{ Shadowhunters • A new army rises } • 250 • Speeltopic - Speeltopics

13 maart 2018 - 10:09 Blodreina is offline

S h a d o w h u n t e r s - A n e w a r m y r i s e s

Het verhaal:
Shadowhunters, ook wel bekend als de Nephilim, zijn een geheimzinnig ras van wezens die de mens geboren met engelachtige bloed. Zij zijn de aangewezen krijgers op Aarde van de Engel Raziel. Ze zijn speciaal aangesteld om te controleren en voorzitten van de Shadow World, evenals over de demonen en Downworlders die het bewonen. Zij hebben de demonische krachten sterk zijn voor zowel uitgevochten over de spanwijdte van een duizend jaar, het creëren van hun eigen cultuur en beschaving in de menselijke samenleving. Hun mandaat is om de vrede in de schaduwwereld houden en verborgen te houden uit de alledaagse wereld, terwijl de bescherming van de bewoners van beide werelden. Er is een kleine groep shadowhunters die deze wereld veiligstelt en vele avonturen beleefd naast hun dagelijkse zorgen die ze moeten bevechten. Nu wordt er roet in het eten gegooid, omdat Valentijn, een grote tegenstander van de Shadowhunters, uit is gebroken uit Idris. Idris is de hoofdstad van de Shadow world en een man als Valentijn kan voor grote problemen zorgen in een stad als Idris..

Regels
• De gebruikelijke regels van Quizlet
• Hou je aan het limiet van 250 woorden (mag ook meer zijn)
• Je hebt maximaal 5 dagen om je rol in te leveren. (Deze regel is er zodat mensen er niet te lang over doen)
• Bestuur de rol van een ander niet tenzij je toestemming hebt. Vermeldt dit ook onderaan je post i.v.m. verwarring
• Ga geen ruzie maken. Ik haat ruzie en als je iemand niet mag, prima, maar vecht dat lekker in een dm uit ofzo.
• Maar natuurlijk boven dat alles, heb veel plezier!

Rollen
Downworlders:
Meiden
•
•
•

Jongens
• Kelly Antonio Branwell • 20 jaar. • Ricciardo • {Page 2}
• Magnus Bane • +400 jaar • Winona • {Page 2}
•

Shadowhunters
Meiden
• Devana Avalynn Verlac • 18 jaar • OneHeda • {Page 2}
• Clarissa Adele Fray/ Fairchild/ Morgenstern • 18 jaar • IrishNialler • {Page 1}
• Eliana Vittoria Howard • 17 jaar • DarkOne • {Page 2}

Jongens
• Valentine Morgenstern • 39 jaar • DarkOne • {Page 1}
• Jace Wayland/ Herondale/ Morgenstern •18 jaar • Necessity • {Page 2}
•

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

13 maart 2018 - 10:34 Necessity is offline

Necessity 5622

mt ^^

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

13 maart 2018 - 11:19 Blodreina is offline

Blodreina 2351

Necessity schreef:
mt ^^

Yayyy

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

13 maart 2018 - 15:57 Kiramman is offline

Kiramman 12021

MT.

kindness is never a burden.

13 maart 2018 - 16:03 KIaus is offline

KIaus 21035

Bowties were never Cooler

13 maart 2018 - 17:20 IrishNialler is offline

IrishNialler 30377

Change is for weirdos ~ Niall Horan

13 maart 2018 - 18:52 KIaus is offline

KIaus 21035

Alexander Gideon Lightwood
20 || Shadowhunter || Head of the Institute || Why does everyone feel the need to disturb my moping? || Alone -> Jace

