• Mutant University
    when worlds collide

    Jaren lang is er gevochten om de jongeren van Xavier's Academy for Gifted Youngsters een plekje te geven op een van de universiteiten van Amerika. Na lang lobbyen stemde de University of Michigan in 1983 toe om enkele goede studenten per jaar toe te laten. In het begin was er enorm veel weerstand, zowel van medestudenten als van docenten. Over de jaren is dit minder geworden, en werden er ook steeds meer mutanten toegelaten tot de universiteit.
    Deze dagen hebben de mutanten twee eigen studentenhuizen en nemen deel aan het grootste deel van alle sociale en sportieve gebeurtenissen aan de universiteit. Ze zijn enkel nog uitgesloten van het worstelen, door een voorval enkele jaren geleden. Ondanks dat ze inmiddels redelijk mengen met de normale studenten, trekken de jongeren toch liever samen op, gezien lang nog niet iedereen vrede heeft met het bestaan van mutanten. Tolerantie betekent namelijk zeker niet altijd acceptatie.
    De dames komen bijna automatisch terecht in Delta Iota Epsilon Nu en heren in Sigma Kappa Omicron Tau, behalve als ze bij een ander huis door de ontgroening komen, wat in de regel nooit gebeurt.
    Delta Iota Epsilon Nu
    Het huis van de dames staat aan de oostzijde van de campus aan de rand van de botanische tuinen.
    Elk lid moet ten aller tijden haar kettinkje dragen met daaraan een kleine fenix, een eerbetoon aan Jean Grey. Op feestjes dragen ze allemaal een roze das met rode veren erop. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΔΙΕΝ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke dame slaapt op een simpele kamer met twee bedden, twee bureaus, en twee kasten. Verder mogen ze hun helft zelf inrichten, maar niet te overdreven, gezien ze de kamer ALTIJD met een kamergenoot delen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, en eetkamer. Er zijn in totaal 5 badkamers in het huis. Er is een groot balkon aanwezig dat uitkijkt over de botanische tuinen. Ook houd Oscar altijd een oogje in het zeil.

    Sigma Kappa Omicron Tau
    Het huis van de heren ligt aan de rivier die de noordelijke campus van de andere delen van de campus scheidt.
    De heren dragen standaard een blauwe das met rode strepen, al dan niet los om hun nek of als riem door de lusjes van hun broek. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΣΚΟΤ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke jongen heeft een eigen kamertje met een bed, bureau, kast, en koelkastje. De muren mogen niet geschilderd worden, en er mogen geen gaten in gemaakt worden, maar wat extra meubilair, voor zover het op de krappe kamers past, mag wel worden meegenomen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, eetkamer, en mancave. Er zijn 5 badkamers, al is er een omgebouwd tot een kamer met enkel een grote jacuzzi.




    • Rollen •
    • Chase Benjamin Roger • Flight • Archeology • Salem • 1.3
    • Jesse Benjamin Ferguson • Illusion Projection • Medicine • IrisWestAllen • 1.1
    • Rhett Faraday • Pherokinesis • Bio Engineering • CaIIiope • 1.2
    • Winston Puck Atni • Invisibility • Biology • Necessity • 1.5
    • Jason Leonard Renfield • Energy Plasmoids • Music & Sounddesign • Salem • 1.5
    • Connor Volkov • Lycanthropy • Architecture •IrisWestAllen • 1.5
    • Alexander Nicholas Tennison • Aerokinesis • Studie • CarIyIe • 1.6
    • Name • Mutation • Study • User • .

    • Mara Lacroix • Pain Reducement • Management • Necessity • 1.2
    • Alexis Bennet • Pyrokinesis • Forensics • Munis • 1.4
    • Nala Thalon • Cryokinesis • Photography • Melpomene • 1.3
    • Alison Delilah Brooke • Omnilingualism • Foreign Languages • WrittenWords • 1.6
    • Lyra Cardais • Hyperresonance • Art History • CaIIiope • 1.6
    • Sora Cardais • Hypnotic Song • Evenement Management • Melpomene • 1.6
    • Melody Rose Porter • Weather Manipulation • Dermatology • Sombre • 1.6
    • Name • Mutation • Major • User • .

    • Regels •
    • Minimaal 300 woorden.
    • Q Huisregels gelden hier.
    • OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe.
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, vrienden hebben soms ruzie met elkaar, dingen gaan vaak fout en lopen niet hoe je wil, krachten putten je uit, en NIEMAND is oppermachtig.
    • Geen Mary Sue's, ook geen te sterke krachten/mutaties
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag, maar onder spoiler en aangegeven bovenaan de post
    • IrisWestAllen maakt nieuwe topics aan.

    • Het Begin •
    15:00 • Woensdag 19 December • -3 graden • Grauw met natte sneeuw en ijzel. Er is een waarschuwing om op te passen op de weg.
    Ondanks de hoop van velen, is de rust nog altijd niet teruggekeerd. De diehard anti-mutanten groep blijft erg uitgesproken met hun mening, en er wordt maar weinig mee gedaan, behalve dat ze de graffiti van tijd tot tijd van de twee studentenhuizen komen verwijderen. Dit alles heeft ook voor een scheiding gezorgd onder de mutanten zelf:
    Een groep is overtuigd van de hoop dat de haatzaaiers slechts een kleine minderheid zijn, en mutanten en mensen zij aan zij kunnen leven en elkaars levens kunnen verrijken.
    Een andere groep is zeker dat mensen en mutanten nooit samen zullen kunnen leven, en de haat en angst van mensen zal winnen over de hoop op samenhorigheid.
    Nu is het bijna Kerst, maar een sfeer van gezelligheid en familie hangt er niet in de twee huizen, die beiden tot op het bot verdeeld zijn over dit dilemma. Beste vrienden staan lijnrecht tegenover elkaar, liefdes zijn verscheurt, en er zijn hier en daar al kleine fysieke vechtpartijen geweest. De spanningen zijn op dit moment groter bij de mutanten onderling dan met hun tegenstanders.
    Vanavond zou het jaarlijkse kerstdiner en Secret Santa zijn, voor het feest op vrijdag, en voor iedereen verdwijnt voor Kerst. Nu is maar de vraag of iedereen in de stemming is om Secret Santa te vieren. Je zou namelijk maar het loodje hebben van iemand, die je net heeft uitgemaakt voor bloedverrader of terrorist. Een ding is zeker, dit is waarschijnlijk een Kerst om niet meer te vergeten.
    15:00 • Zaterdag 1 September • 27 graden • Zonnig met een licht briesje en enkele schapenwolkjes
    De start van het academiejaar staat weer voor de deur. De eerstejaars zitten middenin hun ontgroening, maar de ouderejaars hebben enkel oog voor een ding: Ford's Ball. Het grootste feest van het jaar. Vroeger was het nog echt een bal, maar inmiddels is het uitgegroeid tot een groot studentenfeest in een van de talloze verlaten en vervallen fabriekshallen van Ford in Detroit. De drank vloeit er altijd rijkelijk, de muziek staat luid, en elk jaar ontstaan hier ook de beste verhalen. Dus bereid je voor, trek je beste feestkleding aan, en leg een goede bodem, want vanavond is weer een nacht voor de geschiedenisboeken.

