[RPG • 200] Crimes and Riches - Speeltopic O2 - Speeltopics

De ene tiener leeft in het wereldje van rijkdom. De nieuwste technologie, de duurste kleding en de meest opvallende wagens. De andere tiener leeft in het wereldje van armoede. De achterbuurten, vechtpartijen en bendes zijn geen onbekend terrein. Deze twee werelden zijn dan ook altijd vrij gescheiden gebleven. Tot nu. Een kleine maar beruchte school, Jefferson High, vlakbij de grootste achterbuurt van Californië brand volledig af en in een klap hebben alle scholieren geen plek meer. Dit tot een andere school hulp aanbied. Willow Creek High School. Een relatief nieuwe, enorme school in een veel betere buurt met nog plek zat. De hulp wordt natuurlijk snel aangenomen, maar was dat nou wel zo'n goed idee. Twee werelden komen bij elkaar te staan. De wereld van de keiharde tiener die er alles aan doet om staande te blijven.. En de wereld van de rijke tiener die geeneens een goed beeld heeft van het wereldje buiten hun eigen. De vechters tegen de Elite, al kan het leven van beide nooit helemaal perfect zijn.. Hoe reageren de twee groepen op elkaar? Kunnen de enorme verschillen tussen die tieners wel een gezonde leeromgeving omhoog houden? Of was dit hele plan nooit een goed idee geweest...

• Tieners van Willow Creek High School •
~ Isabella Eleana Thomassen|17||1.2 - Shadowsinger
~ Madison Sofie Caldwell|18|Wildchild|1.6 - Shadowsinger
~ Roxanne "Roxie" Kinsey Burnett|18||1.9 - Taeralsahfer
~ Bella Georgina Lodge|17|New Girl|1.9 - Maluma
~ Isaiah Felix Fuller|17|Social butterfly|1.3 -Solmeron
~ Colin Graham Lewlyn|18|Heartbreaker|1.5 - Taeralsahfer
~ Kioshi Hara|18|spoiled little brat|1.10 - Salaryman

• Tieners van Jefferson High •
~ Annabeth Ashtyn Oksana|17|Levengenieter/Dealer|1.6 - Weegie
~ Jazmín Valeria Fuensanta|19||1.8 - Rasalghul
~ Sam Curtis|17|Fraudeur|1.10 - Salaryman
~ Tyler Jay Santiago|19|Badboy/Criminal|1.1 - Maluma
~ Dantae Cross|19|(Street)Fighter|1.4 - Rasalghul
~ Owen Bell|18|Badboy/stoner/skater|1.3 - h1gh
~ Miska Sepi Castle|17|Gypsy Nerd|1.6 - IrisWestAllen
~ Sami Abdalla|19|Bende/mysterie|1.7 - h1gh
~ George Jayden Burnett|19|Double trouble|1.9 - h1gh


• Regels •
~ Schrijf minimaal 200 woorden per post
~ Geen perfecte personages
~ Hou het realistisch. Een tiener zal niet nu al de baas zijn van een miljoenenbedrijf of een bendeleider
~ Minimaal een keer per week reageren, dit is makkelijk haalbaar. Als dat voor een bepaalde reden niet kan, meld het dan gerust.
~ Een reservering blijft een week staan! Als je langer de tijd nodig hebt, meld dat dan
~ 16+ situaties zijn toegestaan
~ No fights! In de RPG zelf mag dit natuurlijk wel.
~ OOC tussen haakjes of in het praattopic!
~ Twee personages per account. Het liefst een jongen en een meisje.
~ Bij veel belangstelling kunnen er meer rollen vrijkomen! Dit is alleen als vrouwen en mannen gelijk zijn.
~ Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

• Teachers •


• Rooster •


• Team •

[ bericht aangepast op 12 feb 2018 - 19:55 ]

---

El Diablo.

---

---

"Sure?" vraagt Tyler echter bijna onmiddellijk. Ik schrik even als ik plots zijn hand tegen mijn wang aan voel, maar al gauw voel ik hoe ik als vanzelf mijn gezicht wat meer naar hem toe draai, om toch maar die paar seconden langer van het contact te kunnen genieten. Langzaam maar zeker raak ik ervan overtuigd dat ik me niet zo belachelijk gemaakt heb als ik zelf aanvankelijk dacht, waardoor ik de jongeman naast me opnieuw in de ogen durf kijken. Zachtjes knik ik, als antwoord op zijn vraag. "Waar heb ik jou aan verdiend..." Voor ik ook maar enige actie kan ondernemen -wat waarschijnlijk was geweest hem vragen waar hij het in hemelsnaam over heeft- word ik voor de zoveelste keer vanavond de adem benomen door zijn zachte lippen. Ik leg mijn hand over die van hem en kus hem met veel plezier liefdevol terug. Soms zou ik willen dat ik een magisch klokje had, waarmee ik de tijd kon doen vertragen. Als het kon zou ik deze momenten uren laten duren en ervoor zorgen dat ik nooit meer van Tyler's zijde hoefde wijken. "Serieus, je bent te goed voor me dat weet je toch?" "God damn it, Ty," zeg ik terwijl ik hem een duwtje tegen de schouder geef, maar tegelijk een verlegen glimlach niet kan onderdrukken. "Dadelijk ga ik weer grienen," voeg ik er nog aan toe. Ik haal een keer diep adem en laat hem ondertussen zijn sigaretje aan steken. Ik ben niet degene die er tegen hem over gaat zeuren, gezien ik zelf ook mijn hand niet omdraai om een joint mee te roken. Dan hoort een sigaret ook geen probleem te zijn. Ik maak mijn gordel los en stap alvast uit. Eens ik me op de begane grond begeef trek ik opnieuw mijn jurk recht - god, gaat dit ding dat de hele avond doen?- en schud mijn ietwat slapende ledematen weer wakker. Vervolgens stap ik naar de bestuurderskant toe en haal dan toch Tyler's sigaret even tussen zijn vingers vandaan, dan wel om er zelf een trekje van te geven. Het is meer om iets te doen te hebben dan uit nood er aan, maar dat neemt niet weg dat het een kalmerend effect heeft. Ik geef hem de sigaret terug en lik over mijn lippen alvorens opnieuw te spreken, "Je weet trouwens wel dat je je geen zorgen hoeft te maken over andere kerels, toch?" vraag ik kalmpjes, bang dat hij om één of andere onnozele reden alsnog schrik heeft me kwijt te zullen spelen. "Beter dan wat wij hebben kan ik niet meer vinden," beken ik met een kleine glimlach. "En we- Oh-" Ik ben amper halverwege wat ik wilde gaan zeggen of ik raak compleet afgeleid door de muziek die als een lokroep uit de gymzaal naar buiten stroomt. Automatisch kijk ik over mijn schouder, alsof ik de warme klanken die Ed Sheeran en Andrea Bocelli samen produceren zou kunnen zien. Ik kan het niet helpen, maar ik ben een sucker voor Italiaanse muziek, ookal versta ik er geen enkele lettergreep van.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

