• Mutant University
    when worlds collide

    Jaren lang is er gevochten om de jongeren van Xavier's Academy for Gifted Youngsters een plekje te geven op een van de universiteiten van Amerika. Na lang lobbyen stemde de University of Michigan in 1983 toe om enkele goede studenten per jaar toe te laten. In het begin was er enorm veel weerstand, zowel van medestudenten als van docenten. Over de jaren is dit minder geworden, en werden er ook steeds meer mutanten toegelaten tot de universiteit.
    Deze dagen hebben de mutanten twee eigen studentenhuizen en nemen deel aan het grootste deel van alle sociale en sportieve gebeurtenissen aan de universiteit. Ze zijn enkel nog uitgesloten van het worstelen, door een voorval enkele jaren geleden. Ondanks dat ze inmiddels redelijk mengen met de normale studenten, trekken de jongeren toch liever samen op, gezien lang nog niet iedereen vrede heeft met het bestaan van mutanten. Tolerantie betekent namelijk zeker niet altijd acceptatie.
    De dames komen bijna automatisch terecht in Delta Iota Epsilon Nu en heren in Sigma Kappa Omicron Tau, behalve als ze bij een ander huis door de ontgroening komen, wat in de regel nooit gebeurt.
    Delta Iota Epsilon Nu
    Het huis van de dames staat aan de oostzijde van de campus aan de rand van de botanische tuinen.
    Elk lid moet ten aller tijden haar kettinkje dragen met daaraan een kleine fenix, een eerbetoon aan Jean Grey. Op feestjes dragen ze allemaal een roze das met rode veren erop. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΔΙΕΝ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke dame slaapt op een simpele kamer met twee bedden, twee bureaus, en twee kasten. Verder mogen ze hun helft zelf inrichten, maar niet te overdreven, gezien ze de kamer ALTIJD met een kamergenoot delen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, en eetkamer. Er zijn in totaal 5 badkamers in het huis. Er is een groot balkon aanwezig dat uitkijkt over de botanische tuinen. Ook houd Oscar altijd een oogje in het zeil.

    Sigma Kappa Omicron Tau
    Het huis van de heren ligt aan de rivier die de noordelijke campus van de andere delen van de campus scheidt.
    De heren dragen standaard een blauwe das met rode strepen, al dan niet los om hun nek of als riem door de lusjes van hun broek. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΣΚΟΤ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke jongen heeft een eigen kamertje met een bed, bureau, kast, en koelkastje. De muren mogen niet geschilderd worden, en er mogen geen gaten in gemaakt worden, maar wat extra meubilair, voor zover het op de krappe kamers past, mag wel worden meegenomen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, eetkamer, en mancave. Er zijn 5 badkamers, al is er een omgebouwd tot een kamer met enkel een grote jacuzzi.




    • Rollen •
    • Chase Benjamin Roger • Flight • Archeology • Salem • 1.3
    • Jesse Benjamin Ferguson • Illusion Projection • Medicine • IrisWestAllen • 1.1
    • Rhett Faraday • Pherokinesis • Bio Engineering • CaIIiope • 1.2
    • Winston Puck Atni • Invisibility • Biology • Necessity • 1.5
    • Jason Leonard Renfield • Energy Plasmoids • Music & Sounddesign • Salem • 1.5
    • Connor Volkov • Lycanthropy • Architecture •IrisWestAllen • 1.5
    • Alexander Nicholas Tennison • Aerokinesis • Studie • CarIyIe • 1.6
    • Name • Mutation • Study • User • .

    • Mara Lacroix • Pain Reducement • Management • Necessity • 1.2
    • Alexis Bennet • Pyrokinesis • Forensics • Munis • 1.4
    • Nala Thalon • Cryokinesis • Photography • Melpomene • 1.3
    • Alison Delilah Brooke • Omnilingualism • Foreign Languages • WrittenWords • 1.6
    • Lyra Cardais • Hyperresonance • Art History • CaIIiope • 1.6
    • Sora Cardais • Hypnotic Song • Evenement Management • Melpomene • 1.6
    • Melody Rose Porter • Weather Manipulation • Dermatology • Sombre • 1.6
    • Name • Mutation • Major • User • .

    • Regels •
    • Minimaal 300 woorden.
    • Q Huisregels gelden hier.
    • OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe.
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, vrienden hebben soms ruzie met elkaar, dingen gaan vaak fout en lopen niet hoe je wil, krachten putten je uit, en NIEMAND is oppermachtig.
    • Geen Mary Sue's, ook geen te sterke krachten/mutaties
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag, maar onder spoiler en aangegeven bovenaan de post
    • IrisWestAllen maakt nieuwe topics aan.

    • Het Begin •
    15:00 • Woensdag 19 December • -3 graden • Grauw met natte sneeuw en ijzel. Er is een waarschuwing om op te passen op de weg.
    Ondanks de hoop van velen, is de rust nog altijd niet teruggekeerd. De diehard anti-mutanten groep blijft erg uitgesproken met hun mening, en er wordt maar weinig mee gedaan, behalve dat ze de graffiti van tijd tot tijd van de twee studentenhuizen komen verwijderen. Dit alles heeft ook voor een scheiding gezorgd onder de mutanten zelf:
    Een groep is overtuigd van de hoop dat de haatzaaiers slechts een kleine minderheid zijn, en mutanten en mensen zij aan zij kunnen leven en elkaars levens kunnen verrijken.
    Een andere groep is zeker dat mensen en mutanten nooit samen zullen kunnen leven, en de haat en angst van mensen zal winnen over de hoop op samenhorigheid.
    Nu is het bijna Kerst, maar een sfeer van gezelligheid en familie hangt er niet in de twee huizen, die beiden tot op het bot verdeeld zijn over dit dilemma. Beste vrienden staan lijnrecht tegenover elkaar, liefdes zijn verscheurt, en er zijn hier en daar al kleine fysieke vechtpartijen geweest. De spanningen zijn op dit moment groter bij de mutanten onderling dan met hun tegenstanders.
    Vanavond zou het jaarlijkse kerstdiner en Secret Santa zijn, voor het feest op vrijdag, en voor iedereen verdwijnt voor Kerst. Nu is maar de vraag of iedereen in de stemming is om Secret Santa te vieren. Je zou namelijk maar het loodje hebben van iemand, die je net heeft uitgemaakt voor bloedverrader of terrorist. Een ding is zeker, dit is waarschijnlijk een Kerst om niet meer te vergeten.
    15:00 • Zaterdag 1 September • 27 graden • Zonnig met een licht briesje en enkele schapenwolkjes
    De start van het academiejaar staat weer voor de deur. De eerstejaars zitten middenin hun ontgroening, maar de ouderejaars hebben enkel oog voor een ding: Ford's Ball. Het grootste feest van het jaar. Vroeger was het nog echt een bal, maar inmiddels is het uitgegroeid tot een groot studentenfeest in een van de talloze verlaten en vervallen fabriekshallen van Ford in Detroit. De drank vloeit er altijd rijkelijk, de muziek staat luid, en elk jaar ontstaan hier ook de beste verhalen. Dus bereid je voor, trek je beste feestkleding aan, en leg een goede bodem, want vanavond is weer een nacht voor de geschiedenisboeken.

