[RPG - 50] Animals [Speeltopic] - Speeltopics

---

⋅⋅⋅⋅⋅      ROLLEN                        BUNNIES      1 & 1 ⋮      Hopps ⋅ Mo ⋅ 18 ⋅ 2 ⋮      Inerys ⋅ Dantae ⋅ 29 ⋅ 5 ⋮      Forgarty ⋅ Oliver ⋅ 21 ⋅ 5 CATS      1 & 1 ⋮      Forgarty ⋅ Grayson ⋅ 32 ⋅ Zilver ⋅ 2 ⋮      JudithSuzann ⋅ Rayne ⋅ 25 ⋅ Goud ⋅ 3 ⋮      Writtenwords ⋅ Naam ⋅ Leeftijd ⋅ (Extra) ⋅ # DE VIJF      2 & 1 ⋮      Inerys ⋅ Alvera ⋅ 27 ⋅ Vos ⋅ Coördinator ⋅ 2 ⋮      Sombre ⋅ Eve ⋅ 25 ⋅ Ijseer ⋅ Chauffeur ⋅ 2 ⋮      Luftmensch ⋅ Bash ⋅ 26 ⋅ Wolf ⋅ Beul ⋅ 3 ⋮      Tiabeanie ⋅ Tobias ⋅ 30 ⋅ Jakhals ⋅ Tijd & Hacker ⋅ 3 ⋮      CarIyIe ⋅ Cas ⋅ 25 ⋅ Slang ⋅ Geld & mat. ⋅ 4

Politie radeloos na overval BBANKS vrijdag
De politie laat weten geen relevante sporen te hebben gevonden na de overval op de BBANKS (Hamletstreet, niv. 2). De Vijf klaarden de klus in amper drie minuten en hebben sindsdien niets meer van zich laten horen.

Opnieuw zwaar geweld niveau 0
Het voorbije weekend zijn zeker vijf incidenten waarbij (zwaar) geweld werd gebruikt gerapporteerd. Twee persoonlijke overval, twee winkels en één geval van zinloos geweld. Elk voorval kon gelinkt worden aan de Bunnies. Meer informatie in dit artikel.

Meer Bunnies gespot niveau 1
Ook op niveau 1 worden meer en meer konijnenmaskers gezien. Het geweld valt relatief gezien nog mee, maar de toenemende aanwezigheid zorgt voor onrust. Bewoners vragen zich af wat de stad hier wil aan doen, maar wij hebben nog geen reactie van de autoriteiten ontvangen.

Lewis Mortimer (43) zwaargewond teruggevonden
De CEO van het marketingbedrijf MakeIt! is na twee dagen zwaargewond teruggevonden in een loods op niveau 0. Anonieme getuigenissen spreken over al een langer bestaande connectie met de Cats, maar geruchten gaan dat ook De Vijf iets met de verdwijning te maken zouden hebben. Mortimer herstelt momenteel in het ziekenhuis en wil nog geen commentaar aan de pers kwijt.

[ bericht aangepast op 5 sep 2018 - 23:27 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Mine.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

MT.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

• 27 • Little Fox • De vijf • With ... •

Politie radeloos na overval BBANKS vrijdag.

