[RPG | 2OO] Little Pink Lady's — War of Love | Speeltopic 1 - Speeltopics

LITTLE PINK LADY'S — WAR OF LOVE

Speeltopic
Praattopic
Rollentopic

THE STORY Princeton South-East High — Californië 2003 — Een middelbare school in Amerika, een school zoals ieder ander. Een school met zijn eigen leerlingen en hun eigen schooldrama's. Zo bedachten de laatste jaars jongeren van 2003 een plan. Ze kochten een dik, groot schoolschrift en net voor de laatste maand dat ze naar school gaan bedachten ze een soort wedstrijd. Voor de laatste schooldag moesten de jongens een meisje uit de klas verliefd op hen laten worden, en degene die het niet lukte of degene die als laatste was moest iets vreemds doen. In 2003 was dat nog spring in de sloot, maar jaren later?       2017 — In de jaren daarna werd het feit van ''verliefd worden'' over gebracht naar ''kussen'' en uit eindelijk zelfs ''krijgt het meisje in bed.'' Ook werden de opdrachten voor de verliezer steeds pijnlijker, van spring in de sloot tot steeds iets idioter. Zo kozen de jongens hun meid voor dit jaar uit, alleen leek het ineens alles dit tegen te werken. Een homo die nog niet uit de kast is gekomen die moet vallen op een meisje? Wat nou als het meisje die verliefd op je moet worden een oogje heeft op een ander? Of wanneer juist je vriendin/vriend het meisje/de jongen krijgt die jij juist wil? Er is één ding zeker, dit jaar gaat lastiger worden dan voorheen.

PRINCETON SOUTH-EAST Stad: Princeton Hall Fictie Staat: Californië Grades: Freshmen (14-15 jaar), sophomores (15-16 jaar), juniors (16-17 jaar) en seniors (17-18 jaar) Schoolkleuren: Blauw, rood en wit. Sportteams: — Football: The Hawks | Hier heb je eens in het jaar try-outs voor. — Cheerleaders: The Winter Wings | Ook hier heb je eens in het jaar try-outs voor. — Overige sporten: Zwemteam, dansteam, atletiek, cricketteam en basketbal Schoolclubs: Dramaclub, schoolband, feestcommissie en schaakclub Princeton South-Easth is gebouwd in het stadje Princeton Hall. Het is geen groot stadje, maar ook niet klein. Het is zo dat iedereen hier elkaar wel kent, en zo is het dat nieuws zich als een lopend vuurtje verspreid. In deze stad heb je een pizzeria (Montenegro's Pizza's) en een normale snackbar (Crumbs). Als je verder de stad in rijdt krijg je de normale dingen. Een klein winkelstraatje, de supermarkt, bed&breakfest, de autowasserij, maar ook kan je er een drive-in vinden waar één keer in de week rond 20:00 een film wordt gedraaid, meestal kan je op donderdagavond hiervan genieten. Verder vind je vele huizen en gebouwen en het bos van Princeton. Een dansclub kan niet missen, en deze wordt meestal afgehuurd voor feesten. Vrijdag heb je meestal hun eigen standaard avonden. Het theater (The Canvas) wordt voornamelijk gebruikt door de school en hun dramaclub of theater voorstellingen, maar ook wordt hij gebruikt voor andere dorpse shows. CHARACTERS VROUWEN 1 MEISJE NODIG Naam • Status • Faceclaim • User • Pagina Chardonnay Parker Sweetwather • The ''One'' Person • Madelaine Petsch • Windvlaag • 1.3 Celeste Dariya Maksimov • Cheercaptain • Idk. • Greenlight • 1.2 Peaches Riddle • Status • Jessie Paige • Herfst • 1.5 Rosa Thomason • The Life of The Party • Faceclaim • Phortos • 1.2 Malin Gracie Newton • None • Scarlett Leithold • Virago • 1.3 Emily Eva Vanderbilt • The Quiet One • Lauren de Graaf • Sombre • 1.6 Ertha Latisha Green • The Newby • Bee Melvinn Windvlaag • 1,6 Lichelle ”Elle” Feyre Cohen • The Princess • Miranda Kerr • Aniketos • 1,6 MANNEN VOL Naam • Status • Faceclaim • User • Pagina Noah Christopher Andrews • The Hyper • Cole Sprouse • Windvlaag • 1.3 Roman Damario Montana • Latino Fuckboy • Maluma • Maluma • 1.1 Naam • Status • Faceclaim • philocaly • Pagina Parker Thomas Smith • The Jock • Idk • Obeah • 1.2 Tanner Jacob Smith • Potterhead • Idk • Obeah • 1.2 Naam • Status • Faceclaim • Epine • Pagina Jackson 'Jake' Beau Aguillard • The Charming Dickhead • Lauren de Graaf • Sombre • 1.6 Valentine Cooper Anderson • Prine Charming • Pierson Fodé • Vaiana • 1.5

LIST Naam Leeftijd Reputatie Geheim? Sommigen van deze high school zouden misschien bijvoorbeeld een geheim hebben waardoor ze niet meteen mee kunnen doen aan het geheime project van de jongens, of iets wat hun reputatie in de stad of school in gevaar zou kunnen brengen. Innerlijk Uiterlijk Geschiedenis Relaties Overig THE ''RELETIONSHIPS'' Chardonnay — Roman Celeste — Parker Malin — Tanner Rosa — Noah Peaches — Ertha — Lichelle — Valentine Emily —

RULES De huisregels van Quizlet gelden hier. Houd dames en heren gelijk. Niet meer dan twee personages per persoon, en dan zowel een jongedame als een heer. Schrijf 200 woorden per post. 16+ is toegestaan, wel graag aangeven. Ruzies alleen in de RPG alsjeblieft. Alleen ik, [url=]Amber[/url], maakt de topics aan, mits aangegeven van niet.

---

''With all due respect, which is none...''

