[RPG — 300] War Angels [speeltopic] [16+] - Speeltopics

WAR ANGELS: thank you, for your service. September 1945 — De Tweede Wereldoorlog is afgelopen, het is weer vrede in Europa. Vanuit de Verenigde Naties wordt er een soort kamp geopend als vredesproject. Het kamp is een statement voor de rest van de wereld dat vrede bewaakt moet worden. Camp de la Paix is gelegen in het zuiden van Frankrijk, hoewel het een kamp genoemd wordt is het niet echt een kamp, want het zit gevestigd in een grote villa aan de middellandse kust. In het kamp komen tien jongeren bij elkaar vanuit heel Europa — en Japan en Amerika — die gevochten hebben in de wereld. Hun samenkomst staat als symbool voor vrede. Echter, de enige die het einde van de oorlog daadwerkelijk meemaken zijn de gesneuvelden. Deze jongeren hebben de vreselijkste dingen gezien en meegemaakt en hoewel het op papier een mooi idee is, werkt het kamp heel wat anders. De jongeren worden geteisterd door nachtmerries. De geesten van de oorlog zitten ze op de hielen. Voor hen is er geen vrede, in hun hoofd zal het altijd oorlog blijven. Disclaimer: in dit RPG kunnen zowel mannen als vrouwen gevochten hebben in het leger.

"Only the dead have seen the end of war."

ROLLEN mannen zijn vol naam • herkomst — rol {FC} || ? [?] ♀ Alessia Montanari • Italië — Combat Medic {Victoria Bronova} || Gadot [1.3] ♀ Susanne Cooper • Verenigde Staten — Soldaat {Kassi Smith} || Gareth [1.1] ♀ Dagmar Emmeke Prins • Nederland — Zuster {Marnie Harris} || Ziegler [1.1] ♀ Lumi Taika Linna • Finland — Infanterie {Jenna Thaim} || SebastianVerlac [1.3] ♀ ♂ Reigan Taras Mikhailov • Sovjet Unie — Infanterie {Robert Laby} || Bathsheba [1.1] ♂ Beaumond Carstairs • Frankrijk — Scherpschutter {Florian Neuville} || Kaur [1.3] ♂ Matteo Moretti • Italië — Paratrooper {Arthur Gosse} || Entropy [1.4] ♂ Vincent Jospeh Smith • Verenigd Koninkrijk — Mineur {Jacob Hankin} || Sappho [1.6] ♂ Berlyn Emil Schulze • Duitsland — Spion {Volker Bruch} || Micaela [1.5] STARTER 21 September 1945, 15:00 — ☀ 19℃ Alle kampgangers zijn net aangekomen op Camp de la Paix. Ze zijn individueel opgehaald en hebben de instructies gekregen — zie regels — over het kamp. Iedereen heeft de kans gekregen om zijn of haar spullen uit te pakken in zijn of haar kamer. Vanavond zal er nog geen uitzending plaats vinden, de kampgangers hebben de hele avond de tijd om elkaar te leren kennen. Iedereen mag gerust de omgeving verkennen, maar om zeven uur staat het eten klaar en dan wordt iedereen verwacht weer aanwezig te zijn in het landhuis. Let op: gesprekken zijn in het engels, omdat dat hun voertaal wordt. Denk er wel aan dat niet iedereen evengoed engels kan spreken. Dus communiceren is een uitdaging. Wel heeft de VN het huis voorzien van woordenboeken om iets bij te helpen bij deze taalbarrière. Ook hebben ze bij de instructies een hele kleine basis van engels gekregen (hallo, i am..., i am from...) en diegene die kunnen lezen hebben wat simpele zinnen op papier gekregen (eigen taal naar engels). Graag boven de post naam, leeftijd, herkomst, rol in de oorlog, locatie en gezelschap vermelden. HET KAMP Het landhuis waarin Camp de la Paix is gevestigd ligt aan de kust in de buurt van Arles. Het kijkt uit over de zee en is omringd door bos, om de kampgangers compleet over te laten aan de rust en de natuur. Er is enkel cameratoezicht, maar er zijn geen begeleiders in het huis. De kampgangers worden in de gaten gehouden via de camera’s en als er moet worden ingegrepen, staat er een team klaar om dit te doen. KAMP REGELS ◇ Elke kampganger moet van tien uur ‘s avonds tot acht uur ‘s ochtends verplicht binnen zijn. ◇ Elke dag om vijf uur is er een radio uitzending vanuit Camp de la Paix door de kampgangers. Deze uitzending draagt nog meer bij aan het idee dat de tien jongeren een symbool voor vrede zijn. ◇ Alcohol en sigaretten zijn niet verboden in het huis, maar de kampgangers worden verwacht om vijf uur sober genoeg te zijn om de radio uitzending te hosten. ◇ Het avondeten wordt door een kok geserveerd om zeven uur, ontbijt staat elke ochtend klaar om negen uur en de lunch staat klaar om twaalf uur. ◇ Iedere kampganger heeft zijn eigen kamer, als hij of zij zich hierin bevindt, moet deze met rust gelaten worden. Respecteer elkaars privacy. ◇ Geweld is niet toegestaan. ◇ De kampgangers zijn uitgekozen door de Verenigde Naties en dienen zich aan het contract te houden dat ze ondertekend hebben. Dit houdt in dat de kampgangers zich respectvol moeten gedragen tijdens de uitzending en wat ze zeggen mag enkel overeenkomen met de doelen van de Verenigde Naties: een symbool voor wereldwijde vrede zijn. LANDEN Dit zijn een aantal van de landen landen die deelnamen aan de Tweede Wereldoorlog. Doe alsjeblieft wel een beetje research, want niet alle landen hebben soldaten naar het front gestuurd en in elk land zijn de rangen van het leger anders. Australia Belgium Brazil Canada China Czechoslovakia Denmark Estonia France German Greece India Italy Japan Latvia Lithuania Malta The Netherlands New Zealand Norway Poland South Africa United Kingdom United States USSR Yugoslavia REGELS ◇ Reserveringen blijven vier dagen staan. ◇ Maximaal één personage. ◇ Alleen ik maak topics aan. ◇ Posts van minimaal 300 woorden. ◇ Geen ruzie, behalve in de RPG zelf. ◇ Off topic in het speeltopic graag in het praattopic. ◇ 16+ is toegestaan. ◇ Zonder toestemming mag je de personages van anderen niet besturen. ◇ Probeer je rol zo realistisch mogelijk te maken, ik accepteer geen Mary Sue’s of Gary Stue’s en zal redelijk streng zijn met het goedkeuren van personages. ◇ Gesprekken zijn in het engels, omdat dat hun voertaal wordt. Let wel op: niet ieder personage kan even goed engels spreken.

