• Mutant University
    when worlds collide

    Jaren lang is er gevochten om de jongeren van Xavier's Academy for Gifted Youngsters een plekje te geven op een van de universiteiten van Amerika. Na lang lobbyen stemde de University of Michigan in 1983 toe om enkele goede studenten per jaar toe te laten. In het begin was er enorm veel weerstand, zowel van medestudenten als van docenten. Over de jaren is dit minder geworden, en werden er ook steeds meer mutanten toegelaten tot de universiteit.
    Deze dagen hebben de mutanten twee eigen studentenhuizen en nemen deel aan het grootste deel van alle sociale en sportieve gebeurtenissen aan de universiteit. Ze zijn enkel nog uitgesloten van het worstelen, door een voorval enkele jaren geleden. Ondanks dat ze inmiddels redelijk mengen met de normale studenten, trekken de jongeren toch liever samen op, gezien lang nog niet iedereen vrede heeft met het bestaan van mutanten. Tolerantie betekent namelijk zeker niet altijd acceptatie.
    De dames komen bijna automatisch terecht in Delta Iota Epsilon Nu en heren in Sigma Kappa Omicron Tau, behalve als ze bij een ander huis door de ontgroening komen, wat in de regel nooit gebeurt.
    Delta Iota Epsilon Nu
    Het huis van de dames staat aan de oostzijde van de campus aan de rand van de botanische tuinen.
    Elk lid moet ten aller tijden haar kettinkje dragen met daaraan een kleine fenix, een eerbetoon aan Jean Grey. Op feestjes dragen ze allemaal een roze das met rode veren erop. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΔΙΕΝ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke dame slaapt op een simpele kamer met twee bedden, twee bureaus, en twee kasten. Verder mogen ze hun helft zelf inrichten, maar niet te overdreven, gezien ze de kamer ALTIJD met een kamergenoot delen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, en eetkamer. Er zijn in totaal 5 badkamers in het huis. Er is een groot balkon aanwezig dat uitkijkt over de botanische tuinen. Ook houd Oscar altijd een oogje in het zeil.

    Sigma Kappa Omicron Tau
    Het huis van de heren ligt aan de rivier die de noordelijke campus van de andere delen van de campus scheidt.
    De heren dragen standaard een blauwe das met rode strepen, al dan niet los om hun nek of als riem door de lusjes van hun broek. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΣΚΟΤ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke jongen heeft een eigen kamertje met een bed, bureau, kast, en koelkastje. De muren mogen niet geschilderd worden, en er mogen geen gaten in gemaakt worden, maar wat extra meubilair, voor zover het op de krappe kamers past, mag wel worden meegenomen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, eetkamer, en mancave. Er zijn 5 badkamers, al is er een omgebouwd tot een kamer met enkel een grote jacuzzi.




    • Rollen •
    • Chase Benjamin Roger • Flight • Archeology • Salem • 1.3
    • Jesse Benjamin Ferguson • Illusion Projection • Medicine • IrisWestAllen • 1.1
    • Rhett Faraday • Pherokinesis • Bio Engineering • CaIIiope • 1.2
    • Winston Puck Atni • Invisibility • Biology • Necessity • 1.5
    • Jason Leonard Renfield • Energy Plasmoids • Music & Sounddesign • Salem • 1.5
    • Connor Volkov • Lycanthropy • Architecture •IrisWestAllen • 1.5
    • Alexander Nicholas Tennison • Aerokinesis • Studie • CarIyIe • 1.6
    • Name • Mutation • Study • User • .

    • Mara Lacroix • Pain Reducement • Management • Necessity • 1.2
    • Alexis Bennet • Pyrokinesis • Forensics • Munis • 1.4
    • Nala Thalon • Cryokinesis • Photography • Melpomene • 1.3
    • Alison Delilah Brooke • Omnilingualism • Foreign Languages • WrittenWords • 1.6
    • Lyra Cardais • Hyperresonance • Art History • CaIIiope • 1.6
    • Sora Cardais • Hypnotic Song • Evenement Management • Melpomene • 1.6
    • Melody Rose Porter • Weather Manipulation • Dermatology • Sombre • 1.6
    • Name • Mutation • Major • User • .

    • Regels •
    • Minimaal 300 woorden.
    • Q Huisregels gelden hier.
    • OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe.
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, vrienden hebben soms ruzie met elkaar, dingen gaan vaak fout en lopen niet hoe je wil, krachten putten je uit, en NIEMAND is oppermachtig.
    • Geen Mary Sue's, ook geen te sterke krachten/mutaties
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag, maar onder spoiler en aangegeven bovenaan de post
    • IrisWestAllen maakt nieuwe topics aan.

    • Het Begin •
    15:00 • Woensdag 19 December • -3 graden • Grauw met natte sneeuw en ijzel. Er is een waarschuwing om op te passen op de weg.
    Ondanks de hoop van velen, is de rust nog altijd niet teruggekeerd. De diehard anti-mutanten groep blijft erg uitgesproken met hun mening, en er wordt maar weinig mee gedaan, behalve dat ze de graffiti van tijd tot tijd van de twee studentenhuizen komen verwijderen. Dit alles heeft ook voor een scheiding gezorgd onder de mutanten zelf:
    Een groep is overtuigd van de hoop dat de haatzaaiers slechts een kleine minderheid zijn, en mutanten en mensen zij aan zij kunnen leven en elkaars levens kunnen verrijken.
    Een andere groep is zeker dat mensen en mutanten nooit samen zullen kunnen leven, en de haat en angst van mensen zal winnen over de hoop op samenhorigheid.
    Nu is het bijna Kerst, maar een sfeer van gezelligheid en familie hangt er niet in de twee huizen, die beiden tot op het bot verdeeld zijn over dit dilemma. Beste vrienden staan lijnrecht tegenover elkaar, liefdes zijn verscheurt, en er zijn hier en daar al kleine fysieke vechtpartijen geweest. De spanningen zijn op dit moment groter bij de mutanten onderling dan met hun tegenstanders.
    Vanavond zou het jaarlijkse kerstdiner en Secret Santa zijn, voor het feest op vrijdag, en voor iedereen verdwijnt voor Kerst. Nu is maar de vraag of iedereen in de stemming is om Secret Santa te vieren. Je zou namelijk maar het loodje hebben van iemand, die je net heeft uitgemaakt voor bloedverrader of terrorist. Een ding is zeker, dit is waarschijnlijk een Kerst om niet meer te vergeten.
    15:00 • Zaterdag 1 September • 27 graden • Zonnig met een licht briesje en enkele schapenwolkjes
    De start van het academiejaar staat weer voor de deur. De eerstejaars zitten middenin hun ontgroening, maar de ouderejaars hebben enkel oog voor een ding: Ford's Ball. Het grootste feest van het jaar. Vroeger was het nog echt een bal, maar inmiddels is het uitgegroeid tot een groot studentenfeest in een van de talloze verlaten en vervallen fabriekshallen van Ford in Detroit. De drank vloeit er altijd rijkelijk, de muziek staat luid, en elk jaar ontstaan hier ook de beste verhalen. Dus bereid je voor, trek je beste feestkleding aan, en leg een goede bodem, want vanavond is weer een nacht voor de geschiedenisboeken.

