[RPG • 200] Loser Like Me • Speeltopic 1 - Speeltopics

Williamsburg, Virginia • 2019 Valley Vieuw High is een middelbare school met een breed gamma aan na-schoolse activiteiten met de bedoeling zoveel mogelijk leerlingen te bereiken en klaar te stomen voor hoger onderwijs. Verschillende clubs trekken verschillende types jongeren aan, maar de grootste rivaliteit speelt tussen de immer populaire jocks en cheerleaders en de eeuwig gemeden misfits in het show choir. Dit schooljaar is de inzet hoger dan ooit. Wegens bezuinigingen is de schoolraad genoodzaakt één van beide programma's te schrappen. Men heeft besloten dat het team dat zich niet weet te plaatsen voor de Nationals hun subsidies zal verliezen. Wie zal winnen? En wie is gedoemd om zijn schoolcarrière als Loser af te sluiten? Alsof het high school leven voor de nachtegaaltjes van Valley Vieuw's show choir groep; Double Trebble nog niet moeilijk genoeg was, krijgen ze het nu hoogstwaarschijnlijk pas echt te verduren. De gespierde Valley Vipers van het lacrosse team en hun oogverblindende cheerleaders zijn namelijk niet zomaar van plan hun subsidies af te staan aan een paar ellendige losers. De misfits bereiden zich maar beter voor op een hels schooljaar, want als het om winnen gaat is alles fair game.

• Rollen • Double Trebble (Show Choir/Glee Club) • Laurel Kate Hanson • 15 • Mezzo-Soprano, Background Vocals • [VC: Janet Devlin] • [FC: Nadine Leopold] • RTP2 • Beansidhe •Layla Monroe • 18 • Choreo • Mrs.Right • RTP3 • Canaghan • Ezra Blake Morrison • 18 • Tenor, Male Lead • RTP3 • Venustic • Jason Leonard Renfield • 15 • Angry Emo Boy • RTP4 • Witcher • Roger "Ronnie" Vincent Amber • 18 • Goalie • Twin • [Dylan Sprouse] • RTP2 • Witcher • Bodhi Julian Smith • 18 • RTP4 • Venustic The Valley Vipers (Lacrosse Team) • Nick Adam Hanson • 18 • Defender • Mr. Right •[Jacob Elordi] • RTP3 • Beansidhe • Gus Miller • 17 • Attacker • Second in Command • RTP2 • Klaus • Charlie "Clyde" Carson Amber • 18 • Captain • [Cole Sprouse] • RTP3 • Locke • Roger "Ronnie" Vincent Amber • 18 • Goalie • Twin • [Dylan Sprouse] • RTP2 • Witcher The Viper Venoms (Cheerleaders) • Alexandra Madison Turner • 16 • Klaus • Sienna Isabella Coleman • 17 • Cheercaptain • [FC: Thylande Blondeau] •RTP3 • Velns •Taylor Michael Belmont • 18 • Frosty • RTP4 • Beansidhe

NPC's • John Graystone • 52 • Coach Vipers & Venoms • Streng, rechtvaardig, begripvol, veeleisend, aanmoedigend. • Mr. Akihiko Kobayashi • 27 • Danscoach DT • Geduldig, goedlachs, weet het aangename aan het noodzakelijke te koppelen, grote-broer type. • Mrs. Diana Vascez • 37 • Vocal & muzieklerares DT • No nonsense attitude, gaat tot het uiterste, geeft veel tips en ondersteuning • Maximilian 'Max' Thorsen • 17 • Midfielder • loyaal, sociaal, verantwoordelijk, competitief, kort lontje • Harold 'Henry' Benjamin Goldsworthy • 17 • DT piano & achtergrondzang • stil, vriendelijk • Daeho Kang • 17 • Venoms Co-Captain • Extravert, chaotisch, avontuurlijk, goed hart • Micah Emmanuel Kalani • 19 • Venom • Allemansvriend • June Theodora Middlesworth • 17 • Venom • perfectionistisch, onbegrepen, behulpzaam, energiek • Kaylee Felicia Whitesides • 17 • Venom • • Bruce Dillard • 18 • Viper • Arrogant, charmant, niet de slimste, wanordelijk • Struis • Santiago Delgado • 17 • Viper • Extravert, goedlachs, meeloper • Tall, dark & handsome • Dawson Conroy • 19 • Viper • Boyish charm, achterbaks, aanstoker • Justin Bieber look-a-like • Blake Conroy • 17 • Venom • Narcistisch, ijdel, energiek, sportief • Flaming redhead • Misha Goldberg • 18 • Venom • Verlegen, allemansvriend, pienter • All the right junk in all the right places • Giovanni 'Gio' Minetti • 17 • Viper • Softie, tuig, iets te slim en bijdehand voor zijn eigen goed • Smalste en kortste van het team, maar snel als het licht. Zwarte krullen, parelwitte glimlach, en licht gebruinde huid. Italiaanse trekjes. • Demarcus Hayle • 17 • DT • Vocal Percussion & Beatboxing, backing vocals • Zwijgzaam, gefocust, vriendelijk • Donkere huid, dreadlocks, baggy style Hangout plekken The Bleechers: Vooral de Vipers en de Venoms hangen na de training wel eens rond onder de tribune. Ideaal voor wie een sigaret wil roken of voor een potje zoenen. The Crimson Mall:       The Food Court: (2e verdieping) Wat past er nu beter bij tieners dan fastfood? De kids kunnen kiezen tussen Taco Bell, Burger King, Wasabi (sushi), Spudsy Malone's, The Gas Stop Diner, Starbucks of The Captain's Candy Barrel.       The Shops: (gelijkvloers) Macy's, Nordstrom Rack, Topshop, Victoria's Secret, Tommy Hilfiger, Abercrombie & Fitch, (1e verdieping) Sephora, Foot Locker, Target, Dollar Tree, Barnes & Nobles The Arcade: Twee straten weg van de school ligt de Valley Arcade. Er is een wijd assortiment aan spelletjes, zoals Dance Fever, Skee ball, Basket, Pac Man, Space Invaders, Donkey Kong, etc. • Regels • • Minimumpost van 200 woorden. • Reageer minimaal een keer per week (indien je op reis/kamp gaat, geef dan even een seintje) • We sluiten niemand buiten! • Ik ben helemaal voor drama tussen personages, tussen personen is daar in het rpg echter geen plaats voor. • OOC in het praattopic • Probeer 16+ te beperken, daar draait het RPG niet om. • Als je merkt dat iemand vast zit, moeite heeft hun personage bij de groep te krijgen; zet jezelf in hun schoenen en ga samen op zoek naar een oplossing.

