hoi allemaal, dat is een tijdje geleden
Goed, om het verhaal bij het begin te beginnen. Ik heb zo'n 2,5 maand een jongen via Tinder leren kennen, het begon vooral als grap maar uiteindelijk spreken we nu haast wekelijks af en appen we vrij veel. Voor mij begint het ook vrij serieus te worden, in de zin dat ik hem wel echt leuk begin te vinden. (Oh ja, hij is 19, ik ben 17. Weet niet of dat relevant is.) Hij is een ongelooflijke lieve jongen, maar er is een ding aan hem waar ik moeite mee heb, het feit dat een groot deel van de problemen op mij afgeschoven worden en dat hij vooral zielig is. Oh ja, niet helemaal vriend omdat het niet aan is maar we wel daten.
Hij heeft dus eerder een serieuze relatie gehad, zij is uiteindelijk vreemd gegaan en daardoor heeft hij nogal een vertrouwensprobleem. Hij vertrouwt het zo ook niet wanneer ik met andere jongens (gewone contacten, niets romantisch of seksueels aan) praat en maakt zich constant zorgen of ik hem wel leuk vind, dit laat hij dan ook duidelijk merken. Hierbij hebben we het over meerdere whatsappjes per dag waarin hij zegt dat het hem spijt dat hij irritant is (terwijl ik altijd zeg dat het niet zo is) en dat hij zegt dat hij er vaker voor mij wilt zijn. Daar is probleem een, hij is hartstikke onzeker en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Ik wil hem graag helpen, maar iets in me word ook boos/chagrijnig wanneer hij weer wantrouwend naar mij is.
Probleem twee, hij heeft voor mijn gevoel absoluut geen interesse in mijn emoties of gevoelens. Ik heb vandaag een vrij slechte dag gehad op werk, gecombineerd met examenstress zorgde dit ervoor dat ik me ronduit klote voelde. Hij maakte een grapje over mij wat nogal slecht viel en uiteindelijk brak ik gewoon even. Ik heb hem toen gebeld en vertelde dat ik me gewoon niet zo fijn voelde en dat het me onzeker maakte. Toen heeft hij even gezegd dat hij niet wist wat hij ermee aan moest omdat hij zelf ook druk was en me niet altijd kon helpen. Als ik voelde dat hij tekort deed of niet goed was, moest ik het zelf maar zeggen. Hij had toch grotere dingen aan zijn hoofd. Uiteindelijk moest denken over wat ik wilde met de relatie en al met al, ik had het weer gedaan, omdat ik hem nu ook twijfels gaf.
Goed, conclusie, we hebben een jongen die eigenlijk vooral over zijn eigen problemen praat (waar ik graag mee help) maar niet zo graag naar mij luistert, zegt dat ik maar moet kijken wat ik moet doen en vervolgens ook vrij wantrouwend is. Ik zit momenteel met het handen in het haar, want ik vind hem wel heel leuk maar ik weet niet hoe lang ik het volhoudt dat hij zich zo opstelt.
Iemand advies over wat ik moet doen? Sorry voor het vage verhaal trouwens.
wat was dit ookalweer