• Killer times
    Rollen - Praat - Speel


    NEWSFLASH: ASH DOE ONTSNAPT
    - Woensdag 20 november 2018


    De beruchte seriemoordenaar Ash Doe (23) is ontsnapt uit het Burgerhartfort. Hij is gisteren (red. dinsdag) gesignaleerd in de buurt van Portland, Maine. De FBI vraagt de bewoners rustig, maar alert te blijven, en hun huizen goed af te sluiten.

    Doe zou al vijf dagen op vrije voeten zijn. Op vrijdag 15 november brak er omstreeks 4.00u. een brand uit in het Burgerhartfort. Door een nog onbekende fout schakelde deze alle beveiligingssystemen in de zwaarbewaakte faciliteit uit. Bij de brand kwamen een gedetineerde en een medewerker om het leven. Enkele gedetineerden, waaronder Doe, zijn toen uit het gebouw kunnen ontsnappen. Na drie dagen werd besloten dat Doe niet meer op het eiland aanwezig was. Omwille van de gevaarlijke stroming en steile kliffen werd aangenomen dat hij de overtocht van 2 mijl naar het vaste land mogelijk niet zou overleven. Doe bewees het tegendeel en zwom waarschijnlijk naar het kleine badplaatsje Cutler (Maine). Ondertussen is hij gesignaleerd in een supermarkt in Portland en werd het officiële bericht over zijn ontsnapping verspreid. Men verwacht dat hij richting het zuiden zal reizen.
    Doe is 6ft.3 groot en heeft een breed gestalte. Hij heeft kort, zwart haar en groene ogen. Op de beelden droeg hij een... Lees meer

    BEGIN RPG

    ⇸ Woensdag 20 november, 15.00u. Het is bijna thanksgiving en de meeste scholen en universiteiten geven hun studenten vrij tot maandag. Het is familietijd.
    ⇸ We zitten in Californië, dus het is een warme dag voor november: 19°C
    ⇸ Het nieuws over Ash is nu een halfuurtje op de televisie en in de online kranten. Het is in Oakton best aanwezig en op veel zenders terug te vinden.
    ⇸ De FBI, maar eigenlijk de gewone man ook, weet dat de instelling voorzien was op een brand en dat er dus iets raar moet zijn gebeurd.
    ⇸ Men vermoedt dat Ash naar Mexico wil trekken, en mogelijk eerst naar Oakton zal reizen.
    ROLLEN
          Madalena - Rosa - 2
          Tad - Naam - P
          Arcenciel - Alexis - 2
          Anatomy - Jules - 3
          IrisWestAllen - Dakota - 2
          Maledictus - Saffrina - 4
          Ziegler - Liviah - 4
          Luftmensch - Cammie - 4
          Salem - Charlie - 4
          Remiinds - Naam - P
          Luftmensch - Ash - 1
          Necessity - Vic - 3
          MeIpomene - Grayson - 2
          Paracosmic - Easton - 4
          xJess - Isaac - 3
    SKIPS
    Dit is een flexibel schema!
    Vr. 25/01
    Vr 15/02
    ⇸ Vr 8/03
    ⇸ Vr 29/03
    ⇸ Vr 19/04
    = Om de 3 weken

    TekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekst
    Ideeën voor skips
    ⇸ Ash neemt contact op met 1 of meerdere personages
    ⇸ Ash zit halverwege en/of pleegt één of meerdere moorden
    ⇸ Nieuwjaar
    ⇸ Ash komt aan in Oakton (ik heb het min of meer ingeschat, en te voet kan hij het halen in 60 tot 90 dagen, volgens Google Maps)
    ⇸ ...

    TekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekst

    PROMPTS

    Ik schrijf dus regelmatig eens een scène rond Ash en die wil ik graag met jullie delen. Ze zijn niet automatisch canon, tenzij je ze wil gebruiken als herinnering of flashback of wat dan ook. Ik lees het wel en dan zet ik degene die canon zijn geworden in het vet. Als je vragen hebt of opmerkingen, laat maar weten! En als je zelf iets wil schrijven dat niet meteen in het moment van de RPG past, mag je dat ook altijd doorsturen!
    PS. Negeer de afschuwelijkheid van mijn Engels, maar soms komt het er gewoon zo uit. Ik ben slecht in andere talen ;D
    PPS. Ik besef net dat dit allemaal stukjes zijn waarin Ash zich raar gedraagt, lol. Dit is dus niet gewoonlijk.

    1. De Roes – Mei 2012 – 16 jaar - Rosa, Jake, Coach Johnson
    “Ah, kom op, alsof je niet weet van hem en Liv. En Saar. En Margot.” Ash was al beginnen fronsen toen hij Jake belachelijk dicht bij Rosa zag staan. Ze stond tegen de muur geleund en hij stond tegenover haar, zijn ene hand naast haar hoofd gepland. Als Ash hen van een andere hoek had benaderd, zou hij het vast anders geïnterpreteerd hebben. Maar nu hij dichterbij kwam en Jakes bullshit kon horen, wist hij dat hij er nog niet zo ver naast zat. Zijn maag knoopte samen, zijn hoofd werd luid en donker. Het was lang geleden dat hij echt kwaad was geworden.
          “Fuck off, Jake.” Rosa wendde zich af, maar niet heel veel. Ash liet zijn trainingszak op de grond vallen en versnelde zijn pas. Hij schreeuwde toen hij Jakes hoofd dichter bij dat van zijn vriendin zag komen. Wat hij precies schreeuwde, wist hij niet. Waarschijnlijk iets Spaans. Het was zonder betekenis, hij wilde gewoon dat Jake zijn kant op zou kijken zodat hij hem vol op zijn neus kon raken. En dat deed hij ook.
          Het bloed spoot eruit en Ash had de krak gevoeld. Niet enkel in Jakes neus, maar ook in zijn eigen vingers. Hij had nog nooit zo hard geslagen, zelfs niet op zijn ‘uitjes’. De woede raasde door hem heen, alsof hij in brand stond. Rosa was van hem, verdomme. Daar moesten anderen vanaf blijven. Dat had niets te maken met wat hij deed.
          Hij hoorde een gil en hij zag, nee, voelde, hoe mensen naar hen toe renden. Hij negeerde het. Al wat hij kon zien was Jakes bloedende gezicht op de grond. Al wat hij kon voelen was de drang om dat gezicht helemaal tot pulp te slaan. De Roes sloeg toe en het was goed dat ze buiten stonden, want anders zouden alle lampen gesprongen zijn.
          Hij negeerde Rosa, die hem iets toeriep en aan zijn arm trok. De menigte rondom hem vormde een kring. De gsm’s die bovengehaald werden, registreerden niets. Ze liepen vast of toonden een zwart scherm. En hoewel hij eerst ontzettend kwaad was, voelde hij plots niets meer. Alleen maar die drang. Alleen maar de Roes.
          Jake kwam kreunend overeind. Hij hield zijn handen omhoog, een teken van overgave. “Hé, man. Rustig. Ik,” begon hij, maar Ash haalde opnieuw uit. Opnieuw op de neus, langs onder. Maar Jake was niet achterlijk en kon de klap afzwakken. Het redde waarschijnlijk zijn leven. Hij wankelde naar achteren, Ash zette een stevige stap naar voren. Jake besefte dat de andere jongen niet zou stoppen, en ging zelf in de aanval. Maar nog voor hij goed en wel zijn slag gegeven had, stond Ash plots aan de andere kant en kreeg hij een knie in zijn maag.
          “Fuck,” siste Jake, omdat het zeer deed, maar ook omdat hij bang werd. Ash voelde de angst. Hij zag het in Jakes ogen, die knipperden tegen het bloed, in zijn bleke gezicht, in zijn gespannen spieren. Hij zag het in de bewegingen, hij hoorde het in de ademhaling. Hij glimlachte, heel even, heel kort, en Jake was waarschijnlijk de enige die het zag. Vervolgens sloeg hij nog eens, recht op Jakes linkerwang. De jongen stuikte in elkaar en Ash gaf hem een schop, en nog een slag. Zijn handen hingen al onder het bloed, er zaten spetters op zijn gezicht, maar hij merkte het niet.
          Hij greep de gewonde jongen bij de haren en trok hem omhoog, om hem vervolgens weer neer te slaan. Jake zakte nogmaals door zijn knieën en greep blind in paniek om zich heen. Ash struikelde, maar kreeg het voor elkaar om recht op Jake te vallen. Snel pinde hij Jake tegen de grond, die toch al niet veel meer kon beginnen. Ash’ handen sloten zich om zijn nek en hij kneep. Jake greep naar Ash’ gezicht, maar die had genoeg ervaring om snel zijn knieën op Jakes armen te zetten. Hij kneep harder en harder.
          “ASH, BEN JE HELEMAAL GEK GEWORDEN!” brulde een mannenstem. Hij voelde hoe twee, drie, vier handen hem vast grepen en van Jake probeerden af te trekken. Het lukte niet. “ASH!” Nu schreeuwde iemand anders, een vrouw of een meisje, maar Ash voelde nog steeds alleen maar die Roes. Hij voelde hoe Jakes moeizame ademhaling minder werd. Hij voelde het lichaam onder zich verstijven en verslappen. Bijna.
          “Hey, how, what the fuck!” riep hij, ineens uit de Roes gerukt. Hij liet Jake los, draaide zijn hoofd en keek recht naar Mr. Johnson, de footballcoach. Die had zijn arm naar achteren getrokken, klaar om Ash van Jake af te slaan. De man keek hem verbaasd aan, hij begreep niet hoe Ash de klap had zien aankomen, zelfs voor deze gelanceerd was. Maar hij had Jake losgelaten, en de andere jongen hapte reutelend naar adem. Hij zag de ogen in het bebloede gezicht heen en weer draaien, en hij zag de groene ogen in het andere gezicht beschuldigend naar hem kijken.
          “Dude, je kan geen zestienjarige leerlingen slaan,” zei Ash, terwijl hij langzaam overeind kwam. De coach knipperde nog eens, niet zeker of hij dat goed gehoord had. Hij keek nog eens naar Jake, wie hij bijna niet meer kon herkennen.
          “Ash,” zei hij zachtjes. De jongen stond nu volledig recht, en stapte rustig over Jake heen. Hij kwam recht op de coach af, zijn ene hand in zijn broekzak.
          “Ja, coach?”
          “Besef je... wat je...” De coach keek nog eens naar Jake, waar nu twee andere leerkrachten overheen gebogen stonden. Ze legden zijn hoofd opzij, zodat het bloed weg kon. Mr. Johnson voelde zichzelf bleek worden. Hij had wel wat op het veld gezien, zeker van Ash, maar hij had nog nooit het gevoel gehad dat hij moest overgeven. Nu wel. “Besef je wel wat je gedaan hebt?”
          Nu knipperde Ash. Langzaam keek hij rond zich. Hij zag de geschrokken gezichten van zijn klasgenoten, de leerkrachten die verwoed de ambulance probeerden te bellen op hun zwarte telefoonschermen. Hij keek naar zijn handen, die er al een pak lelijker hadden uitgezien, maar hem niettemin genoeg vertelden. En dan draaide hij zich om en keek naar Jake.
          “Ik,” zei hij, maar hij wist het vervolg niet. Zijn gezicht was blank. Hij wist niet welk hij moest gebruiken nu. Hij had een gigantische fout gemaakt. En hij voelde absoluut niets. “Ik,” zei hij weer, terwijl hij om zich heen keek. De geschokte gezichten vertelden hem dat hij het er niet beter op maakte. Hij keek naar Rosa, die ver van hem afstond. Ze keek bang van hem naar Jake, van Jake naar hem. Hij bleef even kijken, voelde nog steeds niets, maar wist wel wat hij moest doen.
          “Ik,” zei hij, maar deze keer even geschrokken als iedereen om hem heen. Of zo klonk het toch. “Sorry. Ik weet niet.” Hij hapte naar adem. Misschien moest hij beginnen huilen. Nee, hij had nog nooit gehuild in Oakton, die troef moest hij nog bijhouden. Hij begon te trillen, misschien iets te hard omdat hij zichzelf moest dwingen. Hij keek naar zijn handen en hield ze van zich af, alsof hij vies van ze was.
          “Het was niet mijn bedoeling, coach.” Zijn stem kraakte en de coach wist weer wat hij moest doen. Hij pakte Ash bij de arm, dwingend, maar zacht, en trok hem mee het schoolgebouw in. De gsm’s sprongen aan. Er werd een ambulance gebeld.

