[RPG • 150] • The Show must go on • Speeltopic - Speeltopics

21 juli 2019 - 14:52 Ken_ is offline

Ken_ 18305

''I only live for the music.''

Rule number one, we don’t talk about feelings, we sing them

Het is de droom van iedere debuterende band, een wereld tour. Optreden voor mensen over de hele wereld, jouw fans. Je doet waar je hart ligt en ziet tegelijkertijd de hele wereld. Een ware droom voor de meeste. Voor velen blijft dit ook enkel een droom maar voor de bands die we in deze rpg gaan volgen werd deze droom waarheid.
De hoofd act heeft al enige ervaring met touren en zit ook al een paar jaar in het vak maar dit is zeker hun grootste tour te noemen.
Voor de support act is dit hun aller eerste tour. Ze zijn ontdekt door de leden van de hoofd act en zijn meegevraagd op tour om hun bekendheid een boost te geven.
De twee groepen kennen elkaar nog maar net maar lijken al erg goed met elkaar op te kunnen schieten, iets wat funest is als je dagen lang met elkaar onderweg bent. Toch blijkt de tour niet voor iedereen zo geweldig als ze in eerste instantie misschien dachten. Er zitten zo ook zijn keerzijden aan het rocksterren leventje.
Je bent maanden lang ver van huis, van je geliefden en hebt ook niet de optie om even terug te vliegen. Ook zitten er voorwaarden verbonden aan het contract. Het is verboden voor de leden om onderling een andere relatie te hebben dan vrienden en ook niet met buitenstaanders, dingen te doen die hun kwaliteit van perfomance kunnen verminderen en ga zo maar door.
Maar wie houd zich eraan, met zoveel verleidingen onderweg. Als er van alles je aangeboden wordt? Er duizenden knappe fans zijn die je aandacht willen? Men zegt weleens dat het vlees zwak is en dat zal blijken op deze tour. Zo ontstaat er natuurlijk ook wrijving onderling en dreigt de tour stukje bij beetje steeds iets meer in de soep te lopen. Zal het de leden lukken om de vrede te bewaren en hun droom verder uit te laten komen? Of zal het avontuur hier eindigen omdat een leven in de showbizz net iets heftiger leek te zijn dan gedacht...

DRINK X SEX X PLAY X REPEAT

''Even magic shouldn't help to make the ugliest bitch pretty.''

BUSRULES

HIER KOMEN ENKELE REGELS

.

ROLES

Band 1 Arcanum Hoofdprogramma VOL

Gabriel Laurant Lavois|| Leadsinger || FC: Luke Hemmings || Easier || 1.4
Tristan Moxley || Drummer ||FC: || Highgarden || 1.2
Nash Sebastian Pierce || Bassist ||FC: Robert Sheehan || Hargreeves || 1.3
Zeus Grayson Lee || Gitarist 1 ||FC: Troye Sivan || nesber ||1.3
Dilara Harley Rose || Gitarist 2 ||FC: Zendaya || Riccardo || 1.3

Band 2 Hellbound Voorprogramma

Havana Sofía Suarez|| Leadsinger1 || FC: Kailyn De Los Rios || Lizzo || 1.3
Amey Claudelle Hughes|| Leadsinger2 || FC: Jade Thirlwall ||nesber || 1.2
Frances 'Franky' Valentine || Drummer ||FC: Aston Irwin || Forky || 1.3
Billy Jameson || Bassist ||FC: Harry Richardson || Klaus || 1.2
Bodhi Julian Smith || Gitarist 1 ||FC: || Venustic || 1.4
Ruari Hayes || Gitarist 2 ||FC: || Aspromavro || 1.3

Crewmembers/Roadies

Lilith Pierce|| Roadie, zusje van Nash || FC: Adelaide Kane || Highgarden || 1.2
Emilia Christina Foreman || Videographer ||FC: || Venustic || 1.4
Jody Angelina De Lacour || backing vocal ||FC: || Sombre ||1.2

The Start

De band gaat op tour en is net aangekomen in hun luxehotel te tokyo waar ze overmorgen gaan optreden. Momenteel moeten ze nog even binnenblijven en word alles geïnstalleerd. Onze personages hebben dan maar besloten al een preparty te houden in hun kamers vooraller ze de okay krijgen om Tokyo te verkennen. Dus haal je beste drank maar al boven en laat de pillen rollen, Arcanum en Hellbound is here to party.

RULES

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

25 juli 2019 - 23:42 Phlegethon is offline

Phlegethon 4833

Ruari Hayes

22 ~ 2th guitarist Hellbound ~ hotellobby ~ with Nash

"ik was bezig er wat aan te doen ja, ik was het aan het drinken jackass," had Nash Ruari tussendoor nog toegesnauwd.
Wat Ruari niets had gedaan. Het was nog steeds niet zijn probleem dat Nash lopend dronk.
Na boos gesis kwam de fles drinken, waar gelukkig niets meer uit leek te komen, richting Ruari's hoofd. Niet raak, maar toch dichtbij genoeg dat het duidelijk op hem gemunt was. "Oh ja? Ik wil wel eens zien hoe goed bloed uit je kleren zou gaan wassen als ik die grijns van je smoel eraf sla." gromde Nash pissig.
Hij was niet de enge die er geen zin in had. Ruari was zelf ook niet in de beste stemming. Door het lange reizen en het slecht slapen was hij moe en was hij nu alleen maar sneller geïrriteerd door Nash dan normaal. Ondanks zijn humeur, hoefde het voor Ruari niet per se van wat morsen naar bloed over te gaan. Hij zou Nash echter nooit laten winnen. Dus als het toch tot een gevecht zou leiden, zou hij mooi niet opgeven. Dan was er maar wat bloed. "Je durft waarschijnlijk niet eens hmm, je zou je zo weer omdraaien en weglopen als de lafaard dat je bent," ging Nash uitdagend verder.
Daarna gooide hij zijn bontjas op een stoel en nam hij een beginnende vechtpositie aan. Al was het geen indrukwekkende positie, omdat het zo uit een game leek te komen. Wat Ruari niet bang maakte, want In het echte leven gingen gevechten nou eenmaal niet zoals in games. Wat Nash hiermee wilde bereiken, wist hij dan ook voor de zoveelste keer niet. "Komop dikkop" daagde Nash uit.
Die extra motivatie om te blijven staan had Ruari niet nodig gehad. Hij had al genoeg motivatie vanuit zichzelf. Deze uitdaging gaf enkel meer energie om er op in te gaan. 'Dude, als je denkt dat game-moves je gaan helpen in een echt gevecht, dan ben je nog gestoorder dan dat ik al dacht,' begon hij daarom ook tegen Nash met een uitdagende blik, terwijl hij in een serieuzere vechtpositie ging staan.
Zodat hij voorbereid was op het gevecht wat in de lucht hing en meteen zou kunnen reageren. Dat zou vast van pas komen. 'Een mep geven is toch wat anders dan een joystick besturen,' ging hij verder. 'En toevallig gaan beiden me goed af. Dus nee, ik deins niet voor je terug. Je zal alleen wel jezelf moeten bewijzen mocht je bloed willen zien, want het lijkt er niet op alsof dat je gaat lukken.'

