• The Gifted

    They look like us
    They act like us
    They talk like us
    But they are nothing like us
    They are stronger than us
    They are faster than us
    They are smarter than us
    They are the gifted

    Het is het jaar 2245, we leven in een wereld waar niet alleen meer “normale” mensen bestaan. Nee we leven in een wereld waar mensen bestaan die de normale mens overstijgen. Mensen die sneller, slimmer of sterker zijn dan jij of ik, een foutje van de wetenschap worden ze vaak genoemd door de overheid. Een bedreiging voor de mensheid, zoals ze door veel mensen worden genoemd. Of The Gifted, zoals ze zichzelf noemen. 100 jaar geleden voerden wetenschappers onderzoeken uit op mensen, ze probeerden “De perfecte mensheid” te creëren, maar faalden keer op keer. Wat ze echter niet zagen aankomen waren de generaties die zouden komen, kinderen die geboren werden met speciale krachten, krachten die zich begonnen te uiten toen de kinderen in de puberteit kwamen. Lange tijd leefden deze mensen als “gewone” mensen onder ons, maar nu worden ze behandeld met angst en wantrouwen. De overheid doet er alles aan deze mensen op te sporen en in speciale gevangenissen te stoppen waar ze de rest van hun levens zullen wegkwijnen, zodat ze de mensheid kunnen beschermen.

          Echter is er één beweging die een ander plan heeft voor deze mensen, deze beweging bestaat uit een groep wetenschappers, wetenschappers die zich schuldig voelen en iets terug willen doen, althans zo doen ze zichzelf voor. Deze beweging spoort de mensen op vanaf het moment dat hun krachten zich voor het eerst openbaren, en neemt deze mensen mee naar een speciaal onderzoekscentrum, waar ze de rest van hun levens zullen doorbrengen in dienst voor de wetenschap. Of toch niet? Want wat gebeurt er als ze besluiten samen te werken en proberen te ontsnappen? Of als er onderling ruzies uitbreken?


    It’s a burden, yes, but it’s also a gift
    Wat spelen wij?
    Wij spelen The Gifted, en de onderzoekers die zich in het onderzoekscentrum bevinden. Het onderzoekscentrum is een compleet afgesloten gebouw met extra voorzieningen en beveiliging om The Gifted hierbinnen te houden. Van de buitenkant ziet het gebouw eruit als een verlaten bouwval, maar van binnen is het hyper modern. Binnen het gebouw zijn verschillende ruimtes waaronder een enorme woonkamer, bibliotheek, eetzaal, zwembad, sportveld en natuurlijk de slaapkamers. Slaapkamers worden gedeeld met 1 ander persoon.
    Ook zijn er onderzoeksruimtes, hierin worden tests en onderzoeken gedaan naar The Gifted en zijn er ruimtes waar (psychologische) gesprekken gevoerd kunnen worden. Deze ruimtes zijn alleen toegankelijk voor de wetenschappers.

          Op het moment dat The Gifted binnenkomen in het onderzoekscentrum worden ze allemaal apart van elkaar in een cel gezet. Onlangs zijn de wetenschappers tot de conclusie gekomen dat de cellen te vol worden, en willen ze een experiment doen met The Gifted. Een select groepje wordt vrijgelaten uit hun cellen en moeten met elkaar gaan samenleven in de ruimtes zoals hierboven beschreven. Dit zal het begin van de RPG worden (het moment van vrijlating).

          Echter wordt er een spel gespeeld met the Gifted, in het midden van het restaurant hangt een elektronisch bord met hierop de naam van iedere Gifted. Hierachter staat een getal, dit getal staat voor het aantal punten dat die Gifted heeft behaald. De wetenschappers hebben iedere week 20 punten te verdelen over the Gifted. Punten worden toegekend wanneer de Gifted zich goed gedraagt. Misdraagt een Gifted zich, krijgt deze punten aftrek. Aan het einde van iedere week (op zondag) wordt er gekeken naar welke Gifted de meeste, en welke de minste punten hebben. Degene met de meeste punten krijgt een beloning en degene met de minste punten krijgt een straf.

          Omdat de straf niet iets is wat je wil krijgen zal er onderlinge strijd kunnen ontstaan in een poging iemand punten te laten verliezen. Iedere maandag begint het spel weer opnieuw en hebben the Gifted weer een week om nieuwe punten te verzamelen.

          Dagelijks is er een planning voor The Gifted, die ziet er als volgt uit:
    07:00 – 08:00 Ontbijt
    08:00 – 10:00 Sport
    10:00 – 12:30 Onderzoek/gesprek of vrije tijd
    12:30 – 13:30 Lunch
    13:30 – 17:00 Onderzoek/gesprek of vrije tijd
    17:00 – 18:30 Avondeten
    18:30 – 20:00 Verplicht socializen (In de woonkamer zitten)
    20:00 – 22:00 Vrije tijd
    22:00 – 06:00 Op de kamers (slapen)
    De regels

    *De huisregels van Q
    * Reservaties blijven 72 uur staan
    * Perfecte personages bestaat niet
    * We blijven vriendelijk tegen elkaar
    * Relaties en 16+ is toegestaan, hou het wel netjes, eventueel onder een spoiler met een waarschuwing erbij
    * Minimaal 1 keer in de week een post plaatsen, als dat niet lukt geef dan op tijd aan, na 1 week volgt een waarschuwing, na 2 weken verwijdering van het topic
    * Thunaer en lilangel zijn de enigen die topics aanmaakt, tenzij anders aangegeven
    * Thunaer en lilangel maken de kamerindeling, voorkeur aangeven mag
    * Maximaal 2 rollen per persoon
    * Gifts eerlijk verdelen, en geen onverslaanbare Gifts
    *Tips zijn welkom


    You can’t escape what you are


    The Rooms

    Livingroom
    Diningroom
    Bathroom
    Library
    Gym
    Gym2
    Pool
    Bedroom
    De rollen



    The Gifted

    Jongens STOP!
    * Cassian Tristan Dalec ~ FC: Dominc Sherwood ~ Gift: Energy Vampirisme ~ Page 2 ~ Necessity
    * Kellin Jason Scofield ~ FC: Ethan Dolan ~ Gift: Shapeshifting ~ Page 3 ~ AdoreDelano
    * Fynn Aiden Scofield ~ FC: Grayson Dolan ~ Gift: Shapeshifting ~ Page 3 ~ AdoreDelano
    * Tygo Elias Badler ~ FC: Orlando Bloom ~ Gift: Snelle Reflexen ~ Page 5 ~ aarsvogel
    * Kim Nae ~ FC: Yee Jin Goo ~ Gift: Pain Delusion Infliction ~ Page 6 ~ Suzuya

