[RPG — 3OO] Davenport Private School • Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

26 maart 2018 - 19:11 Ziegler is offline

Ziegler 20534

DAVENPORT • PRIVATE • ~~SCHOOL~~

♛ MONEY TALKS ♛

♚ AND I LISTEN ♚

THE BEGINNING

Het is maandag 20 augustus 2018: de eerste schooldag van het jaar. Alle studenten van Davenport Private School worden naar Hudson overgevlogen vanuit hun flamboyante, immense optrekjes in hun woonstad om weer een jaar onderwijs van de bovenste klasse te gaan volgen. Alle ouders/verzorgers hebben tijdens de zomervakantie een brief ontvangen met daarbij een contract. In dit contract worden de nieuwe, aangescherpte regels van de school omschreven. Iedere ouder en student dienen het contract te tekenen voordat zij terug konden keren naar Davenport om te voorkomen dat iemand ontkent op de hoogte te zijn van de nieuwe regels. Het is 09:00u en iedereen druppelt langzaam aan het schoolgebouw in om zich weer te settelen in hun slaapkamers. De lessen beginnen pas op 21 augustus zodat iedereen de tijd heeft om aan te komen en spullen uit te pakken.

Temperatuur: ☼ 25 ºc
Extra: Alle tassen worden bij aankomst doorzocht op alcohol, drugs of andere illegale middelen. Ook dit stond in het contract, dus de studenten kunnen hier niks tegenin brengen. 's Avonds zal er een welkomst borrel plaatsvinden. Hier mogen alle leerlingen één glas champagne drinken om te proosten op het nieuwe jaar en eigen gekozen kleding dragen.
Graag vermelden boven een post: Naam • Leerjaar • Status • Locatie • Pratend met wie

[ bericht aangepast op 26 maart 2018 - 19:41 ]

Big girls cry when their hearts are breaking

27 maart 2018 - 0:13 Perseid is offline

Perseid 8184

Zhang schreef:

MT.

Feel the fire, but do not succumb to it.

27 maart 2018 - 0:37 LordJohn is offline

LordJohn 10839

Francesca Zara Rossi

We can't all be princesses,
somebody has to clap when I go by.

En we zijn weer terug op school. Om eerlijk te zijn genoot ik veel te erg van de vakantie, maar ik kan niet zeggen dat ik erg ver van huis ben nu ik in Hudson zit. Het duurt in mijn eigen auto slechts een uur of twee voor ik aangekomen ben. Ik parkeer voor de deur als de klok negen uur slaat en tevreden glimlach ik een keer. Om eerlijk te zijn ben ik blij dat ik zo dichtbij woon, want als er iets aan de hand is in de stad, ben ik zo terug. In tegenstelling tot mijn klasgenoten, die ook van de andere kant van het land komen vliegen.
Zodra ik uitstap komen er al mensen naar me toe gelopen. Ik weet dat ze hier niet alleen zijn om me te helpen mijn koffers uit te laden, maar ook om te checken of ik geen drugs en/of alcohol mee heb gesleept. Ik zucht een keer kort maar laat ze hun gang gaan zodra we binnen zijn. Het is toch wat ongemakkelijk als een grote man met een snor door mijn slips en ander lingerie kijkt en ik wend mijn blik af. Ik wil het niet eens weten.
'Ik heb niks meegenomen,' zucht ik als ze de derde koffer openmaken, maar ze lijken niet onder de indruk en graaien door al mijn kleding heen. Tot zover de mooie stapeltjes en netjes opgevouwen kleding. Alles kreukt nu. Ik kan net zo goed meteen de was laten doen. Als ze zich uiteindelijk overgeven en zien dat ik in geen enkele van de koffers zogenaamd illegale middelen heb gestopt, loop ik verder naar mijn kamer, waar ik mijn koffers neerzet. Toch blijf ik er niet hangen, want ook al is het zo vroeg, ik heb best zin om mensen te zien en te begroeten na de lange vakantie weg van school.
Ik hoor nog weinig stemmen op de gangen en in de hal, maar dat maakt mij ook niet veel uit. Even stilte voor de storm, dat is best prettig. Zodra ik de hal in loop, zie ik een bekend figuur staan en ik glimlach even als ik Link herken. Ik loop op hem af en sla mijn armen van achteren om hem heen en ik lach.
'Hé, jij!' kir ik grijnzend als ik hem dan weer loslaat. Het is goed hem weer te zien.

17 — senior — the princess — outfit — the great hall — Link

[ bericht aangepast op 27 maart 2018 - 0:56 ]

