The Gifted ~ 2 ~ Speeltopic (300) - Speeltopics

29 maart 2018 - 23:52 Aesthetica is offline

The Gifted

They look like us
They act like us
They talk like us
But they are nothing like us
They are stronger than us
They are faster than us
They are smarter than us
They are the gifted

Het is het jaar 2245, we leven in een wereld waar niet alleen meer “normale” mensen bestaan. Nee we leven in een wereld waar mensen bestaan die de normale mens overstijgen. Mensen die sneller, slimmer of sterker zijn dan jij of ik, een foutje van de wetenschap worden ze vaak genoemd door de overheid. Een bedreiging voor de mensheid, zoals ze door veel mensen worden genoemd. Of The Gifted, zoals ze zichzelf noemen. 100 jaar geleden voerden wetenschappers onderzoeken uit op mensen, ze probeerden “De perfecte mensheid” te creëren, maar faalden keer op keer. Wat ze echter niet zagen aankomen waren de generaties die zouden komen, kinderen die geboren werden met speciale krachten, krachten die zich begonnen te uiten toen de kinderen in de puberteit kwamen. Lange tijd leefden deze mensen als “gewone” mensen onder ons, maar nu worden ze behandeld met angst en wantrouwen. De overheid doet er alles aan deze mensen op te sporen en in speciale gevangenissen te stoppen waar ze de rest van hun levens zullen wegkwijnen, zodat ze de mensheid kunnen beschermen.

Echter is er één beweging die een ander plan heeft voor deze mensen, deze beweging bestaat uit een groep wetenschappers, wetenschappers die zich schuldig voelen en iets terug willen doen, althans zo doen ze zichzelf voor. Deze beweging spoort de mensen op vanaf het moment dat hun krachten zich voor het eerst openbaren, en neemt deze mensen mee naar een speciaal onderzoekscentrum, waar ze de rest van hun levens zullen doorbrengen in dienst voor de wetenschap. Of toch niet? Want wat gebeurt er als ze besluiten samen te werken en proberen te ontsnappen? Of als er onderling ruzies uitbreken?

It’s a burden, yes, but it’s also a gift

Wat spelen wij?
Wij spelen The Gifted, en de onderzoekers die zich in het onderzoekscentrum bevinden. Het onderzoekscentrum is een compleet afgesloten gebouw met extra voorzieningen en beveiliging om The Gifted hierbinnen te houden. Van de buitenkant ziet het gebouw eruit als een verlaten bouwval, maar van binnen is het hyper modern. Binnen het gebouw zijn verschillende ruimtes waaronder een enorme woonkamer, bibliotheek, eetzaal, zwembad, sportveld en natuurlijk de slaapkamers. Slaapkamers worden gedeeld met 1 ander persoon.
Ook zijn er onderzoeksruimtes, hierin worden tests en onderzoeken gedaan naar The Gifted en zijn er ruimtes waar (psychologische) gesprekken gevoerd kunnen worden. Deze ruimtes zijn alleen toegankelijk voor de wetenschappers.

Op het moment dat The Gifted binnenkomen in het onderzoekscentrum worden ze allemaal apart van elkaar in een cel gezet. Onlangs zijn de wetenschappers tot de conclusie gekomen dat de cellen te vol worden, en willen ze een experiment doen met The Gifted. Een select groepje wordt vrijgelaten uit hun cellen en moeten met elkaar gaan samenleven in de ruimtes zoals hierboven beschreven. Dit zal het begin van de RPG worden (het moment van vrijlating).

Echter wordt er een spel gespeeld met the Gifted, in het midden van het restaurant hangt een elektronisch bord met hierop de naam van iedere Gifted. Hierachter staat een getal, dit getal staat voor het aantal punten dat die Gifted heeft behaald. De wetenschappers hebben iedere week 20 punten te verdelen over the Gifted. Punten worden toegekend wanneer de Gifted zich goed gedraagt. Misdraagt een Gifted zich, krijgt deze punten aftrek. Aan het einde van iedere week (op zondag) wordt er gekeken naar welke Gifted de meeste, en welke de minste punten hebben. Degene met de meeste punten krijgt een beloning en degene met de minste punten krijgt een straf.

Omdat de straf niet iets is wat je wil krijgen zal er onderlinge strijd kunnen ontstaan in een poging iemand punten te laten verliezen. Iedere maandag begint het spel weer opnieuw en hebben the Gifted weer een week om nieuwe punten te verzamelen.

Dagelijks is er een planning voor The Gifted, die ziet er als volgt uit:
07:00 – 08:00 Ontbijt
08:00 – 10:00 Sport
10:00 – 12:30 Onderzoek/gesprek of vrije tijd
12:30 – 13:30 Lunch
13:30 – 17:00 Onderzoek/gesprek of vrije tijd
17:00 – 18:30 Avondeten
18:30 – 20:00 Verplicht socializen (In de woonkamer zitten)
20:00 – 22:00 Vrije tijd
22:00 – 06:00 Op de kamers (slapen)

De regels

*De huisregels van Q
* Reservaties blijven 72 uur staan
* Perfecte personages bestaat niet
* We blijven vriendelijk tegen elkaar
* Relaties en 16+ is toegestaan, hou het wel netjes, eventueel onder een spoiler met een waarschuwing erbij
* Minimaal 1 keer in de week een post plaatsen, als dat niet lukt geef dan op tijd aan, na 1 week volgt een waarschuwing, na 2 weken verwijdering van het topic
* Thunaer en lilangel zijn de enigen die topics aanmaakt, tenzij anders aangegeven
* Thunaer en lilangel maken de kamerindeling, voorkeur aangeven mag
* Maximaal 2 rollen per persoon
* Gifts eerlijk verdelen, en geen onverslaanbare Gifts
*Tips zijn welkom