    22:00 • Zaterdag 1 September • 25 graden • Een zwoele zomeravond met een heldere hemel en een bijna volle maan
    Ford's Ball is inmiddels begonnen en ook de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ komen aan bij de oude Ford fabriekshallen in Detroit. De meeste studenten hebben vervoer geregeld, of komen lopend vanaf de campus. Dit is een feest wat niemand wil missen. De drank vloeit rijkelijk, de muziek staat luid, en de lichten zijn al van verre te zien door de gebroken ramen en gescheurde muren van de fabriekshallen. Ook vannacht zal de aanleiding zijn van vele verhalen en geruchten, en heel veel gênante momenten later in het jaar. Iedereen heeft er zin in en heeft zich opgedoft voor een van de grootste feesten van het jaar. Laat de nacht maar komen!
    Pas alleen op dat je niet zelf het onderwerp wordt van een gerucht, waar of niet, want daar kom je niet zo snel vanaf.

    18:00 • Vrijdag 12 October • 14 graden • Regenachtig met veel bewolking en een snijdende wind vanuit het noorden.
    Het is enkele weken na het incident van Ford's Ball. Het is door de universiteit afgeschreven aan technische problemen, maar toch hebben de mutanten de wind van voren gekregen door velen van hun medestudenten. Waar het eerst best okay leek te gaan op de universiteit, is de sfeer nu toch wat grimmiger, en durft de anti-mutanten beweging zich openlijk uit te laten over wat zij er wel niet van vinden. De groep bestond eerst uit enkele studenten, maar het heeft na het bal een flinke aanhang gekregen. De gemiddelde student heeft het wat laten gaan, zeker met de belofte van een groot feest de week voor Kerst om het goed te maken, maar er zijn er toch velen die het de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ persoonlijk aan rekenen, wat hun leven op de campus niet makkelijker maakt. De universiteit heeft meerder publieke statements gemaakt over het niet tolereren van haat en dat de mutanten niet de oorzaak zijn van het einde van Ford's Ball, maar intussen gebeurt er weinig om de haat op de campus zelf te verbannen.


    [ bericht aangepast op 28 maart 2019 - 17:58 ]


    Bowties were never Cooler

    .

    [ bericht aangepast op 10 dec 2021 - 18:00 ]

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Nala Thalon

    ”Cold as ice, but in the right hands she melts.”

    • Twenty-four • Cryokinesis • Rhett • [url=]Outfit[/url] •

    Als Rhett geheel onverwachts een stap naar voren zet, waarmee hij de afstand die ik gemaakt had weer verkleint, schudt ik zwakjes met mijn hoofd en steek mijn handen iets op. Ik wist niet precies wat ik met dat gebaar wilde bereiken, tenslotte deed ik al zoveel mijn best om bij hem weg te blijven, maar het lukte me gewoonweg niet; om wat voor reden dan ook.
          Stilletjes neemt Rhett echter mijn opgestoken handen vast en hoewel ik vrij direct besluit tegen te stribbelen, laat hij zich er niet van weerhouden mijn handen vlak op zijn borst te plaatsen. Met een verscheurd gevoel in mijn hele wezen neig ik er naar om ze tot twee flinke vuisten te ballen en me van hem af te duwen, maar de angst dat mijn woede ongecontroleerd op mijn gave doorsloeg en hem zou raken maakte het dat ik mezelf dwong naar een kalmere gemoedstoestand. Het feit dat het Rhett was die voor me stond, en waar mijn koude handen nu dreigend bij zijn hart lagen, maakte het als geheel vanzelf nog een s9*-tuk gemakkelijker om enigszins rustiger te worden. Hij was altijd degene geweest die me in een boze bui, paniektoestand of onrustig moment gekalmeerd kreeg.
          ”Ik weet het,” zegt Rhett dan. Er was geen ontkennen aan dat ook hij op veel meer doelde dan alleen de vlek op mijn jurk, waarop ik vrijwel meteen licht met mijn hoofd schudde en probeerde hem met een stille, smekende blik niet verder te gaan. Als hij het hardop uit zou spreken, dan werd alles alleen maar echter — dan werd de breuk echter, de pijn nog erger en het verlies meer en meer. En dat allemaal tezamen met het gekwetste gevoel wat ik nog altijd ervoer. “Ik kan je niet genoeg vertellen hoe erg he-" Als zijn stem halverwege de zin breekt en ik de tranen in Rhett zijn ogen zie verschijnen, breekt mijn hart opnieuw. “Niet doen,” zeg ik hem zacht. Mijn vingers grijpen onbewust zijn shirt beet en ik slik moeizaam de opkomende krop in mijn keel weg.
          ”- hoe erg het me spijt. Het was een fantastische... jurk,” gaat hij ondertussen verder. We wisten beide dondersgoed dat dit niks meer te maken had met de jurk, hoe graag we misschien zouden willen dat dát juist het enige probleem was. “En ik heb het verpest... Hoe graag ik het ook zou willen, die vlek kan ik er niet meer uit halen.” Mijn hart huilt, opnieuw. Uit alle macht poog ik mijn ogen droog te houden en stuur mijn gave erop aan om alles daaraan te bevriezen zodat het niet naar buiten zou komen, maar mijn emoties waren te veel en te zwaar geworden om nog volledig binnen te houden.
          ”Wat ik gedaan heb had niks met jouw persoonlijkheid te maken, Snowflake. Het betekent niet dat ik je oppervlakkig of wispelturig vond, alleen dat ik mezelf niet erg hoog inschat.”
    Hortig adem ik in en probeer eerst mijn stem onder controle te krijgen, alvorens ik iets durf te zeggen. Het koosnaampje wat zo soepel over zijn lippen heen rolt, welke altijd alleen voor mij bestemd was geweest, voelt zo vertrouwd. Het brengt me direct terug naar de tijd waarin alles nog goed was tussen ons, waar onze relatie nog heel was en in volle bloei. De eerste traan rolt geheel ongecontroleerd over mijn wang heen als ik opnieuw iets met mijn hoofd schudt. Er was geen goed excuus voor wat hij gedaan had, of misschien durfde ik dat nu gewoon nog niet in te zien. Misschien rustte er ergens in mijn binnenste ook de angst dat wanneer ik zijn fout zou accepteren, het voorbij was en ons hoofdstuk definitief afgesloten zou worden. En dat wilde ik niet.
          ”Je had het recht niet,” fluister ik schor en dring tevergeefs mijn tranen terug. “Je had die keuze, die ene beslissing, aan mij over moeten laten.” Heel even denk ik terug aan mijn gesprek met Mara en sla mijn blik van Rhett af, om deze op zijn borst te laten rusten. Ik was niet het type dat jongens zoals Rhett, degene die iets minder opvielen, blindelings uit de weg zou gaan. “Misschien had het langer geduurd, of iets meer tijd gekost, maar ik was hoe dan ook voor je gevallen.” Ditmaal kijk ik hem weer aan en krijg het niet meer voor elkaar enkele pure woede uit te stralen.
          ”Daar had ik je hulp niet bij nodig gehad..”




    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Sora Cardais

    ”Music is life.
    That’s why our hearts have beats.”

