eerste dag van je nieuwe kamergenoot verpesten, leek me niet zo'n goed idee. 'Heb je de school al volledig gezien? Anders willen we je wel even rondleiden', zei ik. Een kleine glimlach sierde mijn lippen, waarna ik mijn vriendin nog even vriendelijk aankeek.

PERCIVAL ASHLEY HOOK

---

Geïrriteerd schoof ik het boek van mijn hoofd af toen de bel voor de zoveelste maal had geringd. Ik zag mensen de aula verlaten en enkele schonken me een blik, waarna de giechelden, anderen liepen me straal voorbij. Hmm,... Ik liet mijn blik vallen op het boek dat ik gebruikt had om in te dutten en liet mijn grijze kijkers en vluchtig overheen gaan. Huh, …. Ik volg dit vak niet eens. Oh wel, ik gooide mijn voeten van de stoelleuning voor me af en rekte me kort uit. Het was iets met aula's en lessen dat me altijd slaperig maakten. Ik stond op en strompelde als laatste de aula uit, een beetje waggelend, maar dat was de normale gang van zaken bij me.
Ik opende mijn jaszak en ging opzoek naar mijn rum flask. Ik stak het verdomde ding daar altijd en iedere keer was het een hell om het rotding te vinden. "Bloody" gromde ik terwijl ik al stopelend naar weet ik veel waar zat te grabbelen in mijn zakken. Het was pas toen ik het ding eindelijk in mijn handen beet had, dat ik tegen iemand opbotste en de flask even uit mijn vingers glipte en al hot potato gewijs rond leek te dansen, vooraleer ik het uit de lucht kon grijpen en met een achterdochtige blik naar de persoon keek die in mijn weg stond. "Kijk es uit!" wierp ik hem toe. 'Oh, Sorry mijn fout,' de stem behoorde aan de zoon van een befaamde zeemeermin, waardoor ik mijn woede wat kalmeerde en even snoof, terwijl ik toekeek hoe de jongen zich neerhurkte en twee boeken opraapte die hij net had laten vallen. Clumsy much. "Er ligt daar nog wat." mompelde ik terwijl ik naar een verloren nota wees ,die de jongen niet gezien had. Vervolgens haalde ik wat nonchalant mijn flask boven en nam er een slok van, terwijl ik mijn wenkbrauw ophaalde en de jongen grondig bekeek, eigenlijk afwachtend tot hij vaart zou maken, maar na iets wat een eeuwigheid van ongemakkelijkheid leek , deed hij zijn mond dus open. 'Dus...' mijn blik schoot weer naar zijn gezicht. 'Hoe bevalt je Metonia University tot nu toe?' Zijn woorden waren oprecht, maar zodra ze zijn lippen verlaten hadden gleed er ook een denigrerende proest over mijn lippen. " Het is geen Ira." was mijn antwoord. "Veel te weinig alcohol hier en kamers zijn 'te delen' Ik dacht dat ze hier meer 'luxe' hadden." vervolgde ik al snel mijn gevatte antwoord. Ik wiebelde wat met mijn flask rum, waarna ik deze weer wegstak.
"Maar feestjes moet je zelf starten niet? Feestje waar het saai is, is dat geen gezegde? I dunno". ik haalde mijn schouders op en sloeg mijn arm om Finnley heen, waarna ik door begon te wandelen. "Je komt toch wel, Matey? Feestje in de donkere hallen van deze... weet-ik-veel-wat-het-is." Ik keek Finnley afwachtend aan, hem nog steeds vast houdend. Hij knoopte een gesprek aan, nu hangt hij er aan vast, grotendeelss omdat ik toch nieuwsgierig was of de jongen geen interessante zee verhalen aan me kon aanbieden. En waar beter dan op een Ira-gewijs feestje?