    22:00 • Zaterdag 1 September • 25 graden • Een zwoele zomeravond met een heldere hemel en een bijna volle maan
    Ford's Ball is inmiddels begonnen en ook de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ komen aan bij de oude Ford fabriekshallen in Detroit. De meeste studenten hebben vervoer geregeld, of komen lopend vanaf de campus. Dit is een feest wat niemand wil missen. De drank vloeit rijkelijk, de muziek staat luid, en de lichten zijn al van verre te zien door de gebroken ramen en gescheurde muren van de fabriekshallen. Ook vannacht zal de aanleiding zijn van vele verhalen en geruchten, en heel veel gênante momenten later in het jaar. Iedereen heeft er zin in en heeft zich opgedoft voor een van de grootste feesten van het jaar. Laat de nacht maar komen!
    Pas alleen op dat je niet zelf het onderwerp wordt van een gerucht, waar of niet, want daar kom je niet zo snel vanaf.

    18:00 • Vrijdag 12 October • 14 graden • Regenachtig met veel bewolking en een snijdende wind vanuit het noorden.
    Het is enkele weken na het incident van Ford's Ball. Het is door de universiteit afgeschreven aan technische problemen, maar toch hebben de mutanten de wind van voren gekregen door velen van hun medestudenten. Waar het eerst best okay leek te gaan op de universiteit, is de sfeer nu toch wat grimmiger, en durft de anti-mutanten beweging zich openlijk uit te laten over wat zij er wel niet van vinden. De groep bestond eerst uit enkele studenten, maar het heeft na het bal een flinke aanhang gekregen. De gemiddelde student heeft het wat laten gaan, zeker met de belofte van een groot feest de week voor Kerst om het goed te maken, maar er zijn er toch velen die het de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ persoonlijk aan rekenen, wat hun leven op de campus niet makkelijker maakt. De universiteit heeft meerder publieke statements gemaakt over het niet tolereren van haat en dat de mutanten niet de oorzaak zijn van het einde van Ford's Ball, maar intussen gebeurt er weinig om de haat op de campus zelf te verbannen.


    [ bericht aangepast op 28 maart 2019 - 17:58 ]


    Bowties were never Cooler

    22:00 • Zaterdag • 25 graden • Een zwoele zomeravond met een heldere hemel en een bijna volle maan
    Ford's Ball is inmiddels begonnen en ook de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ komen aan bij de oude Ford fabriekshallen in Detroit. De meeste studenten hebben vervoer geregeld, of komen lopend vanaf de campus. Dit is een feest wat niemand wil missen. De drank vloeit rijkelijk, de muziek staat luid, en de lichten zijn al van verre te zien door de gebroken ramen en gescheurde muren van de fabriekshallen. Ook vannacht zal de aanleiding zijn van vele verhalen en geruchten, en heel veel gênante momenten later in het jaar. Iedereen heeft er zin in en heeft zich opgedoft voor een van de grootste feesten van het jaar. Laat de nacht maar komen!
    Pas alleen op dat je niet zelf het onderwerp wordt van een gerucht, waar of niet, want daar kom je niet zo snel vanaf.


    Bowties were never Cooler

    Connor
    25 • Architecture & Urban Planning • Lycanthropy • I came here to hook-up and have a good time... and then there was you. • Outside • Jason

    Ford's Ball. Het feest waar iedere student elk jaar weer naar uitkeek. Even geen zorgen, maar luide muziek, ongezond veel drank, en een heel stel knappe jongens die het op een avond als deze niet erg vonden om te zoenen met iemand met een staart. De perfecte avond als je het mij vroeg, in elk geval wel zolang de proppen watten diep in mijn oren bleven zitten. De luide muziek had ik namelijk al vanaf de campus gehoord. Ik zou echt gillend gek en doof zijn geworden als ik hier zonder enige vorm van geluidsdemping had gestaan. Ik zag er ook goed uit vanavond, al zei ik het zelf. Mijn kleren zaten goed, mijn haar voor het eerst in tijden ook, en ik had zelfs mijn oren en staart uitgeborsteld voor de gelegenheid. Dit zal vast niet de enige reden zijn dat ik binnen een uur al de armen van een hottie om mijn schouders had liggen, maar het verkleinde mijn kansen zeker ook niet. Ja, dit werd een goede avond. Ik voelde het gewoon, of waren dat de lippen van deze naamloze knapperd op die van mij. Ach, wat maakte het uit? Ik trok hem nog iets dichter naar me toe en genoot van dit moment, waarop de muziek iets verder naar de achtergrond leek te drijven en ik me voor even een normale jongen voelde.
    Dit veranderde toen hij terugtrok en om zich heen keek. Ik wist nooit of dit was omdat ik een mutant was, of omdat ik een jongen was, maar het eindigde altijd op een van twee manieren. Ofwel hij verdween, ofwel hij wilde een plekje opzoeken waar mensen ons niet zouden zien. Dit keer was het gelukkig het tweede. Ik knikte alleen maar, gezien hij me over de muziek toch niet zou verstaan, en sloeg een arm om zijn middel, om hem zo mee te nemen de trappen af naar buiten. Er waren buiten veel donkere plekjes waar we meer dan genoeg privacy zouden hebben. Ik wilde hem net weer naar me toe draaien, toen ik iemand zag die mijn hele stemming deed omslaan: Jason Renfield. Hij was dan wel mijn frat broer, maar het wrong nog altijd tussen ons. Nog voor ik hallo had kunnen zeggen leek hij me te haten, en dit was over de jaren niet verandert. Nu moest ik zeggen dat ik na een tijd proberen hem ook maar wat meer ben gaan uitlokken. Ik ging me toch echt niet laten intimideren door hem. Als hij niet zo knap was had ik hem al lang een flinke knal voor zijn hoofd verkocht, in de hoop de losse contactjes weer vast te maken. Ik gaf de jongen nog een korte kus en liet hem toen los. "Het spijt me. Je bent echt heel knap, maar ik moet nog regelen. Sorry." verontschuldigde ik me tegenover de verwarde jongen. Hij draaide zich om, om weer het gebouw in te verdwijnen, waarschijnlijk nog verwarder dan hij al was. Zelf stapte ik op de onvriendelijke Renfield af. "Wat moet jij hier? Ik dacht dat je niet hield van sociaal contact, of plezier in het algemeen." Ik kon het gewoon niet laten. Als hij enige andere jongen was geweest, of als het een uur later was geweest en ik een stuk meer drank in mijn systeem had, zou dit heel anders zijn gegaan, maar nu was ik nog veel te nuchter om te proberen in zijn broek te komen. Dat was misschien ook maar beter. Ik was al net iets te vaak het onderwerp van de verhalen en roddels die zich na Ford's Ball over de campus verspeden.


    Bowties were never Cooler

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Sora Cardais

    ”Music is life.
    That’s why our hearts have beats.”

    • Twenty-four • Hypnotic Song • With Puck •

    Met een glimlach spelende op mijn lippen blikte ik een keer rond over de steeds drukker wordende menigte. Ford’s Ball was iets wat niemand zomaar even oversloeg en het verbaasde me dan ook niet dat het al aardig druk aan het worden was. Het was een feest waar ieder van ons naar uitkeek, of althans de meeste van ons. Genietend van de muziek die door me heen gonsde bracht ik het bekertje drank, welke ik enkele minuten eerder gevuld had met voldoende alcohol, naar mijn lippen, alvorens er een slok van te nemen. Heel even had ik geprobeerd een glimp op te vangen van mijn zusje, maar deze was op in de menigte gegaan zodra we aankwamen. Zolang ze straks maar bij me stond voor het optreden, dan hoorde je mij niet klagen.
          Wanneer ik besluit de dansvloer op te zoeken wordt mijn aandacht echter getrokken door een maar al te bekend gezicht. Klaarblijkelijk was het Lyra nog niet gelukt hem te spotten, zelfs niet op de tast. Grinnikend schudde ik licht mijn hoofd, nam nog een nieuw slokje van mijn drinken en besloot Puck van achteren te benaderen nadat ik ook voor hem een drankje meenam. Eens ik achter hem stond grijnsde ik licht en bracht mijn gezicht vlak bij het zijne.
          ”Boe!”
    Met een geamuseerde trek op mijn gezicht gleed mijn blik kort over de jongen heen, terwijl ik hoopte hem niet al te hard de stuipen op het lijf gejaagd te hebben. Door de harde muziek met haar stevige bas was het nu eenmaal moeilijk om iemand van achteren op te merken en hoewel een ander het misschien totaal niet leuk gevonden zou hebben, wist ik dat Puck het enigszins wel kon hebben — of dat hoopte ik dan toch.
          ”Een drankje als goedmaker? Ik heb hem speciaal voor je meegenomen.”
    Met een kleine glimlach op lippen stak ik het andere bekertje naar hem uit als in een verzoenend gebaar, mocht ik hem hebben laten schrikken.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'


    CHASE BENJAMIN ROGER

    22 • Archeologie & cultuur • Flight • Hell yeah Party! • inside-> outside • With Mara




    We waren nog maar een klein uurtje op het feest en ik was mijn overige drie musketeers al kwijt... Ah ja you gotta roll with it, ik zou ze vanavond wel terug vinden en wie weet hadden mijn maatjes al een meisje gestrick met hun charmes. Het idee alleen al dat Jessie plots charmeur nummer 1 zou zijn en met een dame te tango gaat zitten dansen deed me grinniken, oh mijn humor was vreselijk op dit uur. Ik hield van feesten en de muziek was dan ook enorm goed, toch moet ik even mijn vleugels gaan trekken gezien het me toch iets te druk werd. Hierdoor nam ik op mijn weg naar buiten nog een biertje mee en wurmde ik me door de drukte van alle mensen. eens buiten wisten peg en sue zich uit te schudden en nam ik een goede teug adem. Ford ball was geweldig, maar ook zo druk gewoon. Ik besloot me heel even naar hogere oorden te begeven en vloog naar het dak van het grote fabrieksgebouw toe waardoor ik vanboven af de mensen kon gaan bekijken. Zo nu en dan nam ik een slok van mijn vierde biertje, of was het de vijfde al? lauw bier sloeg sowieso al iets sneller in mijn kop dus hield ik het lekker rustig. Peg en Sue, mijn vleugels wisten zich ook te relaxen terwijl mijn groene kijkers het terrein afscanden op zoek naar mijn buddies of Melody, maar tevergeefs. Wel vonden ze een ander slechtoffer. Sobere Chase zou weten dat het misschien geen slim idee was om naar Mara toe te gaan, vorig jaar hadden we even wat gehad. Naast zoenen was er niet veel meer gebeurd, maar Mara was toch wel één van de weinige meisjes geweest waar ik echt kon zeggen, damnn mijn hart kriebelt. We waren nu wel vrienden en ik kon het nog steeds goed met haar vinden, dus lichtelijk tipsy Chase zei, ga ervoor!. Peg en Sue leken ook al te beseffen dat de kleine casanova in me wilde loskomen en stibbelden koppig/jaloers tegen al was ik mijnaanloop al aan het nemen. "YIIHAA!" kirde ik van het gebouw afspringend -wat nooit een goed plan is al je gedronken had, mijn vleugels wisten gelukkig op tijd na te denken vooralleer ik ging neerstorten waardoor ik mooi boven de grond zweefde en vlak achter de dame landde, echter was mijn landing minder gracieus dan anders waardoor ik Mara als mijn remmuur gebruikte en me aan haar klemde om niet om te vallen. "Woaahh, hey Mara" kwam er licht geamuseerd over mijn lippen iets te laat beseffend dat ik mijn handen om haar borsten had geklemt. "Woahh, sorry, " kwam er beschaamd over mijn lippen waarna ik haar meteen losliet uit mijn 'spontane omhelzing'. Mijn gezicht zo rood als een tomaat. "Jij eh... hebt Rhett en Jesse zeker niet gezien?" kwam er iets hakkelend over mijn lippen me proberend uit de nogal gênante situatie te murmelen.






    JASON LEONARD RENFIELD

    22 • Music & sounddesign • light Projection • Being a ass is my selfdefense • Outside • With Puck & The girls




    Ongemakkelijk stond ik buiten met de zoveelste Tigra sigaret van de dag tussen mijn lippen hangend. Tot verbazing van de meeste kon ik de muziek op deze soort parties wel waarderen, muziek bleef een expressie van emoties of gedachten ongeacht of het nu op viool of dj tafel gecomponeerd is. Enkel liedjes over butts en dat soort dingen, tja dat lag me toch een stuk minder. De grootste reden dat ik niet van dit soort evenementen hield waren de mensen die erheen gingen, dat zorgde vaak al voor ene boel afkeer van mijn kant uit. Toch had ik De Cardais zusjes beloofd hen te helpen met hun music & sound voor hun optrede van vanavond, maar daarna ben ik hier so snel mogelijk weer weg. Echter kon de avond helaas niet vroeger vallen, want een bekend persoon kwam op me af, eentje die ik liever toch vermeed. De jongen had me van dag 1 al lastig gevallen en leek me ook alles behalve normaal. zijn oren en staart waren dan ook een vreemd zicht , iets dat me instinctief al minder wilde laten omgaan met de jongeman. Daarbij leek hij me ook een vreselijke pain in the ass. Ik was mijn oude gewoontes van vroeger niet afgeleerd, en hoe erg ik dan ook mijn best deed, ik had nu eenmaal een resting bitch face.
    "Wat moet jij hier? Ik dacht dat je niet hield van sociaal contact, of plezier in het algemeen." klonk het al meteen vijandig over Connors lippen, hierdoor moest ik ook licht op mijn kiezen bijten, zorgen dat ik niet meteen terug zou snauwen. Nee ik wist hoe ik de jongen het best kon irriteren, ik gunde hem geen blik waardig en nam nog een trekje van mijn sigaret. "Klopt, ik ben hier dan ook niet voor dit kut feest." kwam er droog over mijn lippen. "Ik ben hier om Lyra te helpen met haar optreden, meer niet." waarom zou je plezier hebben op school? "En ik neem aan dat jij hier bent voor de gratis alcohol en nodige aandacht, wat voor jou level iets te veel is naar mijn smaak." kwam er iets denigrerend over mijn lippen waarna ik eindelijk kort opkeek en Connor een strakke blik schonk. Je kon de jongen makkelijk vergelijken met een mannelijke slet, maargoed ieder zijn hobby. "Wat moet je trouwens, er zijn tal van andere mensen waar je kunt gaan 'bedelen' " ik kon het gewoon niet laten, kattig zijn was nu eenmaal mijn vorm van selfdefense en met een hond tegenover me kon het gewoon niet anders dan een klein spelletje 'wie houd het het langste vol'


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Jesse
    23 • Geneeskunde • Illusion Projection • I've never seen you looking so lovely as you did tonight • Ford's Ball • Outfit • Alexis