    22:00 • Zaterdag 1 September • 25 graden • Een zwoele zomeravond met een heldere hemel en een bijna volle maan
    Ford's Ball is inmiddels begonnen en ook de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ komen aan bij de oude Ford fabriekshallen in Detroit. De meeste studenten hebben vervoer geregeld, of komen lopend vanaf de campus. Dit is een feest wat niemand wil missen. De drank vloeit rijkelijk, de muziek staat luid, en de lichten zijn al van verre te zien door de gebroken ramen en gescheurde muren van de fabriekshallen. Ook vannacht zal de aanleiding zijn van vele verhalen en geruchten, en heel veel gênante momenten later in het jaar. Iedereen heeft er zin in en heeft zich opgedoft voor een van de grootste feesten van het jaar. Laat de nacht maar komen!
    Pas alleen op dat je niet zelf het onderwerp wordt van een gerucht, waar of niet, want daar kom je niet zo snel vanaf.

    18:00 • Vrijdag 12 October • 14 graden • Regenachtig met veel bewolking en een snijdende wind vanuit het noorden.
    Het is enkele weken na het incident van Ford's Ball. Het is door de universiteit afgeschreven aan technische problemen, maar toch hebben de mutanten de wind van voren gekregen door velen van hun medestudenten. Waar het eerst best okay leek te gaan op de universiteit, is de sfeer nu toch wat grimmiger, en durft de anti-mutanten beweging zich openlijk uit te laten over wat zij er wel niet van vinden. De groep bestond eerst uit enkele studenten, maar het heeft na het bal een flinke aanhang gekregen. De gemiddelde student heeft het wat laten gaan, zeker met de belofte van een groot feest de week voor Kerst om het goed te maken, maar er zijn er toch velen die het de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ persoonlijk aan rekenen, wat hun leven op de campus niet makkelijker maakt. De universiteit heeft meerder publieke statements gemaakt over het niet tolereren van haat en dat de mutanten niet de oorzaak zijn van het einde van Ford's Ball, maar intussen gebeurt er weinig om de haat op de campus zelf te verbannen.


    [ bericht aangepast op 28 maart 2019 - 17:58 ]


    Bowties were never Cooler

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Sora Cardais

    ”Music is life.
    That’s why our hearts have beats.”

    • Twenty-four • Hypnotic Song • With Puck •

          ”Had je iets anders verwacht?” grinnikte Puck vragend. Een lichte grijns vormde zich op mijn lippen. “Het is wel Lyra over wie je het hebt.” Ik knikte instemmend en lachte even. Daar had hij namelijk een punt en Lyra stelde ons daarin zeker niet teleur. “Soms is er de hoop dat ze eens gek doet en iets wat ik niet verwacht,” zeg ik dan, met een geamuseerde ondertoon. Het was niet dat mijn zusje compleet voorspelbaar was, maar in sommige dingen deed ze gewoon haast niet anders.
          ”Ik ben trouwens alleen gekomen,” zegt Puck dan, alvorens zijn blik een keer rond te laten gaan en met een glimlach terug naar mij te kijken. “Er zouden wel bekenden hier rond moeten lopen, maar je bent tot nu toe de eerste die ik tegenkom.” Een van mijn wenkbrauwen gaat lichtjes omhoog als ik mijn blik iets opricht naar Puck. De jongen was kop, nek én een stukje schouder groter dan ik was, dus het verbaasde me een beetje dat hij verder nog niemand bekend tegen was gekomen. Al moest ik eerlijk bekennen dat ik zelf ook maar weinig gezichten gezien had die er echt toe deden.
          ”Ben je al klaar voor je optreden?” vraagt de jongen dan. Als vanzelf glijdt er een brede lach over mijn lippen heen en alvorens ik hem een antwoord geef, neem ik een vlugge slok van mijn drankje. “Ik heb er zóveel zin,” grijns ik. “Alleen onze outfits zien er straks al gaaf uit,” ga ik in een vlaag van enthousiasme verder. Ik vond het heerlijk om op het podium te staan, ook al kostte me dat in het begin veel concentratie vanwege mijn gave — welke ik nu geleerd had onder bedwang te houden, om te voorkomen dat een halve zaal gehypnotiseerd raakte.
          “Je komt wel kijken, toch?” Met een schuine blik kijk ik opnieuw op naar Puck en schenk hem een warme glimlach toe, waarna ik mijn bekertje terug naar mijn lippen breng.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    RHETT FARADAY
    Oopsie-Daisy
    22 | Pherokinesis | Ford's Ball| Nala

    “Zelfs met alles wat je nu weet?” vroeg de brunette ongelovig. Rhett kon alleen maar ja knikken, zodra de woorden over haar lippen waren. Hij had haar beloofd niet te liegen, en dat zou hij ook niet doen. Alles wat hij nu wist was de exacte reden waarom hij opnieuw dezelfde eerste keuze zou maken. Hij had namelijk nooit geweten wat het was om iemand zo intens lief te kunnen hebben, tot Nala het hem getoond had.
    ”Ik snap niet hoe je dat nu nog kunt zeggen." Ook wat dit betrof kon hij haar geen weerwoord bieden. Ze snapte het inderdaad niet. Hij had foute keuzes gemaakt, ja, maar haar aandacht trekken was daar niet één van. Daarvan was hij honderd procent overtuigd. ”Ik zou er eerder alles aangedaan hebben om je niet opnieuw te verliezen..." Maar met die woorden had ze hem. Nogmaals kon hij alleen maar knikken. Hij was het er zeker mee eens, het probleem was echter dat hij tijdens hun relatie al zo diep in de leugen zat dat er volgens hem niks meer was dat hen nog had kunnen redden.
    "Wat had ik kunnen doen Nala? Ik kan de tijd niet terug draaien," bracht hij toen uit, zonder enig verwijt in zijn stem. "Kon ik terug keren naar onze eerste date dan deed ik dat. Dan deed ik het goed. Maar die gave heb ik niet, ik zit vast aan een gave die me nog maar één iets goeds heeft opgeleverd en zelfs dat heeft ze me weer kwijt gespeeld." Het was niet zijn bedoeling geweest gefrustreerd te raken, zeker niet in Nala's buurt, maar het voelde alsof er binnen in zich een kraantje was open gedraaid en afgebroken, waardoor hij de stroom nu niet meer tegen kon houden. "Ik zou je vragen wat je van me wilt horen, maar ik zie het nu eenmaal anders dan jij en in zo'n rotsituatie als deze heeft er gewoon niemand gelijk." Een beetje geschrokken van zichzelf sloot hij snel zijn mond, voor er nog meer woorden door konden komen die hij liever niet uitgesproken wilde hebben.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    LYRA CARDAIS
    23 | Superresonance | outfit | Jason & Connor