---

---

©Lizor
Mag niet gekopieerd worden tenzij specifiek gevraagd.

[ bericht aangepast op 11 juli 2017 - 10:51 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

In de kamer waar ik binnen was gelopen waren 3 anderen aanwezig: twee jongens, waarvan een met een kruk zoals ik en een met thee in zijn handen, en een meisje die bezig was met de thee klaarmaken. Ik stelde me voor zoals op het papier had gestaan, maar verder kwam ik ook niet. Hopelijk sprak iemand hier Zweeds, want Fins zou echt niet. Nu kon ik ook goed Russisch en mondjes maat wat Duits, maar uit wrok vermeed ik dat liever. Toch zou ik het spreken als het moest.
Het meisje met de thee stelde zich ls eerst voor als Alessia uit Italia. Ik wist waar dat lag en dat het in elk geval tijdelijk aan onze kant had gestreden. Tea was hopelijk thee, en wat betreft dat laatste kon ik er haast donder op zeggen dat het sterke drank was. Nu wist ik vrij zeker dat ze hier niet iets van gelijkende sterkte hadden als de moonshine van mijn buurman, maar een borrel had ik wel nodig om hier niet mensen aan te gaan vliegen. Ik knikte dus maar en keek naar de twee jongens. De ene stond te klungelen met een fles drank, en de ander prees de thee aan. Zijn woorden waren kort, maar zijn accent onmiskenbaar: hij was een Rus. Zijn mensen hadden die van mij verschrikkelijk leed aan gedaan en ook n de capitulatie enorm oneerlijk behandelt. "Kusipää*" mompelde ik onder mijn adem voor ik naar de fles van de jongen met de kruk hobbelde. Als hij geen slok wilde, wilde ik dat zeker wel. Als ik die Rus niet meteen op zijn gezicht wilde slaan. Het was niet persoonlijk, maar de frustratie moest er op een of andere manier uit , en doordat zijn maten, of hij zelf, mijn maten hadden omgelegd, was het toch wel deels persoonlijk. Het probleem was alleen dat dit om vrede ging en iemand een blauw oog en een gebroken neus geven was niet heel vredelievend. Ik leunde tegen het aanrecht en met wat wrikken kreeg ik de kruk eraf voor ik zonder pardon een grote slok nam. Het voelde warm in mijn keel, maar het deed me vrij weinig. Ik stak de fles uit naar het meisje en de jongen met de kruk, express de Rus buitensluitend. Dat ik hem niet voor zijn bek mocht slaan, betekende niet dat ik hoffelijk tegen hem hoefde te zijn of zijn beste vriend moest worden. Ik vergat niet, en dit waren dingen die ik ook niet vergaf. Ik was delen van mijn ledenmaten kwijt, maar velen waren er nog veel slechter vanaf gekomen. Lichamen die nog altijd in het ijs lagen omdat niemand ze in de sneeuw zal kunnen vinden tot het weg dooit en het gebied veilig genoeg is. Mensen die nog elke dag lijf en ledemaat riskeerden omdat het grootste deel van Lapland nog vol Duitse landmijnen lag, en dat moesten dan onze bondgenoten heten. Kon iemand me kwalijk nemen dat ik bitter was, en velen met mij. Oorlog is niet zwart-wit, maar als iemand ook maar durfde te beweren dat alles waarmee we nu opgescheept zaten onze eigen schuld was, dan draaide ik ze persoonlijk de nek om.

