• WAR ANGELS:
    thank you, for your service.

    September 1945 — De Tweede Wereldoorlog is afgelopen, het is weer vrede in Europa. Vanuit de Verenigde Naties wordt er een soort kamp geopend als vredesproject. Het kamp is een statement voor de rest van de wereld dat vrede bewaakt moet worden. Camp de la Paix is gelegen in het zuiden van Frankrijk, hoewel het een kamp genoemd wordt is het niet echt een kamp, want het zit gevestigd in een grote villa aan de middellandse kust. In het kamp komen tien jongeren bij elkaar vanuit heel Europa — en Japan en Amerika — die gevochten hebben in de wereld. Hun samenkomst staat als symbool voor vrede. Echter, de enige die het einde van de oorlog daadwerkelijk meemaken zijn de gesneuvelden. Deze jongeren hebben de vreselijkste dingen gezien en meegemaakt en hoewel het op papier een mooi idee is, werkt het kamp heel wat anders. De jongeren worden geteisterd door nachtmerries. De geesten van de oorlog zitten ze op de hielen. Voor hen is er geen vrede, in hun hoofd zal het altijd oorlog blijven.

    Disclaimer: in dit RPG kunnen zowel mannen als vrouwen gevochten hebben in het leger.

    "Only the dead have seen the end of war."


    ROLLEN mannen zijn vol
    naam • herkomst — rol {FC} || ? [?]
    Alessia Montanari • Italië — Combat Medic {Victoria Bronova} || Gadot [1.3]
    Susanne Cooper • Verenigde Staten — Soldaat {Kassi Smith} || Gareth [1.1]
    Dagmar Emmeke Prins • Nederland — Zuster {Marnie Harris} || Ziegler [1.1]
    Lumi Taika Linna • Finland — Infanterie {Jenna Thaim} || SebastianVerlac [1.3]

    Reigan Taras Mikhailov • Sovjet Unie — Infanterie {Robert Laby} || Bathsheba [1.1]
    Beaumond Carstairs • Frankrijk — Scherpschutter {Florian Neuville} || Kaur [1.3]
    Matteo Moretti • Italië — Paratrooper {Arthur Gosse} || Entropy [1.4]
    Vincent Jospeh Smith • Verenigd Koninkrijk — Mineur {Jacob Hankin} || Sappho [1.6]
    Berlyn Emil Schulze • Duitsland — Spion {Volker Bruch} || Micaela [1.5]



    STARTER
    21 September 1945, 15:00 — ☀ 19℃
    Alle kampgangers zijn net aangekomen op Camp de la Paix. Ze zijn individueel opgehaald en hebben de instructies gekregen — zie regels — over het kamp. Iedereen heeft de kans gekregen om zijn of haar spullen uit te pakken in zijn of haar kamer. Vanavond zal er nog geen uitzending plaats vinden, de kampgangers hebben de hele avond de tijd om elkaar te leren kennen. Iedereen mag gerust de omgeving verkennen, maar om zeven uur staat het eten klaar en dan wordt iedereen verwacht weer aanwezig te zijn in het landhuis.

    Let op: gesprekken zijn in het engels, omdat dat hun voertaal wordt. Denk er wel aan dat niet iedereen evengoed engels kan spreken. Dus communiceren is een uitdaging. Wel heeft de VN het huis voorzien van woordenboeken om iets bij te helpen bij deze taalbarrière. Ook hebben ze bij de instructies een hele kleine basis van engels gekregen (hallo, i am..., i am from...) en diegene die kunnen lezen hebben wat simpele zinnen op papier gekregen (eigen taal naar engels).

    Graag boven de post naam, leeftijd, herkomst, rol in de oorlog, locatie en gezelschap vermelden.

    HET KAMP
    Het landhuis waarin Camp de la Paix is gevestigd ligt aan de kust in de buurt van Arles. Het kijkt uit over de zee en is omringd door bos, om de kampgangers compleet over te laten aan de rust en de natuur. Er is enkel cameratoezicht, maar er zijn geen begeleiders in het huis. De kampgangers worden in de gaten gehouden via de camera’s en als er moet worden ingegrepen, staat er een team klaar om dit te doen.
    KAMP REGELS
    ◇ Elke kampganger moet van tien uur ‘s avonds tot acht uur ‘s ochtends verplicht binnen zijn.
    ◇ Elke dag om vijf uur is er een radio uitzending vanuit Camp de la Paix door de kampgangers. Deze uitzending draagt nog meer bij aan het idee dat de tien jongeren een symbool voor vrede zijn.
    ◇ Alcohol en sigaretten zijn niet verboden in het huis, maar de kampgangers worden verwacht om vijf uur sober genoeg te zijn om de radio uitzending te hosten.
    ◇ Het avondeten wordt door een kok geserveerd om zeven uur, ontbijt staat elke ochtend klaar om negen uur en de lunch staat klaar om twaalf uur.
    ◇ Iedere kampganger heeft zijn eigen kamer, als hij of zij zich hierin bevindt, moet deze met rust gelaten worden. Respecteer elkaars privacy.
    ◇ Geweld is niet toegestaan.
    ◇ De kampgangers zijn uitgekozen door de Verenigde Naties en dienen zich aan het contract te houden dat ze ondertekend hebben. Dit houdt in dat de kampgangers zich respectvol moeten gedragen tijdens de uitzending en wat ze zeggen mag enkel overeenkomen met de doelen van de Verenigde Naties: een symbool voor wereldwijde vrede zijn.
    LANDEN
    Dit zijn een aantal van de landen landen die deelnamen aan de Tweede Wereldoorlog. Doe alsjeblieft wel een beetje research, want niet alle landen hebben soldaten naar het front gestuurd en in elk land zijn de rangen van het leger anders.
    Australia
    Belgium
    Brazil
    Canada
    China
    Czechoslovakia
    Denmark
    Estonia
    France
    German
    Greece
    India
    Italy
    Japan
    Latvia
    Lithuania
    Malta
    The Netherlands
    New Zealand
    Norway
    Poland
    South Africa
    United Kingdom
    United States
    USSR
    Yugoslavia
    REGELS
    ◇ Reserveringen blijven vier dagen staan.
    ◇ Maximaal één personage.
    ◇ Alleen ik maak topics aan.
    ◇ Posts van minimaal 300 woorden.
    ◇ Geen ruzie, behalve in de RPG zelf.
    ◇ Off topic in het speeltopic graag in het praattopic.
    ◇ 16+ is toegestaan.
    ◇ Zonder toestemming mag je de personages van anderen niet besturen.
    ◇ Probeer je rol zo realistisch mogelijk te maken, ik accepteer geen Mary Sue’s of Gary Stue’s en zal redelijk streng zijn met het goedkeuren van personages.
    ◇ Gesprekken zijn in het engels, omdat dat hun voertaal wordt. Let wel op: niet ieder personage kan even goed engels spreken.