    • Twenty-four • Hypnotic Song • With Puck •

    Na toch enkele centimeters van de grond af te zijn gekomen, doordat ik Puck had laten schrikken, draait hij zich desondanks met een lach op zijn lippen om. Onbeschaamd glijdt mijn blik over hem heen als hij het drankje van me aanneemt, waarbij ik me in gedachten bij het merendeel van de dames op de Uni moest aansluiten wat betreft het knappe uiterlijke van de jongen voor me. Hij zag er nu eenmaal verdomd goed uit.
          ”Oh hey Sora,” grinnikt Puck. “Een goedmaker? Je kent me te goed.”
    Ik grijns tevreden. “In ieder geval al goed genoeg om direct een drankje bij de hand te hebben,”lach ik zachtjes, blij dat hij niet boos werd. Vervolgens neem ik een vlug slokje van mijn eigen drankje en blik dan kort naar de dansende menigte om ons heen, alvorens mijn aandacht weer terug te leggen op de jongen voor me. “Ben je hier alleen?” vraag ik hem oprecht. Ik weet dat Puck geen onwijs groot liefhebber van dit soort feestjes was, waardoor ik des te meer blij was om hem hier dan ook te zien. Hij hoefde niet volop mee te gaan in het feestgedruis als hij dat niet wilde, ook ik genoot soms meer van het aan de kant staan, dan daadwerkelijk er tussen. Tenzij ik op het podium stond, maar dat was een geheel ander verhaal.
          ”Of ben je, net als ik, de rest ook kwijt geraakt?”
    Heel even kijk ik langs Puck af als ik denk Lyra te zien, maar als dit het geval niet blijkt te zijn blik ik gauw weer naar de jongen langs me. “Ik geloof dat ik ze al uit het oog verloor bij de eerste voet we hier binnen hadden gezet. Lyra liet nog net geen stofwolkjes achter,” grinnikte ik en schudde mijn hoofd lichtjes bij de gedachten aan Lyra, die al snel de menigte in verdwenen was.


    [Done. (; ]

    [ bericht aangepast op 21 okt 2018 - 21:15 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Jesse
    23 • Geneeskunde • Illusion Projection • I've never seen you looking so lovely as you did tonight • Ford's Ball • Outfit • Alexis

    Ik lachte wat bij haar woorden. Alexis was ook niet zo van de feestjes, maar ze was er toch, net als ik. Ik haalde nog een hand door mijn haren en vroeg haar toen of ze wat wilde drinken. Ik wist ook niet zo goed wat anders te doen. Normaal werd ik ofwel door de jongens de hele avond meegesleept, tot ik bezopen genoeg was om zelf iets te verzinnen, of ik bleef thuis. Gelukkig pakte dit goed uit en stemde ze in met wat te drinken. Ik liep terug naar de bar en bestelde nog twee rum. Ik wist niet heel goed wat ze graag dronk, maar dit vond ze vast niet erg. Ik liep terug met de twee glazen en gaf er een aan haar. "Ik hoop dat het goed is." Ik nam van mijn eigen drankje een slok en liet de amberkleurige vloeistof achterin mijn keel branden voor zolang het kon. Haar vraag zorgde ervoor dat ik me half verslikte in mijn slok. Ik slikte hem snel door en probeerde niet te hoesten tot ik genoeg lucht kreeg om te antwoorden. Intussen kleurden mijn wangen toch licht rood en ik kon er niets aan doen. Gelukkig hielp het wel dat mijn huid van nature gekleurd was, zodat ze het hopelijk niet te veel zou zien. "Ik wilde het juist niet ongemakkelijk tussen ons maken, ondanks dat we hier met z'n tweeën staan. Ik wil je imago geen schade toebrengen," zei ik, voor ik toch weer even naar beneden keek om het volgende nog snel toe te voegen "zeker niet nu je er zo mooi uit ziet." Ze was echt prachtig, en vanavond al helemaal. Dat was precies de reden dat ik nog eens extra voorzichtig deed. Ik wilde niet dat zij het onderwerp van een van de nare roddels werd, alleen omdat ze met mij had gepraat. Intussen moest ik echt moeite doen om niet dichterbij haar te gaan staan. De warmte die van haar af straalde was heel fijn en het liefst zou ik nu dicht tegen haar aan kruipen, zoals ik soms tijdens het studeren op koude dagen wel eens deed. De reden waarom ik het nu niet deed was om die roddels te voorkomen. Dat er over mij werd geroddelt vond ik niet erg, maar ik wilde niet dat het haar overkwam, dat verdiende ze niet. Ik nam nog een slok rum en keek haar weer aan. Het eerste glas begon nu langzaam toch wat in te werken. "De projectie op het plafond is wel een beetje jammer, vind je niet?" mompelde ik. Ik zou nooit zomaar een projectie oproepen in het openbaar, maar je zou toch denken dat je met de technologie van vandaag wel beter kon dan de cheesy figuurtjes die nu over het plafond dwaalden op de beat van de muziek.


    Bowties were never Cooler

    Connor
    25 • Architecture & Urban Planning • Lycanthropy • What do you see in his beautiful grumpy face... Ow wait, nevermind. • Outside • Jason & Lyra

    Jason vond het duidelijk niet heel fijn dat ik dichter tegen hem aan kwam staan, en dat was precies mijn bedoeling. Ik was hier niet om hem comfortabel te maken.... behalve als de avond heel vreemd zou lopen. Ik probeerde zijn woorden niet te diep door te laten dringen, en bij mijn eigen plan te blijven. Ik begon wat, extreem overduidelijk, met hem te flirten. Het was niet serieus, al zei ik tegen zo'n knap koppie ook geen nee. Ik zag hem ongemakkelijk en boos worden, maar Ik verwachtte geen problemen. Daarbij kon ik hem wel aan, mocht dit tot een gevecht leiden. Plots schoten zijn ogen haast letterlijk vuur. Ik wist niet zo goed waarom, want ik had niets gedaan. Dit veranderde toen ik Lyra zag, die duidelijk haar eigen plannen met Jason had. Normaal zou ik niet zomaar iemand tussen Jason en mij laten komen als we weer eens mot hadden, maar dit was toch anders. Ik ging niet iemand cockblocken, zoals Jason net wel bij mij had gedaan. Toch snapte ik niet wat ze in hem zag. Hij was namelijk echt een zuurpruim en een party killer. Hij was wel knap, dus dat was het waarschijnlijk, want van zijn persoonlijkheid moest hij het echt niet hebben.
    Na Jason te hebben begroet, merkte het meisje mij ook op. We hadden een aparte vriendschap, maar ik mocht het meisje zeker. "Hey!" zei ik vrolijk, Jason compleet negerend. In elk geval iemand was hier voor de juiste reden. Ik lachte bij haar woorden. "Een dikke wattenprop moet het vannacht doen, babes. Hunks versieren met roze oorwarmers is me net een brug te ver." zei ik met een glimlach op zijn gezicht. Normaal zou ik ze naar haar optreden wel dragen, maar dit was geen normaal optreden en ik wilde echt wel scoren vanavond. Lyra leek zelf ook te willen scoren vanavond, maar dan had zij al haar prooi perfect gedefinieerd. Hij bleef alleen mij maar aankijken met een hele vuile blik. Ik vond het wel knap dat ze hem nog probeerde over te halen minder boos te kijken, waardoor ik toch wel echt in de lach schoot, maar het leek toch niet helemaal te lukken, en de peuk op de grond hielp vast ook niet. Toch was hij verrassend vriendelijk tegen haar. Misschien omdat zij hem niet al jaren dode dieren bracht... Ach, had hij maar niet vanaf de eerste seconde dat hij me had gezien een a-hole moeten zijn. Ik rolde met mijn ogen bij zijn opmerking die duidelijk op mij was gericht. "Op het feest heb ik geen problemen met je, knapperd, maar wel als je buiten het feest op een van de weinige privé plekjes staat te roken." zei ik, terwijl ik mijn staart nogmaals langs zijn lijf liet gaan. "En ik ben vast niet de enige die daar problemen mee heeft, zeker als de avond vordert." Ik gaf hem nog een knipoog en trok snel mijn staart terug, zodat hij die niet mogelijk kon pakken. "Maar, Lyra, hebben jullie nog iets speciaals voor ons in petto vanavond? Een sexy nummertje misschien?" vroeg ik, in de hoop Jason's chagrijnige stemming toch wat te overstemmen met plezier en enthousiasme. Daarbij was dit een vraag die ze van mij kon verwachten. Net als Jason wist eigenlijk iedereen waarom ik, en velen met mij, hier was. Drinken zoenen, en de avond eindigen met een bang, of meerdere. Ik ging Jason dat niet voor me laten verpesten, zelfs al zou hij hier de hele avond als zuurpruim staan. Dan zou die nog een leuk schouwspel krijgen om naar te kijken, en niet alleen van mij... Ik herinnerde me twee jaar geleden nog, toen ik hier kwam met een vent, en toen we net bezig waren bleek, dat er nog twee koppels naast ons in de bosjes bezig waren. Dat was toch een best gênante situatie geweest, maar een zeer goed verhaal achteraf. Ik hoopte zeker weer met zo'n prachtverhaal thuis te komen, of met een hottie, dat was voor mij om het even, zolang ik maar wat actie kreeg vanavond.


    Bowties were never Cooler

    RHETT FARADAY
    Oopsie-Daisy
    22 | Pherokinesis | Ford's Ball| Nala

    Zodra de eerste traan over Nala's wang rolde hield Rhett het zelf ook niet meer droog. De tranen die in zijn eigen ogen prangden stroomden nu ook, ongecontroleerd, naar beneden.
    ”Je had het recht niet. Je had die keuze, die ene beslissing, aan mij over moeten laten," sprak de brunette. Misschien had ze wel een punt, maar toch kon Rhett heel even alleen maar denken dat ze het er nooit eens over zouden worden. En dat hij misschien om die exacte reden wel helemaal niet de man was die Nala nodig had en verdiende. De reden van hun breuk was geen ruzie over een futiliteit; het ging om een meningsverschil in fundamentele waarden. En die hadden nog nooit zo ver uit elkaar gelegen.
    “Misschien had het langer geduurd, of iets meer tijd gekost, maar ik was hoe dan ook voor je gevallen. Daar had ik je hulp niet bij nodig gehad..."
    "Misschien," was hij het eens met haar, omdat hij haar niet veel meer kon bieden. Op het moment dat hij de beslissing had genomen haar aandacht te trekken met behulp van zijn gave speelde zich in zijn gedachten een heel ander scenario af; als hij kon zien hoe knap én aardig Nala was, dan kon een ander dat ook. En volgens hem was het slechts een kwestie van tijd geweest voor er iemand ten tonele was gekomen die wel het lef had gehad haar mee uit te vragen. Het was zwemmen of zinken voor hem en gezien geen van die beide opties de keuze was die hem hielp bekomen wat hij het allerliefste wilde had hij zich wanhopig vastgeklampt aan zijn laatste reddingsboei; zijn eeuwige vloek. "Maar ik heb er geen spijt van dat ik het gedaan heb," gaf hij vervolgens, dan wel voorzichtig toe. "Het was niet mijn meest geniale zet, maar het heeft geleid tot zoiets moois. Nala, ik - Het enige waar ik spijt van heb is dat ik het je niet verteld heb op onze eerste date." Het was de waarheid. Hij had alles al ontelbare keren in zijn hoofd afgespeeld, als een film, met telkens een andere keuze in de hoofdrol en de mogelijke uitkomst ervan. Dat was het moment waarin voor hem de fout gelegen was, waar deze hartverscheurende breuk mee te vermijden was geweest. Had hij het haar toen verteld, toen ze nog geen diepe gevoelens voor hem had was het misschien nog te vergeven geweest, had ze geen reden gehad om hun hele relatie en de oprechtheid van hun emoties jegens elkaar in twijfel te trekken. Hij begreep het wel, waarom ze haar afstand genomen had. Maar dat maakte de pijn van het verlies er niet draaglijker om.
    Hij liet haar ene hand los zodat hij zijn natte wangen droog kon vegen en deed daarna bij haar hetzelfde.
    Nog steeds was hij van mening dat ze inderdaad recht had op haar eigen gevoelens en mening wat de kwestie betrof, net om die reden hield hij voor zichzelf dat het hem nooit gelukt was al die maanden constant met haar gevoel te rommelen. Hij was al pompaf nadat hij twee minuten zijn gave gebruikte, laat staan dat hij het een hele date kon volhouden. Indien ze het wilde zou ze zelf wel tot die conclusie komen.
    "En het spijt me als dat je kwetst, dat is het laatste dat ik wil. Maar ik ga er niet om liegen; ik zou het zo opnieuw doen mocht ik je nog een keer voor het eerst kunnen ontmoeten." Wetend waar het toe geleid had zou hij duizendmaal opnieuw die beslissing maken, voor haar kiezen.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    LYRA CARDAIS
    23 | Superresonance | outfit | Jason & Connor


    "Een dikke wattenprop moet het vannacht doen, babes. Hunks versieren met roze oorwarmers is me net een brug te ver." Automatisch moest ze lachen, bij de mental picture die daarbij door haar hoofd kwam spoken.
    "Ben er vrij zeker van dat het je zou lukken, poedeltje van me," plaagde ze, al lag haar verdoken compliment niet ver van de waarheid. Ondanks zijn mutatie mocht Connor er zeker wel wezen. Bovendien was hij één van de beste flirters die tot nu toe haar pad al hadden gekruist, het leek voor hem net zo makkelijk als ademhalen. Het zou haar dus ook niks verbazen mocht hij inderdaad zelfs mét roze earmuffs een scharrel weten te scoren.
    Al snel werd Lyra's aandacht echter weer getrokken door Jason. Een rilling liep langs haar rug bij de stevige, warme greep die hij op haar schouder had. Op haar gezicht was daar echter helemaal niks van af te lezen, toch niet veel meer dan een ondeugende grijns - maar die was er wel vaker te vinden.
    "Natuurlijk laat ik je stralen op dat podium. Hoewel ik niet echt weet of andere me wel op het feest willen hebben." Hierop kon ze even niet anders dan een keer flink met haar ogen rollen. Degene die ooit verzonnen had dat meiden alleen maar drama konden scheppen had duidelijk het mannelijke geslacht nog niet grondig onder de loep genomen. Haar blik gleed dan ook waarschuwend naar Connor, waarschijnlijk tevergeefs hopend dat deze niet nog meer olie op het vuur zou gieten.
    "Op het feest heb ik geen problemen met je, knapperd, maar wel als je buiten het feest op een van de weinige privé plekjes staat te roken." Ze had beter moeten weten dan stiekem nog te geloven dat Connor de opmerking gewoon voorbij zou laten gaan. Langzaam viel ook het kwartje wat de oorzaak van hun gekibbel betrof, waardoor ze onbewust een giechel liet ontsnappen. Hoewel ze haar harige makker niet helemaal ongelijk kon geven (er waren namelijk wel degelijk leukere dingen te doen dan sigaretjes roken, in donkere hoekjes) zag ze ook in waarom net Jason aan zo'n opmerking aanstoot zou nemen. Hem had ze nog nooit met een scharrel gezien.
    "Maar, Lyra, hebben jullie nog iets speciaals voor ons in petto vanavond? Een sexy nummertje misschien?" Terwijl haar rechterwenkbrauw de hoogte in schoot kroop er een glimlach op haar gezicht die reek van oor tot oor. Ze plaatste haar hand in haar zij en moest niet lang nadenken over haar woorden.
    "Lieve schat, ál mijn nummers zijn sexy. Dat jij nou geen appreciatie hebt voor vrouwelijke charmes," plaagde ze, met een duwtje tegen Connor's borst. "Zolang jij maar geen verrassingen gepland hebt," ging ze verder, toen die zorg in haar op kwam. Ze schaamde zich niet snel, maar op het podium wilde ze liever geen practical joke van de lycantroop te verwerken krijgen, al schatte ze die kans gering in.
    "En jij," sprak ze Jason weer aan, haar toon iets strenger dan voorheen, "moet je niet zo op laten fokken." Ze porde hem in de zij terwijl ze oogcontact probeerde te maken. "Het is niet jouw probleem als een ander je aanwezigheid niet weet te appreciëren, degenen die er voor jou toe doen willen je er maar wat graag bij en dat weet je best, zeurpietje." Voor anderen mocht Jason niet bepaald als een zonnetje overkomen, Lyra kende hem als bijna geen ander en wist dat zijn onzekerheid hem parten speelde. Het sierde hem ergens, maar zo af en toe moest ze zichzelf er aan herinneren geduld met hem te hebben.
    "Ik snak naar een Gin Tonic," sprak Lyra tegen niemand in het bijzonder, hopend de focus van het gesprek te verleggen. "Wie nog?"


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Nala Thalon

    ”Cold as ice, but in the right hands she melts.”

    • Twenty-four • Cryokinesis • Rhett • [url=]Outfit[/url] •

          ”Misschien,” is het eerste wat Rhett uit weet te brengen. Mijn vingers hadden zijn shirt bijna verfrommeld, wat meer en meer kwam doordat ik vocht tegen de drang mezelf tegens zijn borstkas aan te werpen. Het deed pijn om te zien dat hij nu net zoveel leed als dat ik deed, maar ik kon hem niet de troost bieden die ik Rhett anders zo blindelings gegeven zou hebben. “Maar ik heb er geen spijt van dat ik het gedaan heb.” Mijn gezicht vertrok licht. Het waren niet de woorden die ik gehoopt had te horen, of welke ik zou gaan begrijpen zolang ik er niet beter over nadacht.
          ”Het was niet mijn meest geniale zet, maar het heeft geleid tot zoiets moois. Nala, ik - Het enige waar ik spijt van heb is dat ik het je niet verteld heb op onze eerste date,” gaat Rhett verder. Wanneer hij een van mijn handen loslaat en met zijn hand mijn wangen droog veegt, sluit ik kort mijn ogen. Of ik het wilde of niet, mijn lichaam reageerde direct op zijn aanraking; hoe onschuldig ook. Het was meer en meer een besef van hoe erg ik hem miste; hoe erg ik ons miste. “Misschien had je dat inderdaad wel moeten doen,” zeg ik zacht. Het zou nooit zoveel impact gehad hebben als dat het nu deed. Wellicht dat ik kort gemopperd zou hebben, maar dat was te vergeven geweest en dan hadden we hier nu niet zo gestaan. Dan waren we samen geweest, zoals de bedoeling was.
          ”En het spijt me als dat je kwetst, dat is het laatste dat ik wil. Maar ik ga er niet om liegen; ik zou het zo opnieuw doen mocht ik je nog een keer voor het eerst kunnen ontmoeten.”
    Lichtjes schud ik mijn hoofd en neig een stap naar achteren te zetten, omdat ik ergens niet kan begrijpen waarom hij dit alles opnieuw zou willen doorstaan. “Zelfs met alles wat je nu weet?”
    Heel even is er alleen maar oprechte verbazing te horen in mijn stem, waarna een golf aan ongeloof me al gauw overspoelt. Met hetgeen wat er nu gebeurd was, alles wat we er door verloren hadden, zou hij dan werkelijk nog dezelfde keuze maken en zijn gave opnieuw gebruiken?
          ”Ik snap niet hoe je dat nu nog kunt zeggen,” hoor ik mezelf zachtjes zeggen. Als ik de grip op mijn emoties volledig verlies en de put waarin ik ze heb weggestopt overstroomd, glijden er opnieuw enkele tranen over mijn wangen heen en raak ik gekwetst door de oprechtheid van zijn woorden. Nog nooit had ik zo graag iemand terug gewild, want er was er geen één die kon tippen aan Rhett en de gevoelens die hij me liet ervaren, maar ik betwijfelde of dat überhaupt wel een mogelijkheid was zolang we dit niet uit de lucht kregen.
          ”Ik zou er eerder alles aangedaan hebben om je niet opnieuw te verliezen..”

    [ bericht aangepast op 23 okt 2018 - 21:27 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Joey Lincoln Renfield

    ‘Smoke 'em if you got 'em.’

    Marine Biology — 22 y/o — Shadow teleportation —inside — outfit —met Alison
          Nadat hij voor de zoveelste keer afwisselend naar zijn telefoon en horloge had gekeken, zag hij een bekend figuur. Een glimlach verspreidde zich over mijn gezicht toen Alison eindelijk aan kwam lopen. Ik liet mijn blik over haar lichaam glijden en zoals gewoonlijk zag ze er geweldig uit. Ik bedoel, met zo'n lichaam kon ze werkelijk alles aan én zou het haar ook nog eens goed staan. Ik herkende het pakje dat ze droeg - dat ik na een wilde avond volgensmij wel eens had vervloekt toen ik niet begreep hoe zo'n ding uit moest - en glimlachte nog iets breder bij die gedachte.
    "Hee," glimlachte ze naar me, waarna ze haar armen om me heensloeg en me een kus op mijn lippen drukte. Ik proefde een hint van mint, en iets anders wat waarschijnlijk een lipproductje was of zo. Ik grijnsde op haar neer, al mijn zenuwen ineens verdwenen als sneeuw voor de zon.
    " Heb je een beetje zin in vanavond?" vroeg Alison. Ik grijnsde terwijl ik in haar ogen keek. " Met jou er bij? Absoluut, mijn avond kan nu al niet meer stuk," grijnsde ik en sloeg mijn arm over de schouders van de brunette heen.
    " Zullen we maar naar binnen gaan? Ik bedoel, het is prima hier buiten maar ik denk toch écht dat het feest binnen iets beter is."
    Met mijn arm over haar schouder geslagen, nam ik haar mee naar de ingang. Ik toonde de kaartjes die ik eerder vandaag had gekocht, die werden ingeruild voor twee stempels; een op mijn hand, en één op die van Alison.
    De muziek die ze draaiden, het standaard Martin Garrix en Post Malone type muziek dat ze in alle clubs ter wereld draaiden, was nou niet bepaald mijn genre, maar met genoeg alcohol achter de kiezen moest het wel lukken. Alcohol. Hij had écht alcohol nodig.
    " Drankje doen?" Vroeg ik, wijzend naar de bar dat in tussenpozen verlicht werd door de strobe lampen. " Waar heb je zin in?"


    We were the forever that didn't last

    ALΣXIS BΣNNΣT

    Pyrokinesis ▪ 22 ▪ Outfit ▪ w/ Jesse ▪ @ Party


          Voor heel even verdween Jesse weer in de menigte om haar te verblijden met een glas alcohol. Het maakte voor haar niet uit met wat voor vloeistof hij terugkwam, als ze maar wat meer alcohol in haar systeem had om het feest nog verdraagbaar te maken, was alles best. Daarom was ze ook blij toen ze het bekende gezicht van Jesse weer zag, dit keer met twee glazen in zijn handen. Hij overhandigde ene glas aan haar, wat ze met een grijns aannam. ”Dankje,” zei ze nog voordat ze een flinke slok nam. Ze trok kort een zure gezicht, maar al snel wende ze aan het prikkelende gevoel in haar keel wat al meteen aangenamer werd.
          Haar vraag had Jesse duidelijk niet verwacht. Way to go, Alex. Ze was nog niet eens in een gesprek met Jesse en ze had hem al in een ongemakkelijke situatie gebracht. Ach, iedereen wist dat haar gesprekken vrijwel nooit soepel verliepen. Normaal zou ze keihard op een rug van een stikkend persoon kloppen – maar omdat het Jesse was en hem ook mocht – hield ze rekening met hem en klopte zachtjes op zijn rug. Zijn wangen namen een rode kleur aan. Ze wist niet of het kwam doordat hij bijna stikte of omdat hij – dankzij haar – zich schaamde of misschien de combinatie van alle twee.
          ”Ik wilde het juist niet ongemakkelijk tussen ons maken, ondanks dat we hier met z’n tweeën staan. Ik wil je imago geen schade toebrengen.” Alexis kon het niet laten om met haar ogen te rollen en schudde afkeurend haar hoofd. Als praten met Jesse haar imago zou beschadigen, zou Alex het alsnog doen. De jongeman was een aangename gezelschap. Hoewel hij haar gebruikte als zijn persoonlijke verwarming, vond Alex het totaal niet erg. “zeker niet nu je er zo mooi uit ziet.”
          Alex trok haar wenkbrauwen verrast omhoog. ”Dankje,” kwam er zacht uit haar mond. Ze kreeg niet vaak een compliment naar haar toe geslingerd waardoor ze niet wist hoe ze erop moest reageren. Een warm gevoel verspreidde door haar lichaam. Ditmaal kwam het niet door haar gave noch door de alcohol, maar door Jesse’s lieve compliment. Ze verschuilde haar kleine glimlach achter het glas waarna ze een kleine slokje van nam.
          “Wees gerust, als er iemand is die mijn imago wilt beschadigd of simpelweg mij irriteert, steek ik diegene gewoon in de fik. Probleem opgelost,” zei Alex nonchalant en haalde haar schouders op. De roddels deerde haar zeker niet. Ze wist ook dat veel mensen niet het lef hadden om iets verkeerds bij haar te flikken gezien Alex binnen enkele minuten met hun lichamen kon barbecuen.
          ”De projectie op het plafond is wel een beetje jammer, vind je niet?” mompelde Jesse waarop Alex glimlachte en zijn blik volgde richting het plafond waarna ze haar schouders ophaalde. “Ik vind het wel meevallen, na paar drankjes wordt het toch allemaal wazig." zei ze om vervolgens weer haar kijkers op Jesse te richten. "Nog een fijne vakantie gehad?"


    CHASE BENJAMIN ROGER

    22 • Archeologie & cultuur • Flight • Hell yeah Party! • inside-> outside • With Mara




    Mara stond zeker stevig op haar benen waardoor we beiden niet face first in de grond belanden. Gelukkig kon ze er wel mee lachen gezien ze toch wat grinnikte, waarschijnlijk kwam dat ook grotendeels door mijn rood hoofd. Mara schudde haar hoofd waardoor haar blonde lokken vrolijk meesprongen. “Nee,” was helaas haar antwoord. “Ben je ze weer kwijt?” haar woorden deden me licht grijnzen, "Je kent me toch, het is een wonder dat ik mijn vleugels nog niet verloren ben." lachtte ik , waarna mijn rechter vleugel me een tik tegen het hoofd bezorgde. "Hey..." mopperde ik terwijl ik Peg even bekeek waarna ik mijn aandacht weer aan de blonde schone voor me schonk. “Je weet dat er ook andere manieren zijn dan gewoon als een stormram aankomen als je borsten wil aanraken he?” rolde er plots lachend over haar lippen waardoor ik ook even moest lachen, waarna ik het niet kon laten licht te flirten. " Hmm misschien maar ze zage er een stuk zachter uit dan de vloer." grimaste ik waarna ik plagend met mijn wenkbrauwen wiebelde. Ik was geen pervert, maar een kans om toch even ronde kussentjes aan te raken nam ik toch liever dan de blauwe plekken. Mara sloeg een arm om me heen wat misschien wel even goed was gezien ik nog steeds niet stevig op mijn benen stond. Mijn arm gleed uit automatisme dan ook over haar schouder heen waarna ik Mara een licht glimlachje schonk al was dat niet voor lang, gezien ze me een plageruige duw schonk en haast weer op de grond belande." Woaah hey, niet eerlijk." pruilde ik quasi geschrokken. “De volgende keer laat ik je vallen hoor.” knipoogde ze waardoor ik even mijn tong uitstak en me weer herpakte. "Nou nou, en ik wilde je net op een drankje trakteren als bedankje." grimaste ik naar haar toe. "Hoe komt het dat je hier zo eenzaam en alleen staat, ben je niet met Nala gekomen?" vroeg ik Mara vervolgens waarna ik het niet kon laten zachtjes mee te bewegen met de muziek. Ik had zin om haar mee de dansvloer op de sleuren en even lekker los te gaan.




    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH


    JASON LEONARD RENFIELD

    22 • Music & sounddesign • light Projection • Being a ass is my selfdefense • Outside • With Lyra and Connor





    Terwijl de twee lekker aan het kwetteren waren over roze oorwarmers nam ik even de tijd om mijn mobiel boven te halen. Lang zou het niet meer duren voor het optreden startte en Joey had beloofd om te komen kijken. Ik haf het niet altijd toe maar ik keek enorm op naar mijn tweelingbroer, en het feit dat hij erbij ging zijn zorgde al voor een stel minder zenuwen. Ook kwam ik te weten dat hij er een date van gemaakt had , de charmeur. Ik had hem graag gestuurd, maar besloot het niet te doen gezien ik niet alweer de bonerkiller wilde uithalen vanavond, dus stak ik mijn mobiel gewoon terug weg, het gelag van de twee voor me even negerend.
    Eens ik mijn aandacht dan weer op de blonde krullenbol richtte kon ze het niet laten om met haar ogen te rollen Al was het de andere poedel die zijn grote bek opende. "Op het feest heb ik geen problemen met je, knapperd, maar wel als je buiten het feest op een van de weinige privé plekjes staat te roken." ik fronste weer even. "Noem me niet zo." murmelde ik op mijn kiezen bijtend. Ik had het altijd al ongemakkelijk gevonden als mensen me knap of sexy noemden, want eerlijk ik zag het niet, het voelde dan ook eerder vreemd aan dan dat het mijn ego opkrikte. HEt zou net zijn alsof ik Lyra nu een sexy babe zou noemen... Ja zoiets ging er niet nuchter over mijn lippen rollen Laat staan dat ik iets van Connor zou kunnen zeggen. Furry… ja nee zou ik niet als een compliment zien. Eens zijn staart dan ook weer langs mijn benen kriebelde had hij geluk dat hij deze snel weer terugtrok, anders had ik ze in mijn vuisten gehad. "En ik ben vast niet de enige die daar problemen mee heeft, zeker als de avond vordert." Ik rolde nu ditmaal met mijn ogen. " Jeez gang dan gewoon een bord met slettenhoek uit, dan had ik hier nooit voet gezet." zei ik kattig waarna ik mijn armen over elkaar heen sloeg. Waarom zou je hier zelf gaan zitten rollebollen?
    "Maar, Lyra, hebben jullie nog iets speciaals voor ons in petto vanavond? Een sexy nummertje misschien?" Lyra leek meteen weer in actie te komen en trok haar wenkbrauw even op waarna een brede glimlach haar lippen sierde. "Lieve schat, ál mijn nummers zijn sexy. Dat jij nou geen appreciatie hebt voor vrouwelijke charmes," kwam er dan ook per direct over haar lippen, onbewust gleed er een lichte grijns over mijn lippen terwijl ik toekeek hoe ze Connor 'de les spelde'. Eens Lyra begon te praten over haar muziek dan bloeide ze pas echt open en dat was iets waar ik automatisch wel blij van werd. Lyra op haar puurst.
    "Zolang jij maar geen verrassingen gepland hebt," "En jij," ik schrok licht op toen ze zich plots weer tot mij wende, ik voelde me haast betrapt dat ik mijn bitchface even had afgezet. "moet je niet zo op laten fokken." een vinger in mijn zij deed me even verrast knipperen waarna ik haast gedwongen werd de blondine in haar groenige ogen aan te kijken. "Het is niet jouw probleem als een ander je aanwezigheid niet weet te appreciëren, degenen die er voor jou toe doen willen je er maar wat graag bij en dat weet je best, zeurpietje." Ik wist even niet echt wat te zeggen, een lichte blos verscheen dan ook weer op mijn wangen al was het gelukkig te donker buiten om er wat van te merken. Mijn ogen schoten dan ook licht waarschuwend naar Connor waarna ik mijn armen weer los naast me liet hangen.
    "Ik snak naar een Gin Tonic, Wie nog?" een zachte zucht verliet mijn lippen waarna ik dan maar toe haf aan haar woorden en me iets moest gaan ontspannen. "Best, iets met veel alcohol voor mij." waarna ik alvast naar de ingang liep vooraleer ik me omdraaide naar Connor. "En jij." begon ik waarna ik kort zuchtte. "Wat wil jij om te drinken?". ik deed moeite om niet al te vijandig over te komen, Lyra had haar best gedaan om een lichte vrede te bewaren dus deed ik het vriendelijk zijn als werderdienst voor haar. Enkel vanavond dan.



