Oef, meid, ik voel je. Een paar maanden geleden was ik op een 'how to write a novel'-cursus, met mijn eerste versie van mijn boek al helemaal af, toen ik ongeveer het schema van Marie onder mijn neus kreeg van de docent en ik voor de rest van de dag met mijn handen in het haar zat, omdat ik me realiseerde dat ik geen werkend plot had. At all. Ik had een heel boek zonder plot - probeer je daar nog maar eens uit te werken.
Maar het werkt wel! Wat voor mij heel erg hielp, was voor mezelf kinderverhaaltjes te schrijven met de simpelste versie van dat plotschema: uiteenzetting (het begin, de plek waar je een beetje kennismaakt met de hoofdpersoon), de 'call to adventure' (iets wat de hoofdpersoon uit zijn/haar comfort zone haalt, wordt in eerste instantie vaak afgewezen in veel boeken, maar soms ook niet), de 'point of no return' (de hoofdpersoon doet iets waardoor hij/zij weet dat het plekje waar hij/zij vandaan kwam in de uiteenzetting geen optie meer is om naar terug te gaan, ever), de SHIT (hoofdpersoon krijgt een (aantal) uitdaging(en) die ervoor zorgen dat de lezer denkt dat hij/zij toch zijn/haar doel niet zal behalen - dit doel is vaak veranderd na de point of no return, zo kan het doel van een weggelopen tiener bijvoorbeeld zijn om de wereld in te trekken, maar nadat hij/zij per ongeluk iemand neerstak - point of no return - is het het doel om het land uit te vluchten voor hij/zij gepakt wordt) en dan de finale, de grootste confrontatie, waarin het doel wel of niet gehaald wordt, maar in allebei de gevallen de hoofdpersoon een veranderd mens is.
Dus, uiteenzetting, call to adventure, point of no return, SHIT, finale. En dan nog eventueel zo'n epiloog ding met wat afsluitend gebrabbel of zo. en bam, dan heb je een plot. maar mijn aanrader zou in dit geval echt zijn om een eerste verhaal gewoon simpel te beginnen, want je kan later altijd nog diepere lagen toevoegen en zo.
Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.