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

27 maart 2018 - 0:50 Aynur is offline

Aynur 2380

C A R T E R A I N S W O R T H

Junior ~ The Siren ~ Just Arrived / Front Yard ~ W. Finn and GARYYY

Ik zwalkte de straat door, hopend dat ik uiteindelijk uit zou komen bij Davenport Private School. Mijn gevoel voor richting had me allang in de steek gelaten, al vanaf het moment dat ik een van mijn laatste vrolijk gekleurde pilletjes in mijn mond had gestopt. Nu moest ik de gevolgen dragen van de verschijnselen zodra het uitgewerkt begon te raken.
Ik zal het allemaal niet mooier maken dan het is. Het leven is kut, school is kut en alles erom heen is klote. Mijn ochtendgroet bestond uit de smerige alcoholwalm van een zwerver die over me heen gebogen stond. Blijkbaar was ik gisteren zo van de wereld geweest dat er een gapend gat was ontstaan en ik geen idee had hoe ik daar beland was, zo vlak bij school. Het was immers niet de bedoeling geweest om in de buitenlucht te overnachten. Echter ware al mijn kleding en delen nog intact, dus besloot ik om me er niet druk over te maken.
Zodra ik bij mijn bestemming aankwam, moest ik even stilstaan om op adem te komen. Waarom had ik bedacht dat 12 centimeter hoge hakken een geweldig idee waren om op dit soort momenten aan te doen? Ugh, het felle licht van de ochtendzon deed pijn aan mijn ogen en ik schermde mijn ogen af, nog steeds tegen het hek aangeleund. Mijn bagage was een dag eerder aangekomen, op aandringen van mijn moeder die me zo snel mogelijk het huis uit wilde schoppen. Vandaar dat ik, de koe dat ik was, besloot om even te wandelen en me de omgeving eigen te maken. Echter werd de verleiding van het knalroze geval in mijn zak steeds maar groter en groter. Wat kon je daar nou tegen doen, dacht ik verbitterd. Ik was overmoedig geweest door het feit dat ik het pilletje zorgvuldig in de voering van mijn jas had verstopt zodat niemand deze zou kunnen vinden.
Plots viel mijn oog op een, naar mijn maatstaven, redelijk uitziende jongeman. Nou ja, het was niet de jongen die mijn aandacht opeiste, het was eerder het paard dat ervoor zorgde dat ik zo snel en waardig mogelijk de afstand tussen ons overbrugde. “O. My. God. U just made my day,” zei ik grappend, al kwam het er lomer uit dan de bedoeling was. Teder aaide ik het paard over zijn fluweelzachte neus en hij deed me denken aan mijn grootmoeder’s ranch.
“Hiya,” begroette de jongen me die vastzat aan het paard. “Zin in ons laatste jaar?” Ik snoof en trok mijn wenkbrauw op terwijl ik mijn schouderlange haar uit mijn gezicht zwiepte zodra ik merkte dat het paard het blijkbaar erg lekker vond ruiken en zijn lippen tegen mijn wang schuurde. “Hah, ik ben wel van plan om dit mijn laatste jaar te laten worden.” Het klonk onheilspellend, wat op zich best logisch was gezien het feit dat ik een jaar was blijven zitten door mijn beroerde prestaties. Echter hoefde mijn grootmoeder wat extra flappen neer te tellen en het bestuur was om. Ze waren eerst namelijk van plan om me blijvend te schorsen vanwege een of andere regel tegen drugsgebruik.
Ik opende mijn mond om hem iets uitleg te verschaffen, niet te veel anders viel mijn mysterieuze aura weg, toen zijn paard aan mijn haar begon te sabbelen. “Hey, grote lobbes. Gebruik je eigen haar maar.” Met moeite konden mijn zeebenen me overeind houden doordat het paard me ook nog eens kopstootjes leek te geven. “O, gosh. Kan je je sidekick terugfluiten, of zoiets?” murmelde ik, druk bezig om mijn impuls te pony te wurgen te negeren.

[ bericht aangepast op 27 maart 2018 - 0:53 ]

I have seen my own sun darkened

27 maart 2018 - 10:56 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

BEAU SINCLAIR

18 • Emperor • @ Great Hall • & Molly

Beau kijkt door de getinte glazen van de SUV waar hij in plaats heeft genomen nadat hij de deuren van het vliegveld door was gekomen — inclusief beveiliging. Beau heeft lang geleden geleerd beveiliging te negeren alsof ze niets dan lucht zijn. Gelukkig vond zijn vader het niet nodig hem te escorteren tijdens zijn reizen deze zomervakantie: Frankrijk (Parijs), Griekenland, Monaco, Portugal en Spanje. Beau's gebruinde kleur en laatste Europese kleding is daar het levende bewijs van. Alhoewel hij op het moment zijn schooluniform aan heeft — trots op de kleuren en zijn bijbehorende status als emperor. Beau's blouse zit echter niet in zijn broek en zijn normaal nette schoenen heeft hij vervangen met afgetrapte legerkisten — zijn reisschoenen, die stof uit tientallen landen op zich hebben.
'Meneer Sinclair, Davenport Private School.'
Beau wacht ietwat ongeduldig totdat de chauffeur zijn deur heeft geopend, maar besluit hem verder te negeren — het is immers de mans armzalige werk. Binnen seconden staat zijn bagage naast hem, waar hij verbaasd naar kijkt. Blozend start de chauffeur te mompelen, waarna hij met moeite het vijftal koffers in één tocht naar de ingang van de school draagt. Beau slentert er achteraan — dragen is simpelweg iets wat hij niet doet, daar is immers personeel voor.
'Meneer Sinclair — ze willen uw koffers. . .'
'Goed.'
'Meneer, natuurlijk. Meneer.'
Ronduit verveeld kijkt Beau de rennende chauffeur na richt het schoolgebouw, waarna zijn blik naar een welbekende SUV glijdt die tot stilstand komt — Royals. Beau steekt zijn handjes losjes in zijn zakken, toekijkend hoe de deuren openen. Wanneer twee blote, oneindig lange benen uit de auto worden geslingerd, produceert Beau een goedkeurend grommend keelgeluid. Geen hakken, helaas. Molly Royal heeft nog ietwat te leren wat betreft mode.
Beau stapt met een verveelde gezichtsuitdrukking op de gearriveerde Royal af, die momenteel haar jurkje staat glad te strijken. Als ze eens haar best zou doen — zou ze behoorlijk goed opdrogen. Vooral met die overheerlijk prachtige benen, welke ongeveer tot haar schouders reiken. Beau kijkt langzaam en onbeschaamd even op en neer langs Molly's lichaam.
'Royal.'
Beau ziet achter Molly een bleek, iel en klein scharminkel uit de SUV klauteren. Beau's kijkers verwijden zich, terugdenkend aan het feit dat dit nieuwe schooljaar een nieuwe Royal zou verschijnen op Davenport.
'You've gotta be shitting me.'
Beau stoot een smakelijke lach uit waarbij al zijn witte tanden zichtbaar zijn. Daarna kijkt hij geamuseerd en verbaasd naar Molly, terwijl de nieuwe jongeman met rode wangen naar de grond tussen zijn voeten kijkt.
'Dit is Reeds opvolger? Dit is de nieuwe Royal? Dit is een grap — niet waar? Molly, waar heb je deze zak botten vandaan?'
Beau wuift met één hand de chauffeur weg die inmiddels hijgend bij hem staat, zijn kijkers niet weg kunnen trekkend van het zielige hoopje mens achter Molly. Godallemachtig, dit zou een mooi schooljaar gaan worden.