[ bericht aangepast op 27 juni 2020 - 19:26 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Fuck. Nick hield niet op, zelfs al had ik hem zo vast dat hij op de grond zou liggen als hij iets probeerde. Ik probeerde terug te denken aan alle keren dat de rollen omgedraaid waren, maar het probleem was dat ik elke keer zo ongecontroleerd was geweest dat ik me maar weinig herinnerde van wat Nick precies had gedaan en gezegd. Daarbij nam ik zijn leiderschap aan, al duurde het soms even, maar hij dat van mij een stuk minder. Ik moest mezelf echt schrap zetten tegen de woedende jongen, die ik nog nooit eerder zo had gezien. Nick wilde zijn toekomst weggooien voor zijn zusje, nobel als hij was, maar no way dat ik dat ging laten gebeuren. Nick had een geweldige toekomst voor zich, die hij met beide handen aan moest grijpen en niet moest vergooien, gezien ik prima alle problemen op me kon nemen. Nog een manier om mijn vader te laten zien dat ik niet zijn opvolger hoorde te zijn en nog een kans om mijn plek op een universiteit te verspelen. Ik wilde niet studeren, zeker niet omdat het zou betekenen dat ik een stap dichterbij mijn horrortoekomst zou zijn. "Je doet helemaal niets." beet ik hem toe, terwijl ik met mijn duimen iets harder op de drukpunten duwde omdat ik Nick voelde bewegen. Precies op dat moment opende de deur met een bekend stemgeluid. Ik was heel even afgeleid, waardoor de tierende Nick nogmaals naast me kon uithalen naar de muur. Layla was terecht bezorgd. Ik was het ook, als ik eerlijk was. Ik kende mijn eigen kracht, te veel ervan, maar ik wist ook dat Nick zou voorkomen dat ik te ver ging, fysiek als het nodig was. Nick had niet zo iemand, voor zover ik wist, omdat het tot nu toe nooit nodig was geweest, en ik wist niet of ik hem zou kunnen houden als ik Laurel in die situatie zou zien, gezien ik dan zelf de eerste zou zijn om klappen uit te delen. Langzaam voelde ik de jongen onder mijn handen kalmeren. Misschien had hij toch zo iemand... Nick's hele houding veranderde onder mijn handen, terwijl hij met tranen in zijn ogen wanhopig onsamenhangende zinnen uitkraamde. Ik kon het niet aanzien om hem zo te zien. De normaal zo zelfverzekerde leidinggevende jongen, verandert in een hoopje onmacht en ellende. Ik had het hem niet moeten vertellen. Dat was een grote fout geweest, in elk geval niet nu. Ik had de hele avond verpest met mijn eerlijkheid. Goed gedaan, Gus. Hij zakte langzaam weg van onder mijn handen tegen de muur en op de grond. Het brak mijn hart om hem zo te zien, vooral omdat ik geen van zijn wensen kon inwilligen. Ik had hem al veel te veel vertelt en ik wist ook dat hoe meer ik Laurel hierover ging pushen, hoe minder ze me zou vertellen en zou vertrouwen. Hoe meer ze het zou achterhouden, en dat was het laatste wat ik wilde. Ik wilde dat ze wist dat ze me kon vertrouwen, ook met dit soort dingen. Ik keek even betekenisvol naar Layla, hopend dat zij wel wist wat ze met Nick in deze situatie aanmoest. Ik wilde niet weer mijn mond voorbij praten, maar tegelijkertijd kon ik niet liegen, dat wist iedereen. "Het heeft te doen met Laurel, iets persoonlijks. Meer kan ik echt niet zeggen, sorry." Ik sloeg nog even mijn ogen neer naar Nick. "Als ik meer weet laat ik het je meteen weten. Doe alsjeblieft geen gekke dingen tot die tijd, okay? We gaan dit samen oplossen, zoals altijd, maar een stap tegelijk. Random mensen afranselen heeft nooit iets opgelost." Dit was de belofte dit Nick mij keer op keer had gegeven als ik was ontploft, en hij had zich er altijd aan gehouden, en het was altijd goed gekomen. Ik hoopte maar dat hij ook genoeg in mij vertrouwde om te luisteren. Erna keek ik toch weer even naar het meisje, die er teer uitzag, maar waarvan ik wist dat ze best haar mannetje kon staan. "Lukt het jou verder met hem?" vroeg ik met een zachte stem, terwijl ik de gebroken toon probeerde te verdoezelen. De aandrang naar drank kwam weer sterk in me naar boven. Man, wat haatte ik mezelf op dit soort momenten. Ik was misschien wel al lang nuchter, de verslaving zat nog altijd in mee, en dat werd op lastige momenten als deze maar wat duidelijk.

[ bericht aangepast op 19 april 2020 - 14:53 ]

---

Bowties were never Cooler

---

Valley Viper Captain - 18 - With Ezra and Laurel

Waar er normaal gesproken al geen touw aan mijn gevoel vast was te knopen was het nu wel heel erg. Enerzijds voelde ik me geweldig na wat er zich vanmiddag tussen mij en Ezra had afgespeeld maar anderzijds volgde er ook meteen het stekende gevoel van het voorval met Ronnie. Helaas overstemde dat tweede grotendeels het gelukzalige gevoel waardoor even niet meer wist wat ik nou met mezelf aanmoest toen Ezra me alleen gelaten had. Natuurlijk had hij gevraagd of hij wel kon vertrekken maar wie was ik om hem tegen te houden. Ik kon toch slecht in de weg van al zijn afspraken gaan staan. Normaal gesproken wanneer ik me zo voelde zocht ik Ronnie op, iets wat nu dus ook niet kon. Al met al maakte het dat ik me moederziel alleen voelde. De jongens waren allemaal druk met de overwinning te vieren, iets waar ik me ook mee bezig hoorde te houden. Echter stond ik in plaats daarvan op het parkeerterrein van het motel in mijn eigen zelfmedelijden te verzuipen. Mokkend gooide ik mijn zo goed als opgerookte sigaret op de grond en trapte deze uit. Nu ik niemand lastig kon vallen met mijn problemen had ik maar naar nicotine gegrepen - weliswaar bij gebrek aan beter. Of het echt hielp wist ik niet maar het had de warboel die zich in mijn hoofd afspeelde tenminste voor enkele seconden stil weten te krijgen. Maar nu? Wat moest ik nu weer gaan verzinnen. Ik kon natuurlijk naar het feestje van Taylor gaan maar ik wist niet of ik dat wel zou gaan trekken. Er hoefde namelijk ook maar één ding te gebeuren en ik zou werkelijk waar ontploffen. Wat neveus staarde ik naar het beeldscherm van mijn telefoon. Geen nieuwe berichten, althans, geen die er toe deed. De enige namen waar ik met smart op aan het wachten was tot ze op het beeldscherm zouden verschijnen waren die van Ezra en Ronnie. Ik slaakte een zucht. Ik kon hier wel de avond zo blijven staan maar wat zou ik daar in vredesnaam mee opschieten? Ik wist niet of Ezra op me zat te wachten, misschien was hij juist blij dat hij even van me af was... Toch besloot ik maar op zoek te gaan, fuck it. Als hij me liever niet in de buurt had zou ik wel een teamgenoot gaan vervelen. Na verschillende begroetingen en schouderklopjes ontvangen te hebben viel mijn oog op Ezra. Hij was niet alleen maar dat mocht de pret niet drukken. Ik liep op het stel af en sloeg mijn arm om Ezra heen. 'Hey, handsome,' grijnsde ik waarna ik zonder ook maar enige aarzeling mijn lippen voor een klein moment op die van hem drukte. Na wat er vanmiddag was gebeurd was ik de schaamte een beetje voorbij. Het was niet dat ik me voor Ezra schaamde, ik was gewoon bang voor de reactie, en dan met name die van Ronnie. Maar sinds hij nu van het geen wat er tussen Ezra en mij speelt op de hoogte is, voel ik er niet zoveel meer voor het nog langer geheim te houden. Misschien was het wat impulsief, maar goed, dat was ik wel vaker. Mijn blik gleed op Laurel en ik glimlachte naar haar. 'Mevrouw,' grijnsde ik en gaf haar een knikje. 'Gezellig aan het bijkletsen? Nog sappige roddels die ik moet weten?' vroeg ik waarna ik me weer op Ezra focuste, ik kon het gewoonweg niet laten. Hoewel ik mijn gevoelens voor de jongen maanden lang heb weggeduwd en verstopt, was ik van plan er niet langer meer voor op de loop te gaan. Er was nog niets zeker en het was misschien ook nog een beetje ontdekken, maar wat ik wel wist was dat ik hem serieus gemist had dat eventjes dat ik alleen was geweest, dat moest toch wat zeggen?

---

How far is far

---

• 18 • Double Trebble • Mrs. Right • w/ Gus & Nick •

Layla huiverde bij de machteloze kreet die Nick slaakte. Wat er ook aan de hand was, het was totaal niet goed. Haar hart bonsde onrustig in haar borstkas en de drang om naar Nick toe te gaan oversteeg bijna haar versteende houding — Layla durfde pas bij de deur weg, eens ze er zeker van was dat Nick er niet alsnog doorheen stormde.
      "Lay, ik kan het je niet - Ik kan niet -"
Een gevoel van machteloosheid sloeg op haar in als een bom. Nick veegde de tranen weg die over zijn wangen heen rolde en ook Gus had geen betere uitdrukking op zijn gezicht staan. Wat was er in hemelsnaam gebeurd? Toch drong Layla niet aan — er moest een hele goede reden zijn waarom beide heren niks wilde vertellen. De bijna smekende blik in Nick's ogen weerhield haar er dan ook van om ook maar iets te zeggen.
      "Het heeft te doen met Laurel, iets persoonlijks. Meer kan ik echt niet zeggen, sorry."
Layla's brein sloeg aan het ratelen. Ze kon er niks aan doen — had ze iets gemist? Over het hoofd gezien? Laurel en Layla hadden nog geen beste band samen, maar wat kon er zijn dat zo hevig insloeg op haar vriend en de attacker naast hem.
      "Als ik meer weet laat ik het je meteen weten. Doe alsjeblieft geen gekke dingen tot die tijd, okay? We gaan dit samen oplossen, zoals altijd, maar een stap tegelijk. Random mensen afranselen heeft nooit iets opgelost."
Heel even schoten Layla's wenkbrauwen iets omhoog, terwijl haar blik van Gus naar Nick gleed, en weer terug.
      "Lukt het jou verder met hem?" vroeg de attacker haar zacht. Layla knikte enkel. De onrust raasde als een bezetene door haar heen en nu Nick ineen gezakt op de grond zat, stapte ze pas bij de deur vandaan — zo dat Gus eventueel naar binnen kon gaan, mocht dat zijn bedoeling zijn.
      "Hé Gus," bracht Layla uit, vlak voor ze naar Nick toeging. Zachtjes legde een hand op zijn arm en gaf er een zacht doch bemoedigend kneepje in. "Wat het ook is, het komt goed." Aarzelend schonk ze de roodharige een kleine glimlach, waarna ze naar Nick toeliep en voor hem op de grond knielde. Voorzichtig stak Layla haar hand uit, legde deze over de gebalde vuist heen die op zijn bovenbeen lag.
      "Ga met me mee," fluisterde de brunette zacht. Ze wilde hem van de grond af hebben en meenemen naar de kalmte van zijn eigen kamer — waar Nick hopelijk enigszins tot rust kon komen. De vragen die ze had vraten haar nog net niet van binnen op, maar Layla bleef erbij dat ze niks aan drong. Als Nick het alsnog wilde delen, dan deed hij dit vast wel.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