5 minuten rust, dat was alles wat ik zocht, maar nee, zelfs dat was te veel gevraagd. Ik had even tijd nodig om mezelf weer te herpakken, maar een gesloten deur betekende blijkbaar niets hier in het Institute. Ik was dan wel het hoofd, maar was een beetje privacy te veel gevraagd? Nu moest ik zeggen dat het dit keer geen loos alarm was, maar ze hadden in elk geval kunnen kloppen. Ik was de laatste dagen, weken misschien zelfs, niet heel helder geweest. Sinds mijn ontmoeting met Magnus, speelde er van alles door mijn hoofd waar ik geen grip op kon krijgen. Ik had al alles geprobeerd: trainen tot ik erbij neerviel, runes, medicijnen... Ik had zelfs Jace me knock-out laten slaan, maar niets leek de Warlock uit mijn hoofd te krijgen, en mijn blonde Parabatai trouwens ook niet. Ik was aan het einde van mijn kunnen en het dreef me eerlijk gezegd heel hard naar het verliezen van mijn gezond verstand. Toch zou misschien een missie mijn hoofd er in elk geval even af kunnen houden. Ik wreef driftig de tranen van verwarring uit mijn ogen en stond op. Niemand mocht weten dat ik hier had zitten janken. Mensen keken naar me voor stabiliteit en leiderschap, niet voor een klein zwak kind. Ik stond op en pakte de stapel papieren van mijn dressoir die daar waren neergelegd. Hopelijk stond er een beginpunt in, maar met Valentine wist ik wel beter dan erop te hopen. Ik liep de gang op, zonder echt na te denken dat ik op mijn blote voeten rondliep in een joggingsbroek en een oud t-shirt. Het stond maar weinig in de map, alsof iemand express informatie achterhield. Normaal zou het plan van aanpak betekenen om na te gaan of er magie was gebruikt om informatie te verdoezelen, maar ik was echt niet klaar om Magnus onder ogen te komen, dus ik hoopte maar dat iemand anders een ander idee had. Ik stopte uiteindelijk bij Jace' kamer na lang de gang op en neer te hebben gelopen, terwijl ik de papieren aan het lezen was. Ik klopte en stapte een seconde later de kamer binnen zonder echt op te letten. "Jace. Heb je dit al gelezen?" Mijn stem kraakte, maar ik hoopte dat hij het niet zou merken. "Ik weet dat je niet van lezen houd, maar er is iets heel raars aan de gang... Raar en mogelijk heel gevaarlijk." zei ik voor ik pas echt opkeek van de papieren om hem aan te kunnen kijken.

I'm so deep into the closet they crowned me king of Narnia

[ bericht aangepast op 20 maart 2018 - 10:48 ]

Bowties were never Cooler

13 maart 2018 - 21:40 Blodreina is offline

Blodreina 2351

D e v a n a A v a l y n n V e r l a c
Serpent whip || 18 years || Bold and stubborn || Alone, in the training center

Ik ben al vroeg wakker. De zon schijnt laag door mijn slaapkamerraam en ik knipper even om te wennen aan het felle licht. Ik frons en vraag mezelf af waarom ik nu al zo vroeg wakker ben. Waarschijnlijk omdat ik hier nog steeds moet wennen of gewoon omdat mijn lichaam eens uitgerust was. In Idris ben ik nooit een goede slaper geweest en nu ineens valt het mee. Ik schud mezelf uit mijn gedachtes. Het is tijd om te trainen, niet om terug te denken aan een vorige periode. Ik kleed mezelf snel om in een simpele train-outfit.

Ik vertrek naar de hal en loop langs de jongens Alec en Jace. Tenminste dat is wat ik van mensen heb gehoord dat het hun namen waren. Ik was nog niet officieel voorgesteld aan de mensen in het instituut en ik heb ook geen idee wanneer dat gaat komen. Het enige wat ik wel weet, is dat ze allebei super-cuties zijn. Alweer moet ik mezelf uit mijn gedachtes werken en ik vertrek naar de plek waarvan ik weet dat ik daar rustig kan trainen. Ik pak een Seraph Blade om deze maar weer eens onder de knie de krijgen. Zodra ik er een aanraak, licht deze op en een grijns vormt op mijn gezicht. Ik zet de dingen die ik nodig heb klaar en begin dan aan mijn training. Het zweet gutst van mijn lichaam door de kracht die ik zet in mijn acties. Ik voel hoe de spieren van mijn middel zich aanspannen en echt aan het werk zijn bij elke draai die ik maak. Dit ontspant mij om een of andere manier en ik merk hoe mijn hoofd leeg word. Even niet denken aan Idris of de rottige periode waar ik doorheen ben gegaan. Al die transport en verhuizingen. Ik ben er nu wel klaar mee en als ik dat denk, woelt er weer woede in mij op. Woede voor mijn vader dat hij mij zo in de steek kon laten. Woede voor mijn moeder dat ze me zo probeert in te palmen en me zo in de steek laat om mijn vader te zoeken. Bijna iedereen weet wel dat mijn vader weg is gegaan met een van de hoofdvrouwen in Beijing Instituut. Met al die woede in mij, steek ik de Blade in de pop van stro die voor mij staat. Grote plukken stro vallen op de grond en ik plof hijgend neer op de grond, starend naar de plukken die uit de pop vallen.