• Eighteen • Swimmer • Outside, with Tanner • Outfit •

Voor een paar seconden blijft het stil vanuit Tanner en kijkt hij me haast nog net niet met een open mond aan. Ik grinnik zacht en voel hoe deze zich verbreed als Tanner uiteindelijk in een lachen uitbarst. “Jij hebt duidelijk een glaasje teveel op,” grinnikt hij vervolgens. Ik kan hem daarin geen ongelijk geven. Die paar glazen die ik eerder achterover gegooid had waren langzaam hun werk gaan doen, waardoor een lichte nevel door mijn hoofd heen trok en me tevens nog meer ontspande. “Een klein beetje maar, hoor,” grijns ik zacht. “Dus blijf lekker even zitten, dan ga ik een glaasje water voor je halen. Wild child,” plaagt Tanner me verder. Op een subtiele manier komt hij vervolgens overeind, waarna hij een kus op haren drukt alvorens naar binnen te verdwijnen.
      Met een zweem van een glimlach kijk ik de jongen na tot hij helemaal verdwenen is en laat me vervolgens met een zucht achterover zakken, waarbij ik mijn poelen op de donkere hemel boven me richt. Langzaam sijpelde mijn hoofd vol met verschillende gedachten, waarbij de irritaties bij het flesje draaien al gauw omhoog kropen. Het waren geen eerlijke gedachten, besloot ik zelf -- resoluut en in een poging er verder niet al te veel bij te zoeken. Toch bleef een bepaald gevoel aan me knagen en hoe hard ik het ook van me af probeerde te zetten, zo hard kwam het ook weer terug. Dat ik er dan ook een tikkeltje rusteloos van werd merkte ik zodra ik overeind kwam en opzoek wilde gaan naar Tanner, voor mijn gevoel bleef hij namelijk ook wel erg lang weg voor een glaasje water.
      Net wanneer ik op wil staan om aan te lopen zie ik hem al verschijnen. De frons die al tussen mijn wenkbrauw aan het spelen was zodra ik alleen kwam te zitten, diepte zich nog iets verder in bij het zien van de uitdrukking op zijn gezicht. Zwijgend wordt het bekertje in mijn handen gedrukt, waarna zijn handen diep in de zakken van zijn broek verdwijnen. Bedenkelijk kijk ik naar Tanner op, alvorens ik braafjes een paar slokken van het water neem. “Gaat het beter?” Ik knik kort en glimlach flauwtjes als mijn poelen hem onderzoekend pogen op te nemen. “Met jou ook?” vraag ik hem zacht en kantel mijn hoofd iets. Hoewel het me wat tijd heeft gekost om hun gezichten van elkaar te onderscheiden en de juiste trekken bij hen te herkennen, bleef het soms nog een gok. Toch wist ik -- of misschien voelde ik het wel aan -- wanneer er iets aan de hand was. En hoewel Tanner zijn best leek te doen, voelde ik aan hem dat er iets scheelde. “Je leek net iets vrolijker..”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Emily Vanderbilt - the party - With Valentine OUTFIT Valentine keek me aan en gooide de rest van zijn drankje achterover. Met nogsteeds de nieuwsgierige blik keek ik hem aan.       'Ik wilde eigenlijk wat stoom afblazen in de "gym", ' zei hij met een wat vage nadruk op het woordje "gym". Wie gaat er zo laat nou nog naar de sportschool, om stoom af te blazen nog wel. Ik was nog nooit in een sportschool geweest, ik had thuis gewoon een loopband en wat andere apparaten.       'Zin om mee te gaan?' vroeg Valentine met een lichte grijns. Met een bedenkelijke blik keek ik hem aan. Valentine kende ik al heel lang, hij zou me heus niks aan doen en bovendien leek het me leuk om eens een keer iets te beleven. Goedkeurend knikte ik. 'Oké! ik ben benieuwd,' kwam er opgewekt uit mijn mond. De rest van mijn drankje dronk ik snel op en de beker zette ik terug op tafel. Er zat een licht roze lippenstift afdruk op de beker en ik moest er even door lachen.       'Waar is deze "gym" precies?' vroeg ik met dezelfde vage toon bij het woordje "gym". Mijn handen gleden over mijn rok om hem glad te strijken en ik trok mijn jasje recht. 'Ik ben er klaar voor,' zei ik terwijl ik mijn hand uitstak.

---

- thank you for existing -

---

Het doet niet veel goeds, maar het is een minieme troost dat Newt me niet wandelen stuurt en zijn armen om me heen vouwt. "Het komt goed Parker." Hoewel ik het behoorlijk aandoenlijk vind dat hij probeert te - gewoon, dat híj probeert, kan ik alleen maar denken dat dat de precieze woorden zijn die je tegen iemand zegt als je zelf van het tegendeel overtuigd bent. Desondanks sta ik mezelf toe even te genieten van hoe Newt over mijn rug heen streelt... nu het nog kan. "We - jij en Malin, mag je niet zomaar opgeven. Niet voor dit." Mijn adem stokt even in mijn keel en ik kan niet anders dan me afvragen wat "dit" in godsnaam geworden is. De afspraak was dat zodra één van de twee week werd we beiden zonder omkijken weg zouden wandelen van onze avonturen. Waarom heb ik dan het gevoel dat het daarvoor al veel te laat is? "Ik heb je beloofd dat jij en Malin geen last zouden hebben van mij, dus ik... ik kan gewoon uit de buurt blijven tot jullie weer goed zijn." Ik schud mijn hoofd, reeds voor ik mijn gedachten hierover heb kunnen verzamelen. Waar ik voorheen de tranen nog kon bedwingen is alle hoop daarop tevergeefs zodra Newt zijn laatste woorden gesproken heeft. "Ik kan je gewoon niet zo gebroken aanzien man." Ik sla op mijn beurt een arm stevig om hem heen en klem hem dicht tegen me aan, terwijl de andere hand voorkomt dat hij z'n gezicht uit mijn hals kan halen. Elke seconde telt. "Ik denk dat jij degene bent die zijn hoofd moet laten nakijken. Ik kan hier niet mee doorgaan, Newt. Hoe kan ik bij Malin blijven in de wetenschap dat elke keer ik haar kus ik niet alleen tegen haar lieg maar ook Tanner kwets? Ik had het moeten uitmaken met haar zodra ik die aantrekking naar jou voelde, want met Luís was dat het begin van het einde en ik voel me zo'n ongelofelijke eikel dat ik weer dezelfde fout heb gemaakt. Als het goed had gezeten tussen Malin en mij dan had ik jou niet opgezocht, keer op keer, toch? Of dan had ik harder gevochten om me te verzetten tegen... dit." Ons. "Jij hebt hier geen schuld aan. Ik ben degene die beter had moeten weten. Ik had eerlijk moeten zijn met haar, en mezelf." Ik sluit mijn ogen en draai mijn gezicht, zodat ik kort mijn lippen op die van Newt kan drukken - beseffend dat dit de laatste keer kan zijn, en dat dat volledig van hem afhangt, en dat ik hem geen enkele beslissing kan verwijten. "Newt, ik -" fluister ik tegen zijn lippen aan, niet zeker of ik wel durf vragen wat ik wil vragen, wat ik móét vragen. "Ik vraag je niet om bij me te zijn, hierna... " Alsin; samen met mij. "Maar niet weggaan?" Alsin; ik wil je niet kwijt. Ik heb je nodig. Of het nu vriendschap is, of god mag weten wat, Newt is me dierbaar. Ik ben dadelijk Malin al kwijt, wie weet wel mijn broer. Niet Newt. Niet alles.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Hoe erg ik ook mijn best doe de vragende blik van Malin te ontwijken, het lijkt wel alsof ze dwars door me heen kan kijken. “Met jou ook?” Een wilde paniek slaat me om het hart en even voelt het alsof iemand me recht in m'n maag gemept heeft. Ik weet niet of ik liefst wil overgeven of ergens stilletjes wegkruipen. Als Parker hier niet snel is dan spreek ik van m'n leven niet meer met hem. Hij heeft geen enkel recht mij hiervoor op te laten draaien. “Je leek net iets vrolijker...” Die meid kent me veel te goed en het is helemaal nergens goed voor. Niet voor mij, niet voor haar en niet voor die klootzak van een broer van me. "Oh, ik had een aanvarinkje binnen. Maak je maar geen zorgen om mij," spreek ik haar zelfzeker toe. Het is de beste waarheid die ik haar kan schenken, maar ik laat Parker geen leugenaar van me maken. "Hoe zit het met jouw humeur? Zijn die drankdrinkende demonen al verdwenen?" vraag ik, ongerust; niet omwille van het feit dat ze net al behoorlijk van slag leek en ik niet weet waarom, maar omdat ik zeker ben dat wat komen gaat haar niet beter zal bevallen. Ik heb me nog nooit in m'n hele leven zo'n rottig en gemeen mens gevoeld als nu. Eender welke andere jongen zou dolgelukkig zijn onder de sterrenhemel te kunnen zitten met het meisje van zijn dromen en alsof het nog niet erg genoeg is dat dat me ontnomen werd door mijn bloedeigen broer draagt hij daarbovenop niet eens zorg voor een vrouw zoals zij. "Kom eens hier jij," fluister ik haar toe, niet in staat luider te spreken zonder dat mijn stem zal verraden dat er meer aan de hand is dan ik mag toegeven, nu nog niet althans. Ik sla een arm om haar schouder en trek haar dicht tegen me aan, waarna ik mijn wang op haar kruin te rusten leg. "Ik ben blij dat je flesje draaien niks vindt," beken ik dan, om enige verdenking van mijn eigen gedeprimeerde bui af te leiden. "Ik vind er zelf ook niet zoveel aan. Iemand kussen hoort speciaal te zijn, niet? Iets dat enkel die twee personen aan gaat." Mijn gedachten dwalen af naar een feestje in het verleden waar Malin zo dronken was dat ze mij voor Parker aan zag en haar lippen stevig op die van mij plantte. Ik heb er nog steeds spijt van dat ik haar niet tegen gehouden heb, maar mocht het nog een keer voorvallen weet ik niet of ik het dit keer wel zou doen. Het is zo verdomd moeilijk naast je neer te leggen waar je met heel je lijf naar verlangt. Is dat hoe Parker zich voelt bij Newt? Heb ik te hard gereageerd vanwege mijn eigen gevoelens voor Malin? Nee. Nee, nee. Als ik me kan bedwingen dan moet hij daar ook toe in staat zijn. Iedereen ziet mij als de zwakste van de twee dus voor hem zou het een fluitje van een cent moeten zijn. Was het maar zo simpel.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