"God damn it, Ty," zegt ze waarna ze een duwtje tegen mijn schouder geeft. "Dadelijk ga ik weer grienen," Ik lach, 'Dat is de bedoeling babe.' zeg ik kalmpjes. Ik kijk haar na als ze alvast uitstapt en glimlach weer even. Ik was niet de makkelijkste, zeker niet. Maar met Roxie werkte het gewoon, het klopte. Zelfs ik moet dan het rondklooien wel opgeven, een dame als zij is het wel waard hoor. Ik kijk op als ze de sigaret van me pakt en bijna gehypnotiseerd kijk ik toe hoe ze een trek neemt. "Je weet trouwens wel dat je je geen zorgen hoeft te maken over andere kerels, toch?" vraagt ze me kalmpjes. 'Ja, ja tuurlijk.' zeg ik met een klein lachje, al was ik niet 100% zeker. Ze kon beter krijgen toch?
"Beter dan wat wij hebben kan ik niet meer vinden," Mijn glimlach wordt iets breder en ik schud mijn hoofd, waarna ik kort weg kijk. 'Als je het zo zegt moet ik je wel geloven.' zeg ik plagend, met een kern van waarheid. "En we- Oh-" Ik kijk op als ik de muziek hoor en kijk dan weer naar haar. Ze had me wel eens laten weten van haar liefde voor Italiaanse muziek. Ik lach zachtjes en stap uit de auto, waarna ik mijn sigaret wegpiek. 'Let's go,' zeg ik en leg een hand op haar onderrug. Ik loop richting de gymzaal en neurie zachtjes mee met de muziek. 'Maar? En we?' vraag ik grijnzend.

---

El Diablo.

---

---

”Geef me een seconde,” klinkt het achter de deur vandaan. Ik grinnik een keer. Ann was in mijn ogen nooit het type meisje dat uren kon spenderen aan het optutten van zichzelf. Verzorgd is ze altijd wel, maar om haar een echt meisje-meisje te noemen zou ik niet zo ver durven gaan. Blijkbaar wil iedere dame zich dan toch af en toe een prinses voelen. Sneller dan verwacht gaat dan toch de deur open en gedurende een klein minuutje ben ik letterlijk met verstomming geslagen. Ik kan het niet laten mijn blik van het kruin van haar haren tot de tippen van haar schoenen te laten reizen. Hot, gaat er quasi onmiddellijk door me heen en ik moet even de tijd nemen om mezelf er aan te herinneren dat dit werkelijk waar mijn kleine zusje is. Voor het volledig tot me door kan dringen dat mijn kleine zusje misschien niet zo klein meer is breekt Ann zelf de stilte met een uitspraak die zo typerend aan haar is dat alle twijfel over de verschijning voor me meteen overboord geworpen wordt. Dit is wel degelijk Annabeth. ”Mam staat niet beneden toch?” Ik moet lachen, waardoor enige prangende negatieve emotie die zich op probeerde te dringen automatisch geen kans meer maakt. "Ze is met een client in de studie," antwoord ik droogjes, niet goed wetend of ik haar hiermee een plezier doe of eerder teleurstel. Vroeger ervoer ik zelf voornamelijk het laatste. Naar mijn idee hebben mijn ouders vanwege hun werk heel wat belangrijke momenten in mijn leven gemist. Doorheen de jaren ben ik het zodanig gewend geraakt dat het nu maar weinig los kan weken - dat heb ik mezelf toch wijs weten te maken. Ik laat de kortharige dame begaan wanneer ze haar vingertoppen langs mijn kledij laat glijden. Ik had niet het idee dat ik iets over het hoofd gezien had, maar het stoort me geenszins. ”Dit staat je wel." Het compliment kwam onverwacht en waarschijnlijk maakt dat het net zoveel leuker om te ontvangen. Veel tijd om meer dankbaarheid te uiten dan een brede glimlach krijg ik echter niet. ”Tijd om te gaan.” Ik rol een keer mijn ogen en volg in de voetstappen van zusterlief. Al snel heb ik haar bijgebeend en ik kan het simpelweg niet laten haar hand te nemen en deze over mijn arm heen te leggen. Ja, Colin Lewlyn is een sentimentele dwaas... So what? "Mag ik zeggen dat je er prachtig uitziet of krijg ik dan een stomp?" geef ik weinig subtiel maar toch langs de neus weg een welgemeend compliment aan mijn zusje. "Je vindt het waarschijnlijk belachelijk, maar dit voelt aan als het einde van iets..." beken ik stilletjes terwijl we de trap afdalen. "Weet je nog toen we kleiner waren en je van deze trap was afgedonderd? Je riep niet om mam of pap, maar je riep mijn naam. Ik had je nog nooit weten huilen en ik wist niet hoe snel ik bij je moest zijn. Pas toen ik er zeker van was dat je niks gebroken had en die lelijke snee op je enkel verzorgd had besefte ik echt dat je je bezeerd had en dat het even goed gekund had dat ik je niet kunnen helpen had. Maar die lach op je gezicht, gewoon omdat ik er was toen je me nodig had, deed die gedachte smelten als sneeuw voor de zon," vertel ik. Met tegenzin open ik de voordeur, om mijn eigen kleine verrassing aan Ann te onthullen. Op de oprit staat een tweedehandse, zilvergrijze Ford Fiesta van zo'n drie jaar oud. Het is een onopvallende auto, die geen huis gekost heeft maar net zo goed werkt als de Mercedes van mijn ouders. Ik haal de sleutels uit mijn broekzak en houd ze voor de neus van mijn zusje. "Wat ik probeer te zeggen is; als je me nodig hebt zal ik altijd naar je toe komen rennen. Maar ik besef even goed dat je dat kleine meisje niet meer bent en dat ik je ook niet zo mag blijven behandelen. Jij bent jij, met je eigen ideeën en idealen en al passen die niet altijd bij die van mij, ik ben blij dat je al die jaren voet bij stuk gehouden hebt," verklaar ik met een kleine glimlach.