"I won't give up, not now and never will. The serpent in me will never rest."

[ bericht aangepast op 13 maart 2018 - 21:45 ]

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

14 maart 2018 - 16:12 IrishNialler is offline

IrishNialler 30377

Clarissa Adele Fray

Moe rek ik mij uit in het grote, nog altijd wat onbekende bed. Ik was nog niet zo heel lang in het Instituut en ik wist het nog altijd voor elkaar te krijgen om er verdwaald te raken als ik ergens naar op pad ging. Al was dat misschien gewoon mijn eigen onoplettendheid en lompheid, dat kon ook nog. Ik zucht even diep en ik sta lui op om mijn gordijnen open te doen. Ik zie dat de zon schijnt wat mij laat glimlachen. Ik had inmiddels al wat beter beeld bij de Shadowworld en wat het allemaal inhield maar nog lang niet alles begreep ik. Ik ruil mijn pyjama om voor een simpele, donkere skinny jeans en doe er een shirtje op aan die mijn slanke figuur wat verbergt. Ik doe gauw laarsjes aan en mijn haar laat ik voor wat het is. Ik besluit om eerst ergens eten te gaan zoeken voor ik mijn tanden ga poetsen. Ik pak mijn tekenblok, mijn tekenpotloden en mijn oortjes en stop mijn mobiel in mijn zak. Daar ging ik op weg naar de gang in de hoop alles in 1 keer te kunnen vinden en anders zou ik ergens neer ploffen en wat tekenen tot ik iemand tegen kwam. Dwalend loop ik door de bruine gangen van de Instituut die er eigenlijk allemaal hetzelfde uit zien naar mijn mening. Ik slaak weer even een zucht als ik besef dat ik de keuken toch niet zal gaan vinden en vind een flinke raam met een bankje erbij. Ik ga zitten op het bankje en ik stop mijn rode krullende lokken achter mijn oor en doe de oortjes in mijn telefoon. Ik zoek een rustig nummer op en zet hem aan en ik kijk naar de tuin die prachtig was. Ontspannen begin ik de tuin na te tekenen op mijn blok terwijl de muziek vrij hard door mijn oortjes schalt.

[ bericht aangepast op 14 maart 2018 - 16:13 ]

Change is for weirdos ~ Niall Horan

14 maart 2018 - 20:26 Necessity is offline

Necessity 5622

JACE
18 years – Shadowhunter

They made me into a weapon and told me to find peace.

