• Metanoia University
    "The journey of changing one's mind, heart, self or way of life"

    Welcome to The University of Metanoia a place where all our students can work on their happy endings.

    The University of Metanoia is een grote campus waar de afstammelingen van de welbekende sprookjesfiguren gaan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren. Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen en houd hun studenten dicht bij elkaar. Iedereen kent haast iedereen en er is dan ook een strikte regeling wat betreft verboden middelen. Metanoia staat dan ook niet zomaar bekend als de beste school, iedereen is er welkom.

    Zo ook de studenten van Ira University. Waar de meeste sprookjes figuren hun happily ever after uitleefden, was er ook een andere zijde die het hier moeilijker mee heeft gehad. Ira University was een afgelegen kasteel waar de kinderen van de meer duistere figuren heen konden om toch een toekomst te krijgen. Deze school stond niet bepaald goed bekend. Vele studeren gaven er dan ook de brui aan. Echter na een incident werd de universiteit gesloten en stonden veel studenten op straat. Gelukkig opende Metanoia ook voor hen de deuren waardoor er heel wat conflicten op de school ontstonden. Sommige studenten keerden zich tegen de nieuwelingen terwijl bij anderen juist de interesse in het zorgeloze leventje van de anderen gewekt werd.

    Hou jij je stevig vast aan jouw destiny wil je dan toch je eigen verhaal gaan schrijven, hier in the University of Metanoia?


    Once upon a time...




    Speeltopic Rollentopic Praattopic

    ROLES








    The Univeristy of Metanoia

    Charlie George Pan Peter Pan Dom 1.1
    Breezy "Bree" Periwinkle DiavaI 1.1
    Ophelia Oceanusdatter Attina DiavaI 1.1
    Ilyas Cassim of Agrabah Aladdin Kristoff 1.1
    Mei Kiyoko Hamada Hiro Hamada Venustic 1.3
    Olivia Anna Oldenburg Elsa Sombre 1.2
    Name Dochter Rapunzel Balloo Pg
    Adil Zaire Al-Jurjani Jafar Hanson 1.3
    Beauregard "Beau" Delbert Hawkins Jim Hawkins Dom 1.5
    Name Dochter Belle Alomnia Pg
    Finnley "Finn" Arthur Holm Ariel Venustic 1.5


    Ira Univeristy

    Larsen Niklas Oldenburg Elsa Dom 1.1
    Percival "Percy" Ashley Hook Captain Hook Kristoff 1.1
    [R] Lillian "Lilly" Evil Queen FreeThyself 1.4
    Lucien Étienne Richard Gaston Venustic 1.4
    Name Zoon Hades DiavaI Pg
    Qadir Fayez Al-Jurjani Jafar Hanson 1.3
    Morrigan Zira Prince Scar HICCUP 1.4
    Methuselah "Seth" Grim Reaper Lovecraft 1.4
    Avarice Onyx De Vil Cruella De Vil Sombre 1.5
    Name Parent User Pg





    What if I'm not the hero? What if I'm the bad guy?





    METANOIA


    Het is vrijdag en de laatste lesbel van de week is net gegaan. De studenten van Ira hebben hun eerste schoolweek overleefd en kunnen nu wel wat chaos gebruiken. Enkele studenten van Ira hebben een geheime gang gevonden die leid naar een ondergrondse kamer, welke ze 'The dungeon' gedoopt hebben. Bijna alle Ira studenten weten dat er vanavond een feetje te vinden is zoals ze op hun vorige school waren. Ruig en gevaarlijk! Er is pixiedust te vinden om te snuiven en alle liquors die je kan wensen. Sommige studenten van Metonia hebben er misschien al wel van gehoord en mogen gaan als ze durven.
    Just remember, snitches get stitches.


    Schoolrules [/face]


    ⬧ No alcohol allowed (rum, vodka, wine etc.)
    ⬧No drugs allowed (Pixiedust, eat me pills, goldhay, drink me potions)
    ⬧ No smoking
    ⬧ No fighting
    ⬧ No bullies allowed
    ⬧ No putting spells on other students
    ⬧ No big animals on campus (animals are allowed but you need to take care of bigger animals in the stables)
    ⬧ No contraband
    ⬧ No stealing
    ⬧ After three warnings you'll be expelled for a certain time the headmaster will determine


    RULES



    In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet.
    Je schrijft een post van minimaal 300 woorden.
    Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden.
    Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt.
    Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden.
    Maximaal 3 personages per persoon.
    Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's.
    Alleen Dom of Hargreeves maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.
    16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post.
    Sluit niemand buiten, geen ruzies.
    Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom.
    Naamsverandering graag doorgeven.
    Dit idee is uitgewerkt door DiavaI, Hargreeves en Dom.


    [ bericht aangepast op 25 nov 2019 - 14:10 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    L A R S E N      N I K L A S      O L D E N B U R G

    20            Magic studies            With Lucien




    Om eerlijk te zijn wist ik niet zo goed wat ik met Lucien aan moest. Het was duidelijk dat hij nog altijd wel de nodige alochol in zijn systeem had en ik had er absoluut geen zin in om de rest van de avond te gaan moeten babysitten. Toch wilde ik hem ook niet aan zijn lot over laten...
    Hij had na zijn kotspartij aangegeven dat hij wel een luchtje wilde scheppen dus was ik met hem mee naar buiten gelopen. Ik had geen idee wat hij hier van plan was. Rondjes lopen? Verder kotsen in de bosjes? Dus was ik maar op een muurtje gaan zitten. Iets wat ik eigenlijk best aangenaam vond. Even geen geluid om me heen, even tijd om tot mezelf te komen. Ik had voor een moment mijn ogen gesloten maar opende deze regelmatig om toch een oogje op Lucien te houden voor hij spontaan voor mijn voeten flauw zou vallen. Blijkbaar had ik toch een zwak voor Lucien.
    Toen ik mijn blik op Lucien gericht had zag ik hoe hij rechtstreeks de kant van een paal op liep. Voordat zijn gezicht kennis zou maken met het ding had ik hem gewaarschuwd. Echter in plaats van er volop tegenop te lopen gebruikte hij het ding om sierlijk een rondje te draaien, alsof hij een ervaren paaldanser was. Ik sloeg mijn ogen ten hemel maar kon een kleine grinnik toch niet onderdrukken.
    'Dat was juist de bedoeling,' was zijn antwoord geweest. Natuurlijk. 'Oh ja? Ik wist niet dat jij er paaldansen als een hobby op na hield.' zei ik en keek toe hoe hij bij me kwam staan. 'Je zou zeggen dat al die scharrels al genoeg tijd in beslag nemen.' zei ik nonchalant en bestudeerde één van mijn handen even. Vervolgens voelde ik hoe hij zijn hand op mijn bovenbeen liet rusten. Mijn blik gleed af naar zijn hand en vervolgens naar hem. 'Dus, Ice Prince, wat wil je nu doen.' ik trok één van mijn wenkbrauwen op en wendde mijn blik vervolgens van hem af om even serieus na te denken over de vraag. Eerlijk gezegd wist ik zelf ook niet hoe ik de avond verder wilde invullen. 'Ik kan beginnen met je te vertellen met wat ik absoluut niét wil doen.' zei ik en keek de jongen aan. 'Ik ga geen kots meer ruimen en ik ga ook niet babysitten, dat je het weet.' zei ik. Ik wilde best de rest van mijn avond door brengen maar er moesten wel een aantal regels centraal staan.
    Vervolgens liet ik mijn blik weer even over de jongen glijden en inspecteerde ik hem een beetje en mijn blik verzachtte iets. 'Misschien kunnen we beginnen met je écht even op te frissen.' mompelde ik en pakte zijn hand van mijn bovenbeen. Hij zag enorm bleek, zijn haar zat alle kanten uit en de geur van braaksel hing vaag nog wat om hem heen. Er vanuitgaand waar onze onderonsjes meestal op uit liepen leek het me beter als hij even een bad zou nemen of iets dergelijks.
    Ik stond op van het muurtje en keek de jongen aan. 'Wil je naar je eigen kamer of naar die van mij?'


