• Killer times
    Rollen - Praat - Speel


    NEWSFLASH: ASH DOE ONTSNAPT
    - Woensdag 20 november 2018


    De beruchte seriemoordenaar Ash Doe (23) is ontsnapt uit het Burgerhartfort. Hij is gisteren (red. dinsdag) gesignaleerd in de buurt van Portland, Maine. De FBI vraagt de bewoners rustig, maar alert te blijven, en hun huizen goed af te sluiten.

    Doe zou al vijf dagen op vrije voeten zijn. Op vrijdag 15 november brak er omstreeks 4.00u. een brand uit in het Burgerhartfort. Door een nog onbekende fout schakelde deze alle beveiligingssystemen in de zwaarbewaakte faciliteit uit. Bij de brand kwamen een gedetineerde en een medewerker om het leven. Enkele gedetineerden, waaronder Doe, zijn toen uit het gebouw kunnen ontsnappen. Na drie dagen werd besloten dat Doe niet meer op het eiland aanwezig was. Omwille van de gevaarlijke stroming en steile kliffen werd aangenomen dat hij de overtocht van 2 mijl naar het vaste land mogelijk niet zou overleven. Doe bewees het tegendeel en zwom waarschijnlijk naar het kleine badplaatsje Cutler (Maine). Ondertussen is hij gesignaleerd in een supermarkt in Portland en werd het officiële bericht over zijn ontsnapping verspreid. Men verwacht dat hij richting het zuiden zal reizen.
    Doe is 6ft.3 groot en heeft een breed gestalte. Hij heeft kort, zwart haar en groene ogen. Op de beelden droeg hij een... Lees meer

    BEGIN RPG

    ⇸ Woensdag 20 november, 15.00u. Het is bijna thanksgiving en de meeste scholen en universiteiten geven hun studenten vrij tot maandag. Het is familietijd.
    ⇸ We zitten in Californië, dus het is een warme dag voor november: 19°C
    ⇸ Het nieuws over Ash is nu een halfuurtje op de televisie en in de online kranten. Het is in Oakton best aanwezig en op veel zenders terug te vinden.
    ⇸ De FBI, maar eigenlijk de gewone man ook, weet dat de instelling voorzien was op een brand en dat er dus iets raar moet zijn gebeurd.
    ⇸ Men vermoedt dat Ash naar Mexico wil trekken, en mogelijk eerst naar Oakton zal reizen.
    ROLLEN
          Madalena - Rosa - 2
          Tad - Naam - P
          Arcenciel - Alexis - 2
          Anatomy - Jules - 3
          IrisWestAllen - Dakota - 2
          Maledictus - Saffrina - 4
          Ziegler - Liviah - 4
          Luftmensch - Cammie - 4
          Salem - Charlie - 4
          Remiinds - Naam - P
          Luftmensch - Ash - 1
          Necessity - Vic - 3
          MeIpomene - Grayson - 2
          Paracosmic - Easton - 4
          xJess - Isaac - 3
    SKIPS
    Dit is een flexibel schema!
    Vr. 25/01
    Vr 15/02
    ⇸ Vr 8/03
    ⇸ Vr 29/03
    ⇸ Vr 19/04
    = Om de 3 weken

    TekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekst
    Ideeën voor skips
    ⇸ Ash neemt contact op met 1 of meerdere personages
    ⇸ Ash zit halverwege en/of pleegt één of meerdere moorden
    ⇸ Nieuwjaar
    ⇸ Ash komt aan in Oakton (ik heb het min of meer ingeschat, en te voet kan hij het halen in 60 tot 90 dagen, volgens Google Maps)
    ⇸ ...

    TekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekst

    PROMPTS

    Ik schrijf dus regelmatig eens een scène rond Ash en die wil ik graag met jullie delen. Ze zijn niet automatisch canon, tenzij je ze wil gebruiken als herinnering of flashback of wat dan ook. Ik lees het wel en dan zet ik degene die canon zijn geworden in het vet. Als je vragen hebt of opmerkingen, laat maar weten! En als je zelf iets wil schrijven dat niet meteen in het moment van de RPG past, mag je dat ook altijd doorsturen!
    PS. Negeer de afschuwelijkheid van mijn Engels, maar soms komt het er gewoon zo uit. Ik ben slecht in andere talen ;D
    PPS. Ik besef net dat dit allemaal stukjes zijn waarin Ash zich raar gedraagt, lol. Dit is dus niet gewoonlijk.

    1. De Roes – Mei 2012 – 16 jaar - Rosa, Jake, Coach Johnson
    “Ah, kom op, alsof je niet weet van hem en Liv. En Saar. En Margot.” Ash was al beginnen fronsen toen hij Jake belachelijk dicht bij Rosa zag staan. Ze stond tegen de muur geleund en hij stond tegenover haar, zijn ene hand naast haar hoofd gepland. Als Ash hen van een andere hoek had benaderd, zou hij het vast anders geïnterpreteerd hebben. Maar nu hij dichterbij kwam en Jakes bullshit kon horen, wist hij dat hij er nog niet zo ver naast zat. Zijn maag knoopte samen, zijn hoofd werd luid en donker. Het was lang geleden dat hij echt kwaad was geworden.
          “Fuck off, Jake.” Rosa wendde zich af, maar niet heel veel. Ash liet zijn trainingszak op de grond vallen en versnelde zijn pas. Hij schreeuwde toen hij Jakes hoofd dichter bij dat van zijn vriendin zag komen. Wat hij precies schreeuwde, wist hij niet. Waarschijnlijk iets Spaans. Het was zonder betekenis, hij wilde gewoon dat Jake zijn kant op zou kijken zodat hij hem vol op zijn neus kon raken. En dat deed hij ook.
          Het bloed spoot eruit en Ash had de krak gevoeld. Niet enkel in Jakes neus, maar ook in zijn eigen vingers. Hij had nog nooit zo hard geslagen, zelfs niet op zijn ‘uitjes’. De woede raasde door hem heen, alsof hij in brand stond. Rosa was van hem, verdomme. Daar moesten anderen vanaf blijven. Dat had niets te maken met wat hij deed.
          Hij hoorde een gil en hij zag, nee, voelde, hoe mensen naar hen toe renden. Hij negeerde het. Al wat hij kon zien was Jakes bloedende gezicht op de grond. Al wat hij kon voelen was de drang om dat gezicht helemaal tot pulp te slaan. De Roes sloeg toe en het was goed dat ze buiten stonden, want anders zouden alle lampen gesprongen zijn.
          Hij negeerde Rosa, die hem iets toeriep en aan zijn arm trok. De menigte rondom hem vormde een kring. De gsm’s die bovengehaald werden, registreerden niets. Ze liepen vast of toonden een zwart scherm. En hoewel hij eerst ontzettend kwaad was, voelde hij plots niets meer. Alleen maar die drang. Alleen maar de Roes.
          Jake kwam kreunend overeind. Hij hield zijn handen omhoog, een teken van overgave. “Hé, man. Rustig. Ik,” begon hij, maar Ash haalde opnieuw uit. Opnieuw op de neus, langs onder. Maar Jake was niet achterlijk en kon de klap afzwakken. Het redde waarschijnlijk zijn leven. Hij wankelde naar achteren, Ash zette een stevige stap naar voren. Jake besefte dat de andere jongen niet zou stoppen, en ging zelf in de aanval. Maar nog voor hij goed en wel zijn slag gegeven had, stond Ash plots aan de andere kant en kreeg hij een knie in zijn maag.
          “Fuck,” siste Jake, omdat het zeer deed, maar ook omdat hij bang werd. Ash voelde de angst. Hij zag het in Jakes ogen, die knipperden tegen het bloed, in zijn bleke gezicht, in zijn gespannen spieren. Hij zag het in de bewegingen, hij hoorde het in de ademhaling. Hij glimlachte, heel even, heel kort, en Jake was waarschijnlijk de enige die het zag. Vervolgens sloeg hij nog eens, recht op Jakes linkerwang. De jongen stuikte in elkaar en Ash gaf hem een schop, en nog een slag. Zijn handen hingen al onder het bloed, er zaten spetters op zijn gezicht, maar hij merkte het niet.
          Hij greep de gewonde jongen bij de haren en trok hem omhoog, om hem vervolgens weer neer te slaan. Jake zakte nogmaals door zijn knieën en greep blind in paniek om zich heen. Ash struikelde, maar kreeg het voor elkaar om recht op Jake te vallen. Snel pinde hij Jake tegen de grond, die toch al niet veel meer kon beginnen. Ash’ handen sloten zich om zijn nek en hij kneep. Jake greep naar Ash’ gezicht, maar die had genoeg ervaring om snel zijn knieën op Jakes armen te zetten. Hij kneep harder en harder.
          “ASH, BEN JE HELEMAAL GEK GEWORDEN!” brulde een mannenstem. Hij voelde hoe twee, drie, vier handen hem vast grepen en van Jake probeerden af te trekken. Het lukte niet. “ASH!” Nu schreeuwde iemand anders, een vrouw of een meisje, maar Ash voelde nog steeds alleen maar die Roes. Hij voelde hoe Jakes moeizame ademhaling minder werd. Hij voelde het lichaam onder zich verstijven en verslappen. Bijna.
          “Hey, how, what the fuck!” riep hij, ineens uit de Roes gerukt. Hij liet Jake los, draaide zijn hoofd en keek recht naar Mr. Johnson, de footballcoach. Die had zijn arm naar achteren getrokken, klaar om Ash van Jake af te slaan. De man keek hem verbaasd aan, hij begreep niet hoe Ash de klap had zien aankomen, zelfs voor deze gelanceerd was. Maar hij had Jake losgelaten, en de andere jongen hapte reutelend naar adem. Hij zag de ogen in het bebloede gezicht heen en weer draaien, en hij zag de groene ogen in het andere gezicht beschuldigend naar hem kijken.
          “Dude, je kan geen zestienjarige leerlingen slaan,” zei Ash, terwijl hij langzaam overeind kwam. De coach knipperde nog eens, niet zeker of hij dat goed gehoord had. Hij keek nog eens naar Jake, wie hij bijna niet meer kon herkennen.
          “Ash,” zei hij zachtjes. De jongen stond nu volledig recht, en stapte rustig over Jake heen. Hij kwam recht op de coach af, zijn ene hand in zijn broekzak.
          “Ja, coach?”
          “Besef je... wat je...” De coach keek nog eens naar Jake, waar nu twee andere leerkrachten overheen gebogen stonden. Ze legden zijn hoofd opzij, zodat het bloed weg kon. Mr. Johnson voelde zichzelf bleek worden. Hij had wel wat op het veld gezien, zeker van Ash, maar hij had nog nooit het gevoel gehad dat hij moest overgeven. Nu wel. “Besef je wel wat je gedaan hebt?”
          Nu knipperde Ash. Langzaam keek hij rond zich. Hij zag de geschrokken gezichten van zijn klasgenoten, de leerkrachten die verwoed de ambulance probeerden te bellen op hun zwarte telefoonschermen. Hij keek naar zijn handen, die er al een pak lelijker hadden uitgezien, maar hem niettemin genoeg vertelden. En dan draaide hij zich om en keek naar Jake.
          “Ik,” zei hij, maar hij wist het vervolg niet. Zijn gezicht was blank. Hij wist niet welk hij moest gebruiken nu. Hij had een gigantische fout gemaakt. En hij voelde absoluut niets. “Ik,” zei hij weer, terwijl hij om zich heen keek. De geschokte gezichten vertelden hem dat hij het er niet beter op maakte. Hij keek naar Rosa, die ver van hem afstond. Ze keek bang van hem naar Jake, van Jake naar hem. Hij bleef even kijken, voelde nog steeds niets, maar wist wel wat hij moest doen.
          “Ik,” zei hij, maar deze keer even geschrokken als iedereen om hem heen. Of zo klonk het toch. “Sorry. Ik weet niet.” Hij hapte naar adem. Misschien moest hij beginnen huilen. Nee, hij had nog nooit gehuild in Oakton, die troef moest hij nog bijhouden. Hij begon te trillen, misschien iets te hard omdat hij zichzelf moest dwingen. Hij keek naar zijn handen en hield ze van zich af, alsof hij vies van ze was.
          “Het was niet mijn bedoeling, coach.” Zijn stem kraakte en de coach wist weer wat hij moest doen. Hij pakte Ash bij de arm, dwingend, maar zacht, en trok hem mee het schoolgebouw in. De gsm’s sprongen aan. Er werd een ambulance gebeld.