---

Bowties were never Cooler

---

COMBAT MEDIC || ITALIAN || KITCHEN || WITH REIGAN, MATTEO & LUMI

---

De Italiaanse man past voor de thee en beweegt richting de drankkast. Het andere meisje dat de keuken in was gelopen, had ze ook thee aangeboden, maar van haar kreeg ze geen reactie. Misschien dat ze de vraag niet begrepen had. Alessia heeft wat moeite om naar het meisje met de donkere haren te kijken, want haar ontbrekende ledematen doen haar denken aan de keren dat haar troepgenoten een arm of been kwijtraakten.       ”I. . . I should go,” mompelt Matteo dan, wat Alessia iets oplucht, een man minder, maar dan praat hij verder. “I mean — does the offer still stand?”       ”Sí,” zegt ze zachtjes, waarna ze het kopje dat ze in haar handen had, en nog niet van had gedronken, voor hem op de tafel plaatste, om daarna snel weer bij hem vandaan te schuifelen. Ondanks dat hij een landgenoot van haar was, en daardoor iets van vertrouwen bracht, was ze toch liever niet heel dicht in zijn buurt totdat ze meer over hem wist.       ”Whisky-tea... ies eh... “ begint Reigan nadat hij van zijn thee heeft gesipt. Hij maakt zijn zin echter niet af met woorden, maar steekt zijn duim op, waardoor Alessia begrijpt wat hij bedoelt. Ze glimlacht lichtelijk, ook al weet ze dat hij het niet kan zien.       ”Sorry,” mompelt ze zachtjes bij voorbaat wanneer ze bij hem neerknielt, gezien ze van zonet gemerkt had dat hij contact niet erg fijn vond, maar zo kon ze hem iets leren. Met haar zachte en smalle handen vouwt ze voorzichtig zijn hand weer in een ‘thumbs up’. “This,” ze klopt tegen zijn hand aan, “mean good.” Nu draait ze zijn hand zo dat de duim naar beneden stak. “This bad. You understand?”       Vanuit haar ooghoeken ziet ze dat Lumi ondertussen naar het aanrecht was gelopen, en de fles die Matteo zonet had in haar hand had en naar hun uitstak. Maar niet naar hun allemaal, ze leek de Russische jongen te ontwijken, wat Alessia iets deed fronsen maar ze gaat er verder niet op in. Misschien was er iets gebeurd tussen het meisje en een Rus waardoor ze hen niet zo leuk vind.       ”No, thanks you. I has tea. Tea with alcohol tasting good.”

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

-

[ bericht aangepast op 6 aug 2017 - 1:17 ]

---

A girl who wonders.

---

“Brother, we go deeper than the ink beneath the skin of our tattoos, though we don't share the same blood.” Een begeleider van Camp de la Paix leidde me naar mijn kamer. Zo af en toe draaide de man zich naar mij toe en ik had heus wel door hoe zijn ogen regelmatig naar de spullen gingen die ik maar met moeite de trap op kreeg. Nog minder dan een maand geleden had ik de armen gekregen die ik nu had, maar ik had ze duidelijk nog niet onder controle en mijn hele lichaam trilde van de inspanning. Na veel moeite stonden we bovenaan de trap, maar toen ging het ook gelijk mis. Mijn koffers glipten uit mijn vingers en met een hoop kabaal vielen ze op de grond. Mijn begeleider wist nog net te voorkomen dat ze van de trap af zouden donderen.       ‘Thank you, sir,’ mompelde ik haast onhoorbaar en wilde mijn spullen weer van hem overnemen, maar hij hield ze van mij weg, schudde zijn hoofd en hing een onzin verhaal op dat hij ze met plezier naar mijn kamer wilde dragen. ‘Forgive me, but I would like to carry them myself so, give them to me, please.’ Ik keek hem indringend en scherp aan, iets wat wel indruk leek te maken, gezien hij mij uiteindelijk toch mijn koffers overhandigde. Het moment dat ik het gewicht weer voelde trekken aan mijn armen, liet ik ze bijna alweer vallen, maar ik wist ze toch naar mijn kamer te krijgen. Daar werd ik alleen gelaten en langzaam liet ik me neerzakken op het bed dat luxe uitstraalde. Het hele huis straalde eigenlijk een luxe uit, die ik overigens niks vond; een luxe die in mijn ogen een goudlaagje over verroest ijzer was. De stilte in mijn kamer was overigens oorverdovend en de constante piep in mijn oren maakte me langzaam gek. Vandaar dat ik besloot om naar beneden te gaan, omdat andere geluiden de piep zouden kunnen overstemmen en dus verdraagbaar en om weg uit die kamer te zijn. Eenmaal beneden besloot ik naar de woonkamer te lopen, maar de weg werd versperd door een blonde vrouw. Ik kuchte.       ‘Could you please move out of my way,’ sprak ik bars. 24 – Miner – Tinnitus & Artificial Arms – United Kingdom – Dagmar

