The Gifted ~ 2 ~ Speeltopic (300) - Speeltopics

29 maart 2018 - 23:52 Aesthetica is offline

The Gifted

They look like us
They act like us
They talk like us
But they are nothing like us
They are stronger than us
They are faster than us
They are smarter than us
They are the gifted

Het is het jaar 2245, we leven in een wereld waar niet alleen meer “normale” mensen bestaan. Nee we leven in een wereld waar mensen bestaan die de normale mens overstijgen. Mensen die sneller, slimmer of sterker zijn dan jij of ik, een foutje van de wetenschap worden ze vaak genoemd door de overheid. Een bedreiging voor de mensheid, zoals ze door veel mensen worden genoemd. Of The Gifted, zoals ze zichzelf noemen. 100 jaar geleden voerden wetenschappers onderzoeken uit op mensen, ze probeerden “De perfecte mensheid” te creëren, maar faalden keer op keer. Wat ze echter niet zagen aankomen waren de generaties die zouden komen, kinderen die geboren werden met speciale krachten, krachten die zich begonnen te uiten toen de kinderen in de puberteit kwamen. Lange tijd leefden deze mensen als “gewone” mensen onder ons, maar nu worden ze behandeld met angst en wantrouwen. De overheid doet er alles aan deze mensen op te sporen en in speciale gevangenissen te stoppen waar ze de rest van hun levens zullen wegkwijnen, zodat ze de mensheid kunnen beschermen.

Echter is er één beweging die een ander plan heeft voor deze mensen, deze beweging bestaat uit een groep wetenschappers, wetenschappers die zich schuldig voelen en iets terug willen doen, althans zo doen ze zichzelf voor. Deze beweging spoort de mensen op vanaf het moment dat hun krachten zich voor het eerst openbaren, en neemt deze mensen mee naar een speciaal onderzoekscentrum, waar ze de rest van hun levens zullen doorbrengen in dienst voor de wetenschap. Of toch niet? Want wat gebeurt er als ze besluiten samen te werken en proberen te ontsnappen? Of als er onderling ruzies uitbreken?

It’s a burden, yes, but it’s also a gift

Wat spelen wij?
Wij spelen The Gifted, en de onderzoekers die zich in het onderzoekscentrum bevinden. Het onderzoekscentrum is een compleet afgesloten gebouw met extra voorzieningen en beveiliging om The Gifted hierbinnen te houden. Van de buitenkant ziet het gebouw eruit als een verlaten bouwval, maar van binnen is het hyper modern. Binnen het gebouw zijn verschillende ruimtes waaronder een enorme woonkamer, bibliotheek, eetzaal, zwembad, sportveld en natuurlijk de slaapkamers. Slaapkamers worden gedeeld met 1 ander persoon.
Ook zijn er onderzoeksruimtes, hierin worden tests en onderzoeken gedaan naar The Gifted en zijn er ruimtes waar (psychologische) gesprekken gevoerd kunnen worden. Deze ruimtes zijn alleen toegankelijk voor de wetenschappers.

Op het moment dat The Gifted binnenkomen in het onderzoekscentrum worden ze allemaal apart van elkaar in een cel gezet. Onlangs zijn de wetenschappers tot de conclusie gekomen dat de cellen te vol worden, en willen ze een experiment doen met The Gifted. Een select groepje wordt vrijgelaten uit hun cellen en moeten met elkaar gaan samenleven in de ruimtes zoals hierboven beschreven. Dit zal het begin van de RPG worden (het moment van vrijlating).

Echter wordt er een spel gespeeld met the Gifted, in het midden van het restaurant hangt een elektronisch bord met hierop de naam van iedere Gifted. Hierachter staat een getal, dit getal staat voor het aantal punten dat die Gifted heeft behaald. De wetenschappers hebben iedere week 20 punten te verdelen over the Gifted. Punten worden toegekend wanneer de Gifted zich goed gedraagt. Misdraagt een Gifted zich, krijgt deze punten aftrek. Aan het einde van iedere week (op zondag) wordt er gekeken naar welke Gifted de meeste, en welke de minste punten hebben. Degene met de meeste punten krijgt een beloning en degene met de minste punten krijgt een straf.

Omdat de straf niet iets is wat je wil krijgen zal er onderlinge strijd kunnen ontstaan in een poging iemand punten te laten verliezen. Iedere maandag begint het spel weer opnieuw en hebben the Gifted weer een week om nieuwe punten te verzamelen.