If only humans could have vertical asymptotes ~ Quinn

26 juli 2019 - 16:21 Smiths is offline

Smiths 5032

F R A N C E S "F R A N K I E" V A L E N T I N E

25 ♥ Drummer Hellbound ♥ On her balcony ♥ With Wednesday Addams

Voor een moment was Frankie in een opper best humeur geweest. Hij zat wel lekker zo op een balkon in Tokyo. Met alcohol, drugs en een mooie dame erbij had hij dan ook niets te klagen. Hij genoot even van de rust die er heerste. Het was allemaal leuk en aardig in de tour bus, maar op een gegeven moment werd je het toch echt zat om dag en nacht op elkaars lip te zitten. Daarbij was het ook nóóit stil, iets waar Frankie zo nu en dan toch echt behoefte aan had.
Dit was iets wat Jody volkomen leek te begrijpen, iets waarom hij het ook zo fijn vond met haar. Toch leek Jody de behoefte te hebben om over gevoelens te praten. Frankie praatte liever over duizend andere dingen dan over gevoelens. Hij gaf dan wel antwoord op haar vragen maar ook deze ontweken de daadwerkelijke vraag. Als hij eerlijk was geweest had hij gezegd dat hij ondanks dat hij zich als een gelukkig man mocht zien niet bepaald gelukkig was. Iets wat puur aan zichzelf lag, iets waar hij anderen ook niet mee op wilde zadelen, simpel.
Het werd Frankie duidelijk te heet onder de voeten en hij vluchtte naar binnen. Echter zou Jody -Jody niet zijn als ze niet achter hem aan zou komen. 'Frankie, kom nou, je kunt met mij over die dingen praten...' Frankie zuchtte zacht en stak zijn hoofd in de mini bar. Hij keek eigenlijk niet eens naar wat hij nou precies wilde, hij deed het puur om Jody maar niet aan te hoeven kijken. Toch leek hij geen kant meer op te kunnen toen ze haar armen om zijn middel had geslagen. Zijn ogen ontmoette die van haar. De blik in haar ogen had de kracht om hem gerust te stellen. 'Ik geef om je, dat weet je toch...' Frankie slikte even. Hij was hier zo niet goed in. Gevoelens, hij snapte er geen bal van. Jody bracht haar hand naar zijn wang, welke hij er tegen aan drukte en even liefelijk met zijn duim over de rug van haar hand streek. Frankie was een man van weinig woorden. Althans, als het een onderwerp betrof waar hij het liever niet over had.
Hij zuchtte uiteindelijk en sloot voor enkele seconden zijn ogen. "Jody, ik vind het lief dat je het vraagt, echt," glimlachte hij voorzichtig en drukte een kus op haar voorhoofd. "Maar ik praat er liever niet over, niet nu." zei hij zacht terwijl hij haar aan bleef kijken. Frankie wilde nu genieten van hun tijd in Tokyo, hun tijd samen. Al was dit het argument dat hij altijd gebruikte. Er was nooit een tijd dat hij er over wilde praten. Op deze manier leek hij er altijd onderuit te komen...
"Ik weet ook niet wat je van me wilt horen. Het is niet of we er wat aan kunnen veranderen. Laten we ons maar gewoon focussen op de optredens en more important: Tokyo." glimlachte hij naar haar. Dit was de kant van Jody die zelden iemand zag en Frankie voelde zich bevoorrecht dat hij ook deze kant kende.
"Ik weet veel leukere dingen te doen in Tokyo dan jou vertellen over mijn persoonlijke problemen." grijnsde hij en drukte een kus op haar mondhoek.

How far is far

27 juli 2019 - 21:45 Sombre is offline

Sombre 2828

✮ JODY ✮
Hi fuckface.

jody ─ 21 ─ background vocal ─ stoned ─ balcony with Frankie ─ outfit
Nog steeds waren mijn armen vastgeklemd om het lichaam van Frankie. Met puppy oogjes keek ik hem smekend aan, het kon toch niet zo zijn dat hij nooit over zijn gevoelens wilde praten, je moest het soms toch kwijt? Frankie was niet zo'n prater en dat wist ik ook wel. Natuurlijk waren we nu in Tokyo en was dit misschien niet het beste moment om er over te beginnen, maar wanneer was wel een goed moment? Als het aan Frankie lag was het goede moment nooit, misschien als hij ooit... nee toch niet, gewoon nooit.
'Ik geef om je, dat weet je toch...' zei ik dan ook geruststellend, in de hoop dat er zo misschien iets los zou komen, maar enkel een zucht verliet zijn lippen. Mijn hand ging zacht langs zijn wang en met zijn vingers ging hij zacht over de rug.
'Jody, ik vind het lief dat je het vraagt, echt,' een zucht verliet meteen mijn lippen bij het horen van deze woorden, hij wilde het er natuurlijk weer niet over hebben.
'Ik weet ook niet wat je van me wilt horen. Het is niet of we er wat aan kunnen veranderen. Laten we ons maar gewoon focussen op de optredens en more important: Tokyo.' Glimlachte hij mijn kant op, waarschijnlijk in de hoop dat ik het gewoon liet gaan. Een lichtelijk teleurgestelde glimlach stond op mijn gezicht terwijl ik mijn hand weer liet zakken.
'Ik weet veel leukere dingen te doen in Tokyo dan jou vertellen over mijn persoonlijke problemen.' Ging Frankie dan ook nog verder. Even rolde ik met mijn ogen, oké, prima, ik liet het wel gaan voor nu. Ik ging even op mijn tenen staan en kuste hem zacht op zijn lippen.
'Oké, je hebt ook gelijk Frankie, maar denk maar niet dat je zo makkelijk van me af komt!' knipoogde ik uitdagend naar hem, waarna ik weer richting de tafel liep en daar mijn spulletjes pakte om een nieuwe joint te draaien.
'Wil je hierna nog even de stad in? Misschien nog met anderen?' Vroeg ik terwijl ik gefocust bleef op het vloeitje in mijn handen. 'Als je dan nog kunt lopen natuurlijk...' kwam er nog giechelend achter aan. Voorzichtig draaide ik een tipje, waarna ik die in het vloeitje legde. Ook ging er tabak op het vloeitje, vervolgd door wat hasj deze keer.

- thank you for existing -

29 juli 2019 - 10:17 Bratty is offline

Bratty 433

L I L I T H
" c h i p m u n k "
P I E R C E

"Try to be a rainbow in someone’s cloud."

☀ 24 ☀ Roadie ☀
☀ In their hotelroom ☀ Gabriel ☀
☀ Outfit ☀

Nadat Lilith Gabriel aanbood zich bij anderen te voegen begon hij te glimlachen. Ondanks dat ze graag met hem rondhing, en ook met haar broer erbij had ze ook genoeg vriendschappen opgebouwd, waardoor het voor haar helemaal niet zo erg was om zich op te gaan dwingen bij een ander. Gabriel verstikken met haar verlangen naar aandacht zou geen van hen helpen, je moest het verdelen over meerdere personen. 'Weet ik.' Lilith glimlachte dan ook gelijk terug naar hem. Hij pakte haar hand, en ze leken beide direct de rug van elkaars hand te strelen met hun duimen. 'Maar eerst vanavond maar eens kijken welk restaurant we met onze entourage onveilig gaan maken.' Lilith knikte instemmend. 'Ik kan echt niet wachten.' Ze was dan wel moe, maar die energie zou toch wel weer om het hoekje komen als ze de frisse lucht tegen haar huid zou voelen. Zolang ze maar niet zou vergeten zich om te kleden.
Het deed Lilith goed dat haar The Room referentie goed gevallen bleek te zijn, gezien Gabe een lach over zijn lippen had laten rollen. Een zéér aangename lach, als ze toch eerlijk mocht zijn. Na het wat diepere gesprek, waarbij hij haar gerust had gesteld besloot ze het moment weer wat aangenamer te maken door hem te plagen. 'Oh, dus mevrouw wilt zingen? Is goed, morgen nadat Hellbound op is geweest verwacht ik je op het podium.' De ondeugende grijns voordat hij aan de woorden begon lieten haar ook grijnzen, maar bij het horen van de zin werden haar grote ogen voor enkele seconden nog groter, al verscheen er al gauw een grijns op haar gezicht toen hij haar neus raakte. 'Laten we dat maar niet doen. Je fans mogen me al niet, laat ze maar geen reden geven daar echt een groter punt van te maken.' Lilith lachte het dan ook weg. Zo ging het toch altijd? Een artiest kreeg een relatie, en de vriendin werd gehaat. Lilith zat daar dan helemaal niet, vooral omdat het niet ging om wie zij als persoon was. Soms dwaalden er wel wat meningen met betrekking tot haar gedrag — en vooral uiterlijk — over het web, maar het kon erger.
Lilith's sumoworstelwedstrijd had hem lachend zijn hoofd laten schudden. 'Dat is een goeie, hoe moet ik die nu ooit gaan overtreffen. Hmm... Oké, oké, ik weet er één maar ik ga valsspelen door zien met doen te veranderen, sorry schat,' Lilith had zijn handelingen met het apparaat gevolgd, en grijnsde. Al lieten zijn laatste woorden haar toch lichtjes fronsen, ondanks de glimlach op haar lippen. 'Natuurlijk, Gabe moet weer vals spelen hoor...' Ze stak haar tong dan ook uit. 'Ik ben in Tokyo en ik wil doen: foto's maken in een gek Japans fotohokje.' Direct begon de dame enthousiast te knikken. 'Met van die gekke stickertjes op de foto's en zo toch? Oh echt wel!' Lilith dacht even na, ze had zeker nog één ding dat ze wilde doen. 'Oké, oké, ik heb er ook nog eentje. Ik ben in Tokyo en ik wil eten: brood uit blik.' Lilith begon echter al gauw te lachen. 'Die zijn te vinden in van die automaten waar Tokyo vol mee staat.' Ze had laatst een video gezien, en het zag er lekkerder uit dan ze had verwacht.
Terwijl Lilith Gabriel weg had gejaagd bij het apparaat met een plagerige opmerking had ze nog gezien hoe hij zijn hand dramatisch op zijn hart legde. 'Dromen verwoester.' Ditmaal keek de dame met een open mond naar hem. 'Wow. Auw, Gabe. Auw.' Ze deed Gabe dan ook na, wat overduidelijk werd toen ze haar eigen hand naar haar hart haalde.
'En dan had ik ook mijn handen vol gehad aan hem, nu wordt er koffie voor mij gemaakt,' Lilith grijnsde dan ook breed. 'Nash kennende zou hij verwachten dat je het zou maken... en als het niet te zuipen was zou hij room service bellen, en alles behalve koffie bestellen.'
Nadat Lilith haar beste poging tot barista had gedaan kwam Gabe haar kant op gewandeld, waardoor ze even begon te grijnzen. De nieuwsgierige blik maakte haar al duidelijk dat hij iets bedacht had. 'Hm, en wat als je wel een rockster bent? Krijg je dan een speciale behandeling?' Hij haalde het elastiekje soepel uit haar haren met een grijns op zijn gezicht, terwijl ze zijn gezicht even bestudeerde. 'Hmm... niet elke rockster. Ik ben wel kritisch wie de speciale behandeling krijgt.' Ze ging even snel op haar tenen staan om opnieuw een kus op zijn lippen te planten.
'Ik zie je toch liever zonder barista aspiratie,' Lilith lachte even terwijl ze aan de gang ging met hun gewenste koffies. Ze had de neiging toch voor een likeurtje te gaan, maar besloot dit achterwege te laten voor nu. Al gauw maakte Lilith echter een grap met betrekking tot gedumpt worden voor een bimbo, waardoor Gabe haar op kwam zoeken door middel van een arm om haar middel. Ze liet zich dan ook met genoegen dichter naar hem toe trekken. 'Nee, nee jonge dame jij gaat voorlopig helemaal nergens heen. Voor zover ik weet is val ik blijkbaar op Starbucks baristas, dus dat zit wel goed.' Lilith begon letterlijk te stralen door die woorden en sloeg dan ook haar arm even om hem heen, half dankbaar, half extreem gelukkig. Het bleef voor Lilith vreemd hoe iemand die zo bekend was, eigenlijk nog zo weinig was veranderd — dat immers als we het over karakter hadden gehad. Ze kende Gabe nog precies als de nuchtere beginner met wie haar broer in de garage oefende.
'Koffie?' Lilith strooide er nog wat cacao poeder op, en hield zijn mok uitnodigend zijn kant op. 'Volgens mij waren we wel sneller geweest als we een Starbucks opgezocht hadden, maar goed.' Ze lachte even zacht, terwijl ze haar eigen mok oppakte en er voorzichtig een slokje van nam. 'Hmm... al zeg ik het zelf. Bijna net zo lekker als jou, Gabe. Bijna. Let maar op.'
Lilith hoorde echter een klopje op de deur, waardoor ze even naar Gabe keek. Ze wandelde op de deur af en opende deze op een kiertje. Bij het zien van een van de assistenten opende Lilith de deur wat wijder, waardoor ze naar binnen konden wandelen met hun bagage. 'Oh, helemaal geweldig, bedankt!' Met een tevreden glimlach keek ze de jongens aan, waarna ze de koffie neerzette op een kastje en vervolgens op haar reistas af dook. Ze was toe aan frisse kleding. Eigenlijk ook een douche, maar ze had echt teveel honger en ongeduld in haar. Ze wilde de jongens lastigvallen met de vraag of ze al naar buiten mochten, maar besloot niet te klagen, gezien ze letterlijk niets te klagen had. Ze zouden het vanzelf wel horen.