Het was alsof de afgelopen weken een soort rare droom waren geweest voor Jace. Zij zorgvuldig opgebouwde leven was volledig uiteen gevallen, en de enige die hij de schuld hiervan kon geven was hijzelf. Had hij daadwerkelijk gedacht dat hij zich kon openstellen voor Clary? Dat ze misschien zelfs iets van een relatie zouden kunnen hebben? Ja. En dat was dom geweest. Dom en naïef. Wist hij niet meer wat hij van zijn vader had geleerd? To love is to destroy and to be loved is to be the one destroyed. En wat had hij gedaan? Juist.
Alsof de ontdekking dat Clary van alle mensen op deze wereld zijn zus was nog niet erg genoeg was, kwam daar ook nog eens bovenop dat zijn vader al die jaren tegen hem had gelogen. Hij was niet gestorven. Hij was niet Michael Wayland. Hij was Valentine.
Na die ontdekking was het Instituut hem anders gaan behandelen. Met Alec aan het hoofd verandere er qua positie weinig voor Jace, maar dat zou anders zijn geweest als Alec zijn Parabatai niet geweest was. Mensen leken geen informatie meer met hem te willen delen, leken hem te willen vermijden. Alsof hij giftig was. En misschien ben ik dat ook wel.
Zelfs voor Alec binnen kwam, wist Jace dat het Alec moest zijn aanklopte. Wie anders zou hem op zij n kamer komen opzeken? “Jace. Heb je dit al gelezen?” Als Alec’ stem al wat vreemd klonk, wijdde Jace dat aan zijn eigen opletten, wat niet erg goed was o het moment. Hij was te druk bezig met andere dingen, zoals bedenken hoe hij zijn vader kon vinden. Hij had zich gewoon dingen ingebeeld. Al nachten niet slapen hielp niet.
“Ik weet dat je niet van lezen houdt, maar er is iets heel raars aan de gang… Raar en mogelijk heel gevaarlijk.” Zijn Parabatai klonk serieus. Hij klonk dat altijd, maar ditmaal was het met een extra verborgen ondertoon. Het zorgde er in elk geval voor dat Jace opstond. Hij liep naar Alec toe om over zijn schouder mee te lezen van de papieren.
“Wat is er aan de hand?” vroeg hij. Hij dwong alle gedachten over Clary en die leugens waarin hij geleefd had naar een plekje achterin in zijn hoofd. Nu de Kloof in oorlog met Valentine was – al noemden ze het zelf nog niet zo – was alles wat ‘raar en mogelijk gevaarlijk’ was, een reden tot grote bezorgdheid. Hij kon zich nu niet laten afleiden.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

15 maart 2018 - 19:16 KIaus is offline

KIaus 21035

Alexander Gideon Lightwood
20 || Shadowhunter || Head of the Institute || Why does everything always go wrong at the DAMN EXACT SAME TIME?! || Jace -> Devana