Mijn lippen krulde zich op tot een tevreden glimlach, terwijl mijn blik het stuk nog een keer opnieuw las, waarbij mijn wijsvinger vederlicht over mijn lippen heen strook. Telkens weer raakte ik vervuld met een uiterst goed gevoel als dit soort stukken in het nieuws verschenen, wetende dat dit mijn — ons — werk was. Wederom was het gelukt in nog minder dan drie minuten. Bijna, bijna, was het een nieuw record te noemen, maar het kwam er nog net niet bij in de buurt.
      Ietwat afwezig plukte ik vervolgens aan een dun, van touw gevlochten, bandje om mijn pols. Ik haatte sieraden, vond het verschrikkelijk om ze te dragen en ik kon er dan ook geen cent aan uitgeven, maar het gevlochten bandje om mijn pols lag net iets anders. Alsof Junior het geweten had toen hij het me gaf, waarbij hij me nadrukkelijk had laten beloven dat ik het nooit af zou doen. Ik was zo slim geweest om hem die belofte blindelings te maken, waarbij ik hem een paar uur later al — zonder zijn weten — had moeten verbreken wilde ik mijn anonimiteit niet verliezen buiten De vijf. Het schuldgevoel had me direct bestookt, waarop ik hem al gauw weer terug om had gedaan zodra het kon. En nu zat ik alsnog vast aan een sieraad, hetgeen wat ik verschrikkelijk vond om te dragen
      Een diepe, zachte zucht verliet mijn mond terwijl ik achterover leunde in de stoel en mijn donkere kijkers ditmaal richten op een ander nieuwsbericht. Ik betwijfelde het ten zeerste dat een van de andere hier achter zou zitten, maar de vraag waar het vandaan kwam — of wie het dan op zijn geweten had — voedde mijn nieuwsgierigheid wel.
      Soepel duwde ik mezelf omhoog uit de lederen zetel en sloot de laptop door hem simpelweg dicht te klappen, wetende dat eens het scherm op zwart ging alles vergrendelt werd achter een streng wachtwoord; met grote dank aan onze lieftallige Tobias. Terwijl ik naar de drankkast liep om mezelf te trakteren op iets lekkers, brak ik zowat mijn nek over een voorwerp wat over de grond heen gleed.
      ”Stomme stofzuiger,” mompelde ik zacht mopperend en trok voor een paar seconde mijn wenkbrauw afkeurend naar het ding op. Het was niet moeilijk te raden van wie het apparaat afkomstig was en hoewel het verrekte handig was, zoog het ding soms net iets te vaak voor mijn voeten — ofwel, het reed in de weg en ik moest me inhouden het geen subtiele trap te verkopen omdat het de zoveelste keer al was. Zodra ik een glas gevuld had met een stevige bodem besloot ik op zoek te gaan naar een van de andere, tenslotte had ik geluiden gehoord die er op wezen dat ik niet alleen was in het oude, verlaten gebouw wat we nu betrokken hadden, nadat we een paar weken geleden de loods hadden verlaten.

• 29 • Bunny • Street Fighter • With ... •

Terwijl een oud, rammelig ding als radio diende, en ik maar met een half luisterde naar wat er uit gekraakt kwam, telde ik mijn 22ste push-up af. Zweet droop van mijn voorhoofd af, gleed over mijn armen en rug heen, terwijl een sigaret half uit mijn mond bungelde en rook langs mijn gezicht af kronkelde. Ik moest ergens bekennen dat het nieuws van vandaag me in werkelijkheid gestolen kon worden, maar de eigenaar van de karige bunker, die als sportruimte moest dienen, luisterde er oplettend naar.
      ”Sjongejonge,” hoorde ik hem met zijn schorre, rokerige stem mompelen. “Je vraagt het je bijna af hoe ze het doen.” Ik zei niks en duwde me overeind nadat ik de 30 bereikt had, terwijl ik de peuk tussen mijn lippen vandaan haalde alvorens er een flinke teug van te hebben genomen. Ik hoefde niet te vragen waar de oude man op doelde, het feit dat er zich steeds meer Bunnies op Niveau 1 lieten zien was bijna wereldnieuws te noemen hier. En dan sprak ik nog maar niet over de laatste overval van De vijf.
      Onderweg naar een van de versleten banken drukte ik mijn sigaret in een verdwaalde asbak uit en veegde met een vale handdoek het zweet van mijn voorhoofd af. Drie uur had ik hier alweer vertoefd en de oude man was nog geen minuut van zijn plek af geweest; op een houten, krakerige stoel achter een gammel bureau ergens in de verste hoek van vrij ruime bunker. Er was één enkele langwerpige spiegel die aan een lange wand hing en waar al diverse barsten in zaten, waardoor het eigenlijk een nutteloos ding was. Maar ik klaagde niet, ik had tenslotte geen spiegel nodig om te trainen en verlangde er ook zeker niet naar om mezelf in een te zien.
      ”Ik ga een rondje lopen. Misschien ook even iets ophalen.”
Ik hoefde niet op te kijken om te weten dat er een hand opgestoken werd, ten teken dat ik gehoord was. Het luisteren naar de oude, versleten radio trok nog altijd meer van zijn aandacht. Ik glimlachte hoofdschudden en trok de rits van mijn vest dicht nadat ik het had aangetrokken. Nog voor ik de deur naar buiten door ging trok ik de capuchon over mijn hoofd heen en stopte mijn handen diep in de zakken. Misschien dat ik onderweg ergens een stevige fles drank wist te scoren samen met een nieuw pakje peuken. Na mijn winst van afgelopen week had ik dat ruim verdiend, of in ieder geval een beetje
      ”Houd je knuppel bij de hand, ouwe,” riep ik de oude man nog toe, wat me enkel wat gebrom opleverde nog voor ik de deur achter me dicht liet vallen. Het zou niet voor het eerst zijn dat een stel knapen het nodig vonden om hem te beroven van de paar centen die hij verdiende door de sporthal open te houden, daar wezen de nog beurse plekken van de laatste keer wel op.