          -> Extra uitleg: Ash had heel zelden woede-uitbarstingen na het eerste jaar dat hij in Oakton was. Dit was praktisch de enige én de ergste. Uiteraard werd het besproken, maar Ash had zoiets waarbij zulke dingen snel uit de gedachten en herinneringen verdwenen, of toch van de meesten. Ze wisten het wel, maar hoe langer geleden, hoe minder ernstig het leek te zijn. En Ash’ persoonlijkheid strookte ook niet.


    2. The letter – Novembre 2018 – Ash’ mom
    She sat on the bed and looked around. There wasn’t much to see, his remaining things packed in two boxes she had put under the bed. The room had always been quite... empty. As if he’d always been ready to leave. It had gotten better over the years.
          Like when he was thirteen and he had wanted an X-BOX. They had promised him one for his birthday, so he told them that his birthday was that day. It was june, they laughed and told him no. He said they didn’t know that. Nobody did.
    Even now, ten years later, she felt a small pain in her chest. She had loved the boy as much as she loved Vic. She still loved him, it wasn’t something she could turn off. Ofcourse, she didn’t love the serialkiller, but she did love the little boy she had raised. The one who’d taken a job at the lake, who’d fix her car that one morning it broke down and she really needed to go to work early, the one who called her mom fort he first time and let her hug him when he was ten years old.
    Ash was her boy, even when he had been gone for almost as long as he had been with them.
          She sighed, wiped some of the tears of her cheek and bent down to grab one of the boxes beneath the bed. It wasn’t that heavy.
          The first thing she saw, was his football jacket. He had two of them, as they were finally able to start the official adoption a few months before... This one was the Collins one. She believed Rosa had the other one, although she wasn’t sure. The girl probably threw it away. She hoped she did.
          Underneath the jacket were a few old toys Ash had kept: a teddybear (he had never taken it to bed, but did keep it in a drawer of his desk), some old lego constructions (he had invented them himself, never even looked at the instructions) a rubikscube (solved, he could do that with his eyes closed), a chessboard (he had beaten Maxwell when he was only 13 and never lost again) and a letter.
          She took the letter out and opened it. There were two pieces of paper. One she recognised, it was the one she sent when he went to summercamp. He had been a troublemaker at school in fifth grade, and they made him go for three weeks. He only stayed for one, but apparently he did get the letter. She didn’t know, Vic had packed the boxes for her.
    The other one... The other one was an answer he had never given to her. She read it, tears in her eyes again. She immediately understood why he hadn’t given it to her, but she wished he had. Everything might have been different. She might even had her little boy still with her. If only.

    Hey mom,
    I’m sorry. I think. I don’t know. I’m not good with feelings, but I guess you know that. I’m scared. No. I’m.. I don’t know. I’m something. I wanna go home. I’ll try to be a good boy. Stay out of trouble as much as I can. It won’t be always, I atract trouble.
    But you surv You’re still here, so I guess that means something. I think I like you. I’m not entirely sure. But I am gonna call you mom when I get home. And I’ll call mr. Collins dad. And Vic well, still Vic. But he’s my brother now.
    I wanna go home. I don’t wanna go away again. Never again. I’ll really try to be good, but you have to promise me you’ll stay. you’ll be there. I’ll be there.
    I don’t like it here. It’s even worse than the orpanage. They don’t like me here. I don’t like it here. I guess I’m sorry for what I’ll do. A little bit. I don’t want to make you sad or angry. You have a fun laugh. So, I guess I’m sorry, but I just wanna go home. You’ll see. Don’t be too mad, please? Anyways, gotta go.
    See you really soon, mom!
    Ash Coll Doe Collins.


    3. The murder of Brianna Burgess – April 2013 – 17 years – Ash, Brianna Burgess
    He was tapping his fingers on the steering wheel, still trying to make a decision. The house at the other side of the street was silent and dark, except fort he corner room on the second floor. He was staring at it, casting a glimpse at his backpack now and then.
          Brianna Burgess. She’d be all alone. He’d watched them the past three Saturday evenings. He didn’t have the time to watch them more and it didn’t matter either. He just picked a house that seemed convenient for the time he’d chosen. And this one was perfect: her parents were of to something he didn’t care about and wouldn’t return untill the following morning. They did that the past three weeks. He’d figured they would do it again and he was right. Her brother was getting laid for the first time, although Ash didn't really know that detail. He just knew one thing: They wouldn’t be home anytime soon, he could feel it in his gut. His gut was never wrong.
          He didn’t know her, never even met her. But he had heard her name maybe once or twice at school. It was risky. Not as risky as the previous one, but still. That’s why he didn’t take his own car. That, and because his dad was keeping the keys at work again. It was practically the only way to punish hi mand he had been a pest these days.
          He was annoyed. Couldn’t sit still, had to stir up shit. He could feel them coming closer. They weren’t there yet, but damn, it was getting hot. It wasn’t noticeable in Oakton yet, but here he had to duck down once in a while because of the PATROUILLES. And ofcourse he had seen the news, heard even more. It was quite the topic at Oakton, something to gossip about: close enough to get excited, too far away to get scared and angry.
          He was going to stay low, he’d told himself. He couldn’t. Each week that passed by got him more and more grumpy, more and more restless. Maybe he was addicted to more than his sigarets and painkillers. Or maybe it was... Whatever it was, he was running out of patience. The feds seemed to stick around. He accepted the challenge.
          Or maybe he didn’t, as he was still sitting in his car. Well, Easton’s car. He’d stolen a different one every week and since East had shown him the inside of his sweet ride the day before, he couldn’t resist. He’d bring it back though, with only a broken window, East would barely have something to complain about. He could already imagine the whining session in the lockerroom.
          He was still tapping his fingers, still staring at the window, until another police car drove by and he had to hide. He waited untill the lights went by and rolled out of the car. He was wearing his hoodie, the old one with the stains that could hide his entire face in the shadows. He didn’t grab his bag, he’d use whatever was in the house. Or maybe even his bare hands, that had gotten more efficient as he continued to grow.
          He looked around the street, grinned and walked over to the house. He could hear some faint music through her open window, but he decided to go through the front door. He didn’t pay any attention to the lock, didn’t even think about it when he walked in. The door closed softly behind him, as he was already taking the first step of the stairs. It KRAAKTE, but he just kept going. Steady, not too fast, but also not too slow. This wasn’t any horror movie, this was real, and he had experience. It didn’t matter whether she’d hear him or not. She’d be dead anyways.


    4. Getting back to bed – April 2013 – 17 years - (Ash & Rosa, with help from Matty c: )
    What he liked the most about his town, was the lake. Not only because he enjoyed swimming more than anything - well, almost anything - but also because it was a perfect way to get clean. He just ran in, fully clothed, came back out, changed in something dryer and got back in the car. His dirty clothes weren't soaked with blood anymore, although it had been long since he tried to get the stains out. He'd burn it one day, soon probably.
          He drove the car back to Easton and put it back in the exact same spot he took it from. He couldn't do much about the window, but he had managed to keep the seats visably clean. He just had to wipe down the steering wheel. He yawned when he got out, took his backpack and went on his way to Rosa. Luckily she didn't live that far, but really, no one did in Oakton.
          It was 6.30 and the house and the street were still quiet. He walked straight to the backyard, where he could climb up to her room. Good thing it was a sunday. He slipped in through the windoww, making a soft thumb when he hit the floor.
    Rosa was still in bed, he could see her hair all sprawled over the pillow. He walked up towards her, almost as he had done earlier that night, and bent down.
          "Hey, baby. I just got back from a run and I smell horrendous. Gonna take a shower before getting back in, okay?" He heard a faint Si, smiled and gaf her a kiss on top of her head: he felt like he supposed to, but he also wanted to. He took the towels he always used at her place and closed her bathroom door to wash off the last stains on his hands and body.

    She couldn’t really sleep. Up until the point that Ash had left she was fine, but afterwards, when she saw him leaving through the window, she just couldn’t fall asleep again. He’d done it before. It wasn’t anything new. She knew that, when he couldn’t sleep, he’d go for a run. But he’d been gone for hours. It wasn’t like him to just be gone for that long and not at least leave her a note or a text.
          It frightened her. This time it certainly did. She wasn’t quite sure what had come over her. Maybe it was just because it was a Sunday, or maybe it was because she just wanted to cuddle up to Ash and stay in bed with him all day. Where could he be? It took her a long time to doze off again. She didn’t really sleep, but at least she could lie in bed and get some rest. But she kept thinking of Ash. He’d been acting somewhat strangely for the last couple of days and she just didn’t understand what happened that made him so anxious. It could have just been stress about school, or maybe football or swimming. She never knew.
          It seemed like hours before she heard something next to her window and she opened her eyes. It was completely dark in her room, but she immediately recognized Ash standing next to her. She smiled faintly. At least now she knew he wasn’t dead.
          ‘Hey, baby. I just got back from a run and I smell horrendous. Gonna take a shower before getting back in, okay?’
          She sighed and nodded, but he was already gone. The light in the bathroom went on. Suddenly she felt more awake as his words sank in. Him going for a run wasn’t anything weird, but he’d been gone for hours. Not even Ash would sneak out in the middle of the night to run for hours. What had he done? Where had he been? Rosa turned to her stomach and closed her eyes again, wanting to go back to sleep. But she couldn’t. She still couldn’t.

    The water was red for only just a moment. The lake had washed of most of the blood. He just had to get rid of the smell that’s all. He still he hadn’t put his own soap in Rosa’s shower, so he’d smell like flowers and cookies. The thought made him groan a little, but then he shrugged and went on. He felt like whistling, but since it was still very early, he decided not to.
          When he was clean and dry, he stepped out of the bathroom, just in his boxers. He was physically exhausted, but his mind was at rest. He crawled next to Rosa and pulled her in his arms. Not only because he felt like snuggling, but also because her bed wasn’t really made for two people. And it’s not like they could convince her parents to buy a bigger one.
    Rosa smelled like the cookies and flowers from the shower, but he liked it on her. He started drawing circles on her back, as he had the feeling she wasn’t really asleep. His feeling got confirmed as soon as she started talking.
          “Ash?”
          “Mhm?”
          “Where were you?”
          “Running,” he mumbled, still drawing the circles on her back. He made them bigger en bigger, touching her sides and the lowest region of her back. He was too tired to get somewhere, but he still liked to touch her.
          “No you weren’t.” She got up, his hand dropped down, as he turned a little. He had his eyes closed, and was still smiling. “You were gone for hours.”
          He frowned and opened his eyes. “No I wasn’t. I went out at five. I ran for an hour and took a dive at the lake. Then I came back.”

    Rosa didn't believe him. She knew he'd been out for a lot longer than an hour and a half, as he told her to. She looked at his face. He seemed content, almost happy, as he was lying there. But it was difficult.
          'I heard you leave,' she answered quietly. Her parents were in the room next to hers and she didn't want to wake them. It took them a while to get used to Ash, and she didn't want to spoil any of it by waking them up early on a Sunday morning. 'I'm sure it was around 1:30.' She sighed and got up, after which she went to her bathroom and looked at herself in the mirror. She looked absolutely horrendous. The bags under her eyes seemed like they were living their own life. It didn't do her much good that she hardly slept this night. As she went back to her bedroom, she looked at Ash again. She was sure she heard him leave earlier than five o'clock, but she couldn't prove it.
          Rosa got back into the bed and looked at Ash again. 'I'm glad you're back,' she mumbled as she crawled into his arms and closed her eyes. She didn't have the energy to bicker and she just wanted to sleep.