[ bericht aangepast op 24 feb 2018 - 17:10 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Ik had er weinig zin in gehad maar Isa had me zo goed als het kon overtuigd dat ik alsnog naar het gala zou gaan. Ik had mezelf in een pak gehezen wat ik in mijn vaders kast had gevonden en tot mijn verbazing viel het me als gegoten. Dat pak was vast al heel oud geweest want dit figuur was enkel iets waar mijn vader van zou dromen.       ‘Waar ga jij heen?’ Vroeg mijn moeder die eerst nog te druk bezig leek geweest met het maken van het avondeten maar plots alle aandacht op mij had gericht. ‘Waar lijkt het op?’ Kaatste ik terug en voor ik er erg in had was ik al weggelopen. Dit zou vast nog gedane gevolgen hebben maar het kon me weinig schelen aangezien ik dat nu in ieder geval had uitgesteld.       In mijn auto had ik kort mijn haren naar achter gestreken en een sigaret opgestoken, ik zou zo direct Isabella ophalen en uit beleefdheid wou ik me op zijn minst voor even voorbeeldig gedragen. Voor zover me dat zou lukken.       In tegenstelling tot Ann wist ik zeker dat Isabella goed uit zou pakken in wat ze ook zou gaan dragen. Ik vond het dan ook wel wat voor Ann dat ze gewoon in haar dagelijkse kloffie zou komen alsof ze het geld er niet voor zou hebben.       Nu was het dan ook misschien anders, ik wist zo goed als alles en had haar alsnog mee gevraagd naar het gala – dit ging echter niet als gepland en de afwijzing grondde nog diep door in mijn hart.       Ik stopte mijn auto voor het huis van Isa en had mijn peuk uitgegooid op het gras. Na een paar keer kloppen had haar moeder opengedaan die me vriendelijk gedag had gezegd; ik kon niet van haar gezicht aflezen of ze het erg had gevonden dat Isa mij als date had maar voor zover ik wist hadden ze geen hekel aan mij. Ook Isabella had het erger kunnen treffen, ze zou maar met z’n macho van Willow Creek thuiskomen – de gedachte al gaf me kippenvel. Wat had ik een hekel aan die mensen.       Het duurde niet lang voor Isabella ook naar beneden kwam en alsof het een film was had ik haar lang aangestaard voor er iets uit mijn mond kwam – ze zag er prachtig uit en als verwacht had ze er waarschijnlijk veel werk ingestoken. Haar haren waren gekruld zoals altijd en ze had een rode jurk aan waar ze ongelofelijk sexy in uit kwam.       ‘Ik weet even niet wat ik moet zeggen Isa, je ziet er echt prachtig uit.’ Mijn blik ging langzaam over haar gehalte en ik vermande me snel, ‘ben je klaar om te gaan?’ Vroeg ik met een lichte grijns, het was maar goed dat ze me had overtuigd en misschien bracht het mijn gedachten op iets anders dan Ann.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

---

---

Mijn enthousiasme neemt alleen maar toe en tegen de tijd dat Tyler uitgestapt is sta ik zowat te trappelen van de spanning. En ik hoop, ondanks mijn liefde voor wat nu door de luidsprekers galmt, ik hoop met heel mijn lijf dat er enkele spannende salsa nummers zullen gedraaid worden, of op z'n minst wat spetterende pomuziek waarop je heerlijk uit de bol kunt gaan. "Let's go." "Dacht dat je 't nooit zou vragen," antwoord ik plagerig, alsof ik werkelijk op een uitnodiging stond te wachten. Ik denk dat we beiden wel weten dat er op een gegeven moment geen houden meer aan zou geweest zijn en dat hij me dan "Maar? En we?" vraagt Tyler, die vertrouwde blik van ondeugd op zijn lippen. Ik kijk hem even vragend aan, niet goed wetend wat hij precies van me verwacht, om dan tot de conclusie komen dat ik net mijn zin niet af had kunnen maken omdat ik weer eens afgeleid raakte. Ik herinner me nu wel dat ik iets wilde gaan zeggen maar ik moet even flink gaan nadenken wat dat ook alweer was. Ik haal een keer mijn schouders op, terwijl ik mijn date een verontschuldigende blik schenk. Ik zou de schuld op hem willen afschuiven, dat hij zo verdomd aantrekkelijk is dat ik er constant de kluts door kwijt raak, maar dan zou ik helemaal niks meer gedaan krijgen. Terwijl ik mijn uiterste best doe het gesprek opnieuw af te spelen in gedachten raak ik lichtelijk gefrustreerd door het constante getik-tak van mijn hakken op het beton van de parking. Tik. Tak. Tik. Tak. Tikketakketikketakketikketakketikke-TEQUILA. "Oh, oh!" breng ik uit, opgewonden dat ik terug weet welk argument ik van plan was te gaan gebruiken. Puur uit opluchting grijp ik Tyler bij de arm terwijl ik mijn tanden bloot lach. "Ik wilde dus gaan zeggen dat we toevallig allebei liefst Zafarrancho Gold Tequila drinken. Het is voorbestemd, gast," grinnik ik. We waren er toevallig achter gekomen terwijl we op één van de weinige momenten dat bij mij niemand thuis was, behalve ikzelf en Tyler, de geheime drankvoorraad van mama wilden gaan plunderen en beiden zonder aarzeling naar dezelfde fles grepen. Het is geen goedkope zooi, maar ook geen onbetaalbare Tequila. Hij glijdt vlotjes binnen zonder al te hard te branden. Als ik besef dat ik hem net "gast" genoemd heb, doe ik er nog een schepje bovenop door mijn vuist tegen zijn arm aan te drukken, zonder er echt kracht achter te zetten - alsof we gewoon even twee maatjes zijn. Vervolgens moet ik zachtjes lachen om mezelf, waarna ik het knappe halfbloedje naast me met een zo onschuldig mogelijk gezichtje aankijk.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Jefferson High • levensgenieter / drugsdealer • 17 • home • Colin •