    ©Lizor
    Mag niet gekopieerd worden tenzij specifiek gevraagd.

    [ bericht aangepast op 11 juli 2017 - 10:51 ]


    My fake plants died, because I did not pretend to water them.

    Reigan "Rei" Taras Mikhailov


    19 • Sovjet Unie • Infanterie • Blind • Keuken • Alleen

    Ongemakkelijk kijk ik om me heen, of nou ja kijk, ik probeer te volgen waar het geluid vandaan komt. Ik hoor een jongen praten, maar ik heb geen idee wat hij zegt. Mijn woordenschat in het engels komt niet echt verder dan wat ik een paar uur geleden geleerd heb. Het zorgt ervoor dat ik me nog onveiliger voel in deze ruimte. Ondertussen kan ik al vijf stemmen herkennen. Dagmar, een vrouw... meisje? Ik heb niet verstaan waar ze vandaan komt. Matteo, hij klinkt Italiaans. De Duitser die vernoemd is naar zijn stad. Suzy en een Fransman. Langzaam kom ik overeind.
          'I...,' ik heb geen idee wat het woord voor keuken is, dus maak ik een onhandig gebaar dat moet lijken op eten. Het liefst zou ik naar de keuken wijzen, maar ik heb geen idee waar deze zit. Ik heb om eerlijk te zijn geen flauw idee of er wel eten is of dat het misschien zo is dat het eten allemaal verzorgd wordt door de kok.
    Opnieuw heb ik het gevoel alsof ik aangestaard word door iedereen om me heen. Haastig maak ik me een weg uit de cirkel van meubels en mensen. Ik negeer de stekende pijn in mijn knie als ik hard tegen de rand van een stoel oploop. 'Prosti*,' mompel ik en op de tast ga ik opzoek naar de keuken. Ik probeer er niet aan te denken hoe ongelofelijk dom ik er op dit moment uit zie. Ik wil vloeken. Het liefst zou ik willen schreeuwen. Een nare steek van pijn gaat door mijn bezeerde knie heen, maar het is gemakkelijk te negeren. Ik heb erger gekend.
          Ik weet dat ik in de keuken ben zodra ik binnen kom. Het ruikt naar eten, maar ik hoor niemand, dus het lijkt alsof ik alleen ben. In het midden van de keuken staat een tafel die waarschijnlijk bedoeld is voor ons om aan te eten. Voorzichtig tast ik de wanden af, op zoek naar iets om te eten. Het is niet dat ik daadwerkelijk honger heb. Ik wilde gewoon weg uit de drukte. Ik voel iets kouds onder mijn vingers en sluit mijn hand om de fles. Ondanks dat ik niet kan lezen wat er op het etiket staat, weet ik wat het is: alcohol. Ik heb geen idee hoe de alcohol smaakt in dit land, maar toch ga ik opzoek naar een kurkentrekker. Het lijkt eeuwen te duren voordat ik uiteindelijk de verdomde kurk van de fles af heb. Ik giet een beetje in een glas dat ik gevonden heb tijdens mijn zoektocht naar de kurkentrekker en breng het naar mijn lippen. Zodra het goedje mijn tong raakt, proest ik het uit. Mijn gezicht vertrekt. Gadverdamme. Azijn. Ik zet de fles weer terug op het aanrecht en vloek zachtjes terwijl een gevoel van schaamte en zelfhaat over me heen kruipt als een beknellende deken.

    *Прости — sorry.


    "How is the other side wrong if it's history."


    My fake plants died, because I did not pretend to water them.

    Alessia Montanari

    COMBAT MEDIC || ITALIAN || KITCHEN || WITH REIGAN

    Ze was er nog steeds niet helemaal zeker van of het een goede beslissing was geweest om op de uitnodiging van de Verenigde Naties in te gaan. Uiteindelijk had ze gekozen om er toch voor te gaan, omdat ze langzamerhand gek begon te worden van haar moeder's opmerking dat ze veranderd was.
          Toen ze eenmaal op het kamp was, begonnen de twijfels echter toch te komen door alle nieuwe mensen om haar heen. Ze deed er dan ook expres lang over om haar tas uit te pakken, om het nog even uit te stellen. Uiteindelijk kon ze niet echt langer smoezen bedenken om niet de andere mensen te ontmoeten en begon ze langzaam naar beneden te lopen. Hoe dichterbij ze het geluid kwam, hoe meer haar handen begonnen te trillen en de zenuwen toenamen.
          Het geluid bleek afkomstig te zijn van de woonkamer, maar na enkele seconden in de deuropening te staan, ging Alessia er snel vandoor. Nee. Niet zoveel in één keer. Ze liep haastig de gang door, en besloot de etenslucht te volgen. Misschien dat wat thee haar kon kalmeren. Haar vader grapte altijd dat ze eigenlijk Brits was, omdat ze dol was op thee en dat prefereerde over koffie.
          De keuken bleek echter ook niet helemaal leeg, maar er stond maar één iemand, in plaats van het handje vol mensen in de woonkamer. Het was wel een man, maar uiteindelijk schuifelde ze toch de keuken in. Zachtjes schraapte ze haar keel, om aan de lange, donkerharige jongeman duidelijk te maken dat er iemand was, gezien hij met zijn rug naar haar toe stond.
          "Hello. I is Alessia. Italia."
          Ze liep dichter naar het aanrecht toe, ze moest wel als ze thee wilde maken, maar zorgde ervoor dat er genoeg afstand tussen haar en de jongeman bleef. Vanuit haar ooghoeken bleef ze hem in de gaten houden terwijl ze de keukenkastjes opende. Uiteindelijk vond ze een ketel, die ze op het vuur zette nadat ze er water in had gedaan.
          "You wants tea?" vroeg ze aarzelend aan hem. Nu ze beter keek, zag ze dat hij een fles... azijn voor zich had? Dat was eh, okay? Misschien was het een gewoonte in het land waar hij vandaan kwam om dat te drinken. Haar ogen gleden iets omhoog, naar zijn gezicht, en het viel haar op dat zijn ogen wat ongefocust stonden. Tijdens haar tijd als medic had ze het bij enkele soldaten gezien, waardoor ze er niet lang over na hoefde te denken wat er aan de hand was.

    [ bericht aangepast op 3 juli 2017 - 23:47 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Matteo Moretti

    24 Italy chronic pain & limp Kitchen> Alessia & Reigan


    Ongefocust probeer ik mijn aandacht bij de anderen te houden, terwijl ik de stekende pijnen in mijn knie probeer te onderdrukken — zonder succes. Hoe langer ik erop steun, hoe meer moeite het me kost er niet doorheen te zakken en mijn vuisten wanhopig tegen de muren te slaan, in hoop dat het me afleidt van dat vervloekte been. Het zou niet de eerste keer zijn. Nu kan dat echter niet. Ik mag ze niet laten zien hoe zeer ik aan het lijden ben. Die zwakte — die is alleen voor mij bestemd.
          Afgeleid werp ik mijn blik richting de deur waar ik vandaan kwam en glimlacht kalm naar de anderen. ‘If you’ll excuse me, I’m going for a walk,’ zeg ik — hopende dat ze de rilling in mijn stem niet horen.
          Vlotjes draai ik me om en loop al mankend de deur weer uit, waar ik me vanaf ik uit het zicht ben even tegen de muur duw om zo de druk te verlichten. Mijn duffelzak laat ik vallen voor de trap, op een koffer en de kruk – die ik er eerder had achtergelaten – neem ik met tegenzin weer vast. Het lukt niet zonder. Zoveel weet ik. Ik moet op zoek naar verlichting.
          Zachtjes tegen mezelf mompelend zet ik me af tegen de muur en maak mijn weg naar de keuken, de kruk in mijn linkerhand als ik hem bij iedere stap verplaats. Tik. Tik. Tik. Bah. Vreselijk.
          Bij de keuken aangekomen, besef ik dat daar allesbehalve alleen ben. We zijn met zovelen, dat een eenzaam moment vrijwel onmogelijk lijkt te zijn. Wat een beklemmend gevoel. Al moet ik toegeven, dat alles al snel overweldigend blijkt te zijn sinds mijn dienst. Nu zijn er twee personen, man en vrouw. Ik betrap mezelf erop dat ik probeer in te schatten of ze zullen aanvallen, tot ik met zekerheid weet dat ze weldegelijk gefocust zijn op hetgeen waar ze nu mee bezig zijn.
          Ik adem diep in en stap de keuken verder in, het irritante getik van mijn kruk die de grond raakt met me mee. In een automatisme kuch ik zachtjes, doch ze me ongetwijfeld als gehoord hebben. ‘I apologize for intruding. . . But has anyone found some liquor yet?’ begin ik, mijn Italiaanse accentje niet verbergend.

    [ bericht aangepast op 8 juli 2017 - 3:45 ]


    A girl who wonders.

    Reigan "Rei" Taras Mikhailov


    19 • Sovjet Unie • Infanterie • Blind • Keuken • Alessia & Matteo

    Ik verstijf als ik iemand de keuken binnen hoor komen en ga met mijn rug naar het aanrecht staan zodat de azijn half verborgen staat achter mijn rug. De persoon is een vrouw. Alessia. 'Reigan,' zeg ik, 'Russia.' Ik val stil en luister hoe ze door de keuken heen loopt, rommelend in de kastjes. Ze vraagt me iets en de woorden komen me vaag bekend voor. Ik wil. Wil ik wat? 'What... tie... tee?' vraag ik wat ongemakkelijk. Plotseling hoor ik wat getik. Iemand komt de kamer binnen gestapt. Iemand met vier voeten. Krukken, waarschijnlijk. De jongen spreekt en ik verplaats wat ongemakkelijk op mijn plaats. Het enige woord wat ik herken uit zijn zin is "liquor". Zelfbewust duw ik de fles azijn verder achter me.
          'Liquor? I...' Ik draai me om naar de glazen kast achter me waar ik de flessen gevoeld heb. Ik tik tegen de flessen aan en haal mijn schouders op. 'Liquor, here,' spreek ik. Ik veeg een pluk donker haar uit mijn gezicht en pak het glas vast wat ik zojuist gevuld heb met azijn. Wat ongemakkelijk loop ik in de richting van waar ik de wasbak gevonden heb, maar voordat ik daar kan komen loop ik tegen iets op. Of nou ja, iemand. 'Prosti,' zeg ik stijfjes en snel maak ik een bocht om haar heen in de richting van de wasbak.
          Ik giet mijn glas leeg en haal een hand door mijn warrige haar. Ik doe mijn best om zo zelfverzekerd over te komen — terwijl ik met een grote boog om het meisje — terugloop naar de fles azijn. Ik duw de kurk er onhandig terug op en stop de fles azijn. Ik wil hen vertellen dat ik de verkeerde gepakt heb, maar ik heb geen idee wat dat is in het engels. Ik hou het dus gewoon maar bij stilte. Een nogal bedrukkende en ongemakkelijke stilte. Ik hoop dat de jongen met de vier benen besluit de drank te pakken, dan kan ik de vergissing niet nogmaals maken en ik snak naar het brandende gevoel in mijn keel en het doffe gevoel in mijn hoofd. Zoals iedereen hier, moet ik alles even vergeten. Het is al ongemakkelijk genoeg om hier te zijn, met al je vijanden en bondgenoten bij elkaar. Ik weet dat we in de gaten worden gehouden, dus het zal niet zo snel uitlopen op een gevecht, maar man. Wie dacht ooit dat dit een goed idee zou zijn?
          Een plotselinge angst overmand me en ik ben bang dat er ineens iemand achter me staan. Ik maak een rare, spastische beweging met mijn armen terwijl ik rechtop ga staan. Voor een paar seconden sta ik weer in de modder met mijn laarzen. Het koude gewicht van een geweer drukt tegen me aan en mijn hart bonkt in mijn keel. Het duurt me even om mijn gedachten terug te krijgen naar de keuken waarin ik sta. Nu pas merk ik dat ik mijn handen stevig om het aanrecht gevouwen heb, zo stevig dat mijn knokkels waarschijnlijk wit weggetrokken zijn. Langzaam laat ik mijn armen naast me zakken en voor enkelen seconden sluit ik mijn ogen.