          -> Extra uitleg: Ash had heel zelden woede-uitbarstingen na het eerste jaar dat hij in Oakton was. Dit was praktisch de enige én de ergste. Uiteraard werd het besproken, maar Ash had zoiets waarbij zulke dingen snel uit de gedachten en herinneringen verdwenen, of toch van de meesten. Ze wisten het wel, maar hoe langer geleden, hoe minder ernstig het leek te zijn. En Ash’ persoonlijkheid strookte ook niet.


    2. The letter – Novembre 2018 – Ash’ mom
    She sat on the bed and looked around. There wasn’t much to see, his remaining things packed in two boxes she had put under the bed. The room had always been quite... empty. As if he’d always been ready to leave. It had gotten better over the years.
          Like when he was thirteen and he had wanted an X-BOX. They had promised him one for his birthday, so he told them that his birthday was that day. It was june, they laughed and told him no. He said they didn’t know that. Nobody did.
    Even now, ten years later, she felt a small pain in her chest. She had loved the boy as much as she loved Vic. She still loved him, it wasn’t something she could turn off. Ofcourse, she didn’t love the serialkiller, but she did love the little boy she had raised. The one who’d taken a job at the lake, who’d fix her car that one morning it broke down and she really needed to go to work early, the one who called her mom fort he first time and let her hug him when he was ten years old.
    Ash was her boy, even when he had been gone for almost as long as he had been with them.
          She sighed, wiped some of the tears of her cheek and bent down to grab one of the boxes beneath the bed. It wasn’t that heavy.
          The first thing she saw, was his football jacket. He had two of them, as they were finally able to start the official adoption a few months before... This one was the Collins one. She believed Rosa had the other one, although she wasn’t sure. The girl probably threw it away. She hoped she did.
          Underneath the jacket were a few old toys Ash had kept: a teddybear (he had never taken it to bed, but did keep it in a drawer of his desk), some old lego constructions (he had invented them himself, never even looked at the instructions) a rubikscube (solved, he could do that with his eyes closed), a chessboard (he had beaten Maxwell when he was only 13 and never lost again) and a letter.
          She took the letter out and opened it. There were two pieces of paper. One she recognised, it was the one she sent when he went to summercamp. He had been a troublemaker at school in fifth grade, and they made him go for three weeks. He only stayed for one, but apparently he did get the letter. She didn’t know, Vic had packed the boxes for her.
    The other one... The other one was an answer he had never given to her. She read it, tears in her eyes again. She immediately understood why he hadn’t given it to her, but she wished he had. Everything might have been different. She might even had her little boy still with her. If only.

    Hey mom,
    I’m sorry. I think. I don’t know. I’m not good with feelings, but I guess you know that. I’m scared. No. I’m.. I don’t know. I’m something. I wanna go home. I’ll try to be a good boy. Stay out of trouble as much as I can. It won’t be always, I atract trouble.
    But you surv You’re still here, so I guess that means something. I think I like you. I’m not entirely sure. But I am gonna call you mom when I get home. And I’ll call mr. Collins dad. And Vic well, still Vic. But he’s my brother now.
    I wanna go home. I don’t wanna go away again. Never again. I’ll really try to be good, but you have to promise me you’ll stay. you’ll be there. I’ll be there.
    I don’t like it here. It’s even worse than the orpanage. They don’t like me here. I don’t like it here. I guess I’m sorry for what I’ll do. A little bit. I don’t want to make you sad or angry. You have a fun laugh. So, I guess I’m sorry, but I just wanna go home. You’ll see. Don’t be too mad, please? Anyways, gotta go.
    See you really soon, mom!
    Ash Coll Doe Collins.


    3. The murder of Brianna Burgess – April 2013 – 17 years – Ash, Brianna Burgess
    He was tapping his fingers on the steering wheel, still trying to make a decision. The house at the other side of the street was silent and dark, except fort he corner room on the second floor. He was staring at it, casting a glimpse at his backpack now and then.
          Brianna Burgess. She’d be all alone. He’d watched them the past three Saturday evenings. He didn’t have the time to watch them more and it didn’t matter either. He just picked a house that seemed convenient for the time he’d chosen. And this one was perfect: her parents were of to something he didn’t care about and wouldn’t return untill the following morning. They did that the past three weeks. He’d figured they would do it again and he was right. Her brother was getting laid for the first time, although Ash didn't really know that detail. He just knew one thing: They wouldn’t be home anytime soon, he could feel it in his gut. His gut was never wrong.
          He didn’t know her, never even met her. But he had heard her name maybe once or twice at school. It was risky. Not as risky as the previous one, but still. That’s why he didn’t take his own car. That, and because his dad was keeping the keys at work again. It was practically the only way to punish hi mand he had been a pest these days.
          He was annoyed. Couldn’t sit still, had to stir up shit. He could feel them coming closer. They weren’t there yet, but damn, it was getting hot. It wasn’t noticeable in Oakton yet, but here he had to duck down once in a while because of the PATROUILLES. And ofcourse he had seen the news, heard even more. It was quite the topic at Oakton, something to gossip about: close enough to get excited, too far away to get scared and angry.
          He was going to stay low, he’d told himself. He couldn’t. Each week that passed by got him more and more grumpy, more and more restless. Maybe he was addicted to more than his sigarets and painkillers. Or maybe it was... Whatever it was, he was running out of patience. The feds seemed to stick around. He accepted the challenge.
          Or maybe he didn’t, as he was still sitting in his car. Well, Easton’s car. He’d stolen a different one every week and since East had shown him the inside of his sweet ride the day before, he couldn’t resist. He’d bring it back though, with only a broken window, East would barely have something to complain about. He could already imagine the whining session in the lockerroom.
          He was still tapping his fingers, still staring at the window, until another police car drove by and he had to hide. He waited untill the lights went by and rolled out of the car. He was wearing his hoodie, the old one with the stains that could hide his entire face in the shadows. He didn’t grab his bag, he’d use whatever was in the house. Or maybe even his bare hands, that had gotten more efficient as he continued to grow.
          He looked around the street, grinned and walked over to the house. He could hear some faint music through her open window, but he decided to go through the front door. He didn’t pay any attention to the lock, didn’t even think about it when he walked in. The door closed softly behind him, as he was already taking the first step of the stairs. It KRAAKTE, but he just kept going. Steady, not too fast, but also not too slow. This wasn’t any horror movie, this was real, and he had experience. It didn’t matter whether she’d hear him or not. She’d be dead anyways.


    4. Getting back to bed – April 2013 – 17 years - (Ash & Rosa, with help from Matty c: )
    What he liked the most about his town, was the lake. Not only because he enjoyed swimming more than anything - well, almost anything - but also because it was a perfect way to get clean. He just ran in, fully clothed, came back out, changed in something dryer and got back in the car. His dirty clothes weren't soaked with blood anymore, although it had been long since he tried to get the stains out. He'd burn it one day, soon probably.
          He drove the car back to Easton and put it back in the exact same spot he took it from. He couldn't do much about the window, but he had managed to keep the seats visably clean. He just had to wipe down the steering wheel. He yawned when he got out, took his backpack and went on his way to Rosa. Luckily she didn't live that far, but really, no one did in Oakton.
          It was 6.30 and the house and the street were still quiet. He walked straight to the backyard, where he could climb up to her room. Good thing it was a sunday. He slipped in through the windoww, making a soft thumb when he hit the floor.
    Rosa was still in bed, he could see her hair all sprawled over the pillow. He walked up towards her, almost as he had done earlier that night, and bent down.
          "Hey, baby. I just got back from a run and I smell horrendous. Gonna take a shower before getting back in, okay?" He heard a faint Si, smiled and gaf her a kiss on top of her head: he felt like he supposed to, but he also wanted to. He took the towels he always used at her place and closed her bathroom door to wash off the last stains on his hands and body.

    She couldn’t really sleep. Up until the point that Ash had left she was fine, but afterwards, when she saw him leaving through the window, she just couldn’t fall asleep again. He’d done it before. It wasn’t anything new. She knew that, when he couldn’t sleep, he’d go for a run. But he’d been gone for hours. It wasn’t like him to just be gone for that long and not at least leave her a note or a text.
          It frightened her. This time it certainly did. She wasn’t quite sure what had come over her. Maybe it was just because it was a Sunday, or maybe it was because she just wanted to cuddle up to Ash and stay in bed with him all day. Where could he be? It took her a long time to doze off again. She didn’t really sleep, but at least she could lie in bed and get some rest. But she kept thinking of Ash. He’d been acting somewhat strangely for the last couple of days and she just didn’t understand what happened that made him so anxious. It could have just been stress about school, or maybe football or swimming. She never knew.
          It seemed like hours before she heard something next to her window and she opened her eyes. It was completely dark in her room, but she immediately recognized Ash standing next to her. She smiled faintly. At least now she knew he wasn’t dead.
          ‘Hey, baby. I just got back from a run and I smell horrendous. Gonna take a shower before getting back in, okay?’
          She sighed and nodded, but he was already gone. The light in the bathroom went on. Suddenly she felt more awake as his words sank in. Him going for a run wasn’t anything weird, but he’d been gone for hours. Not even Ash would sneak out in the middle of the night to run for hours. What had he done? Where had he been? Rosa turned to her stomach and closed her eyes again, wanting to go back to sleep. But she couldn’t. She still couldn’t.

    The water was red for only just a moment. The lake had washed of most of the blood. He just had to get rid of the smell that’s all. He still he hadn’t put his own soap in Rosa’s shower, so he’d smell like flowers and cookies. The thought made him groan a little, but then he shrugged and went on. He felt like whistling, but since it was still very early, he decided not to.
          When he was clean and dry, he stepped out of the bathroom, just in his boxers. He was physically exhausted, but his mind was at rest. He crawled next to Rosa and pulled her in his arms. Not only because he felt like snuggling, but also because her bed wasn’t really made for two people. And it’s not like they could convince her parents to buy a bigger one.
    Rosa smelled like the cookies and flowers from the shower, but he liked it on her. He started drawing circles on her back, as he had the feeling she wasn’t really asleep. His feeling got confirmed as soon as she started talking.
          “Ash?”
          “Mhm?”
          “Where were you?”
          “Running,” he mumbled, still drawing the circles on her back. He made them bigger en bigger, touching her sides and the lowest region of her back. He was too tired to get somewhere, but he still liked to touch her.
          “No you weren’t.” She got up, his hand dropped down, as he turned a little. He had his eyes closed, and was still smiling. “You were gone for hours.”
          He frowned and opened his eyes. “No I wasn’t. I went out at five. I ran for an hour and took a dive at the lake. Then I came back.”

    Rosa didn't believe him. She knew he'd been out for a lot longer than an hour and a half, as he told her to. She looked at his face. He seemed content, almost happy, as he was lying there. But it was difficult.
          'I heard you leave,' she answered quietly. Her parents were in the room next to hers and she didn't want to wake them. It took them a while to get used to Ash, and she didn't want to spoil any of it by waking them up early on a Sunday morning. 'I'm sure it was around 1:30.' She sighed and got up, after which she went to her bathroom and looked at herself in the mirror. She looked absolutely horrendous. The bags under her eyes seemed like they were living their own life. It didn't do her much good that she hardly slept this night. As she went back to her bedroom, she looked at Ash again. She was sure she heard him leave earlier than five o'clock, but she couldn't prove it.
          Rosa got back into the bed and looked at Ash again. 'I'm glad you're back,' she mumbled as she crawled into his arms and closed her eyes. She didn't have the energy to bicker and she just wanted to sleep.