    How far is far


    PERCIVAL ASHLEY HOOK

    Son of a b*tch || talking to Finnley





    March was echt een gek, ik kreeg hem maar niet weg, en de irritatie begon meer en meer te groeien. Ik had niet eens een druppel alcohol meer om de pijn wat draagelijker te maken. De jongen had telkens een weerwoord en zijn lichaam schurend op het mijne hielp me niet echt om overtuigend over te komen. 'Oh, honey, I don't like yours either maar ik moet wat, niet?' was March zoveelste weerwoord en ik rolde met mijn ogen, deze kort sluitend als ik zijn huid tegen mijn kaak aanvoelde. Zijn adem brandend op mijn gezicht. Ik opende mijn ogen echter al snel weer toen zijn hand op mijn zaakje lag en keek hem even nijdig aan. Hij drukte een vederlichte kus op mijn mondhoek en ik snoof licht. 'Are you sure you don't like it?' Zijn uitdagende grijns en het feit dat mijn onderlichaam gloeide hielp niet echt. Ik was menselijk, ik had zo ook mijn behoeftes. Dat het dan zozeer dit uitschot moest zijn, het zij maar. Hoe eerder het gebeurde, hoe eerder ik ook van March verlost kon zijn. "Hmm." gromde ik zachtmijn handen over zijn rug glijdend. De jongen kronkelde onde mijn aanraking. He really wanted me. En ik kon hem daarvoor de schuld niet geven, ik was nu eenmaal aantrekkelijk. Toch haf ik de jongen niet zo snel wat hij wilde, ik wilde naast seks er ook nog wat uithalen. Mijn voorstel deed hem zijn wenkbrauw verrast optrekken, waarna een brede grijns zijn lippen sierde en ik wist dat hij me niet kon geven wat ik wilde. Zo'n voorgevoeld had ik eenmaal.
    En ja hoor, het zakje pillen bengelde weer voor mijn neus, waardoor ik weer met mijn ogen draaide. 'Ik heb misschien wel geen glimmend sieraad maar dit is het meest waardevolle wat ik bezit... mijn buit, dat moet jou toch aanspreken...' Zijn grijns stond breed en ik keek hem wat geïrriteerd aan. Echter was ik het wel wat beu, en daarbij mijn benen begonnen bijna te slapen onder zijn gewicht. Ik trok echter mijn neus op waardoor March me nog meer pushte. 'Kom aan, probeer eens wat nieuws oude chagrijn.' hij haf me een speelse stomp tegen mijn borst aan waardoor een zeurderige 'Awtch' mijn lippen verliet. Ik was niet aan de drugs, ik wist uit ervaring dat het niet goed mixte met mijn bloed was uit zo'n 90% alcohol bestond. Daarbij heb ik al veel zeelui zien vallen door iets simpels als een pilletje of lijntje. Hoe lang zou het wel niet duren voor het eerste prinsesje zou vallen onder de klauwen van drugs. March leek de blik in mijn ogen te kunnen aflezen, al leidde de jongen mijn angst even af door met de stof van mijn bloes te spelen. Mijn blote huid eronder zachtjes kietelend. 'Zo'n stoere piraat is toch niet bang voor zo'n klein, onschuldig pilletje?' sprak de krullebol vervolgens quasi onschuldig waardoor ik nog net niet kokhalsde een duidelijk geïrriteerde 'Urgh' verliet mijn lippen waarna ik het zakje beet greep 'We kunnen hem natuurlijk ook samen delen, if that's what you please...' gladde paling dat hij is, me proberend te overtuigen met zijn gladde praatjes en slijmerig gedoe "Oh hou op, avond met jou en dan hoop ik je kop niet meer terug te zien" mopperde ik waarna ik de jongen van me af probeerde te krijgen "Komop , ik laat je zien wie er hier aant roer is." grijnsde ik vervolgend waanra ik mijn bibs ook eindelijk eens van de tonnen afhaalde. Het zakje pilletjes stak ik in mijn zak en ik greep de jongen bij zijn bovenarm zodat we een plekje konden zoeken met minder pottenkijkers. Ik wilde niet dat mijn reputatie in Ira zou zakken naar nog een lager niveau dan dat het al was. Ik trok March mee tussen de schaduwen naar een verborgen hoekje, waarna ik hem tegen de muur aandrukte. " Een halve pil, vluggertje en daarna krijg ik nog een drankje van je tegoed. Daarna wil ik je niet meer in mijn buurt hebben." sneerde ik hem toe , mijn onderlichaam tegen het zijne aanduwend. " Ik ben nergens bang voor." vervolgde ik vervolgens ruwer terwijl ik met mijn handen zijn shirt probeerde uit te krijgen.



    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Lucien Étienne Richard



    Son of Gaston | 22 years | Ira | Outfit | At the party |With Larsen

    Het ijzer van de paal voelde koud aan tegen Lucien zijn warme vingers, ergens voelde hij de neiging zijn hoofd tegen het koude ijzer aan te leggen, maar Larsen had Lucien al genoeg gekke blikken geworpen dus besloot hij zichzelf daarvan te weerhouden. In plaats daarvan hing hij even de paaldanser uit terwijl hij zich zelf om de paal heen wist te zwaaien. 'Oh ja? Ik wist niet dat jij er paaldansen als een hobby op na hield.' zei Larsen tegen Lucien terwijl Lucien zelf de paal alweer losliet. 'Je zou zeggen dat al die scharrels al genoeg tijd in beslag nemen.' Lucien grinnikte bij het horen van Larsen zijn woorden, hij moest toegeven hij was best trots op het aantal scharrels die hij telkens weer zijn bed in wist te verlijden. 'Maar Larsen, er zit ergens toch wel een gelijkenis tussen paaldansen en wat ik met mijn scharrels doe.' zei Lucien terwijl hij even uitdagend zijn wenkbrauw naar de blonde schoonheid optrok.
    Vervolgens was hij toch maar naar Larsen toe gelopen, zijn hand lande net iets te hoog op Larsen zijn bovenbeen. Larsen was een grote jongen, als hij dit niet wou dan zou hij het Lucien zo duidelijk maken. 'Ik kan beginnen met je te vertellen met wat ik absoluut niét wil doen.' begon Larsen, Lucien trok een klein pruillipje toen zijn Ice Prince deze strenge toon tegen hem aansloeg. 'Ik ga geen kots meer ruimen en ik ga ook niet babysitten, dat je het weet.' Lucien knikte kort bij het horen van Larsen zijn eisen. 'That's fair.' merkte hij op. Lucien was ook niet van plan Larsen te behandelen als zijn babysitter en was heel zeker niet van plan nog een keer over zijn nek te gaan, dus dat was iets waar ze het wel over eens konden worden.
    'Misschien kunnen we beginnen met je écht even op te frissen.' zei Larsen, terwijl hij Lucien zijn hand vast pakken. Ook dit was iets waar Lucien zich wel in kon vinden, een warme douche klonk nu wel heel aantrekkelijk. Als hij Larsen wist over te halen met hem mee te gaan zou het al helemaal mooi zijn, maar misschien kon hij beter zich even opfrissen voordat hij echte moves maakte. 'Wil je naar je eigen kamer of naar die van mij?' vroeg Larsen. 'Die van jou,' zei Lucien meteen resoluut, hoewel Seth in alle waarschijnlijkheid nog wel even op het feestje in de kelder zou blijven had Lucien totaal geen behoefte die jongen nu weer tegen het lijf te lopen. Met Seth als kamergenoot zat het er echter wel dik in dat die jongen op een gegeven moment zou opduiken. Even in Larsen zijn kamer verblijven leek Lucien dan ook een betere optie. 'Tenminste als je kamergenoot het niet erg vind. Of neemt hij vanavond een scharrel mee?' Lucien betwijfelde dit, tot nu toe had hij de Metonia leerlingen nog niet bepaald avontuurlijk gevonden.

