• Killer times
    Rollen - Praat - Speel


    NEWSFLASH: ASH DOE ONTSNAPT
    - Woensdag 20 november 2018


    De beruchte seriemoordenaar Ash Doe (23) is ontsnapt uit het Burgerhartfort. Hij is gisteren (red. dinsdag) gesignaleerd in de buurt van Portland, Maine. De FBI vraagt de bewoners rustig, maar alert te blijven, en hun huizen goed af te sluiten.

    Doe zou al vijf dagen op vrije voeten zijn. Op vrijdag 15 november brak er omstreeks 4.00u. een brand uit in het Burgerhartfort. Door een nog onbekende fout schakelde deze alle beveiligingssystemen in de zwaarbewaakte faciliteit uit. Bij de brand kwamen een gedetineerde en een medewerker om het leven. Enkele gedetineerden, waaronder Doe, zijn toen uit het gebouw kunnen ontsnappen. Na drie dagen werd besloten dat Doe niet meer op het eiland aanwezig was. Omwille van de gevaarlijke stroming en steile kliffen werd aangenomen dat hij de overtocht van 2 mijl naar het vaste land mogelijk niet zou overleven. Doe bewees het tegendeel en zwom waarschijnlijk naar het kleine badplaatsje Cutler (Maine). Ondertussen is hij gesignaleerd in een supermarkt in Portland en werd het officiële bericht over zijn ontsnapping verspreid. Men verwacht dat hij richting het zuiden zal reizen.
    Doe is 6ft.3 groot en heeft een breed gestalte. Hij heeft kort, zwart haar en groene ogen. Op de beelden droeg hij een... Lees meer

    BEGIN RPG

    ⇸ Woensdag 20 november, 15.00u. Het is bijna thanksgiving en de meeste scholen en universiteiten geven hun studenten vrij tot maandag. Het is familietijd.
    ⇸ We zitten in Californië, dus het is een warme dag voor november: 19°C
    ⇸ Het nieuws over Ash is nu een halfuurtje op de televisie en in de online kranten. Het is in Oakton best aanwezig en op veel zenders terug te vinden.
    ⇸ De FBI, maar eigenlijk de gewone man ook, weet dat de instelling voorzien was op een brand en dat er dus iets raar moet zijn gebeurd.
    ⇸ Men vermoedt dat Ash naar Mexico wil trekken, en mogelijk eerst naar Oakton zal reizen.
    ROLLEN
          Madalena - Rosa - 2
          Tad - Naam - P
          Arcenciel - Alexis - 2
          Anatomy - Jules - 3
          IrisWestAllen - Dakota - 2
          Maledictus - Saffrina - 4
          Ziegler - Liviah - 4
          Luftmensch - Cammie - 4
          Salem - Charlie - 4
          Remiinds - Naam - P
          Luftmensch - Ash - 1
          Necessity - Vic - 3
          MeIpomene - Grayson - 2
          Paracosmic - Easton - 4
          xJess - Isaac - 3
    SKIPS
    Dit is een flexibel schema!
    Vr. 25/01
    Vr 15/02
    ⇸ Vr 8/03
    ⇸ Vr 29/03
    ⇸ Vr 19/04
    = Om de 3 weken

    TekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekst
    Ideeën voor skips
    ⇸ Ash neemt contact op met 1 of meerdere personages
    ⇸ Ash zit halverwege en/of pleegt één of meerdere moorden
    ⇸ Nieuwjaar
    ⇸ Ash komt aan in Oakton (ik heb het min of meer ingeschat, en te voet kan hij het halen in 60 tot 90 dagen, volgens Google Maps)
    ⇸ ...

    TekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekst

    PROMPTS

    Ik schrijf dus regelmatig eens een scène rond Ash en die wil ik graag met jullie delen. Ze zijn niet automatisch canon, tenzij je ze wil gebruiken als herinnering of flashback of wat dan ook. Ik lees het wel en dan zet ik degene die canon zijn geworden in het vet. Als je vragen hebt of opmerkingen, laat maar weten! En als je zelf iets wil schrijven dat niet meteen in het moment van de RPG past, mag je dat ook altijd doorsturen!
    PS. Negeer de afschuwelijkheid van mijn Engels, maar soms komt het er gewoon zo uit. Ik ben slecht in andere talen ;D
    PPS. Ik besef net dat dit allemaal stukjes zijn waarin Ash zich raar gedraagt, lol. Dit is dus niet gewoonlijk.

    1. De Roes – Mei 2012 – 16 jaar - Rosa, Jake, Coach Johnson
    “Ah, kom op, alsof je niet weet van hem en Liv. En Saar. En Margot.” Ash was al beginnen fronsen toen hij Jake belachelijk dicht bij Rosa zag staan. Ze stond tegen de muur geleund en hij stond tegenover haar, zijn ene hand naast haar hoofd gepland. Als Ash hen van een andere hoek had benaderd, zou hij het vast anders geïnterpreteerd hebben. Maar nu hij dichterbij kwam en Jakes bullshit kon horen, wist hij dat hij er nog niet zo ver naast zat. Zijn maag knoopte samen, zijn hoofd werd luid en donker. Het was lang geleden dat hij echt kwaad was geworden.
          “Fuck off, Jake.” Rosa wendde zich af, maar niet heel veel. Ash liet zijn trainingszak op de grond vallen en versnelde zijn pas. Hij schreeuwde toen hij Jakes hoofd dichter bij dat van zijn vriendin zag komen. Wat hij precies schreeuwde, wist hij niet. Waarschijnlijk iets Spaans. Het was zonder betekenis, hij wilde gewoon dat Jake zijn kant op zou kijken zodat hij hem vol op zijn neus kon raken. En dat deed hij ook.
          Het bloed spoot eruit en Ash had de krak gevoeld. Niet enkel in Jakes neus, maar ook in zijn eigen vingers. Hij had nog nooit zo hard geslagen, zelfs niet op zijn ‘uitjes’. De woede raasde door hem heen, alsof hij in brand stond. Rosa was van hem, verdomme. Daar moesten anderen vanaf blijven. Dat had niets te maken met wat hij deed.
          Hij hoorde een gil en hij zag, nee, voelde, hoe mensen naar hen toe renden. Hij negeerde het. Al wat hij kon zien was Jakes bloedende gezicht op de grond. Al wat hij kon voelen was de drang om dat gezicht helemaal tot pulp te slaan. De Roes sloeg toe en het was goed dat ze buiten stonden, want anders zouden alle lampen gesprongen zijn.
          Hij negeerde Rosa, die hem iets toeriep en aan zijn arm trok. De menigte rondom hem vormde een kring. De gsm’s die bovengehaald werden, registreerden niets. Ze liepen vast of toonden een zwart scherm. En hoewel hij eerst ontzettend kwaad was, voelde hij plots niets meer. Alleen maar die drang. Alleen maar de Roes.
          Jake kwam kreunend overeind. Hij hield zijn handen omhoog, een teken van overgave. “Hé, man. Rustig. Ik,” begon hij, maar Ash haalde opnieuw uit. Opnieuw op de neus, langs onder. Maar Jake was niet achterlijk en kon de klap afzwakken. Het redde waarschijnlijk zijn leven. Hij wankelde naar achteren, Ash zette een stevige stap naar voren. Jake besefte dat de andere jongen niet zou stoppen, en ging zelf in de aanval. Maar nog voor hij goed en wel zijn slag gegeven had, stond Ash plots aan de andere kant en kreeg hij een knie in zijn maag.
          “Fuck,” siste Jake, omdat het zeer deed, maar ook omdat hij bang werd. Ash voelde de angst. Hij zag het in Jakes ogen, die knipperden tegen het bloed, in zijn bleke gezicht, in zijn gespannen spieren. Hij zag het in de bewegingen, hij hoorde het in de ademhaling. Hij glimlachte, heel even, heel kort, en Jake was waarschijnlijk de enige die het zag. Vervolgens sloeg hij nog eens, recht op Jakes linkerwang. De jongen stuikte in elkaar en Ash gaf hem een schop, en nog een slag. Zijn handen hingen al onder het bloed, er zaten spetters op zijn gezicht, maar hij merkte het niet.
          Hij greep de gewonde jongen bij de haren en trok hem omhoog, om hem vervolgens weer neer te slaan. Jake zakte nogmaals door zijn knieën en greep blind in paniek om zich heen. Ash struikelde, maar kreeg het voor elkaar om recht op Jake te vallen. Snel pinde hij Jake tegen de grond, die toch al niet veel meer kon beginnen. Ash’ handen sloten zich om zijn nek en hij kneep. Jake greep naar Ash’ gezicht, maar die had genoeg ervaring om snel zijn knieën op Jakes armen te zetten. Hij kneep harder en harder.
          “ASH, BEN JE HELEMAAL GEK GEWORDEN!” brulde een mannenstem. Hij voelde hoe twee, drie, vier handen hem vast grepen en van Jake probeerden af te trekken. Het lukte niet. “ASH!” Nu schreeuwde iemand anders, een vrouw of een meisje, maar Ash voelde nog steeds alleen maar die Roes. Hij voelde hoe Jakes moeizame ademhaling minder werd. Hij voelde het lichaam onder zich verstijven en verslappen. Bijna.
          “Hey, how, what the fuck!” riep hij, ineens uit de Roes gerukt. Hij liet Jake los, draaide zijn hoofd en keek recht naar Mr. Johnson, de footballcoach. Die had zijn arm naar achteren getrokken, klaar om Ash van Jake af te slaan. De man keek hem verbaasd aan, hij begreep niet hoe Ash de klap had zien aankomen, zelfs voor deze gelanceerd was. Maar hij had Jake losgelaten, en de andere jongen hapte reutelend naar adem. Hij zag de ogen in het bebloede gezicht heen en weer draaien, en hij zag de groene ogen in het andere gezicht beschuldigend naar hem kijken.
          “Dude, je kan geen zestienjarige leerlingen slaan,” zei Ash, terwijl hij langzaam overeind kwam. De coach knipperde nog eens, niet zeker of hij dat goed gehoord had. Hij keek nog eens naar Jake, wie hij bijna niet meer kon herkennen.
          “Ash,” zei hij zachtjes. De jongen stond nu volledig recht, en stapte rustig over Jake heen. Hij kwam recht op de coach af, zijn ene hand in zijn broekzak.
          “Ja, coach?”
          “Besef je... wat je...” De coach keek nog eens naar Jake, waar nu twee andere leerkrachten overheen gebogen stonden. Ze legden zijn hoofd opzij, zodat het bloed weg kon. Mr. Johnson voelde zichzelf bleek worden. Hij had wel wat op het veld gezien, zeker van Ash, maar hij had nog nooit het gevoel gehad dat hij moest overgeven. Nu wel. “Besef je wel wat je gedaan hebt?”
          Nu knipperde Ash. Langzaam keek hij rond zich. Hij zag de geschrokken gezichten van zijn klasgenoten, de leerkrachten die verwoed de ambulance probeerden te bellen op hun zwarte telefoonschermen. Hij keek naar zijn handen, die er al een pak lelijker hadden uitgezien, maar hem niettemin genoeg vertelden. En dan draaide hij zich om en keek naar Jake.
          “Ik,” zei hij, maar hij wist het vervolg niet. Zijn gezicht was blank. Hij wist niet welk hij moest gebruiken nu. Hij had een gigantische fout gemaakt. En hij voelde absoluut niets. “Ik,” zei hij weer, terwijl hij om zich heen keek. De geschokte gezichten vertelden hem dat hij het er niet beter op maakte. Hij keek naar Rosa, die ver van hem afstond. Ze keek bang van hem naar Jake, van Jake naar hem. Hij bleef even kijken, voelde nog steeds niets, maar wist wel wat hij moest doen.
          “Ik,” zei hij, maar deze keer even geschrokken als iedereen om hem heen. Of zo klonk het toch. “Sorry. Ik weet niet.” Hij hapte naar adem. Misschien moest hij beginnen huilen. Nee, hij had nog nooit gehuild in Oakton, die troef moest hij nog bijhouden. Hij begon te trillen, misschien iets te hard omdat hij zichzelf moest dwingen. Hij keek naar zijn handen en hield ze van zich af, alsof hij vies van ze was.
          “Het was niet mijn bedoeling, coach.” Zijn stem kraakte en de coach wist weer wat hij moest doen. Hij pakte Ash bij de arm, dwingend, maar zacht, en trok hem mee het schoolgebouw in. De gsm’s sprongen aan. Er werd een ambulance gebeld.