He's one of the stars ———
a bright dot in blackness without a home and companion
in eternal cold and silence.

•

27 maart 2018 - 16:58 KIaus is offline

KIaus 21035

Isak Finlay Faulkner
17 || The Gay™ || Senior || The yard || Final year and still no plans. Still life is great and f*cking gay! || Carter and Gary

Nog voor ik iets had kunnen zeggen kwam Carter mijn kant op lopen, al was zwalken misschien een beter woord. Haar woorden waren loom en haar ogen groot. Ze aaide Gary over zijn neusje en ik besloot maar een gesprekje aan te knopen, terwijl Gary een beetje onrustig werd van haar aanwezigheid in zijn persoonlijke ruimte. Hij schuurde tegen haar aan, wat op zich prima was, maar ik hield het wel een beetje in de gaten, zeker omdat ze duidelijk niet nuchter was. Haar woorden zouden mogelijk nonchalant over moeten komen, maar je laatste jaar overdoen leek mij geen ding om grappen over te maken, zeker omdat zij volgens mij al een jaar was blijven zitten. Gary begon intussen aan haar haren te knabbelen. Ik gaf hem groot gelijk. Hij had nog geen ontbijt gehad, die zou hij hier zo op stal krijgen, en hij kon ook niet bij het gras. Ik moest wel lachen toen ze hem een grote lobbes noemde. Gary was, net als ik, een klein scharminkel, en we kwamen beiden nog niet eens tot haar schouders. Hetgeen wat ze op had moest echt sterk spul zijn als ze dacht dat kleine Gary met zijn regenboogkleurige deken een groot paard was. Precies op dat moment gaf hij haar een kopstoot en kon je me opvegen. Ik moest echt moeite doen om niet compleet dubbel te klappen van het lachen. Toch rolde er zeker een lach over mijn lippen, maar ik trok Gary wel een beetje terug, voor het geval zij iets geks in haar hoofd zou halen. "Jij bent degene die zijn persoonlijke ruimte binnendrong, niet andersom." merkte ik half lachend op. Ik haalde een hand door mijn wilde krullen en in een vloeiende beweging haalde ik een mandarijntje uit mijn zak, om Gary er partjes van te voeren. Zodra het fruit uit mijn broekzak kwam, leek hij Carter compleet te zijn vergeten. Intussen zag ik het personeel Gary's en mijn spullen naar de bagagecontrole brengen. Ik had niets bij me, maar wist heel goed waar ik wat kon halen. Anders kon ik altijd nog mijn oma vragen om een fles drank op te sturen verpakt als bosbessen limonade. Gary nam de partjes mandarijn een voor een van me aan, waarbij hij soms met zijn hoef op de grond klopte als ik niet snel genoeg de partjes uit de schil wist te halen. Vanuit mijn ooghoek zag ik mijn zusje aankomen. Zij was wel komen vliegen met wat personeel. Haar paarden had ze thuis gelaten, maar dat kwam mogelijk ook omdat ze niet wist of haar disciplines hier werden onderwezen. Ik keerde mijn hoofd af naar Gary, gewoon om haar niet aan te hoeven spreken, want ik had geen zin om op mijn 1e dag al meteen het middelpunt van drama te zijn. Die drama kwam later vast wel. Als ik iemand uit mijn familie niet mocht, naast mijn ouders, dan was het mijn arrogante, verwende, over het paard getilde zusje. "Dus, nog plannen? Of alleen niet falen?" Ik zou zo naar de stallen gaan in de hoop Sorcha te ontlopen tot na ik mijn vrienden had gevonden. Het was misschien niet aardig, maar ik hoopte dat ze de plek van Cassandra probeerde over te nemen, want dat zou het einde van haar sociale leven hier betekenen. Velen hadden het geprobeerd en dat eindigde altijd op een van twee manieren: 1. ze werden haar sloofje, of 2. ze raakten al het respect van eigenlijk alle medeleerlingen kwijt. Ik kroelde Gary wat achter zijn oor en wachtte op een antwoord, terwijl ik hem buiten bereik van Carter probeerde te houden.