    *Прости — sorry.


    "How is the other side wrong if it's history."


    My fake plants died, because I did not pretend to water them.


    Lumi Taika Linna
    23 ◇ Finnish ◇ Infantry ◇ Arm and Leg Amputee ◇ Keuken ◇ Alessa, Matteo & Reigan

    Ik stapte uit de taxi, en sloeg meteen de hand van de medewerker van mijn rugzak af met mijn kruk. Ik kon het allemaal zelf af, en zelfs als ik dat niet kon, moet ik niets van hulp weten. Ik hing de rugzak om mijn rug heen en keek naar het enorme landhuis voor me. Het was hier heel warm en het was niets als thuis. Ik liep de trap op naar de voordeur, achterdochtig om mij heen kijkend. Ik vertrouwde het allemaal niet. In mijn hand had ik wel een papiertje met wat zinnen, maar ik moest er maar op geloven dat het betekende wat er als vertaling stond. Binnen tikte mijn kruk luid op de vloer, hetgeen wat thuis haast nooit gebeurde en wat me min of meer liet schrikken, omdat het klonk als een geweerslag. Toch herpakte ik mezelf snel. In de gang waar ik stond, stonden nog een koffer en een tas. Zelf hield ik mijn rugzak op mijn rug en liep door richting de slaapvertrekken, om me om te kleden. Ik had in Finland al een lange reis achter de rug en van daar nog de hele trip naar hier. Ik wilde me graag omkleden, iets koelere kleding aantrekken, en daarna zou ik wel eens gaan kijken wat voor een andere mensen hier zaten. Om eerlijk te zijn keek ik er helemaal niet naar uit. Finland werd nooit echt gezien als volwaardig land door velen, en zeker niet zo behandelt. Dit was de kans om ons een stem te geven, maar anders had ik het echt niet gedaan, want ook ging echt niet vrijwillig tussen degenen zitten die mijn land hadden bezet, verraden, en kreupel hadden gemaakt. Dit ging om vrede, maar alles in mijn lijf zat nog in de oorlog. Ik opende de kamer deur en zag een kamer die nog wel meer afwijkte van mijn thuissituatie dan het grote landhuis zelf. Het was een grote kamer, groter dan de woonkamer thuis, met een enorm bed. Ik wist niet goed wat ik ermee moest, maar besloot er voor nu niet over na te denken, want ik wist ook wel dat ik me hier niet thuis zou voelen in de hitte en tussen de stenen muren. Ik zakte neer voor de kast en pakte de weinige kleren die ik had uit. De meeste van mijn kleding was veel te warm voor dit weer, en ik had al weinig kleding om mee te beginnen. Nadat alles netjes in de kast lag, kleedde ik me om in een dunne broek en een hemdje. Ik vlocht mijn lange haren in en maakte toen toch weer mijn weg naar beneden. Ik was toe aan een borrel, wilde ik nog enigsinds aardig tegen de mensen hier zijn. Ik liep de kant op waar de geur van eten vandaan kwam, en hoorde daar al stemmen. Ik stapte binnen en zag nog een jongen met een kruk, al leek hij zijn beide benen nog te hebben. Voor de rest stond een meisje thee te zetten en een andere jongen klampte zich vast aan het aanrecht naast de drankkast. "Hei. I am-en Lumi. I am-en from Suomi." Voor deze brief had ik nog nooit Engels gesproken of gehoord, dus ik had geen idee hoe het klonk en wat het betekende. Dit zou dus nog wel eens interessant kunnen worden als ze wilden dat ik Engels op de radio ging spreken, want dat zou ook niet verder komen dan dit. Ik wachtte nog even beleefd op reactie voor ik toch echt een van de flessen uit de kast zou halen om mijn veldfles mee te vullen.


    Bowties were never Cooler

    Beaumond Carstairs
    Sniping is poetry in slow motion ——— up until you pull the trigger.

    23 • French • Sniper • Bedroom > Living room • Susanne

          Nadat Beau plaats heeft genomen op een van de banken — kijkt hij op naar de jongeman die zojuist is binnen gekomen. Vanwege het gegeven dat de blik van deze persoon geen vast punt weet aan te nemen, kan Beau het direct plaatsen als blindheid of slechtziendheid — een aandoening die vele malen voor was gekomen als gevolg van de oorlog.
          Reigan.
          Vanwege het gegeven dat ze hier een lange periode zouden zitten met z'n allen had Beau zich voorgenomen om alle namen van de aanwezigen zo goed mogelijk te onthouden — om het persoonlijk wat beter te maken. De opvolgende namen sloeg hij eveneens op in zijn geheugen.
          Suzy. Berlyn. Matteo. Dagmar.
          Knipperend glijden Beau's kijkers rond in de ruimte om alle gezichten in zich op te nemen. Sommige van de personen waren verdwenen naar de keuken — hoogstwaarschijnlijk omdat ze het te druk vonden om hier te blijven. Beau kon dat begrijpen. Hij vond het heerlijk om alleen te zijn. Dat was hetgeen wat hem het meeste aansprak aan zijn vorige beroep als scherpschutter.
          'Excusez—moi, but I can't. . . speak your name.'
          Beau wijst enigszins beschaamd richting Dagmar — zijn wangen rood en warm. Tijdens de oorlog was Beau er al achter gekomen dat de Nederlanders moeilijke namen hadden met harde klanken alsof ze afkomstig waren uit de Scandinavische gebieden.
          'It's hard?' laat hij er aarzelend achteraan volgen, terwijl hij zijn handen in elkaar wringt en op zijn kauwgom kauwt. Vragend kijkt hij opzij richting Suzy, die krampachtig in de bank zit verscholen.
          "Are you okay, Suzy?' vraagt hij zachtjes, haast fluisterend.


    Berlyn Emil Schulze
    20 – Deutschland – Spion – On his one, in de (mannen?) slaapkamer




    Niet echt iemand besteedde veel aandacht aan hem. Niet dat hij dat verwacht had. Maar mensen leken wel minder spraakzaam te zijn dan dat hij had verwacht. Ach, wat kon hij eigenlijk verwachten van hen, als arme zielen, die net uit de oorlog kwamen en overduidelijk allemaal nog wel de oorlog in zich droegen. Hij zelf ook.

    Het was dat niemand een poging deed tot conversatie met hem, dat hij zich ongemakkelijk voelde. Hij hoefde hier niet te staan, met al die mensen, besefte hij zich opeens. Ze hoefden niet opeens allemaal vrienden te worden. Dat was toch ook niet het doel? Als ze elkaar maar niet zouden vermoorden, dan zou het goed zijn. Hij besloot dat vriendschap geduld nodig had en hij niet zomaar vrolijk tegen iemand aan kon praten. Dat had hij wel door aan de sfeer die hier heerste. Bovendien kon hij maar beter moeilijke Engelse woorden kon gebruiken. Anders verstond niemand hem hier. Dat was met Engels al moeilijk genoeg. Maar kon hier eigenlijk iemand wel Duits? Hij had geen idee. Hij observeerde rustig alles en iedereen en hield zijn mond maar.

    Zonder wat te zeggen liep hij weg van de rest. Niet dat hij wat te doen had, maar hij vond het maar ongemakkelijk om daar met zijn allen te staan, een beetje het ijs proberen te breken. Misschien zou dat niet eens lukken. Hij was overduidelijk Duits en zeker niet iedereen zou hem van harte welkomen.. De oorlog mocht dan wel afgelopen zijn, niemand zou zich de verschikkingen niet voor de geest kunnen halen. Bovendien had Duitsland een prominente rol gespeeld en waren er wel degelijk duidelijke kampen geweest. Zouden die zomaar hier ook ontstaan, alsof ze een soort mini-oorlog zouden gaan naspelen in dit huis, maar dan zonder doden? Hij hoopte in ieder geval dat contact –met iemand hier- op een gegeven moment wel makkelijk zou verlopen.

    Hij liep rustig richting de slaapkamer, trap op en keek om zich heen. Niets bijzonders hier te zien. Geen afleidende decoratie. Aangekomen in de slaapkamer ging hij op zijn bed zitten. In kleermakerszit. Hij staarde een beetje voor zich uit. Straks zou hij misschien wel wat gaan doen. Wat, daarover kon hij nu goed nadenken. Hij had niet veel spullen en dus was er ook niets meer om op te ruimen. Wat restte was het doorkomen van de tijd en het verzinnen van een plan om iets te ondernemen.

    [ bericht aangepast op 5 juli 2017 - 19:41 ]


    Aan niets denken is ook denken.