    Lyra voelde een bepaalde opluchting over zich heen glijden toen de heren het eindelijk ergens over eens leken te zijn. Ze wist wel dat ze niet kon verwachten dat de twee ooit echt bevriend zouden raken, maar om nou een hele avond tussen het gekibbel te staan had ze ook niet bepaald veel zin. Stiekem hoopte ze dan ook dat het allemaal wat vlotter zou verlopen, eens de jongens wat drankjes achter de kiezen hadden.
    Toen ze binnen waren plaatste Lyra zich strategisch tussen Jason en Connor, waarbij ze haar armen in die van hen haakte en op die manier de het duo naar de bar loodste. Daar bestelde ze een Absinthe Champagne voor Connor en twee Gin Tonics, easy on the tonic, voor Jason en zichzelf. Met een ondeugende blik naar de barman die hen bediende wist ze nog wat van de prijs af te pietsen, waarna ze haar maatjes hun drankje overhandigde.
    "Op een zorgeloze avond, een geslaagd optreden en getting lucky," toostte ze, voor elk van de drie iets anders, waarna ze haar glas tegen dat van Jason en Connor aan klinkte. Bij de eerste slok trok ze een bedenkelijk gezicht, twijfelend of de bartender vergeten was überhaupt tonic in haar drankje te doen. Een lik langs haar lippen deed haar opnieuw rillen, waarna een brede grijns tevoorschijn kwam.
    "Woah, geef me er nog zo eentje en ik ga uit de kleren," grinnikte ze. Het zou niet de eerste keer zijn dat Lyra na een feestje met enkele kledingstukken minder naar huis toe ging. Ze had er geen problemen mee. Elke meid had tieten en elke man had een discostick, toch? Ze snapte de hele heisa er rond niet echt.
    Toch besloot ze het wat rustig aan te doen met haar drankje, gezien het haar verstandiger leek nuchter op het podium te kruipen.
    "Hoe smaakt die van jou?" vroeg ze aan haar harigste makker, terwijl ze een keer in de richting van Jason's glas snoof in de hoop te achterhalen of zijn cocktail ook zo sterk was of het toch enkel die van haar was.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Nala Thalon

    ”Cold as ice, but in the right hands she melts.”

    • Twenty-four • Cryokinesis • Rhett • [url=]Outfit[/url] •

    Voor heel even groeit mijn frustratie licht als ik Rhett enkel zie ja-knikken, waarmee hij tevens zijn woorden extra bevestigd met dat hij niks anders gedaan zou hebben. Echter verzwakt de korte woede die ik op voel komen als ik me tegelijkertijd besef dat hij wel de waarheid spreekt. Er is geen enkele leugen die hij me nu voorgeschoteld had, of welke hij me eerder in mijn schoot wierp — afgezien van die ene leugen die alles had doen vallen.
          ”Wat had ik kunnen doen Nala? Ik kan de tijd niet terugdraaien,” zegt Rhett dan, zijn stem vrij van elk verwijt wat er in had kunnen liggen. “Kon ik terugkeren naar onze eerste date dan deed ik dat. Dan deed ik het goed. Maar die gave heb ik niet, ik zit vast aan een gave die me nog maar één iets goeds heeft opgeleverd en zelfs dat heeft ze me weer kwijt gespeeld.”
    Een milde verbazing trekt over mijn gezicht heen als deze in mijn binnenste veel groter lijkt te worden. Het was niets voor Rhett om zich zó open te leggen als dat hij nu deed, waarbij zelfs de frustratie me niet ontging die door zijn woorden heen geweven lag. “Ik zou je vragen wat je van me wilt horen, maar ik zie het nu eenmaal anders dan jij en in zo'n rotsituatie als deze heeft er gewoon niemand gelijk.”
          Voor een paar seconde ben ik stil, niet goed wetende wat ik moet zeggen terwijl er maar één ding is wat er door me heen gaat; op dit punt had hij gelijk. “Ik weet wat ik wil,” hoor ik mezelf dan uit het niets zeggen. Maar ik weet niet of dat haalbaar is.. Mijn stille gedachten weigeren naar buiten te komen en ik houd ze voor mezelf omdat ik er bang van wordt. Dit was voor het eerst sinds onze breuk dat we er zo openlijk over spraken en nu er steeds meer woorden uitgesproken werden, leek de angst dat ik hem voorgoed kwijt raakte steeds realistischer te worden. Het is hierom dat ik plots een geheel impulsief besluit neem, waarin ik me blindelings laat leiden door het verlangen in mijn binnenste en de wetenschap van wat ik het allerliefste wil.
          Mijn vingers grijpen Rhett’s shirt opnieuw vast, waarna ik de afstand tussen ons in verklein en mijn lippen op die van hem druk. Ergens had ik opnieuw boos willen worden, maar het toegeven aan mijn stille verlangen wees naar iets heel anders toen ik hem kuste. Dit was het enigste wat ik nu wilde.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    ALΣXIS BΣNNΣT

    Pyrokinesis ▪ 22 ▪ Outfit ▪ w/ Jesse ▪ @ Party


          Langzamerhand begon Jesse weer zijn natuurlijke huidkleur te krijgen waardoor Alex weer op haar gemak begon te voelen, of dankzij de alcohol. Het geluid wat eerst als herrie klonk, begon langzamerhand haar oren te zegenen. Alex vroeg – uit beleefdheid en om het gesprek aan de gang te houden – naar de vakantie van Jesse.
          “Vakantie…” mompelde hij nog. “Best fijn. Xavier’s verandert niets over de jaren, al snap ik Hank wel beter. Blijkbaar hebben we dezelfde smaak,” lachte Jesse terwijl hij met zijn handen bezig was met zijn overhemd waarop Alex grinnikte. Ze zag Jesse vaker in een blouse, maar toen hij ernaar wees, merkte ze pas dat hij qua stijl veel gemeen had met Henk. “Daarbij probeert hij me denk ik zijn werkveld in te sturen.”
          “Maar hoe was jouw vakantie?” vroeg Jesse waarop Alex haar lippen kort op elkaar drukte en haalde haar schouders op. “Prima,” begon ze nonchalant. “Niks bijzonders gedaan; gewoon thuis met huishouden, veel gebarbecued.” Al had ze in de vakantie veel ruzies met haar moeder en zussen – wat eigenlijk voor haar wel normaal was – vertelde ze dit niet aan Jesse. Terwijl ze zo kort met weinig woorden haar vakantie vertelde, vernauwde Jesse de afstand tussen hen waarop Alex niet-begrijpend haar wenkbrauwen naar elkaar toetrok. Toen ze merkte dat hij alleen zijn glas op een randje achter haar wilde zette, haalde ze opgelucht adem.
          “Wil je zo toch dansen? Ik kan niet dansen, maar misschien is het toch gezelliger..” Alex lachte hoofdschuddend terwijl ze ook haar glas in een teug leegdronk, maar toen ze zag dat Jesse het meende, vervaagde haar lach. “Ik dans niet,” zei ze waarna ze haar lege glas naast die van Jesse legde. “Daarvoor moet er veel alcohol in mijn systeem zitten. Echt veel,” zei ze. “En als ik te dronken ben, heb ik mijn mutatie niet onder de controle en we willen natuurlijk niet dat iedereen in een ziekenhuis beland,” ratelde ze een stuk door. Ze kon niet dansen en deed het ook vrij nooit. Misschien af en toe wel in haar kamer, maar je zag haar in ieder geval nooit in het openbaar dansen. Ze was eenmaal een stijve hark. “Als je wilt dansen, ga je gang hoor.”

