[RPG — 3OO] Davenport Private School • Speeltopic - Speeltopics

---

♛ MONEY TALKS ♛ ♚ AND I LISTEN ♚

THE BEGINNING Het is maandag 20 augustus 2018: de eerste schooldag van het jaar. Alle studenten van Davenport Private School worden naar Hudson overgevlogen vanuit hun flamboyante, immense optrekjes in hun woonstad om weer een jaar onderwijs van de bovenste klasse te gaan volgen. Alle ouders/verzorgers hebben tijdens de zomervakantie een brief ontvangen met daarbij een contract. In dit contract worden de nieuwe, aangescherpte regels van de school omschreven. Iedere ouder en student dienen het contract te tekenen voordat zij terug konden keren naar Davenport om te voorkomen dat iemand ontkent op de hoogte te zijn van de nieuwe regels. Het is 09:00u en iedereen druppelt langzaam aan het schoolgebouw in om zich weer te settelen in hun slaapkamers. De lessen beginnen pas op 21 augustus zodat iedereen de tijd heeft om aan te komen en spullen uit te pakken. Temperatuur: ☼ 25 ºc Extra: Alle tassen worden bij aankomst doorzocht op alcohol, drugs of andere illegale middelen. Ook dit stond in het contract, dus de studenten kunnen hier niks tegenin brengen. 's Avonds zal er een welkomst borrel plaatsvinden. Hier mogen alle leerlingen één glas champagne drinken om te proosten op het nieuwe jaar en eigen gekozen kleding dragen. Graag vermelden boven een post: Naam • Leerjaar • Status • Locatie • Pratend met wie

[ bericht aangepast op 26 maart 2018 - 19:41 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

''YOUR MIND IS A WALLED GARDEN –– EVEN DEATH CANNOT TOUCH THE FLOWERS BLOOMING THERE.''

17 • Senior • The Party Planner • Garden • Dress       Na een bladzijde gelezen te hebben, leiden de fluitende vogels mij af van het boek. Ik geef tijdelijk op en staar doelloos de blauwe lucht in terwijl ik nadenk over mijn laatste jaar op Davenport. Tijd gaat snel als je je vermaakt. Na Davenport was het plan om bij een Ivy League universiteit mijn vervolgopleiding te gaan volgen. Welke opleiding was ik nog niet uit, maar dat komt nog wel. Eerst moet ik een jaar zonder 'gezelligheid' overleven, zoals mijn vader het noemde, wat betekent dat mijn schoolleven een heel stuk saaier werd. Ik krijg niet meer de mogelijkheid om de meest exclusieve feesten met een overvloed aan alcohol en drugs te organiseren. Mijn hart brak wel toen ik het contract las.       Ergens midden in de zomervakantie hadden mijn ouders verteld dat ze zouden gaan scheiden. De twee zien elkaar haast nooit door hun werk. Mijn moeder heeft net een nieuw project en is dus bijna elke dag twintig uur op set, wanneer ze thuis is, is ze het script aan het aanpassen of ze ligt in bed te slapen. Hetzelfde geldt voor mijn vader, als executive bij Tesla heeft hij een weekje of vijf geleden een nieuw project gekregen. Hij heeft de opdracht gekregen om een geheel nieuwe auto te ontwerpen en dat te pitchen over drie maanden. Dus als hij thuis is, slaapt hij waarschijnlijk ook. Ik ben zelf bijna nooit thuis, dus ik had dit probleem niet door totdat ze het mij vertelden.       Ik doe mijn ogen dicht en relax even, val bijna in slaap omdat ik te weinig slaap had na alle reizen en dat ging dan mee tot aan de heenreis hier naartoe, maar mijn rustmomentje wordt verstoord door een paar armen die om mij heen worden geslagen door Cass.             ''Ronnieeee'' Ik lach gelijk als ik haar stem hoor en kijk omhoog. ''Hey.'' Ik sta op en wikkel mijn armen om haar heen in een stevige knuffel.       ''Ik heb je gemist.'' mompel ik en druk een kus op haar wang. ''Vertel me even alles over je vakantie, FaceTime-gesprekken zijn nooit zo goed als echte.'' zeg ik en leg mijn boek neer op het bankje. Ik haal mijn pakje sigaretten uit mijn tas en steek er eentje op. ''Wil je?'' vraag ik en steek het pakje uit naar haar. ''Maar even, tell me all about it. Daarna heb ik even advies nodig. Liefdesadvies.'' mompel ik en trek een neptreurig gezicht terwijl ik de rook uitblaas.

[ bericht aangepast op 2 april 2018 - 21:10 ]

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

---

---

Nadat Amara haar zin had uitgesproken, keek Midas gauw om zich heen. Hij wist meteen over wie Amara had waardoor ze moest grinniken om zijn reactie. Dat de meiden hier ergens rondliepen betekende niet dat ze zich aangesproken moesten voelen toen Amara over Midas' shit begon.       ”Ik heb nog niet eens de tijd gehad om domme dingen te doen en ik krijg er al een preek over. Shit, that’s jus’ plain wrong.” Quasi verrast trok Amara haar wenkbrauwen op waarna ze afkeurend haar hoofd schudde. “Omdat ik je goed ken,” begon ze. “Ik heb zo vaak dezelfde preek gehouden, maar helaas zie ik nog steeds geen vooruitgang, Midas.” Al merkte Amara dat ze tegen een muur praatte gezien Midas weer in zijn eigen wereldje zat. Zijn ogen had weer dezelfde uitstraling als wanneer we over Cartas hadden. Amara hield haar hoofd schuin en keek ietwat ongelovig naar Midas.       “Weet je wat? Je hebt helemaal gelijk,” begon ze om zijn aandacht te krijgen. Anders zou hij zeker weer zich afvragen waarom zijn relatie met Carter zo is afgelopen. “Waarom zou ik jou kaal scheren - en mezelf vernederen aangezien je mijn vriend bent – terwijl ik net zo goed bij háár kan doen.” Een duivelse grijns verscheen op haar lippen. "Ik denk dat ik mezelf dan meer vermaak." Niet dat Amara hier niet vaker over dacht. Hell, elke keer wanneer ze Midas verdrietige gezicht zag kwamen er verschillende scenario's in haar op en elke keer eindigde Carter met verschillende soorten kapsels. Amara’s favoriet was natuurlijk waar Carter met een glimmende hoofd eindigde.       ”Je hebt niks in je koffer zitten toch?” vroeg Midas toen hij de controles zag. Nadat Amara het nieuwe contract had gezien, had ze al verwacht dat ze meer zouden controleren. Ze was af en toe wel roekeloos, maar niet dom. “Natuurlijk niet, daar heb ik Candy toch voor?” Pas toen ze haar drugsdealers naam noemde, raakte Amara kort in paniek. Hoe zou Candy nou voor drugs zorgen als er dit jaar extra controles waren? “Tenminste – ik hoop dat ik haar nog heb,” voegde Amara later aan toe.       Langzamerhand begon de gang voller te worden met brullende studenten en professors. Blijkbaar hadden ze toch iets illegaals gevonden in één van de koffers. Amara’s ogen bleven toch bij een vrolijke poster hangen. Met licht tot spleetjes geknepen ogen probeerde Amara vanaf een afstand te lezen. Een welkomstborrel. Verrast en ietwat tevreden trok ze haar wenkbrauwen op. Waarom wist ze niet dat er vanavond een borrel werd gehouden? Amara was altijd wel in voor een drank. Ze liep richting de poster om het beter te kunnen bekijken, al gleden haar ogen meteen naar de tekst waarop stond dat elk student maar één glas champagne mocht drinken.       ”En dat noemen ze een borrel?” verontwaardigd keek Amara Midas aan. “Jezus – dit is onze laatste jaar en toch mogen we niet meer dan een glas drinken?” Ze wist dat ze na de borrel toch haar zelf zou verblijden met een fles, maar daar ging het niet om. “Je zou denken dat ze ons zouden gunnen, maar niet dus.”

⋈ Everything is funny, as long as it's happening to somebody else ⋈

[ bericht aangepast op 28 maart 2018 - 23:28 ]

---

The Troublemaker • Senior • The Great Hall • Francesca • Outfit 'Ik geniet van elke minuut waarin ik niet in die outfit rondloop,' zei Francesca. Link knikte als teken dat hij het daarmee eens was. Het was niet eens zo dat hij zoveel waarde hechtte aan zijn eigen kleding, zo modieus was hij nou ook weer niet, maar hij keek vooral op tegen het feit dat hij iedere dag een witte blouse moest dragen. Als hij ergens een hekel aan had, was het aan het dragen van een blouse.       Link keek weer op toen hij de stem van de princess weer hoorde. 'Het was fijn weer even thuis te zijn,' vertelde ze. 'En om in Italië te zijn en Italiaans te spreken,' Link dacht kort aan Italië. Zijn vader vertelde hem toevallig die zomer dat hij bezig was met de zaken te regelen voor het nieuwe hotel in Rome. Als een hotel uit de keten in die prachtige stad zou komen te staan, werd het voor Link makkelijker om in de vakanties een stedentripje naar Rome te plannen. 'En hoe was jouw vakantie?' vroeg Francesca.       'Ga je me ooit meenemen naar Italië?' vroeg Link met een glimlach op zijn gezicht. 'En mijn vakantie was prima, vooral erg rustig. Zo rustig dat ik op sommige momenten verlangde naar school. Verschrikkelijk eigenlijk.'       Link plofte naast Francesca neer op de tafel en keek even kort rond. 'Weet je eigenlijk al wat je gaat doen na dit schooljaar? Heb je al concrete plannen?' Kort keek de jongen naar het fijne gezichtje van zijn gesprekspartner en lachte zwak, waarna hij weer voor zich uit keek. Hij zag verschillende type studenten voorbij lopen. Van verwende nesten tot ongemakkelijke tieners die niet wisten waar ze in godsnaam beland waren. 'Zullen we iets afspreken?' vroeg hij plots opgewekt. 'Vanavond is die achterlijke welkomstborrel. Zullen we dan al wat regeltjes breken? Ze kunnen ons toch niks opleggen.' No matter how many fish in the see, it'll be so empty without me

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

---

Beau kan zijn geluk simpelweg niet op door de aanblik van het hoopje ellende, hetgeen beschermd moet worden door de blondere, tengere jongedame Molly. Beau heeft normaal niet vaak een glimlach op zijn gezicht, maar nu is het anders: dit is een reden voor een drank, drugs of gewoonweg een feestje.       Wanneer Molly een arm om de tengere schouders van de jongedame slaat, voelt Beau zichzelf onverslaanbaar — dit is te gemakkelijk.       'Niemand is Reeds opvolger, Beau. Stephan is niet geïnteresseerd in die gestoorde spelletjes, en ik ook niet. Dat vertel ik je nu al jaren. Laat ons gewoon met rust en je zal ons niet eens opmerken.'       Beau tuit zijn lippen — zijn glimlach binnen enkele seconden verdwenen. Niemand geeft hem bevelen, al helemaal geen totaal nietszeggende jongedame die een scharminkel wil beschermen. Beau's kijkers worden donkerder van kleur en hij knijpt ze samen tot spleetjes.       'Luisteren, Royal. Dit is scharminkels eerste en tevens laatste waarschuwing — ik ben degene die de bevelen uitdeelt op deze school. Dat zou je moeten weten. Daarbij willen we niet dat je. . . dierbare knulletje hier hetzelfde eindigt als Reed, niet waar? Hij weet immers wat er is gebeurd?'       Vanwege de angstige gezichtsuitdrukking van de kleine krielkip naast Molly, weet Beau dat zijn dreigement is binnen gekomen. Direct verschijnt er opnieuw een glimlach op Beau's gezicht — alsof er zojuist niets heeft plaatsgevonden. Zuchtend draait Beau zich om naar het schoolgebouw. Voor enkele seconden belanden zijn kijkers op een bekend koppie — ditmaal met zuurstokroze lokken. Beau grijnst even, zijn eigen persoonlijke drugskoerier heeft haar weg gevonden en met een nieuwe coupe. Beau keurt het goed — Candy is speciaal.       'MollyMols, volgens mij gaat mijn laatste schooljaar afsluiten met een knaller. Hopelijk is dat niet je dierbare broertje. Houd 'm in het gereel. Nu — Naar binnen. En ik loop achter jullie aan — nu je voor de verandering een prachtige jurk draagt. En nu niet feministisch gaan doen, het is een compliment.'       Beau steekt zijn handen opnieuw losjes in zijn broekzakken — rond kijkend naar arriverende leerlingen. Beau ziet het schooluniform maar weinig verschijnen, hetgeen hem met enige trots vervult. Hierdoor zullen anderen zich gaan afvragen of ze hun schooluniform niet aan hadden moeten doen — aangezien zelfs Beau het aan heeft op de eerste dag. Wat voelt macht toch goed.

He's one of the stars ——— a bright dot in blackness without a home and companion in eternal cold and silence.

---

•

---

De tonen van postpunkband Joy Division klonken door Florian’s oortjes terwijl hij door het autoraam naar buiten keek. Unknown pleasures was altjid een van zijn favoriete albums geweest. Hij neuriede zachtjes met het monotone stemgeluid van Ian Curtis mee en tikte met zijn vingers tegen het dashboard, waarop zijn chauffeur hem een ietwat geïrriteerde blik gaf. De man mopperde zachtjes, wat Florian liet grinniken. "Sorry, mon ami." Zei hij grijzend. De jongeman friemelde wat in zijn rugzak en haalde een pakje sigaretten uit het voorvak. "Wil je er ook een?" Vroeg hij nonchalant aan de chauffeur, die op zijn beurt geen antwoord gaf. Florian snapte de irritatie van de middelbare man wel, en daarom zal hij uiterst zijn best doen om de rit zo vermakelijk mogelijk te maken.       Zo'n twintig minuten later kwam de auto aan. De autodeur werd voor de jongeman opengemaakt en hij strekte zich uitgebreid uit. Florian stak een sigaret op terwijl de chauffeur zijn koffers met moeite uit de auto sjouwde. "Dankjewel hé, Charles." Mompelde hij, zwaaiend naar de man. Hij begon wat voor zich uit te lopen en inspecteerde het terrein. Niets ongewoons, het zag er misschien zelfs beter uit dan zijn vorige. Florian lachte wat spottend en zijn ogen vielen vrijwel meteen op een brunette die zat te lezen, maar werd onderbroken door een roodharige dame.       Hij moest haar ergens van kennen, dus begon haar kant op te lopen. Florian stak zijn hand op en wuifde kort naar de meiden, met zijn andere hand deed hij zijn oortjes uit. "Hey Verona, toch?" Begon hij, "Leuke foto had je gepost."Hij draaide zich naar het andere meisje en stak zijn hand uit. "Hi, ik ben Florian." Stelde de Monegask zich voor. Een zachtaardige glimlach sierde zijn gezicht. Florian keek vlug op zijn horloge en trok zijn wenkbrauwen omhoog. "Het was leuk om jullie te ontmoeten maar ik moet gaan. Ik heb zo een rondleiding, of zoiets. Ik zie jullie wel morgen." Grijnsde de jongeman.       Een paar minuten later liep Florian met zijn koffers op de gang, waar hij bijna op een andere jongen botste. "Excusez-moi," Sprak hij kort, terwijl hij zijn rugzak afdeed, "ik zoek mijn kamer. Zou je mij kunnen helpen?"

“NO, SHE'S A FULL-ON M O N E T." WHAT'S A MONET? "IT'S LIKE A PAINTING, SEE? FROM FAR AWAY, IT'S OKAY. BUT UP CLOSE IT'S A BIG OLD M E S S."

---

kip is lekker daarom heet ik drumstick

'Ga je me ooit meenemen naar Italië?' Ik lach even en haal mijn schouders op.       'Wie weet. Mijn ouders zullen het vast niet erg vinden,' antwoord ik. Zelf zou ik het totaal niet erg vinden om in Italië te gaan wonen, maar ik weet dat ik er toch moeite mee zal hebben als ik al mijn vrienden en de Amerikaanse kant van mijn familie hier achter moet laten. Ik heb veel familie in Europa, maar toch ben ik niet zo close met me. Mijn grootouders zijn hier allemaal, net als mijn ooms, tantes en enkele neven en nichten.       'En mijn vakantie was prima, vooral erg rustig. Zo rustig dat ik op sommige momenten verlangde naar school. Verschrikkelijk eigenlijk.' Instemmend knik ik. Ik verlangde niet per se naar school, maar ik vind het niet heel erg om hier weer terug te zijn. Ik kan gewoon niet geloven dat ik na dit jaar hier klaar ben. Als Link me vraagt of ik al weet wat ik hierna wil gaan doen, haal ik mijn schouders nog een keer op.       'Ik wil dansen, alleen maar dansen,' zeg ik eerlijk. 'Maar concrete plannen heb ik niet echt. Ik moet dit jaar auditie doen om bij een van de beste scholen in het land binnen te komen, daarna kan ik mijn leven verder indelen.'       Daarna begint hij direct over de welkomstborrel en de regels en hij wil ze nu al breken. Ik glimlach wel even naar hem en ik haal mijn schouders op. 'Je weet toch dat ik niet veel drink,' merk ik op. 'Dit komt er niet vanzelf, hoor,' zeg ik terwijl ik grijnzend naar mijn eigen lichaam wijs. Ik doe heel veel moeite om mijn spieren te kweken en om in vorm te blijven en ik ben niet van plan dat nu alweer te verpesten. 'Ik zal je haar wel uit je gezicht houden als je over de wc hangt, goed?' plaag ik dan.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

---

Als één van de eersten was Noah op de school aangekomen, al heel vroeg in de ochtend had hij voor de deuren gestaan. Het was hoe Noah het graag had, eerder dan de rest zodat hij niet direct tegen alle andere studenten aan hoefde te lopen. Dan had hij even de tijd om zich zelf klaar te maken voordat hij weer sociaal moest gaan zitten doen. Tenminste sociaal doen voelde voor Noah toch wel als een redelijke verplichting. Het was zeker ook een enorme overgang als je de hele vakantie thuis met een boek op schoot had gezeten om dan weer omringd te zijn door leeftijdsgenoten. Noah moest daar gewoon weer totaal aan wennen en hij had wel geleerd van zijn grote melt down twee jaar geleden. Laat arriveren was niet goed voor de jongen.
Zo had Noah inmiddels al een groot deel van zijn spullen weer op de juiste plek kunnen zetten, maar er kwam een punt dat de jongen daar toch ook wel een beetje klaar was en dat hij besloot dat ook hij zijn gezicht maar eens moest laten zien. Misschien was Amara wel al aangekomen, Amara of één van zijn andere vrienden, maar natuurlijk bleef Noah wel het meest enthousiast over zijn beste vriendin.
Noah had nog maar een paar stappen buiten zijn kamer gedaan en hij knalde alweer tegen de eerste de beste persoon aan. Meteen voelde Noah het bloed naar zijn wangen gaan, waarom kon hij dan ook niet normaal uitkijken. "Excusez-moi," was het eerste wat Noah als eerst hoorde, nog meer bloed steeg naar zijn hoofd. Kon je opslag verliefd worden op een stem, want als het kon dan was dat wat hier aan het gebeuren was. Hij was verliefd op de stem van deze jongen.
"ik zoek mijn kamer. Zou je mij kunnen helpen?" ging de jongen verder, nu keek Noah ook langzaam op om te kijken met wie hij te maken had. Noah meende dat hij na al die jaren op Davenport alle studenten toch wel een beetje zou herkennen, maar deze jongen had hij nog nooit eerder gezien. 'Oh, hoi..' stammende Noah, woorden waar hij totaal geen antwoord gaf op de vraag die de jongen had gesteld. Dom natuurlijk... 'Ja.. natuurlijk,' zei Noah vervolgens om zichzelf enigszins weer te herpakken. 'Ja... waar moet je zijn?' vroeg Noah vervolgens nerveus, moest hij zich al voorstellen? Dat was toch hoe normale mensen dat deden? Noah wist het allemaal niet meer, hoe hoorde een mens ook alweer te functioneren? 'Noah,' zei hij uiteindelijk, maar dat was ook niet hoe je voorstelde, je stelde je niet voor door je naam gewoon te roepen. 'Sorry... mijn naam is Noah,'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

“Natuurlijk niet, daar heb ik Candy toch voor?” antwoordt Amara. Zodra ze dat idee uitgesproken heeft verandert haar uitdrukking echter. Een beetje bezorgd kijk ik haar aan. Is alles wel in orde? “Tenminste – ik hoop dat ik haar nog heb." Ik haal een keer mijn schouders op, omdat ik daar simpelweg geen antwoord op kan geven. Hoewel, Candy kennende heeft zij vast wel haar maniertjes om alsnog het goeie spul binnen te krijgen. Zou me niks verbazen dat ze ergens een ondergrondse gang gevonden heeft, of het via de post op één of andere manier weet binnen te smokkelen. Inmiddels zijn we in de hal toegekomen, en ik merk dat we niet de enigen zijn. Ik laat mijn ogen naar het begin van de rij glijden, waar behoorlijk wat commotie lijkt te zijn. Wanneer ik een aantal flessen alcohol uit een koffer zie gehaald worden schud ik afkeurend mijn hoofd. Amateurs. Wanneer ik hierover een opmerking naar mijn beste maatje toe wil maken moet ik echter een keer knipperen zodra ik mijn hoofd gedraaid heb. Ze is namelijk in de verste verte niet te bespeuren. Verwilderd kijk ik een keer om me heen, tot ik haar bij een muur aan tref. Met geprikkelde nieuwsgierigheid ga ik haar vervoegen. Ik laat mijn ogen vluchtig over de poster glijden waar de brunette naast me naar staat te kijken. ”En dat noemen ze een borrel? Jezus – dit is onze laatste jaar en toch mogen we niet meer dan een glas drinken?” klaagt ze. Ik frons een keer en richt mijn aandacht opnieuw op de muur, op zoek naar de bron van haar frustratie. “Je zou denken dat ze ons zouden gunnen, maar niet dus.” Uiteindelijk valt mijn oog op een paar kleine lettertjes, die meedelen dat elke student maar één glas krijgt. Quasi onmiddellijk verschijnt er een ondeugende, inmiddels typerende, grijns op mijn lippen. "Maar Amara," begin ik grinnikend. "Dan nemen we toch geen glas? We drinken wel uit de fles," lach ik. Op die manier, als we een uitbrander krijgen -wat hoogstwaarschijnlijk zo zal zijn- kunnen we beiden eerlijk zeggen dat we geen glas aangeraakt hebben. "En anders maken we er op mijn kamer zelf een feestje van? Moet je wel even wachten tot het donker is, dan haal ik de flessen uit mijn motor," stel ik voor. Wellicht zou Candy ook van de partij zijn, mocht ik het haar vragen en dan hebben we gegarandeerd ook wat ander spul om het schooljaar goed in te zetten. Ik begeleid de jongedame terug naar de rij, waar we zonder pardon enkele eerstejaars voorbij steken die het lef nog niet gekweekt hebben om ons tegen te houden. Wat verderop spot ik Francesca en Link. "Denk je dat Frannie me dit jaar zal vergeven?" vraag ik, eerder gedachteloos, aan Amara. We hadden een mooie vriendschap en ik kan mezelf nog steeds voor de kop slaan dat ik haar niks verteld had over Beau en Verona. Dat was echte een stomme zet van me, maar Francesca lijkt helemaal niks van mijn spijtbetuigingen te willen horen.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

16 » Junior » Outsider » Buiten » Beau » Jurk

"Luisteren, Royal. Dit is scharminkels eerste en tevens laatste waarschuwing — ik ben degene die de bevelen uitdeelt op deze school. Dat zou je moeten weten. Daarbij willen we niet dat je. . . dierbare knulletje hier hetzelfde eindigt als Reed, niet waar? Hij weet immers wat er is gebeurd?" Ze ging hem slaan. Als Beau nog een seconde langer zo dreigend voor haar had gestaan, had ze het misschien ook wel gedaan. Al was het maar uit reflex en angst. Hoewel, haar woede groeide met de seconde en oversteeg die angst. Gelukkig voor haar en Beau, maar vooral voor Stephan, leek Beau even afgeleid te zijn, waardoor Molly de kans kreeg om even diep in- en uit te ademen. Haar broertje stond helemaal stijf onder haar armen, waardoor ze even in zijn schouders kneep. Even later voelde ze een kneepje terug, in haar hand. Dapper kereltje.       "MollyMols, volgens mij gaat mijn laatste schooljaar afsluiten met een knaller. Hopelijk is dat niet je dierbare broertje. Houd 'm in het gereel. Nu — Naar binnen. En ik loop achter jullie aan — nu je voor de verandering een prachtige jurk draagt. En nu niet feministisch gaan doen, het is een compliment."       "Wat?'" Ze knipperde even en keek hem toen met een verwarde blik aan. Er hadden na die eerste zin, nee, het eerste woord, wel duizend antwoorden op haar tong gelegen. Ze had ze allemaal willen inslikken, voor de vrede, maar door het plotse 'compliment' had ze zich er bijna in verslikt. Ze voelde hoe ze stilletjes aan rood werd en herpakte zich snel.       "We moeten in het andere gebouw zijn voor de eerstejaars." Daarna draaide ze zich om, al was dat niet helemaal na Beaus opmerking, en vertelde hun chauffeur waar hij zich even kon parkeren. "We komen er zo aan," zei ze nog tegen de man. Ze was niet opgevoed zoals de andere leerlingen van Davenport, waardoor het zelfs niet in haar opkwam om de bediende alle valiezen zelf te laten dragen. Niet dat ze zo veel mee had. Ze draaide zich terug om naar Beau, leek even iets te willen zeggen, schudde haar hoofd en nam Stephan mee langs hem heen. Het truitje dat ze nog snel uit de wagen had genomen, bond ze om haar middel.

[ bericht aangepast op 31 maart 2018 - 16:10 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

---

Carter was echt heel ver van de wereld en haar volledig afwezige glazige blik vertelde me dat al genoeg. Ik kon dan ook niet echt boos op haar woorden worden, gezien ze over 2 minuten waarschijnlijk niet meer zou weten wat ze gezegd had. Ik vroeg haar toch maar naar haar plannen, gezien ik weinig zin had om mijn zusje tegen het lijf te lopen als ik nu Gary weg ging zetten en mijn spullen uit ging pakken. Haar woorden zouden waarschijnlijk anders moeten klinken, maar ze klonken als een schreeuw om hulp. Nu wist ik dat ik niets mocht zeggen over falen, gezien ik in de ogen van mijn ouders op letterlijk elk vlak al was gefaald. Je kon niet op elk vlak van je leven alleen maar winnen, en alleen al het feit dat ze dit zei, onder invloed van zo veel drugs dat ze amper kon staan, vertelde me genoeg over de druk die op haar schouders rustte. "Falen is ook maar relatief. Niets mis met van tijd tot tijd flink op je bek gaan." mompelde ik, in de vage hoop dat het ergens diep in haar zou blijven hangen. Toch had ik daar weinig hoop in. Plots werden haar ogen weer even helder en vroeg ze naar mijn sport. "We zitten inmiddels in de semi-professionele categorieën, maar het is lastig zonder enige steun." Ik zuchtte zacht, maar in tegenstelling tot mevrouw 'falen kan niet' was ik niet te bang om ook mijn zwaktes te laten zien. Plots werd mijn aandacht compleet weggetrokken bij alles in mijn directe omgeving, toen een prachtige jongen uit een donkere limo stapte. Ik moest moeite doen om mijn mond gesloten te houden. Hij stak een sigaret op en was zo weer uit mijn blikveld verdwenen, maar hij bleef in mijn gedachten hangen. Ik kende hem niet, maar hij was duidelijk geen eerstejaars. Wie was deze mysterieuze hottie? En een betere vraag: Hoe kreeg ik hem in mijn bed? Als hij wilde natuurlijk, maar geen enkele hetero had zo'n goed gevoel voor stijl. Plots werd ik uit mijn dagdroom getrokken doordat Gary me plots vooruit trok en ik even achter hem aan struikelde, voor ik mijn balans weer vond. Nu pas merkte ik waarom Gary me plots mee had getrokken. Hij had zijn neus tegen een bekende buik gedrukt. Tessa, mijn beste vriendin, stond recht voor hem, en recht voor mij. Dit was een hele verbetering van alleen zijn met mevrouw drugged-up grumpy face. "Tess!" Ik vloog om haar nek en drukte een kus op haar wang. Carter stond nu ongeveer een meter van ons af, maar ik vond het onbeleefd om haar daar alleen te laten staan wankelen. Ik trok Tessa aan haar hand mee en hield haar dichtbij me, net als Gary. "Zagen jullie net die knappe jongen uit de zwarte limo stappen? Of was ik me iets aan het inbeelden? Die ene met donkere haren, geweldige stijl, en OMG, girlz, hij is echt een droom!" Ik zonk langzaam weer in mijn dagdroom, en merkte niet dat Gary aan mijn jas knabbelde. Kom op! Hoe kon iemand ZO KNAP zijn? Het was gewoon niet eerlijk voor ons gewone stervelingen.

My hair is the straightest part of me And it's curly

---

Bowties were never Cooler

Ze staat op en slaat dan ook haar armen om mij heen voor een stevige knuffel. ''Ik heb je gemist.'' mompelt ze waarna ze een kus op mijn wang drukt. ''Vertel me even alles over je vakantie, FaceTime-gesprekken zijn nooit zo goed als echte.'' Ik knik en een kort lachje rolt over mijn lippen. 'True.' zeg ik enkel waarna ik haar los laat. ''Wil je?'' vraagt ze me als ze een sigaret opsteekt. Weer knik ik en vis een van de dunne stokjes uit het pakje, waarna ik hem tussen mijn lippen plaats en hem aan steek. Ondertussen neem ik plek op het bankje en kijk over het terrein heen. Een blik van walging spreid over mijn gezicht als ik sommige mensen zie, hoe kun je dat in godsnaam dragen? Als ze zich zo altijd kleden mogen ze van mij part voor altijd dat uniform dragen. Ik draag het ook met trots, maar weet me tenminste ook te kleden daarbuiten. Deze mensen hebben duidelijk een houvast nodig. Oh well, money can't buy you a sense of style.
''Maar even, tell me all about it. Daarna heb ik even advies nodig. Liefdesadvies.'' mompelt Verona naast me en ik keer mijn hoofd langzaam naar haar toe, de walging weet ik dan pas weer van mijn gezicht te houden. ''Bon, het was niet heel bijzonder. Zowat de hele vakantie gereisd en ik was nooit ergens echt langer dan drie dagen, leek het wel. Veel feestjes, veel knappe jongens, veel te weinig slaap. Mijn nieuwe privé jet is wel een van de hoogtepuntjes maar het zorgt er ook voor dat mijn vader zich volgend jaar weer eens moet overtreffen.' zeg ik nonchalant en haal lichtjes mijn schouders op. Dan haal ik mijn wenkbrauw lichtjes op. 'Maar, liefdesadvies? Tell me.' zeg ik.
"Hey Verona, toch?" hoor ik dan opeens naast ons en ik kijk op, om te zien wie ons onderbreekt. "Leuke foto had je gepost." Dan draait hij zich naar mij en steekt zijn hand uit. "Hi, ik ben Florian." Stelt hij zich dan voor met een zachtaardige glimlach op zijn lippen. Ik glimlach lichtjes en schud zijn hand met mijn vrije hand. 'Cassandra.' stel ik me dan voor. "Het was leuk om jullie te ontmoeten maar ik moet gaan. Ik heb zo een rondleiding, of zoiets. Ik zie jullie wel morgen." Grijnsde de jongeman en voor ik iets kon zeggen over de 'borrel' vanavond was hij al weg. Oh well, dan zie ik vanavond wel of hij verschijnt. Ik kijk naar Verona. 'Ken jij hem?'

[ bericht aangepast op 3 april 2018 - 13:27 ]

---

El Diablo.

---

---

“Maar Amara,” hoorde ze Midas’ stem waardoor ze haar blik op hem weer richtte. “Dan nemen we toch geen glas? We drinken wel uit de fles.” Door Midas' gelach ontstond er een scheve grijns om Amara’s lippen. Al had ze dit antwoord wel verwacht, gezien deze twee niks anders deden dan drinken. Anders konden ze wel zeggen dat ze het verkeerd hadden gelezen. Glas, fles – wat maakt het nou uit. “Af en toe twijfel ik wel aan onze vriendschap, maar nu weet ik weer waarom we vrienden zijn,” plaagde Amara en stak haar tong plagend uit.       ”En anders maken we er op mijn kamer zelf een feestje van? Moet je wel even wachten tot het donker is, dan haal ik de flessen uit mijn motor,” vertelde Midas. Quasi-braaf knikte Amara met haar hoofd. Deze twee zouden sowieso niet genoeg krijgen van de alcohol die op de borrel zal worden geserveerd.       De jongeman escorteerde haar weer terug in de rij. Ietwat verveeld stond ze keurig op haar beurt te wachten, totdat Midas een vraag stelde waardoor Amara haar hoofd schuin en haar wenkbrauwen optrok.       ”Beter van niet,” sprak Amara haar mening uit. Midas was een schat, maar als hij dit bij Amara flikte, zou ze hem zeker niet vergeven. “Ik snap niet eens waarom je die grompot over haar hebt gekozen,” mompelde Amara afkeurend en legde de nadruk op het woord “grompot”. Een fan van Beau was ze zeker niet. Hij was – in Amara’s ogen – een joch zonder emoties, waardoor Amara steeds het gevoel kreeg alsof ze met een teddybeer praatte. Schattig, maar dood vanbinnen. Nutteloos.       Hoewel ze Beau totaal niet mocht, opende ze haar mond niet over de vriendschap tussen Midas en Beau. Al begreep ze niet hoe Midas voor elkaar kreeg om normaal met hem te communiceren. Af en toe vreesde Amara – vooral wanneer Midas weer met Beau omhing – dat hij langzamerhand op Beau zou lijken, maar tot nu toe was hij nog steeds haar Midas.       Dankzij Midas’ wil om sneller aan de beurt te komen, stonden ze voor de neus van de professors. Met een neppe glimlach keek Amara toe hoe de handen van de professors over haar koffer onderzoekend gingen. Ze keek nieuwsgierig met hen mee, alsof ze zelf niet wist wat er allemaal inzat. Het duurde bij haar iets langer dan verwacht, waardoor Amara haar geduld langzamerhand opraakte. Ze hadden haar koffer wel tig keren gecontroleerd, maar toch leek het alsof het niet genoeg was.       ”Zoeken jullie nog iets of vinden jullie mijn koffer zo leuk om keer op keer te controleren?” sprak Amara sarcastisch uit. De professor keek haar verdacht aan. “We wilden alleen controleren of je geen gevaarlijke spullen in je koffer had voor je streken,” zei hij, waarna Amara niets verder op kon zeggen. Glimlachend knikte ze. Slim van hem, maar wel hopeloos. Als Amara eenmaal iets in haar hoofd had, kon zelfs de professor haar niet stoppen. Zonder nog wat te zeggen, liep ze langs de professors heen. Met haar ene hand in haar zak keerde ze om en wachtte op Midas’ beurt af. “Dude, heb je – je weet wel – goed verstopt?” fluisterde ze, maar toch hoorbaar voor de professor. Ze beet op haar onderlip om haar glimlach te verbergen. God, wat vond ze dit heerlijk.

⋈ Everything is funny, as long as it's happening to somebody else ⋈

---

''YOUR MIND IS A WALLED GARDEN –– EVEN DEATH CANNOT TOUCH THE FLOWERS BLOOMING THERE.''

17 • Senior • The Party Planner • Garden • Dress       Cassandra neemt een sigaret en steekt die aan. ''Bon, het was niet heel bijzonder. Zowat de hele vakantie gereisd en ik was nooit ergens echt langer dan drie dagen, leek het wel. Veel feestjes, veel knappe jongens, veel te weinig slaap. Mijn nieuwe privé jet is wel een van de hoogtepuntjes maar het zorgt er ook voor dat mijn vader zich volgend jaar weer eens moet overtreffen.'' Ik lach zachtjes als reactie en tik het as weg van mijn sigaret. De zon schijnt op mijn gezicht, dus ik doe mijn ogen dicht terwijl ik van de warmte geniet. Net wanneer ik wil gaan vertellen over mijn dramatische liefdesleven, hoor ik een onbekende stem.       ''Hey, Verona toch?'' Ik doe mijn ogen open en vol verbazing kijk ik de jongen die voor ons staat aan. "Leuke foto had je gepost." Hij stelt zich dan voor aan Cass en wanneer hij zijn naam zegt, is het een bevestiging voor mezelf. Mijn gezicht verliest alle kleur die ik in de loop van de zomer had gekregen en wordt dan kort daarna felrood. Ik vergeet dat ik een sigaret in mijn handen heb en kan alleen met open mond naar de jongen staren. What the hell? Nee, dat is onmogelijk. Hij zou wel iets hebben gezegd, toch? Voordat ik tegen hem uit kan vliegen, is hij al weg. Cassandra vraagt of ik hem ken en ik knik, waarna het voor enkele seconden stil is. Daarna trek ik mijn mond pas open.       ''Florian, ja, ik ken hem.'' zeg ik en neem een trek van mijn sigaret. ''Hij was eigenlijk één van die 'liefdesproblemen'. Oké, kijk. Ik heb hem dus op Instagram ontmoet. Ja, best cheesy dit. Maar het was toen nog gewoon vriendschappelijk, want ik had toen nog met Link en ik zou nooit van mijn leven vreemdgaan. Florian was gewoon een vriend. Die in Parijs woonde. Toen gingen Link en ik uit elkaar en tja, je weet dan wat eraan gaat komen denk ik. Vul het zelf maar in.'' Ik haal nonchalant mijn schouders op en trap de sigaret uit. ''Maar nee, hij zit nu bij ons op school. Ik ga dood.'' Ik kijk de roodharige aan en pruil mijn lip. ''Ik dacht dat ik hem niet zou zien, niet in een paar maanden in ieder geval. De dingen die ik tegen hem heb gezegd, oh God.'' Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en dompel hem gelijk onder met berichtjes die in paniek klinken. Zo'n twintig berichten zijn kant op gestuurd.       ''Cass, help me even, alsjeblieft.''

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

---

---

'Wat?'       Beau kan niets anders doen dan een brede grijns te laten verschijnen. Godallemachtig, wat is het toch gemakkelijk om Royals op de kast te jagen — Molly op de eerste plaats, natuurlijk.       'We moeten in het andere gebouw zijn voor de eerstejaars.'       Beau besluit niet te reageren op haar woorden. Waarom zou hij dat ook? Zuchtend kijkt hij even naar het schoolgebouw — zijn zuur verdiende emporium. Vanuit alle richtingen zwaaien leerlingen naar hem, hopend op een bevestiging van hun bestaan. Beau kijkt straks langs ze allen heen.       Wanneer Molly en de krielkip langs hem heen lopen, glijden zijn kijkers omhoog en omlaag over haar lichaam — voornamelijk haar ellenlange benen. Beau houdt van benen — vooral benen in jurkjes. Met een goedkeurende grom loopt hij achter Molly aan, zijn kijkers vastgelijmd aan het lichaam voor zijn neus. Grijnzend draait hij bij de controles en ziet ze naar het eerstejaars gebouw lopen: zelfs dat kan de nieuwe Royal niet alleen.       Beau zwaait één enkele maal met zijn hand tegenover de stokoude concierge en hij wordt doorgelaten bij de controles zonder zelf gefouilleerd te worden — macht zou nooit ofte nimmer gaan vervelen, laat dat duidelijk zijn.       'Ik laat me straks controleren, Smith.'       'Ja, meneer Sinclair.'       Beau loopt met grote passen de grote aankomsthal binnen en kijkt dan rond: her en der staan kennissen en vrienden, maar hij loopt recht op de suikerspin af, eveneens met een paar verdomd mooie benen om te zien.       'Candy, liefje.'       Beau kijkt enigszins verveeld naar de jongeman naast de jongedame — waardoor hij moet zoeken naar een naam. Kellan? Kelvin? Kermick?       'Wat sta jij hier nog?'       Direct knikkend gaat de jongeman er vandoor — volgens mij echt Kelvin, ja, waardoor Beau zijn aandacht weer vol op Candy's roze koppie kan richten. Eigenlijk zou hij haar willen vragen of alle drugs goed naar binnen is gehaald — maar die vraag is puur retorisch.       'Vanavond film — negen uur, bij mij.'

He's one of the stars ——— a bright dot in blackness without a home and companion in eternal cold and silence.

---

•

---

You're into drugs and I'm into you So maybe one day I can be something you're addicted to

Kevin — bepakt met wel twee hele plunjezakken — doet alles om in Candy's good graces te staan en te blijven. Hij is niet het doorsnee rijkeluiskind. Waar zijn vader CEO is van een miljardenbedrijf — heeft deze zestienjarige nog een hoop om waar te maken. Hij wil niets liever dan de volgende zijn. Kev is geen Newton: maar hij heeft in ieder geval genoeg hersenen in zijn knappe koppie om te begrijpen dat het Koningshuis op Davenport niet alleen wordt getoond door kronen.       ‘‘Ik kan die koffers wel naar je kamer brengen.’’ Hij brengt het nonchalant, maar het is duidelijk dat hij het niet gewend is om zijn handen uit de mouwen te steken. Candy kijkt op van haar telefoon, fronst haar wenkbrauwen kort en knikt dan. Eigenlijk heeft ze toch geen tijd om die direct te gaan uitpakken. Voor Kevin echter ook maar één vinger heeft kunnen leggen op de blauwe monsters — verschijnt er een welbekend gezicht ten tonele. Candy laat haar telefoon langzaam in haar achterzak glijden en vouwt dan haar handen samen achter haar rug zodat ze Sinclair van top tot teen kan bekijken.       ‘‘Candy, liefje.’’ Haar mondhoeken krullen de hoogte in als hij zijn pijlen richt op Kevin — welke voor het eerst in zijn volle aandacht baadt.       ‘‘Wat sta jij hier nog?’’ Wen er maar aan, jongen denkt Candace nog bij zichzelf als hij zich als de bliksem uit de voeten maakt met haar koffers. Op een dag zal er een nieuwe Beau Sinclair opstaan — en dan zal hij niet als een lafaard het hazenpad kunnennemen. Drugsdealers. . . Dealers van Candy's kaliber? Die vallen niet binnen een hiërarchie.       ‘‘Vanavond film — negen uur, bij mij.’’ Wanneer ze zijn blik kruist is ze voor een moment terug bij de bewuste deal — de levering die haar bijna de kop kostte, was het niet dat Beau zich zo snel herstelde en haar vol op haar mond pakte. Ze voelt haar wangen warm worden bij de herinnering — en het feit dat het haar vaker plaagt dan ze lief is.       ‘‘B — ook leuk om jou te zien. Ik heb een fantastische vakantie gehad, Parijs was nog nooit zo levendig. Ik heb een Europese pijpleiding geopend met spul waar ze hier enkel natte dromen over hebben.’’ Candy heeft een glimlach van oor tot oor wanneer ze onbevreesd naar voren stapt en haar armen om hem heen slaat na het geven van een antwoord op een vraag die hij niet gesteld heeft. Zelfs met haar hakken torent hij nog een geheel stuk boven haar uit — maar dat deert de rozeharige dame allerminst. De knuffel is intiem genoeg om een zakje speed in zijn kontzak te laten verdwijnen, er een kneepje achteraan te laten volgen, en vervolgens met enige moeite achteruit te stappen. Beau prijst zich nog steeds winnaar met de ene keer dat ze zich heeft laten zoenen — maar ze weigert zich bij de rest van de gevallen vrouwen in deze school te voegen. Hoe moeilijk dat soms ook is.       ‘‘Zie het maar als een welkom terug cadeautje, B. Gratis.’’ Ze schenkt hem een knipoog, maar laat vervolgens een onschuldige glimlach zien aan de beveiliger die hen passeert.

[ bericht aangepast op 4 april 2018 - 16:48 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.