My hair is the straightest part of me

And it's curly

[ bericht aangepast op 27 maart 2018 - 17:00 ]

Bowties were never Cooler

27 maart 2018 - 19:00 Ziegler is offline

Ziegler 20534

~~LINCOLN~~ • LINK • DARLING

The Troublemaker • Senior • The Great Hall • Francesca • Outfit

Toen Link eenmaal de grote zaal had bereikt, plofte hij neer op één van de lange banken. Het werd ondertussen al zijn vijfde jaar op Davenport en nog steeds was hij de school nog niet beu. Hij had altijd weinig gehad met zijn woonplaats, waardoor hij het niet erg vond om onderwijs buiten de grote stad te volgen. Daarnaast had hij niet veel vrienden in Los Angeles. Dat klonk misschien triest, maar zo ervaarde Link dat niet. Hij was altijd vrij afgezonderd van de gewone wereld opgegroeid door het beschermende gedrag van zijn ouders.
Link tuurde wat rond en liet zijn blik vallen op het nieuwe schoolhoofd: Benjamin Davenport. De oude man leek goed op zijn voorganger, wat ook logisch was aangezien de twee broers waren. Toch was het huidige schoolhoofd een ander type. Hij straalde iets warms en vriendelijks uit, waar Patrick Davenport zo koel als een koelkast was. Die man kende geen warmte in zijn karakter, zelfs niet in de brandende zon - een typische rijke zakenman. Het schoolhoofd voelde dat Link naar hem keek en begroette de jongen vriendelijk.
'En jouw naam is?' vroeg hij rustig. Link keek hem aan en kon het niet laten om te glimlachen. 'Lincoln Darling,' antwoordde hij. 'Maar iedereen noemt me Link, dus u mag dat ook doen.' De studenten van Davenport waren het gewend dat ze eerder aangesproken werden met hun achternaam, dus Link greep zijn kans om wat informeler met het nieuwe schoolhoofd te zijn. De man lachte dan ook en wandelde weg zonder echt antwoord te geven. Link stond rustig op en hield zijn blik gericht op de man, waardoor hij opschrok van het paar armen dat zich rond zijn middel winkelde.
'Hé, jij,' hoorde hij een bekende stem zeggen. Link keek over zijn schouders en glimlachte breed. 'Hey, Cess,' antwoordde hij opgewekt. Hij draaide zich om en bekeek het meisje van top tot teen. 'Trek dat leuke jurkje maar snel uit,' grinnikte hij. 'Binnen no-time wandelen we rond in die achterlijke uniforms.' Onopvallend wees Link op een eerstejaars meisje dat al netjes haar uniform had aangetrokken. 'Die heeft de memo over welkomstborrel vanavond zeker gemist.'
'Hoe was je vakantie, princess?' vroeg hij vervolgens.

No matter how many fish in the see, it'll be so empty without me

[ bericht aangepast op 27 maart 2018 - 19:01 ]

Big girls cry when their hearts are breaking

27 maart 2018 - 19:33 Nephalem is offline

Nephalem 1156

A M A R A K A T E P A R K E R

⋈ The only sensible way to live is without rules ⋈

17 ⋈ Senior ⋈ The Prankster ⋈ Arriving ⋈ w/Midas

Het luide geronk zorgde ervoor dat Amara geschrokken haar ogen open sperde. Vervolgens rolde er een pijnlijke kreun over haar lippen toen haar hoofd weer begon te bonken. Waarom liet ze zich ook al weer meeslepen door Midas om nog naar een festival te gaan - precies een dag voor haar eerste schooldag? Niet dat hij veel moeite voor moest doen om haar over te halen, maar toch. Na een lange avond achter haar rug te hebben, zat ze nu ongeveer twee uur lang achter Midas op zijn motor met haar armen om zijn middel heen geklemd.
Amara voelde hoe de snelheid van de motor langzamerhand daalde. Gelukkig. Ook al was Amara niet echt bevredigd met hun eindbestemming, was ze al tevreden dat ze eindelijk van de motor af kon. Hoe ze zo lang had volgehouden, was nog een raadsel.
Voordat ze haar mond opende om Midas’ zijn hulp te vragen, hielp de jongeman haar om van de motor af te stappen. Een geamuseerde glimlach sierde rond Amara’s lippen, al kon hij het niet zien gezien ze beide een helm op hadden. Niet veel later hielp hij haar weer met haar helm waardoor Amara moest grinniken. God, wat hield hij veel van deze jongen.
Haar glimlach was eindelijk zichtbaar toen ze de helm van haar hoofd had afgedaan. Ze wist dat de helm haar haren zouden verpesten, dus had ze haar elastiek om haar pols gedaan. Voordat iemand haar verwarde haren zag, gingen haar handen snel naar haar haren om ze in een hoge staartje vast te binden.
“Hoe is het met je kont gesteld?” vroeg Midas. “Zal ik een ijszak halen of smelt die dan gelijk aan je hete lijf aan?” De bloed steeg naar Amara’s wangen terwijl ze hem met grote ogen aankeek. Hoe vaak ze ook zulke opmerkingen van hem hoorde, was ze nog steeds niet gewend aangeraakt. Automatisch zette Amara een stap naar achteren toen hij haar porde. Met als gevolg kreeg Midas een klap van haar op zijn arm - niet dat het veel uitmaakte. Hij had zijn lederen jack nog aan waardoor hij zeker niks van voelde.
”Met mijn kont gaat het prima, dankjewel voor je zorgen,” sprak Amara met een grijns uit. Met de rest van haar lichaam was een ander verhaal. Ze stretchte haar spieren – die twee uur lang in dezelfde positie zaten - terwijl haar ogen kort over de omgeving gleden, zoekend naar een bekend gezicht.
”M’lady,” probeerde Midas met een Britse accent uit te spreken. Al bakte hij er niks van. Midas had ondertussen zijn helm al afgedaan, waardoor Amara weer zicht had op zijn heldere ogen. “Well. Thank you, Sir,” speelde ze met hem mee. “Maybe I like this accent more than your own,” plaagde ze en stak haar tong uit. Al wist hij dat ze zijn accent enorm leuk vond, kon ze het toch niet laten om hem ermee te gaan plagen.
“Ready to rumble?” Zoals elke student had Amara geen zin in het nieuwe schooljaar, al deden deze nieuwe regels haar werkelijk helemaal niks. Ze lapte al veel regels aan haar laars, waarom zou ze nu zich aanhouden? Sterker nog, ze zal zeker op gaan kicken. Amara zag het contract meer als een to-do lijstje. De drugs en alcohol klonken nu erg aanlokkelijk in haar oren dan eerst.
“When am I not?” Grinnikend kneep ze in zijn wang waarna ze zijn aangeboden arm vasthield. "Al denk ik dat we meer over jouw shit moeten praten," zei Amara, doelend op Carter en Cass. Merendeel op Carter. Ze mocht haar gewoon niet. Toch hoopte ze dat het meisje weer helder kon nadenken en in haar laatste jaar niet meer bekend stond als 'The Siren'. "Ik zweer hé - Als je weer dezelfde fouten maakt, scheer ik je kaal."