[ bericht aangepast op 22 juli 2017 - 21:26 ]

---

I just caught the wave in your eyes

---

---

Vanwege het gegeven dat de angstige jongedame naast hem weet te knikken, kan Beaumond concluderen dat ze daadwerkelijk oké is en zich enigszins veilig voelt binnen deze ruimte. Echter — Beaumond heeft voldoende soldaten aan het front gezien die deze angstige, wilde blik in hun kijkers vertoonden aangezien ze zich alles behalve veilig voelden en niets liever wilden dan naar huis om bij hun familie te zijn. Waarom is de jongedame hierheen gekomen als ze last had van deze kenmerken? Daarentegen. . . Beaumond heeft zelf regelmatig last van paniekaanvallen en heeft zich daar ook niet door laten tegenhouden. Wellicht is iedereen binnen dit huis bijzonder koppig om zich onder de duim te laten krijgen door de gevolgen van de verschrikkelijke oorlog waar ze deel van waren.       Beaumonds wenkbrauwen glijden in een diepe frons op het moment dat een Duitse jongeman in vlot Engels tegen de jongedame naast hem start te praten. Beaumond doet geeneens moeite om het te volgen — de woorden zijn te mooi en vlug gesproken om enige zin voor hem te zijn. Wat Beaumond wel degelijke te horen krijgt — is het licht Duitse accent wat zit verborgen onder de woorden, waardoor hij zijn spieren direct voelt aangespannen worden alsof hij op het punt staat om de jongeman aan te kunnen vallen. Suzy's blik zegt hem voldoende: ze voelt zich niet op zijn gemak bij de jongeman, evenals Beaumond zelf.       'Yes. No.'       Beaumond kan niet voorkomen dat Suzy omhoog weet te komen en naar de andere zijde van de kamer stapt — weg van de Duitse jongen, die niet lang daarna uit de ruimte weet te verdwijnen nadat hij wat woorden heeft gemompeld. Zuchtend weet Beaumond overeind te komen van de bank en stapt hij voorzichtig op Suzy af — waar hij enkele passen vandaan blijft staan om haar niet te laten schrikken.       'He gone,' mompelt hij zachtjes — terwijl hij met zijn hand over zijn schouder een losse beweging maakt. 'He German. . .' laat hij er dan zachter achterna volgen. Beaumond is zichzelf ervan bewust dat hij praatte alsof hij dertig jaar in isolatie had gewoond, maar hopelijk kon Suzy hem begrijpen. 'Why he is here? Why they do that?'

---

•

19 • Sovjet Unie • Infanterie • Blind • Keuken • Matteo Om me heen hoor ik wat gestommel, maar ik weet niet wat er gebeurd. Ik hoor de aanraking van glas tegen nagels, maar dat is alles. Het meisje dat als laatste bij ons is komen staan, lijkt behoorlijk stil. Mijn aandacht wordt echter getrokken door iets anders. Ik hoor de zachte stem van het andere meisje, Alessia voor me. Ze mompelt een woord dat ik wel versta "sorry". Ik voel haar warme handen om de mijne en wil zo snel mogelijk opstaan en wegstappen, maar ik verstijf compleet door haar plotselinge aanraking. 'This,' ze klopt op mijn hand en ik sluit mijn lippen, ik had niet door dat ze open stonden, met mijn gezichtsuitdrukking verdwaasd, 'mean good.' Ze draait mijn hand om. Een duim naar beneden. 'This bad. You understand?' Ik knik.       'I... under...stat. Good. Bed.' Ik knik opnieuw en trek mijn handen langzaam terug. Het Italiaanse richt zich nu ergens anders op, ik kan redelijk verstaan wat ze zegt, maar ik snap niet goed waar ze op antwoord. Waarschijnlijk op een gebaar dat ik niet meegekregen heb. Ik kom overeind als ik mijn thee heb en op dat moment spreekt de enige andere jongen in de ruimte.       ’It eh — It was nice meeting you all.' Ik doe mijn best om hem te verstaan, maar de meeste woorden gaan langs me heen. 'But I’m going to look around. So I eh — I guess I’ll see you all later. Thanks for the tea.' Ik kan nu weer gaan zitten, maar het is nogal ongemakkelijk om hier te blijven en ik weet niet hoe ik me voel rondom de andere twee dames. Wat onhandig volg ik de jongen naar de deur door naar het getik van zijn kruk te luisteren.       'Thak you... for tee,' zeg ik en ik knik in de richting van het Italiaanse meisje. Ik weet nog niet zo goed wat ik van haar vind. Het zorgt ervoor dat ik gelijk op mijn hoede ben als ze me zo behandeld. Niet dat ik het zo vreselijk vind, maar ik ben het niet gewend en ik weet gewoon niet wat ik ermee aan moet.       'Wait!' roep ik de jongen achterna. 'I... eh...' Ik gebaar naar hem en dan naar mezelf in een poging om hem duidelijk te maken dat ik met hem mee wil gaan, als hij dat wil tenminste. "How is the other side wrong if it's history."