    [ bericht aangepast op 7 nov 2018 - 18:03 ]

    WINSTON PUCK ATNI
    25 - Invisibility - Biology

    Don't look for me in the crowd,
    Come find me in solitude,
    I never fit in,
    Was never supposed to.



    "Soms is er de hoop dat ze eens gek doet en iets wat ik niet verwacht,” antwoordde Sora hem. Puck lachte en haalde een hand door zijn haren.
    “Ooit komt er een dag...” antwoordde hij. “En dan zal ze je verbazen.” Maar Lyra kennende zou die dag niet snel zijn. En tegelijk bleef ze iedereen op elk moment verbazen met wat ze deed. Het was een leuk paradox.
    Zodra Puck begon over het optreden veranderde de hele houding van Sora. Een grote grijns verscheen op haar gezicht, net zoals de pretlichtjes in haar ogen stonden. Als haar gave iets met licht was geweest, zou ze nu letterlijk licht zijn gaan geven. Nu straalde ze alleen figuurlijk. Puck glimlachte. Hij vond het altijd zo leuk om te zien hoe gepassioneerd mensen werden van de dingen waar ze van hielden en hoeveel ze ervan genoten.
    “Ik heb er zóveel zin in,” antwoordde ze hem. “Alleen onze outfits zien er straks al gaaf uit.” Heel even was ze stil, toen keek ze hem schuin aan. “Je komt wel kijken, toch?” vroeg ze hem. Ze duldde geen nee als antwoord wist Puck. Niet dat hij van plan was om nee te zeggen trouwens.
    “Natuurlijk!” antwoordde hij enthousiast. Haar enthousiasme werkte enorm aanstekelijk. “Waarom denk je dat ik hier ben?” Hij had beloofd te komen kijken en had er serieus wel zin in. Hun optreden was de grootste reden dat hij überhaupt hiernaartoe gekomen was, zeker omdat hij alleen gekomen was. Als hij niet met een groepje mee had gekund, was hij anders niet gekomen, maar hij wilde het optreden graag zien.
    “Ik moet jullie outfits toch wel komen bewonderen?” plaagde hij haar. “Dat is uiteraard de enige reden.”



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    .

    [ bericht aangepast op 10 dec 2021 - 18:00 ]



    CHASE BENJAMIN ROGER

    22 • Archeologie & cultuur • Flight • Hell yeah Party! • inside-> outside • With Mara




    Mara keek even geamuseerd naar me“Lief doen,” sprak ze vervolgens tegen mijn vleugels welke even koppig zich uit leken te schudden. Op mijn opmerking schoot ze in de lach waardoor ik het ook niet kon laten te lachen waarna ik haar arm om mijn schouder voelde waardoor mijn arm automatisch haar ook beetnamen bij haar zij zdat ik haar lekker naast me kon trekken. Ze schonk me een knipoogje wat me deed grimmasen al kreeg ik daarvoor al gauw een speelse tik terug, eentje die me niet de grond op duwde. “En bleek dat ook te kloppen?” vroeg Mara over haar zachte borsten en ik was vrij zeker dat ik niet mocht klagen. "Zeer zekers, de poezeligste kussentjes." kwam er iets lomp over mijn lippen al was het grappand bedoelt.Plagend vertelde ik Mara dan ook dat ik haar net wilde trakteren op een drankje, maar gezien ze 'stout' was kwam daar toch een vraagteken achter te gaan staan. “Een drankje mag altijd,” kwam er dan beslist over haar lippen waardoor ik grinnikte en dan toch toehaf aan de blondine dat ik haar zo meteen een heerlijk drankje zou aanbieden. “Ik had wat frisse lucht nodig en Nala is ergens door de menigte opgeslokt. Je bent niet de enige die hier mensen kwijtraakt.” ik haalde onschuldig mijn schouders op " daarom passen we ook zo goed bij elkaar." floepte er onbewust over mijn lippen al had ik in deze tipsy toestand geen flauw idee wat ik net bekend had. Eens de muziek ook in Mara haar lichaam kwam gieren verscheen een brede grijns on mijn lippen waarna ik haar hand vast nam en haar vrolijk mee trok richting de muziek en iets voor de drukke zaal halt hield. De muziek was hier even luid en het haf ons de ruimte genoeg om te kunnen dansen. Ik liet haar dan ook een rondje draaien waarna ze in mijn armen belande. "C'mon baby, tonight I'm yours." grapte ik, als ze wilde kon ik de hele avond hier met haar staan dansen, en om eerlijk te zijn, wilde ik dat het liefst van allemaal.



    [ bericht aangepast op 14 nov 2018 - 20:32 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH


    JASON LEONARD RENFIELD

    22 • Music & sounddesign • light Projection • Being a ass is my selfdefense • Outside • With Lyra and Connor