⋈ Everything is funny,
as long as it's happening to somebody else ⋈

27 maart 2018 - 19:45 Oliveira is offline

Oliveira 15237

VERONA JULIET KINSLEY

17 • Senior • The Party Planner • Garden • Dress

De zomervakantie was voorbij binnen een seconde. Ik had mijn vakantie gespendeerd aan reizen en als ik voor een week in Los Angeles was, dan was het aan een stuk feesten met mijn vriendin die ik daar elk jaar achterliet. Mijn vader had aan het begin van vorig jaar een deal met mij gemaakt; ik mocht de privéjet gebruiken als mijn cijfers boven het gemiddelde waren, sinds mijn voorgaande jaren een flinke teleurstelling waren. Ik moest ervoor strijden met ontelbare slapeloze nachten, maar het was mij gelukt. Mijn vader had dan ook zijn belofte gehouden en het vliegtuig voor drie weken aan mij overhandigd. Ik had deze gebruikt om een rondreis door Azië te maken en op de terugweg nog een week in verschillende Europese steden overnacht.
''Mevrouw Kinsley?'' Ik kijk op en mijn chauffeur kijkt naar me via de achteruitkijkspiegel. ''Over vijf minuten komen we aan bij Davenport.'' Ik knik en lees dan verder met mijn boek. Een week geleden was ik begonnen met The Great Gatsby, maar ik kon de tijd voor het boek niet vinden en nu ik toch in de auto zit, kon ik beter mijn tijd aan het boek lezen dan nutteloos voor me uit staren.
Eenmaal bij Davenport aangekomen stapte ik uit en een licht briesje liet mijn jurk wapperen. Ik check even of mijn Louboutins nog intact zijn terwijl mijn chauffeur de koffers naar de controle brengt. Mijn vader had alle punten van het contract met mij besproken voordat ik vertrok en had dan ook Louis, mijn chauffeur die mee ging vanuit Los Angeles, op de hoogste gesteld. Ik pak mijn handtas uit de auto en been het gebouw in. Onderweg zie ik al wat bekende gezichten, maar ik laat expres mijn blik bij Beau hangen. Het is een goede dag om deze jurk aan te doen. Ik kijk opvallend op en neer zijn lichaam en schenk hem een korte grijns voordat ik doorloop naar de achtertuin, nog steeds met mijn boek in mijn rechterhand.
Ik laat mezelf neerzakken op de dichtstbijzijnde bank in de zon en slinger mijn benen de bank op, zodat ik half lig. Het boek sla ik open en ik begin in diepe concentratie te lezen, hopend het boek uit te hebben voordat school echt begint.

''Fearful queens can not be trusted to let their rivals run free.''

I don't want you to die, I want you to suffer.