    Finnley 'Finn' Arthur Holm



    Son of Ariel and Eric| 21 years | Metonia| Outfit | His room | With Beau

    'We kijken wel waar het schip strand.' zei Beau nadat Finnley had gesuggereerd dat het misschien niet eens zo'n heel slecht idee was om vanavond dronken te worden. Het was echter niet bepaald serieus bedoeld, Finnley dacht niet dat hij daar al klaar voor was. 'Ik wil best je haren vast houden als je moet overgeven hoor.' Finnley grinnikte kort bij het horen van Beau zijn woorden. 'Hè, van mijn haar moet je afblijven. Ik heb er niet voor niks net zoveel tijd aan gespendeerd.' grapte Finnley terwijl hij zijn suikerspin roze drankje van Beau overnam.
    'Cheers' klonk er van Beau zijn kant terwijl de krullenbol zijn bekertje tegen die van Finnley aantikte. Hierna bracht Beau zijn drankje naar zijn mond toe, echter leek Beau zijn drankje hem nou niet meteen geweldig te smaken zo wist Finnley van het gezicht van zijn beste vriend te lezen. 'En?' vroeg Finnley waarna hij toch al zijn roze drankje naar zijn mond toebracht. In tegenstelling tot Finnley zijn verwachtingen was het drankje mierzoet. Het drankje smaakte zoals hij er uitzag, het deed Finnley denken aan een suikerspin. 'Deze is verrassend lekker.' zei Finnley terwijl hij zijn bekertje in Beau zijn richting stak. 'Wil je proeven?'
    'Finn, Beau, wat doen jullie hier? Begrijp me niet verkeerd, maar ik had jullie hier niet verwacht!' klonk ineens een stem, Finnley draaide zich langzaam om naar de dochter van Belle en Adam. 'Oh, hey Lisea.' zei Beau direct. 'Hi,' volgde Finnley zijn beste vriend terwijl hij nog een slok nam van zijn drankje. Finnley voelde nu al het gevaar opzetten dat hij veel te snel door zou drinken van zijn zoete drankje en straks alsnog in de goot wist te belanden. 'Normaal zijn feestjes ook niet echt ons ding maar we wilde het eens proberen. Met jou in de buurt wordt het vast gezellig, toch?' legde Beau de prinses uit. Finnley knikte alleen een beetje instemmend terwijl hij zijn beste vriend het woord voor hen beide liet doen. 'Word vast leuk.' voegde hij er nog even aan toe waarna hij naar Lisea glimlachte. Hij vroeg zich af of Lisea nou heel veel ervaring had met feestjes zo als deze, het zou Finnley verassen als haar ouders zulk soort feestjes in hun kasteel hielden en hier op Metonia had Finnley ook nog nooit eerder van zoiets gehoord.
    'Finn, hoe bevalt The Light we Lost?' vroeg Lisea vervolgens, Finnley keek weer op naar de brunette. 'Ehm..' begon hij lichtelijk verrast door de vraag van Lisea. 'Eerlijk gezegd ben ik nog niet begonnen.' zei Finnley. 'Ik was het soort van vergeten.' Finnley voelde een blosje naar zijn wangen stijgen terwijl hij verontschuldigend naar Lisea glimlachte. 'Maar ik zal er binnenkort aan beginnen.'
    'Kom, wel een beetje dansen he!' zei Lisea waarmee ze het onderwerp zomaar weer wist te veranderen. Hierna wist de jongedame dan ook een paar bewegingen te maken die waarschijnlijk moesten lijken om dansen. Een kleine lach rolde over Finnley zijn lippen. 'Niet te verlegen! Kom!' riep Lisea waarmee ze de twee jongens de dansvloer op uitnodigde. Finnley keek even naar Beau die meteen al aanstalten maakte, zelf was hij nog niet zo zeker of hij zich om de dansvloer wou wagen. Hoewel Finnley een grote voorliefde had voor muziek was dansen niet meteen zijn ding. Ritme gevoel had hij wel, maar zijn lange benen om een sierlijke manier bewegen bleef lastig. 'Kom op, Finn, laat ons wat zien!' zei Beau terwijl hij Finnley bij zijn arm de dansvloer optrok. Voordat Finnley meeliep met beau dronk hij snel het laatste beetje van zijn drankje op. Finnley hoopte dat hij niet meteen te veel had gedronken. 'Ik haat dit.' mompelde Finnley terwijl hij toch een klein dansje maakte.


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.



    ILYAS CASSIM OF AGRABAH

    Anxious Boy || Dancing with Olivia





    Afwachtend op een antwoord keek ik Olivia aan. Het beste wat we konden doen was dansen, daar diende de muziek immers voor. Uiteindelijk knikte ze dan toch en stak haar hand uit, welke ik voorzichtig vast nam zodat ik haar mee op de dansvloer kon begeleiden. Althans ik vermoedde dat het een dansvloer was. 'Goed plan,' glimlachte ze me toe. Ik plaatste mijn hand om haar middel al zag ik dat Olivia niet precies wist hoe ze op deze muziek moest dansen. 'Hoe dans je op deze muziek...' ik grinnikte zacht om haar woorden, en Olivia plaatste haar handen op mijn schouders. Ik kende niet heel veel van klassieke dans. Walts en ballroom was niets voor mij, in Agrabah was het allemaal wel wat losser. Hierdoor wist ik wel een beetje hoe ik moest bewegen. Daarbij ik hield enorm van dansen, dus misschien kon ik hiermee Olivia verwonderen. Lichte nerveusheid borrelde op maar ik herpakte mezelf en liet mijn handen afzakken naar haar heupen. "Je bent op de juiste weg." glimlachte ik bemoedigend. "Het is een beetje zoals in Agrabah, heupen los, ontspan je wat." legde ik uit tegen Olivia waarna ik zelf even voortoonde hoe we het bij ons deden. Ik probeerde niet te overdrijven , maar bewoog mijn heupen en begeleidde Olivia mee, ik draaide haar om in mijn armen waardoor ze met haar rug nu tegen mijn borstkas aanleunde. 'Het is best warm, vindt je niet?' Olivia creëerde een kleine koelte boven ons wat inderdaad afkoelend werkte en ik glimlache kleintjes." Dat koelt goed af" grinnikte ik zachtjes. 'Hee, ik kom jullie even storen. Hier zijn jullie drankjes.' klonk het plots, ik schrok van Lisea's stem waardoor ik Olivia losliet en mijn kaken erg rood kwamen te staan. Dankbaar nam ik het bekertje Cola van haar aan en nam een slokje, in de hoop dat dit me nog meer zou helpen afkoelen dan Olivia's koeltewolkje. Ik hoopte er enorm op, met mijn rode wangen hier. 'Ik ga even iemand zoeken, zie jullie straks', zo snel als Lisea gekomen was, was ze ook weer weg en ik knipperde even, waarna ik met een klein glimlachje naar Olivia keek. "Wil je verder dansen? Of ...." vroeg ik haar wat verlegen.



    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    outfit - met Zira - op het feest

    Alec Zeus of Olympus
    Quality is not an act, it is a habit.

    Ijsberend ging ik door de gang waar mijn vertrekken aan waren gekoppeld. Wat was nou het nut van dit feest, ik wist niet eens waar het was, ik kende niemand, waarom zou ik er heen gaan.
          'Ga nou maar gewoon lieverd, je moet toch mensen ontmoeten!' hoorde ik mijn moeder me aanmoedigen door de telefoon. Ik schudde mijn hoofd en zuchtte even diep.
          'Oke, ik ga wel, maar als ik mezelf voor schut zet ben jij de schuldige.' Mopperde ik richting mijn moeder, waarna ik haar een kus geluid hoorde maken en de telefoon ophing. Wederom slikte ik en raapte ik wat moed bij elkaar. Ik keek mezelf kritisch aan in de spiegel die in de gang hing, waarna ik ook kritisch naar mijn kleding keek. Het zag er prima uit, dit zou vast goed gaan. Ik streek even kort met mijn klamme handen over de witte polo die ik aan had, waarna ik begon te lopen. Eigenlijk wist ik niet waar ik heen moest, maar ik wist dat het onder de grond was, dus als ik naar de laagste verdieping zou gaan kon ik vast wel muziek horen.
          Na een stukje lopen kon ik in de stille gangen de bass door de muren horen dreunen, waardoor ik het even erg warm kreeg. Aarzelend liep ik op het geluid af, dichter bij het geluid vond ik een trap naar beneden die eindigde bij een grote deur, deze deur bracht me weer naar een andere gang. Nu werd de muziek echt een stuk luider. De gang was donker, waardoor ik echt heel weinig zag. Waarom had ik toch ook mijn bril niet op gedaan... Voorzichtig baande ik mijn weg door de gang, tot ik tegen iemand opliep.
          'Oh god, shit, sorry!' stamelde ik dan ook meteen uit terwijl ik zocht naar een gezicht. De deur naar het feest werd geopend, waardoor er licht de gang in scheen. Voor me stond een dame, een hele mooie dame.
          'Eh, heb ik je bezeerd?' vroeg ik in de hoop dat ik haar natuurlijk geen pijn had gedaan met mijn klunzigheid. Dit zou mij ook wel weer overkomen, geen vrienden en dan meteen tegen mensen opknallen, daar maak je natuurlijk echt vrienden mee...

