[RPG • 200] Loser Like Me • Speeltopic 1 - Speeltopics

Williamsburg, Virginia • 2019 Valley Vieuw High is een middelbare school met een breed gamma aan na-schoolse activiteiten met de bedoeling zoveel mogelijk leerlingen te bereiken en klaar te stomen voor hoger onderwijs. Verschillende clubs trekken verschillende types jongeren aan, maar de grootste rivaliteit speelt tussen de immer populaire jocks en cheerleaders en de eeuwig gemeden misfits in het show choir. Dit schooljaar is de inzet hoger dan ooit. Wegens bezuinigingen is de schoolraad genoodzaakt één van beide programma's te schrappen. Men heeft besloten dat het team dat zich niet weet te plaatsen voor de Nationals hun subsidies zal verliezen. Wie zal winnen? En wie is gedoemd om zijn schoolcarrière als Loser af te sluiten? Alsof het high school leven voor de nachtegaaltjes van Valley Vieuw's show choir groep; Double Trebble nog niet moeilijk genoeg was, krijgen ze het nu hoogstwaarschijnlijk pas echt te verduren. De gespierde Valley Vipers van het lacrosse team en hun oogverblindende cheerleaders zijn namelijk niet zomaar van plan hun subsidies af te staan aan een paar ellendige losers. De misfits bereiden zich maar beter voor op een hels schooljaar, want als het om winnen gaat is alles fair game.

• Rollen • Double Trebble (Show Choir/Glee Club) • Laurel Kate Hanson • 15 • Mezzo-Soprano, Background Vocals • [VC: Janet Devlin] • [FC: Nadine Leopold] • RTP2 • Beansidhe •Layla Monroe • 18 • Choreo • Mrs.Right • RTP3 • Canaghan • Ezra Blake Morrison • 18 • Tenor, Male Lead • RTP3 • Venustic • Jason Leonard Renfield • 15 • Angry Emo Boy • RTP4 • Witcher • Roger "Ronnie" Vincent Amber • 18 • Goalie • Twin • [Dylan Sprouse] • RTP2 • Witcher • Bodhi Julian Smith • 18 • RTP4 • Venustic The Valley Vipers (Lacrosse Team) • Nick Adam Hanson • 18 • Defender • Mr. Right •[Jacob Elordi] • RTP3 • Beansidhe • Gus Miller • 17 • Attacker • Second in Command • RTP2 • Klaus • Charlie "Clyde" Carson Amber • 18 • Captain • [Cole Sprouse] • RTP3 • Locke • Roger "Ronnie" Vincent Amber • 18 • Goalie • Twin • [Dylan Sprouse] • RTP2 • Witcher The Viper Venoms (Cheerleaders) • Alexandra Madison Turner • 16 • Klaus • Sienna Isabella Coleman • 17 • Cheercaptain • [FC: Thylande Blondeau] •RTP3 • Velns •Taylor Michael Belmont • 18 • Frosty • RTP4 • Beansidhe

NPC's • John Graystone • 52 • Coach Vipers & Venoms • Streng, rechtvaardig, begripvol, veeleisend, aanmoedigend. • Mr. Akihiko Kobayashi • 27 • Danscoach DT • Geduldig, goedlachs, weet het aangename aan het noodzakelijke te koppelen, grote-broer type. • Mrs. Diana Vascez • 37 • Vocal & muzieklerares DT • No nonsense attitude, gaat tot het uiterste, geeft veel tips en ondersteuning • Maximilian 'Max' Thorsen • 17 • Midfielder • loyaal, sociaal, verantwoordelijk, competitief, kort lontje • Harold 'Henry' Benjamin Goldsworthy • 17 • DT piano & achtergrondzang • stil, vriendelijk • Daeho Kang • 17 • Venoms Co-Captain • Extravert, chaotisch, avontuurlijk, goed hart • Micah Emmanuel Kalani • 19 • Venom • Allemansvriend • June Theodora Middlesworth • 17 • Venom • perfectionistisch, onbegrepen, behulpzaam, energiek • Kaylee Felicia Whitesides • 17 • Venom • • Bruce Dillard • 18 • Viper • Arrogant, charmant, niet de slimste, wanordelijk • Struis • Santiago Delgado • 17 • Viper • Extravert, goedlachs, meeloper • Tall, dark & handsome • Dawson Conroy • 19 • Viper • Boyish charm, achterbaks, aanstoker • Justin Bieber look-a-like • Blake Conroy • 17 • Venom • Narcistisch, ijdel, energiek, sportief • Flaming redhead • Misha Goldberg • 18 • Venom • Verlegen, allemansvriend, pienter • All the right junk in all the right places • Giovanni 'Gio' Minetti • 17 • Viper • Softie, tuig, iets te slim en bijdehand voor zijn eigen goed • Smalste en kortste van het team, maar snel als het licht. Zwarte krullen, parelwitte glimlach, en licht gebruinde huid. Italiaanse trekjes. • Demarcus Hayle • 17 • DT • Vocal Percussion & Beatboxing, backing vocals • Zwijgzaam, gefocust, vriendelijk • Donkere huid, dreadlocks, baggy style Hangout plekken The Bleechers: Vooral de Vipers en de Venoms hangen na de training wel eens rond onder de tribune. Ideaal voor wie een sigaret wil roken of voor een potje zoenen. The Crimson Mall:       The Food Court: (2e verdieping) Wat past er nu beter bij tieners dan fastfood? De kids kunnen kiezen tussen Taco Bell, Burger King, Wasabi (sushi), Spudsy Malone's, The Gas Stop Diner, Starbucks of The Captain's Candy Barrel.       The Shops: (gelijkvloers) Macy's, Nordstrom Rack, Topshop, Victoria's Secret, Tommy Hilfiger, Abercrombie & Fitch, (1e verdieping) Sephora, Foot Locker, Target, Dollar Tree, Barnes & Nobles The Arcade: Twee straten weg van de school ligt de Valley Arcade. Er is een wijd assortiment aan spelletjes, zoals Dance Fever, Skee ball, Basket, Pac Man, Space Invaders, Donkey Kong, etc. • Regels • • Minimumpost van 200 woorden. • Reageer minimaal een keer per week (indien je op reis/kamp gaat, geef dan even een seintje) • We sluiten niemand buiten! • Ik ben helemaal voor drama tussen personages, tussen personen is daar in het rpg echter geen plaats voor. • OOC in het praattopic • Probeer 16+ te beperken, daar draait het RPG niet om. • Als je merkt dat iemand vast zit, moeite heeft hun personage bij de groep te krijgen; zet jezelf in hun schoenen en ga samen op zoek naar een oplossing.

[ bericht aangepast op 27 juni 2020 - 19:26 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