[ bericht aangepast op 6 sep 2018 - 16:39 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

In kleermakerszit heb ik het me soort van makkelijk gemaakt op een oude, wat beschimmelde sofa die een halfjaar geleden al bij het grofvuil is neergezet. Terwijl ik mijn donkere ogen over de kleine flats in niveau 0 laat glijden, blijft mijn blik zo nu en dan hangen bij het stoffige raam recht voor me. Zelf zit ik in het pikkedonker, in de schaduw van de hoge gebouwen, waardoor ik niet te zien ben. Ik kan echter alles rond mij heen prima in de gaten houden. Achter het raam, waar het kleine appartement zwak verlicht is, lopen donkere figuren heen en weer en zie ik zo nu en dan een kussen door de lucht vliegen. Ik denk terug aan de overvallen van de Bunnies en een kleine glimlach staat rond mijn lippen. Elke keer als ik bezig ben, als ik een pistool tegen iemands hoofd houd, denk ik aan de kinderen achter dat stoffige raam in dat kleine flatje. Ik doe alles om mijn broertjes en zusje daar weg te krijgen. Weg van die armoede van niveau 0.       En weg bij mijn moeder en haar man.       Een rilling loopt over mijn rug als ik terugdenk aan mijn tijd hier, voor de Bende, voor de Bunnies. Een steek in mijn hart haalt me uit mijn gedachtestroom en ik voel mijn complete lichaam verstrakken. De herinneringen aan toen, aan de jaren dat ik in dat huis liep voor niks, zonder dat er aandacht aan me werd besteed door de twee volwassenen die ik juist had moeten vertrouwen. Maar nee. Niets.       Ik kom overeind en klop het stof van de sofa van mijn donkere, versleten broek af. Ik heb in geen twee jaar een stap in dat huis gezet, en toch ga ik wekelijks langs om even te kijken. Om even te spieken hoe het met de jongste familieleden gaat. Ik mis ze, ik mis ze echt. En ik wil ze het liefst meteen daar weghalen, al weet ik dat dat zowel qua geld en onderdak als fysiek onmogelijk is. Kenneth weigert mij binnen te laten. Klootzak.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Mt

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

le moi.