    [ bericht aangepast op 6 jan 2020 - 21:58 ]


    - thank you for existing -

    Zira Prince
    Scar — Make a Man out of You (defense) + sword fighting & swimming — Alec

    Zira had weinig contact gehad met haar medestudenten. De halve dag had ze alleen in haar kamer gezeten met haar oortjes in en haar ogen continu gericht op haar laptop. Ze had gewoon geen zin gehad in praten, niet met haar vrienden en zeker niet met de onbekenden van Metanoia. Uiteindelijk had ze toch haar serie uitgezet en had ze zich met lichte tegenzin in de richting van de kelder gesleept. Hoewel ze best zin had in een feest, had ze toch weinig behoefte aan veel menselijk contact. Ze hoopte nu gewoon dat ze zich met haar vrienden kon vermaken, alcohol naar binnen kon gieten (als die brave zielen van Metanoia het aan hadden gedurfd om alcohol te kopen) en vannacht dronken op haar bed in een rustige slaap kon vallen. Dat wilde ze.
          Hoe dichter ze bij het feest kwam, hoe luider ze de muziek al hoorde. Ze vroeg zich af of de docenten en andere volwassenen niet zouden komen controleren, maar kon zich er niet toe zetten zich er druk om te maken. Ze sloeg de hoek om en liep door, maar voelde enkele seconden later iemand tegen zich aan botsen.
          'O god, shit, sorry!' verontschuldigde degene zich. Zira draaide zich om en keek in het knappe gezicht van een onbekende jongen. 'Eh, heb ik je bezeerd?' vroeg hij toen. Zira herpakte zich en haalde haar schouders op.
          'Nee hoor,' merkte ze op. Was hij ook van Metanoia? Ze kon zich zijn gezicht niet herinneren.. maar dan was ze toegegeven ook niet heel erg geïnteresseerd in andere mensen.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.


    Adil Zaire Al-Jurjani


    20 | Metanoia |Already drunk in the hallway | Hassim & Mei


    🙈 Son of Man
          🙉 with a minor in Make A Man Out Of You.
    🙊 Baking Club & Muziek
    Waarom hij zich in godsnaam laten overhalen had door Percy om te drinken van één van zijn vele flessen wist Adil niet meer, maar hij beklaagde het zich wel. Een beetje wankelend begaf hij zich door de hal heen, op zoek naar de juiste weg die hem naar het feest zou leiden. Hij had lang getwijfeld of hij wel zou gaan, beseffend dat er wellicht niet veel goeds van zou komen. Die rede was hij inmiddels zoek geraakt, net zoals de meesten van zijn vrienden. Het enige dat nu door hem heen ging was dat hij naar dat feest toe kon gaan en zijn vrienden vinden, of niet gaan en de hele avond in z'n uppie op zijn kamer zitten.
    Een rukje aan zijn half verkeerd geknoopte shirt bracht hem nog verder in onbalans, waardoor hij even steun moest zoeken bij de muur. Hij draaide zich om, in de hoop diegene die dit veroorzaakt had te vragen wat hun reden hiervoor was. Zijn verbazing was dan ook groot toen hij niemand zag. Een bekend geluid zorgde er echter voor dat hij zijn blik naar beneden richtte, waar Hassim hem vragend zat aan te kijken.
    "HATSJIE!" bracht hij uit, plotsklaps dolgelukkig. Dat de tijger zijn vreugde deelde werd duidelijk toen deze zijn gigantische poten tegen de borstkas van Adil zette, en daarmee de dronken Arabier alsnog onderuit haalde. Lachend tuimelde de jongeman naar beneden, zijn armen stevig om de levende knuffelbeer geslagen. De onoverkomelijke niesbui die daarmee gepaard ging nam hij daar graag bij. Het tweetal rolde nog even verder over de vloer, waarna Adil zich overeind drukte.
    "Jij wil gewoon spelen, is het niet?" Hij nam de pluizige wangen van Hassim in zijn handen en wreef er fanatiek over. "Wie is een flinke Hatsjie? Wie is een flinke Hatsjie? Jij bent een flinke Hatsjie!" grinnikte de aangeschoten student. Zonder er verder nog veel woorden aan vuil te maken gebruikte hij zijn krachten om van gedaante te wisselen. In plaats van een jonge kerel en een tijger bevonden zich nu een guitig kapucijn aapje en een tijger in de gang. Het duurde niet lang eer die laatste door had dat er eindelijk met hem gespeeld zou worden, waarna hij prompt de achtervolging in zette. Behendig wist Adil de meppende poten te ontwijken, door op, onder en naast de grote kat te springen. Hij kreeg echter toch een tik te vangen toen hij afgeleid werd door een figuur in de verder. Koprollend, op zoek naar zijn evenwicht en wat nu weer precies boven of onder was, rolde het aapje door de gang met de tijger er trots achteraan hobbelend. Hij schudde even zijn hoofd en stak plagerig zijn tong uit naar de gestreepte reus, alvorens hij op de schouders van de voorbijgangster klom. Hij wilde haar aanspreken, tot hij besefte dat ze hem in deze gedaante niet zou begrijpen. Adil klom terug langs de dame naar beneden en toverde zichzelf terug in zijn eigen lichaam.
    "MEI!" begroette hij zijn klasgenote al net zo enthousiast als hij net bij de tijger had gedaan. "Kom met ons spelen, Mei!" Hij greep haar bij de hand en trok haar de hal in, dichter naar Hassim toe. Deze was inmiddels op zijn rug gaan liggen, met de poten in de lucht, bijna smekend om aaitjes.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.


    Mei Kiyoko Hamada



    Daughter of Hiro Hamada| 20 years | Metonia| With Adil| Hallway

    In tegenstelling tot veel van Mei haar andere klasgenoten had de jongedame geen enkele bedoeling om naar het feestje van de avond te gaan. Ze had er vanmiddag voor het eerst over gehoord, maar iedereen leek duidelijk een zekere enthousiasme hebben voor het eerste feest met de Ira studenten. Mei kon ergens best begrijpen waarom iedereen zo nieuwsgierig was naar de wijze waarop de Ira studenten een feestje wisten te bouwen, maar het wist Mei gewoon niet echt te interesseren. Niet het idee van een wild feestje, in sanfransokyo was ze ook naar genoeg feestjes geweest, voornamelijk huis feestjes, waar ook drank werd geschonken. Mei dronk dan vaak ook wel, niet te veel, want ze wou niet al haar hersencellen afbreken, maar dit trok haar gewoon niet. Waarschijnlijk waren het de Ira studenten die Mei toch een beetje angst aan deden, ze had genoeg vreemde mensen gezien in haar leven, ze vond genoeg van de Metononia studenten eerst ook maar raar, maar de Ira studenten waren een nieuw soort.
    In plaats van naar het feest gaan had Mei een groot deel van haar tijd gespendeerd in het robotica lab, waar ze even aan haar nieuwe robot had gesleuteld, maar uiteindelijk besloot ze toch maar terug te gaan naar haar kamer. Misschien kon ze vroeg slapen vandaag. Op haar weg terug werd ze ineens half aangevallen door wat leek op een hondsdolle aap. Mei keek naar het kleine dier wat over de vloer van de gang rolde alsof onderuit was gegleden op een ski piste. Vervolgens wist het dier via Mei haar been omhoog te klimmen, waardoor Mei niet precies wist wat ze moest doen. Ze was goed met robots, niet goed met dieren. Gelukkig liet het dier zich al snel weer naar beneden glijden.
    "MEI!" begroette Adil haar toen hij zichzelf weer terug had gebibidi babidi buud, hoe haar mede studenten dat magie ding allemaal deden bleef voor Mei nog altijd een enorm raadsel. 'Ah jij bent het,' grinnikte Mei terwijl ze een hand door haar donkere haren heen haalde. "Kom met ons spelen, Mei!" zei Adil terwijl hij Mei haar hand in de zijne pakte en haar de gang door trok. Mei keek even naar Adil en kon het niet laten om nog een keer te grinniken. 'Oh god,' zei Mei. 'Jij hebt jezelf moed ingedronken voor het feestje of niet?' Mei keek naar de tijgen die op de grond lag niet wetend wat Adil wou dat ze deed, dat beest was bijna twee keer zo groot als zij zelf was.