VALENTINE COOPER ANDERSON

Emily leek me even bedenkelijk aan te kijken , waardoor ik de dame ergens erg geamuseerd aankeek. Ik was geen engerd die meisjes zoug aan lokken naar één of andere vreemde plek om daarna vieze dingetjes uit te halen. Daar had je andere mensen op onze school die daar toe tot staat waren. Als de blondine dan ook knikte bewogen haar lokken vrolijk mee. 'Oké! ik ben benieuwd,' haar enthousiasme liet me zacht lachen, ze was eigenlijk erg schattig.
Ze dronk ook wat haastig haar beker uit en zette deze terug op het tafeltje iets wat ik ook met mijn beker deed. 'Waar is deze "gym" precies?' vroeg Emily me vervolgens ook Gym vaag uistprekend wat me deed grijzen. "Hmm dat wil je wel weten hé? " zei ik geamuseerd en wat mysterieus. "HEt is eigenlijk een geheim plkeje van me, die zelfs Cel niet weet zijn." vertelde ik haar eerlijk. " Het is de oude gym hier in Princeton, echter is het zodanig oud dat niemand het kent." verklaarde ik haar voordat ze me echt als een of andere creep zou gaan aanzien. "Maar laat ik nou net een ingang weten die niet gesloten is." ik knipoogde naar haar 'Ik ben er klaar voor,' ik nam haar hand aan en liep alvast richting buiten, waarna ik mijn autosleutels uit mijn jaszak haalde. Ik mocht misschien wat gedronken hebben, maar je moest me echt veel alcohol voeren wilde je me dronken krijgen. Dus ik kon echt nog perfect rijden, geen zorgen. Ik opende de deur voor haar zodat ze in kon stappen en ging daarna zelf aan het stuur zitten. "Let's go." met deze woorden drukte ik het gas is en reed weg van het ubersaaie feestje. Na een eindje arriveerden we in de straat die er zo goed als verlaten uitzag. Ik parkeerde mijn wagen en keek naar Emily. "We zijn er." vertelde ik haar met een glimlachje. Ik nam de gymzak die op mijn achterbank zat en hees deze soepel over mijn schouder, waarna ik naar het gebouw toe liep, vermoedend dat Emily me wel zou volgen. Het gebouw zag er duidelijk vervallen uit, en als je goed keek kon je uit de vervaagde letters nog de woorden 'GYM' waarnemen. "Lang hier." zei ik Emily waarna ik in het steegje liep en zo door één van de gebroken ruiten kon klimmen. Ik kwam hier al een viertal jaar en wist dit gebouw door en door, de ruit had ik dan ook zo ingeslagen, dat ik me niet meer kon kwetsen. Behendig klom ik naar binnen en hield mijn hand uit naar Emily zodat ik haar binnen kon helpen. "Je zult het binnen echt geweldig vinden." verzekerde ik haar, de planten waren al half in het gebouw gegroeid waardoor het een perfecte haast sprookjesachtige mix was van vervallenheid en nieuw leven. De Gym was eigenlijk nog in perfecte staat waardoor ik nooit echt problemen had met hier mijn vrije tijd te vertoeven.