    "Ik apprecieer meer dan genoeg, schat." knipoogde Connor naar Lyra waarna hij zich nog kort naar mij toerichtte hoewel ik wijselijk besloot zijn woorden te negeren en maar best ook. Het vergde me erg veel moeite om niet kwaad te gaan worden en de vrede te bewaren. "Zijn aanwezigheid is het probleem niet. We weten allebei dat zo'n knap koppie geen straf is om naar te kijken, maar zijn humeur verpest het wel een beetje." Ik kon het dan ook niet laten om toch iets sarcastisch naar hem toe te werpen. "Zonder mijn humeur zou ik te perfect zijn, jammer dat dat van jou niet gezegd kan worden." mopperde ik dan ook al kon een klein glimlachje er wel van af tonend dat ik gewoon sarcastisch was vooraleer ik vroeg wat Connor wilde van drankje. Echter leek hij mijn vrede voor iets anders te gaan aanzien of hij wilde gewoon weer de hoer gaan uithangen door aan mij te gaan hangen. Zijn arm om mijn schouder en zijn staart om mijn heupen haalde me al zeker uit mijn comfortzone
    "Lief dat je het vraagt, knapperd. Iets met veel alcohol klinkt inderdaad wel goed. Absinthe Champagne? Een extra shot absinth natuurlijk." bracht hij uit waarna ik zijn lippen op mijn wang voelde branden en ene lichte schok door me heen ging waardoor ik de jongen nog een lichte duw kon geven om hem toch veilig uit mijn buurt te houden. ik liet mijn hand kort op mijn wang rusten waarna ik toekeek hoe Connor naast Lyra ging staan en keek kort naar de tweede waarna ik mijn wang iets ruw afveegde en mijn frons weer op mijn voorhoofd liet rusten. "Kom we gaan naar binnen. Ik ga geen anderen cockblocken. Kom" Connor greep ons aan elk een arm beet vooraleer hij ons mee naar binnen sleurde en nog een stelletje sexverslaafde plezier wenste. Ik trok even mijn neus op al deed de muziek die vreem gneog verdraagbaar was me iets ontspannen. Eens bij de bar ging Lyra moor tussen ons in zitten en bestelde drankjes voor ons.
    Mijn blik viel ondertussen op mijn twin die iets verderop bij een dame stond . Helaas kon ik dus niet naar mijn safehaven toe. Toen ik dan ook weer voor me keek stond er een goed vol glas gintonic voor mijn neus. "Op een zorgeloze avond, een geslaagd optreden en getting lucky," sprak Lyra wijselijk wat me kort deed grinniken waarna ik mijn glas proostend ophefte en een slok nam van het rietje van de zeer heerlijke en sterke gin. Niet dat veel mensen het van me zouden verwachten maar ik was dol op Gin tonic en kon wel redelijk goed tegen alcohol. (althans dat is wat ik vermoed). Lang duurde het dan ook niet of ik had het rietje al weggegooid zodat ik een deftige slok van het drankje kon nemen. "Woah, geef me er nog zo eentje en ik ga uit de kleren," grinnikte ze Lyra waarna ze even nieuwsgiergi naar Connors drankje graasde en daarna ook even keek hoe het met die van mij zat al is het hetzelfde drankje. Echter veel kans om van het mijne te proeven had ze niet of ik had deze al naar binnen gekiept en had een tweede gin besteld, ditmaal de copperhead. Eentje die ik dan ook van mijn lijsjte gins die ik eens moest proeven zou gaan kunnen schrappen. "Wanneer moeten jullie eigenlijk op? " vroeg ik Lyra , als ik het geluid nog zou moeten gaan nakijken terwijl ik hier een eindelose vooraad aan gin tonic had, dan was het misschien beter dat ze me hier zo snel mogelijk vandaan haalde vooraleer ik hier niet meer weg wilde.



    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Jesse
    23 • Geneeskunde • Illusion Projection • I've never seen you looking so lovely as you did tonight • Ford's Ball • Outfit • Alexis

    Alex leek even na te moeten denken over mijn vraag over de vakantie. Ik hoopte maar dat ik het niet weer ongemakkelijk maakte. Gelukkig begon ze weer te praten. Haar vakantie klonk fijn. Normaal, iets wat ik nooit had gekend en waarschijnlijk nooit zou kennen, want het was mij wel duidelijk dat de wereld niet wilde dat mutanten als normaal worden beschouwd, wat Hank en Charles ook zeiden. Ik zette mijn lege glas weg, waardoor ik nog wat dichter naar Alex toe moest buigen. Haar warmte voelde fijn tegen mijn huid, maar ik bleef niet hangen. Dat was raar. Ik wist niet goed wat ik nu moest doen of zeggen. Ik was niet goed in kletsen, of sociale interacties in het algemeen. Met de hele jonge kinderen in Xavier's ging het goed, maar met volwassenen moest ik nog een stuk groeien voor ik straks aan het werk ging. Ik begon dus maar over dansen, terwijl ik dat zelf niet eens kon of wilde. Alex begon te lachen en ik kon wel door de grond zakken. Ik moest moeite doen om niet letterlijk een muur voor mijn gezicht te laten verschijnen. Mijn ogen bleven flikkeren van zwart naar normaal, terwijl ik echt moeite deed om in het hier en nu te blijven. Natuurlijk danste ze niet. Alexis was daar veel te cool voor en ik wilde ook niet dat het bal zou afbranden. Ze zei dat ik wel mocht dansen, waarop ik snel mijn hoofd schudde. "Dat gebeurt pas als jij letterlijk de vloer onder mijn voeten in de fik steekt. Ik kan echt niet dansen." zei ik. Hierdoor verloor ik kort controle, waardoor er even vlammen rond schoten mijn benen, en mijn ogen volledig zwart werden. Het was geen echt vuur, enkel mijn illusies waarmee ik ook mijn stress een beetje kon laten afvloeien. Toen ik weer control kreeg verdwenen de vlammen, maar een vuurrode blos bleef op mijn wangen staan. "Sorry daarvoor." Ik snapte niet wat me bezielde. Ik kende Alex al zo lang, er was geen enkele reden om nerveus te zijn. Vandaag was een rare dag en mijn brein had duidelijk nog wat tijd, en mogelijk drank, nodig om weer goed te werken. Wel begon langzaam het eerste glas rum te werken, waardoor mijn voeten wel een beetje begonnen te schuifelen op de muziek. Als dit nu al gebeurde, moest ik echt iets rustiger aan gaan doen met de drank."Een beetje klaar voor het komend jaar? Of wil je er nog niet over nadenken?" Zelf was ik er wel klaar voor. Ik wilde graag door met mijn studie en echt mensen gaan helpen. Ik voelde me erg nutteloos zo in de schoolbankjes, maar het was nodig om later echt een verschil te maken.


    Bowties were never Cooler

    RHETT FARADAY
    Oopsie-Daisy
    22 | Pherokinesis | Ford's Ball| Nala

    “Ik weet wat ik wil,” klonk het na een korte stilte. Rhett kon enkel zachtjes knikken; hij had een vermoeden ook te weten wat Nala wilde. Maar hij was er zeker van dat hij haar dat niet zou kunnen geven. Ergens had hij altijd wel een bepaald verschil tussen hen gevoeld, maar desondanks hadden ze elkaar gevonden en gedurende een korte periode had het ook niks uit lijken te maken. Nu had hij zich nog nooit zo ver bij haar vandaan gevoeld.
    Hij dacht dat ze hem dan ook flink de les zou spellen toen ze hem bij het shirt greep; dat ze zoveel kleiner was dan hem had ze namelijk altijd wel goed weten te maken met haar fikse voorsprong in temperament. Zijn verbazing zorgde er dan ook voor dat hij zowat letterlijk fysiek aan de grond genageld stond toen hij haar lippen op die van hem voelde. Hij kon niet helemaal bevatten wat er precies aan de hand was, snapte niet welk deel van hun gesprek hiertoe exact geleid had - maar hij kon niet beweren dat hij het spijtig vond. Hij kon niet meer op twee handen tellen hoe vaak hij ervan gedroomd had haar nog een keer te kunnen kussen, hoe vaak hij het miste. Zijn geweten vertelde hem dat Nala misschien wel eens beschonken zou kunnen zijn, maar dat sprak zijn kennis van haar net zo snel tegen. Ze was niet het type persoon die in een aangeschoten bui exen ging kussen. Bovendien smaakten haar lippen ook niet naar goddeloze hoeveelheden alcohol. Dit was iets anders.
    Rhett wist niet echt wat het was, maar wel dat hij dankbaar was voor het moment - zelfs al zou het maar hierbij blijven, of dat wilde hij toch geloven- dus hij sloot zijn armen zachtjes om Nala heen en trok haar dicht tegen zich aan terwijl hij -eindelijk- de kus beantwoordde. Hij legde er zijn hele ziel in, wetend dat dit waarschijnlijk de allerlaatste keer zou zijn. En hoewel het inderdaad als een bepaald afscheid voelde, voelde het toch net iets minder pijnlijk dan de manier waarop ze het eerst gebroken hadden, al was het niet veel. Hij verbrak de kus dan ook toen hij één van zijn eigen zoute tranen tussen hun lippen proefde. In dat ogenblik was de magie weer verdwenen, en gleden zijn armen als vanzelf om Nala vandaan.
    "Het spijt me, Snowflake," bood hij nogmaals aan; dat hij haar gekwetst had, dat het hem zo lang gekost had om eerlijk te zijn en dat hij niet sterk genoeg was om beter te weten net. Meer kon hij niet meer doen.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Nala Thalon

    ”Cold as ice, but in the right hands she melts.”

    • Twenty-four • Cryokinesis • Rhett • [url=]Outfit[/url] •

    Heel even ben ik bang dat ik afgewezen ga worden, als Rhett niet direct mijn kus lijkt te beantwoorden en zelfs verstijfd lijkt te zijn. De gedachten dat dit misschien een stomme zet was geweest bekruipt me dan ook voor een paar seconden — totdat ik dan toch zijn armen zacht om me heen voel, waarmee hij me dichter tegen zich aan trekt. Een warm gevoel overspoelt me en voor luttele seconden ga ik volledig mee in de kus, maar een koud gevoel sijpelt door mijn aderen heen als ik na die seconden opmerk dat deze kus geheel anders aanvoelt. Ik kende Rhett inmiddels goed genoeg, net zoals ik de signalen aardig was gaan leren kennen die zijn lichaam uit wisten te stralen. Deze kus voelde als het einde. Wanneer Rhett ook lichamelijk afstand begint te nemen alvorens onze lippen elkaar loslaten wordt mijn grootste angst waarheid. Dit was zijn afscheid.
          ”Het spijt me, Snowflake.”
    Voor het eerst had ik het koud zonder dat dit ook maar iets te maken had met mijn gave — zij was voor mij tenslotte geen onbekende en sluimerde stilletjes aan de oppervlakte. Nee, nu had ik het koud omdat ik mijn warmte kwijt was geraakt. Lichtjes schud ik mijn hoofd en dwong de opkomende tranen tevergeefs weg terwijl ik naar Rhett opkijk. “Niet doen,” fluister ik zacht. “Je mag dit niet doen,” voeg ik er even stilletjes doch dwingend aan toe. Om de drang te weerstaan Rhett opnieuw aan te raken, sla ik mijn armen om me heen en probeer de wanhoop die door me heen ging in te tomen.
          ”Wekenlang ben ik boos op je geweest, voornamelijk vanwege maar één ding,” weet ik uit te brengen, als mijn stem doorbroken wordt met een zachte snik. Ik was niet klaar voor een afscheid en dat was eveneens een reden geweest waarom ik niet had willen praten. Ik weigerde toe te geven aan een einde als dit — of op deze manier. “Maar ook omdat ik dit niet wil,” ga ik verder terwijl de eerste tranen opnieuw over mijn wangen glijden. “Dit is niet wat ik wil, Rhett.” Tevergeefs veeg ik ze weg met mijn hand en haal mijn blik van Rhett af om naar de juiste woorden te zoeken. Verschil mocht er zijn, had mijn Oma eens tegen me gezegd en nu op dit moment knalde haar woorden van toen opnieuw door mijn hoofd heen. Met een diepe frons en een licht smekende uitdrukking op mijn gezicht zoeken mijn blauwe kijkers Rhett zijn blik op.
          ”Elk stel heeft wel een dieptepunt waar ze doorheen moeten..” hoor ik mezelf zeggen, waarna ik moeizaam een keer slik alvorens kort mijn ogen te sluiten, waardoor een paar nieuwe tranen vallen. “Als dit echt het einde is, kunnen we elkaar dan nu recht aankijken en zeggen dat we er alles aan hebben gedaan?” Licht schud ik mijn hoofd en voel hoe de onrust door mijn lijf heen rolt. Dit was niet hoe ik verwacht had dat zou gaan lopen, mijn voornemens waren tenslotte om nog wekenlang boos te blijven totdat ik finaal de plank er mee missloeg, maar ook zodat ik naar een manier kon zoeken om een definitief einde te vermijden. Er zou nooit een ander zijn, of een ander komen, die me hetzelfde gevoel ging geven als wat Rhett me gaf. Ondanks wat er gebeurd was, afgezien van wat hij gedaan had, was ik altijd van hem blijven houden — wetende, diep van binnen, dat ik het hem uiteindelijk altijd zou vergeven. “Ik kan dat namelijk niet.”



    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Sora Cardais

    ”Music is life.
    That’s why our hearts have beats.”

    • Twenty-four • Hypnotic Song • With Puck •

          ”Natuurlijk!”
    Het enthousiasme waarmee Puck reageert zorgt voor een brede, oprechte grijns op mijn lippen, waarbij ik tevens opmerkte dat hij het ook echt meende. “Waarom denk je dat ik hier ben?” vervolgt hij. Een zachte lach verlaat mijn mond. Daar had hij natuurlijk een heel goed punt, los van het feit dat hij het eerder vandaag ook al beloofd had. Ik was namelijk niet vol van mezelf, maar durfde ergens toch wel een beetje zelfverzekerd te zijn als het op onze band aankwam, want die was best goed — al zei ik het zelf.
          ”Ik moet jullie outfits toch wel komen bewonderen,” zegt hij dan, met een plagende ondertoon in zijn stem die me niet ontgaan was. Als vanzelf krullen mijn mondhoeken zich iets op. “Dat is uiteraard de enige reden.” Grinnikend kijk ik naar hem op en til een van mijn wenkbrauwen veelbetekenend op. “Is dat zo?” breng ik vragend uit, waarbij ik het niet kan helpen de jongen een beetje te plagen. Mijn vinger spelen ondertussen met het bekertje drinken in mijn hand, waarbij ik erop let dat ik niks verspil. “En ik maar denken dat je juist voor mij kwam.” Met een plagende doch geamuseerde uitdrukking kijk ik de jongen aan alvorens een slok van mijn drankje te nemen.
          ”Valt me dat nou even tegen..”