    Ik was niet het feest type. Ik had dan wel 'het ritme in mijn ziel', maar dat ritme kwam er nu niet echt goed uit. Daarbij was een grote groep mensen niet iets waar ik naar uitkeek. Toch had ik wel naar het feest uitgekeken, en in het begin was het zeker met de jongens leuk geweest. Nu stond ik toch wel alleen. Iedereen was ergens heen verdwenen en ik kon zelfs Chase's vleugels niet vinden tussen de feestende mensen. Ik stond wat verloren tussen de mensen heen en weer te wiegen van mijn hielen naar mijn tenen op de muziek. Ik keek nog wat rond en besloot toen maar een drankje te halen. Misschien zou dit helpen om niet constant over mijn schouder te kijken op zoek naar mijn vrienden of een pestkop. Ik bestelde een glas rum en goot het niet veel later achterover. De smaak deed me goed en de alcohol gaf me het gevoel dat ik van binnenuit toch iets warmer werd. Heel warm had ik het namelijk niet op dit moment. Ik bestelde nog een rum en keek nog eens rond. Toen viel mijn oog op een bekende dame met lange bruine haren. Ik sloeg ook dit drankje achterover en stapte toen toch, met een klein beetje meer moed door de alcohol, op haar af. "Hi." zei ik met een glimlachje. "Wat doe jij hier zo alleen?" Ik kon niet geloven dat een meisje als zij hier alleen zou staan. Ik schuifelde iets ongemakkelijk met mijn voeten en haalde een hand door mijn haren. Even schoot door mijn hoofd om te vragen of ze wilde dansen, maar dat idee liet ik meteen weer gaan. Ik kon niet helemaal niet dansen. "Wil je wat drinken?" vroeg ik dan maar. Drinken en dansen waren de twee dingen waarvan ik wist dat iedereen deed op feesten. Dat en andere dingen, maar zelfs als ik mijn best deed om er goed uit te zien, of juist als ik mijn best deed, zag ik eruit als Hank, want voor niemand een goede look was. Zelfs na 5 jaar weg van Xaviers was het de jongens niet gelukt om me iets van stijl, of people skills, bij te brengen. Hopelijk dacht ze niet dat ik een weirdo was die het alleen vroeg omdat hij iets van haar wilde. Ik was gewoon heel blij om een aardig bekend gezicht te zien, waardoor ik niet de hele avond alleen aan de bar rum stond te drinken tot ik genoeg op had om ofwel niet meer te kunnen staan ofwel niet meer te kunnen denken. Dan was in elk geval een deel van de avond spenderen met Alexis een veel beter en gezelliger alternatief.


    Bowties were never Cooler

    Connor
    25 • Architecture & Urban Planning • Lycanthropy • I came here to hook-up and have a good time... and then there was you. • Outside • Jason

    Jason was duidelijk even blij om mij te zien, als ik om hem te zien. We hadden elkaar nooit gelegen, om welke reden dan ook. Inmiddels wist ik goed hoe ik hem moest bespelen, en hij mij jammer genoeg ook. Hij was de party-pooper als altijd, en wist zelfs de lol uit Ford's Ball te zuigen. Je zou bijna denken dat, dat zijn gave was, in tegenstelling tot zijn spelletjes met licht. Hij was namelijk zeker niet een stralend persoon. Ik rolde met mijn ogen bij zijn woorden. Ik had kunnen weten dat hij hier niet uit vrije wil was. Hij zou nog niets leuk vinden als leuk hem in zijn knappe gezicht sloeg. Het was wel aardig dat hij Lyra hielp, ergens zat er dus een vezel in hem die niet volledig een zak was, die vezel had ik alleen nog nooit gevonden. Zijn volgende woorden waren naar denigrerend. Een hond sprak je niet eens zo aan. Het was waar wat hij zei. Ik was hier voor drank en aandacht, maar dat hoefde hij niet zo te zeggen. "Mijn level? Man, dat zeg je alleen omdat je zelf een goede pijpbeurt al maanden geleden had kunnen gebruiken." beet ik hem terug. Ik was dan wel een slet, maar hij was degene die 24/7 een stok in z'n achterste had zitten, niet ik. Ik haalde een hand door mijn krullen, maar mijn oren veerden nu niet mee, die lagen dit hele gesprek al licht naar achter. Ik meende mijn woorden trouwens ergens wel. Die jongen zou waarschijnlijk een stuk losser worden van wat actie in zijn sexleven, daar was liefde niet eens voor nodig. "Nou, ik had iemand die bij mij aan het 'bedelen' was, maar jij stond daar letterlijk voor in de weg." Ik deed een stap naar hem toe, waardoor er nu echt maar weinig ruimte tussen ons was. Hij had lekkere aftershave op. "Dus misschien moet ik het 'bedelen' bij iemand anders proberen." Ik liet de rug van mijn 2 vingers zacht over zijn arm strelen, om vervolgens mijn staart langs zijn been te laten gaan. Ik was zeker niet dronken genoeg om serieus met hem te flirten, maar ik wist wat hij van mij, mijn sletterige gedrag, en mijn pluizigheid vond. "Ik beloof dat je geen vlooien van me krijgt." Zodra hij het op zou geven, zou ik weer naar binnen gaan om weer een serieuze scharrel op te zoeken. Ford's Ball was toch niet compleet zonder morgenochtend wakker te worden naast een knap gezichtje die zo snel mogelijk weer zou verdwijnen voor zijn vrienden erachter zouden komen dat hij met een jongen en een mutant het bed had gedeeld. Misschien zou de ochtend nog een leuk extraatje brengen als hij niet te beschaamd was. Daar zou ik enkel alleen achter komen als ik klaar was met Jason lastig vallen, dus hopelijk had ik hem snel genoeg gepushed dat hij een stapje terug deed. Dan wisten we allebei weer goed wie de baas was, en konden we allebei weer onze avond besteden op onze eigen manier.


    Bowties were never Cooler

    ALΣXIS BΣNNΣT

    Pyrokinesis ▪ 22 ▪ Outfit ▪ w/ Jesse ▪ @ Party


          Met een zucht parkeerde Alex keurig haar motor voor het gebouw. Hoewel ze niet erg zin had om te socialiseren, had ze wel zin om het nieuw schooljaar met drank te verwelkomen. Het duurde ook niet lang voordat Alexis haar weg wist naar de bar om meteen whisky achterover te slaan. Ze had vanmiddag heerlijk kunnen lezen op het dak van de school, dankzij Chase. Al kreeg ze achterwaarts wel de neiging om zijn vleugels in de fik te steken wegens het drama om van het dak af te komen. Hij had haar zomaar op het dak achtergelaten en – al gaf Alexis dit niet gauw toe – had ze zelf ook niet aan gedacht. Dankzij haar gave wist ze nog wel in een kamer waar de ramen nog wijd openstond in te vliegen door veel vuur te produceren waardoor ze bezweet en uitgeput de kamer binnenviel. De mensen in de kamer daarentegen waren niet erg blij met haar binnenkomst, al vond ze zelf dat ze een 10 verdiende voor haar 'perfecte' landing. Het was dus beter als ze het gezicht van Chase voorlopig niet zag.
          “Hi,” hoorde Alex een welbekende stem. “Wat doe jij hier zo alleen?”
          De bruine ogen van Alexis ontmoette die van Jesse. Hij zag er onwijs schattig uit waardoor Alex niet kon laten om te glimlachen. Jesse zou wel gezien mogen worden, al merkte ze wel dat hij ietwat ongemakkelijk bij haar stond. Alex was niet echt een persoon wie makkelijk met iedereen overweg kon, al was Jesse daar wel een uitzondering van waardoor ze niet begreep waarom de jongeman zo ongemakkelijk voor haar stond. Jesse wist met weinig woorden hemzelf door Alex te laten mogen. Misschien was dat de reden waarom Alexis’ zijn gezelschap apprecieerde. Hij praatte niet zoveel, wat voor haar goed uitkwam.
          “Mezelf wijs maken dat het feest niet zo erg is als het lijkt,” mompelde Alex sarcastisch. Ze stopte haar handen in haar zakken terwijl haar ogen de mensen op de dansvloer scande. Vanbuiten zag het er echt niet uit. Half van de mensen op de dansvloer waren al in de olie waardoor ze niet meer elegant konden dansen.
          “Wil je wat drinken?” vroeg Jesse waarop Alex knikte. Ze was hier tenslotte alleen voor de drank, en misschien uit nieuwsgierigheid hoe het feest dit jaar zou uitlopen. “Ik kan wel nog een ronde gebruiken.”
    Keurig wachtte Alex op haar drank af. Het duurde niet lang voordat Jesse weer terug was met vloeistof wat haar iets lichtjes in haar hoofd zou maken.
          “Zeg Jesse, is er iets wat je wilt zeggen?” vroeg Alex op de man af, zoals altijd. “Vanwaar deze ongemakkelijkheid?”

    RHETT FARADAY
    Oopsie-Daisy
    22 | Pherokinesis | Ford's Ball| Nala

    Zowat in het eerste kwartier was Rhett al gescheiden geraakt van zijn maatjes en het had hem tot nu toe elk greintje zelfbeheersing gekost om niet in paniek te raken. Hij had het tot zijn eigen verbazing voor elkaar gekregen zonder horten of stoten een drankje te bemachtigen, in de hoop dat de alcohol zijn nervositeit een beetje zou weten te temmen. Wellicht zou het hem meer dan één biertje kosten, maar goede hoop was momenteel alles wat hij nog bezat.
    Zijn hoofd was pas echt een beetje tot rust gekomen toen hij wat verderop een wel zeer bekende dame gespot had, al maakte zijn hart daardoor dan weer overuren. Nog nooit was hij zo blij geweest ondanks zijn lengte op te kunnen gaan in een menigte, nu hij de kans had zijn verloren liefde, dan wel vanop afstand, zo hartelijk te zien lachen en dansen. Automatisch verscheen er een glimlachje op zijn lippen, hij mocht dan wel te ver bij haar vandaan staan om Nala's gelach te kunnen horen; hij wist nog precies hoe het klonk. In zijn hoofd borrelden herinneringen op aan tijden waarin hij haar zo aan het lachen had gebracht, vaker onbewust dan met opzet. Hij verlangde zo intens de tijd terug te kunnen draaien, haar terug in zijn armen te kunnen houden...
    Rhett was zo in gedachten verzonken geweest dat hij zich dan ook een hoedje schrok toen zijn wens waarheid leek geworden te zijn, dan wel met de verkeerde dame.
    "Hé... Je zag er uit alsof je wel een knuffel kon gebruiken," bracht de onbekende brunette die zichzelf uit het niets aan hem had vastgeklampt uit. Ze bedoelde het vast goed, maar voor Rhett voelde het slechts heel erg benauwend aan. "Is er misschien nog iets anders waarmee ik je kan troosten?" voegde het meisje er aan toe.
    "Oh ik eh - dat is -" Verder kwam hij echter niet, gezien een tweede dame - die hij ooit in de bibliotheek eens een boek had gegeven waar ze zelf niet bij kon en verder nooit meer gesproken had- nogal ruw haar lippen op die van hem drukte. Pas toen viel het kwartje dan zijn gave hem maar weer eens verraden had.
    Geschrokken duwde hij de blondine van zich af, en strompelde daarbij zelf achteruit, zichzelf herhaaldelijk verontschuldigend.
    Dat dat pas het begin van zijn miserie was werd hem duidelijk toen hij hierbij met zijn rug tegen een obstakel botste en een fractie van een seconde later een glas tegen de grond hoorde aan diggelen vallen.
    "Oopsie-Daisy," bracht hij spontaan uit, waarbij hij zijn gezicht draaide naar degene die hij zojuist aangestoten had, klaar me teen nieuwe reeks welgemeende excuses. Zodra hij echter zag wie het slachtoffer geworden was van zijn immer aanwezige onhandigheid bevroren de woorden op zijn lippen. "Ik - ik - ik-" Meer kwam er gedurende enkele seconden niet uit. "Nala... ik - ik - ik wilde niet- het spijt - ik bedoel sorry - ik wilde niet - " Zijn handen maakten wilde gebaren, in een poging duidelijk te maken wat hij maar niet uitgesproken kreeg. Het was niet zijn bedoeling geweest zijn ogen lager dan haar gezicht te laten zakken maar het was gebeurd voor hij het wist, waardoor hij zag dat de inhoud van het gebroken glas niet enkel op de grond beland was maar ook op de kleren van zijn voormalig geliefde. "Oh god..." de tranen stonden hem inmiddels nader dan het lachen. "Het spijt me... Ik- ik -" hopend nog een verzoening te kunnen regelen, tenminste wat dit betrof, trok hij de schone zakdoek die hij standaard in zijn broekzak had zitten tevoorschijn en hield hem tussen hun twee lichamen in.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    LYRA CARDAIS
    23 | Superresonance | outfit | Jason & Connor


    Lyra was naar buiten gegaan om nog een laatste sigaretje op te steken alvorens ze dadelijk het podium op zou moeten. Het aansteken ervan ging maar moeizaam, omdat haar handen trilden van de spanning. Ze moest even grinniken om zichzelf bij het idee dat zij die anders zo bijna perfect onbevreesd in het leven stond knikkende knieën had bij het vooruitzicht voor een grote groep mensen te mogen gaan doen wat ze het allerliefste deed. Zo heel af en toe moest ze aan zichzelf toegeven dat ze ook maar een kwetsbaar mensje was, al was het dan wel met veel tegenzin.
    Terwijl ze nerveus stond te paffen kreeg ze plots een behoorlijk vertrouwd kontje in het vizier kreeg; eentje waarbij ze al menig maal had weg staan dromen om zichzelf enkele seconden later erop te wijzen dat ze dat maar beter niet in het midden van de cafetaria kon doen. Schuddend met haar blonde krullen wekte Lyra zichzelf dan ook uit haar dagdroom, terwijl haar voeten haar reeds in beweging richting het smakelijke achterwerkje hadden gebracht. Ondanks de inwendige toespraak die ze zichzelf had proberen geven -dat ze zich gewoon netjes moest gedragen- kon ze het niet laten diezelfde bips van een flinke klap te voorzien, gevolgd door een zoete grijns aan de eigenaar van de lekkere billen; Jason.
    "Hé zuurpruimpje," spon ze zo onschuldig als een pasgeboren kitten. Ze kon het niet laten een kusje op zijn wang te drukken, recht op zijn litteken alsof het er in de eerste plaats niet was, waarbij ze zichzelf nog maar eens wijsmaakte dat hij nooit in de gaten zou hebben hoeveel ze van zoiets kleins zou genieten. Het was Jason; hij zou waarschijnlijk niet eens in de gaten hebben dat ze hem zag zitten mocht ze in haar nakie voor hem staan. "Klaar om ons straks eens goed in de spotlight te zetten?" Eerder vandaag had ze het idee gekregen dat het Sora's voorstel hem niet lekker zat, al wist ze niet exact waarom.
    Hoe de aanwezigheid van Jason's gesprekspartner haar ontgaan was wist Lyra niet precies - houd je mond, ze wist het wel maar wilde het niet weten- maar toen ze Connor opmerkte werd haar grijns alleen maar groter.
    "Puppy!" bracht ze enthousiast uit. "Je hebt toch wel de fluffmuffs bij je hé? Er moet ten slotte één iemand in het publiek staan die me durft uit te jouwen," vroeg ze, doelend op de knalroze, pluizige noisecancelling headphones die ze hem geschonken had na de eerste keer dat hij met het excuus aan kwam draven dat de muziek zijn oren pijn deed. Ondanks het feit dat ze nooit zeker wist of ze een avond met Connor in de buurt zonder kleerscheuren door zou komen kon ze hem wel appreciëren. Het hielp ook wel dat ze er niks op tegen had met gescheurde kleren rond te lopen, daar was haar huidige outfit het perfecte bewijs van.
    Zonder het te beseffen was ze een beetje tegen Jason aan gaan leunen, en zodra het haar opviel ging ze dan ook gewoon weer netjes rechtop staan. Haar aandacht bleef even gericht op de zure blik die haar maatje nog steeds droeg, waarbij haar innerlijke feministe het roer in handen nam.
    "You're so sexy when you're mad," plaagde ze haar favoriete Renfield-broertje, gepaard met een tikje op de neus. Hé, als mannen zulke onzin mochten spuien dan mocht zij het ook toch? Toch probeerde ze met gebruik van haar beide wijsvingers de mondhoeken van Jason omhoog te drukken, in een glimlachje te dwingen. "C'mon baby, smile for me," plaagde ze verder, hopend dat hij het van haar wel zou kunnen hebben. Ze vreesde even voor haar leven toen hierbij zijn sigaret tussen zijn lippen vandaan viel en bood hem snel die van haar in de plaats aan. Hoewel ze graag haar grenzen verkende wilde ze ook niet te ver gaan.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Nala Thalon

    ”Cold as ice, but in the right hands she melts.”

    • Twenty-four • Cryokinesis • Rhett • [url=]Outfit[/url] •

    Na het eten met Mara was mijn humeur aanzienlijk iets opgebeurd en had ik het eettentje een stuk vrolijker verlaten dan dat ik binnen was gekomen. Ik verweet dat geheel aan de oprechte kracht van mijn beste vriendin, en niet de enkele flirterige opmerkingen van de knappe ober, waar ik tenslotte stiekem wel om had moeten lachen.
          Nu genoot ik van het feest en terwijl de muziek flink klonk, kletste ik met een paar vriendinnen of verloor mezelf voor even op de dansvloer. Ik was Mara eenmaal bij binnenkomst al gauw uit het oog verloren, maar ik wist dat we elkaar vast en zeker later weer tegen zouden komen. Zo ging het tenslotte wel vaker.
          Met een glimlach spelend op mijn lippen laat ik mijn glas vullen met wat nieuwe drank en wil me net omdraaien als ik die bekende tinteling in mijn binnenste voel. Ik hoefde niet direct op te kijken om te zien waar mijn verraderlijke lichaam zo direct op reageerde, zoals ze dat alleen kon doen wanneer Rhett in de buurt was. Ergens wilde ik mijn eigen lijf daar nog altijd om vervloeken. Toch kan ik het niet helpen en zoeken mijn blauwe kijkers al gauw Rhett op.
          De glimlach die op mijn lippen verschenen was zodra ik hem spotte, iets wat onbewust vanzelf gebeurde, stierf echter al gauw weg. Een of andere brunette had haar armen schaamteloos om Rhett heen geslagen, waarmee ze hem in een intieme knuffel had getrokken. Een krakend geluid klinkt vanuit mijn bekertje terwijl een lichte kou door mijn armen heen trekt.
          Het is niks, spreek ik mezelf dwingend toe, maar het lukt me niet mezelf te verhinderen toch zijn kant op te lopen. Als een andere jonge vrouw tevoorschijn komt en zonder pardon haar lippen op die van Rhett drukt steekt er iets vlijmscherps door me heen, recht naar mijn hart. Een ijzige kou vormt zich om me heen, maar deze wordt al vrij snel van me afgeslagen als mijn lieftallige ex achteruit strompelt en tegen me aan botst.
          ”Oopsy-Daisy,” is het spontane geluid wat vanuit Rhett komt, terwijl mijn jurk doordrenkt raakt met de koude vloeistof uit mijn glas, alvorens deze aan stukken op de grond slaat. Een jammerend, boos geluidje verlaat mijn mond. “Verdomme, Rhett,” klaag ik en doe tevens wanhopig een poging om mijn jurk nog te redden, tevergeefs weliswaar. “"Ik - ik - ik-,” stamelt Rhett ondertussen. “"Nala... ik - ik - ik wilde niet- het spijt - ik bedoel sorry - ik wilde niet -,” gaat hij verder, maar ik krijg geen zinnig woord gevonden om hem uit zijn lijden te verlossen. Woede raasde nog altijd door me heen, waardoor de temperatuur om ons heen lichtelijk daalde, en de steken van pure jaloezie staken mijn hart eveneens nog altijd.
          ”Oh god… Het spijt me... Ik- ik -.”
    Wanneer de zakdoek tussen ons in verschijnt, die Rhett zelf tevoorschijn haalt, pak ik deze blindelings aan en doe een laatste poging zoveel mogelijk van mijn jurk droog te deppen. “Het was een nieuwe jurk,” mopper ik en probeer me niet schuldig te voelen over de blik die op Rhett zijn gezicht verschenen was. Voorheen zou ik me er niet druk om gemaakt hebben, maar de combinatie van verschillende dingen maakte het dat ik onuitstaanbaar gedrag vertoonde.
          ”En nu is hij helemaal verpest. Het is verpest, alles is verpest!”
    Als een paar kleine vallende sneeuwvlokjes de verandering in mijn binnenste duidelijk maken en ik me onbewust realiseer dat dit over meer dan alleen mijn jurk gaat, deins ik iets achteruit. Verwoed doe ik een grip op mijn gave, roep deze zo goed als kan tot orde, en probeer een verdrietige uitdrukking niet door mijn boze blik heen te laten schemeren. Ik haatte het dat de jongen voor me nog zoveel met me deed, dat ik nog altijd zoveel van hem hield en dat ik geen afstand van van hem gedaan kreeg, ondanks wat er gebeurd was.
    Maar ik haatte mezelf nog meer, om de afstand die ik verwoed probeerde te creëren, maar eigenlijk niet wilde, en om hoe ik me gedroeg — wat ik daardoor nu geworden was.
          ”Ik - Ik moet dit schoon zien te krijgen..”

    [ bericht aangepast op 21 okt 2018 - 11:52 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'


    JASON LEONARD RENFIELD

    22 • Music & sounddesign • light Projection • Being a ass is my selfdefense • Outside • With Puck & The girls





    Volgens mij ging is zowaar een donderwolk boven ons beide hing. "Mijn level? Man, dat zeg je alleen omdat je zelf een goede pijpbeurt al maanden geleden had kunnen gebruiken." ik fronste even en slikte, de eikel. Ik had geen seks nodig om me goed te voelen, daarbij was het enkel een vermaak van korte duur die nog eens verschillende soa's met zich mee zouden dragen. Zou me niet verbazen dat de jongen voor me er al tientallen had. Hij nam enkele stappen dichter waardoor ik toch een stap naar achteren deed, nu overschreed hij toch zeker mijn personal space. Ik trok mijn neus dan ook iets op doen hij zowat bijna tegen me stond.
    "Nou, ik had iemand die bij mij aan het 'bedelen' was, maar jij stond daar letterlijk voor in de weg." een sarcastisch lachje verliet mijn lippen. "Leuk om te weten dat ik een bonerkiller ben." kwam er droog over mijn lippen al moest ik toch even mijn adem inhouden toen zijn staart mijn been kietelde evenals zijn vingers over mijn arm. Het tintelde, iets wat ik niet kende en dat maakte me ergens kwaad. "Dus misschien moet ik het 'bedelen' bij iemand anders proberen." Mijn vuist was dan ook enorm gespannen terwijl ik me moest inhouden om hem niet nu al een klap te bezorgen om me zo ongemakkelijk te laten voelen. "Ik beloof dat je geen vlooien van me krijgt." mijn ogen werden groot toen ik dan ook een klap op mijn billen kreeg en mijn vuist had ik net niet op Connors gezicht geramd gezien hij niet degene bleek te zijn die aan mijn achterwerk zat. ik liet deze dan ook zakken bij het zicht van Lyra.
    "Hé zuurpruimpje," Klonk het zoet uit haar mond waarna ze een kusje op mijn wang drukte. Hierdoor liet ze me toch even verbaasd achter, Lyra was sowieso al een speciale meid , maar toch... Ik schudde het van me af en negeerde de lichte blos die beide voor me op mijn wangen hadden gebracht.. Tssk .
    "Klaar om ons straks eens goed in de spotlight te zetten?" ik zweeg echter nog steeds nerveus van hen beide en het feest, dus trok ik in stilte een heis van mijn peuk terwijl ik toekeek hoe Lyra nu pas Connor leek op te merken "Puppy!" ik rolde met mijn ogen, vlooiebak ja... "Je hebt toch wel de fluffmuffs bij je hé? Er moet ten slotte één iemand in het publiek staan die me durft uit te jouwen," ik fronsde nog even dieper niet echt wetend waarover de twee het hadden. Ik keek dan ook op toen een lichte druk van mijn schouders verdween, waardoor ik weer even naar Lyra keek. "You're so sexy when you're mad," kwam er plagend over haar lippen waardoor ik haar even vragend aankeek. "Eh." waren het niet Connors vingers die nu mijn personal space doordrongen waren het nu die van haar die zich elk zorvuldig op mijn mondhoekjes geplaatst waren. Mijn blik hield ik echter nu strak gericht op Connor die me nogsteeds het bloed onder de nagels vandaal haalde.
    Zelfs Lyra haar tik tegen mijn neus deed me niet echt opbeuren. "C'mon baby, smile for me," vervolgde de blondine plagend waardoor ik haar even aankeek , gezien haar probeersel ervoor zorgde dat de peuk tussen mijn lippen op de grond viel. Mijn blik gleed nu ook even naar de smeulende peuk op de grond die ik nu ook uittrapte. Lyra haar gezicht betrok even maar ik plaatste enkel mijn hand op haar schouder waarna ik kort naar haar keek. "Natuurlijk laat ik je stralen op dat podium" kwam er droog over mijn lippen waarna ik naar Connor keek. "Hoewel ik niet echt weet of andere me wel op het feest willen hebben"



    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    WINSTON PUCK ATNI
    25 - Invisibility - Biology

    Don't look for me in the crowd,
    Come find me in solitude,
    I never fit in,
    Was never supposed to.



    Zoals Puck beloofd had, was hij ook naar Ford’s Ball gekomen. Het was zo niet zijn natuurlijke omgeving, maar als de wind goed (of verkeerd, afhankelijk van je visie) stond, kon hij toch wel meeluisteren, dus waarom zou hij dan niet net zo goed gaan? Hij had nog niet heel veel gedronken, al was dat meer omdat hij geen zin had om de eerste tien minuten al stomdronken te zijn, bij wijze van spreken.
    Erg veel bekenden had hij nog niet gezien in deze menigte en op het moment stond hij redelijk aan de zijkant teruggetrokken. Hij had nog niet genoeg gedronken om zich op de dansvloer te begeven.
    “Boe!” hoorde hij ineens achter hem. Hij sprong nog net niet echt een meter in de lucht. Hij was altijd al slecht geweest met beslopen worden. Zelfs als hij eigenlijk niet echt schrok, leek zijn lichaam wel altijd een schrikreactie te willen vertonen. Maar he, deze keer werd hij niet even onzichtbaar. Toch?
    Hij draaide zich om, om Sora achter hem te zien staan. “Een drankje als goedmaker? Ik heb hem speciaal voor je meegenomen.”
    Hij pakte het drankje aan. “Oh hey Sora.” Hij grinnikte. “Een goedmaker? Je kent me te goed,” zei hij. Wat was hij blij om een bekend gezicht hier te zien. Hij begon zich net volledig verloren in de menigte te voelen en had bijna op het punt gestaan om te zeggen dat dit niks voor hem was en daarbij zijn belofte om te blijven voor het optreden dan Lyra en Sora te verbreken door naar huis te gaan. Sorry Sora, maar je zat waarschijnlijk voorlopig vast aan Puck. Hij had iemand nodig die hem hier doorheen zou leiden zodat hij daadwerkelijk plezier zou hebben en geen verloren puppy was.



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.


    MARA LACROIX
    22 – Pain Reducement

    You are more than divine,
    You are infinite.



    Het had Mara goed gedaan om te zien hoeveel vrolijker Nala uiteindelijk het eettentje verlaten had. Ze hadden een leuke avond samen gehad met een hoop gelach, en misschien wat onschuldig geflirt met de toch wel erg knappe ober. Maar de avond was nog jong geweest, en Ford’s Ball was, dus de komende uren zouden ze niet terug naar huis gaan.
    Al snel was Mara Nala uit het oog verloren, maar daar maakte ze zich niet druk om. Ze zouden zich allebei wel redden, er waren genoeg andere bekenden hier waardoor ze niet alleen zouden eindigen en ze zouden elkaar later wel terugvinden. En anders was er nog de geniale uitvinding genaamd de mobiele telefoon.
    Mara was even een frisse neus gaan halen. Het was gezellig in de fabriekshallen, maar ook ontzettend druk, en ze had even ruimte om zich heen nodig. Ondanks dat ze van tevoren gewoon gegeten had, was de alcohol iets harder aangekomen dan ze verwacht had en ze hoopte dat de frisse lucht haar wat zou ontnuchteren. Ze zou het de rest van de avond bij cola houden, dat was wel iets dat zeker was.
    Buiten was de muziek net zo hard te horen als binnen, dus het was ook niet dat ze echt iets miste op het moment. De jongedame had even tegen de muur geleund gestaan en gewoon gekeken naar alle mensen die kwamen aanstromen.
    Nu wilde ze net weer naar binnen gaan en zich overgeven aan de muziek. Ze hield van dansen en zelfs op haar onmogelijk hoge hakken redde ze zich prima. Een zeker ander persoon leek iets andere plannen te hebben dan naar binnen te gaan, want voor ze echt doorhad wat er gebeurde hing Chase volledig aan haar. Het was puur aan geluk te danken dat Mara Chase overeind hield en niet samen met hem op de grond stortte.
    “Woaahh, hey Mara,” zei Chase, waarna hij haar meteen los liet. Het viel Mara toen pas op dat hij vol in haar borsten had gegrepen. “Woahh, sorry.”
    Mara grinnikte. Het was niet alsof Chase het expres gedaan had en ze kon het hem daarom ook niet echt kwalijk nemen. Alhoewel hij een volgende noodlanding wel iets beter mocht mikken. Bij voorkeur dan op een plek waar zij niet de buffer werd.
    “Jij eh… hebt Rhett en Jesse zeker niet gezien?” vroeg hij haar.
    Ze schudde haar hoofd. “Nee,” antwoordde ze. “Ben je ze weer kwijt?” Ze wist hoe goed haar ex altijd was in het terugvinden van mensen.
    “Je weet dat er ook andere manieren zijn dan gewoon als een stormram aankomen als je borsten wil aanraken he?” vervolgde ze lachend. Ze sloeg een arm om Chase heen. Ondanks dat ze vroeger gedate hadden en hij haar first kiss was geweest, waren de twee nog altijd vrienden en ze gaf dan ook nog altijd veel om de jongen. Met haar zij gaf ze Chase een plagerige duw. Niet te hard, want de jongen was misschien nog wel iets meer aangeschoten dan zijzelf was, en ze wilde zowel zijn als haar evenwicht momenteel niet uittesten. “De volgende keer laat ik je vallen hoor.” Ze knipoogde.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Joey Lincoln Renfield

    ‘Smoke 'em if you got 'em.’