---

- thank you for existing -

"Daddy's gotta go, pumpkin." Hij glimlachte bemoedigend naar het scherm, waarop Mila hem met een pruillip aankeek. Achter haar moest Elisa ook glimlachen, terwijl het kleine meisje het scherm met haar mollige handjes vastpakte en een kus op de lens drukte. "Ik haal je vrijdag op, goed?" Bash knipoogde en kuste zijn hand, om deze vervolgens naar haar toe te zwaaien. Het meisje mompelde een protest en drukte zichzelf tegen haar moeders borst.       "Dag, Bas," zei Elisa. Hij knikte en zette toen zijn laptop uit. Hij hoorde het nieuws op de radio, maar luisterde niet echt. Hij wist het meeste al, en de rest was niet interessant genoeg. Met een kreun stond hij op en rekte zijn stijve spieren. Hij had te lang stilgezeten. Zijn knokkels zagen nog wat blauwig, hij had zich uitgeleefd het voorbije weekend. Hoewel de Cats meestal bunnies inriepen voor hun 'taakjes', had Bash besloten er nu zelf iets aan te doen. Mortimer had al twee keer wat laten doorsijpelen aan de flikken, en dat was meer dan genoeg voor Bash. Gelukkig hadden ze wat volk zitten op het bureau, want er hing heel wat geld vast aan de rijke CEO.       "Stomme stofzuiger," hoorde hij Alvera vloeken. Hij had het niet gezien, maar zelf was hij al bijna drie keer op het ding gaan staan. De persoonlijke stofzuiger die hij gekregen had van hun ijskoningin, had hij stiekem aan Elisa gegeven. Mila was er - uiteraard - gek op en was er al te vaak op gaan zitten, waardoor het ding nu ergens kapot aan de kant lag. Niet dat hij dat ging vertellen.       Hij wachtte totdat Alvera een glas had gevuld, voor hij de deuropening verliet en haar groette. "Je weet toch dat het niet aan die stofzuiger ligt," grijnsde hij ietwat hypocriet. Hij gaf haar een speelse tik op haar kont en greep naar de fles die ze net had weggezet. Hij las het ticket met een opgetrokken wenkbrauw, en nam vervolgens een grote slok, recht uit de fles. "Ugh, dat je dat spul binnenkrijgt," mompelde hij met een zuur gezicht, voor hij nog een slok nam en de fles weer wegzette.       "En, wat voor interessante dingen staan er vandaag op jouw planning?" Zijn accent was wat dikker dan gewoonlijk, wat altijd gebeurde wanneer hij met Mila had gepraat. Het viel hem niet op, maar anderen hadden er soms wel eens een opmerking over gemaakt. Elisa wist hem zelfs te vertellen dat Mila ook een accent had, of toch wanneer ze met hem sprak.       Hij leunde nonchalant tegen een muur, terwijl hij met een verdwaald keukenmes speelde. Zijn behendige vingers zorgden ervoor dat hij zich niet sneed. Over een kleine week zou de nieuwe locatie zeker zijn doorgelekt naar andere bendeleden en moesten ze er hun maskers dragen, dus nu genoot hij er nog even van dat hij zijn handen vrij had voor andere dingen dan praten.

---

Mijn brein breint zoals het breint.

---

EVE ━ 25 ━ POLARBEAR ━ THE FIVE ━ DRIVER ━ DRINKING COFFEE ━ OUTFIT       Met mijn ogen gesloten snoof ik de heerlijke geur van mijn cappuccino op. Zodra mijn ogen opende gleden ze over de krant. Op de voorpagina stond in gigantische letters wat we afgelopen weekend hadden uitgespookt. "Politie radeloos na overval BBANKS vrijdag", wat fijn om dat soort kop stukken te lezen. Na de overval was ik keihard weggescheurd, nog voor de politie lucht had van de overval. Drie minuten had het ons gekost, drie minuten... dat is toch te gek voor woorden. Trots was ik in ieder geval wel.       Voorzichtig nam ik een slokje van mijn hete cappuccino terwijl ik door de krant bladerde. Het was redelijk rustig in deze koffiezaak en dat beviel me wel. Te drukke plekken waren verschrikkelijk en daar had ik echt een hekel aan. In mijn ooghoeken zag ik iemand mijn kant op lopen, waardoor een zucht mijn lippen verliet.       'Kan ik u nog een stukje taart aanbieden mevrouw? Of een van de sandwiches?' hoorde ik de dame naief vragen. Ik keek zonder emotie haar kant op en besloot toch maar iets van een glimlach te laten zien.       'Dan had ik daar wel om gevraagd bij het bestellen van de cappuccino, nee dankje.' Met een koele blik bleef ik haar aankkijken, waarna ze een paar keer knipperde en vervolgens weg liep.