---

Annabeth had een bescheiden glimlach op gezet zodra ze de deur op had gedaan en tot haar verbazing voelde ze hoe haar wangen iet wat rood kleurden zodra ze door had dat hij haar van top tot teen in zich aan het opnemen was. Iets wat zij zojuist ook bij hem had gedaan – waarom voelde dit dan zo, vreemd? Tegen haar eigen zin in, voelde het bal toch als een bepaalde mijlpaal en deed het iets met haar. Wat ze duidelijk merkte gezien het feit dat haar wangen normaliter niet in kersjes veranderden.       Om het van zich af te schudden, begon ze over een ander onderwerp.       ”Ze is met een cliënt in de studie,” zei Colin op een droge toon en Ann merkte hoe ze haar schouders liet zakken gepaard met een opgeluchte zucht. Wat haar ook duidelijk was, is dat Colin dit gegeven op een andere manier ervaarde dan zij; echter, had ze niet zozeer het gevoel dat hij behoefte had om er over te praten. Daarbij, was ze zelf ook niet in de mood om het aan te kaarten.       Ann had zich tot zijn kraag gekeerd en had een brede glimlach ontvangen nadat ze hem een subtiel compliment gaf. Echter, duidde ze al snel aan dat het tijd was om te gaan. Als er iets was waar ze geen zin in had, was het sentimenteel gedoe en ze kon zelf wel toegeven dat het niet vaak voorkwam dat er een compliment uit haar mond kwam. Opvallend genoeg, zelfs niet in de buurt van Colin, terwijl hij een van de personen is die het juist zou verdienen. Ann wuifde het weg met de gedachte dat hij hoogst waarschijnlijk overladen werd met complimentjes van Willow Creek studenten. Daarbij, zou hij er vanavond genoeg ontvangen van dames die maar al te graag een dansje met hem zouden willen wagen.       Zodra Colin zijn plek naast haar weer had gevonden, legde hij tot Ann’s verbazing haar hand over zijn arm heen. Annabeth liet haar donkere poelen met een opgetrokken wenkbrauw naar zijn arm glijden en een rilling ging door haar lichaam. Soms vroeg ze zich af of het wel echt zo bedoeld was – zij, in deze familie. Ze was iemand die op zichzelf was en zich niet veel van anderen aan trok. Ann had het niet op formele gelegenheden of etiquette, het kon haar eigenlijk allemaal gestolen worden. Maar op momenten zoals deze, zou ze willen dat ze voor even wel zo was; al was het alleen al voor Colin. Nee – eigenlijk wilde ze het voor Colin.       Hoewel het een bepaalde ongemakkelijkheid door haar lichaam liet stromen, zou ze zichzelf vervloeken wanneer ze haar hand terug zou trekken. Vandaar dat ze enkel haar mondhoeken lichtjes omhoog krulde, zijn blik vermijdend.       ”Mag ik zeggen dat je er prachtig uitziet of krijg ik dan een stomp?” zei Colin vervolgens.       Een bepaalde benauwdheid drukte op haar longen zodra hij de eerste woorden had uitgesproken. Dit gevoel vervaagde echter direct wanneer hij was uitgesproken en dat was maar beter ook. Zijn opmerking had haar zowaar doen grinniken en een oprechte glimlach op haar gezicht getoverd, waardoor haar witte tanden evenals een gedeelte van het ringetje van haar piercing zichtbaar werden. Het duurde echter niet lang voordat ze hem een speels duwtje met haar vrije hand gaf; waarschijnlijk de enige reactie die hij hier op zou gaan krijgen. Hun blikken kruisten voor enkele seconden en hoewel het haar eerste reactie was om direct weer weg te kijken, hield ze zijn blik voor even vast.       ”Je vind het waarschijnlijk belachelijk, maar dit voelt aan als het einde van iets.” Begon Colin voordat hij haar deed herinneren aan een van de eerste momenten in dit huis waar ze naar haar ouders verlangde, maar ze er bewust van was dat deze er niet voor haar waren.       Ann glimlachte zwakjes, terwijl haar ogen naar de resterende treden gleden. Hoewel ze de ouders van Colin als haar eigen ouders beschouwden, was er altijd een bepaalde afstand tussen hen. Iets wat Annabeth waarschijnlijk voor zichzelf gecreëerd had. Misschien had ze nooit genegenheid getoond op de manier die zij van haar, hun dochter, verlangden. Voor een moment vroeg ze zich af of Colin zich ooit als tweede keus had gevoeld. Hoe het voor hem zou hebben gevoeld wanneer hij hoorde dat zijn ouders een kind zouden adopteren; ze hadden hem immers toch al?       Het was dat moment dat ze zichzelf besefte dat ze met problemen – met moeite – bij Colin zou belanden. Haar vertrouwen lag bij Colin en dat zou altijd zo blijven. Hij was er op de momenten dat ze iemand nodig had, ondanks dat ze het zelf misschien niet wilde toegeven. Ongeacht zijn bezigheden, zou hij voor haar klaar staan waar nodig en daar was ze hem maar al te dankbaar voor.       Zodra Colin de deur opende en Annabeth haar blik had gevestigd op de zilvergrijze auto voor zich, rolde er een lachje over haar lippen. Er was geen enkele mogelijkheid dat Colin Lewlyn zich in dit vervoersmiddel naar het bal zou vervoeren.       ”Je maakt een grapje toch? Col, waar is je limousine?” dolde ze, terwijl ze haar geamuseerde blik van de auto afhaalde en hem aankeek.       Dat was echter het moment dat ze de autosleutels voor haar neus zag verschijnen.       ”Col, wat is dit?” zei ze beduusd en keek met grote ogen van de sleutels naar Colin. Ze hield haar hoofd wat schuin en liet haar ogen nogmaals afglijden naar de auto. Het was niets voor Colin – niet stralend, opvallend en erg aantrekkelijk voor het vrouwelijk schoon wat er rond zou lopen. Maar, dat maakte het perfect voor haar.       ”Wat ik probeer te zeggen is; als je me nodig hebt zal ik altijd naar je toe komen rennen. Maar ik besef even goed dat je dat kleine meisje niet meer bent en dat ik je ook niet zo mag blijven behandelen. Jij bent jij, met je eigen ideeën en idealen en al passen die niet altijd bij die van mij, ik ben blij dat je al die jaren voet bij stuk gehouden hebt.” Verklaarde hij zichzelf. Voordat ze de glimlach op zijn gezicht had kunnen zien, had ze haar armen rond zijn nek geslagen en haar wang tegen de zijne gedrukt – zijn schouder vermijdend, gezien ze wilde voorkomen dat er foundation vlekken op zijn pak zouden komen. Ze wilde hem vertellen dat ze bofte met een broer zoals hij en dat ze blij was dat hij haar rebelse gedrag tolereerde. Dat ze zijn keuzes respecteerde, ondanks het feit dat zijn interesses met betrekking tot de meiden wel aan een verandering toe was. Maar vooral dat hij het beste was wat ze had kunnen wensen. Maar ze deed het niet. Het was nu eenmaal niet Annabeth's specialiteit.       Zo snel als dat ze haar armen om zijn nek had geslagen, bevond ze zich weer op dezelfde plek, haar jumpsuit ophijsend. Ze wierp een korte blik naar beneden en vroeg zich voor een moment af of de decolleté oké was, voordat ze hem weer aan keek.       ”Dat was het zeker hé? Blijkbaar moet ik vaker zoiets dragen, daar krijg ik nog eens dingen voor elkaar.” Plaagde Ann om hem vervolgens met een glimlach aan te kijken.       ”Ik rij,” kwam er al snel uit haar mond en veel keuze had hij niet, ze had de sleutels al uit zijn handen vandaan gehaald en was al onderweg naar de auto. He truly is the best.