    Meiden NOG EEN PLAATS!
    * Alyssa Riley Morgan ~ FC: Barbara Palvin ~ Gift: Gyrokinese ~ Page 2 ~ lilangel
    * Caia Tempest Alexander ~ FC: Crystal Reed ~ Gift: Supersight ~ Page 2 ~ Sombre
    * Bree Lux Dixon ~ FC: Charlotte McKee ~ Gift: Elektrokinese ~ Page 3 ~ Sombre
    * Neomi Katherine Bell ~ FC: Madelaine Petsch ~ Gift: Regeneration ~Page 5 ~Pluviophile
    *

    Wetenschappers

    Jongens NOG EEN PLAATS!
    * James Nathaniel Bothwell ~ FC: Stephen Amell ~ Page 6 ~ Sombre
    *

    Meiden NOG EEN PLAATS!
    * Lauryn Maeve Woods ~ FC: Romee Strijd ~ Page 7 ~ lilangel
    *

    Invullijstjes

    Rol: (Gifted of wetenschapper)
    Naam:
    Leeftijd: (Gifted: 18 – 25 & Wetenschapper: 24 – 30)
    Uiterlijk:(FaceClaim)
    Innerlijk:
    Gift (indien Gifted):
    Relaties: (de Gifted kennen elkaar eigenlijk nog niet aangezien ze allemaal in een andere cel zaten, tenzij ze elkaar kenden van bijvoorbeeld vroeger, maar hou het realistisch, niet iedereen kent elkaar. Toekomstige relaties beschrijven mag zeker wel).
    Geschiedenis/Biografie: (Denk aan, hoe lang zit hij/zij al in het centrum, hoe heeft The Gift zich voor het eerst geuit)
    Extra's:

    [ bericht aangepast op 28 april 2018 - 20:04 ]


    When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

    Tygo Elias Badler

    fast reflexes 21 years 3 weeks in the center



    Via een zijdeur zag ik nog net iemand vertrekken voordat een aantal blikken mijn kant op kwamen.
    “Cas is de naam”, hoorde ik de jongen tegenover mij zich voorstellen. Blijkbaar kwam ik halverwege een gesprek binnen. Of stelde hij zich voor aan niemand in het bijzonder? Dan werd er waarschijnlijk ook van mij verwacht dit te doen... Maar wat nou als hij het wel tegen iemand had, dan is het onbeleefd iemand zomaar te onderbreken.. Ik was al geen hardloper qua contact maken, en deze twijfel bracht me compleet van mijn stuk. Even hing er een lichtelijk gespannen stilte.
    “Ik eh, krijg last van claustrofobie hier...”, onderbrak een blondharige jongedame mijn gepieker, waarmee ze de kamer verliet. Dat was natuurlijk de gemakkelijkste manier, gewoon weglopen. Klaar er mee. Ik wist best dat dat geen zin heeft, daarmee verbreek je juist alle mogelijkheden van contact. Contact, iets wat ik na deze ergerlijke 3 weken het liefste wilde. Nou ja, het allerliefste wilde ik natuurlijk mijn vrijheid.
    Slechts twee anderen waren er nu nog in de kamer over. Daarmee kon ik best een gesprek beginnen... Voorzichtig stap ik naar voren. “Tygo, aangenaam”, antwoordde ik de blonde Cas, maar ik zei dit ook richting de bruinharige vrouw. Ze draaide een stukje om niet meer met haar rug naar me toe te staan, maar antwoord niet direct. Mijn vingers verstrengelden om mijn pols, puur om iets in handen te hebben. De stilte die nu heerste maakte me nog ongemakkelijker voelen. Wat haat ik zulke situaties toch, herinnerde ik me nog maar eens. Hoe dan ook moest iemand nu iets zeggen, ik kon dit niet aan! Om eerlijk te zijn zat ik vol met vragen, maar waarschijnlijk wist de rest net zo weinig als ik. En het zou vreemd zijn als een vreemdeling je zomaar benadert en talloze vragen te stellen... “Jullie zijn hier ook pas net?”, vraag ik hen ten slotte, wat eigenlijk gewoon een domme vraag was. Onmiddellijk had ik spijt van deze vraag, hopelijk zouden ze me nu niet meteen als dom persoon gaan zien...

    [ bericht aangepast op 24 april 2018 - 11:21 ]


    Zoek en je zult vinden. Vindt je het niet, dan is het zoek.

    Neomi Katherine Bell

    Regeneration × 20 × Outfit × Pool


    Hoe geweldig zou het nu zijn als ik een bikini of watvoor form van badkleding bij me had? Of dat ik het ergens kan vinden. Straks ga ik elke deur openen om te kijken wat erachter schuilt. Waar zijn de slaapruimtes? De eetruimte.. wat is er verder nog meer? Ik bedoel, we hebben een zwembad! Dan zullen er toch ook vast wel meer ruimtes zijn die ik niet zou verwachten?
    Als de deur weer open gaat word ik uit mijn gedachten gehaald. Een meisje met mooi, glanzend, bruin haar en lichtbruine ogen stapt de ruimte binnen. Onze ogen ontmoetten elkaar en zij opent als eerste haar mond: "Wie ben jij?"
    De echo van de lege ruimte maakte haar vraag ernstiger dan ie eigenlijk was. Ik sta op, en voor ik antwoord geef vloeit er alweer een andere vraag over haar lippen: "Heb jij ook een gave?"
    Ik ben dus niet de enige. Godzijdank!
    "Ik ben Neomi, sommige noemen me Kat" stel ik mezelf voor met een vriendelijke glimlach "Ik heb ook een gave, ja, hoe heet jij?" antwoord ik dan op haar vraag. Ook al wil ik haar gave graag weten, ik wil de vraag niet stellen. Als er iets is wat ik niet wil dan is het wel om rude over te komen bij iemand die ik nog niet ken. Wat anderen van mij vinden is nogal belangrijk voor mij... Plus, hoe geweldig zou het zijn als ik op dag één al een maatje zou krijgen hier? Iemand om iniedergeval een beetje mee te praten. Dat zou fijn zijn. Net eens wat anders dan Maria die dubbel zo oud is als ik. Ja een leeftijdsgenoot die in hetzelfde schuitje zit als ik-of tenminste bijna hetzelfde- zou toch best prettig zijn, al helemaal als we het goed met elkaar zouden kunnen vinden.