---

- thank you for existing -

• 27 • Little Fox • De vijf • With Bash •

”Je weet toch dat het niet aan die stofzuiger ligt,” klonk het groetend nadat ik net mijn glas gevuld had en Bash in de deuropening verschenen was. Een zachte klap volgde speels op mijn kont, waarop mijn lippen zich haast vanzelf in een geamuseerde glimlach trokken. Achter me klonk een paar keer het herhaaldelijke gebonk van de stofzuiger, die het nu op zijkant van het bureau gemunt had en waarachter ik net vandaan gekomen was. “Weet je dat heel zeker?” grinnikend schudde ik mijn hoofd licht en liet mijn blik vervolgens over de jongeman heen glijden. Het werd me al gauw duidelijk dat hij mijn liefde voor pure amaretto niet deelde, gezien zijn gezichtsuitdrukking even leek te vergaan van walging nadat hij een slok rechtstreeks uit de fles had genomen.
      ”Ugh, dat je dat spul binnenkrijgt.”
“Watje,” prevelde ik zoetjes en likte mijn lippen af nadat ik zelf een slok had genomen van mijn drankje. Het was een smaak waaraan je goed moest wennen, maar dit pure goedje viel in het niet met wat ik ooit had moeten doorstaan. Het herinnerde me er fijntjes aan dat ik het vele male beter had nu. Losjes haalde ik de vingers van mijn vrije hand door mijn lange lokken heen terwijl mijn aandacht getrokken werd door het mes waarmee Bash soepel aan het spelen was. Ik had een liefde gekregen voor deze scherpe voorwerpen, daar ze het enige waren waar ik mezelf het beste mee kon verdedigen en dit dan ook inmiddels moeiteloos wist te doen. Ik bezat namelijk helaas niet de kunst van het vechten met blote hand zoals Bash deed, of zoals een ander persoon in mijn leven ooit had gedaan.
      ”En, wat voor interessante dingen staan er vandaag op jouw planning?”
Ik glimlachte. Ik hoefde Bash niet te vragen naar wat hij net gedaan had, het dikke accent wat over zijn woorden heen lag verried het feit dat hij zijn kleine meid gesproken had en ik was al even geleden gestopt met er een opmerking over maken. Hij was de tweede man in mijn leven nu die een kleine van zichzelf had, maar tevens ook de enige van de twee die ik niet het liefste levend onder het beton storten en juist wel graag om me heen had. Toch was ik gek op beide kinderen en genoot ik van alle aandacht die ik van hen mocht krijgen, wanneer de gelegenheid daar was; wetende dat dit geluk voor mij niet zomaar weggelegd zou zijn.
Na het lezen van de nieuwsberichten en het daarvoor doornemen van alweer nieuwe plannen voor een volgende overval, welke ik nog niet had voorgelegd aan de rest omdat ik ze nog niet te concreet vond en er eerst iemand op uit wilde sturen voor meer onderzoek, snakte ik nu naar wat ontspanning.
      ”Ik was net van plan om op zoek te gaan naar iemand die zin had in wat vertier om zo mijn middag wat interessanter te maken,” bracht ik uit en tilde licht geamuseerd mijn wenkbrauw op. Echter bedenk ik me tegelijkertijd het nieuwsbericht van eerder, waarop ik mezelf op een van de luie zetels laat zakken en mijn blote benen over elkaar heen sla als mijn jurk iets omhoog kruipt.
      “Hey Bash,” zeg ik dan, zijn naam haast liefkozend over mijn tong heen rollende, en neem zijn gezicht in me op alvorens ik opnieuw naar zijn handen blik. Uiteindelijk kon het me gestolen worden wie er achter zat of waarom, het zou me enkel even doen verbazen, maar dat ik het graag wilde weten kwam voornamelijk voort uit nieuwsgierigheid en de vraag of we terecht aan iets gekoppeld werden. De vijf werden namelijk niet graag betrokken in pure verzinsels.
      ”Weet jij toevallig iets af van Mortimer en zijn bezoekje in het ziekenhuis?”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