    5. Breaking news – April 2013 – 17 years – Ash, His parents, Caleb
    “Ash! Dinner!”
          Ash ignored ms. Collins’ call, as he was listening to some music blasting through his headphones. He skimmed through an old phone, watching the latest video he had made. It was fascinating, to say the least.
          “ASH! COME DOWN!” It was his dad this time. They were on edge lately. Ash knew it was his fault, even though he didn’t feel like it was. He didn’t care either. It would get better soon, or he’d be away for college anyways. He still finished the song and the video, before throwing off the headphones and jogging downstairs.
          He had left the phone on his desk, but pulled another one out of the pocket of his pants. He had a damn lot of messages, but his dad had plucked it out of his hands and put it on the counter.
          “Hey!”
          “No phones at the table, means no phones at the table. You know that,” his dad sighed.
          “Fuck.”
          “Ash.” His mom looked pleadingly at him, as she put the carrots on the table. Ash smiled, winked and sat down quietly.
          The first few minutes were filled with silence, but not an uncomfortable one. Then Ash’ phone started ringing. He reached for it, but the sharp sound of a fork against the plate made him stop.
          “Ash.”
          “Allright, allright. No phones, I got it.” He turned back to his food, the ringing stopped. But then it started again and he could see it was not the same caller. Weird. He didn’t reach for it, as his dad stared intensly at him. Ash raised both of his hands in surrender. The ringing stopped again.
          They each had taken maybe one or two bites before it started ringing again. This time, Ash just ignored the rules, twirreld around and grabbed the thing of the counter.
          “Yeah?” he said, still chewing on a carrot. Before he could hear the issue, his phone got ripped out of his hands again.
          “Whoever is this, stop calling. We’re eating!” his dad yelled. He then cut off the caller and pointed his fork at Ash, who was starting to get pissed off too.
          “What the fuck?” he said. Ms. Collins sighed softly.
          “We have a rule about phones and you are going to stop ignore that. And shut down that faul language, for once!” Mr. Collins was getting tired of his son. Or maybe afraid. Not that the boy ever posed as a threat, not really, but it was clear he didn’t care about the rules unless they weren’t inconvenient for him. It was getting a real problem. Sanctioning him even more so.
          “Or what?” Ash asked, more amused than annoyed now.
          “Do I need to take your keys again?” Mr. Collins knew it was a weak threat. They used that one too many times already. But it seemed like it was the only thing that at least worked a little bit. Grounding Ash didn’t work, he’d sneak away anyways. The last few times he didn’t even sneak anymore. They once threatened to pull him out of the footballteam, but he only raised his shoulders. The same with the swimming team, as ‘we live near a gigantic lake, I’ll swim anyways.’ Sending him to a summercamp was hard at the age of 17 and even then, they had done that when he was 10. He had to return after four days.
          No, the only thing he reacted normally to, was taking away his car. And they could only do that with taking the keys somewhere he could not reach or find them. It didn’t work everytime, they knew now he could just steal his own car. He’d done that to mr. Collins’ car a few weeks before. They guessed he didn’t want to damage his own.
          “Sure, old man. Do whatever you want.” Ash smiled, almost sweetly. Then the phone went ringing again. He seemed to have grabbed it even before the first tunes reached their ears, and he was already on his feet before they could react.
          “Yeah?”
          “ASH!” Mr. Collins yelled. Ash grinned, gave him the finger and walked towards the living room. Neither mr. nor ms. Collins followed him. The man just sat down, desperate, and the woman stroke her finger gently over her daughter’s cheeck. They could faintly hear him answering whoever was on the other side of the line.
          “No, I was just having a confrontation with the Collins’ “
          “Yeah, my parents. Dude, you know I...”
          “Why?”
          “But...”
          “Allright, sure, I guess.”
          He walked back into the kitchen, watching his phone with curious eyes. He pushed a button and put it down in the middle of the table.
          “He said to put you guys on speaker. It’s Caleb,” Ash whispered, a hint of amusement in his voice. His parents frowned and shot a glance at eachother. “You’re on, buddy,” he then said, louder.
          They could hear a boy scraping his throat.
          “Hi mr. and ms. Collins.”
          “Hi Caleb.”
          “So, ehm, the cops took in Easton.” The Collins gasped, Ash raised an eyebrow.
          “Easton? Easton Covington?” His dad asked.
          “Yeah,” Caleb answered.
          “The captain of your footballteam?” mr. Collins asked again. Ash rolled his eyes.
          “No, dad, the other Easton Covington.”
          “Eh,” Caleb stuttered. Ms. Collins came to his rescue, asking: “Why?” before the two would start fighting again.
          “The murder of Brianna Burgess.” The family gasped. Ash simply raised his eyebrows, trying to hide his smile.
          “The girl who got brutally killed last week?” His mother asked.
          “Yeah. They saw his car around the time of the murder and they found DNA in her bedroom.”
          Now Ash just snorted, but he hid it quickly in a cough.
          “I thought I’d let y’all know,” Caleb said quietly.
          “Allright, you did. Thanks. See ya,” Ash answered, picking up his phone and ending the conversation. It was quiet for a while, as Ash quickly read some other messages. Most of ‘em were about Easton. Man, what a fucking coincidence. Ash didn’t realise he was smiling, untill he put his phone down and found his family staring at him.
          “What?”
          “Ash, sweety, are you allright?” His mother asked.
          “Ehm, yeah?” Ash’ smile dimmed, as he figured this wasn't the proper response.
          “Your footballcaptain and friend just got arrested for a rape and murder, are you sure you’re allright?”
          “We aren’t exactly friends,” Ash answered. “I’m fine.” He wasn’t smiling, or showing any other emotion. Except for the humor in it, he did not feel anything at all. And he didn’t get the fact that he should either. The murder was old news and everybody knew it had to be someone close, right? He looked at his dad and at his mom. They looked shocked, but he couldn’t fake that anymore. And to be honest, he had acted surprised. He was surprised. He’d never thought they’d get Easton for it.
          His phone rang again.
          “I’m... gonnaaa... take this one too, if you don’t mind,” he said, as he rose quickly to his feet. He walked tot he living room again, already answering the call. He didn’t see how his parents looked at eachother, worried deeply about his reaction.
          “Yeah, man, I just heard. It’s... It’s awful,” Ash said through the phone, his face finally carrying the right expression. His parents only started worrying even more.


    6. Teenagers – novembre 2012 – 16 years – Ash, his parents
    “What? No!” He didn’t quite yell the words, but they were clear enough. He looked at them as if they had lost their brains, but Maxwell wouldn’t back down. Not this time.
          “Yes. You’re gonna be home before twelve o’clock.”
          “Yeah, fuck you I’m not.” And that was it. That was usually it. Ash didn’t even look at them anymore as the sounds of his game filled the room again. She sighed, already defeated, but her husband had had enough. He stepped in front of the tv, so his son had to look up to him. Ash wasn’t very impressed and tried to look around him, but the man just came closer. The sounds stopped again, but she hadn’t seen him press any buttons.
          “That’s enough. We’re done with this, this behaviour and that foul language of you…”
          “Foul language? You wanna hear some foul language, old man?” Ash spit. He straightened his back, flexing the muscles in his shoulders. He had gotten so big, and it didn’t seem like he’d stop growing any time soon. Yet she wasn’t afraid for any physical contact, he’d never touched them. That was exactly what got her worried.
          “I’m going to Isaac’s tonight and that’s the fucking damn end of it. I’m not coming home at boring o’ clock and you can’t do shit about it,” he hissed. Maxwell didn’t back off, not at all. Instead he looked like he was about to explode, as he took another step towards the couch. Ash didn’t back down either, though.
          “Ash…” Maxwell yelled, but he hesitated, just for a second. She didn’t need to look, to know that Ash’ eyes darkened instantly. They always did when his voice was as cold as it was now.
          “What? Collins?” Ash laughed. “Don’t fucking think so.” Was that… hurt in his voice? Did he care about it? About them? Whatever it had been, it was gone the next sentence. “Maybe try Nunez. Or Stevens. Or, hell, why not, Doe!” The lights flickered. Maxwell flinched. Ash got up and whispered: “Next time you want to go all parental on me, make sure you are my damn parents.” The lights flickered again and the tv made some noise, although she doubted it was the game. Still Maxwell didn’t give up, yet she could see the doubt crawling up his neck.
          “We are your parents.”
          “No, you’re not. You’re just like the others,’ Ash said matter of factly. That hurt and she felt a spark inside her chest. The fear began to lose its grip on her.
          “What, no! We’ve been there for you the longest. We’ve put up w…” In his anger, Maxwell made a mistake and he’d already stopped talking, but Ash didn’t need anything more. His eyes were almost black now, as was the room after the light popped out. There was a faint crash somewhere in the house.
          ‘You’ve put up with me? Like I’m a burden? Then why didn’t you bring me back, huh? Let’s dispose the kid nobody wants, why not? You wouldn’t be the first.” He chuckled. “Cause you’re scared, isn’t it? Afraid of what I can do?” Another crash. She noticed he’d grown taller than Maxwell.
          “No,” she said, softly. Both males turned their heads toward her. The fear was still there, he was right, but only partly. Not even a lot. She came closer, until she was next to Maxwell. Ash looked at her like he had done the first day she’d seen him. With the curiosity of a cat looking at the bird, deciding whether to play with it or eat it straight ahead. But birds can grow strong as well.
          “We love you and you’re a wonderful kid in many ways,” she said again. She meant it. She truly loved this teen and he amazed her every day. “But right now you’re a pain in the ass. We’re not punishing you, we’re teaching you a lesson.”
          “Really,” Ash said, but she could hear the surprised question through his sarcasm.
          “You can’t get everything you want, not even you. You can party all night on your birthday, but you cannot do that twice in a week. You may go to Isaac this evening, but at twelve you’re coming home.” Ash arched an eyebrow. “And then you’re gonna stay here for the rest of the night. And that’s it, no discussion.” It was quiet for a while. He still looked like that cat, but this time she didn’t feel like the bird. She felt like a mom who’s gotten sick of the behaviour of her teen. After all, that’s all what was happening, right? They had had problems with the electricity even before Ash moved in. It was no big deal. And just like that, the lights popped back on.
          “Fine,” he grumbled, as he sat back down.


    7. Buurtonderzoek – April 2013 – 17 jaar – Ash, agenten, zijn moeder
    Het was een routinecontrole geweest. Het was een ongewone zaak, een vréselijke zaak, maar de buurtcontrole was dat niet. Bij elk huis eens aanbellen en een kort gesprekje voeren. Lang ging het niet duren in deze straat, dat hadden ze bij het eerste huis wel al gemerkt.
          Nu stonden ze voor de deur van de vierde, net onder het bruine, houten dakje van het portaal. Ze wachtten, zo’n twintigtal seconden, voor hij zijn vinger weer op de deurbel legde. Misschien waren ze niet thuis, het was een mooie dag, ondanks de frisse wind. Een zaterdag om van te genieten. Hij duwde nog eens en telde in zijn hoofd nog eens tot vijftien, daarna zouden ze naar het volgende huis gaan. Op tel negen ging de deur open.
          Bij de vorige deuren had er telkens iemand anders opengedaan: een jonge vrouw, die duidelijk even schrok van het manvolk op haar deurmat, maar al snel glimlachte bij het zien van hun badges. Een kind van een jaar of elf, dat niet goed kon kiezen tussen hen met open mond aanstaren of opgewonden heen en weer springen, dus gewoonweg allebei deed.       Na een minuut had hij echter doorgehad hoe saai een gesprek met echte agenten wel niet kon zijn, en was het enthousiasme in zijn Ipad verdwenen. Bij het laatste huis was het een man geweest, niet veel jonger dan hem, die hen wat achterdochtig had aangekeken. Dat interview hadden ze aan de deur afgenomen, want de baby sliep. Daar zouden ze nog eens terug moeten gaan.
          Bij deze deur was het een jongen, rond een jaar of 17, 18 gokte hij. Desondanks was de jongen maar enkele centimeters kleiner dan hem en op zijn kin en kaken stonden al flink wat stoppels. De jongen keek hen aan met een onverschilligheid die ze nog niet veel tegengekomen waren.
          “Ja?” vroeg hij, niet meteen onvriendelijk, maar ook niet hartelijk. Zijn stem was nog jong, maar je kon er al de man in horen die hij zou worden. Hij leunde tegen de rand van de deur, die hij maar half geopend had.
          “Wij zijn agenten Anderson en Smith van de FBI. We hebben enkele vraagjes voor de buurtbewoners. Zijn je ouders thuis?”
          “Ja,” antwoordde de jongen. Verder bewoog er geen spier in zijn gezicht. Er was geen nieuwsgierigheid, geen verbazing, geen enkele interesse. Hij bleef staan waar hij bleef staan, duidelijk niet van plan om zijn ouders er even bij te roepen of de deur verder te openen voor de agenten. Hij keek hem alleen aan, met ogen die ontzettend groen waren. Het maakte hem ongemakkelijk.
          “Mogen we even binnenkomen?” vroeg Smith, met een lachje in zijn stem. De blik van de jongen gleed naar de andere agent, maar verder gebeurde er niet veel. Het bleef even stil, dan keek de jongen weer naar hem en haalde hij bijna onmerkbaar zijn schouders op. Hij liet de deur los, draaide zich om en liep het huis binnen. De deur stond nog steeds op half, waardoor de agenten elkaar even ongemakkelijk aankeken. Ze hoorden de zachte voetstappen van de jongen door de gang stappen en besloten hem te volgen. Hij had tenslotte de deur opengelaten.
          “Ash, wie is het?” hoorden ze een vrouwenstem uit de keuken komen. Ze zagen de jongen een deur inglippen, die ook op een kier bleef openstaan.
          “FBI,” zei hij, zonder verder uitleg te geven. Er kletterde iets en toen de agenten de keukendeur doorwandelden, zagen ze dat de vrouw een mes had laten vallen. Ze was tomaten aan het snijden, maar keek nu verschrikt naar haar zoon.
          “FBI?” vroeg ze zacht, waarbij ze even op de mannen blikte. “Je hebt toch niets uitgestoken?” Ze meende haar vraag, dat zagen ze, maar de jongen reageerde enkel met een spottende opgetrokken wenkbrauw.
          Hij rolde met zijn ogen zoals enkel tieners dat kunnen en mompelde: “Tuurlijk, mam.” Daarna sprak hij duidelijker, met een kleine glimlach die de eerste vorm van emotie was die ze bij hem gezien hadden. “Ze komen alle buurtbewoners ondervragen, relax.” Hij grijnsde even, ondeugend, en liep toen de keuken uit voor ze hem konden tegenhouden. Hij had niet ontkend.