[ bericht aangepast op 21 feb 2018 - 22:23 ]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

---

Ze kijkt me even vragend aan en ik haal lichtjes mijn wenkbrauw op. Als ze haar schouders ophaalt lach ik en ik kijk weer voor me uit naar de ingang. De paar mensen die buiten staan staren ons aan maar ik negeer het. "Oh, oh!" brengt de dame naast me dan uit waarna ze mijn arm pakt en geamuseerd kijk ik weer naar haar, afwachtend wat ze gaat zeggen. "Ik wilde dus gaan zeggen dat we toevallig allebei liefst Zafarrancho Gold Tequila drinken. Het is voorbestemd, gast," weer lach ik mijn tanden bloot en ik schud mijn hoofd. 'Hmh, als je een goede dranksmaak hebt zegt dat inderdaad veel over je als persoon darling.' plaag ik al vind ik het verhaal erachter wel geweldig.
Mijn hand laat ik nog altijd op haar onderrug rusten terwijl we naar binnen lopen en ik kijk kort om me heen. 'Hmh, dit is wel heel anders dan op Jefferson,' mompel ik. 'Drukker, minder drama, nog wel tenminste, en veel minder alcohol en drugs. Maar dat laatste kan ik wel regelen.' zeg ik en kijk haar aan met een kleine duivelse grijns. Op zich had ik wel wat in de auto. 'Maar... Eerst dat nummer van je no?' Ik trek haar langzaam wat naar me toe.

---

El Diablo.

prankster | willow creek | with dantae | at her house | dress is coming

"Had ik een maand geleden durven te zeggen dat ik naar een schoolfeest met Dantae zou gaan? Nee, zeker niet. Alles behalve dat. Ik had überhaupt niet verwacht dat het ooit goed zou komen, maar dat is wonder boven wonder terug gebeurd. Soort van dan, het is nog niet helemaal bij het oude, wat natuurlijk ook niet bepaald gek is. Ik weet dat het grotendeels aan mezelf te wijten is, maar het blijft ergens wel lastig hem weer volledig te vertrouwen. Roxie ben ik in elk geval wel erg dankbaar, want zonder haar was het er waarschijnlijk niet van gekomen. Haar broertje daarentegen, hij maakt alles enkel ingewikkelder. En dat ik hem afgelopen tijd veel gezien heb door al het gedoe met mijn vader, dat maakt het er niet veel gemakkelijker op. Ik vraag me af of Roxie echt nog helemaal niks door heeft, want meestal heeft ze er wel een redelijk oog voor. Al hoop ik dat ze er nooit achter komt. Over ongemakkelijk gesproken.       Hoewel ik de laatste tijd dus wel veel tijd bij Roxie en Georgie heb gespendeerd, heb ik Dantae gesms'et dat hij mij bij mijn vader's huis op moet halen. Hij is er toch voor een weekend niet, dus het is de perfecte gelegenheid om wat spullen om te wisselen. Waar ik ook blij mee ben, is dat ik op tijd begonnen met mezelf klaar te maken. Ik ben namelijk nog maar net klaar, of deurbel gaat al. Dantae is er. Snel check ik of ik alles in mijn kleine tasje heb, waarna ik de trap afloop en de deur open.       "Hey there, handsome." Ik druk een kus op zijn wang, terwijl ik me lichtelijk teleurgesteld voel dat hij gewoon een spijkerbroek heeft aangetrokken. Ik weet dat pakken niet bij hem passen, maar... ik had toch gehoopt dat hij wat meer moeite zou doen. Het is echter niks vergeleken met de steek die ik voel dat er niemand is om een foto te maken. Het voelt leeg.       "Dus, zullen we maar gaan?" zeg ik snel, om het stomme gevoel maar te kunnen negeren. i take superhot shower because i like to practise burning in hell