---

Nick probeerde zichzelf -tevergeefs- wat te kalmeren terwijl Gus Layla in de mate van het mogelijke inlichtte. "Als ik meer weet laat ik het je meteen weten. Doe alsjeblieft geen gekke dingen tot die tijd, okay? We gaan dit samen oplossen, zoals altijd, maar een stap tegelijk. Random mensen afranselen heeft nooit iets opgelost." De ironie deed Nick zachtjes lachen, tussen de tranen door. Voor het eerst begreep hij hoe moeilijk het voor Gus al die keren moest geweest zijn naar hem te luisteren en niet alsnog klappen uit te delen. Hij wilde zo graag diegenen die verantwoordelijk waren voor god weet wat Laurel allemaal had moeten doorstaan een lesje leren. Hij besefte hoeveel moeite het de attacker moest kosten om zich in te houden. En nu was het zijn beurt om zijn vriend een wederdienst te bewijzen. Hij wilde hem niet teleurstellen. Nick knikte. "Beloofd," zuchtte hij. "Ga met me mee," sprak Layla, na Gus ervan verzekerd te hebben dat ze Nick kon handelen. Opnieuw knikte hij. Mocht hij nu terug naar binnen gaan dan zouden er wellicht alsnog neuzen sneuvelen, en hij had zojuist zijn maatje beloofd er zeker van te zijn dat ze de juiste persoon voor zich hadden voor ze tot actie over gingen. De enige manier waarop hij zich echter aan zijn woord zou kunnen houden was door de verleiding uit de weg te gaan. Bovendien had hij geen idee hoe hij zou reageren mocht hij Laurel zien. Voor hij echter aanstalten maakte om zijn brunette te volgen richtte hij zijn aandacht nogmaals op de attacker. "Ik ben blij dat ze jou gekozen heeft." Hij wist dat hij in herhaling viel en hoewel hij het eerder al uit de grond van zijn hart gemeend had was het nu nog sterker de waarheid. Als Laurel hem zoiets toevertrouwde dan moest er wel iets heel bijzonders tussen hen spelen. Eén keer had ze een week met een barst in haar arm rondgelopen, nadat ze van haar fiets gevallen was, en had ze iedereen ervan overtuigd dat het niks was, dat het wel over zou gaan. Achteraf was gebleken dat ze Nick's, die die week een belangrijke wedstrijd had, spotlight niet had willen stelen. Nu hij echter deze nieuwe, verontrustende, informatie had vroeg Nick zich af in hoeverre het verhaal van de fiets wel de waarheid was geweest. "Kunnen we gaan?" vroeg hij stilletjes aan Layla, terwijl de spanning zich weer in zijn lichaam op begon te stapelen bij dat besef.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

"Ik denk trouwens niet dat Ronnie er problemen mee heeft dat Clyde op jongens valt," zette Laurel het gesprek op serieuzere voet verder, na hun gegiechel om het hele douche-aspect van de situatie. Daar had ze Clyde ook vaak genoeg van proberen overtuigen, maar uiteindelijk was het aan hem om die stap te zetten en in alle eerlijkheid was Laurel's mening over Ronnie wellicht ook niet de meest nuchtere geweest. Dat nam echter niet weg dat ze hem goed kende en op z'n minst wel een beetje kon inschatten. "Hij was er waarschijnlijk wel veel liever op een andere manier achter gekomen..." ging ze verder. Tenminste, dat had bij Nick het voornaamste probleem geleken. Ze glimlachte medelevend naar Ezra. "Maak je geen zorgen, ik probeer zo dadelijk Ronnie even te spreken," verzekerde ze hem. Ze hoopte hem er op z'n minst van te overtuigen geen van beide teams te laten vallen. Hij was zo goed in wat hij deed, en een aanwinst in beide gevallen. Op het podium was hij altijd een soort anker voor haar geweest, enkel zijn aanwezigheid gaf haar net dat ietsje meer durf -zelfs al was het maar om op de achtergrond te kunnen zingen. En hoewel haar gevoelens voor hem, die daar een voorname reden voor waren geweest, nu anders lagen joeg het haar angst aan die steun kwijt te raken. "Houd jij je maar bezig met Tall, Dark & Handsome Amber," grinnikte ze hem met een knipoog toe. Voor ze het kon tegenhouden krulde haar neus omhoog uit plezier terwijl haar mondhoeken zo ver reikten als ze konden terwijl haar ogen gingen fonkelen. Ze was zo oprecht blij voor Ezra, maar evengoed voor Clyde. Het deed haar goed te weten dat hij niet langer geteisterd hoefde te worden door zijn uitzichtloze crush op Nick, maar iemand gevonden had van wie ze met zekerheid kon zeggen zijn gevoelens kon beantwoorden en dat ook deed - met de beste intenties bovendien. Als een enthousiaste kleuter klapte ze even in haar handen. Toen ze dan ook nog eens zag hoe de Amber-tweeling in kwestie hun kant uit kwam en zijn arm om Ezra heen liet glijden. "Hey, handsome." Het blondje schoot voel toen ze zag hoe de Valley Vipers Captain haar collega Trebble openlijk en zonder schroom een kus gaf. "Oooooh," bracht ze uit terwijl ze haar best deed niet daadwerkelijk een traan te hoeven wegpinken. "Mevrouw," grijnsde Charlie haar toe. "Hi," glimlachte ze, nog steeds op het randje van happy tears, breed terug. " Gezellig aan het bijkletsen? Nog sappige roddels die ik moet weten?" Spontaan gleed Laurel's blik naar Ezra toe, en moest ze even lachen. Ze haalde een hand door haar haren en schraapte haar keel even alvorens ze sprak, "Wel terwijl het er bij jullie stomend aan toe ging heb je inderdaad iets gemist op het veld." Ze pauzeerde even terwijl ze haar volgende woorden probeerde te kiezen. "Is het je opgevallen hoe we het al even niet meer over Ronnie hebben gehad?" vroeg ze stilletjes. Daar waar ze het met Ezra wel al over Gus had gehad voor deze avond, was dat met Clyde nog niet gebeurd, om verschillende redenen; de kans dat Clyde zijn mond voorbij zou praten tegen Nick was veel groter, en ook bij Ronnie stond hij een pak dichter. Bovendien had ze het aan zo weinig mogelijk mensen willen vertellen voor ze zelf wist hoe de vork aan de steel zat, maar op sommige dagen was het teveel om voor zichzelf te houden en op die momenten had ze veel gehad aan Ezra. "Dat zou heel misschien wel eens een stiekeme reden kunnen hebben waar niemand van wist." Clyde kennende brandde hij ondertussen zowat op van nieuwsgierigheid. Laurel's ogen straalden dan ook één en al ondeugendheid uit terwijl ze haar onthulling zo lang mogelijk probeerde te rekken. "En ik heb diegene misschien wel, misschien niet daarnet in een impulsieve bui een ietsiepietsie gekust waar iedereen bij stond... Je mag proberen, maar je raadt nooit wie-" Voor ze haar zin af kon maken voelde ze twee bekende armen om haar middel glijden. Haar reeds vrolijke gezicht klaarde nog meer op en ze giechelde zodra ze zijn lippen op haar haren voelde. Als vanzelf gleden haar eigen handen over de zijne heen en liet ze de achterkant van haar hoofd tegen zijn schouder rusten. Vervolgens keek ze even schuin omhoog zodat ze Gus' gezicht kon zien. "Hey," glimlachte ze hem toe, blij dat hij haar gevonden had en zij zich niet zo dadelijk door de gevaarlijke menigte moest wagen om hem te zoeken. "Ik had het net over jou." Ze kuste zijn wang, gezien ze net niet zijn lippen kon zonder daags erna een stijve nek te hebben. Normaliter zou ze zich daar weinig van aantrekken, maar op het podium moest ze op haar best zijn wilden ze ook maar enige kans op winnen maken. "Sappig, he?" grinnikte ze Clyde toe, zowel wat haar "roddel" als Gus zelf betrof. Ze drukte zichzelf wat steviger tegen zijn lichaam aan en bezorgde zichzelf hiermee rillingen. Zo sappig.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Het was verschrikkelijk moeilijk om Nick zo te zien. Nu pas kreeg ik echt door wat een heilige hij was om dit keer op keer te doen om me te kalmeren, en ik stortte meestal een stuk minder snel in. Gelukkig was Layla hier om te helpen. Het hielp enorm om hem kalm te houden op een manier die ik niet kon. Ik was namelijk echt ten einde raad aan deze kant van de situatie. Het enige wat ik kon doen was hetgeen tegen hem zeggen, wat hij ook altijd tegen mij zei. Ik wist hoe naar het was om toe te geven, om je te laten stoppen, maar ook dat het altijd voor een reden was, en dat instemmen de enige goede optie was op de lange termijn. Gelukkig stemde Nick met me in, al duurde het eventjes. Ik knikte met een voorzichtig glimlachje en gaf hem een klopje op zijn schouder, voor ik aan Layla vroeg of ze het onder controle had. Ik schonk ook haar een glimlach bij haar woorden. "Ik hoop het. Dank je." Ik stapte naar de deur en draaide nog een keer naar het stel toe. "Probeer toch van jullie nacht te genieten. We hebben gewonnen." Ik probeerde bijna meer mezelf op te vrolijken dan hun. Nu pas drong de smaak van ijzer in mijn mond door. Shit, ik had weer te hard op mijn lip zitten bijten door de stress. Ik veegde het bloed af aan mijn shirt, wat gelukkig zwart was, voor ik weer terug het feestje betrad. Ik zocht het feestje af naar iemand om me bij aan te sluiten. Er kwamen allemaal mensen naar me toe, maar mijn ogen vielen op een kleine dame met blonde lokken. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht, terwijl ik het gedoe van daarnet zo goed mogelijk naar de achtergrond probeerde te drukken. Mijn glimlach werd alleen maar breder toen ik me herinnerde dat ze mijn shirt om haar middel had. Ze was echt mijn meisje. Hoe het uit was gekomen was niet geweldig, maar ik was in de wolken doordat ze nu echt officieel de mijne was, en haar hart ook volledig mij toebehoorde, zoals mijn hart als veel langer volledig van haar was. Na enkele stappen zag ik dat Laurel met Ezra stond te praten. Precies op dat moment voegde Clyde zich bij hen op een manier wat ervoor zorgde dat mijn wenkbrauwen even omhoog schoten. Okay, volgens mij was dat ook nieuw, maar goed. Na die verrassing, probeerde ik met moeite door de ruimte te manoeuvreren. Dat was nog een stuk lastiger dan gedacht met de drukte en iedereen die me bleef feliciteren en met me wilde feesten. Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar om bij haar te komen. Ik sloeg mijn armen om haar middel en drukte een kus op haar haren. "Hi jij." zei ik met een stralende glimlach. Alleen al het idee dat ik mijn vriendinnetje in mijn armen had, dat Laurel echt mijn vriendinnetje was, deed mijn hart allerlei rare sprongen maken. Mijn glimlach werd nog iets breder bij haar kusje op mijn wang. "Ik hoop dat het positief is." mompelde ik, terwijl ik een beetje vergat dat ze met andere mensen stond te praten tot ze hen weer aansprak. Ik hield haar nog wat steviger tegen me aan toen ze wat meer tegen me aan leunde. Ik drukte nog een kus op haar haren en haar wang. Uiteindelijk wist ik een kusje van haar lippen te stelen, om dan toch echt mijn aandacht iets meer op mijn teamlid en zijn... vriendje? te richten. "Ik denk dat ik iets heb gemist. Moet ik jullie feliciteren?" Ik trok een wenkbrauw op, terwijl mijn glimlach veranderde in een speelse grijns. Het was een stuk makkelijker om het gesprek van daarnet naast me neer te leggen met deze afleiding. Ik wist ook wel dat ik het Laurel zou moeten vertellen, maar nu even niet. Dat kwam wel na haar wedstrijd. Ik wilde haar daar niet van afleiden, zelfs al waren we concurrenten voor het voortbestaan van onze teams. "Een beetje klaar voor jullie Regionals?" vroeg ik toch maar, gezien ik niet zo goed wist welk onderwerp we allemaal aan konden meepraten, of waar ze het over hadden voor ik aan kwam lopen.