    [ bericht aangepast op 15 nov 2018 - 20:22 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Connor
    25 • Architecture & Urban Planning • Lycanthropy • Booze makes everything better •The Bar • Jason & Lyra

    Jason en ik waren duidelijk niet klaar met elkaar uitlokken maar de belofte van alcohol hielp al een hele hoop. Ik nam de twee mee naar binnen, toen ik zag dat een stelletje dit plekje wilde gebruiken voor wat privacy. Het kon me weinig schelen wat Jason ervan vond, maar het was gewoon heel asociaal om te cockblocken, zeker op een feest als dit. Ik keek even rond, op zoek naar een nieuwe scharrel, terwijl Lyra de drankjes bestelde. Ik zag enkel niemand, en ook Rhett en Chase waren nergens te vinden. Ik pakte het drankje van het meisje aan. Ik hield even mijn glas omhoog en schonk haar een glimlach bij haar toast. Ik nam een grote slok en mijn grijns werd breder. De barman wist wat hij deed. Het brandde goed in mijn keel, en ik voelde het zelfs in mijn neus. Ik nam nog een slok en lachte kort door Lyra. De lach werd nog iets luider toen ze vroeg naar mijn drankje. "Heerlijk, schat. Sterk genoeg om een vliegtuig op te laten vliegen." Ik stak het naar haar uit voor een slokje, maar meer dan dat moest ze echt niet nemen, als ze het podium nog op wilde komen. Jason was inmiddels aan zijn tweede drankje begonnen. Ik dacht toch dat hij het niet gezellig wilde hebben en hier was om de dames te helpen. Dronken zou dat hem allebei niet lukken. Zelf bestelde ik ook nog een glas, gewoon omdat het wel kon. Het was een feestje, dus dan mocht ik me ook laten gaan, zowel qua drank als qua man candy. Jason was denk ik de enige op dit feest die vanavond niet met iemand in bed wilde belanden, en mogelijk zou zelfs hij morgen wel naast iemand wakker worden. Die mogelijkheid werd groter met het glas gin tonic wat hij dronk. Hij vroeg de dame over haar tijd op het podium, en ik luisterde mee, terwijl ik toch nog even rondkeek. Straks zou ik wel gaan dansen en dan vond ik wel weer iemand. Ik haalde een hand door mijn krullen en nam nog een slok van mijn drankje. "Zullen we nog een dansje wagen voor je op moet? Dan kan je geluidsman nog was losser worden met behulp van zijn gin." lachte ik en ik wierp nog een korte blik op Jason. "Wil je met ons mee dansen? Of ben je bang dat je dan mogelijk een keer lol zal hebben?" Mijn stem was poeslief, maar ik wist nu al wat het antwoord zou zijn. Het was altijd wel even kijken hoe kleurrijk hij het zou brengen. Hij was me er eentje, en of ik ooit tot hem door zou dringen wist ik niet, maar dit was ergens ook wel leuk. Toch zou het voor ons allebei rustiger zijn zonder strijd, maar goed, dan moest hij eerst normaal gaan doen. Dat zou alleen nooit gebeuren want vanaf de eerste seconde was hij al een klootzak naar me geweest en waar ik dat aan te danken had wist ik nog altijd niet, en het kon me inmiddels ook niet meer schelen. Niemand anders deed zo belachelijk tegen mij, dus het was echt compleet zijn probleem wat hij op mij probeerde af te schuiven, en ja, dan was het best leuk om het terug te doen, als hij toch niet wilde praten of luisteren. Maar dit was een feest en ik wilde niet mijn hele avond door hem laten verpesten, dus ik zou hem straks fysiek ergens achterlaten, en de gedachte aan hem ook laten varen, om het zelf in elk geval leuk te hebben. Dat hij alles kut wilde vinden ging namelijk echt mijn avond niet verpesten, of mijn kansen bij de heren hier vanavond, zeker niet als de alcohol later op de avond rijkelijker begon te vloeien.

    [ bericht aangepast op 18 nov 2018 - 17:18 ]