          -> Extra uitleg: Ash had heel zelden woede-uitbarstingen na het eerste jaar dat hij in Oakton was. Dit was praktisch de enige én de ergste. Uiteraard werd het besproken, maar Ash had zoiets waarbij zulke dingen snel uit de gedachten en herinneringen verdwenen, of toch van de meesten. Ze wisten het wel, maar hoe langer geleden, hoe minder ernstig het leek te zijn. En Ash’ persoonlijkheid strookte ook niet.


    2. The letter – Novembre 2018 – Ash’ mom
    She sat on the bed and looked around. There wasn’t much to see, his remaining things packed in two boxes she had put under the bed. The room had always been quite... empty. As if he’d always been ready to leave. It had gotten better over the years.
          Like when he was thirteen and he had wanted an X-BOX. They had promised him one for his birthday, so he told them that his birthday was that day. It was june, they laughed and told him no. He said they didn’t know that. Nobody did.
    Even now, ten years later, she felt a small pain in her chest. She had loved the boy as much as she loved Vic. She still loved him, it wasn’t something she could turn off. Ofcourse, she didn’t love the serialkiller, but she did love the little boy she had raised. The one who’d taken a job at the lake, who’d fix her car that one morning it broke down and she really needed to go to work early, the one who called her mom fort he first time and let her hug him when he was ten years old.
    Ash was her boy, even when he had been gone for almost as long as he had been with them.
          She sighed, wiped some of the tears of her cheek and bent down to grab one of the boxes beneath the bed. It wasn’t that heavy.
          The first thing she saw, was his football jacket. He had two of them, as they were finally able to start the official adoption a few months before... This one was the Collins one. She believed Rosa had the other one, although she wasn’t sure. The girl probably threw it away. She hoped she did.
          Underneath the jacket were a few old toys Ash had kept: a teddybear (he had never taken it to bed, but did keep it in a drawer of his desk), some old lego constructions (he had invented them himself, never even looked at the instructions) a rubikscube (solved, he could do that with his eyes closed), a chessboard (he had beaten Maxwell when he was only 13 and never lost again) and a letter.
          She took the letter out and opened it. There were two pieces of paper. One she recognised, it was the one she sent when he went to summercamp. He had been a troublemaker at school in fifth grade, and they made him go for three weeks. He only stayed for one, but apparently he did get the letter. She didn’t know, Vic had packed the boxes for her.
    The other one... The other one was an answer he had never given to her. She read it, tears in her eyes again. She immediately understood why he hadn’t given it to her, but she wished he had. Everything might have been different. She might even had her little boy still with her. If only.

    Hey mom,
    I’m sorry. I think. I don’t know. I’m not good with feelings, but I guess you know that. I’m scared. No. I’m.. I don’t know. I’m something. I wanna go home. I’ll try to be a good boy. Stay out of trouble as much as I can. It won’t be always, I atract trouble.
    But you surv You’re still here, so I guess that means something. I think I like you. I’m not entirely sure. But I am gonna call you mom when I get home. And I’ll call mr. Collins dad. And Vic well, still Vic. But he’s my brother now.
    I wanna go home. I don’t wanna go away again. Never again. I’ll really try to be good, but you have to promise me you’ll stay. you’ll be there. I’ll be there.
    I don’t like it here. It’s even worse than the orpanage. They don’t like me here. I don’t like it here. I guess I’m sorry for what I’ll do. A little bit. I don’t want to make you sad or angry. You have a fun laugh. So, I guess I’m sorry, but I just wanna go home. You’ll see. Don’t be too mad, please? Anyways, gotta go.
    See you really soon, mom!
    Ash Coll Doe Collins.


    3. The murder of Brianna Burgess – April 2013 – 17 years – Ash, Brianna Burgess
    He was tapping his fingers on the steering wheel, still trying to make a decision. The house at the other side of the street was silent and dark, except fort he corner room on the second floor. He was staring at it, casting a glimpse at his backpack now and then.
          Brianna Burgess. She’d be all alone. He’d watched them the past three Saturday evenings. He didn’t have the time to watch them more and it didn’t matter either. He just picked a house that seemed convenient for the time he’d chosen. And this one was perfect: her parents were of to something he didn’t care about and wouldn’t return untill the following morning. They did that the past three weeks. He’d figured they would do it again and he was right. Her brother was getting laid for the first time, although Ash didn't really know that detail. He just knew one thing: They wouldn’t be home anytime soon, he could feel it in his gut. His gut was never wrong.
          He didn’t know her, never even met her. But he had heard her name maybe once or twice at school. It was risky. Not as risky as the previous one, but still. That’s why he didn’t take his own car. That, and because his dad was keeping the keys at work again. It was practically the only way to punish hi mand he had been a pest these days.
          He was annoyed. Couldn’t sit still, had to stir up shit. He could feel them coming closer. They weren’t there yet, but damn, it was getting hot. It wasn’t noticeable in Oakton yet, but here he had to duck down once in a while because of the PATROUILLES. And ofcourse he had seen the news, heard even more. It was quite the topic at Oakton, something to gossip about: close enough to get excited, too far away to get scared and angry.
          He was going to stay low, he’d told himself. He couldn’t. Each week that passed by got him more and more grumpy, more and more restless. Maybe he was addicted to more than his sigarets and painkillers. Or maybe it was... Whatever it was, he was running out of patience. The feds seemed to stick around. He accepted the challenge.
          Or maybe he didn’t, as he was still sitting in his car. Well, Easton’s car. He’d stolen a different one every week and since East had shown him the inside of his sweet ride the day before, he couldn’t resist. He’d bring it back though, with only a broken window, East would barely have something to complain about. He could already imagine the whining session in the lockerroom.
          He was still tapping his fingers, still staring at the window, until another police car drove by and he had to hide. He waited untill the lights went by and rolled out of the car. He was wearing his hoodie, the old one with the stains that could hide his entire face in the shadows. He didn’t grab his bag, he’d use whatever was in the house. Or maybe even his bare hands, that had gotten more efficient as he continued to grow.
          He looked around the street, grinned and walked over to the house. He could hear some faint music through her open window, but he decided to go through the front door. He didn’t pay any attention to the lock, didn’t even think about it when he walked in. The door closed softly behind him, as he was already taking the first step of the stairs. It KRAAKTE, but he just kept going. Steady, not too fast, but also not too slow. This wasn’t any horror movie, this was real, and he had experience. It didn’t matter whether she’d hear him or not. She’d be dead anyways.


    4. Getting back to bed – April 2013 – 17 years - (Ash & Rosa, with help from Matty c: )
    What he liked the most about his town, was the lake. Not only because he enjoyed swimming more than anything - well, almost anything - but also because it was a perfect way to get clean. He just ran in, fully clothed, came back out, changed in something dryer and got back in the car. His dirty clothes weren't soaked with blood anymore, although it had been long since he tried to get the stains out. He'd burn it one day, soon probably.
          He drove the car back to Easton and put it back in the exact same spot he took it from. He couldn't do much about the window, but he had managed to keep the seats visably clean. He just had to wipe down the steering wheel. He yawned when he got out, took his backpack and went on his way to Rosa. Luckily she didn't live that far, but really, no one did in Oakton.
          It was 6.30 and the house and the street were still quiet. He walked straight to the backyard, where he could climb up to her room. Good thing it was a sunday. He slipped in through the windoww, making a soft thumb when he hit the floor.
    Rosa was still in bed, he could see her hair all sprawled over the pillow. He walked up towards her, almost as he had done earlier that night, and bent down.
          "Hey, baby. I just got back from a run and I smell horrendous. Gonna take a shower before getting back in, okay?" He heard a faint Si, smiled and gaf her a kiss on top of her head: he felt like he supposed to, but he also wanted to. He took the towels he always used at her place and closed her bathroom door to wash off the last stains on his hands and body.

    She couldn’t really sleep. Up until the point that Ash had left she was fine, but afterwards, when she saw him leaving through the window, she just couldn’t fall asleep again. He’d done it before. It wasn’t anything new. She knew that, when he couldn’t sleep, he’d go for a run. But he’d been gone for hours. It wasn’t like him to just be gone for that long and not at least leave her a note or a text.
          It frightened her. This time it certainly did. She wasn’t quite sure what had come over her. Maybe it was just because it was a Sunday, or maybe it was because she just wanted to cuddle up to Ash and stay in bed with him all day. Where could he be? It took her a long time to doze off again. She didn’t really sleep, but at least she could lie in bed and get some rest. But she kept thinking of Ash. He’d been acting somewhat strangely for the last couple of days and she just didn’t understand what happened that made him so anxious. It could have just been stress about school, or maybe football or swimming. She never knew.
          It seemed like hours before she heard something next to her window and she opened her eyes. It was completely dark in her room, but she immediately recognized Ash standing next to her. She smiled faintly. At least now she knew he wasn’t dead.
          ‘Hey, baby. I just got back from a run and I smell horrendous. Gonna take a shower before getting back in, okay?’
          She sighed and nodded, but he was already gone. The light in the bathroom went on. Suddenly she felt more awake as his words sank in. Him going for a run wasn’t anything weird, but he’d been gone for hours. Not even Ash would sneak out in the middle of the night to run for hours. What had he done? Where had he been? Rosa turned to her stomach and closed her eyes again, wanting to go back to sleep. But she couldn’t. She still couldn’t.

    The water was red for only just a moment. The lake had washed of most of the blood. He just had to get rid of the smell that’s all. He still he hadn’t put his own soap in Rosa’s shower, so he’d smell like flowers and cookies. The thought made him groan a little, but then he shrugged and went on. He felt like whistling, but since it was still very early, he decided not to.
          When he was clean and dry, he stepped out of the bathroom, just in his boxers. He was physically exhausted, but his mind was at rest. He crawled next to Rosa and pulled her in his arms. Not only because he felt like snuggling, but also because her bed wasn’t really made for two people. And it’s not like they could convince her parents to buy a bigger one.
    Rosa smelled like the cookies and flowers from the shower, but he liked it on her. He started drawing circles on her back, as he had the feeling she wasn’t really asleep. His feeling got confirmed as soon as she started talking.
          “Ash?”
          “Mhm?”
          “Where were you?”
          “Running,” he mumbled, still drawing the circles on her back. He made them bigger en bigger, touching her sides and the lowest region of her back. He was too tired to get somewhere, but he still liked to touch her.
          “No you weren’t.” She got up, his hand dropped down, as he turned a little. He had his eyes closed, and was still smiling. “You were gone for hours.”
          He frowned and opened his eyes. “No I wasn’t. I went out at five. I ran for an hour and took a dive at the lake. Then I came back.”

    Rosa didn't believe him. She knew he'd been out for a lot longer than an hour and a half, as he told her to. She looked at his face. He seemed content, almost happy, as he was lying there. But it was difficult.
          'I heard you leave,' she answered quietly. Her parents were in the room next to hers and she didn't want to wake them. It took them a while to get used to Ash, and she didn't want to spoil any of it by waking them up early on a Sunday morning. 'I'm sure it was around 1:30.' She sighed and got up, after which she went to her bathroom and looked at herself in the mirror. She looked absolutely horrendous. The bags under her eyes seemed like they were living their own life. It didn't do her much good that she hardly slept this night. As she went back to her bedroom, she looked at Ash again. She was sure she heard him leave earlier than five o'clock, but she couldn't prove it.
          Rosa got back into the bed and looked at Ash again. 'I'm glad you're back,' she mumbled as she crawled into his arms and closed her eyes. She didn't have the energy to bicker and she just wanted to sleep.


    5. Breaking news – April 2013 – 17 years – Ash, His parents, Caleb
    “Ash! Dinner!”
          Ash ignored ms. Collins’ call, as he was listening to some music blasting through his headphones. He skimmed through an old phone, watching the latest video he had made. It was fascinating, to say the least.
          “ASH! COME DOWN!” It was his dad this time. They were on edge lately. Ash knew it was his fault, even though he didn’t feel like it was. He didn’t care either. It would get better soon, or he’d be away for college anyways. He still finished the song and the video, before throwing off the headphones and jogging downstairs.
          He had left the phone on his desk, but pulled another one out of the pocket of his pants. He had a damn lot of messages, but his dad had plucked it out of his hands and put it on the counter.
          “Hey!”
          “No phones at the table, means no phones at the table. You know that,” his dad sighed.
          “Fuck.”
          “Ash.” His mom looked pleadingly at him, as she put the carrots on the table. Ash smiled, winked and sat down quietly.
          The first few minutes were filled with silence, but not an uncomfortable one. Then Ash’ phone started ringing. He reached for it, but the sharp sound of a fork against the plate made him stop.
          “Ash.”
          “Allright, allright. No phones, I got it.” He turned back to his food, the ringing stopped. But then it started again and he could see it was not the same caller. Weird. He didn’t reach for it, as his dad stared intensly at him. Ash raised both of his hands in surrender. The ringing stopped again.
          They each had taken maybe one or two bites before it started ringing again. This time, Ash just ignored the rules, twirreld around and grabbed the thing of the counter.
          “Yeah?” he said, still chewing on a carrot. Before he could hear the issue, his phone got ripped out of his hands again.
          “Whoever is this, stop calling. We’re eating!” his dad yelled. He then cut off the caller and pointed his fork at Ash, who was starting to get pissed off too.
          “What the fuck?” he said. Ms. Collins sighed softly.
          “We have a rule about phones and you are going to stop ignore that. And shut down that faul language, for once!” Mr. Collins was getting tired of his son. Or maybe afraid. Not that the boy ever posed as a threat, not really, but it was clear he didn’t care about the rules unless they weren’t inconvenient for him. It was getting a real problem. Sanctioning him even more so.
          “Or what?” Ash asked, more amused than annoyed now.
          “Do I need to take your keys again?” Mr. Collins knew it was a weak threat. They used that one too many times already. But it seemed like it was the only thing that at least worked a little bit. Grounding Ash didn’t work, he’d sneak away anyways. The last few times he didn’t even sneak anymore. They once threatened to pull him out of the footballteam, but he only raised his shoulders. The same with the swimming team, as ‘we live near a gigantic lake, I’ll swim anyways.’ Sending him to a summercamp was hard at the age of 17 and even then, they had done that when he was 10. He had to return after four days.
          No, the only thing he reacted normally to, was taking away his car. And they could only do that with taking the keys somewhere he could not reach or find them. It didn’t work everytime, they knew now he could just steal his own car. He’d done that to mr. Collins’ car a few weeks before. They guessed he didn’t want to damage his own.
          “Sure, old man. Do whatever you want.” Ash smiled, almost sweetly. Then the phone went ringing again. He seemed to have grabbed it even before the first tunes reached their ears, and he was already on his feet before they could react.
          “Yeah?”
          “ASH!” Mr. Collins yelled. Ash grinned, gave him the finger and walked towards the living room. Neither mr. nor ms. Collins followed him. The man just sat down, desperate, and the woman stroke her finger gently over her daughter’s cheeck. They could faintly hear him answering whoever was on the other side of the line.
          “No, I was just having a confrontation with the Collins’ “
          “Yeah, my parents. Dude, you know I...”
          “Why?”
          “But...”
          “Allright, sure, I guess.”
          He walked back into the kitchen, watching his phone with curious eyes. He pushed a button and put it down in the middle of the table.
          “He said to put you guys on speaker. It’s Caleb,” Ash whispered, a hint of amusement in his voice. His parents frowned and shot a glance at eachother. “You’re on, buddy,” he then said, louder.
          They could hear a boy scraping his throat.
          “Hi mr. and ms. Collins.”
          “Hi Caleb.”
          “So, ehm, the cops took in Easton.” The Collins gasped, Ash raised an eyebrow.
          “Easton? Easton Covington?” His dad asked.
          “Yeah,” Caleb answered.
          “The captain of your footballteam?” mr. Collins asked again. Ash rolled his eyes.
          “No, dad, the other Easton Covington.”
          “Eh,” Caleb stuttered. Ms. Collins came to his rescue, asking: “Why?” before the two would start fighting again.
          “The murder of Brianna Burgess.” The family gasped. Ash simply raised his eyebrows, trying to hide his smile.
          “The girl who got brutally killed last week?” His mother asked.
          “Yeah. They saw his car around the time of the murder and they found DNA in her bedroom.”
          Now Ash just snorted, but he hid it quickly in a cough.
          “I thought I’d let y’all know,” Caleb said quietly.
          “Allright, you did. Thanks. See ya,” Ash answered, picking up his phone and ending the conversation. It was quiet for a while, as Ash quickly read some other messages. Most of ‘em were about Easton. Man, what a fucking coincidence. Ash didn’t realise he was smiling, untill he put his phone down and found his family staring at him.
          “What?”
          “Ash, sweety, are you allright?” His mother asked.
          “Ehm, yeah?” Ash’ smile dimmed, as he figured this wasn't the proper response.
          “Your footballcaptain and friend just got arrested for a rape and murder, are you sure you’re allright?”
          “We aren’t exactly friends,” Ash answered. “I’m fine.” He wasn’t smiling, or showing any other emotion. Except for the humor in it, he did not feel anything at all. And he didn’t get the fact that he should either. The murder was old news and everybody knew it had to be someone close, right? He looked at his dad and at his mom. They looked shocked, but he couldn’t fake that anymore. And to be honest, he had acted surprised. He was surprised. He’d never thought they’d get Easton for it.
          His phone rang again.
          “I’m... gonnaaa... take this one too, if you don’t mind,” he said, as he rose quickly to his feet. He walked tot he living room again, already answering the call. He didn’t see how his parents looked at eachother, worried deeply about his reaction.
          “Yeah, man, I just heard. It’s... It’s awful,” Ash said through the phone, his face finally carrying the right expression. His parents only started worrying even more.


    6. Teenagers – novembre 2012 – 16 years – Ash, his parents
    “What? No!” He didn’t quite yell the words, but they were clear enough. He looked at them as if they had lost their brains, but Maxwell wouldn’t back down. Not this time.
          “Yes. You’re gonna be home before twelve o’clock.”
          “Yeah, fuck you I’m not.” And that was it. That was usually it. Ash didn’t even look at them anymore as the sounds of his game filled the room again. She sighed, already defeated, but her husband had had enough. He stepped in front of the tv, so his son had to look up to him. Ash wasn’t very impressed and tried to look around him, but the man just came closer. The sounds stopped again, but she hadn’t seen him press any buttons.
          “That’s enough. We’re done with this, this behaviour and that foul language of you…”
          “Foul language? You wanna hear some foul language, old man?” Ash spit. He straightened his back, flexing the muscles in his shoulders. He had gotten so big, and it didn’t seem like he’d stop growing any time soon. Yet she wasn’t afraid for any physical contact, he’d never touched them. That was exactly what got her worried.
          “I’m going to Isaac’s tonight and that’s the fucking damn end of it. I’m not coming home at boring o’ clock and you can’t do shit about it,” he hissed. Maxwell didn’t back off, not at all. Instead he looked like he was about to explode, as he took another step towards the couch. Ash didn’t back down either, though.
          “Ash…” Maxwell yelled, but he hesitated, just for a second. She didn’t need to look, to know that Ash’ eyes darkened instantly. They always did when his voice was as cold as it was now.
          “What? Collins?” Ash laughed. “Don’t fucking think so.” Was that… hurt in his voice? Did he care about it? About them? Whatever it had been, it was gone the next sentence. “Maybe try Nunez. Or Stevens. Or, hell, why not, Doe!” The lights flickered. Maxwell flinched. Ash got up and whispered: “Next time you want to go all parental on me, make sure you are my damn parents.” The lights flickered again and the tv made some noise, although she doubted it was the game. Still Maxwell didn’t give up, yet she could see the doubt crawling up his neck.
          “We are your parents.”
          “No, you’re not. You’re just like the others,’ Ash said matter of factly. That hurt and she felt a spark inside her chest. The fear began to lose its grip on her.
          “What, no! We’ve been there for you the longest. We’ve put up w…” In his anger, Maxwell made a mistake and he’d already stopped talking, but Ash didn’t need anything more. His eyes were almost black now, as was the room after the light popped out. There was a faint crash somewhere in the house.
          ‘You’ve put up with me? Like I’m a burden? Then why didn’t you bring me back, huh? Let’s dispose the kid nobody wants, why not? You wouldn’t be the first.” He chuckled. “Cause you’re scared, isn’t it? Afraid of what I can do?” Another crash. She noticed he’d grown taller than Maxwell.
          “No,” she said, softly. Both males turned their heads toward her. The fear was still there, he was right, but only partly. Not even a lot. She came closer, until she was next to Maxwell. Ash looked at her like he had done the first day she’d seen him. With the curiosity of a cat looking at the bird, deciding whether to play with it or eat it straight ahead. But birds can grow strong as well.
          “We love you and you’re a wonderful kid in many ways,” she said again. She meant it. She truly loved this teen and he amazed her every day. “But right now you’re a pain in the ass. We’re not punishing you, we’re teaching you a lesson.”
          “Really,” Ash said, but she could hear the surprised question through his sarcasm.
          “You can’t get everything you want, not even you. You can party all night on your birthday, but you cannot do that twice in a week. You may go to Isaac this evening, but at twelve you’re coming home.” Ash arched an eyebrow. “And then you’re gonna stay here for the rest of the night. And that’s it, no discussion.” It was quiet for a while. He still looked like that cat, but this time she didn’t feel like the bird. She felt like a mom who’s gotten sick of the behaviour of her teen. After all, that’s all what was happening, right? They had had problems with the electricity even before Ash moved in. It was no big deal. And just like that, the lights popped back on.
          “Fine,” he grumbled, as he sat back down.


    7. Buurtonderzoek – April 2013 – 17 jaar – Ash, agenten, zijn moeder
    Het was een routinecontrole geweest. Het was een ongewone zaak, een vréselijke zaak, maar de buurtcontrole was dat niet. Bij elk huis eens aanbellen en een kort gesprekje voeren. Lang ging het niet duren in deze straat, dat hadden ze bij het eerste huis wel al gemerkt.
          Nu stonden ze voor de deur van de vierde, net onder het bruine, houten dakje van het portaal. Ze wachtten, zo’n twintigtal seconden, voor hij zijn vinger weer op de deurbel legde. Misschien waren ze niet thuis, het was een mooie dag, ondanks de frisse wind. Een zaterdag om van te genieten. Hij duwde nog eens en telde in zijn hoofd nog eens tot vijftien, daarna zouden ze naar het volgende huis gaan. Op tel negen ging de deur open.
          Bij de vorige deuren had er telkens iemand anders opengedaan: een jonge vrouw, die duidelijk even schrok van het manvolk op haar deurmat, maar al snel glimlachte bij het zien van hun badges. Een kind van een jaar of elf, dat niet goed kon kiezen tussen hen met open mond aanstaren of opgewonden heen en weer springen, dus gewoonweg allebei deed.       Na een minuut had hij echter doorgehad hoe saai een gesprek met echte agenten wel niet kon zijn, en was het enthousiasme in zijn Ipad verdwenen. Bij het laatste huis was het een man geweest, niet veel jonger dan hem, die hen wat achterdochtig had aangekeken. Dat interview hadden ze aan de deur afgenomen, want de baby sliep. Daar zouden ze nog eens terug moeten gaan.
          Bij deze deur was het een jongen, rond een jaar of 17, 18 gokte hij. Desondanks was de jongen maar enkele centimeters kleiner dan hem en op zijn kin en kaken stonden al flink wat stoppels. De jongen keek hen aan met een onverschilligheid die ze nog niet veel tegengekomen waren.
          “Ja?” vroeg hij, niet meteen onvriendelijk, maar ook niet hartelijk. Zijn stem was nog jong, maar je kon er al de man in horen die hij zou worden. Hij leunde tegen de rand van de deur, die hij maar half geopend had.
          “Wij zijn agenten Anderson en Smith van de FBI. We hebben enkele vraagjes voor de buurtbewoners. Zijn je ouders thuis?”
          “Ja,” antwoordde de jongen. Verder bewoog er geen spier in zijn gezicht. Er was geen nieuwsgierigheid, geen verbazing, geen enkele interesse. Hij bleef staan waar hij bleef staan, duidelijk niet van plan om zijn ouders er even bij te roepen of de deur verder te openen voor de agenten. Hij keek hem alleen aan, met ogen die ontzettend groen waren. Het maakte hem ongemakkelijk.
          “Mogen we even binnenkomen?” vroeg Smith, met een lachje in zijn stem. De blik van de jongen gleed naar de andere agent, maar verder gebeurde er niet veel. Het bleef even stil, dan keek de jongen weer naar hem en haalde hij bijna onmerkbaar zijn schouders op. Hij liet de deur los, draaide zich om en liep het huis binnen. De deur stond nog steeds op half, waardoor de agenten elkaar even ongemakkelijk aankeken. Ze hoorden de zachte voetstappen van de jongen door de gang stappen en besloten hem te volgen. Hij had tenslotte de deur opengelaten.
          “Ash, wie is het?” hoorden ze een vrouwenstem uit de keuken komen. Ze zagen de jongen een deur inglippen, die ook op een kier bleef openstaan.
          “FBI,” zei hij, zonder verder uitleg te geven. Er kletterde iets en toen de agenten de keukendeur doorwandelden, zagen ze dat de vrouw een mes had laten vallen. Ze was tomaten aan het snijden, maar keek nu verschrikt naar haar zoon.
          “FBI?” vroeg ze zacht, waarbij ze even op de mannen blikte. “Je hebt toch niets uitgestoken?” Ze meende haar vraag, dat zagen ze, maar de jongen reageerde enkel met een spottende opgetrokken wenkbrauw.
          Hij rolde met zijn ogen zoals enkel tieners dat kunnen en mompelde: “Tuurlijk, mam.” Daarna sprak hij duidelijker, met een kleine glimlach die de eerste vorm van emotie was die ze bij hem gezien hadden. “Ze komen alle buurtbewoners ondervragen, relax.” Hij grijnsde even, ondeugend, en liep toen de keuken uit voor ze hem konden tegenhouden. Hij had niet ontkend.


    8. Brand – mei 2013 – 17 jaar – Ash, Isaac, Alexis, Matt, Ryan
    "Eens zien," mompelde hij tegen zichzelf. Hij schudde wat met zijn rugzak zodat de energyrepen naar onderen zakte. Hij propte er nog twee wc-rollen bij, een keukenmes, een zaklamp en een extra onderbroek. Dan had hij alles. De rest zou hij wel eens stelen, of misschien zelfs kopen. Tenslotte was Mexico een stuk goedkoper.
          Hij keek niet meer om toen hij voor de laatste keer zijn raam uitkroop en de tuin uitliep. Er was wel iets dat knaagde in zijn binnenste, maar hij voelde zich vooral leeg. Geïrriteerd misschien. Moest hij toch weggaan, na al die jaren. Ach.
          "Hey Ash!" Ash draaide zich om, heel even, en zag zijn vrienden op hem afkomen. Shit. Dit was niet het moment.
          "Waar ga je heen, reethoofd?" vroeg Ryan. Isaac, Matt en Alexis keken hem nieuwsgierig aan. Isaac had een brandblusser vast. Ash keek er naar, opgewonden. Misschien had hij de fles whiskey van zijn vader beter laten staan.
          "Eh, ergens," mompelde hij. Hij wees naar de brandblusser: "Wat is het plan?"
          Alexis grijnsde en haalde een bus deo en een aansteker boven. Matt grijnsde ook en gaf antwoord. "Mijn broertje zweert dat hij die oude dooie Haggins heeft gezien en dat hij weer enkele kinderzieltjes probeerde weg te snoepen." Ash had soms echt een hekel aan hoe Matthew sprak. Hij had geen tijd voor een uitleg van drie uur. "Dus wij dachten, laten we hem het vuur aan de schenen leggen." Ash grijnsde mee, maar zag toen een patrouillewagen voorbij rijden. Ze stonden in de schaduw, maar hij kromp toch iets ineen. Iets.
          "Misschien een andere keer," mompelde hij. Isaac trok een wenkbrauw op en gaf hem een stomp.
          "Wat is jouw probleem? Wat ga je anders doen?"
          Ash haalde zijn schouders op. Hij wilde wel meegaan. Heel graag zelfs.
          "Je kan toch niet in je eentje rondlopen. Avondklok, remember? Ze pakken je zo op en dan zijn het niet je ouders naar wie je je vinger kan opsteken." Ash rolde met zijn ogen en stak de zogenaamde vinger op naar Alexis. Hij maakte zich weinig zorgen over ongezien wegkomen. Door de politie en al helemaal door de losgeslagen moordenaar.
          " Kom op, wees niet zo'n loser," zei Ryan. Ash fronste. Hij kon beter weggaan. Het was slechts een kwestie van tijd voor ze weer voor de deur stonden, alleen niet voor een buurtonderzoek. Aan de andere kant, welk bewijs hadden ze? Ze hadden nog steeds meer van Easton dan van hem. Wat kon 1 dagje doen?
          "Goed," mompelde hij. "Laten we eens zien of Haggins zijn kop deze keer wel laat zien." Hij grijnsde.

          "Shit," mompelde hij. Hij keek verdwaasd naar de vlammen om zich heen. De tweede fles whiskey was een nog slechter idee dan de eerste. Hij hoorde iemand gillen, en nog iemand schreeuwen. De vlammen werden hoger, heter, en kwamen dichterbij, maar Ash voelde niets, behalve de fascinatie. Vanuit zijn ooghoek zag hij zijn vrienden naar buiten strompelen. Matt, Ryan en Alexis als laatste. Hij hoorde haar roepen naar Isaac en naar hem. Hij hoorde Isaac terugroepen, aan de andere kant van de brand. Daar moest hij heen.
          Hij stapte rustig om de vlammen en het gat in de vloer heen. De rook hing dik in de lucht, maar Ash had nog nooit last gehad van rook. Hij had zich nog nooit verbrand. Hij was lang geleden gestopt met er zich vragen bij te stellen.
          "Isaac?" riep hij, met een angstige stem. Zijn blik stond hard, verbolgen. De alcohol verdampte in zijn bloed, of zo voelde het toch. Hij was kwaad, kwaad omdat hij hier niet moest zijn. Kwaad omdat hij hier wel had mogen zijn als Isaac zijn mond had gehouden.
          "Ash! We moeten hier weg!" Isaacs gezicht zag al zwart toen hij zich vastgreep aan zijn vriend. Ash bleef staan en reageerde niet, hij keek enkel naar het gezicht van Isaac. "Dude!"
          "Man, wat ben jij een asshole," gromde Ash. Hij duwde Isaac van zich af, richting de vlammen en het gat in de vloer. Het gat was er al jaren, sinds de eerste keer dat Ash er was geweest. Sinds Robbie erdoor was gezakt en zijn arm had gebroken.
          Isaac stootte zijn hoofd. Ash zag hoe zijn ogen wegdraaide en hij begon te wankelen. Het was niet zijn bedoeling geweest. Hij zag hoe de zijkant van Isaacs shirt vlam vatte, hij voelde de hitte. Isaacs ogen draaiden weer juist en hij schreeuwde. Hij begon op de vlammen te kloppen, Ash deed niets. Hij keek gewoon toe, draaide zich vervolgens om en liep naar buiten. De brandblusser wierp hij in de struiken.


    [ bericht aangepast op 11 feb 2019 - 11:35 ]


    Mijn brein breint zoals het breint.

    Rosalina Parker-Fernández
    22 — (ex-)vriendin — Cammie

    Rosa kwam wiebelend overeind, maar het meisje hield haar al tegen en duwde haar wat dwingend terug op de stoel. 'Je kan beter eventjes blijven zitten.'
          Rosa snoof kort, maar besloot de raad van het onbekende meisje met het felgekleurde haar op te volgen. Ze zakte zelfs een klein beetje onderuit en staarde naar haar kortgebeten nagels. Ze was sinds een jaar eindelijk gestopt met het nerveus afbijten van haar nagels, maar na vandaag leek die hele mijlpaal niets te betekenen. 'Het is ok om niet perfect te zijn, weet je. Ik kende hem niet, maar als ik zo de paar verhalen hoor hier, dan zou ik nu echt een wenend wrak zijn, moest dat wel zo zijn. Het is ok om... te voelen, wat het ook is wat je nu voelt.' Het meisje keek Rosa aan en Rosa keek wat moeilijk terug. Uiteindelijk schudde ze de hand van het meisje, dat zich als Cammie voorstelde.
          'Rosa,' zei ze toen en ze verbeet de tranen die nu achter haar ogen prikten. Die laatste woorden van Cammie maakten iets in haar los, al wist ze niet helemaal wat. Was het pure frustratie? Verdriet? Woede? Met die alcohol in haar bloed kon ze niet helder denken en leek alles in elkaar over te lopen. Het duurde niet lang voor ze toch een traan over haar wang naar beneden voelde lopen en ze verborg haar gezicht in haar handen. Ze had al uren zitten huilen en eigenlijk wilde ze het niet meer (de hoofdpijn door slechts de alcohol was al heftig genoeg), maar de emoties leken zich daardoor niet tegengehouden te voelen. 'Ik m-mag dit n-n-niet voe-hoelen,' huilde ze met dubbele tong in haar handen. Het was misschien maar goed dat ze haar make-up al van haar gezicht had gepoetst voor ze zich lam begon te drinken, want anders zouden er zwarte strepen over haar wangen lopen. 'Maar i-ik mis hem.' Ze zou Cammie maar wat knap vinden als ze het lelijke gestamel had kunnen verstaan, maar ze kon niets meer zeggen omdat een golf van misselijkheid haar overspoelde. Ze sprong van de stoel af, wankelde naar een boompje drie meter verderop en leegde haar maag op het zachte, donkergroene mos.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    Isaac Thorpe
    23 | (ex)best friend | outfit | at the bonfire | with Dakota

          Ze wreef zacht over zijn rug maar hij kreeg er weinig van mee, daar hij te druk bezig was met zijn telefoon uit zijn zak te halen en het berichtje te openen. De stem van Ash bezorgde hem opnieuw de rillingen en hij hield zijn blik op zijn voeten gericht, al was het maar om het gezicht van Dakota niet te zien en vooral om te voorkomen dat zijn blik per ongeluk naar de telefoon zou verplaatsen.
          Toen ze dan eindelijk zijn telefoon weg deed, trok hij de dame op schoot en legde hij zijn hoofd tegen haar schouder aan terwijl hij een excuses mompelde. Dakota legde haar armen om hem heen en hoewel hij zich momenteel heel klein voelde, maakte dat niet uit.
          ''Je hoeft nergens sorry voor te zeggen, Is. Nergens.'' Hij zweeg en had zijn ogen automatisch gesloten toen ze een kusje op zijn haren drukte. Hij zuchtte diep en deed een poging om enigszins te ontspannen maar dat bleek moeilijker dan gedacht. Of dat nu ook kwam door het kampvuur in de buurt wist hij niet.
          Hij voelde zich toch schuldig tegenover Dakota, zelfs al was een echte woede-aanval uitgebleven. Zelfs al had hij verder niks uitgespookt bij haar. De enige tegen wie hij nog sorry moest gaan zeggen was Alexis. Hij had haar nooit mogen kussen.
          ''Alexis..'' mompelde hij uiteindelijk zacht. Het zat hem dwars en hij hoopte dat Dakota hem ermee kon helpen of tenminste een zinnig advies kon geven - zoals ze meestal deed. ''ze wilde me vanmiddag spreken en ik heb haar uiteindelijk gezoend,'' Hij beet zacht op zijn lip en onbewust legde hij zijn armen wat strakker om haar heen.
          ''Ik weet niet eens waarom maar volgens mij heb ik haar nog verder weggejaagd..'' Het was heus niet alsof hij na al die jaren nog op haar zat te wachten dus hij snapte zelf niet eens waarom hij het had gedaan.
          ''Waarom verpest ik altijd alles?'' Hij opende zijn ogen weer en bestudeerde haar gezicht kort. ''Zelfs met jou verpest ik het.''

    EASTON COVINGTON

    23 • FIRST ACCUSED OF THE MURDERS • @ BONFIRE • & SAFFRINA
          Saffrina maakt zich plotseling los uit Easton's omhelzing, waarna ze hem een eindje van het kampvuur vandaan trekt, om zich vervolgens op de grond te laten zakken. Easton volgt haar als vanzelfsprekend, genietend van het vochtige gras onder zijn handen terwijl zijn ogen over het tafereel voor hem schieten. Ash Doe heeft het weer voor elkaar gekregen om de volledige jongerengemeenschap onder invloed te krijgen van alcohol — voorheen had hij deze gave eveneens, totdat het moment daar was waarop hij werd ontmaskerd als seriemoordenaar.
          'Vandaag vroeg iemand me waarom ik rechten ging studeren. Ik dacht altijd dat ik het juiste wilde gaan doen,' voordat Saffrina haar zin heeft afgemaakt, weet Easton wat het vervolg wordt, 'recht spreken.' Easton moet glimlachen, aangezien hij weet dat Saffrina's woorden waarheid bevatten — een passie om de wereld ietwat beter te kunnen maken, een gevoel wat hij meer dan wie dan ook begrijpt. Zelf tracht hij iedere dag precies hetzelfde te doen op het veld, waarbij hij zijn jongens voorbereid op de wedstrijden, maar ook op het leven zelf.
          'Maar dat is het niet, hè? Sinds Ash. . . Ik betwijfel of er een systeem bestaat om monsters als hem te berechten.' Easton knippert verdwaasd met zijn ogen vanwege Saffrina's woorden — compleet omver geslagen door haar woorden omtrent dat monsters zoals Doe uiteindelijk toch geen gerechtigheid krijgen. 'Dat is mijn professie, trouwens — strafrecht. Ik heb een minor in astronomie, als je goed kijkt zie je constellaties van sterren die maar één nacht bestaan.' Easton volgt haar blik naar boven en houdt zijn ademhaling enkele tellen in vanwege de aanblik van de vele sterren — iedere keer opnieuw moet hij zichzelf eraan herinneren dit vaker te aanschouwen.
          Easton zucht zacht en laat zich achterover vallen op zijn rug, zijn kijkers vastgelijmd aan het schouwspel boven hem. Gedachteloos dwaalt zijn hand over de grond, totdat hij Saffrina heeft gevonden. Voorzichtig laat hij zijn vingertoppen over haar rug glijden, vormen makend die hij in de sterren kan onderscheiden.
          'Ik geloof dat jij recht zal gaan spreken, Saf. Ik geloof ook dat monsters zoals Doe gerechtigheid zullen ontvangen.' Easton voelt zijn mondhoeken optrekken. 'Alleen iemand zoals jij kan rechten studeren en er een astronomie minor naast doen.' Easton stoot een hartelijke lach uit door zijn woorden en komt dan voor enkele seconden overeind zitten, waarna hij zijn armen rondom Saffrina slaat en haar zo achterover op haar rug trekt. Blazend schuift hij haar lokken opzij. 'Ik zweer het je, er komt een dag dat je krullen me vermoorden.'
          Easton richt zijn ogen opnieuw op de lucht boven hen, waardoor hij opnieuw zucht en Saffrina tegen zich aan trekt. Zonder de kietel van Saffrina's lokken en de warmte van haar lichaam, zou hij zweren dat ze een telefoongesprek hadden waarbij ze zich beiden op hun kamers bevinden. Direct voelt Easton zich op z'n gemak, wetende dat hij alles kan zeggen. 'Ik ben bang dat hij terug komt en iemand. . .' Easton slikt, het voelt alsof er een meteoor op zijn borstkas is beland. 'Vandaag heb ik iedereen al voor me gezien nadat. . . Ik weet niet meer hoe ik aan andere dingen moet denken, Saf.' Easton voelt zijn spieren onwillekeurig aangespannen worden. 'God. Ik praat zelfs op feestjes depressief over hem,' mompelt hij, terwijl hij merkt dat zijn spanning niet verdwijnt.


    •

    Dakota Pruitt
    22 • Student & Balletdancer • Archrival Ash • Oh, sweety. I'll try to protect you as best as I can. I promise • The Bonfire • Isaac

    Isaac was zo breekbaar in mijn armen. De jongen was voor mij altijd een beeld van kracht, maar nu was dat beeld volledig verdwenen. Ik bleef zacht over zijn rug aaien en neuriën. Hopelijk hielp het hem te ontspannen. Jammer genoeg leek Isaac met hele andere dingen bezig. Alexis' naam had ik niet verwacht. Ik keek hem wat verward aan. Hopelijk had hij uitleg voor me, want ik had geen idee wat ik nu weer moest doen. Hij ging gelukkig verder, al maakte dat de situatie niet beter. Zijn strakkere knuffel maakte me licht ongemakkelijk, maar het liet me tegelijkertijd veiliger voelen. Hij was als een grote broer voor me. Zijn armen zouden altijd veilig zijn. "Isaac toch." mompelde ik tussen zijn uitleg door. Ik wist niet zo goed hoe ik dit nu weer moest aanpakken. Zijn laatste woorden waren triest, maar gelukkig was het een startpunt. "Je hebt het niet verpest, Is. Niet met mij, en waarschijnlijk ook niet met Alexis. Jullie zullen het alleen uit moeten praten." Ik haalde een hand van zijn rug en legde die onder zijn kin, om zo te zorgen dat hij me aankeek. "Misschien kun je haar een berichtje sturen dat het je spijt en of ze wil afspreken? Dan kan je dat doen als je weer sober bent. Dat maakt het allemaal een stuk makkelijker." Ik liet zijn kin weer los, en trok me iets dichter tegen zijn warme lange lichaam aan. "Het is gewoon een hele rare dag, dat is geen excuus om Alexis ongevraagd te zoenen, maar het is wel zo. Dus maak je geen zorgen, Is. Je komt in elk geval van mij niet zomaar af." Mijn ogen gleden weg richting het vuur. Het flikkerde en kraakte. Het was een rustgevend gezicht in deze nare situatie. Ik was blij om onder de mensen te zijn, want thuis zou ik alle deuren en ramen driedubbel op slot hebben gedaan. Ondanks dat ik altijd mijn grote bek klaar had gehad tegen Ash, was ik als de dood voor hem nu we wisten wat voor een gruweldaden hij allemaal had gepleegd. Dat betekende niet dat ik ooit mijn vrienden in de steek zou laten als hij hen probeerde pijn te doen. De veiligheid van mijn vrienden ging altijd voor. "Alles komt goed, Isaac. Alles." Ik probeerde hem moed in te praten, maar ik was er zelf nog niet helemaal zeker van. Zodra Ash weer achter slot en grendel zat, of onder 6 voet aarde lag, zou alles weer goed zijn. Daarvoor moest alleen de politie haar werk nog goed doen.



    Bowties were never Cooler

    Saffrina Pontmercy
    Law & Astronomy student • 22 • Outfit • @ Bonfire w/ Easton










          ‘Ik geloof dat jij recht zal gaan spreken, Saf. Ik geloof ook dat monsters zoals Doe gerechtigheid zullen ontvangen. Alleen iemand zoals jij kan rechten studeren en er een astronomie minor naast doen.’
    Eerlijk toegegeven is het best een wild concept: zo'n serieuze professie verweven met zoiets dromerig. Haar moeder heeft haar fair share gedaan aan het ontmoedigen van een minor in iets dat zo ontoereikend lijkt als sterrenkunde — maar het heeft Saffrina altijd een vorm van gemoedsrust weten te geven. Het idee dat er een volledig, onontdekt heelal om hen heen zweeft en zij slechts speldenprikjes zijn in het bestaan. Het helpt om Ash's acties te relativeren. Wie hij is, wat zijn motieven zijn, hoe het zover heeft kunnen komen.
          ‘Ik zweer het je, er komt een dag dat je krullen me vermoorden.’
    Ondanks de warmte die haar van binnenuit lijkt op te koken, is Easton nog net een paar graden warmer. Ze stribbelt niet tegen wanneer hij haar tegen zich aan trekt, zijn armen als twee ankers om haar middel geslagen, zijn gezicht in haar krullen. Saf kan het niet helpen onschuldig te grinniken wanneer hij voor enkele seconden in gevecht lijkt met haar lokken, waardoor ze één van de elastiekjes van haar pols plukt die ze standaard bij zich houd — om er binnen luttele tellen voor te zorgen dat haar haren bovenop haar hoofd terecht komen in een knot, waaraan sommige krullen alsnog weten te ontsnappen — maar geen dodelijk aantal.
          ‘Dat is mijn geheime wapen, Covy — niemand die mij van achter durft te benaderen zal genade ontvangen.’
    Ze houdt zich stil terwijl hun beide kijkers de hemel afspeuren. Vanaf hier — zonder telescoop en haar verminderde zicht — is alles behalve kraakhelder, maar de vormen die ze kan onderscheiden doen haar glimlachen. Sterrenkijken met Easton Covington op een samenkomst van vrienden en bekenden omdat Ash Doe uit het systeem heeft weten te glippen. . . Dat had ze zes jaar geleden niet eens kunnen fantaseren. Alsof hij haar gedachten kan lezen, voelt ze Easton's spieren enigszins aanspannen.
          ‘Ik ben bang dat hij terug komt en iemand. . . Vandaag heb ik iedereen al voor me gezien nadat. . . Ik weet niet meer hoe ik aan andere dingen moet denken, Saf. God. Ik praat zelfs op feestjes depressief over hem.’
    Saffrina overweegt haar woorden, zich verplaatsend in zijn schoenen. Dit is een nachtmerrie voor hem, misschien nog wel meer voor ieder ander. Hij werkt nog steed op dezelfde plek waar alles jaren geleden regelrecht naar de Hell is gegaan. Hij zal dagelijks geconfronteerd worden met de jongste serie moordenaar die hun dorp — mogelijk zelfs de gehele staat — ooit heeft gekend, zolang deze op vrije voeten rondloopt. Maar Saffrina is zich rationeel bewust dat Ash kilometers en kilometers bij hen vandaan is op dit moment, ongeacht zijn plan: hij zal extreem voorzichtig zijn om niet gepakt te worden, wat haar laat vermoeden dat Oakton per definitie niet de meest logische plek zou zijn voor hem om op te duiken. . . Tenzij hij hier nog unfinished business heeft achtergelaten. Saffrina schudt haar automatische link naar haar studie van zich af voordat ze zich een kwartslag in Easton's greep draait, zodat ze hem op z'n minst kan aankijken.
          Ze heeft het altijd belangrijk gevonden om contact te maken, wat haar ongenoegen tegenover SMSen allicht verklaart. Ze heeft geen bril nodig om de grillige expressie op zijn gezicht te lezen, of de onhutste blik in zijn heldere kijkers. Ze weet wat ze wil zeggen, de woorden liggen klaar op haar tong, maar ze krijgt ze met geen mogelijkheid naar buiten terwijl haar wangen lijken vast te roesten in hun inmiddels dieproze kleur.
          ‘Ik ga niet tegen je zeggen dat je—je geen zorgen moet maken want dat doen we allemaal. Wij weten als geen ander wie Ash is en waar hij toe in staat is — maar op dit moment, op dit stomme feestje, is hij mijlenver van ons verwijderd en alleen al aan hem denken geeft hem het genoegen dat hij nog steeds onderdeel is van ons heden. Dat is hij niet. Ash was zo goed als dood voor mij de dag dat hij werd opgepakt en dat is hij nog steeds.’
    De blik in haar ogen, evenals de toon in haar stem, is vuriger dan ze zich ooit heeft gevoeld — en misschien is het de drank, de lading van de avond of Easton's blik die in de hare boort, maar ze meent elk, afzonderlijk woord. Haar ogen dwalen enkele seconden omlaag, langs zijn neus, naar zijn lippen en ze voelt haar maag onbewust samentrekken met een verlangen dat ze eerder heeft gevoeld. Maar Saffrina slikt dan, bijt op de binnenkant van haar wang en geeft hem in plaats daarvan een knuffel.
          ‘Denk daar maar aan, East.’
    Fluistert ze uiteindelijk in zijn oor, haar hart bonzend tegen haar ribben.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    [Quote]



    FLETCHER 'CHARLIE' CHARLES BECKETT

    28 || Writer || Campfire|| With Alexis


    De nieuwsgierigheid van Alexis was wel leuk, maar anderzijds maakte het me ook iets oncomfortabel al liet ik het niet blijken. Het zou inderdaad niet fijn zijn “Oh, wat doe je dan voor werk?” Gelukkig wist ik de aandacht al snel op een ander onderwerp te focussen gezien ik niet wist of ik me er nuchter uit zou kunnen lullen, dus na enkele seconden had ik al twee flesjes open getoverd welke ik tevreden tegen mijn lippen zette. “Noice,”knikte ze goedkeurend wat me deed grijnzen. "Smort" flapte ik er dan ook uit, gezien ik de referentie naar de serie weldegelijk kende. Thuis werken betekende ook vaak de helft van de tijd op Netflix zitten bingen. Ik nam een slok van het lauwe biertje terwijl ik even naar het kampvuur keek al waren mijn uren wel gespits naar het geroezemoes over de nieuwste misdaad.
    "De volgende twee wil ik proberen om te openen,” sprak de Brunette waardoor ik grijnzend knikte en nog een grote slok nam. "Komt in orde, ik zal je niet te lang laten wachten dan." grimaste ik. Ik kon erg goed tegen alcohol, maar ik had minstens één en een halve pint nodig om wat te wennen aan de mensen hier.
    Ik schrok echter lichjtes op van het plotse gedrag van Alexis naast me, alsof ze bijna een hartinzinking kreeg. “Nee, wacht. Ik bedoel, dit is mijn laatste fles voor vanavond,” de lichte paniek in haar gedrag en de twijfel in haar stem deed me fronzen. Laatste flesje bier? Ik wilde net zeggen dat ze heus niet zou sterven van meer dan één flesje bier al was ze al naar me omgedraaid. “Fletcher, dit is mijn laatste fles, oké? Ik heb veel gedronken vandaag en ik solliciteer niet echt naar een kater.” sprak ze me lichtelijk streng toe terwijl ze haar flesje omhoog hield en ik haalde luchtig mijn schouders op als teken dat ze op me kon rekenen. "Komt in orde, je mag de mijne wel openen dan, " zei ik om haar wat op te beuren. "Zeg, ben je dan niet een beetje bang dat er een kans is dat Ash terug naar Oakton komt?" ik was wel verrast dat Alexis dit aan me vroeg, het is tenslotte haar thuisstadje, hier weggaan was een stuk moeilijker dan voor mij. "Diep vanbinnen bezorgd het me wel de kriebels ja, een beetje het begin van ieder horrorverhaal dat je leest natuurlijk. Je weet dat er wat gaat gebeuren, maar pas tijdens het lezen van het boek begin je te bedenken of er een goed einde aan komt of niet." sprak ik eerlijk tegen Alexis, het feit dat ik over horrorverhalen sprak was ook lichtelijk om te pijlen of ze hierop in zou gaan of niet, en natuurlijk wat haar standpunt erover was. Iedereen had natuurlijk een andere mening over zoiets, maar toch ik wilde het niet meteen rondbazuinen dat ik een schrijver voor dit genre was. "Maar als je het realistisch bekijkt." begon ik immers nadenkend. "Ash is het laatst gespot in Portland, dat is ongeveer 664 miles van Sacramento waar ik woon. Dat is bijna een week stappen, de politie zal hem tegen dan moeten gevonden hebben. " sprak ik bedenkelijk. "Zijn gezicht is namelijk op iedere nieuwszender te vinden nu." ik schonk Alexis een zwak glimlachje om haar gerust te stellen, maar met mijn bedenkingen maakte ik enkel mezelf lichtelijk onrustig. Mits Ash een wagen weet te vinden kon hij hier morgen al staan. En gezien hij de zuidelijke route neemt is hij duidelijk niet vanplan om naar Canada te vluchten. Ik nam een heuse slok van mijn biertje en besloot mezelf af te lijden van mijn vreselijke gedachtes. "Dus Alexis, kun je me even vertellen wie wie hier allemaal is? Tot nu toe ben jij de enige met wie ik meer dan 3 zinnen gesproken heb, naast de dames in de diner hier." ik zette een charmante grijns op om haar zo te overtuigen het onderwerp wat aan te passen.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    CAMMIE
    21 - Newbie - Dranktafel - Rosa- Outfit

    Cammie schoof een beetje ongemakkelijk heen en weer toen het meisje begon te huilen. Ze had de eerste traan niet gezien, maar zodra Rosa haar gezicht in haar handen verborg en haar schouder begonnen te schokken, kon ze het wel raden. Cammie beet voor de zoveelste keer die dag op haar beurse onderlip en legse voorzichtig een hand op Rosa's rug. Moest ze haar nu kennen, dan was dit een tikkeltje gemakkelijker geweest. Maar ze kende Rosa en haar reacties niet.
          "Sorry, wat?" vroeg Cammie doorheen het gehik van Rosa. Ze verstond er bitterweinig van, maar ze dacht te menen dat Rosa iemand miste. Voor Cammie echter kon vragen of ze degene bedoelde wie ze dacht dat ze bedoelde, sprong het andere meisje recht en rende ze naar een boom. Cammie keek haar knipperend na. Heel even keek ze rond zich, maar niemand leek te reageren. Ze stond snel op om Rosa te helpen, of toch op z'n minst dat leuke haar te redden.
          "Yoooo, dat ziet er lelijk uit," lachte een kerel die op hen afstapte. Cammie kende hem niet. Hij was groot, met brede schouders en smalle heupen. Cammie gokte dat hij een sport beoefende, zwemmen misschien. Zo waren er hier nog. De jongen had een flesje bier in zijn handen, maar leek nuchter genoeg om te weten wat hij deed.
          "Ah Rosa," zei hij, toen hij zich gebukt had om te kijken wie ze was. "Ja, als ik zijn lul een jaar in m'n bakkes* had, zou ik ook staan kotsen." Hij lachte om zichzelf en keek toen naar Cammie, dir heel graag wilde dst hij dat niet deed en terug wegging. Zijn blik gleed op en neer, keurend. Ze kreeg het er ijskoud van.
          "En jij bent?" vroeg hij.
          Niet geïnteresseerd, wildr ze zeggen, maar ze durfde niet. Zo stoer was ze niet. Dus schudde ze zwakjes haar hoofd en draaide haar rug naar hem, terwijl ze zich naar Rosa toebukte.
          "Gaat het een beetje?" vroeg ze bezorgd, maar ook met een hint ik-wil-hier-weg.


    *Is dit Vlaams? Idk. Zo ja, bakkes betekent gezicht of mond, afhankelijk van de context.



    Mijn brein breint zoals het breint.

    Rosalina Parker-Fernández
    22 — (ex-)vriendin — Cammie

    Rosa voelde hoe haar complete maaginhoud tussen de struiken achter de boom belandde, maar het luchtte eerder op dan dat het haar dwars zat. Het was lang geleden dat ze zo dronken was geweest, maar voor nu leek de mist in haar hoofd nog niet echt op te klaren.
          'Yoooo, dat ziet er lelijk uit,' hoorde ze ineens. De stem herkende ze direct als die van Jake Madson, een van haar oud-klasgenoten en galbak eersteklas. Hij was blijkbaar weinig veranderd in de laatste jaren. Ze kwam een klein beetje overeind toen ze de wereld niet meer zo voelde draaien en merkte dat haar maag zo leeg was dat er misschien alleen nog wat gal naar boven zou komen. Ze kreunde even, maar de stem praatte door. 'Ah, Rosa. Ja, als ik zijn lul een jaar in mijn bakkes had, zou ik ook staan kotsen.'
          Een vreemd gevoel trok door haar lichaam toen ze eindelijk haar ogen opsloeg en naar zowel Cammie als Jake staarde, maar ze boog uiteindelijk toch weer naar voren en gaf weer over. Ze kreunde kort. Het liefst zou ze Jake verrot schelden, maar ze kon de woorden niet vinden en haar hoofd leek geen moeite te doen haar te helpen in haar quest de onduidelijkheid op te helderen. 'Donder op, Jake,' siste ze toch tussen het kokhalzen door. De felgekleurde lokken van Cammies haar verscheen in haar gezichtsveld en ze keek het meisje weer even aan.
          'Gaat het een beetje?' vroeg het meisje en Rosa glimlachte kort en hopelijk wat overtuigend.
          'Tuurlijk,' antwoordde ze. Ze staarde naar de tafel met de drankjes erop. De wereld leek iets minder wazig en ze probeerde de juiste woorden te vinden, maar dit bleek nogal lastig. Nog altijd was ze dronken, maar het leek wat minder heftig. Dacht ze. Weer keek Rosa naar Jake en ze sloot haar ogen uiteindelijk en leunde tegen de boom. 'Ook leuk jou weer te zien,' zei ze tegen Jake. Nog altijd klonk haar stem raar en ze voelde zich niet goed, maar het was iets beter dan net.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    A L Σ X I S • S M I T H

    22 • bestfriend • the campfire • w/ Fletcher • outfit

          “Smort,” hoorde ze de jongeman waarop Alexis' wenkbrauwen verrast omhoog rezen terwijl haar glimlach geamuseerd breder werd. Haar woordenschat was door Brooklyn Nine–Nine ietwat veranderd waardoor ze niet meer ‘nice’ kon zeggen. Wanneer ze ‘noice’ mompelde, keken meeste mensen haar dan vreemd aan. Alex had zeker niet verwacht dat Fletcher zo terug zou reageren. Automatisch begon Alex hem meer te mogen. Ze grinnikte kort, hief de fles ietwat hoog in de lucht om vervolgens deze aan haar lippen te zetten.
          “Komt in orde, ik zal je niet te lang laten wachten dan.” Alexis schudde plezierig haar hoofd terwijl ze een glimlach probeerde te onderdrukken. Hij bleef haar alleen maar verbazen. Ze nipte van haar fles om vervolgens Fletcher duidelijk te maken dat deze fles haar laatste was. Hoewel ze wel goed tegen alcohol kon – in ieder geval beter dan Isaac – wilde ze niet riskeren om iets doms te doen. Ze wilde helder blijven – tenminste, dat probeerde ze. Zes jaar geleden deerde het niet zozeer. Ash zat achter de tralies en zij dronken in haar huis, toen had ze geen reden om bang te zijn. Echter – nu hij weer buiten was – voelde Alex zich niet meer veilig. Daarbij wist Fletcher haar aandacht te trekken en met veel alcohol in haar systeem, wist Alex dat ze geen controle meer over haar lichaam had.
          “Diep vanbinnen bezorgd het me wel de kriebels ja, een beetje het begin van ieder horrorverhaal dat je leest natuurlijk. Je weet dat er wat gaat gebeuren, maar pas tijdens het lezen van het boek begin je te bedenken of er een goed einde aan komt of niet,” vertelde Fletcher gefascineerd, wat Alex liet fronsen. Het viel haar al meteen op dat hij over boeken had in plaats van films. Er waren natuurlijk nog mensen die liever boeken lazen, maar toch hoorde ze meer mensen over (horror)films praten dan boeken.
          “Maar als je het realistisch bekijkt; Ash is het laatst gespot in Portland, dat is ongeveer 664 miles van Sacramento waar ik woon.” Alex trok haar wenkbrauwen op en richtte haar blik op naar Fletcher. Woonde hij echt zover? Alex begreep nog steeds niet waarom hij in Oakton was. Het was niet zo erg speciaal hier – naast een seriemoordenaar die de stad onrustig maakte. “Dat is bijna een week stappen, de politie zal hem tegen dan moeten gevonden hebben. Zijn gezicht is namelijk op iedere nieuwszender te vinden nu.”
          Alex kon het niet laten om sarcastisch te lachen. “Dat je zoveel vertrouwen hebt in de politie van Amerika,” mompelde Alexis waarna ze een flinke slok nam. Met een zuur gezicht negeerde ze het brandende gevoel in haar keel. “Ik hoop dat deze dit horrorverhaal een goede einde heeft,” mompelde ze erachteraan. Ze vulde haar longen met frisse lucht en richtte haar kijkers kort naar de hemel, hopend op een wonder. Dat Ash meteen weer achter de tralies zat. Dat ze in haar leven alleen maar bergopwaarts ging, want nu voelde het juist het tegenovergestelde.
          “Dus Alexis, kun je me even vertellen wie wie hier allemaal is? Tot nu toe ben jij de enige met wie ik meer dan 3 zinnen gesproken heb, naast de dames in de diner hier,” vertelde Fletcher waarop Alex kort grinnikte. “Ik ben meer dan genoeg, vind je niet?” grapte Alexis terwijl haar kijkers over de mensen om haar heen scande. Wie kon ze hier nou fatsoenlijk voorstellen? Rosa die stond te kotsen? Isaac die te dronken was en niet meer stevig op zijn benen kon staan? Alexis merkte nu pas wat voor puinhoop dit was. De mensen hier waren allemaal gebroken.
          “Zoals ik al zei, dit is niet de ideale plek om dat te doen. Niemand laat hier hun beste kanten zien, Fletcher” vertelde Alexis terwijl haar ogen nog steeds naar een geschikte persoon zocht, totdat ze haar broer vond. “Ah, eindelijk een fatsoenlijk persoon,” mompelde ze binnensmonds. “Daar, een jongen met een witte shirt die enthousiast staat te praten – vast dronken – is mijn broer,” begon Alexis. Zo vertelde ze aan Fletcher wie Victor, dronken Isaac, troostende Dakota, flirtende Williams, schattige Cammie, Rosa die net klaar was met kotsen, luide Clarissa, hypocriet Ryan, zuurpruim Jake was. Nadat Alex klaar was, rimpelde ze haar neus afkeurend en keek Fletcher weer aan. Ze had niet zoveel positiefs kunnen vertellen, behalve Cammie en Dakota dan. “Ik zei het je toch,” zei ze – doelend op haar eerdere uitspraak.
          “Dus je bent meer van de boeken?” vroeg Alex geïnteresseerd en zijn gezicht bestudeerde. “En horrorgenre?”

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Grayson Cross

    ”Not everyone likes me, but not everyone matters.“

    • 23 • FBI (rookie) • Bonfire w/ Vic•

          ”Ash was..” begon Vic. Grayson kon zien dat hij nadacht over zijn volgende woorden, maar dat er geen verwijt doorheen klonk die hem erop wezen een ongepaste vraag te stellen. Toch was de korte lach die klonk humorloos te noemen en Grayson kon het de jongen ook niet kwalijk nemen. “Wil je weten of hij altijd al de crimineel is geweest? Dan moet ik je teleurstellen. Het antwoord is namelijk nee. Ja, hij heeft een lastige start hier gehad, maar met een geschiedenis als de zijne, met de hoeveelheid pleeggezinnen waar hij weer is weggehaald, wie zou niet verwachten toch weer weg te gaan en daarom uit alle macht afstand willen bewaren uit zelfbescherming?”
    Bedenkelijk keek Grayson vooruit. Hij was op de hoogte van het aantal pleeggezinnen waarin Doe gezeten had, hoe vaak was de jongen wel teruggehaald en weer herplaatst geweest? Maar was dat werkelijk de oorzaak te noemen van hoe Doe nu was? Maakte dit een klein deel van zijn daden goed? Grayson zei niks terwijl Vic verder ging.
          ”Hij was geliefd, hij was populair. Hij stond voor je klaar als het nodig was, was loyaal aan de mensen om hem heen en was altijd in voor een grap, dus nee, hij was niet een kille psychopaat of iets. Hij was gewoon een puberjongen die misschien iets meer lak aan de regels had dan gewenst, maar zeg nou zelf, welke puber heeft dat niet?”
    Van de honderd meer professionele vragen die op dat moment door Grayson heen schoten, was er geeneen die hij daarvan stelde, omdat hij bang was dat dit verried hoeveel hij misschien wel al wist. Toch was dit stukje veel persoonlijker dan hoe hij het in de dossiers gelezen had en kon hij er niks aan doen dat een klein deel van hem het probeerde te bekijken van iemand die veel dichterbij stond. Was Doe echt een allemansvriend geweest, of iets wat daarop leek? Zijn populariteit was niet in de papieren gezet, of hoe geliefd hij daadwerkelijk was. Waar was dan het keerpunt waarop hij omgeslagen was?
          ”Daar heb je een punt,” reageerde Grayson. Heel even schonk hij een voorbijkomer een begroetend blik. “Elke puber is van mening dat de regels er zijn om gebroken te worden, ik denk dat zelfs een volwassene die mening nog wel deelt,” ging hij verder. “Toch is er ergens wel een grens die niet gepasseerd mag worden, hoe geliefd iemand ook mag zijn.” Aarzelend keek Grayson weer naar Vic en stak daarbij licht zijn handen iets op. “Ik bedoel het niet verkeerd natuurlijk.. Je probeert je gewoon in iemand te verplaatsen, waarop je je afvraagt waar het dan mis is gegaan. Ik ken hem niet als persoon, dus ik ben de laatste die daar over mag oordelen.” Vertwijfeld keek Grayson een keer rond, waarbij hij hoopte dat Vic hem niks kwalijk nam. Als nieuweling hier was het niet gek dat hij er een beetje naar vroeg, maar hij wilde daarbij niet meteen al iemand op zijn tenen trappen. Al helemaal niet iemand die hij oprecht mocht.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Isaac Thorpe
    23 | (ex)best friend | outfit | at the bonfire | with Dakota

          ''Isaac toch.'' mompelde ze, waardoor een diepe zucht over zijn lippen rolde. ''Je hebt het niet verpest, Is. Niet met mij, en waarschijnlijk ook niet met Alexis. Jullie zullen het alleen uit moeten praten.'' Hij liet haar doen toen ze haar hand onder zijn kin legde en die wat optilde.
          ''Misschien kun je haar een berichtje sturen dat het je spijt en of ze wil afspreken? Dan kan je dat doen als je weer sober bent. Dat maakt het allemaal een stuk makkelijker.'' Hij knikte langzaam en bleef haar aankijken, ook toen ze zijn kin weer los liet.
          ''Het is gewoon een hele rare dag, dat is geen excuus om Alexis ongevraagd te zoenen, maar het is wel zo. Dus maak je geen zorgen, Is. Je komt in elk geval van mij niet zomaar af.'' Zijn mondhoeken krulden lichtjes omhoog en hij knikte langzaam. Misschien had ze ook gelijk.
          ''Alles komt goed, Isaac. Alles.'' Hij knikte opnieuw zacht en richtte zijn blik op het vuur. Dat hielp echter totaal niet om rustiger te worden - hij werd er juist weer nerveuzer van, waardoor hij al snel zijn hoofd weer wegdraaide en hij eens diep ademhaalde.
          ''Ik hoop dat je gelijk hebt,'' mompelde hij zacht. Hij loste zijn greep ietsjes zodat Alexis meer ademruimte en bewegingsruimte had. ''Ik wil niet naar huis,'' verzuchtte hij wat gefrustreerd. ''Maar dat kampvuur maakt het er ook niet beter op, om eerlijk te zijn,'' murmelde hij, niet goed wetende wat hij ermee moest.
          Alexis wist het waarschijnlijk al helemaal niet maar hij wilde zijn gevoelens in ieder geval tegen iemand uitspreken, om te voorkomen dat hij het weer op zou gaan kroppen en de bom in één keer barstte - zoals gebeurd was na de arrestatie van Ash.

    CAMMIE
    21 - Newbie - Boom - Rosa, Nora (& Jake[/i)- Outfit

    Cammie keek bezorgd naar Rosa, die min of meer leek te kunnen rechtstaan. Ze probeerde het hoopje naast de boom te negeren en slaagde daar min of meer in. Ze wierp een korte blik op de jongen, die Jake bleek te heten. Cammie kende hem niet, zelfs niet vaagjes, en op dit moment vond ze dat prima. Hij gedroeg zich zoals hij eruit zag: klootzak eerste klas. De spot op zijn gezicht was van mijlenver te zien. Cammie had al eerder zo'n kerels ontmoet en dat was niet altijd even aangenaam afgelopen.
          "Ook leuk jou weer te zien," mompelde Rosa tegen hem. Hij trok een wenkbrauw op.
          "Ik zou hetzelfde zeggen, maar ik heb je wel al beter gezien, babe" grinnikte hij, waarna hij zijn blik ongegeneerd over haar heen liet gaan. Cammie huiverde. Ze zag nu ook dat zijn neus wat scheef stond, alsof het ooit gebroken was geweest. Ze staarde misschien wat te erg, want plots draaide hij zijn hoofd, knipoogde en nam een grote slok van zijn flesje. Het was geen bier, zag ze nu, maar een soort van vodkamix. Great.
          "Hé, alles in orde hier?" klonk een zelfverzekerde stem plots. Een ander meisje stapte over de enkele takken naar hen toe. Cammie zuchtte opgelucht, ze kon wel wat back-up gebruiken. Jake keek ook toe, en wierp toen nog eens een blik op haar en Rosa. Hij leek te twijfelen en besloot vervolgens dat het niets voor hem zou worden.
          "Ik eh, spreek je nog wel eens wanneer je er niet zo... zo uitziet." Jake grijnsde nog eens, hief zijn flesje op en draaide zich om, om terug naar het kampvuur te stappen. "Hé, Willy, jij grote nerd!" hoorde ze hem nog roepen. Cammie draaide even met haar ogen en keek toen naar de nieuwkomer.
          "Bedankt," lachte ze, ietwat ongemakkelijk. "Ik ben niet zo fantastisch in mensen, euh, afwimpelen." Ze bekeek het meisje wat beter en had geen idee wie ze was. "Ik heb je nog niet eerder gezien. Ik ben Cammie. Dit is, euh, Rosa."



    Mijn brein breint zoals het breint.


    VICTOR ‘VIC’ COLLINS
    26 – Foster brother – With Grayson

    We are all dreamers,
    Some have lost their way,
    Others found their light in the dark,
    But we are all capable of extraordinary things.



    Grayson keek hem niet aan alsof hij gek geworden was en de daden van een moordenaar wilde goedpraten. Hij leek de woorden van Vic eerder te willen begrijpen, het vanuit dit punt willen zien. “Daar heb je een punt. Elke puber is van mening dat de regels er zijn om gebroken te worden, ik denk dat zelfs een volwassene die mening nog wel deelt.”Misschien ook wel ja. Iedereen had wel regels die ze wilden breken. Iedereen had situaties waarin hij zonder enige twijfel de regels aan de kant zouden gooien.
    “Toch is er ergens wel een grens die niet gepasseerd mag worden, hoe geliefd iemand ook mag zijn.”Het zou beschuldigend kunnen klinken, maar het voelde niet zo voor Vic. Waaraan dat lag wist hij niet. Misschien gewoon de openheid hoe Grayson erover praatte.
    “Ik bedoel het niet verkeerd natuurlijk.. Je probeert je gewoon in iemand te verplaatsen, waarop je je afvraagt waar het dan mis is gegaan. Ik ken hem niet als persoon, dus ik ben de laatste die daar over mag oordelen.”
    Vic glimlachte bemoedigend en schudde zijn hoofd. “Ik vat het niet verkeerd op,” zei hij. Dat deed hij echt niet. Hij beet op zijn lip. “Geloof me, ik weet maar al te goed van die grens.” En hij had zich altijd afgevraagd waar het mis gegaan was. Wanneer was Ash die grens overgegaan? Was het mogelijk geweest om hem te redden voor het te laat geweest was? Had Vic die kans laten gaan?
    Hij nam een slok van het biertje dat hij net gekregen had en haalde een hand door zijn haren. “Het is gewoon...” Hij zocht even naar de juiste woorden, maar vinden deed hij ze niet. Hij zuchtte. “Ik denk dat de vraag ‘waarom’ nooit beantwoord zal worden,” zei hij uiteindelijk. Dat was iets waar hij zich al lang geleden bij had moeten neerleggen.
    Toen lachte hij, ietwat hol, en hij duwde met zijn schouder tegen die van Grayson aan. “Ik geloof niet dat je hier gekomen bent om naar mijn melancholische verhalen te luisteren,” zei hij. Grayson had Ash niet eens gekend. Dan wilde hij vast niet zijn halve avond doorbrengen met praten over Ash.




    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.



    FLETCHER 'CHARLIE' CHARLES BECKETT

    28 || Writer || Campfire|| With Alexis


    Een sarcastisch lachje rolde over Alexis haar lippen heen waardoor ik kort op mijn lip beet terwijl ik haar aankeek. “Dat je zoveel vertrouwen hebt in de politie van Amerika,” mompelde ze waardoor ik even kort zuchtte, misschien wel van opluchting. "Daar heb je een punt. Ik zou zeggen je moet het positief bekijken, maar ik ben niet van Oakton, dus heb ik niet vee l te lullen." zei ik simpel en nam een slok van mijn biertje. Als ik haar zou zijn zou zijn zou ik z'on soort commentaar ook niet echt waarderen van een buitenstaander, dus hield ik me er maar buiten. “Ik hoop dat deze dit horrorverhaal een goede einde heeft,” hoorde ik haar nog mompelen , ik knauwde zachtjes aan de binnenkant van mijn wang terwijl mijn bruine kijkers zich even op het kampvur fixeerden. Het danste mooi in dit avondlicht, en toch haf het ook wel dat wanhopige bij het zien van de mensen hier. Het fascineerde me licht dat zo iets warms toch kill kon zijn. Toen ik Alex vroeg om me een korte samenvatting van de mensen hier te geven grinnikte ze even. “Ik ben meer dan genoeg, vind je niet?” grapte ze wat ook terug voor een kort glimlachje om mijn lippen zorgde. "Ik kan niet klagen." zei ik plagend en nam nog een laatste slok van mijn biertje, dat nu ook leeg was. Ik volgde haar blik even, de mensen zagen er nogal miserabel uit... “Zoals ik al zei, dit is niet de ideale plek om dat te doen. Niemand laat hier hun beste kanten zien, Fletcher” vertelde Alexis me
    terwijl ik mijn leeg flesje ergens dumpte en mijn handen in mijn zakken stak. Alexis mompelde nog wat waardoor ik haar weer aankeek en haar blik opnieuw volgde naar een jongeman met wit shirt. “Daar, een jongen met een witte shirt die enthousiast staat te praten – vast dronken – is mijn broer,” begon Alexis en vanaf daar stelde ze de meeste jonge dronkelingen ook aan me voor ik knikte even al betrok mijn gezicht toch wel even bij de meeste. "Ooh... " kwam quasi pijnlijk over mijn lippen, met zo'n hoopje zouden ze bijna ash niet nodig hebben om zichzelf nog ongelukkiger te maken.... “Ik zei het je toch,” zei Alexis tegen me, doelend dat ik de verkeerde vakantie plek had uitgekozen waardoor ik ik onschuldig mijn schouder ophaalde. "Zo te zien is het nieuws over Ash hard toegeslagen" mompelde ik
    waarna ik twee nieuwe biertjes nam en mijn wenkbrauw even optrok naar Alexis om te kijken of ze eentje zou openkrijgen voor mij en om de sfeer toch iets lichter te maken. Deze miserie was ergens enorm inspirerend voor mijn verhaal, maar ik werd er zelf nogal sad van.
    “Dus je bent meer van de boeken?” vroeg Alex met een soort interesse in haar stem en ik voelde me ergens toch licht betrapt. “En horrorgenre?” ik lachte zacht en hoopte dat ze snel mijn biertje zou open krijgen. " Ik ben dol op boeken, als kind verslond ik bijna alle klassiekers. " begon ik al een stukje vrolijker. " Steven King, J.K Rowling, Tolkien, Shakespear, Orwel, zelf Sartre vond ik interessant. " vervolgde ik beetje trots op het feit dat ik zo'n nerd was. " En geen haat, maar Horrorgerne blijft mijn favoriet om te lezen, ik had alle goosebumps liggen. Maar liever erover lezen en schrijven dan het meemaken." sprak ik naar Alexis. "Ik ben nogal een held op sokken op dat vlak, spookhuizen geven me de kriebels, net als die ruiïne daar." ik wees even kort naar de overblijvselen van iets waarvan ik vermoedde dat het ooit een huis geweest zou zijn. "Lees jij graag of heb ik me net ge-out als een enorme boekennerd voor niets?" vroeg ik haar met een zwak grijnsje.

    [ bericht aangepast op 11 feb 2019 - 21:36 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Dakota Pruitt
    22 • Student & Balletdancer • Archrival Ash • Oh, sweety. I'll try to protect you as best as I can. I promise • The Bonfire • Isaac

    Mijn woorden leken binnen te komen, maar dat betekende niet dat Isaac zich meer op zijn gemak begon te voelen. Zijn grip op me werd wel wat minder, maar zijn houding werd niet veel minder krampachtig. Ik moest echt moeite doen om zijn gemompel te verstaan, maar het lukte me gelukkig net. Ik aaide maar een beetje over zijn haren en wachtte tot hij echt uitgesproken was. Ik wilde hem niet in de rede vallen. "Als je wil mag je bij mij op de logeerkamer crashen zo lang je maar wilt." zei ik zacht, maar hard genoeg dat hij het zeker zou verstaan. Als Isaac niet naar huis wilde, mocht hij echt zo lang blijven als hij wilde. Daarbij was het ook wel fijn om nog iemand in huis te hebben naast Casey. Ik keek even naar het vuur en liet een zucht over mijn lippen gaan. "We kunnen ook naar het gemeentehuis of naar huis als je dat liever hebt." Ik bleef maar een beetje over zijn haar aaien. Het was fijn en zacht. Ik wist ook gewoon niet zo goed wat we nog meer konden doen. Een bloeddorstige psychopaat was uitgebroken uit een tot voor kort ondoordringbare gevangenis, en hij had meer dan een appeltje te schillen met de mensen uit dit dorp. Niemand zou goed slapen vannacht, of een van de komende nachten. Daar kon je nu al donder op zetten. Die sicko verdiende deze aandacht helemaal niet, en toch, zoals altijd, kreeg hij die wel, en iedereen in het dorp leed eronder. Isaac viel onder een van de meest zwaar getroffen mensen, al had ik Vic nog niet gezien sinds vanmiddag. Het kon niet makkelijk zijn voor hem. "Zullen we wat te eten halen? Wat lekkers helpt mij altijd wel." Ik probeerde zo optimistisch mogelijk te klinken, maar ik had het gevoel alsof het eruit kwam als een bericht van overlijden. Een broodje of een reep chocola kon dit niet verhelpen, al hielp het Isaac misschien wel om zich iets beter en iets meer nuchter te voelen. Daarbij konden we zo subtiel wat meer afstand nemen van het vuur, wat hem vast ook goed zou doen.


    Bowties were never Cooler