    5. Breaking news – April 2013 – 17 years – Ash, His parents, Caleb
    “Ash! Dinner!”
          Ash ignored ms. Collins’ call, as he was listening to some music blasting through his headphones. He skimmed through an old phone, watching the latest video he had made. It was fascinating, to say the least.
          “ASH! COME DOWN!” It was his dad this time. They were on edge lately. Ash knew it was his fault, even though he didn’t feel like it was. He didn’t care either. It would get better soon, or he’d be away for college anyways. He still finished the song and the video, before throwing off the headphones and jogging downstairs.
          He had left the phone on his desk, but pulled another one out of the pocket of his pants. He had a damn lot of messages, but his dad had plucked it out of his hands and put it on the counter.
          “Hey!”
          “No phones at the table, means no phones at the table. You know that,” his dad sighed.
          “Fuck.”
          “Ash.” His mom looked pleadingly at him, as she put the carrots on the table. Ash smiled, winked and sat down quietly.
          The first few minutes were filled with silence, but not an uncomfortable one. Then Ash’ phone started ringing. He reached for it, but the sharp sound of a fork against the plate made him stop.
          “Ash.”
          “Allright, allright. No phones, I got it.” He turned back to his food, the ringing stopped. But then it started again and he could see it was not the same caller. Weird. He didn’t reach for it, as his dad stared intensly at him. Ash raised both of his hands in surrender. The ringing stopped again.
          They each had taken maybe one or two bites before it started ringing again. This time, Ash just ignored the rules, twirreld around and grabbed the thing of the counter.
          “Yeah?” he said, still chewing on a carrot. Before he could hear the issue, his phone got ripped out of his hands again.
          “Whoever is this, stop calling. We’re eating!” his dad yelled. He then cut off the caller and pointed his fork at Ash, who was starting to get pissed off too.
          “What the fuck?” he said. Ms. Collins sighed softly.
          “We have a rule about phones and you are going to stop ignore that. And shut down that faul language, for once!” Mr. Collins was getting tired of his son. Or maybe afraid. Not that the boy ever posed as a threat, not really, but it was clear he didn’t care about the rules unless they weren’t inconvenient for him. It was getting a real problem. Sanctioning him even more so.
          “Or what?” Ash asked, more amused than annoyed now.
          “Do I need to take your keys again?” Mr. Collins knew it was a weak threat. They used that one too many times already. But it seemed like it was the only thing that at least worked a little bit. Grounding Ash didn’t work, he’d sneak away anyways. The last few times he didn’t even sneak anymore. They once threatened to pull him out of the footballteam, but he only raised his shoulders. The same with the swimming team, as ‘we live near a gigantic lake, I’ll swim anyways.’ Sending him to a summercamp was hard at the age of 17 and even then, they had done that when he was 10. He had to return after four days.
          No, the only thing he reacted normally to, was taking away his car. And they could only do that with taking the keys somewhere he could not reach or find them. It didn’t work everytime, they knew now he could just steal his own car. He’d done that to mr. Collins’ car a few weeks before. They guessed he didn’t want to damage his own.
          “Sure, old man. Do whatever you want.” Ash smiled, almost sweetly. Then the phone went ringing again. He seemed to have grabbed it even before the first tunes reached their ears, and he was already on his feet before they could react.
          “Yeah?”
          “ASH!” Mr. Collins yelled. Ash grinned, gave him the finger and walked towards the living room. Neither mr. nor ms. Collins followed him. The man just sat down, desperate, and the woman stroke her finger gently over her daughter’s cheeck. They could faintly hear him answering whoever was on the other side of the line.
          “No, I was just having a confrontation with the Collins’ “
          “Yeah, my parents. Dude, you know I...”
          “Why?”
          “But...”
          “Allright, sure, I guess.”
          He walked back into the kitchen, watching his phone with curious eyes. He pushed a button and put it down in the middle of the table.
          “He said to put you guys on speaker. It’s Caleb,” Ash whispered, a hint of amusement in his voice. His parents frowned and shot a glance at eachother. “You’re on, buddy,” he then said, louder.
          They could hear a boy scraping his throat.
          “Hi mr. and ms. Collins.”
          “Hi Caleb.”
          “So, ehm, the cops took in Easton.” The Collins gasped, Ash raised an eyebrow.
          “Easton? Easton Covington?” His dad asked.
          “Yeah,” Caleb answered.
          “The captain of your footballteam?” mr. Collins asked again. Ash rolled his eyes.
          “No, dad, the other Easton Covington.”
          “Eh,” Caleb stuttered. Ms. Collins came to his rescue, asking: “Why?” before the two would start fighting again.
          “The murder of Brianna Burgess.” The family gasped. Ash simply raised his eyebrows, trying to hide his smile.
          “The girl who got brutally killed last week?” His mother asked.
          “Yeah. They saw his car around the time of the murder and they found DNA in her bedroom.”
          Now Ash just snorted, but he hid it quickly in a cough.
          “I thought I’d let y’all know,” Caleb said quietly.
          “Allright, you did. Thanks. See ya,” Ash answered, picking up his phone and ending the conversation. It was quiet for a while, as Ash quickly read some other messages. Most of ‘em were about Easton. Man, what a fucking coincidence. Ash didn’t realise he was smiling, untill he put his phone down and found his family staring at him.
          “What?”
          “Ash, sweety, are you allright?” His mother asked.
          “Ehm, yeah?” Ash’ smile dimmed, as he figured this wasn't the proper response.
          “Your footballcaptain and friend just got arrested for a rape and murder, are you sure you’re allright?”
          “We aren’t exactly friends,” Ash answered. “I’m fine.” He wasn’t smiling, or showing any other emotion. Except for the humor in it, he did not feel anything at all. And he didn’t get the fact that he should either. The murder was old news and everybody knew it had to be someone close, right? He looked at his dad and at his mom. They looked shocked, but he couldn’t fake that anymore. And to be honest, he had acted surprised. He was surprised. He’d never thought they’d get Easton for it.
          His phone rang again.
          “I’m... gonnaaa... take this one too, if you don’t mind,” he said, as he rose quickly to his feet. He walked tot he living room again, already answering the call. He didn’t see how his parents looked at eachother, worried deeply about his reaction.
          “Yeah, man, I just heard. It’s... It’s awful,” Ash said through the phone, his face finally carrying the right expression. His parents only started worrying even more.


    6. Teenagers – novembre 2012 – 16 years – Ash, his parents
    “What? No!” He didn’t quite yell the words, but they were clear enough. He looked at them as if they had lost their brains, but Maxwell wouldn’t back down. Not this time.
          “Yes. You’re gonna be home before twelve o’clock.”
          “Yeah, fuck you I’m not.” And that was it. That was usually it. Ash didn’t even look at them anymore as the sounds of his game filled the room again. She sighed, already defeated, but her husband had had enough. He stepped in front of the tv, so his son had to look up to him. Ash wasn’t very impressed and tried to look around him, but the man just came closer. The sounds stopped again, but she hadn’t seen him press any buttons.
          “That’s enough. We’re done with this, this behaviour and that foul language of you…”
          “Foul language? You wanna hear some foul language, old man?” Ash spit. He straightened his back, flexing the muscles in his shoulders. He had gotten so big, and it didn’t seem like he’d stop growing any time soon. Yet she wasn’t afraid for any physical contact, he’d never touched them. That was exactly what got her worried.
          “I’m going to Isaac’s tonight and that’s the fucking damn end of it. I’m not coming home at boring o’ clock and you can’t do shit about it,” he hissed. Maxwell didn’t back off, not at all. Instead he looked like he was about to explode, as he took another step towards the couch. Ash didn’t back down either, though.
          “Ash…” Maxwell yelled, but he hesitated, just for a second. She didn’t need to look, to know that Ash’ eyes darkened instantly. They always did when his voice was as cold as it was now.
          “What? Collins?” Ash laughed. “Don’t fucking think so.” Was that… hurt in his voice? Did he care about it? About them? Whatever it had been, it was gone the next sentence. “Maybe try Nunez. Or Stevens. Or, hell, why not, Doe!” The lights flickered. Maxwell flinched. Ash got up and whispered: “Next time you want to go all parental on me, make sure you are my damn parents.” The lights flickered again and the tv made some noise, although she doubted it was the game. Still Maxwell didn’t give up, yet she could see the doubt crawling up his neck.
          “We are your parents.”
          “No, you’re not. You’re just like the others,’ Ash said matter of factly. That hurt and she felt a spark inside her chest. The fear began to lose its grip on her.
          “What, no! We’ve been there for you the longest. We’ve put up w…” In his anger, Maxwell made a mistake and he’d already stopped talking, but Ash didn’t need anything more. His eyes were almost black now, as was the room after the light popped out. There was a faint crash somewhere in the house.
          ‘You’ve put up with me? Like I’m a burden? Then why didn’t you bring me back, huh? Let’s dispose the kid nobody wants, why not? You wouldn’t be the first.” He chuckled. “Cause you’re scared, isn’t it? Afraid of what I can do?” Another crash. She noticed he’d grown taller than Maxwell.
          “No,” she said, softly. Both males turned their heads toward her. The fear was still there, he was right, but only partly. Not even a lot. She came closer, until she was next to Maxwell. Ash looked at her like he had done the first day she’d seen him. With the curiosity of a cat looking at the bird, deciding whether to play with it or eat it straight ahead. But birds can grow strong as well.
          “We love you and you’re a wonderful kid in many ways,” she said again. She meant it. She truly loved this teen and he amazed her every day. “But right now you’re a pain in the ass. We’re not punishing you, we’re teaching you a lesson.”
          “Really,” Ash said, but she could hear the surprised question through his sarcasm.
          “You can’t get everything you want, not even you. You can party all night on your birthday, but you cannot do that twice in a week. You may go to Isaac this evening, but at twelve you’re coming home.” Ash arched an eyebrow. “And then you’re gonna stay here for the rest of the night. And that’s it, no discussion.” It was quiet for a while. He still looked like that cat, but this time she didn’t feel like the bird. She felt like a mom who’s gotten sick of the behaviour of her teen. After all, that’s all what was happening, right? They had had problems with the electricity even before Ash moved in. It was no big deal. And just like that, the lights popped back on.
          “Fine,” he grumbled, as he sat back down.