Met een beker frisdrank in de hand stak Nick de kleine motelkamer door. Het was niet moeilijk geweest om Gus te spotten, mede dankzij zijn lengte. De oudste Hanson telg had inmiddels een paar uur de tijd gehad om te bedaren en na te denken over de onthulling die zich op het veld voor gedaan had. Hoewel hij nog steeds niet tevreden was met het feit dat zowel zijn makker als zijn zusje besloten hadden hem niks te vertellen, besefte hij nu wel -grotendeels door Layla- dat ze hier wellicht een goede reden voor zouden hebben. Hij had dan ook enkel de intentie verhaal te halen. "Hier," zei hij met een kleine glimlach, hopend Gus duidelijk te maken dat zijn woede van eerder op z'n minst een groot stuk was afgenomen. Hij keek even om zich heen en wisselde zijn beker fris met de volle beker bier die Taylor hun attacker eerder had toegestopt. In tegenstelling tot anderen wist Nick maar al te goed dat Gus geen alcohol dronk. Het hoe en waarom daarachter hoefde hij niet per se te weten. Hij deed gewoon zijn best om zijn teamgenoot zoveel mogelijk onder "social verplichte" drankjes te vandaan te krijgen. "Dus... Jij en Laurel?" besloot hij na een ongemakkelijke stilte dan toch maar de olifant in de ruimte aan te duiden. "Wanneer is dat gebeurd?" Achteraf gezien had de roodharige jongen inderdaad al behoorlijk lang -voor zijn doen- geen scharrel meer gehad, Nick had er alleen niet veel achter gezocht - toch zeker niet deze reden. Hoe hard hij echter ook nadacht; hij kon het exacte moment dat Gus' aandacht voor vrouwelijk schoon geslonken was niet precies benoemen. Het was dat Nick's ogen voornamelijk bij zijn eigen vriendin bleven hangen, en hij in tegenstelling tot veel van zijn leeftijdsgenoten het niet luidop deelde als hij een knappe dame zag passeren, anders had de desintresse van zijn attacker wellicht veel eerder in de gaten gehad. "Kijk, ik ga er niet om liegen; ik ben er echt niet blij mee dat jullie me niks gezegd hebben. Dus ik hoop dat daar een hele goede reden voor is en dat je me die zo dadelijk weet te vertellen want ik word er helemaal gek van. Dat gezegd zijnde wil ik wel zeggen dat dat ook de enige reden achter mijn reactie van eerder is en ik op blij en opgelucht ben dat Laurel een goede gast te pakken heeft," ratelde hij vervolgens aan één stuk door, voor hij zich kon bedenken. Natuurlijk had Gus zijn kleinere kantjes, maar Nick kende hem genoeg om te weten dat die de minderheid van zijn karakter uit maakten en niet zonder oorzaak naar boven kwamen. Bovendien kende de winnende speler van de avond zichzelf ook als geen ander en was hij zich ook bewust van zijn fouten. Het feit dat hij hier iets aan leek te willen doen liet hem bij Nick alleen maar op een beter blaadje staan. Nog steeds niet geheel comfortabel staarde The Wall een beetje in zijn biertje, hopend dat zijn teamgenoot snel van wal zou steken.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

Laurel was voornamelijk meegekomen naar het feestje om Gus een plezier te doen; zodat hij hun schitterende overwinning met zijn teamgenoten kon vieren, maar ook omdat ze hem niet bij zijn vrienden weg wilde houden. Dat ze hem die ruimte met alle liefde gunde betekende niet dat ze zich niet als een verloren kind en een vogel voor de kat had gevoeld zodra ze hem kwijt was geraakt tussen de brede Lacrosse-lichamen en stuiterende cheerleaders. Naar gewoonte was ze naar één van de muren geslonken, hopend dat anderen met mindere goede bedoelingen haar niet zouden opmerken. Daar had ze zich in elk geval ook naar gekleed; ze had het veel te grote witte t-shirt aan waarin ze zich toch iet of wat verscholen had toen ze een tijdje geleden ongepland in haar ondergoed voor Gus was komen te staan. Ondertussen bracht de herinnering een grote glimlach op haar lippen telkens ze er aan dacht, en was het een extra reden geworden dat dit shirt haar ultieme favoriet was. Deze had ze bij een simpele jeansbroek ingestopt en gecombineerd met haar eeuwige sneakers. Ter compensatie voor het feit dat ze voorspeld had dat het te warm zou zijn om het jack dat ze slechts een paar uur geleden gekregen had van haar vriendje - God, hier moest ze toch echt even aan wennen... had ze het hemd dat ze diezelfde eerste avond van hem gekregen had om haar middel geknoopt. Schuchter keek ze om zich, wanhopig op zoek naar een vriendelijk, of op z'n minst bekend, gezicht. Nick kon ze niet vinden, al twijfelde of ze zich op dit moment minder ongemakkelijk zou voelen bij haar broer. Ook Layla leek niet meteen in de buurt te zijn, al wist het blondje ook niet meteen wat ze daartegen zou zeggen. Jason waren ze buiten gepasseerd, en naar gewoonte gunde Ronnie haar geen blik waardig in de buurt van zijn teamgenoten. "Oh gosh, Ezra!" slaakte ze toen ze de ster van Double Trebble zag passeren. Zonder er verder bij na te denken greep ze de jongen bij zijn arm en trok hem van zijn route af, dichter naar haar toe. "Help..." piepte ze, niet exact wetend waarvoor ze precies zijn hulp vroeg. Al vermoedde ze ergens wel dat hij haar gevoel van onveiligheid toch een tikkeltje moest delen. Naast zichzelf was hij namelijk ook één van Taylor's favoriete doelwitten. "W-wat is er?" vroeg ze echter zodra ze de uitdrukking op zijn gezicht zag. Als vanzelf nam ze zijn hand vast terwijl ze hem tegelijk de ruimte probeerde te geven het er wel of niet over te willen hebben.

[ bericht aangepast op 10 april 2020 - 19:44 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

In de bus had Nick me totaal genegeerd en ik was te druk bezig geweest met Laurel en onze zoetigheden om zelf iets te beginnen. Daarbij was ik te nerveus en deed ik dit liever zonder al te veel pottenkijkers. Nadien had ik Nick ook niet te pakken weten te krijgen. Hij was met Layla verdwenen naar hun kamer, waar origineel Layla en Laurel lagen, en Laurel en ik naar die van ons. Ik had gedouched en wat makkelijks aangetrokken: Een zwart hemd en jeans. Ik had er een overhemd open overheen willen doen, maar dat was ik helemaal vergeten toen ik Laurel had zien staan in min of meer dezelfde outfit als onze eerste avond samen, al had ze nu een broek aan, met mijn shirt om haar middel. Daar was dat ding dus gebleven, ik was hem al kwijt geweest. Het stond haar beter dan mij. Zo kwam het dat ik nu op het feestje stond met blote armen en toch wat underdressed, zelfs als niemand het zou merken. Ik was ook vergeten mijn haar te doen, waardoor het nu pluizig en onverzorgd krulde. Laurel leek het te waarderen, maar haar was ik al heel snel kwijtgeraakt sinds onze aankomst hier. Taylor had me een beker bier in mijn handen gedrukt toen ik binnenkwam, die ik nu al iets te lang ongemakkelijk van de ene naar de andere hand verwisselde. Ik scande de kamer op zoek naar mijn vriendin... Mijn vriendin, alleen het woord liet me dingen voelen die niet helemaal gezond waren. Ik vond echter de andere Hanson-telg, die vastberaden op me af liep. Opeens werd het biertje in mijn hand niet een normale ongemakkelijkheid, maar extreem aanlokkelijk. Nick was bij me voor ik een grote fout kon begaan, en wisselde onze bekers. Hij keek altijd voor me uit met de drank, zonder om uitleg te vragen. Iets waardoor ik voor altijd bij hem in het krijt zou staan, waardoor deze situatie alleen nog maar erger werd. Ik keek even naar de beker fris en knikte dankbaar. Ik was nog altijd ervan overtuigd dat dit niet zonder klappen zou eindigen, maar zijn glimlach en gebaar verwarde me. Dat was normaal niet iets wat je deed bij iemand die je op z'n neus ging slaan voor het aanpappen met je zusje. "Het is inmiddels lauw, sorry." mompelde ik, hopend het onvermijdelijke even uit te stellen terwijl er mensen binnen gehoorsafstand waren, wat in de kleine motelkamer altijd zou zijn. Toch stond de muziek luid genoeg dat ik hoopte dat niet iedereen kon luistervinken. Na een iets te lange stilte nam Nick het woord. Ik had geen idee hoe ik dit moest beginnen zonder smekend op mijn knieën te vallen, en dat ging me net iets te ver voor al onze medeleerlingen. Net als zijn zusje had Nick een duidelijk aan en uitknop als het op praten aankwam. Dit was vooral het geval als hij ergens over sprak wat hij er gewoon uit wilde hebben zonder te veel na te denken over zijn woorden en de situatie. Ik nam zijn woorden stuk voor stuk in me op, om zeker een antwoord voor hem te hebben. Dat verdiende hij. Toch verwarde hij me weer met zijn laatste woorden. Hij wist even goed als ik dat ik verre van de ideale schoonzoon was, en hij wist nog niet eens alles. Laurel had op een of andere manier mij gekozen, terwijl ik haar helemaal niet waard was, maar ik kon zeker niet klagen. Ik legde mijn hand voorzichtig op zijn bovenarm. "Gang." zei ik kort en luid genoeg om boven de muziek uit te komen. Ik wilde hem een verklaring geven, en dat ging niet met deze bassline en constant mensen in de buurt. Eenmaal op de gang met de deur dicht was het een stuk rustiger. Ik leunde tegen de muur en haalde mijn vrije hand wat nerveus door mijn pluizige krullen. Ik nam nog een slok uit de beker voor ik van wal stak. "Het gebeurde op jullie huisfeestje. Ze viel tegen me aan en gooide wijn over zichzelf heen, je had haar moeten zien. Alsof ik haar op ging eten zo bang. Ik heb haar geholpen met de vlek en toen hebben we de rest van de avond gepraat. Ze was zo..." Mijn uitleg veranderde al snel in het zwijmelend ophalen van herinneringen. Het kostte me wat moeite om ermee te stoppen en terug te komen bij waarmee ik bezig was. Ik was Nick uitleg aan het geven. "Ik had je het liefst de volgende ochtend het al verteld, maar we wisten beiden nog niet wat het eigenlijk was. We dachten dat het beter was om dat eerst uit te vogelen voor we het vertelden. Ik wilde ook niet onze vriendschap op het spel zetten als het bij kletsen in de boomhut bleef." Ik zuchtte even en nam nog een slok. "Ik zou je ook niet kunnen vertellen wanneer de omslag gebeurde. We moesten beiden uitvogelen hoe we het zagen en om eerlijk te zijn had ik daar met haar over willen praten dit weekend, maar ze was me voor." Een lach ontsnapte mijn lippen, voor ik Nick pas durfde aan te kijken. "Ik weet dat Laurel veel beter kan krijgen, maar ik wil proberen er alles aan te doen om haar gelukkig te maken voor zolang het duurt." Ik dronk de beker leeg en bereidde me voor op het ergste. Het was al heel wat dat hij me een kans gaf om uitleg te geven en al helemaal dat hij me liet uitpraten. Ik had al lang iemands tanden ingeslagen als het mijn zusje was geweest.