[ bericht aangepast op 2 mei 2020 - 17:49 ]

---

Bowties were never Cooler

---

"Ik denk trouwens niet dat Ronnie er problemen mee heeft dat Clyde op jongens valt," zei Laurel bemoedigend, Ezra knikte, ergens dacht hij ook wel dat Laurel gelijk had. Ronnie was echt niet de persoon om zulk gedrag te vertonen, vooral niet tegenover zijn tweelingbroer, maar de manier waarop Ronnie vanmiddag had gereageerd had hem toch wel een beetje doen schrikken. "Hij was er waarschijnlijk wel veel liever op een andere manier achter gekomen..." zei Laurel, een kleine zucht rolde over Ezra zijn lippen. 'Ik schaam me zo,' zei hij, hij mocht nog blij zijn dat ze Ronnie niet nog iets later binnen was komen wandelen dan was Ezra allang door de grond gezakt. "Maak je geen zorgen, ik probeer zo dadelijk Ronnie even te spreken," zei Laurel uiteindelijk nog, Ezra trok haar in een snelle omhelzing toen ze dit nogmaals benadrukte. 'Dank je Laurel, je bent echt een held.' zei Ezra, wetend dat hij zelf ook echt nog wel met Ronnie moest praten, hoewel hij waarschijnlijk eerst Clyde die kans zou geven.
"Houd jij je maar bezig met Tall, Dark & Handsome Amber," zei Laurel, terwijl Ezra op hetzelfde moment een arm om zijn middel voelde glijden alsof Clyde Laurel haar woorden had gehoord en zich direct geroepen voelde. Ezra voelde zijn hart even een slag over slaan toen hij opkeek naar Clyde. "Hey, handsome." zei Clyde, waarna hij een kus op Ezra zijn lippen duwde. 'Hi,' zei Ezra waarna hij nu een lichte kus op Clyde zijn wang duwde, hij wou niet te klef zijn in Laurel haar bijzijn, hoewel die er totaal geen probleem mee leek te hebben toen Ezra weer omkeek naar de blondine. 'Oooh,' bracht Laurel uit, waardoor Ezra opnieuw even trots naar Clyde keek. 'Ik denk dat ze ons leuk vind,' fluisterde Ezra hard genoeg dat ook Laurel het wel kon horen.
"Mevrouw" ging Clyde vervolgens verder tegen Laurel. " Gezellig aan het bijkletsen? Nog sappige roddels die ik moet weten?" Ezra keek even van Laurel weer terug naar Clyde. 'Ik heb haar mijn sappige roddel al vertelt,' zei Ezra terwijl hij even zijn wenkbrauw lichtjes optrok naar de jongen, maar vervolgens lief naar hem glimlachte.
"Wel terwijl het er bij jullie stomend aan toe ging heb je inderdaad iets gemist op het veld." begon Laurel over haar sappige roddel, Ezra luisterde vervolgens maar half naar Laurel haar verhaal, sinds ze het hem net al had verteld. Ezra liet zijn had in die van Clyde vallen en zat afgeleid aan Ezra zijn hand terwijl hij zijn vingers door die van hem liet glijden. "Je mag proberen, maar je raadt nooit wie-" pikte Ezra Laurel haar laatste woorden op, maar nog geen twee seconden daarna verscheen de jongen ter sprake achter Laurel en wist hij Clyde daarbij niet bepaald goed voor de gek te houden. 'Ik denk dat dit wel een lastig raadsel word,' zei Ezra grinnikend, waarna hij keek naar zijn beste vriendin en de Valley Viper. Als Ezra heel eerlijk was had hij Gus eerst altijd een beetje intimiderend gevonden, Ezra zijn ervaringen met de Valley vipers was nou eenmaal niet heel goed, maar sinds hij Laurel over hem had horen praatten leek de jongen allang niet meer zo intimiderend. Ezra vind alleen maar lovende verhalen over Gus op en als hij het zo hoorde was hij perfect voor de blondine.
"Ik denk dat ik iets heb gemist. Moet ik jullie feliciteren?" zei Gus tegen de twee jongens nadat hij Laurel had begroet, Ezra keek opnieuw even op naar Clyde. 'Hmm, ik weet het niet,' zei Ezra. 'Ik weet nog niet of Clyde echt een aanwinst is.' Ezra porde Clyde snel even in zijn zij. 'Sorry, volgens mij ben ik nog niet gewend dat ik goede dingen over jou moet zeggen.' zei Ezra plagend, waarna hij toch weer een snelle kus op Clyde zijn lippen duwde. Ezra vond het nog altijd heel gek om zo over zichzelf en Clyde te praatten, alles wat er tussen hen gaande was geweest hadden ze zolang stil gehouden. In het bijzijn van anderen waren ze alleen maar in strijd geweest dus hen nu als een ding te beschouwen voelde behoorlijk vreemd.
"Een beetje klaar voor jullie Regionals?" vroeg Gus vervolgens, opnieuw blikte Ezra snel tussen Laurel en Clyde niet wetend wat hij nu moest zeggen. Ezra dacht niet dat ze er bepaald klaar voor waren met Ronnie die dreigde uit de groep te stappen, maar met Clyde erbij wist Ezra niet of hij dat zo kon zeggen. Ezra had het idee dat Clyde de kleine opmerking van Ronnie niet had opgepikt en wou zeker niet degene zijn die Clyde dit vertelde. Het was iets tussen de broers, maar Ezra voelde zich nu alles behalve klaar voor Regionals. 'Ja, ik denk het wel,' mompelde Ezra twijfelend, een antwoord wat niet bepaald karakteristiek was voor Ezra die normaal altijd vol zelfvertrouwen zat over Double Trebble en voornamelijk zijn eigen talent.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

• 18 • Double Trebble • Mrs. Right • w/ Nick •

      "Beloofd."
Layla ziet de lichte opluchting door Gus heen volgen, waar het haar ook niet onaangeraakt laat ondanks de weinige informatie die ze gekregen had. Haar donkere kijkers glijden over Nick heen als hij instemt op haar verzoek, alvorens zich nog één keer tot de roodharige jongen te richten.
      "Ik ben blij dat ze jou gekozen heeft."
Een kleine glimlach verschijnt op haar lippen, waarna ook Layla heel even nog naar Gus kijkt. Deze glimlachte op zijn beurt voorzichtig, gaf Nick een klop op zijn schouder waarna hij richting de deur vertrok. Nog voor Gus daadwerkelijk naar binnen gaat draait hij zich nog éénmaal om naar zowel Nick, als Layla.
      "Probeer toch van jullie nacht te genieten. We hebben gewonnen."
Na deze woorden verdwijnt hij de kamer in. Langzaam kijk Layla op naar Nick — een zorgelijke frons tussen haar wenkbrauwen in als ze met haar hand naar de zijne zoekt. De groeiende spanning was nog altijd van zijn gezicht af te lezen, wat haar er toe zetten aanstalten te maken hier weg te gaan.
      "Kunnen we gaan?" vraagt hij exact op datzelfde moment.
Layla knikt, verstrengelt haar vingers met de zijne en leid hem weg van de deur waar hij als een dolle stier doorheen had willen gaan — weg van de gang waar de spanning op zijn piek was en terug naar de rust die ze hopelijk op zijn kamer konden vinden.
      Eens ze deze bereikt hebben sluit Layla de deur zodra zowel zij als Nick binnen zijn en laat de brunette hem achter bij het bed, zodat ze op zoek kan gaan naar wat drinken. Om iets van de spanning te doorbreken neuriet ze zacht een deuntje — een tik die ze kreeg wanneer ze helpen wilde, maar even zoekende is naar wat ze precies kan doen. In alle jaren die ze Nick nu kende had ze hem nog nooit zo furieus, zo machteloos tegelijk, gezien. En ze vond het vreselijk.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

---

Blindelings liet Nick zich naar hun kamer leiden door zijn vrouwtje. Daar aangekomen plofte hij op het bed neer. Hij trapte zijn schoenen uit en liet zich uitgeput achterover vallen, niet in staat er om te geven dat hij daarmee dwars op de matras kwam te liggen. Lichamelijk voelde het aan alsof hij niet één, niet twee, maar drie wedstrijden na elkaar had gespeeld en daarbij verschillende keren omver gemaaid was geweest. Zijn hersenen bleven echter op volle toeren draaien en tot nu toe was er slechts één manier die Nick gevonden had om zijn gedachten wat te doen bedaren. Helaas leek datgene op dat ogenblik niet binnen handbereik. "Lay?" Hij draaide zijn hoofd in de richting van het engelachtige geneurie. "Lay, stop. Stop. Ik heb geen drankje nodig. Ik heb jou nodig. Kom bij me liggen?" Hoewel het in principe een simpele taak was correct op het bed te gaan liggen was het voor Nick op dat moment een enorme inspanning. Het was er echter wel één die hij maar al te graag maakte als dat betekende dat hij de knuffels kon krijgen waar hij zo naar verlangde. Ze hoefden niet eens te vrijen, simpelweg in Layla's armen liggen was voor de anders zo stoere lacrosse speler vaak al genoeg om zijn hoofd leeg te kunnen maken. Het was een plek waar hij niet hoefde te voldoen aan de eisen die zijn medeleerlingen aan hem stelden, waar hij zich van zijn meest gevoelige kant kon laten zien zonder daarmee zijn imago als "The Wall" te beschadigen, maar bovenal was het een soort cocon, waarin hij zich af kon sluiten voor de rest van de wereld en op dit moment was er niets dat hij liever wilde. Zodra hij de het stuk van de matras naast zich wat in voelde zakken rolde hij zich op zijn zij en vleide zich tegen zijn favoriete vrouw in het universum aan. Hij verborg zijn gezicht in haar zijdezachte haren en inhaleerde de geur die al zo goed kende ze te kunnen ruiken zonder dat Layla in daar zelfs voor in buurt was. "Je zou het me verteld hebben toch, mocht je iets vreemds aan Laurel opgemerkt hebben?" fluisterde hij, geenszins beschuldigend. Hij wist dat de dames niet bepaald close waren, maar soms had hij het gevoel dat ze zich hechter voordeden dan ze waren als hij of zijn vader in de buurt waren. Hierdoor had hij geen idee of Laurel met bepaalde zaken wel naar Layla toe ging, of haar net nog meer buitensloot dan ze bij hem deed. Feit was wel dat ze een kamer deelden, en zelf al sliep Layla vaker wel dan niet bij Nick in bed dan moest ze nog vaak genoeg op de meisjeskamer zijn voor kledij en schoolspullen en god-weet-wat-nog-meer. Dat moest voor iets tellen, toch?

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Valley Viper Captain - 18 - With Ezra, Laurel and Gus

Nu ik hier zo stond met Ezra en een enthousiaste Laurel begon ik me steeds meer af te vragen waarom het zo lang duurde voor ik aan mijn gevoelens voor Ezra toe gaf. Waar het me normaal geen bal kon schelen wat iemand over me dacht maakte ik me enorm druk wat mensen er over dachten dat ik interesse had in Ezra. Het had vooral te doen met het feit dat nog niemand écht wist dat mijn voorkeur uitging naar jongens. Ook al wist ik diep vanbinnen ook wel dat mijn vrienden dat gewoon zouden accepteren, bleef het moeilijk. Al had misschien toch wel meer te doen met het feit dat ik eigenlijk aan het heulen was met de "vijand". Ezra was nou eenmaal de caprain van de Trebbles en ik van de Vipers. Misschien maakte ik me onbewust toch meer zorgen om de reactie daar op. Toch wilde ik de tijd die ik met Ezra kon besteden niet zomaar weggooien omdat ik me overal maar druk om maakte. Het voorval met Ronnie deze middag had me wel mijn ogen laten openen. Ronnie was enorm pissig op me, het geen waar ik al die tijd toch stiekem wel het meest bang voor geweest was. Nu het hek van de dam was kon het me allemaal ook geen reet meer schelen. Ronnie was nu toch al boos op me. En ondanks dat ik nog een beetje in de war was van dit alles wilde ik ook deze avond niet aan me voorbij laten gaan. Ik besloot Ezra op te zoeken. Zo te zien had Ezra ook al het enige met Luarel gedeeld, wat geen verassing is. Ergens was ik er blij om dat hij het al met haar had gedeeld nu hoefde ik mezelf niet nog eens uit te leggen. Al wist Laurel natuurlijk al dat mijn voorkeur uit ging naar jongens met mijn eeuwige crush op Nick. Volgens mij was ze allang blij dat deze over leek te zijn. Bij het zien van Laurel haar brede grijns schoten mijn mondhoeken automatisch ook omhoog. 'Ik denk dat ze ons leuk vind,' zei Ezra en ik knikte kort. 'Ik denk het ook,' fluisterde ik maar wel zodat Laurel het ook nog kon verstaan. 'Maar dat zijn we toch ook?' grijnsde ik terwijl ik mijn grip rondom hem iets verstevigde. Vervolgens vroeg ik of ik wat gemist had waar Ezra een antwoord op had. 'Ik heb haar mijn sappige roddel al vertelt,' zei Ezra en ik keek hem aan met opgetrokken wenkbrauwen. Voor enkele seconden had ik geen idee waar hij het over had tot het begon te dagen. 'Ooh,' zei ik en kon een lach niet inhouden. 'Die blamage.' grinnikte ik en ik kon het niet laten onbewust toch een beetje van kleur te verschieten. Gelukkig had Laurel zelf ook wat te vertellen en werd de aandacht van ons douche fiasco afgeleid. "Wel terwijl het er bij jullie stomend aan toe ging heb je inderdaad iets gemist op het veld." zei ze en mijn wenkbrauwen schoten nieuwsgierig omhoog. 'Do tell me more,' grijnsde ik. Haar volgende zinnen lieten mijn nieuwschierigheid alleen maar oplopen en ik begon langzamerhand een beetje ongeduldig te worden, iets waar Laurel zich waarschijnlijk dondersgoed bewust van was. "En ik heb diegene misschien wel, misschien niet daarnet in een impulsieve bui een ietsiepietsie gekust waar iedereen bij stond... Je mag proberen, maar je raadt nooit wie-" zei ze en ik fronste even. Nu begon het gokken over wie ze het had al was dat al snel niet meer nodig gezien een stel armen zich rond haar middel lieten glijden. 'Ik denk dat dit wel een lastig raadsel wordt.' zei Ezra en ik kon een lach niet onderdrukken. Mijn ogen zochten naar het gezicht van de dader om tot de conclusie te komen dat ze van Gus waren. Ik trok lichtelijk verbaasd één van mijn wenkbrauwen op. Die had ik eerlijk gezegd niet meteen verwacht. Toch paste het wel nu ik er wat langer over nadacht. "Sappig, hé?" grinnikte ze ik knikte lachend. 'Enorm sappig.' grijnsde ik. Ik had dit stel niet per se samen bedacht maar eigenlijk waren ze best leuk zo samen. Het verwarmde vooral mijn hart hoe blij Laurel eruitzag, ik kon me niet meer herinneren wanneer ik haar voor het laatst zo blij had gezien. Ik gunde het haar, echt, ze verdiende het om zo gelukkig met iemand te zijn. 'Oké, dit had ik niet verwacht maar jullie zijn leuk samen.' glimlachte ik naar de twee. Door Gus zijn volgende vraag liep ik lichtelijk rood aan. "Ik denk dat ik iets heb gemist. Moet ik jullie feliciteren?" mijn ogen vonden die van Ezra en ik kneep licht in zijn hand welke hij toen Laurel haar verhaald had gedaan in die van mij had laten glijden. Ik was al die tijd zo bang geweest om openbaar affectie jegens Ezra te tonen maar nu zat ik het liefst iedere seconde aan hem. 'Hmm, ik weet het niet,' zei Ezra wat de brede glimlach die op mijn gezicht speelde inruilde voor een frons. Een lichtelijk gevoel van agnst bekroop me. Wat nou als Ezra er een punt achter wilde zetten? Ik zou het hem niet kwalijk kunnen nemen, ik was namelijk altijd de geen geweest die het niet serieus nam. Gelukkig namen zijn volgende woorden deze angst weg. 'Ik weet nog niet of Clyde echt een aanwinst is.' zei de jongen en gaf me een speelse por in mij zij. 'Sorry, volgensmij ben ik nog niet gewend dat ik goede dingen over jou moet zeggen.' zei Ezra en ik grinnikte even waarna ik mijn armen nu echt helemaal om hem heen vouwde en hem in een soort omhelzing trok. 'Tja, de tijd zal het leren.' grijnsde ik en ontving maar al te graag zijn kus. 'Wacht maar, ik zal je redenen genoeg geven om iets positiefs over mij te zeggen.' fluisterde ik met een brede grijns alvorens ik een kus in zijn nek drukte. "Een beetje klaar voor jullie Regionals?" vroeg Gus vervolgens en ik keek trots naar Ezra. Hoewel ik natuurlijk voor mijn team graag wilde dat hun de subsidie zouden winnen gunde ik het Ezra en zijn team stiekem ook heel erg. Hoewel het niet helemaal mijn ding was kon ik niet ontkennen dat ze erg goed waren. Het was niet voor niets dat ik al die tijd druk had gevoeld tijdens de trainingen. 'Ja, ik denk het wel,' was Ezra zijn antwoord en ik fronsde lichtelijk. Dit was echt het minst Ezra antwoord was hij ooit had gehoord. Waar was de altijd zo zelfverzekerde Ezra? 'Misschien zou ik die niet moeten zeggen voor de sake van mijn team, maar ik heb er alle vertrouwen in dat het een geweldige performance wordt.' glimlachte ik naar Ezra. Begon ik mijn rol als vriendje nu al te vervullen? Ik wist niet eens wat ik ons nu moest noemen. Waren we nu een stel? We hadden het nog niet besproken maar moest dat überhaupt of werden dat soort dingen automatisch aangenomen? Ik had echt nul komma nul verstand van relaties en volgensmij was dat te merken ook. 'Don't worry, ik heb nog nooit iemand gezien met zoveel talent en ambitie, het komt echt wel goed.'.

---

How far is far

---

---

"Alleen maar goede dingen," beloofde Laurel haar vriendje met een glimlach, waarna ze wat breder en luider moest lachen om de kusjes waarmee hij haar bestrooide. Nadien volgde ze zijn blik weer naar het andere stel in hun gezelschap. "Ooh!" grinnikte ze om Ezra's opmerking op Gus' vraag. "Laat je niet door hoor, Clyde. Hij zwijgt geen moment over jou," hielp ze haar jeugdvriend een handje. Ze beet op haar onderlip en keek toe hoe de jongens elkaar verder plaagden, waarbij ze nog net niet ging trappelen van jolijt. Ze drukte zichzelf intussen nog wat dieper in Gus' armen en zuchtte tevreden. "Een beetje klaar voor jullie Regionals?" bracht de attacker het gesprek op andere voet. Spontaan sloeg Laurel's maag een beetje in de knoop, al probeerde ze het positief te zien. De Vipers hadden net gewonnen, en zowel zijzelf als Clyde en Ezra hadden ook op persoonlijk vlak een grote meevaller gehad vandaag. Met een beetje geluk zette die trend zich morgen ook nog voort, en mochten ook de Trebbles naar Nationals toe. "Ja, ik denk het wel." De toon waarop Ezra sprak boezemde haar echter weinig vertrouwen in. Hun kapitein had altijd een goede dosis zenuwen, maar nog nooit had ze hem zo openlijk aan hun kunnen zien twijfelen. Wat Clyde te zeggen had wist haar dan wel weer wat op te vrolijken. "Don't worry, ik heb nog nooit iemand gezien met zoveel talent en ambitie, het komt echt wel goed." Laurel knikte instemmend en besloot ook haar duitje in de zak te doen, "Als jij ons niet naar Nationals kunt brengen, dan kan niemand dat, Ezra," sprak ze oprecht. "We hebben heel wat zangtalent in de groep, maar als er anderen onder ons uitgroeien tot sterren dan word jij de maan. Zelfs als de andere twee teams sterker zijn dan wij, ben jij alsnog de beste zanger in de ruimte." Laurel was dan wel het type persoon bij wie altijd een complimentje te rapen viel; ze was altijd voorzichtig dat een ander hierdoor zich niet minderwaardig voelde. Het feit dat ze dit luidop gezegd had, met de kans dat eender wie het horen kon, sprak boekdelen over haar bewondering voor haar collega-Trebble. Ze gaf zichzelf een houding die deed denken aan een actrice uit de jaren '50 en nam de daarbijhorende zwoele stem aan toen ze zei, "You're gonna be a star, kid!" Ondanks ze de woorden meende moest ze alsnog lachen om zichzelf, wetend dat het hele bombshell-gedoe helemaal niet bij haar paste. "Maarrrr," ging ze verder, zodra ze zichzelf weer enigszins serieus had weten krijgen. "Vanavond vieren we jou." Ze wees kort naar Clyde. "En jou." Met een brede glimlach keek ze over haar schouder, omhoog. Prompt werd haar blik wat minder vrolijk, toen ze het wondje op Gus' onderlip opmerkte. "Je bloedt!" bracht ze geschrokken uit, waarbij ze zich onmiddellijk omdraaide en daarmee het gezicht van de attacker beter kon bekijken. "Heeft Nick...?" fluisterde ze hem toe terwijl de paniek haar een stuk om het hart sloeg.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

• 18 • Double Trebble • Mrs. Right • w/ Nick •

      "Lay?"
Bij het horen van haar naam, veert Layla iets op om in de richting van Nick te krijgen — gevolgd door een vragende hum die haar lippen tussendoor weet te verlaten. "Lay, stop. Stop. Ik heb geen drankje nodig. Ik heb jou nodig. Kom bij me liggen?"
Hier hoefde de brunette niet over na te denken. De flesjes drinken die ze in haar handen heeft verdwijnen terug op hun plek, waarna ze de mini-koelkast weer sluit alvorens overeind te komen. Onderweg naar het bed toe weet Layla haar schoenen uit te doen en laat ze verloren achter zich liggen. Normaliter had ze deze iets meer aan kant gezet, maar er was nu maar een prioriteit die ze had en welke boven alles kwam.
      Wanneer Layla op het matras kruipt en de warmte van Nick opzoekt, draait hij vrijwel meteen in een reactie op haar om. Zijn lichaam vleit hij tegen haar aan, waarop Layla haar eigen lijf nog iets dichter naar hem toebrengt. Een been krult ze over het zijne heen en terwijl Nick zijn neus in in haar haren steekt, kroelen haar vingers door de zijne.
      "Je zou het me verteld hebben toch, mocht je iets vreemds aan Laurel opgemerkt hebben?"
Heel even fronst Layla, maar ze knikt vrijwel meteen in en reactie. Ondertussen schieten haar gedachten alle kanten op, zoekende wellicht naar iets waaraan ze gemerkt zou kunnen hebben dat er niet klopte. De meiden deelde tenslotte een kamer samen, maar hun onderlinge band was vrij dun vooralsnog. Er was dan ook nog geen moment geweest dat er iets ter sprake is gekomen, of dat Layla overduidelijk iets had weten op te vangen.
      "Wat is er aan de hand?" fluistert ze dan ook zacht — niet eens zozeer omdat ze het perse moet weten, hij hoefde niet in details te treden, maar al was het maar om Nick de ruimte te geven zijn hart bij haar uit te storten. Hij wist dat hij dat kon, net als dat zij dondergoed wist dat hij dit deed als het echt nodig was.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Het was fijn om te horen dat ze over me sprak met haar vrienden. Voor mij was dat een stuk lastiger geweest, gezien Nick mijn vertrouwenspersoon nummer 1 was, en al mijn andere vrienden ook met hem spraken. Ik was dus eigenlijk wel heel erg blij dat het nu uit was, ook omdat ik haar nu dicht tegen me aan kon houden en kon kussen met anderen om ons heen. Mijn glimlach werd breder toen ik Laurel hoorde lachen en ze wat dichter tegen me aan kwam staan. Ik had niet helemaal door wat er gaande was, maar alleen al dat geluid was prachtig en bracht mijn hart op hol. Wel bleef de verbazing over Clyde en Ezra. Ze zagen er gelukkig uit samen, maar ik had het echt niet verwacht. Het was mijn beurt om te lachen toen het stel tegenover me elkaar begon te plagen. Het was heel fijn om Clyde zo gelukkig te zien, hij verdiende niets anders. "Ik ben nog altijd de gelukkigste jongen ter wereld." mompelde ik zacht tegen mijn vriendinnetje, die ik zo dicht mogelijk tegen me aan hield. Mijn lippen vonden haar wang weer, voor ik me toch weer op het gesprek focuste. Ik wist niet goed waar we over konden praten, want ik wist letterlijk niets van de mannelijke Trebble. Ik begon dus maar over het enige waar ik van wist. De adrenaline van de winst was nog altijd aanwezig in mijn lijf, maar voor het eerst in mijn leven voelde het dubbel. Als de Trebbles het niet zouden halen, kon ik wel blijven doorgaan met het team, maar dan zou Laurel niets meer hebben. Ergens hoopte ik heel erg dat de school zich aan de afspraak zou houden dat het team wat de Regionals won subsidie kreeg, waardoor mogelijk alle teams zouden blijven bestaan. Ezra leek er minder vertrouwen in te hebben dan de rest van onze gesprekspartners. Het was heel lief hoe Clyde zijn vriendje wat moed in probeerde te spreken, wat aan de andere kant toch best vreemd voelde gezien ze onze directe concurrenten waren. Toch zou ook ik me hier tijdens de zangcompetitie schuldig aan maken, zelfs al had ik geen idee hoe het er daar aan toe ging. Al lachend veranderde Laurel het onderwerp van hun wedstrijd naar onze overwinning. Mijn glimlach lichtte op. Ja, ik had zin om een feestje te vieren en op het punt dat iedereen te dronken werd met mijn vriendinnetje terug te gaan naar onze kamer. Nog voor ik haar kon omdraaien om haar een echte kus te geven, zag ik de blik in haar ogen veranderen. Haar geschrokken woorden verwarden me een beetje, tot ik me bedacht dat ik mijn lip kapot had gebeten. Uit automatisme zoog ik er wat op, om het laatste bloed te stelpen. Laurel sprong meteen naar een oorzaak, die ergens wel logisch was, gezien ik tot niet lang geleden ook klappen had verwacht. Ik trok haar wat dichter naar me toe en schonk haar een zachte geruststellende glimlach. "Nee, gewoon te hard erop gebeten. We hebben alleen een goed gesprek gehad. Als hij had uitgehaald was een bebloede lip wel het minste wat ik had gehad." Langzaam begon er wel wat te dagen in mijn hoofd. "Maar een kusje erop zou het wel beter maken." Ik wist zeker dat mijn ogen nu twinkelden. Zonder veel moeite tilde ik haar een beetje van de grond, zodat we op de perfecte hoogte uitkwamen om te zoenen. Mijn hart racete in mijn borstkas bij het idee dat dit de eerste echte normale keer was dat we zouden zoenen. Dat maakte mijn glimlach alleen maar breder, voor ik zacht mijn lippen op die van haar drukte. Dit keer hield ik het niet bij een korte aanraking van onze lippen. Het was misschien wat ongemakkelijk voor onze gesprekspartners, maar dat kon me eigenlijk weinig schelen. Laurel was mijn vriendinnetje, iedereen wist ervan, en we stonden in de Nationals. Een van deze redenen zou al genoeg moeten zijn om haar te zoenen, maar alles samen kon je het me zeker niet kwalijk nemen dat ik ervan genoot om haar te zoenen zonder al te veel aandacht te verlenen aan onze omgeving.

[ bericht aangepast op 25 mei 2020 - 14:43 ]

---

Bowties were never Cooler

---

Met een plagerige grijns had Ezra Clyde aangekeken toen hij de jongen had geplaagd over het feit of hij wel een aanwinst zou zijn. Als hij zichzelf van een paar maand eerder nu zou kunnen zien zou hij waarschijnlijk echt cringen van zichzelf. Ezra had nooit kunnen begrijpen waarom sommige koppels niet van elkaar af konden blijven en elkaar aan keken alsof ze het aller beste van de wereld voor zich zagen. Ezra had de liefde nooit echt begrepen, maar nu snapte hij het, want hij had ook het aller beste ter wereld voor zich staan. 'Wacht maar, ik zal je redenen genoeg geven om iets positiefs over mij te zeggen.' fluisterde Clyde in Ezra zijn oor terwijl hij hem in een omhelzing trok, Ezra grinnikte zachtjes. 'Oh ja,' zei hij zacht. 'En hoe was je van plan dat te doen.' Ezra duwde een zacht kusje op Clyde zijn kaak, waarna hij zich weer half los maakte zodat ze weer met Laurel en Gus konden praten, Ezra kon zich voorstellen dat er niet heel interessant was om de hele tijd naar de zijkant van zijn gezicht te moeten staren.
Gus had vervolgens gevraagd of ze een beetje klaar waren voor Regionals, waar Ezra niet heel enthousiast op had kunnen reageren. Door met Clyde te zijn was hij even zijn grootste stress-punt vergeten, maar de vraag deed hem weer realiseren dat alles even helemaal niet zo zeker was. De denkbeeldige piramide viel om als Ronnie niet met hun optrad, ze moeste het laatste lid van hun team terug hebben, anders stond hun wist Ezra echt niet hoe het zou eindigen. 'Misschien zou ik die niet moeten zeggen voor de sake van mijn team, maar ik heb er alle vertrouwen in dat het een geweldige performance wordt.' zei Clyde aanmoedigend, Ezra glimlachte en keek even snel naar Laurel, die misschien wel begreep wat hij bedoelde. 'Don't worry, ik heb nog nooit iemand gezien met zoveel talent en ambitie, het komt echt wel goed.' Opnieuw gingen Ezra zijn mondhoeken omhoog toen hij Clyde zijn woorden hoorde, voordat hij echt kon reageren deed Laurel er nog een schepje boven op of een aantal schepjes. "Als jij ons niet naar Nationals kunt brengen, dan kan niemand dat, Ezra," sprak ze. "We hebben heel wat zangtalent in de groep, maar als er anderen onder ons uitgroeien tot sterren dan word jij de maan. Zelfs als de andere twee teams sterker zijn dan wij, ben jij alsnog de beste zanger in de ruimte." Ezra lachte even. 'Oh hou op,' zei hij, stiekem toch wel erg gevleid door beide complimenten. 'Echt als jullie nog meer veren in mijn kont stoppen dan ga ik nog naast mijn schoenen lopen.' voegde Ezra aan zijn woorden toe, alsof hij niet al negen van de tien keren half naast zijn schoenen liep. Zijn onzekerheid lag namelijk ook helemaal niet bij zijn eigen kwaliteiten, op een goede dag kon Ezra waarschijnlijk in zijn eentje nog alle andere teams aan, maar het was een team wedstrijd.
"You're gonna be a star, kid!" zei Laurel vervolgens op een toon die, zo dacht Ezra, Marlyn Monroe moest voorstellen. 'Oh, hou op met me,' zei Ezra grinnikend. 'Laurel Monroe.' Ezra porde Laurel even speels in haar zij, maar de jongedame zelf probeerde daarna al snel het gesprek een tikkeltje serieuzer te maken waardoor Ezra weer recht ging staan naast zijn nieuwe... Vlam?
'Maarrr,' begon Laurel enthousiast. "Vanavond vieren we jou." Laurel gebaarde even tussen Gus en Clyde. "En jou." In de tussen tijd ging Ezra zijn blik ook even tussen de twee jongens, om heel eerlijk vond Ezra het toch moeilijk om blij voor ze te zijn. Hij wou echt blij zijn voor Clyde, maar zijn competitieve kant liet dit niet echt toe. Hoe goed het ook voor Clyde was dat ze hun Regionals hadden gewonnen, het legde wel meer druk op de performance van Double Trebble morgen. 'Het is dat ik geen drinken heb, anders had ik op jullie geproost,' zei Ezra terwijl hij zich zelf een beetje wist te vermannen.
Ondertussen spraken Gus en Laurel kort met elkaar, maar voordat Ezra het wist stonden ze niet enkel meer te praten en stonden ze te zoenen. Ezra was heel blij voor Laurel, maar voelde zich zeker ook wel een beetje misplaatst zo aan hun voeten. 'Ik denk dat het tijd is voor dat drankje, zodat we kunnen proosten,' zei hij grinnikend tegen Clyde.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