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

21 • American Soldier • PTSD and (selective) mutism • Living room • Beaumond Ik heb mijn armen om mezelf heen geslagen als ik de Duitse jongen mijn rug toekeer en een rilling over mijn lichaam loopt. Ik voel me buitengewoon verschrikkelijk in het bijzijn van die Duitsers die mijn broers hebben vermoord, die ik zelf ook neer heb geschoten. Maar zij waren de slechteriken, wij niet. Wij deden wat we konden om die arme mensen te beschermen en wat kregen wij daarvoor terug? Ziekte, angst, onrust, dood.       'He gone,' hoor ik een zachte, bekende stem achter me zeggen en voorzichtig draai ik me om naar Beaumond. 'He German... Why he here? Why they do that?' De Fransman tegenover me doet zijn uiterste best om zich verstaanbaar te maken in een voor hem vrij onbekende taal en ik moet zeggen dat ik blij ben dat mijn moedertaal gewoon Engels is, dat ik tenminste kan verstaan wat iedereen hier zegt. Het zou me verschrikkelijk lijken van de helft niet te kunnen weten wat het precies betekent. Ik wil hem antwoorden, maar krijg geen woorden uitgebracht en ik haal als antwoord op die laatste vragen maar mijn schouders op. Dat hij Duits is, weet ik. Dat accent herken ik overal, zeker zo kort na mijn uitzending. Ze waren continu zo dichtbij en ik sliep haast met een oog open om mijn omgeving in de gaten te houden. Als ik al kon slapen, want al na enkele dagen aan het front werd het gegil van de gewonden, de geweerschoten en de luide bommen me te veel. Ik weet niet waarom ze een Duitser als hij hier naartoe zouden sturen. Ik wil het ook niet weten, omdat ik geloof(de) in het goede van de mens bij deze radio-uitzendingen, om te laten merken dat wij voor vrede staan en niets liever willen dan de vrede bewaren. Maar die Berlyn, de man die mede verantwoordelijk is voor de dood van mijn broers, die hoef ik niet te zien. Ik ben bang dat hij niets veranderd is en dat hij ons allemaal in onze slaap vermoordt. Ik wil het niet.       Met trillende handen pak ik het kleine notitieboekje tevoorschijn en dit keer schrijf ik veel minder netjes en leesbaar:       I don't know why he is here.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Het gesprek leek over thee te gaan, of in elk geval dat dacht ik. Ik had geen enkel idee wat er echt werd gezegd. De Italiaanse jongen op krukken zei nog wat en vertrok, toen ik de fles aan de anderen in de keuken had aangeboden. Ik nam dus maar weer gewoon een grote slok en keek naar het meisje. Ze was bezig met de Russische jongen. Wist ze dan niet wat voor een verschrikkelijke dingen de Russen hadden gedaan? Nu waren we allemaal volgens mij geen lievertjes, anders waren we hier vast niet voor uitgekozen. De jongen was nog niet weg of de Rus stond op. Ik volgde hem argwanend met mijn ogen, en met de fles nog tegen mijn lippen. Hij mompelde wat, wat ik nog altijd niet helemaal verstond, voor hij onhandig weg probeerde te lopen. Hij leek wel blind, waardoor ik met mijn kruk begon te tikken. De jongen raakte duidelijk in de war en begon wat rond te draaien. "Ne tak uzh slozhno seychas, ryvok." beet ik hem toe. "Net bol'she priyateley, chtoby zashchitit' vas, poka vy iznasilovayete i ubivayete nevinnykh lapok." Ik wist dat het hard was, maar wij hadden niet hen onredelijk behandelt, en zeker niet extreem onredelijk na overgave. Zelfs al kon ik niet vechten, en moesten we netjes blijven in de radio uitzendingen, weerhield me dat nog niet van het feit dat ik hem met elke kans zou beledigen en hem het leven zo zuur mogelijk zou maken. Nu was dat niet heel moeilijk gezien hij blind was, maar toch. "Net bol'she priyateley, chtoby zashchitit' vas, poka vy iznasilovayete i ubivayete nevinnykh lapok." Ik stapte op hem af en boog naar zijn oor. "Dobro pozhalovat' v voynu." fluisterde ik in zijn oor, voor ik hem richting de uitgang draaide en naar voren duwde. Hierna zette ik mezelf neer op een stoel en keek naar het Italiaanse meisje. "Sorry" Ze had dit niet hoeven zien, maar ik kon het gewoon niet laten. Zijn mensen hadden die van mij zoveel onrecht aangedaan. Ik kon het gewoon niet zomaar voorbij laten gaan. Ik zette de fles drank op tafel, die nu al een redelijke hoeveelheid miste. "Tea?" Dat leek het juiste woord te zijn voor het drankje. Mijn blaadje had alleen enkele woorden gehad, en dingen vragen had er niet op gestaan. Alleen voorstellen, verontschuldigen, bedanken, en gedag zeggen. Het zat nog altijd opgefrommelt in mijn zak. Veel had ik er alleen niet aan. Het leek of de enige waarmee ik kon praten, degene was wiens huid ik van zijn vlees wilde halen. Geweldig dit. Ik wilde mijn land een stem geven, maar de enige stem die ik had was tegen de bezetter. Dit werd geen leuke tijd.