• • •

30 juli 2019 - 20:10 Ken_ is offline

Ken_ 18305

NASH SEBASTIAN PIERCE

Bassist of Arcanum With Ruari

'Dude, als je denkt dat game-moves je gaan helpen in een echt gevecht, dan ben je nog gestoorder dan dat ik al dacht,' Sprak de jongen met zijn vervelende stem waardoor ik mijn blik vernauwde en toekeek hoe hij ook een vechtpositie aannam. 'Een mep geven is toch wat anders dan een joystick besturen,' ging hij verder waarop ik even lachte. "Ha! Wel jokes on you, ik deed niet aan joysticks, maar pure buttonsmashing tot ik blaren had, en geloof me ik kan dit uren doen." grijnsde ik waarop de jongen ook weer terug antwoorde . 'En toevallig gaan beiden me goed af. Dus nee, ik deins niet voor je terug. Je zal alleen wel jezelf moeten bewijzen mocht je bloed willen zien, want het lijkt er niet op alsof dat je gaat lukken.' sprak hij uitdagend waardoor ik grijnsde en een luide 'hiyaaaaa!' mijn lippen verliet. Waarna ik een highjumpkick in de lucht deed om hem te intimideren, in mijn hoofd zacht het er dan ook geweldig uit. In realiteit misschien wat mibnder maar goed, eens ik weer op mijn beide benen stond nam ik een aanloopje en haf ik de jongen ene heuse bitchslap waarna ik mijn armen heen en weer flapte in de hoop zijn gezicht goed te raken, terwijl ik de mijne bechermde en zo nu en dan hem ook een schop te schenken. Als ik soberder zou zijn had ik mijn vuisten echt gebruikt

(aah sorry voor de flutpost! )

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

30 juli 2019 - 22:07 Smiths is offline

Smiths 5032

F R A N C E S "F R A N K I E" V A L E N T I N E

25 ♥ Drummer Hellbound ♥ On her balcony ♥ With Wednesday Addams

Dit was de kant van Jody die hij minder apprecieerde. Hij waardeerde haar oprechte bezorgdheid om hem maar... het kwam te dichtbij. Al lag dit aan hem en niet aan Jody. Hij was bang dat ze zijn echte ik zou zien er linea recta vandoor zou gaan. Ook was hij als de dood om haar mee te slepen in zijn wrak van een leven. Want ondanks dat het er op leek dat hij een buiten gewoon geweldig leven leidde, zeker de laatste tijd, viel dat eigenlijk vies tegen. Het meeste was puur schijn. Ja, tuurlijk, het ging goed met hem op financieel vlak, met zijn carrière en hij had geweldige mensen om hem heen maar toch woog dit alles over het algemeen niet op tegen wat hij vanbinnen voelde en hoe hij zichzelf langzaamaan aan het kapot maken was.
Jody leek het oprecht jammer te vinden dat Frankie niets met haar wilde delen over zijn gevoelens, iets wat Frankie dan stiekem wel weer een beetje zeer deed. Hij zag dat ze hem oprecht om hem gaf en hij wilde haar niet buiten sluiten. Toch leek hij niets anders te kunnen. Hij sloot iedereen buiten, inclusief zijn eigen band leden. Frankie zag de teleurgestelde blik op Jody haar gezicht en zuchtte. Frankie was koppig maar Jody gaf het ook niet zomaar op. Momenteel irriteerde het Frankie een beetje, maar stiekem vond hij juist haar koppigheid wel leuk. "Jody, kom op..." zuchtte hij en keek haar aan. "Ik weet dat je het goed bedoelt maar ik wil het er gewoon niet over hebben." zei hij eerlijk. "Misschien een andere keer..." zei hij en tilde haar kin een beetje op om naar haar te kunnen glimlachen.
'Oké, je hebt ook gelijk Frankie, maar denk maar niet dat je zo makkelijk van me af komt!' gelukkig leek ook Jody te beseffen dat praten over Frankie zijn problemen een enorme moodkill zou worden. "Yes m'am!" grijnsde hij en hield zijn handen in de lucht.
Frankie volgde hoor bewegingen en zijn grijns verbreedde automatisch toen hij door kreeg wat ze ging doen. 'Wil je hierna nog even de stad in? Misschien nog met anderen?' Frankie hield zijn blik gericht op het spul in haar handen maar knikte. "Als jij mee gaat wel," grijnsde hij overdreven. Dat was echt een antwoord wat iemand uit een klef koppel zou zeggen. Frankie zou nooit nee zeggen tegen een avondje Tokyo.
'Als je dan nog kunt lopen natuurlijk...' één van Frankie zijn wenkbrauwen schoot omhoog na deze opmerking. Echter schoot er al snel weer een brede grijns op zijn gezicht. Deze woorden stonden hem wel aan. "Hmm, had je iets in gedachten?" grijnsde hij en liep naar haar toe. "Want ik wil voor bepaalde dingen de stad best uitstellen hoor." grijnsde hij en liet twee vingers over de blote huid op haar buik wandelen. Hierna bracht hij zijn gezicht dichtbij die van haar en bracht zijn lippen naar haar oor. "Als je begrijpt wat ik bedoel..." fluisterde hij en nam haar oorlel kort tussen zijn tanden.

How far is far

30 juli 2019 - 23:51 Smiths is offline

Smiths 5032

G A B R I E L L A U R A N T L A V O I S

22 ♥ Leadsinger Arcanum ♥ At the hotel ♥ With Lilith

Zowel Gabriel als Lilith waren beiden afgemat en kapot maar het was de gedachten aan Tokyo die hun nog enigzins op de been leek te houden. Het zou wat zijn, waren ze eindelijk in Tokyo lagen ze met zijn allen in de hotelkamer te maffen. Al was het geen geheim dat het leven in de spotlights veel vergde en er om bekend stond je langzaam maar zeker te breken. Toch wilde Gabriel deze feiten altijd zo ver mogelijk wegdrukken, doen of ze er niet waren. Toch lagen ze altijd op de loer.
Gelukkig had Gabriel vaak Lilith aan zijn zijde die hem altijd op wist te vrolijken met haar opmerkingen en energie. Eigenlijk gewoon met haar hele wezen. Ze was daadwerkelijk een zonnestraal die de kamer binnenkwam. Zijn zonnestraal.
De twee leken overal mee om te kunnen gaan doormiddel van humor en geplaag, zo ook met de vermoeidheid. Lilith maakte de grap dat als ze toch bij de band hoorde ze ook wel eens wilde zingen. Hoewel Gabriel, de rotzak, dondersgoed wist dat dit enkel een grapje was van haar kant nam hij het serieus en wilde hij haar daadwerkelijk het podium op hebben. Ze ging hier niet zo makkelijk onder vandaan komen...
'Laten we dat maar niet doen. Je fans mogen me al niet, laat ze maar geen reden geven daar echt een groter punt van te maken.' Gabriel richtte zijn blik even naar beneden. Hij vond het altijd zo immens jammer dat zijn fans Lilith vaak niet uit leken te kunnen staan. En waarom? Vast niet om haar persoonlijkheid maar puur omdat ze zijn vriendin was. "Ja maar daar trekken wij ons toch niks van aan?" zei Gabriel voorzichtig en tilde haar kin ietsjes op waardoor hij haar beter aan kon kijken en zij beter zijn liefelijke glimlach kon zien. Hij vond het oprecht vreselijk dat zo'n geweldig lieve en leuke meid als Lilith toch zoveel haat over zich heen kreeg. Ze deed werkelijk niets fout. "Hoe dan ook, je gaat er niet aan ontkomen, dame." grijnsde hij en ging met zijn duim langs haar wang. "Je hebt deze grap nu iets te vaak gemaakt. Plus, ik wil de wereld best laten zien dat ik bezet ben, weliswaar door de aller geweldigste dame ooit." zei hij breed grijnzend. "Maar maak je geen zorgen, je hoeft niet alleen." knipoogde hij. Hij had stiekem altijd al wel eens een samen met Lilith op het podium willen staan.
Vervolgens was Gabriel met het idee te komen om een spelletje spelen tegen de verveling, vooral Lilith haar verveling. Toch kon Gabriel het niet laten om zijn eigen regels meteen alweer te breken. Zo creatief was hij blijkbaar nou ook weer niet.
'Natuurlijk, Gabe moet weer vals spelen hoor...' hij vernauwde zijn ogen speels tot spleetjes. "Hey, het zijn mijn regels ik mag ze breken wanneer ik wil." zei hij en stak nu ook zijn tong naar haar uit. Gelukkig was ze het wel eens met het zijn antwoord dus was het hem alweer vergeven.
'Met van die gekke stickertjes op de foto's en zo toch? Oh echt wel!' Gabriel lachte om de reactie van de dame en knikte. "Ja, die." lachte hij. "Kijken of ze je nog schattiger weten te maken dan je al bent." grijnsde hij naar haar. Lilith hoefde er letterlijk niets voor te doen, ze had gewoon een heel hoog knuffelgehalte. Zelfs als ze boos was had je nog de neiging om in haar wangetjes te knijpen.
Lilith bleek ook nog een toevoeging te hebben aan hun Tokyo avontuur. 'Oké, oké, ik heb er ook nog eentje. Ik ben in Tokyo en ik wil eten: brood uit blik.'
Gabriel fronste quasi teleurgesteld. Niet om haar idee, want dat was geweldig, maar omdat zij nu ook de regels brak. "Hey, hey! Dat ik, de bedenker van het spel nou de regels aan pas, betekend niet dat jij dat ook mag." zei hij. "Maar goed, het is dan wel weer iets wat je ook echt mee moet maken als je in Tokyo bent, dus ik zie het door de vingers."
Vervolgens leek Gabriel zijn nieuw gevonden droom om barista te worden meteen de grond ingestampt te worden door Lilith. 'Wow. Auw, Gabe. Auw.' Gabriel haalde zijn schouders op. "Dan mag jij voortaan nu altijd voor mijn koffie zorgen, als ik er toch niks van bak." grijnsde hij ondeugend.
Gabriel was tot de conclusie gekomen dat hij toch echt het liefst zijn hotelkamer met Lilith deelde en niet met haar broer. 'Nash kennende zou hij verwachten dat je het zou maken... en als het niet te zuipen was zou hij room service bellen, en alles behalve koffie bestellen.' Gabriel knikte lachend. Yep, dat was Nash, hun drama queen. "Hij heeft me al vaak genoeg verteld dat de koffie die ik maak naar kamelenzeik smaakt, dus..." lachte hij.
Echter leek hij nooit opmerkingen te hebben over de koffie die Lilith voor hem maakte, dus moest die wel goed zijn. Alleen het beste voor hun prinsesje. Het was dan misschien ook alleen maar verstandig dat Lilith het van hem overgenomen had achter het koffizetapparaat.
Haar alter ego als Starbucks medewerkster had door laten schemeren dat er een speciale behandeling verbonden zat aan rocksterren en bleek Gabriel er nou net een te zijn...
'Hmm... niet elke rockster. Ik ben wel kritisch wie de speciale behandeling krijgt.' Gabriel lachte en veegde een pluk haar uit haar gezicht achter haar oor. Het was niet geheel terug gevallen in model nadat hij haar staart eruit getrokken had. "Heel goed, niet iedereen is zoals ik natuurlijk." grijnsde hij plagerig waarna hij haar kus beantwoordde. "Ik zou wel een beetje overstuur zijn als je anderen ook zo behandelde." grijnsde hij.
Lilith kon het niet laten de angst om voor een domme bimbo vervangen te worden niet laten en Gabriel deed dan ook zijn best haar ervan te verzekeren dat dit écht niet ging gebeuren. Het waren helemaal zijn types niet, stiekem misschien wel iets te letterlijk en daarbij zou hij Lilith ook nooit zomaar willen bedriegen.
Gelukkig was de koffie al snel klaar en hoefde ze zich geen zorgen meer te maken om verlied te worden door het bed. 'Koffie?'
"Yes m'am." glimlachte Gabriel naar haar en pakte dankbaar het kopje koffie aan. Hij zette het kopje aan zijn zijn lippen en hij sloot genietend zijn ogen. "Weet je zeker dat je niet bij Starbucks hebt gewerkt?" vroeg hij. Het smaakte heerlijk.
'Volgens mij waren we wel sneller geweest als we een Starbucks opgezocht hadden, maar goed.' Gabriel lachte en knikte. "Dat weet ik wel zeker ja." lachte hij. "Maar je leidt me gewoon enorm af." zei hij en drukte een kus op haar wang.
'Hmm... al zeg ik het zelf. Bijna net zo lekker als jou, Gabe. Bijna. Let maar op.' Gabriel schudde breed grijnzend zijn hoofd. "En bijna net zo zoet als jou." zei hij en beet even op zijn tong terwijl hij met zijn vinger wat schuim van zijn koffie af haalde en op Lilith haar neus smeerde.
Helaas werd hun moment verstoord door iemand die op de deur klopte. Het waren de assistenten die de bagage kwamen brengen. Lilith had ze bedankt en Gabriel deed hetzelfde. Hij wachtte netjes tot ze kamer weer verlaten hadden waarna hij Lilith weer van achter knuffelde en zijn kin op haar schouder liet rusten. "En, heeft mevrouw Pierce al enig idee van wat ze aan gaat trekken naar ons tripje Tokyo vanavond?" vroeg hij nieuwsgierig. "Suggesties voor mij?"

How far is far

2 aug 2019 - 23:21 Halsin is offline

Halsin 1445

Dilara Harley Rose
23 years old | Guitarist Arcanum| With Billy | Outside the tour bus | Outfit

Het geluid van voetstappen deed Dilara opkijken. Ze glimlachte naar Billy toen hij eenmaal bij haar stond. "Hi! Kan jij ook niet wachten om wat te gaan doen?" De vraag van hem deed haar knikken. ''Hey,'' groette ze eerst terug. ''geduld is nooit een van mijn sterkste punten geweest.'' Ze veegde even een pluk haar uit haar gezichtsveld. ''Het is ook oneerlijk dat we niet meteen Tokyo in mogen na zo'n lange reis.'' vervolgde ze.
In haar achterhoofd klonk het net alsof ze een klein kind was, maar de dame wilde gewoon haar bennen strekken terwijl ze de stad verkende en ze had energie over na 'opgesloten' te zitten in vervoersmiddelen. Dilara was ook nog nooit eerder in Tokyo geweest en de stad stond wel op haar lijstje van steden waar ze nog heen wil gaan in de komende jaren; al ze met het touren natuurlijk ook al in veel steden waren. Het probleem met een tour was alleen dat het leven snel ging. Er hing een soort ritme van 'eten, slapen, optreden', vond Dilara. Waarbij het laatste natuurlijk ook de reden was waarom ze in een stad waren en wat ze voor geen goud zou willen ruilen.

''Had je toevallig al plannen om wat te doen of te zien in de stad?'' vroeg ze aan Billy.

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

3 aug 2019 - 2:10 Phlegethon is offline

Phlegethon 4833

Ruari Hayes

22 ~ 2th guitarist Hellbound ~ hotellobby ~ with Nash

Nash gaf geen indrukwekkendere indruk met zijn opmerking of met die stomme grijns op zijn gezicht. Eerder het tegenovergestelde. En de high-Jumpkick -met bijpassende kreet- lukte dan enigszins wel, maar het intimideerde Ruari duidelijk niet. Hij begon er wat op te grinniken en kreeg er het idee van dat hij een gevecht juist wel zou winnen. Zeker met hoe nuchter en helder bij geest Nash leek, wat nu meer begon op te vallen.
Na de sprong nam Nash een aanloopje en gaf hij een bitchslap. De heen en weer bewegende armen raakte Ruari een paar keer. Ze waren alleen niet hard genoeg om echt pijn te doen. Daartegenover waren de schoppen iets gerichter en harder, maar dat weerhield Ruari er niet van om steviger proberen te gaan staan en om te kijken hoe hij Nash zou kunnen raken. Hij kreeg al snel door dat hij langs de armen moest weten te komen. Om dit te proberen maakte hij een afleidingsmanoeuvre door iets naar rechts te bewegen. Nash's armen beschermden zijn gezicht vanaf deze nieuwe hoek nog niet. Ruari zag de kans daardoor schoon en gaf Nash in klap in zijn gezicht terug, waarna hij een arm als verdediging gebruikte en met de andere arm probeerde om nog meerdere klappen te geven.

If only humans could have vertical asymptotes ~ Quinn

3 aug 2019 - 17:07 Sombre is offline

Sombre 2828

✮ JODY ✮
Hi fuckface.

jody ─ 21 ─ background vocal ─ stoned ─ balcony with Frankie ─ outfit
Zacht beet ik op mijn lip terwijl ik gefocust bezig was met het jointje tussen mijn vingers. Ik had het maar even laten gaan dat Frankie niet over zijn gevoelens wilde praten, ondanks dat het me ongelofelijk irriteerde. Waarom hij er niet over kon praten wist niemand behalve hijzelf. Het leek me dan ook wel een goed idee om over iets anders te beginnen, zodat het weer een gezellig gesprek werd. Het leek me wel gezellig om de stad in te gaan nog, maar dat lag er maar net aan hoe deze joint ging vallen en hoe Frankie er straks bij zou lopen.
'Als jij mee gaat wel,' was Frankie's antwoord op mijn vraag om naar de stad te gaan. Met een glimlach keek ik even zijn kant op, waarna ik weer gefocust naar het jointje keek en verder ging met draaien.
'Als je dan nog kunt lopen natuurlijk...' daagde ik Frankie uit. Na een paar flinke slokken alcohol en twee jointjes wist ik niet zeker of we het gingen redden naar de stad. Frankie trok een wenkbrauw op en keek me nieuwsgierig aan.
'Hmm, had je iets in gedachten?' grijnsde hij waarna hij mijn kant op kwam lopen. 'Want ik wil voor bepaalde dingen de stad best uitstellen hoor - Als je begrijpt wat ik bedoel...' Al lachend schudde ik mijn hoofd, dat was niet helemaal wat ik bedoelde, maar het verbaasde me niks dat hij het seksueel opvatte. Zijn vingers gingen over mijn blote buik, waardoor er kippenvel op mijn lichaam ontstond. Gelukkig had ik de joint ondertussen al klaar, want ik kon me nu niet meer echt focussen.
'Dat bedoelde ik eigenlijk anders, maar ik vind jouw aanname ook wel erg leuk klinken.' Grijnsde ik zijn kant op terwijl ik een beetje naar voren leunde voor een kus. Ik kon voelen dat mijn oor warm was van Frankie's zachte beet, waardoor bijna mijn hele lichaam warm begon te worden. Soepel nam ik de joint tussen mijn vingers en stond ik op. Met een ondeugende glimlach ging ik met mijn vingers langs Frankie's kaak.
'Ga je mee?' Een zoete blik sierde mijn gezicht terwijl ik richting het balkon liep. Ik kon niet ontkennen dat ik wel een klein beetje gefrustreerd was, seksueel...

- thank you for existing -

4 aug 2019 - 12:19 Ken_ is offline

Ken_ 18305

NASH SEBASTIAN PIERCE

Bassist of Arcanum With Ruari

Mijn vechttechniek leek niet zo flawless te zijn als ik zelf gehoopt had waardoor ik afgezien van een paar schoppen de jongen niet echt veel damage aanbracht. Damnid, dan moest ik maar een andere combo zien te zoeken. Echter toen ik voor enkele luttele seconden gewoon mijn armen in de lucht aan het spartelen was keek ik stopte ik even verbaasd toen ik Ruari's lelijk hoofd niet zag, al kwam zijn vuist uit het niets even hallo zeggen tegen mijn neus. "Ah godverdomme!" vloekte ik strompelend terwijl ik enkele stappen naar achteren deinsde en mijn hand vlug naar mijn neus greep werke aardig begon te bloeden. Ik verdedigde mezelf ondertussen voor de kopende meppen en schopte spratelend terug naar de jongen zodat ik wat een afstand tussen ons in kon creëren. Vervolgens had ik het idiale idee om bovenop de jongen te gaan springen. Dus liep ik enkele stappen naar achteren, gooide het eerst dichtbijzijnde voorwerp dat ik vond naar hem, wat een stapeltje pamfletten leek te zijn, en eens hij afgeleid was sprong ik met een "Hiyaah!" boven op hem en zette mijn klauwen uit. Dit restulteerde er echter in dat we beiden op de grond waren beland en ik als een woeste kitten zijn gezicht probeerde te krabben terwijl ik mijn achterwerk op zijn middenrif geplant had zodat hij niet snel onder me vandaan zou komen. Ik siste ook een baar keer kwaad als een kwade kat, waarna ik het dan toch voor elkaar kreeg de jongen een verme klap te verkopen met mijn vuist. Een lachje van verbazing verliet dan ook mijn lippen als ik hem echt geraakt had, gezien mijn vuist ook aardig begon te gloeien. "Hoe voelt dat he!" riep ik gemeen uit.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

6 aug 2019 - 13:57 Smiths is offline

Smiths 5032

F R A N C E S "F R A N K I E" V A L E N T I N E

25 ♥ Drummer Hellbound ♥ On her balcony ♥ With Wednesday Addams

Gelukkig had Frankie de aandacht van het onderwerp gevoelens af weten te leiden. Hij had dan wel gezegd dat ze het er een andere keer wel over zouden hebben maar stiekem hoopte hij dat ze vanavond zo van de wereld zouden geraken dat Jody het zou vergeten. Hij wilde helemaal niet over gevoelens praten en zeker niet met de dame die hij leuk vond. Ze moest eens weten waar zijn gedachten dagelijks naar af dwaalden, dat was nou niet echt bepaald aantrekkelijk.
Frankie voelde er op dit moment veel meer voor om vanavond Tokyo wat te gaan verkennen met haar en er waren ook een aantal andere dingen die hij graag met haar wilde doen.
'Dat bedoelde ik eigenlijk anders, maar ik vind jouw aanname ook wel erg leuk klinken.' Frankie grijnsde breed na deze opmerking. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. Drank had hij de afgelopen dagen wel aan kunnen komen, drugs had hij zelf ook nog wel gehad maar Jody had hij moeten missen. En dat had hij gedaan. "Hm, goed." grijnsde hij en volgde haar met zijn blik. 'Ga je mee?' een ondeugende grijns ontstond op Frankie zijn gezicht. Hij liep naar haar toe en tilde haar zonder pardon op in zijn armen. "Jody, je kunt het me niet kwalijk nemen ik heb je gewoon gemist." grijnsde hij en nam haar weer mee terug naar het balkon. Hij drukte een kus op haar arm alvorens hij haar neer zette in één van de stoelen. "Maar je hebt gelijk, laten we ons eerst maar even bezig houden met dat jointje van je." grijnsde hij. Daarna zou het altijd nog op een spannende avond uit kunnen lopen, iets waar Frankie natuurlijk stiekem wel een beetje op hoopte.
Ook al bevonden ze zich in Tokyo had hij er ook geen probleem mee een avondje helemaal aan Jody te besteden.

How far is far

6 aug 2019 - 21:20 KIaus is offline

KIaus 21035

Billy Jameson
23 • Bassist Hellbound • Outside • This is the furthest I've ever been from home • Dilara