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

---

Hoewel ik inmiddels al geleerd heb dat het een grote fout is ook maar enige voorspelling te maken wat de reacties van Ann betreft kom ik toch volledig uit de lucht gevallen wanneer ze me zonder de kleinste waarschuwing om de hals vliegt. Ondanks mijn verbazing laat ik dan ook snel mijn armen om haar heen glijden en houd haar kort maar stevig tegen me aan. In de stilte die tussen ons heen hangt voel ik meer dankbaarheid dan moogt Ann pogen ze in woorden uit te drukken. En het is goed zo, ik hoef geen bevestiging dat ik iets goeds heb gedaan want tenslotte deed ik het niet voor mezelf maar voor haar. Zodra ze aanstalten maakt om de omhelzing te beëindigen laat ik haar dan ook gaan; content gesteld met het feit dat ik überhaupt een knuffel krag. Ik grinnik even als ze haar jumpsuit omhoog moet trekken, nadat deze iets afgezakt lijkt te zijn - niet om dat gegeven op zich, maar om de manier waarop ze het al wiebelend voor elkaar krijgt. Blijkbaar is mijn amusement niet onopgemerkt voorbij gegaan want al snel krijg ik er een opmerking over. ”Dat was het zeker hé? Blijkbaar moet ik vaker zoiets dragen, daar krijg ik nog eens dingen voor elkaar.” Een beetje perplex sta ik Ann aan te kijken. Ik kan alleen maar hopen dat ik haar niet de indruk gegeven heb dat ik haar aan het begluren was, want hoewel ik het niet altijd onder stoelen of banken steek dat ik haar een hele knappe jongedame vind is mijn liefde voor haar niet meer dan die van een broer voor zijn zuster hoort te zijn. Ik mag er niet aan denken dat ik haar cadeautjes zou schenken enkel en alleen omdat ze wat vlees laat zien. Dat beseft ze wel, toch? Voor ik echter de kans krijg haar er over aan te spreken heeft ze de autosleutels tussen mijn handen vandaan geritst en dartelt ze reeds richting de wagen met de mededeling dat zij rijden zal. Hierop kan ik niet anders dan even nasaal lachen, waarop ik hoofdschuddend mijn neusbrug tussen mijn duim en wijsvinger neem. Dat zou nog het ergste zijn, dat ik haar een auto cadeau doe en vervolgens beslis er zelf mee te gaan rijden. Nadat ik van de emotionele rollercoaster bekomen ben stap ik ook naar buiten toe en sluit de voordeur achter me. Ik trek een sprintje naar de wagen en stap aan de passagierskant in, waarna ik eerst en vooral mijn gordel vast maak. "Oh, nog één ding, brokkenpiloot" bedenk ik me dan. Ik haal uit de binnenzak van mijn blazer een casettebandje met de Russische versies van de muziek uit de film Anastasia tevoorschijn. Vroeger was het Ann's favoriet en hoewel ik er geen snars van begreep keek ik maar te graag mee met haar. Met opzet had ik in de auto een casettespeler laten plaatsen, in plaats van een cd-lezer. Het lijkt me simpelweg meer iets voor mijn zusje; iets eigenzinnigs en nostalgisch.

[ bericht aangepast op 24 feb 2018 - 17:11 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

"Hmh, als je een goede dranksmaak hebt zegt dat inderdaad veel over je als persoon darling." Ik grinnik een keer en veeg met mijn hand mijn haren over mijn schouders, alsof ik daarmee wil zeggen ik weet het. Natuurlijk weet ik ook wel dat het alleen maar toeval kan zijn, maar dat neemt niet weg dat het een wel zeer leuk én geslaagd -al zeg ik het zelf- argument is. Wanneer we binnen komen valt mijn mond zowat open van verbazing. Ik kan me niet herinneren dat de gym zo groot was, en de decoraties vind ik werkelijk prachtig. Dat Tyler er minder van onder de indruk is dan maakt hij vrijwel meteen duidelijk, maar op dit moment kan het me helemaal niet deren. Volgens mij is het een vrouwending, ik verwacht niet dat hij oeh's en ah's gaat gillen in verwondering. "Zo lang je maar geen alcohol in mijn drankjes gaat kappen, Santiago," waarschuw ik, serieuzer dan ik waarschijnlijk tot nu toe al geweest ben. "Ik wil me deze avond kunnen herinneren." Ik wil dat de keuzes die gemaakt worden net zo goed mijn keuze zijn als die van iemand anders, dat ik zelf kan beslissen hoeveel controle ik straks uit handen geef en dat de kans er simpelweg niet in zit dat ik deze mooie avond zal vergeten. Nu ik mijn zegje gedaan heb laat ik Tyler nog even doordrammen over zijn voorraadje drank. "Maar... Eerst dat nummer van je no?" weet hij me in een mum van tijd weer te paaien. Ik sta hem zwijgend toe me dichter tegen zich aan te trekken en laat zodra mijn lijf het zijne raakt mijn armen om zijn hals glijden. Als vanzelf beginnen mijn heupen zich te bewegen op de zoete melodie. Het kan me niks schelen dat de betekenis van het liedje grotendeels helemaal aan me voorbij gaat en dat het een modern liedje, geboren uit een trend, is; de intensiteit en liefde waarmee gezongen wordt is bijna tastbaar. Langzaam maar zeker verlies ik elk besef van tijd en ruimte terwijl ik in de ogen van Tyler staar en gedurende enkele ogenblikken voelt alles gewoon perfect aan. Mocht ik niet beter weten dan zou ik me gaan afvragen of Tyler stiekem wat wiet weten te smokkelen heeft in de thee die ik anderhalf uur geleden op had. "Wacht," besef ik dan luidop. "Je kunt dansen? Welke geheimen heb je nog? Vooruit, mi amado, voor de dag ermee," lach ik terwijl ik mijn voorhoofd tegen het zijne laat rusten. Ergens heb ik het idee dat dit niet zo'n verrassing zou horen te zijn, maar toch is het zo. En dan blijkt hij straks nog meer voor me in petto te hebben. Hij mag zich dan wel afvragen waaraan hij mij verdiend heeft, maar ik stel mezelf die vraag wat hem betreft net zo erg.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Haar lichaam staat al snel tegen het mijne en ze slaat haar armen om mijn nek. Ik laat mijn handen langzaam zakken naar haar heupen die op de melodie bewegen en ik glimlach lichtjes terwijl ik naar haar kijk. "Wacht," zegt ze dan opeens. "Je kunt dansen? Welke geheimen heb je nog? Vooruit, mi amado, voor de dag ermee," lacht ze terwijl haar voorhoofd tegen het mijne aan rust. 'Darling.. Ik ben een latino, natuurlijk kan ik dansen.' zeg ik en knipoog snel. Ik hou mijn hoofd wat schuin. 'Ik heb veel geheimen, of jij ze allemaal wilt weten is nog maar de vraag..' zeg ik zachtjes en druk een zachte kus op haar lippen.
Ik grijns lichtjes als er een langzamer, Spaans nummer opkomt. Een van mijn handen verplaats ik naar haar onderrug en ik trek haar nog wat dichter tegen me aan terwijl de tekst makkelijk over mijn lippen rolt. Ik luister bijna alleen maar naar Spaanse nummers en eigenlijk voelde ik me een stuk beter in de latin cultuur. Misschien moest ik toch maar gaan denken aan vertrekken naar Zuid-Amerika, zodra de tijd daar is. Maar voor nu is dat toch nog niet aan de orde. 'En jij?' begin ik en kijk weer naar haar. 'Nog geheimen die ik moet weten?' zeg ik plagend.

---

El Diablo.

De afgelopen maand was niet erg makkelijk met Jake die ineens weggegaan is, zeker niet aan het begin. Ondertussen gaat al een stuk beter, maar ik blijf het jammer vinden dat hij weg is. Met Colin gaat het gelukkig ook beter. Ik weet niet of ik deze maand had kunnen trekken als hij ook nog steeds boos was, maar we hebben alles naar buiten gegooid, en dat heeft erg geholpen. Ergens had ik stiekem gehoopt dat hij mij mee zou vragen naar feest, maar ik ben ook erg blij om met Owen te gaan. Ik verwacht niet echt dat hij zich daadwerkelijk kleed naar het feest, maar Owen die überhaupt naar zo'n feest gaat, dat is al goed genoeg voor mij.       Voor de gelegenheid draag ik een lange, rode jurk. Normaal is er thuis geen geld voor dit soort luxe dingen, maar mama had deze keer een uitzondering gemaakt en mij meegenomen naar een outletstore voor jurken. Ik ben als de dood dat de jurk vies wordt en niet meer schoon kan worden. Ik heb niet immens veel tijd gehad om me klaar te maken voor het feest, omdat ik 's middags op mijn broertje moest passen. Uiteindelijk komt mijn moeder thuis en kan ik beginnen aan de voorbereidingen, maar eerst antwoord ik nog op Colin's sms. To: Colin Wel, als je niet uit bed komt, dan kan je niet met mij dansen vanavond.       Ik ben bijna klaar, wanneer ik bel hoor gaan, wat betekent dat Owen er is. Ik trek snel mijn schoenen aan, en na een laatste check in de spiegel loop ik naar beneden, waar Owen inderdaad al staat te wachten. Tot mijn grote verbazing draagt hij zelfs een pak. Zodra ik naast hem sta, geef ik hem dan ook een dikke knuffel.       "Ik weet even niet wat ik moet zeggen Isa, je ziet er echt prachtig uit. Ben je klaar om te gaan?"       "Naawh, dank je Owen." Ik druk een kus op zijn wang. "En je draagt zelfs een pak! Ik dacht niet dat er ooit een dag zou komen dat ik jou in een pak zou zien. Maar het staat je zeer goed, je moet het zeker vaker dragen."       Voor we daadwerkelijk kunnen gaan, wil mijn moeder eerst nog een heel stel foto's maken, waardoor het inmiddels een kwartier later is tegen de tijd dat we buiten staan.       "Wil je gelijk naar school, of eerst nog iets eten?" she is delightfully chaotic a beautiful mess loving her is a splendid adventure

i suck at thinking of a status || willow creek || at her house || owen || dress || soundtrack