[ bericht aangepast op 29 juli 2017 - 22:16 ]

---

Bowties were never Cooler

---

---

Voor een nieuwe keer kijkt Beau toe hoe de jongedame haar schouders op weet te halen als haar versie van een antwoord. Beau weet dat het moeilijk voor haar is om te praten. Daarnaast maakt het niet ontzettend veel uit, omdat hij alsnog moeite zou hebben om haar te verstaan als ze vloeiend Engels tegen hem zou spreken. Beau vindt het verschrikkelijk dat hij zichzelf niet uit kan drukken zoals hij zou willen, maar weet dat dit te verwachten was als je personen van verschillende nationaliteiten in een huis zou plaatsen. Alsnog is hij tevreden dat ze hem schijnt te begrijpen, ook al wat zijn Engels stotterend en onvolledig.       Beau kijkt op als hij door de bewegingen uit zijn ooghoeken ziet dat de jongedame haar notitieboek opnieuw voor zich heeft genomen. Het moest moeilijk zijn om op die manier te moeten communiceren, maar Beau vindt het knap dat ze daarbij een manier heeft gevonden.       I don’t know why he is here.’       Beau knikt even en ziet dan de gepijnigde uitdrukking in haar kijkers, waardoor hij de behoefte krijgt om haar zich beter te laten voelen. Voorzichtig steekt hij zijn hand uit naar het notitieboekje en kijkt dan vragend, voordat hij het zachtjes uit haar greep neemt. Voor even staart hij naar de woorden om ze te ontcijferen en schrijft er dan enkele woorden onder in zijn eigen, kleine en kriebelige handschrift. Vervolgens geeft hij het notitieboekje terug aan Suzy, met een lichte glimlach rondom zijn mondhoeken. Onderaan de pagina staat het volgende geschreven:       Why — Pourqoui       Hello — Bonjour       Yes — Oui       No — Non       Pen — Goupille       Wine — Vin       Shit — Merde       Achter het woord ‘Merde’ heeft Beau een klein wolkje getekend als vorm van een vloek. Hopelijk kan hij Suzy wat afleiden door hun taal barrière enigszins te doorbreken.       ‘Is French!’ zegt hij zachtjes, maar enthousiast, terwijl hij op de woorden tikt.

[ bericht aangepast op 31 juli 2017 - 13:16 ]

---

•

21 • American Soldier • PTSD and (selective) mutism • Living room • Beaumond Beaumond steekt zijn hand naar mijn notitieblokje uit en ik overhandig het hem dan enigszins voorzichtig. Het is niet dat er veel dingen in staan geschreven, het zijn slechts korte zinnen als ik iemand antwoord moest geven en ik niks uit kon brengen, zoals vaak gebeurt. Ik zie dat hij begint te krassen met het kleine potloodje en ik vraag me af wat hij opschrijft. Aan zijn Engels te horen zal hij geen ster zijn in het spreken en waarschijnlijk ook niet in het schrijven, dus ik twijfel of hij wel iets in mijn moedertaal zou kunnen schrijven. Enige tijd later krijg ik het boekje terug en ik kijk naar het kriebelige handschrift onderaan de pagina. Engelse woorden, een streepje ertussen, en een tweede woord erachter.       'Is French!' zegt Beau enthousiast en nu ik weet dat het Frans is, vind ik het leuker dan eerst. Ik lees de woorden, maar heb van de helft geen idee hoe ik ze uit zou moeten spreken, zelfs als zou ik goed kunnen spreken. Een kleine glimlach staat rond mijn lippen als ik de scheldwoorden onderaan lees en ik knik eventjes als ik voor de derde keer mijn ogen over de woorden laat glijden. Ik heb slechts een klein idee over de uitspraak van 'oui', 'non', 'vin' en 'merde', maar de rest lijkt me veel te lastig. Buiten Engels om heb ik nooit een taal geleerd op school en hoewel ik dat ergens jammer vind, ben ik blij dat ik nooit Duits heb geleerd. Zeker niet na de oorlog. Ik zou die taal nooit van mijn leven nog willen horen, zeker niet hier.       Ik open mijn mond en haal een keer diep adem. 'Thank you,' zeg ik heel zacht en ik zou me erover verbazen als iemand anders dan Beau het verstaan heeft. Hij is aardig en hoewel de taalbarrière enorm is, lijkt hij zich ook graag uit te willen drukken in het Engels, hij probeert het in ieder geval en dat vind ik fijn, want ik ken geen enkele andere taal.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