ILYAS CASSIM OF AGRABAH

---

De laatste twee lesuren had ik vrij gehad, Tijd dat ik zeer graag in de bibliotheek van Metanoia had gespendeerd. De ruimte was gigantisch, en deed me altijd denken aan het kasteel van Lisea haar ouders, waar ze ook zo'n prachtige en romantische bibliotheek hadden. Op Metanoia had je boeken in alle talen, van alle landen en werelden. Een plek waar ik zo dolgraag ben. Maar dan stond ik dan, aan de deur, waar nu een groot bord stond 'Huisdieren verboden'. Ik vond bijna alles geweldig aan de bibliotheek, behalve de biliothekaresse... Ze had het nooit echt op Hassim gehad, en er waren inderdaad al een paar misverstandjes gebeurd, waarbij Hassim de boekenkasten als krabpaal aanzag, maar ik had me daarvoor verontschuldigd. Ik had haar zelfs bloemen opgestuurd, al wist ik niet dat ze allergisch was voor bloemen... Dus inplaats van de bieb, was ik dan maar met Hassim naar de tuin geweest, daar kon ik minstens evenveel genieten. De tijd ging toch wel snel voorbij vandaag. Liefkozend zat ik Hassim te knuffelen en over zijn kopje te aaien, terwijl hij lekker aan het rollebollen was in het grass. In de verte hoorde ik de bel weer afgaan, wat vast betekende dat school erop zat voor de week. Ik liet Hassim even los en ging wat rechtop zitten zodat ik even zen kon worden, voordat ik mezelf weer onder het volk ging moeten beheven. Begrijp me niet verkeerd, ik was dol op mensen, maar ik keek soms ook zo tegenop het sociaal zijn met hen. Ik wilde mijn gezicht weer verbergen in Hassims pluizige vachtje, al belandde ik enkel in het grass. "Hassim?" kwam er verrast over mijn lippen, toen ik doorhad dat mijn tijger onzichbaar bleek geworden te zijn. Mijn mond viel lichtjes open in paniek, al overspoelde een vlaag van opluchting me weer toen ik de tijger iets verderop zag spelen met een vlinder. "Oh gelukkig." zuchtte ik mijn ogen kort sluitend, en terug naar de tijger willen kijkend... "Hassim!" riep ik toen de tijger alweer verdwenen was. Ik sprong recht en klopte mijn broek af, waarna ik lichtjes jogde en om me heen keek. Een staart om de hoek. "Niet zo ver!" riep ik nog bijn tijger achterna, waarna ik achter hem aansnelde naar binnen. De vlinder die Hassim in zijn ban had, was terug de drukke hall ingefladderd, waardoor ik ook wat onzeker kleine knikjes schonk aan de mensen die wat verbaasd toekeken, hoe ik achter een tijger aan liep. Na enkele minuten had de tijger eindelijk haltgehouden, waardoor ik met ietswat bezorgde uitdrukking bij het beestje kwam staan. "Niet zomaar weglopen, straks geraak ik je nog kwijt." sprak ik lichtjes uitgeput van achter het beestje te hollen.
Het nam me niet zo heel lang om door te hebben dat Hassim niet stil stond voor mij. Te zien aan zijn huoding, leek hij... Niet beschermend, maar ook niet vriendelijk. Zijn goudkleurige oren stonden naar beneden, zijn blik vast op een wel zeer getatoeëerde man. Ik had hem nog niet gezien, waardoor ik vermoedde dat hij nieuw was of van Ira. "Eh,... Hi." sprak ik met een zwak glimlachje, beseffend dat niets zeggen zeer onbeleefd zou zijn. " Sorry voor het storen, ik weet niet wat Hassim plots scheelt." sprak ik tegen de nog onbekende jongen. Ik keek mijn tijger weer aan, die ondertussen gaan liggen was op een manier die ik nu wel herkende. Respectvol.
Ik perste mijn lippen even op elkaar en keek de jongen weer aan. "Aangenaam trouwens, ik ben eh Ilyas Of Agrabah." Ik stak ietswat verlegen, maar wel vriendelijk mijn hand uit naar de man.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

