• WAR ANGELS:
    thank you, for your service.

    September 1945 — De Tweede Wereldoorlog is afgelopen, het is weer vrede in Europa. Vanuit de Verenigde Naties wordt er een soort kamp geopend als vredesproject. Het kamp is een statement voor de rest van de wereld dat vrede bewaakt moet worden. Camp de la Paix is gelegen in het zuiden van Frankrijk, hoewel het een kamp genoemd wordt is het niet echt een kamp, want het zit gevestigd in een grote villa aan de middellandse kust. In het kamp komen tien jongeren bij elkaar vanuit heel Europa — en Japan en Amerika — die gevochten hebben in de wereld. Hun samenkomst staat als symbool voor vrede. Echter, de enige die het einde van de oorlog daadwerkelijk meemaken zijn de gesneuvelden. Deze jongeren hebben de vreselijkste dingen gezien en meegemaakt en hoewel het op papier een mooi idee is, werkt het kamp heel wat anders. De jongeren worden geteisterd door nachtmerries. De geesten van de oorlog zitten ze op de hielen. Voor hen is er geen vrede, in hun hoofd zal het altijd oorlog blijven.

    Disclaimer: in dit RPG kunnen zowel mannen als vrouwen gevochten hebben in het leger.

    "Only the dead have seen the end of war."


    ROLLEN mannen zijn vol
    naam • herkomst — rol {FC} || ? [?]
    Alessia Montanari • Italië — Combat Medic {Victoria Bronova} || Gadot [1.3]
    Susanne Cooper • Verenigde Staten — Soldaat {Kassi Smith} || Gareth [1.1]
    Dagmar Emmeke Prins • Nederland — Zuster {Marnie Harris} || Ziegler [1.1]
    Lumi Taika Linna • Finland — Infanterie {Jenna Thaim} || SebastianVerlac [1.3]

    Reigan Taras Mikhailov • Sovjet Unie — Infanterie {Robert Laby} || Bathsheba [1.1]
    Beaumond Carstairs • Frankrijk — Scherpschutter {Florian Neuville} || Kaur [1.3]
    Matteo Moretti • Italië — Paratrooper {Arthur Gosse} || Entropy [1.4]
    Vincent Jospeh Smith • Verenigd Koninkrijk — Mineur {Jacob Hankin} || Sappho [1.6]
    Berlyn Emil Schulze • Duitsland — Spion {Volker Bruch} || Micaela [1.5]



    STARTER
    21 September 1945, 15:00 — ☀ 19℃
    Alle kampgangers zijn net aangekomen op Camp de la Paix. Ze zijn individueel opgehaald en hebben de instructies gekregen — zie regels — over het kamp. Iedereen heeft de kans gekregen om zijn of haar spullen uit te pakken in zijn of haar kamer. Vanavond zal er nog geen uitzending plaats vinden, de kampgangers hebben de hele avond de tijd om elkaar te leren kennen. Iedereen mag gerust de omgeving verkennen, maar om zeven uur staat het eten klaar en dan wordt iedereen verwacht weer aanwezig te zijn in het landhuis.

    Let op: gesprekken zijn in het engels, omdat dat hun voertaal wordt. Denk er wel aan dat niet iedereen evengoed engels kan spreken. Dus communiceren is een uitdaging. Wel heeft de VN het huis voorzien van woordenboeken om iets bij te helpen bij deze taalbarrière. Ook hebben ze bij de instructies een hele kleine basis van engels gekregen (hallo, i am..., i am from...) en diegene die kunnen lezen hebben wat simpele zinnen op papier gekregen (eigen taal naar engels).

    Graag boven de post naam, leeftijd, herkomst, rol in de oorlog, locatie en gezelschap vermelden.

    HET KAMP
    Het landhuis waarin Camp de la Paix is gevestigd ligt aan de kust in de buurt van Arles. Het kijkt uit over de zee en is omringd door bos, om de kampgangers compleet over te laten aan de rust en de natuur. Er is enkel cameratoezicht, maar er zijn geen begeleiders in het huis. De kampgangers worden in de gaten gehouden via de camera’s en als er moet worden ingegrepen, staat er een team klaar om dit te doen.
    KAMP REGELS
    ◇ Elke kampganger moet van tien uur ‘s avonds tot acht uur ‘s ochtends verplicht binnen zijn.
    ◇ Elke dag om vijf uur is er een radio uitzending vanuit Camp de la Paix door de kampgangers. Deze uitzending draagt nog meer bij aan het idee dat de tien jongeren een symbool voor vrede zijn.
    ◇ Alcohol en sigaretten zijn niet verboden in het huis, maar de kampgangers worden verwacht om vijf uur sober genoeg te zijn om de radio uitzending te hosten.
    ◇ Het avondeten wordt door een kok geserveerd om zeven uur, ontbijt staat elke ochtend klaar om negen uur en de lunch staat klaar om twaalf uur.
    ◇ Iedere kampganger heeft zijn eigen kamer, als hij of zij zich hierin bevindt, moet deze met rust gelaten worden. Respecteer elkaars privacy.
    ◇ Geweld is niet toegestaan.
    ◇ De kampgangers zijn uitgekozen door de Verenigde Naties en dienen zich aan het contract te houden dat ze ondertekend hebben. Dit houdt in dat de kampgangers zich respectvol moeten gedragen tijdens de uitzending en wat ze zeggen mag enkel overeenkomen met de doelen van de Verenigde Naties: een symbool voor wereldwijde vrede zijn.
    LANDEN
    Dit zijn een aantal van de landen landen die deelnamen aan de Tweede Wereldoorlog. Doe alsjeblieft wel een beetje research, want niet alle landen hebben soldaten naar het front gestuurd en in elk land zijn de rangen van het leger anders.
    Australia
    Belgium
    Brazil
    Canada
    China
    Czechoslovakia
    Denmark
    Estonia
    France
    German
    Greece
    India
    Italy
    Japan
    Latvia
    Lithuania
    Malta
    The Netherlands
    New Zealand
    Norway
    Poland
    South Africa
    United Kingdom
    United States
    USSR
    Yugoslavia
    REGELS
    ◇ Reserveringen blijven vier dagen staan.
    ◇ Maximaal één personage.
    ◇ Alleen ik maak topics aan.
    ◇ Posts van minimaal 300 woorden.
    ◇ Geen ruzie, behalve in de RPG zelf.
    ◇ Off topic in het speeltopic graag in het praattopic.
    ◇ 16+ is toegestaan.
    ◇ Zonder toestemming mag je de personages van anderen niet besturen.
    ◇ Probeer je rol zo realistisch mogelijk te maken, ik accepteer geen Mary Sue’s of Gary Stue’s en zal redelijk streng zijn met het goedkeuren van personages.
    ◇ Gesprekken zijn in het engels, omdat dat hun voertaal wordt. Let wel op: niet ieder personage kan even goed engels spreken.





    ©Lizor
    Mag niet gekopieerd worden tenzij specifiek gevraagd.

    [ bericht aangepast op 11 juli 2017 - 10:51 ]


    My fake plants died, because I did not pretend to water them.

    Beaumond Carstairs
    Sniping is poetry in slow motion ——— up until you pull the trigger.

    23 • French • Sniper • Living room • Susanne

    [justify]      Food.
          Beau kijkt omlaag naar het geschreven woord en maakt dan langzaam een knikkende beweging met zijn hoofd — hij kan zich herinneren dat het woord enkele malen op de voorraden had gestaan binnen zijn kampementen. Beau heeft enkele twijfels over de uitspraak van het woord, maar hij weet dat hij het niet aan Suzy kan vragen — niet alleen omdat hij de juiste vraag niet zou kunnen vormen in het Engels, maar ook omdat Suzy een grote aversie heeft jegens praten.
          Nutrition.
          Beau kijkt opnieuw naar het kleine notitieboekje, nadat Suzy een tweede woord onder het eerste heeft geschreven. Ditmaal weet hij het direct te herkennen en verschijnt er een brede, tevreden glimlach op zijn gezicht. Hevig knikkend wijst Beau naar het woord en wrijft dan over zijn buik, terwijl hij zachtjes lacht. Daarna hopt hij van de vensterbank af en kijkt rond. Vanuit de keuken komen verschillende stemmen, dus hij heeft eigenlijk weinig energie en zin om daar naartoe te gaan — het zou betekenen dat hij nog meer zijn best zou moeten doen om een gesprek gaande te houden in het Engels. Voor nu is Suzy voldoende, het is al moeizaam genoeg om zichzelf verstaanbaar te maken.
          Beau steekt één vinger op naar Suzy, ten teken dat ze moet wachten totdat hij terug is gekomen. Voorzichtig loopt hij naar de andere zijde van de ruimte en schuifelt daar onopgemerkt de keuken binnen, zonder al te veel geluid te maken en met zijn kijkers op de grond gehouden. Zonder daadwerkelijk te kijken wat in de keukenkastjes staat, graait hij een pak chocoladekoekjes mee — waarna hij opnieuw de woonkamer in stapt en naar het raam loopt. Met een gigantische glimlach houdt hij het pak koekjes boven zijn hoofd.
          ‘Victory!’
          De Engelse term voor overwinning staat hem nog nauw in de herinnering, aangezien dat verschillende weken lang werd geroepen op alle feesten na het einde van de oorlog. Beau vindt het wel toepasselijk om dat tevens toe te passen op het vinden van een pak koekjes. ‘You love?’ vraagt hij aan Suzy, terwijl hij haar vragend aankijkt.


    •

    SUSANNE "SUZY" COOPER
    "There is no greater agony than bearing an untold story inside you."


    21 • American Soldier • PTSD and (selective) mutism • Living room • Beaumond

    Het tweede woord lijkt hij wel meteen te herkennen en ik glimlach eventjes als hij over zijn buik wrijft. Dat was dus blijkbaar een bekend woord voor hem, misschien komt het ook wel voor in het Frans. Ik sta nog altijd naast de vensterbank en hij komt er nu ook weer vanaf, waarna hij om zich heen kijkt en dan een idee lijkt te krijgen. Zwijgend kijk ik hem aan als hij zijn vinger opsteekt en dan wegloopt. Even ben ik bang dat hij gewoon wegloopt en mij alleen achterlaat. Ik klem mijn hand om het notitieblokje heen zodat de pagina's kreuken en ik slik kort. Laat hij me serieus stikken? Verdomme.
          Ik haal mijn hand door mijn haar en staar naar de warme, wollige trui die om mijn lichaam sluit en mij warm houdt. Ik voelde me best op mijn gemak bij Beau en nu loopt hij gewoon weg, terwijl ik niet eens weet wat hij gaat doen.
          'Victory!' hoor ik en ik schrik op van het harde geluid. Mijn hart bonst in mijn keel en ik kijk verschrikt op, maar zie dan pas dat het Beau is die een pak koekjes (denk ik) in zijn handen houdt en naar me toe loopt. Ik probeer mezelf weer te kalmeren en ik glimlach heel kort naar de jongen met de donkere haren. 'You love?' Ik kijk naar het pak in zijn handen en ontcijfer het woord 'chocolade'. Ik knik dan kort en tracht te ontspannen in zijn bijzijn. De knallen van de bommen en geweren die ik continu om me heen hoorde staan me nog vers in het geheugen en plotselinge harde geluiden zorgen er niet voor dat ik me veel veiliger voel hier. Nu was het Beau maar, het voelt echter toch wat angstaanjagend. De Duitsers zijn verslagen, maar de trauma's zijn er elke dag. Ik pak dan een koekje aan en stop dat in mijn mond. Zo hoef ik niks te zeggen (dat lukt toch niet...) en heb ik ook geen twee handen vrij om een boodschap op het briefje te schrijven. Ik weet ook niet eens wat ik zou moeten zeggen.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    Beaumond Carstairs
    Sniping is poetry in slow motion ——— up until you pull the trigger.

    23 • French • Sniper • Living room • Susanne

          Beau kan niets anders doen dan licht fronsen bij het zien van de reactie van de Amerikaanse jongedame — hij had in eerste instantie verwacht dat zij eveneens blij en gelukkig zou zijn met de koekjes. Echter, ze schijnt nog stiller te zijn geworden dan voorheen — waardoor Beau in zijn gedachten zijn gangen na aan het gaan is om te zien wat hij verkeerd heeft gedaan en wat hij daaraan zou kunnen veranderen. Plotseling weet hij zichzelf te herinneren dat hij zojuist een hard geluid heeft gemaakt, iets waar veel personen uit het leger problemen mee hebben — zelfs hij kan daar niet altijd tegen.
          ‘I’m sorry,’ mompelt Beau voordat hij een koekje uit de doos friemelt en een kleine hap neemt van het hoekje. ‘Victory,’ zegt hij dan iets zachter, duidend op het feit wat hij zojuist verkeerd heeft gedaan. Beau richt zijn blik op het koekje, wat hij rond laat gaat tussen zijn vingers. Eigenlijk zou hij zijn verontschuldigingen vele malen groter willen maken, maar hij had daar niet de kennis en woorden voor.


    •

    Matteo Moretti

    24 • Italy • chronic pain & limp • Hall> Reigan


          Met een paar pijnlijke stappen baan ik me een weg de keuken uit en eindig uiteindelijk in de hal, die me nog steeds compleet vreemd is. Mentaal maak ik notities in een poging te onthouden welke deur waartoe leidt — en waar mogelijke exits zijn, mocht het nodig zijn. Het biedt toch enige geruststelling te weten waar en hoe ik hier kan wegkomen mocht de veiligheid die ze ons bieden toch onwerkelijk zijn. Iets waar ik vrijwel van overtuigd ben. Als de laatste jaren ons iets geleerd hebben, is het dat er om elke hoek gevaar loert.
          ’Wait! I. . . Eh. ..’
          Ik schrik even op en verstrak de grip om mijn kruk, als ik over mijn schouder kijk en de Russische jongeman zie — als hij me met gebaren duidelijk maakt me te willen vergezellen.
          Subtiel trek ik een mondhoek omhoog. Eén-op-één contact, dat moet me nog wel lukken. De chaos van de aankomst en daarna de drukte in de keuken waren erg veel om zo maar even te verwerken, realiseer ik me.
          ’You’re welcome to come with,’ antwoord ik hem rustig, me afvragend wat ik al dan niet moet doen om hem te helpen. Uiteindelijk besluit ik simpelweg naast hem te lopen, ervan uitgaande dat het geluid hem zal leiden en alsnog dichtbij genoeg te zijn mocht er enige actie ondernomen moeten worden.
          ’I wonder if we can go outside,’ denk ik luidop als ik mijn blik langs de hal laat glijden en nogmaals uit mijn ooghoeken zijwaarts naar Reigan kijk. ‘How are you eh — holding up? It’s a lot to deal with, I think’.





    A girl who wonders.

    SUSANNE "SUZY" COOPER
    "There is no greater agony than bearing an untold story inside you."


    21 • American Soldier • PTSD and (selective) mutism • Living room • Beaumond

    ’I’m sorry,’ zegt Beau na een tijdje en ik kijk hem aan als ik een klein hapje van het koekje neem. ‘Victory.’ Ik weet dit gebaar ontzettend te waarderen en ik knik eventjes naar hem.
          Ik blijf stil en probeer de kracht te vinden mijn mond te openen en er geluiden uit te laten komen, maar zoals gewoonlijk lijkt dit een onmogelijke opdracht. Ik schud mijn hoofd eventjes, glimlach weer naar Beau en leg mijn hand wederom op zijn hand, als teken dat het goed is. Zonder woorden vind ik het moeilijk mensen te laten merken dat ik er voor ze ben en dat ik ook daadwerkelijk dingen voel en meemaak, maar lichamelijk contact kan wel helpen, denk ik. Ik was er vroeger nooit zo van, maar de maanden dat ik weer in Amerika was, kroop ik het liefst tegen mijn ouders en broers aan, alleen maar voor de nodige support die wij allemaal nodig hadden door het verlies van een deel van het gezin en de trauma’s die de andere helft opgelopen had. Ik besluit Beaus voorbeeld te volgen en op de vensterbank te gaan zitten. Het zonnetje op mijn rug doet me meer goed dan ik eerst verwacht had en het laat me merken dat de wereld niet compleet vergaan is, maar dat er ook nog goede dingen bestaan, zoals de zon en lekker weer.
          ’Okay,’ weet ik met veel moeite zacht te zeggen en ik glimlach naar de jongen.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    Beaumond Carstairs
    Sniping is poetry in slow motion ——— up until you pull the trigger.

    23 • French • Sniper • Living room • Susanne

          Wanneer de jongedame opnieuw haar tengere hand op die van Beau weet te plaatsen, weet hij dat hij zijn voorgaande fouten heeft recht kunnen trekken door rekening te houden met het gegeven dat ze angstig is voor harde geluiden. Beau neemt zichzelf voor om beter op haar te letten in de toekomst van dit huis, zodat hij in de gaten kan houden wat ze leuk en niet leuk vindt — om daar vervolgens rekening mee te houden.
          ‘Okay.’
          Zojuist is Suzy niet alleen naast Beau komen zitten op de vensterbank, maar heeft ze ook — al dan niet me enige moeite — een woord uit weten te spreken. Beau voelt enige trots, ook al heeft hij de jongedame net pas leren kennen. Alsnog vindt hij het knap voor haar dat ze zojuist heeft gesproken, wat toch zou kunnen betekenen dat ze zich op haar gemak voelt bij hem.
          ‘Good, Suzy!’
          Beau heeft een brede glimlach op zijn mond, terwijl hij de rest van zijn koekje in zijn mond stopt en van de smaak geniet. Gedurende zijn periode in het leger heeft hij verschillende momenten gehad waarop hij droog brood te eten kreeg met niets anders dan water — voornamelijk omdat de voorraden niet meer werden aangevuld. Beau kon zich er op die momenten wel doorheen worstelen, pas op het moment dat hij terug was gekomen in zijn woonplaats zag hij wat hij allemaal had gemist en was hij tijdens het eten van een simpel bord aardappelen en vlees in tranen uitgebarsten. Hierdoor moest zijn moeder eveneens huilen, waardoor hij zich direct schuldig had gevoeld.
          ‘Another food?’ Beau houdt de doos met koekjes voor haar open — hij vindt het fijn om zo gezamenlijk met haar op de vensterbank te zitten, waarbij hun schouders elkaar net aanraken.


    •

    SUSANNE "SUZY" COOPER
    "There is no greater agony than bearing an untold story inside you."


    21 • American Soldier • PTSD and (selective) mutism • Living room • Beaumond

    ’Good, Suzy!’ zegt hij en hoewel ik niet precies weet wat hij bedoelt, glimlach ik toch dankbaar. Misschien gaat het wel over het ene woord dat ik met moeite wist te produceren, maar zeker weten doe ik het niet. Ik kauw ook op het koekje en ik glimlach even tevreden. Het voelt fijn, dit. Ik heb voor het eerst het gevoel dat ik een klein beetje iemand heb die weet wat ik heb meegemaakt. Mijn broertje weet het wel, maar wij vonden vooral steun van onze ouders. Ik voelde me, toen ik terugkwam, meteen weer een klein kind dat het liefst de hele dag bij mama op schoot zat.
          ’Another food?’ vraagt hij me dan en ik kijk naar de doos met koekjes die hij voor mij houdt. Ik knik dan en neem er weer een chocoladekoekje uit. Ze smaken overheerlijk en hoewel mama goed kan koken, vind ik dit soort snacks tussendoor ook overheerlijk en zou ik ze voor geen goud kunnen missen. Aan het front ben ik afgevallen en thuis heb ik er de nodige kilo’s bijgekregen, omdat we daar wel goed, genoeg voedsel kregen. Het was af en toe echt bijna letterlijk op een houtje bijten. Ik bijt een stukje af en kijk heel even opzij naar Beau. Onze schouders raken elkaar een beetje en ik kan niet zeggen dat het vervelend voelt. Het voelt zelfs fijn, gewoon omdat ik me bij hem op mijn gemak voel en weet dat hij min of meer hetzelfde mee heeft gemaakt. Ik leun tegen het raam aan en sluit mijn ogen kort als ik geniet van het zonnetje op mijn rug, maar al snel open ik mijn ogen weer. Ik ben lichtelijk panisch als het aankomt op slapen, omdat ik weet dat ik hoe dan ook door nachtmerries gillend wakker zal worden. Ik zou niet in slaap kunnen vallen hier op de vensterbank, maar de angst is er altijd. Het voelt gewoon niet fijn, echt niet.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    Alessia Montanari
    combat medic || italian || kitchen || with lumi

    "I... under...stat. Good. Bed." Ehm. Niet helemaal, maar het kwam dichtbij. Ik was er nu nog meer zeker van dat hij niet graag aangeraakt werd, ik moest het maar gewoon niet meer doen. Zou het komen doordat hij niet goed kan zien, omdat hij de persoon die hem aanraakt niet kan zien? Of... Of was hem ook iets overkomen? Hard beet ik op mijn onderlip terwijl ik niet aan mijn eigen herinnering daaraan probeerde te denken.
          Terwijl ik daar over nadenk meldt Matteo dat hij rond gaat kijken, en niet lang daarna stond Reigan ook op.
          "Thak you... for tee." Hij begon richting de deur te lopen, achter Italiaanse jongen aan, maar Lumi begon met haar stok te tikken. Ik kon geen woord verstaan van wat ze tegen hem zei, maar haar snauwende, harde toon verraadde genoeg over dat het waarschijnlijk niet erg vriendelijke woorden waren.
          Wat ongemakkelijk keek ik toe, terwijl mijn oude ik er zeker iets van gezegd had, maar nu kwam ik pas in actie toen Lumi Reigan een duw gaf. Snel stapte ik naar voren, zodat ik Reigan bij zijn arm kon pakken om te voorkomen dat hij viel. "Sorry," fluisterde ik hem toe, waarna ik hem weer losliet. "I know you no like touch... Me not too."
          Stilletjes keek ik hem na toen hij verder, om vervolgens mijn aandacht op Lumi te richtten. "Yes, tea," mompelde ik wat afwezig terwijl ik de thee voor haar inschonk, er een schut whisky bij deed en het glas haar kant opschoof. "Not very nice." Het was duidelijk waar ik op doelde, dacht ik. Was ze ook boos op mij omdat ik Italiaans was en daardoor niet bij de Geallieerden had gehoord tijdens de oorlog? "Why you no like him?"

    sorry voor deze ontzettend slechte post.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered


    Lumi Taika Linna
    23 ◇ Finnish ◇ Infantry ◇ Arm and Leg Amputee ◇ Keuken ◇ Alessa

    Het Italiaanse meisje ving de Rus op, iets wat hij niet eens had verdient. Ik keek hem na terwijl hij wegliep en ging op eens toel zitten, waarbij ik de fles drank op tafel zette. Ik verontschuldigde me dat ze mijn uitbarsting had moeten zien. Toch verdiende hij het zeker. Hij had ook mee gevochten, en hij mocht weten hoe ik over hem dacht. Ik vroeg het meisje naar de 'tea' wat leek op thee. Ze schonk het kopje vol, inderdaad met thee, en deed er een flinke scheut drank bij. Dat kon ik altijd waarderen. Toch kon ik de toon van haar woorden niet waarderen. Ik snapte dan maar een van de drie woorden, maar de toon was duidelijk. Ze was niet blij met hoe ik de Rus had behandelt. Dan zou ze hier geen gemakkelijke tijd krijgen, want ik was niet echt van plan om heel veel aardiger tegen hem te worden. Ik nam een slok thee, die mijn gehemelte brandde, maar ik gaf geen kik. Ik wilde geen zwakte tonen, zeker omdat zij waarschijnlijk mij ook niet zou mogen. In eerste instantie waarschijnlijk niet omdat wij aan de kant van Duitsland hadden gevochten en ten tweede om wat ik net die Rus had aangedaan. Ik probeerde wijs te worden uit de woorden van haar vraag, maar het was niets wat leek op mijn taal. Ik keek nogmaals op mijn papier en vond een aantal woorden die het konden zijn. Waarom mocht ik niet him... Hopelijk had ik het goed dat ze wilde weten waarom ik zo tegen hem deed en hem niet mocht. "Ne" Ik wees naar de richting waarin hij net was verdwenen, "me" ik wees naar mezelf. Daarna haalde ik mijn vinger over mijn keel. Ik hoopte dat het ook in Italië het teken was van doden. "Ne" Daarbij tekende ik een hakenkruis in de lucht, "me" ik wees weer naar mezelf. Nu kruiste ik mijn handen en trok ze van elkaar. Hopelijk snapte ik dat wij bevreid waren door de Duitsers. Ik nam nog een slok thee, die nu iets beter te drinken was. "Englantisi" Ik wees naar haar en maakte een okay teken door met mijn duim en wijsvinger een rondje te maken en dit aan haar te laten zien. Ik had veel meer te zeggen, maar ik kende amper een woord Engels, alleen wat er op mijn blaadje stond, dus een echt gesprek was haast onmogelijk. Ik hoopte toch dat het zo een beetje lukte, want als ik moest gaan tekenen, zou het niet makkelijker worden.

    [ bericht aangepast op 9 aug 2017 - 16:33 ]


    Bowties were never Cooler

    Beaumond Carstairs
    Sniping is poetry in slow motion ——— up until you pull the trigger.

    23 • French • Sniper • Living room • Susanne

          Beau voelt een gelukzalig gevoel op het moment dat de jongedame naast hem opnieuw een koekje uit de doos weet te halen, waardoor hij zichzelf er enigszins van kan verzekeren dat ze voldoende voedsel binnen krijgt. Beau heeft een korte periode direct na de oorlog gehad waarin hij voedsel begon te verzamelen in zijn slaapkamer — uit angst om eens zonder te komen zitten en opnieuw honger te lijden. Nadat zijn moeder zijn voorraad vond en in tranen uitbarstte, nam Beau zich voor zijn moeder nooit meer zo’n pijn toe te brengen. Alsnog viel hij aan op ieder bord voedsel wat ze voor hem neer zette tijdens de gezamenlijke maaltijden, alsof het— het laatste voedsel was wat hij in lange tijd zou gaan krijgen.
          ‘Nice?’
          Beau maakt een klein gebaar naar zijn rug, waar de zonnestralen zijn lichaam verwarmen. Het is zowel een constatering als een vraag, omdat hij enigszins nieuwsgierig is naar hetgeen wat er zich allemaal aan het spelen is binnen de gedachten van de jongedame naast hem.


    •

    Reigan "Rei" Taras Mikhailov


    19 • Sovjet Unie • Infanterie • Blind • Keuken • Matteo

    ’You’re welcome to come with,’ antwoordt hij. Hij gaat naast me lopen terwijl ik probeer uit te vogelen wat zijn woorden betekenen. Welkom, komen. Ik denk dat dat betekent dat ik met hem mee mag lopen. Hoop ik. 'I wonder if we can go outside,’ zegt hij, Ik knik enkel, omdat ik geen idee heb wat hij zegt en het klonk niet als een vraag. We lopen de richting op waarvan ik weet dat de voordeur zit. Wat onhandig open ik de voordeur en meteen voel ik de warme zon op mijn huid. Het is mooi weer buiten. Heel vaag kan ik het licht van de zon zien en de schaduwen van de bomen die de zon blokkeren. ‘How are you eh — holding up? It’s a lot to deal with, I think.' Ik kijk om naar Matteo. De woorden "how are you" weet ik te vertalen naar "hoe is het". Verder kom ik niet, maar ik denk dat dat genoeg is om een antwoord te geven. Ik blijf even stil als ik de tuin in stap. Hoe gaat het me me? Ik heb geen idee hoe ik die vraag moet beantwoorden. Ik heb al maanden, jaren geen idee meer gehad hoe ik die vraag moet beantwoorden. Hij omvat zoveel. Ik probeer meestal alles in perspectief te zetten. Hoe voel ik me, ondanks alles wat ik meegemaakt heb.
          'Okay,' zeg ik uiteindelijk. Het is geen goed, maar als ik goed zou zeggen, dan zou ik liegen. 'It is...' ik probeer te bedenken wat er ook alweer allemaal aan me uitgelegd werd over het engels, 'hard,' besluit ik uiteindelijk, zonder enig idee of ik het wel goed uitspreek. Ik wacht op Matteo tot we het pad vervolgen naar waar we ook heen gaan. Ik weet nog niet zeker hoe fijn ik het vind om met een onbekende naar buiten te gaan, maar ik moet de gok maar wagen nu ik al ja gezegd heb.
          'How are you?' vraag ik uiteindelijk met wat moeiten. 'You have... ' ik probeer naar het woord voor hout te zoeken, maar heb geen idee waar ik moet beginnen. De veranda waar we opstaan is ook gemaakt van hout en ik tik tegen de pilaren aan. 'Leg?' maak ik mijn zin af.


    "How is the other side wrong if it's history."


    My fake plants died, because I did not pretend to water them.

    SUSANNE "SUZY" COOPER
    "There is no greater agony than bearing an untold story inside you."


    21 • American Soldier • PTSD and (selective) mutism • Living room • Beaumond

    ’Nice?’
          Ik ben heel blij dat Beau moeite doet zich uit te drukken in het Engels, want ik ken amper woorden in een andere taal. Het moet heel moeilijk zijn om niet de taal te spreken waarin vooral gecommuniceerd wordt en ik ben blij dat ik Engels gewoon als moedertaal heb gekregen. De kleine verschillen in het Engels en Amerikaans vallen zeker in spreektaal bijna op. Niet dat de buitenlanders het veel zouden merken.
          Ik knik als antwoord. Het zonnetje op mijn rug voelt prettig aan en het warmt me op, zowel vanbinnen als vanbuiten. Het laat me even merken dat de wereld niet instort maar dat er nog goede dingen bestaan. De zon komt elke ochtend op en gaat elke avond onder, zo is het al jaren en zo zal het altijd blijven, zelfs als wij er niet meer zijn. Wij als mens zijn slechts een zandkorrel in de woestijn van het leven.
          Het koekje is op en ik pak er nog eentje uit het pak. Ik vind ze lekker en na die lange reis heb ik honger gekregen. Vlak voor en na de reis heb ik amper wat gegeten door de spanning, zelfs net moest ik nog niet aan eten denken, maar Beau heeft er in zekere voor gezorgd dat ik me toch wat kon ontspannen. De ontmoeting met Berlyn de Duitser was even een kink in de kabel, ik hoop maar dat ik hem nooit meer hoef te zien, ook al is hij hier in huis.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.