‘Het is tijd om te gaan Skyeler.’ Knikkend liet ze haar vader zijn hand los. ‘Ik zie je snel weer pap!’ zei ze zacht terwijl ze over de tafel heen boog en een kus op zijn voorhoofd drukte. Met tegenzin zette ze zichzelf van de krakende stoel af en liep ze richting de deur. Zuchtend wierp ze een laatste blik op de stoffige kamer. Het was beter dan niets hield ze zichzelf altijd maar voor. Met een snelle pas verliet ze de inrichting van haar vader en gebruikte ze de trap van het gebouw om zo snel mogelijk terug naar niveau 0 te komen. Ze kon er niets aan doen maar niveau 1 zorgde zonder haar konijnenmasker voor een benauwd gevoel. Ze durfde niemand recht aan te kijken uit angst om herkend te worden. Ze wist dat dit in haar hoofd zat maar wist het gevoel maar niet af te schudden. Eenmaal terug op niveau 0 voelde ze zich pas weer vrij om diep adem te halen. Gerustgesteld liep ze door de donkere vervallen straten terug naar haar nieuwe onderkomen. Ze had een tijdje geleden een verlaten kamer weten te kraken en had daar tot nu toe ongestoord weten te slapen. Terwijl Skyeler richting haar slaapplaats liep klonk er geschreeuw vanuit een van de donkere zijstraten. Niet veel later botste er een kleine jongen tegen haar aan, die na een kleine schrik vastberaden verder sprintte. Door haar nieuwsgierigheid liep ze de donkere steeg in en kwam ze uit bij een vervallen gebouw wat als een sportschool door moest gaan. Eenmaal binnen trof ze een op de grond liggende oude man aan. De man leek hopeloos naar een van de hoeken van de kleine trainingszaal te staren. Skyeler volgde zijn blik en zag een houten knuppel liggen. Ze besloot de man overeind te helpen. ‘De volgende keer helpt dit misschien beter.’ Haar woorden galmde door de zaal heen terwijl ze een mes uit haar zak haalde en hem op de tafel voor de man neerlegde. Zonder verder iets te zeggen maakte ze aanstalten om de zaal weer te verlaten maar bij de deuropening draaide ze zich om en liep ze terug naar de houten tafel waar ze een hand vol met munten op liet vallen. Ze wist dat ze zich zonder haar masker niet moest bemoeien met andermans zaken maar kon het niet helpen. Ze had de jongen die tegen haar aan was gebotst bestolen van zijn gestolen geld. Ze was van plan het voor haarzelf te houden maar kon het niet over haar hart verkrijgen. De hele situatie voelde niet goed aan en ze wist dat als ze het geld voor haarzelf had gehouden dit nog dagen in haar hoofd gespookt had. Als ze haar konijnenmasker op had gehad had ze het gedaan maar nu ze als Skyeler en niet als een bunny voor de oude man stond had ze het niet gekund.

[ bericht aangepast op 30 dec 2018 - 21:24 ]

GRAYSON ELIOT CARVER

"Met Grayson Carver, wat kan ik voor u doen?" met een rustige pas wandelde ik door de drukke straat van niveau 2, opweg voor mijn dagelijkse portie koffie te gaan halen, vooraleer ik naar mijn bureau zou gaan. Echter stond het werk nooit stil en zo ook tijdens momenten als deze. "Ah Becky, de zaak Mortimer? Daar heb ik inderdaad al wat over gelezen. We bespreken het verder op kantoor." klik, met deze woorden zette ik het gesprek weer af. Even vermoeid wreef ik over mijn slapen terwijl ik stug doorliep. Zo hier en daar schouderbotste ik wel tegen oemand aan, maar ik keek koppig voor me uit. Ik was haast twee meter, zo moeilijk was het niet om me op te merken en te ontwijken. Ik had duidelijk nood aan mijn koffie. De zaak Mortimer was nu eenmaak Cat's territorium. De man had enorm veel schulden aan ons en bleef maar uitstellen. Hij had het dan ook zien aankomen, we hadden immers al genoeg waarschuweingen gegeven dat hij ons moest terugbetalen. Hij was er dan nog goedkoop afgekomen, al zou het hem waarschijnlijk nog minder gekost hebben als hij dood was dan levend. Zo snel geraakt hij nog niet van ons af. Ik liep de koffiezaak binnen en ging in de redelijk lange rij staan. Echter wist ik al meteen de aandacht te trekken van één van de serveersters hier waardoor een enkele glimlach van mijn kant er al voor zorgde dat ze me meteen voor liet. " Ah Alicia , je bent toch een schat." glimlachte ik , waarna ik mijn gewoonlijke zwarte koffie bestelde. Eens ik de beker in mijn handen had en ik het betaald had, draaide ik me om en zag ik dat er nog een plekje vrij was aan een tafeltje. "Is deze plaats bezet?" vroeg ik aan de blondine die ook aan het tafeltje zat. Het duurde dan ook niet echt lang vooraleer ik me toch neerzette en een slok nam van de zwarte koffie.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

EVE ━ 25 ━ THE FIVE ━ DRIVER ━ DRINKING COFFEE w STRANGER ━ OUTFIT       Mijn cappuccino, die me overigens echt heerlijk had gesmaakt, was al weer bijna op en het deed me zeer in mijn hart. Ging ik er nog één bestellen? Ik was misschien wel een beetje een koffie addict... Ik besloot het bij één cappuccino te laten en de rest gewoon rustig op te sippen. Ik was wat verder gebladerd door de krant en ik zag hier en daar nog wat dingen staan. De meest nutteloze dingen als een vacature bij een schoenenpoetserij? Wie ging daar nou voor solliciteren, hoe wanhopig moet je dan zijn. Gelukkig stonden er ook nog wat interessante dingen in, zoals over ons, de vijf. Rustig bladerde ik door de krant tot ik weer iemand naast me zag komen staan. Ik haalde even diep adem. Als dit weer die dame van net is, dan ga ik uit mijn plaat.       'Is deze plaats bezet?' hoor ik vervolgens een mannelijke stem vragen, waardoor ik nieuwsgierig op kijk. Tevreden bekeek ik zijn gezicht, hij zag er toch zeker niet verkeerd uit.       'Nu wel.' Glimlachte ik dan ook zijn kant op. Van mij mocht hij wel gezellig koffie komen drinken. Hij nam plaats en ik bekeek hem nog eens, waarna ik de krant met het kopstuk zijn kant op schoof.       'Wat een gekkenwerk hé,' zei ik doelend over de overval die de vijf in drie minuten had geklaard. Ondanks dat ik er zelf deel in had genomen, was ik altijd nieuwsgierig naar wat anderen er van zouden vinden, dus deed ik alsof ik nergens iets van af wist.       'Drie minuten...' mompelde ik er nog achter aan.

---

- thank you for existing -

Met een moedeloos gevoel in haar lichaam strompelde Montana weg van het flatje. Ze wist ook niet wat ze zichzelf elke keer aandeed om daar te gaan kijken. Haar zelfmedelijden groeide met de dag en hoewel ze wist dat ze al twee jaar niet welkom was in haar oude huis, voelde het elke keer weer als een steek in haar hart. Ze wist niet eens of haar moeder nog weleens aan haar dacht of over haar sprak en of Anderson, die Montana zich waarschijnlijk beter herinnerde dan Jemima, Colton en Darren, verhalen vertelde aan de drie jongste familieleden. Misschien niet, want Kenneth had wel duidelijk gemaakt dat Mo niet meer welkom was.       Bij de gedachte aan haar stiefvader begon Mo's bloed meteen weer te koken en ze trapte hard tegen een weerloze vuilnisbak in het donkere steegje. Een kreet van wanhoop en woede verliet haar mond en ze liep door, ook al wist ze niet direct waar ze heen zou gaan. Ze had behoefte aan gezelschap, van wie dan ook. Haar ogen gleden over de mensen heen. Iedereen op niveau 0 leek te druk bezig met zichzelf dan dat ze zich om haar bekommerden. Zelfs een verleidelijke blik naar jongere mannen konden er niet voor zorgen dat ze zodanig afgeleid werden om met haar mee te gaan. Of liever gezegd, om haar mee te nemen. Een diepe zucht verliet haar mond en ze leunde tegen een muur aan. Zelfs zonder haar masker voelde ze zich niet ongemakkelijk. Ze was gewoon niet te herkennen en dat wist ze maar al te goed. De gehele bende was er veel te goed in zichzelf te vermommen. Niet voor niets spraken mensen haar in de kroeg of op straat weleens aan met het nieuwste geroddel over de Bende. Op dat soort momenten moest Mo zich wel inhouden om niet breed en trots te grijnzen bij het terugdenken aan een overval van de Bunnies.       Ze sloeg een andere straat in en keek rond. Ze had dringend behoefte aan sigaretten en was van plan ze voor een vriendenprijs mee te nemen. Zo goedkoop mogelijk, dat was haar doel. Ze liep verder, maar haar oog viel op een bekend figuur voor haar en ze grijnsde meteen. 'Hé.'