    [ bericht aangepast op 5 april 2018 - 20:51 ]


    Little do you know

    Caia Tempest Alexander


    Caia ● 20 ● sharp senses ● Neomi ● pool ● outfit

          De dame stond meteen op na mijn eerste woorden en ze schonk me een vriendelijke glimlach, waardoor ik me al iets meer op mijn gemak voelde. Ze leek me erg vriendelijk en ook niet echt een bedreiging, dus ik ging iets minder gespannen staan. Bij de vraag over de gave keek ze soort van opgelucht, waarschijnlijk wel dus.
          'Ik ben Neomi, sommigen noemen me Kat,' stelt de dame zichzelf voor met een vriendelijke glimlach, waarop ik terug glimlach. 'Ik heb ook een gave ja, hoe heet jij?' vroeg ze nieuwsgierig. Twijfelend zette ik een stap naar voren en stak ik mijn hand uit, zodat ik als een "normaal" persoon handen kon schudden.
          'Caia,' zei ik op een iets vriendelijkere toon dan eerder. 'Mag ik vragen wat voor gave?' vroeg ik nieuwsgierig, maar zo beleefd mogelijk. Natuurlijk was het niet netjes om meteen om details te vragen, maar ik wilde toch graag op mijn hoede zijn.
          'Ik heb zelf nogal heftig scherpe zintuigen,' grapte ik een beetje. Ik was dood serieus, maar ik schepte er nooit graag over op. Natuurlijk kon ik meteen zien als ze zou liegen over iets, maar haar lichaamshouding en ademhaling waren redelijk ontspannen. De hand waarmee ik die van Neomi zojuist had geschud liet ik rusten in mijn broekzak en ik liet mijn gewicht rusten op één been. Het was zo ontzettend raar om ineens iemand te zien van mijn eigen leeftijd...




    .



    [ bericht aangepast op 5 april 2018 - 23:01 ]


    - thank you for existing -

    A L Y S S A      R I L E Y      M O R G A N
    ««« Gyrokinese | 20 years | Outfit | Livingroom | With Cas & Tygo »»»

    Why should I hide what I truly am? Why should I apologize for the monster i’ve become? When no one ever apologized for making me this way.

    Voordat ik ook maar een antwoord had gekregen op mijn vraag wie de mensen in deze ruimte waren verbrak een andere stem de stilte ”Woah, ik dacht dat ik misschien de eerste zou zijn, maar zo te zien is dat gelukkig niet het geval”. Vluchtig liet ik mijn ogen naar de oorsprong van de stem glijden, een roodharige jongedame. ”Goedemiddag” hoorde ik plots nog een stem zeggen waarna ik ook mijn ogen naar de oorsprong van deze stem liet glijden, in dit geval nog een man.
          Voorlopig was ik nog niet van plan te reageren op de anderen, niet voordat ik wist wie, of misschien beter gezegd, wat ze waren. Omdat ik mijn rug niet naar een van de anderen toe wilde draaien, en ik iedereen wilde kunnen zien besloot ik een paar stappen te verzetten. Omdat ik niet over wilde komen alsof ik bang was van de andere mensen in de ruimte besloot ik mijn handen naar mijn zij te verplaatsen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ik niet de enige was die van houding veranderede, ook de jongen die al binnen was voordat ik binnen kwam veranderde zijn houding. ”Zeer zeker niet” hoorde ik de jongen antwoorden op het meisje met het rode haar ”Er zijn genoeg anderen hier. “
          Toen ik zag dat de jongen zijn aandacht op mij richtte, keek ik hem recht aan ”Cassi- Cas” voor een paar seconden keek ik de jongen met een vragende blik in mijn ogen aan, nieuwsgierig naar de reden waarom hij zich verbeterde. ”Cas is de naam.” Langzaam knikte ik naar Cas “Alyssa” antwoordde ik hem kort.
          ”Eh, ik ga kijken wat hier verder allemaal te ontdekken is” hoorde ik het rood harige meisje zeggen waarna ze de kamer uitsnelde. ”Ik eh, krijg last van claustrofobie hier…” hoorde ik ook het andere meisje zeggen waarna ook zij de kamer uit leek te vluchten. Lichtelijk geamuseerd keek ik beide meiden na voordat ik me weer richtte op de heren die zich nog in de kamer bevonden “Dus.. Ik zal mijn vraag iets anders stellen, wat zijn jullie?” besloot ik de beide heren op de man af te vragen. Toen ik mij besefte dat ik misschien niet heel vriendelijk over kwam beet ik kort op mijn lip “Ik bedoel, zijn jullie van die wetenschappers hier? Of uhm nouja gewone mensen? Of hebben jullie een gave?” besloot ik mijn vraag iets om te buigen, met een iets zachtere toon in mijn stem, hoewel deze nog steeds argwanend klonk, in de hoop dat het iets vriendelijker over kwam.



    When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

    Neomi Katherine Bell

    Regeneration × 20 × Outfit × Pool


    Als ze zichzelf wil voorstellen steekt ze haar hand uit, oh god waarom deed ik dat niet?! Het is veel te lang geleden voor ik iemand nieuw ontmoet heb... Ik pak haar hand aan en ze stelt zichzelf voor als Caia, haar stem klinkt vriendelijk. Dan vraagt ze watvoor gave ik heb, zelf zegt ze dat ze heftig scherpe zintuigen heeft. Het klinkt grappend maar haar gezicht staat niet alsof er een grap gemaakt is. Scherpe zintuigen, hoe zou dat zijn? Mijn gave is zo speciaal niet, zoveel kan ik er niet mee.. maar scherpe zintuigen? Super goed kunnen horen, zien, ruiken en voelen? Je kan gewoon letterlijk alles waarnemen wat waarneembaar is! Iets wat een normaal persoon, of een ander zoals wij zonder die gift, nooit zou kunnen waarnemen. Ik bijvoorbeeld hoor wel het gekabbel van het water maar wat voor geluiden zouden bijvoorbeeld nog meer hoorbaar kunnen zijn? Zou ze andermans gemoedstoestand kunnen waarnemen? Wauw.. een geweldige gift..
    "Ik zit met een enorm snel helingsproces" antwoord ik dan op haar vraag wat mijn gift is. Enkel een object in mijn brein steken zou mij permanent kunnen uitschakelen, maar dat zijn dingen die je niet deelt. Te luguber. Maar ik heb vaak genoeg veel lugubers mee gemaakt. Hoevaak de wetenschappers mijn arm gebroken hebben om te zien hoe snel het zich heelt -seconds- of een wond maken, kijken of ik het overleef. Het zijn geen fijne herinneringen, mijn leven in deze inrichting is vergelijkbaar met een SAW film. Horror is nooit mijn ding geweest.
    "Heb jij hobby's beoefend voor je hier kwam?" vraag ik haar dan, proberen af te wijken van het onderwerp zodat ik niet meer hoef na te denken.