[ bericht aangepast op 9 april 2020 - 9:53 ]

---

Bowties were never Cooler

---

De jongens hadden gewonnen, wat zeker reden was voor een feestje. Een bijkomstigheid was hopelijk dat de Trebbles zich te buiten gingen en hun Regionals verloren. Na de verrassing op het veld was er tot mijn verbazing, en waarschijnlijk die van een boel anderen, niets gebeurt tussen Hanson en Miller in de bus. Hanson had zich met zijn vriendin bezig gehouden en Miller met die van hem. Ik had gezellig met Taylor zitten kletsen en had net iets te suggestief mijn hotdog gegeten. Nadien waren we naar onze kamers gegaan om ons voor te bereiden op het feestje. Ik had een kort zwart jurkje aan, die precies de goede dingen accentuerde, alles dus. Ik had eraan gedacht om hakken aan te doen, maar had toch mijn gympen aan gedaan, omdat het toch niet uitmaakte en hakken en deze vloeren niet samen gingen. Ik was wat eerder gekomen om Taylor te helpen met het vat bier, en om vast een drankje te doen. Ik was meer van de wijn, maar drank is drank. Het feestje begon al snel en de sfeer was super. De Vipers en Venoms waren uitgelaten, en als de Trebbels zuur wilden zijn, schopte Taylor ze gewoon de kamer uit. Ideale regeling als je het mij vroeg. Ik plofte neer op een van de weinige lege plekjes op het bed, na wat te hebben aangepapt met een van de jongens. Je moest ze niet alles in een keer geven, zeker niet zo vroeg. Naast me zat Sienna. "Hi! Hoe is het met jou? Ook opgelucht dat het onze jongens is gelukt?" Ik nam een slok uit mijn beker en keek de andere Venom aan met een glimlach. We gingen niet altijd even goed door dezelfde deur, maar ze bleef een vriendin van me en een Venom. We waren er voor elkaar no matter what. Ik haalde een hand door mijn felblauwe haren en keek even de kamer rond. Dit werd een leuke avond, ik voelde het gewoon, of het moest nu losgaan tussen Hanson en Miller, maar die zag ik nergens, en die vuurtoren zag je meestal wel. Misschien waren ze op de parkeerplaats, wie weet. Taylor vond ik wel tussen het feestgedruis en ik schonk hem een glimlach. Ik wist hoe erg hij baalde van zijn blessure waardoor hij nu een Venom was. Tuurlijk vond ik het geweldig dat mijn beste vriend bij me in het team zat, maar om hem zo tussen de jongens te zien was het ook maar heel duidelijk dat hij daar ook echt thuishoorde. Ik richtte me weer op mijn gesprekspartner en nam nog een slokje bier.

---

Bowties were never Cooler

---

Ezra wist even niet hoe hij zich nou eigenlijk moest voelen, aan de ene kant had hij het idee dat hij de hele wereld aan kon. Clyde had hem gezegd dat hij , Ezra, zo ongeveer het beste aspect van zijn leven was. De woorden dreunden nog altijd door Ezra zijn hoofd, zijn lippen wisten licht omhoog te kruipen bij de gedachten aan de jongen. Lang had hij gedacht dat er geen schot in de zaak zat, dat het tussen hen alleen een simpele hook-up zou zijn en zou blijven. Ezra had al een tijdje geleden gemerkt dat wat hij voor Clyde voelde meer dan enkel lust was, maar had toch niet verwacht dat dit wederzijds zou zijn. Nu dit bevestigd was hoorde Ezra zich dan ook geweldig te voelen, maar het was allemaal niet zo romantisch als Ezra had gehoopt. Niet alleen hadden ze in de stikkende kleedkamer gezeten, maar het hele voorval met Ronnie zat Ezra alles behalve goed. Het was wellicht in een opwelling, maar Ronnie had toch echt gezegd dat hij zou stoppen met zowel de Vipers als Double Trebble. Dat eerste interesserend Ezra natuurlijk helemaal niks, maar dat tweede... Ronnie had dan niet meteen de aller grootste rol binnen hun optreden, maar dat betekende niet dat hij niet belangrijk was. In de bus terug had Ezra hier lang over nagedacht en hij was uiteindelijk op een vergelijking met cheerleaden gekomen. Bij cheerleaden had je namelijk ook een persoon boven aan, die leek misschien wel het meest belangrijk, pakte meestal alle shine, maar het waren eigenlijk de meisjes daaronder die persoon boven aan ophielden die misschien wel het meest belangrijk waren. Als één van hen weg was, dan viel de rest om en Ezra was er van overtuigd at het met Double Trebble net zo was. Ezra wou gewoon echt niet omvallen, nationals halen met Double Trebble was voor hem gewoon heel erg belangrijk. Bij nationals daar zaten de scouts en Ezra wou gezien worden door zulke scouts, het was enige wat hij wou, het was zijn toekomst.
Echt in de feeststemming was Ezra dan ook niet en eigenlijk vermoedde hij ook dat hij er niet bepaald welkom was, maar Ezra kon niet langer op zijn kamer zitten. Hij had al tien keer geprobeerd om een berichtje te sturen in de Double Trebble groesapp, maar Ezra wist niet hoe hij het moest zeggen en wat hij moest zeggen, hij voelde zich toch best schuldig. Daarbij zat Ronnie nog altijd in de groepsapp en wou Ezra het niet doen lijken alsof hij de jongen aanviel. Toch moest Ezra er gewoon met iemand over praten en dat was waarschijnlijk dan ook de voornaamste reden dat hij hier was gekomen met de kleine hoop dat hij één van zijn medeleden tegen het lijf aan te lopen.
Ezra baande zich dan ook een weg tussen de mensen die zich allemaal in de kleine kamer hadden geduwd, hijzelf werd echter eerder gespot dan dat hij iemand wist te spotten. "Oh gosh, Ezra!" hoorde hij ineens Laurel haar stem ineens naast hem, terwijl ze zijn arm vastpakte. Ezra keek opgelucht om naar de blondine. "Help..." hoorde hij Laurel zachtjes zeggen, Ezra opende net zijn mond om iets tegen haar te zeggen, maar Laurel was hem alweer voor. "W-wat is er?" zei ze terwijl ze Ezra zijn hand in de haren maakte, Ezra slikte en keek even om zich heen, niet wetend waar hij naar zocht. 'Ronnie heeft gezegd dat hij stopt met Double Trebble.' gooide Ezra er vervolgens maar uit. 'En ik denk dat het min of meer mijn fout is, of tenminste soort van.' Ezra beet op zijn onderlip niet wetend hoe hij hierna verder ging. Hij had niet direct met Clyde gepeild of ze nu meteen iedereen gingen melden wat er gaande was tussen hen, ze hadden niet eens gezegd wat het precies was. Ezra wist dan ook niet precies hoe hij Laurel uit moest leggen waarom het zijn fout zou zijn, aan de andere kant, Ezra had al een hele tijd geleden met Laurel gedeeld dat hij een oogje had op Clyde dus het zou niet het einde van de wereld zijn. 'Ik...ehm... Ik en Clyde gingen een beetje op in het moment na de wedstrijd,' ondanks de paniek die Ezra voelde wist zijn mondhoek toch even omhoog te krullen bij de gedachten van Clyde. 'En Ronnie heeft ons gezien... en ja, was er niet heel blij mee.'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

"Gang." Nick knikte, ten teken dat hij de jongen verstaan had. Hij keek snel even rond, in de hoop Layla een teken te kunnen geven dat hij even naar buiten toe was, maar wist haar niet meteen te spotten. Hij volgde dan toch Gus naar buiten toe, met het idee dat hij zijn oogappel ook gewoon een bericht kon sturen mochten ze lang weg blijven. Eens ze op de gang waren sloot de defender de deur achter zich en kopieerde zonder er bij stil te staan de houding van de attacker. Hij probeerde geduldig te wachten terwijl die laatste even de tijd nam om aan zijn uitleg te beginnen - het kostte hem meer moeite dan hem lief was. Om zichzelf iets te doen te geven plukte Nick aan een denkbeeldig pluisje op zijn shirt. Het voelde als een eeuwigheid later voor Gus van wal stak. "Het gebeurde op jullie huisfeestje." "Dude!" opperde de defender, een beetje gepikeerd. Dat feestje was inmiddels al meer dan een maand geleden. Hoewel hij het nu ergens nóg erger vond dat ze hem beiden in al die tijd niks verteld hadden deed hij zijn best open te staan voor verdere uitleg en hield hij verder zijn mond. "Ze viel tegen me aan en gooide wijn over zichzelf heen, je had haar moeten zien. Alsof ik haar op ging eten zo bang. Ik heb haar geholpen met de vlek en toen hebben we de rest van de avond gepraat. Ze was zo..." Nick's frustratie veranderde langzaam maar zeker naar een bepaald gevoel van geruststelling, naarmate hij in de gaten kreeg op welke manier de attacker over zijn zusje praatte; hoe hij haar ophemelde alsof ze een Godin was. Hij kon hem niet bepaald ongelijk geven, ondanks haar betreurende schuchterheid was Laurel uniek in haar goedheid. "Ik had je het liefst de volgende ochtend het al verteld, maar we wisten beiden nog niet wat het eigenlijk was. We dachten dat het beter was om dat eerst uit te vogelen voor we het vertelden. Ik wilde ook niet onze vriendschap op het spel zetten als het bij kletsen in de boomhut bleef." Voor het eerst in dit hele debacle kreeg Nick het idee dat ze hem niet enkel als een mogelijke boeman hadden gezien. Het was een kleine nuance, maar hij merkte wel zeker het verschil, en dan voornamelijk in zijn eigen gemoedstoestand. Voor zijn vader en Linda een koppel hadden gevormd had Nick niet gesnapt hoe je kon twijfelen of je met iemand wilde samen zijn. Het was een ontnuchterende ervaring geweest, waardoor hij Layla nog meer gaan appreciëren was, maar hij begreep dat het niet voor iedereen vanzelfsprekend was, en dat externe factoren wel degelijk een doorslag konden geven. Niet voor de eerste keer die avond voelde hij zich schuldig tegenover zowel zijn zusje als zijn makker. "Ik zou je ook niet kunnen vertellen wanneer de omslag gebeurde. We moesten beiden uitvogelen hoe we het zagen en om eerlijk te zijn had ik daar met haar over willen praten dit weekend, maar ze was me voor." Hij knikte even. Nu het op deze manier werd gebracht kon hij er wel begrip voor opbrengen. Het stak nog steeds, wel een beetje, maar belange niet zoveel als eerst. "Ik weet dat Laurel veel beter kan krijgen, maar ik wil proberen er alles aan te doen om haar gelukkig te maken voor zolang het duurt." Nick haalde diep adem en fronste zijn wenkbrauwen bij Gus' laatste woorden. Hij krabde zijn hoofd terwijl hij een moment nam om het allemaal te verwerken en de juiste woorden de proberen vinden. "Kijk, ik had het nog steeds vroeger willen weten - maar ik snap nu wel waarom jullie het voor jezelf hielden. Alleen jammer dat je zoveel schrik had voor mijn reactie, je doet jezelf geen eer aan, man. Liefst zag ik Laurel single tot haar dertigste, maar niet als haar dat ongelukkig maakt. En als ze dan toch met een vriendje naar huis moet komen dan ben ik blij dat ze jou gekozen heeft. Ik twijfel er niet aan dat je het beste met haar voor hebt en haar nooit als een scharrel zou behandelen." Hij had andere vrienden die wellicht minder volwassen met zulke dingen om gingen, en hij mocht er niet aan denken dat zij hun kans gewaagd hadden. Nick legde zijn hand op Gus' schouder en kneep er even in, alvorens het hele no-homo sentiment overboord te gooien en hem alsnog een stevige knuffel te geven. "Ik weet niet meer wanneer ik haar voor het laatst zo gelukkig heb gezien," sprak hij de jongen nog toe, terwijl hij hun gesprek nog een keer in gedachten liet afspelen. "Woahoho, wacht eens even," bracht hij uit toen hij zich een bepaald detail voor de geest haalde. Hij liet Gus los en keek hem vragend aan, "Waarom was Laurel bang voor jou?" De attacker mocht dan wel een kort lontje hebben, bij Nick's weten had hij nog nooit naar een dame uitgehaald. Hij kon zich ook niet inbeelden dat Gus zover zou gaan.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