21      ✶      Bibbidi Bobbidi Boo      ✶      With Adil

Met mijn gedachten verzonken in mijn telefoon vloog ik door de veelal lege gangen van het kasteel heen. Met een hele rits nieuwe leerlingen erbij zou je verwachten dat het best druk zou zijn maar dat leek niet het geval. Iets wat mij prima uitkwam. Ik wist dat ik op moest letten tijdens het vliegen het was namelijk al wel eens voorgekomen dat ik volop tegen iemand aanknalde. Ik had gehoord dat die persoon zo nu en dan nog wel eens last had van hoofdpijn. Oeps... Toch ging er nu zo iets interessants rond... daar moest ik het mijne van weten. Ik kon er niets aan doen dat ik een nieuwsgierige aard had. Het gerucht ging dat er vanavond een feestje plaats zou vinden in "the dungeon". Het was geen Metanoia feestje, al was dat al vrij duidelijk toen ik hoorde waar het plaats zou gaan vinden. Hoewel ik niet zeker was over hoe dit af zou gaan lopen vond ik het stiekem toch goed nieuws. Het zou eindelijk eens wat leven in de brouwerij brengen. Ik bedoel, Metanoia deed niet echt aan feestjes. Nou ja, er waren wel feestjes maar niet het soort feestje waar de leerlingen van Ira aan gewend waren. Wij zagen een bal meer als feestje en hoe vaak werden die nou daadwerkelijk gehouden? Ik was dan ook oprecht heel benieuwd naar hoe zo'n feestje er nou uit zou zien. Ik had geen idee of ik iemand zo gek kon krijgen om mee te gaan maar ik ging het zeker proberen. Als het niets was konden we altijd nog omdraaien, toch? Ik hoorde vaag een stem en er schoot een vlaag van paniek door me heen. Oh nee, straks zou ik weer iemand voor de rest van dit jaar hoodpijn bezorgen. Ik wilde al vol in de ankers gaan tot ik me plots niet meer in de gangen van het kasteel meer leek te bevinden. Ook leek ik me niet meer in de lucht te bevinden maar lag ik op een zachte ondergrond en hoorde ik Adil naast me vrolijk kirren. Er ontstond spontaan een brede lach op mijn gezicht toen ik door had dat ik in zijn aanwezigheid was. Hoe humeurig je ook was, zodra je Adil zag was dat humeur als sneeuw voor de zon verdwenen. Waar ik het me net comfortabel wilde maken op het waanzinnig zachte bed dacht Adil daar anders over. "Hé, Charlie," Voor ik kon reageren was er al een kussen in mijn gezicht geplant. Mijn glimlach sloeg om naar een ondeugende grijns en ik volgde zijn voorbeeld door ook een kussen van het bed te plukken. "Weet je zeker dat je dit gevecht aan wilt gaan met mij?" grijnsde ik speels en bonjourde het ding recht naar zijn hoofd, volgend door een hard gelach. Echter had ik niet veel tijd om de jongen uit te lachen wilde ik niet gelanceerd worden. Ik volgde opnieuw zijn voorbeeld en besloot het bed ook als trampoline te gebruiken. "Hmm," ik dacht even na over zijn vraag of we hier ooit al geweest waren en keek de kamer even rond. "Nee, ik geloof van niet." mompelde ik. "Gefeliciteerd, Adil, volgens mij heb je ons in de slaapkamer van een trol gezapt." lachte ik, uitgaand van het formaat van het bed. "He, trouwens, over nieuwe plekken gesproken." begon ik en haakte mijn arm in die van Adil, hem ervan weerhoudend van het bed af te stuiteren. "Heb je het ook gehoord? Over dat feestje van vanavond." vroeg ik en probeerde voor in hoeverre dit kon de stuiterende jongen aan te kijken. "Gaan we? Ik kan wel wat spanning in mijn leven gebruiken op het moment, ik kan geen schoolboeken meer zien."

---

How far is far

Met haar oortjes in haar oren en haar muziek luid uit haar telefoon holde Zira door de nog onbekende gangen van de school heen. Ze was niet te laat, zelfs niet bijna. Nee, het was geen lekker weer buiten en ze wilde graag hardlopen, dus besloot ze gewoon binnen de school te gaan rennen. Vrijwel iedereen ging meteen voor haar aan de kant als ze haar aan zagen komen. Af en toe moest ze snauwen naar onoplettende Metanoiastudenten die alleen maar met zichzelf bezig waren of alleen naar hun telefoons staarden. Het zweet liep in straaltjes over haar rug en de lange dreadlocks gingen op en neer. Ze moest al haar frustratie kwijt. Het duurde nog minstens een week voor ze haar vader weer even kon zien, terwijl ze elkaar normaal gesproken vrijwel dagelijks even spraken. Niemand hier begreep het en niemand wist het, behalve misschien Ava en Percy. Zelfs hen had ze niet zo direct verteld dat haar vader opgepakt was en in de gevangenis was beland, maar ze begrepen het waarschijnlijk wel min of meer.       Zira rende een hoek om en moest meteen hard afremmen. Twee mensen liepen voor haar en besloegen de gehele breedte van de gang en een gefrustreerde grom verliet haar mond. 'Ga eens aan de kant,' snauwde ze over haar muziek heen. Toen de twee zich omdraaiden, zuchtte ze meteen. Een van de twee was Mei, een van haar kamergenoten. Ze probeerde haar kamer zoveel mogelijk te ontlopen als het kon en ze had al helemaal geen behoefte aan kussengevechten, elkaars nagels lakken en praten over leuke jongens op school. 'Sorry,' bromde ze en ze keek toen opzij naar het onbekende gezicht.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