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    L A R S E N      N I K L A S      O L D E N B U R G

    20            Magic studies            With Lucien




    De neiging om Lucien achter te laten werd steeds groter. De jongen vermaakte zich prima met de paal, waarschijnlijk zou hij het niet eens door hebben als ik hem zou verlaten. Toch was ik nog steeds bij hem, ondanks het feit dat ik steeds meer op hem moest letten. Ik voelde me net een vader die zijn zoon er constant op moest wijzen dat hij iets niet aan moest raken. Ik vroeg mezelf dan ook om de minuut af waarom ik niet gewoon opstapte. Was ik dan misschien toch een softie geworden en wilde ik hem niet aan zijn lot over laten? Of had het misschien meer te maken met het feit dat ik op dit moment liever niet alleen wilde zijn?
    Ik had een glimps van Olivia opgevangen in de menigte en samen met het voorval met Lillian zat het me allemaal toch niet erg lekker. Het deed me aan mijn familie denken en aan hoe erg ik ze eigenlijk miste. Ik wilde deze gedachten zo snel mogelijk verbannen uit mijn hoofd maar dit zou niet gaan als ik alleen in mijn kamer zou gaan zitten piekeren en of ik het nou leuk vond of niet, ik kon niet ontkennen dat Lucien naast goede afleiding ook een prima luisterend oor bood. Als ik me eens niet zo goed voelde vond ik altijd comfort in Lucien en dat zou nu ook niet anders zijn, ondanks dat hij misschien iets te diep in het glaasje had gekeken.
    Ik keek toe hoe de jongen met de paal aan het flirten was en had me af gevraagd hoe hij tijd vrij maakte voor deze hobby terwijl hij iedere dag wel meerdere scharrels had, iets wat waarschijnlijk al genoeg van zijn tijd in beslag nam. 'Maar Larsen, er zit ergens toch wel een gelijkenis tussen paaldansen en wat ik met mijn scharrels doe.' ik fronste en hield mijn hand naar hem op om aan te tonen dat hij er niet verder over hoefde te gaan. 'Lucien, wat jij met al je andere scharrels doet hoef ik niet te weten.' zei ik ietwat kortaf. Het was over het algemeen bekend dat Lucien het bijna met de hele school gedaan had en het was niet iets waar ik graag mee geconfronteerd werd.
    Vervolgens vroeg Lucien wat ik wilde doen en ik begon met aan te geven met dingen die ik absoluut niet wilde doen. Ik wilde niet de rest van de avond achter Lucien aan rennen als een waarschuwende vader en ik had er al helemaal geen zin in om weer kots te ruimen, iets wat ik hem ook duidelijk maakte. Tot mijn verbazing bracht hij hier niets op in en leek hij het er mee eens te zijn. Lichtelijk verbaasd knikte ik.
    Lucien leek de paal beu te zijn en had hij deze ingeruild voor mij. Zijn hand liet hij rusten op mijn bovenbeen, hiermee natuurlijk iets suggererend. Hoewel ik het wel eens was met deze suggestie vond ik wel dat hij zich eerst even wat op moest frissen. Ik kon me voorstellen dat hij liever niet bij een ander onder de douche stapte maar ik kon me ook voorstellen dat hij Seth liever niet tegen het lijf zou lopen dus bood ik hem de keuze om te kiezen of hij naar zijn eigen kamer wilde of naar die van mij. 'Die van jou,' dat was een kort maar duidelijk antwoord. Ik knikte en pakte Lucien zijn hand van mijn bovenbeen. Ik stond op en wachtte tot Lucien hetzelfde zou doen, al zou dit wellicht even duren. 'Tenminste als je kamergenoot het niet erg vind. Of neemt hij vanavond een scharrel mee? ik draaide me abrupt naar Lucien om en keek hem met een frons aan. 'Nee, dat gebeurd niet.' zei ik kortaf en keek weer voor me uit en sloeg mijn armen lichtelijk gepikeerd over elkaar.
    Toen ik Olivia had gezien zag ik ook dat ze niet alleen was maar het wel erg gezellig had met Ilyas. Ik hield mijn zusje wat op afstand maar dat betekende niet dat ik niets om haar gaf. Ik vond het geen fijn idee dat ze misschien dingen met Ilyas zou doen op mijn eigen kamer dus wuifde ik dit onderwerp gelijk weg. Ik wilde er niet eens denken aan mijn zusje haar liefdesleven. 'Kom,' zei ik en trok Lucien abrupt omhoog van het muurtje en trok hem mee richting mijn kamer.
    Ik was vandaag wel erg licht geraakt en moest mezelf weer herpakken. Eenmaal aangekomen in mijn kamer draaide ik de deur op slot, ik had er geen zin in dat Ilyas misschien binnen kwam wandelen. Hij kon kloppen, toch?
    Ik zuchtte eens diep en draaide me daarna weer naar Lucien, wie ik licht grijnzend aan keek. 'Ik help je wel even,' zei ik en plaatse mijn handen aan de rand van zijn shirt om deze vervolgens voor hem uit te trekken. De grijns die op mijn gezicht speelde werd bij het zien van Lucien zijn ontblootte bovenlijf automatisch breder en met een van mijn koude vingers volgde ik de tekening van zijn buikspieren.
    Vervolgens liep ik naar de kast toe en pakte ik een handdoek voor de jongen, welke ik naar hem toe gooide. 'Hier, vangen.' een brede grijns vormde zich rond mijn lippen, eens kijken hoe goed zijn reflexen waren met een drankje op.