Nadat het blondje haar vraag gesteld had zag de jongen er nog meer uit alsof hij elk moment kon gaan huilen. Nu mocht Ezra wel zijn vrouwelijke trekjes en zijn onzekerheden hebben, ze wist niet of ze hem ooit al in deze staat had gezien. Bemoedigend gaf ze een kneepje in zijn hand, hopend voor hen beide dat wat er ook aan de hand mocht zijn het wel mee zou vallen. "Ronnie heeft gezegd dat hij stopt met Double Trebble." Ze wist niet wat ze verwacht had, maar dit was het in elk geval niet. Laurel voelde zowat letterlijk haar mond open zakken van verbazing. "En ik denk dat het min of meer mijn fout is, of tenminste soort van." Nog steeds niet in staat iets te zeggen bleven ze haar collega-zanger aankijken, een vragende blik duidelijk in haar ogen. Hoe kon zoiets nu in godsnaam Ezra's schuld zijn? "Ik...ehm... Ik en Clyde gingen een beetje op in het moment na de wedstrijd. En Ronnie heeft ons gezien... en ja, was er niet heel blij mee." Hoewel ze enorm meevoelde met de mannelijke nachtegaal ontsnapte er haar toch een klein lachje. Ze sloeg snel haar hand voor haar mond en schudde even haar hoofd. Hierna sloeg ze haar armen om de hals van de arme ziel heen en gaf hem een gemoedelijke knuffel. "Dus het gaat wel lekker met Clyde, hm?" grinnikte ze, hem nog steeds vasthoudend, misschien zelfs nog iets strakker. Het liefst wilde ze Ronnie bij zijn oor gaan grijpen, hem de gang op sleuren en vragen waarmee hij bezig was. Al snel besefte ze dat ze dat misschien net zo graag bij Nick wilde. Hoezo mochten zijn beslissen wie wel en wie niet met hun broer of zusje ging? Draaide het er niet om dat ze gelukkig waren? "Ik vind jullie wel leuk passen samen." Haar woorden mochten dan wel voornamelijk als troost bedoeld zijn, dat nam niet weg dat ze ze met hart en ziel meende. Vaak genoeg had ze vol afgrijzen naar Clyde geluisterd als hij het over zijn gevoelens voor Nick had, beiden wetend dat het een hopeloze situatie was. Want zelfs al had Nick Layla niet gehad, dan viel hij alsnog niet op jongens. Ezra daarentegen... Bovendien was Laurel ervan overtuigd dat dit duo elkaar aan kon vullen op de meest harmonieuze manieren. "Ik wilde dat ik je beter kon troosten, ik zit alleen een beetje in hetzelfde schuitje," vertelde ze hem vervolgens. "Ik eh - ik heb Gus gekust op het veld vandaag. Terwijl Nick daar nog op stond." Natuurlijk had ze het er met Ezra al over gehad. Ze besprak nog net niet de kleur van haar ondergoed met die jongen. Hij had haar steun geboden, en inzichten die ze zelf miste. Een schuin glimlachje gleed op haar lippen zonder dat ze het kon helpen. "Waar eh -" ze giechelde. "Waar hebben jij en Clyde...?" in plaats van haar zin af te maken wiebelde ze veelbetekenend met haar wenkbrauwen.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Ezra wist niet echt wat hij verwachtte van Laurel haar reactie, maar dat ze zou lachen had hij zeker niet verwacht. Ezra had zelf toch redelijk het idee dat ze in een mini-crisis zaten hier en dat was alles behalve grappig. Hij moest naar nationals en een lid minder hielp dat niet bepaald "Dus het gaat wel lekker met Clyde, hm?" zei Laurel, waarna al snel een diepe zucht van Ezra zijn kant kwam, want de blondine leek duidelijk niet op dezelfde lijn als hem te zitten. 'Ik denk het, maar dat is niet het punt.' zei Ezra nadat hij zijn tuig adem uit had geblazen. 'Laurel, hij was oprecht heel erg boos en ik snap zelf ook niet helemaal waarom. Ik bedoel het had slechter gekund, maar we kunnen Nationals wel vergeten als Ronnie echt uit Double Trebble stapt. ' Ezra sloeg zijn ogen dramatisch ter hemel. 'Ik ben de slechtste leider ooit.'
Ezra liet zijn armen even om Laurel haar middel glijden toen ze hem in een gemoedelijke omhelzing trok. "Ik vind jullie wel leuk passen samen." hoorde hij Laurel zeggen, Izak liet een halve lach over zijn lippen rollen, maar nam deze keer Laurel haar woorden niet echt aan. Dat hij en Clyde bij elkaar zouden passen baseerde ze eigenlijk vooral op de vele keren dat Ezra over de tweede jongen had lopen zwijmelen. Dat hij had omschreven hoe geweldig Clyde wel niet was, want niemand had die twee jongens ooit echt publiekelijk aardig tegen elkaar zien doen.
"Ik wilde dat ik je beter kon troosten, ik zit alleen een beetje in hetzelfde schuitje," zei Laurel terwijl Ezra haar langzaam weer los liet. "Ik eh - ik heb Gus gekust op het veld vandaag. Terwijl Nick daar nog op stond." Ezra keek Laurel even verbaasd aan, hij wist wel al wat er speelde tussen Gus en de blondine, maar hij had niet van Laurel verwacht dat ze Gus zou kussen waar haar broer bij stond. Ezra moest ook zeggen dat hij misschien eerst een klein beetje teleurgesteld was toen Laurel over Gus begon, niet vanwege Gus, maar omdat Ezra een stiekeme hoop had gehad dat hij en Laurel beide één van de Amber tweeling konden daten. Het had Ezra wel leuk geleken, Laurel als schoonzusje, maar hij had al snel door hoe gelukkig Gus haar maakte en dat was natuurlijk het aller belangrijkste. 'You did?' begon Ezra waarna hij naar Laurel glimlachte. 'En verder? Nick waardeerde het niet neem ik nu aan?'
Even keek Ezra de kleine kamer door, een beetje opzoek naar andere Double Trebble leden, hij wou het nieuws niet in de groepsapp gooien, maar het bleef iets wat de anderen ook moesten weten. "Waar eh -" hoorde hij toen Laurel haar stem weer, waardoor Ezra uit zijn gedachten werd gehaald. "Waar hebben jij en Clyde...?" Een zachte giechel klonk van Laurel haar kant, waardoor Ezra het ook niet kon laten om even te grinniken. 'Nou we hebben uiteindelijk niet veel meer gedaan, maar bijna in de douches van de kleedkamer.' zei Ezra waarna er een lach op zijn gezicht verscheen. 'Het was echt zo'n moment dat je niet meer logisch nadenkt, maar gewoon.' een zucht weer over Ezra zijn lippen. 'Je moet gewoon bij elkaar zijn, ofzo.'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