    Bowties were never Cooler

    LYRA CARDAIS
    23 | Superresonance | outfit | Jason & Connor


    "Wanneer moeten jullie eigenlijk op?" vroeg Jason nadat hij zijn eigen cocktail zowat soldaat gemaakt had. Lyra's bewondering voor hem was er alleen maar door gestegen. Nu was ze zelf absoluut geen doetje, maar dát deed ze hem toch niet gauw na zonder met een dubbele tong te gaan spreken. Zich plots bewust van de schaapachtige grijns op haar gezicht herinnerde ze zich dat Jason iets gevraagd had en diepte haar telefoon uit haar broekzak op en drukte op de startknop, waarna ze hem terug in haar tas gooide - enkel en alleen om te beseffen dat ze vergeten was op haar klok te kijken, waardoor ze deze opnieuw tevoorschijn moest halen. Lachend om zichzelf gaf ze antwoord op de vraag van haar allerbeste makker,
    "We hebben nog wel even." Ze moest wat dichter bij hem gaan staan om er zeker van te zijn dat hij haar zou horen. Het leek wel alsof er iemand een flinke draai aan de volumeknop had gegeven. Maar hé, elk excuus was goed wat haar betrof. Ze nam opnieuw haar rietje tussen haar lippen en nam nog enkele slokjes van haar drankje terwijl haar ogen de ruimte door gleden. Overal stonden leeftijdsgenoten, medestudenten, in variërende mate van beschonken en intimiteit. Een ondeugende grijns gleed automatisch op Lyra's lippen, die door het zicht niet geheel onberoerd bleef.
    "Zullen we nog een dansje wagen voor je op moet? Dan kan je geluidsman nog was losser worden met behulp van zijn gin," sprak Connor toen, alsof hij haar gedachten gelezen had. Een rilling liep langs haar rug bij het idee van een onbezonnen Jason maar al snel overmeesterde ze haar eigen gedachten weer. Net wanneer ze haar beste onschuldige blik wilde bovenhalen om Jason te overtuigen inderdaad een dansje met hen te wagen was de lycantroop haar te snel af, en een pak minder tactisch dan zij het zelf zou aangepakt hebben. "Wil je met ons mee dansen? Of ben je bang dat je dan mogelijk een keer lol zal hebben?"
    Voor ze zichzelf kon bedwingen drukte ze Connor's lippen tegen elkaar aan met haar duim en wijsvinger, opdat hij zou zwijgen voor hij Jason's humeur helemaal zou kelderen en er op dansen geen enkele hoop meer was. Ze bracht haar lippen naast zijn oor, zodat alleen hij zou horen wat ze te vertellen had.
    "Niemand wil een valse puppy aaien, babe," berispte ze de jongeman, haar buik vol hebbende van zijn constante getreiter jegens Jason. Tot nu toe had ze het nog enigszins grappig gevonden maar genoeg was genoeg. Dansen kon hij namelijk perfect in stilte doen en dan hoefde er niemand op de tenen getrapt te worden. Ze keek hem terug aan en haalde glimlachend een hand door zijn haren en dronk het laatste restje Gin Tonic leeg, waarna ze zichzelf van haar lederen jack ontdeed en het samen met haar tas richting de barman gooide. Hij zou vast wel zo lief zijn er op te letten voor haar, toch?
    "Kom op, hot stuff," lachte ze, opgewonden over wat komen zou, in Connor's richting. "Laten we even de aandacht op je vrijgezellige kontje richten!" Dat hij niet voor haar team speelde betekende in Lyra's ogen namelijk niet dat Connor een complimentje niet zou weten te smaken van haar. Ze gaf hem alvast een duwtje richting de dansvloer en richtte vervolgens haar aandacht op de andere heer in het gezelschap, met een brede grijns die hem liet weten dat er geen ontkomen aan was. Jason wist inmiddels wel langer dat nee een woord was dat niet in Lyra's woordenboek stond, net zoals zij wist dat hij stiekem geen complete stick in the mud was en best wel wist het gezellig te maken. Hij had gewoon wat vaker een duwtje in de rug nodig dan de gemiddelde persoon. Kordaat nam ze hem dan ook bij de hand en trok hem achter zich aan, richting Connor.
    Ze plaatste zichzelf strategisch met haar rug naar de donkerharige krullenbol, wetende dat ze zich dadelijk heel wat mannelijke aandacht op de hals zou halen en hopend dat het merendeel daarvan ook bij hem zou belanden. Vervolgens liet ze haar arm om de hals van Jason glijden, waarmee ze hem beroofde van elke laatste kans om toch nog te ontsnappen aan de dansvloer. Daarna ging alles vanzelf; Lyra liet de muziek toe in haar lichaam, waardoor het vanzelf ging bewegen en er voor haar niks restte dan te genieten van de warme gloed die de verorberde alcohol inmiddels veroorzaakt had, gepaard met het intense genieten van haar gezelschap.
    "Kom op, Jace," sprak ze de blonde kerel toe. "Relax," het was niet zozeer een bevel als een smeekbede, ondanks de glimlach op haar lippen, die haar geluk niet kon verbergen.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.



    JASON LEONARD RENFIELD

    22 • Music & sounddesign • light Projection • Being a ass is my selfdefense • Outside • With Lyra and Connor





    Bij mijn vraag keek Lyra even op haar gsm naar de tijd waarna ze deze al snel wegstak en dan fronsend opnieuw boven haalde, ik schudde even mijn hoofd waarna mijn blik viel op Connor die zelf ook liet te genieten van zijn drankje die volgens hem zo stark was dat het als benzine voor een vliegtuig kon dienen. "We hebben nog wel even." was haar antwoord dan ook me gen hint geven van hoe laat het nu überhaupt was. "Zullen we nog een dansje wagen voor je op moet? Dan kan je geluidsman nog was losser worden met behulp van zijn gin," sprak Connor plots terwijl ik net een slok nam van mijn tweede glas gin , die overigens alweer gehalveerd was. Dansen was immers mijn ding niet, ik hield van ritsmes en hoe muziek anderen kon doen laten bewegen en grootste dingen doen, maar zelf, nee naast wat heen en weer wiebelen zat er niet veel ritme in mijn lijf. "Wil je met ons mee dansen? Of ben je bang dat je dan mogelijk een keer lol zal hebben?" Connors woorden deden me vanaf de rand van mijn glas hem aankijken, terwijl ik ietswat uitdagend de rest -lees een half glas- van mijn gin tonic achterover kiepte. Lyra probeerde wolfman te doen zwijgen door hem aandoenelijke vislippen te geven waarna hem nog even waarschuwde al kon ik niet precies horen wat. De muziek zat echter wel goed, en ik had waarschijnlijk met die twee gins samen al 15% alcohol binnen, dus waarom niet. "Goed." klonk het dan ook over mijn lippen waarna ik mijn jeansjas van mijn schouders schudde, gezien het hier een stuk warmer was dan buiten. Veel tijd om me te bedenken had ik niet of ik werd al op de dansvloer geroepen door Lyra die eerst Connor erheen had geduwd. Ik keek dan ook met een opgetrokken wenkbrauw naar de blondine voor me die me bij de hand greep en me met zich mee trok de meute in. Ik sloot kort mijn ogen, dan een diepe teug adem en liet deze zacht terug over mijn lippen rollen waarna ik me even focuste op de beat van de muziek. Ja hier zou ik wel mee kunnen werken. Eens op de dansvloer werden we weer bij Connor gevoegd die even alleen bezig was geweest, al konden zijn heupen toch geen nee zeggen tegen de muziek. Het haar rug tegen Connor aangedrukt trok ze mij naar deze sandwich toe al had ik er niet veel problemen mee ditmaals. er kon zelf een klein lachje vanaf. Lyra plaatste haar arm rondom mijn nek waardoor ik niet veel anders kon dan tegen haar en Connor aan te dansen, beide waren nog geen 20 centimeter van me verwijderd. Ik voelde me toch wel licht warm worden vanbinnen, voelde hun adem in mijn nek terwijl ik meebewoog op de muziek. "Kom op, Jace, Relax," Glimlachte Lyra me toe, ze leek duidelijk even in de zevende hemel te zijn. Ik boog me dan ook even naar haar toe mijn voorhoofd kort op dat van haar rustend. "Nooit gedacht dat het je zou gaan lukken me hierop te sleuren." sprak ik haar toe waarna ik me wat terugboog, mijn ene arm om haar heup sloeg en hierbij ook het shirt van Connor greep om hem zo dicht mogelijk naar ons toe te trekken. En hierdoor kreeg ik de kan om mijn andere vrije hand even in zijn krullen te nestelen, een daad die de alcohol in mijn systeem iets te gemakkelijk toe liet. "Wie zei er dat ik geen plezier kon maken hmm?" spinde ik iets uitdagend waarna ik de jongen een zachte tik tegen zijn wang haf terwijl ik zelf iets verrast van mezelf verder begon te dansen, mijn heupen tegen die van Lyra en Connor aan. Dit is een avond die ik mogen zou gaan vergeten, of mezelf zou verplichten om te gaan vergeten, maar vanavond? Vanavond kon ik ze eens laten zien dat ik geen emotielose mutant was. zonder het echt te beseffen waren er zelfs kleine dimlichtjes boven ons aan het dansen, iets wat maar beter een onbewust iets voor me bleef.





    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH