Een goede vriend die ik al ken van de kleuterklas (onderhand dus al zo'n 17 jaar denk ik) heeft deze week zijn vader onverwacht verloren en nu voel ik me zo immens verdrietig. Ik ben al twee jaar sinds de dood van mijn nonkel echt al heel erg bang dat ik mijn ouders te vroeg ga verliezen. En nu voelt dit een beetje als een klap in het gezicht omdat er weer iemand te jong sterft en ik mij weer heel gelukkig mag prijzen dat ik mijn ouders nog heb. Het is echt zo hartverscheurend erg voor die jongen. Zijn vader is een van de ouders van mijn vrienden die ik niet goed ken omdat ik die heel weinig zag vergeleken anderen, maar toch ken ik hem ergens wel al heel lang. Ik vind dit zo verschrikkelijk. Ik hoop dat die jongen hem niet afsluit in zijn verdriet nu en dat hij onze hulp accepteert. Ik weet nu al dat ik het woensdag niet droog hou op de plechtigheid, want dat is het ding met uitvaarten. Dan denk je altijd aan degene die je zelf ook kwijt bent.
Ik kan het echt niet bevatten dat we dit als twintigjarigen moeten doorstaan, hier zijn we te jong voor. Geen woorden voor.
En nu zit ik hier een deelnemingkaart te schrijven uit naam van al zn vrienden en zegt iedereen dat ik dat heel goed gedaan hebben, maar ik vraag me oprecht af of iemand ziet wat voor een verdriet erachter zit als je al goed weet hoe je een deelnemingkaart moet schrijven uit eigen ervaring
ik hoop zo hard dat hij wat heeft aan de woorden want ze komen recht uit het hart en ik heb opgeschreven wat ik zelf ook een echte steun vind, voor zover er wat kan helpen bij een verlies
[ bericht aangepast op 18 aug 2018 - 19:05 ]
A to the Z