Nick was duidelijk verontwaardigder dan eerst toen hij merkte dat dit al ongeveer een maand gaande was. Ik gaf hem zeker geen ongelijk. Ik had mezelf nog een flinke klap gegeven als ik in Nick's schoenen had gestaan. Hij liet me daarentegen mijn verhaal afmaken. Een verhaal zonder goede structuur, want ik gooide nu maar gewoon alles eruit. Ik wilde niets meer achterhouden voor mijn beste vriend. Het was duidelijk de verkeerde keuze geweest, ondanks dat het op het moment zelf zo logisch leek. Toen ik weer opkeek zag ik dat zijn hele houding en vooral zijn ogen een stuk zachter waren geworden. Het gaf me een gevoel van opluchting, maar tegelijkertijd ook van verwarring. Blijkbaar viel mijn uitleg in goede aarde, maar het kon gewoon niet zo makkelijk zijn. Dat kon niet. Ik wilde echt niet dat er iets tussen ons bleef zitten wat ongemerkt onze vriendschap en mogelijk zelfs het team volledig kon ondermijnen. Hij had nog wel een frons op zijn gezicht, maar vragen kwamen maar niet. Er kwam een hele tijd niets van mijn beste vriend, waardoor ik me langzaam toch weer begon voor te bereiden op een gebroken neus. Weer verbaasde Nick me, wat maar weer duidelijk maakte hoeveel beter hij was dan ik. Ik luisterde vol verbazing naar zijn woorden. Bij zijn woorden over een scharrel schudde ik resoluut mijn hoofd. "Die gedachte is nooit in me opgekomen. Daar is ze veel te speciaal voor. We zijn zelfs nog nooit zo ver gegaan." Het was eruit voor ik het doorhad, waardoor luttele seconden mijn wangen dezelfde kleur aannamen als mijn haren, voor de kleur gelukkig ook snel weer zakte. Nick's knuffel deed me goed. Ik had nooit problemen gehad met fysiek contact met mijn teammaten. Ik snapte ook niet zo goed waarom sommige mensen dat wel hadden. Kon je zo onzeker zijn? Geen idee, maar ik sloeg mijn armen even stevig om Nick heen. Daarbij kon je in fysiek contact je emoties en motieven veel minder faken, in elk geval in mijn ervaring. Het zat echt goed tussen ons. De knuffel was snel weer over en zijn woorden deden me toch een beetje stralen. Alleen het idee dat ik Laurel gelukkig kon maken, maakte me helemaal warm van binnen. Mijn glimlach temperde toch wel toen hij zich iets leek te herinneren. Een lichte frons verscheen er op mijn gezicht bij zijn vraag en even was alle opluchting in mijn lijf weer volledig verdwenen. Shit. Ik had mijn mond voorbij gepraat. Ik had Laurel beloofd het voor me te houden, maar tegelijkertijd maakte het gevoel van machteloosheid me nog altijd enorm pissig en gefrustreerd. Ik kon het ook gewoon niet geheim houden van Nick. Hij was mijn beste vriend, geheimen houden voor hem was duidelijk een fout geweest, en daarbij was hij haar broer. Hij had het recht om het te weten. Ik speelde wat ongemakkelijk met het lege bekertje tussen mijn handen en zuchtte. "Laurel legt me om als ze erachter komt dat ik je dit heb vertelt, dus mondje dicht, okay?" Mijn stem en blik waren volledig serieus. "Laurel wordt blijkbaar haar gehele schooltijd al geterroriseerd achter jou, en sinds ik er ben ook mijn, rug om. De laatste jaren zijn het een aantal Vipers en Venoms. Ze wilde geen namen noemen. Ik kwam erachter toen het me opviel dat ze zich halverwege de dag had omgekleed. Tot nu toe heb ik niets kunnen doen of kunnen vinden wie erachter zitten, maar..." Zonder het door te hebben was mijn kaak verstrakt en had ik mijn bekertje fijngeknepen. Mijn armspieren stonden bol en mijn knokkels waren wit, terwijl mijn armen licht trilden. Als ik erachter kwam wie haar dit aan had gedaan, stond ik echt niet voor mezelf in. Ik was geen lieverdje, ook niet tegen de nerds, maar ik deed geen dingen zonder dat ik werd uitgelokt, en dat had Laurel nooit gedaan. Ze had zelfs nog geen scheve blik onze kant op geworpen of fluitend langs de kluisjes gelopen. Ik moest nu echt moeite doen om geen gat in de dunne motelmuur te slaan. Heel langzaam wist ik mezelf iets te bedaren, maar het bleef me hoog zitten. Als ik ook maar een schuldige vond, dan stond ik niet voor mezelf in, wie het ook was. Hopelijk hielp het dat het nu duidelijk was dat ze de mijne was, maar gezien dit al heel lang achter Nick's rug om bezig was, was ik ergens ook bang dat dit ook nu door zou blijven gaan. Hoe kon je zo weinig respect voor je vrienden hebben? Nu mocht ik niet praten, want ik had een relatie met zijn zusje bijna een maand voor hem verzwegen, maar toch. Aan de ene kant wilde ik nu naar binnen gaan voor wat afleiding, maar ergens diep van binnen wist ik dat emoties als deze me een stuk vatbaarder maakten voor verleiding, en dat vat bier zou nog lang niet leeg zijn. Fuck.

---

Bowties were never Cooler

---

---

Het luchtte haar op de gezichtsuitdrukking van Ezra toch een stukje op te zien klaren. "Nou we hebben uiteindelijk niet veel meer gedaan, maar bijna in de douches van de kleedkamer." Laurel's ogen gingen wat wijder open, en spontaan sloeg ze opnieuw een hand voor haar mond. Nu wist ze van Clyde wel dat hij niet de meest onschuldige was wat vertoon van affectie vertoonde, maar van Ezra wist het haar toch behoorlijk te verrassen. "You dog!" bracht ze giechelend uit terwijl ze hem een vriendschappelijk duwtje tegen de schouder gaf. Ondertussen ging haar collega Trebble gewoon verder, "Het was echt zo'n moment dat je niet meer logisch nadenkt, maar gewoon... Je moet gewoon bij elkaar zijn, ofzo." Ze knikte. Laurel wist precies wat hij bedoelde, het was haar ook overkomen eerder. Als Clyde en Ezra deelden wat zij voor Gus voelde, dan wenste ze hen dat alleen maar van harte toe. "Nick reageerde inderdaad niet veel beter. Hij heeft geen klappen uitgedeeld maar zijn woorden waren wel raak," antwoordde ze nog op Ezra's eerdere vraag voor ze weer verder ging. "Dus ik weet dat het behoorlijk hypocriet van me gaat klinken, maar geef Ronnie gewoon even. Hij draait wel bij - hij en Clyde zijn onafscheidelijk, hij laat zijn broer niet zomaar vallen - en zelfs als hij dat niet doet; laat het jou en Clyde vooral niet in de weg staan. Je verdient iemand waar je... gewoon bij moet zijn," verzekerde ze hem met een glimlach. Wat haar eigen broer gezegd had had haar zeker gekwetst, maar alsnog was ze niet van plan Gus ervoor op te geven. Hij deed iets met haar dat ze bijna niet kon beschrijven. Soms was hij veel te zoetsappig maar het was tegelijk zijn grootste charme, en hij kon haar laten lachen zoals enkel Nick en haar vader ooit al voor elkaar hadden gekregen. En zijn blik - hij keek naar haar zoals elk meisje door een jongen aangekeken wilde worden. Hij wist haar er zowel stapelgek mee te krijgen als haar zwakke knieën te bezorgen en alles wat daartussen in lag. Laurel betrapte zichzelf er op dat ze stond weg te zwijmelen met een idiote grijns op haar gezicht en schraapte even haar keel terwijl ze haar shirt -dat overigens nog hetzelfde zat als voorheen- goed trok. "Zal ik straks even voor je polsen bij Ronnie?" bood ze aan. Hoewel hij haar in de menigte zou negeren wilde hij doorgaans wel antwoorden op een smsje, en als het Ezra kon helpen dan wilde ze zich daar ook wel overheen zetten. "Of zal ik even een andere douche gaan zoeken voor jou en Clyde?" Ze grinnikte even en maakte enkele kusgeluidjes terwijl ze haar handen over haar eigen armen liet glijden.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

"Laurel legt me om als ze erachter komt dat ik je dit heb vertelt, dus mondje dicht, okay?" "Waar heb je het over?" vroeg Nick terwijl hij een krop in zijn keel voelde komen. Wat kon er nog meer zo erg zijn in zijn zusje's ogen dat ze het hem bewust niet wilde vertellen? Toen Gus het verhaal echter uit de doeken deed had hij ergens gewild het inderdaad niet te weten, en voelde hij het bloed uit zijn gezicht weg trekken. "Laurel wordt blijkbaar haar gehele schooltijd al geterroriseerd achter jouw, en sinds ik er ben ook mijn, rug om. De laatste jaren zijn het een aantal Vipers en Venoms. Ze wilde geen namen noemen. Ik kwam erachter toen het me opviel dat ze zich halverwege de dag had omgekleed. Tot nu toe heb ik niets kunnen doen of kunnen vinden wie erachter zitten, maar..." "Wát?!" bracht de oudste Hanson telg uit. Hij gooide de beker met inmiddels meer dan lauw bier tegen de betonnen vloer aan. Hij stond zowat te beven op zijn benen terwijl er een rode waas voor zijn ogen verscheen. "MOTHERFUCKERS!" schreeuwde hij, zo luid dat hij boven de muziek te horen was. Nick wist niet wat hij met zichzelf aan moest, zoals het er nu voor stond was de meest voor de hand liggende optie naar binnen stormen en iedereen één voor één naar buiten te sleuren tot hij de schuldigen te pakken zou hebben. Het idee van zijn vuisten op hun gezichten te rammen maakte hem enkel ziedender. "Geef me één naam," siste hij tussen zijn tanden door terwijl hij zijn vuist tegen de muur aan liet komen, om toch maar niet aan zijn initiële drang toe te geven. Hoe kon het dat hij nooit iets in de gaten had gehad?! Wie waren die idioten die zich het in hun hoofd gehaald hadden dat ze met zíjn zusje konden sollen? "GUS!" het moest zowel een herhaling van zijn verzoek als een waarschuwing voor zijn volgende zet voorstellen. Op dat moment kon hij zichzelf niet langer onder controle houden en werd door zijn woede aangedreven richting de deur waarachter het lopende feestje snel een einde zou kennen.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Ik had mezelf nog niet eens echt onder controle, toen Nick's stem door de gang galmde. Het was zo luid dat ik ervan recht sprong als een soldaat op wacht. De muziek stond luid, dus hopelijk hadden ze het binnen niet gehoord. Ik verschoot weer toen Nick zijn vuist niet ver van mijn gezicht tegen de muur liet komen, ogen vol vuur. Ik had Nick eerder boos gezien, maar nooit zo laaiend. Het was dat hij niet zijn volle kracht gebruikte, anders was hij zeker door de muur gegaan. Zonder na te denken greep ik zijn schouders vast en duwde, al was het maar om hem op zijn plek te houden, mijn duimen gevaarlijk dichtbij de plek van een groot bloedvat. Op zomerkamp van het leger waren me wat zelfverdedigings dingen aangeleerd en dit was er een van. Ik gebruikte het eigenlijk niet, maar ik wist niet of ik Nick volledig kon houden als hij echt doorzette. Ik was een attacker, maar ze noemden hem niet voor niets de muur. "Volume." siste ik terug. Ik wilde echt niet dat de anderen hier achter kwamen, en zeker Laurel niet. Onze relatie zou over zijn voor het goed en wel begonnen was als ze erachter kwam dat ik het had vertelt. "Ik heb geen naam. Denk je niet dat er dan niet al lang iemand op de eerste hulp zou zitten?" Ik keek hem recht aan, dat het voor hem heel duidelijk was dat ik het meende. De woede in mijn eigen lijf had vreemd genoeg de achtergrond genomen. Deze situatie had zich al ontelbare keren afgespeeld, maar altijd andersom, en ik voelde me hier toch ook echt niet heel gemakkelijk bij. Ik kauwde wat nerveus op mijn lip. Ik had geen idee wat ik moest zeggen, geen idee hoe ik iets de escaleerde zonder iemand een blauw oog of een paar gebroken ribben te bezorgen. Mijn lip begon langzaam te bloeden, maar ik merkte het eigenlijk niet. Mijn gedachten gingen 300km per uur, maar niets was samenhangend. "Laurel zegt toch niets. Ik heb het geprobeerd. Ik moest al erg pushen om te weten te komen wat er aan de hand was." zei ik bedenkelijk. Nog altijd had ik mijn handen stevig op Nick's schouders gedrukt en mijn ogen op hem gericht, klaar om te reageren als hij iets probeerde. "Daarbij stoppen dit soort dingen toch niet tot je er publiekelijk een punt van maakt. Kijk maar naar Minetti. Die kreeg nog wedgies van de ouderejaars tot we daar korte metten mee maakten in de kantine. Niemand komt aan onze familie." Ik dacht terug aan die lunch in mijn eerste jaar. Mij was het vrij makkelijk gelukt te integreren in de populaire groep, en in een machtsstrijd die er aan het begin van dat jaar was begonnen, was het Nick en mij gelukt om bovenaan te komen. Alles leek te lopen, tot we erachter kwamen dat een van de andere eerstejaars uit het team, Gio Minetti, vreesde voor zijn gesteldheid elke keer als hij de kleedkamer in liep, en nog nooit zijn lunchgeld had behouden tot dat punt. We hadden het heel duidelijk gemaakt dat dit afgelopen moest zijn, dat we een team waren, maar toen ze ons uitlachten en het weer probeerden, had Nick me verlost van mijn spreekwoordelijke ketting. We hadden de hele school laten zien wat er gebeurde als je met een van ons solde. Hij had niets op zijn kerfstok, ik kreeg een maand nablijven. Toch was dit het helemaal waard om Minetti volledig zien te veranderen binnen de week. Die jongen hadden ons de rest van het jaar niet durven aankijken, en eentje had volgen mij nog altijd last van zijn gebroken knie en gescheurde meniscussen. Oops. Daar had Nick mij ook nog wel problemen over gegeven, maar goed, die gast was ook echt de grootste klootzak ooit. Dit bracht me wel op een idee. Ik weet het, Gus Miller had een keer een plan, wat niet met sport te maken had. "We doen dit net als bij Minetti. Heterdaadje en er dan een voorbeeld van maken. Het kan me geen bal schelen dat het me weer een maand nablijven kost. Daarbij zal ze ons allebei haten als je nu naar binnen stormt" Ik zocht in zijn ogen of hij wist wat ik bedoelde en of hij erin mee zou gaan. Tuurlijk pakte ik het liefst nu aan. Ik had het liefst gehandeld op het moment dat ik het gehoord had, maar we wisten niet eens wie er schuldig was. Daarbij wilde ik nu echt niet de Nationals op het spel zetten omdat ik per ongeluk de knieschijven van de verkeerde brak. Op dat moment hoorde ik de deur. "Ik hoorde Nick roepen..." Het was de stem van Layla. Ze hing zo vaak rond met Nick dat ik haar stem haast even goed herkende als die van hem. "Kan jij iets doen om hem te kalmeren zonder dat ik hem op de grond moet leggen?" De dringendheid kwam duidelijk door in mijn stem. Ik wilde niet te kortaf klinken, maar ik wilde dit wel opgelost hebben voor dit volledig uit de hand liep en ik de controle over zowel hem als mezelf kwijtraakte.

---

Bowties were never Cooler

---

Hoewel Ezra zijn voornaamste reden om naar Laurel toe te stappen was de hele Double Trebble crisis, leek het gesprek daar nu niet bepaald over te gaan. Laurel was namelijk vooral erg geïnteresseerd in wat er tussen Ezra en Clyde was gebeurd. Ergens kon Ezra dit ook wel begrijpen, hoelang hij wel niet achter Clyde aan had gelopen, Ezra wist niet meer precies wanneer de vonk bij Ezra oversloeg, maar hij vond Clyde al een lange tijd leuk en nu leek er eindelijk schot in de zaak te zitten. 'Maar het was niet alleen dat.' zei Ezra snel toen hij Laurel nog net niet in detail vertelde hoe hij en Clyde het bijna in de douches hadden gedaan. 'Nadat hij me vertelde dat hij me leuk vind hebben we gekust.' zei Ezra terwijl de grijns op zijn gezicht nog groter werd. 'En ik weet wat je denkt, dat hebben jullie al vaak genoeg gedaan, maar dit was...' Ezra liet een zucht over zijn lippen rollen. 'Anders, je weet wel, meer oprecht.'
Terwijl Ezra nog een beetje verliefd nadacht over Clyde ging het gesprek weer verder over Laurel. Het was niet dat Ezra niet naar haar verhaal wou luisteren, maar nu ze het over Clyde hadden gehad bleef de jongen toch een beetje in Ezra zijn hoofd rondspoken. "Nick reageerde inderdaad niet veel beter. Hij heeft geen klappen uitgedeeld maar zijn woorden waren wel raak," vertelde Laurel, Ezra legde even zijn hand op Laurel haar schouder als troost, in zijn geval was hij de lover geweest waar niet goed op werd gereageerd, hij kon zich voorstellen dat het nog naarder voelde als je broer boos werd. 'Ohw, Honey,' zei Ezra liefkozend. 'Het komt allemaal wel goed, ik weet zeker als hij doorkrijgt hoe leuk jullie elkaar wel niet vinden dat hij alleen maar blij voor jullie kan zijn.' Ezra zijn vingers gingen nog even over Laurel haar schouder heen waarna hij haar los liet.
"Dus ik weet dat het behoorlijk hypocriet van me gaat klinken, maar geef Ronnie gewoon even. Hij draait wel bij - hij en Clyde zijn onafscheidelijk, hij laat zijn broer niet zomaar vallen - en zelfs als hij dat niet doet; laat het jou en Clyde vooral niet in de weg staan. Je verdient iemand waar je... gewoon bij moet zijn," zei Laurel om nu Ezra ook wat moed in te spreken, Ezra glimlachte naar de blondine. 'Je denkt niet dat Ronnie het gewoon niet kan hebben dat Clyde met een jongen is? Ik weet niet, ik had het idee dat dat het probleem was.' zei Ezra waarna hij even op zijn onderlip beet. 'Ik vind het vooral heel naar voor Clyde.'
Ondertussen keek Ezra naar Laurel die met een verliefde grijns voor zich uit zat te staren, Ezra grinnikte zacht, hij wou niet eens weten hoe het duo er uit zag nu. Beide geen druppel op, maar voornamelijk drunk on love. "Zal ik straks even voor je polsen bij Ronnie?" opperde Laurel uiteindelijk toen ze haar gelachen weer terug had gekregen, Ezra knikte direct. 'Als je dat kan doen zou het geweldig zijn, ik zou niet willen dat dit onze kansen op nationals verpest. Ik voel me zo schuldig.' zei hij snel terwijl hij even om zich heen keek of hij Ronnie ook zag staan, maar hij zag de tweede Amber zo niet in de ruimte. "Of zal ik even een andere douche gaan zoeken voor jou en Clyde?" voegde Laurel nog aan haar vorige vraag toe, Ezra gaf de blondine een speelse duw. 'Oh alsjeblieft niet, ik heb nu trauma's.'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

• 18 • Double Trebble • Mrs. Right • w/ Gus & Nick •

Layla had getwijfeld om naar Laurel toe te gaan — wie op haar beurt tegen de muur aan gestaan had, onopvallend voor het zicht van andere. Hetgeen wat de brunette echter tegen gehouden had, was het idee niet te weten hoe ze exact tegen haar moest beginnen. Het was tenslotte geen geheim dat de band tussen de twee pluszusjes een tikkeltje ongemakkelijk was —wat niks te maken had met het feit dat Layla haar het allerbeste gunde en ergens diep van binnen juist wél die stevige band wilde hebben met Laurel.
      Echter, op het moment dat ze eindelijk een goede opening gevonden dacht te hebben, was de blondine weg van de plek waar ze gestaan had en in het gezelschap van Ezra. Layla besloot het later misschien eens te proberen — tevens hopende dat het wellicht de eerste stap in de juiste richting kon zijn. Nu zat ze bij twee van haar vriendinnen en dronk ze net het laatste beetje van haar drankje op.
      "Ik ga nieuwe halen, jullie ook?"
Met een schuine blik keek Layla van de een naar de ander, terwijl deze beide een keer instemmend knikte. Soepel liep Layla vervolgens tussen een paar pratende groepje door, om de kamer te doorkruisen in de richting waar drank te vinden was. Als er wat gerommel op de gang klinkt is een simpele frons de eerste reactie die Layla heeft — niet geheel onder de indruk en eerder van plan om met gevulde bekers weer terug te lopen — maar als ze een maar al te bekende stem hoort roepen gaan de kleine haartjes in haar nek overeind staan.
      "Wat is daar aan de hand?" mompelt de brunette, waarbij ze de bekers op tafel laat staan en in de richting van de gang loopt, alvorens ze de deur opent. "Ik hoorde Nick roepen.."
      "Kan jij iets doen om hem te kalmeren zonder dat ik hem op de grond moet leggen?"
Wow. Verbaasd door deze woorden schiet Layla's blik van Gus naar Nick, en weer terug. De uitdrukkingen op de gezichten van beide heren maakt het dat een onrustig gevoel door de brunette heen trekt, tezamen met de zorgelijke frons tussen haar wenkbrauwen in.
      "Wat is er aan de hand?" vraagt Layla, terwijl ze steevast voor de deur blijft staan — een onderbuik gevoel wat haar zegt daar ook vooral niet weg te gaan, gezien de furieuze blik in Nick's ogen. "Nick?"

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

---

Nick hoorde Gus wel, maar hoe hard de attacker ook probeerde hij slaagde er niet in door te dringen. Hij pushte zichzelf vooruit, vastberaden iemand naar buiten te slepen om diegene als voorbeeld te stellen - eender wie, op dit punt. Ver kwam hij echter niet. In zijn toestand had hij niet gemerkt hoe zijn makker hem bij een drukpunt te pakken had. Echt kalmeren deed The Wall hierdoor helaas niet, maar Gus had inmiddels wel zijn aandacht. "We doen dit net als bij Minetti. Heterdaadje en er dan een voorbeeld van maken. Het kan me geen bal schelen dat het me weer een maand nablijven kost. Daarbij zal ze ons allebei haten als je nu naar binnen stormt." "Oh geloof me, dit keer ben jij niet degene die op nablijven moet," gromde hij. Op dit ogenblik kon het hem zelfs niet schelen als hij uit het team gezet werd, níémand kwam aan zijn Laurel. Hij trachtte de situatie in te schatten en de beste manier te vinden om zichzelf uit Gus' greep te verwijderen. "Ik maak ze kapot!" schreeuwde hij opnieuw. Net op het moment dat hij onder de arm van de attacker heen wilde duiken raakte de oudste Hanson telg afgeleid door een bekende stem. "Ik hoorde Nick roepen..." "Shit!" bracht Nick uit. Als hij nog enige kans had gehad om Gus voorbij te glippen en zijn woede de vrije loop te laten dan verdween deze nu als sneeuw voor de zon. "FUCK!" Hij voelde zich als een kleuter die een moeilijke bui had en hij haatte zichzelf er om. Terwijl Layla en Gus over hem spraken alsof hij er niet bij was liet hij zijn vuist nogmaals op de muur neerkomen, om toch maar íéts te kunnen doen. "Wat is er aan de hand? Nick?" Hij liet zijn blik kort naar de roodharige jongen glijden, die zelf al meer verteld had dan hij verondersteld werd te doen. De keuze om Layla op de hoogte te brengen of Gus te sparen verscheurde hem zowat. De razernij die als bloed door zijn lichaam heen stroomde ebde af om plaats te maken voor de wanhoop en machteloosheid die er werkelijk achter schuil gingen. "Lay, ik kan het je niet - Ik kan niet -" Met bevende handen veegde hij de tranen uit zijn ogen weg voor ze langs zijn wangen konden rollen. Hij poogde zich te vermannen en richtte zich opnieuw tot de attacker. "Je moet haar vragen wie, ik moet het weten. Het is - ze moeten..." Terwijl hij over zijn woorden struikelde balden zijn handen zich opnieuw tot vuisten naast zijn lichaam. Alle spanning van de afgelopen uren werd hem even te veel. Nick leunde met zijn rug tegen de muur en liet zich naar beneden zakken. "Ik moet het weten!" opperde hij nog een keer, waarbij hij een vuistslag op zijn eigen bovenbeen gaf.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.