Dagelijks is er een planning voor The Gifted, die ziet er als volgt uit:
07:00 – 08:00 Ontbijt
08:00 – 10:00 Sport
10:00 – 12:30 Onderzoek/gesprek of vrije tijd
12:30 – 13:30 Lunch
13:30 – 17:00 Onderzoek/gesprek of vrije tijd
17:00 – 18:30 Avondeten
18:30 – 20:00 Verplicht socializen (In de woonkamer zitten)
20:00 – 22:00 Vrije tijd
22:00 – 06:00 Op de kamers (slapen)

De regels

*De huisregels van Q
* Reservaties blijven 72 uur staan
* Perfecte personages bestaat niet
* We blijven vriendelijk tegen elkaar
* Relaties en 16+ is toegestaan, hou het wel netjes, eventueel onder een spoiler met een waarschuwing erbij
* Minimaal 1 keer in de week een post plaatsen, als dat niet lukt geef dan op tijd aan, na 1 week volgt een waarschuwing, na 2 weken verwijdering van het topic
* Thunaer en lilangel zijn de enigen die topics aanmaakt, tenzij anders aangegeven
* Thunaer en lilangel maken de kamerindeling, voorkeur aangeven mag
* Maximaal 2 rollen per persoon
* Gifts eerlijk verdelen, en geen onverslaanbare Gifts
*Tips zijn welkom

You can’t escape what you are

The Rooms

Livingroom
Diningroom
Bathroom
Library
Gym
Gym2
Pool
Bedroom

De rollen

The Gifted

Jongens STOP!
* Cassian Tristan Dalec ~ FC: Dominc Sherwood ~ Gift: Energy Vampirisme ~ Page 2 ~ Necessity
* Kellin Jason Scofield ~ FC: Ethan Dolan ~ Gift: Shapeshifting ~ Page 3 ~ AdoreDelano
* Fynn Aiden Scofield ~ FC: Grayson Dolan ~ Gift: Shapeshifting ~ Page 3 ~ AdoreDelano
* Tygo Elias Badler ~ FC: Orlando Bloom ~ Gift: Snelle Reflexen ~ Page 5 ~ aarsvogel
* Kim Nae ~ FC: Yee Jin Goo ~ Gift: Pain Delusion Infliction ~ Page 6 ~ Suzuya

Meiden NOG EEN PLAATS!
* Alyssa Riley Morgan ~ FC: Barbara Palvin ~ Gift: Gyrokinese ~ Page 2 ~ lilangel
* Caia Tempest Alexander ~ FC: Crystal Reed ~ Gift: Supersight ~ Page 2 ~ Sombre
* Bree Lux Dixon ~ FC: Charlotte McKee ~ Gift: Elektrokinese ~ Page 3 ~ Sombre
* Neomi Katherine Bell ~ FC: Madelaine Petsch ~ Gift: Regeneration ~Page 5 ~Pluviophile
*

Wetenschappers

Jongens NOG EEN PLAATS!
* James Nathaniel Bothwell ~ FC: Stephen Amell ~ Page 6 ~ Sombre
*

Meiden NOG EEN PLAATS!
* Lauryn Maeve Woods ~ FC: Romee Strijd ~ Page 7 ~ lilangel
*

Invullijstjes

[ bericht aangepast op 28 april 2018 - 20:04 ]

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

30 maart 2018 - 0:04 Villanelle is offline

Villanelle 14555

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

30 maart 2018 - 0:38 Sombre is offline

Sombre 2828

- thank you for existing -

30 maart 2018 - 8:12 Necessity is offline

Necessity 5622

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

30 maart 2018 - 9:34 AlphaNoodle is offline

AlphaNoodle 3207

Zoek en je zult vinden. Vindt je het niet, dan is het zoek.

31 maart 2018 - 18:37 Necessity is offline

Necessity 5622

CASSIAN TRISTAN DALEC
23 years – 7 years in – Energy Vampirism

Do you know how it feels to be a monster? To be afraid of who you are?