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

GRAYSON ELIOT CARVER

De blondine keek even nieuwsgierig op, waardoor ik haar nu wat beter in me op kon nemen. Haar haren waren bijna wit en haar ogen ijzig blauw, ze leek dan ook ergens wel tevreden te zijn. 'Nu wel.' Glimlachte ze wat voor mij de que was geweest om neer te gaan zitten en te genieten van een goede slok koffie. Het was me wel opgevallen dat de een krant bij haar had, haast iedereen zou vast het spectakelnieuw willen lezen dus het verbaasde me niet echt. De jongedame schoof de krant dan ook subtiel mijn kant op waardoor mijn blauwe ogen dan ook even naar de krant gleden en daarna terug naar de jongedame. 'Wat een gekkenwerk hé,' kwam er over haar lippen waardoor ik even vriendelijk glimlachte en vluchtig de krantenkop las.Politie radeloos na overval BBANKS vrijdag 'Drie minuten...' mompelde ze er nog eens bij wat me zacht deed grinniken. "Het lijkt haast niet echt hé?" viel ik haar bij waarna ik mijn vriendelijke glimlach weer opzette. "Ik krijg zelf een hete kop koffie niet op in drie minuten, je zou je gaan afvragen hoe ze het doen." kwam er bedenkelijk over mijn lippen. "Zelfs na 3 jaar betwijfel ik bijna of ze echt zijn, maar onze haast leeggeplunderde bankrekeningen zijn daar wel bewijs van." ik haalde mijn schouders op. Als lid van de Cats was ik wel zo slim geweest om niemand met mijn geld te gaan betrouwen, dus het was maar een klein schrammetje dat de vijf me hadden toegedient. Maar alle andere niveau twee'ers zouden het wel in hun geldla gaan voelen. "Angstaanjagend." kwam er rustig over mijn lippen waarna ik nog een slok nam. "Maar dat is het nieuws altijd, er valt nooit wat positiefs te lezen in Nixon. Vind je niet?" De dame leek me wel interessant genoeg en daarbij, ik kon mijn koffie zeker niet op in drie minuten, dus een gesprekje met deze dame was wel fijn tijdsverdrijf. "Ik ben Grayson trouwens, aangenaam." stelde ik mezelf voor waarna ik mijn vrije hand naar haar uitstak.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Cas is in de buurt van de sportschool, als men het zo kan noemen, omdat ze weet dat er knappe mannen te vinden zijn. Af en toe wil ze gewoon een mooi uitzicht hebben en de knappe vent die mee komt naar de gevechten van Dantae is er soms ook. Al met al een reden om er naartoe te gaan. Het geschreeuw haalt haar uit haar gedachten, maar verbaasd haar niet. Dit is immers niveau 0, hier is altijd wel iets aan de hand. De vraag is alleen wat het deze keer is. Geruisloos sluipt ze verder, mocht er iemand uit zijn op vechten dan heeft ze liever het voordeel van een verassingsaanval. Zeker bij een grote vent, kan dat het gevecht de goede kant op laten gaan. Onderweg komt ze echter geen slachtoffer tegen dus waarschijnlijk is er ergens binnen iets gebeurd. Dan ziet ze bekende blonde lokken en sluipt verder totdat ze achter Skye staat. "Hey, Skye."       Uit haar ooghoek ziet ze een knappe vent, langzaam loopt hij dichter naar de sportschool toe en ziet dan dat hij het is. Hij over wie ze nog steeds twijfelt over hoe hij zou reageren als ze met hem zou flirten, voor zover ze dat kan. Hij heeft een lijf om van te dromen en om van te kwijlen. Hoewel ze dat nooit zomaar tegen hem zou zeggen natuurlijk. Het enige jammere is dat ze nog steeds niet zijn naam weet. Ze heeft hem meerdere keren al gezien, maar van echt kennismaken is het nog niet gekomen. Maar wie weet.

[ bericht aangepast op 11 sep 2018 - 22:31 ]

---

Physics is awesome