Jace was verre van zijn oplettende zelf. Alleen al dat hij niet aanvoelde dat ik slecht in mijn vel zat, en het feit dat hij pas best laat reageerde op mijn aanwezigheid, was niet zoals ik hem kende. Daarbij was dat nare gevoel in mijn lijf niet alleen afkomstig van mij. We zaten allebei in zwaar weer, emotioneel en mentaal gezien, en dat versterkte het van de ander. Ik wist dat hij ermee zat dat hij Clary's broer was, het meisje op wie hij was gevallen, jammer genoeg. Ik mocht haar niet door de problemen die ze met zich meebracht en dubbel door het feit dat Jace meer oog had voor haar dan voor mij. Toch moest ik het van me af zetten. Dat is wat Shadowhunters doen, en wat ook hij zou moeten doen, zelfs al was hij de broer van zijn grote liefde, en de zoon van een van de grootste schurken in de Shadowhunter geschiedenis. Ik kende Jace langer van vandaag, en hij was een goed mens, zijn genen veranderen daar niets aan, al wist ik niet of hij er ook zo over dacht. Uiteindelijk liep hij dan toch naar me toe en keek over mijn schouder. Echt lezen deed hij duidelijk niet, door zijn vraag die snel volgde. "Valentine is ontsnapt uit de gevangenis in Idris. Ze weten niet of hij daar nog is, of dat hij ergens anders heen is gegaan, maar er zijn geen tekenen van portalen. Ze hebben dan ook verboden erheen te komen, omdat ze de kans te groot vinden dat Valentine precies dat moment zou kunnen gebruiken om volledig te verdwijnen. Voor nu is onze taak om hier de wacht te houden, voor het geval het hem toch is gelukt te ontsnappen." Ik keek Jace even in zijn ogen aan, iets waar ik meteen spijt van kreeg door de gevoelens van verwarring die de bekende aanblik met zich mee bracht. "Ik snap dat dit moeilijk is, maar ik heb je niet voor niets niet uit het veld gehaald. Wie je ouders zijn, bepaald niet wie je bent. Je bent nog steeds dezelfde Jace als hiervoor, en als je bij een familie hoort, dan is het bij die van ons: Lightwood." Ik hoorde plots een bekend scheurend geluid van buiten komen. "Verdomme Max" Ik draaide me al naar de deur. "Lees het en maak je klaar om te gaan. Het is code rood. Geen paniek, wel volledige lockdown inclusief scans voor iedereen die in en uit het Institute gaat. Ik wil 100% zeker weten wat er gaande is in de stad, wie daarbij betrokken is, en wie zich waar begeeft. Je weet wat te doen, en iedereen die niet luistert stuur je direct naar mij." Met die woorden gooide ik hem de folder met papieren toe en stormde de kamer uit richting de trainingszaal. Zonder echt te kijken stormde ik die binnen. "Hoe vaak moeten mama en ik het nog zeggen, Max? Geen wapens op de stropoppen en niet Jace's wapens gebruiken zonder te vragen. Daar zijn de rubberen voor en op stele..." Ik stopte halverwege mijn zin toen ik zag dat niet mijn broertje, maar een van de nieuwste aanwinsten van het Institute. Ik kende en vertrouwde haar nog niet helemaal, maar Izzy leek haar aardig te vinden, dus meestal was ik niet echt hard tegen haar. "Ow, sorry. Ik dacht dat mijn broertje weer een van zijn opstandige buien had. Het was niet de bedoeling om zo op je te mopperen." Ik haalde een hand door mijn haren en stak de ander naar haar uit om haar omhoog te helpen. "Maar het geldt eigenlijk ook voor jou. De stropoppen zijn voor hand-to-hand, de rubberen voor wapens. Zo gaan ze ook wat langer mee." Ik gaf haar een klein halfslachtig glimlachje terwijl ik keek hoe de pop er compleet vernacheld bij stond. "Maar nu is het tijd om die training in het veld te gebruiken." Het liefst stuurde ik geen Shadowhunters het veld in, die hier pas zo kort waren, maar ik had geen andere keus. Zelfs kleine Max had moeten gaan, als zijn Rune Ceremony al had gehad. "Maak je klaar en kom zo snel mogelijk naar het Ops centre." zei ik nog tegen haar. Ik merkte nu pas dat ik niet eens echt toonbaar was en er waarschijnlijk uitzag als een weerwolf die net z'n eerste transformatie had doorstaan. Ik moest zo echt nog omkleden voor het inlichten van het hele Institute, anders was ik echt nog maanden lang het lachertje hier en in Idris.

I'm so deep into the closet they crowned me king of Narnia

[ bericht aangepast op 20 maart 2018 - 10:47 ]

Bowties were never Cooler

19 maart 2018 - 15:59 Necessity is offline

Necessity 5622

JACE
18 years – Shadowhunter

They made me into a weapon and told me to find peace.