    [ bericht aangepast op 7 april 2018 - 0:06 ]


    Little do you know

    Caia Tempest Alexander


    Caia ● 20 ● sharp senses ● Neomi ● pool ● outfit

          Neomi schudde mijn hand en ik schonk haar een glimlach, waarop ze een lach terug gaf. Zodra ik haar vroeg over haar gave en vertelde wat ik voor gave had, leek ze even na te denken. Ik zag dat haar ademhaling wat versnelde, waarschijnlijk was ze enthousiast. Zou ze mijn gave leuk vinden?
          'Ik zit met een enorm snel helingsproces,' verteld Neomi. Mijn ogen werden groter en ik kreeg een geïnteresseerde blik. Een snel helingsproces? Dat is zo handig! Stel je voor dat je gewond raakt en je heelt super snel, dan is het echt fantastisch, want je kunt bijna meteen weer verder met bijvoorbeeld vechten of met een sport die je doet. Niks houd je dan nog tegen.
          'Dat is echt ideaal!' meen ik. Een lachje verliet mijn lippen bij de gedachten om zo'n gave te hebben. Vooral in combinatie met mijn gave, het is oprecht ideaal.
          'Heb jij hobby's beoefend voor je hier kwam?' vroeg Neomi een beetje out of the blue. Dat was wel echt een vraag waar ik over na moest denken, ik zat hier al een flinke tijd... Hobby's...
          'Ik doe aan boogschieten,' vertel ik terwijl ik weer na denk. 'ik houd van lezen...' vertelde ik verder. 'En ik heb ongeveer 10 sporten beoefend, maar allemaal maar van korte duur omdat ik het niet interessant genoeg vond.' vervolgde ik als laatst. Ik had echt zo veel sporten gedaan vroeger, hockey, voetbal, paardrijden, vechtsport en zelfs schaken. Schaken was ook heel erg leuk, heerlijk om zoveel na te denken. Vechtsport is me nog echt bij blijven hangen, dat had ik dan ook het langst gedaan, in combinatie met boogschieten.
          'Heb jij hobby's gehad?' vroeg ik. 'Of heb je ze misschien nogsteeds,' verbeterde ik mezelf. Ze kan natuurlijk nogsteeds hobby's hebben, je kunt hier bijvoorbeeld prima tekenen en lezen.




    - thank you for existing -


    CASSIAN TRISTAN DALEC
    23 years – 7 years in – Energy Vampirism

    Do you know how it feels to be a monster? To be afraid of who you are?



    Een echt antwoord kwam er niet van de redhead. Ze staarde naar de mensen om haar heen, maar Cas kon het haar niet echt kwalijk nemen. Ook hij nam de anderen goed in zich op. Dit was geen zomerkamp of iets waar je voor de komende paar weken met nieuwe mensen zit die allemaal je beste vriend willen worden. Natuurlijk zat iedereen hier aan elkaar vast, maar dat maakte het wantrouwen niet minder groot.
    Ze excuseerde zich en verdween net zo snel als ze gekomen was. In de tussentijd had degene die net haar kopje had laten vallen – en Cas een halve hartverzakking had bezorgd – de scherven opgeruimd. Het was te vol in de ruimte, zelfs na het vertrek van de redhead. Dat is iets wat haar blijkbaar ook dwars zat, want ze mompelde iets onverstaanbaars – Cas krijgt nog net het woord ‘claustrofobie’ mee – en verdween ook. Het maakte het voor Cas ook makkelijker om te ademen, zelfs al had hij zich tot dit moment niet gerealiseerd dat hij daar moeite mee had. Iets minder mensen op dit moment. Iets minder kans anderen aan te raken. Misschien zou hij zich de komende tijd wel redden. De plek hier leek groot, misschien kon hij de rest wel vermijden?
    Er waren nog maar twee anderen over, een jongen en een meisje. De jongen stelde zich voor als Tygo, waarna het weer even stil was. Waarom ook niet? Niemand wist wat ze hier moesten doen.
    “Jullie zijn hier ook pas net?” vroeg Tygo uiteindelijk. Het klonk meer als iets dat hij zei om de stilte te verbreken. Cas lachte zacht. “Hier als in het instituut of hier hier?” vroeg hij. Een van zijn mondhoeken trok licht omhoog richting een grijns. Hij voelde zich zeer zeker niet zo zelfverzekerd als hij uitstraalde, maar dat zou hij niet laten merken. “Hier hier misschien een minuut of vijf. In het instituut al een paar jaar.” Hoewel hij niet graag informatie deelde, was dit iets wat toch wel zou opvallen, want hij was inmiddels te bekend met de dagelijkse routine van het instituut.
    Het meisje – dat zich inmiddels als Alyssa heeft voorgesteld is wat directer in haar vragen. “Dus.. Ik zal mijn vraag iets anders stellen, wat zijn jullie? Ik bedoel, zijn jullie van die wetenschappers hier? Of uhm nouja gewone mensen? Of hebben jullie een gave?” Naarmate ze haar vraag langer maakte, klonk het steeds onzekerder in Cas’ oren, alsof ze haar vraag wilde stellen maar het wel vriendelijk wilde laten klinken, alleen niet wist hoe ze dat moest doen.
    Aan de ene kant was Cas daar bij de anderen ook benieuwd naar. Aan de andere kant wilde hij zelf niet veel over hem vertellen, en zeker niet over zijn ‘gave’. Tussen aanhalingstekens, want het woord gave klonk alsof hij er blij mee moest zijn en het iets heel goed was.
    “Gave.” Zijn antwoord is wellicht iets meer kortaf dan echt eerlijk is tegenover Alyssa, maar hij kan zich er niet toe zetten dat echt erg te vinden. Hij kent Alyssa niet en is haar niks verschuldigd. Hij wil vooral dit onderwerp vermijden.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Tygo Elias Badler