DAVID 'NEWT' NEWTON CHAMBERLAIN

at the party with Parker

Parker had zijn armen ook stevig om me heen geslagen en ik voelde zijn hand door mijn haren strijken, een teder gebaar. Eentje die ik nog nooit van iemand had gehad, niet van mijn ouders, niet van mijn vrienden. Maar nu wel van Parker. Ik sloot dan ook kort even mijn ogen, genietend van hoe zijn vingers in mijn haren zaten, me haast smekend zo te blijven staan. "Ik denk dat jij degene bent die zijn hoofd moet laten nakijken. Ik kan hier niet mee doorgaan, Newt. Hoe kan ik bij Malin blijven in de wetenschap dat elke keer ik haar kus ik niet alleen tegen haar lieg maar ook Tanner kwets? Ik had het moeten uitmaken met haar zodra ik die aantrekking naar jou voelde, want met Luís was dat het begin van het einde en ik voel me zo'n ongelofelijke eikel dat ik weer dezelfde fout heb gemaakt. Als het goed had gezeten tussen Malin en mij dan had ik jou niet opgezocht, keer op keer, toch? Of dan had ik harder gevochten om me te verzetten tegen... dit." ik beet hard op mijn lip, zodanig dat ik de ijzeren smaak in mijn mond proefde. Ik keek dan toch op naar de jongen. Dit ,ik wist niet meer wat dit was, het hoorde een betekenisloos nachtje te zijn, waarna het rolde naar een onschuldige fwb en nu... Dit was een begrip geworden waarbij we beiden niet meer wisten wat te doen. Het was te laat om het te stoppen, en ik wilde ook niet dat het stopte. Bij Parker had ik het gevoel dat ik toch nog gewenst was op deze wereld.
"Jij hebt hier geen schuld aan. Ik ben degene die beter had moeten weten. Ik had eerlijk moeten zijn met haar, en mezelf." na zijn woorden drukte hij zijn lippen weer op die van mij, al kreeg ik het gevoel dat dit eerder een afscheidskus was. Gevuld met emotie, iets dat ik naast vandaag nog niet had gevoeld. "Newt, ik -" prevelde Parker zacht tegen mijn lippen aan waardoor ik de jongen weer aankeek, zijn ogen gevuld met tranen, mijn adem versnelde even en ik knikte zacht als teken dat ik luisterde. "Ik vraag je niet om bij me te zijn, hierna... " ik slikte even en liet mijn blik naar beneden glijden, een idee het ons. HEt was iets waar ik stiekem als langer naar hunkerde. Telkens als ik Malin en Parker samen zag, ze leken altijd zo gelukkig, en dat was ik ook als ik bij de jongen was. Maar me binden aan iemand? Het is niet alsof dit Parkers eerste keer is, zoals hij net ook nog eens had verduidelijkt. Mijn gedachten sprongen naar mijn ouders, hadden die ooit lief gehad? Waren Parker en ik net zoals hen? Een koppel dat verliefd leek te zijn maar zodra de druk er was elkaar nooit lief konden hebben? War ik zoals mijn vader? Was ik een mislukking? Ik kon niet liefhebben, liefde bestond niet. Het kon niet, Ik kon niet...
"Maar niet weggaan?" Mijn blik gleed weer naar Parker waarbij mijn grip verslapte. Zijn blik, het sneed door me heen. Ik kon niet weglopen, niet van Parker.
Hij was mijn vriend, heck mijn beste vriend, misschien zelf soulmate. Mijn ouders konden dit niet verpesten voor me, ik was niet zoals hen.
" Ik... natuurlijk niet." zei ik tegen Parker ,mijn mondhoek omhoog trekkend in een zwakke glimlach. Al werd het niets tussen ons, ik zou het nooit weten als ik het niet uit probeerde. Ik liet mijn armen van de jongen glijden en nam zijn hand even vast. "Wil je dat ik mee ga?" vroeg ik hem zacht, mijn ademnhaling nog steeds sneller dan hoorde te zijn. "Dit, ons... het is niet makkelijk." zei ik zacht en haf de jongen een kneepje in zijn hand. "Maar dat is mijn leven ook niet." ik keek even naar Parker, als een soort van teken van bevestiging vragend van de jongen. Ik was geen Luis of Malin, heck ik was niet eens een Newt. Ik wilde zeker weten van Parker dat hij zeker wist waar hij aan zou beginnen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Emily Vanderbilt - the old gym - With Valentine OUTFIT Toen ik vroeg over waar de gym eigenlijk was begon Valentine een beetje quasimysterieus te doen, wat me wel deed lachen. Hij legde uit dat het een oude gym was, verlaten, de oudste gym van Princeton. Het leek me leuk om een keer iets te ontdekken, als het verlaten was, was het zeker ook een avontuur.       'Maar laat ik nou net een ingang weten die niet gesloten is.' knipoogde Valentine die vervolgens mijn hand aan nam en richting de uitgang liep. Valentine liep iets vooruit richting de parkeerplaats, waar hij naar één van de auto's liep. Hij had alcohol op, maar hij leek me nog nuchter. Mijn vader zou me afmaken als hij wist dat ik bij iemand in de auto zou stappen met alcohol op, maar daar is niets aan te doen nu. 'Let's go,' zei Valentine terwijl hij in de auto stapte. Zelf stapte ik ook in de auto, aan de andere kant. De auto rook naar jongens, sterke parfum of deodorant, ik wist het niet zeker, maar het rook heerlijk. Met een tevreden glimlach op mijn gezicht keek in naar Valentine, die de auto startte en weg reed. Na een tijdje rijden kwamen we aan in een straat die er nogal verlaten en een beetje apart uit zag. Verderop stond een gebouw, dichtgegroeid met planten en onkruid, net als bijna alles in deze straat. Valentine parkeerde de auto en keek me met een glimlach aan. 'We zijn er,' hij pakte een tas van de achterbank en stapte uit. Braaf deed ik hetzelfde als Valentine en ook ik stapte uit.       'Dus, dit ziet er best ehm...' ik ademde even kort in. 'apart uit,' mijn hand ging door mijn haar en ik streek een pluk achter mijn oor. Snel liep ik achter Valentine aan zodat ik niet alleen zou zijn in deze verlaten straat, die er echt eng uit zag. 'Langs hier,' zei Valentine, wijzend naar een gebroken ruit. Moest ik daar echt door heen gaan klimmen,.. ik droeg een rok. 'Valentine ik heb een rok aan...' mompelde ik. Het was wel een hele grote ruit, het moest kunnen. Valentine klom er makkelijk doorheen en ik zag zijn hand uitsteken.       'Je zult het binnen echt geweldig vinden.' verzekerde hij me. Een zucht verliet mijn lippen en ik besloot toch maar door de ruit te klimmen. Zo onverstandig dat ik was ging ik met één been tegelijk, waardoor mijn rok een scheurend geluid maakte. 'Shit,' snauwde ik naar mezelf. Half strompelend kwam ik het gebouw binnen en ik viel nog net niet op de grond. 'Fijn, mijn rok is kapot.' gromde ik terwijl ik naar de scheur in mijn rok keek. Zodra ik stil stond kreeg ik de kans om de binnenkant van het gebouw te bekijken. Mijn mond viel open en ik draaide een rondje om alles goed te bekijken. Het leek net alsof iemand deze sportzaal had betoverd. Alle planten waren naar binnen gegroeid en het zag er prachtig uit, het rook zelfs naar natuur. 'Wauw, dit is echt fantastisch...' kwam er zacht uit mijn mond, maar toch was het goed te verstaan want er was geen enkel geluidje in deze zaal.

"I can be fun, sometimes."

---

- thank you for existing -

• Eighteen • Swimmer • Outside, with Tanner • Outfit •

"Oh, ik had een aanvarinkje binnen. Maak je maar geen zorgen om mij," reageert Tanner. heel even kijk ik hem schuins aan en liet mijn poelen over zijn gezicht heen glijden. Het was duidelijk dat zijn aanvarinkje hem niet lekker zat, maar iets weerhield me ervan om te vragen naar meer. Als hij het echt kwijt had gewild, of er dieper op in had willen gaan, dan deed hij dat vast later nog wel. ”"Hoe zit het met jouw humeur? Zijn die drankdrinkende demonen al verdwenen?" Een vorm van onrust klinkt door zijn stem heen, waarop ik een schuldige glimlach over mijn lippen heen laat glijden. “Zo goed als,” breng ik uit en neem nog een slok van het water dat hij me gebracht had. “Mijn hoofd zal morgen denk ik nog minder blij zijn, ze voelt nu al een beetje wattig aan,” grinnik ik vervolgens en slaak een zachte zucht. Ik nam me voor niet meer uit frustratie zo snel drank achterover te doen.
      ”Kom eens hier jij,” fluistert Tanner dan. Om de een of andere reden liet ik me dit geen twee keer zeggen, waarop ik als vanzelf tegen hem aankruip wanneer hij zijn arm over mijn schouder heen legt. “Ik ben blij dat je flesje draaien niks vindt," zegt hij dan. Een klein geluidje verlaat mijn lippen, ten teken dat ik er absoluut geen ene moer aan vond — de reden nog maar opzij gelaten. “Ik vind er zelf ook niet zoveel aan. Iemand kussen hoort speciaal te zijn, niet? Iets dat enkel die twee personen aan gaat.”
      Een zachte glimlach glijdt over mijn lippen heen, waarna ik voorzichtig een keer knik terwijl mijn poelen de verte in staren. Opnieuw ontstaat er een gevecht in mijn binnenste waar ik het begin noch einde van lijk te kennen. Ik was niet het type dat zomaar een ander zou kussen, mijn lippen beroerde enkel die van degene waar ik van hield — waar mijn hart naar uitging en die mijn kussen als enige verdiende; alleen zij konden je dat speciale gevoel geven wat om voldoening vroeg. “Zo hoort het inderdaad te zijn,” zucht ik zachtjes en laat mij vingers met een lange blonde lok spelen. “Dat soort kussen verdient ook maar één persoon vind ik, en dat is niet random iemand die toevallig net de fles voor zijn neus krijgt,” ga ik verder en frons lichtjes als mijn overpeinzingen het over lijken te nemen. “Het creëert ook een hoop verwarring,” mompel ik dan en bijt zacht op mijn onderlip als mijn poelen nog altijd vooruit lijken te staren.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