    7. Buurtonderzoek – April 2013 – 17 jaar – Ash, agenten, zijn moeder
    Het was een routinecontrole geweest. Het was een ongewone zaak, een vréselijke zaak, maar de buurtcontrole was dat niet. Bij elk huis eens aanbellen en een kort gesprekje voeren. Lang ging het niet duren in deze straat, dat hadden ze bij het eerste huis wel al gemerkt.
          Nu stonden ze voor de deur van de vierde, net onder het bruine, houten dakje van het portaal. Ze wachtten, zo’n twintigtal seconden, voor hij zijn vinger weer op de deurbel legde. Misschien waren ze niet thuis, het was een mooie dag, ondanks de frisse wind. Een zaterdag om van te genieten. Hij duwde nog eens en telde in zijn hoofd nog eens tot vijftien, daarna zouden ze naar het volgende huis gaan. Op tel negen ging de deur open.
          Bij de vorige deuren had er telkens iemand anders opengedaan: een jonge vrouw, die duidelijk even schrok van het manvolk op haar deurmat, maar al snel glimlachte bij het zien van hun badges. Een kind van een jaar of elf, dat niet goed kon kiezen tussen hen met open mond aanstaren of opgewonden heen en weer springen, dus gewoonweg allebei deed.       Na een minuut had hij echter doorgehad hoe saai een gesprek met echte agenten wel niet kon zijn, en was het enthousiasme in zijn Ipad verdwenen. Bij het laatste huis was het een man geweest, niet veel jonger dan hem, die hen wat achterdochtig had aangekeken. Dat interview hadden ze aan de deur afgenomen, want de baby sliep. Daar zouden ze nog eens terug moeten gaan.
          Bij deze deur was het een jongen, rond een jaar of 17, 18 gokte hij. Desondanks was de jongen maar enkele centimeters kleiner dan hem en op zijn kin en kaken stonden al flink wat stoppels. De jongen keek hen aan met een onverschilligheid die ze nog niet veel tegengekomen waren.
          “Ja?” vroeg hij, niet meteen onvriendelijk, maar ook niet hartelijk. Zijn stem was nog jong, maar je kon er al de man in horen die hij zou worden. Hij leunde tegen de rand van de deur, die hij maar half geopend had.
          “Wij zijn agenten Anderson en Smith van de FBI. We hebben enkele vraagjes voor de buurtbewoners. Zijn je ouders thuis?”
          “Ja,” antwoordde de jongen. Verder bewoog er geen spier in zijn gezicht. Er was geen nieuwsgierigheid, geen verbazing, geen enkele interesse. Hij bleef staan waar hij bleef staan, duidelijk niet van plan om zijn ouders er even bij te roepen of de deur verder te openen voor de agenten. Hij keek hem alleen aan, met ogen die ontzettend groen waren. Het maakte hem ongemakkelijk.
          “Mogen we even binnenkomen?” vroeg Smith, met een lachje in zijn stem. De blik van de jongen gleed naar de andere agent, maar verder gebeurde er niet veel. Het bleef even stil, dan keek de jongen weer naar hem en haalde hij bijna onmerkbaar zijn schouders op. Hij liet de deur los, draaide zich om en liep het huis binnen. De deur stond nog steeds op half, waardoor de agenten elkaar even ongemakkelijk aankeken. Ze hoorden de zachte voetstappen van de jongen door de gang stappen en besloten hem te volgen. Hij had tenslotte de deur opengelaten.
          “Ash, wie is het?” hoorden ze een vrouwenstem uit de keuken komen. Ze zagen de jongen een deur inglippen, die ook op een kier bleef openstaan.
          “FBI,” zei hij, zonder verder uitleg te geven. Er kletterde iets en toen de agenten de keukendeur doorwandelden, zagen ze dat de vrouw een mes had laten vallen. Ze was tomaten aan het snijden, maar keek nu verschrikt naar haar zoon.
          “FBI?” vroeg ze zacht, waarbij ze even op de mannen blikte. “Je hebt toch niets uitgestoken?” Ze meende haar vraag, dat zagen ze, maar de jongen reageerde enkel met een spottende opgetrokken wenkbrauw.
          Hij rolde met zijn ogen zoals enkel tieners dat kunnen en mompelde: “Tuurlijk, mam.” Daarna sprak hij duidelijker, met een kleine glimlach die de eerste vorm van emotie was die ze bij hem gezien hadden. “Ze komen alle buurtbewoners ondervragen, relax.” Hij grijnsde even, ondeugend, en liep toen de keuken uit voor ze hem konden tegenhouden. Hij had niet ontkend.


    8. Brand – mei 2013 – 17 jaar – Ash, Isaac, Alexis, Matt, Ryan
    "Eens zien," mompelde hij tegen zichzelf. Hij schudde wat met zijn rugzak zodat de energyrepen naar onderen zakte. Hij propte er nog twee wc-rollen bij, een keukenmes, een zaklamp en een extra onderbroek. Dan had hij alles. De rest zou hij wel eens stelen, of misschien zelfs kopen. Tenslotte was Mexico een stuk goedkoper.
          Hij keek niet meer om toen hij voor de laatste keer zijn raam uitkroop en de tuin uitliep. Er was wel iets dat knaagde in zijn binnenste, maar hij voelde zich vooral leeg. Geïrriteerd misschien. Moest hij toch weggaan, na al die jaren. Ach.
          "Hey Ash!" Ash draaide zich om, heel even, en zag zijn vrienden op hem afkomen. Shit. Dit was niet het moment.
          "Waar ga je heen, reethoofd?" vroeg Ryan. Isaac, Matt en Alexis keken hem nieuwsgierig aan. Isaac had een brandblusser vast. Ash keek er naar, opgewonden. Misschien had hij de fles whiskey van zijn vader beter laten staan.
          "Eh, ergens," mompelde hij. Hij wees naar de brandblusser: "Wat is het plan?"
          Alexis grijnsde en haalde een bus deo en een aansteker boven. Matt grijnsde ook en gaf antwoord. "Mijn broertje zweert dat hij die oude dooie Haggins heeft gezien en dat hij weer enkele kinderzieltjes probeerde weg te snoepen." Ash had soms echt een hekel aan hoe Matthew sprak. Hij had geen tijd voor een uitleg van drie uur. "Dus wij dachten, laten we hem het vuur aan de schenen leggen." Ash grijnsde mee, maar zag toen een patrouillewagen voorbij rijden. Ze stonden in de schaduw, maar hij kromp toch iets ineen. Iets.
          "Misschien een andere keer," mompelde hij. Isaac trok een wenkbrauw op en gaf hem een stomp.
          "Wat is jouw probleem? Wat ga je anders doen?"
          Ash haalde zijn schouders op. Hij wilde wel meegaan. Heel graag zelfs.
          "Je kan toch niet in je eentje rondlopen. Avondklok, remember? Ze pakken je zo op en dan zijn het niet je ouders naar wie je je vinger kan opsteken." Ash rolde met zijn ogen en stak de zogenaamde vinger op naar Alexis. Hij maakte zich weinig zorgen over ongezien wegkomen. Door de politie en al helemaal door de losgeslagen moordenaar.
          " Kom op, wees niet zo'n loser," zei Ryan. Ash fronste. Hij kon beter weggaan. Het was slechts een kwestie van tijd voor ze weer voor de deur stonden, alleen niet voor een buurtonderzoek. Aan de andere kant, welk bewijs hadden ze? Ze hadden nog steeds meer van Easton dan van hem. Wat kon 1 dagje doen?
          "Goed," mompelde hij. "Laten we eens zien of Haggins zijn kop deze keer wel laat zien." Hij grijnsde.

          "Shit," mompelde hij. Hij keek verdwaasd naar de vlammen om zich heen. De tweede fles whiskey was een nog slechter idee dan de eerste. Hij hoorde iemand gillen, en nog iemand schreeuwen. De vlammen werden hoger, heter, en kwamen dichterbij, maar Ash voelde niets, behalve de fascinatie. Vanuit zijn ooghoek zag hij zijn vrienden naar buiten strompelen. Matt, Ryan en Alexis als laatste. Hij hoorde haar roepen naar Isaac en naar hem. Hij hoorde Isaac terugroepen, aan de andere kant van de brand. Daar moest hij heen.
          Hij stapte rustig om de vlammen en het gat in de vloer heen. De rook hing dik in de lucht, maar Ash had nog nooit last gehad van rook. Hij had zich nog nooit verbrand. Hij was lang geleden gestopt met er zich vragen bij te stellen.
          "Isaac?" riep hij, met een angstige stem. Zijn blik stond hard, verbolgen. De alcohol verdampte in zijn bloed, of zo voelde het toch. Hij was kwaad, kwaad omdat hij hier niet moest zijn. Kwaad omdat hij hier wel had mogen zijn als Isaac zijn mond had gehouden.
          "Ash! We moeten hier weg!" Isaacs gezicht zag al zwart toen hij zich vastgreep aan zijn vriend. Ash bleef staan en reageerde niet, hij keek enkel naar het gezicht van Isaac. "Dude!"
          "Man, wat ben jij een asshole," gromde Ash. Hij duwde Isaac van zich af, richting de vlammen en het gat in de vloer. Het gat was er al jaren, sinds de eerste keer dat Ash er was geweest. Sinds Robbie erdoor was gezakt en zijn arm had gebroken.
          Isaac stootte zijn hoofd. Ash zag hoe zijn ogen wegdraaide en hij begon te wankelen. Het was niet zijn bedoeling geweest. Hij zag hoe de zijkant van Isaacs shirt vlam vatte, hij voelde de hitte. Isaacs ogen draaiden weer juist en hij schreeuwde. Hij begon op de vlammen te kloppen, Ash deed niets. Hij keek gewoon toe, draaide zich vervolgens om en liep naar buiten. De brandblusser wierp hij in de struiken.


    [ bericht aangepast op 11 feb 2019 - 11:35 ]


    Mijn brein breint zoals het breint.


    VICTOR ‘VIC’ COLLINS
    26 – Foster brother – At home

    We are all dreamers,
    Some have lost their way,
    Others found their light in the dark,
    But we are all capable of extraordinary things.



    Ondanks dat Vic echt wel wist dat antwoorden niet sneller kwamen als hij naar zijn mobiel staarde, deed hij het toch. Alsjeblieft, laat Dakota kunnen. Hij moest afleiding hebben, zo rusteloos voelde hij zich vanbinnen. Stilzitten was ook absoluut geen optie meer, en hij was maar op en neer aan het lopen. Zes passen heen. Draai. Zes passen terug.
    Toen zijn mobiel begon te trillen, greep hij hem meteen vast. Het was niet een antwoord van Dakota, maar een bericht van Isaac.

          From Isaac: Are you okay?

    Hij was duidelijk niet de enige die het nieuws al had aan gehad.

          > Isaac: Heel eerlijk? Niet bepaald. Jij?

    Bij elk ander persoon zou hij iets gezegd hebben over dat het prima ging (vooral als het zijn moeder zou zijn geweest), maar bij Isaac hoefde hij dat niet eens te proberen. Isaac zou er dwars doorheen prikken. Hij begreep Vic tenminste.
    Uiteindelijk trilde zijn mobiel dan toch om te vertellen dat er antwoord was van Dakota.

          From Dakota: We komen eraan. Ik hoop dat je voorbereid bent op een hele drukke hond. Tot zo!

    Het gaf Vic tenminste wat te doen tot ze er zou zijn. Misschien als hij maar druk met zijn handen zou zijn, zou zijn hoofd even rust hebben. Allereerst moesten de lichtschermen naar buiten. Rookmachines hadden een mooier effect buiten vermoedde hij. Rookmachine instellen, schermen neerzetten, juiste lenzen pakken, testfoto maken met een chagrijnige kat die met de rest in de doos wilde zitten, licht weer instellen, kat terugzetten op de juiste plek, foto maken enzovoort. Helena was het er niet mee eens.
    Dit was wat hij kende. Focus op de camera, op het licht. Laat alle gedachten over Ash los.
    Het lukte niet helemaal. Hij was te gespannen in zijn lichaam, net iets te rusteloos. Dat de bel uiteindelijk ging kwam dan ook goed uit. Dakota zou hem wel afleiden.
    “Hi, Vic,” zei Dakota zodra hij de deur opende. Zijn katten had Vic inmiddels in de woonkamer annex open keuken opgesloten met hun nieuwe doos. Als die ineens de set binnen kwamen lopen, zou dat niet praktisch zijn. “Casey is er helemaal klaar voor, toch Case?”
    Vic wilde glimlachen al was het meer een soort grimas. “Kom binnen! Of, eh, buiten, zeg maar.” Hij stapte aan de kant zodat ze langs hem heen kon. Ze moesten niet voor niets naar de achtertuin. “Ik heb buiten vast wat klaargezet, dus we kunnen meteen beginnen als Casey er klaar voor is. Of wil je eerst wat drinken? Al moet ik dan wel even opletten dat de katten niet ontsnappen. Maar dat lukt wel! Je kan wel eerst wat drinken,” ratelde hij, iets wat de rustige man eigenlijk nooit deed. Oké, misschien was hij toch meer ontdaan van het nieuws dan hij zichzelf wilde vertellen.