Als er iets was wat Cas niet snapte, dan was het wel de beslissing van de wetenschappers om hem mee te laten doen aan dit experiment. Zij wisten beter dan ieder ander wat voor gevaar hij was en waarom hij het beste alleen in een ruimte kon blijven. Waarom zouden ze dan juist hem van iedereen dwingen om samen met anderen te gaan leven, in gezamenlijke ruimtes waar elke onnadenkende beweging ertoe kon resulteren dat hij per ongeluk iemand zou aanraken?
Nee, hij snapte het niet en was het er absoluut niet mee eens, zoals hij ook duidelijk had laten horen toen ze hem op de hoogte hadden gesteld. Er was slechts wat gelachen en gezegd dat het allemaal wel goed zou komen. Alsof hij niet net twee seconden eerder een plant volledig leeggezogen had tijdens een training om te leren controle te kunnen krijgen – die hij dus nog steeds niet had.
Ook zijn verzoek voor kleding met lange mouwen en bovenal handschoenen was afgekeurd. Hij had op die manier het menselijk contact zoveel mogelijk willen beperken, maar zelfs dat was niet toegestaan. Hadden ze zo’n hekel aan die andere mensen dat het niet uitmaakte of hij ze iets aandeed? Of zo’n hekel aan hem dat ze hem vervolgens met die last wilden laten leven?
Hij had ’s nachts wakker gelegen, malend over deze omstandigheden, maar het had hem niet moe gemaakt, alleen prikkelbaar. Hij voelde zich rusteloos en hij kon niet stilzitten. Hoewel zijn cel klein was, liep hij rondjes heen en weer, wensend dat hij gewoon even kon sporten om de energie uit zijn lichaam te krijgen. Hij voelde zich alsof hij een flinke energiestoot gekregen had en nu alsmaar doordenderde met die stoot omdat hij niet moe werd, maar eigenlijk wel zijn lichaam rust moest gunnen. Alleen wist hij redelijk zeker dat dat ditmaal niet aan de hand was.
Hij was zo in gedachten verzonken geweest dat hij in eerste instantie helemaal niet merkte dat de deur geopend was. Ergens wilde hij in verzet gewoon blijven waar hij was, maar dat was geen optie wist hij, dus verliet hij zijn cel toch. De gang was leeg. Langzaam liep hij door de gang, tot hij in een enorme woonkamer uit kwam. Hij liep een paar stappen naar binnen en keek langzaam om hem heen. Er was zoveel wat hij al jaren niet gezien had, of waar hij sowieso nooit het bestaan van had geweten. Er waren duidelijk kosten noch moeite gespaard hiervoor. Toch was dat niet het beste deel hiervan.
Het beste deel was dat er niemand aanwezig was.

[ bericht aangepast op 2 april 2018 - 15:17 ]

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

2 april 2018 - 15:17 Sombre is offline

Sombre 2828

Bree Lux Dixon

✰ ✰ ✰

Bree ✧ 21 ✧ electrokinese ✧ with Cassian ✧ livingroom ✧ outfit

Lichtelijke slaperig liep ik richting de deur van mijn cel. Iedere dag liep ik er naartoe, om te kijken of ik de bewakers kon verwarren door de lampen te laten flikkeren in de hallen. Mijn handen gingen tegen de deur en ik concentreerde me op de lichten, maar zodra ik druk gaf ging de deur open. Van schrik liet ik mijn handen los en keek ik naar de deur die half open stond. What the fuck... Verward keek ik naar buiten en ik zag niemand. Ik liep naar buiten de gang op en ging richting een deur die ook open stond. De kamer achter de deur was een soort woonkamer. Een glimlach verscheen op mijn gezicht en ik rende naar de bank, waar ik met een enthousiast gilletje op sprong. Hij lag heerlijk, een stuk beter dan het bed in mijn cel. Nieuwsgierig stond ik en liep ik naar een andere deur, waar een keuken achter zat. Mijn ogen gingen de kamer rond en een pannetje trok mijn aandacht. Thee... Ik had al zo lang geen thee meer gehad en het gaf altijd zo veel ontspanning. Met een kort huppeltje liep ik naar de pan en deed daar water in. Met een glimlach zet ik het op het vuur. Zacht beet ik op de binnenkant van mijn wang terwijl ik voorzichtig een kastje open maakte. Een pakje met thee trok mijn aandacht en een glimlach verscheen op mijn gezicht. Snel huppelde ik de woonkamer weer in en plofte ik neer op de bank. Mijn ogen gingen heel even dicht en ik viel bijna in een soort slaap... meer een soort trance. Na een paar minuten schrok ik wakker door een geluidje, maar ik zag niets.
Een zucht verliet mijn lippen terwijl ik luisterde naar hoe stil het was. Wat deed ik hier in godsnaam... dat vroeg ik me nou al heel lang af. Kort rekte ik me uit en stond ik op van de bank, om naar de andere kant van de woonkamer te lopen. Er stond een prachtige boekenkast, waar mijn kijkers geïnteresseerd overheen gingen. Eindelijk zag ik een boek dat me aansprak. Met mijn tong uitgestoken stond ik op mijn tenen om bij het boek te kunnen komen. Gelukkig kreeg ik het boek te pakken zonder nog honderd andere boeken op mijn kop te krijgen. Met het boek onder mijn arm liep ik richting de keuken, om wat thee te halen. Het water had ik net al opgezet, dus dat was nu al vol aan de kook. Weer moest ik op mijn tenen staan om een theekop te kunnen pakken én voor de thee zelf. Het zakje lag mooi in het kopje en voorzichtig goot ik er heet water bij. Het water verkleurde meteen van compleet kleurloos helder water naar caramelkleurige thee. Met mijn ogen gesloten rook ik aan de thee en tevreden liet ik een zucht mijn lippen verlaten. Met het boek onder mijn arm en de thee in mijn hand liep ik terug de woonkamer in, waar ineens iemand anders stond.
'Oh mijn god,' gilde ik terwijl ik mijn kopje op de grond liet vallen. Het kopje kletste kapot en lag in honderden stukjes op de grond, omringd door thee. Met grote ogen keek ik de jongen aan en onderzoekend gleden mijn ogen over zijn lichaam en gezicht.
'Ik schrik me kapot...' zuchtte ik lichtelijk buitenadem en met mijn hartslag in mijn keel. Voorzichtig zette ik een stap in zijn richting, de scherven op de grond negerend. Op ongeveer 2 meter afstand bleef ik staan en bekeek ik hem nog een keer. Hij had twee verschillende kleuren ogen, heel interessant.
'Sorry voor de gil, ik ben niet gewend mensen te zien.'