'Nou, dat wil ik best voor je doen hoor, Haal ik zelf ook nog wat uit als ik het zo hoor.' zei Roman toen Celeste begon over een thema feestje, een lach rolde over Celeste haar lippen waarna ze kort haar hoofd schudde. 'Maar misschien ga ik dan ook wel voor een andere outfit,' zei Celeste terwijl ze haar handen door Roman zijn haar liet glijden. 'Ik bedoel wat originelers, niet sexy kat of zoiets.' ging ze verder terwijl ze Roman zijn haar naar achteren bleef duwen. 'Maar wel sexy, natuurlijk,' voegde ze er aan toe, want ja hoewel ze wel een beetje origineel zou willen zijn zou ze er als nog goed uit willen zien en dat deed je meestal toch door een beetje huid te laten zien.
'Dat is ook weer sneu, het ziet ernaar uit dat ze het leuk hebben.' zei Roman vervolgens nadat Celeste had opgemerkt dat ze enkel even hoefden te roepen dat de politie er aan kon komen. 'Kan best zijn, maar ik zou het leuker hebben als ze er niet zouden zijn,' merkte Celeste plagend op, hoewel het misschien wel echt waar was. Ze zat liever op een bank tegen roman aan, met een filmpje op de achtergrond dan dat ze nog alle blikken van al die mensen in haar rug moest voelen prikken. Celeste was totaal niet de persoon om snel ongemakkelijk te worden, maar dit voelde toch een beetje naar.
Gelukkig leek roman ook nog een andere optie te vinden dan iedereen weg te jagen. 'Maar ik kan ook wat snacks en drank pakken, en jou gewoon ontvoeren naar die boomhut. Volgens mij moeten de kussens en dekens er nog liggen.' zei Roman, iets wat Celeste dus maar al te blij wist te maken. 'Ahhh,' liet Celeste een tevreden en instemmend geluid over haar lippen rollen. Roman zijn idee klonk helemaal niet verkeerd aan. 'Maar zeg jij het maar hoor darling, ik vind het zelfs hier goed.' zei Roman vervolgens, waar hij Celeste alweer de keuze gaf, iets wat de jongedame natuurlijk totaal niet erg vond. Ze vond zijn gebaar wel lief, dat hij haar toch steeds liet kiezen, als of haar mening belangrijker was. 'Dan gaan we naar de boomhut natuurlijk,' zei Celeste waarna ze een kleine kus op zijn wang duwde en zich zelf van zijn schoot liet glijden. 'Laten we gaan sweetie,'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

'Ahhh,' een tevreden, instemmend geluid rolt over haar lippen. 'Dan gaan we naar de boomhut natuurlijk,' zei ze. Ze drukte een kleine kus op mijn wang en gleed van mijn schoot. 'Laten we gaan sweetie,' Ik glimlach en sta langzaam op, waarna ik een zachte kus op haar voorhoofd plaats. 'Geef me twee minuten,' zeg ik en loop snel terug het huis in. Kort keek ik om me heen, maar tot zover zag alles er goed uit. Ach, mochten ze me écht nodig hebben konden ze me bellen toch? Ik pak mijn zwarte rugtas en loop de keuken in, waar ik een paar flessen drank en wat blikjes frisdrank in mijn tas gooi, samen met wat snacks. Even twijfel ik, maar loop dan snel door naar mijn kamer om mijn laptop te pakken. Voor muziek of films.
In dezelfde snelle pas als ik was aangekomen, liep ik weer terug naar Celeste die ik snel over mijn schouder gooi. 'Let's go darling,' grijns ik en loop door naar de boom achterin de tuin waar al jaren de boomhut in zit. Het was goed gebouwd. Nooit last van regen of wind, en met genoeg dekens en dergelijke is het zelfs in de winter uit te houden. Door de jaren heen zijn ook de spelletjes, lampjes en kaarsen, en nog meer spullen opgestapeld. Ik loop de trap op en duw dan de deur open, die ik met mijn voet makkelijk achter me sluit. 'Welcome back.' zeg ik en zet haar dan langzaam neer. Ik zet een paar van de 'fairy lights' (een idee van mijn zusje, die een discolamp dus geen goed idee vond) aan en kijk om me heen. Zoals verwacht liggen er nog altijd een altijd een paar dikke matrassen tegen elkaar, met genoeg kussens en dekens voor vijftien man. Geen wonder dat ik en mijn zusjes hier zovaak chillden natuurlijk. 'Kijk wat ik voor je heb gevonden.' grijns ik en haal haar favoriete wijn uit mijn tas.

---

El Diablo.

---

Voordat Roman en Celeste naar de boomhut konden gaan zei Roman dat Celeste hem heel even moest geven zodat de jongen zich zelf kon voorbereiden. In de tijd dat Roman het huis weer in was verdwenen haalde Celeste zelf haar telefoon uit haar achterzak om een berichtje te versturen naar haar beste vriend. Celeste wist dat Valentine niet een groot fan was van Roman, maar als zij hem leuk vond dan zou hij toch wel oké ermee zijn? Celeste wou ook alleen dat Valentine gelukkig was en zo zou Valentine ook hetzelfde met haar moeten hebben. Hoewel Celeste ergens ook wel wist dat ze hypocriet was als ze van Valentine verwachtte dat hij het allemaal oké vond. Ze was een aantal dagen geleden nog boos op hem geworden omdat hij even met Lichelle had staan praten, dus ja misschien kwam dat ook niet helemaal overeen.

To Valentine:
Val! Ik heb geweldig nieuws, ik kom morgen ontbijt op bed bij je brengen om je alles te vertellen.