    8. Brand – mei 2013 – 17 jaar – Ash, Isaac, Alexis, Matt, Ryan
    "Eens zien," mompelde hij tegen zichzelf. Hij schudde wat met zijn rugzak zodat de energyrepen naar onderen zakte. Hij propte er nog twee wc-rollen bij, een keukenmes, een zaklamp en een extra onderbroek. Dan had hij alles. De rest zou hij wel eens stelen, of misschien zelfs kopen. Tenslotte was Mexico een stuk goedkoper.
          Hij keek niet meer om toen hij voor de laatste keer zijn raam uitkroop en de tuin uitliep. Er was wel iets dat knaagde in zijn binnenste, maar hij voelde zich vooral leeg. Geïrriteerd misschien. Moest hij toch weggaan, na al die jaren. Ach.
          "Hey Ash!" Ash draaide zich om, heel even, en zag zijn vrienden op hem afkomen. Shit. Dit was niet het moment.
          "Waar ga je heen, reethoofd?" vroeg Ryan. Isaac, Matt en Alexis keken hem nieuwsgierig aan. Isaac had een brandblusser vast. Ash keek er naar, opgewonden. Misschien had hij de fles whiskey van zijn vader beter laten staan.
          "Eh, ergens," mompelde hij. Hij wees naar de brandblusser: "Wat is het plan?"
          Alexis grijnsde en haalde een bus deo en een aansteker boven. Matt grijnsde ook en gaf antwoord. "Mijn broertje zweert dat hij die oude dooie Haggins heeft gezien en dat hij weer enkele kinderzieltjes probeerde weg te snoepen." Ash had soms echt een hekel aan hoe Matthew sprak. Hij had geen tijd voor een uitleg van drie uur. "Dus wij dachten, laten we hem het vuur aan de schenen leggen." Ash grijnsde mee, maar zag toen een patrouillewagen voorbij rijden. Ze stonden in de schaduw, maar hij kromp toch iets ineen. Iets.
          "Misschien een andere keer," mompelde hij. Isaac trok een wenkbrauw op en gaf hem een stomp.
          "Wat is jouw probleem? Wat ga je anders doen?"
          Ash haalde zijn schouders op. Hij wilde wel meegaan. Heel graag zelfs.
          "Je kan toch niet in je eentje rondlopen. Avondklok, remember? Ze pakken je zo op en dan zijn het niet je ouders naar wie je je vinger kan opsteken." Ash rolde met zijn ogen en stak de zogenaamde vinger op naar Alexis. Hij maakte zich weinig zorgen over ongezien wegkomen. Door de politie en al helemaal door de losgeslagen moordenaar.
          " Kom op, wees niet zo'n loser," zei Ryan. Ash fronste. Hij kon beter weggaan. Het was slechts een kwestie van tijd voor ze weer voor de deur stonden, alleen niet voor een buurtonderzoek. Aan de andere kant, welk bewijs hadden ze? Ze hadden nog steeds meer van Easton dan van hem. Wat kon 1 dagje doen?
          "Goed," mompelde hij. "Laten we eens zien of Haggins zijn kop deze keer wel laat zien." Hij grijnsde.

          "Shit," mompelde hij. Hij keek verdwaasd naar de vlammen om zich heen. De tweede fles whiskey was een nog slechter idee dan de eerste. Hij hoorde iemand gillen, en nog iemand schreeuwen. De vlammen werden hoger, heter, en kwamen dichterbij, maar Ash voelde niets, behalve de fascinatie. Vanuit zijn ooghoek zag hij zijn vrienden naar buiten strompelen. Matt, Ryan en Alexis als laatste. Hij hoorde haar roepen naar Isaac en naar hem. Hij hoorde Isaac terugroepen, aan de andere kant van de brand. Daar moest hij heen.
          Hij stapte rustig om de vlammen en het gat in de vloer heen. De rook hing dik in de lucht, maar Ash had nog nooit last gehad van rook. Hij had zich nog nooit verbrand. Hij was lang geleden gestopt met er zich vragen bij te stellen.
          "Isaac?" riep hij, met een angstige stem. Zijn blik stond hard, verbolgen. De alcohol verdampte in zijn bloed, of zo voelde het toch. Hij was kwaad, kwaad omdat hij hier niet moest zijn. Kwaad omdat hij hier wel had mogen zijn als Isaac zijn mond had gehouden.
          "Ash! We moeten hier weg!" Isaacs gezicht zag al zwart toen hij zich vastgreep aan zijn vriend. Ash bleef staan en reageerde niet, hij keek enkel naar het gezicht van Isaac. "Dude!"
          "Man, wat ben jij een asshole," gromde Ash. Hij duwde Isaac van zich af, richting de vlammen en het gat in de vloer. Het gat was er al jaren, sinds de eerste keer dat Ash er was geweest. Sinds Robbie erdoor was gezakt en zijn arm had gebroken.
          Isaac stootte zijn hoofd. Ash zag hoe zijn ogen wegdraaide en hij begon te wankelen. Het was niet zijn bedoeling geweest. Hij zag hoe de zijkant van Isaacs shirt vlam vatte, hij voelde de hitte. Isaacs ogen draaiden weer juist en hij schreeuwde. Hij begon op de vlammen te kloppen, Ash deed niets. Hij keek gewoon toe, draaide zich vervolgens om en liep naar buiten. De brandblusser wierp hij in de struiken.


    [ bericht aangepast op 11 feb 2019 - 11:35 ]


    Mijn brein breint zoals het breint.


    SKIP 1

    -      Campfire pit is een (grote,) toegelaten en goed uitgeruste kampvuurplaats voor de jeugd. Het ligt in de buurt van het oude Haggins’ huis (het spookhuis), en is een geliefde plek bij de jongeren. Elke generatie heeft wel mooie herinneringen aan de plek. Ook Ash is er geregeld met zijn vrienden geweest, en zijn kampvuurverhalen waren legendarisch in Oakton en omstreken.

    -      Het zijn vooral oude klasgenoten en andere vrienden/kennissen van Ash die naar Campfire Pit gaan/zijn uitgenodigd. Anderen mogen ook komen, het doel is elkaar steun bieden en erover praten, maar ook gewoon het samenzijn vieren. Het is bedoeld als oppepper, om samen sterk te staan. Alcohol, snacks, allemaal aanwezig. Verzin gerust wat NCP's, maar lees elkaars posts wel (of zet de namen in het vet) zodat er geen 16 verschillende Benjamins rondlopen (;

    -      Joshua Williams is een oude vriend van Ash, zat ook in het zwemteam.

    -      Dezelfde dag, maar enkele uren later. Het nieuws is een beetje constant hetzelfde geweest, met tussendoor beelden en interviews uit de oude doos.

    -      Is de afbeelding te klein? Dan kan je er op klikken ;D

    -      Ik ben te afgeleid om het uit te typen, maar er is dus ook een receptie in het stadhuis, georganiseerd door de burgemeester. Daar wordt gepraat over wat het stadje gaat doen (veiligheid, journalisten, FBI etc.).


    Mijn brein breint zoals het breint.

    Rosalina Parker-Fernández
    22 — (ex-)vriendin — Easton > (drunk and) alone

    'Ja, daar heb je gelijk in, Rosa. Maar sommige personen in Oakton vinden het alleen vreemd dat je hem na zijn arrestatie — en zelfs nu nog steeds — niet volledig uitkotste, zoals normale personen doen met een moordenaar.'
          Even stond Rosa stil om de woorden van Easton in zich op te nemen en ze schudde haar hoofd. Ze wist dondersgoed dat ook hij bij die 'sommige personen' hoorde, ook al wilde hij zich misschien niet onder het kopje 'mensen in Oakton' scharen. Hij bleef maar praten terwijl ze weer verder begon te ijsberen. Ze hoorde hem wel, maar luisterde niet echt. Ze hoorde de haat tegenover Ash in zijn stem, ze hoorde de afkeuring in zijn woorden. Geen enkele keer hoorde ze medeleven. Als ze het zou kunnen, zou ze nooit meer terug naar Oakton gaan. Ze zou nooit meer haar ouders en oude bekenden zien, maar daar zou ze zich overheen kunnen zetten.
          'Klootzak,' siste ze toen hij haar niet eens de kans gaf te reageren. Hij scheurde de parkeerplaats af en moedeloos en alleen bleef ze achter, met zo mogelijk nog meer frustratie en verdriet dan een halfuur eerder.
    • • • • • • • • •
    Rosa nam nog een slok wijn. Het spul was goedkoop en smerig, maar er zat alcohol en daar ging het haar nu om. Heel even was ze bij haar ouders geweest. Ze had haar tas in haar oude slaapkamer gezet en was vrijwel direct weer naar buiten gegaan. Na een sterke kop koffie en een croissant bij de bakkerij had ze haar zinnen verzet en was ze naar het tankstation vlak bij Haggins, waar die avond een bijeenkomst zou zijn. Toen de fles bijna leeg was, stond ze wat wankel op en begaf ze zich lopend richting het kampvuur. Ze hikte een keer en liet de lege fles uit haar hand glijden, waarna ze kort haar evenwicht verloor, maar al snel vervolgde ze haar route weer. Er zaten al mensen te praten en ze voelde de warmte van het vuur al snel op haar gezicht. Ze botste tegen iemand aan, maar zei niets en plofte naast de dranktafel neer. Alcohol, dat had ze nodig.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    EASTON COVINGTON

    23 • FIRST ACCUSED OF THE MURDERS • @ BONFIRE • & CAMMIE
          'Sorry. Sorry dat je dat hebt moeten doorstaan.' Easton voelt zijn beide mondhoeken langzaam omhoog krullen — natuurlijk biedt Cammie haar verontschuldigingen aan, alsof zij ook maar iets had kunnen veranderen aan dat alles. 'Maar je hebt het doorstaan. En misschien ben je nu niet waar je jezelf had voorgesteld,' dat is een understatement, 'maar je bent er en naar mijn mening ben je best awesome. En JB is het met me eens — hij is dol op zijn strenge, maar incroyable coach.' Easton ziet direct Cammie's broertje voor zich en de passie voor football welke hij zelf eens bezat. 'Hm, dat doet me eraan herinneren — JB moet z'n pushes oefenen.' Grijnzend slaat Easton zijn armen om Cammie heen. 'En wij. . . wij gaan comfort food halen, films huren en de dag doorbrengen op de bank.' Easton tikt op Cammie's benen, waarna ze giechelend terug over de bank schuift richting de passagiersstoel.
    •••

          Easton klimt gemakkelijk uit zijn pick—up en loopt er dan omheen, waarna hij Cammie's autodeur kan openen. Afgelopen middag heeft hij enkel en alleen op de bank gelegen met de kleine jongedame, genietend van horrorfilms en voedsel wat iedere andere coach zou verafschuwen. Daarna was het makkelijker dan gedacht om Cammie over te halen mee te gaan naar het kampvuur — de belofte niet te drinken was snel gemaakt.
          Vanaf een afstandje ziet hij verschillende oudklasgenoten rondom het kampvuur staan, bekers in hun handen — natuurlijk was het geen Joshua Williams bijeenkomst zonder alcohol. Easton zucht even, maar weet zich te herstellen. Deze bijeenkomst is vele malen beter dan in het gemeentehuis, waar hij vast en zeker scheef aan gekeken zou worden. De meeste volwassenen in Oakton hebben hem permanent de rug toegekeerd.
          'Oké, geef me even één minuutje.' Easton graait achter de passagiersstoel naar zijn tas en haalt daar wat kleding uit; opdagen in sportkleding ging hem te ver. 'Als je vanavond in de problemen komt door dronken assholes, zoek je me op.' Easton ritst zijn hoodie open en voelt de koele lucht op zijn huid, waarna hij een zwarte longsleeve over zijn hoofd sjort. Dan trapt hij zijn schoenen uit en laat zijn korte joggingsbroek op zijn enkels vallen. 'En niet drinken van Joshua Williams zogenaamde ice tea.' Easton hupt omstebeurt heen en weer op zijn voeten om zijn zwarte jeans omhoog te hijsen, waarna hij zijn voeten weer in zijn All Stars stampt.
          Easton kijkt even van de kleding in zijn handen naar Cammie, waarna hij zijn joggingsbroek terug in de tas propt en zijn hoodie in de open laadbak van de pick—up gooit. 'Voor als je het koud zou krijgen, later,' zegt hij tegen Cammie — waarbij hij haar een speelse knipoog toewerpt.
          'Ik begin bij Williams, anders zal die fucker het me nooit laten vergeten. Doe voorzichtig, oké?' Easton bukt omlaag, waarna hij een kus op Cammie's voorhoofd plant. 'Bedankt voor vandaag, Cammster. Ik zou niet weten wat ik zonder jou zou moeten.' Easton loopt met enigszins verhoogde moed richting het kampvuur.