    fast reflexes 21 years 3 weeks in the center



    Vrijwel direct kreeg ik al antwoord; een vraag als antwoord om precies te zijn. “Hier als in het instituut of hier hier?” Een zachte grom verliet mijn mond. Waarom moest ik ook altijd zo vaag zijn?? Dit was geen goede start.
    Nog voordat ik duidelijk wilde maken wat ik bedoelde kreeg ik al antwoord. “Hier hier misschien een minuut of vijf. In het instituut al een paar jaar.” Het eerste wat me op viel dat hij ‘hier hier’ niet alleen in zijn vraag gebruikte, maar ook nu. Het klonk een beetje als een soort taalgrapje, waardoor naar mijn gevoel wat lucht in de situatie kwam. Ondanks dat het natuurlijk ook ter verduidelijking kon zijn. Het tweede dat me opviel, misschien nig wel belangrijker dan het eerste -het eerste was eigenlijk ook gewoon een nutteloos feit- was dat hij in het instituut al erg lang zat, maar net zoals ik pas net op deze plek was. Dan was het dus niet zo dat iedereen een aantal weken getest werd en daarna direct bij anderen kwam, maar dat was ook al een optie die ik überhaupt niet erg had verwacht na het horen van de uitspraken van anderen. Ook is het niet zo dat iedereen even lang in een cel zat na hier te komen. Deze informatie was belangrijk genoeg op dit moment. Het was in goed om te weten dat iedereen op het zelfde moment hier was gekomen - en dus even weinig wist. Plotseling kwam er een idee in me op. Als iedereen hier net is, en geen spoor van onderzoekers, dan is het misschien wel een fout, een storing, een poging tot vrijheid...
    Nog voor dit tegen de anderen in de kamer gezegt te hebben -als ik dat überhaupt van plan was-, of er ook maar even over na gedacht had, werd er alweer een nieuwe vraag gesteld, door Alyssa deze keer. “Dus.. Ik zal mijn vraag iets anders stellen, wat zijn jullie? Ik bedoel, zijn jullie van die wetenschappers hier? Of uhm nouja gewone mensen? Of hebben jullie een gave?“ De toon waarop ze het vroeg maakte maakte dat ze een beetje in me over kwam als geïrriteerd, een beetje bazig zelfs. Even hing er een korte stilte, die Cas verbrak met het woord “Gave.”, een vrij bot en kortaf antwoord. Of het kan hem niet zo veel schelen, of hij heeft het hier liever niet over. Duidelijk.
    “Dat zelfde geld voor mij”, stem ik in, maar mijn hersenen dachten op dit moment veel verder dan het feit dat ik niet de enige ben met een Gift. Ten eerste is Alyssa geen wetenschapper, dan zou ze wel weten wie de andere wetenschappers waren. Ten tweede is het niet zo logisch dat ze een ‘normaal’ meisje is, gezien ze dan niet meteen over ‘gaves’ zou vragen. Zij was dus Gifted. Zonder dat zij er iets over gezegd had, wist ik al een aantal dingen over haar. Het feit dat Cas en Alyssa Gifted zijn, en ik zelf ook, maakten mij direct geloven dat iedereen hier dat is.
    Door deze kennis werd ik eigenlijk direct nieuwsgierig naar de gifts van de anderen, maar of het verstandig is hier direct naar te vragen... Waarschijnlijk niet. En daar wilde ik ze eigenlijk ook niet meteen naar vragen. Het gesprek is nog niet gevoerd, besefte ik me op dat moment. Hier komt nog een staartje aan, en aangezien ik daar niet zo veel zin in had, besloot ik van onderwerp te veranderen. “Weten jullie waarom we hier bij elkaar zijn?”


    Zoek en je zult vinden. Vindt je het niet, dan is het zoek.

    A L Y S S A      R I L E Y      M O R G A N
    ««« Gyrokinese | 20 years | Outfit | Livingroom | With Cas & Tygo »»»

    Why should I hide what I truly am? Why should I apologize for the monster i’ve become? When no one ever apologized for making me this way.

    Doordat ik zo bezig was geweest met de andere mensen in de kamer, drong het pas laat -te laat- tot me door dat de tweede jongen zich had voorgesteld als Tygo. ”Jullie zijn hier ook pas net? De vraag kwam van Tygo waardoor ik mijn aandacht nu op hem richtte, tot het moment dat ik Cas zacht hoorde lachen. ”Hier als in het instituut of hier hier?” hoorde ze de jongen antwoorden. ”Hier hier misschien een minuut of vijf. In het instituut al een paar jaar.” Een paar jaar?! Lichtelijk verbijsterd keek ik Cas aan, wat moest dat een hel geweest zijn voor de jongen, ik vond 4 dagen al een grote verschrikking en ik was dan ook zeker niet van plan daar een paar jaar van te maken. Nee als het aan mij lag, was ik zo snel mogelijk weer buiten deze muren.
          Nadat ik de beide heren had gevraagd of ze wetenschappers waren, of normale mensen, of dat ze een gave hadden kwam het antwoord van Cas als eerste ”Gave”. Hoewel zijn antwoord kort was, was het voldoende informatie voor nu. ”Datzelfde geld voor mij” stemde Tygo met hem in. Langzaam knikte ik waarna ik eindelijk het gevoel had iets te kunnen ontspannen. Hoewel ik hier niet vast wilde zitten, was het toch fijn te weten dat ik hier vast zat met ‘soortgenoten’ om ze zo maar te omschrijven.
          ”Weten jullie waarom we hier bij elkaar zijn?” langzaam nam ik Tygo en vervolgens Cas in me op. “Ik heb werkelijk geen idee” antwoordde ik hem “Ik ben hier, in het instituut, zelf pas vier dagen” vervolgde ik, antwoordend op zijn eerdere vraag of wij hier pas net waren. “Hoe lang ben jij hier al dan?” vroeg ik Tygo nieuwsgierig waarna ik mijn blik op Cas richtte “Ben je hier echt al een aantal jaren?” vroeg ik hem, mijn verbijstering nauwelijks onderdrukkend “Hoe heb je dat kunnen overleven? Ik vind vier dagen al een hel.. Ik sla nog liever weer op de vlucht dan hier nog jaren vast te zitten” vertelde ik misschien iets té openhartig. “Ik moet zeggen dat ik het wel een prettig idee vind dat ik niet de enige ben die hier vast zit” zei ik nog met een klein glimlachje waarna ik toch kort op mijn lip beet toen ik me besefte dat ik misschien meer deelden dan de beide heren wilden weten. Maar toch meende ik het oprecht, het idee hier jaren vast te zitten zonder contact met anderen leek me echt een verschrikking. Maar het idee dat er anderen waren, anderen zoals ikzelf, maakte het iets draaglijker.