    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    EASTON COVINGTON

    23 • FIRST ACCUSED OF THE MURDERS • @ BAR, PARKING • & ROSA
          Easton ziet tientallen beelden razendsnel over zijn netvlies schieten — allemaal van zijn meest geliefde dierbaren, koelbloedig vermoord door de handen van Ash Doe. Als die telefoon ook maar voor een vorm van narigheid zou zorgen, zou hij het Rosa nooit ofte nimmer laten vergeten.
          'Wat denk je dat het nu nog voor verschil maakt?! Verdomme, Easton!'
          Easton draait zich om zodat hij Rosa duidelijk kan maken dat het wel degelijk een verschil van leven en dood maakt, totdat hij haar heen en weer ziet ijsberen over de parkeerplaats. Easton voelt zijn wangen langzaamaan rood worden — ditmaal niet van de woede naar Doe. Rosa moest zichzelf eveneens verschrikkelijk voelen, net als Jules en vele anderen. Zuchtend laat hij zich tegen zijn pick—up vallen, terwijl hij een hand door zijn haren haalt. Alhoewel het erg goed voelde om zijn woede te uiten, had niemand er iets aan mocht hij nu een woedeaanval krijgen — integendeel zelfs. Vanavond. Vanavond zou hij de tijd nemen om zijn woede te uiten, in de sportschool — na sluitingstijd.
          'Dit was een fout. Sorry.'
          Voordat Rosa in haar auto kan stappen, klapt Easton's hand tegen het portier aan waardoor het weer dicht valt. Zwijgend kijkt Easton omlaag, voordat hij een diepe zucht slaakt. 'Nee, Rosa — het spijt me. Ik. . . Ik ben panisch, oké? Die vent heeft voor zo ontzettend veel ellende gezorgd en nu. . .' Easton laat zichzelf plotseling op de grond zakken, waarbij hij voorzichtig tegen Rosa's auto aanleunt. Het asfalt voelt aangenaam warm aan tegen zijn ontblote onderbenen. 'Ik ben bang en dat haat ik.'
          Opnieuw hoort Easton de 'ping' van zijn telefoon, waar hij afwezig naar kijkt. Ondanks de gehele situatie, moet hij zwakjes glimlachen bij Cammie's berichtje.

          > The Cammster Cuddler • Alles is zo fckd up.


    •

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Grayson Cross

    ”Not everyone likes me, but not everyone matters.“

    • 23 • FBI (rookie) • Suzie's Diner with Saffrina •

    Heel even glijdt er een kleine glimlach over Graysons lippen heen, als hij iets van de spanning in de blonde krullenbol voor hem ziet afnemen. Het was echter maar van korte duur geweest, want ondanks dat Saffrina voor even het rood op haar wangen kreeg, gaf ze toch antwoord op zijn vraag. Het antwoord was er echter al een die Grayson verwacht had — het hele dorp leek momenteel in de ban van de jongeman, wiens naam afstandelijk over haar lippen heen gerold was.
          ”We zaten op dezelfde middelbare school. Alles staat roodgloeiend nu hij op vrije voeten is.”
    Zwakjes krulde Saffrina’s mondhoeken iets op, al bereikte de glimlach haar ogen amper. Hoewel Grayson het voor een kort moment geprobeerd had, lukte het hem niet om zich volledig in te beelden hoe het moest zijn dat iemand die je zo goed dacht te kennen een compleet vreemde bleek te zijn nu zijn ware aard te boven is gekomen. Hij vermoedde dan ook dat Doe verschillende mensen hiermee diep had weten te raken — op welke manier dan ook; los van de vele slachtoffers die hij gemaakt had. “Ik hoop niet dat je naar Oakton bent verhuisd voor de vredige rust.” Grayson glimlachte heel even en deed opnieuw een poging de blondine op een subtiele wijze iets af te leiden. “Vredige rust alleen lijkt me ook weer saai.”
          ”Shoot, sorry Saf — ik was helemaal vergeten dat je geen koffie drinkt.”
    Als een stille wervelwind was de jonge serveerster bij hun tafeltje komen staan en sloeg ze haar notitieboekje open, waarbij ze haar blik schaamteloos zijn kant in had geworpen. Grayson keek echter naar de jonge vrouw voor hem, met wie hij tenslotte afgesproken had wat te gaan drinken. Hij was niet vies van wat vrouwelijke schoon en de aandacht die daarbij kwam kijken, maar op dit moment had hij er niet de interesse naar. Zijn hoofd was gevuld met een hoop informatie — nieuw en oud — waardoor hij de nood had aan wat afleiding; ondanks dat zijn werkelijke taak was om op een subtiele wijze te blenden in de naaste kring van Doe zelf. Dit lukte hem het beste als hij zijn werk thuis liet en een normaal ritme oppakte.
          ”Wat kan ik voor je inschenken, sugar?”
    “Doe maar een cappuccino, alsjeblieft,” reageert Grayson op de serveerster terwijl het hem lukt haar van een vriendelijke blik te voorzien. De haast gretige blik waarmee de jonge vrouw naast hem stond gaf Grayson dusdanig een ongemakkelijk gevoel dat hij subtiel iets op zijn stoel verschoon. Het was beslist geen lelijke vrouw, maar al die nieuwsgierige blikken werden hem langzaamaan iets te veel. Een kleine vorm van opluchting rolt dan ook door hem heen al de serveerster zijn bestelling opschrijft, waarna ze heupwiegend verdwijnt. “Sorry daarvoor,” klinkt het algauw van Saffrina. Een tikkeltje verward kijkt Grayson de blondine aan, die op haar beurt lichtjes haar schouder een keer ophaalt. “Ik was vroeger nogal een einzelgänger. Niet echt het type dat koffiedates had. Ik bedoel,”gaat ze verder. “’ik neem echt niet elke verdwaalde jongeman in nood mee naar Suzie's Diner. Hoe bevalt het leven je hier?”
    Wanneer de serveerster weer heel even verschijnt om zijn bestelling, samen met een paar broodjes te plaatsen, kijkt Grayson voor een paar tellen bedenkelijk voor zich uit. Hij was hier nog niet zo lang geleden met zijn ouders heen verhuist en hoewel het voornamelijk maar één echte reden betrof, was het hen wel gelukt er tot op heden een echt thuiskomen van te maken. Door het werk echter — en alles wat daar bij was komen kijken — was hij de eerste dagen minder gefocust geweest op al het andere; hetgeen waar hij juist nu de tijd voor was gaan nemen.
          ”Tot nu toe bevalt het nog goed,” brengt hij daarom dan ook uit. Het was het meest simpele antwoord wat hij kunnen geven, maar het was er tevens een die berust op waarheid. Oakton was geen verkeerd dorp om in te wonen; er heerste vriendelijkheid, oprechte interesse jegens elkaar en een goede samenleving. De waren echter getekend door de gebeurtenissen die het dorp nu in zijn greep hield. “Het is hier rustig wonen, de mensen zijn vriendelijk en vooral onze buren zijn erg relaxed.” Een oprechte glimlach wist zich op Graysons lippen te vormen. In een korte tijd had hij met zijn buurjongen al een goede start van een vriendschap weten te creëren, en hij mocht de jongen dan ook oprecht. Hij was eveneens ook een van de eerste geweest die klaar had gestaan om hen te helpen met uitladen, op de dag van hun aankomen.
          ”Mijn werk als welkomstcomité zit er pas op als je deze hebt geproefd. Geloof me: niets verslaat deze kaneelbroodjes.”
    Grinnikend keek Grayson toe hoe Saffrina een hap nam van één van de kaneelbroodjes, waarbij ze haar vingers letterlijk aflikte. Hierdoor alleen al kon hij de broodjes niet laten voor wat ze waren — wat nog losstond van het feit dat er een heerlijke geur vanaf leek te komen en ze er erg uitnodigend bij lagen. “Hier kan ik dan geen nee tegen zeggen,” lachte hij zachtjes en pakte een broodje van de schaal af, om er vervolgens een hap van te nemen. De zoetigheid van het broodje verspreidde zich direct in zijn mond, waardoor een tevreden hum in zijn keel borrelde. “Je hebt gelijk,” sprak Grayso weer, eens zijn mond leeg was en alvorens een nieuwe hap te nemen. “Die dingen zijn verdomd lekker.”
    Met een schuine blik keek hij van zijn broodje naar de blondine voor hem, waar aan hij al gauw kon zien dat haar gedachten afdwaalde. De oorzaak daarvan was nog altijd niet moeilijk te raden. De gespannen sfeer in de Diner verraad het al, zodra je weer even terug bij het heden was en de gespannen uitdrukkingen op vele gezichten waren daar een extra toevoeging aan. “Waren jullie goed bevriend? Jij en Ash?” vroeg hij voorzichtig. “Als je niet wil hoef je niks te zeggen,” voegde Grayson er vervolgens gauw aan toe. Hij kon het tenslotte begrijpen als ze van mening was dat het hem niks aanging, hij hoopte alleen maar dat ze er iets over kwijt wilde.



    [Het is echt een flutpost, moet even inkomen weer]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Isaac Thorpe
    23 | (ex)best friend | at the park | with Camilla & Alexis

          ''Voor je daar iets op zegt, Alex,'' begon Camilla ineens waardoor hij wat verbaasd op keek. Hoewel hij ook niet had verwacht dat Camilla hélemaal niks zou zeggen, had hij ook niet verwacht dat ze tussen hen in zou komen en zich met hun zou bemoeien. Niet dat hij het vervelend vond maar hij had geen andere benaming voor wat ze nu deed.
          ''wil ik heel eventjes iets weten. Waarom heb jij Isaac gevraagd om te komen? En waarom ben jij gekomen? Is het omwille van Ash Doe? Of is het meer dan dat en was dit, sorry, een excuus dat jullie nodig hadden?'' Isaac klemde zijn kaken op elkaar om niet uit te vallen - dat verdiende Camilla niet.
          ''Ik.. Ik heb Isaac geroepen omdat ik niet meer uit de voeten wilde maken wanneer het over.. Ash gaat. Geloof me, ik heb het zes jaar geleden geprobeerd en is niet goed afgelopen,'' Een ongelovig lachje rolde over zijn lippen en hij schudde zijn hoofd lichtjes. Goh, fijn dat ze daar dan toch zelf achter was gekomen.
          ''Ik weet dat het oneerlijk was wat ik zes jaar geleden bij je had gedaan, Isaac. Alleen zou je niks aan mij hebben. Ik was emotioneel wrak – nu nog steeds – maar ik weet nu wel veel beter en hoe ik het moet handelen, denk ik. Is het misschien fijner als we dit, met wat alcohol doen?”
          Voor een paar seconden staarde Isaac alleen maar naar zijn handen en focuste hij zich op zijn ademhaling om niet uit zijn slof te schieten. Beide dames verdienden dat niet. Alhoewel, als het om Alexis ging dan was hij daar niet helemaal zeker van.
          ''Gaan jullie maar,'' mompelde hij terwijl hij al overeind kwam. ''Ik heb wel wat beters te doen.'' Het was gelogen en Camilla zou dondersgoed weten dat het een leugen was - hun plan was immers om vandaag de hele dag te gaan gamen - maar stiekem hoopte hij dat Camilla hem gewoon zou laten gaan.
    Zonder een antwoord af te wachten, viste hij zijn telefoon uit zijn zak om berichtjes te lezen en te beantwoorden.
    From Easton: Ik weet het niet, je weet het nooit met die asshole.
    From Dakota: Wat heeft die idioot in Washington nu weer gedaan?
    From Vic: Heel eerlijk? Niet bepaald. Jij?
          > Easton: Take a deep breath.
          > Dakota: Ontsnapt. Waar ben je in hemelsnaam?
          > Vic: Niet echt. Gezelschap nodig?
          > Liv: Ben je alleen?
    Hij drukte nog snel op verzenden en keek op naar de twee dames maar schudde enkel zwijgend zijn hoofd. Zijn telefoon duwde hij weer in zijn broekzak. Kon hij het wel maken om gewoon weg te lopen nu? Het voelde wat stom tegenover Camilla maar hij was te bang dat hij ineens uit zijn slof zou schieten en zij er slachtoffer van zou zijn. Wat besluiteloos bleef hij dan ook staan. Misschien, met wat geluk, accepteerden de dames het gewoon en lieten ze hem alleen.