De woorden van Alec maakten Jace bui absoluut niet beter. In tegendeel. “Valentine is ontsnapt uit de gevangenis in Idris. Ze weten niet of hij daar nog is, of dat hij ergens anders heen is gegaan, maar er zijn geen tekenen van portalen. Ze hebben dan ook verboden erheen te komen, omdat ze de kans te groot vinden dat Valentine precies dat moment zou kunnen gebruiken om volledig te verdwijnen. Voor nu is onze taak om hier de wacht te houden, voor het geval het hem toch is gelukt te ontsnappen.” Waren ze echt bang dat hij dat moment zou gebruiken om ervan door te gaan? Of dat ‘iemand’ hem zou komen helpen?
Alec keek Jace aan, en Jace wenste dat hij hem niet aangekeken had. Alec kende hem beter dan wie dan ook, en wist maar al te goed af te lezen hoe hij zich voelde, zoals zijn vervolg wel liet merken. Hij was een Lightwood volgens Alec. Hoewel het hem diep vanbinnen wel raakte om dat zo te horen, wist hij ergens dat het niet waar was. Toch knikte hij dankbaar naar Alec. Net toen hij zijn mond wilde openen om op de gebeurtenissen en de peptalk te reageren, klonk er een scheurend geluid. “Verdomme Max,” zei Alec, waarna hij zich met de laatste instructies omdraaide om alles te redden uit de klauwen van zijn kleine broertje.
Met een soepele beweging ving Jace de map die hem toegegooid werd en al lezend verliet hij ook de kamer om in tegenovergestelde richting van Alec te gaan. Zolang Alec hem niet uit zijn functie haalde – en hij had net redelijk duidelijk gemaakt dat dat ondanks alles nog niet zou gebeuren. Het was alleen wachten tot de Kloof zelf met andere orders zou komen – had Jace een belangrijke positie in het Institute. Nu Alec druk was, was het dus zijn taak om te zorgen dat alles in lockdown zou gaan.
Hij blafte wat bevelen naar de mensen die hij tegenkwam. Waar eerder hij meteen zou zijn gehoorzaamd, leken de meesten toch wat langzamer te reageren, hem net iets sceptischer aan te kijken. Of verbeeldde hij zich dat maar?
Zijn blik bleef hangen op een haast onbelangrijk lijkend deel in de papieren. Meerdere doden – mundanes – op meerdere plekken, precies op het moment dat Valentine ontsnapt was. Hoewel het natuurlijk toeval kon zijn, wist Jace maar al te goed dat Valentine niet onderschat mocht worden. Het kon ook iets vreemds zijn.
Hij pakte zijn telefoon. ‘Kan je naar het Institute komen? We hebben je mening nodig,’ typte hij. Hij was misschien geen expert op dit gebied, maar Magnus wel. Misschien wist hij hier iets over te vertellen.
Net toen hij op verzenden drukte, liep hij langs Clary.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

19 maart 2018 - 16:42 IrishNialler is offline

IrishNialler 30377

Clarissa Adele Fray

In alle rust en luisterend naar de muziek op mijn telefoon ben ik de omgeving uit het raam aan het natekenen op mijn tekenblok. Omdat ik nog geen runeceremonie had gehad en ook niet zo veel training zat ik hier hele dagen te niksen. Ik mocht niets doen en ik was van veel dingen niet op de hoogte gezien ik de dochter van Valentine was en nog vrij nieuw was. Ik had het idee dat ik niet geheel vertrouwd werd en dat gevoel was vooral sterk met Alec. Hij had iets tegen mij en ik had totaal geen idee waar het aan lag. Als ik hem zag probeerde ik altijd vriendelijk te zijn zoals bij iedereen. Ik mocht hem wel, hij was aardig maar vriendschap moest van twee kanten komen. Toen we nog samen waren trainde ik regelmatig met Jace maar sinds we te horen kregen dat we broer en zus zijn is dat gestopt. Het was nogal raar als we samen waren. We waren broer en zus maar we hadden wel gezoend en bijna meer dan dat gedaan. Ik schud even mijn hoofd en focus mij weer op mijn tekening en met mijn wat grijs gekleurde vingertoppen wrijf ik over het papier zodat het grijs wat lichter werd. Ik bekijk mijn tekening en ik vind hem goed. Ik stop de muziek en trek de oortjes uit en ik stop de potloden terug in mijn etui. Ik hoor voetstappen en ik kijk even om en ik zie Jace. Zwakjes glimlach ik naar hem. 'Hey hoe gaat het?" Vraag ik hem zacht. 'Kunnen we misschien praten nu of zo meteen' zeg ik hem vragend. Hij had mij al die tijd al weten te ontlopen en gezien ik het hier als doolhof zag was dat niet zo heel erg moeilijk. Ik wilde met hem praten, we wisten niet dat we familie waren. We konden er beide niets aan doen. 'En uhm wil je mij de weg wijzen naar de keuken' vraag ik en kleur lichtjes rood van schaamte. Nu ik het over de keuken kreeg, kwam de honger weer opzetten.