Dichtbij was ze zelfs nog mooier dan van een afstandje, en ze was sowieso bloedmooi. Mijn hart maakte rare sprongen en ik hoopte maar dat mijn wangen niet rood werden. Nu had ik daar meestal geen last van, maar rond haar jammer genoeg wel. De jongens plaagden me daar vaker dan eens wel mee. Ik lachte instemmend om haar woorden en knikte. "Ik wil echt heel graag de stad zien. Het is hier allemaal zo anders dan thuis." Ik keek nu al mijn ogen uit, en we waren pas bij het hotel en op de parkeerplaats. Ik schudde even mijn hoofd, omdat dit de beste manier was om mijn krullen weer wat wilder en minder plat te krijgen. "We kunnen ook gewoon gaan." zei ik met een kwajongens glimlach op mijn gezicht. Ik luisterde normaal best prima, maar een kans om een totaal andere stad, andere wereld zelfs, te ontdekken, en dat samen met het meisje wat mijn hart en hoofd compleet op hol liet slaan, sloeg ik niet af. Vanuit de lobby hoorde ik allemaal rare geluiden komen. Ik keek even om en zag daar Nash en Ruari iets doen wat nog het meest leek op een vechtscène uit een hele oude en slechte romcom. Een zachte grinnik rolde over mijn lippen. Ik zou straks misschien nog kijken wat er aan de hand was, maar een date met Dilara, zelfs al was het niet echt een date, zei ik zeker geen nee tegen. Daarbij zou hun stoeipartij ons management bezig genoeg houden, waardoor we weg konden sneaken. "Ik moet alleen nog wel geld halen, denk ik..." Ik betaalde thuis altijd met cash. Ik had wel een creditcard, maar om eerlijk te zijn had ik gewoon cash genoeg, en anders had ik toch niet genoeg geld om het te betalen met mijn kaart. Nu kreeg ik alleen toch echt betaald op de rekening, dus kon ik met plastic betalen, maar geld vond ik altijd toch prettiger. Dat was misschien ook erg redneck van mij, maar dat was ik ook, dus wat maakte het uit.
"Ik heb nog geen plannen, maar we kunnen altijd kijken wat er allemaal te doen is. Had jij al plannen?" vroeg ik aan haar. Ik wilde eigenlijk gewoon gaan, maar als ze wat meer richting aan onze trip kon geven, als die doorging, zou dat wel fijn zijn, want ik wilde echt niet verdwalen in deze miljoenenstad, zeker niet zo dicht op dit grote en belangrijke optreden.

Bowties were never Cooler

8 aug 2019 - 17:29 Sombre is offline

Sombre 2828

✮ JODY ✮
Hi fuckface.

jody ─ 21 ─ background vocal ─ stoned ─ balcony with Frankie ─ outfit

Echt heerlijk om weg van huis te zijn. Iedere keer als ik naar buiten keek leek het uitzicht nog mooier te zijn. Het speelde ook wel een beetje met mijn emoties, ik was ontzettend speels en flirterig door deze omgeving en Frankie was daar het slachtoffer van. Gelukkig was ik ook zijn slachtoffer. Ik voelde armen om me heen slaan, waarna ik in de lucht werd getild en werd fijngeknepen.
'Jody, je kunt het me niet kwalijk nemen ik heb je gewoon gemist.' Hoorde ik Frankie zeggen, waardoor ik de knuffel maar beantwoordde en mijn armen ook om hem heen sloeg. Hij liep met mij in zijn armen richting het balkon en zette me daar voorzichtig in een stoel neer.
'Maar je hebt gelijk, laten we ons eerst maar even bezig houden met dat jointje van je.' Grijnsde hij mijn kant op, waardoor ik tevreden en instemmend de joint omhoog hield. Voorzichtig zette ik de joint dan ook tussen mijn lippen en stak ik hem aan. Zodra het meeste papier aan de voorkant was weggebrand nam ik een flinke hijs. Uitdagend blies ik de rook uit richting Frankie.
'Blijf je bij mij slapen vanavond of ga je aan het eind naar je eigen bedje?' glimlachte ik onschuldig, vervolgd door nog een hijs. De rook verliet mijn mond, maar ging rechtstreeks mijn neus weer in. Na een paar seconden blies ik alles weer uit en gaf ik de joint aan Frankie.
'Raad eens welk boek in aan het lezen ben...' vroeg ik Frankie speels terwijl mijn vingers over zijn bovenbeen heen gingen.

[ bericht aangepast op 8 aug 2019 - 17:29 ]

- thank you for existing -

9 aug 2019 - 4:24 Phlegethon is offline

Phlegethon 4833

Ruari Hayes

22 ~ 2th guitarist Hellbound ~ hotellobby ~ with Nash

"Ah godverdomme!" Vloekte Nash.
Die wat naar achteren terug leek te deinzen na een rake klap op zijn neus. Na die klap wist hij zichzelf echter weer beter te verdedigen en deelde hij schoppen uit naar Ruari toe. Door de grotere afstand die tussen elkaar ontstond, was Nash niet meer op ideale vechtafstand. Ruari keek even aan wat Nashs volgende actie was. Hij merkte op dat de afstand nog iets groter geworden was. Voor hij daarop in kon spelen, gooide Nash een aantal pamfletten zijn kant op. Ze waren niet per se raak. Erg nuttig leek de actie dan ook niet, maar door deze afleiding kwam de sprong van Nash wel onverwachts. Ruari probeerde de aanval te ontwijken toen Nash op hem gesprongen was. Dit zorgde er enkel voor dat ze samen op de grond belandden. In Ruari's nadeel, want de aanval werd lastiger te ontwijken nu Nash vol op zijn middenrif zat. Makkelijk wegkomen zat er ook niet in. Wat samen met het gesis van Nash meer agressie aanwakkerde in Ruari. Opgeven zou hij voorlopig nog niet, al helemaal niet nadat een beweging om weg te komen resulteerde in een rake klap in zijn gezicht in plaats van meer ruimte om terug aan te kunnen vallen. Aan Nashs lach te merken had hij niet echt verwacht om Ruari daadwerkelijk te raken. Wat de impact van de klap niet minder erg maakte. "Hoe voelt dat he!" riep Nash daarna gemeen uit.
Dat het best pijnlijk voelde ging Ruari vanzelfsprekend niet duidelijk maken. Dat ging Nash niets aan, als het hem al iets boeide. Wat Ruari erg betwijfelde. 'In elk geval niet alsof ik een gebroken en bloedende neus heb,' reageerde Ruari fel. 'Al heb ik wel eens comfortabeler gelegen en hoef ik je echt niet zo dicht bij me te zien.'
Aangezien hij niet verwachtte dat Nash hem zomaar weg zou laten komen en hij zelf te onrustig geworden was om er niets mee te doen, trok Rauri zijn knieën wat omhoog. Hierdoor voelde hij dat hij iets meer kracht had om Nash van hem af kunnen proberen te duwen. Deze keer het liefst zonder zelf een klap te ontvangen. Nashs gezicht zou hij niet makkelijk kunnen raken nu, maar dat weerhield Ruari er niet van om Nashs romp een paar meppen te verkopen en ondertussen te proberen meer ruimte te creëren en weg te komen. Om de rollen straks ook makkelijker te kunnen omdraaien.
(Zeg het vooral als het niet realistisch gezien mogelijk is o.i.d..)

If only humans could have vertical asymptotes ~ Quinn

Index RPG Actieve Topics Zoek