    How far is far

    D Ɵ M I N I Ɔ      "Ð o M"      TЯ R A N      I N g S L Ǝ I G h

    24            Colors Of The Wind            Dominic/March            With Percy




    Mijn zin kreeg ik uiteindelijk wel, die kreeg ik immers altijd. Eenmaal ik iets wilde ging ik over lijken, soms letterlijk, soms figuurlijk. Ondanks dat ik wist dat ik mijn zin toch wel zou kregen genoot ik niet minder van Percy zijn reactie en tegen gestribbel. Ik moest toegeven, Percy maakte het me lastiger dan anderen en ik hield wel van een uitdaging. Ik verveelde me tenminste niet.
    De protesterende geluidjes die hij produceerde lieten me genieten. 'Oh, Percy, je bent hilarisch.' lachte ik en liet met deze woorden mijn hand op zijn borst rusten.
    "Oh hou op, avond met jou en dan hoop ik je kop niet meer terug te zien" Percy leek het op te geven en mij mijn zin te geven, told you, I always get my way. Er speelde dan ook tevreden grijns rond mijn lippen. "Komop , ik laat je zien wie er hier aant roer is." sprak de piraat nu ook met een grijns en lichtte eindelijk zijn achterwerk van de tonnen en trok mij mee. Het zakje pilletjes wat ik meerdere malen voor zijn neus had laten bungelen stak hij in zijn zak en ik keek ernaar als een kind naar zijn door de wind meegenomen ballon keek. 'Hey, het is wel de bedoeling dat ik die terug krijg.' prostesteerde ik maar gaf me verder volledig aan hem over. Ik hield wel van bezitterig.
    " Een halve pil, vluggertje en daarna krijg ik nog een drankje van je tegoed. Daarna wil ik je niet meer in mijn buurt hebben." zei hij tegen me nadat hij me hardhandig tegen de muur aan gekwakt had. Ondanks dat mijn rug toch wel een klap had gehad kon ik niets anders dan grijnzen. Ik gaf mezelf mentaal een schouderklopje, ik had het weer voor elkaar. Ik knikte of ik hem begreep, echter gingen al zijn woorden vlak langs me heen. 'Oh, dat zeg je nu, darling.' grijnsde ik breed en sloeg mijn armen om zijn nek heen. Ik keek hem uitdagend aan en beet op mijn lip toen hij zijn onderlichaam opnieuw tegen die van mij aanduwde. "Ik ben nergens bang voor." zei hij vastberaden. 'Oh nee?' zei ik wat hees en liet mijn handen door zijn haar glijden. 'Laat maar zien dan.' zei ik uitdagend en hielp hem met het uittrekken van mijn shirt. Hierna vond mijn hand zijn weg naar zijn broekzak om het zakje met pilletjes wederom terug te verkrijgen. Ik pakte één pilletje uit het zakje en stopte het zakje daarna weer terug alleen dit keer in mijn eigen broekzak.
    Het pilletje legde ik op mijn tong, zo zou ik tenminste zeker weten dat hij niet plots terug zou stribbelen. Ik bracht mijn gezicht dichter naar die van hem en zorgde er in samenwerking van mijn tong en lippen voor dat hij zijn deel van het pilletje binnen kreeg. De drugs die ik eerder vandaag binnen had gekregen begonnen alweer uit te werken en hoopte dat deze zo snel mogelijk effect zou hebben. Al snel flitste mijn realiteit weer naar een compleet andere. Percy was plots voor me verdwenen en ik waande me in een kille, koude omgeving in plaats van het drukke feestje waar ik me een seconde geleden nog had bevonden. De enige die ik zag was mijn zusje, wie in een gedoken op de grond zat. Ik rijkte naar haar uit en legde mijn hand op haar schouder. Ze draaide zich om en in plaats van haar lieve glimlach te zien stroomde er bloed uit haar ogen en niet veel later lag haar hoofd op de grond. Ik sloeg een kreet en Percy zijn handen brachten me weer terug bij bewustzijn. Echter duwde ik hem van me af. 'Blijf van me af!' zei ik luid en liep ik een stukje terug met mijn handen verstrengeld in mijn haar. Normaliter brachten mijn verschillende realiteiten me niet zo in paniek maar nu ging het over het meest gevoelige onderwerp, mijn zusje. Ik begon snel te ademhalen, iets wat meer weg had van hyperventileren en liet me met mijn rug tegen de muur aan op de grond zakken. Ik had geen idee meer waar ik was. Mijn omgeving was niet veranderd maar de studenten waren terug, in clusief Percy wie ik nu verwilderd aan keek.


    How far is far

    Lucien Étienne Richard



    Son of Gaston | 22 years | Ira | Outfit | At the party |With Larsen

    Met een grote grijns op zijn gezicht had Lucien Larsen verteld dat er ergens toch wel een kleine vergelijking te vinden was tussen paaldansen en Lucien zijn echte hobby, zijn scharrels. 'Lucien, wat jij met al je andere scharrels doet hoef ik niet te weten.' zei Larsen vrij direct, Lucien grinnikte kort en hield zijn handen verontschuldigend omhoog. 'Whatever you please,' zei Lucien tegen de blonde terwijl een lichtelijk zelfvoldane grijns op zijn gezicht verscheen.
    Hierna had hij zichzelf al snel naar Larsen toe bewogen, hij bewoog zichzelf liever om Larsen heen dan om de koude paal die hij vast had gehouden. Lucien liet langzaam een hand door zijn donkere haar heen halen terwijl hij afwachtte wat Larsen zou zeggen nadat Lucien had aangegeven toch net iets liever naar de kamer van de blonde jongen toe te gaan. Lucien had nog wel even gesuggereerd dat Larsen zijn kamergenoot, wie het ook maar moest zijn, misschien wel een scharrel mee terug zou nemen, deze suggestie leek Larsen echter niet bepaald enthousiast te maken. 'Nee, dat gebeurd niet.' zei Larsen kortaf, Lucien trok even zijn wenkbrauw op, 'Als er iets is...' Lucien maakte zijn zin niet volledig af, hij wou Larsen er op wijzen dat hij altijd met hem kon praten mocht hij dat willen, maar ergens dat Lucien dat Larsen dat zo ook wel zou begrijpen. Lucien had Larsen vaak genoeg verteld over zijn 'problemen' dat hij best naar Larsen zou willen luisteren. Lucien moest zeggen dat hij een best goede luisteraar was, voor het grootste deel dan, hij gaf achteraf vaak iets van advies, maar wist op één of andere wonderbaarlijke manier het gesprek toch weer over zich zelf te laten gaan. Maar hij luisterde in ieder geval, dat was iets.
    'Kom,' zei Larsen vervolgens plotseling terwijl hij Lucien zijn hand in de zijne nam en hem van het muurtje af wist te trekken. Waarbij Lucien even twee seconden nodig had om weer in balans te komen, niet dat die twee seconden hem echt werden gegund, Larsen leek ineens wel heel veel haast te hebben om terug naar zijn kamer te gaan. Misschien dat de avond toch spannender werd dan Lucien in de eerste instantie had verwacht.
    In de kamer aangekomen draaide Larsen direct de deur achter hen op slot, Lucien keek zelfvoldaan van de deur naar Larsen die inmiddels verder de kamer in was gelopen. Zelfs nu had hij duidelijk nog de charmes om de ijs prins te verleiden.
    'Ik help je wel even,' zei Larsen die plotseling voor Lucien stond, Larsen zijn koude vingers vonden de onderkant van Lucien zijn shirt. 'Dank je wel,' zei Lucien terwijl de grijns op zijn gezicht nog iets breder werd. Larsen zijn vingers gingen inmiddels langzaam over Lucien zijn lichaam, heel even pakte Lucien Larsen zijn hand vast, maar voordat hij nog iets kon doen had Larsen zich alweer omgedraaid en pakte hij iets uit de kast. 'Hier, vangen.' zei de blonde jongen waarna hij een handdoek in Lucien zijn richting gooide. Gelukkig was Lucien nog altijd een geweldige atleet met een geweldige hand oog coördinatie dus wist de jongen de witte handdoek met gemak te vangen. 'Dank je wel,' zei Lucien waarna hij naar de blonde jongen knipoogde. Hierna trok hij zijn schoenen en zijn sokken uit, toen hij dit gedaan had draaide hij zich langzaam om en ontdeed zich ook van zijn laatste kledingstukken. Zonder zich echt om te draaien, de rest kwam later, keek Lucien nog even naar Larsen met een ondeugende grijns. 'Ik zie je zo.'
    Eenmaal in de badkamer zorgde Lucien ervoor dat hij een paar glazen water achterover sloeg, daar zou sobere Lucien hem morgen dankbaar voor zijn en hij hoopte dat het ook iets deed aan zijn adem. Hij kon moeilijk Larsen zijn tandenborstel stelen, dan ging Lucien toch maar voor de optie van het mondwater wat hij vond in één van de kastjes. Hierna stapte Lucien uiteindelijk in de douche, maar hij hield het maar kort, hij wou Larsen natuurlijk niet laten wachten.
    Na de douche kwam Lucien wel tot de kleine realisatie dat zijn 'stripact' van eerder er nu wel voor zorgde dat hij geen kleding hier had. Tactisch wist hij zijn handdoek om zijn middel te knopen, waarna hij nog even in de spiegel keek. Inmiddels had hij al wat meer kleur op zijn gezicht gekregen en de douche zelf had hem ook beter laten voelen. Een tevreden zucht rolde over Lucien zijn lippen terwijl hij snel een hand door zijn donkere haar heen haalde, niet dat het veel uithaalde, want ja hij zag er zo ook al goed uit.
    'Ik hoop dat ik je niet te lang heb laten wachten.'