27 maart 2018 - 22:12 Vanth is offline

Vanth 23147

Cassandra Nicoletta Prescott
Senior ~ 17 Jaar ~Bow down to the Queen ~ Garden w. Verona ~ Outfit + Shoes

Ik had zin om weer terug te keren naar mijn koninkrijk. Begrijp me niet verkeerd, de zomervakantie was leuk. Veel gereisd, elke 2 dagen een ander land leek het wel. Elke dag een groot feest, maar na een tijdje gaat het je toch vervelen. Geloof het of niet. Dus was mijn nieuwe privé jet vanochtend opgestegen om me naar Hudson te brengen, vanaf Bel Air. Het was een van de vele cadeaus geweest van mijn vader, toch heel iets anders dan de rose gold Lamborghini die ik voor mijn sweet sixteen kreeg. Maar niks wat niet bij mijn leven past of wat ik niet verdien.
'Miss Prescott?' hoor ik mijn chauffeur, Smithers, zeggen waardoor ik mijn telefoon van mijn telefoon afhaal. 'We zullen in vijf minuten arriveren.' Ik knik enkel en kijk voor een kort moment naar buiten.De buurt die me zo bekend is herkende ik meteen en voor een kort moment grijns ik lichtjes. Look out bitches, the queen arrives soon. Vijf minuten later stopt hij de zwarte limousine voor Davenport en Smithers haast zich naar mijn deur. Wanneer deze opent stap ik naar buiten, mijn hoge stiletto's tikken zachtjes op de grond onder me. Het was een bekend geluid dat bij mij paste. Je zal mij nooit op platte schoenen zien, sport is een uitzondering.
Ik kijk naar de grijzende man als hij worstelt met mijn vele koffers en kijk dan om me heen. 'Hé!' zeg ik tegen drie meisjes die langslopen, juniors en drie van mijn vele slaafjes die hier rondlopen. Ik knip een paar keer met mijn vingers en knik dan naar mijn koffers, waarna ik zonder nog wat te zeggen verder loop. Die drie regelen het wel samen met Smithers. Ik loop door naar de achtertuin, het getik van mijn hakken vult mijn oren. Dan zie ik daar Verona zitten en ik grijns. Zij was een van de weinige mensen die ik wel écht mocht hier en ik beschouw haar dan ook als een goede vriendin. 'Ronnieeee' zeg ik bijna zangerig en ik sla mijn arm om haar heen van achter. 'Hey.'

[ bericht aangepast op 27 maart 2018 - 22:12 ]

El Diablo.

27 maart 2018 - 23:03 Frisk is offline

Frisk 8318

⁕⁕⁕ MOLLY ROYAL ⁕⁕⁕
Is "Ugh" an emotion?

16 » Junior » Outsider » Buiten » Beau » Jurk

Het was niet lang genoeg zomer geweest. Als het aan Molly lag, werd het nooit meer herfst. Maar zelfs met al het geld dat plots op haar nieuwe bankrekening was gekomen, kon ze niet voorkomen dat ze weer naar school moest. Ze was met Sam een week terug naar België geweest, en het was fantastisch. Ook met haar andere broers had ze bonding moments gehad, zelfs met Reed. En dat maakte het allemaal moeilijker om naar dit hellegat terug te keren.
"Ik ben bang," had Stephan gemompeld tijdens de rit. Ik had niet echt meer kunnen doen dan hem tegen me aan te trekken. Ik wilde hem zeggen dat dat niet hoefde, maar ik was zelf bang. Iedereen deed al vervelend genoeg, maar nu het volbloed broertje van Reed op school arriveerde, wist ze niet goed hoe het zou escaleren. Zodra ze aankwamen, hadden ze het al zitten.
"Royal," hoorde ze achter zich. Ze perste haar lippen op elkaar en draaide zich langzaam om. Soms wilde ze Beau zeggen dat haar naam Molly was, gewoon Molly. Maar ze had niet genoeg rechtstreekse confrontaties met Beau gehad, om er ook echt alle moeite voor over te hebben. Ook nu hield ze gewoon haar mond en liet ze haar gezicht blank. Ze keek hem even recht aan, en richtte haar blik toen op de grond, ergens schuin achter hem.
"Ook een goedendag," mompelde ze, met misschien ergens toch een drup sarcasme in haar stem. Ze trok nog eens aan haar jurk, haar laatste houvast aan de heerlijke zomer. Ze draaide zich weer om en hielp Stephan uit de wagen.
"You've gotta be shitting me." Haar broertje kromp ineen en de angst sloeg haar om het hart. Hij ging dit nooit overleven, niet als Beau zich meteen op hem vast zou pinnen. Ze draaide zich weer om en perste haar lippen op elkaar. Het was tot nu toe gelukt om in de twee lange jaren dat ze hier zat, Beau niet tegen de haren in te strijken. De shit die ze had moeten slikken, was niet zo zwaar geweest en meer omwille van Reed, dan omwille van zijzelf. Ze kon zich nog wel wat langer inhouden, al was het maar voor Stephan.
"Dit is Reeds opvolger? Dit is de nieuwe Royal? Dit is een grap — niet waar? Molly, waar heb je deze zak botten vandaan?" lachte Beau. Molly trok even haar wenkbrauwen op, zo vaak noemde hij haar niet bij haar voornaam, en sloeg toen haar armen over de smalle schouders van haar broertje. Hij was inderdaad dun en schriel, en ook een paar centimeter kleiner dan zij. Maar ze wist ook dat hij gevoelig was, slim en een gouden hart had. Vooral dat laatste was voor haar genoeg om duizend keer meer bewondering voor Stephan te hebben, dan voor de lul die voor haar stond. En dat was ook waar ze aan dacht.
"Niemand is Reeds opvolger, Beau," antwoordde ze stilletjes. "Stephan is niet geïnteresseerd in die gestoorde spelletjes, en ik ook niet. Dat vertel ik je nu al jaren. Laat ons gewoon met rust en je zal ons niet eens opmerken."

Mijn brein breint zoals het breint.

