The Gifted ~ 2 ~ Speeltopic (300) - Speeltopics

29 maart 2018 - 23:52 Aesthetica is offline

The Gifted

They look like us
They act like us
They talk like us
But they are nothing like us
They are stronger than us
They are faster than us
They are smarter than us
They are the gifted

Het is het jaar 2245, we leven in een wereld waar niet alleen meer “normale” mensen bestaan. Nee we leven in een wereld waar mensen bestaan die de normale mens overstijgen. Mensen die sneller, slimmer of sterker zijn dan jij of ik, een foutje van de wetenschap worden ze vaak genoemd door de overheid. Een bedreiging voor de mensheid, zoals ze door veel mensen worden genoemd. Of The Gifted, zoals ze zichzelf noemen. 100 jaar geleden voerden wetenschappers onderzoeken uit op mensen, ze probeerden “De perfecte mensheid” te creëren, maar faalden keer op keer. Wat ze echter niet zagen aankomen waren de generaties die zouden komen, kinderen die geboren werden met speciale krachten, krachten die zich begonnen te uiten toen de kinderen in de puberteit kwamen. Lange tijd leefden deze mensen als “gewone” mensen onder ons, maar nu worden ze behandeld met angst en wantrouwen. De overheid doet er alles aan deze mensen op te sporen en in speciale gevangenissen te stoppen waar ze de rest van hun levens zullen wegkwijnen, zodat ze de mensheid kunnen beschermen.

Echter is er één beweging die een ander plan heeft voor deze mensen, deze beweging bestaat uit een groep wetenschappers, wetenschappers die zich schuldig voelen en iets terug willen doen, althans zo doen ze zichzelf voor. Deze beweging spoort de mensen op vanaf het moment dat hun krachten zich voor het eerst openbaren, en neemt deze mensen mee naar een speciaal onderzoekscentrum, waar ze de rest van hun levens zullen doorbrengen in dienst voor de wetenschap. Of toch niet? Want wat gebeurt er als ze besluiten samen te werken en proberen te ontsnappen? Of als er onderling ruzies uitbreken?

It’s a burden, yes, but it’s also a gift

Wat spelen wij?
Wij spelen The Gifted, en de onderzoekers die zich in het onderzoekscentrum bevinden. Het onderzoekscentrum is een compleet afgesloten gebouw met extra voorzieningen en beveiliging om The Gifted hierbinnen te houden. Van de buitenkant ziet het gebouw eruit als een verlaten bouwval, maar van binnen is het hyper modern. Binnen het gebouw zijn verschillende ruimtes waaronder een enorme woonkamer, bibliotheek, eetzaal, zwembad, sportveld en natuurlijk de slaapkamers. Slaapkamers worden gedeeld met 1 ander persoon.
Ook zijn er onderzoeksruimtes, hierin worden tests en onderzoeken gedaan naar The Gifted en zijn er ruimtes waar (psychologische) gesprekken gevoerd kunnen worden. Deze ruimtes zijn alleen toegankelijk voor de wetenschappers.

Op het moment dat The Gifted binnenkomen in het onderzoekscentrum worden ze allemaal apart van elkaar in een cel gezet. Onlangs zijn de wetenschappers tot de conclusie gekomen dat de cellen te vol worden, en willen ze een experiment doen met The Gifted. Een select groepje wordt vrijgelaten uit hun cellen en moeten met elkaar gaan samenleven in de ruimtes zoals hierboven beschreven. Dit zal het begin van de RPG worden (het moment van vrijlating).

Echter wordt er een spel gespeeld met the Gifted, in het midden van het restaurant hangt een elektronisch bord met hierop de naam van iedere Gifted. Hierachter staat een getal, dit getal staat voor het aantal punten dat die Gifted heeft behaald. De wetenschappers hebben iedere week 20 punten te verdelen over the Gifted. Punten worden toegekend wanneer de Gifted zich goed gedraagt. Misdraagt een Gifted zich, krijgt deze punten aftrek. Aan het einde van iedere week (op zondag) wordt er gekeken naar welke Gifted de meeste, en welke de minste punten hebben. Degene met de meeste punten krijgt een beloning en degene met de minste punten krijgt een straf.

Omdat de straf niet iets is wat je wil krijgen zal er onderlinge strijd kunnen ontstaan in een poging iemand punten te laten verliezen. Iedere maandag begint het spel weer opnieuw en hebben the Gifted weer een week om nieuwe punten te verzamelen.

Dagelijks is er een planning voor The Gifted, die ziet er als volgt uit:
07:00 – 08:00 Ontbijt
08:00 – 10:00 Sport
10:00 – 12:30 Onderzoek/gesprek of vrije tijd
12:30 – 13:30 Lunch
13:30 – 17:00 Onderzoek/gesprek of vrije tijd
17:00 – 18:30 Avondeten
18:30 – 20:00 Verplicht socializen (In de woonkamer zitten)
20:00 – 22:00 Vrije tijd
22:00 – 06:00 Op de kamers (slapen)

De regels

*De huisregels van Q
* Reservaties blijven 72 uur staan
* Perfecte personages bestaat niet
* We blijven vriendelijk tegen elkaar
* Relaties en 16+ is toegestaan, hou het wel netjes, eventueel onder een spoiler met een waarschuwing erbij
* Minimaal 1 keer in de week een post plaatsen, als dat niet lukt geef dan op tijd aan, na 1 week volgt een waarschuwing, na 2 weken verwijdering van het topic
* Thunaer en lilangel zijn de enigen die topics aanmaakt, tenzij anders aangegeven
* Thunaer en lilangel maken de kamerindeling, voorkeur aangeven mag
* Maximaal 2 rollen per persoon
* Gifts eerlijk verdelen, en geen onverslaanbare Gifts
*Tips zijn welkom

You can’t escape what you are

The Rooms

Livingroom
Diningroom
Bathroom
Library
Gym
Gym2
Pool
Bedroom

De rollen

The Gifted

Jongens STOP!
* Cassian Tristan Dalec ~ FC: Dominc Sherwood ~ Gift: Energy Vampirisme ~ Page 2 ~ Necessity
* Kellin Jason Scofield ~ FC: Ethan Dolan ~ Gift: Shapeshifting ~ Page 3 ~ AdoreDelano
* Fynn Aiden Scofield ~ FC: Grayson Dolan ~ Gift: Shapeshifting ~ Page 3 ~ AdoreDelano
* Tygo Elias Badler ~ FC: Orlando Bloom ~ Gift: Snelle Reflexen ~ Page 5 ~ aarsvogel
* Kim Nae ~ FC: Yee Jin Goo ~ Gift: Pain Delusion Infliction ~ Page 6 ~ Suzuya

Meiden NOG EEN PLAATS!
* Alyssa Riley Morgan ~ FC: Barbara Palvin ~ Gift: Gyrokinese ~ Page 2 ~ lilangel
* Caia Tempest Alexander ~ FC: Crystal Reed ~ Gift: Supersight ~ Page 2 ~ Sombre
* Bree Lux Dixon ~ FC: Charlotte McKee ~ Gift: Elektrokinese ~ Page 3 ~ Sombre
* Neomi Katherine Bell ~ FC: Madelaine Petsch ~ Gift: Regeneration ~Page 5 ~Pluviophile
*

Wetenschappers

Jongens NOG EEN PLAATS!
* James Nathaniel Bothwell ~ FC: Stephen Amell ~ Page 6 ~ Sombre
*

Meiden NOG EEN PLAATS!
* Lauryn Maeve Woods ~ FC: Romee Strijd ~ Page 7 ~ lilangel
*

Invullijstjes

[ bericht aangepast op 28 april 2018 - 20:04 ]

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

23 april 2018 - 14:17 Sombre is offline

Sombre 2828

Bree Lux Dixon

✰ ✰ ✰

Bree ✧ 21 ✧ electrokinese ✧ with Lauryn&Scarlett ✧ hallway ✧ outfit

Lauryn toverde zoals gewoonlijk een glimlach op haar gezicht en keek me zo vriendelijk mogelijk aan - don't bother, it's fake, I know it. Mijn ogen rolden van hier tot Tokyo toen ik achter me een tweede stem hoorde.
'Wat is hier aan de hand?' klonk een welbekende stem. Met een glimlach draaide ik me om en ik keek de dame recht in haar ogen aan, Scarlett, natuurlijk.
'Lauryn, moet ik je ergens mee helpen?' vroeg Scarlett, mij negerend, waardoor ik me weer terug draaide naar Lauryn. Lauryn keek even van mij naar Scarlett en weer terug.
'Nee hoor, het gaat prima allemaal.' vertelde ze. 'Bree en ik liepen elkaar net tegen het lijf, letterlijk tegen het lijf, en ik zou haar net iets uitleggen waarvan ik nog niet precies weet wat dat gaat zijn.' vervolgde de dame. Mijn wenkbrauwen gingen de lucht in en ik keek haar een beetje verward aan. Hoe kan ze nou niet begrijpen waar ik uitleg over wil.
'Dat je überhaupt nog na moet denken waar ik uitleg over wil.' Grom ik haar kant op waardoor wederom de lampen knipperen voor een seconde of twee.
'Misschien is het je niet opgevallen, maar ik heb ongeveer een half jaar, als het niet langer is, in een kale cel gezeten.' Mijn ogen werden wat donkerder door irritatie en ik keek van Lauryn naar Scarlett.
'En nu mag ik ineens vrij rondlopen? Wat zijn jullie van plan?' vroeg ik met een bepaalde toon in mijn stem, die niet erg prettig over kwam. Het was overduidelijk dat ik deze twee dames het liefst ter plekke zou elektrocuteren, maar dat was helaas niet mogelijk.

[ bericht aangepast op 23 april 2018 - 14:17 ]

- thank you for existing -

23 april 2018 - 20:30 Villanelle is offline

Villanelle 14555

KELLIN JASON SCOFIELD

««« 22 - 8 years in - Shapeshifting »»»

De jongen kwam zoals verwacht achter me aan. Ondanks dat ik niet anders gedacht had, was het toch redelijk een opluchting. Ik wilde hier niet alleen rondzwerven. Ik ging hem voor en bleef even heen en weer kijken. 'Ik weet het ook niet.' Momepelde ik bedenkelijk. Ik wist niet eens meer zeker van welke kant ik afkwam. Mijn richtingsgevoel was al nooit goed geweest en hier zolang opgelsoten zitten hielp daar niet echt bij. 'Dan gaan we de andere kant op.' Ik haalde mijn schouders op en ging de andere kant op van de kant waar de jongen van zei dat er niets was. Ik had nog maar een paar stappen gezet, toen ik stokstijf bleef staan toen de jongen riep dat ik moest wachten. Alsof ik anders in een soort val zou lopen, durfde ik even niet meer te bewegen en met grote ogen keek ik achterom. Ik drufte pas te ontspannen toen ik snapte waarom de jongen me had tegengehouden. Heel even trok ik mijn wenkbrauwen op. 'Wat?' Ik vroeg het voordat ik me besefte waar hij het uieindelijk over had. Ik voorde een ow met mijn lippen en keek iets onderzoekend naar de jongen. Het was makkelijker om te veranderen in dingen die ik zag. Dus voor ik het wist had ik zijn eigen gedaante overgenomen. Voor heel even, want ik schok zelf van hoe makkelijk het ging. In een klap zag ik er weer uit als mezelf en sloeg ik mijn ogen neer. 'Dat dus.' Mompelde ik snel, waarna het tot me doordrong dat ik Fynn moest zoeken. 'Maar kom.' Ik ging verder met lopen. 'Maar, als jij hier zit, moet jij ook iets kunnen toch?' Probeerde ik het onderwerp van mezelf af te werpen en over hem te beginnen.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

23 april 2018 - 21:06 AlphaNoodle is offline

AlphaNoodle 3207

Tygo Elias Badler

♦ Fast reflexes ♦ 21 years ♦ 3 weeks in the center ♦ In Livingroom ♦ With Cassian, Alyssa, James ♦

Ik kreeg meteen antwoord op de vraag die ik stelde - maar niet door de mensen aan wie ik deze stelde. Een onbekende stem deed me richting de deur draaien, om er achter te komen dat James de woonkamer in gekomen was. Voor het eerst dat ik hier wetenschappers zag. “Dat is een uitstekend idee, Tygo”, waren de woorden die hij gezegd had. Een voor een somde hij onze namen op. Alyssa, Cassian, Tygo. Op het moment dat James het woord Cassian zij, werd hij daar meteen op verbeterd. “Cas.” Cas was dus niet zijn volledige naam; Cassian. “Even voor de duidelijkheid, ik ben hier nu niet om jullie iets te injecteren of iets te laten drinken.” Het klonk tot nu toe natuurlijk positief, maar waarom zou hij zomaar komen? Dus iets anders zou hij waarschijnlijk wél komen doen.
“Net alsof ik ooit zou kunnen vergeten dat jij de hufter bent die mij hierheen heeft gelokt om me vervolgens op te sluiten”, viel Alyssa in. Er was duidelijk haat in haar stem nu, en behalve dat ze hier tegen haar zin zat, wist ik nu ook dat ze meegenomen was. Net zoals bij mij een beetje het geval was, eigenlijk. Alleen was dat bij mij niet door James. Ik zou die idioot die mij hier liet komen ook zo begroeten, waarschijnlijk. Sinds die avond had ik hem maar een keertje gezien, misschien maar goed ook. Beter had ik geen last van die gast. James mocht ik op zich wel, ondanks dat hij samen met een vrouw -ik was haar naam weer eens vergeten- het vervelendste expiriment tot nu toe had uitgevoerd; mijn gift in combinatie met stroomschokken. Niet dat het ook erg veel uit maakte; het blijven allemaal smeerlappen die hier aan mee werkten.
“Ik weet trouwens niet waar jij het over hebt, maar als jij denkt dat ik ooit nog weer iets van jou zou aannemen, of jou in mijn buurt zou laten, dan heb je het toch echt wel mis”, vervolgde Alyssa. Als zij al veel onderzoeken mee had gemaakt, zou ze wel weten dat er niet naar zulk protest geluisterd zou worden, dus dit maakte mijn vermoedens groter dat ze dit inderdaad nog niet gehad had.
“En ik had me nog wel zo verheugd op onze date”, klonk Cas zijn stem nu. Ik draaide me een stukje naar hem om en zag dat hij van houding was gewisseld. Hij leunde nonchalant tegen de muur, en hij leek nu, in combinatie met wat hij zei, een stuk relaxter. Dat zou best logisch zijn, aangezien hij hier langer zit, dan mensen beter zou kennen, op kunnen schieten met sommige wetenschappers, en zo ook meer weten. Alles past als een puzzel in elkaar. Cas wist waarschijnlijk nog veel meer. Véél meer.
Hij grapte er nog wat achteraan over tl-licht en dorre bloemen, wat dankzij zijn houding overkwam als een grapje, maar waar ik niets van begreep. Waarschijnlijk was dat ook alleen naar James bedoeld. Daarna wendde hij zich naar mij. “Voornamelijk mijn cel. Als er geen onderzoeken zijn of ik sport dan”, zei hij, als antwoord op de vraag waar hij verbleef. In ieder geval prettig voor hem dat hij kon sporten, vond ik, maar nog steeds had ik medelijden met hem. “Saai, lijkt me”, antwoord ik met wat warmte in mijn stem. Ik was ook niet altijd serieus.
Alleen was deze vraag niet echt meer van toepassing. De man, wetenschapper zelfs, die net de kamer in kwam, was natuurlijk veel interessanter. “In ieder geval prettig dat je ons niet komt injecteren”, zei ik, het een beetje laten klinken als een vrolijke opmerking naar een goede vriend, iets wat je meent maar ook weer niet té serieus is. “Wat kom je dan wel doen?”, nu wat meer straight to the point.

[ bericht aangepast op 23 april 2018 - 21:07 ]

Zoek en je zult vinden. Vindt je het niet, dan is het zoek.

23 april 2018 - 21:30 Sombre is offline

Sombre 2828

James Nathaniel Bothwell
The charming scientist

James ━ 26 ━ outfit ━ livingroom ━ Alyssa, Cassian, Tygo

Na mijn woorden draaide de drie jongeren om en ze keken me alle drie met weer een andere blik aan. Cassian verbeterde me meteen met het feit dat hij 'Cas' heet en niet 'Cassian'. Alyssa's blik viel me het meest op, ze keek alsof ze me wel kon vermoorden, dat snap ik ook wel enigzins.
'Net alsof ik ooit zou kunnen vergeten dat jij de hufter bent die mij hierheen heeft gelokt om me vervolgens op te sluiten.' Klonk het dan ook meteen bruut uit haar mond. Ik keek Alyssa aan met een begrijpend gezicht, ze had alle redenen om boos op me te zijn en ik ging haar hier ook geen weerwoord op geven.
'Ik weet trouwens niet waar jij het over hebt, maar als jij denkt dat ik ooit nog weer iets van jou zou aannemen, of jou in mijn buurt zou laten, dan heb je het toch echt wel mis.' Vervolgde ze met diezelfde rauwe toon. Mijn hoofd knikte instemmend en ik keek de groep rond.
'Dat zal niet nodig zijn Alyssa,' vertelde ik haar met een rustige stem, zodat ze zich niet aangevallen zou voelen, want dan ging het al helemaal mis. Cassian had een ontspannen houding, zoals ik al wel van hem gewend was. Hij leunde ergens tegen aan en keek kalm uit zijn ogen.
'En ik had me nog wel zo verheugd op onze date,' grapt hij mijn kant op, waardoor ik even moest lachen. 'Heel grappig Cassian - eh, Cas.' lachte ik terwijl ik mezelf verbeterde in Cassian's naam.
'Wat te fel tl-licht, een verdord bloemetje, een experimenteel drankje…' hoor ik Cassian verder praten. 'Zeg de bloemen waren toevallig altijd hartstikke mooi,' verdedigde ik de bloemen die zich in de ruimtes bevonden. Hij mompelde nog iets over zijn cel.
'...als er geen onderzoeken zijn of ik sport dan.' hoorde ik wat duidelijker. Mijn blik ging over de drie jongeren en eindigde bij Tygo.
'Saai, lijkt me,' antwoord Tygo op Cas zijn mededeling over iets dat ik eerder niet mee had gekregen. Vervolgens focuste hij zich op mij, waardoor ik hem een vriendelijke blik schonk.
'In ieder geval prettig dat je ons niet komt injecteren,' meende de jongen. 'Wat kom je dan wel doen?' vroeg hij vervolgens, waardoor ik mijn keel even schraapte en een glimlach toverde.
'Fijn dat je het vraagt Tygo,' sprak ik vriendelijk. 'Ik kom eigenlijk alleen even kijken of jullie je vermaken en of jullie al mensen hadden ontmoet.' vertel ik op een rustige toon, gericht aan alle drie de jongeren.

- thank you for existing -

24 april 2018 - 10:09 Suzuya is offline

Suzuya 30263

Kim Nae

Pain Delusion Infliction || 22 || 4 years || outfit || Hallway(?) with Kellin ^^

Geamuseerd was ik naar de jongen gaan kijken toen ik waarschijnlijk iets te hard geroepen had dat hij moest wachten. Of de jongen had een slecht geweten op de manier hoe stokstijf hij bleef staan en wachtte tot ik verder praatte of hij verwachtte dat er iets aankwam, maar hoe zou ik dat kunnen weten? Ik had deze gang namelijk nog nooit gezien! Zouden er vallen hier zijn? Ik wist dan wel dat er een soort van experiment zal zijn, maar het was ook alleen dat dat ik wist. De jongen ontspande zich weer nadat ik hem vroeg zijn ding te doen. Als eerst leek de jongen mij niet te snappen, maar nog voordat ik het kon verduidelijk stond ik voor een moment oog in oog met.. mezelf? 'Dat dus,' hoorde ik hem nog snel mompelen, mijn mond was opengevallen van verbazing. "Dat," begon ik, en de jongen had al duidelijk gemaakt dat we verder moesten lopen. "Dat was geweldig! Zie ik er echt zo uit??" vroeg ik verbaasd. Ik dacht dat alleen zijn broer dat kon en dat de jongen alleen maar zichzelf kon laten verdwijnen, zat ik even mis. Volgens mij dacht hij er anders over, want hij had het onderwerp alweer verplaatst naar mij door de vragen of het klopte dat ik ook iets moest kunnen. "Dat klopt helemaal," zei ik knikkend naar hem terwijl ik wat deuren probeerde open te trekken. Of ik was zwak, of de meeste deuren zaten dicht en waren we misschien alsnog de verkeerde kant op gelopen (tenzij er helemaal niet zo veel deuren zijn, dan mag je dit negeren). "Delusion infliction," zei ik op een deftige manier en ik hield 1 pink omhoog om het deftiger over te laten komen, ik bedoel.. Zo deed je dat toch? "Ik ben alleen defect. Ik kan niet alles meer." Eigenlijk alles niet meer behalve pijn gerelateerde dingen, maar dat hielt ik maar even achterwegen.

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

24 april 2018 - 14:00 Villanelle is offline

Villanelle 14555

FUNN AIDEN SCOFIELD

««« 22 - 8 years in - Shapeshifting »»»

De deuren die openging hadden ervoor gezorgd dat ik meteen op onderzoek uitging. Met blote voeten galmde door de lege gangen, terwijl ik nieuwsgierig rondkeek. Mijn ogen flitste constant heen en weer. Op mijn hoede, maar toch won mijn nieuwsgierigheid. nog nooit in de acht jaar dat ik hier zat, was de deur opengegaan zonder dat er iemand achter had gestaan om me mee te nemen. Maar nu was ik alleen. Nergens was iets of iemand te bekennen en leek ik helemaal alleen te zijn. Ik begreep niet wat er aan de hand kon zijn, maar nu ik de gelegenheid kreeg om rond te snuffelen, nam ik het daar ook zeker van. Ik was stil blijven staan bij een prikboord en bestuurde het stilletjes. Alles om erachter te komen wat er hier aan de hand was. Ik was zo opgezogen, dat ik de nieuwe voetstappen niet hoorden. Voor ik het wist zat ik op de grond en werd er tegen me aangetetterd. Met grote ogen keek ik op naar het meisje wat voor deze chaos had gezorgd. 'Sorry, denk ik...' Mompelde ik twijfelend, waarna ik me toch iets bedacht. 'Ja, of jij had kunnen kijken waar je liep?' Het was niet beschuldigend, maar meer een opmerking. Ik krabbelde overeind en stak mijn hand naar hij uit, zodat ze zich aan me op kon trekken om terug te gaan staan.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

28 april 2018 - 18:40 Aesthetica is offline

Aesthetica 1224

A L Y S S A R I L E Y M O R G A N

««« Gyrokinese | 20 years | Outfit | Livingroom | With Cas, Tygo & James »»»

Why should I hide what I truly am? Why should I apologize for the monster i’ve become? When no one ever apologized for making me this way.

Zodra James zich bij Cas, Tygp en mij had gevoegd was voor mij de sfeer compleet omgeslagen. Deze man stond op het moment toch echt wel bovenaan mijn haatlijst zoals ik dat wel kon noemen. De afgelopen twee jaren was ik op de vlucht geweest en dat had ik zeer zeker niet gedaan om nu vervolgens alsnog vast te zitten.
Toen Cas verbeterde dat zijn naam Cas was en niet Cassian liet ik mijn ogen kort over hem heenglijden. De naam Cassian kwam mij bekend voor, maar waar ik hem van kende kon ik zo niet plaatsen.
toen ik mijn aandacht richtte op James vertelde ik hem dat ik werkelijk geen idee had waar hij het over had, maar dat ik hem zeker weten niet in mijn buurt zou laten. ”Dat zal niet nodig zijn Alyssa” was James zijn antwoord op mijn woorden. Lichtelijk verward keek ik hem aan “Wat precies zal niet nodig zijn?” vroeg ik hem, niet goed begrijpend wat hij bedoelde.
”En ik had me nog wel zo verheugd op onze date” de woorden van Cas zorgden ervoor dat mijn ogen naar de jongen toe gleden en hem kort in mij opnamen. ”Wat te fel tl-licht, een verdord bloemetje, een experimenteel drankje…. Wat er precies gebeurt was wist ik natuurlijk niet maar de woorden van Cas zorgden voor een naar gevoel in mijn onderbuik. Er werden hier dus echt experimenten uitgevoerd, dat was dus geen krom grapje geweest. Met lichte moeite wist ik mijn speeksel door te slikken, mijn mond voelde plotseling kurkdroog aan, ik zou echt nooit mee doen aan een van de experimenten die hier gedaan werden.
Mijn ogen werden nu getrokken naar Tygo die op de woorden van Cas reageerde ”Saai, lijkt me” langzaam knikte ik ter instemming met de woorden van Tygo “Dat is toch geen leven?” voegde ik er aan toe.
”In ieder geval prettig dat je ons niet komt injecteren. Wat kom je dan wel doen?” de woorden van Tygo zorgden ervoor dat ik nu geïnteresseerd naar James keek, ik was ook wel benieuwd naar wat hij hier dan wel kwam doen. ”Fijn dat je het vraagt Tygo” antwoordde James ”Ik kom eigenlijk alleen even kijken of jullie je vermaken en of jullie al mensen hadden ontmoet” vervolgde James. Lichtelijk geamuseerd trok ik mijn wenkbrauw op “Mensen? Bedoel je niet beesten? Of monsters? Aangezien we hier gewoon opgesloten zitten en er schijnbaar net als bij dieren gare experimenten uitgevoerd worden hier? Ik denk dat je nog eens goed moet nadenken over de betekenis van het woord ‘mens’ en hoe mensen behandeld horen te worden voordat je ons zo noemt terwijl je ons niet zo behandeld.” Hoewel mijn blik misschien amuserend was geweest, klonk dat totaal niet door in mijn woorden. Hij kon ons nog zo mooi mensen noemen, maar mensen werden niet opgesloten, mensen werden niet opgejaagd. Mensen konden vrij leven, gaan en staan waar ze wilden, hoefden niet te vluchten. Nee mensen zoals ik werden zeker weten niet gezien als mens en al helemaal niet door iemand die experimenten op hen uitvoerde alsof ze gestoorde beesten waren.

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

28 april 2018 - 20:01 Aesthetica is offline

Aesthetica 1224

L A U R Y N M A E V E W O O D S

««« Scientist | 22 years | Outfit | Livingroom | With Bree & Scarlett »»»

If they say “It’s impossible” remember that it’s impossible fot them; not for you

Oprecht glimlachend zoals altijd was ze het gesprek met Bree begonnen totdat Scarlett haar stem hun gesprek had onderbroken.
Nadat Scarlett had gevraagd of ze Lauryn ergens mee moest helpen vertelde zij op haar beurt dat zij en Bree elkaar zojuist tegen het lijf waren gelopen en dat Bree haar om een uitleg had gevraagd. Echter was Lauryn er niet zeker van geweest waar Bree uitleg over vroeg. De verwarde blik die echter op het gezicht van Bree verscheen gaf haar het gevoel alsof ze zojuist iets heel verkeerds had gezegd. De woorden van het meidje bevestigden dit alleen maar.
”Dat je überhaupt nog na moet denken waar ik uitleg over wil” gromde Bree dan ook waarna de lampen kort begonnen te knipperen. ”Misschien is het je niet opgevallen, maar ik heb ongeveer een half jaar, als het niet langer is, in een kale cel gezeten. Voor even was het stil terwijl de ogen van Bree donkerder leken te worden en van Lauryn naar Scarlett gleden ”En nu mag ik ineens vrij rondlopen? Wat zijn jullie van plan?” .
Hoewel de toon van Bree niet echt prettig klonk glimlachte Lauryn toch vriendelijk naar haar. Lauryn begreep Bree maar al te goed, en vond dan ook dat er geen enkele reden was om niet vriendelijk te blijven tegen het meisje.
”Het spijt me, Bree, ik meende dat je al wel ingelicht was over wat de bedoeling was. Mijn excuus dat dit niet het geval is.” Begon Lauryn tegen het meisje. “We hebben besloten jou en de anderen hier vrij te laten zodat jullie een soort van normaal leven kunnen hebben hier, ondanks dat jullie niet naar buiten kunnen zijn er talloze ruimtes waar jullie wel naar toe kunnen en mocht het echt goed gaan zouden jullie zelfs naar buiten kunnen in de binnentuin op een gegeven moment.” Vertelde Lauryn Bree naar waarheid. “Voor ons is dit uiteraard een mooie gelegenheid om te onderzoeken hoe een samenleving met alleen mensen met een gave eruit zou zien, maar voor mij is het vooral om jullie een stuk vrijheid terug te geven” voegde ze er nog eerlijk aan toe.
Scarlett excuseerde zich en verdween toen uit de ruimte. Het was vandaag de laatste dag van Scarlett, ze zou vanaf vandaag overgeplaatst worden naar een ander onderzoekscentrum waar ze haar specialiteiten harder nodig waren dan hier.

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

30 april 2018 - 22:29 Sombre is offline

Sombre 2828

Bree Lux Dixon

✰ ✰ ✰

Bree ✧ 21 ✧ electrokinese ✧ with ~~Lauryn~~ Aiden ✧ hallway ✧ outfit

Lauryn had nogsteeds diezelfde neppe glimlach op haar gezicht staan en op dit moment kon ik hem er wel af slaan.
'Het spijt me, Bree, ik meende dat je al wel ingelicht was over wat de bedoeling was. Mijn excuus dat dit niet het geval is.' Begon Lauryn vriendelijk. Mijn ogen rolde van hier naar Tokyo waarna ik haar weer aan keek.
'We hebben besloten jou en de anderen hier vrij te laten zodat jullie een soort van normaal leven kunnen hebben hier, ondanks dat jullie niet naar buiten kunnen zijn er talloze ruimtes waar jullie wel naar toe kunnen en mocht het echt goed gaan zouden jullie zelfs naar buiten kunnen in de binnentuin op een gegeven moment.' Vertelde Lauryn waardoor mijn mond open viel. Was ik een fucking huisdier ofzo? Als ik me goed gedraag mag ik naar de tuin?
'Je weet dat ik normaal niet agressief ben, maar Lauryn je haalt het slechtste in mij naar boven op dit moment.' Grom ik terwijl ik mijn handen in vuisten bal.
'Voor ons is dit uiteraard een mooie gelegenheid om te onderzoeken hoe een samenleving met alleen mensen met een gave eruit zou zien, maar voor mij is het vooral om jullie een stuk vrijheid terug te geven.' Voegde Lauryn nog toe aan haar sprookje. Voor ik mijn mond los kon trekken excusseerde Scarlett zich en verliet ze de ruimte. Toedeloe wijffie.
'Dus het komt er op neer dat we nogsteeds opgesloten zitten maar dan in een mislukte Ikea?' Bitste ik naar Lauryn. 'Weet je, het maakt me ook niet uit, ik ga hier weg voor ik je verander in gerookte zalm.' Met een flinke snelheid liep ik langs haar heen, ik wilde haar niet pijn doen, dat heb ik nooit gewild, maar ik ging het zeker wel doen als ik hier ging blijven. Geïrriteerd liep ik door de hal en voor ik het wist botste ik ergens tegen aan, waardoor ik op de grond neer kwam. Mijn hoofd klapte tegen de grond en de lampen gingen voor een halve seconde uit.
'In godsnaam!' roep ik dan ook uit. 'Sorry, denk ik?' hoor ik een mannelijke stem mompelen. 'Ja, of jij had kunnen kijken waar je liep?' veranderde hij van gedachten waardoor ik even boos zijn kant op keek. De jongen stond op en stak zijn hand naar me uit. Ik nam hem aan en stond op, maar viel bijna gelijk van duizeligheid.
'Fijn dit,' mompel ik tegen mezelf.

- thank you for existing -

2 mei 2018 - 12:55 PluviophiIe is offline

PluviophiIe 8413

Neomi Katherine Bell

Regeneration × 20 × Outfit × >Kitchen w/ Caia

"Jaa! Ik heb er echt zin in nu," giechel Caia enthausiast op mijn vraag of meer statement dat zij vast blij zal zijn als er hier koffie te vinden is. We liepen door de gang enin de verte zagen we een deur. Met een grote glimlach liep Caia er op af, vastberaden dat daar vast de keuken achter zit.
"Een goede pasta gaat er ook wel in!" antwoord Caia als ik me af vraag watvoor eten we hier krijgen, aangezien ik het ziekenhuis voedsel wel écht zat ben inmiddels. Iets met meer smaak zou geweldig zijn.
"Pasta, oh wauw dat heb ik écht gemist" lach ik dan.
Als we bij de deur zijn staan we allebei stil, ik merk Caia haar terughoudendheid en ik begrijp haar volledig.
"Zullen we hier kijken?" vroeg ze twijfelend. Even twijfel ik ook. Tja, wat zou erachter zitten? Ik heb helaas geen röntgenogen of een geweldig gehoor of iets dergelijks waarmee ik kan horen of zien wat er in de andere ruimte aanwezig is.
"Ik denk dat we maar gewoon al ons moed bij elkaar moeten schrapen en niet teveel nadenken" zeg ik met een bemoedigend lachje. Ik reik mijn arm uit en duw de deur open. Geluid van borden en pannen die langs elkaar heen gaan vult mijn oren, wat gepraat van onbekende stemmen en grijze kleuren vullen de ruimte. Als ik een stap naar binnen doe zie ik groenige tafels met rode stoelen, allemaal heel gevangenis-achtig maar dan kleurrijker...
Als ik verder kijk zie ik een balie met een koffie-apparaat en daarnaast een etalage met broodjes. Het ziet er nog zo gek niet uit.
"Kijk, Caia, hebben we toch onze koffie" lach ik vrolijk als ik naar het apparaat wijs. Het ziet eruit als een apparaat waar toch best veel verschillende dranken uit zouden kunnen komen...

Little do you know

9 mei 2018 - 23:32 AlphaNoodle is offline

AlphaNoodle 3207

Tygo Elias Badler

♦ fast reflexes ♦ 21 years ♦ 3 weeks in the center ♦ With Cas, Alyssa, James♦

Nadat Alyssa standvastig duidelijk had gemaakt dat ze niets van James moest hebben, werd daar door hem op geantwoord dat dit niet nodig zou zijn. Nog steeds wist ik dat ik hem niet zomaar kon vertrouwen, ze hadden hier wel meer mooie praatjes. Maar tot nu toe klonk het gewoon allemaal nog goed, of ten minste, goed in verhouding met de voorgaande tijd die ik hier heb gehad. Daarmee vergeleken was dit een maximale vooruitgang. “Wat precies zal niet nodig zijn?”, vroeg Alyssa, zo te horen lichtjes in de war gebracht.
Nadat James tegen Cas iets had terug gezegd over bloemen -waarschijnlijk een grap tussen hun beiden, die ik niet echt begreep- kreeg ik het antwoord op een eerder gestelde vraag van Cas dat hij, net als ik de afgelopen weken, vooral in zijn cel verbleef. Alyssa leek het met me eens te zijn dat dar saai was, “Dat is toch geen leven?”, antwoordde zij hierop.
Na gevraagd te hebben waar James voor kwam, zag ik ook Alyssa wat geïnteresseerder naar James kijken. “Fijn dat je het vraagt Tygo”, luidde zijn antwoord. “Ik kom eigenlijk alleen even kijken of jullie je vermaken en of jullie al mensen hadden ontmoet.” Ik wist dat dit niet klopte. Hij kwam niet ‘zomaar even gezellig kijken’. Een grote poppenkast was het.
Alyssa nam zijn uitspraak meer op wat hij letterlijk zei, het stukje over ‘mensen ontmoeten.’ “Mensen? Bedoel je niet beesten? Of monsters? Aangezien we hier gewoon opgesloten zitten en er schijnbaar net als bij dieren gare experimenten uitgevoerd worden hier?”, viel ze hem aan. Het leek of opgekroptevwoedde nu in een keer naar buiten vloog. “Ik denk dat je nog eens goed moet nadenken over de betekenis van het woord ‘mens’ en hoe mensen behandeld horen te worden voordat je ons zo noemt terwijl je ons niet zo behandeld.” Ergens was ik het met haar eens. Soms was het beter mensen op te sluiten. Genagenis, beschermen tegen de maadschappij, behandelingen. Niet voor onschuldigen.
De felheid van Alyssa verbaasde me. Zachtjes beet ik op mijn lip, niet wetend wat ik nu moest doen. Ik was iemand die altijd afwachtte, alles liet gebeuren en zichzelf veilig zou stellen. Maar dat was nu niet slim, wist ik. Hier was overduidelijk al een groot verschil tussen deze kanten. Cas was het volkomen eens met de wetenschappers. Alyssa liet ze het liefste verrotten. Ik was ook tegen, maar niet zo extreem. Nu moest ik kiezen besefte ik. Cas leek me spontaner, aardiger, iemand bij wie ik me beter veilig kon stellen. Alyssa was een stuk feller, maar ik kreeg steeds meer het idee dat het pure wanhoop was, en niet hoe haar gevoel zou handelen. En bovenal; we wilden allebei onze vrijheid terug. Hoe graag ik ook samen met Alyssa en Cas, met zijn drietjes gezellig een gesprek zou hebben gehad, Cas zou mij niet helpen zijn eigen, maar nu vooral mijn vrijheid terug te keren. Alyssa wel.
Ik veranderde een beetje van houding en stond nu wat meer achter Alyssa, en mijn gezicht meer naar James toe. Cas hier buiten latend. “Wat is dit voor iets, James? Waarom zitten wij hier, onschuldig, nietsbetekenend, tegen onze wil in?” Mijn stem klonk fel, en met iets meer stemverheffing als eerder. Ik probeerde zelfverzekerd over te komen, ondanks dat ik dat hiet bepaald was. “En hoe lang gaat dit gedoe allemaal duren? Wanneer kunnen we terug?”

[ bericht aangepast op 9 mei 2018 - 23:34 ]

Zoek en je zult vinden. Vindt je het niet, dan is het zoek.

18 mei 2018 - 21:16 Necessity is offline

Necessity 5622

CASSIAN TRISTAN DALEC
23 years – 7 years in – Energy Vampirism

Do you know how it feels to be a monster? To be afraid of who you are?

James moest daadwerkelijk lachen om zijn opmerking van de ‘date’, maar hetgeen waar Cas zich het meest over verbaasde was de verbetering van Cassian naar Cas. Dat had hij ook nog niet eerder meegemaakt. “Zeg de bloemen waren toevallig altijd hartstikke mooi.”
“Ja, waren,” mompelde Cas. Hij was zich er niet eens van bewust dat hij het hardop zei. Nadat hij erop losgelaten was, was er altijd alleen nog een verdord hoopje over, een vage herinnering aan de schoonheid die ze ooit hadden gehad.
“Saai lijkt me,” reageerde Tygo op Cas’ antwoord dat hij vooral in zijn cel zat of sportte. Alyssa voegde eraan toe dat het toch geen leven was. Cas haalde slechts een schouder even op. Het was wel een manier van leven. Hij was eraan gewend. Het was zijn manier van leven. Het was voor hem niks meer dan de dagelijkse bezigheden. En maakte het nou echt uit of hij daar zat of als een of andere man in maatpak elke dag achter een bureau hetzelfde saaie werk deed?
Tygo vroeg James wat hij dan wel kwam doen als hij, zoals ‘prettig’ was, niemand kwam injecteren. “Fijn dat je het vraagt Tygo. Ik kom eigenlijk alleen even kijken of jullie je vermaken en of jullie al mensen hadden ontmoet.” Het klonk zo mooi, vond Cas. Even uit bezorgdheid de jongeren controleren. Hij kon het niet geloven. Kwamen ze niet gewoon kijken of ze elkaar nog niet hadden afgeslacht? Kregen ze al spijt van hun keuze om hem bij de rest te laten en kwamen ze hem nu in de gaten houden?
“Mensen? Bedoel je niet beesten? Of monsters? Aangezien we hier gewoon opgesloten zitten en er schijnbaar net als bij dieren gare experimenten uitgevoerd worden hier? Ik denk dat je nog eens goed moet nadenken over de betekenis van het woord ‘mens’ en hoe mensen behandeld horen te worden voordat je ons zo noemt terwijl je ons zo niet behandeld,” barstte Alyssa uit na James’ woorden. Cas had de neiging haar te vertellen haar mond te houden. Wie dacht ze wel dat ze was om zomaar zo te oordelen over alles hier zonder dat ze wist waar ze het over had? Iedereen hier wilde helpen, wilde het leven beter maken van de gifted. Een genadeloze moordenaar of een psychopaat zou je ook geen mens noemen, maar een beest, een monster dat hij zomaar zoveel anderen pijn kon doen en er misschien zelfs plezier aan kon beleven. Wat gaf de gifted – Cas – dan het recht om terwijl ze zo’n gevaar waren zich wel mens te noemen?
Tygo sloot zich meteen bij Alyssa aan. Als Cas het niet aan de woorden kon horen, dan was het ook duidelijk aan de manier waarop hij zich nu positioneerde, alsof hij en Alyssa samen een front vormden.
“Wat is dit voor iets, James? Waarom zitten wij hier, onschuldig, nietsbetekenend, tegen onze wil in? En hoe lang gaat dit gedoe allemaal duren? Wanneer kunnen we terug?”
Het was niet James die antwoord gaf, maar Cas. Hij stond nog altijd tegen de muur geleund en veinsde ontspanning, maar het was een krampachtige poging geworden. Zijn schouders stonden strak gespannen.
“Snap je het dan niet?” zei hij. “Er is geen ‘terug’. Dit is de enige manier om iedereen veilig te houden.” Dat laatste had hij niet willen zeggen. Ze hoefden niet te weten wat er in zijn hoofd om ging. Wel geloofde hij het echt. Dit was de manier om te voorkomen dat ze anderen schade zouden berokkenen. Dit was veilig. “Je zegt dat je onschuldig bent, maar zeg eens eerlijk: hoe ongevaarlijk ben je echt?”

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Index RPG Actieve Topics Zoek