    Marine Biology — 22 y/o — Shadow teleportation — buiten de oude Ford fabriekshallen — outfit —alone
          Ietwat nerveus stond ik een eindje van de deuren van de oude Ford fabriekshallen te wachten op mijn afspraakje. Achter me dreunde de muziek al hard door de speakers en druppelden studenten van de universiteit langzaam binnen. Ik groette mensen die ik kende, terwijl ik deed alsof ik druk bezig was op mijn telefoon.
    Door mijn nervositeit merkte ik dat ik half wegsmolt met de schaduwen, waardoor het leek alsof de helft van mijn lichaam weg was. Ik sloot mijn ogen en ademde een paar keer diep in en uit. Toen ik mijn ogen weer open deed, zag ik dat mijn lichaam er weer was. Ik negeerde de argwanende blik van een groep mensen die langs me heen liepen. Dat was ik inmiddels wel gewend.
    Ik begreep niet goed waarom ik nerveus was. Ik kende Alison tenslotte al door en door en kon goed met haar opschieten. Wellicht was het het feit dat hij haar niet had opgehaald, zoals een échte gentlemen dat deed. Hij had hiervoor nog wat pakketjes weg moeten brengen, waardoor hij Alison niet op kon halen, en tevens niet met zijn broer mee kon. Nerveus keek hij op zijn horloge. Ze zou toch wel komen?
    Hij zag verscheidende brunettes lopen, maar geen enkele bleek Alison te zijn. Hij wierp nog een blik op zijn telefoon, maar hij had ook geen berichtje gekregen.
    Hij had zijn broer, Jason, al een tijdje niet gezien. Ja, hij had gezien dat Jason aan het roken was toen hij even geleden aan kwam, maar door de drukte had hij hem niet meer gezien. Waarschijnlijk was hij al binnen, aan het opwarmen voor zijn optreden straks. HIj maakte een mentale notitie om zijn broer nog even succes te wensen voordat hij op ging.
    Hij bekeek de taxi's die langzaam aan kwamen rijden, maar uit elke taxi kwam iemand die hij niet kende, laat staan Alison. Niet dat hij wist hoe ze zou komen- dat was hij vergeten te vragen, zoals hij wel meer dingen vergat doordat hij zo chaotisch was.
    Hij wierp nogmaals een blik op zijn horloge. Ze was in elk geval niet te laat - nee, Joey was altijd veel te vroeg, zoals altijd. Hij dwong zichzelf om wat verder uit de schaduwen te stappen. Wellicht was ze er al wel, maar kon ze hem niet zien. Ik wierp een blik naar de hemel, waar de maan fel aan de heldere hemel stond. Hopelijk liet ze hem niet zitten.


    We were the forever that didn't last

    RHETT FARADAY
    Oopsie-Daisy
    22 | Pherokinesis | Ford's Ball| Nala

    “Het was een nieuwe jurk,” verweet Nala hem terwijl ze bruut de zakdoek uit zijn vingers rukte. Hij kon het haar niet verwijten, het was inderdaad een prachtige jurk en het was wel degelijk zijn schuld dat die nu naar de vaantjes was. Toch was er iets in hem dat deze reactie als vreemd ervoer. Nala mocht dan soms wel een kort lontje hebben, maar meestal gingen die uitbarstingen om principes of meer substantiële zaken. Hij kon het niet helpen dan denken dat ze hem vroeger gerust had proberen stellen met een zoete fluistering dat het maar een stuk stof was, dat het wel te vervangen viel. In tegenstelling tot hem... toen nog wel.
    ”En nu is hij helemaal verpest. Het is verpest, alles is verpest!” Hoewel Rhett doorgaans degene van de twee was die in paniek kon raken om futiliteiten daalde op dit ogenblik een kalmte over hem neer. Hij hoorde in Nala's woorden wat ze niet uitgesproken had, en voelde een koele bries door zijn krullen gaan. Hij vergat kort zichzelf en focuste zich geheel automatisch op de jongedame voor hem die tot zijn spijt bij hem vandaan leek te deinzen. Daar waar hij eerder die dag de aftocht geblazen had nam hij nu vol zekerheid een pas vooruit, de afstand die de brunette creëerde weer sluitend.
    Woordeloos nam hij haar ijskoude handen in die van hem, voor haar gave gecombineerd met haar emoties de zaal in een schaatspiste zouden veranderen. Zonder enige twijfel in Nala plaatste hij haar handen tegen zijn borstkas terwijl hij haar recht in de ogen keek, wetend dat ze hem geen ijspriem door het hart zou jagen. Hij had alle vertrouwen in haar.
    "Ik weet het," bood hij haar aan, de schuld op zich nemend wat zowel haar jurk als hun relatie betrof. "Ik kan je niet genoeg vertellen hoe erg he-" zijn stem brak kort terwijl tranen zijn zicht vertroebelden. Deze keer zou hij zich echter uitspreken. Vastberaden schraapte hij zijn keel en herpakte zich, "- hoe erg het me spijt. Het was een fantastische... jurk," ging hij verder, gebruik makend van de metafoor zoals Nala onbewust net had gedaan. Ze wisten beiden dat het niet werkelijk om de jurk ging. "En ik heb het verpest... Hoe graag ik het ook zou willen, die vlek kan ik er niet meer uit halen." Hij had al genoeg dames aangestoten of geheel per ongeluk doopt met zijn eigen drankjes om te weten dat dat stofje nooit meer schoon te krijgen zou zijn. Hij nam zichzelf voor Nala de daadwerkelijke jurk nog terug te betalen, maar wilde zich momenteel focussen op wat hij te vertellen had, voor zijn woorden hem nog maar eens in de steek zouden laten. Zonder het goed te beseffen liet hij de metafoor varen en sprak, "Wat ik gedaan heb had niks met jouw persoonlijkheid te maken, Snowflake. Het betekent niet dat ik je oppervlakkig of wispelturig vond, alleen dat ik mezelf niet erg hoog inschat." Hij had er nog aan toe kunnen voegen dat hij haar op het moment dat hij zijn gave op haar gebruikte opdat ze hem zou opmerken al ontelbare keren had willen aanspreken, maar zijn demonen het telkens van hem gewonnen hadden. Het enige wat hij van haar geforceerd had was een eerste stap. Maar hij wilde niet het soort persoon zijn dat zichzelf uit de penarie probeerde te praten nadat het kwaad al geschied was. Nala had elk recht om boos op hem te willen zijn, en dat zou hij haar niet proberen afnemen.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.