    Alessia Montanari

    COMBAT MEDIC || ITALIAN || KITCHEN || WITH REIGAN, MATTEO & LUMI

    Getik bereikte de keuken, wat er voor zorgde dat Alessia haar aandacht van de jongeman aan het aanrecht, Reigan, naar de deuropening verplaatste. In de deuropening staat een jongeman die eveneens lang was en donkerhaar heeft. Zijn gezicht had echter wat meer kleur en in zijn linkerhand een houten stok, wat het geluid van het tikken verraadde. Dat er nu een extra man in dezelfde ruimte aanwezig was, maakte dat ze zich zenuwachtiger begon te voelen.
          "I apologize for intruding... But has anyone found some liquor yet?"
          Italiaans. Alessia herkende het accent.
          "Liquor? I... Liquor, here." Na die woorden begon de Russische jongen zich te verplaatsen, richting haar. Ze verstijfde voor even en kneep haar ogen stevig dicht toen hij tegen haar op botste, bang voor een herhaling uit het verleden. Zachtjes prevelde ze in zichzelf in het Italiaans, tot ze uit haar gedachten werd gerukt door het fluiten van de ketel. Met een luid kloppend hart draait ze snel het gas uit, waarna ze een paar seconden moet nemen om weer tot rust te komen.
          Ze zag dat de andere Italiaan nog steeds in de deuropening stond, en Reigan stond weer op zijn originele plek. Vanuit het niets maakt die laatste ineens rare bewegingen met zijn armen. Alessia's groene kijkers bestudeerden verontrust de houding van de jongen. Wanneer hij iets gekalmeerd leek te zijn, schuifelde ze langzaam zijn kant op, nog altijd op haar hoedde.
          "You okay," prevelde ze zachtjes, waarna ze aarzelend haar smalle hand op zijn onderarm legde. "You safe. You not worry." Zachtjes klopte ze op zijn arm en trok ze haar hand terug, om vervolgens een van de stoelen aan de keukentafel luid schrapend naar achter trok. Hopelijk kreeg Reigan door het geluid een idee waar de stoel stond, want ze wist niet hoeveel hij geholpen wilde worden. Dat was altijd aftastten.
          "You sit. I make you tea. With whisky. It good, make you calm." Ze wachtte tot hij was gaan zitten en richtte zich op de andere man. "You also tea?" vroeg ze, een stuk minder zelfzeker dan tegen Reigan.
          Ze vond kopjes in de kast, waarna ze die vulde met het gloeiend hete water, gevolgd door een thee-zakje. Terwijl de thee aan het intrekken was, zocht ze in de andere kast naar een whiskyfles, om het alcoholische drankje even later aan de kopjes toe te voegen. Eén van de kopjes pakte ze op, en plaatste ze voor Reigan op de tafel, ver genoeg van de rand af zodat hij het niet per ongeluk er vanaf kon gooien. "Careful. Very, very hot."
          "Hei. I am-en Lumi. I am-en from Suomi," klonk een stem vanuit de deuropening toen. Nog een meisje. Alessia voelde zich iets meer opgelucht, al had ze geen idee waar Suomi lag. Ze had nog nooit van dat land gehoord.
          "Alessia, Italia. Tea? It with whisky."

    [ bericht aangepast op 6 juli 2017 - 18:51 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    SUSANNE "SUZY" COOPER
    "There is no greater agony than bearing an untold story inside you."


    21 • American Soldier • PTSD and (selective) mutism • Living room • Beaumond

    Enkele anderen komen ook de ruimte in en ik maak me zo klein mogelijk op de bank. Ik voel me totaal niet prettig en ik heb er gruwelijk veel spijt van dat ik heb ingestemd met dit ding. Het worden radio-uitzendingen in het Engels en als ik het zo hoor, ben ik tot nu nog de enige native Engelstalige. Daarbij komt nog het heugelijke feit dat ik mijn mond amper kan opendoen om een normale zin te produceren.
          Beaumond verspreekt zich bij Dagmars naam — niet dat ik weet hoe ik dat uit moet spreken — maar ik houd me erbuiten. Ik zorg dat ik niet al te veel aandacht naar me toe trek.
          'Are you okay, Suzy?' hoor ik dan en ik kijk naar de Fransman, die zijn aandacht nu op mij heeft gericht en ik slik de brok in mijn keel weg. Dan knik ik kort. Zeg iets, Suzy, zeg iets. Helaas lukt het me echt niet en ik bijt dan maar op mijn onderlip, waarna ik nog een keer knik, om mijn eerste antwoord wat kracht bij te zetten. Ik weet niet of het lukt, het komt vast niet heel overtuigend over. Niemand hier lijkt zich compleet op zijn of haar gemak te voelen, dus daarin ben ik niet de enige, maar het voelt evengoed of ik een klein beetje the odd one out ben. Ik besluit dan mijn boekje maar te pakken en ik neem het potloodje in mijn hand:

          I'm fine, thank you

    krabbel ik snel neer. Ik draai het briefje naar Beaumond toe en blijf mijn ogen gefixeerd op mijn toch redelijk sierlijke handschrift houden. Ik ben dat in ieder geval niet verloren...Mijn hand is een tikje onvast omdat ik bloednerveus ben en me totaal niet fijn voel, maar dat maakt voor nu niet uit.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    Matteo Moretti

    24 Italy chronic pain & limp Kitchen> Alessia, Lumi & Reigan


          “Liquor? I. . . Liquor, here.’
          Mijn blik schiet naar de enige andere man in de ruimte, van wie het noordse accent me zeker niet ontgaat. Dat is echter niet wat mijn aandacht trekt. Nee, meteen wordt me duidelijk dat de jongeman voor me niet kan zien, waardoor er een steen in mijn maag lijkt te vallen. Ik heb mijn littekens, de permanente schade aan mijn been, altijd veracht — maar om zonder zicht doorheen het leven te gaan lijkt me nog zoveel vreselijker. Een gevoel wat enkel bevestigd wordt wanneer hij tegen de jonge vrouw botst.
          In stilte kijk ik toe als hij plots een aantal vreemde bewegingen maakt en de jonge vrouw — met een Italiaans accentje, waardoor ik me meteen meer op mijn gemak voel — hem zachte, bemoedigende woorden toefluistert. Pas wanneer ze zich direct naar me toe richt, weet ik weer op enige wijze in beweging te komen.
          ’You also tea?’
          Het feit dat ze het zo onzeker vraagt, laat mijn hart zinken— waarna ik mijn hoofd op subtiele wijze heen en weer schud. We zijn overduidelijk van hetzelfde land afkomstig, maar toch voelt het onveilig. . .
          ’Thank you for offering,’ zeg ik met een zachte glimlach, ‘I’m not really a tea-drinker.’ Waarheid, maar dat is niet de enige reden waarom ik weiger. Met rustige pas — en mijn kruk nog steeds in mijn linkerhand — maak ik me een weg naar de kast welke de blinde jongeman me net had aangewezen, waarna ik moeizaam hurk en er even tussen neus, alvorens er een fles vantussen te nemen en weer te gaan staan.
          Bij verrassing genomen kijk ik plots over mijn schouder, als er zich een derde verschijning bij ons in de keuken heeft gevoegd — een vrouw, wie zich aan ons voorstelt als Lumi, waarop de Italiaanse schone —Alessia, blijkbaar — haar meteen aanbiedt ook een kopje thee mee te drinken. Ook zij bevindt zich in een veel ergere toestand dan ikzelf, waarna ik even slik.
          Ongemakkelijk en enigszins overweldigd blijf ik staan, doch ik me uiteindelijk tegen het aanrecht laat leunen in hoop de pijn in mijn knie te verlichten. Het werkt niet. Natuurlijk werkt het niet. Ik plaats mijn kruk naast me, zodanig ik beide handen vrij heb om de fles te openen. Maar dan. . . stop ik.
          Me opeens zo zelfbewust van wat ik op het punt sta te doen — mijn pijn wanhopig verlichten door drank — word ik overvallen door misselijkheid, en plaats de dop weer op de fles.
          ’I. . I should go,’ mompel ik, doch ik mijn zelfzekere, vriendelijke houding meteen probeer te herstellen. ‘I mean — does the offer still stand?’ Ik kijk Alessia aan en loop met mijn kruk naar de tafel, waarna ik een plaats neem nabij de andere man.



    A girl who wonders.

    Beaumond Carstairs
    Sniping is poetry in slow motion ——— up until you pull the trigger.

    ]23 • French • Sniper • Bedroom > Living room • Susanne

    Alhoewel de blik in de kijkers van de jongedame vertellen dat er meer aan de hand is dan ze in eerste instantie wil vertellen — ziet Beaumond haar alsnog zachtjes knikken. Als hij even met zijn kijkers had geknipperd had hij het hoogstwaarschijnlijk moeten missen. Alle bewegingen van de jongedame zijn doelmatig en zacht — alsof ze alles in haar gedachten zorgvuldig aan het overwegen is voordat ze het daadwerkelijk uit weet te voeren. Nogmaals weet ze zachtjes te knikken om haar eerdere bewegingen kracht bij te zetten — ofwel omdat ze zichzelf kracht wil inspreken rondom het gegeven dat daadwerkelijk alles goed is met haar.
          Plotseling weet de jongedame een klein notitieboekje in haar hand te nemen waar ze met een minuscuul potlood iets in weet te krabbelen alvorens het notitieboekje richting Beaumond te draaien.
          I'm fine, thank you.
          Beaumond kan niets anders doen dan zijn wenkbrauwen licht fronsen bij het zien van het gegeven dat de jongedame zichzelf uit weet te drukken door middel van schrift. Zojuist heeft ze haar naam verbaal uit weten te spreken — niet waar?
          'You. . . don't speak?'
          Beaumond maakt gebaren van het notitieboekje naar zijn eigen mond. Gedurende de oorlog heeft hij vele vormen van trauma's gezien — maar dit is hij nooit ofte nimmer tegen gekomen.
          'You is safe here, Suzy. I. . . I'm sorry. My English isn't good?'


    Berlyn Emil Schulze
    20 – Deutschland – Spion – Net bijgevoegd bij Beau en susanne, living room




    Hmm.. Er kwam dus niemand. Misschien nogal logisch als je in je eentje op een kamer zat. Dit was saai. Hij zou zich bij anderen voegen, ook al was hij enigszins bang dat ze hem als ‘vieze Duitser’ toch niets moesten. Maar ze konden hem niets doen, want het was vrede toch. Hij stond dan ook op van zijn bed en liep naar beneden.

    In de woonkamer aangekomen zag hij diverse groepjes mensen zitten. Waaronder een man en een vrouw. Beau en Susanne. Hij liep rustig op hen af, wilde hen gesprek niet afkappen, dus hij gaf hen de tijd om te wennen aan zijn aanwezigheid. Hij ging bij het stel staan en zag nog net hoe de jongedame een notitieblokje gebruikte om wat te schrijven naar de jongen. Waarom sprak ze niet? Dit trok gelijk zijn aandacht.

    Zijn ogen gingen naar de jongeman. ‘Hello, my name is Berlyn’ stelde hij zich beleefd voor. Hij hoopte maar dat zijn Duitse accent er niet goed doorheen klonk, ondanks dat hij goed Engels sprak. De dame leek hem gestrest. Hij kon het niet laten om meteen naar haar te vragen. Hij wilde graag mensen helpen, ook al kende hij ze niet. ‘Oh my dear..’ zei hij, zich niet beseffend dat ze dit misschien niet kon verstaan omdat diegenen hier niet goed Engels leken te spreken. ‘Are you allright? It seems like you are very distressed’ zei hij en zijn ogen gingen onderzoekend over haar heen. Hij wilde haar niet aanraken, maar hij vroeg zich af of ze, net als hij, enorm veel spanning in zijn lichaam had door de oorlog, waardoor ze zo ineengedoken op de bank zat. Hij wilde zich niet meteen hiermee bemoeien, maar als het niet goed met iemand ging moest hij er wel wat aan doen, vond hij, als goede burger. Zijn blik ging weer naar de jongeman. “And who are you?” vroeg hij met een vriendelijke glimlach. Zijn ogen stonden ook vriendelijk. Hij stond open om nieuwe mensen te leren kennen.


    Aan niets denken is ook denken.

    SUSANNE "SUZY" COOPER
    "There is no greater agony than bearing an untold story inside you."