[ bericht aangepast op 2 april 2018 - 22:45 ]

- thank you for existing -

2 april 2018 - 21:28 Aesthetica is offline

Aesthetica 1224

A L Y S S A R I L E Y M O R G A N

««« Gyrokinese | 20 years | Outfit | Cel -> Livingroom | Alone -> With Cassian and Bree »»»

Why should I hide what I truly am? Why should I apologize for the monster i’ve become? When no one ever apologized for making me this way.

Vier dagen was het geleden dat ik voor het laatst iets anders had gezien dan de binnenkant van deze muffe cel. Vier dagen was het geleden dat ik een knappe wetenschapper tegen het lijf was gelopen, die mij beloofde een veilige plek voor mij te hebben, weg van de overheid. Weg van mijn vader. De geloofwaardigheid die had doorgeklonken in zijn stem had mij overstag geduwd waardoor ik met hem mee was gegaan. De grootste fout van mijn leven bleek maar weer. Hoe lang ik hier nog vast zou zitten wist ik niet, maar het beviel me voor geen meter.
Lichtelijk verbaasd liet ik mijn ogen naar de deur glijden toen ik een zachte klik hoorde. Langzaam stond ik op van het bed waarop ik had gezeten en liep ik naar de deur. Met een zacht duwtje tegen de deur opende hij zich wat mijn verbazing alleen maar groter maakte. Langzaam zette ik een stap buiten mijn cel waarna ik mijn ogen de gang rond liet glijden. Rechts van mij was slechts een muur waardoor ik besloot de gang te volgen naar de linker kant.
Langzaam liep ik door de gang heen, mij afvragend waar hij op uit zou komen. Terwijl ik om mij heen keek viel het me op dat ik niks anders zag dan alleen maar een muur, geen deuren of ramen waren er te zien. Tot ik uiteindelijk uit kwam bij iets wat leek op een halletje. Langzaam liet ik mijn ogen de ruimte doorglijden tot een gil mijn lichaam liet verstijven. Moeizaam slikte ik terwijl ik luisterde naar de geluiden om mij heen, het bonzen van mijn hart was bijna oorverdovend in de stilte die ik hoorde.
Toen ik niks meer hoorde besloot ik verder op onderzoek uit te gaan, de gil die ik hoorde had ik mij niet ingebeeld dat was iets wat ik zeker wist. Waar de gil vandaan was gekomen wist ik echter niet. Met een lichte aarzeling in mijn beweging duwde ik een deur open waarna een nieuwe ruimte zich voor mij openbaarde. Zodra ik de ruimte instapte was het eerste wat ik zag een enorme bank en een tafel. Pas toen ik mijn ogen verder de ruimte door liet glijden zag ik aan de andere kant 2 mensen staan, een jongen en een meisje. Argwanend nam ik de 2 personen in mij op, niet wetend wie, of misschien beter gezegd, wat het waren. Langzaam zette ik één stap dichterbij, zonder mijn ogen van het tweetal af te halen "Wie zijn jullie?" vroeg ik hen, een lichte argwaan klonk door in mijn stem. Het feit dat ik de 2 personen niet kende zorgde ervoor dat ik meteen klaar stond om mijn gift te gebruiken, mocht ik het noodzakelijk vinden.

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

2 april 2018 - 22:40 PluviophiIe is offline

PluviophiIe 8413

Mt!