[ bericht aangepast op 19 maart 2018 - 16:51 ]

Change is for weirdos ~ Niall Horan

19 maart 2018 - 23:49 Kiramman is offline

Kiramman 12021

MAGNUS BANE
• HIGH WARLOCK OF BROOKLYN •

. . .

One can give up many things for love,
but one should not give up oneself.

Met een zucht liet Magnus zich vallen op de luxueuze sofa in zijn appartement. In zijn ene hand had hij een glas whiskey, in zijn andere een mundane mobiele telefoon. Het was al een lange dag geweest voor de High Warlock en de zon was nog niet eens onder, wat wilde zeggen dat hij nog niet kon rusten. Sinds het nieuws dat Valentine uit Idris was gebroken, de oren van de Downworlders had bereikt, had Magnus nog niks anders gedaan dan portalen openen en clan- en packleaders ontmoeten. Hij had amper de tijd gehad om te eten. Dat de Downworld in rep en roer stond was waarschijnlijk een understatement en voor de één of andere reden werden alle antwoorden bij hem gezocht. De Weerwolven vroegen hoe het kwam, de Vampieren wilden weten waar Valentine nu was, en de hele Downworld samen wilde weten waarom Mundanes bij bosjes dood vielen?
Magnus nam een grote slok van zijn whiskey en masseerde met zijn andere hand de drukpunten in zijn nek. Hij had nood aan een Faerie-massage en maakte een mentale notitie in zijn hoofd om daar het komende weekend een afspraak voor te maken. Magnus sloot zijn ogen en liet alle informatie van die dag even door zijn hoofd stromen, maar hij had nog niks gehoord van de Shadowhunters dus kon hij nog nergens een touwtje aan vastknopen.
Dat veranderde echter wanneer hij net zijn ogen sloot om een welverdiend dutje te doen, maar in plaats daarvan wakker schrok bij het rinkelen en trillen van zijn telefoon. Zijn scherm liet hem weten dat hij een bericht had van 'De Blonde Lightwood', aka Jace Lightwood, of, als Magnus de laatste roddels moest geloven, Jace Morgenstern. Kan je naar het Institute komen? We hebben je mening nodig. Kort en bondig, zoals de Shadowhunters altijd waren. Maar Magnus wachtte al de hele dag op een uitnodiging van het Instituut en het liefst had hij deze nog gekregen van de donkerharige en blauwogige Lightwood, maar als Head of the Institute had Magnus' laatste vlam waarschijnlijk belangrijkere zaken te doen. Desalniettemin dronk Magnus de laatste restjes van zijn whiskey leeg en opende een Portaal naar het Instituut.

Zoals te verwachten viel, verkeerde het Instituut in een staat van lockdown toen de Warlock arriveerde. Hij moest door twee verschillende beveiligingscontroles – gefouilleerd door zeer norse Shadowhunters – vooraleer hij daadwerkelijk binnen was. Tijd om zich beledigd te voelen, kreeg hij niet, want hij spotte meteen de bekende donkere haren van Alexander Lightwoord.
Magnus werd bij de arm gegrepen door één van de Shadowhunters. 'Heeft u een afspraak, meneer ...?' Hij liet zijn ogen even afkeurend over Magnus' gezicht en lichaam glijden. Met een klein handgebaar zorgde Magnus ervoor dat de Shadowhunter hem meteen losliet en een aantal stappen naar achteren werd geduwd. De hele magische handeling was niet zo agressief bedoeld als de Shadowhunter het opnam, maar toch besloot Magnus dat het tijd was om verder te gaan. "Magnus Bane," antwoordde hij met een geforceerde glimlach. "Als u me wilt excuseren." Hij gaf de Shadowhunter de tijd niet om te reageren, maar baande zich met grote stappen een weg door de verschillende aanwezigen tot hij zich schuin achter Alec bevond.
'Er mag best gewerkt worden aan je ontvangstcomité,' sprak hij kalm en duidelijk. 'Het laat nog wel het een en ander te wensen over.'

kindness is never a burden.

23 maart 2018 - 17:01 Necessity is offline

Necessity 5622

JACE
18 years – Shadowhunter

They made me into a weapon and told me to find peace.

Ongemerkt doorlopen en doen alsof hij Clary niet gezien had, zat er voor Jace niet in. Het was wel zijn plan geweest maar de roodharige dame keek op en glimlachte. Heel even leken zijn ingewanden een soort salto te willen doen, maar dat drukte hij snel weg. Ze was zijn zus, verdomme!
“Hey hoe gaat het? Kunnen we misschien praten nu of zo meteen?” Hoewel Jace ook wel wist dat hij haar niet eeuwig kon ontlopen, was dat wel wat hij tot nu toe gedaan had. Hij had het graag nog wat langer gedaan en dit gesprek nog wat langer uitgesteld, maar ooit moest het ervan komen. Hij kon wel blijven rennen als een lafaard en een zwakkeling. Maar hij was niet zwak. Hij kon niet zwak zijn. Dat had zijn vader – correctie: hun vader – hem wel geleerd.
“En uhm wil je mij de weg wijzen naar de keuken?”
“Loop maar mee,” antwoordde hij haar. Het klonk misschien wat botter dan gepland. Hij wist dat hij sowieso langs de keuken zou komen en even snel iets meepikken voor hij het veld ingestuurd zou worden – als hij dat zou worden – zou zeker geen slecht idee zijn. Zolang Izzy het niet gemaakt had dan.
Hij wilde haar zeggen dat nu niet het juiste moment was om te praten. Dat alles momenteel in rep en roer was en dat hij te druk was. Dat de wereld in chaos onder aan het gaan was en dat hij zich bezig moest houden met belangrijke zaken. Hij deed het niet. Het zou weer het zoveelste excuus zijn, hoe aanlokkelijk het ook klonk. In plaats daarvan hield hij zijn pas iets in – zodat Clary naast hem kon komen lopen – en keek haar aan. “Wat wil je zeggen?”

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

23 maart 2018 - 18:32 IrishNialler is offline

IrishNialler 30377

Clary Fray

Aan Jace zijn houding te merken had ik vrij snel door dat hij van plan was om mij weer te ontwijken. Maar iets in hem leek het nu niet te doen. Op de vraag hoe het met hem ging gaf hij geen antwoord, iets wat Clary bezorgd maakte. Ondanks dat ze nu broer en zus waren hield ze nog van hem en natuurlijk als zus wilde ze dat hij gelukkig en blij was. Jace gaf haar aan dat ze mee kon lopen maar het klonk behoorlijk bot waardoor ze begon te twijfelen of dit echt wel zo handig was. Aan de andere kant wilde ze het gewoon uit praten met hem, ze hield er niet van als er iemand boos op haar was door iets waar hij of zij niets aan kon doen. Dat was nu het geval ook. Het was ook ergens Clary haar zwakste kant maar dat hield haar menselijk. Clary zag ook dat Jace haar iets wilde zeggen maar dat hij zich inhield. Jace vertraagd zijn tempo zodat ik iets minder grote passen hoefde te nemen zonder achter hem te blijven. Jace was een stuk groter en was gewend om stevig door te lopen. Clary daarin tegen had hakken aan, weliswaar lage, maar ze was al niet zo heel erg handig dus het was voor haar een opgave om hier niet heel gênant ergens onderuit te gaan. 'Wat wil je zeggen?" Vraagt zijn hese stem en Clary smelt even weg. Hun ogen kruisen elkaar en ze voelt zich gelijk wat ongemakkelijk. 'Ik ik wil het hebben over ons' zegt ze dan en slikt. 'Het is gek omdat we verliefd waren, dat geef ik toe' zegt ze hem zacht. 'Maar we wisten het niet Jace. Ik wil nu gewoon niets liever dan een band met je krijgen als broer en zus. Ik heb altijd gedroomd van een oudere broer' zegt ze hem en kijkt hem even aan. Clary keek even rond en zag dat ze in de richting van de keuken kwamen en probeerde de omgeving te scannen en op te slaan in haar hoofd.

[ bericht aangepast op 23 maart 2018 - 18:33 ]

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Index RPG Actieve Topics Zoek