---

---

Son of Man       with a minor in Make A Man Out Of You. Baking Club & Muziek

"Feestje! Feestje! Feestje!" scandeerde Adil enthousiast, al springend, terwijl hij met één vuist in de lucht pompte. Nu hij hiervan op de hoogte was mochten ze proberen hem tegen te houden, maar gaan zou hij zeker. Toen de vorige woorden van Charlie tot hem doordrongen stopte hij met springen en keek even om zich heen, alvorens het bed af te stappen. Een snelle inspectie van de kamer gaf hem genoeg materiaal om een verhaal voor hun huidige avontuur te verzinnen; op de houten meubelen lag een dikke laag stof, maar hier en daar lagen nog persoonlijke spulletjes zoals een haarborstel en een opengeslagen boek. "Geen trol," zei hij geheimzinnig. "Een prinses, Charlie," ging hij verder. Hij draaide zich om en keek zijn roodharige vriend terug aan. Met een mysterieuze air stapte hij dichter naar het bed toe. "Ze leefde opgesloten in deze toren..." verzon hij. "Die beschermd werd door een draak!" Indien zijn glimlach nog breder had gekund dan was dat op dit ogenblik gebeurd. "De prinses was vervloekt en moest gered worden door een dappere ridder. Niet alleen dat; hij moest zuiver van inborst zijn, en haar zijn grootste rijkdom willen schenken." Adil hing zowat aan zijn eigen lippen terwijl zijn fantasie het verhaal als vanzelf naar boven deed komen. "Velen probeerden, maar kwamen nooit terug. Van de prinses was op een dag geen spoor meer. Men vermoed dat de draak haar heeft opgepeuzeld, verslonden met huid en haar!" Hij ontblootte zijn tanden en deed alsof zijn handen klauwen waren om zijn woorden kracht bij te zetten. "Maar wij weten beter, niet, Charlie?" begon hij aan zijn apotheose. "De prinses was de draak! En ze heeft ervoor gekozen zichzelf te redden van een leven met een man die haar zag als een troffee!" onthulde hij. Hij stapte opnieuw dichter, tot hij vlak onder Charlie stond en fluisterde, "Als je stil bent, kan je haar gebrul nog steeds horen..." Hij hield zijn adem in, om de spanning te laten stijgen en keek om zich heen alsof hij op zoek was naar de meest logische richting waaruit het geluid zou kunnen komen. "OOOUUUAAAAAARRGGG!" schreeuwde hij toen uit het niets, terwijl hij Charlie bij de benen greep en hen beiden terug op het bed liet vallen. Hij gierde het uit van het lachen en keek de vliegende jeugdeling naast zich met fonkelende ogen aan. "Wat zou het een avontuur zijn, om een draak te vinden," zuchtte hij, toen hij klaar was met schateren.

[ bericht aangepast op 16 nov 2019 - 21:43 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

Na Mei haar laatste les was ze toevallig half tegen Beau aangelopen, Beau was één van haar vrienden, één van de vele studenten hier die erg onder de indruk leken te zijn van haar haar robots. Het enige andere aan Beau was dat hij zelf ook nog een beetje technologisch verstand, de rest keek Mei vaak een beetje raar aan terwijl ze er over praatte of terwijl ze over haar schouder heen keken naar wat ze aan het doen was. Soms voelde het wel eens alsof Mei altijd iemand had die over haar schouder mee keek hoe ze haar robots in elkaar aan het zetten was, ze vond het aan de ene kant wel leuk dat ook anderen interesse hadden in haar vakgebied, maar soms vond ze hun aanwezigheid ook een beetje irritant. Vooral degenen die het altijd voor elkaar wisten te krijgen iets te breken en ja daar waren er een aantal van. Beau deed dat gelukkig niet en wist ook nog een beetje waar ze het over had zonder dat ze het hoefde uit te leggen alsof hij in groep 1 zat.
Mei vertelde net over dit nieuwe idee wat ze had voor een robot toen ze een stem van achter zich hoorde. 'Ga eens aan de kant,' klonk er op een niet bepaald vriendelijke toon, langzaam draaide ze zich om, waarna ze oog in oog kwam te staan met een bekend gezicht. Tenminste voor hoever Mei Zira echt een bekende kon noemen, ze deelden sinds deze week hun kamer, maar echt veel had Mei Zira nou ook weer niet gezien. Mei zou geen idee hebben waar Zira continu uithing, maar het was zeker niet veel op hun gedeelde kamer. 'Sorry,' bracht Zira uiteindelijk uit.
'Het is oké,' zei Mei vriendelijk, waarna ze van Mei naar Beau keek. 'Oh, dit is trouwens Beau.' zei ze terwijl ze een simpel gebaar maakte in de richting van de jongen naast haar. 'Beau dit is mijn nieuwe kamergenoot Zira, Zira dit is dus Beau.' legde Mei snel uit. Ze haalde een hand door haar donkere haren heen en keek nog eens naar Zira die er lichtelijk bezweet uitzag. 'Voor wie was je op de vlucht?' vroeg ze terwijl ze naar Zira glimlachte.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

24      ⬧      Colors Of The Wind      ♥      Dominic/March      ♠      With Dee

Met grote ogen lag ik naar het plafond te staren, met mijn vingers stevig door mijn haar gevlochten. Ik trok dit niet langer meer... De duizenden stemmen in mijn hoofd die er genoegen in namen allerlei verwijten naar mijn hoofd te smijten. Ik wist echt wel dat het aan mij lag maar deze plek de schuld geven was zoveel makkelijker. Ik was het probleem. Zoals ik dat altijd was. Ik kon gewoon niet tegen verandering. Ik zag dat Dee wat meer uit haar schulp begon te kruipen en in plaats van dat ik blij voor haar was, was ik jaloers. We hadden altijd zo'n sterke band, we hadden immers enkel elkaar. Ik was dus ook bang dat nu ze anderen in haar hart kon sluiten ze mij erbuiten zou sluiten. Helemaal eenmaal ze zou inzien hoe ver ik eigenlijk af wijk van de rest. De jaren in het gesticht waren pure hel geweest maar ze was in ieder geval veilig geweest van de rest van deze rotte wereld. Ik was haar rots in de branding, haar veilige haven maar het zou niet lang meer duren voor ze mij niet meer nodig zou hebben... Ze was uitgeroeid tot een prachtige en extreem intelligente jonge dame. Ik was enorm trots op haar maar zou haar heel eerlijk het liefst maar klein houden. Dee was jaren lang het enige geweest wat mijn leven zin had gegeven en dat zou ik binnenkort kwijt zijn... Plots bekroop een benauwd gevoel me. Waar was Dee? Ze was altijd dicht bij me geweest maar hier kon ik haar makkelijk uit het oog verliezen. Wat als ze in gevaar was? Ik had al meerdere studenten een vuile blik toegeworpen toen ik door kreeg hoe ze naar mijn zusje keken. Alsof ze een object was. Met iedere gedachte dook ik iets meer in een tegen de muur waar ik zojuist tegenaan was gaan zitten. Het leek wel of de muren op me afkwamen... Nu ik me weer onder mensen bevond begon pas echt tot me door te dringen hoe erg ik eigenlijk beschadigd was en het joeg me angst aan. Ik was onvoorspelbaar, ik wist nooit wanneer March zou besluiten huis te gaan houden. Op dit soort momenten haatte ik mezelf en kon ik met mijn hoofd wel inbeuken op de muur. Die verdomde onzekerheid. Ik had mijn armen om mijn lichaam gesloten en had mijn nagels in mijn armen gezet uit frustratie, tot bloedens toe. "Ze heeft je niet nodig" mijn vingers sloten zich rondom mijn blonde lokken. "Ze is alleen maar bang voor je" Mijn ademhaling was inmiddels flink gestegen en wist mezelf geen houding meer te geven. Ik wilde gewoon dat het op hield. "Laat me met rust." zei ik met op elkaar geklemde kaken. Plots schoot er een vlaag van verlichting door me heen en ik keek op naar de deur. Ik herkende Dee haar vrolijke getrappel uit duizenden. Ik veegde het straaltje bloed dat uit mijn neus droop af en keek verwachtingsvol naar de deur. Ik hoorde de vertrouwde stem van mijn zusje vrolijk hummend door de gang en er viel een last van mijn schouders. Dee kwam eraan. De donkere ruimte leek zich te vullen met kleurrijke vlinders en al snel klonk er een opbeurend ritme aan klopjes op de deur. "Doooom?" Ik wist niet hoe snel ik op moest springen van de grond en trok een sprintje naar de deur. Ik trok deze open en sprong nog net in haar armen. Ik omhelsde haar stevig en merkte dat haar haren dit keer naar suikerspin roken. "Zusje." zei ik zacht opgelucht. Ik was blij haar te zien. Ik liet haar na een tijd eindelijk los en gaf haar een kus op haar voorhoofd gevolgd door een tikje op haar neus. Er was een prachtig blauwe vlinder neergestreken op het puntje van haar neus, deze kon ik er toch slecht laten zitten... "Waar was je? Ik was je kwijt." glimlachte ik naar haar en liep terug naar binnen om in kleermakerszit op de grond te gaan zitten. Ik klopte naast me om aan te tonen dat ze ook moest gaan zitten. "Ik was al bang dat je zonder mij naar het feest gegaan was." zei ik en stak mijn tong kort naar haar uit.

[ bericht aangepast op 17 nov 2019 - 1:04 ]

---

How far is far

23      🙪      Under The Sea, Once Upon A Time      🙪      With Mei and Zira

Afwezig kauwde ik wat op mijn pen. Hoewel ik meestal mijn aandacht wel bij de les wist te houden leek daar nu geen sprake van te zijn. En waar ik nou precies met mijn hoofd zat kan ik ook niet zo één, twee, drie bedenken. Ik zat maar wat in de verte te staren met mijn pen tussen mijn kiezen. Het was dan ook wel de laatste les van deze lesweek dus ergens was het wel begrijpelijk dat mijn aandacht er niet echt meer helemaal bij was. Ik schrok dan ook op van het plotse gedreun van de schoolbel die af ging. Op mijn gemak borg ik al mijn boeken op, wensde de leraar een fijne dag en begaf me uit het lokaal. Blijkbaar had mijn pen wat gelekt want ik voelde plots een bittere smaak in mijn mond. Ik veegd met de rug van mijn hand de verdwaalde inkt wat van mijn lip waardoor ik plots tegen iemand aan knalde. 'Oh, sorry!'zei ik en zag dat het Mei was waar ik tegenaan gelopen was. Ze toverde een glimlach op mijn gezicht. 'Hey! Leuk dat ik je tegenkom, of nou ja, letterlijk tegen het lijf loop.' lachte ik. Ik bukte om één van de mapjes de op de grond gevallen mapjes van Mei op te pakken. 'Ik denk dat deze van jou is?' glimlachte ik naar haar en ving een glimps van een nieuw project op die half uit het mapje stak. Ik hield mijn hoofd wat schuin, en ook al wist ik dat het niet mijn business was, ik kon het niet laten om te kijken. Mei haar uitvindingen waren altijd zo waanzin wekkend. 'Ohh, nieuw project?' vroeg ik nieuwsgierig met een brede grijns en wiebelde eens speels met mijn wenkbrauwen naar de dame. 'Als je nog een assistent nodig hebt?' grijnsde ik en stootte haar speels aan met mijn schouder. Het was me altijd een waar genoegen om met haar samen te werken. Ze had een geweldig stel hersens en was leuk gezelschap. Net toen ik haar wilde ondervragen over haar nieuwe plannen werden we onderbroken door een derde stem. 'Ga eens aan de kant,' Ik fronsde even en keek net zoals Mei achterom. Dat had ook wel wat vriendelijker gebracht kunnen worden. Het leek of het meisje haast had. Ze was wat bezweet en haar prachtige haar zat alle kanten op. Mijn blik gleed op Mei, zij leek het meisje te herkennen. Het leek wederzijds te zijn want al snel volgde een schampere 'Sorry,' Ik glimlachte kleintjes naar het meisje en wachtte eigenlijk tot ze weer door zou lopen, gezien ze duidelijk haast had. Dit gebeurde echter niet. Mei, de schat die ze was, verteld het meisje dat het niet erg was en focuste daarna haar blik op mij. 'Oh, dit is trouwens Beau.' Ik glimlachte en zwaaide kort. 'Beau dit is mijn nieuwe kamergenoot Zira, Zira dit is dus Beau.' Ik knikte en stak mijn hand naar het meisje uit. 'Aangenaam, Zira. Leuk je te ontmoeten.' glimlachte ik naar haar. Het meisje bezat een naam die ik hier nog nooit had gehoord, wat waarschijnlijk betekende dat ze van Ira kwam. 'Voor wie was je op de vlucht?' Hier was ik stiekem ook wel een beetje benieuwd naar. 'Het zou me niets verbazen als ze op de vlucht geslagen zou zijn voor het eten in het cafetaria.' lachte ik zacht. 'Daar zou ik ook voor op de vlucht geslagen zijn.' Het eten hier was niet slecht, absoluut niet maar op vrijdag... Op vrijdag had de gebruikelijke kok vrij wat er in resulteerde dat er iets op de borden waarvan het nog maar de vraag was of het in leven was of niet. Ik wilde niet meteen beginnen over de hele studenten transfer. Ik kon me goed voorstellen dat -dat ze wellicht niet welkom zou laten voelen en dat wilde ik niet. Dat iedereen hier al een voordeel over ze geveld had was niet helemaal eerlijk. Net zoals dat wij onze ouders niet zijn, waren hun dat ook niet. 'Goed, gelukkig hoeven we ons daar in het weekend niet druk om te maken.' zei ik. 'Plannen voor het weekend, dames?' glimlachte ik en liet mijn blik even kort op beiden rusten.