    When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

    Neomi Katherine Bell

    Regeneration × 20 × Outfit × Pool


    Haar ogen werden tot mijn verbazing groter als ik haar mijn gift vertel. Zo geweldig is het nu niet hoor.. misschien in combinatie met een andere gift, zoals die van haar..
    ''Dat is echt ideaal!'' roept ze dan met veel enthausiasme.
    "zo zou je het kunnen zien natuurlijk" lach ik als antwoord "In combinatie met zoiets als wat jij hebt misschien" vervolg ik met een grinnik.
    Als ik haar vraag over hobby's verteld ze dat ze aan boogschieten doet. Wow, cool. Dat is iets wat ik altijd al wel heb willen proberen, maar dan op een paardenrug. Zoals in alle medieval films. Robin hood die vanaf paardenrug naar zijn target schiet en zonder moeite raakt - hoe gaaf zou het zijn? Natuurlijk zijn films allemaal nep maar het kan wel!
    "Dat is echt gaaf, en dan met jou gift? Dan zul je vast wel wat profijt hebben, of niet?" vraag ik vrolijk.
    "Heb jij hobby's gehad? Of heb je ze misschien nog steeds" vraagt ze me dan terug.
    "Ik heb op paardrijden gezeten, een korte tijd, dat wel. Heel kort. Al zou ik dat zo graag weer oppakken, gaat helaas niet in een inrichting zoals deze" antwoord ik op haar vraag. Een beetje teleurgesteld, dat wel. Het is jammer dat er hier geen dieren aanwezig zijn, welk diersoort dan ook. Zo koud en stilletjes. Nog altijd ben ik de geluiden van thuis niet kwijt, ze hondenpootjes zachtjes trippelend over de parketvloer en de kat die altijd knorrend tegen je aan kwam liggen.
    "wel, ik ben eigenlijk best wel nieuwsgierig wat er nog meer te vinden is in dit complex.." zeg ik dan uit het niets, geen idee hebbend wat ik eigenlijk moet zeggen maar meer stilte wilde ik niet.


    Little do you know



    CASSIAN TRISTAN DALEC
    23 years – 7 years in – Energy Vampirism

    Do you know how it feels to be a monster? To be afraid of who you are?



    Zijn antwoord leek iets te doen met de andere twee. De een leek haast… boos? Cas kon niet helemaal plaatsen waar dat vandaan kwam. Had hij iets verkeerds gezegd toen hij Tygo’s vraag beantwoordde? Of was het niet op hem gericht, maar op Tygo zelf? Hoe dan ook, Cas kon het weinig schelen als het wel zijn schuld was. Hij was hier niet om vrienden te maken.
    Alyssa leek eerder geschokt te zijn, iets waar Cas uit afleidde dat zij hier dus absoluut nog niet zo lang was.
    Tygo bevestigde dat ook hij een gave had en aan het knikje van Alyssa – en het feit dat ze nog moest vragen of de anderen een gave hadden – te oordelen zou zij er ook een hebben. Het maakte Cas wel nieuwsgierig naar hun gaven, maar ernaar vragen deed hij niet. Dan zou hij diezelfde vraag ook moeten beantwoorden. Het was de eerste keer dat Cas bewust anderen met een gave ontmoette, gezien het onderzoekscentrum iedereen tot nu toe zorgvuldig gescheiden had gehouden. Natuurlijk kende hij de verhalen van vroeger wel, maar dat was anders dan daadwerkelijk mensen met een gave zien. Net zoals het anders was om erover te horen en om er zelf een te zijn.
    “Weten jullie waarom we hier bij elkaar zijn?” vroeg Tygo.
    Voor Cas iets kon zeggen, nam Alyssa het woord. “Ik heb werkelijk geen idee. Ik ben hier, in het instituut, zelf pas vier dagen.” Hiermee bevestigde ze Cas’ vermoedens. Vier dagen was echt absoluut niks nog. “Hoe lang ben jij hier al dan?” Als Cas mocht gokken, zou hij zeggen dat het niet al te lang zou zijn. Een paar weken, maximaal een maand of twee. Anders had hij wel geweten waarom ze hier zaten. Of tenminste, zou hij een vermoeden hebben.
    “Ben je hier echt al een aantal jaren? Hoe heb je dat kunnen overleven? Ik vind vier dagen al een hel.. Ik sla nog liever weer op de vlucht dan hier nog jaren vast te zitten. Ik moet zeggen dat ik het wel een prettig idee vind dat ik niet de enige ben die hier vast zit.” Hij had natuurlijk kunnen weten dat ze dit onderwerp niet zomaar zou laten rusten, zeker gezien haar woordkeuze nu. ‘Vastzitten’. Voor haar was dit een gevangenis waarin ze opgesloten zat.
    Hij haalde zijn schouders half op. “Het is hier niet slecht,” antwoordde hij. Natuurlijk werden er wel experimenten op hem uitgevoerd en had hij trainingen, maar dat was niet meer dan logisch. Er moest toch op een manier worden uitgezocht hoe hij zijn gave onder controle kon krijgen? En als dat met de standaardmanieren niet werkte, was het niet meer dan normaal dat sommigen wat… creatiever werden. “Ik vind het niet erg om hier te zijn.” Hij had niet voor niets zelf de keuze gemaakt om hiernaartoe te gaan.
    Toen richtte hij zich op de vraag van Tygo. “Het is een soort experiment,” antwoordde hij. “Al weet ik er het fijne niet vanaf.” En daar baalde hij van, want hij had graag zoveel mogelijk geweten. Het zou hem nog wel lukken om er wat over te horen. Hij lachte zacht. “De wetenschappers zijn er nog niet erg openhartig over geweest. Het zal dus wel belangrijk zijn.” Anders hadden ze hem wel wat verteld. Het lukte hem altijd om informatie los te krijgen, stukje bij beetje. Als persoon A en B iets vertelden, kon hij die informatie gebruiken om persoon C te overtuigen dat hij er wel verstand van had en dat C dus best over het onderwerp kon praten – daarmee hem nog meer informatie gevend. Ditmaal hadden ze praktisch allemaal hun mond gehouden, tot zijn grote frustratie.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Tygo Elias Badler