    CAMMIE
    21 - Newbie - Parc - Isaac & Alexis - Outfit

    Heel even leek het te lukken. Goed, de twee keken allesbehalve blij met haar vragen - het was nogal confronterend, daar was ze zich van bewust - maar Alexis leek echt moeite te doen om een goed antwoord te geven. En dan kwam de vraag over de alcohol. Cammie fronste. Ze wilde iets zeggen, maar wist even niet wat. Er klemde iets in haar borstkas, iets dat niets met de hele situatie in Oakton te maken had. Iets wat geen van hen kon gebruiken.
          "Gaan jullie maar. Ik heb wel iets beters te doen," zei Isaac, terwijl hij recht stond. Cam kwam ook overeind, haar paardenstaart slingerde heen en weer bij de beweging.
          "Ik drink niet," zei ze zachtjes, met een verontschuldigende glimlach naar Alexis. Dan draaide ze zich naar Isaac, gekwetst, en ze deed haar mond open. "Eh." Ze klapte haar kaken weer op elkaar, beet per ongeluk in haar lip en voelde hoe ze weer rood werd. Ze was hier niet goed in, helemaal niet. "Sorry," zei ze daarom, in plaats van al haar redeneringen en zelfs een verwijt - hij kon haar toch niet meesleuren en dan laten zitten?
          Ze zakte weer neer op het bankje en speelde nerveus met een pluk van haar haar. "Ik weet niet hoe het voor jullie is. Ik mag me niet bemoeien," mompelde ze. "Sorry." Ze voelde haar gsm trillen. Normaal zou ze het ding laten zitten waar het zat, zeker in een situatie zoals deze, maar vandaag leek het haar beter om toch even een blik te werpen. Het was Easton. Een golf van medelijden, voor Easton, voor Isaac, voor Alexis, voor al die anderen, spoelde over haar heen. Ze voelde tranen prikken, dus snoof ze haar neus en knipperde het weg. Ze huilde makkelijker voor een ander dan voor haarzelf, maar daar had niemand wat aan. Snel tikte ze een berichtje terug.

    To EASy TONic:
    Need a hug?

    Ze twijfelde of ze zich wel met iemand anders zou bemoeien. Het is niet dat ze hier een schitterende bijdrage leverde, maar ze had behoefte aan een knuffel. Easton gaf haar altijd een gevoel van veiligheid, van weten wat haar te wachten stond. Hoewel, ze kon zich inbeelden dat Easton niet in zo'n beste bui was. Ze hield niet van kerels in een niet zo'n beste bui. Ze zuchtte.
          "Ik denk wel dat, whatever er ook gebeurd is of wat er zal gebeuren, jullie echt eens moeten praten." Ze pauzeerde even, en blikte naar Alexis. "Best zonder alcohol." Ze zette haar voeten mee op het bankje en sloeg haar armen om haar knieën. Haar gsm bungelde in één hand.


    Mijn brein breint zoals het breint.

    Saffrina Pontmercy
    Law & Astronomy student • 22 • Outfit • @ Suzie's Diner w/ Grayson










          Saffrina blijft dezelfde krul om haar wijsvinger draaien, haar ogen afwisselend op Grayson en haar telefoon richtend. Ze blijft zichzelf afvragen wat dit met Oakton zal doen — hoe het verleden opgerakeld zal worden en haar broertje Leander ermee geconfronteerd zal worden. Het nieuws is als een donkere stormwolk die over het stadje trekt en gevoelens meebrengt waarvan Saffrina dacht dat ze deze nooit opnieuw zou hoeven doorstaan. Ze zal nooit de blik in zijn ogen vergeten toen hij op het nieuws was vlak na zijn arrestatie. Er kruipt kippenvel over haar armen omhoog tot Grayson haar uit haar malende gedachtenstroom weet te halen door haar gelijk te prijzen. Een kort moment staart ze hem puzzelend aan, maar dan realiseert ze zich dat hij op de kaneelbroodjes doelt en komt er een grote glimlach tevoorschijn op haar lippen die haar gezicht ontdooit.
          Als haar telefoon voor een zoveelste maal zoemt, draait ze hem om zodat ze het geluid uit kan zetten. Moreel gezien wil ze iedereen terug SMS'en en de gemiste oproepen afgaan — maar Saf heeft een grondige hekel aan SMS'en en bovendien heeft ze, ondanks de bijna absurde gang van zaken, een afspraak in het hier en nu. Saffrina voelt bijna een vlaag van triomf door zich heen trekken wanneer ze zich beseft dat ze Ash Doe niet het genoegen zal gunnen om haar leven te ontregelen. Ze is geen zeventienjarige tiener meer.
          Hou je sterk. Ben er vr je ♥
    Haar ogen gaan even over de laatst binnen gekomen SMS, met afzender Cammie, waarna ze toch besluit haar misnoegen opzij te schuiven om in ieder geval op één persoon te reageren.
    To: Cammonball
    Morgen spreken? Bel je later! Koffiedate. :$

    Saffrina laat haar telefoon in haar tas verdwijnen en maakt hiermee de keuze om haar aandacht enkel nog op Grayson te richten. Deze lijkt te begrijpen waar haar gedachten zijn, te beoordelen aan de manier waarop hij de stilte zijn beloop laat gaan. Ze pakt nog een kaneelbroodje van het bord, de afleiding van de glazuur aan haar vingers gebruikend als een kleine ontsnapping aan haar gedachten, wanneer er een nieuwe newsflash door de Diner trekt.
          ‘Er is een lijk ontdekt in een studentenkamer van de universiteit van Portland. Het zou om een student gaan. De doodsoorzaak is nog niet vrijgegeven. Een connectie met Ash Doe, de onlangs ontsnapte seriemoordenaar, is nog niet uitgesloten of bevestigd.’
    De ernstige toon van dezelfde nieuwslezeres als eerder, zorgt ervoor dat de kleur binnen enkele seconden volledig uit haar gezicht is getrokken en Saffrina het kaneelbroodje met een bijna mechanische beweging terug op het bord legt. De plotselinge vlaag van misselijkheid heeft alle trek in de zoetigheid als sneeuw voor de zon laten verdwijnen.
          ‘Waren jullie goed bevriend? Jij en Ash? Als je niet wil hoef je niks te zeggen.’
    Ze knippert meermaals, bijna alsof ze Grayson voor het eerst echt in zich opneemt, waarna er een kleine frons tussen haar wenkbrauwen verschijnt. Het is een heel humane vraag. Onder deze omstandigheden absoluut geen vreemde. Toch is er iets, iets waar Saffrina niet direct haar vinger op kan leggen, wat de vraag een dubbele lading geeft.
          ‘Ash Doe is één van de redenen waarom ik rechten ben gaan studeren,’ Saffrina vouwt haar vingers op het tafelblad, voornamelijk om zichzelf een houding te geven, ‘hij heeft me ook een ding of twee geleerd over mensen. Wat doe jij in het dagelijks leven, Grayson?’


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    ROSALINA PARKER-FERNÁNDEZ
    22 — (ex-)vriendin — Easton



    Rosa was al halverwege met het opentrekken van haar portier, maar deze werd niet veel later weer dichtgeslagen. Ze keek op naar Easton, die toch diep zuchtte. 'Nee, Rosa — het spijt me. Ik... Ik ben panisch, oké? Die vent heeft voor zo ontzettend veel ellende gezorgd en nu...' Hij zweeg vrijwel direct weer en stilletjes keek Rosa naar de man die tegen haar auto aan zakte en op de grond ging zitten. 'Ik ben bang en dat haat ik.'
          Ergens was Rosa het met hem eens. Ze was zelf ook bang. Bang dat hij haar wat aan zou doen, zelfs na die lange tijd die ze samen door hadden gebracht. Ze kon nog altijd niet echt geloven dat ze eigenlijk nooit iets door had gehad. De aanklacht tegen hem was zo immens en er gingen verhalen rond dat het aantal moorden misschien wel het drievoudige van het eerstgenoemde cijfer was. Ze bleef zwijgen en schudde haar hoofd in zichzelf. Iedereen in Oakton keek haar nog altijd met een scheve blik aan, haast alsof ze medeplichtig was aan het aantal moorden. Als ze had geweten wat Ash had gedaan... ze wist niet eens wat ze dan had gedaan. Ze durfde haar mond wel tegen hem open te trekken, maar hem confronteren met iets serieus als dit? Nee, dat zou ze waarschijnlijk niet gedaan hebben. En niemand anders in Oakton had het wel gedaan, bedacht ze zich. Ze konden wel vies naar haar staren, maar toen zij het hoorden, waren zij net zo verrast als zijzelf. Niemand had het door.
          Aan de andere kant voelde Rosa een gemis als ze terugdacht aan haar tijd met Ash. Nee, het was echt niet perfect en ze hadden hun ruzies gehad, maar ze was niet vergeten hoe hij haar had laten voelen (niet alleen tussen de lakens...). Ze zuchtte weer en schudde die gedachten van haar af. Zo mocht ze zich niet voelen, had ze zich al jarenlang voorgenomen. Ash was een moordenaar... hij had verschrikkelijke dingen gedaan waarvan ze de negentig procent van de details niet wist en niet eens wilde weten. Ze stond nog altijd roerloos naast haar auto te kijken naar Easton, die daar op de grond zat en kort in zijn telefoon keek. Waarschijnlijk stond zijn telefoon net zoals die van haar al sinds het nieuws uitbrak roodgloeiend. Iedereen wilde er wat van zeggen, iedereen wilde de rest laten weten wat er gebeurd was.
          Uiteindelijk zakte Rosa moedeloos naast Easton neer op de grond. Het was niet al te warm, maar voor november was het warm genoeg. Het liefst wilde ze een echte winter, zoals ze in geen jaren gehad hadden. Ze wilde in Stanford in een dikke deken kruipen en dagenlang in haar dorm room zitten en series kijken. Of ze wilde naar New York vliegen en daar in de sneeuw door de stad lopen. Ze wilde gewoon weg van dit gedoe. Ze sloot haar ogen toen ze haar achterhoofd tegen haar auto liet rusten en een diepe zucht slaakte. Ze zat naast Easton in de zon en even leek het een normale novemberdag. Geen wolkje aan de lucht, alsof er werkelijk niets kon gebeuren. Alsof Ash niet ineens weer vrij rondliep en heel waarschijnlijk op weg was naar Californië.
          'Ik weet niet wat ik moet doen,' mompelde Rosa uiteindelijk toen het minutenlang stil was geweest tussen het tweetal. Ze staarde naar haar handen in haar schoot en veegde wat denkbeeldige stofvlokken van haar broek. De neiging om terug te rijden naar Stanford was groter dan het in jaren was geweest. Ze hoefde haar familie niet te zien, niet na dit debacle. 'Verdomme, ik wil niet terug naar Oakton,' verzuchtte ze. Een tijd was ze ontspannen geweest. Ze had gelachen, gefeest, ze had vrienden gemaakt en ze had haar lessen gevolgd op de universiteit van haar dromen. Het was vrijwel perfect geweest. Maar nu... Ash had haar leven en toekomst in Oakton verpest, en nu begon hij ook haar nieuwe leven in Stanford te verzieken. Het moment waarop hij haar die telefoon had gegeven had eigenlijk al een keerpunt moeten zijn in hun relatie. Ze had die nooit moeten accepteren. Het was beter geweest als ze die telefoon terug had geweigerd, had teruggegeven of zelfs weg had gegooid toen hij eenmaal aangehouden was. Ze leunde opzij en legde haar hoofd even tegen Eastons schouder aan.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    A L Σ X I S • S M I T H