---

How far is far

20      ❅      Magic studies      ❅      With Ava

Mijn humeur was er toch wel iets op vooruit na het zien van Avarice haar reactie. Het was dan ook precies de reactie waar ik op gehoopt had. 'Larsen, het is me weer een waargenoegen.' Ik grijnsde even en maakte een overdreven buiging. Haar worden werden gevolgd door een kus op mijn wang. 'Als ik emotie had zou ik er bijna van zijn gaan blozen.' zei ik met een ondeugende grijns en wreef met mijn hand over mijn wang. Sinds ik eens een halve dag rond heb gelopen met Avarice haar lippenstift afdruk op mijn wang check ik altijd even. Mijn handen gleden in de zakken van mijn jas. Ik klikte met mijn tong en schudde afkeurend mijn hoofd terwijl ik mijn blik op Ava haar sigaret richtte. 'Ik snap nog altijd niet waarom jij vrijwillig die zooi aan je mond zet.' mompelde ik. Ze moest het lekker zelf weten maar ik hoefde niet per se in de rook te staan die er vanaf kwam. 'Hebben we zin in vanavond, ijzig monstertje van me?' Inmiddels was ik al vertrokken naar het bankje dat achter haar stond en had mijn billen op de rug leuning geparkeerd en mijn voeten op het zitvlak. Ik keek haar met een doodse blik aan, één wenkbrauw opgetrokken. Was dit serieus een vraag? 'Avarice, hoe vaak hebben we het hier nou al over gehad? Jouw feestjes zijn niets voor mij.' zei ik terwijl ik een hoop blaadjes vrolijk door de lucht liet draaien. 'Heb ik zin om bezopen mensen aan te zien pappen met alles wat los en vast zit? Nee.' mompelde ik. Ik had echt een hekel aan die mentaliteit. 'Maar goed, vanavond is wel een beetje een ander verhaal...' zei ik met een ondeugende grijns en liet nu de blaadjes bevriezen. 'Heb ik zin om eens flink huis te houden om te laten zien wie er de baas zijn op deze halfbakken school?' zei ik. 'Ja,' grijnsde ik en liet de bevroren blaadjes aan duizenden kleine ijzige stukjes op de grond kletteren. 'Dus, wat zeg je ervan? Kreng van me.' grijnsde ik breed. 'Wat is het plan van aanpak? We moeten ervoor zorgen dat dit een avond wordt die ze nooit meer van hun zielige leventje vergeten.' zei ik met pret oogjes. Ik had niets met feestjes maar dit klonk plots wel erg interessant. 'Hoe zit het trouwens met Lillian, komt die nog?' vroeg ik. Oké, we konden misschien niet meer zo goed samen maar ze had zo nu en dan best een goede toevoeging, ook al haat ik het om toe te geven.

---

How far is far