Little do you know

2 april 2018 - 23:16 PluviophiIe is offline

PluviophiIe 8413

Neomi Katherine Bell

Regeneration × 20 × Outfit × On her way to the living

De deuren maken het bekende geluid voor ze open gaan. Onlangs is er nog uitgelegd wat er alleemaal ging gebeuren vandaag maar als ik eerlijk moet zijn ben ik dat hele gesprek vergeten. Het idee van uit deze cel komen drong zoveel tot mij door dat al het andere zo door me heen ging, het werd niet opgenomen in mijn geheugen. De celdeur opent en Marie, een van de wetenschappers, stapt mijn kamer binnen.
"Je krijgt een nieuwe slaapkamer, deze zal je delen met anderen, maar dat wist je natuurlijk al" ze glimlacht naar me. Ze heeft ook wel door dat ik het laatste gesprek niet volledig heb geluisterd. Ik geef een knikje naar haar dat ik het begrijp.
"Waarheen?" vraag ik haar dan als ik de gang op loop. Ze wijst naar het einde van de gang, een witte deur staat me daar op te wachten. Nieuwsgierig naar dit nieuwe 'avontuur' loop ik er heen. Het lijkt me zo leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, mensen die net zo zijn als ik...
Eenmaal aan het einde van de gang open ik de deur. Een grote woonkamer schuilde achter de deur, ik kijk mijn ogen uit. Het ziet er zo fijn en warm uit! Zo huiselijk.
Na even rondkijken valt het me pas op dat er drie anderen in de ruimte staan. Even voel ik me beschaamd omdat ik ze niet meteen doorhad waardoor ik naar de grond kijk. Kom op Kat, verman je..
"Woah, ik dacht dat ik misschien de eerste zou zijn, maar zo te zien is dat gelukkig niet het geval" zeg ik met een glimlach om mijn vervelende stilte te verbreken.

[ bericht aangepast op 2 april 2018 - 23:19 ]

Little do you know

3 april 2018 - 18:34 AlphaNoodle is offline

AlphaNoodle 3207

Tygo Elias Badler

♦ fast reflexes ♦ 21 years ♦ 3 weeks in the center ♦

Nogmaals beende ik een rondje door mijn cel. De eerste dagen was deze ruimte nog als ‘kamer’ beschouwd, maar die tijd was al over. Al lang.
Plotseling hoorde ik een luide klik; het bleef een geluid dat je nooit verwacht. Wetenschappers kwamen meestal op een vaste tijd, maar af en toe kwamen ze ook weer random langs. Meteen was ik omgedraaid, en wachtte ik af welke onderzoeker er nu weer zou komen. Drie verschillende had ik intussen al ontmoet. Maar de verwachte wetenschapper kwam niet. En ook niet in de minuten er na
Voorzichtig stapte ik naar voren, mijn hand al tastend naar de deur. Misschien waren ze net weggelopen. Misschien kon ik hier wel weg. Waren gedachten die door mijn hoofd schoten. Binnen enkele seconden stond ik al buiten, en inderdaad geen spoor van wetenschappers. Wel hoorde ik geluiden, komend van het einde van de gang, de enige kant die ik op kon. Toch besloot ik daar heen te gaan, ik was ten slotte snel genoeg tegen ze, en nu had ik een kans hier weg te komen.
Voor de bron van het geluid moest ik de hoek om, en het ontbreken van deuren zorgden dat ik daar ook maa na toe ging. De gang kwam uit op een kamer, waarachter duidelijk geluiden klonken. Het was prettig dat de deur op een kiertje stond, waardoor ik er gemakkelijk door heen kon kijken- en luisteren.
“Woah, ik dacht dat ik misschien de eerste zou zijn, maar zo te zien is dat gelukkig niet het geval”, klonk door de deur heen. Dat begon al interessant. Ook viel het me op dat ze hier allemaal gewone kleding droegen. Mocht het mis gaan, kan ik ze altijd wijsmaken dat ik “die nieuwe” ben. Voorzichtig duwde ik de deur open en stapte ik naar binnen. Nu kon ik iedereen zien; drie vrouwen en 1 man, ongeveer mijn leeftijd. Op de vloer een plasje water en wat scherven.
“Goedenmiddag”, mompel ik, voorzichtig, twijfelend, hopend op positieve reacties.

[ bericht aangepast op 4 april 2018 - 20:34 ]

Zoek en je zult vinden. Vindt je het niet, dan is het zoek.

3 april 2018 - 20:01 Suzuya is offline

Suzuya 30263

Kim Nae

Pain Delusion Infliction || 22 || 4 years || outfit ||Library

Voor de zoveelste keer sloeg ik de bladzijde om van mijn boek. Hoe vaak had ik hem wel niet gelezen sinds ik hier zit? Ik was de tel allang kwijt geraken. Het bleef desondanks een goed boek. Ik zou alleen graag het vervolg ervan lezen. Doordat ik zo verzonken zat in het boek, duurde het een tijd voordat ik opmerkte dat de deur van mijn cel open stond. Even keek ik op van mijn boek, trok een wenkbrauw op en ging daarna weer verder in mijn boek, Ik moest dit stuk eerst uitlezen. Hier kwam het punt waarbij de hoofdpersoon werd bedrogen door één van zijn vrienden. Veel meer wist ik er niet van, het boek hield hier op.
Ik klapte het boek dicht en stond iets wat gefrustreerd op. Wat dacht ik? Alsof het boek nu ineens meer bladzijdes had en me meer verhaal gaf. Ha! Mocht ik willen. Ik wilde het deur dichtrekken, tot mij het experiment te binnen schoot. Mensen! Ik kon mensen zien! Ik kon mensen dingen laten zien! Ik kon ze dit boek laten zien! Ik....! Ik hou niet eens van menselijk contact. Toch was ik al half door de gangen aan het rennen. Volgens mij ging ik verkeerd, draaide me om en ging de andere kant op. Ik had eerlijk gezegd geen idee welke kant ik op moest en misschien had ik wat beter moeten luisteren toen mij deze dingen werden uitgelegd. Misschien moest ik gewoon een ruimte in lopen en dat is wat ik ook deed. Ik keek rond en besefte me dat dit een uitstekende keuze was. Overal stonden kasten met boeken. Zouden ze..?? Ik keek even naar mijn boek die ik had meegenomen en ging vervolgens tussen de kasten zoeken, op zoek naar het vervolg deel van mijn boek.

[ bericht aangepast op 3 april 2018 - 20:02 ]

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

4 april 2018 - 20:18 Necessity is offline

Necessity 5622

CASSIAN TRISTAN DALEC
23 years – 7 years in – Energy Vampirism

Do you know how it feels to be a monster? To be afraid of who you are?

Lang duurde de rust niet voor Cas. Het zou ook eens niet. Het was niet de bedoeling dat hij hier alleen was, zoals de gil die hij achter zich hoorde wel verried. Geschrokken draaide hij zich om, klaar om achteruit te springen mocht de bron van het geluid dichterbij zijn dan gepland.
Dat was gelukkig niet het geval. “Ik schrik me kapot…” zei het meisje. Hoewel ze dichterbij kwam en de scherven op de grond negeerde – dat moest de oorzaak van het brekende geluid zijn dat gelijktijdig met de schreeuw geklonken had – stopte ze op tijd. Ze drong zich niet op, leek niet van plan te zijn hem met een knuffel te begroeten of haar hand uit te steken. Cas waardeerde het.
“Sorry voor de gil, ik ben niet gewend mensen te zien,” zei ze. Cas knikte.
“Je bent niet de enige,” antwoordde hij. Zijn draai/sprong toen hij haar hoorde zou vast niet veel charmanter dan haar gil zij geweest. Blijkbaar was ook zij hier al wel een tijd aanwezig. Op een gegeven moment begon je dan te vergeten hoe de buitenwereld was. Je zag alleen de onderzoekers en hoewel zij altijd wel een praatje kwamen maken, was het eenzaam geweest. Tenminste, in het begin. Op een gegeven moment was Cas wel gaan wennen aan de stilte en de lange uren alleen in zijn cel. Het was raar om te denken dat dat nu voorbij was, dat hij daadwerkelijk met mensen zou moeten communiceren.
Een andere stem onderbrak hun beginnende gesprek. “Wie zijn jullie?” Het was geen vraag van een meisje dat nieuwe mensen wilde leren kennen, maar van een jonge vrouw die absoluut niet vertrouwde wie ze voor zich had. Cas kon haar geen ongelijk geven. Niemand wist hier iets van elkaar, niemand wist wie wie was en bovenal waarom ze hier zaten. Misschien had de rest onschuldige gaven, misschien waren ze ontzettend gevaarlijk. Of waren ze net zo’n monster als Cas.
Voor Cas echter de kans kon krijgen om te reageren, kwam er nog twee mensen de ruimte binnen. “Woah, ik dacht dat ik misschien de eerste zou zijn, maar zo te zien is dat gelukkig niet het geval,” zei de roodharige dame, bijna tegelijk met de jongeman die net binnenkwam en “goedenmiddag” mompelde. De hoeveelheid mensen verstikte Cas nu al. Het waren er te veel in één kleine ruimte. Het zou niet te voorkomen zijn dat ze elkaar zouden moeten passeren en zouden aanraken.
Hij liet echter niks van de innerlijke onrust merken. Het liefste zou hij iets geslagen hebben, maar dat was uiteraard geen optie. Daarom rechtte hij zijn rug en stopte zijn handen in zijn broekzakken, duimen er nog uit, alsof hij heel zelfverzekerd en ontspannen was. Dit is mijn grond. Mijn spel. Dat wilde hij uitstralen.
“Zeer zeker niet,” antwoordde hij de roodharige dame. “Er zijn genoeg anderen hier.” Al mochten ze wat hem betreft allemaal oprotten.
Toen richtte hij zich op het argwanende meisje. “Cassi- Cas,” verbeterde hij zich. Niemand kende hem hier. Hij hoefde hier niet door te gaan onder de naam van zijn grootvader, onder de hoop dat hij een man zou zijn die hij toch nooit kon worden. “Cas is de naam.”

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

4 april 2018 - 23:59 PluviophiIe is offline

PluviophiIe 8413

Neomi Katherine Bell

Regeneration × 20 × Outfit × 7 years in × Livingroom

De kamer is zo wit dat ik bijna de neiging heb om op de muren te gaan schilderen; maar ik weet dat dat vast niet gewaardeerd word.. al ken ik de anderen nog niet, ik wil niet terug mijn cel in! Hou armen en benen binnen de attractie.. Na zeven jaar enkel contact met de wetenschappers, volwassenen, crave ik naar menselijk contact van mijn leeftijds categorie. Als een kind op de kermis kijk ik van gezicht naar gezicht, iedereen in me opnemend. “Zeer zeker niet,er zijn genoeg anderen hier.” antwoord de blonde jongen op mijn eerst gesproken zin. Ja dat had ik ook wel kunnen bedenken, waarom zei ik uberhaupt zoiets doms? Hij ziet er mysterieus uit, hij ziet er redelijk breed uit en is een stukje groter dan mij.. Het blonde meisje lijkt veel energie met zich mee te brengen, haar hele houding straalt energie uit, ze lijkt me een meisje waar je makkelijk mee kan praten. Als ik moet uitgaan van de eerste indruk mag ik haar denk ik wel. Het andere meisje met het bruine haar en de sprekende blauwe ogen lijkt eenteruggetrokken houding te hebben. Misschien wat een meer introvert meisje? Of gewoon net zoals ik; niet meer gewend om mensen van haar leeftijd te zien? ik ben zo benieuwd watvoor mensen het allemaal zijn... zullen we met elkaar kunnen opschieten? Zonder dat ik het door heb gehad is er ook een andere jongen binnen komen lopen en ik kan het niet laten om ook hem in me op te nemen. Hij ziet er goed uit, dat valt niet te betwisten, zijn gezicht straalt vriendelijkheid uit en zijn houding lijkt open, toegankelijk... -shit hoe lang ben ik deze mensen al aan het bekijken? Omy Kat, je bent gestoord.. wat zullen ze wel niet van je denken??!
"Eh, ik ga kijken wat hier verder allemaal te ontdekken is" mompel ik dan, overrompelt door alle indrukken, niet wetende watvoor houding ik mezelf precies moet geven. Snel loop ik de kamer uit door de eerste deur te openen die ik tegen kom. Een lange gang reikt voor me uit, veel deuren die leiden naar een nieuwe ruimte. Ik kies de laatste deur, zo ver mogelijk bij mijn awkward situatie vandaan. Er opent zich een ruimte waar ik zachtjes water hoor bewegen. Een donkere ruimte met blauwe lichten verwelkomt mij. Ik loop verder en zie het zwembad
"Waarom heb ik nu geen bikini aan ofzo?" vraag ik niemand in het bijzonder. Als ik de ligstoelen zie neem ik plaats en leg ik mijn hoofd tegen de stoel aan waarna ik mijn ogen sluit, even rust. Hoelang heb ik wel niet gedroomd van dit moment? En dan komt het en wat doe ik? Ik klap dicht, way to go Kat.

Little do you know

5 april 2018 - 15:39 Sombre is offline

Sombre 2828

Bree Lux Dixon

✰ ✰ ✰

Bree ✧ 21 ✧ electrokinese ✧ with a LOT of people ✧ ~~livingroom~~ ✧ outfit

De jongen schrok zich ook tepletter en maakte een soort schrik beweging. Arme ziel, bezorg ik niet alleen mezelf maar ook hem een hartaanval.
'Sorry voor de gil, ik ben niet gewend mensen te zien,' zei ik zacht en nog bijkomend van de schrik. Even moest ik grinniken, waarschijnlijk zag ik er uit als een complete idioot. Hoezo waren er ineens mensen?
'Je bent niet de enige,' antwoordde de jongen. Ik glimlachte even en ik draai me om, kijkend naar de kapotte scherven. Een zucht verliet mijn lippen. 'verdomme...' mompel ik in mezelf. Snel liep ik weer richting de keuken om iets te zoeken waarmee ik de rommel op kon ruimen. In de woonkamer hoor ik nog een stem.
'Wie zijn jullie?' klonk het een beetje argwanend. Niet kort daarna klonk een andere stem. 'Woah, ik dacht dat ik misschien de eerste zou zijn, maar zo te zien is dat gelukkig niet het geval,' het klonk iets nieuwsgieriger en ook iets enthousiaster dan de eerste stem. Ik negeerde het en ging verder met zoeken. Uit eindelijk vond ik een stoffer en een blik. Met een zucht liep ik terug en begon de bende op te ruimen. Na een paar minuten was de vloer weer schoon en lagen de scherven in de prullenbak. Een beetje geïrriteerd smeet ik de stoffer en blik weer in een hoek en liep ik naar de woonkamer. Ondertussen stonden er heel wat mensen, iets te veel mensen. Met verschrokken ogen keek ik de kamer rond.
'Ik eh, krijg last van claustrofobie hier...' mompel ik terwijl ik snel de kamer uit liep, de gang op. Mijn ogen gingen rond de gang en ik zag in de verte een andere gang. Ik besloot hier maar naartoe te lopen. Een paar meter verder op was een deur, die ik voorzichtig opende, in de hoop dat er niet weer 5 mensen achter stonden. Zodra de deur open ging zag ik een gigantische sportschool. Alles was aanwezig en ik maakte een sprongetje van blijdschap. Snel rende ik terug naar mijn kamer om me om te kleden in sportkleding. Ik had zo lang niet meer gesport en ik had er echt zin in. Gehaast trok ik mijn legging en top aan en met een gigantische glimlach rende ik terug naar de sportschool.
Als een klein kind rende ik op de boksbal af. Ik zag wat bandage liggen naast de boksbak en enthousiast bond ik het om mijn vuisten heen. Voor ik het wist stond ik al mijn energie te uiten op de boksbal die heftig tekeer ging. Het zweet liep over mijn voorhoofd en mijn hartslag ging tekeer. Heerlijk, sporten, dit had ik zo gemist.

- thank you for existing -

5 april 2018 - 16:13 Sombre is offline

Sombre 2828

Caia Tempest Alexander

Caia ● 20 ● sharp senses ● pretty redhead ● pool

Rustig lag ik op mijn bed, te luisteren naar... ja, niks eigenlijk. Mijn ogen waren gesloten en mijn handen lagen over elkaar op mijn buik, waardoor ik mijn eigen rustige ademhaling kon voelen. Ineens hoor ik een klik bij mijn deur vandaan komen. Meteen schoot ik recht overeind en mijn blik zat in de deur gebrand. Er kwam niemand door de deur... waarom niet...? Argwanend stond ik op en liep ik richting de deur, waar ik zacht een duuw tegen aan gaf. De deur ging open en ik zette meteen een stap achteruit. Er stond gek genoeg niemand... Voorzichtig zette ik weer een stap naar voren en keek ik om het hoekje. Er was niemand in de gang te bekennen. Op mijn hoedde liep ik de deur uit, de gang op. Hier en daar hoorde ik wat geluiden, maar één geluid klonk erg dichtbij. Voorzichtig liep ik richting een deur en opende hem voorzichtig. Meteen rook ik een geur van chloor en mijn wenkbrauwen fronste zodra de geur mijn neus binnen drong. Ik hoorde water en voorzichtig zette ik een stap naar binnen. Verderop zag ik een dame met rood haar op een stoel liggen en stilletjes liep ik haar kant op.
'Wie ben jij?' vroeg ik hardop. Mijn vraag galmde door de ruimte en ik hoorde mijn eigen echo. Ik had echt al veel te lang geen andere mensen meer gezien en ik was verbaasd er nu wel één te zien. Mijn ogen gleden over haar lichaam en haar gezicht. Haar haren zagen er prachtig uit, natuurlijk rood en ontzettend lang. Ik merkte dat ik aan het staren was en schudde even kort met mijn hoofd.
'Heb jij ook een gave?' vroeg ik straight to the point. Ik moest natuurlijk wel weten wie ik aan kon en wie niet. Ze zag er aardig en onschuldig uit, maar dat zullen veel ook over mij denken. Weer bekeek ik haar, ze had wel iets weg van een vriendinnetje van mij vroeger... De gedachte liet me denken aan thuis en ik corrigeerde mezelf. Het was niet goed om nu aan thuis te denken.

- thank you for existing -

Index RPG Actieve Topics Zoek