Stuurde Celeste haar beste vriend, want ja Roman zou zo weer terug zijn, tijd om hem te bellen had ze nu even niet. Anders had ze hem waarschijnlijk wel gebeld, maar Celeste kende zichzelf als ze eenmaal met Val praatte dan kon ze ook niet meer ophouden en dan waren ze zo weer een half uur verder en dat moesten ze nu ook even niet hebben. Ze was nu met Roman, of tenminste wanneer Roman terug kwam. Iets wat hij uiteraard deed, het leek nog niet eens twee minuten te zijn toen de jongen alweer voor hem stond en haar opnieuw optilde en over zijn schouder gooide. 'Roman,' zei Celeste. 'Ik kan nog altijd wel zelf lopen en ik weet dat je een gentleman probeert te zijn of whatever, maar ik denk dat ik zelf lopen ook nog wel eens comfortable kan vinden.' zei Celeste waarna ze een kleine zucht over haar lippen liet rollen. Natuurlijk was het fijn om niet te hoeven lopen, maar Roman zijn schouder die in haar ribbenkast prikte was nou ook niet de meest comfortabele positie die Celeste ooit had aangenomen.
Gelukkig wist roman dan wel een beetje door te lopen en duurde het niet heel lang voordat Celeste in de boomhut was en weer op beide voeten werd gezet. 'Wow, het ziet er nog beter uit dan dat het eerst deed,' zei Celeste terwijl ze haar ogen door de kleine ruimte liet glijden, ze was er vaker geweest, maar door de jaren was het hier duidelijk toch net iets voller gezet, hoewel de spelletjes en alle andere spulletjes die in de kleine ruimte stonden het juist gezelliger leken te maken.
'Kijk wat ik voor je heb gevonden.' zei Roman terwijl Celeste haar schoen uitschopte en naast de deur neerzette.Een grote glimlach verscheen op Celeste haar lippen toen ze zich omdraaide en zag wat Roman in zijn handen had. Ze sloeg haar handen om Roman heen en keek hem met nog altijd dezelfde grote glimlach aan. 'Kun je ook ergens een steekje laten vallen?' vroeg Celeste hem lachend. 'Ik voel me nu slecht dat ik steeds niet zoveel voor jou aan het doen ben.' zei ze terwijl ze weer een beetje dromerig met Roman zijn haren begon te spelen. 'En ga niet zeggen dat je al blij bent dat ik er ben en dat dat genoeg is, want dan begin ik echt bang te worden dat ik in één of andere slechte romcom ben beland,'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

De manier waarop Newt me in stilte staat aan te kijken is angstaanjagend; niet omwille van het antwoord dat ik inmiddels al eindeloos lijk af te wachten maar vanwege de broze blik op zijn gezicht. Zo heb ik hem nog nooit gezien en ik weet niet goed wat ik ermee aan moet. Als er voorheen een van ons twee troost nodig had dan hadden we daar zo ons failproof middeltje voor. Maar ik ben vrij zeker dat dát in dit geval allesbehalve zou helpen. " Ik... natuurlijk niet." Ik wil bijna gaan lachen hierom, oprecht vreugdevol gaan lachen, tot ik me bedenk dat dit uiterst ongepast zou zijn gezien de situatie. Er gaan zoveel emoties tegelijk door me heen dat ik niet meer weet welke ik eerst aan bod moet laten komen. Mijn gedachtegang wordt echter wat gestild als ik plots in de gaten krijg dat Newt mijn hand in die van hem genomen heeft. Ik schraap mijn keel een keer terwijl ik verward naar onze verstrengelde vingers sta te kijken. Pakweg drie uur geleden zouden we dit nooit gedaan hebben. Ik snap nog steeds niet hoe we hier beland zijn en ik kan maar niet beslissen of ik het erg moet vinden of ik mijn schuldgevoel los moet laten. "Wil je dat ik mee ga?" Hoewel heel mijn binnenste schreeuwt dat hij mijn hand niet los mag laten schud ik zachtjes mijn hoofd. Dit moet ik alleen doen, het zou niet eerlijk zijn tegenover hem of tegenover Malin mocht hij naast me staan. Bovendien doen we al zo lang alles zo stiekem dat het prentje in mijn hoofd hiervan absoluut niet lijkt te kloppen. "Dit, ons... het is niet makkelijk. Maar dat is mijn leven ook niet." Mocht mijn hart op dit moment al niet verscheurd worden dan zou het wel aan diggelen liggen bij het horen van die woorden. Zo kleintjes, zo kwetsbaar ken ik Newt niet en ik wil me vereerd kunnen voelen dat hij zoiets met me deelt. Ik wil de persoon die hij nu voor zich ziet kunnen zijn, recht aan kunnen doen. En dat kan helaas maar op één manier. Met bevende hand neem ik zijn kin tussen mijn vingers en til deze voorzichtig op, waardoor hij niet anders kan dan me aan te blijven kijken. "Mijn hele leven heb ik alles wat ik wilde op een presenteerblaadje aangereikt gekregen. En ik lijk er niet mee te kunnen gaan," zeg ik stil. Mijn breuk met Luís was een eitje en de overgang met Malin verliep vlotjes. En toch heb ik het verprutst. Wil ik me hierin storten dan wordt dat een heel ander verhaal. "Misschien zijn de juiste dingen wel net het moeilijkst," constateer ik luidop. Ik druk mijn lippen nog -voorlopig- een laatste keer op die van hem en laat hem dan langzaam los. "Ik moet naar Malin toe," fluister ik, opnieuw vechtend tegen de tranen van eerder. "Haal een drankje, probeer wat te ontspannen. Ik zoek je straks," probeer ik advies te geven, al heb ik zelf geen flauw idee of het enigszins zou helpen. Voor de krop in mijn keel nog groter kan worden glip ik bij Newt vandaan, waarna ik even rondkijk, op zoek naar mijn broer en mijn vriendin. De zenuwen razen sterker en sterker door mijn lichaam gedurende elke minuut waarin ik hen niet vind. Uiteindelijk tref ik hen beiden aan. Het steekt, om Tanner met zijn arm om haar heen te zien zitten, maar niet om de reden waarom het me wat zou moeten doen. Ik ervaar geen greintje jaloezie of woede, alleen maar angst en schuld. Ik maak mijn aanwezigheid kenbaar door nogmaals mijn keel te schrapen. "Tanner, kan ik Malin even spreken?" vraag ik overbodig, alsof hij nog niet wist dat dat het idee was. In stilte gaat mijn spiegelbeeld recht staan, waarna hij de blondine verzekert in de buurt te blijven en vervolgens zonder me aan te kijken naar binnen toe gaat. Een beetje onwennig ga ik naast Malin zitten, waarna ik voorzichtig haar hand in de mijne neem. "Malin... Ik moet je wat vertellen," gooi ik er uit voor ik mijn lef verlies en terug probeer te krabbelen. "En het valt me niet makkelijk dus geef me alsjeblieft de kans om uit te spreken," voeg ik er wat stiller, een hoop onzekerder aan toe. Mocht ze halverwege beginnen schreeuwen, al lijkt me dat behoorlijk sterk, dan zou ik haar niet eens ongelijk kunnen geven. Ik haal diep adem en veeg met één van mijn handen in mijn ogen, zonder die van Malin los te laten. Het kost me nog een aantal seconden om mijn laatste beetje moed bijeen te rapen maar ik besef dat ik het voor haar ook niet langer moet blijven rekken. "Ik heb je bedrogen," beken ik dan. Haar aankijken durf ik niet meer. In plaats daarvan richt ik mijn blik op onze handen, hoe mijn duim die van haar streelt. "Meer dan één keer." Meer dan tien keer ook, maar aan cijfers hebben we volgens mij beiden geen nood. "Ik wilde het je na de eerste keer vertellen, maar ik was zo bang je te kwetsen. En daarmee heb ik precies gedaan wat ik wilde voorkomen. Malin, geloof me alsjeblieft dat het laatste dat ik wil jou pijn doen is, want ik hou van je. Ik houd zo intens diep van je. Alleen is de verliefdheid weg. Al een tijdje, besefte ik pas. Ik praat mijn gedrag niet goed, absoluut niet. Het is gewoon - waar zijn we mee bezig? De laatste tijd lijken we elkaar constant voorbij te lopen, naast elkaar te leven en ik heb niet het gevoel dat één van ons beiden de ander nog echt mist. Dat voel je zelf ook, toch?" Ik weet mezelf te overtuigen mijn blik op die van haar te gunnen. Mijn ogen vallen op het jeansjack dat ze over haar schouders heeft, en ik zou het uit duizenden herkennen. Mocht het snor zitten tussen ons, dan had ze dat jack niet aanvaard. Dan was het in de eerste plaats een kledingstuk van mij geweest dat haar warm hoorde te houden nu. "Ik behandel je niet zoals het hoort, dat ziet een blinde zelfs. En jij, Malin, jij verdient iemand die dat wel doet," ga ik verder, wetend dat haar dat op dit moment vast gestolen kan worden. "En het spijt me zo oprecht dat ik de fout ben ingegaan in plaats van met jou te komen praten, ik wou dat er een andere manier was maar ik moet je loslaten. Ik weet dat ik veel vraag maar ik hoop, met heel mijn hart, dat we vrienden kunnen worden als al deze pijn weg geëbt is." Zodra ik mijn zin afgemaakt heb realiseer ik me hoe leeg ik me voel, dat ik geen woorden meer lijk over te hebben. Terwijl het voelt alsof al mijn darmen in de knoop liggen wacht ik aan mijn stoel verankerd door angst de reactie van mijn blondje - nee, niet meer van mij - af.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