    fast reflexes 21 years 3 weeks in the center In living room



    Mijn vraag was amper gesteld of ik kreeg al antwoord, afkomstig van Alyssa. “Ik heb werkelijk geen idee”, vertelde ze. “Ik ben hier, in het instituut, zelf pas vier dagen.” Ik knikte, als teken dat ik genoegen nam met dit antwoord. Ik vermoedde dat ze dan nog geen onderzoeken achter de rug had; de wetenschappers hadden mij de eerste paar dagen met rust gelaten, en slechts wat gesprekjes gevoerd. “Hoe lang ben jij hier al dan?”, vroeg ze mij ook.
    Ze wachtte niet eens op antwoord, maar begon deze keer tegen Cas. Waarschijnlijk was ze, net zoals ik, erg nieuwsgierig naar de anderen in de kamer. “Ben je hier echt al een aantal jaren?”, vroeg ze hem. “Hoe heb je dat kunnen overleven? Ik vind vier dagen al een hel.. Ik sla nog liever weer op de vlucht dan hier nog jaren vast te zitten..” Ze vertelde nu meer details, en klonk daardoor wat meer op haar gemak. In het begin waren haar antwoorden kortaf en beheerst geweest, maar nu leek het alsof ze besloten had dat wij geen slechteriken waren, en ze ons wat meer vertrouwde met haar informatie. “Het is hier niet slecht”, luidde een deel van Cas zijn antwoord, wat ik met hem eens was, en hij vervolgde zijn zin toen met het feit dat hij deze plaats niet erg vond. “Nee, zeker geen verkeerde plek...”, stem ik in. “Maar het liefste zou ik toch weer mijn vrijheid terug zien”, zei ik met een dunne glimlach op mijn gezicht.
    Cas vervolgde zijn tekst richting mij, vertellend wat hij wist over de reden dat we hier waren. “Het is een soort experiment. Al weet ik het er fijne niet vanaf.” Alle hoop die ik tot dan toe had om hier nu gemakkelijker weg te kunnen komen was nu compleet verdwenen, ondanks dat ik die kans heel de tijd al klein schatte. “De wetenschappers zijn er nog niet erg openhartig over geweest. Het zal dus wel belangrijk zijn”, vertelde hij intussen door. Door de toon waarop hij dit zei liet hij doorschemeren dat hij dit vond tegenvallen, dus waarschijnlijk hoorde hij dit soort dingen normaal wel? Tot dit punt had ik daar niet echt aan gedacht, maar als je hier al jaren zit ken je de mensen natuurlijk wel beter. Cas zou nog wel eens een handige sluetelrol kunnen hebben naar meer informatie.
    “Aha”, mompel ik, meer om iets te zeggen dan dat het echt iets toevoegde. Ik herinnerde me nog steeds de vraag van Alyssa weer, die intussen al weer eventjes geleden gesteld was. “Ik zit hier nu een aantal weken, Alyssa”, vertelde ik haar.
    Intussen wendde ik me nieuwsgierig op Cas. “Zat jij dan ook al die jaren in je cel, of kamer, hoe je het noemt, of kwam jij vaker op deze gezamenlijke plaatsen?”
    Eigenlijk is het beleefder om op een concreet antwoord te wachten, maar ineens schoot me wat belangrijkers te binnen. “Een experiment, dat klinkt zeker interessant. Dan ben ik eigenlijk best benieuwd waar het om gaat, en vooral wat we kunnen gaan verwachten...” Even liet ik een stilte vallen, voordat ik verder nadacht over wat we nu het beste konden doen. “Dat zou dan ook betekenen dat we hier langer gaan verblijven. Is het dan niet een idee om de boel hier een beetje te verkennen? Eventueel kunnen we met zijn drieeën wat rondkijken.”

    [ bericht aangepast op 9 april 2018 - 17:25 ]


    Zoek en je zult vinden. Vindt je het niet, dan is het zoek.

    Caia Tempest Alexander


    Caia ● 20 ● sharp senses ● Neomi ● pool ● outfit

          Ik merkte op dat haar gave ideaal was, maar daar ze leek het er niet helemaal mee eens te zijn. Het is ook maar net hoe je het bekijkt natuurlijk.
          'zo zou je het kunnen zien natuurlijk' lacht Neomi als antwoord. 'In combinatie met zoiets als wat jij hebt misschien,' vervolgd ze met een grinnnik. Ze vroeg naar mijn hobby's en bedenkelijk vertelde ik haar wat ik allemaal had gedaan.
          'Dat is echt gaaf, en dan met jou gift? Dan zul je vast wel wat profijt hebben, of niet?' vroeg ze geïnteresseerd. Ik knikte instemmend en dacht even na. Het had heel veel positieve dingen, tot ik hier werd opgenomen.
          'Het kwam heel goed te pas ja, vooral met boogschieten!' vertelde ik. Mijn laatste woorden klonken iets enthousiaster dan eerder, dat had ik altijd als het over boogschieten ging.
          'Heb jij hobby's gehad? Of heb je ze misschien nog steeds?' vroeg ik Neomi terug. 'Ik heb op paardrijden gezeten, een korte tijd, dat wel. Heel kort. Al zou ik dat zo graag weer oppakken, gaat helaas niet in een inrichting zoals deze.' sprak ze een beetje teleurgesteld. Mijn gezicht viel even in een blik die medelijden liet zien, ze verveeld zich waarschijnlijk dood hier. Natuurlijk had ik me ook dood verveeld, maar ik had geen medelijden met mijzelf.
          'wel, ik ben eigenlijk best wel nieuwsgierig wat er nog meer te vinden is in dit complex...' sprak ze een beetje uit het niets. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. 'Ik ben ook wel nieuwsgierig!' stemde ik in. 'Wil je verder kijken?' vroeg ik haar dan. Het leek me wel leuk om even op onderzoek uit te gaan. Misschien kon ik hier wel ergens koffie krijgen... ik had zo lang geen koffie gehad.
          'Misschien kunnen we ergens koffie halen? Dat heb ik zo gemist...' vertelde ik Neomi in de hoop dat ze wist of we hier ergens wat konden drinken.







    - thank you for existing -

    James Nathaniel Bothwell
    The charming scientist

    James ━ 26 ━ outfit ━ livingroom ━ Alyssa, Cassian, Tygo

    Met een zucht rekte ik mezelf uit, waarna ik mijn overhemd weer recht trok. Vandaag was de dag dat ik meerdere patiënten onder ogen ging komen en waarschijnlijk hadden ze elkaar al ontmoet. Mompelend strikte ik mijn veters en deed ik mijn horloge om. Twijfelend stond ik op en liep ik naar de deur van mijn kamer. Voorzichtig opende ik de deur, maar zag niemand in de gang. Meteen voelde ik al een soort opluchting. Ik besloot naar de woonkamer te lopen, waarschijnlijk zouden daar de meeste patiënten zijn. Voor de deur van de woonkamer bleef ik even staan, ik kon stemmen horen aan de andere kant van de deur. Voorzichtig deed ik hem open en trof in de woonkamer 3 patiënten aan. Alyssa, Cassian en Tygo stonden recht voor mijn neus met z'n drieën te praten.
          'Dat zou dan ook betekenen dat we hier langer gaan verblijven. Is het dan niet een idee om de boel hier een beetje te verkennen? Eventueel kunnen we met zijn drieeën wat rondkijken.' Hoorde ik Tygo zeggen. Kort schraapte ik mijn keel.
          'Dat is een uitstekend idee Tygo,' mijn stem klonk door de kamer en het was ineens een stuk stiller dan ik had verwacht. 'Alyssa, Cassian, Tygo...' somde ik de namen op. 'Jullie kennen mij waarschijnlijk wel.' zei ik twijfelend. Ze waren natuurlijk niet blij om mij te kennen, vooral Alyssa.
          'Even voor de duidelijkheid, ik ben hier nu niet om jullie iets te injecteren of iets te laten drinken.' vertelde ik zodat ze niet meteen agressief zouden worden, dat gebeurt nog wel eens. Ik had absoluut geen interesse in een van hen pijn doen, in tegendeel, ik wilde ze het liefst helpen ontwikkelen. Natuurlijk begrijpen ze dat niet, het enige wat ze van mij weten is dat ik ze heb opgesloten en aparte dingen heb ingespoten. Ik neem het ze niet kwalijk... waarschijnlijk zou ik precies hetzelfde reageren als zij.

    [ bericht aangepast op 10 april 2018 - 0:02 ]


    - thank you for existing -

    A L Y S S A      R I L E Y      M O R G A N
    ««« Gyrokinese | 20 years | Outfit | Livingroom | With Cas, Tygo & James »»»

    Why should I hide what I truly am? Why should I apologize for the monster i’ve become? When no one ever apologized for making me this way.

    Beide heren hadden bevestigd een gave te hebben, iets wat bij mij voor een gevoel van opluchting zorgde. “Ik heb ook een gave” besloot ik hen toch nog te vertellen, hoewel ze dat beide waarschijnlijk inmiddels al wel zouden vermoeden. Maar het was toch wel zo eerlijk zelf ook de informatie te delen besloot ik.
          Op mijn vraag hoe Cas het hier al zo lang had overleefd antwoordde de jongen dat het hier niet slecht was. Iets waar ik mijn vraagtekens bij plaatste. Naar mijn idee was het altijd slecht om ergens opgesloten te zitten. Maar het feit dat iemand die hier al zo lang zat beweerde dat het niet zo slecht was zorgde er wel voor dat ik toch iets minder slecht over deze plaats dacht. ”Ik vind het niet erg om hier te zijn.” vertelde Cas gevolgd door Tygo ”Nee, zeker geen verkeerde plek” die in stemde met Cas. ”Maar het liefste zou ik toch weer mijn vrijheid terug zien.” de laatste woorden afkomstig van Tygo lieten mij kort op mijn lip bijten. Deze plek was dus niet leuk genoeg om je vrijheid voor op te offeren.
          Vervolgens richtte Cas zijn aandacht op Tygo en vertelde hij dat dit een soort experiment was waar hij het fijne niet vanaf wist. ”De wetenschappers zijn er nog niet erg openhartig over geweest. Het zal dus wel belangrijk zijn.” De woorden van Cas zorgden voor een lichte frons op mijn voorhoofd, net alsof er in het verleden nog niet genoeg geëxperimenteerd was. Als die wetenschappers er misschien eens mee op zouden houden dan zouden ze de mensheid zoals hij was wellicht in tact weten te houden in plaats van nog meer te verpesten.
          ”Ik zit hier nu een aantal weken, Alyssa” antwoordde Tygo op de vraag die ik hem eerder had gesteld. Langzaam knikte ik “Ook nog niet heel lang dus” antwoordde ik op hem. De nieuwsgierigheid van Tygo naar Cas toe wekte ook bij mij een nieuwsgierigheid op om meer te weten te komen over de mensen met wie ik hier was. ”Zat jij dan ook al die jaren in je cel, of je kamer, hoe je het noemt, of kwam jij vaker op deze gezamenlijke plaatsen?” De vraag van Tygo zorgde ervoor dat ik Cas nog eens goed in me op nam. Ik hoopte voor de jongen dat hij niet al die jaren vast had gezeten in zijn cel, dat leek me echt een hel namelijk.
          ”Een experiment, dat klinkt zeker interessant. Dan ben ik eigenlijk best benieuwd waar het om gaat, en vooral wat we kunnen gaan verwachten…” Vrijwel meteen schoot een van mijn wenkbrauwen omhoog waarna ik mijn blik op Tygo richtte “Interessant? Ik zou het eerder dom noemen, alsof ze nog niet genoeg geëxperimenteerd hebben” mompelde ik als reactie op zijn woorden. ”Dat zou dan ook betekenen dat we hier langer gaan verblijven. Is het dan niet een idee om de boel hier een beetje te verkennen? Eventueel kunnen we met zijn drieën wat rondkijken.”
          Net toen ik op Tygo wilde antwoorden, hoorde ik een nieuwe stem ”Dat is een uitstekend idee Tygo.” Meteen schoten mijn ogen naar de eigenaar van de stem toe terwijl die verder sprak ”Alyssa, Cassian, Tygo…” begon hij ”Jullie kennen mij waarschijnlijk wel.” Goh, natuurlijk kende ik hem, net alsof ik het gezicht van de reden dat ik hier nu vast zat ooit zou vergeten. Iets wat er dan ook voor zorgde dat ik hem een boze blik toezond. ”Even voor de duidelijkheid, ik ben hier nu niet om jullie iets te injecteren of iets te laten drinken.” Voor enkele seconden keek ik de man die ik herkende als James verward aan, waar had hij het in hemelsnaam over? Iets injecteren? Iets laten drinken? Dat waren dingen die in mijn oren alles behalve positief klonken.
          ”Net alsof ik ooit zou kunnen vergeten dat jij de hufter bent die mij hierheen heeft gelokt om me vervolgens op te sluiten.” Reageerde ik op James “Ik weet trouwens niet waar jij het over hebt, maar als jij denkt dat ik ooit nog weer iets van jou zou aannemen, of jou in mijn buurt zou laten, dan heb je het toch echt wel mis.” Het was dat ik met mezelf de afspraak had gemaakt dat ik mijn gave nooit op normale mensen zou gebruiken tenzij het écht noodzakelijk was, maar anders had ik James toch met liefde eens even de lucht in geslingerd om hem vervolgens iets te hard neer te laten komen. Maar goed dat was iets wat ik nu zeker niet zou doen.


    When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.