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    L A R S E N      N I K L A S      O L D E N B U R G

    20            Magic studies            With Lucien




    Hoewel ik het in elke toonaarde zou ontkennen had deze hele Metanoia toestand zijn sporen op me achter gelaten. Op Ira was het makkelijk om mijn verleden achter me te laten er was daar niets wat me er mee confronteerde. Maar door de hallen van Metanoia liep Olivia rond. Ik deed wel of het me allemaal koud liet maar diep vanbinnen deed het toch wel wat met me. In plaats van als een normaal persoon er met iemand over te praten, zoals Lucien nog had voorgesteld, kropte ik het op. Zo ben ik altijd met mijn gevoelens om gegaan. Als ik het negeerde was het er ook niet. En het heeft lang gewerkt maar nu ik er iedere dag mee geconfronteerd werd begon het me langzamerhand op te breken.
    No way though dat ik het aan Lucien ging vertellen. Ik vertrouwde hem maar ik wilde de muur om mij heen nog niet laten vallen. Ik had geen zin om over gevoelens te praten, ik wilde ze juist vergeten. Ik trok Lucien mee naar mijn kamer zodat hij zich wat op kon frissen en we eindelijk onze avond zouden kunnen hervatten.
    Ik had graag dat Lucien een beetje op schoot met opfrissen, ik wilde zo snel mogelijk mijn verstand op nul krijgen. Echter kon ik het niet laten om hem wat te teasen en zijn lichaam vast wat te bewonderen. Lucien was knap en gespierd en daar was hij zich maar al te goed bewust van. Zijn arrogantie ging me soms wat ver en dat hij er mee te koop liep was ook niet echt mijn ding maar dat nam zijn schoonheid niet weg.
    Ik keek met een speelse grijns op naar Lucien terwijl ik mijn hand over zijn buikspieren liet gaan. Lucien had mijn hand vast gepakt maar ik was alweer bezig met iets anders. Voordat deze aanraking uit zou lopen in iets meer dan dat leek het me beter dat Lucien zich eerst even kots vrij zou gaan maken.
    Tot mijn verbazing wist de jongen de handdoek die ik hem toe wierp te vangen. Er was nog hoop dus. De jongen bedankte me en ik rolde mijn ogen met een kleine grijns. Ik leunde wat tegen de muur aan en keek toe hoe Lucien zich voor mijn ogen uitkleedde. Echter liet hij genoeg aan de verbeelding over gezien ik alleen zijn achterkant te zien kreeg. Al moest ik niet klagen over dat uitzicht. 'Ik zie je zo.'
    Eenmaal Lucien écht vertrokken was richting badkamer ging ik met een zucht zitten op mijn bed. Ik haalde mijn handen even over mijn gezicht en daarna door mijn haar waar het model inmiddels compleet uit was. Er bengelde een paar verdwaalde plukken haar voor mijn gezicht en probeerde me daar op te focussen. Ik probeerde alles om maar niet weer af te dwalen in gedachten. Ik wilde mijn avond met Lucien niet verpesten.
    Ik besloot mijn blouse alvast los te knopen, die dingen waren altijd zo irritant om snel uit te krijgen.
    Gelukkig liet Lucien niet al te lang op zich wachten. Ergens verbaasde dit me, de ijdeltuit zijnde die hij was, maar klagen mocht ik niet.
    'Ik hoop dat ik je niet te lang heb laten wachten.' ik schudde grijnzend mijn hoofd en stond op van het bed om naar hem toe te lopen. Mijn ogen gleden af naar de witte handdoek die ik hem een moment geleden gegeven had welke nu rond zijn middel hing. 'Nee, al heb ik je wel gemist hoor,' zei ik met een speelse grijns en keek hem aan. Vervolgens trok ik hem aan de rand van zijn handdoek dichter naar me toe. 'Ik zie je graag shirtloos maar naar mijn smaak draag je toch nog iets teveel.' grijnsde ik en maakte zijn handdoek los zodat deze in een hoopje op de grond viel. Ik liet mijn ogen eens over hem heen gaan en grijnsde nog breder.
    'That's more like it.' grijnsde ik. Mijn hand legde ik op zijn wang en volgde daarna zijn kaaklijn terwijl ik hem aan keek. 'Je ziet er een stuk beter uit nu.' zei ik en haalde vervolgens mijn hand door zijn donkere haren. Ik bracht mijn lippen naar zijn oor. 'Dus, vertel me eens wat je plannen zijn voor vanavond, ik ben benieuwd...' zei ik zacht en drukte daarna mijn lippen op zijn kaak. Lucien was de perfecte afleiding op het juiste moment en ik was hem er dankbaar voor.

    [ bericht aangepast op 18 jan 2020 - 13:37 ]


    How far is far

    Lisea Melisita

    You were like a wonderful bloom
    in a garden full of weeds.


    Lisea - kunst & magie - outfit - gangen met Beau & Finn



    'Normaal zijn feestjes ook niet echt ons ding maar we wilde het eens proberen. Met jou in de buurt wordt het vast gezellig, toch?' Een grote glimlach sierde mijn lippen. Ze hadden weer eens gelijk, vond ik in ieder geval. Hoewel ik niet op wilde scheppen, was het wel mijn daadwerkelijke mening. Ik was nou eenmaal erg sociaal, deed gewoon lekker mijn eigen ding. Wat een ander daar dan van vond, boeide me meestal niet zoveel. Vaak kwamen daar bijzondere situaties uit voort, waardoor we altijd hard konden lachen. 'Maar natuurlijk. Daar zorgen we wel voor!', zei ik dan ook. Even keek ik weer naar Olivia en Ilyas. Ik moest en zou er zeker van zijn dat het allemaal goed ging. Wanneer gingen ze nou eindelijk eens erkennen dat er iets tussen hen speelde? Al zo vaak had ik Olivia verteld dat ze zich moest uitspreken over haar gevoelens. Dat het allemaal wel goed zou komen. Mijn vriendin luisterde er echter nooit echt naar. 'Ah kom op! Hij vindt je geweldig Liv! Dat is overduidelijk. Het kan niet misgaan!' Hoe vaak ik het ook herhaalde of ze probeerde samen te brengen, er gebeurde niks.
          'Ehm..', begon Finnley toen ik hem gevraagd had naar The Light we Lost. Hij had het niet gelezen. Dat was overduidelijk. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hem aan. Misschien wist hij me te verassen. Helaas. Ik voelde hoe de teleurstelling me snel overspoelde. Ik vond het zo'n geweldig boek. Had het hem met trots aangeraden. 'Maar ik zal er binnenkort aan beginnen.' Thank goodness. 'Daar houd ik je aan.'
          Ik was volop aan het dansen toen ik de woorden van Finnley hoorde. 'Ik haat dit', had hij gezegd. Potverdorie. Nog even nam ik een slok van mijn drankje, die ondertussen op was. Nonchalant haalde ik mijn schouders op, waarna ik de beker naar achter gooide. Langzaamaan begon ik de alcohol wel te voelen. Alles draaide een beetje en ik kreeg het er warm van. Het effect werd versterkt, want waar ik normaal al veel schijt aan had aan, deed het me minder en minder. 'Zo moeilijk is het niet!' Uit een reflex pakte ik Finnleys hand, die ik vervolgens omhoog gooide. Typisch. Ik draaide er een pirouette onderdoor en liet zijn hand vervolgens weer los. Het leek zo allemaal heel wat. 'Zie! Simpel!' Voorzichtig keek ik naar Beau, om zijn dansmoves te analyseren. Beau leek er een stuk comfortabeler mee. Hij was al wat losser. Over losser gesproken, ik kon nog wel een drankje gebruiken. 'Blijf hier! Ik ga nog wat drinken halen!' Ik schreeuwde misschien iets harder dan nodig, maar de muziek leek met de minuut harder te gaan. Met een ruk draaide ik me om. Zelfverzekerd danste ik richting de bar. Deze hele avond zou ik nooit vergeten. Ik vond het nu al geweldig en het feest was pas net begonnen!