---

---

Wanneer een kleine glimlach rondom de lippen van de jongedame weet te verschijnen, voelt Beau een gelukkig en vrolijk gevoel door zijn lichaam glijden. Voorheen deed het hem altijd al deugd om anderen vrolijk te zien, maar na de oorlog is dat gevoel alsmaar groter en groter geworden. Uiteindelijk weet de jongedame zelfs een verbale dankbetuiging uit te spreken, wat een groot ding is voor haar — weet Beau inmiddels.       ‘Merci, in French.’       Beau laat een stralende glimlach zien en hopt dan omhoog op zijn voeten zodat hij op de vensterbank komt te zitten, waardoor hij warme zonnestralen op zijn rug voelt branden. Het is verdomd vervelend dat hij geen fatsoenlijk gesprek kon voeren met de jongedame — of met wie dan ook in dit huis, alsof hij helemaal geïsoleerd is van de wereld. Voorheen was hij dat altijd tijdens zijn diensten, dan zat hij uren en zelfs dagen alleen te wachten totdat een doelwit voorbij zou komen. Plotseling moet Beau de vensterbank met zijn beide handen stevig vast nemen, waardoor zijn knokkels wit worden. Verschillende beelden in de vorm van herinneringen schieten aan hem voorbij en hij klemt zijn kaken dusdanig hard op elkaar dat hij bang is dat zijn tanden zullen breken.       Ademen. Ademen. Ademen.       Voor Beau is het een mantra geworden om zichzelf op zijn ademhaling te controleren op het moment dat hij werd overvallen door beelden uit het verleden. Zelfs nu voelt hij zichzelf rustiger worden, waardoor hij zijn greep op de vensterbank enigszins kan verlossen.       ‘Mémoires,’ fluistert hij dan zacht — terwijl zijn kijkers op de vloer gericht blijven, omdat hij bang is om omhoog te kijken en haar verontwaardigde blik te zien. Beau dwingt zichzelf weer op de woorden te richten en bedenkt zich dan dat hij zojuist Frans heeft gesproken. Fronsend kijkt hij omhoog en maakt kleine gebaren met zijn handen. ‘Mémoires. Eh. Déjà vu?’ Beau twijfelt even, terwijl hij zijn handen om elkaar heen laat draaien. ‘I was sniper,’ verklaart hij dan — het enige Engelse woord dat hem meer dan bekend in de oren klinkt. ‘You know sniper?’

[ bericht aangepast op 31 juli 2017 - 16:34 ]

---

•

21 • American Soldier • PTSD and (selective) mutism • Living room • Beaumond 'Merci, in French,' laat Beaumond met zijn overduidelijke Franse accent weten en ik probeer het woord te onthouden. Merci. Ik zal het waarschijnlijk nooit zo Frans uit kunnen spreken, maar enkele woordjes leren zou geen kwaad kunnen. Aan het front heb ik ook best wel wat andere talen gehoord, maar ik had gewoon de tijd en de energie niet om erop te letten. We communiceerden voornamelijk met handgebaren en als we een keer aan spreken toe kwamen, werd naar ons geschreeuwd in het Engels. Diepgaande gesprekken heb ik nooit gehad en sindsdien heb ik ook geen enkel goed gesprek gehad met iemand. Vrijwel het enige geluid dat mijn mond verlaat, is het geschreeuw 's nachts als ik wakker word door een nachtmerrie.       Ik schrik toch een klein beetje als Beaumond ineens stil word en helemaal in zichzelf gekeerd lijkt. Ik bijt op mijn onderlip als ik zijn witte knokkels zie en hij lijkt duidelijk overstuur, al kan ik het hem niet eens vragen. Verdomme.       'Mémoires,' hoor ik uiteindelijk zacht. Ik durf niet te zeggen wat het woord betekent. Het lijkt op 'memories', maar ik weet zo weinig van de Franse taal dat het ook een compleet ander woord zou kunnen zijn. Terwijl ik maar wat ongemakkelijk afwacht op een of andere vorm van uitleg kijkt hij ineens weer naar me op. Mijn ogen laten zien dat ik hem niet veroordeel, omdat ook ik zo bang ben voor wat er is gebeurd en wat er weer kan gebeuren, je weet het maar nooit. 'Mémoires,' zegt hij weer, 'eh. Déjà vu?' Hij ziet er heel erg onrustig uit en ik wil wat tegen hem zeggen dat hem eventueel gerust kan stellen, maar net zoals mijn mond, zijn mijn hersenen onbekwaam. 'I was sniper. You know sniper?' Een sniper ken ik zeker, en ik weet niet of ik heel gelukkig word van de associaties die ik met dat woord heb. Ik denk dat hij aan zijn tijd als sniper denkt... Ik knik dan op zijn vraag en ik ga vlakbij hem staan, waarna ik mijn hand maar even op die van hem leg in een poging hem gerust te stellen. Ik pak het notitieblokje er maar bij omdat ik op dit moment helemaal niet in staat ben een klank te produceren en ik krabbel het snel neer:       It is going to be okay