You can’t escape what you are

The Rooms

Livingroom
Diningroom
Bathroom
Library
Gym
Gym2
Pool
Bedroom

De rollen

The Gifted

Jongens STOP!
* Cassian Tristan Dalec ~ FC: Dominc Sherwood ~ Gift: Energy Vampirisme ~ Page 2 ~ Necessity
* Kellin Jason Scofield ~ FC: Ethan Dolan ~ Gift: Shapeshifting ~ Page 3 ~ AdoreDelano
* Fynn Aiden Scofield ~ FC: Grayson Dolan ~ Gift: Shapeshifting ~ Page 3 ~ AdoreDelano
* Tygo Elias Badler ~ FC: Orlando Bloom ~ Gift: Snelle Reflexen ~ Page 5 ~ aarsvogel
* Kim Nae ~ FC: Yee Jin Goo ~ Gift: Pain Delusion Infliction ~ Page 6 ~ Suzuya

Meiden NOG EEN PLAATS!
* Alyssa Riley Morgan ~ FC: Barbara Palvin ~ Gift: Gyrokinese ~ Page 2 ~ lilangel
* Caia Tempest Alexander ~ FC: Crystal Reed ~ Gift: Supersight ~ Page 2 ~ Sombre
* Bree Lux Dixon ~ FC: Charlotte McKee ~ Gift: Elektrokinese ~ Page 3 ~ Sombre
* Neomi Katherine Bell ~ FC: Madelaine Petsch ~ Gift: Regeneration ~Page 5 ~Pluviophile
*

Wetenschappers

Jongens NOG EEN PLAATS!
* James Nathaniel Bothwell ~ FC: Stephen Amell ~ Page 6 ~ Sombre
*

Meiden NOG EEN PLAATS!
* Lauryn Maeve Woods ~ FC: Romee Strijd ~ Page 7 ~ lilangel
*

Invullijstjes

[ bericht aangepast op 28 april 2018 - 20:04 ]

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

10 april 2018 - 17:21 Necessity is offline

Necessity 5622

CASSIAN TRISTAN DALEC
23 years – 7 years in – Energy Vampirism

Do you know how it feels to be a monster? To be afraid of who you are?

Tygo stemde met Cas in, al moest hij wel melden dat hij toch graag zijn vrijheid terug zou zien. Cas moest hard op zijn lip bijten om geen opmerking te maken. Want wat was vrijheid nou echt? De mogelijkheid om te zijn waar je wil zijn? Om niet bang te zijn? Om te kunnen zijn wie je bent? Voor Cas was dat deze plek.
Tygo reageerde even kort op Cas’ opmerking, vooral om te laten weten dat hij hem gehoord had vermoedde Cas. Toen beantwoordde hij eerst Alyssa’s vraag, daarmee Cas’ vermoeden dat hij er ook nog niet al te lang was bevestigend. Een paar weken. Net lang genoeg om te weten hoe het er hier aan toe ging. Net lang genoeg om gek te worden van altijd tussen vier muren zitten. Hoewel Cas zelf de keuze gemaakt had om hier te komen, wist hij ook nog precies hoe het was. Altijd tussen de muren zitten, bijna geen mensen. De eerste weken had hij zich vaak genoeg afgevraagd of hij wel de juiste keuze had gemaakt, maar dan had hij weer gedacht aan de overvaller die hij bijna vermoord had en wist hij dat hij dat had gedaan. Hij was die eerste weken ook prikkelbaar en rusteloos geweest, omdat hij zijn energie niet kwijt had gekund, maar op een gegeven moment was hij gewend aan de stilte en was hij ervan gaan houden.
“Zat jij dan ook al die jaren in je cel, of kamer, hoe je het noemt, of kwam jij vaker op deze gezamenlijke plaatsen?” vroeg Tygo hem. Een kans om antwoord te geven, kreeg Cas echter niet, want Tygo praatte meteen verder. “Een experiment, dat klinkt zeker interessant. Dan ben ik eigenlijk best benieuwd waar het om gaat, en vooral wat we kunnen gaan verwachten… Dat zou dan ook betekenen dat we hier langer gaan verblijven. Is het dan niet een idee om de boel hier een beetje te verkennen? Eventueel kunnen we met zijn drieën wat rondkijken.”
Opnieuw kreeg Cas geen kans om antwoord te geven, maar ditmaal niet door Tygo – of Alyssa, die tussendoor nog iets gemompeld had over dat experimenten dom waren, maar waar Cas door Tygo’s vervolg niet op had kunnen reageren – maar door de komst van iemand anders. “Dat is een uitstekend idee Tygo,” klonk een stem die Cas wel kende. “Alyssa, Cassian-”,
“Cas,” verbeterde Cas James haast zonder nadenken. Het was haast standaard geworden. Het was niet alsof James er tot nu toe ooit naar had geluisterd, en Cas vermoedde niet dat in de nabije toekomst James hem wel Cas zou gaan noemen.
“-Tygo… Jullie kennen mij waarschijnlijk wel.” Natuurlijk. “Even voor de duidelijkheid, ik ben hier nu niet om jullie iets te injecteren of iets te laten drinken.”
Aan de woorden van Alyssa te oordelen, was het James’ schuld dat zij hier nu zat en had ze hem dat absoluut niet vergeven. Zij zat hier dus zeker tegen haar wil vast. Dat verklaarde de boosheid van haar wel. Cas sloeg dit feitje op in zijn geheugen. Het zou waarschijnlijk ook reacties van haar op de komende experimenten kunnen verklaren en hij wilde graag weten wat voor reacties hij kon verwachten.
Cas leunde ontspannen tegen de muur achter hem en sloeg zijn armen over elkaar. Het stond gewoon lekker. Het had absoluut niet te maken met zichzelf afsluiten van de mensen om hem heen. Echt niet. “En ik had me nog wel zo verheugd op onze date,” antwoordde hij James met een knipoog. “Wat te fel tl-licht, een verdord bloemetje, een experimenteel drankje…” Zijn woorden sloegen uiteraard op de experiment-sessies, waarbij hij keer op keer planten vermoordde omdat hij zelfs met alle ingrepen van de wetenschapper zijn gave niet onder controle had. Hij was inmiddels zo gewend geraakt aan alle injecties, drankjes, stroomschokken en wat voor andere dingen ze bedachten dat hij er zijn hand niet meer voor omdraaide. Het hoorde er gewoon bij. En ja, soms deed het verschrikkelijke pijn of werd hij er goed ziek van, maar ook dat hoorde er gewoon bij.
“Voornamelijk mijn cel,” antwoordde hij Tygo ietwat aan de late kant. “Als er geen onderzoeken zijn of ik sport dan.” Hij bracht waarschijnlijk meer tijd dan menig ander sportend door. Op de momenten dat hij wel in zijn cel zat, was hij vaak nog bezig met opdrukken en buikspieroefeningen. Hoe harder hij fysiek werkte, hoe makkelijker was het om zich mentaal even af te sluiten. En hoe doodde je anders de uren?