    ❅            ❅

    De kleurtjes en muziek stegen me naar mijn hoofd en ik werd ineens echt ontzettend vrolijk en warm, zo warm dat ik een klein wolkje boven mij en Ilyas had gecreëerd. Met een vrolijke twinkel in mijn ogen keek ik naar Ilyas, die er nog beter uit leek te zien dan normaal. Ik voelde me zo geliefd en op mijn gemak, geen idee waar dat ineens vandaan kwam. Voorzichtig danste ik dan ook met het mooie verschijnsel dat voor me stond. Het zag er bij hem heel natuurlijk uit, maar ik was dit niet echt gewend. Hij deed het een beetje voor en probeerde me te begeleiden bij het dansen.
          'Het is een beetje zoals in Agrabah, heupen los, ontspan je wat.' Vertelde Ilyas terwijl hij het zelf voordeed. Hij nam mijn armen en draaide me om, waardoor ik nu met mijn rug tegen zijn borst aan leunde. Ik voelde zijn bewegingen en deed voorzichtig mee, het leek redelijk goed te gaan. Het wolke boven ons liet kleine vlokjes naar beneden vallen waardoor het iets minder heet was hier, ik smolt bijna, ondanks dat ik niet helemaal wist of dat nou door het dansen kwam of door Ilyas. Hij was het er mee eens dat het wolkje goed verkoelend werkte, waardoor er een glimlach op mijn gezicht stond.
          'Hee, ik kom jullie even storen. Hier zijn jullie drankjes.' Hoorde ik Lisea plots zeggen. Ilyas leek te schrikken en liet me los, ook ik stond blozend Lisea aan te staren. Ze gaf ons de drankjes en verliet snel weer ons gesprek. Voorzichtig nam ik een slok van het drankje dat ze me gaf, punch leek het wel? Het smaakte heerlijk en ik voelde meteen het warme gevoel door mijn lichaam gaan.
          'Wil je verder dansen? Of ....' hoorde ik Ilyas voorzichtig vragen. Met blosjes op mijn wangen knikte ik op zijn woorden, niks liever dan dansen met hem. In mijn ene hand hield ik mijn drankje en mijn andere hand liet ik op de schouder van Ilyas hangen, zodat we in hetzelfde ritme konden bewegen.
          'Dit is echt best lekker, jij drinkt niet toch? Ik heb eigenlijk ook nog nooit eerder gedronken,' grinnikte ik vervolgd door een slokje van de punch.
    Olivia Anna Oldenburg
    You will find the warmth of love in the coldest of ice.

    Olivia - onderwijs - outfit - The party with Ilyas


    - thank you for existing -



    For life and death
    are one,
    even as the
    river and the sea
    are one.



    WANNEER      Nesrin een triomfantelijke blik had opgeroepen voor haar geslaagde toverkunsten, voelde Seth zich triomfantelijk over zijn eigen succesvolle optreden. Per slot van rekening had hij enkel lof gekregen op zijn voorgaande grappen. Met een brede glimlach kwam hij tot stilstaan bij de dranktafel, waar de jeugdige vrouw haar oponthoud had genomen.
          “Prachtig, nietwaar?”, liet Seth haar weten met zijn levendige uitstraling, happig voor complimenten. Hetgeen waar een kleine tijd over heenging voor ze hem aandacht gaf, wat resulteerde in een daad van zichzelf. Waar er eerst echter een bulderend gelach uit zijn keel rolde, was dat na de opmerking van Nesrin langzamerhand weggestorven.
          “Dat was wel lichtelijk overdreven niet.”
    Een diepe frons ontstond op de voorhoofd van de eeuwenoude man, raadselachtig naar de waarheid achter haar woorden. “Maar het aanzicht was wel vermakelijk.” Haar daden, welke voorheen waren stilgevallen, bevonden zich in haar lange haren, haar ranke vingers grepen de lokken bij elkaar in een sierlijke handeling. Echter, zijn gedachten waren niet bij haar en zijn glazige blik keek recht door haar heen.
          “Je hebt gelijk,” gaf hij toe, zijn ruwe hand wreef over zijn kin, “het was wel lichtelijk overdreven. Immers, het was enkel wat geestigheid, er was geen nood om daadwerkelijk over te geven ervan.” Met een diepe zucht eindigde hij zijn revelatie met het vertellen hoe hulpbehoevend het menselijk lichaam is, waarbij hij het bekertje aan zijn lippen zette. Nesrin daarentegen, die haar woorden niet zo intendeerde, liet de betekenis glashelder in haar ogen merken. Ontdaan kuchte hij.
    Ontegenzeggelijk was het, dat zijn grappen in het bijzijn van het verkeerde publiek waren geweest. Immers, in de verblijfplaats der verdoemden hadden ze dit gewaardeerd, op hun lijst gezet zelfs als “grappenmaker van de maand”. Het beeld van een bevroren Lucien was niets meer dan verduiveld vermakelijk geweest, en het feit dat niemand dat inzag, bewees voor hem des te meer dat dit zijn volk niet was.
          Zijn zakken taste hij af naar het pakje sigaretten, die nergens te bekennen was. Simpelweg had Seth een nieuwe tevoorschijn kunnen manifesteren, het gebruik van zijn benen voelde nog vrij ongewoon, maar dit duidde op een nieuwe oefening. Bovendien kon hij na deze aanfluiting van een avond wel wat frisse lucht gebruiken. Kort knikte hij Nesrin gedag en besloot hij zijn benenwagen in gang te zetten. Terwijl Seth dit doet echter, knalde hij tegen iemand aan die buitengewoon afwijkende bewegingen had gemaakt. Een meisje merkte hij, die vast en zeker net zo straalbezopen was als de helft van de studenten hier. Afkeurend schudde de man zijn hoofd, niet onder de indruk van haar (of wiens dan ook) buitensporigheden. Met de afwijzende expressie in zijn kille ogen draaide hij zich om, waarbij hij zijn kleding afklopte. Plotseling vies van de aanraking van een mens, alsof ze niets meer waren dan een bacterie. Een organisme die zich voedde met een ander.
          Enkel om opnieuw tegen iemand op te knallen. Ditmaal ontegenzeggenlijk minder kalm, zijn ijzige blik strak op de persoon gefixeerd, zijn mond niet meer dan een dunne streep en de spieren in zijn kaak helder zichtbaar. De temperatuur om hen heen was naar een nulpunt gedaald, voor heel even, een kort moment, sneed een onhartelijke wind tegen de twee aan —voor het als sneeuw voor de zon weggewaaid was. Net zoals Seth, die als een vloeiende rivier langs de jongen was vertrokken.


    M Σ Ƭ H U Ƨ Σ L Λ H


    VOOR      een derde maal werd hij onderbroken van zijn doel. Deze keer vertrouwde hij zijn instinct die hem vertelde de schreeuw vol paniek op te duikelen. Het duurde niet lang voor Seth de oorsprong van het geluid had gevonden, en de situatie vertelde hem genoeg zonder dat hij zijn krachten had aangewend. Normaliter gesproken zou hij alle belangstelling aan Percival hebben gegeven, die de Dood keer op keer had weten te vermijden, maar dit was één van de malen dat zijn poelen rechtstreeks naar de andere jongeman dwaalden. Ineengedoken. Hyperventilerend. Angstig.
          “March,” fluisterde hij, desalniettemin luid en doortastend genoeg om de mist te kunnen doorboren die hem momenteel martelde, “ik ben er. Het is oké.” Hoewel zijn poelen de panikerende jongen niet verlieten, sprak hij dit keer tegen de piraat.
          “Maak jezelf nuttig en haal wat water. Nu.”
    Zonder March aan te raken, zeeg hij voor hem neer en fixeerde zijn expressie op zijn gelaatsuitdrukking om te peilen wat hij zag, waar hij aan dacht, wat de huidige situatie van hem vroeg. Percival moest hier weg ; het enige waar hij voor kon zorgen, was meer problemen. En hopelijk bleef hij weg.
          “De Engel des Doods is hier niet voor jou. Noch je zuster. Het is jullie tijd niet. Maar ik ben hier —en ik zal gaan als je dat aangeeft.”
          Toegegeven, als een wezen wist hij niet wat handig zou zijn te doen, maar zijn herinneringen lieten hem toe de vele gebeurtenissen na te gaan wanneer hij mensen moest kalmeren voor ze over konden stappen naar Gene Zijde. “Ik weet dat je bang bent, maar je bent veilig bij mij.”
    De plaats hielp eveneens niet met zijn huidige staat van verwarring en paniek, welke vol zat met luide muziek op de achtergrond en flitsende lichten. Hij moest hier weg. Seth keek kort om zich heen, om de omgeving te peilen —Percival was tot nog toe niet terug, maar hij gokte dat het niet lang meer duurde voor die bezopen gek er zou zijn.
          “March —is het oké mocht ik je helpen naar buiten te komen? Probeer ondertussen op je ademhaling te letten; door de neus inademen, en uit door de mond.” Zijn lage stem had een kalme ondertoon die hem verzekerde betrouwbaar te zijn, geborgen, veilig.

    [ bericht aangepast op 23 jan 2020 - 23:09 ]


    [ heaven knows ]