    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH


    WINSTON PUCK ATNI
    25 - Invisibility - Biology

    Don't look for me in the crowd,
    Come find me in solitude,
    I never fit in,
    Was never supposed to.



    "In ieder geval al goed genoeg om direct een drankje bij de band te hebben,” was Sora’s antwoord. Puck lachte zacht. Hij hief het drankje als een toast naar haar, waarna hij een slok nam.
    “Tegen gratis drankjes zeg ik nooit nee,” zei hij. De vraag of ze nu al bezig was met hem dronken voeren zat op de punt van zijn tong, maar hij hield hem in. Het klonk gewoon wat ongepast ofzo om te vragen terwijl iemand je net een drankje aangeboden had. Hij was maar al te blij met Sora’s gezelschap hier, en het was ook niet alsof hij niet zelf anders alsnog zich moed zou indrinken. Met wat drank op durfde hij tenminste wel te dansen, in plaats van zich alleen in een hoekje terug te trekken omdat hij zich al te bewust was van zijn (niet-bestaande) danskwaliteiten.
    “Ben je hier alleen?” vroeg Sora hem. “Of ben je, net als ik, de rest ook kwijt geraakt?”
    Puck haalde zijn schouder half op en boog zich iets naar Sora toe. Ze begonnen de muziek op te draaien, waardoor het lastig werd Sora te verstaan anders. “Ik geloof dat ik ze al uit het oog verloor bij de eerste voet die we hier binnen hadden gezet. Lyra liet nog net geen stofwolkjes achter.”
    Hij lachte ook. Ja, dat klonk wel als de Lyra die hij kende. “Had je iets anders verwacht?” vroeg hij grinnikend. “Het is wel Lyra over wie je het hebt.”
    Hij liet zijn blik even over de menigte glijden. Hij was lang genoeg om over de meesten heen te kunnen kijken. Sommigen stonden ook gewoon aan de zijkant te praten, anderen gingen al compleet los op de dansvloer. “Ik ben trouwens alleen gekomen,” zei hij toen hij zich herinnerde dat ze hem ook nog een vraag gesteld had. Hij keek weer terug naar Sora en glimlachte. “Er zouden wel bekenden hier rond moeten lopen-” Ja natuurlijk, de hele universiteit liep hier ongeveer rond. “-maar je bent tot nu toe de eerste die ik tegenkom.” Dat was wel licht verbazingwekkend, gezien Puck met zijn bijna twee meter toch wel een stukje boven de meeste anderen uitstak. Al was de rest waarschijnlijk wel in groepjes gekomen, en waren zij niet licht wanhopig op zoek naar bekenden. Behalve dan als je zoals Sora iedereen kwijtgeraakt was.
    Ergens vroeg Puck zich wel af of mensen hem misschien wel gezien hadden, maar besloten hadden vooral niks te zeggen en hem te negeren. Hij probeerde die gedachte zoveel mogelijk te verdringen. Natuurlijk was dat niet zo. Toch?
    Om zichzelf af te leiden nam hij nog een slok en richtte zijn aandacht weer op Sora. “Ben je al klaar voor je optreden?” vroeg hij haar oprecht geïnteresseerd.



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    MARA LACROIX
    22 – Pain Reducement

    You are more than divine,
    You are infinite.



    Chase grijnsde die al te bekende grijns. “Je kent me toch, het is een wonder dat ik mijn vleugels nog niet verloren ben,” zei hij, gevolg door een tik van zijn vleugel. Het was een eeuwige discussie tussen Chase en zijn vleugels, en het had Mara nooit verbaasd dat zijn vleugels een eigen mening hadden. Dat had Chase zelf namelijk ook.
    “Lief doen,” sprak Mara quasi-belerend tegen de vleugel, terwijl ze met haar vinger een spoor over de vleugel trok, om hem vervolgens te vertellen dat er ook andere manieren waren dan ‘stormram’.
    “Hmm misschien maar ze zagen er een stuk zachter uit dan de vloer,” antwoordde Chase, al wiebelend met zijn wenkbrauwen. Eigenlijk had Mara hem quasi-verontwaardigd aan willen kijken, maar lang hield ze het niet vol voor ze in de lach schoot. Ze sloeg een arm om Chase heen.
    “En bleek dat ook te kloppen?” vroeg ze hem vervolgens. Ze knipoogde naar hem.
    Na haar duw kwam er een “woahh hey, niet eerlijk,” uit Chases mond. Mara’s enige reactie was dat ze hem zacht nog een duwtje gaf, een waar hij absoluut niet door uit evenwicht gebracht zou worden.
    “Nou nou, en ik wilde je net op een drankje trakteren als bedankje,” vervolgde Chase. “Hoe komt het dat je hier zo eenzaam en alleen staat, ben je niet met Nala gekomen?”
    “Een drankje mag altijd,” was haar antwoord. “Ik had wat frisse lucht nodig en Nala is ergens door de menigte opgeslokt. Je bent niet de enige die hier mensen kwijtraakt.” Ze was een heel stuk minder chaotisch dan Chase, maar toch was het haar ook gelukt om hier gescheiden van Nala te raken. Maar ach, ze had nu Chase gevonden (of nou ja, hij had haar gevonden) dus het was niet alsof ze nu alleen was.
    Chase bewoog zachtjes mee met de muziek en ook Mara kon zich niet inhouden, en begon iets mee te bewegen. Ze was hier niet voor niets gekomen en ze had zin om te dansen, dus dansen zou zijn wat ze zou doen.