    22 • ex-bestfriend • @ the park • w/ Isaac & Cammie • outfit

          Verontwaardig keek Alexis toe hoe de jongen bot reageerde. Oké, hij hoefde niet per sé op haar voorstel in te gaan, maar Alexis probeerde echt een poging om het goed te maken. Misschien vond hij het geen moeite waard en wilde hij gewoon zo snel mogelijk weg? Dat werd ook snel bevestigd toen Isaac weer overeind kwam. Een afgepeigerde zucht ontsnapte tussen haar lippen terwijl ze tegen de rugleuning leunde. Ze wist echt niet meer wat ze moest doen. Ze onderdrukte de neiging om Isaac te vragen wat hij met wraak bedoelde. Echter wist ze niet of dit het juiste moment was gezien het leek alsof Isaac elk moment op zijn poot kon spelen.
          Misschien was het toch beter om dit niet te pushen? Ze waren niet meer dezelfde personen als zes jaar terug, toen ze nog minderjarig waren. Zoals Alexis niet meer de zestienjarige meisje was, was Isaac ook niet meer de zeventien jarige jongen. Misschien was het toch beter om het gewoon zo te laten?
          “Ik drink niet,” hoorde ze Cammie dan zachtaardig waarop Alexis haar aandacht op haar vestigde. Door haar wenkbrauwen lichtjes naar elkaar toe te trekken, ontstond er een frons in Alexis' voorhoofd terwijl een kleine glimlach op haar gezicht tevoorschijn kwam. “Mag ik vragen waarom?” vroeg Alexis oprecht geïnteresseerd. Het was wel fijn om even over iets anders te hebben dan Ash. Doch duurde het niet lang, want al snel zag Alexis rode vlekken op Cammies wangen tevoorschijn komen. “Sorry, ik weet niet hoe het voor jullie is. Ik mag me niet bemoeien. Sorry,” verontschuldigde Cammie zich waarop Alexis even niet wist wat ze moest doen noch zeggen. Ze was zo onschuldig als een pasgeboren kind waardoor Alexis hart ietwat zachter werd.
          “Je hoeft je niet te verontschuldigen,” begon Alexis met een welgemeende glimlach om haar gerust te stellen. “Je probeert het goed te praten en dat waardeer ik echt.” Hoewel Alexis niets verkeerds had gezegd, voelde ze zich schuldig tegenover Cammie. Ze hoefde niet eens te komen, maar toch was ze voor haar vrienden in deze moeilijke tijden.
          “Ik denk wel dat, whatever er ook gebeurd is of wat er zal gebeuren, jullie echt eens moeten praten. Best zonder alcohol.” Damn it. In ongemakkelijke situaties – zoals deze – greep Alexis altijd snel naar de alcohol. Als ze bijvoorbeeld nu wat meer in haar systeem had, zou het de situatie ietwat verlichten. Alexis besloot maar even haar vader te verblijden door te vermelden dat ze ongedeerd was. Ze scrolde de berichten van zijn bezorgde vader door, totdat haar kijkers bij het woord ‘lijk’ bleef hangen.

          < Oldie: Er is een lijk ontdekt in Portland, Alexis. Ze hadden die monster daar ook gesignaleerd.
          < Oldie: Wees alsjeblieft voorzichtig.

          Angstig boorde Alexis haar tanden in haar onderlip. Ze was even de tel kwijt hoe vaak ze die zin had gelezen. Ash zou toch niet meteen iemand vermoorden? Alhoewel.. Hij was zes jaar opgesloten, misschien had hij het gevoel gemist? Godver. Alexis voelde zich al misselijk door die gedachten en het bloed trok uit haar gezicht weg. Ze surfte meteen naar het meest recente nieuwssite waardoor ze ontdekte dat het was nog niet zeker was of de student één van Ash's slachtoffer was, maar toch zorgde het voor dat haar hart in haar borstkas sneller begon te bonken.
          “Er is een lijk ontdekt in Portland, een student. Het is nog niet zeker wie de dader is, maar gezien ze zijn naam in het nieuws vermelden, denk ik dat ze het toch vermoeden dat hij het heeft gedaan,” deelde Alexis zuchtend mee. Het was een tijdje geleden dat ze zulk nieuws volgde. “Zeg, wat bedoelde je eigenlijk met ‘als er iemand bang zou moeten zijn voor zijn wraak – dan ben ik dat, en niet jij’? Waarom zou Ash wraak nemen op jou?” vroeg Alexis uiteindelijk. Hoewel ze in het begin twijfelde, schroeide de vraag – deels door het nieuws – als een oplaaiend vuur in haar mond terwijl ze de jongeman met een serieuze blik aankeek.

    Ash Doe
    23 - The serialkiller - Portland, Maine


    Hij sjokte door de sneeuw. Het spul was redelijk nieuw voor hem, en hij had er meteen al een gloeiende hekel aan. Maar hij moest verder. Hij was niet zo stom om het vliegtuig te nemen, dus hij zou nog wel even onderweg zijn.
          Dat hij naar het zuiden zou gaan, dat stond vast. Jammer dat het voorspelbaar was, natuurlijk, maar hij zou niet van gedachten veranderen.
    Hij zou eerst dwars naar het zuiden gaan en dan de grens volgen, tot in Oakton. Natuurlijk was het stom, dat stomme stadje zou hyperalert blijven zolang hij niet achter tralies - achter glas - op het nieuws zou verschijnen. Als hij pech had, het hele land zelfs. Ging er geen film over hem uitkomen?
          Hij meende zich te herinneren dat Jonah, de jongste uit zijn persoonlijke team van psychoseuten, iets over een filmploeg had vermeld. Soms vertelden ze hem dingen. Meestal niet. Hij kon zich wel nog heel goed de zes documentairemakers herinneren. Gefrustreerde schijters.
          Maar goed, hij moest naar Oakton. Niet voor de mensen, om hen gaf hij geen fuck, positief of negatief. Nee, voor zijn spullen. Hij had ze niet gezien op het proces, dus hij nam aan dat alles nog veilig onder de vloerplanken van zijn oude kamer lag.
          Toen hij voor de eerste keer geadopteerd was, hadden zijn eerste ouders - hij kon hun gezichten niet herinneren, maar wel hun geschreeuw - alle informatie over hem meegekregen. Dat document hadden ze in een kistje gestopt en aan hem gegeven. Doorheen de jaren werd het bijgevuld met foto's en andere documenten. Na de rottige familie die hem gedumpt had en die bijna het kistje niet wilden teruggeven, begon Ash het te verstoppen. Goed te verstoppen. Het was het enige dat hij niet wilde kwijtraken. Daaraan denken maakte hem... Ongemakkelijk.
          En als hij daarvoor terugging, kon hij ineens kijken of Rosa zijn telefoon nog had. De foto's en filmpjes waren geen kostbaar bezit, maar konden wel vervelende gevolgen hebben. Doodstraf of weeral uren van zinloze ondervraging, want er stonden mensen op die het gerecht niet kende of aan hem had gelinkt. Erg vervelend.
    En toch hoopte hij dat ze het ding niet had weggedaan. Er stond ook een deel foto's op die niet in het kistje zaten. En hij had die nodig. Niet als herinnering, maar als bewijs dat hij echt was. Dat de wereld echt was. Dat hij en alles om hem heen echt bestonden. Dat hij niet zo leeg was.
          Misschien moest hij eens bellen. Of het niet tevergeefs was. Californië was nogal ver, hij kon ook eerder de grens over gaan.
    Met het plan in zijn hoofd en smeltende sneeuw in zijn schoenen, stapte hij moeizaam verder. Hij had echt een schijthekel aan het spul.


    Mijn brein breint zoals het breint.

    EASTON COVINGTON

    23 • FIRST ACCUSED OF THE MURDERS • @ BAR, PARKING • & ROSA
          Easton ziet Rosa vanuit zijn ooghoeken eveneens langzaamaan op de grond glijden, waarna hij zucht en zijn blik opnieuw op zijn telefoon richt. Cammie heeft gereageerd, waardoor hij zijn rechtse mondhoek de hoogte in voelt glijden. Cammie scheen die uitwerking regelmatig op hem te hebben, juist op de momenten dat hij het nodig had.

          > The Cammster Cuddler • More like a billion, plz.

          Alhoewel Cammie hem beter laat voelen, wordt Easton opnieuw overspoeld met angst wanneer hij op 'verzenden' heeft gedrukt. Wat als Doe weer achter een meisje aan zou gaan waar hij mee. . . Nee. Easton staat zichzelf niet toe opnieuw aan Brianna te denken — daar heeft hij zich nachtenlang voldoende mee gepijnigd.
          'Ik weet niet wat ik moet doen. Verdomme. Ik wil niet terug naar Oakton.' Easton maakt een instemmend geluid, maar woorden komen niet over zijn lippen. Wat kan hij Rosa vertellen? Dat hij eveneens niet terug wil gaan naar huis? Dat zij het grootste gedeelte van het jaar nog kon ontsnappen aan Oakton, terwijl hij die tijd gedwongen was gebleven? Daar wordt niemand beter van. Easton is inmiddels gewend aan de scheve gezichten, maar dat betekent echt niet dat het er makkelijker op is geworden.
          'Ik wil ook nooit terug,' mompelt Easton zachtjes, terwijl hij met zijn sneaker tegen een losliggend scheentje trapt. 'Doe heeft meer levens kapot gemaakt dan hij denkt,' gromt hij er dan zachtjes achteraan. Easton kan urenlang slaan tegen de bokszakken in de sportschool — maar zijn haat en woede jegens Doe wordt nooit ofte nimmer bekoeld. 'Misschien valt alles wel mee? De laatste keer dat je terug was, is al even geleden, niet waar?'
          Easton kijkt even naar zijn telefoon, maar ziet geen berichten van de belangrijkste personen in zijn leven. Desalniettemin is hij bezorgd om wat ze zou kunnen overkomen.

          > Jules • You okay, baby sis?



    •

    Dakota Pruitt
    22 • Student & Balletdancer • Archrival Ash • Let's talk dogs, baby! • Vic's House • Vic

    Vic zag er anders uit dan anders, maar ik kon mijn vinger er niet echt op leggen. Misschien was hij naar de kapper geweest of had hij een zware dag op z'n werk gehad. Ik stapte binnen met Casey naast me, die net iets rustiger werd, maar niet veel. Ik liep rustig de gang in, maar Vic bleef ratelen. Dit was ik niet van hem gewent, net als mijn mobiel die bleef zoemen. Ik was beter opgevoed dan om in gezelschap op mijn mobiel te gaan zitten, zeker omdat ik een oogje op mijn druktemaker moest houden. "Het is prima, Vic. Als jij wat wil drinken, doe ik mee, maar anders hoef je niet speciaal voor mij naar de keuken." Ik liep maar snel met Casey door naar de tuin. Nu hij zo druk was, wilde ik hem niet te lang in een ruimte zijn waar zoveel geuren van andere dieren hingen. Hij bleef een hond met een sterk instinct. Buiten ging ik op mijn hurken zitten en aaide Casey over zijn hoofd, in de hoop hem zo wat af te leiden en te voorkomen dat hij te ruw om zou gaan met Vic's apparatuur. Ik keek schuin omhoog naar de fotograaf. "Is er trouwens iets? Je lijkt een beetje van je apropos." Ik duwde Casey wat uit mijn gezicht, zodat hij mij niet over mijn wang zou likken. Dat was echt heel vies een hond die je in je gezicht likte. Ik viste een van zijn speeltjes uit mijn tas. Hij sprong er meteen naar en beet zich erin vast. Ik wiebelde er wat mee om hem bezig te houden, maar hield mijn aandacht vooral op Vic.
    "Waar wil je hem trouwens hebben? Als je het niet erg vindt laat ik voor de eerste shots wel zijn riem aan, voor het geval dat." zei ik met een glimlachje. Ik had geen idee hoe Casey zou reageren op de rook, of hoe hij zich vandaag zou gedragen en in hoeverre hij zou luisteren naar instructies. Als hij te opgewonden was, was dat nog altijd wel lastig. Gelukkig voor hem had hij een leuk koppie, maar soms was het ook enorm irritant. Ik haalde een hand door mijn haren en wachtte op antwoorden en instructies. Intussen kon ik Isaac's berichtje toch niet helemaal van me afschudden. Zou er echt iets zijn? Ik hoopte van niet, maar wat kon er nu zijn? Er gebeurde letterlijk niets in dit dorp, zeker niet sinds Ash achter slot en grendel was verdwenen om daar weg te rotten. Misschien was het iets op de universiteit of had Trump weer iets stoms gedaan. Ik kwam er vast wel op tijd achter en het was vast niet levensbedreigend. Anders belde hij wel. Misschien als alles goed ging zou ik zo even kijken of ik een reactie had, maar met een drukke hond en een Vic die erg raar deed, had ik even geen handen vrij of aandacht over voor mijn mobiel.


    If you're beautiful, you're led to believe that you can't also be smart. But you can be fun and fit and social and be really smart. And the smarter you are, the more capable you'll be to handle whatever challenges come up in life.

    [ bericht aangepast op 18 jan 2019 - 17:27 ]


    Bowties were never Cooler

    ROSALINA PARKER-FERNÁNDEZ
    22 — (ex-)vriendin — Easton

    'Ik wil ook nooit terug,' antwoordde Easton vrijwel direct. Rosa sloot haar ogen weer en genoot kort van het zonnetje op haar gezicht. Ze voelde zich ronduit beroerd. De dag was begonnen als die ervoor, behalve het half ingepakte koffertje dat onder haar bed lag. Die koffer gaf aan dat het tijd was om de campus even te verlaten. Ze had een bericht van haar moeder gekregen met de vraag hoe laat ze thuis zou zijn, maar verder was het een normale dag geweest. 'Doe heeft meer levens kapot gemaakt dan hij denkt,' voegde Easton toe aan zijn eerdere gebrom en ze keek opzij. Toch wendde ze haar blik al snel weer af. Het voelde raar om terug te gaan met het idee dat Ash weer op vrije voeten was. Dat was natuurlijk niet helemaal de bedoeling geweest, maar het leek heel even alsof het weer als voorheen was. Voor zijn arrestatie. Soort van.
          'Ik denk dat het hem gewoon niets kan schelen,' antwoordde ze op zachte toon.
          'Misschien valt alles wel mee? De laatste keer dat je terug was is al even geleden, niet waar?' merkte Easton toen op en Rosa zuchtte vrijwel direct diep en ze trok haar benen op, waarna ze haar armen rond haar knieën sloeg.
          'Dat ik niet terug kwam, had een goede reden,' zei ze. 'Ze weten dat Ash vrij rondloopt en ze zullen me de komende dagen blijven vertellen dat ze altijd wisten wat voor mens Ash nu eigenlijk was en dat ik maar niet moet denken dat hij ooit van me hield,' herhaalde ze de woorden die haar ouders haar de afgelopen jaren bijna dagelijks hadden gezegd. Ze sloot haar ogen weer. 'Het zou me niet eens verbazen als ze weigeren me terug naar Stanford te laten gaan.' Dat zou ze echt niet aan kunnen. Haar studie betekende alles voor haar. Haar ouders waren geen cent kwijt aan haar school door de beurzen die ze had gekregen. Weer zuchtte ze. 'Het liefst draai ik gewoon om.'

    [ bericht aangepast op 18 jan 2019 - 19:44 ]


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    Isaac Thorpe
    23 | (ex)best friend | at the park | with Camilla & Alexis

          ''Ik drink niet,'' Fuck. Dat was hij vergeten. Camilla dronk niet dus hij zou hier niet mee weg komen. Zodra hij een blik op Camilla wierp, voelde hij zich meteen schuldig. Haar wangen waren zo'n beetje knalrood terwijl ze zich verontschuldigde - wat nergens voor nodig was.
          ''Mag ik vragen waarom?'' Opnieuw onderdrukte hij een zucht en beet hij op zijn lip.
          ''Ik weet niet hoe het voor jullie is. Ik mag me niet bemoeien, sorry.'' Isaac schudde zijn hoofd eens maar Alexis was hem al voor - waardoor hij voor nu besloot om zijn mond te houden.
          “Je hoeft je niet te verontschuldigen, je probeert het goed te praten en dat waardeer ik echt.” Hij had het waarschijnlijk op een hele andere botte manier gezegd. Misschien was het dan ook beter dat Alexis het zei.
          “Ik denk wel dat, whatever er ook gebeurd is of wat er zal gebeuren, jullie echt eens moeten praten. Best zonder alcohol.” Hij duwde zijn handen in zijn zakken en zijn blik gleed van Alexis naar Camilla.
          ''Misschien heb je gelijk,'' mompelde hij uiteindelijk met tegenzin. Hij keek vervolgens toe hoe Alexis op haar telefoon zat en ineens haar mond open trok met een behoorlijk.. verontrustend bericht.
          “Er is een lijk ontdekt in Portland, een student. Het is nog niet zeker wie de dader is, maar gezien ze zijn naam in het nieuws vermelden, denk ik dat ze het toch vermoeden dat hij het heeft gedaan. Zeg, wat bedoelde je eigenlijk met ‘als er iemand bang zou moeten zijn voor zijn wraak – dan ben ik dat, en niet jij’? Waarom zou Ash wraak nemen op jou?”
          Isaac sloeg zijn blik kort neer, overwegend of hij nu gewoon weg moest gaan of Alexis de uitleg geven waar ze letterlijk om vroeg. Het probleem was alleen, dat tweede zou hem niet lukken zonder alcohol in zijn systeem. De alcohol gaf hem niet alleen genoeg moed om het hard op te vertellen maar het hielp hem misschien ook verwerken dat die klootzak was ontsnapt en er nu al een lijk was gevonden. Alles begon weer opnieuw.
          ''Daar heb ik eerst drank voor nodig, om dat uit te leggen aan je,'' mompelde hij terwijl hij op keek naar Camilla. ''Je hoeft niets met alcohol te nemen als je meegaat? Als je liever niet mee gaat - ook goed.'' Wat onrustig haalde hij zijn hand door zijn haren.
          ''Ik ben je al dankbaar dat je mee ging.'' Wat voorzichtig glimlachte hij - zijn ogen deden niet mee maar hij deed een poging om Camilla gerust te stellen. Zelfs al was dat nu niet aan hem om te doen - hij wilde haar niet kwijtraken hierdoor.
          ''Mijn huis? Anders zal ik eerst om moeten kleden,'' bij die woorden gebaarde hij naar de trainingsbroek die aan zijn heupen hing en hij glimlachte opnieuw wat moeizaam.

    [ bericht aangepast op 19 jan 2019 - 10:14 ]

    EASTON COVINGTON

    23 • FIRST ACCUSED OF THE MURDERS • @ BAR, PARKING • & ROSA
          'Ik denk dat het hem gewoon niets kan schelen.'
          Easton maakt een hard puffend geluid — dat is de understatement van het jaar. Doe kan alleen aan zichzelf denken, Rosa zou dat in ieder in moeten zien? Easton schudt zijn hoofd even — opnieuw twijfelt hij aan Rosa's gevoelens en het maakt hem lichamelijk ziek om te denken dat ze nog steeds positief over hem kan denken.
          'Dat ik niet terug kwam, had een goede reden. Ze weten dat Ash vrij rondloopt en ze zullen me de komende dagen blijven vertellen dat ze altijd wisten wat voor mens Ash nu eigenlijk was — en dat ik maar niet moet denken dat hij ooit van me hield. Het zou me niet eens verbazen als ze weigeren me terug naar Stanford te laten gaan. Het liefst draai ik gewoon om.'
          Easton voelt zijn wenkbrauwen langzaam in een frons glijden, waarna hij zich omdraait om Rosa aan te kunnen kijken. 'Maar. . . Wat je ouders zeggen, is toch ook zo?' begint hij dan langzaam. Rosa kan niet geloven dat Doe van haar hield, hij heeft verdorie tientallen personen vermoord — als het niet meer is. Easton zucht even en kijkt weer naar voren. 'Rosa, soms lijkt het alsof je nog steeds verlangt naar dat. . . monster. Ik zeg niet dat het zo is, maar het geeft een verkeerd beeld af jegens de gemeenschap, begrijp je?' Hetzelfde geldt voor de momenten dat Easton geweldadig gedrag vertoont heeft tijdens een woedeaanval — het was voor vele personen in Oakton een bevestiging dat het niet vreemd is dat hij als eerste schuldig werd bevonden aan de moorden.
          'Ze hadden die klootzak gewoon de doodstraf moeten geven,' mompelt Easton dan, wetende dat hij het niet meent. Alsnog, een simpele opsluiting was nooit ofte nimmer voldoende voor Doe.


    •

    ROSALINA PARKER-FERNÁNDEZ
    22 — (ex-)vriendin — Easton

    'Maar... Wat je ouders zeggen, is toch ook zo?'
          Rosa's hoofd schoot omhoog en ze keek Easton recht aan. Ging hij nu ook al beginnen?! 'Rosa, soms lijkt het alsof je nog steeds verlangt naar dat... monster. Ik zeg niet dat het zo is, maar het geeft een verkeerd beeld af jegens de gemeenschap, begrijp je? Ze hadden die klootzak gewoon de doodstraf moeten geven.'
          Ze gromde en wendde haar hoofd direct af. Ze wist ook wel dat hij ergens gelijk had, dat het verkeerd was om naar de momenten van vroeger te verlangen, toen alles nog normaal leek te zijn. In de tijd dat ze samen waren had Ash veel mensen vermoord en ze had het niet door gehad.
          'Jij weet net zo goed als ik dat hij iedereen om zijn vinger heeft gewonden,' siste ze toen, terwijl ze weer kwaad naar de man naast zich keek. 'Mijn ouders moesten aan hem wennen, maar ze vonden hem aardig en charmant. Net als iedereen in dat verdomde kutstadje,' vloekte ze. Op dit soort momenten voelde ze de wanhoop en de woede toenemen. Ze haatte hoe schijnheilig iedereen zich gedroeg, alsof zij in de jaren dat Ash in Oakton had gewoond altijd al wisten wat voor vlees ze in de kuip hadden. Dat was niet waar en dat wist Rosa net zo goed als iedereen. Het was niet voor niets een enorme schok toen uiteindelijk Ash werd gearresteerd. Rosa haatte hoe hypocriet iedereen nu deed, zeker tegen haar en anderen die dichtbij Ash stonden. Niemand was dichterbij gekomen dan zij. 'Dit is de perfecte gelegenheid voor mijn ouders en iedereen in Oakton om weer naar buiten te brengen dat ze direct wisten hoe Ash in elkaar zat en dat ze hem nooit gemogen hebben,' sneerde ze. Uit pure frustratie stond ze weer op en trapte ze tegen een steentje aan. 'De fucking klootzakken.' Langzaamaan verdween de muur die ze had opgebouwd en ze voelde hoe ze elk moment in elkaar kon storten.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.