28 maart 2018 - 12:16 Perseid is offline

Perseid 8184

☆ Candace Fairhaven ☆
Senior • The Candyshop • NPC's (Kevin • Great Hall • Outfit // shoes & fishnet

You're into drugs
and I'm into you
So maybe one day
I can be something you're addicted to

Niets is vandaag zo felgekleurd en opgewekt als de jongedame die met haar nieuwe coupe, brede glimlach en gevaarlijk hoge hakken het schoolgebouw binnenvalt als de eerste stralen zonneschijn na een ijzige winter. Op haar hielen gevolgd door haar iets minder vrolijke apprentice. De jongen die qua lengte niet opvallend veel scheelt met de kleine dame — komt schoorvoetend tot stilstand wanneer ze de befaamde tassencontrole naderen.
‘‘Hé, Olivier. Leuke zomer gehad in de Bahama's?’’
Om geen argwaan te wekken — spreekt ze de dichtstbijzijnde jongen aan die voor hen is gaan staan bij de controle. Waar hij uitgebreid begint op te scheppen over de privé feestjes en meiden die bij die wilde vakantie zijn komen kijken (whatever, ze heeft zijn hele social media avontuur stap voor stap kunnen volgen) ziet Candy haar kans schoon om Kevin een duw in de goede richting te geven.
‘‘Watch and learn, sweetie.’’
Kevin Marsmeyer — ja, dié Marsmeyer — kijkt met droge mond toe hoe ze haar handtas zonder enig morren afstaat aan de betreffende controleur. Ze wikkelt een roze lok om haar vinger, complimenteert de kleur van zijn das en binnen no time staat ze aan de andere kant: al waar de rest van haar koffers een mooie plek hebben gekregen. De felbauwe kleur ervan is haast niet te overzien.
‘‘M—maar de. . . Het spul. Waar heb je ze gelaten?’’
Sist Kevin bijna overspannen in haar oor wanneer ze enkele meters zijn doorgelopen. Candy's glimlach verraad niets als ze haar tas weer achteloos over haar schouder gooit en aanstalten maakt haar eigen koffers vervolgens richting haar slaapvertrek te rijden.
‘‘Kev — dit is het jaar dat je mijn geheimen gaat leren kennen.’’
Zijn wangen worden vuurrood bij de onheilspellende woorden, al herpakt hij zich enigszins wanneer mensen blijven komen en gaan om Candy te begroeten. Ze is wellicht niet van Koninklijke afstamming — maar binnen deze muren komt ze pretty damn close.

[ bericht aangepast op 28 maart 2018 - 12:32 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

28 maart 2018 - 16:27 Valkyria is offline

Valkyria 3960

MIDAS RYDELL

I'm here for a good time, not for a long time

Senior • The Wild One • Arriving • with Amara

“When am I not?” Ik lach zachtjes met haar en sla lichtjes haar hand weg als ze in mijn gezicht knijpt. Ze heeft een goed punt wel. Er zijn maar weinig dingen waarmee je Amara in de slechte zin kunt verrassen. Die meid heeft volgens mij een zesde zintuig.
"Al denk ik dat we meer over jouw shit moeten praten." Ik kijk een keer om me heen en zie dat beide meiden waar ze het, ongetwijfeld, over heeft alletwee niet zo danig ver van ons staan. Ik rol een keer met mijn ogen en besluit ons naar binnen toe te brengen, waar onze koffers staan, maar vooral weg van eventuele luistervinken.
"Ik zweer hé - Als je weer dezelfde fouten maakt, scheer ik je kaal." Het enge is, ik weet dat ze geen grapje maakt.
"Aw hell 'mara," mopper ik terwijl ik haar met gefronste wenkbrauwen aan kijk. "Ik heb nog niet eens de tijd gehad om domme dingen te doen en ik krijg er al een preek over. Shit, that's jus' plain wrong." Ik voel een steek door me heen gaan als mijn gedachten kort blijven hangen bij Carter. Ik weet dat het ijdele hoop is, maar ik wens dat de nieuwe regels dit jaar haar druggebruik een schroefje terug zullen draaien. Ik weet namelijk niet hoe lang mijn deal met Candy stand zal kunnen houden als Carter er achter komt wat ik gedaan heb. En dan durf ik niet eens na te denken wat Cassandra zal doen als aan het licht komt dat ik tegenover Amara mijn mond niet kunnen houden heb over onze regeling. Jeez, kan dat kind niet gewoon even van de aardbol af vallen? Dat zou alles zoveel makkelijker maken. Spawn of Satan.
Ik probeer het allemaal van me af te schudden, omdat het niet fair is tegenover Amara dat ik nu aan niet één, maar twee andere meiden tegelijk ga denken. Dit is quality tijd, voor zover die ons het komende jaar nog zal gegund worden.
"Je hebt niks in je koffer zitten toch?" vraag ik, een beetje bezorgd wanneer ik in de gaten krijg dat er wel degelijk controle is. Ik weet dat mijn eigen koffer clean is, mijn voorraad heb ik zojuist op de binnenplaats geparkeerd. Geen kant die weet dat ik bergplaats heb onder mijn zadel, die customisatie was een erg aangenaam cadeau van pap.

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

28 maart 2018 - 16:42 LordJohn is offline

LordJohn 10839

Francesca Zara Rossi

We can't all be princesses,
somebody has to clap when I go by.