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Jesse
    23 • Geneeskunde • Illusion Projection • I've never seen you looking so lovely as you did tonight • Ford's Ball • Outfit • Alexis

    Alexis leek de drank te waarderen, wat fijn was, maar haar vraag zorgde ervoor dat ik me verslikte in mijn drank. Ik had haar juist niet ongemakkelijk willen maken, en nu werd het juist ongemakkelijk. Zeker omdat ze dacht dat ik echt stikte en daarom op mijn rug klopte als een klein kind wat zich verslikte in zijn melk. Mijn wangen werden rood van schaamte om het verslikken en het feit dat ik het nu al ongemakkelijk had gemaakt. Ik wilde juist een leuke avond hebben, en ook dat zij een leuke avond had, wat nu al niet lukte. Ik verontschuldigde me dan ook, waarop zij haar wenkbrauw optrok. Top! Ik had het nog ongemakkelijker gemaakt. Ik nam nog een slokje en hoopte maar dat ze het niet te erg vond. Ook zij nam een slok, maar gelukkig leek ze het niet heel erg te vinden. Ik lachte een beetje bij haar woorden, maar haar dreigende woorden zorgden ervoor dat ik toch een beetje met kiespijn lachte. Ik was niet iemand die agressie waardeerde, zelfs niet uit zelfverdediging. Anderen pijn doen was nooit de oplossing.
    Ik mompelde maar wat over de projecties op het plafond om het onderwerp te veranderen. Hopelijk zouden we zo de ongemakkelijkheid achter ons laten. Ik grinnikte zacht bij haar woorden en dronk mijn glas leeg. Ze had gelijk en drank was blijkbaar toch de goede optie, ondanks dat mensen vaak iets anders beweerden. Bij haar volgende vraag moest ik wel even nadenken. De drank begon langzaam wel mijn hersenen te bereiken, en dat hielp niet mee met het nadenken. "Vakantie..." mompelde ik dan ook eerst. "Best fijn. Xavier's verandert niets over de jaren, al snap ik Hank wel beter." Ik trok de kraag van mijn overhemd recht. "Blijkbaar hebben we dezelfde smaak." lachte ik. Misschien kwam het ook wel omdat ik deels door Cubaanse/Floridiaanse monniken en deels door Hank was opgevoed. Hij voelde toch een beetje als een vader voor mij. "Daarbij probeert hij me denk ik zijn werkveld in te sturen." Heel erg was het niet, maar ik wilde liever echt hands-on mensen helpen in een ziekenhuis. "Maar hoe was jou vakantie?" Ik vond het nooit zo fijn om over mezelf te praten, zelfs niet nu ik toch onder de invloed begon te raken van de rum die ik als water naar binnen had gegoten. Ik boog wat ongemakkelijk om haar heen om mijn glas achter haar op een randje te zetten, zonder haar echt aan te raken. Ik ging weer recht staan en keek even snel rond. Ik zag nog altijd niemand anders die ik herkende. Gelukkig had ik Alexis gevonden. Ik haalde mijn hand door mijn krullen en richtte me toen weer op mijn gesprekspartner. "Wil je zo toch dansen? Ik kan niet dansen, maar misschien is het toch gezellig..." mompelde ik nog wat onzeker. Om hier maar te blijven staan zou toch ook wat ongemakkelijk worden. Ik vond dansen wel leuk, daar niet van, ik kon het alleen niet, iets wat iedereen altijd verbaasde omdat ik toch uit Cuba kwam. Blijkbaar moest je als Cubaan namelijk kunnen dansen, maar goed. Hopelijk wees ze het af en bleven we kletsen, in plaats van dat ik mezelf voor schut zou zetten voor haar en de rest van al mijn leeftijdsgenoten.


    Bowties were never Cooler

    Connor
    25 • Architecture & Urban Planning • Lycanthropy • What do you see in his beautiful grumpy face... Ow wait, nevermind. • Outside • Jason & Lyra

    Ik kon het niet laten om Jason toch nog wat ongemakkelijk te maken, en natuurlijk hapte hij meteen toe. Ik had het daarnet dan wel plagend gezegd, maar die jongen had echt een goede beurt nodig, wat zei ik, 10 goede beurten voor hij een beetje loskwam. Jammer dat hij eerst heel bezopen moest zijn mocht er ook maar iets in zijn broek gebeuren. Ik mocht misschien een slet zijn, maar ik werd in elk geval niet ongemakkelijk als iemand me knap noemde. Hij bleef maar grumpy, gelukkig was er een ander persoon die wel wist hoe ze een feestje moest bouwen.
    Een lach rolde over mijn lippen bij haar antwoord en ik meende zelfs een lachje bij meneer de chagrijn te detecteren. "Ik apprecieer meer dan genoeg, schat." zei ik met een knipoogje. Ik was gay, niet blind. Ik kon echt wel zien of een meisje knap was of niet, het kon me alleen weinig schelen, zeker op een nacht als vanavond. Toen ze verder ging, was onze vriendschap weer duidelijk afgelijnd. Ik had er niet aan gedacht om iets te doen vannacht, naast jongens scoren natuurlijk. Ik wilde haar dat zeggen, maar dit plan veranderde toen ze Jason op zijn kop gaf. Ik kon niet anders dan grijnzen. Ze was dan ook niet helemaal aardig over mij, maar goed. Dat hij zich zo makkelijk liet opfokken was juist wel leuk, maar om een ander hem op zijn kop te zien geven was ook wel erg leuk. Ik trok een wenkbrauw op bij Jason's waarschuwende blik. "Zijn aanwezigheid is het probleem niet. We weten allebei dat zo'n knap koppie geen straf is om naar te kijken, maar zijn humeur verpest het wel een beetje." zei ik met een bijdehante grijns.
    Toen kwam Lyra met een aantal geweldige woorden. Jason was me voor, maar zelfs voor zijn doen had hij een erg goed idee. Ik had niet gedacht dat hij toch nog een beetje een normale student kon zijn. Er was nog wel wat vijandigheid in zijn stem toen hij het vroeg, maar het viel voor zijn doen mee. "Lief dat je het vraagt, knapperd." Ik sloeg een arm om zijn schouders en mijn staart om zijn heupen. "Iets met veel alcohol klinkt inderdaad wel goed. Absinthe Champagne? Een extra shot absinth natuurlijk." Ik gaf Lyra nog een knipoog en gaf Jason nog snel een kus op zijn wang voor ik hem losliet en uit voorzorg een stap achteruit deed. Ik had weinig zin in een vuist in mijn gezicht. Ik was dan wel erg pluizig, mijn gezicht mocht er best wezen, al zei ik het zelf. Daarbij werd niemand blij van een vuist in hun gezicht. Ik wist dat ik hem nog altijd aan het uitlokken was, maar het was gewoon te verleidelijk. Toch moest ik het ook niet te ver pushen, gezien ik het wel gezellig wilde houden voor mijn vriendin. "Zal ik meelopen naar de bar? Dan kan ik daarna vast het beste plekje opzoeken voor je optreden." Ik was niet zo'n slechte vriend dat ik haar optreden ging missen om iemand te versieren. Erna, prima, ervoor, ook prima, tijdens het optreden was mijn aandacht toch wel voor haar, grotendeels in elk geval. Een man had ook ogen en die bleven niet altijd even gefocust. Zeker niet nu iedereen er vannacht echt bizar goed uitzag. Ik kon het zeker wel waarderen dat iedereen moeite in hun uiterlijk had gestoken. Nu was het nog maar eens zien wie hetzelfde over mij dacht. Ja, die gast van daarnet, maar dat had Jason mooi verpest. Vanuit mijn ooghoek zag ik weer een koppel de deur uit komen, om ons vervolgens geïrriteerd aan te kijken. "Kom we gaan naar binnen. Ik ga geen anderen cockblocken. Kom" Ik pakte ze allebei bij hun arm en sleurde ze half mee richting de deur. "Have fun!" zei ik nog tegen het stel, voor de deur achter ons dicht viel, en we in het trappenhuis stonden, waar de muziek al vrij goed te horen was. "Dus? Drank?" vroeg ik, meer retorisch dan iets anders. Iedereen hield van drank, toch? Waarschijnlijk was er vast ook hier een pretverpester, want ditzelfde had ik gedacht over aandacht en sex, maar Jason weerlegde duidelijk dat idee.


    Bowties were never Cooler