'Wow, het ziet er nog beter uit dan dat het eerst deed,' zei Celeste en ik glimlach terwijl ik naar haar kijk. Haar blik ging de ruimte door en werd blijkbaar goedgekeurd. Hmh, misschien was de vrouwelijke inbreng van Sasha en Kaya toch wel goed. Ik denk dat als het enkel van mij was, dat het een mancave in the sky zou zijn geworden. Wat natuurlijk ook goedgekeurd werd was de fles wijn, natuurlijk. Ze sloeg haar handen om me heen en keek me nog altijd met een grote glimlach aan, waardoor er automatisch ook een glimlach op mijn lippen verschijnt. 'Kun je ook ergens een steekje laten vallen?' vraagt ze me en ik lach. 'Ik heb genoeg steekjes laten vallen love, het geeft me een beetje een slechte reputatie.' zeg ik en ik knipoog. Ondertussen schop ik mijn schoenen uit, waarbij er een tegen de stapel spellen vliegt. Deze valt natuurlijk om. Ik haal mijn wenkbrauw op en kijk langzaam terug naar Celeste. 'Nou, hier heb je je steekje.' plaag ik haar.
'Ik voel me nu slecht dat ik steeds niet zoveel voor jou aan het doen ben.' zei ze terwijl ze dromerig met mijn haar begon te spelen. Ik wil net antwoorden als ze al verder gaat. 'En ga niet zeggen dat je al blij bent dat ik er ben en dat dat genoeg is, want dan begin ik echt bang te worden dat ik in één of andere slechte romcom ben beland,' Mijn mond sluit weer en krult dan in een ondeugende grijns. 'Oké, dan zeg ik het wel in mijn hoofd.' zeg ik en neem dan plaats op een van de matrassen, die op twee anderen is gestapeld. Ik neem haar hand en druk er snel een kus op, voor ik haar zachtjes naast me trek. 'Nou goed... Als je echt wat wilt doen,' zeg ik dan en schenk ondertussen voor ons beide een drankje in, waarna ik de laptop erbij pak. 'Dan mag jij een film kiezen.'

---

El Diablo.

• Eighteen • Swimmer • Outside, with Tanner • Outfit •

Mijn stille overpeinzingen worden dit keer niet onderbroken door Tanner, maar Parker. Zodra de jongen in mijn zichtveld verschijnt kom ik iets omhoog en voel hoe een glimlach op mijn lippen krult; blij hem te zien. Zachtjes schraapt hij zijn keel, waardoor ook Tanner hem wel op zal merken mocht hij hem nog niet gezien hebben. “Tanner, kan ik Malin even spreken?” Een tikkeltje nieuwsgierig kijk ik van de ene tweeling, naar de ander en voel hoe een onbehagelijk gevoel mijn aderen in kruipt — vooral wanneer Tanner me er van verzekert in de buurt te zijn en zijn broer zonder een blik te gunnen voorbij loopt. Toch kan ik de glimlach niet van mijn gezicht af laten glijden, misschien doordat de spanning dan meer vorm aan kon nemen. Er klopte iets niet en dat was haast tastbaar. Mijn blauwe kijkers volgen mijn vriendje als deze naast me komt te zitten en zonder aarzeling leg ik mijn hand in de zijne als hij deze zachtje in de zijne neemt. Mijn hart besluit om op een subtiele manier al in de versnelling te gaan, waarbij ze zenuwachtige slagen begint te maken — me zo voorbereidend op wat er komen gaat. Wist ik veel dat ik me hier nooit op had kunnen voorbereiden, hoe graag ik achteraf misschien wel gewild zou hebben.
      ”Malin… Ik moet je wat vertellen,” brengt Parker dan uit. “En het valt me niet makkelijk dus geef me alsjeblieft de kans om uit te spreken.” De stilte waarmee hij sprak en de onzekere toon die hij aansloeg maakte mij onzeker, waarop ik meer en meer begon te twijfelen of ik wel wilde horen wat hij te zeggen had. Zijn hele houding stelde me geen seconde gerust. En terecht ook.
      ”Ik heb je bedrogen.”
Zonder pardon lijken deze vier woorden zo voor mijn voeten gegooid te worden. Als allereerste reactie schud ik mijn hoofd. Ongeloof vult mijn binnenste en ik weiger te geloven wat Parker zegt. “Meer dan één keer,” gaat hij verder. Een scherpe steek drijft door mijn hart heen en veroorzaakt de allereerste broze scheuren. Hij had me bedrogen, en wel meer dan één keer. Ik hoefde het aantal keren niet te horen, één keer was namelijk al genoeg om me pijn te doen. Het feit dat Parker me niet meer aankijkt bewaarheid zijn woorden alleen maar en het duurt dan ook niet lang voor de realisatie bij me binnen probeert te dringen. “Ik wilde het je na de eerste keer vertellen, maar ik was zo bang je te kwetsen. En daarmee heb ik precies gedaan wat ik wilde voorkomen. Malin, geloof me alsjeblieft dat het laatste dat ik wil jou pijn doen is, want ik hou van je. Ik houd zo intens diep van je. Alleen is de verliefdheid weg. Al een tijdje, besefte ik pas. Ik praat mijn gedrag niet goed, absoluut niet. Het is gewoon - waar zijn we mee bezig? De laatste tijd lijken we elkaar constant voorbij te lopen, naast elkaar te leven en ik heb niet het gevoel dat één van ons beiden de ander nog echt mist. Dat voel je zelf ook, toch?"
      Mijn hele lichaam lijkt te willen beven en met de woorden meer die Parker zegt voel ik mijn hart verder breken. Een brok in mijn keel vormt zich en ik haal horterig adem om te voorkomen dat ik in huilen uitbarst, ookal vullen mijn poelen zich toch met tranen. Wat hadden we verkeerd gedaan? Wat had ik verkeerd gedaan? Ik was stapelgek op de jongen voor me, hield met heel mij hart van hem, maar ergens moest het niet voldoende zijn geweest. Het lukte me op dit moment ook niet om bij de rest van zijn woorden na te denken. Waren we inderdaad elkaar aan het voorbij lopen de laatste tijd? Miste ik hem echt als hij niet bij me was? Een gebroken stem in mijn binnenste schreeuwde me toe dat ik hem altijd miste als hij er niet was, dat ik altijd wel even naar hem zocht als hij niet bij me was en dat ik me geen leven kon voorstellen zonder hem. Het deel dat wel iets beter leek te weten hield op dit moment wijselijk haar mond dicht; zij durfde pas naar boven te komen eens ik alles kon laten bezinken.
      ”Ik behandel je niet zoals het hoort, dat ziet een blinde zelfs. En jij, Malin, jij verdient iemand die dat wel doet,” gaat Parker verder, zonder dat ik hem onderbreek omdat ik hem in stilte beloofd had dat niet te doen. “En het spijt me zo oprecht dat ik de fout ben ingegaan in plaats van met jou te komen praten, ik wou dat er een andere manier was maar ik moet je loslaten. Ik weet dat ik veel vraag maar ik hoop, met heel mijn hart, dat we vrienden kunnen worden als al deze pijn weg geëbt is.”
Na deze woorden valt er een doodse stilte en ik hoor het laatste stukje van mijn hart afbreken als Parker zojuist een einde heeft gemaakt aan onze relatie — aan ons. Beverig adem ik in en probeer wanhopig de brok in mijn keel door te slikken als ik voor kort het gevoel krijg te dreigen stikken. Een misselijk gevoel overspoelt me. “Ik moet even…” weet ik met een geknakte stem uit te brengen en haal mijn hand uit de zijne als ik wankelend overeind kom; dit keer niet bedronken door de alcohol, maar door de pijn die me dreigt te overmeesteren.”Ik snap het niet,” hoor ik mezelf dan zeggen. Ik lach heel kort, maar het is een vreugdeloze lach gevuld met verdriet en pijn. Het besef slaat in als een bom en hierop sla ik mijn handen voor mijn lippen als ik naar de jongen op de stoel kijk. “Oh god..”. Heel even poogde ik mezelf wijs te maken dat het een grap was, maar niks aan Parker zijn houding wees me daarop. Sterker nog, het bevestigde zijn verhaal meer en meer.
      Opnieuw slik ik en steek mijn handen in de lucht om ze door mijn haren heen te laten glijden. Boos zinken mijn tanden in mijn onderlip en vecht ik zo ontzettend hard tegen de tranen die een moord lijken te plegen om naar buiten te komen. Mijn zicht vertroebelt en opnieuw schud ik met mijn blonde lokken. “Waarom?” weet ik uit te brengen. “H-hoelang al?” Diep van binnen wil ik schreeuwen, huilen en smeken, maar om de een of andere gebroken reden komt er van dat nog maar weinig naar buiten. Het enige wat nog één keer mijn lippen weet te verlaten, op een inmens verdrietige toon is: “Waarom?”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

'Ik heb genoeg steekjes laten vallen love, het geeft me een beetje een slechte reputatie.' Celeste wist dat Roman ergens wel gelijk had, want lieten we eerlijk zijn, hij had in het verleden wel een paar fouten gemaakt. Echter probeerde Celeste dit nu ergens een beetje te vergeten en op dit moment leek Roman steeds perfect aan haar behoeftes te voldoen. Celeste reageerde dan voor de rest ook niet op deze woorden van hem, want ze wou nu alles perfect houden en weer ingaan op de fouten van het verleden zou het moment enkel maar verpesten. Als ze er ooit nog eens over zou willen praten, zou ze dit later maar eens moeten doen, nu was niet het moment. Nou, hier heb je je steekje.' zei Roman nadat hij een stapel met spelletjes om wist te gooien door zijn schoenen er tegen aan te smijten. Celeste rolde kort met haar ogen toen ze dit zag. 'Oh nee, dat meen je niet, je gooide een paar spelletjes om. Roman, je moet echt niet grotere steekjes laten vallen, anders word dit helemaal niks.' zei Celeste plagend tegen de jongen, waarna ze zijn voorbeeld volgde en zich naast hem op het matras liet vallen.
'Oké, dan zeg ik het wel in mijn hoofd.' zei Roman vervolgens tegen Celeste, Celeste rolde overdreven met haar ogen toen ze het hoorde. 'Fuck off,' mompelde Celeste zacht waarna ze zich tegen Roman aan nestelde terwijl ze met haar ogen zijn bewegingen volgde. Hoe hij voor haar en voor zich zelf wat wijn in schonk en hoe hij zijn laptop pakte en die op zijn schoot neer zette. . 'Dan mag jij een film kiezen.' zei roman uiteindelijk, Celeste nam daarna de laptop van Roman over om verder door de films heen te scrollen. 'Nu we toch doen als of we in een slechte romantische film zitten kunnen we ook wel een romantische film kijken,' zei Celeste waarna ze haar hoofd op Roman zijn schouder liet vallen. 'Zolang je me maar niet probeert te kussen wanneer de personages eindelijk zo geweldig samen komen,' zei Celeste terwijl ze een film aan klikte en vervolgens de laptop neer zette. 'Je hebt het echt goed gedaan, vooral als je je bedenkt dat je dit in een paar minuten hebt samengesteld.'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

'Fuck off,' mompelde Celeste en ik lach zachtjes terwijl ik mijn arm om haar heen sla. 'Nu we toch doen als of we in een slechte romantische film zitten kunnen we ook wel een romantische film kijken,' zei ze vervolgens en ze liet haar hoofd tegen mijn schouder vallen. Ik kan het niet laten om een zachte kus op haar hoofd te plaatsen en kijk dan ook naar het scherm. 'Zolang je me maar niet probeert te kussen wanneer de personages eindelijk zo geweldig samen komen,' zei ze wanneer ze een film uitkiest. Ik grijns lichtjes. 'Nou als ik heel eerlijk ben wil ik je al de hele avond kussen, maar daar zal ik maar een ander moment voor kiezen dan,' plaag ik, al zat er zeker een kern van waarheid in.
'Je hebt het echt goed gedaan, vooral als je je bedenkt dat je dit in een paar minuten hebt samengesteld.' Ik glimlach lichtjes en sla dan ook mijn andere arm om haar middel, waardoor ik haar dichtbij kan houden. 'Nou ja.. Ik wist wat je favoriete wijn was en dat je dol bent op movienights. Maar het was inderdaad een behoorlijke sprint,' zeg ik en ik kijk naar haar. 'Maar voor jou doe ik dat wel hoor.' zeg ik knipogend. Kort pak ik mijn eigen glas en neem een slok, waarna ik een zak popcorn open en die ook bij ons zet. Eten doe ik echter niet, want mijn arm vind al snel weer zijn plek om haar middel en voor een kort moment verstop ik mijn gezicht in haar nek. 'I missed this tho..' fluister ik.

---

El Diablo.