'Hey, Cess,' zegt hij en ik grijns even naar hem. 'Trek dat leuke jurkje maar snel uit. Binnen no-time wandelen we rond in die achterlijke uniforms.' Ik snuif een keer en ik volg zijn blik naar een brave eerstejaars.
'Ik geniet van elke minuut waarin ik niet in die outfit rondloop,' lach ik hem toe en ik zak dan aan de tafel neer. Kort richt ik mijn aandacht op de nieuwe directeur die rondloopt en met enkele studenten een praatje maakt. Ik zag hem net weglopen bij Link, dus ik weet niet of hij nog terug zal komen om ook mij te leren kennen.
'Hoe was je vakantie, princess?' vraagt Link me en die vraag zorgt ervoor dat ik mijn ogen weer op hem richt en ik glimlach.
'Het was fijn weer even thuis te zijn,' merk ik op. 'En om in Italië te zijn en Italiaans te spreken,' voeg ik eraan toe en ik grinnik. Het weer in Europa was heerlijk en we hebben anderhalve maand alleen maar zon gehad, vrijwel geen regen. Een kleine glimlach verschijnt rond mijn lippen. Ik vind Italië veel leuker dan de Verenigde Staten, maar ik denk niet dat ik daar ooit zal gaan wonen, zeker niet als ik van dansen mijn beroep wil maken. Daar is Amerika toch de beste plaats voor. 'En jouw vakantie?' vraag ik hem vervolgens. Link is een van mijn beste vrienden hier op school en ik kan het heel goed met hem vinden. Ergens ben ik blij dat dit mijn laatste jaar hier is, maar aan de andere kant zal ik mijn vrienden en vriendinnen echt gaan missen.

17 — senior — the princess — outfit — the great hall — Link

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

28 maart 2018 - 16:48 Syaoran is online

Syaoran 12964

-- Mine.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

28 maart 2018 - 17:06 Aynur is offline

Aynur 2380

C A R T E R A I N S W O R T H

Junior ~ The Siren ~ Just Arrived / Front Yard ~ Outfit ~ W. Finn and GARYYY

De regenboogkleurige deken die was bevestigd over het paard danste voor mijn ogen. Deze moest in dichtknijpen om geen migraineaanval te krijgen, dus gooide ik het over een andere boeg door mijn aandacht te verleggen naar Finn, de jongeman waarbij het paard hoorde als ik het goed herinnerde. Echter leek het paard jaloers te zijn en begon hij aan mijn haar te knabbelen. Ik gromde enigszins en probeerde mijn haar buiten zijn bereik te houden.
Om alles nog erger te maken, stootte het paard met zijn hoofd tegen het mijne waarna hij compleet met zichzelf in zijn nopjes leek. Hij leek zelfs trots toen hij zijn aandacht naar zijn baasje verplaatste en luid hinnikte. Ook Finn had een lach op zijn gezicht, een charmante welteverstaan, en het enige wat ik eruit kreeg van een lag van een boer met kiespijn.
“En bedankt he,” zei ik nukkig. Ik rimpelde mijn neus en vergrootte de afstand tussen het paard en mij. “Jij bent degene die zijn persoonlijke ruimte binnendrong, niet andersom,” was zijn gevatte antwoord. Mijn wenkbrauwen schoten de lucht in.
“Hé!” klonk het verwijtend uit mijn mond, al moest ook ik lachen. Of dat van de drugs kwam die zo langzamerhand zijn uitwerking begon te verliezen of omdat hij nou zo grappig was, viel nog te betwisten. “Ik was niet degene die vroeg om een knalharde voorhoofdszoen. Ik heb echt een hard hoofd in onze toekomstige relatie,” grapte ik. Ik wist dat mijn pun heel slecht was, maar ik was te ver van de wereld om me daar druk over te maken. Om eerlijk te zijn vond ik het al knap dat ik hier stond te socializen terwijl Midas samen met Amara een paar passen verderop stonden te praten.
Even verloor ik mezelf in hun aanblik totdat Gary’s – eh – Finn’s stem me weer op aarde schopte. “Dus, nog plannen? Of alleen niet falen?” De glimlach gleed van mijn gezicht. “Ik ben een Ainsworth. Falen staat niet in mijn woordenboek, vriend.” De woorden die eigenlijk trots hadden moeten klinken, waren nu somber en bedroefd. Met het grijpen naar de drugs had ik al laten zien dat ik faalde en mijn relatie met Midas onderstreepte dit feit alleen maar. Echter moest ik de schijn ophouden dat ik alles aankon. Ik was onverwoestbaar, dat was wat ik mezelf voorhield. Zelfs wanneer ik verdronk in mijn stroom van emoties waren er altijd pillen binnen handbereik. Ik zou het wel overleven.
Vlug gooide ik het gesprek over een andere boeg. Vloeiend liet ik het gesprek weer naar Finn terugdraaien. “Doe je intensief aan paardensport of heb je hem alleen maar voor gezelschap en af en toe een bosritje?” Mijn glimlach liet blijken dat ik oprecht geïnteresseerd in hem was, een lachje dat ik de afgelopen 6 maanden geperfectioneerd had. Het was immers zowel mijn verdediging als mijn aanval, bedoeld om één speciaal persoon ten val te brengen zoals hij mij van grote hoogte naar beneden had getrapt.

[ bericht aangepast op 28 maart 2018 - 19:21 ]

I have seen my own sun darkened

Index RPG Actieve Topics Zoek