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

---

"Darling.. Ik ben een latino, natuurlijk kan ik dansen," antwoordt Tyler. Wel, hij maakt een punt - een punt gebaseerd op stereotypes, maar desalniettemin een punt. "Ik heb veel geheimen, of jij ze allemaal wilt weten is nog maar de vraag..." Ik vernauw mijn ogen wat en maak een "oeh" vorm met mijn mond, alsof ik zwaar onder de indruk zou moeten zijn hierdoor. Mijn latino maakt hier gretig gebruik van om zijn lippen op de mijne te planten. Ondertussen vloeit de muziek vlotjes over in een nog trager nummer van een andere Zuiderse taal; eentje waar ik meer van begrijp dan Italiaans. De muziek blijft echter op de achtergrond, en even heb ik opnieuw alleen oor naar Tyler. Mijn ogen blijven bij zijn lippen hangen, die moeiteloos de Spaanse woorden die bij het lied horen beheren. Op mijn eigen lippen rust een glimlach die speciaal voor hem gereserveerd is. "En jij?" Een beetje verward kijk ik hem aan, me in stilte afvragend of hij verwacht dat ik ook aan het zingen ga. "Nog geheimen die ik moet weten?" Oh, dát. Ik grinnik even om mezelf en denk kort na. "Als ik je die vertel, dan moet ik je ombrengen," fluister ik hem toe, plagend. Er zijn inderdaad een bepaald aantal dingen die ik hem nog niet verteld heb, waaronder wat met Jeff gebeurd is. Maar het is ook nog niet zo lang de serieuze kant aan het op gaan tussen Tyler en mij; alles op zijn tijd. "En als jij je geheimen met mij wilt delen dan houd ik ze voor altijd bij me. Maar er is geen verplichting," verzeker ik hem. "Het enige geheim dat ik op dit moment echt van je los wil krijgen is het volgende... Voldoe je aan nog meer stereotypes die beweerd worden wat latino's betreft of houdt het op bij dansen?" Zodra de vraag over mijn lippen is wijkt mijn blik geen moment van zijn gezicht, puur om die eerste, meest oprechte reactie op te vangen. Natuurlijk bestaan er heel wat verschillende vooroordelen maar het voornaamste dat ik in gedachten heb is er eentje dat ik wellicht vanavond zal ontdekken. De vraag die ik specifiek in gedachten heb is of hij voldoet aan de vurige reputatie in de slaapkamer die vaak aan latino's toegeschreven wordt. Een meisje kan niet voorbereid genoeg wezen, toch?

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

"Als ik je die vertel, dan moet ik je ombrengen," fluistert ze me plagend toe en ik lach zachtjes. 'Je zal niet de eerste zijn,' fluister ik op dezelfde toon, al is het ergens misschien wel de waarheid. Maar ach, daar moet je je niet te druk om maken. "En als jij je geheimen met mij wilt delen dan houd ik ze voor altijd bij me. Maar er is geen verplichting," verzekert ze me en ik knik, een lichte glimlach op mijn lippen. 'Alles op zijn tijd..' fluister ik. "Het enige geheim dat ik op dit moment echt van je los wil krijgen is het volgende... Voldoe je aan nog meer stereotypes die beweerd worden wat latino's betreft of houdt het op bij dansen?" geamuseerd schieten mijn wenkbrauwen omhoog en voor een kort moment lach ik.
'Hmh.. Let me think,' begin ik en ik hou mijn hoofd wat schuin. 'Ik spreek een beter woordje Spaans dan Engels, als ik eerlijk ben. Ik kan op zich koken maar ik ben vaak te lui voor dat, en voor andere dingen ook trouwens. Ik heb blijkbaar een behoorlijk temperament, geen idee hoe anderen daarbij komen maar ach.' zeg ik, het laatste op een speelse toon. Mijn temperament wat soms nog wel is op kwam dagen was maar al te bekend, maar ach. 'En voor de rest moet je er zelf maar achter komen, darling. Het is niet leuk als ik allemaal spoilers geef toch?' grijns ik uitdagend.

[ bericht aangepast op 25 feb 2018 - 13:33 ]

---

El Diablo.

Een maand is inmiddels verstreken. In die maand heb ik zowel schorsing als nablijven weten te ontwijken en weet ik me min of meer te gedragen als een normale uitwisselingsstudent. Ik heb het zelfs voor elkaar gekregen geen ruzie met Tyler of Dantae te krijgen. Ook heb ik voor de eerste keer in mijn leven gebruik gemaakt van het openbaar vervoer, iets waar ik stiekem best trots op ben. Ook heb ik geleerd om geen contant geld mee naar school mee te nemen. Iemand heeft daadwerkelijk de moeite genomen om mijn lunchgeld uit mijn kluisje te pikken, al is het maar een schamele 50 dollar. Het Engels gaat me steeds beter af en ik heb een week terug mijn eerste hamburger gebakken. Toch moet ik bekennen dat ik best nerveus ben voor vanavond. Het makkelijkste van een bal voor mij is de kleding. Hoewel ik een scholier ben, heb ik meer dan genoeg pakken. Deze zijn door mijn ouders aangeschaft voor het geval dat ik vergaderingen moet bijwonen. Omdat een bal toch een speciale gelegenheid is, heb ik ditmaal gekozen voor een navy-kleurig pak in plaats van zwart. Maar met een meisje een schoolbal bezoeken, al is ze mijn klasgenoot, is voor mij heel andere koek dan een pak uitzoeken. Ik hoop maar dat ze het niet erg vindt om me gezelschap te houden. Hoewel ik van plan was om de bus te nemen naar de plek waar mijn klasgenoot Bella woont, dacht ik dat het waarschijnlijk netter is als ik met eigen vervoer kom. Daarnaast voel ik me in het bijzijn van mijn chauffeur toch wat meer op mijn gemak. En ingebouwde navigatie is mooi meegenomen. ‘Hier woont ze geloof ik.’ ‘Ik wacht hier wel.’ ‘Kun je Engels, Ken?’ Vraag ik met een knipoog. Ik merk de aarzeling in zijn gezicht. ‘Een.. beetje,’ zegt hij in het Engels, om vervolgens in het Japans toe te voegen: ‘ik zal mijn best doen. ‘ Ik stap uit en bel aan. Ze woont royaal. Van een klasgenoot heb ik vernomen dat haar vader een zakenman is; het huis verklaart dit vast. Ik hoor dan het geluid van een hond. ‘Bella? Ik ben het, Kioshi. Ben je daar?’

---

No growth of the heart is ever a waste