Valley Viper Captain - 18 - With Ezra, Laurel and Gus --> Ezra

Natuurlijk kon Ezra het niet laten om een aantal plagerige opmerkingen te maken. Ik had ze dan ook echt wel verdiend. Het was ook gek, zelfs voor mij. Ezra en ik hadden toch best wel een tijdje een dubbelleven geleden. Aan de ene kant vochten we als kat en hond en aan de andere kant konden we niet zonder elkaar. Althans, ik kon niet zonder Ezra. Wat er ook gebeurde ik bleef terug keren naar hem, dat moest toch iets betekenen. Het was een hele omschakeling om nu plots positief over elkaar te praten, toch overtuigde ik Ezra ervan dat ik er hoogst persoonlijk voor zou zorgen dat hij genoeg positieve dingen over me te zeggen zou hebben. 'Oh ja, en hoe was je van plan dat te doen.' er verscheen wederom een grijns op mijn gezicht. Ik verplaatste mijn handen naar zijn zij en bracht mijn lippen dichtbij zijn oor. 'Oh, you'll see...' fluisterde ik. 'Don't worry.' Het voelde nog altijd heel surreëel. Surreëel hoe ik me enkele momenten geleden zo vreselijk had gevoeld en hoe ik me nu zelfs gelukkig voelde. Surreëel hoe ik hier nu samen met Ezra stond. Hoewel er nog niets officieel was vond ik het voor het eerst niet erg mocht dat wel gebeuren. Ik hoopte er stiekem zelfs een beetje op. Ik was klaar met mezelf maar overal achter te verstoppen, bang wat anderen van me zouden denken. Het voorval met Ronnie eerder vandaag had me doen laten beseffen hoe dom het eigenlijk was dat ik mijn geluk van zoiets kleins als een wedstrijd af had laten hangen. Al mijn problemen traden naar de achtergrond toen ik besefte dat ik Ronnie pijn had gedaan. Niets deed er toe als ik mijn broertje niet had. Hoewel onze onenigheid nog niet eens een volle dag duurde miste ik hem nu al ontzettend. Vooral omdat ik het grootste geluk wat ik sinds tijden had gevoeld niet met hem kon delen. Nou ja, het kon wel maar dat geluk was juist de reden waarom Ronnie weg was gelopen. Ik was weer eens afgedwaald met mijn gedachten. Ik moest me focussen op wat er nu gebeurde, niet in het verleden blijven hangen en niet in gaan vullen wat er morgen misschien zou gaan gebeuren. Ik moest weer in het moment gaan leven, iets wat ik langzamerhand verleerd was geraakt. Ik verstevigde mijn grip rondom Ezra even en keek trots naar mijn aanwinst. Door Gus zijn volgende woorden werd ik pas echt weer terug op aarde getrokken. Het ging over Ezra zijn regionals morgen. Waar ik eerst natuurlijk vurig had gehoopt dat ze er niets van zouden bakken en de competitie zouden gaan verliezen, zou ik het Ezra en zijn team nu van harte gunnen om wel te winnen. Deze strijd tussen de Trebbles en de Vipers had nu wel lang genoeg geduurd. Natuurlijk wilde ik mijn team niet opgeven maar wetend hoeveel mijn team voor mij betekent kon ik me ook inbeelden dat het voor de Trebbles net zo erg zou zijn moesten hun de groep kwijt raken. Ik had Ezra dan ook wat moed ingesproken, hopend dat het wat uit zou maken, ik was namelijk niet de beste in pep talks. Ik wilde nog meer bemoedigende woorden spreken toen Laurel het gelukkig van me overnam. Zij was er nog altijd velen malen beter in om iemand beter te laten voelen, ze wist altijd het juiste te zeggen. "Als jij ons niet naar Nationals kunt brengen, dan kan niemand dat, Ezra. We hebben heel wat zangtalent in de groep, maar als er anderen onder ons uitgroeien tot sterren dan word jij de maan. Zelfs als de andere twee teams sterker zijn dan wij, ben jij alsnog de beste zanger in de ruimte." met een brede grijns knikte ik en keek Laurel dankbaar aan. 'Oh hou op. Echt als jullie nog meer veren in mijn kont stoppen dan ga ik nog naast mijn schoenen lopen.' sprak Ezra en ik kon een lach niet inhouden. 'Ik dacht je daar intussen wel aan gewend was.' waaraan mocht Ezra zelf invullen. Laurel kon het niet laten om een Marilyn Monroe impressie te doen waardoor ik lachend mijn hoofd schudde. Binnen enkele seconden was het gesprek van wat stom geplaag omgeslagen naar iets meer serieus, iets wat ik niet helemaal volgde. "Maarrr, vanavond vieren we jou." zei ze vervolgens waarna ze ook mijn kant op gebaarde. "En jou." 'Why thank you, m'am.' grijnsde ik waarna ik een poging deed tot een wat overdreven buiging. 'Het is dat ik geen drinken heb, anders had ik op jullie geproost,' zei Ezra. 'Oh, maar daar kunnen we wel verandering in brengen.' grijnsde ik naar Ezra. Ik kon uren naar Ezra kijken, echter werd ik onderbroken door een aantal storende geluiden van de kant van onze gesprekspartners. Ik draaide mijn hoofd richting de eenheid voor ons waarvan ik zwoor dat deze een moment geleden nog uit twee personen bestond. 'Okayyyy, ik weet wanneer we een derde en vierde wiel zijn, duidelijk.' grinnikte ik. Ik hoefde alle bijbehorende geluiden nier per se te horen maar buiten dat was ik wel heel erg blij voor Laurel en moesten we het stel nu misschien hun privacy maar even gunnen. 'Ik denk dat het tijd is voor dat drankje, zodat we kunnen proosten,' zei Ezra en ik knikte. 'Hmh, good call.' lachte ik. 'Stay safe kids, we're off.' zei ik, al had ik zo het vermoeden dat ik niet echt meer gehoord werd. Ik liet mijn hand in die van Ezra glijden en keek hem met twinkelende ogen aan. Nu hoefde er niets gehaast, nu hoefde ik niet meer bang te zijn dat we misschien door iemand gezien zouden worden en het voelde zo goed. 'Dus, meneer is dorstig geworden van al dat gepraat?' vroeg ik met een speelse grijns rond mijn lippen. 'Just tell me what you want and I'll get it for you.' zei ik waarna een kus op zijn slaap drukte. Ik werd altijd kotsmisselijk van al die koppels die aan elkaar vast gelijmd leken te zijn maar nu ik Ezra had neigde ik om hetzelfde te doen. Het was zo moeilijk om niet constant aan hem te zitten. 'Je mag me ook alvast vertellen wat je straks wilt gaan doen, het is jouw avond.' glimlachte ik. Als er iets was wat ik kon doen om hem morgen even te laten vergeten deed ik dat maar al te graag.

[ bericht aangepast op 2 juni 2020 - 3:05 ]

---

How far is far