    21 • American Soldier • PTSD and (selective) mutism • Living room • Beaumond & Berlyn

    Beaumond kijkt naar de vier woorden in het boekje en ik zie dat hij toch lichtelijk verbaasd is. Ik haal diep adem en wacht af. Ik ben een freak, vast en zeker...
          'You... don't speak? You is safe here, Suzy. I... I'm sorry. my English isn't good?' Hij lijkt weer te aarzelen over zijn eigen Engels, maar ik moet toegeven dat ik aangenaam verrast ben om Engels te horen in deze omgeving en geen andere taal zoals Italiaans, Frans of Duits, wat ik normaal aan het front hoorde. Dan niet zacht en vriendelijk, maar hard, kil, schreeuwend. Ik knik weer naar de jongen naast me en ik schrik op als ik nog een lage stem hoor. Er staat weer iemand voor me en ik vraag me oprecht af of ik soms mensen aantrek. Zegt mijn houding hier op de bank niet genoeg? Ik voel me alleszins niet op mijn gemak en dat lijkt mij vrij duidelijk, maar ik denk niet dat de mensen hier heel goed zijn in mensen lezen. Hij lijkt vrij goed Engels te spreken, maar ik hoor een accent en ik weet meteen waarvan: het front. Hij, de jongen tegenover ons, Berlyn, is een Duitser.
          Ik voel de paniek weer lichtelijk toeslaan en ik kijk kort naar Beaumond. Ik weet niet of hij het ook opmerkt, maar ik voel me verre van prettig onder deze omstandigheden.
          'Yes. No,' weet ik met heel veel moeite te zeggen en ik wurm mezelf uit de ongemakkelijke positie waarin ik mezelf heb gevouwen. Ik slik, mijn hartslag is versneld en ik voel mijn handpalmen zweterig en warm worden. Ik kan nu echter niks meer zeggen en ik schud mijn hoofd waarna ik van de sofa opsta en naar de andere kant van de kamer loop.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    Reigan "Rei" Taras Mikhailov


    19 • Sovjet Unie • Infanterie • Blind • Keuken • Alessia, Matteo & Lumi

    Ik hoor haar bewegen en deins wat achteruit, bang dat ze te dichtbij komt. 'You okay,' hoor ik haar zachte stem. Ik herken de woorden, maar geruststellen doen ze niet. Ik schrik op als ik een arm op mijn arm voel. 'You safe. You not worry.' Ze haalt haar hand weer weg en pas dan realiseer ik me dat ik mijn adem ingehouden heb. Ik wil niet behandeld worden als een gehandicapte, maar ik apprecieer het wanneer ze de stoel achteruit trekt. Ik ga langzaam zitten en hou mijn handen in elkaar geklemd op de tafel. Ze brabbelt verder in het engels, maar ik kan er niks van maken. Ik knik maar gewoon, omdat ik het woord whisky hoor. Dat is het enige wat ik herken en wat ik nu wil. Ze richt zich op de andere man in de kamer en ik sluit mijn ogen kort. Haar stem is fijn om naar te luisteren, maar ik weet niet of ik het fijn vind als ze me zo aanraakt. Mijn hart klopt nog steeds van de plotselinge aanraking. Het is iets waar ik niet meer aan gewend ben. Ik volg het gesprek wat volgt niet, maar vraag me af hoe iedereen hier zoveel beter Engels kan. Ik durf hen niet te vragen of ze het mij uit kunnen leggen, ik zou niet eens weten hoe ik het zou moeten vragen, maar het zou alles wel vele malen makkelijker maken.
          'Careful. Very, very hot.' De stem schrikt me uit mijn gedachten en ik hoor hoe er een kopje voor mijn neus wordt neergezet. Heel voorzichtig voel ik met mijn hand tot mijn vingers het kopje raken. Het is heet, maar nu weet ik in ieder geval waar ik sta. Ik trek het kopje aan het oortje wat naar me toe. Nu maar hopen dat ik niet toevallig vergiftigd wordt. Al hoewel, dat zou ik toch niet zo erg vinden, bij nader inzien. Opnieuw klinkt er een stem en het is duidelijk dat er weer iemand binnen komt. Een vrouw. Ze stelt zich voor als Lumi van Suomi, wat dat dan ook mag zijn. Ik maak een half brom geluidje als een soort van begroeting. Alessia begint ook tegen haar te praten over whisky en ik vind het fijn dat zij het woord neemt. Ik ben nooit echt zo'n prater geweest.
          Achter me hoor ik gestommel en vervolgens de stem van de jongen, maar ik versta er geen woord van. Ik wacht enkel tot de zachte stem van Alessia weer terug komt. Ik voel nogmaals aan de beker en probeer een slok te nemen. De smaak is goed. Heel erg goed. Ik kijk op, in de richting waar ik denk dat Alessia staat en open mijn mond om uit te drukken wat ik wil zeggen. De woorden komen echter niet. 'Whisky-tea... ies eh... ' Ik steek wat onhandig mijn duim naar haar op en wijs dan in de richting van Lumi en Matteo. Ik maak een gebaar alsof ik drink en vervolgens steek ik mijn duim weer op.


    "How is the other side wrong if it's history."


    My fake plants died, because I did not pretend to water them.

    Berlyn Emil Schulze
    20 – Deutschland – Spion – Net bijgevoegd bij Beau en susanne, living room




    Hij kreeg niet veel antwoord op zijn vragen. Had hij wat anders moeten verwachten? Hmm, hij kon gewoon zien aan de jongedame dat ze zich niet op haar gemak voelde, vooral door hem niet. Ze wist dat hij Duits was, dat wist hij nu wel. Hij kon maar beter haar met rust laten. Toen ze wegliep om naar de andere kant van de kamer te gaan volgde hij haar met zijn ogen maar liet hij haar maar gaan.

    Hij wilde wel gezellig praten, maar volgens hem zat dat er vandaag niet in, niet met deze mensen. ‘Sorry, but I will go’ zei hij nog even tegen de man. ‘Nice to meet you, see you later’ waren zijn laatste woorden voordat hij de woonkamer verliet en in zijn eigen kamer ging zitten. Daar ging hij op het bed zitten en dacht hij terug aan de tijden. Opeens flitsten er allerlei losse herinneringen van de oorlog door zijn hoofd. Het stiekeme gedoe. De brieven die hij analyseerde, het spel dat hij speelde tussen mensen, de manier waarop hij mensen manipuleerde en acteerde als hij rond ze was. Hij voelde hij zich niet zo goed hierbij.

    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

    Kort, maar dit is even om Berlyn weg te laten gaan, gezien ik op vakantie ga / ben.


    Aan niets denken is ook denken.