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

---

---

[justify]      Beau voelt zichzelf ellendig door het gegeven dat hij zojuist gevangen was in een flashback, maar weet zichzelf te troosten met het gegeven dat hij geen paniekaanval heeft gekregen voor de kijkers van Suzy. Beau heeft het gevoel dat Suzy zich er ontzettend ongemakkelijk onder zou voelen — nog meer dan alle andere personen waarbij hij ooit een paniekaanval heeft gekregen (voornamelijk zijn familie). Niemand die hij kent, weet op welke manier ze met zijn paniekaanvallen om moeten gaan. Merde, zelfs Beau zelf had geen enkel idee hoe hij er mee om zou moeten gaan, anders zou hij er wel voor zorgen dat zijn paniekaanvallen geen macht meer op hem uit kunnen oefenen in het dagelijks leven.       Wanneer hij de zachte hand van Suzy op de zijne neer voelt komen, knippert hij even verbaasd en kijkt hij omhoog naar haar gezicht. Het voelde goed om lichamelijk contact te hebben met iemand, helemaal met iemand die dezelfde ervaringen heeft opgedaan als hij in de oorlog. Het voelde als Suzy hem begreep, meer dan zijn familie thuis die alleen maar kunnen bedenken wat hij allemaal mee heeft moeten maken tijdens zijn tijd in dienst.       It’s going to be okay.       Glimlachend knikt hij even naar Suzy, terwijl hij zichzelf in gedachten af start te vragen of het daadwerkelijk wel oké zal gaan worden — of dat hij hier levenslang aan vast zal zitten. Wellicht kan hij iemand vinden waarmee hij het leven kan delen en met wie hij ook zijn angsten kan delen. Beau schudt zijn hoofd even, hij had lang niet meer aan de liefde en meisjes gedacht — niet nadat hij naar het front was gezonden door zijn commandant.       ‘You like. . . Repas?’ Beau kijkt even bedenkelijk en maakt dan een beweging van een bord wat hij naar zijn mond brengt, terwijl hij met zijn andere hand een beweging maakt van een vork die hij naar zijn mond brengt vanaf het bord. ‘What’s name?’ Beau fronst, hij begint het behoorlijk vervelend te vinden dat hij zichzelf niet verstaanbaar kan maken voor Suzy.

---

•

Sappho > Capodistria

---

I just caught the wave in your eyes

21 • American Soldier • PTSD and (selective) mutism • Living room • Beaumond Ik probeer hem enigszins te kalmeren, maar zonder enige kennis van het Frans en zonder mogelijkheid om hem gerust te stellen met lieve woorden, blijft het bij mijn hand op die van hem. Ik weet wat hij mee heeft gemaakt, al zaten we op andere plekken in de wereld en hebben we niet per se precies hetzelfde meegemaakt. We weten wat de ander heeft doorstaan en dat is moeilijk genoeg, voor ons beiden. Voor iedereen die hier is, waarschijnlijk. Behalve die Duitse jongen, ik word vanbinnen kwaad als ik bedenk dat hij er is terwijl hier niks te zoeken heeft. Hij is verantwoordelijk voor de dood van mijn broers, onze trauma's, het leed dat wij hebben gezien. Niet direct, maar zijn leider, zijn baas en commandant hebben hem ertoe gezet. Een rilling loopt over mijn rug en ik kijk weer naar Beaumond als hij iets uit lijkt te willen leggen. Het woord 'repas' ken ik niet, maar de bewegingen die hij erbij maakt, zou kunnen betekenen dat het over eten gaat.       'What's name?' vraagt hij vervolgens fronsend en ik bijt op mijn lip als ik mijn notitieblokje er weer bij pak en de vier letters opschrijf:       Food Ik laat het aan Beau zien en speel met mijn lange, donkere haren. Hopelijk begrijpt hij dit woord, want synoniemen kan ik op dit moment ook niet verzinnen. Ik vind het maar wat moeilijk. Daarbij komt nog dat we een of andere radio-uitzendingen moeten gaan maken om te laten zien dat wij in vrede samenleven. Meer dan de helft heeft hiervoor in zijn of haar leven nog nooit Engels gesproken en kregen voor ze hier aankwamen welgeteld tien woorden die ze nu kunnen spreken, denk ik. Het slaat nergens op. Ineens komt een woord in me op en ik pak meteen net notitieblokje er weer bij.       Nutrition

[ bericht aangepast op 2 aug 2017 - 21:38 ]

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.