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

11 april 2018 - 20:38 Villanelle is offline

Villanelle 14555

KELLIN JASON SCOFIELD

««« 22 - 8 years in - Shapeshifting »»»

Ik stond in de deuropening en staarde de lege gang door. Ik zat hier lang genoeg om te weten dat dit niet zomaar gebeurde of het zomaar een fout was dat de deur open was gegaan. Dit besef maakte me terughoudend en het liefst zou ik gewoon weer op bed gaan liggen. Toch hield iets me tegen. Fynn. Voor ik het goed en wel besefte droegen mijn voeten me razeldsnel de gangen door. Ik kon mezelf nog net inhouden om de naam van mijn broer niet te roepen. Wel trok ik aan elke deur die nog dicht was en keek ik elke kamer in die ook open was. Maar nergens een teken van Fynn. Ik versnelde mijn pas en vloog willekeurige kanten op. Ik had geen besef van waar ik was en raakte in paniek van de vele gangen. Het moment dat ik toch mijn broer zijn naam riep. Ik schoot een ruimte in en begaf me langs verschillende kasten. Frustratie kwam bovendrijven en nogmaals riep ik zijn naam. Ik schoot een nieuwe rij boeken in en botsten tegen iemand op. 'Fynn?' Ik staarde naar de jongen en greep zijn gezicht vast in de hoop dat deze zou transformeren in dat van Fynn. Maar ik had meteen door dat dit niet ging gebeuren. Wat voor vorm Fynn ook zou aannemen, ik zou hem altijd herkennen. Zelfs nog na al deze tijd. 'Sorry. ik.' Ik trok mijn handen terug en deed een stap opzij. Mijn wangen kleurde rood en op het moment dat ik dacht dat ik het liefst wilde verdwijnen, nam mijn lichaam voor heel even het patroon van de boekenkast achter me aan. Toch wist ik mezelf te herpakken en dwong ik mezelf mijn eigen lichaam te laten aanhouden. 'Sorry, heb je iemand gezien die er hetzelfde uitziet als ik?' Wanhoop droop van mijn gezicht af.

[ bericht aangepast op 11 april 2018 - 20:42 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

12 april 2018 - 6:54 Aynur is offline

Aynur 2380

MT! ^^

I have seen my own sun darkened

12 april 2018 - 10:52 Suzuya is offline

Suzuya 30263

Kim Nae

Pain Delusion Infliction || 22 || 4 years || outfit ||Library with Kellin ^^

Het duurde even voordat ik weer doorhad hoe deze ruimte werkte. Ik wist niet hoe ik kon vergeten dat de boeken gesorteerd stonden op achternaam van de schrijver. Hierdoor stond ik helemaal aan de andere kant van het alfabet van waar ik eigenlijk moest wezen. Voor ik het wist had ik dit keer de goeie weg gevonden naar waar ik hopelijk moest wezen. Ik bedoel, het kon goed zijn dat ze hier helemaal niet de vervolg boeken hadden van mijn boek.
Mijn ogen werden groter en twinkelde bij het moment toen ik vond wat ik zocht. Het was zelfs beter dan ik verwacht had. Er was niet één, maar meerdere vervolg delen! Gauw pakte ik een boek en begon ik te lezen. In de verte hoorde ik een stem en niet veel later hoorde ik voetstappen. Het waren vlugge voetstappen. Het drong niet helemaal tot me door dat de voetstappen van iemand anders waren, wat dus zou betekenen dat ik hier niet te enige ben, tot de eigenaar van deze voetstappen tegen mij op botste. Hierdoor deed zwaartekracht zijn ding en stuiterde de nieuwe boek uit mijn handen, zo op de grond. Mijn eigen boek wist ik nog vast te houden.
"Fynn?" Ik keek verward op naar de stem. Was ik Fynn? Twee handen grepen mijn gezicht vast. Wat als huiden smolten als ze elkaar aanraakte. Enthousiasme was af te lezen in mijn ogen en ik kon de pijn al voelen alleen bij het denken eraan. "Sorry, ik." Begon de persoon, die, waar ik waarschijnlijk vanuit kon gaan, zoek was naar iets/iemand genaamd Fynn. Als het leven was net zoals in anime, dan zag je mijn haren lichtelijk omhoog veren van opwinding toen ik zag hoe de jongen... verdween? Het was maar voor heel kort of de jongen was weer volledig zichtbaar. Ik verborg mijn enthousiaste blik achter mijn boek, terwijl de jongen vroeg of ik iemand had gezien die er hetzelfde uit zag als hem. De jongen was interessant, dat had ik nu al besloten. Waren mensen altijd zo interessant geweest? "Iemand... Zoals jij?" vroeg ik. "Kan hij dat ook?" vroeg ik, doelend naar dat wat hij net deed. "Ik kan dat niet, ik denk niet dat ik de persoon ben die je zocht." Totaal negerend over het feit dat ik er, mits ik me op wonderbaarlijke wijze vergis, totaal niet uit ziet als hem. "Daarnaast ben jij de eerste die ik zie! Zijn er meer mensen?"

Note: Zijn enthousiaste/opgewonden blik is eigenlijk gewoon hetzelfde blik als hiernaast op de foto.

[ bericht aangepast op 12 april 2018 - 10:55 ]

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

12 april 2018 - 13:04 Villanelle is offline

Villanelle 14555

KELLIN JASON SCOFIELD

««« 22 - 8 years in - Shapeshifting - Library with Kim »»»

Het was hem niet. Het liefst wilde ik verderzoeken naar mijn broer, maar iets in de jongen hield me tegen. Hij was geen wetenschapper, maar ik wist niet wat dan wel. De blik op zijn gezicht verwarde me en maakte dat ik ook niet geloofde dat hij net zoals ik opgesloten zat. Er zat leven in zijn ogen. Leven wat ik was verloren toen ik doorkreeg dat ik hier nooit meer weg zou komen. Ik leek hem uit het veld geslagen te hebben en verward keek ik om me heen. Totaal verward van wat hier gebeurde, focuste me ik iets te laat op de jongen, die zelf nu ook aangaf dat hij Fynn niet was. Iets wat ik al door had gehad op het moment dat ik hem had aangeraakt. 'Zoals ik ja.' Ik knikte wild in de hoop dat als ik het met meer overteuging zou brengen, hij wist wie ik bedoelde. Iets wat hij duidelijk niet deed. 'Ja, nee. Ik bedoel met mijn gezicht.' verward schudden ik mijn hoofd. 'Of niet. want hij kan eruit zien als ieder persoon.' Bedacht ik me hardop. Hoop verliet voor een seconde mijn systeem, tot de jongen over andere mensen begon.' Automatisch keek ik om me heen. Ondanks dat ik als vanzelf opzoek was gegaan naar Fynn en deze jongen was tegengekomen, had ik niet gedacht aan andere mensen. Mensen die hier nu ook vrij rondliepen. Verward schudden ik nogmaals mijn hoofd. 'Weet ik niet. Ik hoop het.' Want als er meer mensen waren, was de kans groter dat Fynn daar ook tussen zou zitten. 'Ik moet hem zoeken.' Mompelde ik, waarna ik schichtig rondkeek en het weer op een lopen zetten. Het moment dat ik voelde dat ik iemand achter me liet draaide ik me terug om. 'Kom.' Ik had hem niet gevraagd mee te zoeken. Wist niet of hij mee wilde, maar deze beslissing had ik al voor hem gemaakt. Ik wilde niet weer alleen zijn.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

12 april 2018 - 19:07 Suzuya is offline

Suzuya 30263

Kim Nae

Pain Delusion Infliction || 22 || 4 years || outfit ||Library with Kellin ^^

De jongen vermaakte mij, al wist ik zijn naam nog niet. Ik wist in ieder geval dat het geen Fynn was, of misschien wel en hij misschien op zoek naar zichzelf. "Aah." Terwijl de jongen om zich heen had gekeken had ik het boek opgeraapt, dichtgeklap en goed in mijn handen genomen. Zoals de jongen had beschreven zag Fynn er hetzelfde uit als hem "'Of niet. want hij kan eruit zien als ieder persoon." Met 'twinkelende ogen' keek ik zijn kant op. De één kon verdwijnen* en de ander kon er als andere mensen uit zien. Zo wel deze jongen als Fynn maakte mij nieuwsgierig. Mijn gedachten waren al weer afgeleid naar hetgeen waar ik net aan dacht. Onbewust zat ik aan mijn oorbel, schudde mijn hoofd en hoorde nog vaag dat de jongen Fynn moest zoeken. Voor ik het wist liep hij weer weg. Ik wilde weer verder lezen wanneer ik de jongen al weer zag terug draaien. "Kom." Had 'ie gezegd. Het was niet eens een vraag, de klank in zijn stem liet mij weten dat hij al had besloten dat ik maar mee moest gaan. Ik keek even van het boek naar de jongen. Zouden ze het erg vinden als ik deze boek gewoon mee nam.. "Even dat je het weet, ik weet alleen waar we niet heen hoeven." Begon ik, terwijl ik zijn kant op liep. Ik zwaaide een beetje richting de kanten op waar ik vandaan kwam. "Geen idee wat daar allemaal is, maar daar was niks.. Of was het de andere kant." Ik bedenkelijk naar de gang toe. Misschien was het niet zo slim van mij om een willekeurig kant op te gaan en niks te onthouden. "Wacht!" Ik keek de jongen aan. "Kan je dat van net weer laten zien?" vroeg ik met enthousiasme.

Note: Ik dacht ik zeg het ff, ik weet dat Kellin hetzelfde kan, maar Kim zag hem alleen veranderen in het patroon van de boekenkast, wat over kwam als verdwijnen.

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

14 april 2018 - 13:46 PluviophiIe is offline

PluviophiIe 8413

Neomi Katherine Bell

Regeneration × 20 × Outfit × Pool w/ Caia

''Ik ben ook wel nieuwsgierig!'' stemde Caia in ''Wil je verder kijken?'' Instemmend met een knikje sta ik op, wat zou hier allemaal te vinden zijn? Het zal allemaal sowieso beter zijn dan onze cel waar we tot vandaag in gezeten hebben... Dit zwembad bijvoorbeeld is al een enorme upgrade.
''Misschien kunnen we ergens koffie halen? Dat heb ik zo gemist...'' Verteld Caia mij met verlangen. Ik moet toegeven dat ik haar zeker gelijk geef, hoe geweldig zou het zijn als we hier gewoon koffie kunnen halen? Cappucino zou zeker welkom zijn... Wie weet krijgen we weer behoorlijke maaltijden in plaats van het ziekenhuis voedsel wat ze ons de afgelopen weken, maanden, jaren hebben gevoerd. Het is dat ik daar langzaam aan gewend geraakt ben maar het is nooit écht lekker geweest. En oh wat hoop ik zo dat we hier normale groenten en fruit kunnen eten, misschien wat muesli als ontbijt? Oh daar verlang ik echt naar! Heerlijk weer gezond kunnen eten met smaak in plaats van voedsel wat allemaal hetzelfde proeft.. dat is denk ik het laatste wat ik zal missen van die cel, hell zou ik uberhaupt íets gaan missen? Ik denk het niet..
"Lijkt me een geweldig plan!" zeg ik enthausiast tegen haar en ik loop naar de deur "Ik neem aan dat we dan ergens een kantine moeten opzoeken? Ik neem aan dat we hier wel ergens moeten kunnen eten" vervolg ik met een lachje. Ik trek de deur open en houdt een arm voor me om haar als eerste door te laten.
"Welke kant op denk je?" vraag ik haar dan terwijl ik de lange gang in kijk. Elke deur zal ergens heen leiden, maar welke zal naar de kantine leiden?

[ bericht aangepast op 14 april 2018 - 13:47 ]

Little do you know

15 april 2018 - 22:09 Aesthetica is offline

Aesthetica 1224

L A U R Y N M A E V E W O O D S

««« Scientist | 22 years | Outfit | Hallway | Alone »»»

If they say “It’s impossible” remember that it’s impossible fot them; not for you

Het tikken van Lauryn haar hakken weerklonk op de harde vloer van haar kantoor. Het kantoor dat ooit van haar vader was geweest, maar na zijn overlijden was het haar kantoor geworden. Hoewel ze een eigen twist aan het uiterlijk van het kantoor had weten te geven waren er nog steeds sporen te zien van de misselijkmakende tests die haar vader hier had uitgevoerd met verschillende mensen. Bepaalde dingen waaronder krassen en gaten in de vloer waren dingen die ze niet kon verbloemen, maar tegelijkertijd waren dat ook de dingen die haar herinnerde aan haar vader. Voor even kon ze het niet laten en liet ze haar gedachten afdwalen naar haar vader, wat had hij van dit experiment gevonden als hij nog had geleefd? Lauryn wist het antwoord niet. Wanneer het aan kwam op the Gifted was haar vader altijd onvoorspelbaar geweest.
Hoewel haar vader een onvoorspelbare man was geweest kon ze het niet helpen toch te hopen dat hij trots op haar geweest zou zijn als hij had kunnen zien waar ze nu stond in haar leven. Hoewel ze zeker wist dat haar vader haar manier van werken zou afkeuren was ze er altijd al gedreven in geweest hem te bewijzen dat haar manier van werken, wel werkt. Haar vader mocht dan niet meer leven, maar nog altijd was haar gedrevenheid niet minder geworden.
Lauryn haar gedachten gleden weg naar een van de eerste tests waar ze bij aanwezig was geweest. Ze was toen een jaar of 12/13 geweest, en zelfs toen al was ze er van overtuigd dat haar vaders manier niet de juiste was. Ze wist nog al te goed hoe ze had geprobeerd haar vader tegen te houden een meisje pijn te doen, Yasmine was haar naam geweest. Yasmine was een meisje dat beschikte over de gave van telekinese. Echter toen haar vader besloot messen op het meisje te gooien – terwijl het meisje duidelijk uitgeput was - had het Lauryn een goed idee geleken er tussen te gaan staan in een poging haar vader te stoppen.
Een korte zucht verliet haar lippen waarnaar ze haar herinneringen weer veilig opborg. Herinneringen waren een van de weinige dingen die van haar alleen waren. Alhoewel dit niet voor al haar herinneringen gold. Sommige van the Gifted die zich nu in het experiment bevonden, hadden haar vader ook gekend. Hadden ook ervaren wat de werkwijze van haar vader was. Sommige van deze mensen was ze als het ware mee opgegroeid, kende ze al vanaf een jongere leeftijd. Bij sommigen van hen had ze toe moeten kijken terwijl haar vader hen pijn deed. Sommigen van hen hadden haar zien huilen om hun leed.
Gedreven als we was zou ze er voor zorgen dat dit experiment zou slagen. Als het aan haar lag zouden deze mensen een familie van elkaar gaan vormen, of in ieder geval zouden er vriendschappen ontstaan. Ze zou het zichzelf nooit kunnen vergeven mochten er gewonden vallen tijdens dit experiment.
Rustig liep Lauryn door de gangen die naar het woongedeelte van the Gifted leidden. Het tikken van haar hakken echoënd door de lege, kille gangen die voor haar uitstrekten. Een licht gevoel van nervositeit vestigde zich in haar buik wanneer ze voor de deur stopte om haar toegangscode in te voeren en vervolgens haar vingerafdruk te kunnen scannen alvorens de deur te openen. Eenmaal in de gang zorgde ze ervoor dat ze de deur zorgvuldig achter zich afsloot alvorens twijfelend rond te kijken welke ruimte ze het eerst zou bezoeken.

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

16 april 2018 - 13:39 Sombre is offline

Sombre 2828

Bree Lux Dixon

✰ ✰ ✰

Bree ✧ 21 ✧ electrokinese ✧ with Lauryn ✧ hallway ✧ outfit

Compleet bezweet gaf ik de laatste stoot tegen de bokszak. Een zucht verliet mijn lippen en ik nam een handdoek om in mijn nek te leggen. Mijn hartslag ging tekeer en mijn lichaamstemperatuur was waarschijnlijk boven de honderd op dit moment. Ik zette de bidon aan mijn lippen en ik dronk de halve fles water leeg. Tevreden en uitgeput verliet ik de sportzaal en kwam ik in de hal terecht. Zodra ik door de deur ging botste ik bijna meteen tegen een blonde dame aan waardoor ik me kapot schrok. De lampen in de hal begonnen te flikkeren en ik voelde dat mijn handen geladen waren.
'Ik schrik me rot!' roep ik gefrustreerd naar de dame. 'Dat is nu al de tweede keer vandaag.' gromde ik. De dame keek me aan en ik herkende haar meteen, Lauryn. Ze was altijd aardig voor me geweest, maar ze is nogsteeds verschrikkelijk. Welke idioot sluit er nou tieners op.
'Explain yourself,' snauwde ik naar de dame. Beter ging ze even uitleggen waarom ik hier zat en waarom ik nu ineens vrij mocht rondlopen door het gebouw.

[ bericht aangepast op 16 april 2018 - 13:40 ]

- thank you for existing -

16 april 2018 - 13:49 Sombre is offline

Sombre 2828

Caia Tempest Alexander

Caia ● 20 ● sharp senses ● Neomi ● > kitchen ● outfit

Neomi knikte instemmend en ze maakte aanstalten om weg te gaan. Ik volgde haar voorbeeld en liep richting de deur.
'Misschien kunnen we ergens koffie halen? Dat heb ik zo gemist...' zwijmel ik verlangend. Een glimlach verscheen op Neomi's gezicht, waarschijnlijk had zij er ook zin in.
'Lijkt me een geweldig plan!' stemt ze enthousiast in. Een brede glimlach verscheen op mijn gezicht en mijn ogen werden spleetjes. Op deze manier had ik al heel lang niet meer gelachen, oprecht lachen...
'Ik neem aan dat we dan ergens een kantine moeten opzoeken?' vroeg Neomi waarop ik instemmend knikte. 'Dat lijkt me wel, we moeten ergens kunnen eten en drinken toch?' nam ik aan terwijl ik door de deur liep, de gang op. Neomie had de deur voor mij open gehouden en maakte een handgebaar dat ik voor mocht.
'Welke kant op denk je?' vroeg Neomi twijfelend. Even keek ik door de gang. Ik kwam van links... dus ik gok rechts? Ik liep de gang op en sloeg af naar rechts.
'Deze kant proberen?' stelde ik voor terwijl ik door liep. Wat nou als we een complete keuken hadden, met een luxe koffieapparaat en een prachtige tafel met heerlijke stoelen waar we koffie konden drinken en waar we rustig konden ontbijten... Er verscheen een glimlach op mijn gezicht bij deze gedachte en ik liep vrolijk door.
'Houd je van koffie?' vroeg ik opgewekt. Het zou echt super zijn als ik meteen een koffie maatje had hier, waar ik gewoon rustig koffie mee kon drinken. Gewoon een half uur lang rust en genieten van koffie.
Thuis dronk ik bijna iedere dag wel een heerlijke grote cappuccino of latte macchiato samen met mijn moeder. Ook ging ik bijna altijd met dates naar een koffietentje, want als mijn grote liefde geen koffie drinkt, is het gewoon einde verhaal.

- thank you for existing -

17 april 2018 - 18:06 Aynur is offline

Aynur 2380

Charlize Felicia King
Illusion Manipulation

19 y/o - illusionist - outfit - in de gangen - Fynn

De deuren waren open gegaan. De tralies die me het grootste gedeelte van mijn leven achter slot en grendel hielden, lieten me nu vrijheid zien. Ergens verwachtte ik dat een of andere wetenschapper tevoorschijn zou springen met de woorden ‘verrassing!’ waarna hij zich doodlachend om zijn eigen grap de deur weer dichtschoof.
Echter was dit niet hetgeen wat gebeurde. Tot mijn verbazing was ik daadwerkelijk in staat om uit mijn verschrikkelijke cel te stappen. Ik keurde mijn zesjarige verblijfplaats dan ook geen blik meer waardig toen ik mijn vrijheid tegemoet liep.
Natuurlijk bleef ik op mijn hoede. Met gespitste oren liep ik zo snel mogelijk door de gang. Niets kwam me bekend meer voor – zo lang had ik opgesloten gezeten. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik stopte mijn witblonde haar achter mijn oren. Inmiddels was het zo lang gegroeid dat het tot mijn middel kwam.
Ik versnelde mijn pas aangezien ik een geluid achter me hoorde. Of – in ieder geval – dacht te horen. Een vlugge blik over mijn schouder leerde me dat er niemand achter me aan kwam. Aangezien ik mijn aandacht verplaatst had, kon ik niet zien wat er voor me kwam. Niet zo’n best idee.
Een jongen stond namelijk in mijn vluchtweg – een jongen waar ik keihard tegenaan was geknald waardoor we nu beide op de grond lagen. “O my god!” riep ik uit. “Wat doe – What the heck? Kun je niet uitkijk- Oké, misschien was het mijn schuld. Maar je had op z’n minst kunnen gillen, of zoiets,” ratelde ik – compleet van mijn à propos.

I have seen my own sun darkened

18 april 2018 - 20:13 PluviophiIe is offline

PluviophiIe 8413

Neomi Katherine Bell

Regeneration × 20 × Outfit × >Kitchen w/ Caia

Na eventjes links-rechts kijken stelt Caia voor om rechtsaf te gaan. Ik zou me niet meer kunnen herinneren waar ik nou net vandaan kwam maar ik vertrouw op Caia haar richtingsgevoel. We stappen de hal op en lopen de rechterkant op. Wat zouden we hier allemaal kunnen eten? Als er ook zoetigheid en zoute snacks zijn ben ik in de goede plek beland na al die ranzige maaltijden hier... ik hoop zo op wat goeds! Iets smakelijks!
Caia vraagt of ik van koffie houd. Even denk ik na, ik vind koffie echt heerlijk, dat wel, maar ik denk dat een ijsfrappuchino mijn go-to is, zal zij dat zien als Koffie? Ik bedoel er zit ook caffeïne in, alleen dan met meer room en koud.. zouden ze dat hier hebben? Ik bedoel, koffie is denk ik wel aanwezig, sowieso, maar meerdere soorten koffie? Dat denk ik eigenlijk niet... nouja, als er ijs is kan ik het zelf natuurlijk ook gewoon maken!
"Ehm, ja ik hou wel van koffie. Alleen ik denk dat ik ijskoffie toch het lekkerste vind, al gaat een Cappucino er ook zeker in!" lach ik vrolijk tegen Caia "Ik denk dat jij erg blij gaat zijn als we koffie kunnen halen, of niet?" ja het was een beetje te merken dat ze koffie wel erg zou waarderen, nu zou ik liegen als dat voor mij niet zo zou zijn trouwens..
"Ik vraag me vooral enorm af wat we hier voor eten krijgen. Ik ben het ziekenhuis voedsel toch wel echt zat na zeven jaar" mompel ik dan zuur, als ze ons hier ook weer dat voedsel voeren word ik gek.

[ bericht aangepast op 18 april 2018 - 20:16 ]

Little do you know

19 april 2018 - 13:04 Sombre is offline

Sombre 2828

Caia Tempest Alexander

Caia ● 20 ● sharp senses ● Neomi ● > kitchen ● outfit

Ik kon de heerlijke aroma van koffie al bijna proeven op mijn tong terwijl ik samen met Neomi door de gang liep. Als ik nu teleurgesteld zou worden door een verschrikkelijke kantine, ga ik mensen aanvallen. Nieuweschierig liep ik door de gang, die echt ongelofelijk lang was. Ik vroeg Neomi of ze van koffie hield, want dat is natuurlijk wel super belangrijk... en niets is beter dan een koffie-maatje.
'Ehm, ja ik hou wel van koffie. Alleen ik denk dat ik ijskoffie toch het lekkerste vind, al gaat een Cappucino er ook zeker in!' vertelde ze met een glimlach. Ik knikte instemmend, ijskoffie was inderdaad goddelijk!
'Een ijskoffie is heerlijk als je met dertig graden op een terrasje zit...' zwijmel ik terwijl ik terug dacht aan de tijd dat ik nog daadwerkelijk op een terras kon zitten.
'Ik denk dat jij erg blij gaat zijn als we koffie kunnen halen, of niet?' merkte Neomi op. Ik lach en ik knik hevig mijn hoofd. Absoluut! Ik kon niet wachten tot ik koffie in mijn handen had.
'Jaa! Ik heb er echt zin in nu,' giechel ik. We liepen door de gang en ik zag in de verte een deur. Met een grote glimlach liep ik er op af.
'Ik vraag me vooral enorm af wat we hier voor eten krijgen. Ik ben het ziekenhuis voedsel toch wel echt zat na zeven jaar.' Hoor ik Neomi zeggen. 'Een goede pasta gaat er ook wel in!' antwoord ik terwijl ik voor de deur stil blijf staan.
'Zullen we hier kijken?' vroeg ik twijfelend. Ik weet niet waarom, maar iets hield met tegen om zomaar door een deur te gaan. Natuurlijk was het ook niet heel gek, na al die jaren in dit gekkenhuis. Je weet maar nooit wat je achter een deur vindt. Straks zijn er allemaal gemuteerde dieren of een of ander gek lab waar iemand opgesloten zit.

- thank you for existing -

19 april 2018 - 14:39 Aynur is offline

Aynur 2380

Scarlett Olivia Alcott

Scarlett Alcott – hallway - With Lauryn&Bree

Met moeizame passen schuifelde ik voetje voor voetje door de gang op weg naar het complex waar alle kantoren stonden van de wetenschappers. In mijn armen hield ik stapels mappen en documenten van informatie die ik verzameld had de afgelopen tijd. Ik had het hard niet om ze weg te gooien nu ze waardeloos bleken te zijn. Vandaar dat ik besloten had om ze weg te stoppen in mijn kantoor zodat niemand er iets van zou kunnen zeggen.
Voorzichtig liet ik de stapel papieren op mijn ene arm balanceren terwijl ik mijn vingerafdruk liet scannen zodat de deur me toegang zou verschaffen tot de volgende ruimte. Een overwinningsgevoel drong zich op in mijn binnenste en ik glimlachte om mijn prestatie. En dat terwijl mijn balans normaal gesproken vaak liet afweten op momenten dat ik hem nodig had.
Mijn platte ballerina’s maakten schuivende geluiden en weerklonken in een constant tempo door de verder lege hal. Tenminste, ik dacht dat die leeg was. Dat was ie echter niet bemerkte ik toen ik een harde stem door de ruimte hoorde schallen. “Ik schrik me rot!” Langzaam probeerde ik om de stapel in mijn handen heen te kijken naar de commotie die voor me ontstaan was.
Lauryn sprong me meteen in het oog. Alleen was het niet haar stem die ik net gehoord had. Het meisje die bij die stem hoorde, kon ik daarentegen nét niet zien.
“Wat is hier aan de hand?” vroeg ik met een stem waar autoriteit doorklonk. Dit bedoelde ik meer in de richting van het meisje dan in de richting van mijn baas. “Lauryn, moet ik ergens mee helpen?”

"Head up, stay strong.
Fake a smile, move on."

[ bericht aangepast op 19 april 2018 - 14:39 ]

I have seen my own sun darkened

21 april 2018 - 19:51 Aesthetica is offline

Aesthetica 1224

L A U R Y N M A E V E W O O D S

««« Scientist | 22 years | Outfit | Livingroom | With Bree & Scarlett »»»

If they say “It’s impossible” remember that it’s impossible fot them; not for you

Diep in gedachten was Lauryn voor de deur blijven staan, mijmerend over welke ruimte ze het eerst moest bezoeken. Haar gedachten dwaalden af naar alle ruimtes die er waren, en wie zich in welke ruimte zou bevinden. Ze vond het lastig een keus te maken welke ruimte ze het eerst zou bezoeken, het liefst wilde ze ze allemaal tegelijkertijd bezoeken, iedereen tegelijkertijd zien. Maar helaas voor haar zou dat op dit moment niet mogelijk zijn en moest ze toch echt een keuze maken.
Het feit dat er plotseling iemand tegen haar op botste liet haar uit haar gedachten opschrikken. Kort wankelde ze op haar hakken, maar al gauw vond ze haar evenwicht terug zonder zich te bezeren. Het flikkeren van de lampen in de hal verraadde haar dat het Bree was geweest die tegen haar was op gebotst. Bree was het enige meisje dat ze kende met de gave om elektriciteit te kunnen beheersen.
”Ik schrik me rot!” De gefrustreerde uitroep van het meisje liet Lauryn kort op haar lip bijten ”Dat is nu al de tweede keer vandaag”. Lichtelijk verbaasd keek Lauryn het meisje aan waarnaar er een vriendelijke glimlach op haar gezicht verscheen “Ohh, het spijt me. Ik was zo druk in gedachten dat ik je niet aan had zien komen, anders had ik zeker een stap aan de kant gezet. Het was namelijk niet mijn bedoeling geweest je te laten schrikken” Vertelde ze haar vriendelijk.
”Explain yourself.” hoorde ze Bree naar haar snauwen. Een licht verwarde blik verscheen in de ogen van Lauryn terwijl ze zich af vroeg wat ze Bree moest uitleggen. Echter voor ze haar er naar kon vragen hoorde ze een andere stem de stilte doorbreken ”Wat is hier aan de hand?” De autoriteit die in de vrouwelijke stem doorklonk en de stapel met papieren in de armen van de vrouw lieten haar weten dat Scarlett zich zojuist bij hen had gevoegd. ”Lauryn, moet ik je ergens mee helpen?”
Kort liet Lauryn haar ogen van Bree naar Scarlett en weer terug naar Bree glijden waarnaar ze weer glimlachend naar Scarlett keek “Nee hoor, het gaat prima allemaal” vertelde ze Scarlett. “Bree en ik liepen elkaar net tegen het lijf, letterlijk tegen het lijf, en ik zou haar net iets uitleggen waarvan ik nog niet precies weet wat dat gaat zijn” vervolgde ze tegen Scarlett, hoewel het laatste ook voornamelijk bedoeld was voor Bree.
“Kan ik jou misschien ergens mee helpen?” vroeg ze lachend aan Scarlett, doelend op de stapel papieren in haar handen.

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

Index RPG Actieve Topics Zoek