    •

    A L Σ X I S • S M I T H

    22 • ex-bestfriend • on her way to the campfire • w/ Fletcher • outfit

          Beduusd sloot Alexis de deur achter zich dicht om vervolgens tegenaan te leunen. Kort sloot ze haar ogen, denkend hoe dom ze kon zijn. Hoe het gesprek met Isaac zo uit de hand liep. Wat ze allemaal te horen kreeg, werd haar te veel. Isaac had veel gedronken
    – meer dan Alexis – om de woorden zo soepel mogelijk over zijn lippen te laten rollen. Echter had Alexis niet verwacht dat ze zo dronken konden zijn om – voor een korte moment – elkaars lippen nog te proeven. Ze gaf haar immuunsysteem de schuld die niet goed functioneerde wanneer ze dronken was en besloot het achter zich te laten, misschien had Isaac niet eens door wat ze hadden gedaan gezien hij stomdronken was.
          Alexis schudde afkeurend haar hoofd en opende haar ogen, met als gevolg kreeg ze de – ietwat bezorgde – bruine irissen van haar vader te zien. Ze produceerde een kleine glimlach terwijl ze zich van de deur duwde en richting de keuken liep waar zijn vader aan het koken was. Door de omstandigheden had ze niet eens door dat ze honger had en deels doordat ze haar maag met alcohol had gevuld. Toen ze zag dat haar vader bezig was om haar favoriete gerecht klaar te maken, begon haar maag te rommelen.
          “Gaat het?” vroeg zijn vader voorzichtig terwijl Alexis haar hoofd op zijn schouder liet rustten en toekeek hoe haar vader de kip marineerde. Ze knikte langzaam, te moe om haar mond te openen. Haar vader kreeg zijn uitgeputte dochter in de gaten en drukte zijn lippen kort op haar haren. “Ga maar, ik roep je wel wanneer het klaar is,” zei hij waarop hij een kus van Alexis op zijn wang kreeg. Ze had echt even een pauze nodig van al deze shit en de beste manier om die te krijgen was door te slapen.
          “En neem een douch, je stinkt naar alcohol,” hoorde ze haar vader nog roepen vooraleer ze richting haar kamer slenterde. Een grinnik rolde over lippen. Als ze daar fut voor had, had ze zeker een douch genomen. Echter sloot Alexis haar kamerdeur achter zich dicht en plofte zich in haar bed. Het duurde ook niet lang voordat ze in slaap viel.

          “Alex, eten is klaar,” hoorde ze haar broer, Jacob, paar uur later roepen. Kreunend opende Alexis langzaam haar ogen om vervolgens haar hand op haar voorhoofd te leggen. Hoewel ze geen zin had om uit haar bed te stappen, haalde de geur van kip haar over. Alexis schoof haar deken opzij en stapte vermoeiend uit haar bed. Voordat ze naar de keuken liep, waste ze haar gezicht en handen. Ze had haar kleren nog niet gewisseld en had ook geen douch genomen – wat Jacob zijn neus liet rimpelen. “Ja, ik stink. Get over it,” mompelde Alexis om vervolgens plaats te nemen aan de tafel.
          “Ik ga zo meteen naar de receptie,” begon haar vader te vertellen terwijl Alexis haar maag vulde. “en Jacob naar het kampvuur.” Voordat hij zijn verhaal af kon maken, had Alexis al door wat hij wilde zeggen. Hij wilde haar niet alleen thuis laten. Eerlijk gezegd wilde ze ook niet alleen thuis blijven met haar gedachten. Noch leek de receptie een goed idee om daarnaartoe te gaan. “Ik ga wel naar het kampvuur,” stelde ze meteen haar vader gerust waarop hij haar een glimlach schonk. “Nadat ik heb gedoucht,” zei ze grijnzend om deze keer Jacob gerust te stellen waarop ze niet kon laten om te grinniken.
          Na een uur vertrok Alex – met een volle maag en fris – uit huis. Haar vader was al vertrokken naar de receptie en Jacob naar het kampvuur. Kort bestudeerde Alexis de hemel die langzamerhand een inktzwarte kleur aannam terwijl ze het koele avondbriesje met haar haren liet spelen. Met haar handen in haar zakken, liep Alex richting het kampvuur totdat ze paar meter verderop een bekende gedaante zag.
          “Hé, Fletcher” begroette ze de jongeman terwijl ze naar hem toeliep. “Hoe gaat het?”

    [ bericht aangepast op 26 jan 2019 - 17:13 ]

    Saffrina Pontmercy
    Law & Astronomy student • 22 • Outfit • @ Bonfire w/ Easton



















          Saffrina scheidt haar wegen met Grayson na twee thee en een extra kaneelbroodje — waarbij ze de gesprekken zo terloops mogelijk heeft gelaten. Haar gedachten zijn bijna niet bij Ash Doe vandaan geweest — te wijten aan de bodemloze hoeveelheid aandacht die er aan werd besteed op het nieuws, in de Diner, op haar telefoon. Overal. Tot haar grote ongenoegen zelfs beelden uit het verleden, waarbij haar middelbare school meer dan eens in de publiciteit is getrokken, wat vrijwel alleen maar heeft benadrukt hoe zwaar Oakton is beschadigd door Ash Doe en zijn onvergeeflijke misdaden.
          Saffrina heeft thuis pas na tientallen SMS'jes de uitnodiging van Josh Williams onder haar neus geschoven gekregen, waardoor ze eveneens aan de vroegere tijden moet terugdenken. Ze kan zich niet herinneren dat de jongeman in kwestie haar ooit meer dan twee woorden heeft toegesproken. Het kampvuur klinkt echter als een goede mogelijkheid om oude bekenden onder ogen te komen zonder tussenkomst van mobiele telefoon. Bovendien wil ze alles behalve opgesloten zitten thuis met het angstaanjagende nieuws dat er een seriemoordenaar op vrije voeten is. Veruit de meeste gemiste oproepen behoren toe aan haar vader, welke ze steevast negeert om de telefoon uiteindelijk aan de oplader te leggen.
          ‘Hé Saf,’ Leander steekt zijn hoofd om de hoek van haar kamer, zijn krullen nat en warrig van de douche, met een bijna ongemakkelijke blik in zijn ogen. Hij was slechts veertien toen de hele Horror Show plaatsvond — maar inmiddels is hij een bijna volwassen jongeman welke maar al te goed weet wat er heeft plaatsgevonden op zijn school.
          ‘Amber al naar huis?’
    Haar plagerige toon neemt niet weg dat ze maar wat verloren op de rand van haar oude bed zit, spelend met de pootjes van haar bril. Haar lenzen begonnen te irriteren na een lange dag, dus heeft ze deze uitgedaan.
          ‘Ja, haar ouders wilden niet dat ze buiten rondliep met de hele Doe situatie. . .’ zijn woorden dwalen af, waardoor ze overeind komt en haar broertje over de drempel naar binnen trekt om haar armen om hem heen te slaan. Het is gewoonweg rude dat haar jongere, kleine Lee nu monsterlijk boven haar uit torent en haar zou kunnen bulldozen door alle sporten waar hij zich halsoverkop instort.
          ‘Ik weet het, Lee.’
    Hij wrijft wat ongemakkelijk door haar krullen, welke zijn vingers opslokken als hij deze uiteindelijk tegen haar rug laat rusten in een broederlijke omhelzing. Soms mist ze de knuffels van haar vader enorm, vooral om het gevoel van veiligheid wat ze haar altijd gaven, maar ze beseft zich maar al te goed dat Leander die rol op zich heeft genomen in de afgelopen paar jaar.
          ‘Ga je vanavond mee naar het kampvuur? Voor mij?’
    Een paar jaar geleden zou Leander zijn hoofd nog liever in een bak cement hebben gestopt dan met zijn zus in het openbaar gezien te worden.
          ‘Alleen als je me voorstelt aan een paar van die oude cheerleader meiden.’
    Zijn patserige woorden leveren hem een corrigerende tik tegen zijn borstkas op, waardoor hij zijn handen opsteekt en de kamer uit schuifelt.




          Zo'n anderhalf uur later stapt Saffrina omgekleed en wel, met haar bril stevig op haar neus gedrukt, de glimmende auto van Leander uit. Ze is blij dat hij aanbood te rijden, want zelf dwalen haar gedachten om te haverklap af. Dat kan nooit veilig zijn op de weg.
          ‘Dus. Amber en jij, is het nu officieel of is dat niet meer iets waar de kids tegenwoordig aan doen?’
    Saffrina doet een poging tot small talk terwijl ze de bekende gezichten voorbij gaan, op weg naar een tafel waar drank staat uitgestald. Eigenlijk mag Leander niet drinken, maar ze weet wel beter met de collectie die ze onder zijn bed heeft gevonden tijdens de laatste zomervakantie. Zolang hij het verantwoordelijk houdt en zij kan rijden op de terugweg, is ze niet van plan zijn moeder te spelen.
          ‘Jezus, Saf. Amber is gewoon. . . gewoon. Weet je. Ik wil me niet binden zo vlak voor de uni. Als ik straks in New York zit en zij ergens hier in de buurt. . . Dat werkt niet.’
    De woorden zijn overtuigend bedoeld, maar ze weet niet zozeer of hij haar of zichzelf aan het overtuigen is.
          ‘Ze is één van de goede, dat weet ik wel. En als ze dat niet blijkt te zijn dan, wel, heb ik een boek vol wetten om haar ass aan op te hangen.’
    De felle woorden gaan over in een gniffelbui die ervoor zorgt dat ze een elleboog in haar ribben krijgt terwijl ze een beker ijsthee oppakt voor haarzelf en Leander.
          ‘Cheers.’
    Ze neemt enkele slokken terwijl ze toekijkt hoe Leander met voorbijkomende jongeren praat die haar vaag bekend voorkomen, maar niet helemaal bekend voor haar zijn, voor ze haar hand opsteekt naar Josh Williams, welke als perfecte host door de massa loopt om iedereen te verwelkomen.
          ‘Ik ben zo terug. Laat de cheerleaders oud én nieuw met rust.’
    Saffrina geeft hem een plagerige knipoog voor ze tussen de lichamen door naar dat van Josh gaat, om niemand minder dan Easton fucking Covington aan zijn zijde te vinden. Het warme gevoel in haar maag trekt omhoog naar haar wangen wanneer ze het tweetal begroet.
          ‘Hey, stranger!’
    Josh is de eerste die naar voren stapt om haar te omhelzen, waardoor ze voor het eerst pas merkt dat ze enigszins licht op haar voeten staat.
          ‘Josh. Bedankt voor dit,’ Saffrina gebaard in een niet heel rechte lijn om haar heen om het kampvuur aan te duiden, waarna ze grijnst. ‘We kunnen allemaal wel wat saamhorigheid gebruiken nu.’
    Josh knikt op haar woorden, waardoor ze zich nog maar eens beseft dat iedereen hier zo wel zijn herinneringen heeft aan Ash, waarna ze de laatste ijsthee naar binnen giet.
          De warmte ervan herinnert haar eraan dat Easton nog steeds bij hen staat, waardoor ze haar armen naar hem uitstrekt — alhoewel ze de afstand iets verkeerd inschat en bijna naar voren valt als ze hem een omhelzing wil geven.
          ‘Het ziet ernaar uit dat ik altijd voor je blijf vallen, East.’
    Saffrina grinnikt opnieuw, waarna ze haar hoofd schudt en haar inmiddels verschoven bril van haar gezicht haalt. Het iets wazige beeld herinnerd haar er enkel aan dat ze waarschijnlijk niet zulke heel onschuldige ijsthee heeft gedronken, waardoor ze bijna schuldbewust naar achter stapt.
          ‘Hoe. . . ben je de dag doorgekomen?’
    De krullenbol knippert de fracties aangeschotenheid uit haar systeem, of doet er een poging toe, terwijl ze haar handen met haar bril in ze zakken van haar zomerjasje steekt.

    [ bericht aangepast op 26 jan 2019 - 17:55 ]


    Feel the fire, but do not succumb to it.



    FLETCHER 'CHARLIE' CHARLES BECKETT

    28 || Writer || Campfire|| With Alexis


    De uren tikten traag voorbij vandaag, terwijl het besef er bij de mensen insijpelden dat dit echt was. Ash Doe op vrije voeten had het hele dorp in beweging gebracht. Ik had de diner verlaten om naar mijn motelkamer te gaan en daar wat verder te schrijven. Niet voor mijn boek, maar voor mijn column. Door de hele oproer was het voor een kort moment wel fijn om over iets anders te schrijven, en eerlijk het motiveerde me ergens wel. Nadat ik de column af had was het tijd om weer even de benen te strekken. Ik had gehoord dat de bibliotheek wel de moeite was in Oakton en onderweg daarheen was ik ter ore gekomen over een receptie en een kampvuur.



    Twijfelend stond ik zo'n twintig meter van het kampvuur vandaan. Ik zag al een boel jongeren samen rondom het vuur en met alcohol bij de hand. Het feit dat ik hier stond voelde ergens heel fout aan. Ik kende deze mensen niet en ik hoorde hier ook niet te zijn. Ik kon hun verdriet niet meedelen nog hun herinneringen. Ik beet twijfelend op mijn onderlip terwijl ik de twee probeerde te vergelijken. Ik kon naar de receptie gaan, waar hoogstwaarschijnlijk de autoritaire personene te vinden zouden zijn en ik dezelfde info zou krijgen als hen. Of ik kon hier op het kampvuur blijven met de kans meer verhalen te kunnen aanhoren van mensen die Ash Doe gekend hebben. Ik had me dan ook omgedraait om rechtsomkeer te maken, gezien ik hier toch niemand kende tot ik een gezichtje herkende. “Hé, Fletcher” Het meisje die me begroette was Alexis, een vriendelijke meid die ik eergistern had ontmoet toen ik ietswat doelloos door Oakton aan het zwerven was. “Hoe gaat het?” Haar woorden waren vriendelijk, wat me ergens opluchtte en ik haar een glimlach schonk. "Hey, het gaat wel prima gezien de omstandigheden. Hoe is het met jou? Op weg naar het kampvuur?" vroeg ik haar rustig. Ik wilde niet de vraaggrage journalist spelen, maar ik was oprecht wel nieuwsgierig naar hoe ze het nieuws opnam. "Ik kende hem niet, " verklaarde ik vervolgens iets onhandig terwijl ik iets ongemakkelijk aan mijn kaak krabte. "Ik had hier over gehoord en wilde even kijken, maar ik weet niet of ik wel gewest ben." zei ik vervolgens met een zwak lachje.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    EASTON COVINGTON

    23 • FIRST ACCUSED OF THE MURDERS • @ BONFIRE • & SAFFRINA
          'Easton fucking Covington. Waar heb jij al die tijd gezeten, pik?'
          Joshua Williams is geen centimeter veranderd sinds de middelbare school — hij is nog steeds aanwezig, gigantisch en een verschrikkelijke klootzak. Easton dwingt zichzelf breeduit te glimlachen en de ouderwetse bro hug te ontvangen, waarbij Joshua en hijzelf elkaar afwisselend op elkaars rug kloppen — té hard voor een vriendschap.
          'De meeste mensen moeten werken voor hun geld, Williams.' Easton vult zijn woorden aan met een dikke knipoog, maar weet goed dat Joshua de steek onder water heeft ontvangen. 'En met het laatste nieuws. . . Ach, je weet wel.' Joshua knikt overdreven, terwijl zijn kijkers alle kanten uitschieten om anderen te begroeten (en om Easton te negeren). 'Begrijpelijk. Begrijpelijk, man. Daarom heb ik besloten dit feestje te organiseren, even lekker los!' Easton kijkt rond en weet direct dat Joshua gelijk heeft — veel personen zijn al aangeschoten, al dan niet compleet dronken.
          'Hey, stranger!'
          Easton voelt opluchting door zijn lichaam glijden op het moment dat Joshua zijn aandacht op iemand anders richt, totdat hij in de gaten heeft wie dat precies is. Woordeloos stapt hij naar voren, nog net de laatste woorden opvangend welke Saffrina uit weet te spreken. Na één simpele blik op de ice tea en haar bijbehorende gelaat, weet Easton genoeg. Cammie heeft hij kunnen waarschuwen voor Joshua's beroemde signature cocktail, voor Saffrina bleek het te laat. Wanneer ze op hem af stapt — of eerder, valt — steekt hij zijn armen uit om haar op te vangen. Joshua is verdwenen, waardoor Easton de gemaakte glimlach kan laten vallen.
          'Het ziet ernaar uit dat ik altijd voor je blijf vallen, East. Hoe. . . ben je de dag doorgekomen?’
          Easton steekt zijn handen in zijn zakken en kijkt naar het kampvuur, waarvan hij de hitte op zijn wangen voelt. Wanneer hij terug kijkt, heeft ze haar bril veilig opgeborgen. 'Als je meer van dat spul blijft drinken, val je nog meer.' Easton knikt naar de lege beker in haar handen, waarna hij hem van haar overneemt en op een stapel lege bekers werpt. 'Het is de tweede keer dat we elkaar ontmoeten door Joshua William's ice tea extra. Ik had verwacht dat je geleerd had van de eerste keer,' zegt Easton dan, een zachte glimlach rondom zijn mondhoeken.
          Easton heeft de neiging een dwarse lok van Saffrina's lokken achter haar oor te stoppen, maar houdt zich tegen. Alhoewel hij bij Cammie geen enkele remmingen meer heeft, voelt dit bij Saffrina anders. 'En vandaag. . . je weet wel. Het was moeilijk,' mompelt hij zachtjes. 'Maar Cammie heeft me afgeleid, je weet hoe ze is,' vervolgt hij dan luchtiger. 'Als Williams dit niet had georganiseerd, had ik je natuurlijk gebeld.' Easton blijft even stilletjes naar Saffrina staren, zichzelf afvragend waarom hij dit overduidelijke gegeven hardop uit moest spreken.
          Kuchend haalt Easton een hand door zijn lokken. 'Maar goed. Wil je misschien wat drinken? Anders dan ice tea? Want als vriend moet ik je daarvoor behoeden, natuurlijk. Ik weet wat je gaat doen als je te veel van dat spul drinkt.' Easton kan het niet laten om bij zijn laatste woorden voorzichtig te glimlachen, terugdenkend aan hun eerste ontmoeting en haar (totaal onhandige) poging hem te zoenen.


    •

    A L Σ X I S • S M I T H

    22 • ex-bestfriend • the campfire • w/ Fletcher • outfit

          “Hey, het gaat wel prima gezien de omstandigheden. Hoe is het met jou? Op weg naar het kampvuur?” Alexis trok haar mondhoeken op om een glimlach te produceren en knikte. Ze stopte haar handen in haar broekzakken terwijl ze haar kijkers over de bekende gezichten liet glijden die stonden te genieten van de warmte die de vuur aan hen schonk. Het voelde vreemd om weer hier te zijn, na al die jaren. Ach, alles was beter dan de receptie en thuis met haar gedachten.
          “Ik kende hem niet. Ik had hier over gehoord en wilde even kijken, maar ik weet niet of ik wel gewenst ben,” vertelde Fletcher met een lachje waarop Alexis wegwuifde. Het was een Facebook uitnodiging – en van Williams nota bene – hij zou niet eens moeilijk doen als meer dan de helft van Oakton zou komen.
          “Ze vinden het heus niet erg en het is een open invitatie,” zei Alexis vooraleer ze een stapje richting het kampvuur zette om vervolgens achterom naar Fletcher te kijken. “Kom, dan leer je nog de medebewoners van Oakton kennen. Al is dit niet echt een ideale plek om dat te doen gezien deze mensen stomdronken worden.” Alexis had genoeg gedronken voor vandaag en wilde ook niet weer een flater slaan.
          Terwijl Alexis op de menigte af liep die rond om het vuur stonden, scande haar kijkers de omgeving. Bijna alles leek hetzelfde als hoe ze het hadden achtergelaten. Ze zag verderop zijn broer praten met zijn (oude) vrienden waarop een kleine glimlach op haar gezicht verscheen.
          “Wat vind je tot nu toe van Oakton?” vroeg Alexis waarop ze meteen haar wenkbrauwen naar elkaar toetrok. Na het nieuws over Ash vond ze Oakton niet echt een ideaal plek om te verblijven en Fletcher woonde hier niet zo lang. Waarom was hij hier nog terwijl er een kans was dat een seriemoordenaar naar Oakton zou komen? Zelf zou ze meteen haar spullen inpakken en wegwezen – wat ze eigenlijk nu wilde doen. Ze kon niet wachten om terug te gaan naar school.
          “Waarom ben je eigenlijk naar Oakton gekomen? Niet slecht bedoeld, maar het is niet echt een bewoonbare buurt,” vroeg Alexis nieuwsgierig en richtte haar blik op Fletcher.

    [ bericht aangepast op 27 jan 2019 - 19:22 ]

    Isaac Thorpe
    23 | (ex)best friend | outfit | at the bonfire | with Dakota

          Wat had hij in hemelsnaam gedaan? Waarom kon hij zijn poten niet gewoon thuishouden? Hij had de alcohol nodig gehad om Alexis te vertellen waarom hij zo bang was voor Ash en daardoor was het uit de hand gelopen. Hij had zijn verhaal gedaan, ja maar die zoen daarna was niet gepland. Het probleem was alleen dat naast het schuldgevoel, het ontzettend goed had gevoeld. Het mocht niet. Het was niet goed. Hij hoorde boos te zijn op haar. Hij kon het niet meer. Of het nu aan de drank lag of niet.. hij had geen idee en hij was de weg kwijt.
          In eerste instantie had hij de uitnodiging voor het kampvuur weggedrukt. Hij was niet van plan om te gaan, het vuur zou hem alleen maar meer herinneren aan Ash en hij voelde zich al niet op zijn gemak rondom vuur. Dat paniekerige gevoel werd alleen maar erger door de alcohol die hij had genuttigd.

          Text message from unknown : Missed me? open link

    Het berichtje had zijn plannen veranderd. Alsof dat berichtje nog niet genoeg was, was de link nog vele malen erger. Het leidde naar een filmpje van Ash die één van zijn vele griezelverhalen vertelde bij een kampvuur. Normaal deden die verhalen hem weinig maar sinds Ash een moordenaar bleek te zijn, joeg alleen zijn stem hem al de stuipen op het lijf. De verhalen waren nog erger. Hij vroeg zich af of er een kern van waarheid in zat. Of de verzinsels die hij had verteld, niet waargebeurd waren en Ash de koelbloedige moordenaar was.
          Hij duwde de gedachten weg voor hij nog verder in paniek raakte. Een woedende schreeuw ontsnapte uit zijn keel en voor hij het wist, smeet hij zijn telefoon tegen de muur aan. Het apparaat kletterde op de grond en paniekerig begon hij naar kleren te zoeken in zijn kast. Hij moest naar dat kampvuur. Hij moest uitvinden of er anderen waren die een berichtje hadden gehad. Hij wist als hij hier in zijn eentje bleef, hij gek zou worden.

          Zo kwam het dan ook dat Isaac zich om had gekleed en met toch wat moeite, naar het kampvuur had gesleept. Het idee van het vuur stond hem niet aan maar hij kon hier niet alleen blijven. Voor hij het huis verliet had hij zich nog wat moed ingedronken. Misschien niet zo slim. Halverwege zijn weg naar het kampvuur, merkte hij dat alles begon te draaien. Hij had veel te veel op.
          Eenmaal aangekomen bij het kampvuur schoot zijn blik paniekerig rond. Hij zag meerdere mensen maar tegelijkertijd herkende hij geen gezichten, tot hij Dakota zag. Meteen liep hij - wat wankelend - op haar af en eenmaal bij haar sloeg hij zijn arm om haar schouders en trok hij haar tegen zich aan.
          ''Heey knapperd,'' begroette hij haar grinnikend, terwijl hij haar half in een omhelzing trok. Hij leunde daarbij grotendeels op haar - tot hij haar weer losser liet en om zich heen keek.
          ''Wil je wat te drinken? Ja, dat wil je vast wel. Alcohol? Ja, natuurlijk, waarom vraag ik het ook,'' Hij begon wat zenuwachtig te lachen om zichzelf en trok Dakota al mee richting de drankjes.

    Ash Doe
    23 - The serialkiller - Portland, Maine -> Poughskeepie, New York


    Het park was leeg, de bomen stil. Ash had het koud, weeral. Hij was weinig geïnteresseerd in zijn stille omgeving, meer in het vooruitgaan. Stap voor stap, schuifel voor schuifel. De sneeuw kraakte onder zijn schoenen, tot een luide knak hem deed stilstaan. Hij tilde zijn voet op en keek naar beneden. Hij stond in een plas, maar het water was bevroren en gebarsten onder zijn gewicht. Hij staarde er even naar en voelde iets in zijn buik, iets uit een oude herinnering.
          Voor de eerste keer keek hij op en stond hij lang genoeg stil om ook rond zich te kijken. Hij was geen fan van sneeuw, maar het was wel de eerste keer dat hij ijs had gezien dat niet in een bekertje zat. Hij was... nieuwsgierig. Er waren nog enkele plassen, maar het pad was vooral met sneeuw bedekt. Even verderop, echter, was een vijver, tot aan de rand dichtgevroren.
          Langzaam, twijfelend, stapte hij dichterbij. De mist in zijn ogen en zijn hoofd trok op, en zo ook zijn linkermondhoek. In zijn wang verscheen een glimps van het kuiltje dat hem erg populair had gemaakt in Highschool.

          In het begin lachte hij nog wel eens. Een lelijke grijns of een grimmige glimlach, gewoon om met ze te sollen. Hij bedoelde er niets mee, er zat niets achter, wat ze ook dachten te vinden. Ze bleven zoeken, ze bleven suggereren, ze bleven praten. Misschien was het daarom dat hij gestopt was met lachen. Of misschien was het de verveling, de tests, de verdoving. Uiteindelijk stopte hij helemaal met emoties. Met voelen, voor zover hij dat ervoor al deed.

          Nu wist hij niet goed meer hoe het moest. Het was een halve grijns, niet helemaal overtuigend of overtuigd, daar aan de rand van de bevroren vijver. Hij bukte zich en zijn gevoelloze vingertoppen gleden over het ijs. Het was niet zo heel dik, zeker niet sterk genoeg om een kerel zoals hij te dragen. Dun genoeg om het te breken.
          Een steen. Hij had een steen nodig. Ash moest iets in de vijver gooien. Hij wilde zien wat er zou gebeuren. Niet dat hij dat niet wist, maar hij wilde het zelf doen. Hij wilde het ijs zien, horen, voelen breken. Misschien kon hij er dan een ander stuk uitvissen en zelf nog eens breken. Stom. Hij dropte zijn rugzak onder een struik, schoof zijn sjaal verder over zijn neus en de muts over zijn oren, en ging op zoek.
          Even dacht hij terug aan zijn eerste kampvuur, toen hij tien jaar oud was en op zoek mocht naar spulletjes - takken, bladeren, een oude vod - die hij in het vuur mocht gooien. En de marshmellows. Ash miste de marshmellows. Misschien zelfs meer dan dat. De gedachte vervloog echter voor hij er langer bij stil kon staan, want hij had zijn steen gevonden. Zijn halve grijns werd een hele, de mist klaarde volledig op en het ijs brak in duizend stukjes.


    Een paar uur later en heel wat kilometer verder speelden zijn handen gefrustreerd met de gestolen gsm. Het ijs was gebroken en Ash wist even niet meer wat hij met zichzelf aan moest. De bomen schoten voorbij, maar het was donker en Ash kon alleen zijn reflectie zien in de ramen van de bus. Hij was niet alleen en had al uren zijn gezicht afgewend gehouden. Heel even was het spannend, maar hij was net op tijd voorbij de roadblocks kunnen komen Nu ging het sneller, maar hij kon niet eeuwig op de bus blijven zitten.
          Hij draaide het toestel rond en rond en rond, en hij had zin om het hele ding door de ruit te gooien. Gewoon, zomaar. Hij was kwaad. En blij. En nog wat, maar dat kon hij niet benoemen. Het was lang geleden dat hij iets gevoeld had. In feite was hij vergeten dat hij het kon. Al wist hij heel zeker dat het nog nooit zo erg was geweest. Alsof de voorbije zes jaar hem met een klap - zoals een steen op het ijs - hadden ingehaald. Het was echt verdomd lang geleden.
          Hij herinnerde zich - dat gebeurde nu ook om de haverklap, straks zou hij nog denken dat hij een trauma had opgelopen - de laatste keer dat hij zijn vader zag. Meneer Collings had hem gebroken aangekeken. In plaats van allerlei vragen te stellen - zoals al de rest - had hij simpelweg gezegd: "Het kan je echt niets schelen. Helemaal niets." Daarna was de man opgestaan. Ash had zich niet bewogen, zelfs niet geknipperd. Hij wist niet meer of hij het niet kon, niet wilde, of niet nodig achtte. Hij wist niet meer of hij ze gemist had. Daarna kwam er niets en nu kwam alles, en hij wist verdomme niet wat hij er mee moest doen.
          De gsm bleef ronddraaien, en hij dacht aan vroeger. Was dit 'missen'? Was dit heimwee? Kon hij dat? Het enige wat hij echt kende - dacht hij - was nieuwsgierigheid. Dat allesoverheersende gevoel van willen weten, móéten weten. Hij moest, hij moest, hij moest...
          Ja, hij wilde eigenlijk oprecht weten hoe Oakton was. Wat had hij achtergelaten? Wat was anders, wat was hetzelfde? Langzaamaan besefte hij wat hij voelde - min of meer. Hij greep zijn rugzak met een plotse en bruuske beweging, negeerde de geschrokken blik van de moeder schuin tegenover hem en haal de de tweede gsm boven. Eentje waar de simkaart wel nog instak. Ze waren bijna aan de volgende stop. Eén berichtje, gewoon om te zien. Om te weten. Om iets in gang te zetten. Later zou hij wel eens bellen. Hij hoopte alleen dat Isaac geen nieuw nummer had.

    To number: Missed me?
    Link*

    Hij brak de simkaart vervolgens in twee en smeet het hele geval bij de volgende stop in de struiken. Hij moest niet bellen om te weten dat het berichtje was aangekomen. Dat wist hij... je weet wel, gewoon.

    *
    "Ze hield haar adem in, terwijl ze zich zo ver mogelijk onder het bed drukte. De laarzen stapten langzaam van de ene kant naar de andere, een vuil, rood spoor achterlatend. Ze hoorde hem fluisteren en grommen, maar kon niet verstaan wat hij zei. Er sleepte iets achter hem aan, iets wat een streep door het rode spoor trok, maar ze kon niet zien wat het...." Ash' gezicht zag lijkbleek in het felle licht van het kampvuur. De hele groep zat gespannen te luisteren. Ze zagen hoe hij de moordenaar nadeed, ze voelden het meisje onder het bed. Hij had ze mee. Het moment was daar. Ash gilde, veel hoger en scheller dan je hem zou geven. Hij stapte naar achteren, het vuur laaide op en even leek hij in de vlammen te verdwijnen. Even konden ze enkel zijn stem hoorden.
          "Het meisje verdween, voorgoed. Het enige wat ze terugvonden, was een rode sok en een zwarte streep in de houten kamer vloer." Hij kwam weer vanachter het vuur vandaan, en grijnsde. Hij draaide zich naar de camera en gaf een vettige knipoog. Zijn gezicht had weer wat kleur, zijn ogen waren zo groen als altijd. Hij schraapte zijn keel, kuchte eens en greep een biertje.
          "Man, ik voel m'n keel niet meer. Hé, Covington, geef me de guacamole eens, ik heb honger." Hij draaide zich om naar Josh. "En fucker, zet die camera uit. Show's over." Hij grijnsde opnieuw en nam nog een slok, waarna hij zijn arm om Rosa heen sloeg en haar dicht tegen zich aan trok. Het verhaal was gedaan, de sfeer was gebroken en de groep kwam weer langzaam tot leven. Ash was tevreden.


    Mijn brein breint zoals het breint.

    Saffrina Pontmercy
    Law & Astronomy student • 22 • Outfit • @ Bonfire w/ Easton






          Saffrina voelt afwisselend de aangename, bijna ontspannen warmte van de drank en die van de aanwezigheid van Easton door haar lichaam trekken, waardoor ze uiteindelijk haar roze zomerjas van haar armen schudt waardoor de witte top eronder zichtbaar wordt. De jas hangt ze over één van haar armen, waarbij ze een andere hand gebruikt om zo goed en kwaad als dat lukt haar krullen opnieuw over haar schouders naar achteren te gooien.
          ‘Als je meer van dat spul blijft drinken, val je nog meer.’
    Saffrina beseft zich dat Leander waarschijnlijk door haar eigen toedoen rondloopt met het befaamde drankje van Josh Williams en ze hem ongetwijfeld terug gaat vinden in enige dronken staat. Tot zover de verantwoordelijke zus. Ze schudt haar hoofd even kort, starend naar de vlammen, die voor haar gezicht dansen en een bijna kalmerend effect lijken te hebben op de mensen om hen heen. De ijsthee heeft in elk geval de scherpe rand angst van haar gemoed af kunnen halen. Daar is ze nog niet eens zo ongelukkig over.
          ‘Het is de tweede keer dat we elkaar ontmoeten door Joshua William's ice tea extra. Ik had verwacht dat je geleerd had van de eerste keer.’
    De krullenbol kan het niet helpen dat er een schuldbewuste grinnik over haar lippen rolt, waarbij ze haar handen bijna verdedigend in haar zij zet.
          ‘Ik kan me herinneren dat een zekere football player even hard meedeed die avond.’
    Saffrina steekt een wijsvinger uit om deze tegen zijn borstkas te prikken. De foto's spraken voor zich. Ze kan zich nog bijna het gevoel herinneren dat door haar heen schoot toen ze de polaroids in haar kluisje vond, een week na dat bewuste weekend. Het bewijs dat alles echt was.
          ‘En vandaag. . . je weet wel. Het was moeilijk. Maar Cammie heeft me afgeleid, je weet hoe ze is. Als Williams dit niet had georganiseerd, had ik je natuurlijk gebeld.’
    Saffrina staart nog altijd naar de vlammen, halfjes glimlachend om zijn woorden, alhoewel haar gedachten terloops naar Camilla gaan. Ze vraagt zich wel eens af of de middelbare school anders geweest zou zijn als Cammie hier toen al gewoond had. Ze had een Cammie in haar leven kunnen gebruiken toen, misschien wel meer dan dat ze dat nu doet. Net als Easton. Alhoewel Saf zich ervoor schaamt, kan ze het niet helpen dat ze zich soms wel eens afvraagt wat Cammonball heeft en zij niet.
          ‘Maar goed. Wil je misschien wat drinken? Anders dan ice tea? Want als vriend moet ik je daarvoor behoeden, natuurlijk. Ik weet wat je gaat doen als je te veel van dat spul drinkt.’
    De schaapachtige glimlach die om zijn lippen rust wanneer ze zijn blik opnieuw kruist, levert hem een uitgestoken tong op. Er is ontzettend veel veranderd sinds de middelbare — maar sommige dingen zijn blijkbaar onvatbaar voor verandering. En dat geeft haar hoop.
          ‘Leidt de weg, Covy.’
    Saffrina legt haar jas neer op een geïmproviseerd bankje waar al meerdere kledingstukken liggen, zodat ze haar handen vrij heeft wanneer ze Easton naar de dranktafel volgt. Eenmaal aangekomen ziet ze in een oogopslag al dat er niet bepaald veel te kiezen is waar waarschijnlijk niet mee gespeeld is. Zoveel vertrouwd ze Josh Williams nu ook weer niet.
          ‘Ik weet dat ik zichtproblemen heb, maar ik betwijfel of we hier iets onschuldiger gaan aantreffen dan bier.’
    Saffrina pakt een schone red cup van tafel en loopt vervolgens naar één van de biervaten naast de tafel om hem vol te tappen met goudgeel bier. Als studente is dat geen vreemde smaak, alhoewel ze ook best zou willen toegeven dat ze zich één avondje een normale jongvolwassene wil wanen voor de gruwelijke realiteit haar weer zal achtervolgen.
          ‘Dit doet me denken aan de keer dat je onze overwinning kostte met beer pong omdat een zeker iemand,’ Saf doet een poging tot een shady side—eye zijn kant op, ‘niet kon mikken.’
    Ze neemt nog een slok voor ze haar ogen enkele seconden sluit, luisterend naar de stemmen en het vuur een stukje verderop, waarbij ze de herinneringen accepteert die daarbij naar het oppervlakte drijven. Wanneer ze haar ogen opent, gesterkt door de alcohol en die gevoelens, voelt ze een minieme glimlach aan haar mondhoeken trekken.
          ‘Ik heb een sollicitatie lopen bij Hendersons Inc. Ik kom terug naar Oakton.’
    Saffrina laat achterwege dat het bedrijf haar praktisch heeft gesmeekt na haar uitreiking in dienst te komen, of dat ze New York en grotere namen in Californië zelf heeft afgewezen om terug te keren naar haar thuishaven. Haar moeder snapt er helemaal niets van, heeft haar meermaals vol onbegrip opgehangen aan de telefoon. Maar haar moeder is dan ook nooit verliefd geweest op iemand als Easton Covington of het sullige stadje waarin ze is opgegroeid.



    Feel the fire, but do not succumb to it.

    CAMMIE
    21 - Newbie - Dranktafel - Rosa- Outfit

    Met Easton erbij en - waarschijnlijk - haar andere vrienden erbij, had Cammie geen probleem om mee te gaan naar het kampvuur. Ze had zichzelf al een lange tijd geleden beloofd om zichzelf niet op te sluiten en Cammie hield zich graag aan haar beloftes.
          Ze keek geamuseerd toe hoe Easton zich omkleedde tijdens wat ze als een grote-broer-speech bestempelde. Het voelde ook een beetje als een broer-zus-relatie op dat moment, maar dat had Cammie altijd wel een beetje. Pas op, esthetisch gezien was East een mooie jongen, maar het deed haar niets. Of toch niet wat ze altijd vertelden wat het zou moeten doen.
          "Bedankt voor vandaag, Cammster. Ik zou niet weten wat ik zonder jou zou moeten," zei hij nog en weg was hij. Maar wel met opgeheven hoofd en een gestrekte rug die niet strak stond van de spanning. Ze glimlachte even, genoot van het warme gevoel in haar buik en op haar wangen door het kampvuur, en keek toen rond. Ze herkende Joshua vaag, maar geloofde niet dat ze ooit met hem had gesproken. Ook veel anderen waren afgestudeerd net voor ze naar Oakton was verhuisd. Als Ash een jaar later was gearresteerd, had ze hem misschien nog niet gekend. Alhoewel, ze wist dat hij een baantje als redder bij het meer had gehad in de zomer, en ze was wel graag bij het meer dan.
          Cammie haalde haar schouders op, aangezien de schrik wat gezakt was en ze weer een afstand voelde met de jonge moordenaar. Ze kreeg de dranktafel in het oog en vroeg zich af of er ook iets mis was met de andere frisdranken. Ze kon altijd eens gaan kijken en een klein slokje proeven. Ze had op zich niet echt iets tegen alcohol, meer iets tegen de gevolgen.
          Ze was net de cola aan het inspecteren, toen ze iemand tegen zich aan voelde botsen. Ze was nu niet bepaald heel groot, maar gelukkig wel stevig genoeg, dus het deed haar niets. Ze morste alleen wel wat op haar blouse, maar dat zag je toch niet. Ze draaide zich om naar de verantwoordelijke en zag haar naast de tafel ploffen. Cammie herkende de wazige blik, maar niet meteen het meisje. Of heel vaag, maar ze kon er geen naam bij plakken. Ze leek niet echt op haar best.
          "Gaat het wel?" vroeg ze, terwijl ze een zachte hand op de schouder van het meisje legde.



    Mijn brein breint zoals het breint.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Grayson Cross

    ”Not everyone likes me, but not everyone matters.“

    • 23 • FBI (rookie) • Bonfire w/ Vic •

    Na nog een poosje met Saffrina in de Diner te hebben gezeten, slenterde Grayson uiteindelijk in zijn eentje terug naar huis. Het was hem niet ontgaan hoe de jonge vrouw steeds wegzonk in haar gedachten, waar hij er niet aan twijfelde wat het onderwerp daarvan nu was gezien hij alleen maar om zich heen hoefde te luisteren — of zijn aandacht kort door het nieuws liet afleiden. Voor zichzelf had hij er geen gevoel bij hoe het te ervaren, daar hij de jongen persoonlijk niet kende noch er een binding had, maar Grayson kon zich ergens wel een voorstelling maken van hoe het voor hen moest zijn die hem zo goed kende en zich nu bedrogen voelde — op welk front dan ook.
    Saffrina was een slimme jong vrouw, iets wat hij al gauw doorhad naarmate hun gesprek vorderde en waarbij het licht twijfelde of hij standvastigheid wist te behouden, daar ze nu al een vaag vermoeden leek te hebben.


    • • •



    Grayson wist niet in welke plooi hij zijn gezicht moest trekken, maar het was duidelijk dat hij verrast was door het feit dat Vic hem probleemloos met zich meenam om naar het kampvuur te gaan waar de meeste zich vanavond bevonden. Hij had er zijn twijfels over gehad, zelfs toen Nora aangegeven had wel te gaan en hij hierdoor de drang voelde om alleen al te gaan zodat hij haar in de gaten kon houden. Het leek zijn zusje dan ook veel gemakkelijker af te gaan om te settelen in hun nieuwe woonplaats, daar zij na een paar dagen al meer vrienden had gemaakt dan hij en dus met een paar nieuwe vriendinnen naar het kampvuur ging.
    De triomfantelijke grijns op Nora’s gezicht was hem dan ook niet ontgaan op het moment dat Vic aan de deur stond en deze zonder zijn antwoord af te wachten Grayson meenam naar het kampvuur. De brunette had zelfs de noodzaak gevonden om Vic van een stiekeme knipoog te voorzien, omdat het deze gelukt was hem van zijn werk af te halen — waar hij momenteel niet veel in had kunnen doen. Heel soms vroeg hij zich dan ook af wie er nu ouder was, hij of Nora. Toch was Grayson de jongen ergens dankbaar, omdat hij eveneens op deze manier voor een goed excuus gezorgd had waarom hij daar aanwezig was én omdat hij wel degelijk verlangde naar een avondje uit.
          “Is het niet een beetje raar voor mij om naar het kampvuur te komen?” bracht Grayson onderweg uit. Vertwijfeld keek hij zijn nieuwe beste vriend aan en poogde een grimas te trekken die niet geheel lukte. Van wat hij begrepen had waren het allemaal vrienden, of op zijn minst jeugdvrienden van, die er aanwezig zouden zijn en had iedereen wel een herinnering aan de plek waar ze zaten. En als Grayson iets niet was of bezat, dan was het dat wel niet. Hij probeerde voor zichzelf dan ook een excuus te verzinnen, maar deze bleef volledig uit. Als zijn zusje geen excuus had, hoe kon hij deze dan wel hebben? Een zachte zucht verliet onhoorbaar zijn mond, waarbij Grayson licht met zijn schouders rolde om de milde spanning die erin rustte weg te laten vloeien. Het kwam vast wel goed, hoopte hij.

    [ bericht aangepast op 29 jan 2019 - 14:25 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Rosalina Parker-Fernández
    22 — (ex-)vriendin — Cammie

    'Gaat het wel?' hoorde Rosa ineens naast zich en wat verbaasd keek ze om. Een meisje met felgekleurd haar staarde haar aan en het duurde even voor Rosa door had dat ze tegen haar sprak.
          'Perfect,' glimlachte ze. Ze keek naar de dranktafel en inspecteerde de flessen, maar de wereld was een beetje wazig. 'Is dit wijn?' vroeg ze toen en ze wees naar een willekeurige fles, maar snoof toen en leunde achterover, zodat de hand van het onbekende meisje van haar schouder viel. Ze zuchtte even en keek weer naar het meisje voor haar. 'Misschien toch niet zo perfect,' merkte ze toen op en ze staarde naar haar ineengevouwen handen. 'Het is lastig.' Wederom verliet een zucht haar mond. De wereld draaide nog altijd. Misschien, heel misschien, had ze iets te veel alcohol genuttigd. De felgekleurde lokken trokken haar aandacht weer en ze richtte haar blik op. 'Ik ken je niet. Denk ik. Toch?' Haar hersenen werkten niet echt mee en ze vond het maar lastig om alle indrukken op een rij te plaatsen. Ash was ontsnapt en hij was waarschijnlijk onderweg naar Oakton. Iedereen raakte in paniek, maar na het eerste nieuws overspoelde een vorm van opluchting Rosa toch. Ze snapte er niets van. De drank hielp ook niet echt mee om haar gedachten op een rij te zetten. 'Je haar is mooi,' voegde ze aan haar gehakkel toe en ze stond toen weer even op. Ze wankelde kort en hield zich vast aan de tafel, die gevaarlijk heen en weer schudde.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.



    FLETCHER 'CHARLIE' CHARLES BECKETT

    28 || Writer || Campfire|| With Alexis


    Alexis lachte zachtjes, waardoor ik veronderstelde dat mijn aanwezigheid niet geheel ongewenst was. “Ze vinden het heus niet erg en het is een open invitatie,” was haar simpele antwoord wat me iets op mijn gemak stelde. De brunette liep al richting het kampvuur terwijl ik haar nakeek, nog steeds wat twijfelend wat ik zou doen. Het was pas toen ze zich naar me omdraaide dat ik mijn besluit genomen had. “Kom, dan leer je nog de medebewoners van Oakton kennen. Al is dit niet echt een ideale plek om dat te doen gezien deze mensen stomdronken worden.” Sprak ze wat me deed grinniken "je hebt me bij stomdronken." grapte ik waarna ik met haar meeliep richting het kampvuur. Ik keek wat rond naar de mensen, sommige inderdaad al in hogere sferen dan andere. En de omgeving haf me toch ergens wel de kriebels, het oude huis was enkel nog een ruïne , maar het maakte me ook enorm nieuwsgierig naar de geschiedenis en de ten val van het oude pand. “Wat vind je tot nu toe van Oakton?” Mijn blik scheurde van het puin naar Alexis die me licht fronsend aankeek wat me even verraste te waardoor ik niet meteen wist wat ik moest zeggen. "Het is wel oké, een stuk rustiger dan ik gewoon ben." zij ik met een schuine glimlach. " Iedereen lijkt elkaar wel te kennen hier, of is dat mijn verbeelding? " vroeg ik geamuseerd, ik wist niet eens wie mijn eigen buren waren. Het viel me enorm op, want hoe konden mensen zo close met elkaar omgaan, en elkaar toch niet kennen? Gezien er hun hele leven een moordenaar in hun midden zat.
    “Waarom ben je eigenlijk naar Oakton gekomen? Niet slecht bedoeld, maar het is niet echt een bewoonbare buurt,” vroeg Alexis vervolgens nieuwsgierig waardoor ik haar even aankeek met een ongemakkelijk lachje. "Ik wilde even ontsnappen aan de drukte, en Oakton leek me wel zo'n rusitg dorpje." gaf ik toe, al slikte ik de echte reden waarom ik hier was in. Ze zouden het zeker niet waarderen als ik als schrijver hier zou zitten om inspiratie op te doen over een jonge crimineel, welke oh zo toevallig net ontsnapt is. " Al is het niet meer zo rusitg, maar dat gaat mijn vakantie niet lopen te verpesten." ik trok mijn wenkbrauwen op en keek haar wat geamuseerd aan, voordat ik besefte dat het misschien ongepast was. "Ik heb ook alles al betaald, dus ik ben hier wel nog een eindje."


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH